Twijfels...

Hoi meiden.

Ik zit met een groot probleem en hoop dat jullie mij kunnen helpen of adviezen kunnen geven. Mijn excuses als het verhaal (te) lang wordt.



Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; ik twijfel over mijn relatie. Ik kan het bijna geen twijfelen meer noemen, eigenlijk weet ik heel goed dat ik bij mijn vriend weg moet gaan. Alleen er zijn zoveel dingen die mij tegenhouden! We wonen sinds 2,5 jaar samen en sinds een jaar in een eengezinswoning (huur). We hebben twee katten.



Mijn verhaal. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Er zijn verschillende dingen die niet lekker lopen tussen ons. De communicatie is minimaal te noemen. Ik kan met hem niet echt een gesprek op niveau voeren, wat op zich niet erg hoeft te zijn. Hij kan zich niet goed inleven in mij. Mijn moeder is overleden een aantal jaren terug en als ik het moeilijk heb met haar dood dan kan ik meestal geen steun bij hem vinden.



Mijn vriend is op zijn 8e naar Nederland gevlucht met zijn moeder en zusje. Hij heeft erge dingen gezien en meegemaakt in de oorlog. Hij is nu 25 trouwens. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat hij zich niet kan uiten en niet goed kan communiceren. Hij voelt zich heel snel aangevallen en denkt heel snel dat iemand hem niet mag.



We hebben vaak ruzie om de kleinste dingen. Werkelijk alles levert een strijd op, vooral van zijn kant. Ik kan er echt niet meer tegen.



In het verleden is hij nogal agressief geweest, ook naar mij toe. Soms kon hij zo ontzettend kwaad worden. Het zijn vooral frustraties bij hem en het niet kunnen uiten van zijn gevoelens. Natuurlijk speelt alles wat hij heeft meegemaakt ook een rol.



Wij zijn redelijk snel gaan samenwonen en ik ben bij hem ingetrokken ruim 100 km van mij ouderlijk huis.



Het punt is eigenlijk gekomen dat ik echt de behoefte heb om weer alleen te zijn, op mezelf te wonen. Maar als ik eraan denk dat ik mijn vriend dan niet meer zal zien dan vind ik dat ook zo verschrikkelijk... Ook weet niet hoe het dan gaat met de katten en met ons huisje en de spullen. En vooral, ik maak me zo'n zorgen om mijn vriend zelf.



Mijn vriend zit altijd achter de computer... Vanalles doet hij, websites maken, netwerken enz. Hij vlucht weg voor zijn problemen. Sinds ik hem ken heeft hij vanalles aan zijn hoofd. Afgelopen vrijdag heb ik hem eindelijk zover gekregen dat hij met een psycholoog gaat praten... Alleen voor onze relatie is dit denk ik te laat. De hele dag door twijfel ik! Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik heb nu alles een beetje warrig opgeschreven, en het meerendeel nog niet eens vermeld. Maargoed.



Ik verlang er zo naar om weer terug te gaan naar de plaats waar ik eerst woonde, weer bij mijn familie te zijn. Ik durf de beslissing gewoon niet te nemen, ben bang voor de veranderingen. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, maar er zijn gewoon teveel problemen en ik weet niet of die nog opgelost kunnen worden.



Sorry voor dit lange verhaal... Weet echt niet meer wat ik moet doen. En mijn vriend steekt zijn kop in het zand.. oftewel computer. Als ik begin over mijn twijfels enz. vind hij dat ik zeur en dat het wel goed komt en bla bla bla.

quote:elninjoo schreef op 11 augustus 2008 @ 10:13:

[...]



Als jouw vriend van je hield zou hij ook rekening met jou houden en zijn best voor jou en jullie relatie willen doen. Je hebt 't over in goede en in slechte tijden. Wat je schrijft laat zien dat je vriend er niet voor jou is op de manier waarop jij behoefte aan hem hebt, dus je kunt niet van hem op aan. Met hem hoef je echt geen medelijden te hebben. Hij is misschien wel zo afgestompt door zijn verleden dat hij helemaal nooit in staat zal zijn tot 'n normale relatie. Lijkt me sowieso al 'n probleem met culturele verschillen tussen partners, dat dat vroeg of laat toch opbreekt.



