Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 26 juli 2008 om 14:00
quote:Lemmy schreef op 26 juli 2008 @ 11:57:
[...]
Iseo, zo bedoel ik het inderdaad. Soms, als mensen dichterbij me komen te staan, vind ik het zelf tijd om iets te vertellen over mijn verleden. Gewoon, omdat ik dan denk dat ze me beter begrijpen. Maar vaak ook krijg ik vragen; mijn oudste zoon lijkt niet op mijn andere twee kinderen, dus vragen mensen of ik gescheiden ben. 'Nee, mijn eerste man is overleden', zeg ik dan. En dan vragen mensen vaak of hij een ongeluk heeft gehad (en soms zeg ik dan 'ja' en laat ik het daarbij...) of dat hij een ernstige ziekte had. Soms zeggen ze dan dat ik wel heel veel verdriet gehad moet hebben om mijn man; soms heeft zo iemand zelf iemand verloren en denkt zijn/haar rouwgevoelens met me te kunnen delen. Maar dat is niet zo. Alles wat mensen denken, het slaat zo de plank mis, snap je?
Een heel enkele keer hebben mensen geen flauwe notie. Als ze mijn kinderen niet zien, vragen ze niet door, gaan er van uit dat ik 'gewoon' getrouwd ben - zoals ik nu ben. En dan voel ik me een soort alien Dan mis ik wat, inderdaad, zoals jij ook zegt, maar ook hou ik wat 'over'. Ik pas niet bij andere mensen. Of zo... Maar goed, misschien moet ik me ook wat meer van die gevoelens afsluiten. Wat Pom ook zei, misschien hebben andere mensen wel levensgrote geheimen voor mij...
En die vriend van vroeger, waar ik contact mee heb... Ja, het was zo fijn om even dat meisje van vroeger te zijn... Hij benaderde mij ook zo, alsof die 20 jaar er helemaal niet tussen zaten. Zoals hij mij benaderde had ik kunnen zijn, als alles niet misgegaan was in de tussentijd. Heerlijk om even bij weg te dromen... Maar toch heb ik een klein beetje verteld, lang nog niet alles. Hij speelde open kaart over de tussenliggende jaren, ik wilde dat ook. En nu reageert hij niet meer op mijn berichtjes. Misschien heeft hij even tijd nodig om na te denken. Maar ik denk dat ik deze (beginnende) vriendschap kwijt ben nu... (ja, ik weet wel dat hij het niet waard was om vrienden mee te zijn als hij niet wat meer moeite wil doen. Maar toch kan ik hier best verdrietig van worden...)
Iseo, wat goed van je dat je die ene man bij je thuis had uitgenodigd! Zoals jij het beschrijft herinner ik het me ook toen ik voor het eerst een man bij mij thuis had. Moeilijk, je hart op hol, je hoofd overvol, maar toch heb je het maar gedaan en het is wel degelijk een heel grote stap voorwaarts (wat Dubio ook al zegt)! Je hebt al een heel lange weg afgelegd, bent nog steeds bezig ermee, maar ik ben er volledig van overtuigd dat het goedkomt. Elke keer dat je zoiets probeert zul je merken dat het iets minder eng wordt, en dat je het iets rustiger kunt benaderen. Voor nu doe je het al hartstikke goed!
Iedereen heel veel liefs!
Lemmy, kan het niet zijn dat die vriend afstand houdt doordat jijzelf afstand hield? Ik zou toch open kaart spelen hoor. Je hoeft toch niet meer te vertellen dan je kwijt wilt? Je kan bijv. zeggen dat je een moeilijk huwelijk hebt gehad dat op een heftige manier geëindigd is, en dat je daar liever (nog) niet over wil praten. Je kan ook gewoon zeggen dat je een heleboel hebt meegemaakt in die 20 jaar, en dat je het zo fijn vindt dat je dat in je gesprekken met hem even helemaal kan wegstuffen, dat je dan weer zoals toen bent. Ik denk dat krampachtig je mond houden minder goed aankomt dan zo'n korte uitleg.
Wat ik uit je berichtje proef, is dat je het als een soort belasting ziet wat jij hebt meegemaakt, alsof je je ervoor schaamt. Niet als iets wat in jouw leven gebeurd is, dat jou mede gemaakt heeft tot de persoon die je nu bent. Je bént dat meisje van 20 jaar geleden niet meer, maar de kern van dat meisje zit nog wel steeds in jou. Dat is niet veranderd.
Dat jij je als een soort alien voelt, heeft misschien wel meer te maken met het feit dat jij je niet identificeert met je verleden, alsof het niet echt bij je hoort. Mijn verhaal is heel anders, maar ik weet dat er ook mensen zijn die niet aan anderen zouden vertellen wat mij overkomt/overkomen is (grote financiële tegenslagen, psychisch geweld in huwelijk, problemen met alcoholistische ex i.v.m. kinderen). Ik vertel die dingen wel, aan jan en alleman eigenlijk. Want ik voel dat ze bij mij horen en tegelijkertijd helemaal buiten mij liggen. Ik kan er namelijk niets aan doen dat die dingen mij overkomen. Ze zeggen dus niets over wie ik ben.
Ben jij daar bang voor? Dat mensen jou anders zien als ze weten wat je hebt meegemaakt? Of zie je jezelf anders dan degene die je nu aan anderen laat zien?
liefs,
dubio
[...]
Iseo, zo bedoel ik het inderdaad. Soms, als mensen dichterbij me komen te staan, vind ik het zelf tijd om iets te vertellen over mijn verleden. Gewoon, omdat ik dan denk dat ze me beter begrijpen. Maar vaak ook krijg ik vragen; mijn oudste zoon lijkt niet op mijn andere twee kinderen, dus vragen mensen of ik gescheiden ben. 'Nee, mijn eerste man is overleden', zeg ik dan. En dan vragen mensen vaak of hij een ongeluk heeft gehad (en soms zeg ik dan 'ja' en laat ik het daarbij...) of dat hij een ernstige ziekte had. Soms zeggen ze dan dat ik wel heel veel verdriet gehad moet hebben om mijn man; soms heeft zo iemand zelf iemand verloren en denkt zijn/haar rouwgevoelens met me te kunnen delen. Maar dat is niet zo. Alles wat mensen denken, het slaat zo de plank mis, snap je?
Een heel enkele keer hebben mensen geen flauwe notie. Als ze mijn kinderen niet zien, vragen ze niet door, gaan er van uit dat ik 'gewoon' getrouwd ben - zoals ik nu ben. En dan voel ik me een soort alien Dan mis ik wat, inderdaad, zoals jij ook zegt, maar ook hou ik wat 'over'. Ik pas niet bij andere mensen. Of zo... Maar goed, misschien moet ik me ook wat meer van die gevoelens afsluiten. Wat Pom ook zei, misschien hebben andere mensen wel levensgrote geheimen voor mij...
En die vriend van vroeger, waar ik contact mee heb... Ja, het was zo fijn om even dat meisje van vroeger te zijn... Hij benaderde mij ook zo, alsof die 20 jaar er helemaal niet tussen zaten. Zoals hij mij benaderde had ik kunnen zijn, als alles niet misgegaan was in de tussentijd. Heerlijk om even bij weg te dromen... Maar toch heb ik een klein beetje verteld, lang nog niet alles. Hij speelde open kaart over de tussenliggende jaren, ik wilde dat ook. En nu reageert hij niet meer op mijn berichtjes. Misschien heeft hij even tijd nodig om na te denken. Maar ik denk dat ik deze (beginnende) vriendschap kwijt ben nu... (ja, ik weet wel dat hij het niet waard was om vrienden mee te zijn als hij niet wat meer moeite wil doen. Maar toch kan ik hier best verdrietig van worden...)
