Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 7 augustus 2008 om 12:08
Haai,
Felicia, wat mij opvalt, is dat jij heel erg voor je man denkt. Je bent bezig om namens hem te bedenken hoe hij zich voelt tov jou, met wie hij beter af zou zijn, etc. Je bent mi iemand die heel graag goed wil doen voor een ander, misschien soms ten koste van je eigen geluk. Zo ook in het voorbeeld over contact met je moeder. Je doet dat, omdat je het zielig vindt voor haar als je haar niet meer opzoekt.
Is het niet veel belangrijker wat jij wilt, of jij er beter van wordt door weg te gaan, hoe jouw toekomst er zonder hem uit kan zien?
Ik weet dat het heel erg moeilijk is om een knoop door te hakken, zeker als je al zolang samen bent en eigenlijk hoopt dat het beter wordt. Het lijkt alsof jij er pas vrede mee kunt hebben om de knoop door te hakken, indien je zeker weet dat hij er geen hinder/nadeel van zal ondervinden. Tussen de regels door meen ik te lezen, dat je jezelf niet goed genoeg vindt voor hem. Aan hem niet datgene kunt bieden, waardoor het nu niet lekker loopt. Rationeel bekeken weet jij dat je genoeg hebt geboden, nog steeds te bieden hebt, maar ergens lijk je daarvan niet echt overtuigd. Dus ga je voor jezelf dingen invullen, en vooral ook voor hem, puur om het te kunnen rationaliseren. Maar wat zegt je (onderbuik) gevoel? Wat zou je nou echt willen? En heb je die dingen die je hier over hem beschrijft ook gecheckt? Wij vrouwen hebben de neiging om in te vullen voor een ander, en ik denk dat wij dat nog een graadje erger hebben. Dat is een valkuil.
Kan er hier sprake van zijn en zo ja, is het een idee om die hersenspinsels op die manier met hem te delen en te bespreken?
Controle; ik ben niet dwangmatig, maar ben slecht in loslaten.
Als ik ergens van overtuigd ben, moet je knap zijn om me van iets anders te overtuigen. Ik luister er naar, en vervolgens trek ik toch mijn eigen plan. Zelfs als de hele wereld kan aantonen dat de andere optie beter is, dan nog vind ik het moeilijk om te accepteren. Dat kun je eigenwijs noemen, maar komt voort uit angst. Ik wil weten waar ik aan toe ben, heb veel te lang in onzekerheid geleefd. Voor jullie herkenbaar denk ik? Dat je nu zoveel mogelijk zekerheden wilt inbouwen in je leven en indien er eentje dreigt weg te vallen, je haast in paniek raakt? En in die paniek reageer je anders/raar/op een niet-logische manier.
Als ik het over mijn ouders heb, zijn het mijn pleegouders. Als de situatie het vraagt, leg ik uit dat het mijn pleegouders zijn, omdat het soms erg verwarrend is voor anderen. Die kunnen eerdere verhalen niet plaatsen, denken dat ik wat zit te verzinnen.
Ik heb in feite twee soorten levens gehad; een arm, zwaar leven binnen een asociaal milieu. En een in een rijk, beschaafd milieu. Ik heb nu het voordeel dat ik me makkelijk aanpas, aan alles en iedereen. Maar de overgang was zwaar, ik was totaal onopgevoed en verwaarloosd. Kom je ineens in een omgeving met grote huizen, veel geld en beschaving. Voel me soms net een gespleten persoonlijkheid. Dat asociale is helemaal weg, godzijdank. Maar heeft jaren van strijd gekost, ben ahw opnieuw geprogrammeerd. Heb echt alles moeten leren, dat ontbijten normaal was, douchen, nieuwe kleren, eten met mes en vork. Naar school gaan, ook iets nieuws. Ik had geen ritme, heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren dat dagelijks douchen normaal was, en op tijd opstaan om naar school te gaan. Moest leren om met andere mensen om te gaan (op de normale manier), kreeg pas na jaren pesten wat vriendinnen.
Ik was gewoon een losgeslagen holbewoner, haha.
En dan ineens; paar keer per jaar op vakantie, leren skien, verjaardagsfeestjes, intelligente gesprekken en ik vond dat laatste zo fijn. Normale mensen met normale normen en waarden. Ik leerde dat het normaal is om hard te werken, om goed te doen voor een ander, om niet te veroordelen.
Klinkt allemaal heel fijn, maar ik lever nog dagelijks strijd omdat het allemaal zo dubbel is. Het staat voor mij vast dat nurture boven nature staat, dat heb ik zelf meegemaakt. Je kunt iemand vormen, kneden. Toch kun je de nature niet uitvlakken, het enige wat ik zeker weet is dat ik mijn intelligentie mee heb, dat dat een soort van redding was. Mijn vermogen om te leren. En nu hou ik me teveel vast aan dat rationele, omdat me dat houvast geeft. Door alles te analyseren hb ik het gevoel dat ik nog iets kan sturen. Zou ik dat loslaten, dan ben ik mezelf niet meer, ben ik bang. Maar of dat nou mijn gedachte is, of werkelijkheid, dat weet ik niet. Maar dat ga ik uitvinden
Felicia, wat mij opvalt, is dat jij heel erg voor je man denkt. Je bent bezig om namens hem te bedenken hoe hij zich voelt tov jou, met wie hij beter af zou zijn, etc. Je bent mi iemand die heel graag goed wil doen voor een ander, misschien soms ten koste van je eigen geluk. Zo ook in het voorbeeld over contact met je moeder. Je doet dat, omdat je het zielig vindt voor haar als je haar niet meer opzoekt.
Is het niet veel belangrijker wat jij wilt, of jij er beter van wordt door weg te gaan, hoe jouw toekomst er zonder hem uit kan zien?
Ik weet dat het heel erg moeilijk is om een knoop door te hakken, zeker als je al zolang samen bent en eigenlijk hoopt dat het beter wordt. Het lijkt alsof jij er pas vrede mee kunt hebben om de knoop door te hakken, indien je zeker weet dat hij er geen hinder/nadeel van zal ondervinden. Tussen de regels door meen ik te lezen, dat je jezelf niet goed genoeg vindt voor hem. Aan hem niet datgene kunt bieden, waardoor het nu niet lekker loopt. Rationeel bekeken weet jij dat je genoeg hebt geboden, nog steeds te bieden hebt, maar ergens lijk je daarvan niet echt overtuigd. Dus ga je voor jezelf dingen invullen, en vooral ook voor hem, puur om het te kunnen rationaliseren. Maar wat zegt je (onderbuik) gevoel? Wat zou je nou echt willen? En heb je die dingen die je hier over hem beschrijft ook gecheckt? Wij vrouwen hebben de neiging om in te vullen voor een ander, en ik denk dat wij dat nog een graadje erger hebben. Dat is een valkuil.
Kan er hier sprake van zijn en zo ja, is het een idee om die hersenspinsels op die manier met hem te delen en te bespreken?
Controle; ik ben niet dwangmatig, maar ben slecht in loslaten.
Als ik ergens van overtuigd ben, moet je knap zijn om me van iets anders te overtuigen. Ik luister er naar, en vervolgens trek ik toch mijn eigen plan. Zelfs als de hele wereld kan aantonen dat de andere optie beter is, dan nog vind ik het moeilijk om te accepteren. Dat kun je eigenwijs noemen, maar komt voort uit angst. Ik wil weten waar ik aan toe ben, heb veel te lang in onzekerheid geleefd. Voor jullie herkenbaar denk ik? Dat je nu zoveel mogelijk zekerheden wilt inbouwen in je leven en indien er eentje dreigt weg te vallen, je haast in paniek raakt? En in die paniek reageer je anders/raar/op een niet-logische manier.
Als ik het over mijn ouders heb, zijn het mijn pleegouders. Als de situatie het vraagt, leg ik uit dat het mijn pleegouders zijn, omdat het soms erg verwarrend is voor anderen. Die kunnen eerdere verhalen niet plaatsen, denken dat ik wat zit te verzinnen.
Ik heb in feite twee soorten levens gehad; een arm, zwaar leven binnen een asociaal milieu. En een in een rijk, beschaafd milieu. Ik heb nu het voordeel dat ik me makkelijk aanpas, aan alles en iedereen. Maar de overgang was zwaar, ik was totaal onopgevoed en verwaarloosd. Kom je ineens in een omgeving met grote huizen, veel geld en beschaving. Voel me soms net een gespleten persoonlijkheid. Dat asociale is helemaal weg, godzijdank. Maar heeft jaren van strijd gekost, ben ahw opnieuw geprogrammeerd. Heb echt alles moeten leren, dat ontbijten normaal was, douchen, nieuwe kleren, eten met mes en vork. Naar school gaan, ook iets nieuws. Ik had geen ritme, heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren dat dagelijks douchen normaal was, en op tijd opstaan om naar school te gaan. Moest leren om met andere mensen om te gaan (op de normale manier), kreeg pas na jaren pesten wat vriendinnen.
Ik was gewoon een losgeslagen holbewoner, haha.
En dan ineens; paar keer per jaar op vakantie, leren skien, verjaardagsfeestjes, intelligente gesprekken en ik vond dat laatste zo fijn. Normale mensen met normale normen en waarden. Ik leerde dat het normaal is om hard te werken, om goed te doen voor een ander, om niet te veroordelen.
Klinkt allemaal heel fijn, maar ik lever nog dagelijks strijd omdat het allemaal zo dubbel is. Het staat voor mij vast dat nurture boven nature staat, dat heb ik zelf meegemaakt. Je kunt iemand vormen, kneden. Toch kun je de nature niet uitvlakken, het enige wat ik zeker weet is dat ik mijn intelligentie mee heb, dat dat een soort van redding was. Mijn vermogen om te leren. En nu hou ik me teveel vast aan dat rationele, omdat me dat houvast geeft. Door alles te analyseren hb ik het gevoel dat ik nog iets kan sturen. Zou ik dat loslaten, dan ben ik mezelf niet meer, ben ik bang. Maar of dat nou mijn gedachte is, of werkelijkheid, dat weet ik niet. Maar dat ga ik uitvinden
donderdag 7 augustus 2008 om 13:50
Ik kan me er wat bij voorstellen Julus, die dubbelheid die je lang ervaren hebt. Iemand die goed leert te doen alsof. Doen alsof je erbij hoort, er ook mag zijn. Maar ondertussen wetend dat je eigenlijk een vreemde eend in de bijt bent. Zowel in je eigen familie als in je pleegfamilie. Wie ben je dan? Ik vind het zo ontroerend om te lezen, hoe je bent geweest. Omdat het zo echt is. Ik hoop dat je houdt van dat stuk, dat verwilderde meisje. Zij heeft het overleefd, zij heeft het gered. En daar kan een hoop verfijning en educatie overheen gegooid worden en dat is mooi, dat je mee kunt gaan doen met het leven. Maar het is niet iets om je voor te schamen, dat je dat ooit was.
