Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 11 augustus 2008 om 17:11
@MissMara: dank je wel! En voel je zeker niet 'verplicht' meer in detaills te treden, je bijdragen aan het forum helpen, in ieder geval minimaal mij, zo al genoeg! Daarnaast hoef je natuurlijk niet eens te helpen, het forum is ervoor dat we onze dingen kwijt kunnen.
Kan me trouwens voorstellen dat reacties van anderen confronterend kunnen zijn, maar vind het juist zo'n kracht om daarin ook weer je eigen weg te gaan en te kiezen voor wat bij jou past. Zo merkte ik dat ik op mijn topic soms hele confronterende reacties kreeg met de strekking: 'beeindig je relatie, dit klinkt niet goed.' Vond het fijn te ervaren dat ik die dingen toch naast me neer kon leggen, simpelweg omdat ik niets met die reacties kon (en met die van jou bv wel). Zo heb ik dus gemerkt dat confronterende reacties me soms nog dichter bij mijn eigen gevoel, mening en overtuiging hebben gebracht.
Kan me trouwens voorstellen dat reacties van anderen confronterend kunnen zijn, maar vind het juist zo'n kracht om daarin ook weer je eigen weg te gaan en te kiezen voor wat bij jou past. Zo merkte ik dat ik op mijn topic soms hele confronterende reacties kreeg met de strekking: 'beeindig je relatie, dit klinkt niet goed.' Vond het fijn te ervaren dat ik die dingen toch naast me neer kon leggen, simpelweg omdat ik niets met die reacties kon (en met die van jou bv wel). Zo heb ik dus gemerkt dat confronterende reacties me soms nog dichter bij mijn eigen gevoel, mening en overtuiging hebben gebracht.
maandag 11 augustus 2008 om 18:24
Lieve allemaal,
Heb even bijgelezen en ga nu niet op iedereen specifiek reageren.
Het stellige van Guccigirl vind ik lastig. Iedereen heeft zijn eigen manier om met dingen om te gaan of om eruit te komen. Ja, ik heb medicijnen geslikt en ja, ik ben enorm aangekomen. Maar ik heb door die troep wel een hele kritieke periode overleefd. Dat had ik met alleen visolie niet gered.
Ja, ik heb een poos in de slachtofferrol gezeten. Ik weet dat het enorm not-done is, het nieuwe taboe van het laatste decennium, maar het was zo. Ik heb er hard aan gewerkt om anders in het leven te staan en dat lukt me goed. Alles in mijn tijd en tempo. Als ik er mensen mee pijn deed probeerde ik er van te leren. Altijd geprobeerd dingen bij mezelf te houden. Serieus nemen wat een ander zei.
Het heeft me jaren gekost om mezelf serieus te nemen. Om mijn slachtofferschap serieus te nemen. Want de verwarring die het psychisch geweld, de verwaarlozing en het seksueel misbruik teweeg had gebracht, maakte dat ik me verantwoordelijk voelde voor daden van anderen. Daardoor had ik aan de ene kant een verschrompeld en aan de andere kant een opgeblazen ego. Het heeft me jaren gekost om te leren dat ik bijzonder zijn los kon laten.
Het is heerlijk om me gewoon te voelen. Het is fijn om te merken dat niet alles aan mij ligt. Maar het is ook zwaar en eenzaam.
Door de ontworteling waarover ik in het begin van dit topic vertelde. Door het besef dat anderen je ongestraft pijn kunnen doen. Doordat ik een basisvertrouwen mis dat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is. Door het verdriet dat ik zoveel leuke dingen heb moeten missen, dingen die niet altijd in te halen zijn.
Ik leef in het heden en ik kijk vooruit. Mijn vroeger ligt achter me. In mijn hersens werkt de boel nu anders. Ik kan emoties beter verdragen, ik kan normaal met prikkels omgaan, ik heb geen herbelevingen meer. Dat is heel lang anders geweest en in die tijd heb ik daar erg onder geleden. Ik ben heel dankbaar dat ik uiteindelijk de goede hulp heb gekregen. Maar het was toch vooral heel veel en heel eenzaam werk.
Heb even bijgelezen en ga nu niet op iedereen specifiek reageren.
Het stellige van Guccigirl vind ik lastig. Iedereen heeft zijn eigen manier om met dingen om te gaan of om eruit te komen. Ja, ik heb medicijnen geslikt en ja, ik ben enorm aangekomen. Maar ik heb door die troep wel een hele kritieke periode overleefd. Dat had ik met alleen visolie niet gered.
Ja, ik heb een poos in de slachtofferrol gezeten. Ik weet dat het enorm not-done is, het nieuwe taboe van het laatste decennium, maar het was zo. Ik heb er hard aan gewerkt om anders in het leven te staan en dat lukt me goed. Alles in mijn tijd en tempo. Als ik er mensen mee pijn deed probeerde ik er van te leren. Altijd geprobeerd dingen bij mezelf te houden. Serieus nemen wat een ander zei.
Het heeft me jaren gekost om mezelf serieus te nemen. Om mijn slachtofferschap serieus te nemen. Want de verwarring die het psychisch geweld, de verwaarlozing en het seksueel misbruik teweeg had gebracht, maakte dat ik me verantwoordelijk voelde voor daden van anderen. Daardoor had ik aan de ene kant een verschrompeld en aan de andere kant een opgeblazen ego. Het heeft me jaren gekost om te leren dat ik bijzonder zijn los kon laten.
Het is heerlijk om me gewoon te voelen. Het is fijn om te merken dat niet alles aan mij ligt. Maar het is ook zwaar en eenzaam.
Door de ontworteling waarover ik in het begin van dit topic vertelde. Door het besef dat anderen je ongestraft pijn kunnen doen. Doordat ik een basisvertrouwen mis dat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is. Door het verdriet dat ik zoveel leuke dingen heb moeten missen, dingen die niet altijd in te halen zijn.
Ik leef in het heden en ik kijk vooruit. Mijn vroeger ligt achter me. In mijn hersens werkt de boel nu anders. Ik kan emoties beter verdragen, ik kan normaal met prikkels omgaan, ik heb geen herbelevingen meer. Dat is heel lang anders geweest en in die tijd heb ik daar erg onder geleden. Ik ben heel dankbaar dat ik uiteindelijk de goede hulp heb gekregen. Maar het was toch vooral heel veel en heel eenzaam werk.
woensdag 13 augustus 2008 om 12:37
Heb ik de boel doodgepraat, of is het gewoon effe rustig? Wil wel even een stukkie liefde toezenden aan allemaal hier.
Guccigirl, ik heb je gelezen. Ik snap je argumentatie maar die vind ik niet echt hout snijden bij dit topic. Het gaat hier niet over dat de boel een beetje tegen zit.
Natuurlijk mogen pillen niet in plaats komen van goede hulp, wat dat betreft ben ik het met je eens.
Feverine, welkom hier. Wat ik van je las, lijkt het mij dat er een probleem is geweest op het moment dat je je eigen ik moest vormen. Dat je daardoor moeite hebt jezelf als ankerpunt te zien en dat je niet weet waar je dingen uit jezelf moet halen. Dat je altijd op anderen let en jezelf daarin verliest.
Kennelijk was jouw eigen ikje in de tijd dat je opgroeide voor je ouders minder belangrijk dan hun eigen dingen, Of ben ik nu te stellig?
En als andere mensen dan zeggen dat het het 'zelf' moet doen, wat is dat zelf en waar haal je het vandaan? Snap ik je nu een beetje?
Guccigirl, ik heb je gelezen. Ik snap je argumentatie maar die vind ik niet echt hout snijden bij dit topic. Het gaat hier niet over dat de boel een beetje tegen zit.
Natuurlijk mogen pillen niet in plaats komen van goede hulp, wat dat betreft ben ik het met je eens.
Feverine, welkom hier. Wat ik van je las, lijkt het mij dat er een probleem is geweest op het moment dat je je eigen ik moest vormen. Dat je daardoor moeite hebt jezelf als ankerpunt te zien en dat je niet weet waar je dingen uit jezelf moet halen. Dat je altijd op anderen let en jezelf daarin verliest.
Kennelijk was jouw eigen ikje in de tijd dat je opgroeide voor je ouders minder belangrijk dan hun eigen dingen, Of ben ik nu te stellig?
En als andere mensen dan zeggen dat het het 'zelf' moet doen, wat is dat zelf en waar haal je het vandaan? Snap ik je nu een beetje?
woensdag 13 augustus 2008 om 13:52
Lieve Hanke, vanaf mijn computer een stukje liefde terug!
Ik zit met een probleem, en weet niet hoe ik het kan oplossen... Ik heb mijn lieve broer gesproken. Nu spreek ik hem wel vaker natuurlijk, maar hij heeft echt zijn hart bij me uitgestort tot in het diepste stukje. En ik weet niet hoe ik hem kan helpen...
Hij zit zo enorm met zichzelf in de knoop - vindt zichzelf niet goed genoeg, is heel erg onzeker. Ik denk niet dat hij er zelf uitkomt en heb het idee dat het gat waar hij in is gevallen alleen maar dieper aan het worden is.
Ik heb hem aangeraden met een professional te gaan praten, maar dat gaat hij niet doen. Ik weet niet meer hoe ik hem verder kan helpen en zit er ontzettend mee in mijn maag.
Ik zit met een probleem, en weet niet hoe ik het kan oplossen... Ik heb mijn lieve broer gesproken. Nu spreek ik hem wel vaker natuurlijk, maar hij heeft echt zijn hart bij me uitgestort tot in het diepste stukje. En ik weet niet hoe ik hem kan helpen...