Iseo, wat goed van je dat je die ene man bij je thuis had uitgenodigd! Zoals jij het beschrijft herinner ik het me ook toen ik voor het eerst een man bij mij thuis had. Moeilijk, je hart op hol, je hoofd overvol, maar toch heb je het maar gedaan en het is wel degelijk een heel grote stap voorwaarts (wat Dubio ook al zegt)! Je hebt al een heel lange weg afgelegd, bent nog steeds bezig ermee, maar ik ben er volledig van overtuigd dat het goedkomt. Elke keer dat je zoiets probeert zul je merken dat het iets minder eng wordt, en dat je het iets rustiger kunt benaderen. Voor nu doe je het al hartstikke goed!
Iedereen heel veel liefs!
Lemmy, kan het niet zijn dat die vriend afstand houdt doordat jijzelf afstand hield? Ik zou toch open kaart spelen hoor. Je hoeft toch niet meer te vertellen dan je kwijt wilt? Je kan bijv. zeggen dat je een moeilijk huwelijk hebt gehad dat op een heftige manier geëindigd is, en dat je daar liever (nog) niet over wil praten. Je kan ook gewoon zeggen dat je een heleboel hebt meegemaakt in die 20 jaar, en dat je het zo fijn vindt dat je dat in je gesprekken met hem even helemaal kan wegstuffen, dat je dan weer zoals toen bent. Ik denk dat krampachtig je mond houden minder goed aankomt dan zo'n korte uitleg.
Wat ik uit je berichtje proef, is dat je het als een soort belasting ziet wat jij hebt meegemaakt, alsof je je ervoor schaamt. Niet als iets wat in jouw leven gebeurd is, dat jou mede gemaakt heeft tot de persoon die je nu bent. Je bént dat meisje van 20 jaar geleden niet meer, maar de kern van dat meisje zit nog wel steeds in jou. Dat is niet veranderd.
Dat jij je als een soort alien voelt, heeft misschien wel meer te maken met het feit dat jij je niet identificeert met je verleden, alsof het niet echt bij je hoort. Mijn verhaal is heel anders, maar ik weet dat er ook mensen zijn die niet aan anderen zouden vertellen wat mij overkomt/overkomen is (grote financiële tegenslagen, psychisch geweld in huwelijk, problemen met alcoholistische ex i.v.m. kinderen). Ik vertel die dingen wel, aan jan en alleman eigenlijk. Want ik voel dat ze bij mij horen en tegelijkertijd helemaal buiten mij liggen. Ik kan er namelijk niets aan doen dat die dingen mij overkomen. Ze zeggen dus niets over wie ik ben.
Ben jij daar bang voor? Dat mensen jou anders zien als ze weten wat je hebt meegemaakt? Of zie je jezelf anders dan degene die je nu aan anderen laat zien?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 26 juli 2008 om 14:04
quote:superstar_2 schreef op 26 juli 2008 @ 13:41:
Hoe gaat het eigenlijk met LillyRose?
Mail je me even Superstar?
eleonora-vandebeo@live.nl
Hoe gaat het eigenlijk met LillyRose?
Mail je me even Superstar?
eleonora-vandebeo@live.nl
zaterdag 26 juli 2008 om 14:04
Iseo, ik zat net de Happinez te lezen (thema Samen) met een interessant artikel over grenzen aangeven in een relatie. Dat de grens eigenlijk altijd openstaat en dat je pas optreedt als zich iets voordoet.
Ik vergeleek het eerder al met een muur die je optrekt: dat is geen grens. Een grens wordt pas dichtgegooid als daar een reden toe is. Een muur staat er, voor iedereen.
Lieve schat, het is lullig om te zeggen maar jouw huis is ook geen veilige plek hoor. Net zo min als een bepaald museum
of de straat of school of de bioscoop. Er kan overal iets gebeuren, op elk moment en op elke plaats kan er iemand komen die jouw grenzen overschrijdt. Ook bij jou thuis. De grenzen zitten in jou, niet in een plek. Jij bent degene die de grenzen moet aangeven, dus concentreer je daarop. Hoe kun je dat de volgende keer beter doen? Voor mijn part stuur je mij vanaf de wc een sms'je, bel me alsjeblieft, en gebruik je dat als smoes. Alles wat jou een veilig gevoel geeft.
Je zoekt volgens mij een uitweg. Pas als je weet dat die uitweg er is, kun je je ontspannen. Werkt het zo een beetje?
liefs!
dubio
Ik vergeleek het eerder al met een muur die je optrekt: dat is geen grens. Een grens wordt pas dichtgegooid als daar een reden toe is. Een muur staat er, voor iedereen.
Lieve schat, het is lullig om te zeggen maar jouw huis is ook geen veilige plek hoor. Net zo min als een bepaald museum
of de straat of school of de bioscoop. Er kan overal iets gebeuren, op elk moment en op elke plaats kan er iemand komen die jouw grenzen overschrijdt. Ook bij jou thuis. De grenzen zitten in jou, niet in een plek. Jij bent degene die de grenzen moet aangeven, dus concentreer je daarop. Hoe kun je dat de volgende keer beter doen? Voor mijn part stuur je mij vanaf de wc een sms'je, bel me alsjeblieft, en gebruik je dat als smoes. Alles wat jou een veilig gevoel geeft. Je zoekt volgens mij een uitweg. Pas als je weet dat die uitweg er is, kun je je ontspannen. Werkt het zo een beetje?
liefs!
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 26 juli 2008 om 14:07
quote:eleonora schreef op 26 juli 2008 @ 14:04:
[...]
Mail je me even Superstar?
eleonora-vandebeo@live.nlIk ga je mailen..
[...]
Mail je me even Superstar?
eleonora-vandebeo@live.nlIk ga je mailen..
zaterdag 26 juli 2008 om 15:24
Meisjes,
Ik kom alleen even gedag zeggen.
Ben weer terug op de thuisbasis, draai wassen, doe boodschappen, en ondertussen heb ik ook nog wat er aan de hand is, waar ik ook nog veel energie in zal moeten steken komende dagen.
Jullie schrijven veel: ik lees, maar zeg er eerlijk bij dat alles wat ik deze dagen lees, ook al is het de zijkant van een pak hagelslag, gewoon niet tot me door dringt.
Als ik ga reageren, is het slappe hap.
Wel ben ik blij voor Zonnepitje, maar denk er wel bij: kijk in vredesnaam uit, zie het niet te simpel, regel het strak, en kijk wat jij nodig hebt, nu en ook in de jaren die komen.
Lemmy, Iseo, Dubiootje, Eleonora, en Feliciaatje (en wie ik nu vergeet te noemen) jullie analyses worden met zoveel energie gepost!
Iemand vroeg een paar dagen geleden (Dub was het geloof ik) of ik wel een beetje kan slapen.
Slapen kan ik altijd tegenwoordig. Als ik in mijn bed stap, duizelt het me meestal, en ben ik zo vertrokken. Ben wel altijd wel heel vroeg wakker, en moet mezelf er wel toe zetten om te blijven liggen. Vijf uur opstaan breekt me later op de ochtend zo gigantisch op. Al vind ik die vroege uren altijd heerlijk. Vooral als er zo'n warme dag op volgt. In mijn nachtpon even een rondje door de tuin, met een mok hete thee in mijn handen.
De zon moet nog doorkomen, de hele dag moet nog beginnen..
Groetjes van Perel.
Ik kom alleen even gedag zeggen.
