Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:06
quote:eleonora schreef op 25 juli 2008 @ 09:12:
Mijn zelfvertrouwen is pas goed gaan ontwikkelen toen ik 32 was. Hoe ging dat bij jou?
Mijn zelfvertrouwen is nog steeds in ontwikkeling, geloof ik. Tenminste, ik hoop dat het nog wat beter gaat worden dan nu, hoewel het al stukken beter is dan vroeger. Bij mij zijn er twee momenten geweest waarop mijn zelfvertrouwen opeens een stuk beter werd. Het eerste was toen er zomaar opeens een man verliefd op mij werd, een leuke man die echt wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hij sprak zijn gevoelens uit, we hebben iets gehad samen wat niet leidde tot iets vasts, maar toch deed het zoveel voor mij dat ik daarna weer wat beter naar mezelf kon kijken in de spiegel. Kon zien dat anderen mij misschien wel gewoon de moeite waard konden vinden of zo. En misschien was ik daarom wel in staat om weer een 'echte' relatie aan te gaan ook, de relatie die ik nu heb.
Het tweede moment was toch wel toen ik mij ging verdiepen in dit topic... jullie zijn allemaal zo sterk! Een tijdje geleden zei ik eens dat ik trots ben een 'oogklepper' te zijn, en dat is ook echt hoe ik het voel! Het meeste herken ik in Iseo; als ik zie hoe zij het doet, alleen met haar kindje (net zoals ik toen), ben ik zo trots op haar en daarna nog even plaatsvervangend trots op de Lemmy van zoveel jaar geleden.
Mijn zelfvertrouwen is pas goed gaan ontwikkelen toen ik 32 was. Hoe ging dat bij jou?
Mijn zelfvertrouwen is nog steeds in ontwikkeling, geloof ik. Tenminste, ik hoop dat het nog wat beter gaat worden dan nu, hoewel het al stukken beter is dan vroeger. Bij mij zijn er twee momenten geweest waarop mijn zelfvertrouwen opeens een stuk beter werd. Het eerste was toen er zomaar opeens een man verliefd op mij werd, een leuke man die echt wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hij sprak zijn gevoelens uit, we hebben iets gehad samen wat niet leidde tot iets vasts, maar toch deed het zoveel voor mij dat ik daarna weer wat beter naar mezelf kon kijken in de spiegel. Kon zien dat anderen mij misschien wel gewoon de moeite waard konden vinden of zo. En misschien was ik daarom wel in staat om weer een 'echte' relatie aan te gaan ook, de relatie die ik nu heb.
Het tweede moment was toch wel toen ik mij ging verdiepen in dit topic... jullie zijn allemaal zo sterk! Een tijdje geleden zei ik eens dat ik trots ben een 'oogklepper' te zijn, en dat is ook echt hoe ik het voel! Het meeste herken ik in Iseo; als ik zie hoe zij het doet, alleen met haar kindje (net zoals ik toen), ben ik zo trots op haar en daarna nog even plaatsvervangend trots op de Lemmy van zoveel jaar geleden.
vrijdag 25 juli 2008 om 12:13
Even snel tussendoor.
Wé heeft een broer en die is hartstikke vrijgezel.
Maar als ik hem zie is Wé er ook altijd bij. Dan ben ik duk met Wé, want dan zijn er veel mensen. Dan gaan we spelletjes spelen. op miraculeuze wijze zitten Wé en ik altijd in een team en Leo niet. Wij winnen ook altijd. Ik denk dat de broer van Wé van niemand een goede indruk krijgt op zo'n avond
Wé heeft een broer en die is hartstikke vrijgezel.
Maar als ik hem zie is Wé er ook altijd bij. Dan ben ik duk met Wé, want dan zijn er veel mensen. Dan gaan we spelletjes spelen. op miraculeuze wijze zitten Wé en ik altijd in een team en Leo niet. Wij winnen ook altijd. Ik denk dat de broer van Wé van niemand een goede indruk krijgt op zo'n avond
vrijdag 25 juli 2008 om 12:16
quote:Lemmy schreef op 25 juli 2008 @ 12:06:
Het meeste herken ik in Iseo; als ik zie hoe zij het doet, alleen met haar kindje (net zoals ik toen), ben ik zo trots op haar en daarna nog even plaatsvervangend trots op de Lemmy van zoveel jaar geleden.
Mooi is dat, ik heb het ook regelmatig achteraf als ik het bij iemand anders zie. Dan vind ik dat zo knap van die persoon. En bedenk ik me plots dat ik daar ook doorheen ben gegaan en sterker uit ben gekomen.
Ik vind het idd zo knap van jullie, zeker trots zijn op jezelf!
Het meeste herken ik in Iseo; als ik zie hoe zij het doet, alleen met haar kindje (net zoals ik toen), ben ik zo trots op haar en daarna nog even plaatsvervangend trots op de Lemmy van zoveel jaar geleden.
Mooi is dat, ik heb het ook regelmatig achteraf als ik het bij iemand anders zie. Dan vind ik dat zo knap van die persoon. En bedenk ik me plots dat ik daar ook doorheen ben gegaan en sterker uit ben gekomen.
Ik vind het idd zo knap van jullie, zeker trots zijn op jezelf!
vrijdag 25 juli 2008 om 12:28
Op dit moment zit ik een beetje ergens mee. Niet echt van het kaliber 'wakkerliggen' of zo, maar toch.
Jullie weten hoe mijn verleden in elkaar zit, dus jullie begrijpen waarom ik ben zoals ik ben, omdat jullie iets soortgelijks hebben meegemaakt. Veroordelen mij er ook niet om, net zo min als ik dat bij jullie doe. Dat maakt jullie voor mij absoluut uniek.