Hij zit zo enorm met zichzelf in de knoop - vindt zichzelf niet goed genoeg, is heel erg onzeker. Ik denk niet dat hij er zelf uitkomt en heb het idee dat het gat waar hij in is gevallen alleen maar dieper aan het worden is.
Ik heb hem aangeraden met een professional te gaan praten, maar dat gaat hij niet doen. Ik weet niet meer hoe ik hem verder kan helpen en zit er ontzettend mee in mijn maag.
woensdag 13 augustus 2008 om 17:33
Artemis, meid wat een frustratie moet jij nu voelen. Ik heb mijn broer jaren geleden ook zo down gezien en ik wist ook niet wat ik kon doen om hem te helpen, dus ik weet hoe je je voelt.
Heeft hij wel al gepraat met zijn vrouw hierover?
En weet je ook wat deze verwarring bij hem getriggerd heeft?
Hanke, jij krijgt van mij een dikke terug, je bent een lieverd. En nee hoor, je hebt het topic niet doodgepraat hoor! Ben je mal!
Gekkerd
Heeft hij wel al gepraat met zijn vrouw hierover?
En weet je ook wat deze verwarring bij hem getriggerd heeft?
Hanke, jij krijgt van mij een dikke terug, je bent een lieverd. En nee hoor, je hebt het topic niet doodgepraat hoor! Ben je mal!
Gekkerd
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 13 augustus 2008 om 19:39
O ja, Hanke, ik geloof niet dat dit topic dood gepraat kan worden...
Setter, mijn broer heeft helaas geen vrouw. Ook geen vriendin of zicht op een relatie. Ik denk dat zijn gemoedstoestand (hij zit er al een tijdje in) hier misschien ook wel schuld aan heeft.
Hij voelt zich dus ook zo omdat hij geen relatie heeft. Tenminste, dat zegt hij...
Hoe hij zo down is gekomen? Hij is vroeger altijd gepest, totdat hij op de middelbare school kwam. Onze ouders hebben hem altijd aangepraat dat hij niet speciaal was. Ook is onze (ex-)vader altijd erg hardhandig met hem omgesprongen.
Maar de trigger is denk ik dat onze ouders wel contact met mij proberen te zoeken, maar met hem helemaal niet... Hoe zeer ik ook wens dat ze me met rust laten, ik vind het zo erg dat ze helemaal niets aan hem laten horen. Gewoon een van je kinderen helemaal links laten liggen!
Ik word hier zo boos van, maar zit nu met een brok in mijn keel voor mijn broer...
Hoe is jouw broer uit zijn dal geklommen?
Setter, mijn broer heeft helaas geen vrouw. Ook geen vriendin of zicht op een relatie. Ik denk dat zijn gemoedstoestand (hij zit er al een tijdje in) hier misschien ook wel schuld aan heeft.
Hij voelt zich dus ook zo omdat hij geen relatie heeft. Tenminste, dat zegt hij...
Hoe hij zo down is gekomen? Hij is vroeger altijd gepest, totdat hij op de middelbare school kwam. Onze ouders hebben hem altijd aangepraat dat hij niet speciaal was. Ook is onze (ex-)vader altijd erg hardhandig met hem omgesprongen.
Maar de trigger is denk ik dat onze ouders wel contact met mij proberen te zoeken, maar met hem helemaal niet... Hoe zeer ik ook wens dat ze me met rust laten, ik vind het zo erg dat ze helemaal niets aan hem laten horen. Gewoon een van je kinderen helemaal links laten liggen!
Ik word hier zo boos van, maar zit nu met een brok in mijn keel voor mijn broer...
Hoe is jouw broer uit zijn dal geklommen?
woensdag 13 augustus 2008 om 20:28
@Hanke321: bedankt voor je lieve reactie. Je begrijpt me inderdaad goed, heb het gevoel niet zo'n sterk eigen ik te hebben kunnen vormen. Begint nu meer te komen, ben nu heel bewust bezig met wat ik zelf nu eigenlijk vind en geloof in het leven. Maar soms voel ik me zo'n zeur, omdat mijn ouders, in ieder geval mijn moeder en opa en oma, goede intenties hadden. Jouw verhaal is helemaal om te slikken! Goede intenties zijn dan ver te zoeken..Ik lees je bericht over hoe je nu in het leven staat en heb daar weer zo veel respect voor! Wat moet het moeilijk zijn om met al die dingen te dealen en zo op jezelf teruggeworpen te worden. En tegelijk denk ik: wat moet je trots zijn dat je er zelf voor gezorgd hebt dat je leven nu leefbaar is! Je geeft aan dat het zwaar en eenzaam is (kan ik me iets bij voorstellen, ik vind mijn eigen sores soms al zo zwaar en eenzaam!). Heb je wel mensen om je heen met wie je dit een beetje kunt delen en die je vertrouwt?
@lieve Artemis, wat rot zeg, dat je broer zo in de put zit en jij eigenlijk niets kan doen. Nou ja, je luistert naar hem ,dus je doet natuurlijk al iets (het maximale dat je kan doen). Van een afstandje denk ik: jij hebt dingen aangepakt om je leven te verbeteren, dat zal je broer ook zelf moeten doen. En het is een keuze dat hij geen hulp gaat zoeken. Soms moet de druk nog hoger oplopen en dan gaan er vanzelf weer goede dingen komen, omdat degene die lijdt meer 'drive' tot actie krijgt. Maar ja, lekker makkelijk gezegd, dat besef ik. Laat maar eens los bij iemand van wie je houdt en van wie je ziet dat hij ongelukkig is..
@lieve Artemis, wat rot zeg, dat je broer zo in de put zit en jij eigenlijk niets kan doen. Nou ja, je luistert naar hem ,dus je doet natuurlijk al iets (het maximale dat je kan doen). Van een afstandje denk ik: jij hebt dingen aangepakt om je leven te verbeteren, dat zal je broer ook zelf moeten doen. En het is een keuze dat hij geen hulp gaat zoeken. Soms moet de druk nog hoger oplopen en dan gaan er vanzelf weer goede dingen komen, omdat degene die lijdt meer 'drive' tot actie krijgt. Maar ja, lekker makkelijk gezegd, dat besef ik. Laat maar eens los bij iemand van wie je houdt en van wie je ziet dat hij ongelukkig is..
donderdag 14 augustus 2008 om 11:22
Hey lieve meiden .
Je krijgt mij niet zo snel uitgeluld hoor Hanke . Gezien de lengte van sommige van mijn epistels denk ik regelmatig: mens koop een dagboek!! Haha. Ik ben blij uit jullie reacties te merken Artemis en Feverine dat het iig niet vreselijk verveelt want daar ben ik dan wel weer bang voor, als ik uitgebreid zit te typen en op die verstuurknop druk.
Ik had effe een paar dagen nodig om te bekomen van alles. Ik merk dat de verantwoordelijkheid voor de relatie langzaam maar zeker van me afglijdt, ben nog steeds moe maar ik voel me elke dag een beetje beter, een beetje vrijer. En ik kan genieten van het gevoel dat de energie die nu "overblijft" lekker in mijzelf en mijn leven gestopt gaat worden. Morgen naar Lowlands, volgende dinsdag naar mijn vader (dankjewel nog voor je lieve bericht op mijn overstapsores topic Hanke ). Ruimte. Er komt steeds meer ruimte. Heerlijk.
Ik had een psychotherapeut rond mijn 18de Feverine en hij deed oa regressietherapie. Je kunt ook gewoon in dit leven blijven mocht je verdere uitstapjes eng vinden. Het is heel interessant om met die methode terug te gaan in de tijd, je bent er echt weer. Aantal jeugddingen uitgewerkt en doorgepraat. En idd ook verder terug, ik was als kind al overtuigd van het bestaan van reincarnatie. Voor mij vielen een aantal dingen op hun plek. Het leuke vind ik ervan dat zelfs als je er niet in gelooft, het nog steeds nuttig kan zijn. Dan wordt het gewoon psychodrama genoemd. Maar het legt alsnog rode draden en thema's bloot en dat verduidelijkt een hoop. Ik denk dat wat ik het mooist ervan vond was dat ik mijzelf zag in vele vormen, ander karakter, andere sekse, andere omstandigheden. En dat tegelijkertijd de kern ontzettend duidelijk was. De gemene deler. En de focus die dat stuk heeft, telkens weer.
Wat me ook opvalt aan je posting en dan het stukje naar Artemis toe is dat je in feite in een passieve houding afwacht wat je gebracht gaat worden. Of heb ik dat mis? Dat er iets naar je toekomt waardoor je eindelijk duidelijkheid hebt. Dat gaat niet gebeuren, dat moet je zelf creeren. En dat is idd een stukje volwassen worden. Het is jouw leven. En dat is zowel eng (wat een verantwoordelijkheid!) als fijn (mijn verantwoordelijkheid dus ik mag ermee doen wat ik wil). Die vrijheid is iets overdonderends. Ik denk dat daarom vertrouwen in jezelf hebben zo essentieel is, dan weet je dat je zotussendoor op je plaat zult gaan maar dat je je altijd wel weer redt. Dat is nl ook zo.
Ik vind dat ook zo grappig, dat mensen vaak verzuchten dat ze meer vrijheid zouden willen. Die hebben we, het is aan ons. Het is er al, het is niet een of andere magische toestand waar we voor moeten vechten. Het is hooguit een gevecht met onszelf om het te durven beseffen. Gek iets.
En MissMara, d'r moet niks . Dus mijn post was ook niet zo bedoeld, juist alle respect hier voor je gevoel dat het nu niet de tijd is om er uitgebreid over te schrijven. Ik hoop dat je het niet zo voelde, als een vraag van mijn kant. Meer dat als er een moment komt waarop je dat wel wil, je het zeker kunt delen hier.
