Relaties
alle pijlers
moeder treitert - kinderen de dupe. Wat doe je eraan?
woensdag 14 mei 2008 om 21:39
Hoi,
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
Ter achtergrondinfo: mijn vriend is gescheiden en heeft kinderen. Zij wilde scheiden, er was niets gebeurd, maar zij had een ander en hield niet meer van hem. Kan gebeuren, hoe naar het ook is. Nu eist zij alle gezag op, terwijl hij altijd veel zorgtaken op zich heeft genomen. De juridische gronden zijn te hilarisch voor woorden, maar er moet dus wel serieus op alles ingegaan worden.
Intussen boycot ze op ieder denkbare wijze (en geloof me, dat zijn er nog al wat!) het contact dat hij met zijn kinderen heeft en weigert met hem iedere vorm van communicatie - hij wil alleen op een respectvolle manier contact over dingen die de kinderen betreffen. De rechter van de voorlopige voorzieningen was erg ontvankelijk voor de krokodillentranen van mevrouw en heeft haar bijna alles toegekend, ook de gebruikelijke regeling van 85% zorg voor de kinderen. Bizar dat in NL nog steeds de norm is...
Zij zorgt voor heel veel trauma en onrust bij de kinderen in het contact dat mijn vriend met ze heeft. Ze zuigt, treitert, stookt de kinderen op, etc. Het hele spel - versleten vodden aangeven als de kinderen naar papa gaan, zeggen dat papa een *#% is, niets betaalt (hij betaalt zich werkelijk scheel!), ze zelfs verbieden om papa gedag te zeggen, etc. Ze haalt alles uit de kast en het gaat heel erg ver allemaal. De kinderen lijden er erg onder, maar zijn bang en zitten gevangen in loyaliteitsgevoelens naar hun moeder. Wij staan voor ons gevoel machteloos.
Wat kun je eraan doen? Als je ieder "wissewasje" bij de rechter neerlegt, krijgen de kinderen (en wij zelf) geen rust. We proberen de kinderen gezelligheid en veiligheid te bieden, spreken nooit negatief over hun moeder, proberen hun zo veel mogelijk buiten de strijd te houden waar hun moeder ze in meetrekt en proberen op die manier een tegenwicht te bieden tegen alle haat en angst die hun moeder wil zaaien. Maar die 15% is wel heel erg weinig...
Verder moet er toch iets praktisch en constructiefs zijn dat je in zo'n situatie kunt doen? Wie herkent hier iets in, wie heeft er tips?
Dank!
donderdag 24 juli 2008 om 18:38
Mwah, niet veel veranderd. Mama heeft de kinderen mee naar een onbekende plek, houdt zich dus weer niet aan de informatieplicht. Intussen is vriend druk met school, therapeut van kinderen, RvK, onderzoeksbureau, etc. om info op te vragen die mama weigert te geven. Eén van de kinderen heeft idd therapie gehad, maar mag er niets over vertellen tegen vriend. De RvK weet hiervan, maar doet er niets tegen. De RvK heeft een totaal slap rapport afgeleverd; er staat bijna niets in, de onderzoeker heeft zijn belofte tot nader onderzoek teruggetrokken en wil alles bij het "oude" laten. Lekker makkelijk, hij durft zijn nek niet uit te steken. Nu dus alles in een sterk résumé aan de rechtbank sturen en dan over een week of wat weer een zitting. De vakantie met de kinderen was prima, ze zijn echt even zichzelf geweest. Maar nu zijn we weer terug bij het non-communiceren, zelfs ex-communiceren. Verder dus niet veel nieuws onder de zon... Vriend heeft een lange adem, gaat tot het gaatje en dat vind ik echt bewonderenswaardig onder de omstandigheden.
Lief dat je er naar vraagt!
