Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 25 juli 2008 om 09:19
Jouw relatie ging helemaal volgens het schema zeg maar Pom. Het leek allemaal net een sprookje. De grote hulpeloze man die jou nodig had en zo.
Ook bij mij duurde het jaren voor ik wérkelijk ging zien wat er niet klopte en dan is het al te laat.
Zo voel ik dat.
Dat het dan te laat is om nog in te grijpen, naar die man toe maar vooral ook naar jezelf toe. Dan ben je al murw van alles wat er aan kleine incidenten gebeurde in je relatie....
Ook bij mij duurde het jaren voor ik wérkelijk ging zien wat er niet klopte en dan is het al te laat.
Zo voel ik dat.
Dat het dan te laat is om nog in te grijpen, naar die man toe maar vooral ook naar jezelf toe. Dan ben je al murw van alles wat er aan kleine incidenten gebeurde in je relatie....
vrijdag 25 juli 2008 om 09:38
Moggu Leo,
Zonnetje is weer weg, we hebben zo gelachen in de chat met Iseo gisteravond Ze heeft gezegd dat ik je de hartelijke groeten moet doen als je hier langskomt, dus die bewaar ik nog even
Ik heb een beetje het gevoel dat ik je irriteerde gisteren, klopt dat?
Mag ik die rooie vieb hebben als jij weer forummer van de maand wordt? Wat moet je nou met twee van die dingen? En ik kan hem goed gebruiken.
Zonnepit, ik ben blij voor je dat je ex nu zo rustig is. Ik wil je wel waarschuwen voor een omslag als hij eenmaal ondervindt wat jouw besluit voor hem voor negatieve gevolgen gaat hebben. Ik heb het hier op het topic al diverse malen zien gebeuren, dat de verwachte ontploffing niet kwam, opluchting alom, tot de bom alsnog barstte. Niet zo'n harde explosie als verwacht misschien, maar de zaken werden alsnog heel vervelend, met rotopmerkingen, manipulatie van de kinderen enz.
Dus wees op je hoede en blijf vooral bij jezelf. Daarmee bedoel ik dat je je gemoedstoestand niet te veel laat afhangen van hem, zoals opluchting dat hij zich rustig houdt of hoop dat het co-ouderschap goed gaat lopen. Probeer het zakelijk te benaderen en je verwachtingen voor jezelf zakelijk te formuleren. Dus: ik wil co-ouderschap proberen, voor mij zijn de voorwaarden om dit te laten werken zus en zo. Als je dan ziet dat niet aan die voorwaarden wordt voldaan, stop je ermee en vraag je een omgangsregeling aan bij de rechter. Reken op diverse scenario's en bepaal voor jezelf waar jouw grenzen liggen.
Ik heb mijn gemoedstoestand veel te lang laten bepalen door hem, al had ik dat niet echt door. Dat werd ingegeven door angst. Angst om het huis te verliezen, angst voor de financiële consequenties van de scheiding, angst dat de kinderen gekwetst werden. Angst is een slechte raadgever, zei Zon gisteren nog tegen me Je kunt beter je angsten onder ogen zien, de ergste scenario's op een rijtje zetten en maatregelen nemen om die te voorkomen.
Dat houdt vaak in juridisch weten waar je staat. Informatie is macht. Misschien blijkt wel dat je angst (deels) ongegrond is en je veel sterker staat dan je dacht. En als het niet zo is, kun je je verwachtingen bijstellen, dan maar een ander, minder leuk huis, het wat minder breed hebben, dat komt ook wel weer goed.
Heb je rondgevraagd en -gekeken naar ervaringen met co-ouderschap, de voor- en nadelen en de voorwaarden waaronder dit succesvol is? Ik denk dat de basis goede communicatie en een goede verstandhouding tussen de ouders is. Denk je dat je daar zekerheid over hebt voor de toekomst? Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Co-ouderschap kan een bijzonder effectief middel tot manipulatie zijn, waarbij de kinderen de inzet zijn. Je wil waarschijnlijk co-ouderschap in hun belang, maar hou hier dus ook rekening mee. Stap niet weer in de valkuil van de zaken redelijk willen oplossen als je daarmee halfslachtige oplossingen bereikt die jou (en de kinderen) in een kwetsbare positie brengen. Dan maar liever een standaard omgangsregeling, dat is ten minste duidelijk. Jij weet van jezelf toch wel dat je daar flexibel mee om zal gaan en het belang van de kinderen vooropstelt, toch?
liefs,
dubio
Zonnetje is weer weg, we hebben zo gelachen in de chat met Iseo gisteravond Ze heeft gezegd dat ik je de hartelijke groeten moet doen als je hier langskomt, dus die bewaar ik nog even
Ik heb een beetje het gevoel dat ik je irriteerde gisteren, klopt dat?
Mag ik die rooie vieb hebben als jij weer forummer van de maand wordt? Wat moet je nou met twee van die dingen? En ik kan hem goed gebruiken.
Zonnepit, ik ben blij voor je dat je ex nu zo rustig is. Ik wil je wel waarschuwen voor een omslag als hij eenmaal ondervindt wat jouw besluit voor hem voor negatieve gevolgen gaat hebben. Ik heb het hier op het topic al diverse malen zien gebeuren, dat de verwachte ontploffing niet kwam, opluchting alom, tot de bom alsnog barstte. Niet zo'n harde explosie als verwacht misschien, maar de zaken werden alsnog heel vervelend, met rotopmerkingen, manipulatie van de kinderen enz.