En lieve Hanke, ik vind je posting van maandag zo mooi, zo oprecht. En ook op veel punten zo herkenbaar. Het is idd fijn om gewoon te zijn. Dat haalt er een hoop nergens-op-slaande druk af, vermindert de vervreemding en eenzaamheid. Ik voel me nu echt deel van de wereld, ik ben er en het is goed zoals het is. Ongelooflijk hoe erg dat gevoel veranderd is vergeleken met vroeger. Ik ben thuis. Terwijl ik vroeger heimwee had naar iets wat hier niet is.
En wat naar van je broer Artemis. Wat zul je je machteloos en bang voelen. Waarom wil hij geen hulp? Heeft hij er geen vertrouwen in? En wat erg van je ouders dat ze wel contact zoeken met jou en niet met hem. Ik begrijp dat je er zelf niet op zit te wachten maar het is wel een indicatie dat je toch belangrijk voor ze bent. En hij niet. Dat is dan de final blow lijkt me. Dat had hij nou net niet nodig. Ik hoop dat hij er nog eens over na wil denken, die hulp van een professioneel iemand. Want dit is ook zwaar voor jou zo, jij kunt die verantwoordelijkheid niet dragen dat jij de enige bent die hem in theorie zou kunnen bijstaan. En ik weet, dat is een keuze. Maar bij familie schuif je dat niet zo makkelijk opzij als je je flink zorgen maakt. Pas goed op jezelf .
Wat ben je toch een lieverd Setter!
Ik vind het ergens zo gek. Het is zo'n beladen topic qua onderwerp. En de sfeer is juist zo positief. Niet dat het een het ander uitsluit maar het verbaast me soms hoe positief. Echt een compliment voor iedereen hier, het voelt thuis.
Hele dikke voor iedereen.
Je krijgt mij niet zo snel uitgeluld hoor Hanke . Gezien de lengte van sommige van mijn epistels denk ik regelmatig: mens koop een dagboek!! Haha. Ik ben blij uit jullie reacties te merken Artemis en Feverine dat het iig niet vreselijk verveelt want daar ben ik dan wel weer bang voor, als ik uitgebreid zit te typen en op die verstuurknop druk.
Ik had effe een paar dagen nodig om te bekomen van alles. Ik merk dat de verantwoordelijkheid voor de relatie langzaam maar zeker van me afglijdt, ben nog steeds moe maar ik voel me elke dag een beetje beter, een beetje vrijer. En ik kan genieten van het gevoel dat de energie die nu "overblijft" lekker in mijzelf en mijn leven gestopt gaat worden. Morgen naar Lowlands, volgende dinsdag naar mijn vader (dankjewel nog voor je lieve bericht op mijn overstapsores topic Hanke ). Ruimte. Er komt steeds meer ruimte. Heerlijk.
Ik had een psychotherapeut rond mijn 18de Feverine en hij deed oa regressietherapie. Je kunt ook gewoon in dit leven blijven mocht je verdere uitstapjes eng vinden. Het is heel interessant om met die methode terug te gaan in de tijd, je bent er echt weer. Aantal jeugddingen uitgewerkt en doorgepraat. En idd ook verder terug, ik was als kind al overtuigd van het bestaan van reincarnatie. Voor mij vielen een aantal dingen op hun plek. Het leuke vind ik ervan dat zelfs als je er niet in gelooft, het nog steeds nuttig kan zijn. Dan wordt het gewoon psychodrama genoemd. Maar het legt alsnog rode draden en thema's bloot en dat verduidelijkt een hoop. Ik denk dat wat ik het mooist ervan vond was dat ik mijzelf zag in vele vormen, ander karakter, andere sekse, andere omstandigheden. En dat tegelijkertijd de kern ontzettend duidelijk was. De gemene deler. En de focus die dat stuk heeft, telkens weer.
Wat me ook opvalt aan je posting en dan het stukje naar Artemis toe is dat je in feite in een passieve houding afwacht wat je gebracht gaat worden. Of heb ik dat mis? Dat er iets naar je toekomt waardoor je eindelijk duidelijkheid hebt. Dat gaat niet gebeuren, dat moet je zelf creeren. En dat is idd een stukje volwassen worden. Het is jouw leven. En dat is zowel eng (wat een verantwoordelijkheid!) als fijn (mijn verantwoordelijkheid dus ik mag ermee doen wat ik wil). Die vrijheid is iets overdonderends. Ik denk dat daarom vertrouwen in jezelf hebben zo essentieel is, dan weet je dat je zotussendoor op je plaat zult gaan maar dat je je altijd wel weer redt. Dat is nl ook zo.
Ik vind dat ook zo grappig, dat mensen vaak verzuchten dat ze meer vrijheid zouden willen. Die hebben we, het is aan ons. Het is er al, het is niet een of andere magische toestand waar we voor moeten vechten. Het is hooguit een gevecht met onszelf om het te durven beseffen. Gek iets.
En MissMara, d'r moet niks . Dus mijn post was ook niet zo bedoeld, juist alle respect hier voor je gevoel dat het nu niet de tijd is om er uitgebreid over te schrijven. Ik hoop dat je het niet zo voelde, als een vraag van mijn kant. Meer dat als er een moment komt waarop je dat wel wil, je het zeker kunt delen hier.
En lieve Hanke, ik vind je posting van maandag zo mooi, zo oprecht. En ook op veel punten zo herkenbaar. Het is idd fijn om gewoon te zijn. Dat haalt er een hoop nergens-op-slaande druk af, vermindert de vervreemding en eenzaamheid. Ik voel me nu echt deel van de wereld, ik ben er en het is goed zoals het is. Ongelooflijk hoe erg dat gevoel veranderd is vergeleken met vroeger. Ik ben thuis. Terwijl ik vroeger heimwee had naar iets wat hier niet is.
En wat naar van je broer Artemis. Wat zul je je machteloos en bang voelen. Waarom wil hij geen hulp? Heeft hij er geen vertrouwen in? En wat erg van je ouders dat ze wel contact zoeken met jou en niet met hem. Ik begrijp dat je er zelf niet op zit te wachten maar het is wel een indicatie dat je toch belangrijk voor ze bent. En hij niet. Dat is dan de final blow lijkt me. Dat had hij nou net niet nodig. Ik hoop dat hij er nog eens over na wil denken, die hulp van een professioneel iemand. Want dit is ook zwaar voor jou zo, jij kunt die verantwoordelijkheid niet dragen dat jij de enige bent die hem in theorie zou kunnen bijstaan. En ik weet, dat is een keuze. Maar bij familie schuif je dat niet zo makkelijk opzij als je je flink zorgen maakt. Pas goed op jezelf .
Wat ben je toch een lieverd Setter!
Ik vind het ergens zo gek. Het is zo'n beladen topic qua onderwerp. En de sfeer is juist zo positief. Niet dat het een het ander uitsluit maar het verbaast me soms hoe positief. Echt een compliment voor iedereen hier, het voelt thuis.
Hele dikke voor iedereen.
vrijdag 15 augustus 2008 om 18:08
Fijn Feliciaatje, dat je je hier thuis voelt. Dat gevoel heb ik ook met jullie, een soort bijkomen. Geniet van Lowlands, mij lijkt het niks omdat het geluid daar zo hard is. Je dochter heeft een rockende moeder! Stoer hoor.
Voel me vandaag iets minder fijn, heb last van een dunne huid in figuurlijke zin. Ik pik momenteel heel veel op van mensen om me heen en in zo'n grote stad als waar ik nu ben is dat lang niet even prettig.
Daarstraks was ik ergens op een terras en de diensters daar zaten zo te roddelen over de gasten... heel naar. Normaal gesproken kan ik me daar wel overheen zetten maar nu ebt het wat na.
Heeft wel een reden die 'dunne huid'. Gister een belangrijke stap gezet: ben samen met een goede vriendin (die het nog veel kloterder gehad heeft dan ik) in een vrouwvriendelijke volwassenenwinkel geweest en daar een speeltje voor mezelf gekocht. Ik heb daar ook een wat meer huidecht iets aangeraakt en daar kreeg ik subiet een herbeleving van. Dat gevoel is nog niet helemaal uit mijn systeem, vandaar de 'dunne huid'. Maar de trots overheerst en het lieve verkooppersoneel daar en de vrouwvriendelijke producten maken het tot een positieve ervaring.
Zo, dat wilde ik even met jullie delen. En nu over naar jullie.
Wat een lieve reacties allemaal trouwens. Fijn hoor.
Artemis, wat klote hoe het gaat met je broer. Soms is het nog moeilijker om aan de zijlijn te staan en lijden te zien dan als het jezelf betreft. Daar heb je controle over. Bij je broer is het een verhaal van erbij staan en er naar kijken.
Ik vind het heel erg jammer dat hij geen hulp wil. Ik krijg er een beetje het gevoel bij dat hij zichzelf straft ermee. Mijn ouders willen me niet, er zal wel wat mis met me zijn en dat het nu zo klote gaat is mijn eigen schuld. Dat hij zo'n soort denktrant heeft. Ik kan me ook voorstellen dat hij niet makkelijk van vertrouwen is en dat daardoor hulp zoeken voor hem ook geen vanzelfsprekendheid is.
Maar ja, jij zit ermee. Lijkt me een lastig iets. Bedenk dat je niet meer voor hem kan zijn dan een zus, maar dat dat tegelijk juist heel waardevol kan zijn. Zeker als jullie ex -ouders hem zo verstoten.
