Relaties
alle pijlers
Mn papa gaat dood
donderdag 24 juli 2008 om 12:27
Ik dacht altijd dat alle kutdingen aan mij voorbij zouden gaan. Natuurlijk wist ik wel dat het niet echt waar was, maar ik wilde het zo graag geloven.
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
maandag 11 augustus 2008 om 13:33
Heee lieve mensen! Wat veel nieuwe berichten weer, ik heb even lekker zitten janken bij het lezen van jullie verhalen....
Sorry dat ik zo lang niets heb laten horen, de tijd gaat zo snel en er gebeurt zo veel de laatste tijd dat ik er niet echt aan ben toegeomen om eens achter mn pc te kruipen. Maar nu ik hier weer even lees, voelt dat wel weer heel fijn en goed. Wat ben ik onder de indruk van alle verhalen en de kracht die er steeds vanuit straalt.
Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik nu standaard: goed!! Want het gaat ook heel goed. Papa is net thuis van zn eerste chemokuur en is nog helemaal t mannetje..... dachten we een rustige vent mee naar huis te krijgen, niets is minder waar. Hij heeft energie, is vrolijk, komt aan in gewicht en doet t gewoon helemaal goed. Echt fijn. Toch ben ik er erg onrustig over.... het feit dat hij nog zo fit is geeft me het gevoel dat ik ergens op aan het wachten ben. Aan de andere kant merk ik dat het gewone leven gewoon weer verder gaat en dat is prettig. Ik vind het wel raar om te merken dat veel mensen niet door durven te vragen over hoe we ons er echt bij voelen. Maar dat hoort erbij denk ik... En dan is er ook altijd nog t forum!!
Het is een drukke en rare tijd en ik heb t gevoel dat alles nog wel behoorlijk op zn kop staat. Al die ziekenhuisbezoeken enzo. En mijn zus is thuisgekomen nadat we haar een jaar niet hebben gezien. Dat was ook heel fijn en ook wel heel emotioneel. Verder heb ik de laaste week allemaal sollicitaties gehad, gelukkig met succes. Dus allerlei dingen door elkaar.
K merk dat het veel indrukken zijn en dat ik dat soms wel moeilijker vind dan mijn omgeving merkt. Ik zit erg snel 'vol' en dan hoeft er niet veel te gebeuren of ik vind even alles stom of onzinnig, maar gelukkig gaat het ook weer snel over altijd.
Gheheh wat zijn t toch een lekkere warrige verhalen die ik her steeds neerknal. Maar ach t is er wel weer even uit...
Dikke knuffel voor alle lieverds hier!!!!!!!
Sorry dat ik zo lang niets heb laten horen, de tijd gaat zo snel en er gebeurt zo veel de laatste tijd dat ik er niet echt aan ben toegeomen om eens achter mn pc te kruipen. Maar nu ik hier weer even lees, voelt dat wel weer heel fijn en goed. Wat ben ik onder de indruk van alle verhalen en de kracht die er steeds vanuit straalt.
Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik nu standaard: goed!! Want het gaat ook heel goed. Papa is net thuis van zn eerste chemokuur en is nog helemaal t mannetje..... dachten we een rustige vent mee naar huis te krijgen, niets is minder waar. Hij heeft energie, is vrolijk, komt aan in gewicht en doet t gewoon helemaal goed. Echt fijn. Toch ben ik er erg onrustig over.... het feit dat hij nog zo fit is geeft me het gevoel dat ik ergens op aan het wachten ben. Aan de andere kant merk ik dat het gewone leven gewoon weer verder gaat en dat is prettig. Ik vind het wel raar om te merken dat veel mensen niet door durven te vragen over hoe we ons er echt bij voelen. Maar dat hoort erbij denk ik... En dan is er ook altijd nog t forum!!
Het is een drukke en rare tijd en ik heb t gevoel dat alles nog wel behoorlijk op zn kop staat. Al die ziekenhuisbezoeken enzo. En mijn zus is thuisgekomen nadat we haar een jaar niet hebben gezien. Dat was ook heel fijn en ook wel heel emotioneel. Verder heb ik de laaste week allemaal sollicitaties gehad, gelukkig met succes. Dus allerlei dingen door elkaar.
