Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 9 augustus 2008 om 16:05
Fijn dat je er zo 'onwijs sterk' en strijdlustig uitgekomen bent, Guccigirl!
Ergens vind ik het zelf ook wel moeilijk merk ik om steeds die sterke en strijdlustige verhalen van je te lezen. Ik geloof je absoluut dat je je zo voelt, maar ergens denk ik ook dat het misschien een beetje de buitenkant van je gevoel is. Zoals ik al eerder vroeg: waar is je kwetsbaarheid, die mensen mens maakt?
Deze vreselijke jeugd laat zoveel sporen na, waar je je leven lang mee te maken houdt. Dat zie je bij de vrouwen die hier gepost hebben. Ik ben benieuwd hoe jij dat ziet - het lijkt erop dat je het gevoel hebt dat je het achter je gelaten hebt en nu in staat bent vrouwen hier (die soms een stuk ouder zijn dan jij) advies te geven. Dat is heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd, en ze hebben er misschien heel veel aan, maar ik vraag me gewoon af hoe jij jezelf ziet in relatie tot je zwakheden, verdriet en het feit dat je een gruwelijke jeugd achter de rug hebt. Stop je het niet weg achter het idee dat je nu zo sterk bent?
Ergens vind ik het zelf ook wel moeilijk merk ik om steeds die sterke en strijdlustige verhalen van je te lezen. Ik geloof je absoluut dat je je zo voelt, maar ergens denk ik ook dat het misschien een beetje de buitenkant van je gevoel is. Zoals ik al eerder vroeg: waar is je kwetsbaarheid, die mensen mens maakt?
Deze vreselijke jeugd laat zoveel sporen na, waar je je leven lang mee te maken houdt. Dat zie je bij de vrouwen die hier gepost hebben. Ik ben benieuwd hoe jij dat ziet - het lijkt erop dat je het gevoel hebt dat je het achter je gelaten hebt en nu in staat bent vrouwen hier (die soms een stuk ouder zijn dan jij) advies te geven. Dat is heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd, en ze hebben er misschien heel veel aan, maar ik vraag me gewoon af hoe jij jezelf ziet in relatie tot je zwakheden, verdriet en het feit dat je een gruwelijke jeugd achter de rug hebt. Stop je het niet weg achter het idee dat je nu zo sterk bent?
zaterdag 9 augustus 2008 om 17:48
Ik ben helemaal perplex van je posting Setter. Ik voel me juist zo'n kreng zoals ik over mijn man praat. Terwijl het me wel helderheid geeft, het opschrijven, de reacties en hoe dat me weer verder helpt. Ik hou van hem en ik zou hem graag steunen. Maar toen ik dat een paar dagen terug tegen hem zei, zei hij zelf dat ik dat niet moet doen. Dat het dan weer mis gaat, dat hij dan weer onbedoeld misbruik van me maakt. Het valt me niet mee om iemand zo ver weg van me te houden met wie ik het zo graag samen had willen doen. Maar hij heeft gelijk en ik ben blij dat hij zo eerlijk was.
Dankjewel voor je lieve woorden, ik voel me iets minder een "verrader" .
En Guccigirl, ik begrijp wat je bedoelt. Maar dat is niet mijn motivatie met mijn moeder. Dat heb ik achter me gelaten (klinkt misschien wat blasé, niet zo bedoeld). Ik verlang niet meer naar het goedmaken, het zal nooit gebeuren. Ze zal nooit mijn moeder zijn, een echte moeder. Het zit er niet in. Ik verlang niet meer naar excuses, in essentie wil ik niets van haar. De pijn, moeite en verdriet van dat te accepteren is voorbij. Dat was een hel, om te aanvaarden dat de vrouw die mij gedragen heeft nooit echt van mij gehouden heeft.
Maar het contact te verbreken, dan verraad ik mijzelf op een bepaalde manier. En daar schiet ik niets mee op, dan ervaar ik onvrede met mijzelf. Ik behandel mensen op een bepaalde manier en sommige mensen verdienen loyaliteit of ze het er nou naar gemaakt hebben of niet. Mijn ouders zitten in die positie. Ik ben niet langer onvoorwaardelijk trouw. Dat is gebroken. Loyaal wel, ik zal hen nooit actief pijn doen. Ik hou hooguit mijn grenzen in de gaten en bewaak ze zorgvuldig.
Wat anderen me hebben aangedaan rechtvaardigt nooit voor mij dat ik wraak neem of ze pijn doe. Dat is nooit zo geweest, zal ook nooit zo zijn. Dat is soms onhandig (en ik kwets heus weleens mensen maar nooit om die redenen, echt per ongeluk). Maar dit is wie ik ben en ik zou mijzelf meer pijn doen door als niet mijzelf te handelen.
En ik hou van haar. Dat zij niet van mij houdt, soit. Ik ken haar rare wereld, ik weet enigszins hoe ze denkt en doet en voelt, ze is in veel opzichten afgrijselijk, vreselijk, koud. En toch. Toch zijn er ook mooie dingen, misschien veel ervan illusoir maar grappig genoeg is die nalatenschap echt in mij. Want ik wist niet dat het niet echt was. En ik heb het echt gemaakt. Hetzelfde zit in mijn zussen op hun eigen manier. En dat is onbedoeld de zoetste "wraak", dat wij de vruchten plukken, sommige zo bitter en andere zo mooi doordat zij toch onze moeder is.
Wat dat betreft herken ik dat stuk van jou over dankbaarheid en het niet willen vergeten zo ontzettend Setter. Hier precies hetzelfde. En ik ben zo blij daarmee ondanks dat het soms grenst aan het absurde. Juist als je diep diep pijn lijdt en je niet bereid bent je gewonnen te geven, leer je te zien wat je dan nog de kracht kan geven door te gaan.
Dat lijkt weinig. Maar ik heb daardoor wel gemerkt dat de meest essentiele, belangrijke dingen in feite heel simpel en oprecht zijn. Dat die vervullen. Dat een klein moment, een klein gebaar, een blik, een woord genoeg kan zijn om compleet gelukkig te zijn. Dat maakt de wereld voor mij vaak een vreemd paradijs. Het moet alleen wel oprecht zijn. Da's de moeilijke kant ervan ook denk ik, dat je daar juist ook zo gevoelig voor raakt.
Ik kom later terug op jouw posting MissMara, je hebt een aantal heel goede punten.
Dankjewel voor je lieve woorden, ik voel me iets minder een "verrader" .
En Guccigirl, ik begrijp wat je bedoelt. Maar dat is niet mijn motivatie met mijn moeder. Dat heb ik achter me gelaten (klinkt misschien wat blasé, niet zo bedoeld). Ik verlang niet meer naar het goedmaken, het zal nooit gebeuren. Ze zal nooit mijn moeder zijn, een echte moeder. Het zit er niet in. Ik verlang niet meer naar excuses, in essentie wil ik niets van haar. De pijn, moeite en verdriet van dat te accepteren is voorbij. Dat was een hel, om te aanvaarden dat de vrouw die mij gedragen heeft nooit echt van mij gehouden heeft.
Maar het contact te verbreken, dan verraad ik mijzelf op een bepaalde manier. En daar schiet ik niets mee op, dan ervaar ik onvrede met mijzelf. Ik behandel mensen op een bepaalde manier en sommige mensen verdienen loyaliteit of ze het er nou naar gemaakt hebben of niet. Mijn ouders zitten in die positie. Ik ben niet langer onvoorwaardelijk trouw. Dat is gebroken. Loyaal wel, ik zal hen nooit actief pijn doen. Ik hou hooguit mijn grenzen in de gaten en bewaak ze zorgvuldig.
Wat anderen me hebben aangedaan rechtvaardigt nooit voor mij dat ik wraak neem of ze pijn doe. Dat is nooit zo geweest, zal ook nooit zo zijn. Dat is soms onhandig (en ik kwets heus weleens mensen maar nooit om die redenen, echt per ongeluk). Maar dit is wie ik ben en ik zou mijzelf meer pijn doen door als niet mijzelf te handelen.
En ik hou van haar. Dat zij niet van mij houdt, soit. Ik ken haar rare wereld, ik weet enigszins hoe ze denkt en doet en voelt, ze is in veel opzichten afgrijselijk, vreselijk, koud. En toch. Toch zijn er ook mooie dingen, misschien veel ervan illusoir maar grappig genoeg is die nalatenschap echt in mij. Want ik wist niet dat het niet echt was. En ik heb het echt gemaakt. Hetzelfde zit in mijn zussen op hun eigen manier. En dat is onbedoeld de zoetste "wraak", dat wij de vruchten plukken, sommige zo bitter en andere zo mooi doordat zij toch onze moeder is.