Dus wees op je hoede en blijf vooral bij jezelf. Daarmee bedoel ik dat je je gemoedstoestand niet te veel laat afhangen van hem, zoals opluchting dat hij zich rustig houdt of hoop dat het co-ouderschap goed gaat lopen. Probeer het zakelijk te benaderen en je verwachtingen voor jezelf zakelijk te formuleren. Dus: ik wil co-ouderschap proberen, voor mij zijn de voorwaarden om dit te laten werken zus en zo. Als je dan ziet dat niet aan die voorwaarden wordt voldaan, stop je ermee en vraag je een omgangsregeling aan bij de rechter. Reken op diverse scenario's en bepaal voor jezelf waar jouw grenzen liggen.
Ik heb mijn gemoedstoestand veel te lang laten bepalen door hem, al had ik dat niet echt door. Dat werd ingegeven door angst. Angst om het huis te verliezen, angst voor de financiële consequenties van de scheiding, angst dat de kinderen gekwetst werden. Angst is een slechte raadgever, zei Zon gisteren nog tegen me Je kunt beter je angsten onder ogen zien, de ergste scenario's op een rijtje zetten en maatregelen nemen om die te voorkomen.
Dat houdt vaak in juridisch weten waar je staat. Informatie is macht. Misschien blijkt wel dat je angst (deels) ongegrond is en je veel sterker staat dan je dacht. En als het niet zo is, kun je je verwachtingen bijstellen, dan maar een ander, minder leuk huis, het wat minder breed hebben, dat komt ook wel weer goed.
Heb je rondgevraagd en -gekeken naar ervaringen met co-ouderschap, de voor- en nadelen en de voorwaarden waaronder dit succesvol is? Ik denk dat de basis goede communicatie en een goede verstandhouding tussen de ouders is. Denk je dat je daar zekerheid over hebt voor de toekomst? Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Co-ouderschap kan een bijzonder effectief middel tot manipulatie zijn, waarbij de kinderen de inzet zijn. Je wil waarschijnlijk co-ouderschap in hun belang, maar hou hier dus ook rekening mee. Stap niet weer in de valkuil van de zaken redelijk willen oplossen als je daarmee halfslachtige oplossingen bereikt die jou (en de kinderen) in een kwetsbare positie brengen. Dan maar liever een standaard omgangsregeling, dat is ten minste duidelijk. Jij weet van jezelf toch wel dat je daar flexibel mee om zal gaan en het belang van de kinderen vooropstelt, toch?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 09:53
quote:eleonora schreef op 25 juli 2008 @ 09:12:
Mijn vader gaf mij zeer regelmatig te kennen dat ik minder was dan mijn broer, waarop hij 'al zijn hoop had gevestigd'.
Opvallend dat een aantal van ons zijn opgevoed met het idee dat vrouwen niet gelijkwaardig zijn aan mannen. Mag je dan eigenlijk wel verwachten dat je gelijkwaardigheid eist in je relatie?
Van mijn vader kreeg ik weinig zelfvertrouwen mee. Mijn moeder had de strijd met mijn vader toen al lang opgegeven. Ook van haar moest ik het niet hebben. Ik moest het dus uit mezelf halen en dan helpt een relatie zoals wij hier in dit topic hadden niet.
En als je het nu achteraf bekijkt? Zie je niet dat die relatie je mede heeft gebracht waar je nu bent? Of beter gezegd: het beëindigen van die relatie?
Zonnepit, ik herken me weer in jou, dat de basis van het zelfvertrouwen niet geschaad is. Dat komt, denk ik, ook omdat ik een goede jeugd heb gehad. Ik ben wel aan mezelf gaan twijfelen in de relatie, maar toen ik eenmaal doorhad wat er aan de hand was, kon ik die kern zo weer naar boven toveren. Die was gewoon ergens geparkeerd, lijkt het wel. Het voelde erg prettig om vertrouwd om die weer te voorschijn te halen
liefs,
dubio
Mijn vader gaf mij zeer regelmatig te kennen dat ik minder was dan mijn broer, waarop hij 'al zijn hoop had gevestigd'.
Opvallend dat een aantal van ons zijn opgevoed met het idee dat vrouwen niet gelijkwaardig zijn aan mannen. Mag je dan eigenlijk wel verwachten dat je gelijkwaardigheid eist in je relatie?
Van mijn vader kreeg ik weinig zelfvertrouwen mee. Mijn moeder had de strijd met mijn vader toen al lang opgegeven. Ook van haar moest ik het niet hebben. Ik moest het dus uit mezelf halen en dan helpt een relatie zoals wij hier in dit topic hadden niet.
En als je het nu achteraf bekijkt? Zie je niet dat die relatie je mede heeft gebracht waar je nu bent? Of beter gezegd: het beëindigen van die relatie?