K merk dat het veel indrukken zijn en dat ik dat soms wel moeilijker vind dan mijn omgeving merkt. Ik zit erg snel 'vol' en dan hoeft er niet veel te gebeuren of ik vind even alles stom of onzinnig, maar gelukkig gaat het ook weer snel over altijd.
Gheheh wat zijn t toch een lekkere warrige verhalen die ik her steeds neerknal. Maar ach t is er wel weer even uit...
Dikke knuffel voor alle lieverds hier!!!!!!!
zaterdag 23 augustus 2008 om 16:56
Ik weet precies wat voor hel je doorgaat. Alle sterkte voor jou en je familie voor de komende periode en geniet van z'n aanwezigheid. Ik heb van mijn vader's aanwezigheid elke seconde genoten en merkte dat mijn relatie met mijn vader in die tijd enkel sterker werd en dat we open konden praten over alles. Ik was destijds 15 jaar toen mijn vader uiteindelijk overleed. Inmiddels bijna 20 jaar geleden en nog steeds mis ik hem. En ooit zal ik weer herenigd worden met hem maar ik draag hem altijd dichtbij mijn hart net als mijn ex!
maandag 8 september 2008 om 11:56
Hey Sophy! Wat lief dat je nog steeds af en toe komt kijken.
Naar omstandigheden gaat het supergoed! Paps zit middenin chemo en voelt zich nog steeds fijn en fit. Hij heeft nog geen haar verloren, is nog helemaal op gewicht en heeft als enige bijverschijnsel dat hij sneller moe is. Positief dus.
Alles begint ook meer een plekje te krijgen. Het beheerst op dit moment niet meer al mn dagen. Ik heb momenten dat het even het allerbelangrijkste op de wereld lijkt en ik me niet kan voorstellen dat mensen ook met andere dingetjes bezig zijn, maar ook veel momenten dat het er gewoon op de achtergrond is. Vorige week is de vader van een oude vriendin overleden. Dat zat er al heel lang aan te komen. Maar wat een schok was het alsnog en erg confronterend…. Was dus wel een moeilijke week. Maar het voelt wel goed om er voor haar te kunnen zijn…
Volgende week komt er ene uitslag van een scan waaruit we kunnen opmaken of de chemo aanslaat. Als dat zo is, kunnen we weer wat verder vooruit denken. Met ons altijd en eeuwig positieve gezin gaan we daar dus ook vanuit. Maar ik moet zeggen dat de spanning nu wel weer begint toe te nemen… Dat wachten steeds op nieuws en t feit dat je er zo weinig invloed op hebt, soms is het echt wel moeilijk om maar af te wachten.
Hoe is het nu met jou meisje? Heb jij alles alweer meer een plekje kunnen geven? Ben benieuwd hoe jij er nu mee omgaat en in hoeverre je t gevoel hebt dat t gewone leven gewoon doorgaat…
Naar omstandigheden gaat het supergoed! Paps zit middenin chemo en voelt zich nog steeds fijn en fit. Hij heeft nog geen haar verloren, is nog helemaal op gewicht en heeft als enige bijverschijnsel dat hij sneller moe is. Positief dus.
Alles begint ook meer een plekje te krijgen. Het beheerst op dit moment niet meer al mn dagen. Ik heb momenten dat het even het allerbelangrijkste op de wereld lijkt en ik me niet kan voorstellen dat mensen ook met andere dingetjes bezig zijn, maar ook veel momenten dat het er gewoon op de achtergrond is. Vorige week is de vader van een oude vriendin overleden. Dat zat er al heel lang aan te komen. Maar wat een schok was het alsnog en erg confronterend…. Was dus wel een moeilijke week. Maar het voelt wel goed om er voor haar te kunnen zijn…
Volgende week komt er ene uitslag van een scan waaruit we kunnen opmaken of de chemo aanslaat. Als dat zo is, kunnen we weer wat verder vooruit denken. Met ons altijd en eeuwig positieve gezin gaan we daar dus ook vanuit. Maar ik moet zeggen dat de spanning nu wel weer begint toe te nemen… Dat wachten steeds op nieuws en t feit dat je er zo weinig invloed op hebt, soms is het echt wel moeilijk om maar af te wachten.