Irl heb ik mensen in drie soorten om mij heen. Er loopt een breuklijn door mijn leven. Ten eerste zijn er de mensen die ik ken van vroeger, van voordat alles misging. Zij hebben vanaf de zijlijn toe moeten kijken wat er gebeurde. Als ik contact met hen heb, zie ik altijd dat het door hun hoofd speelt. Soms zie ik medelijden, soms zelfs een soort angst, maar nooit kijken zij volledig onbevangen naar mij. Sommige mensen kunnen niet omgaan met mijn verleden, sommige bekenden van toen doen dan ook alsof ze mij niet meer kennen als ze me zien op straat. De tweede groep bestaat uit mensen die ik ken van naderhand en die ik in het kort heb verteld hoe de zaak in elkaar steekt. Ook zij hebben een bepaald beeld bij mij door wat ik heb meegemaakt, maar ik merk dat het bij hun minder in hun hoofd zit dan bij de eerste groep. En de derde soort bestaat uit mensen die van niets weten. Het zou logisch zijn als ik me daar het meest bij op mijn gemak zou voelen (aangezien zij onbevooroordeeld naar mij kijken, en mij gewoon zien als de Lemmy die ik nu ben) maar daar voel ik me dan weer niet helemaal okee bij. Alsof ik een beetje lieg, dingen verzwijg, niet mezelf laat zien.
Sinds kort heb ik een vriendschappelijk contact met iemand van vroeger; we hadden elkaar bijna 20 jaar niet gesproken. Hij kent mij alleen zoals ik vroeger was, een verlegen en naief meisje, maar hij mocht mij graag. En nog steeds. Ik hem ook. Hij heeft veel meegemaakt in zijn leven waardoor hij misstappen heeft begaan, is daar open over, en ik snap wel hoe dingen anders kunnen lopen dan je zelf eigenlijk wilt, natuurlijk. Maar ik heb hem nog steeds niets verteld. Geniet er aan de ene kant van dat hij mij nog steeds ziet zoals ik toen was, maar aan de andere kant laat ik hem natuurlijk compleet niet zien wie ik nu ben. Vertel ik het hem, dan is de kans reeel dat hij het contact afkapt of mij met andere ogen bekijkt. Vertel ik het niet, dan blijft het contact altijd afstandelijk. Nu voel ik me, zoals zo vaak, 'anders'.
Begrijpen jullie wat ik zeg?
Jullie weten hoe mijn verleden in elkaar zit, dus jullie begrijpen waarom ik ben zoals ik ben, omdat jullie iets soortgelijks hebben meegemaakt. Veroordelen mij er ook niet om, net zo min als ik dat bij jullie doe. Dat maakt jullie voor mij absoluut uniek.
Irl heb ik mensen in drie soorten om mij heen. Er loopt een breuklijn door mijn leven. Ten eerste zijn er de mensen die ik ken van vroeger, van voordat alles misging. Zij hebben vanaf de zijlijn toe moeten kijken wat er gebeurde. Als ik contact met hen heb, zie ik altijd dat het door hun hoofd speelt. Soms zie ik medelijden, soms zelfs een soort angst, maar nooit kijken zij volledig onbevangen naar mij. Sommige mensen kunnen niet omgaan met mijn verleden, sommige bekenden van toen doen dan ook alsof ze mij niet meer kennen als ze me zien op straat. De tweede groep bestaat uit mensen die ik ken van naderhand en die ik in het kort heb verteld hoe de zaak in elkaar steekt. Ook zij hebben een bepaald beeld bij mij door wat ik heb meegemaakt, maar ik merk dat het bij hun minder in hun hoofd zit dan bij de eerste groep. En de derde soort bestaat uit mensen die van niets weten. Het zou logisch zijn als ik me daar het meest bij op mijn gemak zou voelen (aangezien zij onbevooroordeeld naar mij kijken, en mij gewoon zien als de Lemmy die ik nu ben) maar daar voel ik me dan weer niet helemaal okee bij. Alsof ik een beetje lieg, dingen verzwijg, niet mezelf laat zien.
Sinds kort heb ik een vriendschappelijk contact met iemand van vroeger; we hadden elkaar bijna 20 jaar niet gesproken. Hij kent mij alleen zoals ik vroeger was, een verlegen en naief meisje, maar hij mocht mij graag. En nog steeds. Ik hem ook. Hij heeft veel meegemaakt in zijn leven waardoor hij misstappen heeft begaan, is daar open over, en ik snap wel hoe dingen anders kunnen lopen dan je zelf eigenlijk wilt, natuurlijk. Maar ik heb hem nog steeds niets verteld. Geniet er aan de ene kant van dat hij mij nog steeds ziet zoals ik toen was, maar aan de andere kant laat ik hem natuurlijk compleet niet zien wie ik nu ben. Vertel ik het hem, dan is de kans reeel dat hij het contact afkapt of mij met andere ogen bekijkt. Vertel ik het niet, dan blijft het contact altijd afstandelijk. Nu voel ik me, zoals zo vaak, 'anders'.
Begrijpen jullie wat ik zeg?
vrijdag 25 juli 2008 om 12:34
Waarom Lemmy voel jij de verantwoordelijkheid, dat iedereen in je omgeving maar moet weten wat er gebeurd is?
Jij bent Lemmy, niks meer of minder. Jij hoeft zeer zeker niet aan iedereen te vertellen wat er gebeurd is. Pas als mensen heel erg close met je worden (dat zijn er m.i. maar weinig normaliter) daar zou je het aan kunnen vertellen.
Omdat het zo heftig is geweest houdt niet per definitie in dat iedereen 'het' maar moet weten.
Ik denk dat je verbaasd zult staan over de geheimen, die je vrienden die het wel van jou weten, voor iedereen hebben.
Jij bent Lemmy, niks meer of minder. Jij hoeft zeer zeker niet aan iedereen te vertellen wat er gebeurd is. Pas als mensen heel erg close met je worden (dat zijn er m.i. maar weinig normaliter) daar zou je het aan kunnen vertellen.
Omdat het zo heftig is geweest houdt niet per definitie in dat iedereen 'het' maar moet weten.
Ik denk dat je verbaasd zult staan over de geheimen, die je vrienden die het wel van jou weten, voor iedereen hebben.
vrijdag 25 juli 2008 om 13:08
Ik vind zeker niet dat anderen het 'recht' hebben om het te weten, voel me niet verantwoordelijk daarvoor; het gaat me meer om mijn gevoel daarbij. Weten ze het niet, dan hebben zij natuurlijk niks door dus ik doe ze daarmee geen onrecht. Maar ik heb zelf dan het gevoel dat ik geen echte aansluiting heb. Terwijl ik, als ik het wel vertel, dat ook niet altijd heb. Of zo. Nou ja, misschien denk ik ook wel teveel na over dingen...
vrijdag 25 juli 2008 om 13:44
quote:Lemmy schreef op 25 juli 2008 @ 11:31:
[...]