Wat dat betreft herken ik dat stuk van jou over dankbaarheid en het niet willen vergeten zo ontzettend Setter. Hier precies hetzelfde. En ik ben zo blij daarmee ondanks dat het soms grenst aan het absurde. Juist als je diep diep pijn lijdt en je niet bereid bent je gewonnen te geven, leer je te zien wat je dan nog de kracht kan geven door te gaan.
Dat lijkt weinig. Maar ik heb daardoor wel gemerkt dat de meest essentiele, belangrijke dingen in feite heel simpel en oprecht zijn. Dat die vervullen. Dat een klein moment, een klein gebaar, een blik, een woord genoeg kan zijn om compleet gelukkig te zijn. Dat maakt de wereld voor mij vaak een vreemd paradijs. Het moet alleen wel oprecht zijn. Da's de moeilijke kant ervan ook denk ik, dat je daar juist ook zo gevoelig voor raakt.
Ik kom later terug op jouw posting MissMara, je hebt een aantal heel goede punten.
zaterdag 9 augustus 2008 om 18:22
quote:MissMara schreef op 09 augustus 2008 @ 16:05:
Fijn dat je er zo 'onwijs sterk' en strijdlustig uitgekomen bent, Guccigirl!
Ergens vind ik het zelf ook wel moeilijk merk ik om steeds die sterke en strijdlustige verhalen van je te lezen. Ik geloof je absoluut dat je je zo voelt, maar ergens denk ik ook dat het misschien een beetje de buitenkant van je gevoel is. Zoals ik al eerder vroeg: waar is je kwetsbaarheid, die mensen mens maakt?
Deze vreselijke jeugd laat zoveel sporen na, waar je je leven lang mee te maken houdt. Dat zie je bij de vrouwen die hier gepost hebben. Ik ben benieuwd hoe jij dat ziet - het lijkt erop dat je het gevoel hebt dat je het achter je gelaten hebt en nu in staat bent vrouwen hier (die soms een stuk ouder zijn dan jij) advies te geven. Dat is heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd, en ze hebben er misschien heel veel aan, maar ik vraag me gewoon af hoe jij jezelf ziet in relatie tot je zwakheden, verdriet en het feit dat je een gruwelijke jeugd achter de rug hebt. Stop je het niet weg achter het idee dat je nu zo sterk bent?Dit ging exact net zo door mijn hoofd! Ik ben wel benieuwd naar je antwoord Guccigirl.
Fijn dat je er zo 'onwijs sterk' en strijdlustig uitgekomen bent, Guccigirl!
Ergens vind ik het zelf ook wel moeilijk merk ik om steeds die sterke en strijdlustige verhalen van je te lezen. Ik geloof je absoluut dat je je zo voelt, maar ergens denk ik ook dat het misschien een beetje de buitenkant van je gevoel is. Zoals ik al eerder vroeg: waar is je kwetsbaarheid, die mensen mens maakt?
Deze vreselijke jeugd laat zoveel sporen na, waar je je leven lang mee te maken houdt. Dat zie je bij de vrouwen die hier gepost hebben. Ik ben benieuwd hoe jij dat ziet - het lijkt erop dat je het gevoel hebt dat je het achter je gelaten hebt en nu in staat bent vrouwen hier (die soms een stuk ouder zijn dan jij) advies te geven. Dat is heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd, en ze hebben er misschien heel veel aan, maar ik vraag me gewoon af hoe jij jezelf ziet in relatie tot je zwakheden, verdriet en het feit dat je een gruwelijke jeugd achter de rug hebt. Stop je het niet weg achter het idee dat je nu zo sterk bent?Dit ging exact net zo door mijn hoofd! Ik ben wel benieuwd naar je antwoord Guccigirl.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 10 augustus 2008 om 13:06
Ik begrijp dat je dat eruit haalde Guccigirl. En toch weet ik vrij zeker dat het heel anders bedoeld was en de intentie vriendelijk en zorgzaam.
Je kunt nog zoveel lezen, het nog zo goed weten, hoe het in elkaar steekt, hoe de patronen zich verweven hebben met je eigen karakter. Maar het zien betekent nog niet dat je vrij bent. Inzicht werkt bevrijdend maar die verwevingen zitten dieper dan inzicht.
Ze komen terug, je ziet ze terug in je relaties, wanneer je een kind krijgt, in je reacties, in je aannames. Ook al werk je er nog zo bewust aan. Want feit blijft dat je gelimiteerd wordt door jezelf. Dat bepaalt telkens je perspectief op dingen. En dat betekent dus ook dat je blinde vlekken hebt. Die blinde vlekken, daar vind je veel van die verwevingen in denk ik.
Daarom vond ik je reactie op mijn relatie met mijn moeder zo interessant en ook begrijpelijk, er spreekt kennis van de wisselwerking uit. Maar er sprak niet uit dat je mijn persoonlijke motivatie ziet. Dat is niet erg, alsnog wel interessant. Mijn motivatie in het leven is zo integer mogelijk zijn. Niet integriteit in de conventionele zin maar in mijn betekenis. Oog om oog, tand om tand zou niet verder van mij weg kunnen staan dan het doet. Mijn moeder buitensluiten zou zo voor mij voelen en dus zou ik dan niet integer bezig zijn. Niet zozeer naar haar toe maar naar mijzelf toe. Het is maar een voorbeeld.
Ik denk dat daar de echte testen zijn. Niet in de kennis en de bevrijding maar op de momenten dat je weer moet terugvallen op jezelf, volkomen. Met een jeugd als de onze zul je dan toch telkens tegen vervormingen aanlopen denk ik. Dat is geen zelfmedelijden maar gewoon een feit. Zeggen dat je het niet meer wil en dus klaar! kan zo makkelijk leiden tot een vlucht. Want je ontkent iets in jezelf. Wat wel nog steeds lijdt. Wat nog steeds heling zoekt.
Helen is niet een actie die je in 1 keer doet naar mijn idee. Het is een langzaam proces en telkens wanneer je denkt: hehe zo, dat zit erop, word je er weer mee geconfronteerd. Want het is niet 1 ding, het zit in alles.
Een rottige ervaring is op die manier af te grenzen. Je leert ervan, je vindt er je vrede mee en tijd om het af te sluiten. Maar een jeugd, dat is niet een ervaring. Dat ben je zelf. Of je het nou wil of niet. Of het nou eerlijk is of niet. Of je het er nou mee eens bent of niet. In dat opzicht is het onvermijdelijk, niet van te vluchten.
Dus ik las in MissMara's posting vooral de vraag of je er echt zo klaar mee kunt zijn. Of het geen vlucht is van bepaalde delen in jezelf die er nog steeds liggen, slapen misschien maar in feite elk moment weer wakker kunnen worden. Ze te ontkennen, dat kan. Maar dan leef je een half leven, ben je een half mens.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is, ik krijg het niet lekker op virtueel papier merk ik ondanks de berg van woorden .
Je kunt nog zoveel lezen, het nog zo goed weten, hoe het in elkaar steekt, hoe de patronen zich verweven hebben met je eigen karakter. Maar het zien betekent nog niet dat je vrij bent. Inzicht werkt bevrijdend maar die verwevingen zitten dieper dan inzicht.
Ze komen terug, je ziet ze terug in je relaties, wanneer je een kind krijgt, in je reacties, in je aannames. Ook al werk je er nog zo bewust aan. Want feit blijft dat je gelimiteerd wordt door jezelf. Dat bepaalt telkens je perspectief op dingen. En dat betekent dus ook dat je blinde vlekken hebt. Die blinde vlekken, daar vind je veel van die verwevingen in denk ik.
Daarom vond ik je reactie op mijn relatie met mijn moeder zo interessant en ook begrijpelijk, er spreekt kennis van de wisselwerking uit. Maar er sprak niet uit dat je mijn persoonlijke motivatie ziet. Dat is niet erg, alsnog wel interessant. Mijn motivatie in het leven is zo integer mogelijk zijn. Niet integriteit in de conventionele zin maar in mijn betekenis. Oog om oog, tand om tand zou niet verder van mij weg kunnen staan dan het doet. Mijn moeder buitensluiten zou zo voor mij voelen en dus zou ik dan niet integer bezig zijn. Niet zozeer naar haar toe maar naar mijzelf toe. Het is maar een voorbeeld.
