Relaties
alle pijlers
Mn papa gaat dood
donderdag 24 juli 2008 om 12:27
Ik dacht altijd dat alle kutdingen aan mij voorbij zouden gaan. Natuurlijk wist ik wel dat het niet echt waar was, maar ik wilde het zo graag geloven.
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
We wisten al een paar weken dat mn vader (weer) kanker heeft. Maar positief als ons gezin is, twijfelden we er niet aan dat hij beter zou worden. Gister hebben we te horen gekregen hij uitzaaingen heeft en niet meer beter wordt. Nu is opeens alles anders.
Ik ben 25, maar ik voel me weer 5. Ik ben zooooo bang voor wat er komen gaat. Mijn stoere, sterke vader gaat heel ziek worden en..... En mijn lieve moeder met zo veel verdriet zien, doet me meer pijn dan ik me ooit kon voorstellen... Geen seconde krijg ik dit allemaal uit mijn hoofd en ik bedenk me alleen maar wat ik allemaal niet meer met hem zal kunnen gaan delen. Ik ben nog nooit zo bang en verdrietig geweest.
Wilde het gewoon even van me afschrijven...
vrijdag 25 juli 2008 om 15:31
Lieve Soepkip, Ik denk dat je maar één ding kunt doen, en dat is hem te laten weten hoeveel je van hem houdt. Kun je goed met hem praten (heb niet alle reacties gelezen, dus misschien vertelde je het al)? Hebben jullie speciale insiders/manieren/grapjes waarmee jullie elkaar laten merken hoeveel je van elkaar houdt? Geef dat aan hem, hij zal er blijer mee zijn dan met wat ook.
Nogmaals, zoals al velen hier schrijven...volg je gevoel en denk niet te veel na. Wil je hem een knuffel geven, doe het (ook al durf je het eventueel niet omdat jullie niet op die manier met elkaar omgingen - nogmaals afhankelijk van jullie band), als je altijd al een keer met hem iets specifieks samen wilde doen, doe het - als zijn gezondheid en de situatie het toelaat. En vraag hem ook wat hij graag van jou wil/met jou wil doen, zwijgen, iets maken, bespreken, niets bijzonders doen etc. En vooral, laat hem weten hoeveel je van m houdt. Da's al zo veel.
Sterkte Misia
Nogmaals, zoals al velen hier schrijven...volg je gevoel en denk niet te veel na. Wil je hem een knuffel geven, doe het (ook al durf je het eventueel niet omdat jullie niet op die manier met elkaar omgingen - nogmaals afhankelijk van jullie band), als je altijd al een keer met hem iets specifieks samen wilde doen, doe het - als zijn gezondheid en de situatie het toelaat. En vraag hem ook wat hij graag van jou wil/met jou wil doen, zwijgen, iets maken, bespreken, niets bijzonders doen etc. En vooral, laat hem weten hoeveel je van m houdt. Da's al zo veel.
Sterkte Misia
vrijdag 25 juli 2008 om 21:01
Lieve soepkippie,
Meisje, wat verschrikkelijk. Misschien heb ik niet veel toe te voegen aan de eerdere reacties, maar ik weet uit ervaring dat het een vreemd soort steun is te weten dat anderen dit ook hebben doorgemaakt en er wonderwel doorheen zijn gekomen.
Ik heb mijn moeder verloren toen ik 21 was. Tussen de diagnose en haar dood zaten 3,5 maanden, maar wat een intense tijd is dat geweest. Naast heel veel huilen, praten, overleggen etc hebben wij ook zo verschrikkelijk veel gelachen, hoe raar dat ook klinkt. Heerlijk om die herinnering bij mij te dragen. Gelukkig deelden mijn moeder en ik alle emoties voor die tijd al en wisten wij dat we verschrikkelijk veel van elkaar houden, maar ik ben heel blij dat ik haar heb kunnen bedanken voor de geweldige jeugd, opvoeding en alle liefde die ze me heeft gegeven. Zo zie je maar, iedereen heeft altijd nog wel wat te zeggen.
Schrijf hier lekker van je af, vertel / vraag / verzwijg wat je wilt. Dit is lekker jouw topic, en o zo nodig in deze tijd.
Liefs G.
Meisje, wat verschrikkelijk. Misschien heb ik niet veel toe te voegen aan de eerdere reacties, maar ik weet uit ervaring dat het een vreemd soort steun is te weten dat anderen dit ook hebben doorgemaakt en er wonderwel doorheen zijn gekomen.