Hoe is het nu met jou meisje? Heb jij alles alweer meer een plekje kunnen geven? Ben benieuwd hoe jij er nu mee omgaat en in hoeverre je t gevoel hebt dat t gewone leven gewoon doorgaat…
maandag 8 september 2008 om 14:00
Soepkippie,
Wat fijn dat je vader zo weinig last heeft van bijwerkingen tgv de chemo! Dat is ondanks alle ellende 'in the pocket'. Positief blijven denken is inderdaad een instelling die je op de been kan houden. Alleen moet je de realiteit niet uit het oog verliezen, maar volgens mij doe je dat niet.
Ik ben nu ruim anderhalf jaar geleden mijn vader verloren na een kort maar heftig ziektebed van nog geen 6 weken (alvleesklierkanker). Ik was toen net 23. En vorige maand is mijn schoonvader na een paar dagen overleden tgv complicaties tijdens een operatie in een poging om zijn zieke long (grootcellige longkanker) te verwijderen.
Mijn schoonzusje (schoondochter van mijn schoonvader) van 26 heeft de laatste maanden moeten vechten tegen kanker (Hodgkin) maar de chemo heeft zijn werk goed gedaan en ze is nu bezig met de laatste bestralingen. Volgende week wordt ze officieel 'schoon' verklaard
Ik wens je vader, je moeder, jou en andere dierbaren nog veel tijd toe in een zo'n 'gezond' mogelijke tijd.
Wat fijn dat je vader zo weinig last heeft van bijwerkingen tgv de chemo! Dat is ondanks alle ellende 'in the pocket'. Positief blijven denken is inderdaad een instelling die je op de been kan houden. Alleen moet je de realiteit niet uit het oog verliezen, maar volgens mij doe je dat niet.
Ik ben nu ruim anderhalf jaar geleden mijn vader verloren na een kort maar heftig ziektebed van nog geen 6 weken (alvleesklierkanker). Ik was toen net 23. En vorige maand is mijn schoonvader na een paar dagen overleden tgv complicaties tijdens een operatie in een poging om zijn zieke long (grootcellige longkanker) te verwijderen.
Mijn schoonzusje (schoondochter van mijn schoonvader) van 26 heeft de laatste maanden moeten vechten tegen kanker (Hodgkin) maar de chemo heeft zijn werk goed gedaan en ze is nu bezig met de laatste bestralingen. Volgende week wordt ze officieel 'schoon' verklaard
Ik wens je vader, je moeder, jou en andere dierbaren nog veel tijd toe in een zo'n 'gezond' mogelijke tijd.
maandag 8 september 2008 om 15:02
hoi soepkip,
ben blij voor je dat het oke gaat met je vader!!
zie nu aan mijn vader dat het steeds slechter met hem gaat. hij klaagt niet en zegt er ook niets over, maar ik zie het aan hem. hij wordt in zijn gezicht steeds grauwer, en laatst toen hij een dagje hier was en we met zijn allen ergens heen gingen moest ie om de 20 meter even uitpuffen.
dat is zo zwaar om naar te kijken, dat je grote sterke vader geen kracht meer in zijn lijf heeft om ff met zijn kleinkinderen een balletje te trappen of gewoon een stukje te gaan wandelen.
ik zie hem heel stoer naar lucht happen, en net doen of er niets aan de hand is, en ik sta mijn tranen weg te duwen.
over een paar dagen is mijn kind jarig en mijn ouders komen een dag hiernaartoe om mee te gaan met het kinderfeestje. iedereen verheugt zich er zo enorm op.