Oh my god, dit is echt gek, dit is mij letterlijk precies zo gebeurd!!
En dan zagen mijn ouders nog niet dat ik met overcapaciteit op die school zat he? Toen ik achteraf, niet eens zo lang geleden, daar eens over begon, dat ik toch beter een overstap had kunnen maken naar een school die beter aansloot bij mijn capaciteiten,
kwam gewoon nog steeds de reactie dat ik niet moest denken dat ik beter was dan de anderen. Dat is gek toch, die 10 was toch een overduidelijk teken (vooral aangezien ik het doen van mijn huiswerk meestal maar achterwege liet)?
Wauw, dat dat jou ook is overkomen... echt apart!
Lemsky, ik ben tot hier met bijlezen maar jémig zeg, inderdaad apart dat jij precies hetzelfde meemaakte!
Mijn vader brengt dit juist vaak wél te berde, op feesten en partijen (hoewel, nu ik bijna 40 ben wordt het wat minder...) en dan schept hij er over op! Écht waar! Toen had hij er nauwelijks een wenkbrauw voor over (goed hoor, wat eten we?) en tegen anderen is hij apetrots. Alsof ik naast mijn schoenen zou zijn gaan lopen als hij me toen geprezen had......
[...]
Oh my god, dit is echt gek, dit is mij letterlijk precies zo gebeurd!!
En dan zagen mijn ouders nog niet dat ik met overcapaciteit op die school zat he? Toen ik achteraf, niet eens zo lang geleden, daar eens over begon, dat ik toch beter een overstap had kunnen maken naar een school die beter aansloot bij mijn capaciteiten,
kwam gewoon nog steeds de reactie dat ik niet moest denken dat ik beter was dan de anderen. Dat is gek toch, die 10 was toch een overduidelijk teken (vooral aangezien ik het doen van mijn huiswerk meestal maar achterwege liet)?
Wauw, dat dat jou ook is overkomen... echt apart!
Lemsky, ik ben tot hier met bijlezen maar jémig zeg, inderdaad apart dat jij precies hetzelfde meemaakte!
Mijn vader brengt dit juist vaak wél te berde, op feesten en partijen (hoewel, nu ik bijna 40 ben wordt het wat minder...) en dan schept hij er over op! Écht waar! Toen had hij er nauwelijks een wenkbrauw voor over (goed hoor, wat eten we?) en tegen anderen is hij apetrots. Alsof ik naast mijn schoenen zou zijn gaan lopen als hij me toen geprezen had......
vrijdag 25 juli 2008 om 13:51
Er zijn dingen die ik ook verzwijg Lemmy. Over sommige pijnlijke dingen ben ik altijd heel open geweest, andere houd ik voor me. Dat recht heb je, mensen hoeven niet alles van je te weten om je toch goed te kennen. Het gaat om de Lemmy die ze nu meemaken, met wie ze praten, plezier hebben, die er voor hen is en andersom. Het verleden heeft je gevormd maar je hoeft niet te laten zien waarom je gevormd bent zoals je bent. Jij bent jij en dat is gewoon goed, niet meer uitleg nodig behalve als je dat zelf echt graag wil.
Ik herken het wel maar ik merkte dat dat gevoel van ongemakkelijkheid eigenlijk voornamelijk voortkwam uit mijn moeite met ruimte in durven nemen. Nu ik dat gewoon doe, leg ik zelden iets uit omdat het "nodig" zou zijn, alleen als ik het zelf graag wil. Ik ben, da's precies goed en dat geldt voor jou net zo .
Ik herken het wel maar ik merkte dat dat gevoel van ongemakkelijkheid eigenlijk voornamelijk voortkwam uit mijn moeite met ruimte in durven nemen. Nu ik dat gewoon doe, leg ik zelden iets uit omdat het "nodig" zou zijn, alleen als ik het zelf graag wil. Ik ben, da's precies goed en dat geldt voor jou net zo .
vrijdag 25 juli 2008 om 13:58
De broer van Wé raad ik jullie niet aan.
Serieus niet. Van dat hele gezin is Wé echt het leukst gelukt. De broer van Wé is een schat maar nah ja, geloof me, het is nogal wat met die man. Héél principieel en zo, ouderwets en duidelijk een klap van de gereformeerde molen gehad.
Ik zou hem niemand (die ik liefheb) aanraden in ieder geval.
Serieus niet. Van dat hele gezin is Wé echt het leukst gelukt. De broer van Wé is een schat maar nah ja, geloof me, het is nogal wat met die man. Héél principieel en zo, ouderwets en duidelijk een klap van de gereformeerde molen gehad.
Ik zou hem niemand (die ik liefheb) aanraden in ieder geval.
vrijdag 25 juli 2008 om 14:09
quote:Iseo schreef op 24 juli 2008 @ 23:05:
Heb je ergens het gevoel dat je voorzichtig aan moet doen, moet oppassen, of overheerst toch echt de opluchting? Ik wilde eigenlijk ook vragen wat je kunt verwachten van hem wanneer er voor hem nu een tegenslag in zou zitten, hij tegen dingen aan gaat lopen, maar kan wel allemaal vragen stellen over iets wat nu niet aan de orde is.
Ik merk dat ik erg wantrouwend ben en me vanalles kan voorstellen bij jouw situatie, sorry.
Iseo en ook Dubio, ik ben op mijn hoede, heus. Maar wat ik wel merk dat ik snel vergeet, ik zie graag het goede in mensen he dus het is goed dat jullie mij er op wijzen. Want hij is natuurlijk niet veranderd. Ook ik denk dat als we echt apart van elkaar zijn het anders wordt. We leven nu op dezelfde manier door eigenlijk. Dus hij voelt nog niet hoe het straks zal zijn.
