Twijfels...

Hoi meiden.

Ik zit met een groot probleem en hoop dat jullie mij kunnen helpen of adviezen kunnen geven. Mijn excuses als het verhaal (te) lang wordt.



Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; ik twijfel over mijn relatie. Ik kan het bijna geen twijfelen meer noemen, eigenlijk weet ik heel goed dat ik bij mijn vriend weg moet gaan. Alleen er zijn zoveel dingen die mij tegenhouden! We wonen sinds 2,5 jaar samen en sinds een jaar in een eengezinswoning (huur). We hebben twee katten.



Mijn verhaal. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Er zijn verschillende dingen die niet lekker lopen tussen ons. De communicatie is minimaal te noemen. Ik kan met hem niet echt een gesprek op niveau voeren, wat op zich niet erg hoeft te zijn. Hij kan zich niet goed inleven in mij. Mijn moeder is overleden een aantal jaren terug en als ik het moeilijk heb met haar dood dan kan ik meestal geen steun bij hem vinden.



Mijn vriend is op zijn 8e naar Nederland gevlucht met zijn moeder en zusje. Hij heeft erge dingen gezien en meegemaakt in de oorlog. Hij is nu 25 trouwens. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat hij zich niet kan uiten en niet goed kan communiceren. Hij voelt zich heel snel aangevallen en denkt heel snel dat iemand hem niet mag.



We hebben vaak ruzie om de kleinste dingen. Werkelijk alles levert een strijd op, vooral van zijn kant. Ik kan er echt niet meer tegen.



In het verleden is hij nogal agressief geweest, ook naar mij toe. Soms kon hij zo ontzettend kwaad worden. Het zijn vooral frustraties bij hem en het niet kunnen uiten van zijn gevoelens. Natuurlijk speelt alles wat hij heeft meegemaakt ook een rol.



Wij zijn redelijk snel gaan samenwonen en ik ben bij hem ingetrokken ruim 100 km van mij ouderlijk huis.



Het punt is eigenlijk gekomen dat ik echt de behoefte heb om weer alleen te zijn, op mezelf te wonen. Maar als ik eraan denk dat ik mijn vriend dan niet meer zal zien dan vind ik dat ook zo verschrikkelijk... Ook weet niet hoe het dan gaat met de katten en met ons huisje en de spullen. En vooral, ik maak me zo'n zorgen om mijn vriend zelf.



Mijn vriend zit altijd achter de computer... Vanalles doet hij, websites maken, netwerken enz. Hij vlucht weg voor zijn problemen. Sinds ik hem ken heeft hij vanalles aan zijn hoofd. Afgelopen vrijdag heb ik hem eindelijk zover gekregen dat hij met een psycholoog gaat praten... Alleen voor onze relatie is dit denk ik te laat. De hele dag door twijfel ik! Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik heb nu alles een beetje warrig opgeschreven, en het meerendeel nog niet eens vermeld. Maargoed.



Ik verlang er zo naar om weer terug te gaan naar de plaats waar ik eerst woonde, weer bij mijn familie te zijn. Ik durf de beslissing gewoon niet te nemen, ben bang voor de veranderingen. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, maar er zijn gewoon teveel problemen en ik weet niet of die nog opgelost kunnen worden.



Sorry voor dit lange verhaal... Weet echt niet meer wat ik moet doen. En mijn vriend steekt zijn kop in het zand.. oftewel computer. Als ik begin over mijn twijfels enz. vind hij dat ik zeur en dat het wel goed komt en bla bla bla.

quote:myway schreef op 11 augustus 2008 @ 11:16:

Als het voor jou zo voelt dat je in die andere plaats wilt gaan wonen..... Doe dat dan. Anders forceer je je eigen wil. Als dat voor jou zo voelt, dan is dat niet voor niets. Volgens mij heb jij al genoeg geprobeerd. Als je blijft veranderd er dus niets. Mogelijk realiseerd je vriend zich niet eens hoe hij tegen je doet. Anders zou hij wel rekening met je gaan houden. Ga weg en schrijf hem een brief waarin je duidelijk uitlegt dat wel van hem houdt maar dat je niet kunt omgaan met de manier waarop hij jou behandelt. Vertel hem dat je dat niet accepteerd.