Ben weer terug op de thuisbasis, draai wassen, doe boodschappen, en ondertussen heb ik ook nog wat er aan de hand is, waar ik ook nog veel energie in zal moeten steken komende dagen.
Jullie schrijven veel: ik lees, maar zeg er eerlijk bij dat alles wat ik deze dagen lees, ook al is het de zijkant van een pak hagelslag, gewoon niet tot me door dringt.
Als ik ga reageren, is het slappe hap.
Wel ben ik blij voor Zonnepitje, maar denk er wel bij: kijk in vredesnaam uit, zie het niet te simpel, regel het strak, en kijk wat jij nodig hebt, nu en ook in de jaren die komen.
Lemmy, Iseo, Dubiootje, Eleonora, en Feliciaatje (en wie ik nu vergeet te noemen) jullie analyses worden met zoveel energie gepost!
Iemand vroeg een paar dagen geleden (Dub was het geloof ik) of ik wel een beetje kan slapen.
Slapen kan ik altijd tegenwoordig. Als ik in mijn bed stap, duizelt het me meestal, en ben ik zo vertrokken. Ben wel altijd wel heel vroeg wakker, en moet mezelf er wel toe zetten om te blijven liggen. Vijf uur opstaan breekt me later op de ochtend zo gigantisch op. Al vind ik die vroege uren altijd heerlijk. Vooral als er zo'n warme dag op volgt. In mijn nachtpon even een rondje door de tuin, met een mok hete thee in mijn handen.
De zon moet nog doorkomen, de hele dag moet nog beginnen..
Groetjes van Perel.
zaterdag 26 juli 2008 om 23:44
quote:dubiootje schreef op 26 juli 2008 @ 14:00:
[...]
Lemmy, kan het niet zijn dat die vriend afstand houdt doordat jijzelf afstand hield? Ik zou toch open kaart spelen hoor. Je hoeft toch niet meer te vertellen dan je kwijt wilt? Je kan bijv. zeggen dat je een moeilijk huwelijk hebt gehad dat op een heftige manier geëindigd is, en dat je daar liever (nog) niet over wil praten. Je kan ook gewoon zeggen dat je een heleboel hebt meegemaakt in die 20 jaar, en dat je het zo fijn vindt dat je dat in je gesprekken met hem even helemaal kan wegstuffen, dat je dan weer zoals toen bent. Ik denk dat krampachtig je mond houden minder goed aankomt dan zo'n korte uitleg.
Wat ik uit je berichtje proef, is dat je het als een soort belasting ziet wat jij hebt meegemaakt, alsof je je ervoor schaamt. Niet als iets wat in jouw leven gebeurd is, dat jou mede gemaakt heeft tot de persoon die je nu bent. Je bént dat meisje van 20 jaar geleden niet meer, maar de kern van dat meisje zit nog wel steeds in jou. Dat is niet veranderd.
Dat jij je als een soort alien voelt, heeft misschien wel meer te maken met het feit dat jij je niet identificeert met je verleden, alsof het niet echt bij je hoort. Mijn verhaal is heel anders, maar ik weet dat er ook mensen zijn die niet aan anderen zouden vertellen wat mij overkomt/overkomen is (grote financiële tegenslagen, psychisch geweld in huwelijk, problemen met alcoholistische ex i.v.m. kinderen). Ik vertel die dingen wel, aan jan en alleman eigenlijk. Want ik voel dat ze bij mij horen en tegelijkertijd helemaal buiten mij liggen. Ik kan er namelijk niets aan doen dat die dingen mij overkomen. Ze zeggen dus niets over wie ik ben.
Ben jij daar bang voor? Dat mensen jou anders zien als ze weten wat je hebt meegemaakt? Of zie je jezelf anders dan degene die je nu aan anderen laat zien?
liefs,
dubio
Dubio, wat heb jij toch altijd een heldere en doortastende kijk op de zaken!
Die vriend houdt geen afstand omdat ik ook afstandelijk doe, het is meer zo dat het het ene moment dikke mik is, helemaal van het gezellig oude herinneringen ophalen en daar veel plezier om hebben samen, heel enthousiast van beide kanten, en op het moment dat ik iets loslaat in één keer niks meer laten horen. Maar wie weet denk ik ook te snel dat het aan mij ligt, misschien heeft ie wel iets heel anders aan z'n hoofd op dit moment of zo. Ik heb me voorgenomen het hem gewoon rechtstreeks te vragen, als ik hem weer spreek. Gewoon vragen of er iets aan de hand is, of hij een probleem heeft met iets wat ik heb gezegd misschien. Wie weet kunnen we van daaruit verder praten dan.
De dingen zo benoemen zoals je aandraagt heb ik al min of meer gedaan; ik had bijvoorbeeld al wel verteld dat er veel was gebeurd in de tussentijd en niet alleen leuke dingen. Ik denk dat het contrast tussen Lemmy-toen en Lemmy-nu gewoon heel groot is. Natuurlijk veranderen dingen altijd in 20 jaar, maar niet altijd zo rigoreus als bij mij. In de periode dat hij me kende, was ik een tiener, nogal losgeslagen, leefde voor uitgaan, was best onverantwoordelijk bezig. Hij was net zo, daarin vonden we elkaar.
Mijn leven nu is compleet tegenovergesteld, deels gewoon doordat ik nu een gezin heb, maar ook doordat ik heb meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Ik kan niet meer zo naief in het leven staan als toen (al zou ik het willen), zomaar wat doen en er het beste van hopen, er van uitgaand dat alles wel weer op z'n pootjes terechtkomt. Ik ben voorzichtig geworden met het toelaten van mensen in mijn leven, met dingen doen, met alles. Hij niet, hij is nooit zo onderuit gegaan als ik en leeft eigenlijk nog min of meer zoals toen. In onze eerste gesprekjes een paar weken geleden dacht hij dezelfde Lemmy als toen te zien (denk ik); misschien dacht hij wel dat we weer net zo'n onbezorgd contact konden krijgen als toen. Hij stelde ook al voor om een keer koffie te gaan drinken samen, en vond het heel gek dat ik dat niet wilde (durfde) - en dat snap ik dan ook wel; vroeger was ik onmiddellijk in de auto gestapt.
Ik vond het fijn om me weer even de Lemmy van toen te voelen, zat er even weer helemaal 'in'; hij heeft een veel beter geheugen dan ik dus hij wist nog allemaal gekke dingen te vertellen die ik al lang vergeten was...
Ja, mensen zien mij anders als ze weten wat er gebeurd is. Ik zie het gebeuren, het blijft in hun achterhoofd spelen als ik met ze praat. Ze worden voorzichtiger in hun woordkeuze, met grapjes maken. En ja, ik zie mezelf anders dan degene die ik nu aan mensen laat zien. Dat wat er gebeurd is, is inmiddels al zo lang geleden gebeurd. Het is een deel van mijn leven, maar als ik erop terugkijk voelt dat niet zo. Het lijkt een droom, een film waar ik naar gekeken heb ooit, zoiets. Misschien heb ik het in dat opzicht nog niet optimaal verwerkt. Het ligt daar en ik kan ernaar kijken alsof het een ander is overkomen. En toch is Lemmy-toen een compleet ander persoon dan Lemmy-nu.