Heb je ergens het gevoel dat je voorzichtig aan moet doen, moet oppassen, of overheerst toch echt de opluchting? Ik wilde eigenlijk ook vragen wat je kunt verwachten van hem wanneer er voor hem nu een tegenslag in zou zitten, hij tegen dingen aan gaat lopen, maar kan wel allemaal vragen stellen over iets wat nu niet aan de orde is.
Ik merk dat ik erg wantrouwend ben en me vanalles kan voorstellen bij jouw situatie, sorry.
Iseo en ook Dubio, ik ben op mijn hoede, heus. Maar wat ik wel merk dat ik snel vergeet, ik zie graag het goede in mensen he dus het is goed dat jullie mij er op wijzen. Want hij is natuurlijk niet veranderd. Ook ik denk dat als we echt apart van elkaar zijn het anders wordt. We leven nu op dezelfde manier door eigenlijk. Dus hij voelt nog niet hoe het straks zal zijn.
vrijdag 25 juli 2008 om 14:21
Lemmy, wat afschuwelijk dat je ouders je zo benaderd hebben. Godzijdank heb ik lieve, verstandige ouders die het beste met hun kind voor hadden en hebben. Ze hebben mij en mijn zussen altijd gestimuleerd, maar wilden vooral dat we gelukkig waren. Dubio, ik weet niet of jij het ook zo ziet, maar daarom vind ik het wel vreemd (of rot of een raadsel) waarom ik ondanks de goede basis het toch zo ver hebben laten komen!! Hieruit blijkt wel weer dat het iedereen kan overkomen, er is geen onderscheid tussen zwakke en sterke vrouwen. Ik zie mezelf ook als een sterke vrouw, daarom dacht ik ook wel dat ik hem zou kunnen helpen, dat ik wel genoeg liefde voor ons 2-en had. Had ik er alle vertrouwen in dat liefde alles overwint. Mijn ouders waren daarvan het mooie voorbeeld. Maar niet dus. Eigenlijk ben ik wel een illusie armer maar een ervaring rijker.
Ik heb nooit geleerd vroeger om assertief te zijn, wees nou maar de verstandisgte en 'lief zijn voor elkaar' was het credo. Daarmee heb ik heel veel bereikt in mijn leven. Maar in mijn relatie werkte het averechts.
ja, misschien haalden wij wel het slechtste in elkaar naar boven, Leo. Tot het laatste half jaar bleef ik maar lief en redelijk en begripvol. Juist! Omdat hij dat niet was.
De eerste tijd was ook heel leuk. En wat Iseo uit het boek van Forward haalt klopt: ik viel voor het gevoel, niet voor hem. Dat besef ik steeds meer. Daarom heb ik nu ook geen verdriet, mijn gevoel voor hem is ook weg nl. Ik heb mijn lesje geleerd, als er nog een man in mijn leven komt probeer ik het gevoel los te koppelen van de man in kwestie. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien
Ik heb nooit geleerd vroeger om assertief te zijn, wees nou maar de verstandisgte en 'lief zijn voor elkaar' was het credo. Daarmee heb ik heel veel bereikt in mijn leven. Maar in mijn relatie werkte het averechts.
ja, misschien haalden wij wel het slechtste in elkaar naar boven, Leo. Tot het laatste half jaar bleef ik maar lief en redelijk en begripvol. Juist! Omdat hij dat niet was.
De eerste tijd was ook heel leuk. En wat Iseo uit het boek van Forward haalt klopt: ik viel voor het gevoel, niet voor hem. Dat besef ik steeds meer. Daarom heb ik nu ook geen verdriet, mijn gevoel voor hem is ook weg nl. Ik heb mijn lesje geleerd, als er nog een man in mijn leven komt probeer ik het gevoel los te koppelen van de man in kwestie. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien
vrijdag 25 juli 2008 om 14:27
quote:Feliciaatje schreef op 25 juli 2008 @ 10:02:
Wat ik apart vond om te merken met die ex was dat als het verbaal heel naar werd, ik dichtklapte. Ik merkte toen dat ik echt niet van me af kon bijten, nooit geleerd. Maar idd dat mijn zelfvertrouwen niet aangetast werd. Dus allemaal verwijten en beschuldigingen en dan zei ik dat ik erover na zou denken. Ik nadenken of ik dat verdiend had om een uur, een dag, een week later tot de conclusie te komen dat nee, ik had dat toch echt niet verdiend. En dat hij weer 's zat te projecteren. Maar die vertraging erin, ipv dat ik direct zei dat hij niet zo tegen me mocht praten. Die overdosis redelijkheid, vreselijk.
Ik vind het ergens zo jammer dat elke romantiek nu afgeslacht voelt in me, ik ben zo realistisch geworden over liefde en relaties dat het bijna niet meer leuk is. Gewoon een man die weet wat hij wil en ondertussen mijn behoeften respecteert en me een leuk mens vindt. Hemels . En daarnaast liever alleen. Geen relaties meer, ondingen.Z o herkenbaar!!
Wat ik apart vond om te merken met die ex was dat als het verbaal heel naar werd, ik dichtklapte. Ik merkte toen dat ik echt niet van me af kon bijten, nooit geleerd. Maar idd dat mijn zelfvertrouwen niet aangetast werd. Dus allemaal verwijten en beschuldigingen en dan zei ik dat ik erover na zou denken. Ik nadenken of ik dat verdiend had om een uur, een dag, een week later tot de conclusie te komen dat nee, ik had dat toch echt niet verdiend. En dat hij weer 's zat te projecteren. Maar die vertraging erin, ipv dat ik direct zei dat hij niet zo tegen me mocht praten. Die overdosis redelijkheid, vreselijk.
Ik vind het ergens zo jammer dat elke romantiek nu afgeslacht voelt in me, ik ben zo realistisch geworden over liefde en relaties dat het bijna niet meer leuk is. Gewoon een man die weet wat hij wil en ondertussen mijn behoeften respecteert en me een leuk mens vindt. Hemels . En daarnaast liever alleen. Geen relaties meer, ondingen.Z o herkenbaar!!
vrijdag 25 juli 2008 om 14:32
Dubio, je hebt gelijk dat ik mijn stemming teveel van hem laat afhangen. Hij werkt nu mee, het is bijna ongekend! Maar wat als hij omslaat?