Lief dat je er naar vraagt!
maandag 28 juli 2008 om 18:00
Tja, het mag ook simpelweg niet. We weten dat ze waarschijnlijk in België zijn en ze zullen ook heus wel weer terug komen, maar kloppen doet het niet. En reken maar niet dat mama op welke manier dan ook verantwoording hoeft af te leggen. De RvK kent het probleem, heeft alleen maar geadviseerd dat de communciatie beter moet verlopen, whoehaha! Daar blijft het verder bij en mama kan gewoon haar gang blijven gaan. Wanneer kijkt er eens iemand voorbij het plaatje van die zielige vrouw die haar bloedjes op de 1e plaats stelt???
dinsdag 5 augustus 2008 om 00:17
Oh mijn hemel - even spuien. Mama heeft wederom een betoog naar de rechtbank gestuurd, waarin zij voor 90% (okee, 95%) liegt. Alles is blatant gelogen! Hoe kun je hier nog tegen vechten? De rechtbank is niet geïnteresseerd in de waarheid (het is nu eenmaal geen strafrechtzaak à la Perry Mason), dus het blijft een welles/nietes gebeuren. Maar haar woorden zijn werkelijk misselijkmakend. Ook over mij. Ik heb haar nooit één strobreed in de weg gelegd, spreek altijd met respect over haar tegen de kinderen, dwing ze tot geen enkele uitspraak omtrent de hele smerige situatie. En nu ben ik dus de heks, samen met ex, die er al helemaal niets van bakt. Ik zou zeggen dat ik de nieuwe moeder van de kinderen ben (ik heb die wens totaal niet; ze hebben en moeder! Laat staan dat ik zoiets zou zeggen!) en haar zwart maakt (de wijze waarop ik over haar naar de kinderen toe spreek is altijd positief; ik wéét hoe het voelt als de partner van je vader je moeder zwart maakt en daar waak ik dan ook constant voor!). Ze insinueert van alles, onderbouwt helemaal niets, maar zet een beeld neer waar de honden geen brood van lusten.
Ik ben bang dat de rechtbank valt voor haar zielige verhaal van de emotionele en angstige vrouw die alleen maar het beste met haar kinderen (jawel: HAAR kinderen) voor heeft. Zij heeft blijkbaar alle tijd van de wereld om hele boekwerken vol met leugens te schrijven. Het is allemaal zo ridicuul, dat vriend niet weet waar hij moet beginnen om het tegendeel te bewijzen en constant in de reactieve modus wordt gedwongen... Maar djiezus, hoe kun je tegen zoveel leugens en haat strijden?
Pfff, ik kan heel moeilijk dealen met zoveel haat en negativiteit. Het is zó niet wie ik ben en wil zijn! Hoe kan iemand claimen van haar kinderen te houden en dan zo te liegen om haar eigen gewin - ten koste van de kinderen - te halen???
Ik ben bang dat de rechtbank valt voor haar zielige verhaal van de emotionele en angstige vrouw die alleen maar het beste met haar kinderen (jawel: HAAR kinderen) voor heeft. Zij heeft blijkbaar alle tijd van de wereld om hele boekwerken vol met leugens te schrijven. Het is allemaal zo ridicuul, dat vriend niet weet waar hij moet beginnen om het tegendeel te bewijzen en constant in de reactieve modus wordt gedwongen... Maar djiezus, hoe kun je tegen zoveel leugens en haat strijden?
Pfff, ik kan heel moeilijk dealen met zoveel haat en negativiteit. Het is zó niet wie ik ben en wil zijn! Hoe kan iemand claimen van haar kinderen te houden en dan zo te liegen om haar eigen gewin - ten koste van de kinderen - te halen???
woensdag 6 augustus 2008 om 21:09
Toen jou verhaal in Viva verscheen vroeg mijn omgeving of ik dit geschreven had.
Ook mijn man heeft kinderen uit zijn eerste relatie. Zij is ook bij hem weggegaan en heeft na de scheiding div. mannen gehad terwijl mijn man jaren na de scheiding alleen is geweest.
In die jaren dat mijn man single was heeft ze nooit problemen gemaakt. Mijn man kon de kinderen extra komen zien buiten de 2-wekelijkse regeling om. Weekenden ruilen was ook nooit een probleem. Nooit vroeg ze om extra geld of een K.A. verhoging. Mijn man kwam bij haar en haar nieuwe vriend op de koffie om over de kinderen te praten en regelmatig kwam hij hen met klusjes te hulp.