Als de liefde tussen jullie sterk is dan kan dat zich op op een andere plaats wel voort zetten... Misschien kunnen jullie gaan latten... Maar blijf goed bij jezelf. Bewaak op flexibele, respectvolle manier jouw eigen grenzen. Anders ben je ter zijner tijd weer terug bij af.



Suc6



My WayIk heb gister aan mijn vriend gevraagd wat hij ervan vind als ik in mijn oude woonplaats ga wonen. Ik heb ook het idee dat mijn vriend het zich gewoon niet realiseert hoe hij is en wat hij met mij doet. Ik heb inderdaad al veel dingen geprobeerd, maar als het van een kant blijft komen...

quote:elninjoo schreef op 11 augustus 2008 @ 13:07:

[...]



Waarom neem je je katten niet gewoon met je mee?



Als ik tijdelijk naar mijn vader ga, kunnen de katten sowieso niet mee. Mijn vader wil geen katten in huis.

Ook gaan de katten sinds 2 weken naar buiten en als ik bij mijn vriend weg zou gaan en ik vind bijvoorbeeld een flatwoning, dan kunnen de katten niet naar buiten. Dat vind ik weer zielig voor mijn beestjes. Ook al wilde ik graag dat het binnenkatten bleven, maar mijn vriend wilde ze per se naar buiten hebben.

quote:elninjoo schreef op 11 augustus 2008 @ 13:21:

[...]



Heb je in je oude woonplaats geen vriendin die graag jouw 2 katten overneemt zodat je ze nog vaak kunt bezoeken? Huisdieren die nooit buiten kunnen is idd zielig voor ze, maar het hangt ook van 't type kat af. Een vriendin van mij heeft 2 perzen en die komen niet verder dan 't balkon (wegens te duur om los buiten te laten)Ik ben een aantal vriendinnen kwijtgeraakt toen ik ben gaan samenwonen. Verder woont er nog maar 1 vriendin in mijn oude woonplaats, maar niet op zichzelf. De anderen wonen her en der in het land. Mijn katten waren ook binnenkatten en dat ging goed, totdat mijn vriend besloot dat de katten naar buiten moesten. Dat was ook nogal een punt van discussie/ruzie tussen ons.

quote:Shir_1976 schreef op 11 augustus 2008 @ 14:55:

[...]





Je zult je vast nog veel verdrietiger gaan voelen de komende tijd. Maar uiteindelijk misschien ook een stukje opluchting, wat voor keuze je ook gaat maken. Ik hoop dat het logeren bij je vader je de rust geeft om na te denken over wat je wilt. Maar neem alsjeblieft 1 ding van me: niemand is verantwoordelijk voor andermans geluk! (ik dacht er zelf vroeger namelijk dat ik dat wel was)



En je katten: als je ze echt mee wilt nemen straks, geloof me...die beestjes zijn veel flexibeler dan je denkt.



Liefs Shir



Bedankt voor je lieve woorden. Ik moet het mezelf ook duidelijk maken dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk van mijn vriend. Als hij gelukkig had willen worden of mij had willen behouden, had hij beter zijn best moeten doen.

Wat betreft de katten, ze zijn inderdaad erg flexibel, misschien moet ik me daar verder niet druk om gaan maken. Mijn vriend weet in ieder geval dat ik de katten meeneem mochten we uit elkaar gaan.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 19:19:

Tyrana, even een vraagje; nu je zeg maar aan het besluiten bent om lekker even bij je vader te gaan zitten, weg bij je vriend, kijken hoe je dat vindt, hoe voelt dat?



Welk gevoel overheerst dan bedoel ik? Loodzwaar en ellendig of valt dat eigenlijk wel mee?