Ik denk dat daar de echte testen zijn. Niet in de kennis en de bevrijding maar op de momenten dat je weer moet terugvallen op jezelf, volkomen. Met een jeugd als de onze zul je dan toch telkens tegen vervormingen aanlopen denk ik. Dat is geen zelfmedelijden maar gewoon een feit. Zeggen dat je het niet meer wil en dus klaar! kan zo makkelijk leiden tot een vlucht. Want je ontkent iets in jezelf. Wat wel nog steeds lijdt. Wat nog steeds heling zoekt.
Helen is niet een actie die je in 1 keer doet naar mijn idee. Het is een langzaam proces en telkens wanneer je denkt: hehe zo, dat zit erop, word je er weer mee geconfronteerd. Want het is niet 1 ding, het zit in alles.
Een rottige ervaring is op die manier af te grenzen. Je leert ervan, je vindt er je vrede mee en tijd om het af te sluiten. Maar een jeugd, dat is niet een ervaring. Dat ben je zelf. Of je het nou wil of niet. Of het nou eerlijk is of niet. Of je het er nou mee eens bent of niet. In dat opzicht is het onvermijdelijk, niet van te vluchten.
Dus ik las in MissMara's posting vooral de vraag of je er echt zo klaar mee kunt zijn. Of het geen vlucht is van bepaalde delen in jezelf die er nog steeds liggen, slapen misschien maar in feite elk moment weer wakker kunnen worden. Ze te ontkennen, dat kan. Maar dan leef je een half leven, ben je een half mens.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is, ik krijg het niet lekker op virtueel papier merk ik ondanks de berg van woorden .
zondag 10 augustus 2008 om 13:07
quote:guccigirl schreef op 10 augustus 2008 @ 12:46:
owja en waar die kwetsbaarheid is? ik kom wellicht hard over maar ben een zachtaardig en liefdevol persoon die altijd voor anderen klaarstaat.
vind het een beetje kortzichtig omdat als iemand schrijft dat íe er tegen vecht en het contact verbreekt dat niet meer "kwetsbaar is"....
je bent juist een echt mens als je naar je eigen gevoel luisterd en je niet op zo'n manier laat behandelen door je ouders.... of niet?
uit liefde voor mezelf en mijn kindjes later heb ik het contact verbroken.wat heb ik er nu aan om na een bezoek aan mijn ouders met blauwe plekken terug te komen?mezelf de put in heb laten praten etcetc?...
qua het vertdriet: ik heb het er compleet uitgejankt, het is mijn systeem uit omdat ik niet meer smeek om goedkeuring en waardering, want zolang ik dat deed, kwam ik iedere x van een koude kermis terug. ik denk dat velen van ons dat ondervinden.
nee buitenkant gevoel is dat niet, ik heb geen enkel gevoel meer bij ze ik mis ze ook niet meer. ik ben gelukkig met mij als persoon en ik haal de liefde uit mezelf. ik trek nu sinds ik het contact heb verbroken en ik op mezelf woon echt het goede naar me toe. in alle opzichten in het leven.
je schreef ook dat je na zo'n jeugd die zulke vreselijke sporen nalaat je leven lang last van houdt... tsja... sommige mensen kiezen voor een leven lang zelfmedelijden en blijven hangen in datgene wat ze is aangedaan... heb ikzelf ook jarenlang gedaan, maar echt dat schiet niet op. dan blijf je in die negatieve spiraal hangen. dan blijf je geestelijk afhankelijk van al het leed wat je is aangedaan.
Ik ben er sterker door geworden, ik hoop dat jij dat ook snel hebt.
Ik kom er liever achter nu op 26 dan dat ik pas begin met leven als ik 50 ben....
klinkt een beetje minachtend setter & missmara: omdat iemand die jonger is dan jullie en "minder"levenservaring heeft, die toch niet serieus nemen.... misschien heb ik het geluk wel dat ik er eerder sterker uitgekomen ben.nou als dat zo is kunnen we toch van elkaar leren?ik heb in ieder geval nooit mijn neus opgehaald voor het advies van mensen die even oud of jonger zijn dan ik, en daar ben ik blij om... want het heeft me echt geholpen.
Hey GG,
Volgens mij vat je de posts van Setter en Miss Mara helemaal verkeerd op. Ze bedoelen het echt niet minachtend, ze zijn oprecht geinteresseerd in jou, jouw ervaringen en jouw beweegredenen achter sommige posts! Je leest er echt iets anders in dan ze bedoelen hoor!
Ik ben ontzettend blij voor jou dat je er bovenop bent gekomen en dat je niet een leven "vol zelfmedelijden" voor je hebt. Goed zo!
Anderen van ons (waaronder ikzelf) zijn nog niet zo ver, reden waarom er aan jou gevraagd wordt hoe je dit op zo'n jonge leeftijd al voor elkaar hebt gekregen.
Als er iets is wat we op hier dit topic niet zijn, is het minachtend naar elkaar...
owja en waar die kwetsbaarheid is? ik kom wellicht hard over maar ben een zachtaardig en liefdevol persoon die altijd voor anderen klaarstaat.
vind het een beetje kortzichtig omdat als iemand schrijft dat íe er tegen vecht en het contact verbreekt dat niet meer "kwetsbaar is"....
je bent juist een echt mens als je naar je eigen gevoel luisterd en je niet op zo'n manier laat behandelen door je ouders.... of niet?
uit liefde voor mezelf en mijn kindjes later heb ik het contact verbroken.wat heb ik er nu aan om na een bezoek aan mijn ouders met blauwe plekken terug te komen?mezelf de put in heb laten praten etcetc?...
qua het vertdriet: ik heb het er compleet uitgejankt, het is mijn systeem uit omdat ik niet meer smeek om goedkeuring en waardering, want zolang ik dat deed, kwam ik iedere x van een koude kermis terug. ik denk dat velen van ons dat ondervinden.
nee buitenkant gevoel is dat niet, ik heb geen enkel gevoel meer bij ze ik mis ze ook niet meer. ik ben gelukkig met mij als persoon en ik haal de liefde uit mezelf. ik trek nu sinds ik het contact heb verbroken en ik op mezelf woon echt het goede naar me toe. in alle opzichten in het leven.
je schreef ook dat je na zo'n jeugd die zulke vreselijke sporen nalaat je leven lang last van houdt... tsja... sommige mensen kiezen voor een leven lang zelfmedelijden en blijven hangen in datgene wat ze is aangedaan... heb ikzelf ook jarenlang gedaan, maar echt dat schiet niet op. dan blijf je in die negatieve spiraal hangen. dan blijf je geestelijk afhankelijk van al het leed wat je is aangedaan.
Ik ben er sterker door geworden, ik hoop dat jij dat ook snel hebt.
Ik kom er liever achter nu op 26 dan dat ik pas begin met leven als ik 50 ben....
klinkt een beetje minachtend setter & missmara: omdat iemand die jonger is dan jullie en "minder"levenservaring heeft, die toch niet serieus nemen.... misschien heb ik het geluk wel dat ik er eerder sterker uitgekomen ben.nou als dat zo is kunnen we toch van elkaar leren?ik heb in ieder geval nooit mijn neus opgehaald voor het advies van mensen die even oud of jonger zijn dan ik, en daar ben ik blij om... want het heeft me echt geholpen.
Hey GG,
Volgens mij vat je de posts van Setter en Miss Mara helemaal verkeerd op. Ze bedoelen het echt niet minachtend, ze zijn oprecht geinteresseerd in jou, jouw ervaringen en jouw beweegredenen achter sommige posts! Je leest er echt iets anders in dan ze bedoelen hoor!
Ik ben ontzettend blij voor jou dat je er bovenop bent gekomen en dat je niet een leven "vol zelfmedelijden" voor je hebt. Goed zo!
Anderen van ons (waaronder ikzelf) zijn nog niet zo ver, reden waarom er aan jou gevraagd wordt hoe je dit op zo'n jonge leeftijd al voor elkaar hebt gekregen.
Als er iets is wat we op hier dit topic niet zijn, is het minachtend naar elkaar...
zondag 10 augustus 2008 om 13:15
Guccigirl, allereerst: ik bedoelde inderdaad helemaal niet dat jonge mensen oudere mensen niet zouden kunnen adviseren - ik ben maar een paar jaar ouder dan jij en weet dat ik soms ook mensen die ouder zijn dan ik heb kunnen helpen met mijn inzichten. Sorry als dat verkeerd overkwam, ik had misschien leeftijd er gewoon buiten moeten laten.