Zelf zie ik een mislukte relatie niet als verloren jaren. Het is levenservaring waardoor je kritischer wordt bij de potentiele volgende partner. En waardoor je ook leert om onafhankelijk/zelfstandig in 't leven te staan wanneer je geen partner hebt. Een partner moet 'n waardevolle toevoeging zijn van je leven, geen invulling.Mijn vriend is heel sociaal, veel vrienden en hij kan heel makkelijk contacten leggen met mensen. In dat opzicht is hij echt een lieve jongen. Als zijn vrienden hem nodig hebben zal hij er zijn. Daarom vind ik het zo raar dat hij er dan niet voor mij kan zijn. als het over gevoelens gaat en emotionele dingen, dan haakt hij af. Ik heb hem 2 keer zien huilen in de relatie en dat was echt heartbreaking. Hij heeft gewoon dingen in zijn hoofd. Ik vind het zo oneerlijk naar hem toe als ik hem zou verlaten voor iets waar hij misschien niks aan kan doen. Nouja, naar de psycholoog gaan is een eerste stap. Zucht, ik ben excuses aan het verzinnen, of niet...

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:16:

[...]





Ik was heel bang dat mijn ex zichzelf wat aan zou doen van verdriet. Zover is het niet gekomen (gelukkig) maar hij is wel door een heel, heel diep dal gegaan. Maar......hij is inmiddels vader geworden! Dus ook hij is door die moeilijke periode heen gekomen.

Natuurlijk wil je hem steunen in moeilijke en slechte tijden, maar dat moet niet ten koste gaan van je eigen geluk. Wil je de rest van je leven ongelukkig zijn om je vriend een hoop ellende te besparen?





[...]





Ik heb nog een hele tijd contact met hem gehad, mede ook omdat onze hond wisselend bij hem en mij verbleef. Wel heb ik kort na de breuk bewust een tijd geen contact gehad, dit omdat ik dat te moeilijk vond en ik bang was dat ik toch weer terug zou gaan omdat ik medelijden met hem had. Inmiddels spreek ik hem heel af en toe nog, ik zie hem wel eens in de supermarkt of hij smst mij wel eens (toen hij vader was geworden bv.)



Ik zag ook enorm op tegen al dat geregel, ik had tijden dat ik dacht, dan maar de rest van mijn leven met deze relatie, ik pas me wel aan en ben gelukkig met de kleine dingen die wel goed zijn. Ik heb zeker een jaar zo lopen twijfelen maar uiteindelijk kon ik gewoon niet bij hem blijven.

En ja, uiteindelijk was het ook een hoop geregel, ik woonde tijdelijk bij een vriendin en voelde me echt ontheemt, geen eigen huisje, niet al mijn eigen spullen en ik miste de hond verschikkelijk (en mijn ex gek genoeg helemaal niet)

Maar ja, nu ben ik wel gelukkig en was het al het gejank, geregel en gedoe meer dan waard.Het lijkt me zo fijn als ik zou weten dat het wel goed zou komen met mijn vriend. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen. Het lijkt me ook zo leeg allemaal als ik weg zou gaan. Ik kan wel tijdelijk bij mijn vader terecht dat is het probleem ook niet. En tja, de katten... ik houd van mij beesten en ik wil ze graag meenemen. Ik zie er meer tegenop om mijn katten te moeten achterlaten als ik wegga, dan mij vriend.

quote:Shir_1976 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:21:

Lieve Tyrana,



Ik heb maar 1 vraag: ben je gelukkig?



Liefs en van ShirOp die vraag moet ik helaas 'nee' antwoorden. Ik ben al een hele tijd niet gelukkig en vraag me af of ik het ooit wel ga worden

quote:JoJootje schreef op 11 augustus 2008 @ 10:34:

Ik zit op dit moment ook op zo'n punt in mijn relatie dat ik twijfel. Dat heb ik ook meermalen op het forum uitgeschreven. Echter ik durf de stap nog niet te nemen. Inderdaad ook bang voor het onbekende en de angst nooit meer iemand te vinden die trouw is en mij accepteerd zoals ik ben.