Setter, ik had het nog over je gisteren, met die vriendin, voordat we naar die winkel gingen. Of het vertrouwen ooit nog terug komt, of het ooit fijn wordt: met een partner zijn. Verteld over jou aan de keukentafel met je lieve man naast je. Dat beeld staat me voor ogen, (alleen rook ik niet..). Bijzonder, lief en waar. Het is zo mooi om niet meer tegen de stroom in te gaan maar te léven...
Julus, ik weet niet hoe het je vergaat momenteel maar je bent niet vergeten! Succes met je intake en de wachttijd.
Fevarine, hoe is het om de reactie van Feliciaatje te lezen? Ik kan me goed vinden in wat ze schrijft maar ik weet ook wat een proces het is om uiteindelijk zo in vrijheid te kunnen denken. En daardoor dan ook verantwoordelijkheid kunnen dragen. Ik ben op weg in dat proces, moet nog erg stoeien met het concept van mijn eigen leven vorm geven.
Maar ik kan nu vanuit een eigen ik denken, voelen en handelen. Daardoor voel ik me zelfverzekerder en minder afhankelijk van anderen. En dat is echt anders dan vroeger. En na zo'n herbeleving als gister merk ik hoe groot de drang vroeger was naar troost, bevestiging, veiligheid. De behoefte daaraan hoort bij een veel jongere Hanke, om wat er toen gebeurde. Doordat ik daar naar bleef zoeken bleef ik ook onvolwassen. Eenmaal de trauma's verwerkt en geleerd met emoties en behoeften om te gaan, kom ik toe aan de volwassen Hanke. En die is lang niet zo passief omdat ze van niemand toestemming nodig heeft!
Voel me vandaag iets minder fijn, heb last van een dunne huid in figuurlijke zin. Ik pik momenteel heel veel op van mensen om me heen en in zo'n grote stad als waar ik nu ben is dat lang niet even prettig.
Daarstraks was ik ergens op een terras en de diensters daar zaten zo te roddelen over de gasten... heel naar. Normaal gesproken kan ik me daar wel overheen zetten maar nu ebt het wat na.
Heeft wel een reden die 'dunne huid'. Gister een belangrijke stap gezet: ben samen met een goede vriendin (die het nog veel kloterder gehad heeft dan ik) in een vrouwvriendelijke volwassenenwinkel geweest en daar een speeltje voor mezelf gekocht. Ik heb daar ook een wat meer huidecht iets aangeraakt en daar kreeg ik subiet een herbeleving van. Dat gevoel is nog niet helemaal uit mijn systeem, vandaar de 'dunne huid'. Maar de trots overheerst en het lieve verkooppersoneel daar en de vrouwvriendelijke producten maken het tot een positieve ervaring.
Zo, dat wilde ik even met jullie delen. En nu over naar jullie.
Wat een lieve reacties allemaal trouwens. Fijn hoor.
Artemis, wat klote hoe het gaat met je broer. Soms is het nog moeilijker om aan de zijlijn te staan en lijden te zien dan als het jezelf betreft. Daar heb je controle over. Bij je broer is het een verhaal van erbij staan en er naar kijken.
Ik vind het heel erg jammer dat hij geen hulp wil. Ik krijg er een beetje het gevoel bij dat hij zichzelf straft ermee. Mijn ouders willen me niet, er zal wel wat mis met me zijn en dat het nu zo klote gaat is mijn eigen schuld. Dat hij zo'n soort denktrant heeft. Ik kan me ook voorstellen dat hij niet makkelijk van vertrouwen is en dat daardoor hulp zoeken voor hem ook geen vanzelfsprekendheid is.
Maar ja, jij zit ermee. Lijkt me een lastig iets. Bedenk dat je niet meer voor hem kan zijn dan een zus, maar dat dat tegelijk juist heel waardevol kan zijn. Zeker als jullie ex -ouders hem zo verstoten.
Setter, ik had het nog over je gisteren, met die vriendin, voordat we naar die winkel gingen. Of het vertrouwen ooit nog terug komt, of het ooit fijn wordt: met een partner zijn. Verteld over jou aan de keukentafel met je lieve man naast je. Dat beeld staat me voor ogen, (alleen rook ik niet..). Bijzonder, lief en waar. Het is zo mooi om niet meer tegen de stroom in te gaan maar te léven...
Julus, ik weet niet hoe het je vergaat momenteel maar je bent niet vergeten! Succes met je intake en de wachttijd.
Fevarine, hoe is het om de reactie van Feliciaatje te lezen? Ik kan me goed vinden in wat ze schrijft maar ik weet ook wat een proces het is om uiteindelijk zo in vrijheid te kunnen denken. En daardoor dan ook verantwoordelijkheid kunnen dragen. Ik ben op weg in dat proces, moet nog erg stoeien met het concept van mijn eigen leven vorm geven.
Maar ik kan nu vanuit een eigen ik denken, voelen en handelen. Daardoor voel ik me zelfverzekerder en minder afhankelijk van anderen. En dat is echt anders dan vroeger. En na zo'n herbeleving als gister merk ik hoe groot de drang vroeger was naar troost, bevestiging, veiligheid. De behoefte daaraan hoort bij een veel jongere Hanke, om wat er toen gebeurde. Doordat ik daar naar bleef zoeken bleef ik ook onvolwassen. Eenmaal de trauma's verwerkt en geleerd met emoties en behoeften om te gaan, kom ik toe aan de volwassen Hanke. En die is lang niet zo passief omdat ze van niemand toestemming nodig heeft!
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:37
@Artemis: ik weet niet orecies hoe mijn broer eruit gekomen is. Wel weet ik dat hij enorm veel dronk destijds, en ineens werd dat aanzienlijk minder. Hij is een enorme waterrat, heeft in zijn vroege jeugd al al zijn zwemdiploma's gehaald inclusief reddingzwemmen enzovoorts, en in de loop der tijd begon hij steeds meer passie te ontwikkelen voor duiken. En als je wilt duiken moet je wel enige conditie hebben, moet je wel zorgen dat je in al je duikpakken blijft passen, en als je op een gegeven moment zelfs divemaster bent en duiklessen mag en kan geven, moet je wel het goede voorbeeld geven. Plus het feit dat hij via zijn werkgever zijn vrachtwagenrijbewijs mocht halen en tja, je kunt natuurlijk niet om 4 uur 's ochtends met een kegel in de vrachtwagen stappen hè?
Dus het zijn meerdere stappen geweest vermoed ik, maar even voor de duidelijkheid: het zijn míjn vermoedens. Erover praten met hem is onmogelijk, hij is nogal oppervlakkig. Pas als hij een beste slok alcohol op heeft gaan de gesprekken wat dieper.
Laat ik nou in mijn jeugd zo'n enorme aversie tegen alcohol gekregen hebben door mijn altijd drinkende ouders, dat ik me eigenlijk erger aan het feit dat ik pas een fatsoenlijk gesprek met hem kan hebben als hij teut is. De diepte is dus vaak ver te zoeken, zeg maar.
Rest mij nog te zeggen dat mijn hart naar jou en je broer uitgaat, ook al ken ik jullie niet. Het is vreselijk om zo met jezelf in de knoop te zitten en zo bang te zijn om hulp te zoeken. Net of je faalt, lijkt het dan he? En dan bedoel ik jullie beiden....sterkte ermee.
(Wij gaan morgenvroeg op vakantie naar Zweden en Noorwegen, over 2 weken zijn we terug, ik vermoed dat ik dan een hoop bij te lezen heb).
Liefs, Setter
Dus het zijn meerdere stappen geweest vermoed ik, maar even voor de duidelijkheid: het zijn míjn vermoedens. Erover praten met hem is onmogelijk, hij is nogal oppervlakkig. Pas als hij een beste slok alcohol op heeft gaan de gesprekken wat dieper.
Laat ik nou in mijn jeugd zo'n enorme aversie tegen alcohol gekregen hebben door mijn altijd drinkende ouders, dat ik me eigenlijk erger aan het feit dat ik pas een fatsoenlijk gesprek met hem kan hebben als hij teut is. De diepte is dus vaak ver te zoeken, zeg maar.
Rest mij nog te zeggen dat mijn hart naar jou en je broer uitgaat, ook al ken ik jullie niet. Het is vreselijk om zo met jezelf in de knoop te zitten en zo bang te zijn om hulp te zoeken. Net of je faalt, lijkt het dan he? En dan bedoel ik jullie beiden....sterkte ermee.
(Wij gaan morgenvroeg op vakantie naar Zweden en Noorwegen, over 2 weken zijn we terug, ik vermoed dat ik dan een hoop bij te lezen heb).
Liefs, Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 15 augustus 2008 om 20:51
@ Felicia: jij ook hoor, een dikke lieve schat!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik jullie allemaal lieve schatten vind! Ik zal zeker weten aan jullie denken straks in Noorwegen!
@ Hanke: jeeeeeeee wat moedig van je zeg, dat je die winkel ingegaan bent! Wauw zeg, dat zou ik nou echt nooit durven doen hoor...pfff.... en dan nog niet alleen dat je het hebt gedurfd, maar dat je dat huidechte ding überhaupt durfde aan te raken, ook al weet je dat dat nare herinneringen oproept! Wat ben jij een kanjer zeg!
Ik moest even graven toen je het had over mij en mijn man aan de keukentafel, sigaretje rokend....mijn eerste gedachte was "dat was ik niet, ik rook niet (meer)!". Ik ben 3,5 jaar geleden cold turkey gestopt, helemaal op eigen kracht en daar ben ik nog steeds trots op!