En je bent natuurlijk absoluut geen verantwoording aan wie dan ook verschuldigd van de manier waarop je omgaat met je traumatische jeugd. Nogmaals: fijn dat jij je weg gevonden hebt.
De zekerheid waarmee je weet hoe het werkt, is alleen confronterend voor anderen denk ik, omdat het voor iedereen anders werkt en je soms lijkt te suggereren dat de dingen die je zegt (op basis van de autoriteit van psychologieboeken en je eigen ervaringen) een objectief beste manier van kijken weergeven. Ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel denk ik, maar ik wilde - in de vertrouwdheid en openheid van dit topic - gewoon laten weten dat ik je toon en boodschap soms moeilijk vind. Ik krijg het gevoel dat je erg aan het 'zenden' bent en dat we niet echt communiceren over wat er is gebeurd, zoiets. Maar ook als dat zo zou zijn is dat helemaal niet erg hoor! En ben je net zo welkom hier om jouw verhaal, jouw perspectief, jouw oplossingen te vertellen!
En je bent natuurlijk absoluut geen verantwoording aan wie dan ook verschuldigd van de manier waarop je omgaat met je traumatische jeugd. Nogmaals: fijn dat jij je weg gevonden hebt.
De zekerheid waarmee je weet hoe het werkt, is alleen confronterend voor anderen denk ik, omdat het voor iedereen anders werkt en je soms lijkt te suggereren dat de dingen die je zegt (op basis van de autoriteit van psychologieboeken en je eigen ervaringen) een objectief beste manier van kijken weergeven. Ik kan niet goed uitleggen wat ik bedoel denk ik, maar ik wilde - in de vertrouwdheid en openheid van dit topic - gewoon laten weten dat ik je toon en boodschap soms moeilijk vind. Ik krijg het gevoel dat je erg aan het 'zenden' bent en dat we niet echt communiceren over wat er is gebeurd, zoiets. Maar ook als dat zo zou zijn is dat helemaal niet erg hoor! En ben je net zo welkom hier om jouw verhaal, jouw perspectief, jouw oplossingen te vertellen!
anoniem_63835 wijzigde dit bericht op 10-08-2008 14:06
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
zondag 10 augustus 2008 om 13:35
quote:guccigirl schreef op 10 augustus 2008 @ 12:46:
je schreef ook dat je na zo'n jeugd die zulke vreselijke sporen nalaat je leven lang last van houdt... tsja... sommige mensen kiezen voor een leven lang zelfmedelijden en blijven hangen in datgene wat ze is aangedaan... heb ikzelf ook jarenlang gedaan, maar echt dat schiet niet op. dan blijf je in die negatieve spiraal hangen. dan blijf je geestelijk afhankelijk van al het leed wat je is aangedaan.
Ik ben er sterker door geworden, ik hoop dat jij dat ook snel hebt.
Ik kom er liever achter nu op 26 dan dat ik pas begin met leven als ik 50 ben....
Ik denk dat iedereen die hier schrijft zich enorm sterk voelt, juist omdat iedereen die akelige ouder(s) heeft overleefd. En juist omdat we niet zijn blijven hangen in zelfmedelijden.
klinkt een beetje minachtend setter & missmara: omdat iemand die jonger is dan jullie en "minder"levenservaring heeft, die toch niet serieus nemen.... misschien heb ik het geluk wel dat ik er eerder sterker uitgekomen ben.nou als dat zo is kunnen we toch van elkaar leren?ik heb in ieder geval nooit mijn neus opgehaald voor het advies van mensen die even oud of jonger zijn dan ik, en daar ben ik blij om... want het heeft me echt geholpen.
Allereerst: mijn eigen echtgenoot is 10 jaar jonger dan ik en hij is degene waar ik het meest van geleerd heb. Dus dat ik jou zou minachten vanwege je leeftijd is baarlijke nonsens.
Verder sluit ik me aan bij de anderen die al op jou gereageerd hebben. Ik had het zelf niet mooier kunnen verwoorden.
je schreef ook dat je na zo'n jeugd die zulke vreselijke sporen nalaat je leven lang last van houdt... tsja... sommige mensen kiezen voor een leven lang zelfmedelijden en blijven hangen in datgene wat ze is aangedaan... heb ikzelf ook jarenlang gedaan, maar echt dat schiet niet op. dan blijf je in die negatieve spiraal hangen. dan blijf je geestelijk afhankelijk van al het leed wat je is aangedaan.
Ik ben er sterker door geworden, ik hoop dat jij dat ook snel hebt.
Ik kom er liever achter nu op 26 dan dat ik pas begin met leven als ik 50 ben....
Ik denk dat iedereen die hier schrijft zich enorm sterk voelt, juist omdat iedereen die akelige ouder(s) heeft overleefd. En juist omdat we niet zijn blijven hangen in zelfmedelijden.
klinkt een beetje minachtend setter & missmara: omdat iemand die jonger is dan jullie en "minder"levenservaring heeft, die toch niet serieus nemen.... misschien heb ik het geluk wel dat ik er eerder sterker uitgekomen ben.nou als dat zo is kunnen we toch van elkaar leren?ik heb in ieder geval nooit mijn neus opgehaald voor het advies van mensen die even oud of jonger zijn dan ik, en daar ben ik blij om... want het heeft me echt geholpen.
Allereerst: mijn eigen echtgenoot is 10 jaar jonger dan ik en hij is degene waar ik het meest van geleerd heb. Dus dat ik jou zou minachten vanwege je leeftijd is baarlijke nonsens.
Verder sluit ik me aan bij de anderen die al op jou gereageerd hebben. Ik had het zelf niet mooier kunnen verwoorden.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 10 augustus 2008 om 14:11
Je hebt helemaal gelijk MissMara, dat wachten op dat leven wat er zou moeten zijn, dat dat onzin is. Dit is idd het echte leven. En soms baal ik daarvan en soms denk ik: het is niet voor niets zo. En dat klopt. Ik kies niet voor niets twee lange relaties uit met twee compleet verschillende mannen waar ik in precies dezelfde maalstroom terecht kom. Shoot me, blijkbaar niet genoeg geleerd van de eerste keer. En ik weet dat dat zo is. Toen nam ik nog aan dat het anders kon en dus dat het anders zou zijn. Nu heb ik de situatie heel anders bekeken, alleen al doordat het een herhaling van zetten leek. En ik dus dacht: nou dan doe ik andere zetten.
Heeft me veel opgeleverd. Wat heb ik afgrijselijk veel geleerd de afgelopen jaren. En ik heb mijn vrede bevochten met mijzelf, een stuk strijd geleverd met mijn jeugd juist doordat de relatie maar bleef restimuleren hoe ik me toen gevoeld heb. En dan jezelf te leren niet primair te reageren maar langzaam, nadenkend, in perspectief plaatsend, relativerend.
Het heeft me geen leukere relatie opgeleverd. En nu blijkt dat dat ook niet had gekund. Dat wat in hem zit veel taaier is dan dat. Ik moest het onderspit delven, hoe ironisch. Er valt niet te winnen. En daaraan merk ik ook alweer dat ik een vechter ben, dat in de kern ik denk dat ik wel even Alexander de Grote ben die HAH! de wereld (in dit geval mijzelf en mijzelf in de relatie, ik ben niet zo van wereldoverheersing) overvalt en gaat opeisen wat ie wil. Nou mooi niet dus. Niet alles is maakbaar. Dit is een klein stukje in mijzelf, ik ben over het algemeen bescheidener dan dat haha. Maar het zit er wel en ik heb vol afgrijzen en ook vol plezier en zelfspot mezelf bestudeerd daarin.
Ik ben maar mens. En ik word beperkt door zoveel. En dat hoort erbij, geen ontkomen aan. Dat is goed, dat besef heeft me geleerd dat het leven hier en nu vervullend is. Dat het niet groter moet zijn dan dat. En daar herken ik mijn man weer in, dat hij dit net zo goed heeft, dat hij alleen wel de zelfreflectie mist om te zien dat dat gevoel niet feitelijk is maar iets in jezelf. Iets wat je kunt relativeren, veranderen. En dat het leven precies goed is op elk moment, ook als het kut is en je zin hebt om te schreeuwen van frustratie.