Ik ben blij met je postings, je houdt me scherp. Ik doe echt wat met je adviezen.
Sorry van de in-stukken-gehakte posting, maar er was zoveel geschreven...en ik wilde graag reageren op verschillende stukken.
xx
Ik ben blij met je postings, je houdt me scherp. Ik doe echt wat met je adviezen.
Sorry van de in-stukken-gehakte posting, maar er was zoveel geschreven...en ik wilde graag reageren op verschillende stukken.
xx
vrijdag 25 juli 2008 om 14:57
Hoi Zonnepitje!
Goed om te lezen dat je op je hoede bent.
Ik denk dat dat verbale geweld en fysiek geweld net een andere uiting zijn van hetzelfde probleem. Een soort onvermogen om te gaan met stress ook, met problemen. En een gebrek aan zelfreflectie natuurlijk.
Uit eigen ervaring is het voor mijn ex een soort van een manier van 'terugvechten' geweest op momenten dat hij zich klem gezet voelde of wanneer hij zich geen raad wist met emoties misschien.
Hoe dan ook, nu is het bij jullie rustig. Maar straks zullen de consequenties steeds meer zichtbaar en voelbaar worden, die volgen op een beslissing die jullie wel op zich in redelijk overleg hebben genomen, maar de effecten ervan worden dus op allerlei gebieden sterker.
Lemmy, ik ben ook ontroerd door wat je schrijft!
Goed om te lezen dat je op je hoede bent.
Ik denk dat dat verbale geweld en fysiek geweld net een andere uiting zijn van hetzelfde probleem. Een soort onvermogen om te gaan met stress ook, met problemen. En een gebrek aan zelfreflectie natuurlijk.
Uit eigen ervaring is het voor mijn ex een soort van een manier van 'terugvechten' geweest op momenten dat hij zich klem gezet voelde of wanneer hij zich geen raad wist met emoties misschien.
Hoe dan ook, nu is het bij jullie rustig. Maar straks zullen de consequenties steeds meer zichtbaar en voelbaar worden, die volgen op een beslissing die jullie wel op zich in redelijk overleg hebben genomen, maar de effecten ervan worden dus op allerlei gebieden sterker.
Lemmy, ik ben ook ontroerd door wat je schrijft!
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 25-07-2008 14:58
Reden: letter vergeten
Reden: letter vergeten
% gewijzigd
vrijdag 25 juli 2008 om 15:22
quote:zonnepitje2 schreef op 25 juli 2008 @ 14:21:
Lemmy, wat afschuwelijk dat je ouders je zo benaderd hebben. Godzijdank heb ik lieve, verstandige ouders die het beste met hun kind voor hadden en hebben.
Mijn ouders zijn ook heel lief en hebben altijd het beste met mij voorgehad. Op hun eigen manier. Mijn ouders zijn bijna 80, ze waren pubers in de oorlog. In die tijd (in het gebied waar ik vandaan kom) was het niet vanzelfsprekend dat kinderen naar school gingen. Mijn moeder heeft de basisschool afgemaakt, die liep toentertijd door tot je 14e, en daarna is ze gaan werken. Mijn vader is op zijn 12e gaan werken op het land. Toen ze trouwden, stopte mijn moeder met werken, want nu zorgde mijn vader voor haar. Zo hoorde dat. Als je als man je vrouw 'uit werken stuurde' was je blijkbaar niet mans genoeg om zelf het brood op de plank te verdienen. Het contrast met mijn mogelijkheden was enorm, dat hebben ze niet kunnen bijbenen.
Ik denk dat ze het echt niet in mijn belang vonden om een hoge opleiding te doen. En nog denk ik dat ze denken dat vrouwen die hoog opgeleid zijn, die carriere maken, niet zo verstandig bezig zijn. Want welke goede man wil er nu zo'n vrouw? Denken zij. Wat in hun ogen belangrijk is, is dat je een goede moeder bent, je huis netjes houdt, goed voor je man zorgt. Tja, je zou als kind toch uit pure rebelsheid nooit aan het hele huisje-boompje-beestje verhaal willen beginnen! Maar goed, die tijd heb ik gehad , en mijn ouders zijn dankbaar dat mijn man genoegen heeft genomen met mij, en dat ik toch nog - tegen alle verwachtingen in - 'onder de pannen' ben gekomen... (het begrip 'afgelikte boterham' is hier wel eens voorbij gekomen...).
Klinkt erg misschien allemaal, maar bekijk het vanuit mijn ouders' standpunt en je ziet dat zij hebben gedaan wat zij het beste vonden, waardoor zij dachten dat ik gelukkig zou worden. Desondanks heeft het wel een stempel op mij gedrukt, waar ik in het moderne leven van nu niet mee geholpen ben. Zie mijn school-ervaringen, zie mijn relaties waarin ik toch ook altijd volgzaam wilde zijn, zoals het hoorde. En in het leven van nu kom je daar niet mee weg. Maar ja, dat konden zij niet weten.
Lemmy, wat afschuwelijk dat je ouders je zo benaderd hebben. Godzijdank heb ik lieve, verstandige ouders die het beste met hun kind voor hadden en hebben.
Mijn ouders zijn ook heel lief en hebben altijd het beste met mij voorgehad. Op hun eigen manier. Mijn ouders zijn bijna 80, ze waren pubers in de oorlog. In die tijd (in het gebied waar ik vandaan kom) was het niet vanzelfsprekend dat kinderen naar school gingen. Mijn moeder heeft de basisschool afgemaakt, die liep toentertijd door tot je 14e, en daarna is ze gaan werken. Mijn vader is op zijn 12e gaan werken op het land. Toen ze trouwden, stopte mijn moeder met werken, want nu zorgde mijn vader voor haar. Zo hoorde dat. Als je als man je vrouw 'uit werken stuurde' was je blijkbaar niet mans genoeg om zelf het brood op de plank te verdienen. Het contrast met mijn mogelijkheden was enorm, dat hebben ze niet kunnen bijbenen.