Totdat.... (je voelt hem al). Hij met mij gelukkig begon te worden.
Het begon met kleine dingen. Van het niet meer mogen ruilen van weekenden (slecht voor de rust en regelmaat) tot het ontzeggen van complete weekenden en zelfs de vakantie week in de zomervakantie. En natuurlijk lag er een maand nadat we getrouwd waren een brief van haar advocaat (een voor onvermogen natuurlijk) in de bus voor een verhoding van de K.A. De brieven en mailtjes (allemaal bewaard) met beledigingen bleven binnenstromen. We werden gechanteerd met de kinderen als inzet. Als je dit niet doet dan...komen de kinderen volgende week niet...als je dat niet doet dan... vraag ik nogmaals een verhoging aan ...etc. Niets konden we goed doen. Ze wil gewoon dat wij naar haar pijpen dansen. Wij zijn de poppen die zij wil laten dansen zo voel ik dat. Wij werden er behoorlijk moedeloos van en het deed de kinderen ook bepaald geen goed. afijn..Ik kan natuurlijk een boek schrijven over alle toestanden maar dat boek heb je zelf al en ik wil je niet nog moedelozer maken dan je waarschijnlijk al bent.
Ook mijn man heeft kinderen uit zijn eerste relatie. Zij is ook bij hem weggegaan en heeft na de scheiding div. mannen gehad terwijl mijn man jaren na de scheiding alleen is geweest.
In die jaren dat mijn man single was heeft ze nooit problemen gemaakt. Mijn man kon de kinderen extra komen zien buiten de 2-wekelijkse regeling om. Weekenden ruilen was ook nooit een probleem. Nooit vroeg ze om extra geld of een K.A. verhoging. Mijn man kwam bij haar en haar nieuwe vriend op de koffie om over de kinderen te praten en regelmatig kwam hij hen met klusjes te hulp.
Totdat.... (je voelt hem al). Hij met mij gelukkig begon te worden.
Het begon met kleine dingen. Van het niet meer mogen ruilen van weekenden (slecht voor de rust en regelmaat) tot het ontzeggen van complete weekenden en zelfs de vakantie week in de zomervakantie. En natuurlijk lag er een maand nadat we getrouwd waren een brief van haar advocaat (een voor onvermogen natuurlijk) in de bus voor een verhoding van de K.A. De brieven en mailtjes (allemaal bewaard) met beledigingen bleven binnenstromen. We werden gechanteerd met de kinderen als inzet. Als je dit niet doet dan...komen de kinderen volgende week niet...als je dat niet doet dan... vraag ik nogmaals een verhoging aan ...etc. Niets konden we goed doen. Ze wil gewoon dat wij naar haar pijpen dansen. Wij zijn de poppen die zij wil laten dansen zo voel ik dat. Wij werden er behoorlijk moedeloos van en het deed de kinderen ook bepaald geen goed. afijn..Ik kan natuurlijk een boek schrijven over alle toestanden maar dat boek heb je zelf al en ik wil je niet nog moedelozer maken dan je waarschijnlijk al bent.
vrijdag 8 augustus 2008 om 18:24
Shashant, dankjewel voor je reactie. Sommige ouders maken er een grote janboel van, he? Ik geloof niet dat het door mij komt, ze was al op heksenjacht voor ik in beeld kwam. Waarschijnlijk werk ik wel als een rode lap op een stier, maar ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik me niet bezig houd met haar extra te frustreren; daar zouden de kinderen alleen maar de dupe van zijn en die hebben al genoeg te verstouwen.
Ik herken heel erg wat je schrijft over dat naar de pijpen dansen. Het voelt echt als complete beroving van je vrijheid, he? De kinderen worden ingezet in haar strijd; ze worden uitgebreid uitgehoord als zij weer naar mama gaan en de meest futiele dingen worden gebruikt in haar crusade. Ik heb het gevoel dat er een webcam in vriends huis hangt en mama overal bij aanwezig is...