Zonnepit, ik herken me weer in jou, dat de basis van het zelfvertrouwen niet geschaad is. Dat komt, denk ik, ook omdat ik een goede jeugd heb gehad. Ik ben wel aan mezelf gaan twijfelen in de relatie, maar toen ik eenmaal doorhad wat er aan de hand was, kon ik die kern zo weer naar boven toveren. Die was gewoon ergens geparkeerd, lijkt het wel. Het voelde erg prettig om vertrouwd om die weer te voorschijn te halen
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 10:02
Ik herken veel in jouw posting Zonnepitje. En ik wou je heel veel kracht toewensen voor de komende tijd. Ik hoop dat hij rustig blijft en jij eindelijk in alle vrede weer dichtbij jezelf kan zijn. Ik heb ook weleens gedacht (en dat heeft hij ook gezegd) dat mijn man moe was van praten, de confrontaties enz. We maken zelden ruzie maar gewoon dat het niet werkt en weer praten, ik begrijp van hem ook wel dat hij er geen zin in had want hij voelt zich machteloos om dingen te veranderen. Dan is het telkens een confrontatie met je onvermogen en voelt het als een verwijt. Zelfs al breng je het nog zo aardig en diplomatiek.
Wat ik apart vond om te merken met die ex was dat als het verbaal heel naar werd, ik dichtklapte. Ik merkte toen dat ik echt niet van me af kon bijten, nooit geleerd. Maar idd dat mijn zelfvertrouwen niet aangetast werd. Dus allemaal verwijten en beschuldigingen en dan zei ik dat ik erover na zou denken. Ik nadenken of ik dat verdiend had om een uur, een dag, een week later tot de conclusie te komen dat nee, ik had dat toch echt niet verdiend. En dat hij weer 's zat te projecteren. Maar die vertraging erin, ipv dat ik direct zei dat hij niet zo tegen me mocht praten. Die overdosis redelijkheid, vreselijk.
En dankjewel voor je postings uit dat boek Iseo. Ik ben er net zo goed ingetrapt, vooral met mijn narcistische ex. Het is goed om nog maar eens duidelijk te zien wat de valkuilen zijn. Ik vind het ergens zo jammer dat elke romantiek nu afgeslacht voelt in me, ik ben zo realistisch geworden over liefde en relaties dat het bijna niet meer leuk is. Gewoon een man die weet wat hij wil en ondertussen mijn behoeften respecteert en me een leuk mens vindt. Hemels . En daarnaast liever alleen. Geen relaties meer, ondingen.
Wat ik apart vond om te merken met die ex was dat als het verbaal heel naar werd, ik dichtklapte. Ik merkte toen dat ik echt niet van me af kon bijten, nooit geleerd. Maar idd dat mijn zelfvertrouwen niet aangetast werd. Dus allemaal verwijten en beschuldigingen en dan zei ik dat ik erover na zou denken. Ik nadenken of ik dat verdiend had om een uur, een dag, een week later tot de conclusie te komen dat nee, ik had dat toch echt niet verdiend. En dat hij weer 's zat te projecteren. Maar die vertraging erin, ipv dat ik direct zei dat hij niet zo tegen me mocht praten. Die overdosis redelijkheid, vreselijk.
En dankjewel voor je postings uit dat boek Iseo. Ik ben er net zo goed ingetrapt, vooral met mijn narcistische ex. Het is goed om nog maar eens duidelijk te zien wat de valkuilen zijn. Ik vind het ergens zo jammer dat elke romantiek nu afgeslacht voelt in me, ik ben zo realistisch geworden over liefde en relaties dat het bijna niet meer leuk is. Gewoon een man die weet wat hij wil en ondertussen mijn behoeften respecteert en me een leuk mens vindt. Hemels . En daarnaast liever alleen. Geen relaties meer, ondingen.
vrijdag 25 juli 2008 om 10:06
En mijn vader heeft dat er bij mij onbedoeld ook ingewreven. Het was zonde dat ik zo intelligent was want ik was een meisje. Heeft een enorme impact op me gehad. En ik weet zeker dat dat echt niet zijn bedoeling was. Het is jammer hoe die dingen kunnen lopen, dat dat je aantast in je vrijheid om te zijn wie je bent.
vrijdag 25 juli 2008 om 10:19
Hééé môge Dú!
Ergernis, irritatie....nah, het was meer dat ik op een gegeven moment de draad dreigde kwijt te raken door te veel op details te gaan zitten.
Voor mezelf had ik een heel helder verhaal in mijn hoofd, waarop het verhaal van Felicia (althans in mijn beleving dus) naadloos aansloot. Op momenten dat zij een lightbulb kreeg had ik dat ook. Dat vond ik heel interessant maar toen er allerlei details over het mannelijke en het vrouwelijke bijgehaald gingen worden, werd het een brij (voor mij) dus ben ik er maar over opgehouden. Dat leek me beter dan dooremmeren over dingen waar ik zelf niet meer uitkwam.
Soms is het nodig om elkaar in de ogen te kijken om duidelijk te maken wat je écht bedoelt. Schrijven kan soms niet alles duidelijk maken en helemaal als er dan zijwegen ingegaan wordt, dan weet ik op een gegeven moment niet meer waar het in beginsel over ging, dus ik heb geprobeerd de situatie van Felicia te blijven spiegelen aan wat wij hier bespreken en wat iedereen nu precies onder dan wel vrouwelijke, dan wel mannelijke eigenschappen verstaat, dat leek me wel duidelijk eigenlijk. Dat zijn namelijk de voor iedereen bekende, ingebakken (volgens mij in veel gevallen zelfs) aangeboren eigenschappen die aan mannen en vrouwen worden toegekend. Ik wilde er geen apart discussiepunt van maken om de grote lijn niet te verliezen.