Ik vind het knap van jou dat je je zo vrij voelt alles te vertellen aan mensen, dat je zo sterk voelt dat het niets over jou zegt. Het is jou overkomen, het was niet jouw keuze om het mee te maken. Ik voel zelf toch nog steeds verantwoordelijkheid. Ik had niet hoeven trouwen met die man, ik had geen kind hoeven krijgen met hem, ik had niet mijn familie moeten belasten met de hele shit die erop volgde. Mijn keuze, mijn fout. Als ik aan jou denk en aan de andere vrouwen hier, vind ik overigens niet dat het hun fout is. Maar bij mezelf wel. Als ik redelijk nadenk, weet ik dat ik dat gevoel nu eindelijk maar eens los moet laten, maar ik weet dat andere mensen in mijn omgeving het ook zo zien. Het is me vaak genoeg gezegd ook, van 'ik had altijd al gezien dat hij niet echt van je hield' tot 'toen je zei dat je zwanger was, dachten we gelijk al dat dat geen goed idee was'. Ik kan het nu wel wat relativeren; ik was nog jong en naief, had misschien ook niet genoeg bagage meegekregen vanuit mijn jeugd om dingen wat beter in te schatten, en hee, ik ben ook maar een mens, en maak fouten zoals ieder ander. Maar ja, daar hebben we 'de lat' weer he...
Een heleboel gefilosofeer van mijn kant; ben blij dat de ruimte hier onbeperkt is....
Allemaal veel liefs!
[...]
Lemmy, kan het niet zijn dat die vriend afstand houdt doordat jijzelf afstand hield? Ik zou toch open kaart spelen hoor. Je hoeft toch niet meer te vertellen dan je kwijt wilt? Je kan bijv. zeggen dat je een moeilijk huwelijk hebt gehad dat op een heftige manier geëindigd is, en dat je daar liever (nog) niet over wil praten. Je kan ook gewoon zeggen dat je een heleboel hebt meegemaakt in die 20 jaar, en dat je het zo fijn vindt dat je dat in je gesprekken met hem even helemaal kan wegstuffen, dat je dan weer zoals toen bent. Ik denk dat krampachtig je mond houden minder goed aankomt dan zo'n korte uitleg.
Wat ik uit je berichtje proef, is dat je het als een soort belasting ziet wat jij hebt meegemaakt, alsof je je ervoor schaamt. Niet als iets wat in jouw leven gebeurd is, dat jou mede gemaakt heeft tot de persoon die je nu bent. Je bént dat meisje van 20 jaar geleden niet meer, maar de kern van dat meisje zit nog wel steeds in jou. Dat is niet veranderd.
Dat jij je als een soort alien voelt, heeft misschien wel meer te maken met het feit dat jij je niet identificeert met je verleden, alsof het niet echt bij je hoort. Mijn verhaal is heel anders, maar ik weet dat er ook mensen zijn die niet aan anderen zouden vertellen wat mij overkomt/overkomen is (grote financiële tegenslagen, psychisch geweld in huwelijk, problemen met alcoholistische ex i.v.m. kinderen). Ik vertel die dingen wel, aan jan en alleman eigenlijk. Want ik voel dat ze bij mij horen en tegelijkertijd helemaal buiten mij liggen. Ik kan er namelijk niets aan doen dat die dingen mij overkomen. Ze zeggen dus niets over wie ik ben.
Ben jij daar bang voor? Dat mensen jou anders zien als ze weten wat je hebt meegemaakt? Of zie je jezelf anders dan degene die je nu aan anderen laat zien?
liefs,
dubio
Dubio, wat heb jij toch altijd een heldere en doortastende kijk op de zaken!
Die vriend houdt geen afstand omdat ik ook afstandelijk doe, het is meer zo dat het het ene moment dikke mik is, helemaal van het gezellig oude herinneringen ophalen en daar veel plezier om hebben samen, heel enthousiast van beide kanten, en op het moment dat ik iets loslaat in één keer niks meer laten horen. Maar wie weet denk ik ook te snel dat het aan mij ligt, misschien heeft ie wel iets heel anders aan z'n hoofd op dit moment of zo. Ik heb me voorgenomen het hem gewoon rechtstreeks te vragen, als ik hem weer spreek. Gewoon vragen of er iets aan de hand is, of hij een probleem heeft met iets wat ik heb gezegd misschien. Wie weet kunnen we van daaruit verder praten dan.
De dingen zo benoemen zoals je aandraagt heb ik al min of meer gedaan; ik had bijvoorbeeld al wel verteld dat er veel was gebeurd in de tussentijd en niet alleen leuke dingen. Ik denk dat het contrast tussen Lemmy-toen en Lemmy-nu gewoon heel groot is. Natuurlijk veranderen dingen altijd in 20 jaar, maar niet altijd zo rigoreus als bij mij. In de periode dat hij me kende, was ik een tiener, nogal losgeslagen, leefde voor uitgaan, was best onverantwoordelijk bezig. Hij was net zo, daarin vonden we elkaar.
Mijn leven nu is compleet tegenovergesteld, deels gewoon doordat ik nu een gezin heb, maar ook doordat ik heb meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Ik kan niet meer zo naief in het leven staan als toen (al zou ik het willen), zomaar wat doen en er het beste van hopen, er van uitgaand dat alles wel weer op z'n pootjes terechtkomt. Ik ben voorzichtig geworden met het toelaten van mensen in mijn leven, met dingen doen, met alles. Hij niet, hij is nooit zo onderuit gegaan als ik en leeft eigenlijk nog min of meer zoals toen. In onze eerste gesprekjes een paar weken geleden dacht hij dezelfde Lemmy als toen te zien (denk ik); misschien dacht hij wel dat we weer net zo'n onbezorgd contact konden krijgen als toen. Hij stelde ook al voor om een keer koffie te gaan drinken samen, en vond het heel gek dat ik dat niet wilde (durfde) - en dat snap ik dan ook wel; vroeger was ik onmiddellijk in de auto gestapt.
Ik vond het fijn om me weer even de Lemmy van toen te voelen, zat er even weer helemaal 'in'; hij heeft een veel beter geheugen dan ik dus hij wist nog allemaal gekke dingen te vertellen die ik al lang vergeten was...
Ja, mensen zien mij anders als ze weten wat er gebeurd is. Ik zie het gebeuren, het blijft in hun achterhoofd spelen als ik met ze praat. Ze worden voorzichtiger in hun woordkeuze, met grapjes maken. En ja, ik zie mezelf anders dan degene die ik nu aan mensen laat zien. Dat wat er gebeurd is, is inmiddels al zo lang geleden gebeurd. Het is een deel van mijn leven, maar als ik erop terugkijk voelt dat niet zo. Het lijkt een droom, een film waar ik naar gekeken heb ooit, zoiets. Misschien heb ik het in dat opzicht nog niet optimaal verwerkt. Het ligt daar en ik kan ernaar kijken alsof het een ander is overkomen. En toch is Lemmy-toen een compleet ander persoon dan Lemmy-nu.
Ik vind het knap van jou dat je je zo vrij voelt alles te vertellen aan mensen, dat je zo sterk voelt dat het niets over jou zegt. Het is jou overkomen, het was niet jouw keuze om het mee te maken. Ik voel zelf toch nog steeds verantwoordelijkheid. Ik had niet hoeven trouwen met die man, ik had geen kind hoeven krijgen met hem, ik had niet mijn familie moeten belasten met de hele shit die erop volgde. Mijn keuze, mijn fout. Als ik aan jou denk en aan de andere vrouwen hier, vind ik overigens niet dat het hun fout is. Maar bij mezelf wel. Als ik redelijk nadenk, weet ik dat ik dat gevoel nu eindelijk maar eens los moet laten, maar ik weet dat andere mensen in mijn omgeving het ook zo zien. Het is me vaak genoeg gezegd ook, van 'ik had altijd al gezien dat hij niet echt van je hield' tot 'toen je zei dat je zwanger was, dachten we gelijk al dat dat geen goed idee was'. Ik kan het nu wel wat relativeren; ik was nog jong en naief, had misschien ook niet genoeg bagage meegekregen vanuit mijn jeugd om dingen wat beter in te schatten, en hee, ik ben ook maar een mens, en maak fouten zoals ieder ander. Maar ja, daar hebben we 'de lat' weer he...