Jij schrijft dat jullie er moedeloos van werden. Betekent dat dat er nu iets veranderd is? En als dat zo is, hoe hebben jullie dat aangepakt? Vriend heeft er tot nu toe alles aan gedaan om de situatie te verbeteren, maar niets helpt. Mama rust pas als zij het gezag, alle zorg, alle centen en een totale verwoesting van vriend heeft bewerkstelligd, vrees ik.
Ik herken heel erg wat je schrijft over dat naar de pijpen dansen. Het voelt echt als complete beroving van je vrijheid, he? De kinderen worden ingezet in haar strijd; ze worden uitgebreid uitgehoord als zij weer naar mama gaan en de meest futiele dingen worden gebruikt in haar crusade. Ik heb het gevoel dat er een webcam in vriends huis hangt en mama overal bij aanwezig is...
Jij schrijft dat jullie er moedeloos van werden. Betekent dat dat er nu iets veranderd is? En als dat zo is, hoe hebben jullie dat aangepakt? Vriend heeft er tot nu toe alles aan gedaan om de situatie te verbeteren, maar niets helpt. Mama rust pas als zij het gezag, alle zorg, alle centen en een totale verwoesting van vriend heeft bewerkstelligd, vrees ik.
zaterdag 9 augustus 2008 om 21:32
Weet je al wanneer er een nieuwe zitting/overleg is naar aanleiding van de verweerschriften?
En hoe ver zijn jullie met een eventueel dossier? Ik neem aan dat jullie daar dan ook in zullen opnemen dat de verblijfplaats van de kinderen vaak onbekend is, dat vader door moeder in bijzijn van de kinderen voor verschrikkelijke dingen wordt uitgemaakt etc.etc.
Het is toch bij de beesten af met die vrouw!
En hoe ver zijn jullie met een eventueel dossier? Ik neem aan dat jullie daar dan ook in zullen opnemen dat de verblijfplaats van de kinderen vaak onbekend is, dat vader door moeder in bijzijn van de kinderen voor verschrikkelijke dingen wordt uitgemaakt etc.etc.
Het is toch bij de beesten af met die vrouw!
maandag 11 augustus 2008 om 09:38
Er is wel iets veranderd.
Weet niet of je mijn ervaring als advies kunt/moet opvolgen maar wij hebben de strijd opgegeven.
Financieel trokken wij aan het kortste eind. Zij kon met een advocaat voor onvermogen (ze werkt natuurlijk niet) ons kapot procederen of ze nou won of niet, wij waren de advocaatkosten altijd kwijt.
Ze kon bepalen wanneer de kinderen thuis bleven en wij konden daar niets aan doen.
Natuurlijk zijn er wel instanties die je kan inschakelen. Je kind kan dan opgehaald worden bij de moeder en de moeder kan dan een boete krijgen.
Maar moet je dat je kinderen aan willen doen??? Met een boete aan de moeder doe je indirect je kinderen tekort. Bovendien is het voor de kinderen ook traumatisch om door een vreemde opgehaald en gebracht te worden. Dus dat hielp niet.
Ondertussen bleef het pesten en opstoken gewoon doorgaan. Je weet wel....kaarten weggooien, telefoontjes wegdrukken, in naam van de kinderen op msn tegen ons praten (kwamen we pas later achter) en dan later horen van de kinderen ....pap waarom hebben we niets van je gehoord op onze verjaardag of pap waarom kwam je onze twee weken geleden niet ophalen.
De kinderen werden robotjes en door alle pesterijen, geklemd in die loyaaliteit tussen papa en mama werden het nerveuze kinderen. Hun school ging achteruit en eigelijk werden we al van hen vervreemd. Onze relatie kwam ook onder spanning en druk te staan.
Uiteindelijk hebben we gewacht tot ze oud genoeg waren om mee te kunnen praten. We hebben hen alles verteld. Gezegd dat we hopen dat ze ons nooit vergeten en dat de deur altijd open staat maar dat we gewoon niet meer tegen mama op kunnen.