Ik heb mijn moeder verloren toen ik 21 was. Tussen de diagnose en haar dood zaten 3,5 maanden, maar wat een intense tijd is dat geweest. Naast heel veel huilen, praten, overleggen etc hebben wij ook zo verschrikkelijk veel gelachen, hoe raar dat ook klinkt. Heerlijk om die herinnering bij mij te dragen. Gelukkig deelden mijn moeder en ik alle emoties voor die tijd al en wisten wij dat we verschrikkelijk veel van elkaar houden, maar ik ben heel blij dat ik haar heb kunnen bedanken voor de geweldige jeugd, opvoeding en alle liefde die ze me heeft gegeven. Zo zie je maar, iedereen heeft altijd nog wel wat te zeggen.
Schrijf hier lekker van je af, vertel / vraag / verzwijg wat je wilt. Dit is lekker jouw topic, en o zo nodig in deze tijd.
Liefs G.
vrijdag 25 juli 2008 om 22:22
dit komt wel heel dichtbij...
mijn vader heeft geen kanker maar een ziekte aan zijn longen. het is heel vaag hoelang mijn vader nog heeft te leven. het kan nog een maand zijn maar ook veel langer. als je dat hoort is het net of de grond onder je voeten vandaan wordt geslagen.
eerst heb ik flink gejankt, kop in het zand gestoken, met mijn vader gepraat en weer flink gejankt. en het rare is, ik heb het een plekje kunnen geven. kan niet echt uitleggen hoe, maar ik heb er vrede mee. komt misschien ook omdat je niet aan mijn pa kan zien dat ie ziek is, er niet over praat (struisvogelpolitiek)
maar ik weet dat het tijdelijk is, de dokter heeft al uitgelegd dat het over een tijdje heel benauwd voor mijn vader gaat worden en dat hij dan langszaam stikt. en als ik daar aan denk krijg ik paniekaanvallen... (struisvogelpolitiek)
dit alles is de reden dat mijn vriend en ik dit jaar nog gaan trouwen. de belangrijkste dag van je leven en ik wil heel graag dat mijn vader hierbij is. zoals hij nu is, kan hij er zeker bij zijn (en trots dat ie is!!)
ik wens je alle sterkte van de wereld toe! en hoop dat je nog een lange tijd van je vader kan genieten. dikke knuf van deze kant!
mijn vader heeft geen kanker maar een ziekte aan zijn longen. het is heel vaag hoelang mijn vader nog heeft te leven. het kan nog een maand zijn maar ook veel langer. als je dat hoort is het net of de grond onder je voeten vandaan wordt geslagen.
eerst heb ik flink gejankt, kop in het zand gestoken, met mijn vader gepraat en weer flink gejankt. en het rare is, ik heb het een plekje kunnen geven. kan niet echt uitleggen hoe, maar ik heb er vrede mee. komt misschien ook omdat je niet aan mijn pa kan zien dat ie ziek is, er niet over praat (struisvogelpolitiek)
maar ik weet dat het tijdelijk is, de dokter heeft al uitgelegd dat het over een tijdje heel benauwd voor mijn vader gaat worden en dat hij dan langszaam stikt. en als ik daar aan denk krijg ik paniekaanvallen... (struisvogelpolitiek)
dit alles is de reden dat mijn vriend en ik dit jaar nog gaan trouwen. de belangrijkste dag van je leven en ik wil heel graag dat mijn vader hierbij is. zoals hij nu is, kan hij er zeker bij zijn (en trots dat ie is!!)
ik wens je alle sterkte van de wereld toe! en hoop dat je nog een lange tijd van je vader kan genieten. dikke knuf van deze kant!
zondag 27 juli 2008 om 19:09
Allereerst:
Probeer zoveel mogelijk van hem te genieten en probeer alles met elkaar te bespreken wat jullie als waardevol ervaren.
Heb een maand geleden mijn moeder door kanker verloren dus ik snap heel goed wat je doormaakt.
Probeer intens van de tijd met je vader te genieten en besef ook de intensiteit op de momenten dat jullie samen zijn...sla dit goed op in je hoofd zodat de dingen later een mooie herinnering zullen zijn.
knuffel,
sprok
Probeer zoveel mogelijk van hem te genieten en probeer alles met elkaar te bespreken wat jullie als waardevol ervaren.