Een heleboel gefilosofeer van mijn kant; ben blij dat de ruimte hier onbeperkt is....
Allemaal veel liefs!
zondag 27 juli 2008 om 00:22
Oja, en nu ik hier toch alles al aan het volschrijven ben...
Laatst maakte ik iets mee aangaande het oordeel van andere mensen, dat ik graag even met jullie wil delen. Mijn mond viel ervan open.
Ik ken zijdelings een vrouw waarvan ik wel wist dat zij niet zo'n makkelijk verleden had. Zij wist dat schijnbaar ook van mij, dus toen er gelegenheid voor was, vroeg ze me daarnaar. Dat is me wel eens vaker gebeurd, en dat vind ik ook niet erg, ik ervaar dat als het delen van ervaringen en niet zozeer als 'ramptoerisme' (door mensen die graag zo gedetailleerd mogelijk alle ellende willen weten en vervolgens er zelf niets aan toe te voegen hebben).
Ik vertelde dus een beetje in grote lijnen wat er was gebeurd en daarna vertelde zij haar verhaal: haar ex-echtgenoot mishandelde haar kinderen (ernstig), ging stelselmatig vreemd en uiteindelijk had ze na jaren de moed gevonden om bij hem weg te gaan met de kinderen. Ik zei zoiets als dat ik het sterk van haar vond dat ze uiteindelijk toch de kracht vond om weg te gaan. Zij zei dat dat het positieve was geweest dat de situatie haar gebracht had; ze had nu geleerd dat ze best sterk was. Ik zei dat ik van mijn situatie ook geleerd heb dat ik niet te snel moet oordelen over de situatie van een ander, omdat je als je ergens middenin zit, de dingen niet meer helder ziet en je dus snel ergens in verstrikt kunt raken wat je nooit had kunnen voorzien.
Vervolgens zei zij dat zij altijd één grens had gehad, en dat was dat haar ex háár ook zou slaan (en dus niet alleen de kinderen), want dat vond ze zo respectloos, dat had zij zich nou echt absoluut nooit laten gebeuren!
Ik was echt sprakeloos.
Laatst maakte ik iets mee aangaande het oordeel van andere mensen, dat ik graag even met jullie wil delen. Mijn mond viel ervan open.
Ik ken zijdelings een vrouw waarvan ik wel wist dat zij niet zo'n makkelijk verleden had. Zij wist dat schijnbaar ook van mij, dus toen er gelegenheid voor was, vroeg ze me daarnaar. Dat is me wel eens vaker gebeurd, en dat vind ik ook niet erg, ik ervaar dat als het delen van ervaringen en niet zozeer als 'ramptoerisme' (door mensen die graag zo gedetailleerd mogelijk alle ellende willen weten en vervolgens er zelf niets aan toe te voegen hebben).
Ik vertelde dus een beetje in grote lijnen wat er was gebeurd en daarna vertelde zij haar verhaal: haar ex-echtgenoot mishandelde haar kinderen (ernstig), ging stelselmatig vreemd en uiteindelijk had ze na jaren de moed gevonden om bij hem weg te gaan met de kinderen. Ik zei zoiets als dat ik het sterk van haar vond dat ze uiteindelijk toch de kracht vond om weg te gaan. Zij zei dat dat het positieve was geweest dat de situatie haar gebracht had; ze had nu geleerd dat ze best sterk was. Ik zei dat ik van mijn situatie ook geleerd heb dat ik niet te snel moet oordelen over de situatie van een ander, omdat je als je ergens middenin zit, de dingen niet meer helder ziet en je dus snel ergens in verstrikt kunt raken wat je nooit had kunnen voorzien.
Vervolgens zei zij dat zij altijd één grens had gehad, en dat was dat haar ex háár ook zou slaan (en dus niet alleen de kinderen), want dat vond ze zo respectloos, dat had zij zich nou echt absoluut nooit laten gebeuren!
Ik was echt sprakeloos.
zondag 27 juli 2008 om 15:03
Tja, zo heeft iedereen zijn grens blijkbaar. De een laat zichzelf slaan, de ander zijn kinderen... (???) Zij heeft nog wel het een en ander op te helderen voor zichzelf, zou ik denken. (Ik hoop dat jij die opmerking ook bij háár neer kan leggen!)
Later meer, ik moet nu ernstig het zwembad in, pfffff
Later meer, ik moet nu ernstig het zwembad in, pfffff
Ga in therapie!
zondag 27 juli 2008 om 20:39
Lekker gezwommen, Dubio?
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
Leo, ik zat nog over jou uitspraken over de misogyne man te denken. In deze samenleving zit het grotendeels zo ingesleten. Wanneer ik de uitspraken van mijn schoonmoeder soms hoor, ik krijg daar de kriebels van, vreselijk. Dus ja, man heeft het met de paplepel ingekregen. Gelukkig zie ik wel dat hij toch een stuk verder is dan veel mannen hier. Veel mannen hebben maar een grote wens voor hun dochters: trouwen, hoe dan ook. Man vindt dat ze alleen moeten trouwen wanneer er een deugdelijke kandidaat op komt dagen. Ook wat studeren betreft wil hij het beste voor onze meiden, daar hoor ik ook wel andere geluiden over. Dus hij is niet helemaal stil blijven staan. Ik wijs hem ook vaak fijntjes op dingen die ik als hypocriet ervaar en hij is het eigenlijk altijd wel met me eens. Maar toch, het is wel een moeilijk punt voor hem en dat is volgens mij in zijn geval grotendeels cultureel bepaald. Dat praat het niet goed, maar gezien het feit dat ik hier woon moet ik er natuurlijk wel mee dealen, ik woon nou eenmaal niet in Nederland. Niet dat ik alles hoef te pikken, maar ik moet er wel wat diplomatiek mee omgaan (hier krijg ik vast reacties op van jullie).
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
Leo, ik zat nog over jou uitspraken over de misogyne man te denken. In deze samenleving zit het grotendeels zo ingesleten. Wanneer ik de uitspraken van mijn schoonmoeder soms hoor, ik krijg daar de kriebels van, vreselijk. Dus ja, man heeft het met de paplepel ingekregen. Gelukkig zie ik wel dat hij toch een stuk verder is dan veel mannen hier. Veel mannen hebben maar een grote wens voor hun dochters: trouwen, hoe dan ook. Man vindt dat ze alleen moeten trouwen wanneer er een deugdelijke kandidaat op komt dagen. Ook wat studeren betreft wil hij het beste voor onze meiden, daar hoor ik ook wel andere geluiden over. Dus hij is niet helemaal stil blijven staan. Ik wijs hem ook vaak fijntjes op dingen die ik als hypocriet ervaar en hij is het eigenlijk altijd wel met me eens. Maar toch, het is wel een moeilijk punt voor hem en dat is volgens mij in zijn geval grotendeels cultureel bepaald. Dat praat het niet goed, maar gezien het feit dat ik hier woon moet ik er natuurlijk wel mee dealen, ik woon nou eenmaal niet in Nederland. Niet dat ik alles hoef te pikken, maar ik moet er wel wat diplomatiek mee omgaan (hier krijg ik vast reacties op van jullie).
zondag 27 juli 2008 om 21:49
quote:Iseo schreef op 19 juli 2008 @ 23:45:
Nicole, een vraag. Schrijf je hier mee over je huidige relatie inmiddels en niet venwege herkenning van je eerdere relatie? Zijn er patronen die hetzelfde zijn in deze relaties, ook als je kijkt naar hoe jij je opstelt en hoe het met jou gaat?
