Twijfels...

Hoi meiden.

Ik zit met een groot probleem en hoop dat jullie mij kunnen helpen of adviezen kunnen geven. Mijn excuses als het verhaal (te) lang wordt.



Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; ik twijfel over mijn relatie. Ik kan het bijna geen twijfelen meer noemen, eigenlijk weet ik heel goed dat ik bij mijn vriend weg moet gaan. Alleen er zijn zoveel dingen die mij tegenhouden! We wonen sinds 2,5 jaar samen en sinds een jaar in een eengezinswoning (huur). We hebben twee katten.



Mijn verhaal. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Er zijn verschillende dingen die niet lekker lopen tussen ons. De communicatie is minimaal te noemen. Ik kan met hem niet echt een gesprek op niveau voeren, wat op zich niet erg hoeft te zijn. Hij kan zich niet goed inleven in mij. Mijn moeder is overleden een aantal jaren terug en als ik het moeilijk heb met haar dood dan kan ik meestal geen steun bij hem vinden.



Mijn vriend is op zijn 8e naar Nederland gevlucht met zijn moeder en zusje. Hij heeft erge dingen gezien en meegemaakt in de oorlog. Hij is nu 25 trouwens. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat hij zich niet kan uiten en niet goed kan communiceren. Hij voelt zich heel snel aangevallen en denkt heel snel dat iemand hem niet mag.



We hebben vaak ruzie om de kleinste dingen. Werkelijk alles levert een strijd op, vooral van zijn kant. Ik kan er echt niet meer tegen.



In het verleden is hij nogal agressief geweest, ook naar mij toe. Soms kon hij zo ontzettend kwaad worden. Het zijn vooral frustraties bij hem en het niet kunnen uiten van zijn gevoelens. Natuurlijk speelt alles wat hij heeft meegemaakt ook een rol.



Wij zijn redelijk snel gaan samenwonen en ik ben bij hem ingetrokken ruim 100 km van mij ouderlijk huis.



Het punt is eigenlijk gekomen dat ik echt de behoefte heb om weer alleen te zijn, op mezelf te wonen. Maar als ik eraan denk dat ik mijn vriend dan niet meer zal zien dan vind ik dat ook zo verschrikkelijk... Ook weet niet hoe het dan gaat met de katten en met ons huisje en de spullen. En vooral, ik maak me zo'n zorgen om mijn vriend zelf.



Mijn vriend zit altijd achter de computer... Vanalles doet hij, websites maken, netwerken enz. Hij vlucht weg voor zijn problemen. Sinds ik hem ken heeft hij vanalles aan zijn hoofd. Afgelopen vrijdag heb ik hem eindelijk zover gekregen dat hij met een psycholoog gaat praten... Alleen voor onze relatie is dit denk ik te laat. De hele dag door twijfel ik! Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik heb nu alles een beetje warrig opgeschreven, en het meerendeel nog niet eens vermeld. Maargoed.



Ik verlang er zo naar om weer terug te gaan naar de plaats waar ik eerst woonde, weer bij mijn familie te zijn. Ik durf de beslissing gewoon niet te nemen, ben bang voor de veranderingen. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, maar er zijn gewoon teveel problemen en ik weet niet of die nog opgelost kunnen worden.



Sorry voor dit lange verhaal... Weet echt niet meer wat ik moet doen. En mijn vriend steekt zijn kop in het zand.. oftewel computer. Als ik begin over mijn twijfels enz. vind hij dat ik zeur en dat het wel goed komt en bla bla bla.

Bedankt voor jullie reacties.



@ eleonora: ik ben inderdaad niet gelukkig en ben ook bang dat ik het ook niet zal worden in deze relatie. Ik blijf alleen steeds hoop houden. Ik denk steeds dat het wel beter zal gaan. Dat er iets moet veranderen is inderdaad een must. Waarom ik bang ben om weg te gaan? Ik zie er tegenop om een nieuw leven op te bouwen. Ik ben bang dat ik alleen blijf en ik kan het me niet voorstellen dat ik mijn vriend niet meer zie. Ik moet knopen doorhakken, maar door al die twijfels lukt het me niet. Ondanks de twijfels houd ik gewoon ontzettend veel van mijn vriend.