Op dit moment ben ik ook in therapie en ben ik niet de makkelijkste en gebeurd er veel. Eigenlijk een moment dat ik niet alleen durf te zijn, maar het in feite wel ben.



Voor mij betekend het bij elkaar blijven elke dag ruzies en irritaties en de verschillen tussen ons worden steeds groter en ook steeds zichtbaarder. Wij zijn door het bij elkaar blijven steeds verder uit elkaar aan het groeien.

Ik wil het nog steeds een keer bespreken binnen de therapie groep voordat ik mijn beslissing neem, maar iedere keer stel ik het voor mijzelf uit om het te gaan bespreken.

Eigenlijk weet ik wat het beste voor mijzelf is........



Wij hebben er regelmatig over gesproken. Dat is eenrichtingverkeer. Ik krijg geen enkele response en hij vindt dat ik rare vragen stel.



Hoe zet je de stap?

Vandaag is hij jarig en ik ga het niet uit maken.



Weet je wat het gekke is? Als iemand anders een soortgelijk verhaal vertelt als het verhaal waar ik in zit dan zou ik ook zeggen wat de lieve meiden hier nu allemaal tegen mij hebben gezegd. Maar als je er zelf inzit, dan is het zo moeilijk! We weten zelf wat we moeten doen, maar toch kunnen we de stap niet nemen.

Wat goed van je dat je in therapie bent, en je twijfels over je relatie is toch juist iets waarover je in therapie kunt vertellen? Misschien is dat voor jou een duwtje in de goede richting.



De verschillen tussen mijn vriend en ik worden ook steeds groter. We groeien uit elkaar. Die dingen gebeuren in het leven, maar ik had nooit verwacht dat het mij zou overkomen in deze relatie, waar ik zoveel voor heb gegeven! Teveel misschien.

quote:Shir_1976 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:36:

[...]





Geloof me...jij gaat ècht weer gelukkig worden!



Mijn volgende vraag: wat heb je nodig om je weer iets fijner te voelen?



Liefde? Het zou al heel wat schelen als ik weer dicht bij mijn familie woonde. Gister was mijn kleine nichtje van 2 hier, dochter van mijn broer, en als ik haar zie en met haar speel zijn al mijn zorgen (tijdelijk) weg.



Het is een lastige vraag... Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn, maar blijkbaar doet deze relatie niet veel goeds.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 10:41:

[...]





Lieve schat, waar hou je dan nog zo van? Leg eens uit. Wat houdt je bij hem als je álles al geprobeerd hebt zoals je zegt en er niets verandert? Wat is er allemaal nog zo leuk?



Hij moet niet veranderen, jíj moet veranderen..... Het voelt alsof ik hem in de steek ga laten. Als ik wist dat we nog contact kunnen houden en ik hem kan helpen als we uit elkaar zijn zou het zoveel schelen. Ook al weet ik dat het misschien onmogelijk is.

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:46:

[...]





Als je echt zoveel van hem houdt ga je hier geen post openen over je slechte relatie.

Ga anders eerst eens uitzoeken of je echt van hem houdt of dat je geen afstand kan doen van de vertrouwde omgeving/situatie.



Ik had het heel moeilijk met het opgeven van het vertrouwde leven, de dagelijkse dingen, het huis, het ritme enz enz. Dat was geen houden van mijn ex maar gewend zijn aan de situatie.Ik ben ook bang dat ik hem niet ga missen, maar de vertrouwde omgeving en situatie. Ik heb hem gevraagd of hij met zijn moeder meeging op vakantie naar zijn thuisland, zodat ik kon uitvogelen of ik hem zou missen. Dan zou ik namelijk wel in mijn huis zijn en met mijn katten. Als ik nu bijvoorbeeld een paar weken bij mijn vader zou wonen weet ik nog niet wat ik mis. Mijn vriend of het huis en de katten?

quote:Shir_1976 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:51:

Ik vroeg je niet wat je gelukkig zou maken, maar wat je nodig hebt om je fijner te voelen. Da's een verschil. En je antwoord is: familie.



Is er een manier te bedenken waarbij je (tijdelijk) bij je familie kan zijn?



Liefs Shir



PS Ik stel geen lastige vragen hoor. De antwoorden zijn veel lastiger.