Alors, zo eigenlijk.....
Wil jij die vieb? Serieus? Als ik het word kies ik de vieb en krijg jij hem (ongebruikt). Ik meen het.
Ergernis, irritatie....nah, het was meer dat ik op een gegeven moment de draad dreigde kwijt te raken door te veel op details te gaan zitten.
Voor mezelf had ik een heel helder verhaal in mijn hoofd, waarop het verhaal van Felicia (althans in mijn beleving dus) naadloos aansloot. Op momenten dat zij een lightbulb kreeg had ik dat ook. Dat vond ik heel interessant maar toen er allerlei details over het mannelijke en het vrouwelijke bijgehaald gingen worden, werd het een brij (voor mij) dus ben ik er maar over opgehouden. Dat leek me beter dan dooremmeren over dingen waar ik zelf niet meer uitkwam.
Soms is het nodig om elkaar in de ogen te kijken om duidelijk te maken wat je écht bedoelt. Schrijven kan soms niet alles duidelijk maken en helemaal als er dan zijwegen ingegaan wordt, dan weet ik op een gegeven moment niet meer waar het in beginsel over ging, dus ik heb geprobeerd de situatie van Felicia te blijven spiegelen aan wat wij hier bespreken en wat iedereen nu precies onder dan wel vrouwelijke, dan wel mannelijke eigenschappen verstaat, dat leek me wel duidelijk eigenlijk. Dat zijn namelijk de voor iedereen bekende, ingebakken (volgens mij in veel gevallen zelfs) aangeboren eigenschappen die aan mannen en vrouwen worden toegekend. Ik wilde er geen apart discussiepunt van maken om de grote lijn niet te verliezen.
Alors, zo eigenlijk.....
Wil jij die vieb? Serieus? Als ik het word kies ik de vieb en krijg jij hem (ongebruikt). Ik meen het.
vrijdag 25 juli 2008 om 10:27
quote:eleonora schreef op 25 juli 2008 @ 09:14:
Iseootjelief, die lijstjes uit het Susan Forward boek doen me nog steeds de rillingen over mijn lijf lopen. Voor iedere zin zou 'Leo' kunnen staan...snap je wat ik bedoel? Niet één regel uitgezonderd.
Leo, ik snap je helemaal. Het hele boek door krijg ik dat allemaal naar me toe geworpen. En ik voel me ook een dwaas dat het daar zo staat beschreven.
Mijn bijzondere geliefde en ik, onze dramatische relatie....en het staat allemaal in een boek.
Dus zal ik blijven samenvatten? Dan doe ik vanavond hoofdstuk 2.
Iseootjelief, die lijstjes uit het Susan Forward boek doen me nog steeds de rillingen over mijn lijf lopen. Voor iedere zin zou 'Leo' kunnen staan...snap je wat ik bedoel? Niet één regel uitgezonderd.
Leo, ik snap je helemaal. Het hele boek door krijg ik dat allemaal naar me toe geworpen. En ik voel me ook een dwaas dat het daar zo staat beschreven.
Mijn bijzondere geliefde en ik, onze dramatische relatie....en het staat allemaal in een boek.
Dus zal ik blijven samenvatten? Dan doe ik vanavond hoofdstuk 2.
vrijdag 25 juli 2008 om 10:28
quote:dubiootje schreef op 25 juli 2008 @ 09:53:
[...]
En als je het nu achteraf bekijkt? Zie je niet dat die relatie je mede heeft gebracht waar je nu bent? Of beter gezegd: het beëindigen van die relatie?
Juist wel. Daar getuig ik dan ook al bijna 7 jaar van. Juist dat ik nu ben door wat ik meegemaakt heb en geleerd heb van die relatie. Vooral ook dat het uitmaken van een relatie niet het ergste is wat je kan gebeuren. Dat jezelf totaal verliezen veel erger is.
Maken mijn postings niet duidelijk dat ik er zo over denk? Of heb ik een blinde vlek en dénk ik alleen maar dat ik dat uitdraag
[...]
En als je het nu achteraf bekijkt? Zie je niet dat die relatie je mede heeft gebracht waar je nu bent? Of beter gezegd: het beëindigen van die relatie?
Juist wel. Daar getuig ik dan ook al bijna 7 jaar van. Juist dat ik nu ben door wat ik meegemaakt heb en geleerd heb van die relatie. Vooral ook dat het uitmaken van een relatie niet het ergste is wat je kan gebeuren. Dat jezelf totaal verliezen veel erger is.
Maken mijn postings niet duidelijk dat ik er zo over denk? Of heb ik een blinde vlek en dénk ik alleen maar dat ik dat uitdraag
vrijdag 25 juli 2008 om 10:28
quote:eleonora schreef op 25 juli 2008 @ 10:19:
Wil jij die vieb? Serieus? Als ik het word kies ik de vieb en krijg jij hem (ongebruikt). Ik meen het.
Meen je dat Leo? Echtechtechtecht? Kom je hem dan zelf brengen(nee, uitproberen doe ik wel alleen )
(rent even weg om op Leo te stemmen)
Ik heb met Zon en (via de chat) Iseo gisteren erg hard om het idee gelachen.