Wat betreft dat invullen voor mijn man, dat valt wel mee eerlijk gezegd. Ik begrijp wel dat je die conclusie trok uit mijn vorige postings, het is een logische. Het lastige is met iemand die zich zo fundamenteel aan verantwoordelijkheid onttrekt in een relatie, dat je daadwerkelijk moet leren te begrijpen hoe die ander erin staat. Want die ander zegt geen mening te hebben, of weet het niet. En dat jarenlang. Ik heb geleerd bij mijn moeder gedachten en gevoelens van haar heel fijn te filteren. Stuk verdediging, als ik weet wat zij wil, denkt of voelt kan ik daar rekening mee houden. En ik zie nu dat ik dat heb gebruikt bij mijn man, om te begrijpen hoe hij er instond, zowel bewust als onbewust. Daar verlies je een stuk grens, een deel van de ander gaat ook op in jou. Door neutraal te begrijpen verlies je het recht om erover te oordelen. En kun je jezelf niet verdedigen.
Een van de dingen die me zo vermoeid heeft was voor beiden te denken. Voor beiden de grenzen in de gaten te houden. Dat heb ik wel gedaan, ik hou van mezelf en vind mezelf de moeite waard tegenwoordig dus ik ben keurig vervelend gebleven over het feit dat het niet werkte en dat ik niet goed kon leven met de situatie als die was. Maar als een ander dan zegt dat het zal veranderen, dat dat belangrijk is voor hem en er ondertussen geen prioriteit van maakt en het niet verandert, dan wordt het verwarrend.
De eerste 2 jaar van de afgelopen 4 trok ik me dat heel persoonlijk aan. Dacht dat het (deels) aan mij lag. Daar ben ik vanaf gestapt, ik weet nu gewoon dat ik wel een leuke vrouw ben. Dus ben ik ook beter gaan zien dat het iets in hem zit, verweven met hem. Ik heb geprobeerd hem beter te begrijpen in de hoop dat iets hem zou triggeren. Niet gelukt. Hij is naar de psycholoog geweest voor intake, zij zei al snel dat hij doorverwezen zal worden naar een psychotherapeut omdat het gaat om iets wat in de persoonlijkheid zit, wat op dat niveau in de jeugd een blokkade heeft gecreeerd.
Een van de redenen dat ik schreef wat ik gister schreef is omdat hij altijd is blijven zeggen dat hij mij wil en geen ander. En dan kiest hij voor iemand die hem confronteert, die niet wegloopt, die het allemaal niet zomaar wel best vindt. Dus ik maar denken dat hij dat blijkbaar ergens wel wil. En dat betwijfel ik nu. Dat hij me nodig heeft betekent niet dat hij me wil als persoon. En dat is precies wat ik gevoeld heb de afgelopen jaren. Een icoon, geen vrouw van vlees en bloed. Een schim van mijzelf in de relatie.
En ik ondertussen mijn leven levend als vol mens, met mijn vrienden, met mijn dochter, met mijzelf. Ik heb echt geleefd de afgelopen jaren. Maar wel dus zonder hem in feite. Ik voel me niet minder dan hij, ik voel me juist vrij zeker over mijzelf. Het is niet het emotionele idee dat ik niet ben wat hij wil maar juist het rationele. Dat hij jarenlang heeft gezegd dat dit is wat hij wil en dat ik hem geloofd heb. En dat ik nu rationeel overzie dat dat misschien helemaal niet waar is. En mij dus ook bevrijdt van de vraag of ik moet wachten.
En daar ligt de link met mijn moeder. Ik moet niks. Ik mag kiezen voor mijzelf. En daar ga ik nog weleens de mist in. Want ik ben bijzonder loyaal bij een aantal mensen van wie ik echt hou. Ik heb een belofte gedaan er te zijn. Het vraagt nogal wat van me om dat los te laten. Dan moet ik idd ook zeker weten dat ik een ander geen plezier doe met mij. En dat is krom, dat besef ik net zo goed.
Nou goed, verwarrende post dit geloof ik maar het geeft wat weer van het koord waar ik de afgelopen jaren op gebalanceerd heb. Dat voor mijn eigen geluk kiezen, mijn eigen leven telkens betekende dat ik de relatie de rug toe moest keren. En dat als ik aan de relatie wilde werken ik mijzelf in feite de rug toe moest keren. Niet dat dat ooit een permanente oplossing zou zijn geweest maar ik heb gehoopt dat het dichter naar elkaar toe zou bewegen. Dat heeft het niet gedaan. En nu strijd ik met mijn loyaliteit. Ik moet op de een of andere manier mezelf leren dat loyaliteit naar mijzelf toe echt het belangrijkste is. En dat is nou juist wat mij in mijn jeugd continu ontzegd is. Ik heb het wel altijd gehouden maar stiekem, rekening houdend met anderen.
Goed om dit op te schrijven want het verduidelijkt weer voor mijzelf. Wat een hoop draden met het verleden. Ik heb er een hoop afgewikkeld en opgeruimd maar ik merk dat ik de afgelopen tijd bij een heel diepzittende knoop terecht ben gekomen. En nu zit ik erbij, het te ontwarren, draad voor draad. Beetje kerstlampjessnoergevoel "En ik had het nog wel zo goed opgeruimd vorig jaar!" .
Wat betreft dat invullen voor mijn man, dat valt wel mee eerlijk gezegd. Ik begrijp wel dat je die conclusie trok uit mijn vorige postings, het is een logische. Het lastige is met iemand die zich zo fundamenteel aan verantwoordelijkheid onttrekt in een relatie, dat je daadwerkelijk moet leren te begrijpen hoe die ander erin staat. Want die ander zegt geen mening te hebben, of weet het niet. En dat jarenlang. Ik heb geleerd bij mijn moeder gedachten en gevoelens van haar heel fijn te filteren. Stuk verdediging, als ik weet wat zij wil, denkt of voelt kan ik daar rekening mee houden. En ik zie nu dat ik dat heb gebruikt bij mijn man, om te begrijpen hoe hij er instond, zowel bewust als onbewust. Daar verlies je een stuk grens, een deel van de ander gaat ook op in jou. Door neutraal te begrijpen verlies je het recht om erover te oordelen. En kun je jezelf niet verdedigen.
Een van de dingen die me zo vermoeid heeft was voor beiden te denken. Voor beiden de grenzen in de gaten te houden. Dat heb ik wel gedaan, ik hou van mezelf en vind mezelf de moeite waard tegenwoordig dus ik ben keurig vervelend gebleven over het feit dat het niet werkte en dat ik niet goed kon leven met de situatie als die was. Maar als een ander dan zegt dat het zal veranderen, dat dat belangrijk is voor hem en er ondertussen geen prioriteit van maakt en het niet verandert, dan wordt het verwarrend.
De eerste 2 jaar van de afgelopen 4 trok ik me dat heel persoonlijk aan. Dacht dat het (deels) aan mij lag. Daar ben ik vanaf gestapt, ik weet nu gewoon dat ik wel een leuke vrouw ben. Dus ben ik ook beter gaan zien dat het iets in hem zit, verweven met hem. Ik heb geprobeerd hem beter te begrijpen in de hoop dat iets hem zou triggeren. Niet gelukt. Hij is naar de psycholoog geweest voor intake, zij zei al snel dat hij doorverwezen zal worden naar een psychotherapeut omdat het gaat om iets wat in de persoonlijkheid zit, wat op dat niveau in de jeugd een blokkade heeft gecreeerd.
Een van de redenen dat ik schreef wat ik gister schreef is omdat hij altijd is blijven zeggen dat hij mij wil en geen ander. En dan kiest hij voor iemand die hem confronteert, die niet wegloopt, die het allemaal niet zomaar wel best vindt. Dus ik maar denken dat hij dat blijkbaar ergens wel wil. En dat betwijfel ik nu. Dat hij me nodig heeft betekent niet dat hij me wil als persoon. En dat is precies wat ik gevoeld heb de afgelopen jaren. Een icoon, geen vrouw van vlees en bloed. Een schim van mijzelf in de relatie.
En ik ondertussen mijn leven levend als vol mens, met mijn vrienden, met mijn dochter, met mijzelf. Ik heb echt geleefd de afgelopen jaren. Maar wel dus zonder hem in feite. Ik voel me niet minder dan hij, ik voel me juist vrij zeker over mijzelf. Het is niet het emotionele idee dat ik niet ben wat hij wil maar juist het rationele. Dat hij jarenlang heeft gezegd dat dit is wat hij wil en dat ik hem geloofd heb. En dat ik nu rationeel overzie dat dat misschien helemaal niet waar is. En mij dus ook bevrijdt van de vraag of ik moet wachten.
En daar ligt de link met mijn moeder. Ik moet niks. Ik mag kiezen voor mijzelf. En daar ga ik nog weleens de mist in. Want ik ben bijzonder loyaal bij een aantal mensen van wie ik echt hou. Ik heb een belofte gedaan er te zijn. Het vraagt nogal wat van me om dat los te laten. Dan moet ik idd ook zeker weten dat ik een ander geen plezier doe met mij. En dat is krom, dat besef ik net zo goed.
Nou goed, verwarrende post dit geloof ik maar het geeft wat weer van het koord waar ik de afgelopen jaren op gebalanceerd heb. Dat voor mijn eigen geluk kiezen, mijn eigen leven telkens betekende dat ik de relatie de rug toe moest keren. En dat als ik aan de relatie wilde werken ik mijzelf in feite de rug toe moest keren. Niet dat dat ooit een permanente oplossing zou zijn geweest maar ik heb gehoopt dat het dichter naar elkaar toe zou bewegen. Dat heeft het niet gedaan. En nu strijd ik met mijn loyaliteit. Ik moet op de een of andere manier mezelf leren dat loyaliteit naar mijzelf toe echt het belangrijkste is. En dat is nou juist wat mij in mijn jeugd continu ontzegd is. Ik heb het wel altijd gehouden maar stiekem, rekening houdend met anderen.
Goed om dit op te schrijven want het verduidelijkt weer voor mijzelf. Wat een hoop draden met het verleden. Ik heb er een hoop afgewikkeld en opgeruimd maar ik merk dat ik de afgelopen tijd bij een heel diepzittende knoop terecht ben gekomen. En nu zit ik erbij, het te ontwarren, draad voor draad. Beetje kerstlampjessnoergevoel "En ik had het nog wel zo goed opgeruimd vorig jaar!" .
donderdag 7 augustus 2008 om 14:05
En het is niet omdat ik het zielig vind voor mijn moeder. Ik hou geen contact uit medelijden. Ten eerste ben ik gewoon niet zo en ten tweede zou ze dat niet eens verdienen. Het gaat meer om een gevoelsmatig principe. Die eenzaamheid. Zonder mij zou ze eenzaam zijn. Dat kan ik een ander niet aandoen, daarvoor weet ik net te goed hoe het voelt.
Dat is niet iets wat ik voor haar invul (was het maar zo, dan zou het een egokwestie zijn en kon ik me daaraan voorbij zetten). Het is gewoon zo. Daar doe ik als persoon niet zoveel mee of aan. Voor zover een narcist dit kan toegeven weet ze dat ze me nodig heeft. En dat is al beschamend genoeg voor haar in feite. Ze zal het nooit zo letterlijk zien. Maar we weten het allebei.