@ elninjoo: ik heb net nog aan mij vriend gevraagd wat hij ervan zou vinden als ik weer in mijn oude woonplaats zou wonen en dat we dan gaan latten. Hij zegt dat ik dat dan maar moet gaan doen als ik dat per se wil.

Alles wat hij op de computer doet is buiten zijn werk om, als hobby (ik noem het verslaving). Hij werkt full-time en daarnaast dus steeds achter de computer.

Hij heeft inderdaad een tik opgelopen van de oorlog, en dat is ook de reden waarom ik niet bij hem weg wil gaan. Voel me ontzettend schuldig en ben bang dat ik hem dan in de steek laat.

En verder, hij is zo ontzettend onredelijk tijdens woordenwisselingen en ruzies. Hij slingert van alles naar mijn hoofd en haalt meestal ook mijn overleden moeder erbij, die hij niet eens gekend heeft. Hij kan mij met woorden ontzettend kwetsen en zegt zulke rare dingen dat ik niet eens weet hoe ik daarop moet reageren. Zucht, als ik alleen al eens normaal met hem zou kunnen praten. Hij heeft ook een lager niveau dan ik. Geen middelbare school afgemaakt, terwijl ik HBO-niveau heb. In ons geval merk ik wel veel van het verschil. Ik wil bijvoorbeeld een thuisstudie gaan doen, maar hij vraagt er niks over. Het interesseert hem niet. Hij weet ook niet wat ie moet vragen.

Ik weet dat houden van alleen niet genoeg is... ik kan niet goed met hem communiceren, voel me vaak onbegrepen, hij toont geen interesse in mij wat betreft mijn gevoelens of dingen die ik wil gaan doen. Uit de manier waarop hij met mij omgaat tijdens ruzie blijkt ook dat hij geen respect voor mij heeft. Ons seksleven is ook niks waard.



Wat ik werkelijk nog voel voor mijn vriend? Ik weet het niet. wat mij gelukkig zou maken is gewoon met iemand kunnen praten, mee kunnen lachen en huilen, intiem kunnen zijn, gewoon relaxt leven! Het doet me niet veel meer als mijn vriend me aanraakt. Wij maakten wel plannen, we hebben aan kinderen gedacht, maar ik wil op dit moment absoluut niet dat hij de vader van mijn kinderen wordt. Niet hoe de relatie nu is. Dat kan ik een kind niet aandoen.



Waarom ik alleen zou blijven? Ik heb het gevoel dat niemand mij mooi zal vinden oid. En ik weet dat ik niet lelijk ben ofzo, maar ben erg onzeker. Maar ik ben bang dat ik nooit weer iemand vind waarbij ik mij om mijn gemak voel. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er ergens iemand is waarmee ik mijn leven kan gaan delen en waar ik mee kan praten, lachen, huilen, die me kan steunen, enz, enz. Mijn vriend is erg trouw en ik ben bang dat een eventuele volgende vriend dat niet zal zijn. Ik ben nogal een doemdenker.



wat schrijf je trouwens fijne dingen... geeft veel stof tot nadenken. Bedankt!

Het moeilijke vind ik dat ik weet dat mijn vriend veel van mij houdt en met mij verder wilt en kinderen met mij wilt... ik voel me echt schuldig als ik mijn vriend zou achterlaten. Wat moet ik met de katten doen en ons huis? Het lukt me gewoon niet om die beslissing te nemen terwijl ik weet dat het de juiste is.

quote:elninjoo schreef op 10 augustus 2008 @ 23:07:

[...]