Mijn man huilt. Het is alsof hij moet rouwen om het verlies van zijn kinderen. Maar hij hoopt op de toekomst. Misschien hebben we er geen goed aangedaan maar wij denken dat het in ieder geval voor rust zorgt bij zowel de kinderen als in onze relatie. Ze kunnen nu gewoon bij mama zijn zonder in conflict te zijn met zichzelf.
Weet niet of je mijn ervaring als advies kunt/moet opvolgen maar wij hebben de strijd opgegeven.
Financieel trokken wij aan het kortste eind. Zij kon met een advocaat voor onvermogen (ze werkt natuurlijk niet) ons kapot procederen of ze nou won of niet, wij waren de advocaatkosten altijd kwijt.
Ze kon bepalen wanneer de kinderen thuis bleven en wij konden daar niets aan doen.
Natuurlijk zijn er wel instanties die je kan inschakelen. Je kind kan dan opgehaald worden bij de moeder en de moeder kan dan een boete krijgen.
Maar moet je dat je kinderen aan willen doen??? Met een boete aan de moeder doe je indirect je kinderen tekort. Bovendien is het voor de kinderen ook traumatisch om door een vreemde opgehaald en gebracht te worden. Dus dat hielp niet.
Ondertussen bleef het pesten en opstoken gewoon doorgaan. Je weet wel....kaarten weggooien, telefoontjes wegdrukken, in naam van de kinderen op msn tegen ons praten (kwamen we pas later achter) en dan later horen van de kinderen ....pap waarom hebben we niets van je gehoord op onze verjaardag of pap waarom kwam je onze twee weken geleden niet ophalen.
De kinderen werden robotjes en door alle pesterijen, geklemd in die loyaaliteit tussen papa en mama werden het nerveuze kinderen. Hun school ging achteruit en eigelijk werden we al van hen vervreemd. Onze relatie kwam ook onder spanning en druk te staan.
Uiteindelijk hebben we gewacht tot ze oud genoeg waren om mee te kunnen praten. We hebben hen alles verteld. Gezegd dat we hopen dat ze ons nooit vergeten en dat de deur altijd open staat maar dat we gewoon niet meer tegen mama op kunnen.
Mijn man huilt. Het is alsof hij moet rouwen om het verlies van zijn kinderen. Maar hij hoopt op de toekomst. Misschien hebben we er geen goed aangedaan maar wij denken dat het in ieder geval voor rust zorgt bij zowel de kinderen als in onze relatie. Ze kunnen nu gewoon bij mama zijn zonder in conflict te zijn met zichzelf.
maandag 11 augustus 2008 om 09:42
maandag 11 augustus 2008 om 11:06
Pff, Shashant - het kippenvel staat in mij nek. Jouw verhaal en het mijne zijn inderdaad 1 en hetzelfde... Als partner is het ook heel zwaar, daar weet jij alles van. Je kunt het in de ogen van mama niet goed doen; als je de kinderen liefdevol behandelt, ben je een feeks en als je dat niet zou doen, ben je ook een feeks. Het feit dat je er bent, je vriend verder gaat met zijn leven en jij goed met de kinderen overweg kan, maakt dat je een enorme bedreiging bent. Ik weet ook wat een enorme wissel die hele beerput op je relatie trekt. Wat intens triest dat onze situatie niet uniek is. Ik leef met jullie mee.
Wij hebben het er ook regelmatig over om de strijd op te geven. Wij hebben er in ieder geval voor gekozen om in de zaak niet in de aanval te gaan (hoewel er genoeg gronden zijn!), omdat dat een werkbare situatie nog verder in de weg staat. De kinderen zijn daar niet bij gebaat. Wel wil vriend (ook voor de kinderen) vastleggen hoe de situatie wérkelijk in elkaar zit. Inderdaad, om hen eventueel later te laten zien hoe zijn kant van het verhaal eruit zag.