Ik heb het nog niet tegen mijn vriend gezegd dat ik even naar mijn vader ga. Om eerlijk te zijn zie ik er wel tegenop om daarheen te gaan omdat ik mijn katten dan niet zie en mijn spullen niet om me heen heb. Ik heb ook geen idee wat ik moet doen bij mijn vader, behalve nadenken.



Ik ben er wel over aan het nadenken om nog niet te stoppen met mijn vriend, maar te gaan latten. Dat ik naar mijn oude woonplaats ga. Alleen ik wilde een thuisstudie gaan doen en dat wordt een beetje lastig als ik ga verhuizen wat betreft inkomsten.



Het is niet zo dat ik me loodzwaar en ellendig voel omdat ik mijn vriend niet kan zien als ik bij mijn vader ben. Denk eigenlijk vooral aan de katten. Ik ben nogal gehecht aan het vertrouwde en vind het lastig om weg te gaan uit mijn vertrouwde omgeving. Daar komt bij dat ik snel met mijn vriend ben gaan samenwonen omdat ik liever niet meer thuis wilde wonen.

quote:myway schreef op 11 augustus 2008 @ 20:14:

wegwezen dan.... Misschien realiseerd hij het zich als je echt weg bent. Je kunt en bij hem weg gaan en hem respectvol behandelen als je dat wilt... Leg hem duidelijk uit dat je zo niet behandeld wil worden. En dat samen wonen dus sowieso nu even niet verstandig is. Trek je eigen plan. Daar heb je recht op. Als hij echt van je houdt EN inziet wat hij doet dan gaat hij er aan werken en komt hij echt wel naar je toe. Zo niet, dan weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.



Succes, My WayJe hebt gelijk, misschien dat hij het zich eindelijk realiseert als ik echt weg ben en dan aan zichzelf gaat werken. En als hij dat niet doet dan weet ik ook genoeg.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 20:56:

Maar, hou je eigen doel in de gaten. Ik neem aan dat je doel voor jezelf is en niet voor je vriend. Niet met een dubbele agenda weggaan hoor, zo van, ik ga weg en dan kijken wat hij gaat doen. Want natuurlijk is hij in shock en natuurlijk wil hij je terug en waarschijnlijk gaat hij je van alles beloven. Dat zijn beloftes die je bijna als niet gedaan kunt beschouwen als je daarna weer bij elkaar komt.



Als je gaat moet je voor jezelf gaan, vind ik. Als je het doet met in je achterhoofd dat hij als een blad aan een boom zal veranderen, dan kom je bedrogen uit.Het doel is inderdaad voor mezelf en niet voor mijn vriend. Hij heeft mij het laatste jaar zoveel dingen belooft en niet nagekomen, dat ik niet gelijk weer terugga naar hem als hij dingen inziet. Misschien moet ik gewoon accepteren dat hij nou eenmaal niet een type is waarmee je kan praten en gek doen en lekker dingen mee kan ondernemen. Misschien passen we gewoon niet bij elkaar. Of, ik ben veranderd en wil niet meer zo leven.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 21:22:

Hoe dan ook meid, zoals het nu gaat, is het niet prettig voor je, je bent niet gelukkig en dat mag hoor, voor je doodgaat.....



Niet bang zijn, een leven leiden zoals je nu leidt, waarmee je niet gelukkig bent is veel angstaanjagender als je je bedenkt dat je over tien jaar, als je 35 bent, nóg niet happy zou zijn.

Hou jezelf dat maar voor bij een angstaanval. Wat is het alternatief als je kiest voor niet weggaan?Ik weet het... En nu vraag ik me weer af waarom ik weg zou gaan. Ik word echt gek van mezelf! Ik durf die stap niet te nemen, moet er niet aan denken weer te moeten verhuizen en mijn leven op te bouwen! En toch moet ik gaan... Dat is het beste voor ons allebei.