Je spreekt jezelf wel enorm tegen: je kan niet met 'm communiceren, je voelt te onbegrepen, hij toont geen interesse en later schrijf je weer dat je bang bent dat je nooit meer iemand vindt bij wie je je zo op je gemak voelt. Als ik de negatieve punten die je opsomt zo lees, dan kan 't nooit veel slechter worden dan wat je nu hebt. Ik zou gewoon weggaan, dan valt 't vanzelf wel op z'n plaats en dan kun je tenminste afstand van hem nemen en mensen leren kennen die wél de moeite waard zijn en die jou de moeite waard vinden.

Je moet nooit bij iemand blijven omdat je 'm zielig vindt, dan vergooi je je eigen leven.Het voelt ook allemaal tegenstrijdig. Eigenlijk zijn er twee dingen waar ik van op aan kan in mijn relatie. Mijn vriend is trouw en ik hoef me niet onzeker te voelen over mijn lichaam. (niet dat er iets mis mee is, maar onzeker he). Verder schort er van alles aan de relatie. Maar je hebt gelijk, misschien moet ik mij gaan realiseren dat het nooit slechter kan worden dan het nu al is.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 02:13:

Ik begrijp je twijfels echt wel......

Weggaan is een sprong in het diepe. Je weet wat je hebt, wat je krijgt is nog maar de vraag.



En toch he, je kunt het veel mensen hier vragen, ik denk niet dat er veel zijn die spijt hebben gehad van een stap als weggaan uit een doodgebloede relatie. Ze zijn er vast wel maar ik denk niet veel.



Iemand om mee te lachen om avonden mee te praten en lol mee te trappen en achter wie je zo hard mogelijk aanrent, de trap op, als er naar bed gegaan wordt, dat is zó heerlijk. Ik heb zelf zes en een half jaar zo iemand en ik hoop dat het nog lang mag duren. Hij is de vader van mijn ene kind en ik was al 32 toen ik hem ontmoette. Ik word 40 over een paar weken en ik beleef de mooiste jaren van mijn leven, nu, nadat ik weg ben gegaan uit een relatie die al veel te lang duurde.



Lieve meid, als ik in jouw postings ook maar enigszins had geróken dat je er nog zin in had, dan had ik je nooit aangeraden die sprong te wagen. Maar als je zegt dat het zelfs niet meer gaat helpen als hij naar een psycholoog gaat om aan zichzelf te werken, dan denk ik dat het voor jou echt voorbij is.



Niet bang zijn voor het leven en voor de liefde. Van leven ga je iedere dag een beetje dood en heftige emoties voelen is iets wat moeilijk kan zijn maar ook iets waar je intens van kunt genieten. Van afscheid nemen ga je niet dood, je gooit niks weg, je slaat alleen een andere weg in. Soms is een stel uitgegroeid als stel dan wordt het tijd om weer als eenling verder te gaan.



Als jij denkt dat die tijd nog niet gekomen is, blijf dan vooral. Als jij denkt dat die tijd nu wél gekomen is, stel dan niet uit maar haal adem en spring.



Bedankt voor je lieve bericht, van jullie allemaal trouwens. Ik ben bang dat ik wel spijt krijg. Ik geloof in het goede van de mens en ik hoop steeds dat alles beter zal gaan. Misschien moet ik afwachten hoe het mijn vriend vergaat bij een psycholoog. Echter, ik heb een jaar geleden al tegen hem gezegd dat hij daarheen zou moeten gaan. Mijn vriend zei steeds tegen mij dat alles wel goedkomt. Als we een nieuw huis hebben... als ik hem met rust laat... enz enz. Maar nooit is het beter geworden.



Ik vind het echt super voor jou dat jij wel iemand hebt gevonden na een stukgelopen relatie. Misschien moet ik een voorbeeld aan jou nemen.



Mijn vriend geeft aan de relatie wel goed te vinden. Hij werkt full-time, na het werk kan hij lekker zijn ding doen. Ik doe het grootste deel van het huishouden en werk ook full-time (nouja, afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag) Hij gaat naar bed wanneer hij wil. Hij heeft niks te klagen nee. Maar ik vind het saai om zo te leven. Mijn vriend zucht al als 'ie de afwas moet doen of wanneer hij ook maar iets moet doen.