Heb een maand geleden mijn moeder door kanker verloren dus ik snap heel goed wat je doormaakt.
Probeer intens van de tijd met je vader te genieten en besef ook de intensiteit op de momenten dat jullie samen zijn...sla dit goed op in je hoofd zodat de dingen later een mooie herinnering zullen zijn.
knuffel,
sprok
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 27 juli 2008 om 20:15
Soepkipje wat erg......
Ik herken het, heb het ook meegemaakt. Voel dus na het lezen van jouw berichtje weer precies wat ik toen voelde. Onmacht, verdriet, onzekerheid.
Onze zoon was 2 weken toen we het hoorden en 6 weken later overleed mijn vader al. Het was een helse tijd. Op de dag dat onze zoon gedoopt is en officieel mijn vaders naam kreeg, werd mijn vader 's avonds bediend. Alsof hij erop gewacht had.
Ik kan je alleen sterkte wensen, heel veel sterkte. Ik hoop dat je op een bepaalde manier nog een fijne tijd gaat hebben met je vader en dat hem een lange lijdensweg bespaard blijft. Zorg goed voor jezelf want je hebt je energie nog heel lang heel hard nodig.
Dikke knuffel !
Ik herken het, heb het ook meegemaakt. Voel dus na het lezen van jouw berichtje weer precies wat ik toen voelde. Onmacht, verdriet, onzekerheid.
Onze zoon was 2 weken toen we het hoorden en 6 weken later overleed mijn vader al. Het was een helse tijd. Op de dag dat onze zoon gedoopt is en officieel mijn vaders naam kreeg, werd mijn vader 's avonds bediend. Alsof hij erop gewacht had.
Ik kan je alleen sterkte wensen, heel veel sterkte. Ik hoop dat je op een bepaalde manier nog een fijne tijd gaat hebben met je vader en dat hem een lange lijdensweg bespaard blijft. Zorg goed voor jezelf want je hebt je energie nog heel lang heel hard nodig.
Dikke knuffel !
zondag 27 juli 2008 om 20:27
maandag 28 juli 2008 om 11:41
Hoi allemaal
bedankt alweer voor de lieve berichten tjee wat valt het me steeds weer op hoeveel mensen iets als dit hebben meegemaakt. Iedereen sterkte en dikke knuffel!
Ik heb nu al het gevoel dat het idee bij mij meer een plek begint te krijgen. Had wat hele close vrienden die op vakantie waren vorige week, die heb ik t dit weekend verteld en ik hoefde niet eens binnen 2 seconde te huilen ( binnen 2 minuten dan weer wel). Ik merk dat ik erg nu nog graag over praat, dat is mijn manier van het onder ogen zien.
Tulepje wat een verschrikkelijk nieuws ook. Ik herken wat je schrijft. Ook ik heb gehoord dat sterven aan longkanker absoluut geen fijne dood is, net als bij de ziekte van jouw vader. Eerst steeds benauwder en uiteindelijk stikken. Brrrr daar moet ik verder ook niet over nadenken hoor, dan krijg ik t ook meteen benauwd..... Mn vader is er zelf van overtuigd dat niemand in deze tijden nog pijn hoeft te lijden. Ik hoop echt dat hij daarin gelijk krijgt.
Morgen gaan we naar het ziekenhuis. Dan gaan de artsen ons alles uitleggen en aangeven wat nu volgens hen het beste plan is. Wij kunnen dan ook alles vragen. Het rare is dat mijn hoofd
helemaal vol zit, maar ik juist geen enkele relevante vraag kan bedenken. Missschien wil ik stiekem nog niet alles weten...
Nouja ik ben ik iedergeval nerveuzer dan ever voor morgen. Zal blij zijn als dat achter de rug is......
bedankt alweer voor de lieve berichten tjee wat valt het me steeds weer op hoeveel mensen iets als dit hebben meegemaakt. Iedereen sterkte en dikke knuffel!
Ik heb nu al het gevoel dat het idee bij mij meer een plek begint te krijgen. Had wat hele close vrienden die op vakantie waren vorige week, die heb ik t dit weekend verteld en ik hoefde niet eens binnen 2 seconde te huilen ( binnen 2 minuten dan weer wel). Ik merk dat ik erg nu nog graag over praat, dat is mijn manier van het onder ogen zien.