nog een paar weekjes en dan gaan we trouwen, en ik ben ook blij dat mijn pa dat nog mee kan maken. (hij is zo trots als een pauw)
ben ook heel blij dat mijn kinderen hun opa nog hebben gekent, en ze mee hebben gekregen wat een toffe vent mijn vader is!! want zelfs hij nu zo aan het aanmodderen is, blijft ie een leuke opa. en merk ook dat we de laatste tijd meer naar elkaar toe groeien. als ik nu mijn ouders bel is het niet gelijk als mijn pa opneemt: mag ik ma ff, maar hebben we een praatje met elkaar...(niet dat we een slechte relatie hadden/hebben, maar wij zijn niet zo kroelerig en praterig naar elkaar)
sorry voor het lange verhaal, moest het ff kwijt.
ben blij voor je dat het oke gaat met je vader!!
zie nu aan mijn vader dat het steeds slechter met hem gaat. hij klaagt niet en zegt er ook niets over, maar ik zie het aan hem. hij wordt in zijn gezicht steeds grauwer, en laatst toen hij een dagje hier was en we met zijn allen ergens heen gingen moest ie om de 20 meter even uitpuffen.
dat is zo zwaar om naar te kijken, dat je grote sterke vader geen kracht meer in zijn lijf heeft om ff met zijn kleinkinderen een balletje te trappen of gewoon een stukje te gaan wandelen.
ik zie hem heel stoer naar lucht happen, en net doen of er niets aan de hand is, en ik sta mijn tranen weg te duwen.
over een paar dagen is mijn kind jarig en mijn ouders komen een dag hiernaartoe om mee te gaan met het kinderfeestje. iedereen verheugt zich er zo enorm op.
nog een paar weekjes en dan gaan we trouwen, en ik ben ook blij dat mijn pa dat nog mee kan maken. (hij is zo trots als een pauw)
ben ook heel blij dat mijn kinderen hun opa nog hebben gekent, en ze mee hebben gekregen wat een toffe vent mijn vader is!! want zelfs hij nu zo aan het aanmodderen is, blijft ie een leuke opa. en merk ook dat we de laatste tijd meer naar elkaar toe groeien. als ik nu mijn ouders bel is het niet gelijk als mijn pa opneemt: mag ik ma ff, maar hebben we een praatje met elkaar...(niet dat we een slechte relatie hadden/hebben, maar wij zijn niet zo kroelerig en praterig naar elkaar)
sorry voor het lange verhaal, moest het ff kwijt.
dinsdag 9 september 2008 om 13:22
Hey Enigme, jeetje wat heb je veel meegemaakt in de laatste tijd. Dat moet wel moeilijk zijn, zo snel achter elkaar!! Maar wat geweldig dat je schoonzusje weer de goeie kant op gaat! Zo fijn dat er gelukkig ook heel veel mensen zijn die wél beter worden en hier zelfs nog sterker uitkomen. Bedankt ook voor je lieve woorden
Tulepje wat heftig ja en wat moeilijk om te zien. Zeg alsjeblieft geen sorry dat je je verhaal hier doet, dat is juist fijn. Ik hoop alleen maar dat we elkaar kunnen helpen, dingen herkennen... Ik ben zelf eindelijk wat minder bang voor die tijd die gaat komen, waarin ook mijn vadre wel zichtbaar last zal gaan krijgen. Ik weet dat het gaat komen, maar je er echt op voorbereiden gaat denk ik toch niet. Ik kan goed begrijpen dat je op zulke momenten je tranen moet wegduwen, maar het is wel heeeel mooi dat hij er ondanks alles nog bij kan zijn. Je huwelijk en natuurlijk je kinderen. Voor mij is die kans niet zo groot. Ik ben hartstikke single dus trouwen en kinderen zal er de komende jaren niet inzitten (denk ik nu... you never know hihi). Ik heb zelf mijn opa´s nooit gekend en vind t eigenlijk een heel naar idee dat de kans groot is dat mijn kinderen later nooit echt zullen weten wie mijn vader was en hoe geweldig hij is. Maar goed zo zullen er altijd dingen blijven die je wel of niet samen kan en mag meemaken....
Ik herken trouwens precies wat je zegt over het naar elkaar toe groeien in kleine dingen als korte teelfoongesprekjes. Eigenlijk is er weinig veranderd, maar je denkt er wel net wat meer bij na. Het is gewoon minder vanzelfsprekend denk ik.