Ik vind het ook erg als ik wegga en de mensen die dicht bij mijn vriend staan niet meer zie. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld. Ik zal haar ook missen, vooral ook omdat ik zelf geen moeder meer heb. En het allerergste vind ik, als ik veel verdriet heb, komt alles wat betreft mijn moeder weer boven en mis ik haar verschrikkelijk. Wil me niet zo voelen. Het voelt nu echt alsof 3,5 jaar van mijn leven verloren gaan als ik wegga bij mijn vriend.



Mijn vaders motto is: alles in het leven is tijdelijk.



Ik weet dat ik de sprong in het diepe moet wagen. Maar ik durf niet! Wanneer komt het moment dat ik wel durf? Zoals gisteren, dan komt mijn vriend weer bij me en geeft mij een knuffel. Het is niet zo dat hij alles verkeerd doet. Hij geeft me wel liefde alleen op zijn manier.

quote:geheim1972 schreef op 11 augustus 2008 @ 02:26:

Je wilt weg, maar ik heb het idee dat je voornamelijk op zoek bent naar redenen om het niet te doen.

Je noemt al een paar keer het huis. Het is een huurhuis. Dit is dus geen probleem, kwestie van opzeggen.

De katten, natuurlijk wil je het beste voor ze, maar of ze blijven bij hem, of ze gaan met jou mee. Wie het beste voor ze kan zorgen, krijgt ze. Geen probleem.

Je zegt dat je van hem houdt, natuurlijk doe je dat, dat gaat echt niet zomaar over, maar in hoeverre is het nog echt houden van en in hoeverre is het gewenning?

Weer alleen zijn is eng, dat zijn veranderingen altijd.

Ik lees in je posts echt helemaal niet positiefs over je relatie.

Natuurlijk zul je je schuldig voelen als je weggaat, maar dat is toch geen reden om het niet te doen?

Ik raad je aan om zo snel mogelijk je boeltje te pakken, terug te gaan naar je oude woonplaats en van daaruit zul je zien hoe snel alles eigenlijk best wel op zijn pootjes terecht komt.

Kun je misschien een tijdje bij je vader terecht?



Ik hoor het inderdaad van meerdere mensen. Dat het lijkt alsof ik op zoek ben naar redenen om het niet te doen. Dat houden van... het kan goed zo zijn dat het gewenning is. De moeder van mijn vriend was de afgelopen weken op vakantie in thuisland van mijn vriend. Mijn vriend kon mee, en ik heb hem gevraagd om mee te gaan. Zodat ik kon uitvinden of ik hem zou gaan missen. Maar hij wilde niet mee.



Ik weet het niet meer. Ik weet dat mijn relatie op dit moment niks waard is, en dat het waarschijnlijk ook niet meer te redden valt. Maar wanneer weet ik zeker dat er niks meer aan te doen is? Misschien als mijn vriend bij de psycholoog is geweest, dat het dan anders wordt. Alleen ik weet niet of mijn gevoel dan terugkomt.

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 09:44:

[...]





Maar je bent toch niet 3,5 jaar ongelukkig geweest? Van elke relatie die je hebt gehad leer je veel, veel over jezelf, wat je wel en niet wilt in het leven en wat je wil in een relatie.

Probeer het niet te zien als weg gegooide jaren maar als een leer ervaring. Als je voor jezelf de knoop doorhakt kom je daar sterker uit en weet je in een volgende relatie beter wat je wilt (en je blijft echt niet de rest van je leven alleen, al voelt dat nu misschien wel zo)



Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Een paar jaar geleden zat ik in precies dezelfde situatie als jij nu zit. (op een paar details na dan)

Mijn ex had een kut jeugd gehad, we communiceerden totaal niet, we woonden samen en zijn manier van liefde geven was totaal anders dan ik wilde. Ondanks dat wist ik dat hij van me hield en dat hij me trouw was en toch durfde ik niet alleen verder, ik was ook bang dat ik alleen zou blijven dat ik niemand zou vinden waarbij ik me op mijn gemak zou voelen.