Wat betreft toen. Het was toen echt anders. En nu begrijp ik waarom. Mijn man geeft prioriteit aan datgene wat het meest aandacht vraagt. Hij probeert daar aan de verwachtingen te voldoen waar het meest van hem gevraagd wordt. Toen ik hem leerde kennen, heeft hem dat echt het gevoel gegeven dat het misschien anders kon zijn. En hij heeft zich eraan overgegeven. We zijn gaan reizen en we waren altijd samen. We kwamen terug en ik bleek zwanger. Continu verandering, nieuwe ontwikkelingen, beweging.
Voor mij was dat realiteit. Die man die van mij hield, die zijn best deed mij te kennen en er voor mij te zijn en andersom, dat was realiteit. En dat was ook zo. En nu blijkt het een droom. Het reizen: een vlucht. De relatie: een vlucht en de hoop dat het "anders" zou blijven, dat dat gevoel waar hij nu alweer jaren onder gebukt gaat, weg zou blijven, dat het genezen zou zijn.
Toen we eenmaal echt terug en gesetteld waren, een kind hadden en de routine zijn intrede deed, toen kwam het terug. En ik weet nog, dat het plots was. Het overviel me. Dat wat hij voor mij had gedaan, deed hij nu voor zijn werk. Daar stopte hij nu zijn energie in, dat had prioriteit, daar probeerde hij aan de verwachtingen te voldoen. Niet omdat hij er zo gek op was maar omdat het de meeste aandacht vroeg. En hij kan het maar op 1 plek, daarna is zijn energie op.
Hij kan zelf geen prioriteiten stellen. Die worden voor hem gesteld door de omstandigheden. Hij is tegen precies hetzelfde aangelopen op zijn werk. Hij ervaart geen macht, geen controle. Alles overspoelt hem en hij maakt er dan maar het beste van. En tegelijkertijd de wrok dat het zo gaat. Dat dit hem aangedaan wordt. Dat het niet leuker is. Dat er niet genoeg rekening met hem gehouden wordt. Terwijl als hem gevraagd wordt: wat wil je? hij het niet weet, want hij weet niet wat hij wil.
Hij spiegelt wat hij ervaart in een situatie. En nu ik daarover nadenk is dat best een leuk compliment voor mij wb die eerste jaren (het is maar waar je plezier uit haalt, afijn... ) want het was heel bijzonder en heel liefdevol. Het is een naar idee dat dat niet oorspronkelijk uit hem kwam maar een afspiegeling van mij, hoe ik erin stond en dus wat hij aannam dat mijn verwachtingen waren. Dat besef, dat is een nachtmerrie. Want hoe weet ik ooit nog wat echt is in een relatie? Ik heb het toen niet opgepikt, wat stond het besef in de weg?
Los van mij, het viel me al eerder op dat je zei dat je veel herkende. Ik heb er toen niet naar gevraagd, niet omdat ik niet benieuwd ben maar omdat ik je nu lang genoeg "ken" om te weten dat als je er verder niets over zegt, je daar hoogstwrs goede redenen voor hebt voor jezelf.
Ik ben blij voor je dat het voor jou nu goed voelt, deze periode van oordeelloos leven. Ik heb het ook een tijd gedaan en het gaf me veel vrede en hield mijzelf intact. Toch was het niet genoeg. Ik hoop voor jou dat de conclusie is dat het wel genoeg en ook goed is .
Heeft me veel opgeleverd. Wat heb ik afgrijselijk veel geleerd de afgelopen jaren. En ik heb mijn vrede bevochten met mijzelf, een stuk strijd geleverd met mijn jeugd juist doordat de relatie maar bleef restimuleren hoe ik me toen gevoeld heb. En dan jezelf te leren niet primair te reageren maar langzaam, nadenkend, in perspectief plaatsend, relativerend.
Het heeft me geen leukere relatie opgeleverd. En nu blijkt dat dat ook niet had gekund. Dat wat in hem zit veel taaier is dan dat. Ik moest het onderspit delven, hoe ironisch. Er valt niet te winnen. En daaraan merk ik ook alweer dat ik een vechter ben, dat in de kern ik denk dat ik wel even Alexander de Grote ben die HAH! de wereld (in dit geval mijzelf en mijzelf in de relatie, ik ben niet zo van wereldoverheersing) overvalt en gaat opeisen wat ie wil. Nou mooi niet dus. Niet alles is maakbaar. Dit is een klein stukje in mijzelf, ik ben over het algemeen bescheidener dan dat haha. Maar het zit er wel en ik heb vol afgrijzen en ook vol plezier en zelfspot mezelf bestudeerd daarin.
Ik ben maar mens. En ik word beperkt door zoveel. En dat hoort erbij, geen ontkomen aan. Dat is goed, dat besef heeft me geleerd dat het leven hier en nu vervullend is. Dat het niet groter moet zijn dan dat. En daar herken ik mijn man weer in, dat hij dit net zo goed heeft, dat hij alleen wel de zelfreflectie mist om te zien dat dat gevoel niet feitelijk is maar iets in jezelf. Iets wat je kunt relativeren, veranderen. En dat het leven precies goed is op elk moment, ook als het kut is en je zin hebt om te schreeuwen van frustratie.
Wat betreft toen. Het was toen echt anders. En nu begrijp ik waarom. Mijn man geeft prioriteit aan datgene wat het meest aandacht vraagt. Hij probeert daar aan de verwachtingen te voldoen waar het meest van hem gevraagd wordt. Toen ik hem leerde kennen, heeft hem dat echt het gevoel gegeven dat het misschien anders kon zijn. En hij heeft zich eraan overgegeven. We zijn gaan reizen en we waren altijd samen. We kwamen terug en ik bleek zwanger. Continu verandering, nieuwe ontwikkelingen, beweging.
Voor mij was dat realiteit. Die man die van mij hield, die zijn best deed mij te kennen en er voor mij te zijn en andersom, dat was realiteit. En dat was ook zo. En nu blijkt het een droom. Het reizen: een vlucht. De relatie: een vlucht en de hoop dat het "anders" zou blijven, dat dat gevoel waar hij nu alweer jaren onder gebukt gaat, weg zou blijven, dat het genezen zou zijn.
Toen we eenmaal echt terug en gesetteld waren, een kind hadden en de routine zijn intrede deed, toen kwam het terug. En ik weet nog, dat het plots was. Het overviel me. Dat wat hij voor mij had gedaan, deed hij nu voor zijn werk. Daar stopte hij nu zijn energie in, dat had prioriteit, daar probeerde hij aan de verwachtingen te voldoen. Niet omdat hij er zo gek op was maar omdat het de meeste aandacht vroeg. En hij kan het maar op 1 plek, daarna is zijn energie op.
Hij kan zelf geen prioriteiten stellen. Die worden voor hem gesteld door de omstandigheden. Hij is tegen precies hetzelfde aangelopen op zijn werk. Hij ervaart geen macht, geen controle. Alles overspoelt hem en hij maakt er dan maar het beste van. En tegelijkertijd de wrok dat het zo gaat. Dat dit hem aangedaan wordt. Dat het niet leuker is. Dat er niet genoeg rekening met hem gehouden wordt. Terwijl als hem gevraagd wordt: wat wil je? hij het niet weet, want hij weet niet wat hij wil.
Hij spiegelt wat hij ervaart in een situatie. En nu ik daarover nadenk is dat best een leuk compliment voor mij wb die eerste jaren (het is maar waar je plezier uit haalt, afijn... ) want het was heel bijzonder en heel liefdevol. Het is een naar idee dat dat niet oorspronkelijk uit hem kwam maar een afspiegeling van mij, hoe ik erin stond en dus wat hij aannam dat mijn verwachtingen waren. Dat besef, dat is een nachtmerrie. Want hoe weet ik ooit nog wat echt is in een relatie? Ik heb het toen niet opgepikt, wat stond het besef in de weg?
Los van mij, het viel me al eerder op dat je zei dat je veel herkende. Ik heb er toen niet naar gevraagd, niet omdat ik niet benieuwd ben maar omdat ik je nu lang genoeg "ken" om te weten dat als je er verder niets over zegt, je daar hoogstwrs goede redenen voor hebt voor jezelf.