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 22:40:

[...]





Zoals andere al zeiden, je hoeft het niet in 1 dag te beslissen.

Laat het idee rustig op je inwerken, ga niet haasten en neem de tijd.

Ik heb in die tijd veel lijstjes gemaakt, wat zijn de voordelen van het blijven en wat zijn de nadelen.

Ik heb voor mijzelf opgeschreven hoe ik het ga aanpakken, wat ik zal doen als mijn ex ging smeken, wat als ik ging twijfelen enz enz. Ik heb er een jaar mee in mijn hoofd gezeten en uiteindelijk kon ik niet anders dan vertrekken.



Dus neem er de tijd voor en blijf vooral bij jezelf.

Veel sterkte!



Bedankt. Het stomme is... dat als ik lijstjes ga maken van de voor- en nadelen, dat ik weet dat de lijst met nadelen veel langer gaat worden.



Net, ik had thee gezet en vroeg mijn vriend of hij met mij wat wilde drinken. In eerste instantie wilde hij niet, maar is later toch beneden gekomen. Hij pakte fotoboeken van zichzelf, waar nog een aantal foto's inzaten. (vele foto's zijn verloren gegaan in de oorlog.) Hij begon een beetje te vertellen enzo. Die momenten koester ik, maar waarom zijn zulke momenten zo schaars? Ik wil niet meer teren op die weinige schaarse momenten en dat doe ik nu wel weer.

quote:Robijn1975 schreef op 12 augustus 2008 @ 01:32:

[...]





Mijn vriendin heeft me eens gezegd (toen ik weer huilend aan de telefoon hing) dat je het moet zien als een rouwproces.

Je moet een verlies verwerken, je moet iets dierbaars loslaten.Dat is zeker waar. Alleen ik wil niet weer iemand moeten loslaten, zie zo op tegen al het verdriet en geregel. Op deze momenten mis ik mijn moeder ook zo erg.

quote:Shir_1976 schreef op 12 augustus 2008 @ 10:12:

Lieve Tyrana,



Ik kan me heel goed voorstellen dat je je moeder nu enorm mist. Niemand kan haar vervangen.



Een dikke van mij om de dag door te komenBedankt voor je lieve woorden en knuffel. Het komt vast ooit goed allemaal.

Ik probeerde net weer een gesprek met hem aan te gaan. Eerst gaat het goed, maar als het moment komt dat ik tegen hem zeg dat het vooral door hem komt dat deze relatie zo slecht is, flipt hij. Dan zegt hij dat ik een moeilijk meisje ben en dat ik in een droomwereld leef. dat de mensen om hem heen zeggen dat ze niet snappen dat ik de relatie niet goed vind. Hij haalt altijd andere mensen erbij, zelfs mijn overleden moeder die hij nooit gekend heeft.



Wat verwacht hij dan van mij? We zijn erg snel gaan samenwonen omdat dat goed voelde. Maar vanaf het moment dat ik officieel ook inwoner van zijn woonplaats was, ging het al de verkeerde kant op. Hij ging steeds vaker en langer achter de computer, non-stop. Is het dan zo gek dat ik ging 'zeuren' en bij hem aangaf dat hij wel aan onze relatie moet werken? Er valt gewoon niet met hem te praten en het is net ook weer lekker uit de hand gelopen.



Soms denk ik, wat als we een nieuwe start maken en alles uit het verleden vergeten? Maar dat kan ik helemaal niet, want ik kan niet uitwissen hoe hij tegen mij heeft gedaan.



Wat is dit moeilijk! Ik heb hem aangegeven dat hij gewoon niet voldoet aan de verwachtingen die ik heb van een relatie. Hij begrijpt dat gewoon niet: 'we hebben toch een huis en katten en werk enz enz'. Ik heb aangegeven dat we wel alle materiele dingen kunnen hebben, maar dat dat sowieso niks waard is als de relatie zelf zo slecht is. Ik weet het echt niet meer!!