Als ik zou willen kan ik naar mijn vader toe om daar tijdelijk te verblijven. Alleen ik heb daar niks wat betreft mijn spulletjes en de katten. Natuurlijk wel mijn familie. Mijn vader is nu op vakantie en 2 broers van mij ook. En volgende week gaat mijn andere broer op vakantie (met mijn nichtje). Dan is mijn weer terug geloof ik.



Dat klopt, de antwoorden zijn lastiger!

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:54:

[...]





Weet je, je gaat hem ook in de steek laten. Dat is nou het moeilijke aan het maken van zo'n beslissing.

En besef goed dat je hem NIET kan helpen als je bij hem weggaat. Je gaat weg omdat je je leven niet meer met hem wilt delen en ook hij moet daar zijn eigen weg in vinden.

Ik wilde mijn ex ook helpen en steunen maar dat waren voor hem alleen maar strohalmen, elke keer dacht hij dat ik dan wel weer terug zou komen. Kreeg ik weer een smeek mailtje of ik wel zeker was van mijn beslissing, en dat maakt het voor jezelf alleen maar moeilijker.



Als je de stap durft te nemen hou er dan rekening mee dat je veel verdriet krijgt en dat je sterk moet blijven. Zie het maar als een stromende rivier waar je in gaat springen, je gaat tegen de stroom in naar de overkant zwemmen, dat is zwaar maar als je doorzet kom je aan de andere kant, aan de kant waar je gelukkig bent.



Je hebt helemaal gelijk... Hij zal er vast wel bovenop komen, hij heeft zijn werk, vrienden en zijn moeder. Misschien maak ik het voor hem alleen maar moeilijker als ik hem wil gaan proberen te helpen.



Ik zie er tegenop om weer in een diep dal te komen, heb in mijn leven zo vaak in een diep dal gezeten. Maar als dat moet om er sterker uit te komen, moet het.



quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 10:56:

[...]



Als je daar eenmaal zit heb je genoeg tijd om daar over na te denken. Ik miste het huis en de hond maar als ik mijn ex in dat beeld plaatste wist ik dat ik hem niet miste.

Ik had liever het huis en de hond zonder mijn ex.Misschien dat ik dan toch tijdelijk naar mijn vader moet gaan als ik het ook op die manier kan uitvinden.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 11:10:

Even weg, kijken hoe dat voelt, het is een beproefde methode. Ik zou het doen als ik jou was.

Je hebt het gevoel dat het allemaal niet meer gaat werken tussen jou en je vriend. Dan is afstand een goed idee.



Als je die afstand echt neemt kun je pas echt voelen hoe het zit met jou en je liefde voor je vriend. Wat Robijn zegt herken ik zo, ik miste van alles, behalve mijn (nu) ex.Misschien moet ik het inderdaad doen. Als mijn vader terug is van zijn vakantie ga ik het er even met hem over hebben. Ik hoop dat ik dan wel weet of ik mijn vriend mis, of het huis en de katten.

quote:Shir_1976 schreef op 11 augustus 2008 @ 11:16:

Weet je...wij kunnen voor jou het antwoord proberen te geven, maar jij bent degene die gaat beslissen.



Bedenk eens hoeveel moeite mensen (kunnen) hebben met het nemen van beslissingen over een andere baan, een andere woonplaats, een ander huis, enz. Verwacht alsjeblieft niet dat jij vandaag al de keuze kunt maken over je relatie. Daar gaat tijd overheen...veel tijd. En dat is niet erg. Neem alsjeblieft de tijd.



Het moeilijkste vond ik dat ik ZELF de keuze moest maken. Dat niemand mij advies kon geven. Maar door met andere mensen erover te praatten, ging ik er wel dieper over nadenken.



Ik wens je heel veel sterkte! van Shir



Ik vind het ook erg moeilijk om zelf de keuze te moeten maken. Het is wel fijn om het bijvoorbeeld hier kwijt te kunnen en jullie reacties helpen mij enorm.



Een beslissing nemen kan ik vandaag inderdaad nog niet, maar ik ga eens kijken of ik een paar weken naar mijn vader kan.



Net belde mijn vriend mij in de pauze van zijn werk. Ik word er zo verdrietig van als dat straks allemaal niet meer kan.