Maar toen herinnerde ik me ineens dat ik dat weken terug hier verteld had inderdaad. En jawel: ik zie mezelf weer helemaal zitten, totaal ontredderd, wangen nat van de tranen, bibberend van de schrik...en als ik dan bedenk dat diezelfde aanrander mij afgelopen juni een hand gaf en voor het eerst sinds 16 jaar weer met me praatte en ik me NIET vies voelde....dan is er hoop. Voor jou, voor iedereen!
Ik realiseer me steeds meer hoe enorm ik het getroffen heb met mijn man. Ik hoor vaak verhalen om me heen, zie mensen om me heen, zelfs in de familie zie ik dingen gebeuren....ik knijp steeds vaker mijn handen dicht dat ik zo'n geweldige vent getroffen heb. Ik hoop voor jou, en ik gun het je zo ontzettend, dat je net zo'n geduldige en liefdevolle man zult treffen. Die heb je wel verdiend, na al het leed wat je geleden hebt.
Sowieso hele dikke voor iedereen hier! Tot over 2 weken!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik jullie allemaal lieve schatten vind! Ik zal zeker weten aan jullie denken straks in Noorwegen!
@ Hanke: jeeeeeeee wat moedig van je zeg, dat je die winkel ingegaan bent! Wauw zeg, dat zou ik nou echt nooit durven doen hoor...pfff.... en dan nog niet alleen dat je het hebt gedurfd, maar dat je dat huidechte ding überhaupt durfde aan te raken, ook al weet je dat dat nare herinneringen oproept! Wat ben jij een kanjer zeg!
Ik moest even graven toen je het had over mij en mijn man aan de keukentafel, sigaretje rokend....mijn eerste gedachte was "dat was ik niet, ik rook niet (meer)!". Ik ben 3,5 jaar geleden cold turkey gestopt, helemaal op eigen kracht en daar ben ik nog steeds trots op!
Maar toen herinnerde ik me ineens dat ik dat weken terug hier verteld had inderdaad. En jawel: ik zie mezelf weer helemaal zitten, totaal ontredderd, wangen nat van de tranen, bibberend van de schrik...en als ik dan bedenk dat diezelfde aanrander mij afgelopen juni een hand gaf en voor het eerst sinds 16 jaar weer met me praatte en ik me NIET vies voelde....dan is er hoop. Voor jou, voor iedereen!
Ik realiseer me steeds meer hoe enorm ik het getroffen heb met mijn man. Ik hoor vaak verhalen om me heen, zie mensen om me heen, zelfs in de familie zie ik dingen gebeuren....ik knijp steeds vaker mijn handen dicht dat ik zo'n geweldige vent getroffen heb. Ik hoop voor jou, en ik gun het je zo ontzettend, dat je net zo'n geduldige en liefdevolle man zult treffen. Die heb je wel verdiend, na al het leed wat je geleden hebt.
Sowieso hele dikke voor iedereen hier! Tot over 2 weken!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 15 augustus 2008 om 21:35
Goed he, dat je gestopt bent met roken! Ik vind het top.
Maar vooral zo fijn voor jou hoe veel verder je bent. Dat je liefhebt, leeft, speelt, lacht en lekker op vakantie gaat. Wi snakkes! (schijnt noors te zijn voor 'we horen nog van elkaar", op een hartelijke manier).
Ik kies er niet voor om nog een keer dat specifieke attribuut aan te raken en ik vond mezelf ook helemaal niet dapper ofzo. Het was nl. geen bewuste keus en ik baal van mijn fysieke reactie.
Mijn aankoop ziet er trouwens totaal anders uit. Die vriendin met wie ik was vertelde ook meteen dat wij een geschiedenis van misbruik hebben en die mevrouw reageerde heel fijn. Ze hebben veel klandizie met die achtergrond. Fijn dat er ook mooi design is.
Mooi weer wens ik je toe, geniet van de lange dagen daar. Ik heb er ooit een huttentrektocht met de auto gedaan en het was heel mooi. Waarschijnlijk zie je niet teveel dronken mensen, alcohol is er niet te betalen...En kom veilig hier weer terug.
Maar vooral zo fijn voor jou hoe veel verder je bent. Dat je liefhebt, leeft, speelt, lacht en lekker op vakantie gaat. Wi snakkes! (schijnt noors te zijn voor 'we horen nog van elkaar", op een hartelijke manier).
Ik kies er niet voor om nog een keer dat specifieke attribuut aan te raken en ik vond mezelf ook helemaal niet dapper ofzo. Het was nl. geen bewuste keus en ik baal van mijn fysieke reactie.
Mijn aankoop ziet er trouwens totaal anders uit. Die vriendin met wie ik was vertelde ook meteen dat wij een geschiedenis van misbruik hebben en die mevrouw reageerde heel fijn. Ze hebben veel klandizie met die achtergrond. Fijn dat er ook mooi design is.
Mooi weer wens ik je toe, geniet van de lange dagen daar. Ik heb er ooit een huttentrektocht met de auto gedaan en het was heel mooi. Waarschijnlijk zie je niet teveel dronken mensen, alcohol is er niet te betalen...En kom veilig hier weer terug.
zaterdag 16 augustus 2008 om 15:56
@Feliciaatje: fijne reactie weer van jou! En fijn te lezen dat je weer meer energie voor jezelf voelt! Wat vreselijk interessant zeg, die regressietherapie. En wat heerlijk dat je een gemene deler vond in al je ervaringen, dat lijkt me heel veel rust geven. Kun en wil je erover vertellen wat die gemene deler is?
Ben wel benieuwd hoe je erover denkt: denk je dat het per se nodig is te snappen/herinneren wat er in het verleden is gebeurd dat heeft bijgedragen tot bepaalde problemen/moeilijke dingen in het heden? Het lijkt mij nog steeds beetje eng..en ben tegelijk ook bang dat ik me nooit iets zal herinneren. Heb zelf op mijn 20ste hypnotherapie gedaan en was zo gefocusses op het in hypnose raken en met mijn onderbewustzijn in contact komen, dat het juist niet lukte!
Wat je schrijft over redelijk passief afwachten tot de duidelijkheid komt klopt helemaal. Daarom ben ik denk ik ook zo vaak van therapie gewisseld en achteraf steeds beetje 'ontevreden' want het bracht niet alles wat ik hoopte. Nee, logisch, want ik moet er zelf iets mee. Het is dubbel: ik zie vrijheid als het ultieme om na te streven en tegelijk kan ik moeilijk omgaan met een gebrek aan externe sturing. Dan komt het ineens echt op jezelf neer en dat stuit ik op een soort 'leegte'. Ik ben ook wel eens bang dat er te weinig in me zit en heb het steeds opnieuw nodig te bedenken waar ik nu blij van word en wat voor mij nu echt belangrijk is. Daarom raakte het me ook zo toen jij het had over de rode draad in jezelf.
Heel veel plezier bij Lowlands trouwens!
@Hanke321: ookal kan ik jouw posting over 'huidechte zaken' niet helemaal precies begrijpen (ik denk dat ik daarvoor terug moet lezen), heb ik het idee dat je een confronterende en grote stap hebt gezet voor jezelf. En dat vind ik knap. Ik vind je reacties ook heel lief en heel betrokken! En om jouw vraag te beantwoorden: het lezen van de reactie van Feliciaatje doet me goed. Het is fijn om als doel te hebben dichter bij de vrijheid en je eigen keuzes te komen. Maar ook eng, precies om de redenen die jij eerder zo mooi verwoord hebt!
@Artemis: hoe gaat het nu met jou? Hoop dat je het verdriet over je broer af en toe ook los kunt laten!
@MissMara: ik mis je een beetje
. Haha, dit is geen sociale controle hoor, maar ik zie de laatste tijd wat minder van je postings en ben benieuwd hoe het met je gaat. Hoop niet dat dit dwingend overkomt, maar is meer een blijk van waardering.
Ben wel benieuwd hoe je erover denkt: denk je dat het per se nodig is te snappen/herinneren wat er in het verleden is gebeurd dat heeft bijgedragen tot bepaalde problemen/moeilijke dingen in het heden? Het lijkt mij nog steeds beetje eng..en ben tegelijk ook bang dat ik me nooit iets zal herinneren. Heb zelf op mijn 20ste hypnotherapie gedaan en was zo gefocusses op het in hypnose raken en met mijn onderbewustzijn in contact komen, dat het juist niet lukte!
Wat je schrijft over redelijk passief afwachten tot de duidelijkheid komt klopt helemaal. Daarom ben ik denk ik ook zo vaak van therapie gewisseld en achteraf steeds beetje 'ontevreden' want het bracht niet alles wat ik hoopte. Nee, logisch, want ik moet er zelf iets mee. Het is dubbel: ik zie vrijheid als het ultieme om na te streven en tegelijk kan ik moeilijk omgaan met een gebrek aan externe sturing. Dan komt het ineens echt op jezelf neer en dat stuit ik op een soort 'leegte'. Ik ben ook wel eens bang dat er te weinig in me zit en heb het steeds opnieuw nodig te bedenken waar ik nu blij van word en wat voor mij nu echt belangrijk is. Daarom raakte het me ook zo toen jij het had over de rode draad in jezelf.
Heel veel plezier bij Lowlands trouwens!
@Hanke321: ookal kan ik jouw posting over 'huidechte zaken' niet helemaal precies begrijpen (ik denk dat ik daarvoor terug moet lezen), heb ik het idee dat je een confronterende en grote stap hebt gezet voor jezelf. En dat vind ik knap. Ik vind je reacties ook heel lief en heel betrokken! En om jouw vraag te beantwoorden: het lezen van de reactie van Feliciaatje doet me goed. Het is fijn om als doel te hebben dichter bij de vrijheid en je eigen keuzes te komen. Maar ook eng, precies om de redenen die jij eerder zo mooi verwoord hebt!