Het is een zware last. Ik wilde dat ik hem kon delen met mijn zussen. Maar goed, dat is niet zo.
Dat is niet iets wat ik voor haar invul (was het maar zo, dan zou het een egokwestie zijn en kon ik me daaraan voorbij zetten). Het is gewoon zo. Daar doe ik als persoon niet zoveel mee of aan. Voor zover een narcist dit kan toegeven weet ze dat ze me nodig heeft. En dat is al beschamend genoeg voor haar in feite. Ze zal het nooit zo letterlijk zien. Maar we weten het allebei.
Het is een zware last. Ik wilde dat ik hem kon delen met mijn zussen. Maar goed, dat is niet zo.
donderdag 7 augustus 2008 om 19:19
quote:Julus schreef op 06 augustus 2008 @ 10:14:
Guccigirl, heftig verhaal! Ik vraag mij hetzelfde af als MissMara.
Je hebt het goed voor elkaar, maar gaat dat vanzelf of moet je daarvoor een innerlijke strijd leveren?
Voor mij geldt ook dat ik het best goed voor elkaar heb (zegt men altijd tegen mij). Maar ik loop stuk, het kost me allemaal teveel moeite. Heb ik na lang knokken eindelijk alles voor elkaar, kan ik er nog niet van genieten. Daardoor hangt er altijd een negatief waasje over de schijnbaar positieve dingen, en is het voor anderen niet te snappen waar de schoen wringt. Voor de buitenwereld is het zo klaar als een klontje; ik heb toch die mooie hbo-opleiding en dito baan? En een mooi huis, een lieve zoon en vriend? Wat is dan het probleem? Misschien denkt men dat het een dertigersdip is, waar zovelen last van hebben.
Ik weet dat het niet zo is, ik ben gewoon moe. De strijd is geleverd en nu kan ik niet meer. Omdat ik een doorzetter ben laat ik het er niet bij zitten, er moet iets gebeuren. Ben te jong om alles aan me voorbij te laten gaan en op mijn 80e te moeten constateren dat ik alleen maar gevochten heb.
Heey,
nou om eerlijk te zijn heb ik ook nogal eens wat terugvallen hoor. maar ik kan je heel wat tips geven. praat er veel over en lees er veel over (voornamelijk boeken waarin je gaat geloven in jezelf) ga je ouders ook zo zien dat het HUN tekortkoming is dat ze j zo ehandeld hebben. GA JE VOORAL NOOIT EN TE IMMER SCHULDIG VOELEN!!!!!!!!!- jij hebt er nimmer om gevraagd en ze hebben je zo behandeld omdat ze hun eigen agressie en onvrede (agressie komt voort uit onvrede) af wilden reageren. sommige ouders doen dat dmv sporten, lezen en sommige slaan en mishandelen hun kind of zelfs hun echtgenote. (klinkt sick maar ja hetis toch echt zo, staat in honderden psychriatische boeken beschreven). de menselijke geest kan rare toevluchten nemen.
ten tweede kan ik je adviseren om heel goed op je voeding te letten. het kan ook zijn dat je een (af en toe) te laag serotine niveau in je hersenen hebt. dit kan bijvoorbeeld komen door stress. ik heb daarvoor antidepressiva genomen, maar ben daar na 6 maanden acuut mee gestopt omdat ik daar te veel van aankwam. ik vervang het door OMEGA 3 VETZUREN (visolie tabletten, te koop bij de AH) en vitamine B (tevens bij de AH). hierdoor kan je veel meer aan en val je niet zo gemakkelijk terug in een zelfbeklagend/ depri/ neerslachtig patroon. Betekend niet dat ik denk dat je depri bent, maar we hebben zo veel meegemaakt dat je zeker meer neerslachtige momenten hebt dan een ander om het te verwerken.
Ik ben op een gegeven moment gewoon zo ontiegelijk boos geworden op mijn ouders en op mezelf dat ik dacht "wat the F@ck!#$@"wie ben ik om aan mijzelf te twijfelen. ook ik heb bestaansrecht en als ik het recht niet heb om gelukkig te zijn, doet een ander het wel voor me, de wereld gaat toch verder en andere mensen gaan toch door met het genieten van het leven ook zonder/ met mijn verdriet en je komt er geen ene klote verder mee!!!!
en dat heeft me gebracht tot waar ik nu ben, en het is iedere dag weer vechten om in jezelf te geloven ,maar op een gegeven moment merkte ik al dat het al meer vanzelf ging. iedere dag beter.
ps: dit forum helpt erg goed, en ik heb geleerd om met de buitenwereld er zo min mogelijk over te praten, niet omdat ik me ervoor schaam, maar weinig mensen kunnen het aan om deze problemen aan te horen en dan gaan ze gillend van je weg.
suc6 en als ik je kan helpen, dan schrijf je maar he!
Guccigirl, heftig verhaal! Ik vraag mij hetzelfde af als MissMara.
Je hebt het goed voor elkaar, maar gaat dat vanzelf of moet je daarvoor een innerlijke strijd leveren?
Voor mij geldt ook dat ik het best goed voor elkaar heb (zegt men altijd tegen mij). Maar ik loop stuk, het kost me allemaal teveel moeite. Heb ik na lang knokken eindelijk alles voor elkaar, kan ik er nog niet van genieten. Daardoor hangt er altijd een negatief waasje over de schijnbaar positieve dingen, en is het voor anderen niet te snappen waar de schoen wringt. Voor de buitenwereld is het zo klaar als een klontje; ik heb toch die mooie hbo-opleiding en dito baan? En een mooi huis, een lieve zoon en vriend? Wat is dan het probleem? Misschien denkt men dat het een dertigersdip is, waar zovelen last van hebben.
Ik weet dat het niet zo is, ik ben gewoon moe. De strijd is geleverd en nu kan ik niet meer. Omdat ik een doorzetter ben laat ik het er niet bij zitten, er moet iets gebeuren. Ben te jong om alles aan me voorbij te laten gaan en op mijn 80e te moeten constateren dat ik alleen maar gevochten heb.
Heey,
nou om eerlijk te zijn heb ik ook nogal eens wat terugvallen hoor. maar ik kan je heel wat tips geven. praat er veel over en lees er veel over (voornamelijk boeken waarin je gaat geloven in jezelf) ga je ouders ook zo zien dat het HUN tekortkoming is dat ze j zo ehandeld hebben. GA JE VOORAL NOOIT EN TE IMMER SCHULDIG VOELEN!!!!!!!!!- jij hebt er nimmer om gevraagd en ze hebben je zo behandeld omdat ze hun eigen agressie en onvrede (agressie komt voort uit onvrede) af wilden reageren. sommige ouders doen dat dmv sporten, lezen en sommige slaan en mishandelen hun kind of zelfs hun echtgenote. (klinkt sick maar ja hetis toch echt zo, staat in honderden psychriatische boeken beschreven). de menselijke geest kan rare toevluchten nemen.
ten tweede kan ik je adviseren om heel goed op je voeding te letten. het kan ook zijn dat je een (af en toe) te laag serotine niveau in je hersenen hebt. dit kan bijvoorbeeld komen door stress. ik heb daarvoor antidepressiva genomen, maar ben daar na 6 maanden acuut mee gestopt omdat ik daar te veel van aankwam. ik vervang het door OMEGA 3 VETZUREN (visolie tabletten, te koop bij de AH) en vitamine B (tevens bij de AH). hierdoor kan je veel meer aan en val je niet zo gemakkelijk terug in een zelfbeklagend/ depri/ neerslachtig patroon. Betekend niet dat ik denk dat je depri bent, maar we hebben zo veel meegemaakt dat je zeker meer neerslachtige momenten hebt dan een ander om het te verwerken.
Ik ben op een gegeven moment gewoon zo ontiegelijk boos geworden op mijn ouders en op mezelf dat ik dacht "wat the F@ck!#$@"wie ben ik om aan mijzelf te twijfelen. ook ik heb bestaansrecht en als ik het recht niet heb om gelukkig te zijn, doet een ander het wel voor me, de wereld gaat toch verder en andere mensen gaan toch door met het genieten van het leven ook zonder/ met mijn verdriet en je komt er geen ene klote verder mee!!!!
en dat heeft me gebracht tot waar ik nu ben, en het is iedere dag weer vechten om in jezelf te geloven ,maar op een gegeven moment merkte ik al dat het al meer vanzelf ging. iedere dag beter.
ps: dit forum helpt erg goed, en ik heb geleerd om met de buitenwereld er zo min mogelijk over te praten, niet omdat ik me ervoor schaam, maar weinig mensen kunnen het aan om deze problemen aan te horen en dan gaan ze gillend van je weg.
suc6 en als ik je kan helpen, dan schrijf je maar he!
vrijdag 8 augustus 2008 om 10:12
Hoi guccigirl,
je hebt gelijk hoor, het is hun tekortkoming en ik voel me ook niet schuldig. Zij kozen ervoor om een kind te willen, maar hebben nooit bedacht of ze het aan zouden kunnen om een kind op te voeden. Wat ik zo erg vind, is dat ik een broer heb die 10 jaar ouder is. Van zijn opvoeding is een grote puinhoop gemaakt, hij heeft nog ergere dingen meegemaakt dan ik. We hebben sinds een tijd weer goed contact en dat is heel fijn.
Ik vind de psyche ook heel interessant, en lees veel. Wilde nog psychologie studeren maar dacht dat ik wo te theoretisch zou vinden.
Wat voeding betreft; we eten sinds een paar maanden volledig biologisch, nemen idd visolie. Het idee alleen al maakt mij rustig, heb ook meteen een nieuwe hobby daardoor, nl koken.
Maar jij gelooft dus ook dat dat zeker kan bijdragen tot een beter (psychisch) gestel? Ik wil liever geen medicatie, iets wat de psych niet lijkt te begrijpen. Ik wil liever eerst proberen om het op een natuurlijke manier te verbeteren. Het op mijn eigen kracht doen en niet met een chemisch gedoetje (mijn moeder slikt al haar hele leven een halve apotheek weg tegen van alles, dus heb beetje antipathie ontwikkeld tegen medicijnen).
Bedankt voor je tip, fijn om te horen dat jij er ook in gelooft.
En je laatste alinea, helemaal waar! Heb ik ook tegen mezelf gezegd. Ik ben er nou eenmaal, ik moet zorgen dat ik happy word, want ik heb nu de regie in handen over mijn eigen leven, itt tot vroeger. Wat geweest is, is geweest. Als je erin blijft hangen, kom je nooit verder!
En ja, soms vragen mensen om details over mijn leven, maar haken ze al snel af. Te heftig, kunnen ze niet aan. Ik vertel het op de automatische piloot en bagatelliseer het altijd, alsof het niet zoveel voorstelt. Schijnt toch te heftig te zijn voor anderen maar in mijn ogen valt het mee (kan altijd erger zeg ik dan).
Jij ook succes, we komen elkaar vast nog tegen hier.
Felicia, wat fijn dat je het voor jezelf stukje bij beetje kunt ontrafelen, door het hier op te schrijven. Ik merk ook dat je door de feedback die je krijgt, je er telkens een stukje op door kunt borduren en zo komt er een duidelijke lijn in, met een conclusie.