Tulepje wat heftig ja en wat moeilijk om te zien. Zeg alsjeblieft geen sorry dat je je verhaal hier doet, dat is juist fijn. Ik hoop alleen maar dat we elkaar kunnen helpen, dingen herkennen... Ik ben zelf eindelijk wat minder bang voor die tijd die gaat komen, waarin ook mijn vadre wel zichtbaar last zal gaan krijgen. Ik weet dat het gaat komen, maar je er echt op voorbereiden gaat denk ik toch niet. Ik kan goed begrijpen dat je op zulke momenten je tranen moet wegduwen, maar het is wel heeeel mooi dat hij er ondanks alles nog bij kan zijn. Je huwelijk en natuurlijk je kinderen. Voor mij is die kans niet zo groot. Ik ben hartstikke single dus trouwen en kinderen zal er de komende jaren niet inzitten (denk ik nu... you never know hihi). Ik heb zelf mijn opa´s nooit gekend en vind t eigenlijk een heel naar idee dat de kans groot is dat mijn kinderen later nooit echt zullen weten wie mijn vader was en hoe geweldig hij is. Maar goed zo zullen er altijd dingen blijven die je wel of niet samen kan en mag meemaken....
Ik herken trouwens precies wat je zegt over het naar elkaar toe groeien in kleine dingen als korte teelfoongesprekjes. Eigenlijk is er weinig veranderd, maar je denkt er wel net wat meer bij na. Het is gewoon minder vanzelfsprekend denk ik.
donderdag 18 september 2008 om 11:31
Newsflash!! We hebben net de uitslag gekregen van de scan........ de chemo slaat goed aan! Ik ben echt super blij. De vlek is niet gegroeid... ook niet kleiner geworden, maar dat viel ook niet te verwachten. Dat ie helemaal niet is gegroeid is eigenlijk al bijzonder. Mijn vader is ook gewoon een geweldige eigenwijze drol, hij roep nu vooral heel hard dat we nog lang niet van m af zijn.... Heerlijk. Wat een fijne dag.
donderdag 18 september 2008 om 12:10
Oh Soepkippie! Wat een goed nieuws! Super! sorry dat ik even niet op je laatste post reageerde, maar ik heb het wel gelezen hoor 
En leuk dat ie zo eigenwijs is ook nog 'grapjes' kan maken!
Herkenbaar ook jullie verdrietjes vwb belangrijke dingen waar de paps niet meer bij kan zijn. Is ook moeilijk
Ik blijf hier lezen hoor kippie!
En leuk dat ie zo eigenwijs is ook nog 'grapjes' kan maken!
Herkenbaar ook jullie verdrietjes vwb belangrijke dingen waar de paps niet meer bij kan zijn. Is ook moeilijk
Ik blijf hier lezen hoor kippie!
donderdag 18 september 2008 om 13:56
zondag 26 oktober 2008 om 10:12
Poeh... tijd om weer eventjes hier van me af te schrijven.
Wat vind ik het af en toe nog moeilijk. Deze week is echt een ramp in mijn hoofd. Het lijkt nog lastiger nu de chemo is afgelopen. Alsof we nu weer moeten toekijken hoe hij zieker gaat worden. Van de laatste kuur heeft hij ook veel meer last gekregen, wat zich vooral uit in dagen op bed, maar ik weet ook dat hij zich heel belabberd voelt.
Ik heb van de week mijn zus geholpen om haar hele huisraad weg te doen of verkopen, omdat ze over 2 maanden naar de andere kant van de wereld zal emigreren. Pap hielp ook mee. Maar het tillen van dozen en trap op en af was duidelijk veel te zwaar voor hem. Ik merkte dat hij daar moeite mee had en toen hij zich vervolgens maar weer in zijn slaapkamer opsloot..
daar werd ik heel verdrietig van. Hij is zo grauw en afgevlakt en dat doet echt pijn om te zien.
Het feit dat mn zus nu ook vertrekt maakt het in mijn hoofd even veel te veel. Ik krijg allerlei visioenen van dat ik straks met mijn moeder met zn tweeen ben..... en dat is gewoon zo anders dan ik het altijd voorgesteld had. Alles is opeens anders en ik weet even niet hoe ik dat een plekje moet geven..