@Artemis: hoe gaat het nu met jou? Hoop dat je het verdriet over je broer af en toe ook los kunt laten!
@MissMara: ik mis je een beetje
. Haha, dit is geen sociale controle hoor, maar ik zie de laatste tijd wat minder van je postings en ben benieuwd hoe het met je gaat. Hoop niet dat dit dwingend overkomt, maar is meer een blijk van waardering.
zaterdag 16 augustus 2008 om 16:08
Dames, ik heb vanwege vakantiestress (werk en thuis) deze week geen tijd gehad om alles bij te lezen, maar wil jullie allemaal even een dikke geven.
Ik hoop dat ik na mijn vakantie tijd heb om alles weer bij te lezen. Tot over een twee weken, ik zal proberen wat van het mooie weer voor me uit naar Nederland te sturen!
Ik hoop dat ik na mijn vakantie tijd heb om alles weer bij te lezen. Tot over een twee weken, ik zal proberen wat van het mooie weer voor me uit naar Nederland te sturen!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:14
Dag meiden,
ik ben hier inderdaad wat minder de laatste dagen, Feverine, want wij hebben een raar drukke week. Gister werd mijn man 40 en moest ik een grote bbq organiseren (wel leuk hoor!), vandaag zijn we aan het inpakken geweest omdat we vannacht op vakantie gaan voor een dag of 10. Het duurt dus weer even voordat ik er ben!
Feliciaatje, ik vatte je vraag volgens mij zo op als jij hem bedoelde hoor! Ik voel me hier ook op mijn gemak, precies wat jij zei. Fijn hoor, een plek om (ongecompliceerd) over moeilijke dingen te durven praten.
ik ben hier inderdaad wat minder de laatste dagen, Feverine, want wij hebben een raar drukke week. Gister werd mijn man 40 en moest ik een grote bbq organiseren (wel leuk hoor!), vandaag zijn we aan het inpakken geweest omdat we vannacht op vakantie gaan voor een dag of 10. Het duurt dus weer even voordat ik er ben!
Feliciaatje, ik vatte je vraag volgens mij zo op als jij hem bedoelde hoor! Ik voel me hier ook op mijn gemak, precies wat jij zei. Fijn hoor, een plek om (ongecompliceerd) over moeilijke dingen te durven praten.
maandag 18 augustus 2008 om 08:53
Ja, ik ben ook een poosje niet op het forum geweest, omdat ik teveel topics opende over dezelfde onderwerpen, maar net zoals bij jullie komen dezelfde onderwerpen vaak terug.
Vorige week dinsdag ben ik voor het eerst weer even bij m'n familie geweest en dat was best heftig. Mijn broer werd 38, dus daar moest ik weer even heen en ik ben daarna even bij mijn ouders wezen slapen om de volgende dag m'n nicht op te zoeken die alweer haar derde kind heeft gekregen.
Op zich zag ik best tegen het bezoek op, mede omdat het alweer zo lang was geleden dat ik was geweest. Ik moet het wel echt nodig vinden om te gaan, anders maak ik niet helemaal de reis naar Dordrecht. Vroeger was het vaak zo dat ik helemaal van Rotterdam naar Dordt ging voor een verjaardag en dat dan de hele kamer vol zat met refo's en dan voelde ik me zo vreselijk niet op m'n gemak, dat ik na een kwartier al opstapte, want ik kreeg het dan stikbenauwd met een kamer vol met refo-gezichten.
Nu is dat gelukkig anders. Tegenwoordig worden de verjaardagen alleen georganiseerd voor familie en dat is toch een stuk prettiger, we zijn dan onder elkaar en wisselen de belevenissen van de laatste tijd uit en ik heb daar ergens ook wel behoefte aan, maar ik vind het ook zo dubbel van me: aan de ene kant heb ik altijd op mijn familie gespuugd, omdat ze altijd zo streng en zo hard waren en ze mij voor mijn gevoel onderdrukten en mij allemaal dingen ontzegden en nu ik wat ouder ben, mis ik ze af en toe wel, maar ik voel me van binnen toch nog steeds gebruikt en onder druk gezet, een soort geestelijk en emotioneel verkracht omdat ik zoveel dingen niet mocht en omdat ik me altijd gevangen voelde daar, met die kerkgang en die stiltes op zondag etc.
Nu probeer ik dus een eigen leven te leiden zonder kerkgang en zonder moeten, maar dat is ook enorm moeilijk voor mij, omdat ik altijd maar aan mijn ouders heb toegegeven, uit angst voor straf etc, of omdat ze me gingen dwingen of dreigen dat ze dingen op school gingen vertellen over mij die er thuis gebeurden.
Dit heb ik volgehouden tot mijn zeventiende en toen ben ik het huis uitgegaan naar een pleeggezin, maar daar waren ze helaas geen haar beter, ze waren misschien minder streng in de leer, maar mijn ex-pleegmoeder pakte mij keihard aan, als ware ik het rotkind en mijn ouders de perfecte ouders, terwijl veel problemen van kinderen toch er mede mee te maken hebben hoe hij of zij is opgevoed, maar zij keek daar helemaal niet naar, daar mocht ik het verder niet meer van haar over hebben en ik liep 1 keer per week bij een pscycholoog en daar mocht ik van haar dan maar 1 keer in de 2 weken naar toe, dat regelde zij zo maar eventjes voor mij, terwijl ik toch serieus bij die vrouw in therapie was en die therapie was voor mij heel erg belangrijk, want itt tot mijn ouders vertrouwde ik die vrouw wel en vertelde ik haar alles, maar daar praatte ik thuis nooit over.
Mijn moeder speelde toen ook een soort slachtoffertje, alsof zij het probleem was, alsof zij zielig was dat zij zulk soort kinderen had gekregen, kinderen die wilden leven, die wilden genieten, die gewoon mens wilden zijn met al hun behoeften, gevoelens en wensen. Zij beklaagde zich daarover to mijn vader dat haar kinderen niet net zo waren als zij vroeger was: bekrompen, geisoleerd en dom gehouden, nee vind je het gek, zo wilden wij niet worden, echt niet, wij wilden niet opvallen in vreselijke refo-kleren waarbij iedereen je uitlachte en aan je kon zien dat je naar de kerk ging, wij wilden er niet bijlopen als een vreselijke refo-trut, want wij (mijn zus van 3 jaar ouder en ik) zagen daar het nut niet van in, waarom moest je erbij lopen als een vogelverschrikker terwijl je jong was en mooi en midden in de puberteit? Dan wil je er aantrekkelijk bijlopen en erbij horen en ik verkleedde me stiekem in het park en ik maakte me in de trein op, zodat ik eruit zag als een vamp ipv een refo-ramp en mijn moeder kon dat niet uitstaan, dan stond ze met een washandje bij de deur, om mijn gezicht te reinigen van alle bezoedelingen waar ik zo m'n best op had gedaan en op school stond er een conrector bij de deur klaar om mij naar het toilet te sturen om mijn gezicht te reinigen, want anders mocht ik de les niet in.
Erg he, zo'n opvoeding? Ik heb er echt vreselijk van gebaald, jarenlang en nu eigenljk nog. Nu weet ik bij mezelf vaak niet meer waar ik goed aan doe in mijn leven. Ik ben zo geleefd en gemaakt door anderen dat ik vaak geen eigen mening heb, want dat mocht vroeger niet, als die mening al enigszins afweek van de algemene mening, werd mijn mening helemaal niet gehoord, dan keek de goegemeente afkeurend en boos, want mijn mening paste niet in het plaatje van de massa en dat doet knap zeer, dat kan ik je wel zeggen. En met de massa bedoel ik de sekte waar ik op 21-jarige leeftijd toch weer in ben beland, terwijl ik me zo graag wilde losmaken van thuis, van heel die zware rot-godsdienst die me de keel uitkwam, maar ik dacht: als ik het nu eens probeer in pinksterland, daar zijn ze vast anders en daar mogen ze vast veel en veel meer dan in refo-land, maar ook dat viel zwaar en zwaar tegen, want ik was net in een verkeerde kerk beland.
Een kerk waarbij je ook geen eigen mening mocht hebben, misschien nog wel erger dan bij ons thuis, oftewel in ieder geval anders, want de wil van de voorganger was wet, maar daar ga ik verder niet teveel over uitwijden, want dan word ik weer zo vreselijk kwaad dat ik toch weer in zo'n sekte terecht ben gekomen, terwijl ik juist mezelf wilde bevrijden, maar ik was toen nog niet zo ver dat ik de kerk de rug zou toekeren, zo bang was ik dat ik dan naar de hel ging etc.
Nu ben ik wel kerk- en godsdienstloos en dat is ook eng. Ik heb het mijn familie verteld, waarom en die accepteert het verder wel geloof ik, ze moeten wel, anders waren ze me gewoon kwijt geweest, want na 30 jaar ellende en onderdrukking op verschillende manieren, was ik het spuug- en spuugzat om altijd maar het verlengstuk te zijn van een ander, want ik was ook nog es zo dom geweest, om toen ik na 4 jaar die sekte had verlaten, me in te laten met een moslimjongen die me helemaal geen vrijheid liet, maar die me nog het hardst van allemaal onderdrukte en ik was weer es zo dom om daar nog es in te trappen, na al die ervaringen die ik al achter de rug had en toen was ik al 25, kan je nagaan, dan moet je je lesje toch wel eens geleerd hebben, maar helaas had ik dat toen niet en liet ik die bewuste jongeman gewoon mijn leven binnen en toen ie eenmaal binnen was, toen wilde ie niet meer weg, zo had ie het naar zijn zin bij z'n nederlandse vriendin die alles had wat hij niet had: onderkomen, paspoort, geld, inkomen, nederlands staatsburgerschap en hij dacht dat ie via mij ook wel aan deze dingen kon komen en in het begin stond ik daar wel voor open, ik wilde hem graag helpen, ik was toen ook ten einde raad nadat ik die sekte had verlaten en ik zocht een nieuw doel en dat werd hij.
