Mn papa gaat dood

Ik ben dus zo iemand die naar de andere kant van de wereld is verhuist terwijl haar vader niet gezond is. Mijn vader heeft geen kanker, maar wel veel andere gezondheidsklachten. Ik weet niet hoe lang hij nog zal leven. Het kan volgend jaar over zijn, hij kan ook nog wel 15 jaar mee.

Ik was al lang bezig met de voorbereidingen voor de emigratie toen hij ziek werd.

Het heeft me lang bezig gehouden, wel gaan, toch in NL blijven...

Ik heb over die twijfels met mijn ouders gesproken en beiden zeiden ze dat ze niet wilden dat ik mijn dromen op zou geven, omdat mijn vader ziek is.

Mijn moeder zei dat ik verantwoordlijkheid moest nemen voor mijn eigen geluk. Dat het voor mij over een paar jaar wel eens niet meer mogelijk kon zijn om weg te gaan uit NL. Ik vond het mooi hoe ze me ineens bijna dwongen om te gaan, terwijl ze voor die tijd nog zo vaak probeerden het uit mijn hoofd te praten.

Ik heb het ze gevraagd, of ik niet beter kon wachten. Mijn vader maakte toen het grapje dat als ik dat deed hij het idee zou hebben dat hij een beetje op moest schieten met sterven. Zodat ik dan alsnog weg zou kunnen.

Ik ben gegaan, en ik twijfel nog steeds wel eens aan die beslissing. Ik weet dat er een moment komt van heel veel spijt. Ik weet ook dat ik ook spijt gehad zou hebben als ik niet was gegaan. Dit is mijn droom, mijn leven.

Soepkippie, praat erover met je zus. Niet met verwijten, maar vraag hoe ze zich bij deze beslissing voelt. Dat heb ik met mijn zusje ook gedaan, en het brengt je nader tot elkaar.

Misschien kan ze het je zo uitleggen dat je iig begrip kunt hebben voor haar beslissing.

Als je gaat emigreren heb je constant het gevoel dat je je twijfels moet verstoppen voor de buitenwereld. Dit is toch wat je wilt? Dan heb je dus ook geen twijfels. Maar zo werkt het niet. Je zus heeft wel twijfels, ze wil ze alleen niet uitspreken omdat het antwoord zo vaak is, nou, dan ga je toch niet...

Emigreren is al moeilijk genoeg, laat staan wanneer je vader zo ziek is...



Op het moment gaat het trouwens erg goed met mijn vader, godzijdank.

He meisje wat een vervelend nieuws weer.

Ik kan me voorstellen dat je er weer even helemaal van slag van bent. Het is niet eerlijk he...

Je vindt je vader een geweldige man en juist hij wordt dan zo ziek.

Ik heb de neiging om weer te schrijven dat je moet genieten van de tijd die jullie nog rest, maar ja, dat klinkt wel mooi, maar het is wel een beetje een dooddoener. Het is gewoon klote. Voor je vader, voor jou, voor iedereen die van die man houdt.

Ik zou willen dat ik wat hele wijze woorden zou hebben die je daadwerkelijk zouden helpen, maar ik geloof eigenlijk niet dat dat soort woorden bestaan.

Lieve meid, ik denk aan je, ik wens je veel sterkte en ja, ook mooie momenten ondanks de ellende.



Wat je zus betreft, ik kan veel begrip opbrengen voor haar beslissing omdat ik hetzelfde gedaan heb. Jij hebt natuurlijk wel recht op je eigen gevoelens hierover. Mijn zusje heeft mij wel eens gezegd dat ze zich in de steek gelaten voelde door mij. Als mijn ouders ooit hulpbehoevend worden, dan staat zij er wel alleen voor. Dat nam ze me kwalijk. Ofschoon ik daar weinig aan kon, of wilde, veranderen, was ik wel blij dat ze me dat voor de voeten gooide. Mijn zusje en ik zijn een middag gruwelijk dronken geweest, hebben ruzie gemaakt, gehuild, en toen het lachen begon was alles weer goed. Ofschoon we nog steeds dronken waren uiteraard. Ik hoop dat je voor je zus vertrekt de gelegenheid hebt om wat dingen uit te spreken. Niet makkelijk als ze geen prater is, maar het klaart de lucht zo. Maar nogmaals, de gevoelens die je hebt, die mag je hebben. Het is heel normaal om je een beetje in de steek gelaten te voelen nu.