Ik denk dat ze het echt niet in mijn belang vonden om een hoge opleiding te doen. En nog denk ik dat ze denken dat vrouwen die hoog opgeleid zijn, die carriere maken, niet zo verstandig bezig zijn. Want welke goede man wil er nu zo'n vrouw? Denken zij. Wat in hun ogen belangrijk is, is dat je een goede moeder bent, je huis netjes houdt, goed voor je man zorgt. Tja, je zou als kind toch uit pure rebelsheid nooit aan het hele huisje-boompje-beestje verhaal willen beginnen! Maar goed, die tijd heb ik gehad , en mijn ouders zijn dankbaar dat mijn man genoegen heeft genomen met mij, en dat ik toch nog - tegen alle verwachtingen in - 'onder de pannen' ben gekomen... (het begrip 'afgelikte boterham' is hier wel eens voorbij gekomen...).
Klinkt erg misschien allemaal, maar bekijk het vanuit mijn ouders' standpunt en je ziet dat zij hebben gedaan wat zij het beste vonden, waardoor zij dachten dat ik gelukkig zou worden. Desondanks heeft het wel een stempel op mij gedrukt, waar ik in het moderne leven van nu niet mee geholpen ben. Zie mijn school-ervaringen, zie mijn relaties waarin ik toch ook altijd volgzaam wilde zijn, zoals het hoorde. En in het leven van nu kom je daar niet mee weg. Maar ja, dat konden zij niet weten.
vrijdag 25 juli 2008 om 16:04
Ja Lemmy inderdaad. Zo had ik het nog niet bekeken. Je hebt gelijk, jouw ouders hebben wel het beste met je voor maar hebben zo'n anders referentiekader.
Ik ken eigenlijk niet zoveel mensen wiens ouders er zo in staan/stonden. Best verwend ben ik dan eigenlijk. Mijn moeder heeft wel degelijk ervoor gevochten om te studeren. In haar kringen was het niet gewoon dat een meisje ging studeren, ze is de enige van haar broers en zussen. Mijn vader komt uit een wat welgestelder gezin. Ze zijn beiden heel progressief en het is nooit een issue geweest. Het was gewoon logisch dat ik naar de universiteit zou gaan als ik dat zou kunnen!
Wat een verschillen eigenlijk, in opvattingen.
Maareh, ik denk dat jouw man dolblij is met zijn 'afgelikte boterham'!
Ik ken eigenlijk niet zoveel mensen wiens ouders er zo in staan/stonden. Best verwend ben ik dan eigenlijk. Mijn moeder heeft wel degelijk ervoor gevochten om te studeren. In haar kringen was het niet gewoon dat een meisje ging studeren, ze is de enige van haar broers en zussen. Mijn vader komt uit een wat welgestelder gezin. Ze zijn beiden heel progressief en het is nooit een issue geweest. Het was gewoon logisch dat ik naar de universiteit zou gaan als ik dat zou kunnen!
Wat een verschillen eigenlijk, in opvattingen.
Maareh, ik denk dat jouw man dolblij is met zijn 'afgelikte boterham'!
vrijdag 25 juli 2008 om 16:21
Wat een afschuwelijke vreselijk rotterm vind ik dat, afgelikte boterham! Ook weer voorbehouden voor vrouwen hè
Lemmy, ik moet er toch even wat van zeggen dat je schrijft over die leuke man die ook wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hoezo mocht hij niet in zijn handjes knijpen dat jij hém wel zag zitten? Ik begrijp dat je dat destijds zo voelde, maar ik hoop toch dat je het inmiddels wel anders ziet?
Mijn ouders zijn ook rond de 80, een totaal andere generatie dus. Mijn moeder heeft de Mulo gedaan, dat was heel wat voor die tijd. En heeft ook gewerkt tot ze ging trouwen. Ik geloof dat het in die tijd zelfs niet was toegestaan getrouwde vrouwen in dienst te hebben, dus je werd er zonder pardon uitgekieperd zodra je trouwde. Ook mijn vader is jong op het land gaan werken, maar heeft later een avondopleiding gevolgd en is zo 'op kantoor' terechtgekomen.
Ze zijn echt met hun tijd meegegaan, nu nog, en daar heb ik veel bewondering voor. Maar ze zijn ook, net als wij allemaal, een product van hun tijdperk en de denkbeelden over mannen en vrouwen waren toen nog heel anders. Ik vond het zelf volkomen vanzelfsprekend om te gaan studeren, en mijn ouders (denk ik) ook. Het was meer uit angst, denk ik, dat ze me Schoevers wilden aanpraten toen ik met mijn eerste studie was gestopt. Want ja, wat als ik nu nooit meer ging studeren of een volgende studie ook niet afmaakte, dan kwam er toch niets van mij terecht? Het was echt uit liefde en 'voor mijn eigen bestwil', maar ik ben toch dolblij dat ik toen mijn eigen plan getrokken heb!
Lemmy, ik moet er toch even wat van zeggen dat je schrijft over die leuke man die ook wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hoezo mocht hij niet in zijn handjes knijpen dat jij hém wel zag zitten? Ik begrijp dat je dat destijds zo voelde, maar ik hoop toch dat je het inmiddels wel anders ziet?
Mijn ouders zijn ook rond de 80, een totaal andere generatie dus. Mijn moeder heeft de Mulo gedaan, dat was heel wat voor die tijd. En heeft ook gewerkt tot ze ging trouwen. Ik geloof dat het in die tijd zelfs niet was toegestaan getrouwde vrouwen in dienst te hebben, dus je werd er zonder pardon uitgekieperd zodra je trouwde. Ook mijn vader is jong op het land gaan werken, maar heeft later een avondopleiding gevolgd en is zo 'op kantoor' terechtgekomen.