Zo dat is er weer even uit.
Knuffel voor alle lieve mensen hier....
Wat vind ik het af en toe nog moeilijk. Deze week is echt een ramp in mijn hoofd. Het lijkt nog lastiger nu de chemo is afgelopen. Alsof we nu weer moeten toekijken hoe hij zieker gaat worden. Van de laatste kuur heeft hij ook veel meer last gekregen, wat zich vooral uit in dagen op bed, maar ik weet ook dat hij zich heel belabberd voelt.
Ik heb van de week mijn zus geholpen om haar hele huisraad weg te doen of verkopen, omdat ze over 2 maanden naar de andere kant van de wereld zal emigreren. Pap hielp ook mee. Maar het tillen van dozen en trap op en af was duidelijk veel te zwaar voor hem. Ik merkte dat hij daar moeite mee had en toen hij zich vervolgens maar weer in zijn slaapkamer opsloot..
daar werd ik heel verdrietig van. Hij is zo grauw en afgevlakt en dat doet echt pijn om te zien.
Het feit dat mn zus nu ook vertrekt maakt het in mijn hoofd even veel te veel. Ik krijg allerlei visioenen van dat ik straks met mijn moeder met zn tweeen ben..... en dat is gewoon zo anders dan ik het altijd voorgesteld had. Alles is opeens anders en ik weet even niet hoe ik dat een plekje moet geven..
Zo dat is er weer even uit.
Knuffel voor alle lieve mensen hier....
zondag 26 oktober 2008 om 11:05
Thanks webs, ja soms is het even heel veel te gelijk. Juist omdat ik altijd een vrij makkelijk leven heb gehad. Ik ken dit niet zo goed.
Elninjoo, ze heeft wel een hele goeie band met mn ouders, maar wil inderdaad ook wel verder met haar leven. Ik vind het wel moeilijk soms om het te begrijpen, omdat ze er niet echt over praat. Ik zou het zelf nooit zo doen, wil juist zo veel mogelijk tijd met mn vader en ons als gezin hebben, maar zij kiest hier wel voor en ik wil blij voor haar zijn. Soms wel moeilijk.
Elninjoo, ze heeft wel een hele goeie band met mn ouders, maar wil inderdaad ook wel verder met haar leven. Ik vind het wel moeilijk soms om het te begrijpen, omdat ze er niet echt over praat. Ik zou het zelf nooit zo doen, wil juist zo veel mogelijk tijd met mn vader en ons als gezin hebben, maar zij kiest hier wel voor en ik wil blij voor haar zijn. Soms wel moeilijk.
zondag 26 oktober 2008 om 11:10
Maar emigreren in de wetenschap dat je bij 't afscheid je vader hoogstwaarschijnlijk voor de allerlaatste keer ziet? Ik vind het hard... of 'n vlucht.
Voor mijn ouders zou ik mijn leven wél on hold zetten. Denk dat ik er de rest van mijn leven spijt van zou hebben als ik niet die laatste jaren of maanden er voor hen zou zijn.
En zeker in dit geval waar het allemaal zo kritiek is en je vader zich beroerd voelt door alle chemo's. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om op zo'n moment op reis te gaan, laat staan naar de andere kant van de wereld te emigreren.
Voor mijn ouders zou ik mijn leven wél on hold zetten. Denk dat ik er de rest van mijn leven spijt van zou hebben als ik niet die laatste jaren of maanden er voor hen zou zijn.
En zeker in dit geval waar het allemaal zo kritiek is en je vader zich beroerd voelt door alle chemo's. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om op zo'n moment op reis te gaan, laat staan naar de andere kant van de wereld te emigreren.
zondag 26 oktober 2008 om 11:17
elninjoo dat zijn gevoelens en gedachten die ik ook heb, maar probeer voor me te houden, omdat ik het niet eerlijk vind om de liefde van mijn zus voor mijn ouders in twijfel te trekken, puur omdat ik haar niet begrijp. maar je beschrijft wel hoe ik er vaak over denk... durf het alleen verder niet uit te spreken