Ik ben blij voor je dat het voor jou nu goed voelt, deze periode van oordeelloos leven. Ik heb het ook een tijd gedaan en het gaf me veel vrede en hield mijzelf intact. Toch was het niet genoeg. Ik hoop voor jou dat de conclusie is dat het wel genoeg en ook goed is .
zondag 10 augustus 2008 om 20:30
Ik heb nu een tijdje meegelezen op dit topic en ontdek daar een aantal mensen van wie ik op eerdere postings al eens wijze raad heb mogen ontvangen, zoals MissMara, Feliciaatje, Setter en Eleonora. Ik wil eigenlijk alleen mijn respect uitspreken voor jullie allemaal. Er zitten zulke schrijnende verhalen tussen en als ik dan zie wat voor liefdevolle en wijze reacties jullie zelf kunnen geven, ondanks alles wat je hebt meegemaakt, dan heb ik daar diep respect voor.
Zelf kan ik wel vaak vervallen in slachtoffergedrag/een slachtofferig gevoel, omdat ik vaak last heb van sombere buien en onzekerheidsaanvallen. Ik kan het niet eens terugvoeren op duidelijke zaken, terwijl ik wel op zoek ben naar een verklaring. Het is wel zo dat ik in mijn eerste levensjaren een alcoholist als vader had die zijn woede op mijn moeder gericht heeft. Maar later ben ik liefdevol opgegroeid bij mijn moeder en heb ik ook veel liefde van mijn opa en oma gehad (die me wel redelijk overbeschermend hebben opgevoed trouwens). Dat ik in mijn volwassen leven tegen (in mijn ogen) veel klachten/moeilijke dingen met mezelf aanloop, wil ik ergens vaak terug kunnen voeren op dingen die ik in mijn jeugd gemist heb (want anders zal het dus wel allemaal aan mijn zwakke persoonlijkheid liggen) en tegelijk voelt het heel zeikerig dat te doen. Nu ik jullie verhalen heb gelezen, voelt dat des te zeikeriger!
Dus nogmaals: ik heb bewondering voor de levenshouding van de meesten die hier schrijven. Jullie mogen trots zijn op jullie zelf en jullie wil om in het leven steeds de leermomenten te ontdekken.
@Feliciaatje: een knuffel voor jou. Hoop dat je mag vinden wat je zoekt, want dat verdien je zeker (ik las je posting over zelftwijfel e.d.)!
@MissMara: ook hier vind ik vaak weer herkenning in wat je schrijft en ik vind je reacties heel wijs en betrokken! Ik blijf benieuwd naar wat voor oordelen over het leven jij zelf hebt losgelaten, maar respecteer uiteraard wat je daarover wel en niet los wilt laten.
Zelf kan ik wel vaak vervallen in slachtoffergedrag/een slachtofferig gevoel, omdat ik vaak last heb van sombere buien en onzekerheidsaanvallen. Ik kan het niet eens terugvoeren op duidelijke zaken, terwijl ik wel op zoek ben naar een verklaring. Het is wel zo dat ik in mijn eerste levensjaren een alcoholist als vader had die zijn woede op mijn moeder gericht heeft. Maar later ben ik liefdevol opgegroeid bij mijn moeder en heb ik ook veel liefde van mijn opa en oma gehad (die me wel redelijk overbeschermend hebben opgevoed trouwens). Dat ik in mijn volwassen leven tegen (in mijn ogen) veel klachten/moeilijke dingen met mezelf aanloop, wil ik ergens vaak terug kunnen voeren op dingen die ik in mijn jeugd gemist heb (want anders zal het dus wel allemaal aan mijn zwakke persoonlijkheid liggen) en tegelijk voelt het heel zeikerig dat te doen. Nu ik jullie verhalen heb gelezen, voelt dat des te zeikeriger!
Dus nogmaals: ik heb bewondering voor de levenshouding van de meesten die hier schrijven. Jullie mogen trots zijn op jullie zelf en jullie wil om in het leven steeds de leermomenten te ontdekken.
@Feliciaatje: een knuffel voor jou. Hoop dat je mag vinden wat je zoekt, want dat verdien je zeker (ik las je posting over zelftwijfel e.d.)!
@MissMara: ook hier vind ik vaak weer herkenning in wat je schrijft en ik vind je reacties heel wijs en betrokken! Ik blijf benieuwd naar wat voor oordelen over het leven jij zelf hebt losgelaten, maar respecteer uiteraard wat je daarover wel en niet los wilt laten.
maandag 11 augustus 2008 om 10:22
Hai Feverine,
Wat fijn dat je wijze raad hebt ontvangen van deze geweldige vrouwen! Ze zijn allemaal top, vind je niet? Ik ben ook erg blij dat ik ze op dit forum heb mogen ontmoeten.
Mag ik vragen tegen wat voor dingen je aanloopt in je volwassen leven? Kan je een voorbeeld geven?
De eerste jaren van je leven zijn erg bepalend voor de rest van je leven, heb ik begrepen. Ik kan me voorstellen dat je tegen wat zaken aanloopt met een vader zoals jij die hebt gehad.
Als voorbeeldje: zelf ben ik toen ik nog heel klein was (van baby af aan) als ik teveel herrie maakte, in een kast gestopt. Ook al kan ik me het hele kast-gebeuren niet herinneren, van kleine ruimtes word ik helemaal panisch (en stil)...
Wat fijn dat je wijze raad hebt ontvangen van deze geweldige vrouwen! Ze zijn allemaal top, vind je niet? Ik ben ook erg blij dat ik ze op dit forum heb mogen ontmoeten.
Mag ik vragen tegen wat voor dingen je aanloopt in je volwassen leven? Kan je een voorbeeld geven?
De eerste jaren van je leven zijn erg bepalend voor de rest van je leven, heb ik begrepen. Ik kan me voorstellen dat je tegen wat zaken aanloopt met een vader zoals jij die hebt gehad.
Als voorbeeldje: zelf ben ik toen ik nog heel klein was (van baby af aan) als ik teveel herrie maakte, in een kast gestopt. Ook al kan ik me het hele kast-gebeuren niet herinneren, van kleine ruimtes word ik helemaal panisch (en stil)...
maandag 11 augustus 2008 om 10:37
Hai Artemis,
Helemaal mee eens, hier op dit forum zijn een hoop lieve en wijze mensen te vinden!
Wat heftig wat jij vertelt, mijn God! Ik kan me goed voorstellen hoe dat doorwerkt in je volwassen leven...Misschien heb je je verhaal al hier op het forum gedaan en vraag ik iets dubbel (dit topic is zo lang dat het moeilijk is helemaal bij te lezen), maar hoe ben je erachter gekomen dat ze dat met je gedaan hebben? Is je dat ook verteld of ben je daar via therapie achter gekomen? En hebben je ouders dat gedaan? Echt niet normaal wat mensen kinderen kunnen aandoen...
Hoe ga jij nu om met je angst voor kleinere ruimtes? En heb je het een en ander een beetje kunnen verwerken?
In mijn jeugd weet ik dus (niet van bewuste herinneringen maar van de verhalen) dat mijn vader een agressieve dronk had en mijn moeder alle hoeken van de kamer heeft laten zien. Volgens haar heeft hij mij nooit iets gedaan. Toen ik 3 was, is mijn moeder met ons (broer en mij) bij hem weggegaan.
Waar ik al als kind tegenaan liep is dat ik alles in twijfel trok. Ik miste een gevoel van veiligheid, terwijl ik een lieve moeder, broer en opa en oma heb (gehad, opa en oma zijn helaas overleden inmiddels). Niemand begreep het: ik piekerde me suf en vroeg iedere dag 100 keer bevestiging of ik wel bij mijn moeder mocht blijven, terwijl niemand ooit gezegd had dat ik weg moest. Ik voelde me gewoon nooit veilig, had altijd wel iets waar ik van mezelf over moest piekeren (in het thema: verdien ik de liefde van mijn familieleden wel?).
Nu ik volwassen ben trek ik nog alles in twijfel. Ben altijd bezig te analyseren wat ik precies voor de mensen om me heen voel (vriend, vriendinnen, familie) en vraag me nog steeds af of dat 'goed genoeg' is en of ik ze wel verdien. Mijn gevoelens wisselen vaak en daarvan kan ik in paniek raken. Zo vind ik dat ik steeds moet voelen dat ik van iemand houd bv, maar dat gebeurt niet. Soms voel ik even niks. Er zijn ook veel momenten dat ik me depressief voel, leeg voel en vind dat mijn leven niet echt veel zin heeft. Maar andersom zijn er ook dagen dat ik intens kan genieten en een 'vol gevoel' heb.