Wel of niet opgeven - het is een complete spagaat; totaal opgeven van de strijd betekent misschien (??) rust voor de kinderen op de korte termijn. Het betekent ook het opgeven van de kinderen, want als het aan mama ligt, gaat zij door met strijden tot die hun vader nooit meer zien. En dan laat je ze dus bij zo'n vrouw achter. Wat doet dat met de kinderen op de lange termijn? Ik hoop oprecht dat 'jullie' kinderen en die van 'ons' later de waarheid onder ogen zien, maar onderzoek wijst vaak het tegendeel uit, helaas. Jarenlange indoctrinatie is dusdanig heftig, dat er van hun eigen beleving weinig meer overeind blijft, vrees ik.
Ik zeg verder nog even niets over de zaak, want die dient binnenkort.
Wij hebben het er ook regelmatig over om de strijd op te geven. Wij hebben er in ieder geval voor gekozen om in de zaak niet in de aanval te gaan (hoewel er genoeg gronden zijn!), omdat dat een werkbare situatie nog verder in de weg staat. De kinderen zijn daar niet bij gebaat. Wel wil vriend (ook voor de kinderen) vastleggen hoe de situatie wérkelijk in elkaar zit. Inderdaad, om hen eventueel later te laten zien hoe zijn kant van het verhaal eruit zag.
Wel of niet opgeven - het is een complete spagaat; totaal opgeven van de strijd betekent misschien (??) rust voor de kinderen op de korte termijn. Het betekent ook het opgeven van de kinderen, want als het aan mama ligt, gaat zij door met strijden tot die hun vader nooit meer zien. En dan laat je ze dus bij zo'n vrouw achter. Wat doet dat met de kinderen op de lange termijn? Ik hoop oprecht dat 'jullie' kinderen en die van 'ons' later de waarheid onder ogen zien, maar onderzoek wijst vaak het tegendeel uit, helaas. Jarenlange indoctrinatie is dusdanig heftig, dat er van hun eigen beleving weinig meer overeind blijft, vrees ik.
Ik zeg verder nog even niets over de zaak, want die dient binnenkort.
maandag 11 augustus 2008 om 11:12
@Guinnevere: dank voor je berichtje. Zoals ik aangeef, dient de zaak binnenkort, dus ik ga er niet teveel op in. Wij hebben in ieder geval gekozen om niet in de aanval te gaan, maar wel mama's ongefundeerde aanvallen op respectvolle wijze gepareerd. We hopen dat de rechter hier goed naar kijkt in zijn oordeel.
maandag 11 augustus 2008 om 13:05
Als partner/stiefmoeder kun je het inderdaad NOOIT goed doen. Mijn moeder zei vroeger altijd dat de taak van ouder zijn de meest ondankbare taak is die er is. Stiefmoeder zijn (rot woord he) is nog ondankbaarder omdat het moeilijk is een band op te bouwen als buitenstaander. Zeker als je hen zo weinig kan zien en tegengewerkt wordt.
Wij voelen ons regelmatig schuldig over het opgeven. Miss. nemen ze het ons later kwalijk en hadden ze gewild dat we doorvochten. Maar toen we met hen gepraat hadden leken ze hoewel verdrietig opgelucht en zeiden ze dat ze het begrepen. Wat het met de kinderen op langere termijn doet dat wij hen misschien jaren niet gaan zien???
Ja....ze zullen van ons vervreemd zijn maar daar zorgt ze toch wel voor.
Wat ik haar en zulke moeders graag eens zou zeggen is dat ze eens zouden moeten kijken naar de film Stephmom met Julia Roberts. Het leven (hoewel niet te hopen voor de kinderen) kan zomaar ineens over zijn en dan komen de kinderen toch bij papa. Elke moeder wens dan toch dat de kinderen een goede band hebben met zowel papa als de nieuwe partner. Wat is er nou mooier voor een kind dan te weten dat er een heleboel mensen zijn die van hen houden en het beste voor hen willen.