Hoet gaat het vandaag?
Hallo allemaal,
Ben zelf net terug van een weekje vakantie, heb nog lang niet alles bijgelezen!
Iseo, ik schrijf hier vooral vanwege mijn huidige relatie, maar ook mijn vorige relatie. De angst die ik in de vorige relatie had, heb ik meegenomen in deze relatie.
Toch durf ik me steeds meer, beetje bij beetje, te uiten, en mijn huidige vriend stimuleert me om voor mezelf op te komen; hij wil dat ik zeg wat ik denk, voel, wil, etc. Hij doet dit ook. Hij uit zijn gedachten, deelt alles met mij, en het irriteert hem, dat ik nog steeds zo gesloten ben.
De afgelopen dagen zijn we dus op vakantie geweest, en heb ik hem toch weer van een andere kant leren kennen: even geen stress, niet hoeven zorgen (we hadden een appartement, zorgden wel zelf voor ons eten, maar hij liet dit keer veel aan mij over!). Het heeft hem goed gedaan. Gisteren zijn we weer thuisgekomen, en kroop hij weer in die andere rol: hij raakte weer gestresst, klem: hij moet weer gaan zorgen dat het huishouden loopt. Dit neemt hij zo serieus op, dat hij er een dagtaak aan heeft met veel stress.
Hij vroeg van de week ook of ik hem nog op het voetstuk had staan, want dat wil hij niet. Ik heb gezegd, dat ik hem daar allang vanaf gehaald heb (oke, soms zet ik hem nog wel terug), en dat ik zie, dat hij echt niet perfect is.
Al met al zie ik steeds meer zijn deel in onze relatie, en vooral waar hij mee worstelt; voel ik me sterker, weet, dat ik het allemaal wel anders doe, maar niet verkeerd.
Groetjes,
Nicole (die nog een stuk gaat bijlezen, maar waarschijnlijk niet alles meer!)
Nicole, een vraag. Schrijf je hier mee over je huidige relatie inmiddels en niet venwege herkenning van je eerdere relatie? Zijn er patronen die hetzelfde zijn in deze relaties, ook als je kijkt naar hoe jij je opstelt en hoe het met jou gaat?
Hoet gaat het vandaag?
Hallo allemaal,
Ben zelf net terug van een weekje vakantie, heb nog lang niet alles bijgelezen!
Iseo, ik schrijf hier vooral vanwege mijn huidige relatie, maar ook mijn vorige relatie. De angst die ik in de vorige relatie had, heb ik meegenomen in deze relatie.
Toch durf ik me steeds meer, beetje bij beetje, te uiten, en mijn huidige vriend stimuleert me om voor mezelf op te komen; hij wil dat ik zeg wat ik denk, voel, wil, etc. Hij doet dit ook. Hij uit zijn gedachten, deelt alles met mij, en het irriteert hem, dat ik nog steeds zo gesloten ben.
De afgelopen dagen zijn we dus op vakantie geweest, en heb ik hem toch weer van een andere kant leren kennen: even geen stress, niet hoeven zorgen (we hadden een appartement, zorgden wel zelf voor ons eten, maar hij liet dit keer veel aan mij over!). Het heeft hem goed gedaan. Gisteren zijn we weer thuisgekomen, en kroop hij weer in die andere rol: hij raakte weer gestresst, klem: hij moet weer gaan zorgen dat het huishouden loopt. Dit neemt hij zo serieus op, dat hij er een dagtaak aan heeft met veel stress.
Hij vroeg van de week ook of ik hem nog op het voetstuk had staan, want dat wil hij niet. Ik heb gezegd, dat ik hem daar allang vanaf gehaald heb (oke, soms zet ik hem nog wel terug), en dat ik zie, dat hij echt niet perfect is.
Al met al zie ik steeds meer zijn deel in onze relatie, en vooral waar hij mee worstelt; voel ik me sterker, weet, dat ik het allemaal wel anders doe, maar niet verkeerd.
Groetjes,
Nicole (die nog een stuk gaat bijlezen, maar waarschijnlijk niet alles meer!)
zondag 27 juli 2008 om 21:59
quote:rabobank schreef op 27 juli 2008 @ 20:39:
Niet dat ik alles hoef te pikken, maar ik moet er wel wat diplomatiek mee omgaan (hier krijg ik vast reacties op van jullie).
Lieve Rabel,
De cultuur waarin jij leeft vind ik (en dat is gewoon mijn persoonlijke mening, die ik al eerder kenbaar heb gemaakt) een misogyne cultuur. Vrouwen zijn minder dan de man en dat krijgt iedereen letterlijk met de paplepel ingegoten. Een man uit zo'n cultuur volgen naar zijn land vind ik een keuze. Ik snap dus dat jij je daarin aan moest passen. Dus dat het diplomatieker moet dan hier geloof ik best.
Ik leefde persoonlijk met een man die vrouwen ook minder vond dan mannen. Dat had hij dan weer van zijn vader, die was dezelfde mening toegedaan. Mijn vader zal het nooit of te nimmer toegeven maar ook hij vindt mannen meer waard dan vrouwen.
Deze drie mannen in mijn leven komen uit de westerse cultuur en toch zijn vrouwen niet gelijk voor ze. Verschil is dat onze cultuur gelukkig steeds minder toestaat en toelaat dat vrouwen als minder worden gezien. Dat is in de cultuur waarin jij woont veel minder aan de hand. Daar is de man de koning van het huis en dat vind iedereen doodnormaal.
Niet dat ik alles hoef te pikken, maar ik moet er wel wat diplomatiek mee omgaan (hier krijg ik vast reacties op van jullie).
Lieve Rabel,
De cultuur waarin jij leeft vind ik (en dat is gewoon mijn persoonlijke mening, die ik al eerder kenbaar heb gemaakt) een misogyne cultuur. Vrouwen zijn minder dan de man en dat krijgt iedereen letterlijk met de paplepel ingegoten. Een man uit zo'n cultuur volgen naar zijn land vind ik een keuze. Ik snap dus dat jij je daarin aan moest passen. Dus dat het diplomatieker moet dan hier geloof ik best.
Ik leefde persoonlijk met een man die vrouwen ook minder vond dan mannen. Dat had hij dan weer van zijn vader, die was dezelfde mening toegedaan. Mijn vader zal het nooit of te nimmer toegeven maar ook hij vindt mannen meer waard dan vrouwen.
Deze drie mannen in mijn leven komen uit de westerse cultuur en toch zijn vrouwen niet gelijk voor ze. Verschil is dat onze cultuur gelukkig steeds minder toestaat en toelaat dat vrouwen als minder worden gezien. Dat is in de cultuur waarin jij woont veel minder aan de hand. Daar is de man de koning van het huis en dat vind iedereen doodnormaal.
zondag 27 juli 2008 om 22:07
Op zich vind ik zelf Rabo, dat je je zeer kranig weert aldaar. Als ik lees wat je binnenshuis al wel voor elkaar hebt gekregen, petje af moet ik zeggen.
Jij bent als vrije westerse vrouw hier opgegroeid in hoeverre kun jij de vrijheid (in doen en laten en het maken van keuzes) op je dochters (en ook je zoon) overdragen?