Tulepje wat een verschrikkelijk nieuws ook. Ik herken wat je schrijft. Ook ik heb gehoord dat sterven aan longkanker absoluut geen fijne dood is, net als bij de ziekte van jouw vader. Eerst steeds benauwder en uiteindelijk stikken. Brrrr daar moet ik verder ook niet over nadenken hoor, dan krijg ik t ook meteen benauwd..... Mn vader is er zelf van overtuigd dat niemand in deze tijden nog pijn hoeft te lijden. Ik hoop echt dat hij daarin gelijk krijgt.
Morgen gaan we naar het ziekenhuis. Dan gaan de artsen ons alles uitleggen en aangeven wat nu volgens hen het beste plan is. Wij kunnen dan ook alles vragen. Het rare is dat mijn hoofd
helemaal vol zit, maar ik juist geen enkele relevante vraag kan bedenken. Missschien wil ik stiekem nog niet alles weten...
Nouja ik ben ik iedergeval nerveuzer dan ever voor morgen. Zal blij zijn als dat achter de rug is......
maandag 28 juli 2008 om 11:45
maandag 28 juli 2008 om 14:03
Lieve Soepkippie,
Succes in het ziekenhuis morgen. Zo te lezen doe je het hartstikke goed! En inderdaad, pijnbestrijding is tegenwoordig echt goed geregeld.
Bij mijn vader was het ook 1 telefoontje naar de hapost (wij hadden een beetje andere begeleiding, niet vanuit het z'huis) en ze er kwam meteen een arts. Ze nemen het echt heel erg serieus.
Ik moet veel aan je denken en ook ineens meer aan mijn vader en zijn situatie. Ik heb allemaal foto's uitgezocht en ingelijst, dat deed me goed.
Veel sterkte, ik heb echt respect voor je moed.
Als je dit kan (en dat kan je!) kan je alles.
x
Succes in het ziekenhuis morgen. Zo te lezen doe je het hartstikke goed! En inderdaad, pijnbestrijding is tegenwoordig echt goed geregeld.
Bij mijn vader was het ook 1 telefoontje naar de hapost (wij hadden een beetje andere begeleiding, niet vanuit het z'huis) en ze er kwam meteen een arts. Ze nemen het echt heel erg serieus.
Ik moet veel aan je denken en ook ineens meer aan mijn vader en zijn situatie. Ik heb allemaal foto's uitgezocht en ingelijst, dat deed me goed.
Veel sterkte, ik heb echt respect voor je moed.
Als je dit kan (en dat kan je!) kan je alles.
x
maandag 28 juli 2008 om 23:45
Hoi Soepkippie,
Luister vooral rustig in het ziekenhuis, en vraag met wie je contact op kunt nemen als je naderhand nog vragen hebt. Vaak begint het nadenken pas als je thuis bent en het is fijn als je dan nog ergens terecht kunt. Gaan jullie met het hele gezin? Vaak onthoudt iedereen een stukje van het verhaal, zodat je samen uiteindelijk het hele plaatje compleet hebt. Je kunt ook altijd wat dingen opschrijven als je denkt dat je het anders vergeet.
Fijn dat je je verhaal kwijt kunt bij je vrienden. Ik ben nu, na bijna 5 jaar, nog niet helemaal uitverteld en ben verschrikkelijk blij met de goede vriendinnen die blijven luisteren.
Veel succes in het ziekenhuis en komt hier lekker van je afschrijven daarna als je het nodig hebt. Kan erg confronterend zijn
liefs
Luister vooral rustig in het ziekenhuis, en vraag met wie je contact op kunt nemen als je naderhand nog vragen hebt. Vaak begint het nadenken pas als je thuis bent en het is fijn als je dan nog ergens terecht kunt. Gaan jullie met het hele gezin? Vaak onthoudt iedereen een stukje van het verhaal, zodat je samen uiteindelijk het hele plaatje compleet hebt. Je kunt ook altijd wat dingen opschrijven als je denkt dat je het anders vergeet.
Fijn dat je je verhaal kwijt kunt bij je vrienden. Ik ben nu, na bijna 5 jaar, nog niet helemaal uitverteld en ben verschrikkelijk blij met de goede vriendinnen die blijven luisteren.
Veel succes in het ziekenhuis en komt hier lekker van je afschrijven daarna als je het nodig hebt. Kan erg confronterend zijn
liefs
vrijdag 1 augustus 2008 om 22:36
Lieve Soepkippie,
Toen ik dit topic tegenkwam vond ik dat ik even moest reageren. Wat ontzettend verschrikkelijk wat jullie meemaken op dit moment. Ik wil jullie dan ook enorm veel liefde, steun en sterkte toewensen.