Ze zijn echt met hun tijd meegegaan, nu nog, en daar heb ik veel bewondering voor. Maar ze zijn ook, net als wij allemaal, een product van hun tijdperk en de denkbeelden over mannen en vrouwen waren toen nog heel anders. Ik vond het zelf volkomen vanzelfsprekend om te gaan studeren, en mijn ouders (denk ik) ook. Het was meer uit angst, denk ik, dat ze me Schoevers wilden aanpraten toen ik met mijn eerste studie was gestopt. Want ja, wat als ik nu nooit meer ging studeren of een volgende studie ook niet afmaakte, dan kwam er toch niets van mij terecht? Het was echt uit liefde en 'voor mijn eigen bestwil', maar ik ben toch dolblij dat ik toen mijn eigen plan getrokken heb!
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 16:34
quote:zonnepitje2 schreef op 25 juli 2008 @ 14:21:
Lemmy, wat afschuwelijk dat je ouders je zo benaderd hebben. Godzijdank heb ik lieve, verstandige ouders die het beste met hun kind voor hadden en hebben. Ze hebben mij en mijn zussen altijd gestimuleerd, maar wilden vooral dat we gelukkig waren. Dubio, ik weet niet of jij het ook zo ziet, maar daarom vind ik het wel vreemd (of rot of een raadsel) waarom ik ondanks de goede basis het toch zo ver hebben laten komen!!
Zoals ik hiervoor schreef, waren mijn ouders ook zo en hadden ze vooral mijn geluk voor ogen. Mijn beslissing om mijn eigen ding te doen, kon ik dan ook in alle veiligheid doen, dat was niet om me tegen hen af te zetten. Ik wist dat ze er altijd voor me zouden zijn, zelfs als ze mijn keuzes zouden afkeuren.
Ik denk dus dat het inderdaad wel iedereen kan overkomen in een foute relatie terecht te komen (of misschien wel bij een foute werkgever, of een foute vriendin te treffen... op welke manier dan ook iemand ver over je grenzen heen laten gaan). Want ook al ben je sterk en stabiel, je hebt toch je zwakke plekken en momenten. Als je dan net iemand treft die daar misbruik van maakt, tja...Ik leg de schuld daarvoor toch echt bij die ander neer.
Wat ik wel bij mezelf zoek, is de manier om mezelf sterker en weerbaarder te maken tegen dat soort mensen. Om van mijn zwakke plekken sterke punten te maken en niet toe te staan dat ze tegen me gebruikt worden.
Hieruit blijkt wel weer dat het iedereen kan overkomen, er is geen onderscheid tussen zwakke en sterke vrouwen. Ik zie mezelf ook als een sterke vrouw, daarom dacht ik ook wel dat ik hem zou kunnen helpen, dat ik wel genoeg liefde voor ons 2-en had. Had ik er alle vertrouwen in dat liefde alles overwint. Mijn ouders waren daarvan het mooie voorbeeld. Maar niet dus. Eigenlijk ben ik wel een illusie armer maar een ervaring rijker.
Ik heb nooit geleerd vroeger om assertief te zijn, wees nou maar de verstandisgte en 'lief zijn voor elkaar' was het credo. Daarmee heb ik heel veel bereikt in mijn leven. Maar in mijn relatie werkte het averechts.
ja, misschien haalden wij wel het slechtste in elkaar naar boven, Leo. Tot het laatste half jaar bleef ik maar lief en redelijk en begripvol. Juist! Omdat hij dat niet was.
De eerste tijd was ook heel leuk. En wat Iseo uit het boek van Forward haalt klopt: ik viel voor het gevoel, niet voor hem. Dat besef ik steeds meer. Daarom heb ik nu ook geen verdriet, mijn gevoel voor hem is ook weg nl. Ik heb mijn lesje geleerd, als er nog een man in mijn leven komt probeer ik het gevoel los te koppelen van de man in kwestie. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien
Check, check, check. Jeetje, wat een herkenning Ik viel ook voor het gevoel, denk ik achteraf. Het gevoel van meeslepende, gepassioneeerde liefde. Maar ook het ideaalbeeld dat Forward beschrijft, het beeld dat ik van hem creëerde dat achteraf niet echt overeenkwam met de werkelijkheid. Bij mij was het ook zo dat het gevoel in één klap weg was toen ik eenmaal zag wie hij werkelijk was. Dat is ook niet meer teruggekomen. Echt bizar, omdat ik een paar weken (!) daarvoor nog had gezegd dat ik mijn leven met hem wilde delen en met hem oud wilde worden (niet tegen hem overigens ).
De wijste zijn, dat ken ik ook. En 'erboven staan', ook zo'n uitdrukking. Het betekent niets meer en niets minder dan dat je je mond houdt en het accepteert als iemand je iets aandoet. Blèg.
Ik zag hem als heel bijzonder. Nu is hij wel bijzonder te noemen, maar toch echt niet op de manier die ik dacht. Bijzonder lui, ongeïnteresseerd, onverantwoordelijk, dat wel ja
Lemmy, wat afschuwelijk dat je ouders je zo benaderd hebben. Godzijdank heb ik lieve, verstandige ouders die het beste met hun kind voor hadden en hebben. Ze hebben mij en mijn zussen altijd gestimuleerd, maar wilden vooral dat we gelukkig waren. Dubio, ik weet niet of jij het ook zo ziet, maar daarom vind ik het wel vreemd (of rot of een raadsel) waarom ik ondanks de goede basis het toch zo ver hebben laten komen!!
Zoals ik hiervoor schreef, waren mijn ouders ook zo en hadden ze vooral mijn geluk voor ogen. Mijn beslissing om mijn eigen ding te doen, kon ik dan ook in alle veiligheid doen, dat was niet om me tegen hen af te zetten. Ik wist dat ze er altijd voor me zouden zijn, zelfs als ze mijn keuzes zouden afkeuren.
Ik denk dus dat het inderdaad wel iedereen kan overkomen in een foute relatie terecht te komen (of misschien wel bij een foute werkgever, of een foute vriendin te treffen... op welke manier dan ook iemand ver over je grenzen heen laten gaan). Want ook al ben je sterk en stabiel, je hebt toch je zwakke plekken en momenten. Als je dan net iemand treft die daar misbruik van maakt, tja...Ik leg de schuld daarvoor toch echt bij die ander neer.
Wat ik wel bij mezelf zoek, is de manier om mezelf sterker en weerbaarder te maken tegen dat soort mensen. Om van mijn zwakke plekken sterke punten te maken en niet toe te staan dat ze tegen me gebruikt worden.