Eentje waar je mee verder kunt, concrete stappen kunt ondernemen.
Ik snap het nu, denk ik. Je kon eigenlijk niet anders dan de kar trekken, want hij gaf geen sjoege, sprak zich niet uit omdat hij niet weet hoe dat te doen. En ondernam geen actie, omdat je dan eerst zult moeten weten voor jezelf, hoe de vork in de steel zit. Dus jij nam al die taken op je, waardoor je voor twee personen aan het vechten was. Het is pure onmacht van zijn kant, toch? Maar hoe onmachtig hij ook is, het is en blijft frustrerend voor jou, omdat jij iemand bent van het probleem analyseren en er een oplossing voor verzinnen. Simpel zat. Dat een ander daar niet in mee kan/wil gaan, maakt dat je het gevoel krijgt dat hij het niet zo belangrijk vindt. Waardoor jij je nog rotter gaat voelen, want nog een negatieve emotie erbij. Ben jij niet belangrijk genoeg om moeite voor te doen (heeft betrekking op jou), en waarom ziet hij het niet en doet hij er niks aan (heeft betrekking op hem). En dat draag jij allebei, al jaren. Als je iets wilt, dan doe je het, is jouw gedachte.
Misschien komen we tot de kern, de rode draad (de rest aan negatieve emoties komt hieruit voort); hij heeft het onvermogen om iets te doen aan de situatie, maar ziet wel waar het vastloopt. Omdat jij altijd al die sterke vrouw was, hoefde hij ook niet erg hard te rennen wat felicia rent voor twee. Heel comfortabel inderdaad, maar hij zal dit niet heel bewust zo doen. De kern is dat jij je onbelangrijk voelt, onbegrepen, je wilt door hem gezien en gehoord worden en dat blijkt niet. Hij ziet nu dus al jaren een vrouw die enigszins gefrustreerd en boos is en jij een man die het allemaal wel goed vindt, en jij bent nog niet weg dus het zal niet serieus genoeg zijn...je zit in een patsstelling. Veel onbegrip van beide kanten, door twee personen die eenzelfde probleem compleet verschillend benaderen.
Over loyaliteit; je man heeft door tegen jou te zeggen dat hij geen ander wil, dat jij het voor hem bent, een grote last bij je neergelegd (hij zegt dit uit liefde, en jij hoort het graag). Want, jij bent enorm loyaal. Omdat jij iemand bent die een ander geen verdriet wil aandoen, ga je je schikken, en de situatie herschikken omdat je het hem neit wilt aandoen hem alleen te laten. Jij ontneemt hem dan zijn grote liefde, waar hij niet zonder kan. Maar hij is volwassen, en zal ook met dat verdriet moeten omgaan. En het gekke is, als je dan weg bent, dan komt hij er ook doorheen, misschie wel sneller dan je had verwacht. Veel mensen krijgen best snel daarna een nieuwe liefde, en ze beginnen opnieuw. Zit daar ook niet een soort angst, het idee dat als jij weggaat je vervangen kunt worden...?
je hebt gelijk hoor, het is hun tekortkoming en ik voel me ook niet schuldig. Zij kozen ervoor om een kind te willen, maar hebben nooit bedacht of ze het aan zouden kunnen om een kind op te voeden. Wat ik zo erg vind, is dat ik een broer heb die 10 jaar ouder is. Van zijn opvoeding is een grote puinhoop gemaakt, hij heeft nog ergere dingen meegemaakt dan ik. We hebben sinds een tijd weer goed contact en dat is heel fijn.
Ik vind de psyche ook heel interessant, en lees veel. Wilde nog psychologie studeren maar dacht dat ik wo te theoretisch zou vinden.
Wat voeding betreft; we eten sinds een paar maanden volledig biologisch, nemen idd visolie. Het idee alleen al maakt mij rustig, heb ook meteen een nieuwe hobby daardoor, nl koken.
Maar jij gelooft dus ook dat dat zeker kan bijdragen tot een beter (psychisch) gestel? Ik wil liever geen medicatie, iets wat de psych niet lijkt te begrijpen. Ik wil liever eerst proberen om het op een natuurlijke manier te verbeteren. Het op mijn eigen kracht doen en niet met een chemisch gedoetje (mijn moeder slikt al haar hele leven een halve apotheek weg tegen van alles, dus heb beetje antipathie ontwikkeld tegen medicijnen).
Bedankt voor je tip, fijn om te horen dat jij er ook in gelooft.
En je laatste alinea, helemaal waar! Heb ik ook tegen mezelf gezegd. Ik ben er nou eenmaal, ik moet zorgen dat ik happy word, want ik heb nu de regie in handen over mijn eigen leven, itt tot vroeger. Wat geweest is, is geweest. Als je erin blijft hangen, kom je nooit verder!
En ja, soms vragen mensen om details over mijn leven, maar haken ze al snel af. Te heftig, kunnen ze niet aan. Ik vertel het op de automatische piloot en bagatelliseer het altijd, alsof het niet zoveel voorstelt. Schijnt toch te heftig te zijn voor anderen maar in mijn ogen valt het mee (kan altijd erger zeg ik dan).
Jij ook succes, we komen elkaar vast nog tegen hier.
Felicia, wat fijn dat je het voor jezelf stukje bij beetje kunt ontrafelen, door het hier op te schrijven. Ik merk ook dat je door de feedback die je krijgt, je er telkens een stukje op door kunt borduren en zo komt er een duidelijke lijn in, met een conclusie.
Eentje waar je mee verder kunt, concrete stappen kunt ondernemen.
Ik snap het nu, denk ik. Je kon eigenlijk niet anders dan de kar trekken, want hij gaf geen sjoege, sprak zich niet uit omdat hij niet weet hoe dat te doen. En ondernam geen actie, omdat je dan eerst zult moeten weten voor jezelf, hoe de vork in de steel zit. Dus jij nam al die taken op je, waardoor je voor twee personen aan het vechten was. Het is pure onmacht van zijn kant, toch? Maar hoe onmachtig hij ook is, het is en blijft frustrerend voor jou, omdat jij iemand bent van het probleem analyseren en er een oplossing voor verzinnen. Simpel zat. Dat een ander daar niet in mee kan/wil gaan, maakt dat je het gevoel krijgt dat hij het niet zo belangrijk vindt. Waardoor jij je nog rotter gaat voelen, want nog een negatieve emotie erbij. Ben jij niet belangrijk genoeg om moeite voor te doen (heeft betrekking op jou), en waarom ziet hij het niet en doet hij er niks aan (heeft betrekking op hem). En dat draag jij allebei, al jaren. Als je iets wilt, dan doe je het, is jouw gedachte.
Misschien komen we tot de kern, de rode draad (de rest aan negatieve emoties komt hieruit voort); hij heeft het onvermogen om iets te doen aan de situatie, maar ziet wel waar het vastloopt. Omdat jij altijd al die sterke vrouw was, hoefde hij ook niet erg hard te rennen wat felicia rent voor twee. Heel comfortabel inderdaad, maar hij zal dit niet heel bewust zo doen. De kern is dat jij je onbelangrijk voelt, onbegrepen, je wilt door hem gezien en gehoord worden en dat blijkt niet. Hij ziet nu dus al jaren een vrouw die enigszins gefrustreerd en boos is en jij een man die het allemaal wel goed vindt, en jij bent nog niet weg dus het zal niet serieus genoeg zijn...je zit in een patsstelling. Veel onbegrip van beide kanten, door twee personen die eenzelfde probleem compleet verschillend benaderen.
Over loyaliteit; je man heeft door tegen jou te zeggen dat hij geen ander wil, dat jij het voor hem bent, een grote last bij je neergelegd (hij zegt dit uit liefde, en jij hoort het graag). Want, jij bent enorm loyaal. Omdat jij iemand bent die een ander geen verdriet wil aandoen, ga je je schikken, en de situatie herschikken omdat je het hem neit wilt aandoen hem alleen te laten. Jij ontneemt hem dan zijn grote liefde, waar hij niet zonder kan. Maar hij is volwassen, en zal ook met dat verdriet moeten omgaan. En het gekke is, als je dan weg bent, dan komt hij er ook doorheen, misschie wel sneller dan je had verwacht. Veel mensen krijgen best snel daarna een nieuwe liefde, en ze beginnen opnieuw. Zit daar ook niet een soort angst, het idee dat als jij weggaat je vervangen kunt worden...?
vrijdag 8 augustus 2008 om 10:14
En bedankt voor je lieve woorden; het gaat nu inderdaad stukken beter, gaan er helemaal voor! Maar de strijd die ik heb moeten leveren..pfff. Zelfde soort partner als jij volgens mij.
Onmachtig, niet om kunnen gaan met moeilijke emoties, ik trek de kar altijd wel, ik praat me suf om hem eea in te laten zien, maar actie ondernemen gaat moeizaam. Ik zie heel helder een oplossing, hij heeft eeuwen tijd nodig. Uit angst.
Onmachtig, niet om kunnen gaan met moeilijke emoties, ik trek de kar altijd wel, ik praat me suf om hem eea in te laten zien, maar actie ondernemen gaat moeizaam. Ik zie heel helder een oplossing, hij heeft eeuwen tijd nodig. Uit angst.
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:50
Hoi lieve allemaal,
Ik ben op vakantie en heb daar geen internet. Af en toe ben ik in een bieb en dan kan ik meelezen en reageren, zoals nu.
Loyaliteit, een goed onderwerp. Ik ken het hoor, als ik eenmaal beloofd heb een band met iemand aan te gaan, dan laat ik dat niet zo snel gaan. De laatste tijd ben ik heel veel aan het ervaringsleren op dit gebied.
Kijk, in een 'normale' opvoedingssituatie is de loyaliteit tussen ouders en kind er gewoon en gaat 'ie ook niet meer weg. Door de onvoorwaardelijke liefde.
Maar liefde in relaties tussen volwassenen -ook vriendschappen- kan niet onvoorwaardelijk zijn. Dan schep je verwachtingen die je niet waar kunt maken, dan ontstaan scheve verhoudingen. Dan lever je een stuk van jezelf in en maak je de ander (voor een stukje) tot kind. En dat kan niet eeuwig goed gaan.
Felicia, geniet van die week bij je familie. Effe stilte in je hoofd. Je eigen koers bepalen. Verder doe je alles al wat ik je aan zou kunnen raden. (een verkapt compliment is dit, geloof ik )
En de vraag van een paar dagen terug over vragen over mijn ouders: meestal krijg ik die niet. Bij vreemden of mensen die ik tegenwoordig leer kennen ben ik niet zo open. Dat in tegenstelling tot een aantal jaar geleden. Dan ging ik daar uitgebreid op in. Net of ik mezelf aan het overtuigen/verdedigen was.
Als ik de vraag nu krijg zeg ik dat mijn vader al jaren dood is en verander van onderwerp. Meestal is dat voldoende. Vaak willen mensen wat weten over mijn leven nu en daarin speelt mijn moeder geen rol. Dus ik zal er ook niet over vertellen. Vrienden weten hoe het zit, die hebben de hele worsteling om de boel onder ogen te zien en mijn authetieke zelf te worden meegemaakt. Soms vragen zij er nog weleens naar.