Geniet van jullie tijd samen en idd maak video's, schrijf brieven, zeg alles. Want anders krijg je er later spijt van...
Helaas heb ik het zelf ook meegemaakt. Mijn papa zou de 28ste juli (afgelopen maandag dus) eigenlijk 60 jaar zijn geworden. 4 jaar geleden kreeg mijn moeder plotseling borstkanker (en bijbehorende chemokuren) dus iedereen maakte zich helemaal druk om haar (inclusief mijn vader). Gelukkig is met mijn mama alles helemaal goed gekomen... Alleen is mijn papa diegene die een maand na zijn 56e verjaardag (en de laatste chemo van mijn moeder) plotseling is gestorven aan een hartinfarct. Ik was toen 20. Die hele avond is nog een enorme nachtmerrie waar ik af en toe nog van wakker schrik. En het beeld van mijn vader die ik heb geprobeerd te reanimeren (en waar ik zelf toen al aan kon zien dat dat geen zin meer zou hebben) verdwijnt ook nooit meer. Proberen het te accepteren is af en toe nog steeds onmogelijk omdat het verdriet op sommige momenten (zoals deze week) weer heel aanwezig is. Ik denk dat iedereen die iemand heeft verloren dit herkent.
Afscheid nemen lijkt me ontzettend moeilijk en iets dat je absoluut niet wil... maar ik had het uiteindelijk toch heel graag willen doen omdat ik hem nog zoveel had willen zeggen. Het was zo'n ontzettend lieve man en als iemand er dan opeens niet meer is is zo onwerkelijk. Het is allebei verschrikkelijk en zo oneerlijk als je iemand verliest of gaat verliezen maar daarom: geniet van jullie tijd samen als gezin en haal alles eruit!!!
Ik weet helaas dus uit eigen ervaring wat je kunt gaan verwachten en daarom een heel dikke knuffel en nogmaals echt: geniet van elkaar! Heeeeeel veel sterkte!
Liefs
Toen ik dit topic tegenkwam vond ik dat ik even moest reageren. Wat ontzettend verschrikkelijk wat jullie meemaken op dit moment. Ik wil jullie dan ook enorm veel liefde, steun en sterkte toewensen.
Geniet van jullie tijd samen en idd maak video's, schrijf brieven, zeg alles. Want anders krijg je er later spijt van...
Helaas heb ik het zelf ook meegemaakt. Mijn papa zou de 28ste juli (afgelopen maandag dus) eigenlijk 60 jaar zijn geworden. 4 jaar geleden kreeg mijn moeder plotseling borstkanker (en bijbehorende chemokuren) dus iedereen maakte zich helemaal druk om haar (inclusief mijn vader). Gelukkig is met mijn mama alles helemaal goed gekomen... Alleen is mijn papa diegene die een maand na zijn 56e verjaardag (en de laatste chemo van mijn moeder) plotseling is gestorven aan een hartinfarct. Ik was toen 20. Die hele avond is nog een enorme nachtmerrie waar ik af en toe nog van wakker schrik. En het beeld van mijn vader die ik heb geprobeerd te reanimeren (en waar ik zelf toen al aan kon zien dat dat geen zin meer zou hebben) verdwijnt ook nooit meer. Proberen het te accepteren is af en toe nog steeds onmogelijk omdat het verdriet op sommige momenten (zoals deze week) weer heel aanwezig is. Ik denk dat iedereen die iemand heeft verloren dit herkent.
Afscheid nemen lijkt me ontzettend moeilijk en iets dat je absoluut niet wil... maar ik had het uiteindelijk toch heel graag willen doen omdat ik hem nog zoveel had willen zeggen. Het was zo'n ontzettend lieve man en als iemand er dan opeens niet meer is is zo onwerkelijk. Het is allebei verschrikkelijk en zo oneerlijk als je iemand verliest of gaat verliezen maar daarom: geniet van jullie tijd samen als gezin en haal alles eruit!!!
Ik weet helaas dus uit eigen ervaring wat je kunt gaan verwachten en daarom een heel dikke knuffel en nogmaals echt: geniet van elkaar! Heeeeeel veel sterkte!