Ja, het werd ook wat warrig gisteren, allemaal verhaallijnen door elkaar, het leek gtst wel Wel interessant trouwens. Leuk dat andere mensen ook een geluid lieten horen
Ik zat een beetje door te zaniken over die vrouwelijke eigenschappen, omdat ik me naar aanleiding daarvan afvroeg of onze verwachtingen van mannen daar ook niet door bepaald worden. Dat wij (onbewust) niet van mannen verwachten dat ze ons verzorgen, troosten en koesteren, omdat dat een vrouwentaak is. Of denken dat we dat niet mógen verwachten (want een man). Maar ondertussen die zorg, troost en koestering wel missen. Misschien gaan we daardoor zelf ook wel raar en verwar(ren)d doen.
Dú
Wil jij die vieb? Serieus? Als ik het word kies ik de vieb en krijg jij hem (ongebruikt). Ik meen het.
Meen je dat Leo? Echtechtechtecht? Kom je hem dan zelf brengen(nee, uitproberen doe ik wel alleen )
(rent even weg om op Leo te stemmen)
Ik heb met Zon en (via de chat) Iseo gisteren erg hard om het idee gelachen.
Ja, het werd ook wat warrig gisteren, allemaal verhaallijnen door elkaar, het leek gtst wel Wel interessant trouwens. Leuk dat andere mensen ook een geluid lieten horen
Ik zat een beetje door te zaniken over die vrouwelijke eigenschappen, omdat ik me naar aanleiding daarvan afvroeg of onze verwachtingen van mannen daar ook niet door bepaald worden. Dat wij (onbewust) niet van mannen verwachten dat ze ons verzorgen, troosten en koesteren, omdat dat een vrouwentaak is. Of denken dat we dat niet mógen verwachten (want een man). Maar ondertussen die zorg, troost en koestering wel missen. Misschien gaan we daardoor zelf ook wel raar en verwar(ren)d doen.
Dú
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 10:34
Nee, ik snap ook wel wat je bedoelt hoor Lé. Dat je relatie eerst het zelfvertrouwen nog verder afbrak, maar dat je uiteindelijk jezelf weer overeind hebt geholpen. Was het op je 32ste dat je je relatie hebt verbroken, was dat de ommekeer?
Ik weet niet hoe jij erover denkt, ik probeer die relatie een zinvolle plek te geven. Naast mijn twee mooie kinderen heeft het me opgeleverd dat ik via een hele lange omweg echt tot de kern van mezelf aan het komen ben. Ik denk ook dat een goede relatie nu wel voor mij weggelegd is. Dus in die zin is het misschien wel goed geweest dat mijn leven deze koers heeft gevolgd. Stel dat ik een man had getroffen die mij wel in mijn waarde had gelaten, bij wie ik geen scherpe grenzen hoefde te stellen, hoe had ik dat dan ooit moeten leren? Leer je dat soort dingen niet juist door de tegenslagen in je leven, de gevechten die je moet leveren?
Ik weet niet hoe jij erover denkt, ik probeer die relatie een zinvolle plek te geven. Naast mijn twee mooie kinderen heeft het me opgeleverd dat ik via een hele lange omweg echt tot de kern van mezelf aan het komen ben. Ik denk ook dat een goede relatie nu wel voor mij weggelegd is. Dus in die zin is het misschien wel goed geweest dat mijn leven deze koers heeft gevolgd. Stel dat ik een man had getroffen die mij wel in mijn waarde had gelaten, bij wie ik geen scherpe grenzen hoefde te stellen, hoe had ik dat dan ooit moeten leren? Leer je dat soort dingen niet juist door de tegenslagen in je leven, de gevechten die je moet leveren?
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 10:37
Hoi Feliciaatje. Ben je nog een beetje op tijd gaan slapen, niet te veel zitten peinzen en piekeren gisteravond hoop ik?
Ik vind dat je je gedachten goed onder woorden brengt, ook erg leerzaam.
Wil vanavond reageren.
Voor nu, Vrouwtjeklets lees je nog mee? Ik hoop dat je weer komt schrijven en dat je ons laat weten hoe het met je gaat.
Pom
Lemmy
Ik vind dat je je gedachten goed onder woorden brengt, ook erg leerzaam.
Wil vanavond reageren.
Voor nu, Vrouwtjeklets lees je nog mee? Ik hoop dat je weer komt schrijven en dat je ons laat weten hoe het met je gaat.
Pom
Lemmy
vrijdag 25 juli 2008 om 10:45
Dú, ik meen het echt, echt, echt! De vieb is voor jou als ik Fv/dM wordt, nét zo makkelijk.
Ik begrijp je vraag en ik denk dat het antwoord ja is. Onze verwachtingen van de man worden (mede) bepaald door wat de maatschappij/natuur/evolutie/God/Darwin daarover zegt. Dat klopt. In mijn ogen helemaal niks mis mee. Ik vind een sterke man leuk. Een mannenman. Leuk. Ik wil me inderdaad geborgen voelen en mijn man is een lieve, attente, warme, meevoelende en zeer empathisch type en toch is er van vrouwelijkheid weinig te bekennen. Wé heeft dat contact met die vrouwelijke kant niet zo. Het is echt doodeenvoudig een hetroman. Punt. Hij heeft gewoon een goed karakter, een lieve natuur en daarbij passen wij bijzonder goed bij elkaar.
En dáár draait het wat mij betreft dus om. Het feit dat ik met mijn natuur/karakter (waarin een paar zeer typisch vrouwelijke eigenschappen zitten) toch het gevoel heb dat wij gelijk zijn. Dat er wezenlijk geen verschil is in rang of stand of waarde.