Verder loop ik ertegen aan dat ik mijn eigen oordeel vaak niet serieus durf te nemen en te gevoelig ben voor wat anderen denken en vinden. Als ik ergens over twijfel, vraag ik meteen raad bij anderen, en dan niet bij 1 persoon maar bij 12. Om vervolgens helemaal in de war te zijn, want iedereen vindt wat anders. Ik probeer nu bewust meer bij mezelf te blijven. Het boek dat MissMara me heeft aangeraden van Ingeborg Bosch heeft me geholpen iets meer te snappen van mijn wirwar van gevoelens en dat geeft rust. Maar soms slaat de paniek nog toe, met name als ik me vergelijk met anderen die zo zeker en stellig over kunnen komen over hun gevoelens en ideeen...
Helemaal mee eens, hier op dit forum zijn een hoop lieve en wijze mensen te vinden!
Wat heftig wat jij vertelt, mijn God! Ik kan me goed voorstellen hoe dat doorwerkt in je volwassen leven...Misschien heb je je verhaal al hier op het forum gedaan en vraag ik iets dubbel (dit topic is zo lang dat het moeilijk is helemaal bij te lezen), maar hoe ben je erachter gekomen dat ze dat met je gedaan hebben? Is je dat ook verteld of ben je daar via therapie achter gekomen? En hebben je ouders dat gedaan? Echt niet normaal wat mensen kinderen kunnen aandoen...
Hoe ga jij nu om met je angst voor kleinere ruimtes? En heb je het een en ander een beetje kunnen verwerken?
In mijn jeugd weet ik dus (niet van bewuste herinneringen maar van de verhalen) dat mijn vader een agressieve dronk had en mijn moeder alle hoeken van de kamer heeft laten zien. Volgens haar heeft hij mij nooit iets gedaan. Toen ik 3 was, is mijn moeder met ons (broer en mij) bij hem weggegaan.
Waar ik al als kind tegenaan liep is dat ik alles in twijfel trok. Ik miste een gevoel van veiligheid, terwijl ik een lieve moeder, broer en opa en oma heb (gehad, opa en oma zijn helaas overleden inmiddels). Niemand begreep het: ik piekerde me suf en vroeg iedere dag 100 keer bevestiging of ik wel bij mijn moeder mocht blijven, terwijl niemand ooit gezegd had dat ik weg moest. Ik voelde me gewoon nooit veilig, had altijd wel iets waar ik van mezelf over moest piekeren (in het thema: verdien ik de liefde van mijn familieleden wel?).
Nu ik volwassen ben trek ik nog alles in twijfel. Ben altijd bezig te analyseren wat ik precies voor de mensen om me heen voel (vriend, vriendinnen, familie) en vraag me nog steeds af of dat 'goed genoeg' is en of ik ze wel verdien. Mijn gevoelens wisselen vaak en daarvan kan ik in paniek raken. Zo vind ik dat ik steeds moet voelen dat ik van iemand houd bv, maar dat gebeurt niet. Soms voel ik even niks. Er zijn ook veel momenten dat ik me depressief voel, leeg voel en vind dat mijn leven niet echt veel zin heeft. Maar andersom zijn er ook dagen dat ik intens kan genieten en een 'vol gevoel' heb.
Verder loop ik ertegen aan dat ik mijn eigen oordeel vaak niet serieus durf te nemen en te gevoelig ben voor wat anderen denken en vinden. Als ik ergens over twijfel, vraag ik meteen raad bij anderen, en dan niet bij 1 persoon maar bij 12. Om vervolgens helemaal in de war te zijn, want iedereen vindt wat anders. Ik probeer nu bewust meer bij mezelf te blijven. Het boek dat MissMara me heeft aangeraden van Ingeborg Bosch heeft me geholpen iets meer te snappen van mijn wirwar van gevoelens en dat geeft rust. Maar soms slaat de paniek nog toe, met name als ik me vergelijk met anderen die zo zeker en stellig over kunnen komen over hun gevoelens en ideeen...
maandag 11 augustus 2008 om 11:12
Hey lieve Feverine, dankjewel voor je reactie . Ik vind je helemaal niet zeikerig, dit is hoe jij het ervaart al vanaf heel kleins af aan. Dat lijkt me niet makkelijk. Vooral doordat het zo ongrijpbaar lijkt te zijn.
Ik wou dat ik wat zinnigs kon zeggen over hoe ermee om te gaan. Het klinkt bijna alsof het voor jou om iets van een "fundamentele waarheid" gaat. Ik ken onzekerheid (veel te goed) en hoe je dan twijfelt aan jezelf. Maar zelfs dat trok ik dan weer in twijfel omdat ik het er ergens niet mee eens was. Ik wist dat het anders zou moeten kunnen. Het voelde opgelegd, door omstandigheden, door anderen, doordat ik geen beter verdedigingssysteem had.
Heb je het gevoel dat dit bij jou "hoort"? Want dan zou regressietherapie misschien interessant voor je kunnen zijn. Ik heb dit zelf gehad alweer jaren terug ivm een paar dingen. Het leuke is dat het heel snel op een blokkade inzoomt en je met 1 of 2 sessies een heel ander mens kunt zijn in dat opzicht.
Los daarvan, natuurlijk heeft het een enorme impact gehad wat je vader deed. De machteloosheid, het verdriet wat je als kind ervaren moet hebben. Een toeschouwer die niets kan doen. Dat is iets wat je meeneemt volgens mij, dat gevoel van aan de zijlijn staan en niets kunnen doen, niets kunnen betekenen. De conclusie kan dan denk ik zijn dat je dus geen betekenis hebt. Falen, niet toereikend zijn, afhankelijk zijn. Dat is een grote last voor zo'n klein kind mocht je er iets in herkennen.
En Artemis, die mensen waren gek. Een baby in een kast, hoe kunnen ze?! GRRR.
Ik wou dat ik wat zinnigs kon zeggen over hoe ermee om te gaan. Het klinkt bijna alsof het voor jou om iets van een "fundamentele waarheid" gaat. Ik ken onzekerheid (veel te goed) en hoe je dan twijfelt aan jezelf. Maar zelfs dat trok ik dan weer in twijfel omdat ik het er ergens niet mee eens was. Ik wist dat het anders zou moeten kunnen. Het voelde opgelegd, door omstandigheden, door anderen, doordat ik geen beter verdedigingssysteem had.
Heb je het gevoel dat dit bij jou "hoort"? Want dan zou regressietherapie misschien interessant voor je kunnen zijn. Ik heb dit zelf gehad alweer jaren terug ivm een paar dingen. Het leuke is dat het heel snel op een blokkade inzoomt en je met 1 of 2 sessies een heel ander mens kunt zijn in dat opzicht.
Los daarvan, natuurlijk heeft het een enorme impact gehad wat je vader deed. De machteloosheid, het verdriet wat je als kind ervaren moet hebben. Een toeschouwer die niets kan doen. Dat is iets wat je meeneemt volgens mij, dat gevoel van aan de zijlijn staan en niets kunnen doen, niets kunnen betekenen. De conclusie kan dan denk ik zijn dat je dus geen betekenis hebt. Falen, niet toereikend zijn, afhankelijk zijn. Dat is een grote last voor zo'n klein kind mocht je er iets in herkennen.
En Artemis, die mensen waren gek. Een baby in een kast, hoe kunnen ze?! GRRR.
maandag 11 augustus 2008 om 11:36
Lieve Feverine,
Ik kan (met mijn amateur-psychologie) me wel een voorstelling maken van het hoe en waarom jij een gemis van veiligheid hebt. Thuis met beide ouders was het natuurlijk niet veilig, wat je als peuter ook al door hebt, en toen werd de wereld zoals je die kende opeens drastisch om gegooid door het feit dat je moeder jullie oppakte en weg ging (wat alleen maar goed is; groot applaus voor jouw moeder!).
Ik loop er ook tegenaan dat ik mijn eigen oordeel soms niet serieus neem. Ook van thuis uit meegekregen. In de loop der tijd (ik woon echt al heel lang op mezelf) ben ik steeds meer naar mezelf toe gegroeid en ben ik steeds duidelijker voor mijn eigen mening gaan uitkomen. Het kost me nog wel eens wat moeite, zeker als er emoties bij komen kijken, of als ik het voor mezelf moet opnemen. Maar ik kom er wel!
Verder kan ik me alleen maar aansluiten bij de post van Feliciaatje. Zij verwoordt altijd haar mening zo mooi, dat haar posts soms gewoon een feestje zijn om te lezen (ook al is de inhoud dat niet).
En nu dan, de kast...
Ik heb het al van jongs af aan te horen gekregen van mij ex-moeder, maar het werd ook bevestigd door ooms en tantes. Mijn ex-moeder vond het eigenlijk wel een humorvol verhaal om te vertellen...