Liefs
vrijdag 1 augustus 2008 om 22:40
Jeutje Shopaholic! wat een heftig verhaal ook! Ik kan me voorstellen dat het erg is als je geen afscheid kan nemen. ik wist dat mijn vader ziek was, maar heb hem niet meer echt kunnen spreken.
En dat je hem hebt geprobeerd te reanimeren. Wat knap, maar wat erg! De beelden van mijn vader krijg ik ook niet weg, ik kan me voorstellen dat het voor jou helemaal erg is....jij hebt ook moeten handelen (en je hebt dat gedaan! Jeutje! Echt respect!). Maar kan me voorstellen dat die beelden niet meer weggaan.
En dat terwijl je moeder ook ziek was..........dat is echt heel heftig! Jij ook dikke knuffel. Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw bericht.........
Soepkippie: ben benieuwd hoe het met je is, maar je bent vast druk met andere dingen....
x
En dat je hem hebt geprobeerd te reanimeren. Wat knap, maar wat erg! De beelden van mijn vader krijg ik ook niet weg, ik kan me voorstellen dat het voor jou helemaal erg is....jij hebt ook moeten handelen (en je hebt dat gedaan! Jeutje! Echt respect!). Maar kan me voorstellen dat die beelden niet meer weggaan.
En dat terwijl je moeder ook ziek was..........dat is echt heel heftig! Jij ook dikke knuffel. Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw bericht.........
Soepkippie: ben benieuwd hoe het met je is, maar je bent vast druk met andere dingen....
x
zondag 3 augustus 2008 om 21:47
Hi Soepkippie,
Wat vreselijk voor je. Ik ben mijn stiefvader 4 jaar geleden verloren. Ook aan kanker.Hij was niet mijn eigen vader, maar het voelde wel zo.
Ik heb met hem veel dingen uitgepraat voordat hij overleed. Dat vonden we allebei prettig. Ik wilde zelf ook niet met dingen zitten later dat ik er spijt van zou krijgen dat ik het niet gezegd heb.
Daardoor heb ik het wel beter kunnen verwerken.
Ik hoop dat je ook met vriendinnen of vrienden hierover kunt praten, dat zal je ook goed doen. Ook goed van je dat je hier je onderwerp geplaatst hebt om het van je af te schrijven.
Heel veel sterkte!
Wat vreselijk voor je. Ik ben mijn stiefvader 4 jaar geleden verloren. Ook aan kanker.Hij was niet mijn eigen vader, maar het voelde wel zo.
Ik heb met hem veel dingen uitgepraat voordat hij overleed. Dat vonden we allebei prettig. Ik wilde zelf ook niet met dingen zitten later dat ik er spijt van zou krijgen dat ik het niet gezegd heb.
Daardoor heb ik het wel beter kunnen verwerken.
Ik hoop dat je ook met vriendinnen of vrienden hierover kunt praten, dat zal je ook goed doen. Ook goed van je dat je hier je onderwerp geplaatst hebt om het van je af te schrijven.
Heel veel sterkte!
zondag 3 augustus 2008 om 22:19
Lieve Soepkip,
Jouw verhaal raakt mij enorm, zeg! Poeh.
Mijn vader is vorig jaar december ook aan longkanker overleden. Ik was nog net 26.
En alles waar ik bang voor was, is niet gebeurd. Ik was bang dat hij benauwd zou zijn, veel pijn zou hebben. Bedlegerig zou raken. En gelukkig is er geen sprake geweest van dit alles.
Met pijnmedicatie is veel te bereiken tegenwoordig. Ik heb gemerkt dat men erg kundig is.
Verder: de meeste tips zijn al gegeven: praat met elkaar! (Is jou vader open over zijn ziekte? Die van mij was dat wel en dat maakte alles bespreekbaar)
Ga leuke dingen doen, zonder geforceerd herinneringen te maken. Herinneringen kan je niet maken, heb ik gemerkt. Die ontstaan vanzelf. Ik ben blij om te lezen dat jouw vader nog dingen wil ondernemen. Die van mij wilde dat niet wat ons verdrietig maakte. Maar achteraf denk ik dat hij het lichamelijk gezien écht niet kon.
Verder is het een goed idee om foto's en video's te maken. Ik heb nog een video van een bruiloft waar hij was. Ik durf hem nog niet te kijken maar de wetenschap dat het kan is al voldoende.