Dat leerde ik in het jaar dat ik wegging bij mijn ex, toen ik de mannen op een lage pit had staan (niet te zeggen uitgekotst had) en ik het boek van Susan Forward had gelezen. Al eerder heb ik gezegd dat dat boek werkelijk mijn leven heeft veranderd. En pas toen kwam er na verloop van tijd ruimte voor weer een man. Wé dus.
Ik begrijp je vraag en ik denk dat het antwoord ja is. Onze verwachtingen van de man worden (mede) bepaald door wat de maatschappij/natuur/evolutie/God/Darwin daarover zegt. Dat klopt. In mijn ogen helemaal niks mis mee. Ik vind een sterke man leuk. Een mannenman. Leuk. Ik wil me inderdaad geborgen voelen en mijn man is een lieve, attente, warme, meevoelende en zeer empathisch type en toch is er van vrouwelijkheid weinig te bekennen. Wé heeft dat contact met die vrouwelijke kant niet zo. Het is echt doodeenvoudig een hetroman. Punt. Hij heeft gewoon een goed karakter, een lieve natuur en daarbij passen wij bijzonder goed bij elkaar.
En dáár draait het wat mij betreft dus om. Het feit dat ik met mijn natuur/karakter (waarin een paar zeer typisch vrouwelijke eigenschappen zitten) toch het gevoel heb dat wij gelijk zijn. Dat er wezenlijk geen verschil is in rang of stand of waarde.
Dat leerde ik in het jaar dat ik wegging bij mijn ex, toen ik de mannen op een lage pit had staan (niet te zeggen uitgekotst had) en ik het boek van Susan Forward had gelezen. Al eerder heb ik gezegd dat dat boek werkelijk mijn leven heeft veranderd. En pas toen kwam er na verloop van tijd ruimte voor weer een man. Wé dus.
vrijdag 25 juli 2008 om 10:58
Ik herken altijd zoveel in jouw postings Dubio. Verbaast me telkens weer. Ik heb me datzelfde vaker afgevraagd. Vooral doordat ik met mijn jeugd heel zelfstandig ben geworden, ik zorg voor mezelf, goedschiks kwaadschiks maakt niet uit. Dus ik vraag dan wel om troost, een arm om me heen enz maar in hoeverre saboteer ik dat zelf zonder dat ik dat door heb? En in hoeverre maak ik het een ander heel moeilijk om er voor me te zijn wanneer ik zelf alles snel en helder kan analyseren, mijn volgende stap bepaal en me weinig tijd en ruimte gun voor mijn emoties?
Mijn beste vriendin kan dat heel goed. Zij voelt heel goed aan hoe er voor me te zijn. Ik heb hetzelfde bij haar, we sluiten goed aan wat dat betreft ondanks dat we heel verschillend zijn. Maar dat is een vrouw en ook nog 's een die me al heel lang kent en met een groot empathisch vermogen. Dat verwacht ik niet van mijn man. Maar het kan best zo zijn dat ik denk dat ik duidelijk ben omdat zij het zo goed begrijpt terwijl zij misschien gewoon me zo goed kent dat ze mijn buitensluitmechanisme niet ervaart. En mijn man wel. Ik weet het niet.
Ik blijf dat apart vinden, hoeveel van jezelf je eigenlijk wel niet weet. Ik ken mezelf goed maar ik weet niet in hoeverre ik begrijp hoe ik overkom. Of mijn gedrag wel zo'n letterlijke vertaling is van wat ik wil en nodig heb. Iig interessant om over na te denken.
Maar waar ik heen wilde is dat ik idd denk Dubio dat als je zelf erg in de vrouwelijke hoek zit, je minder verwacht gekoesterd te worden door een man. Dat is jouw taak. En ik denk eerlijk gezegd dat het moeilijke tijden zijn voor mannen. Hun functie is tegenwoordig zo wazig, ik kan me voorstellen dat ze de draad soms compleet kwijt zijn. Je moet heel dichtbij jezelf staan om daar de rode draad van te kunnen zien denk ik, maar dat geldt net zo goed voor vrouwen. Al die vrijheid is mooi maar er zit nog zoveel conditionering in, nog zoveel vooroordelen van zowel buitenaf als sabotage van binnenin.
Ik denk dat de oplossing ligt in gewoon maar leven. Echt leven. Hier en nu en met een beetje oog op later maar niet teveel. Dieren maken zich niet zo druk om wat anderen van hun denken, of ze wel aan de verwachtingen voldoen, of ze vrij zijn of niet. Wat dat betreft blijf ik het een inspirerende gedachte vinden dat wij net zo goed dieren zijn, ver weggedreven van de oorsprong maar dat simpelweg bestaan en genieten kan en in essentie niet zo moeilijk zou moeten zijn. Dan blijf je vanzelf ook dichter bij die kern.
Mijn beste vriendin kan dat heel goed. Zij voelt heel goed aan hoe er voor me te zijn. Ik heb hetzelfde bij haar, we sluiten goed aan wat dat betreft ondanks dat we heel verschillend zijn. Maar dat is een vrouw en ook nog 's een die me al heel lang kent en met een groot empathisch vermogen. Dat verwacht ik niet van mijn man. Maar het kan best zo zijn dat ik denk dat ik duidelijk ben omdat zij het zo goed begrijpt terwijl zij misschien gewoon me zo goed kent dat ze mijn buitensluitmechanisme niet ervaart. En mijn man wel. Ik weet het niet.