Het gaat trouwens erg goed met me. Ik ben alleen op vakantie en ben actiever dan ik vooraf gedacht had. En opgewekt. En rustig in mijn hoofd. Ik had een back-up plan voor als ik moeite had dingen te ondernemen maar dat is niet nodig.
Verder vallen mijn broeken van mijn gat want ik ben de laatste tijd behoorlijk afgevallen (geen medicijnen meer, gezond eten en actiever leven). Ik ben er blij mee...
Julus, succes met je motivatiebrief. Probeer 'm niet perfect te maken. Niet alles hoeft erin te staan.
Ik ben op vakantie en heb daar geen internet. Af en toe ben ik in een bieb en dan kan ik meelezen en reageren, zoals nu.
Loyaliteit, een goed onderwerp. Ik ken het hoor, als ik eenmaal beloofd heb een band met iemand aan te gaan, dan laat ik dat niet zo snel gaan. De laatste tijd ben ik heel veel aan het ervaringsleren op dit gebied.
Kijk, in een 'normale' opvoedingssituatie is de loyaliteit tussen ouders en kind er gewoon en gaat 'ie ook niet meer weg. Door de onvoorwaardelijke liefde.
Maar liefde in relaties tussen volwassenen -ook vriendschappen- kan niet onvoorwaardelijk zijn. Dan schep je verwachtingen die je niet waar kunt maken, dan ontstaan scheve verhoudingen. Dan lever je een stuk van jezelf in en maak je de ander (voor een stukje) tot kind. En dat kan niet eeuwig goed gaan.
Felicia, geniet van die week bij je familie. Effe stilte in je hoofd. Je eigen koers bepalen. Verder doe je alles al wat ik je aan zou kunnen raden. (een verkapt compliment is dit, geloof ik )
En de vraag van een paar dagen terug over vragen over mijn ouders: meestal krijg ik die niet. Bij vreemden of mensen die ik tegenwoordig leer kennen ben ik niet zo open. Dat in tegenstelling tot een aantal jaar geleden. Dan ging ik daar uitgebreid op in. Net of ik mezelf aan het overtuigen/verdedigen was.
Als ik de vraag nu krijg zeg ik dat mijn vader al jaren dood is en verander van onderwerp. Meestal is dat voldoende. Vaak willen mensen wat weten over mijn leven nu en daarin speelt mijn moeder geen rol. Dus ik zal er ook niet over vertellen. Vrienden weten hoe het zit, die hebben de hele worsteling om de boel onder ogen te zien en mijn authetieke zelf te worden meegemaakt. Soms vragen zij er nog weleens naar.
Het gaat trouwens erg goed met me. Ik ben alleen op vakantie en ben actiever dan ik vooraf gedacht had. En opgewekt. En rustig in mijn hoofd. Ik had een back-up plan voor als ik moeite had dingen te ondernemen maar dat is niet nodig.
Verder vallen mijn broeken van mijn gat want ik ben de laatste tijd behoorlijk afgevallen (geen medicijnen meer, gezond eten en actiever leven). Ik ben er blij mee...
Julus, succes met je motivatiebrief. Probeer 'm niet perfect te maken. Niet alles hoeft erin te staan.
vrijdag 8 augustus 2008 om 18:58
Hanke, wat heerlijk om te horen dat je zo van je vakantie geniet. En Felicia, lekker dat je even bij kan komen, weg van huis.
Julus, wat fijn dat de strijd wat opgeleverd heeft. Inderdaad veel succes met de brief. En ik sluit me aan bij Hanke: maak hem niet te perfect, goed is goed.
Die vraag over vragen over je ouders. Ik ben er vrij open over. Ik zeg gewoon dat ik geen contact heb met mijn vader. Als mensen dat moeilijk vinden om daarover te praten, vragen ze verder niks en blijft het daarbij. En mensen die dan vragen gaan stellen, die beantwoord ik gewoon. Niet direct wat er precies allemaal is gebeurd (ligt er aan wie het is), maar wel dat mijn vaders draadjes verkeerd vastzitten en dat hij heel wat aangericht heeft. Maar goed, de meeste mensen in mijn omgeving weten ervan.
Het levert in mijn geval nog wel eens komische situaties op: ik heb dus een heel goed contact met mijn ex-stiefmoeder (mijn tweede moeder zeg maar), maar dat vinden mensen die me niet goed kennen maar raar. Ik noem haar gewoon bij haar naam en als mensen dan vragen wie dat is dan zeg ik: 'de ex van mijn vader (nee, niet mijn moeder)'. Dan zie je ze wel eens vreemd kijken.
Julus, wat fijn dat de strijd wat opgeleverd heeft. Inderdaad veel succes met de brief. En ik sluit me aan bij Hanke: maak hem niet te perfect, goed is goed.
Die vraag over vragen over je ouders. Ik ben er vrij open over. Ik zeg gewoon dat ik geen contact heb met mijn vader. Als mensen dat moeilijk vinden om daarover te praten, vragen ze verder niks en blijft het daarbij. En mensen die dan vragen gaan stellen, die beantwoord ik gewoon. Niet direct wat er precies allemaal is gebeurd (ligt er aan wie het is), maar wel dat mijn vaders draadjes verkeerd vastzitten en dat hij heel wat aangericht heeft. Maar goed, de meeste mensen in mijn omgeving weten ervan.
Het levert in mijn geval nog wel eens komische situaties op: ik heb dus een heel goed contact met mijn ex-stiefmoeder (mijn tweede moeder zeg maar), maar dat vinden mensen die me niet goed kennen maar raar. Ik noem haar gewoon bij haar naam en als mensen dan vragen wie dat is dan zeg ik: 'de ex van mijn vader (nee, niet mijn moeder)'. Dan zie je ze wel eens vreemd kijken.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:31
quote:MissMara schreef op 05 augustus 2008 @ 22:15:
Meer in het algemeen heb ik een vraag voor degenen die gebroken hebben met hun ouders: is dat vooral om pijnlijke herinneringen, situaties, genante taferelen etc. te vermijden, of geloven jullie dat ze, als je ze wel zou zien, nog steeds daadwerkelijk macht over jullie kunnen uitoefenen?
Dat laatste. Mijn moeder hoeft maar naar me te kijken met de o zo bekende blik en ik sla dicht. Maar dat is niet de hele reden waarom ik met haar gebroken heb.
Mijn moeder raakte zwanger van mij maar wilde dat helemaal niet. Ze hoopte dat ik een miskraam zou worden, maar dat gebeurde niet. Ze werd ontzettend dik, hield ontzettend veel vocht vast, paste niet eens meer in haar schoenen, maar naar de dokter gaan was haar teveel. Achteraf heeft ze diabetes gehad, en als gevolg daarvan was ik 12 pond toen ik geboren werd.
Gedurende mijn jeugd was ik veel, heel veel, ziek. Ik werd in een campingbedje gedumpt en alleen gelaten. Ze zette muziek op en dat was het. Als ik met 40 graden koorts moest overgeven, moest ik naast het bedje blijven STAAN net zolang totdat ze het verschoond had. Toen ik op mijn 8e dik begon te worden (nadat ik 8 jaar ondergewicht had gehad en veel te klein bleef), stuurde ze mijn vader met me mee naar het ziekenhuis voor hele vervelende onderzoeken. Zelf ging ze niet mee want 'ze kon niet tegen die ziekenhuislucht'. Als ik ziek op de bank lag zat ze achter aan de keukentafel, mij te negeren. Ik kreeg een glas water en dat was het. Als ik wat vroeg kreeg ik geen antwoord, als ik vroeg of ze alsjeblieft de dokter wilde bellen omdat ik verging van de maagpijn kreeg ik als antwoord 'weet je wel wat dat kost? Wij moeten zelf meebetalen omdat we particulier verzekerd zijn, dat is allemaal hardstikke duur. Het geld groeit ons niet op de rug!'.
Drank was er wel. Altijd. Sherry, in van die 5-literflessen. En jenever. Cognac. Vieux. Wijn. Port. Daar was blijkbaar wel geld voor. Sigaretten ook.
Toen ik 13 was kreeg ik te horen dat ze 2 jongetjes (mijn broers dus) destijds wel genoeg vond, dat ze me helemaal niet wilde...'maar ja, mannen naaien wel door, zo ben jij ook ter wereld gekomen!'. Jarenlang werd dat herhaald.
Toen ik bij een homeopaat liep vertelde die mij, jaren nadien, dat mijn moeder gezegd had: 'ik hou niet van Setter, ik hield niet van Setter en ik zal ook nooit van haar houden. Ik wilde haar namelijk helemaal niet.'
Iedere dag werd ik gepest op school met mijn omvang. Thuis werd dat nog dunnetjes overgedaan door haar. 'Vies vet varken met je vieze vette pens, je kunt jou ook alles voorzetten, je vreet het toch wel op.' 'Zeikerd, als jij niet zeiken kunt ben je niet gelukkig' (als ik vroeg of ik een glaasje drinken mocht pakken).
Als we ergens heengingen begon ze in de auto al ruzie te zoeken zodat ik met een kop als een oorwurm bij de visite aankwam. Achteraf begrijp ik dat ze dat deed om me later te kunnen verwijten dat ik 'zo gezellig' was, en dat ik de volgende keer maar thuis moest blijven met mijn 'gezellige hoofd'. Verjaardagen verpesten als ik het gezellig had gehad. Naderhand rotopmerkingen maken over grapjes die ik gemaakt had.
Altijd opmerkingen over vriendinnen, hoe zij vond dat ik mij liet gebruiken. Hoe slecht iedereen was, hoe naief ik was. Hoe lelijk ik was. Hoe dom ik was. Werkelijk niemand was zo dom als Setterkind. Als ik verdriet had moest ik ophouden met mijn gejank, ik moest me niet zo aanstellen. Als ik me bezeerd had dan zorgde zij ervoor dat die wond nog meer pijn ging doen door er bijvoorbeeld alcohol op te smeren en dan te gaan porren met een pincet. Het kokendhete elektrische warmhoudplaatje op de doos met speculaasjes zetten vlak voordat ik uit de kleuterschool thuiskwam, wetende hoe ik elke dag een speculaasje mocht pakken uit school. En hoe ik mijn vingertjes verbrandde, stuk voor stuk een dikke blaar. Hoe ik dat niet eens durfde te zeggen omdat mama visite had en ik wist hoe boos ze werd als ik haar stoorde.
In een notedop: al die weerzin en haat en woede en afgrijzen en afgunst jegens mij. Daarom heb ik het contact verbroken.
God wat heb ik haar gehaat! En wat ben ik blij dat dat nu een heel stuk weg is, omdat ik tot de ontdekking ben gekomen dat zij het helemaal niet waard is. Dat ik het wel waard ben om hier te mogen zijn, en dat heb ik te danken aan mijn man. De allerliefste man die ik mij kon wensen. Die man die door haar -uiteraard- afgekeurd werd, die volgens haar slecht voor mij was.