Vorige week dinsdag ben ik voor het eerst weer even bij m'n familie geweest en dat was best heftig. Mijn broer werd 38, dus daar moest ik weer even heen en ik ben daarna even bij mijn ouders wezen slapen om de volgende dag m'n nicht op te zoeken die alweer haar derde kind heeft gekregen.
Op zich zag ik best tegen het bezoek op, mede omdat het alweer zo lang was geleden dat ik was geweest. Ik moet het wel echt nodig vinden om te gaan, anders maak ik niet helemaal de reis naar Dordrecht. Vroeger was het vaak zo dat ik helemaal van Rotterdam naar Dordt ging voor een verjaardag en dat dan de hele kamer vol zat met refo's en dan voelde ik me zo vreselijk niet op m'n gemak, dat ik na een kwartier al opstapte, want ik kreeg het dan stikbenauwd met een kamer vol met refo-gezichten.
Nu is dat gelukkig anders. Tegenwoordig worden de verjaardagen alleen georganiseerd voor familie en dat is toch een stuk prettiger, we zijn dan onder elkaar en wisselen de belevenissen van de laatste tijd uit en ik heb daar ergens ook wel behoefte aan, maar ik vind het ook zo dubbel van me: aan de ene kant heb ik altijd op mijn familie gespuugd, omdat ze altijd zo streng en zo hard waren en ze mij voor mijn gevoel onderdrukten en mij allemaal dingen ontzegden en nu ik wat ouder ben, mis ik ze af en toe wel, maar ik voel me van binnen toch nog steeds gebruikt en onder druk gezet, een soort geestelijk en emotioneel verkracht omdat ik zoveel dingen niet mocht en omdat ik me altijd gevangen voelde daar, met die kerkgang en die stiltes op zondag etc.
Nu probeer ik dus een eigen leven te leiden zonder kerkgang en zonder moeten, maar dat is ook enorm moeilijk voor mij, omdat ik altijd maar aan mijn ouders heb toegegeven, uit angst voor straf etc, of omdat ze me gingen dwingen of dreigen dat ze dingen op school gingen vertellen over mij die er thuis gebeurden.
Dit heb ik volgehouden tot mijn zeventiende en toen ben ik het huis uitgegaan naar een pleeggezin, maar daar waren ze helaas geen haar beter, ze waren misschien minder streng in de leer, maar mijn ex-pleegmoeder pakte mij keihard aan, als ware ik het rotkind en mijn ouders de perfecte ouders, terwijl veel problemen van kinderen toch er mede mee te maken hebben hoe hij of zij is opgevoed, maar zij keek daar helemaal niet naar, daar mocht ik het verder niet meer van haar over hebben en ik liep 1 keer per week bij een pscycholoog en daar mocht ik van haar dan maar 1 keer in de 2 weken naar toe, dat regelde zij zo maar eventjes voor mij, terwijl ik toch serieus bij die vrouw in therapie was en die therapie was voor mij heel erg belangrijk, want itt tot mijn ouders vertrouwde ik die vrouw wel en vertelde ik haar alles, maar daar praatte ik thuis nooit over.
Mijn moeder speelde toen ook een soort slachtoffertje, alsof zij het probleem was, alsof zij zielig was dat zij zulk soort kinderen had gekregen, kinderen die wilden leven, die wilden genieten, die gewoon mens wilden zijn met al hun behoeften, gevoelens en wensen. Zij beklaagde zich daarover to mijn vader dat haar kinderen niet net zo waren als zij vroeger was: bekrompen, geisoleerd en dom gehouden, nee vind je het gek, zo wilden wij niet worden, echt niet, wij wilden niet opvallen in vreselijke refo-kleren waarbij iedereen je uitlachte en aan je kon zien dat je naar de kerk ging, wij wilden er niet bijlopen als een vreselijke refo-trut, want wij (mijn zus van 3 jaar ouder en ik) zagen daar het nut niet van in, waarom moest je erbij lopen als een vogelverschrikker terwijl je jong was en mooi en midden in de puberteit? Dan wil je er aantrekkelijk bijlopen en erbij horen en ik verkleedde me stiekem in het park en ik maakte me in de trein op, zodat ik eruit zag als een vamp ipv een refo-ramp en mijn moeder kon dat niet uitstaan, dan stond ze met een washandje bij de deur, om mijn gezicht te reinigen van alle bezoedelingen waar ik zo m'n best op had gedaan en op school stond er een conrector bij de deur klaar om mij naar het toilet te sturen om mijn gezicht te reinigen, want anders mocht ik de les niet in.
Erg he, zo'n opvoeding? Ik heb er echt vreselijk van gebaald, jarenlang en nu eigenljk nog. Nu weet ik bij mezelf vaak niet meer waar ik goed aan doe in mijn leven. Ik ben zo geleefd en gemaakt door anderen dat ik vaak geen eigen mening heb, want dat mocht vroeger niet, als die mening al enigszins afweek van de algemene mening, werd mijn mening helemaal niet gehoord, dan keek de goegemeente afkeurend en boos, want mijn mening paste niet in het plaatje van de massa en dat doet knap zeer, dat kan ik je wel zeggen. En met de massa bedoel ik de sekte waar ik op 21-jarige leeftijd toch weer in ben beland, terwijl ik me zo graag wilde losmaken van thuis, van heel die zware rot-godsdienst die me de keel uitkwam, maar ik dacht: als ik het nu eens probeer in pinksterland, daar zijn ze vast anders en daar mogen ze vast veel en veel meer dan in refo-land, maar ook dat viel zwaar en zwaar tegen, want ik was net in een verkeerde kerk beland.
Een kerk waarbij je ook geen eigen mening mocht hebben, misschien nog wel erger dan bij ons thuis, oftewel in ieder geval anders, want de wil van de voorganger was wet, maar daar ga ik verder niet teveel over uitwijden, want dan word ik weer zo vreselijk kwaad dat ik toch weer in zo'n sekte terecht ben gekomen, terwijl ik juist mezelf wilde bevrijden, maar ik was toen nog niet zo ver dat ik de kerk de rug zou toekeren, zo bang was ik dat ik dan naar de hel ging etc.
Nu ben ik wel kerk- en godsdienstloos en dat is ook eng. Ik heb het mijn familie verteld, waarom en die accepteert het verder wel geloof ik, ze moeten wel, anders waren ze me gewoon kwijt geweest, want na 30 jaar ellende en onderdrukking op verschillende manieren, was ik het spuug- en spuugzat om altijd maar het verlengstuk te zijn van een ander, want ik was ook nog es zo dom geweest, om toen ik na 4 jaar die sekte had verlaten, me in te laten met een moslimjongen die me helemaal geen vrijheid liet, maar die me nog het hardst van allemaal onderdrukte en ik was weer es zo dom om daar nog es in te trappen, na al die ervaringen die ik al achter de rug had en toen was ik al 25, kan je nagaan, dan moet je je lesje toch wel eens geleerd hebben, maar helaas had ik dat toen niet en liet ik die bewuste jongeman gewoon mijn leven binnen en toen ie eenmaal binnen was, toen wilde ie niet meer weg, zo had ie het naar zijn zin bij z'n nederlandse vriendin die alles had wat hij niet had: onderkomen, paspoort, geld, inkomen, nederlands staatsburgerschap en hij dacht dat ie via mij ook wel aan deze dingen kon komen en in het begin stond ik daar wel voor open, ik wilde hem graag helpen, ik was toen ook ten einde raad nadat ik die sekte had verlaten en ik zocht een nieuw doel en dat werd hij.
maandag 18 augustus 2008 om 09:02
Ik ga even hier verder, anders wordt het stukje te lang en onleesbaar voor sommigen onder jullie.
Na 3 jaar dat die jongen bij mij in huis was, is ie em gelukkig gesmeerd en inmiddels heb ik een andere vriend, maar die weet gelukkig wel wat vrijheid is, maar die kan zich soms enorm ergeren aan mij, want ik ben nog steeds op zoek naar mijn eigen identiteit, wat ik wel en niet mag, wat wel en/of niet goed is.
Ik heb me mijn hele leven moeten aanpassen aan anderen, en op een gegeven moment, zegt een grote, zware stem van binnen dan: en nu is het genoeg, nu ga ik aan mezelf toekomen, maar alleen maar aan mezelf toekomen, zonder in conflict te zijn met anderen, lukt niet en ook niet door alleen maar in vrede met anderen te leven, dus had ik in het begin veel conflicten met mijn omgeving, anders kon en durfde ik me niet losmaken, dat lukte me niet op een vreedzame manier, nee dat ging echt op een hele felle boze maner. Ik was boos op iedereen die me had onderdrukt en ik vertrouwde ook niemand meer en daar heb ik nu ook weer last van, zeker nu ik weer naar mijn ouders ben geweest en hoe ik weer mee werd geconfronteerd hoe dubbel die lui kunnen zijn, dat ze ook niet echt kunnen kiezen voor zichzelf en hun eigen behoeften, ze gaan nog steeds naar de kerk en dat moeten ze zelf weten, maar ik mis toch die totale vrijheid bij hen, die vrijheid die ik na streef, dat je mag zeggen wat je denkt, dat niets in het leven onbedekt is, daar bedoel ik mee, dat bepaalde plekken voor refo's zoals barren, kroegen en bioscopen not-done zijn, maar ik heb die dingen niet voor het geloof over, er moet toch een manier van leven zijn die wel voldoet en bij mij werkt het niet als ik dom wordt gehouden door mij van bepaalde dingen en zaken weg te houden onder het mom van: daar komen slechte mensen, dat is de wereld.