Probeer ook de gewone dingen doorgang te laten vinden. Het heeft mij geholpen om verder te kunnen zonder de draad te hoeven oppakken. Ik had hem namelijk nooit losgelaten.
En ik weet niet of het bij jou ook zo werkt. Maar je verlegt je grenzen als het gaat om slecht en moeilijk nieuws. Zo ontredderd, bang en hopeloos verdrietig ben ik, nadat we het nieuws kregen dat hij kanker had, niet meer geweest.
En humor is belangrijk. De meest zwartgallige/slechte grappen kwamen voorbij.
Sterkte voor jullie allemaal!
Shopaholic, ben erg onder de indruk van jouw verhaal. Wat knap dat je dat hebt kunnen doen. En wat een verdrietige tijd moet je gehad hebben.
Jouw verhaal raakt mij enorm, zeg! Poeh.
Mijn vader is vorig jaar december ook aan longkanker overleden. Ik was nog net 26.
En alles waar ik bang voor was, is niet gebeurd. Ik was bang dat hij benauwd zou zijn, veel pijn zou hebben. Bedlegerig zou raken. En gelukkig is er geen sprake geweest van dit alles.
Met pijnmedicatie is veel te bereiken tegenwoordig. Ik heb gemerkt dat men erg kundig is.
Verder: de meeste tips zijn al gegeven: praat met elkaar! (Is jou vader open over zijn ziekte? Die van mij was dat wel en dat maakte alles bespreekbaar)
Ga leuke dingen doen, zonder geforceerd herinneringen te maken. Herinneringen kan je niet maken, heb ik gemerkt. Die ontstaan vanzelf. Ik ben blij om te lezen dat jouw vader nog dingen wil ondernemen. Die van mij wilde dat niet wat ons verdrietig maakte. Maar achteraf denk ik dat hij het lichamelijk gezien écht niet kon.
Verder is het een goed idee om foto's en video's te maken. Ik heb nog een video van een bruiloft waar hij was. Ik durf hem nog niet te kijken maar de wetenschap dat het kan is al voldoende.
Probeer ook de gewone dingen doorgang te laten vinden. Het heeft mij geholpen om verder te kunnen zonder de draad te hoeven oppakken. Ik had hem namelijk nooit losgelaten.
En ik weet niet of het bij jou ook zo werkt. Maar je verlegt je grenzen als het gaat om slecht en moeilijk nieuws. Zo ontredderd, bang en hopeloos verdrietig ben ik, nadat we het nieuws kregen dat hij kanker had, niet meer geweest.
En humor is belangrijk. De meest zwartgallige/slechte grappen kwamen voorbij.
Sterkte voor jullie allemaal!
Shopaholic, ben erg onder de indruk van jouw verhaal. Wat knap dat je dat hebt kunnen doen. En wat een verdrietige tijd moet je gehad hebben.
zondag 3 augustus 2008 om 23:49
@myranda: wow wat een mooie en herkenbare post. Vooral over dat je herinneringen niet kunt maken, je hebt zo gelijk!
En dat je grenzen verlegt ook! Heel apart hoe je inderdaad echt zo machteloos voelt en daarna nooit meer zó machteloos. het is verschrikkelijk, maar het went ofzo.......
En dat met video's heb ik ook.......die kijk ik ook nog niet. Wel foto's, maar ik heb ook foto's gemaakt van hoe hij opgebaard lag (omdat mijn zusje van 10 niet wist of ze hem wilde zien en ik haar dan later die kans iig wilde geven zodat ze geen spijt kreeg), maar die kijk ik denk ik nooit meer.
hihi en humor speelde bij ons ook een belangrijke rol. Echt de meest macabere grappen zijn gemaakt, echt met buikpijn van het lachen, maar steeds zit er dan ook een brok in je keel...
Naja, een hoop te verwerken nog merk ik wel
Dappere meiden hier allemaal en fijn om zoveel herkenning te lezen, ook al is het verschrikkelijk. Ik heb (gelukkig voor hen!) geen vrienden die hun ouders zijn verloren.
Soepkippie: ik hoop dat het redelijk gaat.....laat je nogiets horen? Ik begrijp ook wel als je met andere dingen bezig bent natuurlijk!
En dat je grenzen verlegt ook! Heel apart hoe je inderdaad echt zo machteloos voelt en daarna nooit meer zó machteloos. het is verschrikkelijk, maar het went ofzo.......