Wat lijkt het me vreselijk om zo narcistisch door het leven te gaan, ondertussen de levens van mensen om je heen te verwoesten en daar ook nog eens van te genieten. Oprecht van te genieten. En wat intens zielig als je zo bent maar je er niet van bewust bent. Hoe intens eenzaam dat soort mensen eigenlijk zijn. Hoe intens gemeen ook. Gemeen en achterbaks.
Hoe intens blij ik ben dat ik van dit afschuwelijke creatuur van Moeder Natuur verlost ben! Ik leef, ik besta, ik word gezien en ik geniet! Zonder schuldgevoel! En het allerbelangrijkste, en daar heb ik 32 jaar op moeten wachten: er wordt van mij gehouden. Oprecht van mij gehouden en er is niemand, ook zij niet, die dat van mij afpakt.
Ik ben een overlever en een overwinnaar. Zo voel ik mij.
Meer in het algemeen heb ik een vraag voor degenen die gebroken hebben met hun ouders: is dat vooral om pijnlijke herinneringen, situaties, genante taferelen etc. te vermijden, of geloven jullie dat ze, als je ze wel zou zien, nog steeds daadwerkelijk macht over jullie kunnen uitoefenen?
Dat laatste. Mijn moeder hoeft maar naar me te kijken met de o zo bekende blik en ik sla dicht. Maar dat is niet de hele reden waarom ik met haar gebroken heb.
Mijn moeder raakte zwanger van mij maar wilde dat helemaal niet. Ze hoopte dat ik een miskraam zou worden, maar dat gebeurde niet. Ze werd ontzettend dik, hield ontzettend veel vocht vast, paste niet eens meer in haar schoenen, maar naar de dokter gaan was haar teveel. Achteraf heeft ze diabetes gehad, en als gevolg daarvan was ik 12 pond toen ik geboren werd.
Gedurende mijn jeugd was ik veel, heel veel, ziek. Ik werd in een campingbedje gedumpt en alleen gelaten. Ze zette muziek op en dat was het. Als ik met 40 graden koorts moest overgeven, moest ik naast het bedje blijven STAAN net zolang totdat ze het verschoond had. Toen ik op mijn 8e dik begon te worden (nadat ik 8 jaar ondergewicht had gehad en veel te klein bleef), stuurde ze mijn vader met me mee naar het ziekenhuis voor hele vervelende onderzoeken. Zelf ging ze niet mee want 'ze kon niet tegen die ziekenhuislucht'. Als ik ziek op de bank lag zat ze achter aan de keukentafel, mij te negeren. Ik kreeg een glas water en dat was het. Als ik wat vroeg kreeg ik geen antwoord, als ik vroeg of ze alsjeblieft de dokter wilde bellen omdat ik verging van de maagpijn kreeg ik als antwoord 'weet je wel wat dat kost? Wij moeten zelf meebetalen omdat we particulier verzekerd zijn, dat is allemaal hardstikke duur. Het geld groeit ons niet op de rug!'.
Drank was er wel. Altijd. Sherry, in van die 5-literflessen. En jenever. Cognac. Vieux. Wijn. Port. Daar was blijkbaar wel geld voor. Sigaretten ook.
Toen ik 13 was kreeg ik te horen dat ze 2 jongetjes (mijn broers dus) destijds wel genoeg vond, dat ze me helemaal niet wilde...'maar ja, mannen naaien wel door, zo ben jij ook ter wereld gekomen!'. Jarenlang werd dat herhaald.
Toen ik bij een homeopaat liep vertelde die mij, jaren nadien, dat mijn moeder gezegd had: 'ik hou niet van Setter, ik hield niet van Setter en ik zal ook nooit van haar houden. Ik wilde haar namelijk helemaal niet.'
Iedere dag werd ik gepest op school met mijn omvang. Thuis werd dat nog dunnetjes overgedaan door haar. 'Vies vet varken met je vieze vette pens, je kunt jou ook alles voorzetten, je vreet het toch wel op.' 'Zeikerd, als jij niet zeiken kunt ben je niet gelukkig' (als ik vroeg of ik een glaasje drinken mocht pakken).
Als we ergens heengingen begon ze in de auto al ruzie te zoeken zodat ik met een kop als een oorwurm bij de visite aankwam. Achteraf begrijp ik dat ze dat deed om me later te kunnen verwijten dat ik 'zo gezellig' was, en dat ik de volgende keer maar thuis moest blijven met mijn 'gezellige hoofd'. Verjaardagen verpesten als ik het gezellig had gehad. Naderhand rotopmerkingen maken over grapjes die ik gemaakt had.
Altijd opmerkingen over vriendinnen, hoe zij vond dat ik mij liet gebruiken. Hoe slecht iedereen was, hoe naief ik was. Hoe lelijk ik was. Hoe dom ik was. Werkelijk niemand was zo dom als Setterkind. Als ik verdriet had moest ik ophouden met mijn gejank, ik moest me niet zo aanstellen. Als ik me bezeerd had dan zorgde zij ervoor dat die wond nog meer pijn ging doen door er bijvoorbeeld alcohol op te smeren en dan te gaan porren met een pincet. Het kokendhete elektrische warmhoudplaatje op de doos met speculaasjes zetten vlak voordat ik uit de kleuterschool thuiskwam, wetende hoe ik elke dag een speculaasje mocht pakken uit school. En hoe ik mijn vingertjes verbrandde, stuk voor stuk een dikke blaar. Hoe ik dat niet eens durfde te zeggen omdat mama visite had en ik wist hoe boos ze werd als ik haar stoorde.
In een notedop: al die weerzin en haat en woede en afgrijzen en afgunst jegens mij. Daarom heb ik het contact verbroken.
God wat heb ik haar gehaat! En wat ben ik blij dat dat nu een heel stuk weg is, omdat ik tot de ontdekking ben gekomen dat zij het helemaal niet waard is. Dat ik het wel waard ben om hier te mogen zijn, en dat heb ik te danken aan mijn man. De allerliefste man die ik mij kon wensen. Die man die door haar -uiteraard- afgekeurd werd, die volgens haar slecht voor mij was.
Wat lijkt het me vreselijk om zo narcistisch door het leven te gaan, ondertussen de levens van mensen om je heen te verwoesten en daar ook nog eens van te genieten. Oprecht van te genieten. En wat intens zielig als je zo bent maar je er niet van bewust bent. Hoe intens eenzaam dat soort mensen eigenlijk zijn. Hoe intens gemeen ook. Gemeen en achterbaks.
Hoe intens blij ik ben dat ik van dit afschuwelijke creatuur van Moeder Natuur verlost ben! Ik leef, ik besta, ik word gezien en ik geniet! Zonder schuldgevoel! En het allerbelangrijkste, en daar heb ik 32 jaar op moeten wachten: er wordt van mij gehouden. Oprecht van mij gehouden en er is niemand, ook zij niet, die dat van mij afpakt.
Ik ben een overlever en een overwinnaar. Zo voel ik mij.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 9 augustus 2008 om 07:44
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:12
Ach, Setter toch... wat een afschuwelijk verhaal weer! De wreedheid die eruit spreekt, onbegrijpelijk en onbeschrijfelijk. Je hebt het, zo klein en weerloos als je was, overleefd! En nu ben je vrij. Wat ben ik blij om te lezen dat je dat gevoel van bevrijding gevonden hebt! Want het is waar, zo'n mens is geestelijk ernstig ziek en moreel schuldig dat ze jou met haar wreedheid en gekte heeft opgezadeld. Nogmaals, echt afschuwelijk. Ik lees het als een nare film die ik zou willen uitzetten, maar het is jou echt gebeurd. Of voelt het voor jou ook als iets waar veel afstand tussen zit? Alsof het over een ander gaat? Of snijden die herinneringen nog recht door je ziel? (hoe kan het ook anders, maar ik bedoel dus of er meer afstand gekomen is tot de gebeurtenissen met de jaren)
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:19
zaterdag 9 augustus 2008 om 09:57
Dankjewel voor je lieve reactie Julus. Dat getrek aan die kar kan je makkelijk opbreken, dat heb ik maar weer 's gezien haha.
Weet je, ik heb juist gedacht dat het onvermogen was. En daar heb ik begrip voor. Ik kan ook niet alles, ik loop ook weleens stuk op mezelf. Maar ik bleef maar het gevoel houden dat als hij zei: ik kan het niet, dat hij eigenlijk bedoelde: ik wil het niet.
Dat heeft hij uiteindelijk zelf ook toegegeven. En daarna nog dat gesprek wat ik hier beschreef toen de bal begon te rollen. Het is niet zozeer onmacht alswel echte sabotage. En zo oogt hij niet, dat is de ellende.
Ik merkte het bij gesprekken dat hij mij als een vijand behandelde. Ik bedreig zijn comfort zone. En hoe ik het ook wend of keer, ik kan niet langer begrip opbrengen voor iemand die zijn comfort zone belangrijker vindt dan mij. Niet na de afgelopen 4 jaar, met alle twijfels, zelfverwijten, verdriet waar ik mezelf doorheen gejaagd heb, op zoek naar een antwoord, een oplossing.
Dat, daar ben ik zo boos over. Nu nog. Dat je registreert dat iemand lijdt en dat je dan jezelf nog steeds belangrijker vindt. Dat je die onwil maskeert als onvermogen. Want je voelt je zo minderwaardig en onzeker. En de ander is zo sterk. Terwijl die ander aangeeft niet te weten hoe verder, dat diegene zich niet sterk voelt maar juist zwaar beladen. Gewoon maar afwachtend: waar gaan we nu heen? Waar leidt ze me nu naartoe? Onwillig.
Als hij had gezegd: ik wil niet, laat me. Had ik dat gerespecteerd. Maar telkens die rookgordijnen met dat het echt zou veranderen. Dat hij veel kon met de gesprekken die we hadden. En er veranderde niets. En hij wilde dat ook niet.
De keren dat ik hem nodig had, geen gehoor. Andere mensen belangrijker. En ondertussen zeggen dat ik het belangrijkste voor hem ben. Ik heb het gemerkt ja.
Het ging er niet om dat wat hij zei, dat ik hoopte dat dat waar was. Ik geloof daar al heel lang niet meer in. Dat hij zoveel van me houdt. Dan gedraag je je anders. Ik kan er niet meer van maken. Het enige wat ik gehoopt heb de afgelopen jaren was dat hij wakker zou worden. Wakker uit die cocon van passiviteit, onvrede en verwrongen zelfliefde en -behoud. Zodat we verder konden. Dat mijn dochter een vader en moeder in 1 huis zou hebben.
Je vreet iemand niet op van wie je houdt. Je buit ze niet uit met verborgen rechtvaardigingen waarom je dat mag. Dat is het stuk wat ik eindelijk ben gaan zien, eindelijk aan de oppervlakte heb kunnen krijgen in de gesprekken van de afgelopen tijd. Wat ik al heel lang voelde maar maar niet mijn vinger op kon leggen.
Ik kan mezelf geen sufferd noemen (ik doe het wel hoor trouwens ) dat ik het zo moeilijk kon zien. Niemand ziet dat stuk. Iedereen die ervan weet ziet vooral zijn onvermogen, zijn ongelukkigheid ermee, zijn gevoel van falen. Maar wat is dat waard als het niet verandert? Als het niet verandert omdat iemand in essentie niet wil veranderen? Is dat dan niet het slimste rookgordijn van allemaal, het te verpakken in iets wat mededogen en begrip oproept?