Het idee dat ik hem alleen moest achterlaten met alles wat hij had meegemaakt....dat brak werkelijk mijn hart! Ook de angst voor wat zou komen, red ik het wel alleen, wat doen we met de huisdieren enz enz. Kortom, de angst voor het onbekende.



Ik heb hem uiteindelijk een brief geschreven en deze op tafel gelegd zodat hij hem zou zien als hij thuis kwam (ik kwam later thuis) Ik kon het niet opbrengen om het onderwerp aan te snijden en dat heb ik hem ook geschreven.

Hij was helemaal kapot! Ik vond het vreselijk om te zien maar toen het eenmaal bekend was had ik wel de kracht om door te zetten, hoe moeilijk het ook was.

Ik heb me altijd voorgehouden dat ik niet de rest van mijn leven met deze relatie door kon gaan, niet met hem...hoe egoistisch dat voor mijn gevoel ook was. Ik moest zijn leven (tijdelijk) kapot maken om zelf gelukkig te worden.



Ik had daarna vrij snel een woning gevonden en het heeft even geduurd voordat ik van mijn vrije leven kon genieten maar ik ben zo blij dat ik toen heb doorgezet. Het was al het verdriet zeker waard!

Drie jaar ben ik vrijgezel geweest en sinds twee jaar heb ik weer een relatie, nu met iemand waar ik wel gelukkig mee ben, waar ik me helemaal op mijn gemak voel en waarmee ik goed kan communiceren.



Ik hoop dat je sterk kan zijn en dat je de sprong durft te wagen.

Natuurlijk gaat het pijn doen en krijg je veel verdriet maar je zegt zelf al dat je niet gelukkig bent, de enige manier om daar wat aan te doen is om zelf stappen te ondernemen.

Misschien dat een brief schijven voor jou ook wel een oplossing is.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je over een tijdje kunt terug kijken op deze moeilijke periode.



Mijn vader heeft het ook tegen mij gezegd, dat ik het niet moet zien als weggegooide of verloren jaren, maar ik ben een levenservaring rijker. Ik heb ervan geleerd. Dat is ook zo, in een eventuele volgende relatie weet ik wat ik wil en wat ik niet wil. Ik herken inderdaad veel dingen uit jouw verhaal. Als ik werkelijk bij mijn vriend wegga, en hij zal het beseffen dat het niet meer goedkomt, dan zal hij ook kapot zijn. Hoeveel leed kan een mens nog aan? Gezien wat hij allemaal heeft meegemaakt. Je bent er toch voor elkaar in goede en slechte tijden? Je hebt gelijk, misschien moet het op deze manier, zodat ik gelukkig kan worden zonder hem.



Ik ben blij om te horen dat het voor jou een goede beslissing is geweest om bij hem weg te gaan. Heb jij contact met hem gehouden? Het lijkt me zo klote als ik helemaal geen contact meer met hem zou hebben. Waarschijnlijk beter voor de verwerking, maar toch. Ik kan in mijn oude woonplaats naar alle zekerheid snel een huisje krijgen of in een flatje, aangezien ik daar genoeg punten voor heb opgebouwd.



Al dat geregel als ik weg zou gaan, daar zie ik ook zo tegenop.

quote:Robijn1975 schreef op 11 augustus 2008 @ 09:53:

[...]





En waarom denk je dat het ooit dan wel beter zou gaan?

Ik heb mijn ex ook geadviseerd om naar een psycholoog te gaan maar hij vond dat niet nodig want het kwam allemaal wel goed (niet dus)

Je vriend zegt ook tevreden te zijn met jullie relatie?? Als hij tevreden is waarom moet je hem dan met rust laten en wachten op een nieuw huis zodat alles goed komt? En waarom zou hij dan iets willen veranderen? Hij is toch tevreden????