Ik blijf dat apart vinden, hoeveel van jezelf je eigenlijk wel niet weet. Ik ken mezelf goed maar ik weet niet in hoeverre ik begrijp hoe ik overkom. Of mijn gedrag wel zo'n letterlijke vertaling is van wat ik wil en nodig heb. Iig interessant om over na te denken.
Maar waar ik heen wilde is dat ik idd denk Dubio dat als je zelf erg in de vrouwelijke hoek zit, je minder verwacht gekoesterd te worden door een man. Dat is jouw taak. En ik denk eerlijk gezegd dat het moeilijke tijden zijn voor mannen. Hun functie is tegenwoordig zo wazig, ik kan me voorstellen dat ze de draad soms compleet kwijt zijn. Je moet heel dichtbij jezelf staan om daar de rode draad van te kunnen zien denk ik, maar dat geldt net zo goed voor vrouwen. Al die vrijheid is mooi maar er zit nog zoveel conditionering in, nog zoveel vooroordelen van zowel buitenaf als sabotage van binnenin.
Ik denk dat de oplossing ligt in gewoon maar leven. Echt leven. Hier en nu en met een beetje oog op later maar niet teveel. Dieren maken zich niet zo druk om wat anderen van hun denken, of ze wel aan de verwachtingen voldoen, of ze vrij zijn of niet. Wat dat betreft blijf ik het een inspirerende gedachte vinden dat wij net zo goed dieren zijn, ver weggedreven van de oorsprong maar dat simpelweg bestaan en genieten kan en in essentie niet zo moeilijk zou moeten zijn. Dan blijf je vanzelf ook dichter bij die kern.
vrijdag 25 juli 2008 om 11:03
En lief van je dat je ernaar vroeg Iseo . Ik ben voor mijn doen redelijk op tijd gaan slapen. Maar ik ben druk bezig met een paar inzichten van gisteren.
En het klinkt als zo'n fijne relatie Leo, die van jou en je man. Hoe je hem beschrijft, dat is in feite wat ik ook prettig zou vinden, waar ik me thuis en geborgen bij zou voelen. Ik ben blij voor je .
En het klinkt als zo'n fijne relatie Leo, die van jou en je man. Hoe je hem beschrijft, dat is in feite wat ik ook prettig zou vinden, waar ik me thuis en geborgen bij zou voelen. Ik ben blij voor je .
vrijdag 25 juli 2008 om 11:12
quote:Iseo schreef op 25 juli 2008 @ 10:27:
[...]
Leo, ik snap je helemaal. Het hele boek door krijg ik dat allemaal naar me toe geworpen. En ik voel me ook een dwaas dat het daar zo staat beschreven.
Mijn bijzondere geliefde en ik, onze dramatische relatie....en het staat allemaal in een boek.
Dus zal ik blijven samenvatten? Dan doe ik vanavond hoofdstuk 2.
Sorry lief, ik heb helemaal over deze posting heengelezen!
Ja graag, dat samenvatten, wat lief dat je die moeite neemt. Ik neem aan dat ik niet de enige ben die het interessant vindt om aan de hand van stukken uit dat boek te discussiëren?
[...]
Leo, ik snap je helemaal. Het hele boek door krijg ik dat allemaal naar me toe geworpen. En ik voel me ook een dwaas dat het daar zo staat beschreven.
Mijn bijzondere geliefde en ik, onze dramatische relatie....en het staat allemaal in een boek.
Dus zal ik blijven samenvatten? Dan doe ik vanavond hoofdstuk 2.
Sorry lief, ik heb helemaal over deze posting heengelezen!
Ja graag, dat samenvatten, wat lief dat je die moeite neemt. Ik neem aan dat ik niet de enige ben die het interessant vindt om aan de hand van stukken uit dat boek te discussiëren?
vrijdag 25 juli 2008 om 11:13
vrijdag 25 juli 2008 om 11:29
Ware woorden Felicia. Ik dacht zelf toen ik je post las: we moeten maar gewoon mens zijn. Niet man of vrouw, maar mens. Dat is toch de kern. Met mannelijke en vrouwelijke eigenschappen en alle conditionering, inderdaad, maar de kern is dat je mens bent. Jij vergelijkt het met dieren, ik denk dat we hetzelfde bedoelen.
Je laten troosten en koesteren, is dat ook niet jezelf overgeven aan de ander? Heb jij jezelf kunnen overgeven aan je man? Als trooster heb je ergens toch een sterkere positie en dat voelt misschien wel veiliger dan getroost worden.
Je laten troosten en koesteren, is dat ook niet jezelf overgeven aan de ander? Heb jij jezelf kunnen overgeven aan je man? Als trooster heb je ergens toch een sterkere positie en dat voelt misschien wel veiliger dan getroost worden.
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 11:31
quote:eleonora schreef op 25 juli 2008 @ 09:12:
Ik haalde op het examen een 10 en haalde daarmee de krant.
Oh my god, dit is echt gek, dit is mij letterlijk precies zo gebeurd!!