Jij bent als vrije westerse vrouw hier opgegroeid in hoeverre kun jij de vrijheid (in doen en laten en het maken van keuzes) op je dochters (en ook je zoon) overdragen?
zondag 27 juli 2008 om 22:34
Nicole, welkom terug! Fijn dat de vakantie goed ging. Je hebt heel wat om bij te lezen, denk ik.
Leo, ik ben het wel met je eens hoor, dat de cultuur hier misogyn is. Toch zijn dingen hier ook sterk veranderd, mede dankzij het regime, waar wel het een en ander op af te dingen is, maar wat voor vrouwen zeker goede dingen heeft gedaan. En daar profiteren onze dochters gelukkig ook van. Wat mijn wens is, dat onze dochters straks onafhankelijk zijn, in elk geval financiëel. Trouwen met de man naar keuze (of niet trouwen natuurlijk ) en mocht het fout gaan, dan staan ze in elk geval niet op straat. Dat geeft vrouwen al een heleboel speelruimte. Zoon heeft gelukkige hele lieve, 'vrouwelijke' kanten, dus die probeer ik te stimuleren. Met oudste kan ik dingen al goed bespreken, naar aanleiding van films, boeken of dingen die in de familie gebeuren, vertel ik mijn mening. Pas geleden heb ik ook al eens een nichtje proberen te helpen, die zelf in een moeilijk huwelijk zit. Momenteel voel ik me erg goed, dus ik zie ook weer een heleboel positieve dingen, dingen die ik kan doen, waar ik mee aan de slag kan.
Leo, ik ben het wel met je eens hoor, dat de cultuur hier misogyn is. Toch zijn dingen hier ook sterk veranderd, mede dankzij het regime, waar wel het een en ander op af te dingen is, maar wat voor vrouwen zeker goede dingen heeft gedaan. En daar profiteren onze dochters gelukkig ook van. Wat mijn wens is, dat onze dochters straks onafhankelijk zijn, in elk geval financiëel. Trouwen met de man naar keuze (of niet trouwen natuurlijk ) en mocht het fout gaan, dan staan ze in elk geval niet op straat. Dat geeft vrouwen al een heleboel speelruimte. Zoon heeft gelukkige hele lieve, 'vrouwelijke' kanten, dus die probeer ik te stimuleren. Met oudste kan ik dingen al goed bespreken, naar aanleiding van films, boeken of dingen die in de familie gebeuren, vertel ik mijn mening. Pas geleden heb ik ook al eens een nichtje proberen te helpen, die zelf in een moeilijk huwelijk zit. Momenteel voel ik me erg goed, dus ik zie ook weer een heleboel positieve dingen, dingen die ik kan doen, waar ik mee aan de slag kan.
anoniem_63942 wijzigde dit bericht op 27-07-2008 22:37
Reden: Iets vergeten
Reden: Iets vergeten
% gewijzigd
zondag 27 juli 2008 om 23:04
Rabo, ik vind het ook knap hoe je je staande houdt. Zo ver weg van hier. Ik zou het niet kunnen. Ik heb mijn familie en vrienden veel te hard nodig om me aan te spiegelen. Fijn dat je je goed voelt!
Lemmy, ik was niet zo onder de indruk van de uitspraak van die kennis van je. Ze is duidelijk nog niet zo ver als jij. Als ze op deze manier zichzelf probeert goed te praten. Voor de een is de kinderen slaan de limit, voor de ander zichzelf. Tja, feit is dat ze sowieso over haar grenzen heeft laten gaan. En ik ben nooit geslagen maar over mijn grenzen ging hij wel. Schelden en kleineren.
Ik heb geen moeite om mensen te vertellen hoe het was/is. Maar jouw verhaal Lemmy, is natuurlijk zeer heftig. Kan me voorstellen dat je een drempel voelt om te vertellen. Maar dat je het toch (een beetje) als je eigen schuld ziet vind ik zonde. Dat is het niet. Ik voel het totaal niet als mijn eigen schuld, misschien omdat ik met alle andere mensen met wie ik intensief omga (vriendinnen, familie, collega's) een heel andere ervaring heb en heel andere feedback terugkrijg. Bovendien ken ik mezelf en weet ik daardoor ook dat het aan hem ligt. Wat niet wil zeggen dat ik mijn aandeel in het geheel onder tafel schuif. Want er is wel degelijk een wisselwerking geweest. Maar ik weiger daarvoor schuld op me te nemen. Jij hebt nu de ervaring met je huidige man, dat geeft toch wel aan dat je het wel kunt een gelijkwaardige relatie aan gaan?
Hoewel ik het gezien jouw en Iseo's situatie wel kan begrijpen vind ik het zo jammer dat jullie zo veel hobbels ervaren? Zoals Iseo en haar bezoek. Zou dat dan toch door de opvoeding komen? Of door de heftigheid van de relatie?
Ik herken best veel in Dubio, jij betrekt het ook minder op jezelf, klopt dat? Ik ben wel erg blij dat ik het zo kan hoor, maar ik zou willen dat Iseo en Lemmy dat ook konden.
Lemmy, ik was niet zo onder de indruk van de uitspraak van die kennis van je. Ze is duidelijk nog niet zo ver als jij. Als ze op deze manier zichzelf probeert goed te praten. Voor de een is de kinderen slaan de limit, voor de ander zichzelf. Tja, feit is dat ze sowieso over haar grenzen heeft laten gaan. En ik ben nooit geslagen maar over mijn grenzen ging hij wel. Schelden en kleineren.
Ik heb geen moeite om mensen te vertellen hoe het was/is. Maar jouw verhaal Lemmy, is natuurlijk zeer heftig. Kan me voorstellen dat je een drempel voelt om te vertellen. Maar dat je het toch (een beetje) als je eigen schuld ziet vind ik zonde. Dat is het niet. Ik voel het totaal niet als mijn eigen schuld, misschien omdat ik met alle andere mensen met wie ik intensief omga (vriendinnen, familie, collega's) een heel andere ervaring heb en heel andere feedback terugkrijg. Bovendien ken ik mezelf en weet ik daardoor ook dat het aan hem ligt. Wat niet wil zeggen dat ik mijn aandeel in het geheel onder tafel schuif. Want er is wel degelijk een wisselwerking geweest. Maar ik weiger daarvoor schuld op me te nemen. Jij hebt nu de ervaring met je huidige man, dat geeft toch wel aan dat je het wel kunt een gelijkwaardige relatie aan gaan?
Hoewel ik het gezien jouw en Iseo's situatie wel kan begrijpen vind ik het zo jammer dat jullie zo veel hobbels ervaren? Zoals Iseo en haar bezoek. Zou dat dan toch door de opvoeding komen? Of door de heftigheid van de relatie?
Ik herken best veel in Dubio, jij betrekt het ook minder op jezelf, klopt dat? Ik ben wel erg blij dat ik het zo kan hoor, maar ik zou willen dat Iseo en Lemmy dat ook konden.
zondag 27 juli 2008 om 23:07
quote:Nicole_1964 schreef op 27 juli 2008 @ 21:49:
[...]
De angst die ik in de vorige relatie had, heb ik meegenomen in deze relatie. Toch durf ik me steeds meer, beetje bij beetje, te uiten.
Lieve Nicole, ik heb even de stukjes uit je post gehaald die over jou gaan. Er bleef bijna niets over En wat er staat is ook niet onverdeeld positief.
Kom jij wel aan jou toe in deze relatie?
liefs,
dubio
[...]
De angst die ik in de vorige relatie had, heb ik meegenomen in deze relatie. Toch durf ik me steeds meer, beetje bij beetje, te uiten.