Mijn ex is na onze breuk wel naar een psycholoog gegaan.....toen zag hij pas in dat ik het seriues meende en probeerde hij er alles aan te doen om mijn terug te krijgen.

Maar de grootste les die ik geleerd heb: Je kan iemand NIET veranderen.



Je hebt gelijk, waarom zou het beter gaan als mijn vriend wel tevreden is in de relatie. Het enige waar hij zich aan stoort is dat ik 'zeur'.

Waarom hebben mannen (in ons geval) toch te laat door dat ze iets moeten veranderen? En inderdaad, je kan iemand niet veranderen... Blijkbaar.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 10:00:

Tyrana, niemand zegt dat je weg móet. Als jij het de moeite waard vindt, blijf dan vooral en maak er iets moois van.



Er zijn maar twee smaken meisje, blijven, of weggaan en wij kennen jouw grenzen niet. Hoelang jij door wil zetten en hopen dat alles goedkomt is helemaal aan jou hoor, niemand die je daarin kan adviseren. Als jij die knuffel zo nu en dan genoeg vindt en hoop hebt op verbetering als je vriend naar een psycholoog gaat, prima, dan zet je gewoon door en wie weet worden jullie heel gelukkig.



Je gooit niks weg, zoals Robijn ook al zegt. Voor de mensen die je verliest komen weer anderen in de plaats, dat gaat gewoon zo. Maar jij bent degene die bepaalt wat er gaat gebeuren in jouw leven.



Misschien zou jij ook je vriend eens een brief moeten schrijven, met daarin je twijfels en je overpeinzingen en dat je er eigenlijk geen gat meer in ziet, want zo is het tenslotte. De reactie van je vriend, de gesprekken die dan volgen kunnen je helpen bij het nemen van je beslissing.



Ga alleen niet zitten wachten tot je vriend je gelukkig gaat maken, dat kun je (sorry dat ik het zo cru zeg) echt op je buik schrijven. Jíj ben verantwoordelijk voor jouw geluk, dat is niet zijn taak. Het is prachtig als je een relatie hebt die op alle fronten klopt maar als dat niet zo is, is passief afwachten tot het weer leuk wordt niet de manier om dat geluk te bereiken, daar zul je zelf mee aan de slag moeten. Of met je vriend samen, of alleen.



Het gekke is, mijn grenzen zijn allang bereikt! Alleen ik verleg ze steeds, dat is het probleem. Ik ben toegeeflijk. Die knuffel zo nu en dan vind ik bij lange na niet genoeg, maar ik blijf hoop houden terwijl ik dat niet meer wil. Ik word dit jaar 25 en ik wil niet mijn jaren verspillen aan een relatie die niks waard is. Alleen ik weet niet hoe het mijn vriend zal vergaan bij de psycholoog. Wat als er bij wijze van spreke een wonder gebeurt en hij ziet in waar hij mee bezig is? Of kan het wel zo zijn dat er gewoon teveel is gebeurd waardoor zijn veranderingen niet meer zullen helpen?



Ik heb het de afgelopen weken/maanden al vaak tegen mijn vriend gezegd dat ik het niet meer zie zitten en dat er dingen moeten veranderen. Er valt gewoon niet mee te praten, het enige wat hij dan doet is zuchten en vragen of ik ben uitgepraat. Hoezo kop in het zand steken?



Ik moet inderdaad niet gaan wachten tot mijn vriend mij gelukkig maakt. Ik kan alleen zelf mijn leven gelukkig maken, dat weet ik maar al te goed. Daarom begrijp ik ook niet waarom ik in deze relatie blijf hangen. Ik weet zeker dat vele meiden allang waren weggegaan. Wij hebben beiden veel meegemaakt in ons leven en we kregen daardoor een sterke band. Samen staan we sterk. Maar ik, ik voel me niet meer sterk samen met hem. Dat zou genoeg moeten zeggen. Waarom neem ik dan die stap niet! Hoe ga je weg bij iemand waar je zo veel van houd.