Zondag, toen we naar de kerk gingen, kwamen we altijd langs een kermis en daar moesten we maar snel langs gaan, want stel je voor dat je werd verleid, dat zou zonde zijn, maar volgens mij spreekt daar angst uit, uit zo'n opmerking, als je werkelijk in God gelooft, dan kan je toch niet verleid worden en daarom heb ik zo'n hekel aan elke vorm van geloof, omdat het ergens niet klopt, ergens zit het scheef, ergens zit er een zwakte in en daarom haat ik het, omdat het mi niet waarheidsgetrouw is, je kan er niet echt op bouwen, want op een gegeven moment laat het geloof je in de steek, zeker als jij het niet meer op kunt brengen te geloven en ziek en overspannen thuis zit, dan zie je niemand meer van de kerk, want dan voldoe je niet meer aan het plaatje, het is alleen maar geven, geven en nog eens geven en je krijgt er helaas maar bar weinig van terug en dat is de reden dat ik het geloof met man en macht de rug heb toegekeerd, door deze ervaringen.
Na 3 jaar dat die jongen bij mij in huis was, is ie em gelukkig gesmeerd en inmiddels heb ik een andere vriend, maar die weet gelukkig wel wat vrijheid is, maar die kan zich soms enorm ergeren aan mij, want ik ben nog steeds op zoek naar mijn eigen identiteit, wat ik wel en niet mag, wat wel en/of niet goed is.
Ik heb me mijn hele leven moeten aanpassen aan anderen, en op een gegeven moment, zegt een grote, zware stem van binnen dan: en nu is het genoeg, nu ga ik aan mezelf toekomen, maar alleen maar aan mezelf toekomen, zonder in conflict te zijn met anderen, lukt niet en ook niet door alleen maar in vrede met anderen te leven, dus had ik in het begin veel conflicten met mijn omgeving, anders kon en durfde ik me niet losmaken, dat lukte me niet op een vreedzame manier, nee dat ging echt op een hele felle boze maner. Ik was boos op iedereen die me had onderdrukt en ik vertrouwde ook niemand meer en daar heb ik nu ook weer last van, zeker nu ik weer naar mijn ouders ben geweest en hoe ik weer mee werd geconfronteerd hoe dubbel die lui kunnen zijn, dat ze ook niet echt kunnen kiezen voor zichzelf en hun eigen behoeften, ze gaan nog steeds naar de kerk en dat moeten ze zelf weten, maar ik mis toch die totale vrijheid bij hen, die vrijheid die ik na streef, dat je mag zeggen wat je denkt, dat niets in het leven onbedekt is, daar bedoel ik mee, dat bepaalde plekken voor refo's zoals barren, kroegen en bioscopen not-done zijn, maar ik heb die dingen niet voor het geloof over, er moet toch een manier van leven zijn die wel voldoet en bij mij werkt het niet als ik dom wordt gehouden door mij van bepaalde dingen en zaken weg te houden onder het mom van: daar komen slechte mensen, dat is de wereld.
Zondag, toen we naar de kerk gingen, kwamen we altijd langs een kermis en daar moesten we maar snel langs gaan, want stel je voor dat je werd verleid, dat zou zonde zijn, maar volgens mij spreekt daar angst uit, uit zo'n opmerking, als je werkelijk in God gelooft, dan kan je toch niet verleid worden en daarom heb ik zo'n hekel aan elke vorm van geloof, omdat het ergens niet klopt, ergens zit het scheef, ergens zit er een zwakte in en daarom haat ik het, omdat het mi niet waarheidsgetrouw is, je kan er niet echt op bouwen, want op een gegeven moment laat het geloof je in de steek, zeker als jij het niet meer op kunt brengen te geloven en ziek en overspannen thuis zit, dan zie je niemand meer van de kerk, want dan voldoe je niet meer aan het plaatje, het is alleen maar geven, geven en nog eens geven en je krijgt er helaas maar bar weinig van terug en dat is de reden dat ik het geloof met man en macht de rug heb toegekeerd, door deze ervaringen.
woensdag 20 augustus 2008 om 10:23
Ik kan me goed voorstellen dat het je een beetje tegen valt als je zelf iets anders in gedachten hebt.
Waarom houd je je in? Ben je bang dat het anders te veel wordt?
Ik heb van de week mijn broer weer gesproken over zijn donkere tijd. Hij zegt dat hij er wel over denkt om met een professional te praten, maar ik ben er niet van overtuigd dat hij het ook echt gaat doen... Ik maak me zo'n zorgen om hem, en daar word ik ook weer kwaad om. Misschien heel egoïstisch van me, maar ik heb het gevoel dat ik nu weer voor iemand moet zorgen terwijl ik dat zelf niet aan kan. Maar dan ben ik ook weer bang dat als ik dat tegen hem zeg, hij niet meer met mij praat, terwijl ik zijn "laatste strohalm" ben.
Waarom houd je je in? Ben je bang dat het anders te veel wordt?
Ik heb van de week mijn broer weer gesproken over zijn donkere tijd. Hij zegt dat hij er wel over denkt om met een professional te praten, maar ik ben er niet van overtuigd dat hij het ook echt gaat doen... Ik maak me zo'n zorgen om hem, en daar word ik ook weer kwaad om. Misschien heel egoïstisch van me, maar ik heb het gevoel dat ik nu weer voor iemand moet zorgen terwijl ik dat zelf niet aan kan. Maar dan ben ik ook weer bang dat als ik dat tegen hem zeg, hij niet meer met mij praat, terwijl ik zijn "laatste strohalm" ben.
woensdag 20 augustus 2008 om 20:09
Wat een rotgevoel moet dat zijn, Artemis. Kan me voorstellen, dat je een allergisch gevoel voor het 'zorgen voor' hebt. Je broer is een volwassen man, je bent niet verantwoordelijk voor hem. Ook al voel je dat appél wel, omdat hij je toevertrouwt wat hij voelt. En je houdt gewoon van hem en wil dat het hem goed gaat.
Elmervrouw, ontzettend herkenbaar wat je nu beschrijft. Toen ik nog zoveel last had van een post traumatische stress stoornis, had ik hetzelfde. En dan vooral in situaties als in taxi's - ik was dan klant- of in het openbaar vervoer of bij concerten. Na mijn EMDR is dat een stuk minder geworden. Er is dus hoop! Ook ik had daarvoor regelmatig zo'n gevoel van:" ik werk al zo lang zo hard om met dingen om te gaan, om mijn verleden een plekje te geven. En dan nog ben ik zo van mijn stuk door die-en-die situatie". Gaf me een heel moedeloos gevoel.
Gister zat ik in het Concergebouw en naast mij zat een oudere man die heel luidruchtig ademhaalde. Vroeger zou ik daar behoorlijk overstuur van geraakt zijn: Hanke in de stress met herbelevingen en een mooie avond verziekt. Nu kon ik er mee omgaan. Veel meer dan een ergernis was het gister niet en daar was ik zo blij mee en dankbaar voor. Ik realiseer me heel goed hoe anders het geweest is.
Dat besef gun ik jou ook zo Elmervrouw!!
Elmervrouw, ontzettend herkenbaar wat je nu beschrijft. Toen ik nog zoveel last had van een post traumatische stress stoornis, had ik hetzelfde. En dan vooral in situaties als in taxi's - ik was dan klant- of in het openbaar vervoer of bij concerten. Na mijn EMDR is dat een stuk minder geworden. Er is dus hoop! Ook ik had daarvoor regelmatig zo'n gevoel van:" ik werk al zo lang zo hard om met dingen om te gaan, om mijn verleden een plekje te geven. En dan nog ben ik zo van mijn stuk door die-en-die situatie". Gaf me een heel moedeloos gevoel.
Gister zat ik in het Concergebouw en naast mij zat een oudere man die heel luidruchtig ademhaalde. Vroeger zou ik daar behoorlijk overstuur van geraakt zijn: Hanke in de stress met herbelevingen en een mooie avond verziekt. Nu kon ik er mee omgaan. Veel meer dan een ergernis was het gister niet en daar was ik zo blij mee en dankbaar voor. Ik realiseer me heel goed hoe anders het geweest is.
Dat besef gun ik jou ook zo Elmervrouw!!
woensdag 20 augustus 2008 om 21:31
Jammer dat het verzekeringstechnisch niet meezit Elmervrouw. Maar wel fijn dat hij je naar iemand kan doorverwijzen. Het meeste van wat ik van jouw klachten lees hebben volgens mij te maken met PTSS. Hoe klote en verwarrend ook, het beessie heeft een naam. Je bent niet gek of hysterisch of overdreven gevoelig.
Voelen is lastig en gecompliceerd in zo'n situatie. Vréét energie. Ik vind het knap hoor, dat je aan het werk bent. En dat het je zwaar valt kan ik begrijpen. Succes ermee! Als het schoolseizoen wat langer duurt, heb je misschien je klantjes wat beter leren kennen en voelt het wat vertrouwder en veiliger voor je. Misschien een helpende gedachte voor de komende weken...
Voelen is lastig en gecompliceerd in zo'n situatie. Vréét energie. Ik vind het knap hoor, dat je aan het werk bent. En dat het je zwaar valt kan ik begrijpen. Succes ermee! Als het schoolseizoen wat langer duurt, heb je misschien je klantjes wat beter leren kennen en voelt het wat vertrouwder en veiliger voor je. Misschien een helpende gedachte voor de komende weken...