Het is idd onbewust. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij het vermogen tot zelfreflectie totaal mist. Hij is niet in staat tot echte empathie. Hij voelt zich alleen, niet in staat verbinding te voelen met anderen. Hij heeft nooit geleerd te houden van. Zijn eigen woorden.
De psycholoog van het intakeproces zei dat het wrs om een persoonlijkheidsstoornis gaat nav zijn verhaal. Dat het een lang traject gaat worden. Verbaast me niets. En ik zit hier vertwijfeld me af te vragen: waarom weer?! Was mijn moeder niet genoeg?
En ik schiet daar niets mee op. Maar ik ben zo moe van een rol moeten spelen. Omdat de persoon die ik ben niet eens geregistreerd KAN worden door de ander. Dat kan ik die ander niet kwalijk nemen, dat doe ik ook niet bij mijn moeder. Maar het doet verdomd veel pijn. En daar ben ik klaar mee, ik kan dat niet meer aan, ik stik erin.
De afgelopen week ben ik een plantje geweest. Wilde niks, kon niks, banjerde een beetje rond. Geen puf, geen energie. En hij zegt nu ook dat hij het weer eens merkt. Dat als ik niet toegankelijk ben, hij geen energie heeft. Hij trekt het uit mij. Tegelijkertijd merk ik een revolutie in mijn systeem. Ik verstop hem, die energie, daar komt nu even niemand aan. De focus verschuift. En ik weet het.
Dus ik ben moe. Heel moe. En toch ook weer niet. Alsof iets tot nieuw leven komt. Mooi gevoel.
Weet je, ik heb juist gedacht dat het onvermogen was. En daar heb ik begrip voor. Ik kan ook niet alles, ik loop ook weleens stuk op mezelf. Maar ik bleef maar het gevoel houden dat als hij zei: ik kan het niet, dat hij eigenlijk bedoelde: ik wil het niet.
Dat heeft hij uiteindelijk zelf ook toegegeven. En daarna nog dat gesprek wat ik hier beschreef toen de bal begon te rollen. Het is niet zozeer onmacht alswel echte sabotage. En zo oogt hij niet, dat is de ellende.
Ik merkte het bij gesprekken dat hij mij als een vijand behandelde. Ik bedreig zijn comfort zone. En hoe ik het ook wend of keer, ik kan niet langer begrip opbrengen voor iemand die zijn comfort zone belangrijker vindt dan mij. Niet na de afgelopen 4 jaar, met alle twijfels, zelfverwijten, verdriet waar ik mezelf doorheen gejaagd heb, op zoek naar een antwoord, een oplossing.
Dat, daar ben ik zo boos over. Nu nog. Dat je registreert dat iemand lijdt en dat je dan jezelf nog steeds belangrijker vindt. Dat je die onwil maskeert als onvermogen. Want je voelt je zo minderwaardig en onzeker. En de ander is zo sterk. Terwijl die ander aangeeft niet te weten hoe verder, dat diegene zich niet sterk voelt maar juist zwaar beladen. Gewoon maar afwachtend: waar gaan we nu heen? Waar leidt ze me nu naartoe? Onwillig.
Als hij had gezegd: ik wil niet, laat me. Had ik dat gerespecteerd. Maar telkens die rookgordijnen met dat het echt zou veranderen. Dat hij veel kon met de gesprekken die we hadden. En er veranderde niets. En hij wilde dat ook niet.
De keren dat ik hem nodig had, geen gehoor. Andere mensen belangrijker. En ondertussen zeggen dat ik het belangrijkste voor hem ben. Ik heb het gemerkt ja.
Het ging er niet om dat wat hij zei, dat ik hoopte dat dat waar was. Ik geloof daar al heel lang niet meer in. Dat hij zoveel van me houdt. Dan gedraag je je anders. Ik kan er niet meer van maken. Het enige wat ik gehoopt heb de afgelopen jaren was dat hij wakker zou worden. Wakker uit die cocon van passiviteit, onvrede en verwrongen zelfliefde en -behoud. Zodat we verder konden. Dat mijn dochter een vader en moeder in 1 huis zou hebben.
Je vreet iemand niet op van wie je houdt. Je buit ze niet uit met verborgen rechtvaardigingen waarom je dat mag. Dat is het stuk wat ik eindelijk ben gaan zien, eindelijk aan de oppervlakte heb kunnen krijgen in de gesprekken van de afgelopen tijd. Wat ik al heel lang voelde maar maar niet mijn vinger op kon leggen.
Ik kan mezelf geen sufferd noemen (ik doe het wel hoor trouwens ) dat ik het zo moeilijk kon zien. Niemand ziet dat stuk. Iedereen die ervan weet ziet vooral zijn onvermogen, zijn ongelukkigheid ermee, zijn gevoel van falen. Maar wat is dat waard als het niet verandert? Als het niet verandert omdat iemand in essentie niet wil veranderen? Is dat dan niet het slimste rookgordijn van allemaal, het te verpakken in iets wat mededogen en begrip oproept?
Het is idd onbewust. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij het vermogen tot zelfreflectie totaal mist. Hij is niet in staat tot echte empathie. Hij voelt zich alleen, niet in staat verbinding te voelen met anderen. Hij heeft nooit geleerd te houden van. Zijn eigen woorden.
De psycholoog van het intakeproces zei dat het wrs om een persoonlijkheidsstoornis gaat nav zijn verhaal. Dat het een lang traject gaat worden. Verbaast me niets. En ik zit hier vertwijfeld me af te vragen: waarom weer?! Was mijn moeder niet genoeg?
En ik schiet daar niets mee op. Maar ik ben zo moe van een rol moeten spelen. Omdat de persoon die ik ben niet eens geregistreerd KAN worden door de ander. Dat kan ik die ander niet kwalijk nemen, dat doe ik ook niet bij mijn moeder. Maar het doet verdomd veel pijn. En daar ben ik klaar mee, ik kan dat niet meer aan, ik stik erin.
De afgelopen week ben ik een plantje geweest. Wilde niks, kon niks, banjerde een beetje rond. Geen puf, geen energie. En hij zegt nu ook dat hij het weer eens merkt. Dat als ik niet toegankelijk ben, hij geen energie heeft. Hij trekt het uit mij. Tegelijkertijd merk ik een revolutie in mijn systeem. Ik verstop hem, die energie, daar komt nu even niemand aan. De focus verschuift. En ik weet het.
Dus ik ben moe. Heel moe. En toch ook weer niet. Alsof iets tot nieuw leven komt. Mooi gevoel.
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:13
Nu ik het zo opgeschreven heb merk ik dat het klinkt alsof ik boos ben op hem. En dat ben ik in feite niet eens. Maar wel boos. In het algemeen. Iets met onrechtvaardigheid (terwijl ik tegelijkertijd weet dat ik heus geen slachtoffer van de situatie ben, heb het zelf gedaan). Meer boos omdat het de enige manier is waarop ik voor mijzelf duidelijk kan maken dat ik genoeg over mijn grenzen heen heb laten denderen. Dat ik het niet meer trek. Dit is de enige manier om dat aan dat stuk in mijzelf duidelijk te maken wat altijd maar doorgaat, altijd alles ziet als leerproces, avontuur, ontwikkeling. Hou nou 's op! AAAAARG (*insert oerkreet* ). Klaar, kappen d'rmee. Focus dat op andere dingen!
Fijn, die interne conversaties. Ik kom er wel. Ooit.
*Zucht*
Fijn, die interne conversaties. Ik kom er wel. Ooit.
*Zucht*
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:26
Felicia, wat kan jij mooi helder schrijven over je situatie...
Ik heb zelf niet echt de puf om erop te reageren (het zijn allemaal van die grote onderwerpen die deels heel confronterend zijn, ik heb mezelf maar toestemming gegeven om alleen af en toe hap snap te reageren) maar een ding schoot me te binnen:
Hoewel je man anders was toen jullie elkaar leerden kennen was hij wel dezelfde mens. De vraag aan jou (misschien niet een vraag die je nu wilt beantwoorden, maar waar je op termijn wat mee zult moeten): waarom heb je je hart geschonken aan iemand die gebrekkig/niet empatisch is? Dat moet je gezien/geweten/gevoeld hebben, maar toen interpreteerde je het positief, als zelfstandigheid, onafhankelijkheid, lekker zijn eigen gang gaan en van het leven genieten op zijn manier (tenminste, ik herinner me dat je op zo'n manier over jullie eerste tijd sprak).
Kan het zijn dat je je ergens veilig voelde bij iemand die jou niet echt zag, omdat je dan ook minder geconfronteerd werd met reacties op jou? Je eigen kracht, schreef je, is vaak confronterend voor mensen, misschien was het wel fijn dat hij je ergens van buitenaf bewonderde om die kracht, maar niet echt naar binnen keek? Dat je jezelf ergens ook veilig voelde zonder dat echte contact? En hoe verhoudt zich dit tot de relatie met je moeder? Die heeft jou toch ook nooit kunnen zien voor wie je bent? Dus je bent misschien toch niet zo bekend als je zou willen met dat 'echte, diepe' contact?
Als het inderdaad een patroon is dan zul je in de toekomst nog vaker vallen op half onthechte figuren, met wie je lol hebt maar die je ergens met rust laten. Hoe zou je reageren op een man die zich zo kwetsbaar opstelt dat hij echt laat zien wat jij met hem doet? Kan het zijn dat je dat een zwakkeling vindt, niet echt relatiemateriaal?
Gewoon wat vraagjes dus, op een zaterdagochtend.
Ik moet trouwens zeggen dat ik veel (niet alles) herken van hoe je over jezelf schrijft. Je bewustzijn van je grote (scheppings-)kracht en energie; gecombineerd met het gevoel dat die ergens ook je kwetsbare kant minder zichtbaar maken voor anderen. Tenminste, zo begrijp ik je. Juist die kwetsbaarheid omarmen is onderdeel van de kracht die je hebt, maar voor veel mensen is dat heel complex.
Ik heb zelf niet echt de puf om erop te reageren (het zijn allemaal van die grote onderwerpen die deels heel confronterend zijn, ik heb mezelf maar toestemming gegeven om alleen af en toe hap snap te reageren) maar een ding schoot me te binnen:
Hoewel je man anders was toen jullie elkaar leerden kennen was hij wel dezelfde mens. De vraag aan jou (misschien niet een vraag die je nu wilt beantwoorden, maar waar je op termijn wat mee zult moeten): waarom heb je je hart geschonken aan iemand die gebrekkig/niet empatisch is? Dat moet je gezien/geweten/gevoeld hebben, maar toen interpreteerde je het positief, als zelfstandigheid, onafhankelijkheid, lekker zijn eigen gang gaan en van het leven genieten op zijn manier (tenminste, ik herinner me dat je op zo'n manier over jullie eerste tijd sprak).