En dat met video's heb ik ook.......die kijk ik ook nog niet. Wel foto's, maar ik heb ook foto's gemaakt van hoe hij opgebaard lag (omdat mijn zusje van 10 niet wist of ze hem wilde zien en ik haar dan later die kans iig wilde geven zodat ze geen spijt kreeg), maar die kijk ik denk ik nooit meer.
hihi en humor speelde bij ons ook een belangrijke rol. Echt de meest macabere grappen zijn gemaakt, echt met buikpijn van het lachen, maar steeds zit er dan ook een brok in je keel...
Naja, een hoop te verwerken nog merk ik wel
Dappere meiden hier allemaal en fijn om zoveel herkenning te lezen, ook al is het verschrikkelijk. Ik heb (gelukkig voor hen!) geen vrienden die hun ouders zijn verloren.
Soepkippie: ik hoop dat het redelijk gaat.....laat je nogiets horen? Ik begrijp ook wel als je met andere dingen bezig bent natuurlijk!
maandag 4 augustus 2008 om 16:09
quote:Soepkippie schreef op 28 juli 2008 @ 11:41:
Ook ik heb gehoord dat sterven aan longkanker absoluut geen fijne dood is, net als bij de ziekte van jouw vader. Eerst steeds benauwder en uiteindelijk stikken. Brrrr daar moet ik verder ook niet over nadenken hoor, dan krijg ik t ook meteen benauwd..... Mn vader is er zelf van overtuigd dat niemand in deze tijden nog pijn hoeft te lijden. Ik hoop echt dat hij daarin gelijk krijgt.
Lief Soepkippie, mijn beide ouders zijn aan longkanker overleden en hebben een zachte dood gehad door de juiste pijnbestrijding. Morfine helpt over het algemeen goed tegen benauwdheid. Jullie kunnen jullie vragen op dit gebied gewoon met de specialist bespreken.
Ik wens jullie veel warmte, liefde en sterkte toe.
Ook ik heb gehoord dat sterven aan longkanker absoluut geen fijne dood is, net als bij de ziekte van jouw vader. Eerst steeds benauwder en uiteindelijk stikken. Brrrr daar moet ik verder ook niet over nadenken hoor, dan krijg ik t ook meteen benauwd..... Mn vader is er zelf van overtuigd dat niemand in deze tijden nog pijn hoeft te lijden. Ik hoop echt dat hij daarin gelijk krijgt.
Lief Soepkippie, mijn beide ouders zijn aan longkanker overleden en hebben een zachte dood gehad door de juiste pijnbestrijding. Morfine helpt over het algemeen goed tegen benauwdheid. Jullie kunnen jullie vragen op dit gebied gewoon met de specialist bespreken.
Ik wens jullie veel warmte, liefde en sterkte toe.
maandag 4 augustus 2008 om 22:21
Jeetje, ik lees dit en ik heb het zelf gelukkig Goddank nog niet meegemaakt want ik zou ook zo verward worden, maar ik krijg gewoon spontaan tranen in mijn ogen.
Ik vind het echt vreselijk naar voor je en leef echt met je mee!
Super dikke knuffel!
Ik denk dat je inderdaad niet geforceerd een mooie tijd moet gaan maken maar juist dan moet doen wat je vader plezierig vind. Misschien vind hij het wel juist fijn dat alles een beetje door gaat zo als het is of wil hij juist nog wel iets bijzonders doen met jou. Vraag het hem! Ik denk dat hoe moeilijk, vreselijk moeilijk, zo bevestigende vraag ook is, het wel een groot deel van het "heb ik voldoende gedaan" gevoel achteraf wegneemt als je precies weet wat zijn wensen zijn voor de komende tijd.
Heel, heeel veel sterkte, liefs en warmte!
Ik vind het echt vreselijk naar voor je en leef echt met je mee!
Super dikke knuffel!
Ik denk dat je inderdaad niet geforceerd een mooie tijd moet gaan maken maar juist dan moet doen wat je vader plezierig vind. Misschien vind hij het wel juist fijn dat alles een beetje door gaat zo als het is of wil hij juist nog wel iets bijzonders doen met jou. Vraag het hem! Ik denk dat hoe moeilijk, vreselijk moeilijk, zo bevestigende vraag ook is, het wel een groot deel van het "heb ik voldoende gedaan" gevoel achteraf wegneemt als je precies weet wat zijn wensen zijn voor de komende tijd.
Heel, heeel veel sterkte, liefs en warmte!