Hieruit blijkt wel weer dat het iedereen kan overkomen, er is geen onderscheid tussen zwakke en sterke vrouwen. Ik zie mezelf ook als een sterke vrouw, daarom dacht ik ook wel dat ik hem zou kunnen helpen, dat ik wel genoeg liefde voor ons 2-en had. Had ik er alle vertrouwen in dat liefde alles overwint. Mijn ouders waren daarvan het mooie voorbeeld. Maar niet dus. Eigenlijk ben ik wel een illusie armer maar een ervaring rijker.
Ik heb nooit geleerd vroeger om assertief te zijn, wees nou maar de verstandisgte en 'lief zijn voor elkaar' was het credo. Daarmee heb ik heel veel bereikt in mijn leven. Maar in mijn relatie werkte het averechts.
ja, misschien haalden wij wel het slechtste in elkaar naar boven, Leo. Tot het laatste half jaar bleef ik maar lief en redelijk en begripvol. Juist! Omdat hij dat niet was.
De eerste tijd was ook heel leuk. En wat Iseo uit het boek van Forward haalt klopt: ik viel voor het gevoel, niet voor hem. Dat besef ik steeds meer. Daarom heb ik nu ook geen verdriet, mijn gevoel voor hem is ook weg nl. Ik heb mijn lesje geleerd, als er nog een man in mijn leven komt probeer ik het gevoel los te koppelen van de man in kwestie. Makkelijker gezegd dan gedaan misschien
Check, check, check. Jeetje, wat een herkenning Ik viel ook voor het gevoel, denk ik achteraf. Het gevoel van meeslepende, gepassioneeerde liefde. Maar ook het ideaalbeeld dat Forward beschrijft, het beeld dat ik van hem creëerde dat achteraf niet echt overeenkwam met de werkelijkheid. Bij mij was het ook zo dat het gevoel in één klap weg was toen ik eenmaal zag wie hij werkelijk was. Dat is ook niet meer teruggekomen. Echt bizar, omdat ik een paar weken (!) daarvoor nog had gezegd dat ik mijn leven met hem wilde delen en met hem oud wilde worden (niet tegen hem overigens ).
De wijste zijn, dat ken ik ook. En 'erboven staan', ook zo'n uitdrukking. Het betekent niets meer en niets minder dan dat je je mond houdt en het accepteert als iemand je iets aandoet. Blèg.
Ik zag hem als heel bijzonder. Nu is hij wel bijzonder te noemen, maar toch echt niet op de manier die ik dacht. Bijzonder lui, ongeïnteresseerd, onverantwoordelijk, dat wel ja
Ga in therapie!
vrijdag 25 juli 2008 om 22:02
quote:dubiootje schreef op 25 juli 2008 @ 16:21:
Wat een afschuwelijke vreselijk rotterm vind ik dat, afgelikte boterham! Ook weer voorbehouden voor vrouwen hè
Lemmy, ik moet er toch even wat van zeggen dat je schrijft over die leuke man die ook wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hoezo mocht hij niet in zijn handjes knijpen dat jij hém wel zag zitten? Ik begrijp dat je dat destijds zo voelde, maar ik hoop toch dat je het inmiddels wel anders ziet?
Ja, erg is dat, mannen worden nou nooit een afgelikte boterham genoemd....
Over of ik dat inmiddels wel anders zie... hmm, weet ik niet. Ik heb het over het type man dat een bar binnenkomt en dat dan alle vrouwen naar hem kijken. Dat zo'n goeie babbel heeft dat ook de mooiste meisjes wel wat in hem zien. Uiterlijkheden, ik weet het, maar bij hem zorgden die ervoor dat hij de vrouwen letterlijk voor het uitkiezen had. Uiterlijk ben ik zeker niet de mooiste vrouw die hij had kunnen hebben. Toch koos hij mij; wat een egoboost was dat! Inmiddels ben ik dat stadium (en hem) gelukkig wel weer lang voorbij hoor...
Wat een afschuwelijke vreselijk rotterm vind ik dat, afgelikte boterham! Ook weer voorbehouden voor vrouwen hè
Lemmy, ik moet er toch even wat van zeggen dat je schrijft over die leuke man die ook wel 'wat beters' had kunnen krijgen. Hoezo mocht hij niet in zijn handjes knijpen dat jij hém wel zag zitten? Ik begrijp dat je dat destijds zo voelde, maar ik hoop toch dat je het inmiddels wel anders ziet?
Ja, erg is dat, mannen worden nou nooit een afgelikte boterham genoemd....
Over of ik dat inmiddels wel anders zie... hmm, weet ik niet. Ik heb het over het type man dat een bar binnenkomt en dat dan alle vrouwen naar hem kijken. Dat zo'n goeie babbel heeft dat ook de mooiste meisjes wel wat in hem zien. Uiterlijkheden, ik weet het, maar bij hem zorgden die ervoor dat hij de vrouwen letterlijk voor het uitkiezen had. Uiterlijk ben ik zeker niet de mooiste vrouw die hij had kunnen hebben. Toch koos hij mij; wat een egoboost was dat! Inmiddels ben ik dat stadium (en hem) gelukkig wel weer lang voorbij hoor...
vrijdag 25 juli 2008 om 22:04
quote:dubiootje schreef op 25 juli 2008 @ 16:34:
[...]
Ik zag hem als heel bijzonder. Nu is hij wel bijzonder te noemen, maar toch echt niet op de manier die ik dacht. Bijzonder lui, ongeïnteresseerd, onverantwoordelijk, dat wel ja Als je het zo bekijkt, hadden we allemaal wel een heel bijzondere man; allemaal bijzonder op hun eigen ehh... bijzondere manier.
[...]
Ik zag hem als heel bijzonder. Nu is hij wel bijzonder te noemen, maar toch echt niet op de manier die ik dacht. Bijzonder lui, ongeïnteresseerd, onverantwoordelijk, dat wel ja Als je het zo bekijkt, hadden we allemaal wel een heel bijzondere man; allemaal bijzonder op hun eigen ehh... bijzondere manier.