Lieve Nicole, ik heb even de stukjes uit je post gehaald die over jou gaan. Er bleef bijna niets over En wat er staat is ook niet onverdeeld positief.
Kom jij wel aan jou toe in deze relatie?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 27 juli 2008 om 23:31
Ha Zonnepitje! Hoe is het met je?
Ik herken ook veel in jou, maar ik denk wel dat er een fiks verschil is tussen onze relaties, waar alleen sprake was van psychisch geweld (wat al erg genoeg is), en die van o.a. Lemmy en Iseo, waarin het ook fysiek tot excessen is gekomen.
Lemmy, ik begrijp echt dat je niet met jan en alleman (ik gebruik de term losjes) je voorgeschiedenis bespreekt. Ik heb het idee dat het voor jouzelf een verschil maakt voor hoe je tegen jezelf aankijkt. Ze zeggen wel eens dat een mens uit drie personen bestaat: de persoon zoals je jezelf ziet, de persoon zoals anderen je zien en de persoon zoals jij denkt dat anderen je zien. Die kunnen behoorlijk verschillen.
Ik denk dat je zelf voor een goed deel bepaalt hoe mensen naar je kijken. Je draagt toch de manier waarop jij naar jezelf kijkt en waarop jij denkt dat zij naar jou kijken, op hen over. In jouw geval is dat: ik heb een rol gespeeld in het gebeurde, je mag het mij ook aanrekenen want dat doe ik zelf ook. Vervolgens zie je dat terug bij andere mensen. Ik vraag me af in hoeverre je dat juist ziet en zelfs als dat zo is, of dat ook niet deels komt doordat je het (onbewust) zelf zo overbrengt.
Los van de geschiedenis zelf, die bij ons verschilt, ben ik namelijk ook met die man getrouwd, heb ik kinderen met hem gekregen, heb ik de zorg voor die kinderen aan hem overgelaten wetende dat hij die niet goed vervulde, enz. Dat valt mij ook allemaal aan te rekenen. Ik doe het alleen niet en ik denk (maar haha, wat ik denk dat anderen denken zegt natuurlijk niks ) dat ik dat ook overbreng op anderen als ik erover praat. Ik neem er duidelijk afstand van (terwijl ik best bereid ben mijn aandeel te erkennen).
Ik vraag me af of jij die vriend wel helemaal goed inschat. Hij heeft niet zulke heftige dingen meegemaakt als jij (of althans, die heeft hij jou niet verteld). Dat wil niet zeggen dat hij niet ook een groeiproces heeft doorgemaakt en lang niet meer de persoon is die jij 20 jaar geleden kende. Als hij inderdaad nog even losgeslagen, onverantwoordelijk en naïef is als toen, lijkt me dat niet zo gezond. Je zou je ook kunnen afvragen of er iets mis is met hem en niet met jou. Mis is een woord dat jij een paar keer over jezelf hebt gebruikt in deze context (misgegaan e.d.).
Het lijkt wel alsof je gedurende een periode uit de bocht bent gevlogen en daarna weer de oude koers hebt overgenomen. Terwijl het mij logischer lijkt dat je een nieuwe koers gaat volgen nadat je zoiets hebt overleefd (letterlijk en figuurlijk). Het is niet iets wat je ergens kan parkeren en je vervolgt zonder die ballast je weg. Het hoort bij je.Het is zelfs een essentieel deel van je. Nu krijg ik een beetje het gevoel alsof je een masker draagt bij de meeste mensen en slechts bij een handjevol jezelf kan zijn. Je hebt jezelf wel eens beschreven als iemand die erg op zichzelf en teruggetrokken is. Is dat een manier om jezelf te beschermen?
liefs
dubio
Ik herken ook veel in jou, maar ik denk wel dat er een fiks verschil is tussen onze relaties, waar alleen sprake was van psychisch geweld (wat al erg genoeg is), en die van o.a. Lemmy en Iseo, waarin het ook fysiek tot excessen is gekomen.
Lemmy, ik begrijp echt dat je niet met jan en alleman (ik gebruik de term losjes) je voorgeschiedenis bespreekt. Ik heb het idee dat het voor jouzelf een verschil maakt voor hoe je tegen jezelf aankijkt. Ze zeggen wel eens dat een mens uit drie personen bestaat: de persoon zoals je jezelf ziet, de persoon zoals anderen je zien en de persoon zoals jij denkt dat anderen je zien. Die kunnen behoorlijk verschillen.
Ik denk dat je zelf voor een goed deel bepaalt hoe mensen naar je kijken. Je draagt toch de manier waarop jij naar jezelf kijkt en waarop jij denkt dat zij naar jou kijken, op hen over. In jouw geval is dat: ik heb een rol gespeeld in het gebeurde, je mag het mij ook aanrekenen want dat doe ik zelf ook. Vervolgens zie je dat terug bij andere mensen. Ik vraag me af in hoeverre je dat juist ziet en zelfs als dat zo is, of dat ook niet deels komt doordat je het (onbewust) zelf zo overbrengt.
Los van de geschiedenis zelf, die bij ons verschilt, ben ik namelijk ook met die man getrouwd, heb ik kinderen met hem gekregen, heb ik de zorg voor die kinderen aan hem overgelaten wetende dat hij die niet goed vervulde, enz. Dat valt mij ook allemaal aan te rekenen. Ik doe het alleen niet en ik denk (maar haha, wat ik denk dat anderen denken zegt natuurlijk niks ) dat ik dat ook overbreng op anderen als ik erover praat. Ik neem er duidelijk afstand van (terwijl ik best bereid ben mijn aandeel te erkennen).
Ik vraag me af of jij die vriend wel helemaal goed inschat. Hij heeft niet zulke heftige dingen meegemaakt als jij (of althans, die heeft hij jou niet verteld). Dat wil niet zeggen dat hij niet ook een groeiproces heeft doorgemaakt en lang niet meer de persoon is die jij 20 jaar geleden kende. Als hij inderdaad nog even losgeslagen, onverantwoordelijk en naïef is als toen, lijkt me dat niet zo gezond. Je zou je ook kunnen afvragen of er iets mis is met hem en niet met jou. Mis is een woord dat jij een paar keer over jezelf hebt gebruikt in deze context (misgegaan e.d.).
Het lijkt wel alsof je gedurende een periode uit de bocht bent gevlogen en daarna weer de oude koers hebt overgenomen. Terwijl het mij logischer lijkt dat je een nieuwe koers gaat volgen nadat je zoiets hebt overleefd (letterlijk en figuurlijk). Het is niet iets wat je ergens kan parkeren en je vervolgt zonder die ballast je weg. Het hoort bij je.Het is zelfs een essentieel deel van je. Nu krijg ik een beetje het gevoel alsof je een masker draagt bij de meeste mensen en slechts bij een handjevol jezelf kan zijn. Je hebt jezelf wel eens beschreven als iemand die erg op zichzelf en teruggetrokken is. Is dat een manier om jezelf te beschermen?
liefs
dubio
Ga in therapie!
zondag 27 juli 2008 om 23:33
quote:rabobank schreef op 27 juli 2008 @ 20:39:
Lekker gezwommen, Dubio? Ja, heerlijk!
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
(hier krijg ik vast reacties op van jullie).Waarom denk je dat?
Lekker gezwommen, Dubio? Ja, heerlijk!
Lemmy, bij zoiets zou ik ook helemaal met mijn mond vol tanden staan. Je kinderen laten slaan, maar jezelf niet, poe. Iedereen heeft een andere grens natuurlijk, maar dit zou de mijne toch ook niet zijn.
(hier krijg ik vast reacties op van jullie).Waarom denk je dat?
Ga in therapie!