Ik heb nog niet de stap gezet om in therapie te gaan. Ik denk wel dat die tijd eens komt, maar ik ben er zelf nu nog niet klaar voor...
Sowieso probeer ik kleine ruimtes te vermijden. Ook donkere ruimtes trouwens, tot ergernis van mijn man is er ook altijd een klein beetje licht in onze slaapkamer. Hij begrijpt het wel hoor, maar zou liever een totaal duistere slaapkamer hebben.
Mocht ik toch in een kleine ruimte zijn, probeer ik altijd kalm te blijven en mijn gedachten uit te zetten of ergens anders op richten. Gewoon even niet over nadenken...
En jij Feverine, denk je na over therapie?
Ik kan (met mijn amateur-psychologie) me wel een voorstelling maken van het hoe en waarom jij een gemis van veiligheid hebt. Thuis met beide ouders was het natuurlijk niet veilig, wat je als peuter ook al door hebt, en toen werd de wereld zoals je die kende opeens drastisch om gegooid door het feit dat je moeder jullie oppakte en weg ging (wat alleen maar goed is; groot applaus voor jouw moeder!).
Ik loop er ook tegenaan dat ik mijn eigen oordeel soms niet serieus neem. Ook van thuis uit meegekregen. In de loop der tijd (ik woon echt al heel lang op mezelf) ben ik steeds meer naar mezelf toe gegroeid en ben ik steeds duidelijker voor mijn eigen mening gaan uitkomen. Het kost me nog wel eens wat moeite, zeker als er emoties bij komen kijken, of als ik het voor mezelf moet opnemen. Maar ik kom er wel!
Verder kan ik me alleen maar aansluiten bij de post van Feliciaatje. Zij verwoordt altijd haar mening zo mooi, dat haar posts soms gewoon een feestje zijn om te lezen (ook al is de inhoud dat niet).
En nu dan, de kast...
Ik heb het al van jongs af aan te horen gekregen van mij ex-moeder, maar het werd ook bevestigd door ooms en tantes. Mijn ex-moeder vond het eigenlijk wel een humorvol verhaal om te vertellen...
Ik heb nog niet de stap gezet om in therapie te gaan. Ik denk wel dat die tijd eens komt, maar ik ben er zelf nu nog niet klaar voor...
Sowieso probeer ik kleine ruimtes te vermijden. Ook donkere ruimtes trouwens, tot ergernis van mijn man is er ook altijd een klein beetje licht in onze slaapkamer. Hij begrijpt het wel hoor, maar zou liever een totaal duistere slaapkamer hebben.
Mocht ik toch in een kleine ruimte zijn, probeer ik altijd kalm te blijven en mijn gedachten uit te zetten of ergens anders op richten. Gewoon even niet over nadenken...
En jij Feverine, denk je na over therapie?
maandag 11 augustus 2008 om 12:25
@Feliciaatje: tnx voor je reactie! Ongrijpbaar is idd het juiste woord! Soms heb ik het gevoel dat mijn omstandigheden ok zijn, maar dat ik zelf in staat ben alles zo in twijfel te trekken dat elke vaste bodem onder mijn voeten vandaan glijdt. Idd op zoek naar de fundamentele waarheid, terwijl ik verstandelijk besef dat het een illusie is die na te streven. Bovendien lijken zowel mijn gevoel als mijn verstand niet toereikend voor het vinden van 'mijn waarheid'. Wat je beschrijft over dat ik als kind een machteloos getuige ben geweest, ik had dat nog niet zo bekeken. Maar kan me idd voorstellen dat dat bijdraagt aan het idee dat ik er niet echt toe doe.
Regressietherapie...dat zou best nog wel eens iets voor me kunnen zijn! Lijkt me ook erg eng, dat wel. Zeker omdat ik ook in vorige levens geloof en bang ben daar dan mee geconfronteerd te worden..Ik ga er wel eens over nadenken! Kun/wil je iets vertellen over jouw ervaring met die therapie?
Wat schrijf jij inderdaad mooi en helder. Ben jij soms schrijfster van beroep? Het is wel een talent in ieder geval. Hoe gaat het verder met jou? En wat voor twijfels ken jij met name?
@Artemis: ongelooflijk, wat wreed van jouw ex-moeder om dat ook nog eens humorvol te vinden om te vertellen! Ziek is het...Noem je haar je 'ex-moeder' omdat je inmiddels met haar gebroken hebt? Ik hoop dat je inmiddels mensen om je heen hebt waarbij je wel geborgenheid gevonden hebt! Het is echt schrijnend om zo'n basis gehad te hebben, maar gelukkig ben je nu volwassen en kan het leven nog veel goed maken..
Misschien met een steuntje in de rug, als therapie...Je zegt dat je daar nog niet klaar voor bent. Alles op zijn tijd natuurlijk. Maar heb je een bepaalde verwachting van therapie, dat het bv te confronterend zal zijn?
Ik zelf moet zeggen dat ik al heel wat therapieen heb gevolgd. Ik voel me bijna een soort shopper (en daarin voel ik me dus wel eens een aansteller-steeds maar therapieen zoeken terwijl ik relatief weinig heb meegemaakt!) Mensen zeggen wel eens tegen me dat ik eens met stoppen met therapie en moet beseffen dat ik het zelf moet gaan doen. Ik herken dat wel, blijf ergens op zoek naar de ideale hulp, de ideale baan, de ideale man etc in de illusie dat het magische recept voor een leuk leven aan me verschijnen zal. Ik moet volwassen worden, besef ik steeds meer!
Regressietherapie...dat zou best nog wel eens iets voor me kunnen zijn! Lijkt me ook erg eng, dat wel. Zeker omdat ik ook in vorige levens geloof en bang ben daar dan mee geconfronteerd te worden..Ik ga er wel eens over nadenken! Kun/wil je iets vertellen over jouw ervaring met die therapie?
Wat schrijf jij inderdaad mooi en helder. Ben jij soms schrijfster van beroep? Het is wel een talent in ieder geval. Hoe gaat het verder met jou? En wat voor twijfels ken jij met name?
@Artemis: ongelooflijk, wat wreed van jouw ex-moeder om dat ook nog eens humorvol te vinden om te vertellen! Ziek is het...Noem je haar je 'ex-moeder' omdat je inmiddels met haar gebroken hebt? Ik hoop dat je inmiddels mensen om je heen hebt waarbij je wel geborgenheid gevonden hebt! Het is echt schrijnend om zo'n basis gehad te hebben, maar gelukkig ben je nu volwassen en kan het leven nog veel goed maken..
Misschien met een steuntje in de rug, als therapie...Je zegt dat je daar nog niet klaar voor bent. Alles op zijn tijd natuurlijk. Maar heb je een bepaalde verwachting van therapie, dat het bv te confronterend zal zijn?
Ik zelf moet zeggen dat ik al heel wat therapieen heb gevolgd. Ik voel me bijna een soort shopper (en daarin voel ik me dus wel eens een aansteller-steeds maar therapieen zoeken terwijl ik relatief weinig heb meegemaakt!) Mensen zeggen wel eens tegen me dat ik eens met stoppen met therapie en moet beseffen dat ik het zelf moet gaan doen. Ik herken dat wel, blijf ergens op zoek naar de ideale hulp, de ideale baan, de ideale man etc in de illusie dat het magische recept voor een leuk leven aan me verschijnen zal. Ik moet volwassen worden, besef ik steeds meer!
maandag 11 augustus 2008 om 13:08
Feliciaatje (en Feverine), misschien dat ik binnenkort wat meer vertel over mijn eigen relatie-ervaringen, misschien ook niet (nu heb ik geen tijd). Het klopt dat ik bepaalde twijfels soms even laat liggen - als je daar commentaar op krijgt kan dat heel confronterend zijn. Ik heb trouwens een heel veilige relatie, waar heel veel ruimte voor mij is. Hooguit een stukje te veilig, maar goed, dat bewaren we voor een andere keer!
Feverine, welkom hier, ook jouw ervaringen zijn welkom!
Artemis, ik ben sprakeloos over zulke ernstige geestelijke mishandeling. Wat moet jij je bang en alleen gevoeld hebben.
Feverine, welkom hier, ook jouw ervaringen zijn welkom!
Artemis, ik ben sprakeloos over zulke ernstige geestelijke mishandeling. Wat moet jij je bang en alleen gevoeld hebben.