Kan het zijn dat je je ergens veilig voelde bij iemand die jou niet echt zag, omdat je dan ook minder geconfronteerd werd met reacties op jou? Je eigen kracht, schreef je, is vaak confronterend voor mensen, misschien was het wel fijn dat hij je ergens van buitenaf bewonderde om die kracht, maar niet echt naar binnen keek? Dat je jezelf ergens ook veilig voelde zonder dat echte contact? En hoe verhoudt zich dit tot de relatie met je moeder? Die heeft jou toch ook nooit kunnen zien voor wie je bent? Dus je bent misschien toch niet zo bekend als je zou willen met dat 'echte, diepe' contact?
Als het inderdaad een patroon is dan zul je in de toekomst nog vaker vallen op half onthechte figuren, met wie je lol hebt maar die je ergens met rust laten. Hoe zou je reageren op een man die zich zo kwetsbaar opstelt dat hij echt laat zien wat jij met hem doet? Kan het zijn dat je dat een zwakkeling vindt, niet echt relatiemateriaal?
Gewoon wat vraagjes dus, op een zaterdagochtend.
Ik moet trouwens zeggen dat ik veel (niet alles) herken van hoe je over jezelf schrijft. Je bewustzijn van je grote (scheppings-)kracht en energie; gecombineerd met het gevoel dat die ergens ook je kwetsbare kant minder zichtbaar maken voor anderen. Tenminste, zo begrijp ik je. Juist die kwetsbaarheid omarmen is onderdeel van de kracht die je hebt, maar voor veel mensen is dat heel complex.
zaterdag 9 augustus 2008 om 10:32
Enne... natuurlijk kom je er wel!
Het ingewikkelde van zo'n zin is dat het lijkt alsof dit gevoel je weghoudt van het 'echte leven', van de rust en de liefde waar je zo naar verlangt. Alsof je eeuwig in de wachtkamer zit waar je zo graag uit wilt: wanneer ben ik nou eens aan de beurt?!
Maar ergens is dit gewoon het leven, dat geduw en getrek aan je grenzen. Tenminste, ik zit in een periode dat ik gewoon probeer te leven met wat er is, zonder er een oordeel aan te verbinden.
(ik bedoel dus niet dat je nooit een oordeel aan situaties mag verbinden - de gruwelijke verhalen over mishandelende ouders en slechte relaties moeten veroordeeld worden. Maar de hoop op een geheel rustige stressvrije etc. toekomst probeer ik los te laten omdat die volgens mij niet kan bestaan).
Het ingewikkelde van zo'n zin is dat het lijkt alsof dit gevoel je weghoudt van het 'echte leven', van de rust en de liefde waar je zo naar verlangt. Alsof je eeuwig in de wachtkamer zit waar je zo graag uit wilt: wanneer ben ik nou eens aan de beurt?!
Maar ergens is dit gewoon het leven, dat geduw en getrek aan je grenzen. Tenminste, ik zit in een periode dat ik gewoon probeer te leven met wat er is, zonder er een oordeel aan te verbinden.
(ik bedoel dus niet dat je nooit een oordeel aan situaties mag verbinden - de gruwelijke verhalen over mishandelende ouders en slechte relaties moeten veroordeeld worden. Maar de hoop op een geheel rustige stressvrije etc. toekomst probeer ik los te laten omdat die volgens mij niet kan bestaan).
zaterdag 9 augustus 2008 om 12:33
Wat zijn jullie toch een lieve schatten allemaal! Dank jullie wel voor al die lieve woorden, ik ben er ontroerd van...
Soms stelt iemand hier een vraag waardoor er bij mij ineens een knop omgaat en er weer van alles loskomt wat ik dan op móet schrijven voor mijn gevoel. Het zo mooi verwoorden als Felicia en Miss Mara lukt me niet, het zijn plotselinge watervallen van gebeurtenissen en de bijbehorende emoties die dan loskomen. Als ik dan eenmaal gespuid heb is het ook vrij vlot weer rustig in mijn hart en hoofd, en laat ik het weer los.
Maar het lijkt wel of ik het nooit helemaal los zal kunnen laten, vergeten. Ik denk dat dat voor mij ook niet goed zou zijn, want dan zou ik geen grip meer hebben op mijn gevoel nu. Ik ben zoals ik nu ben door die gebeurtenissen van toen. Juist door alle ellende heb ik geleerd te genieten van de ieniemienie dingetjes, heb ik geleerd te waarderen wat ik wel heb in plaats van te miepen over wat ik niet heb. Dankzij mijn man heb ik geleerd van mezelf te houden, om mijn buik te accepteren. Hij zit er nu eenmaal en gaat echt niet meer weg (door medicijngebruik), maar dat is niet erg.
Op de een of andere vage manier ben ik bang, en dat is ontzettend irreëel, dat ik een ondankbaar mens word als ik vergeet, of bagatelliseer, wat er vroeger gebeurd is. Net of ik niet meer zou kunnen relativeren ofzo. Ik merk dat ik waarde hecht aan mijn herinneringen. Net of ik anders vergeten word door andere mensen. Moeilijk uit te leggen. Feit is dat die herinneringen nu een plek gekregen hebben. Wat ik hierboven al zei: soms diep ik ze op uit mijn geheugen en schrijf erover, voel ook alle emoties weer bovenkomen, maar zodra het opgeschreven is berg ik het weer op en is het weer klaar. Net zolang totdat ik weer getriggerd word door een vraag. Maar ik vind dat wel prima, zo zit ik nou eenmaal in elkaar...
Ik wil jullie een dikke geven voor alle leed wat jullie aangedaan is, en nog een voor hoe jullie er allemaal mee omgaan. Sterke vrouwen zijn we, of niet dan?
Soms stelt iemand hier een vraag waardoor er bij mij ineens een knop omgaat en er weer van alles loskomt wat ik dan op móet schrijven voor mijn gevoel. Het zo mooi verwoorden als Felicia en Miss Mara lukt me niet, het zijn plotselinge watervallen van gebeurtenissen en de bijbehorende emoties die dan loskomen. Als ik dan eenmaal gespuid heb is het ook vrij vlot weer rustig in mijn hart en hoofd, en laat ik het weer los.
Maar het lijkt wel of ik het nooit helemaal los zal kunnen laten, vergeten. Ik denk dat dat voor mij ook niet goed zou zijn, want dan zou ik geen grip meer hebben op mijn gevoel nu. Ik ben zoals ik nu ben door die gebeurtenissen van toen. Juist door alle ellende heb ik geleerd te genieten van de ieniemienie dingetjes, heb ik geleerd te waarderen wat ik wel heb in plaats van te miepen over wat ik niet heb. Dankzij mijn man heb ik geleerd van mezelf te houden, om mijn buik te accepteren. Hij zit er nu eenmaal en gaat echt niet meer weg (door medicijngebruik), maar dat is niet erg.
Op de een of andere vage manier ben ik bang, en dat is ontzettend irreëel, dat ik een ondankbaar mens word als ik vergeet, of bagatelliseer, wat er vroeger gebeurd is. Net of ik niet meer zou kunnen relativeren ofzo. Ik merk dat ik waarde hecht aan mijn herinneringen. Net of ik anders vergeten word door andere mensen. Moeilijk uit te leggen. Feit is dat die herinneringen nu een plek gekregen hebben. Wat ik hierboven al zei: soms diep ik ze op uit mijn geheugen en schrijf erover, voel ook alle emoties weer bovenkomen, maar zodra het opgeschreven is berg ik het weer op en is het weer klaar. Net zolang totdat ik weer getriggerd word door een vraag. Maar ik vind dat wel prima, zo zit ik nou eenmaal in elkaar...
Ik wil jullie een dikke geven voor alle leed wat jullie aangedaan is, en nog een voor hoe jullie er allemaal mee omgaan. Sterke vrouwen zijn we, of niet dan?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 9 augustus 2008 om 12:36
En wat ik eigenlijk al heel lang wil zeggen tegen Felicia:
ik heb zo'n enorme bewondering voor hoe je met alles omgaat, hoe je erover schrijft en hoe weloverwogen jij je beslissingen neemt. Hoe respectvol je met je man omgaat, hoe je over hem praat.... het valt me iedere keer weer op hoe intelligent en fijngevoelig je bent, ik heb daar mateloze bewondering voor.
Petje af!
*gaat nu ophouden met ophemelen en een voetstukje bouwen voor haar heldin*
ik heb zo'n enorme bewondering voor hoe je met alles omgaat, hoe je erover schrijft en hoe weloverwogen jij je beslissingen neemt. Hoe respectvol je met je man omgaat, hoe je over hem praat.... het valt me iedere keer weer op hoe intelligent en fijngevoelig je bent, ik heb daar mateloze bewondering voor.
Petje af!
*gaat nu ophouden met ophemelen en een voetstukje bouwen voor haar heldin*
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:02
weetje, de reden waarom ik (en anderen hier op het forum) breken met hun ouders is eigenlijk maar om 1 ding: het geeft je rust want je hoeft niet meer te proberen om te snakken naar liefde die je toch niet krijgt. je hoeft niet meer te proberen.EN... je hoeft tevens niet meer bang te zijn voor wat ze je in het verleden hebben aangedaan, dat nog eens aan doen.
- ja echt lieve mensen- het stopt niet na de kindertijd, zieke mensen die anderen geestelijk en lichamelijk mishandelen, BLIJVEN dan doen, dat stopt namelijk niet.
het kan dan wel iets minder worden, maar vertrouwen zal ik ze nimmer meer. Ik heb alles al geprobeerd om het te stoppen zoals praten, of derden in te schakelen maar daar werden ze nog agressiever van. zodra dit soort mensen met zichzelf worden geconfronteerd is het als een rode lap op een stier.
diep in hun hard weten ze dat ze het niet mogen doen, maar ze kunnen het uit onmacht niet laten. het is zoveel makkelijker om te wijzen op je kinderen en die de schuld te geven van alles dan naar jezelf te kijken.
zo kreeg ik de schuld dat mikjn moeder kanker had gekregen. want kanker komt door spanning, en spanning veroorzaakte ik. want ik wilde graag uitgaan, de wereld zien, op kamers, naar mijn vriendje gaan, gaan winkelen....laat maar zeggen... ik wilde gewoon een jonge vrouw zijn!
- ja echt lieve mensen- het stopt niet na de kindertijd, zieke mensen die anderen geestelijk en lichamelijk mishandelen, BLIJVEN dan doen, dat stopt namelijk niet.
het kan dan wel iets minder worden, maar vertrouwen zal ik ze nimmer meer. Ik heb alles al geprobeerd om het te stoppen zoals praten, of derden in te schakelen maar daar werden ze nog agressiever van. zodra dit soort mensen met zichzelf worden geconfronteerd is het als een rode lap op een stier.
diep in hun hard weten ze dat ze het niet mogen doen, maar ze kunnen het uit onmacht niet laten. het is zoveel makkelijker om te wijzen op je kinderen en die de schuld te geven van alles dan naar jezelf te kijken.
zo kreeg ik de schuld dat mikjn moeder kanker had gekregen. want kanker komt door spanning, en spanning veroorzaakte ik. want ik wilde graag uitgaan, de wereld zien, op kamers, naar mijn vriendje gaan, gaan winkelen....laat maar zeggen... ik wilde gewoon een jonge vrouw zijn!