En dan zagen mijn ouders nog niet dat ik met overcapaciteit op die school zat he? Toen ik achteraf, niet eens zo lang geleden, daar eens over begon, dat ik toch beter een overstap had kunnen maken naar een school die beter aansloot bij mijn capaciteiten,
kwam gewoon nog steeds de reactie dat ik niet moest denken dat ik beter was dan de anderen. Dat is gek toch, die 10 was toch een overduidelijk teken (vooral aangezien ik het doen van mijn huiswerk meestal maar achterwege liet)?
Wauw, dat dat jou ook is overkomen... echt apart!
Ik haalde op het examen een 10 en haalde daarmee de krant.
Oh my god, dit is echt gek, dit is mij letterlijk precies zo gebeurd!!
En dan zagen mijn ouders nog niet dat ik met overcapaciteit op die school zat he? Toen ik achteraf, niet eens zo lang geleden, daar eens over begon, dat ik toch beter een overstap had kunnen maken naar een school die beter aansloot bij mijn capaciteiten,
kwam gewoon nog steeds de reactie dat ik niet moest denken dat ik beter was dan de anderen. Dat is gek toch, die 10 was toch een overduidelijk teken (vooral aangezien ik het doen van mijn huiswerk meestal maar achterwege liet)?
Wauw, dat dat jou ook is overkomen... echt apart!
vrijdag 25 juli 2008 om 11:46
Interessant hoor, deze verhalen. En dan vragen wij ons nog af waarom vrouwen nog steeds minder managementposities bekleden, minder vaak exacte vakken kiezen en minder verdienen. We krijgen gewoon van jongs af aan mee dat we moeten onderpresteren!
Ik bedenk me net dat mijn ouders het liefst hadden gezien dat ik Schoevers ging doen. Ik ging in plaats daarvan aan de universiteit studeren, maar hield het na een jaar voor gezien. Ik ging een tijdje wat anders doen en ben daarna volkomen gemotiveerd opnieuw met een studie begonnen en heb die met uitstekende resultaten afgerond. Mijn ouders hebben er echter op aangedrongen dat ik i.p.v. die studie Schoevers ging doen (zelfs met financiële druk). Wat is dat toch, als je ziet dat je dochter capaciteiten heeft om haar er dan toe over te halen die niet te benutten?
Ik moet zeggen dat ik me zelden zo sterk en zelfverzekerd heb gevoeld als toen ik met die eerste studie gestopt ben. Niet alleen legde ik de druk van mijn ouders naast me neer (helemaal goedbedoeld trouwens, daar niet van), maar ik maakte een principiële keuze voor een bepaald leven, en tegen een ander leven. Ik kon zó uittekenen hoe mijn leven dan verlopen zou zijn (erg materialistisch, ieder-voor-zich, carrièregericht). Het is een belangrijk moment in mijn leven geweest, waarin ik voor het eerst echt mijn eigen koers bepaalde.
Ik bedenk me net dat mijn ouders het liefst hadden gezien dat ik Schoevers ging doen. Ik ging in plaats daarvan aan de universiteit studeren, maar hield het na een jaar voor gezien. Ik ging een tijdje wat anders doen en ben daarna volkomen gemotiveerd opnieuw met een studie begonnen en heb die met uitstekende resultaten afgerond. Mijn ouders hebben er echter op aangedrongen dat ik i.p.v. die studie Schoevers ging doen (zelfs met financiële druk). Wat is dat toch, als je ziet dat je dochter capaciteiten heeft om haar er dan toe over te halen die niet te benutten?
Ik moet zeggen dat ik me zelden zo sterk en zelfverzekerd heb gevoeld als toen ik met die eerste studie gestopt ben. Niet alleen legde ik de druk van mijn ouders naast me neer (helemaal goedbedoeld trouwens, daar niet van), maar ik maakte een principiële keuze voor een bepaald leven, en tegen een ander leven. Ik kon zó uittekenen hoe mijn leven dan verlopen zou zijn (erg materialistisch, ieder-voor-zich, carrièregericht). Het is een belangrijk moment in mijn leven geweest, waarin ik voor het eerst echt mijn eigen koers bepaalde.
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 11:53
Ik voel het net zo, gewoon mens. Niet zozeer man of vrouw. En dan in mijn geval net een beetje meer vrouw, mijn eigen persoonlijke balans daarin. Bij dieren vind ik die vanzelfsprekendheid zo mooi, ik denk dat mensen gebaat zouden zijn bij wat meer daarvan op een bepaalde manier.
En wat betreft dat overgeven, dat kan ik juist goed gek genoeg. Vind ik een heel fijn gevoel. Mijn man vindt het eng, teveel, hij weet niet wat hij ermee moet. Het is wel beter geworden maar hij is bang van rauwe emoties, zowel de positieve als de minder leuke. Bij zijn ouders thuis is dat net zo, die kunnen daar ook compleet niet mee overweg. Dat moet altijd gezellig en leuk zijn. Als ik het ergens benauwd van krijg.... .
En wat betreft dat overgeven, dat kan ik juist goed gek genoeg. Vind ik een heel fijn gevoel. Mijn man vindt het eng, teveel, hij weet niet wat hij ermee moet. Het is wel beter geworden maar hij is bang van rauwe emoties, zowel de positieve als de minder leuke. Bij zijn ouders thuis is dat net zo, die kunnen daar ook compleet niet mee overweg. Dat moet altijd gezellig en leuk zijn. Als ik het ergens benauwd van krijg.... .