Dat is toch als jonge moeder van een pasgeborne het eerste wat ze denkt...stel nou dat ik er niet meer ben...of denken zij dat ze het eeuwige lever hebben?
Nogmaals hoop ik niet voor de kinderen (en mijzelf) dat zoiets zal gebeuren maar als ouder denk je daar toch aan.
Wij voelen ons regelmatig schuldig over het opgeven. Miss. nemen ze het ons later kwalijk en hadden ze gewild dat we doorvochten. Maar toen we met hen gepraat hadden leken ze hoewel verdrietig opgelucht en zeiden ze dat ze het begrepen. Wat het met de kinderen op langere termijn doet dat wij hen misschien jaren niet gaan zien???
Ja....ze zullen van ons vervreemd zijn maar daar zorgt ze toch wel voor.
Wat ik haar en zulke moeders graag eens zou zeggen is dat ze eens zouden moeten kijken naar de film Stephmom met Julia Roberts. Het leven (hoewel niet te hopen voor de kinderen) kan zomaar ineens over zijn en dan komen de kinderen toch bij papa. Elke moeder wens dan toch dat de kinderen een goede band hebben met zowel papa als de nieuwe partner. Wat is er nou mooier voor een kind dan te weten dat er een heleboel mensen zijn die van hen houden en het beste voor hen willen.
Dat is toch als jonge moeder van een pasgeborne het eerste wat ze denkt...stel nou dat ik er niet meer ben...of denken zij dat ze het eeuwige lever hebben?
Nogmaals hoop ik niet voor de kinderen (en mijzelf) dat zoiets zal gebeuren maar als ouder denk je daar toch aan.
maandag 11 augustus 2008 om 17:30
Stiefmoeder (idd een ontzettend naar woord!) kan inderdaad de meest ondankbare positie in de wereld zijn als een moeder haar kinderen niet toestaat om een band op te bouwen met de nieuwe partner van de vader. De kinderen mogen mij erg graag, maar de negatieve indoctrinatie van mama laat zich regelmatig gelden en ze bewegen zich steeds minderen vrij naar mij. Ik kan me daar nog een beetje van distantiëren, maar voor de kinderen zelf en voor vriend is het heel erg verdrietig.
Ik kan me voorstellen dat jullie je regelmatig afvragen of je de juiste keuze hebt gemaakt. Maar jullie hebben de beslissing weloverwogen gemaakt en uit liefde voor die kinderen. Als zij zich de strijd herinneren - en dat zal gerust! - dan zullen ze er waarschijnlijk ook begrip voor hebben. Heel erg triest dat nou juist hun moeder verantwoordelijk is voor hun gemis. Ik denk dat je het ook in dit soort dilemma's hoe dan ook niet goed kan doen. Zoals ik al aangaf, wij denken er ook wel over. Het is voor ons in deze situatie vooral een keuze tussen lange en korte termijn, voor mijn gevoel. En dan nog ligt het per kind verschillend; de een hangt heel erg aan mama, de ander meer aan papa. Je kunt helaas nooit van tevoren weten wat de uitwerking van zo'n beslissing is. Misschien hebben jullie hen er juist een ontzettend mooi geschenk mee gedaan; de kinderen - tijdelijk - uit liefde loslaten om erger te voorkomen. Dat is volgens mij onbaatzuchtigheid ten top. (f)
Ik heb die film jaren geleden gezien en ik heb tranen met tuiten gesnotterd. Ik kan me voorstellen dat als ik die film nu zou zien, ik het al helemààl niet zal redden met een volle doos Kleenex...! Die film zou inderdaad verplichte kost voor dit soort moeders moeten zijn.
Ik kan me voorstellen dat jullie je regelmatig afvragen of je de juiste keuze hebt gemaakt. Maar jullie hebben de beslissing weloverwogen gemaakt en uit liefde voor die kinderen. Als zij zich de strijd herinneren - en dat zal gerust! - dan zullen ze er waarschijnlijk ook begrip voor hebben. Heel erg triest dat nou juist hun moeder verantwoordelijk is voor hun gemis. Ik denk dat je het ook in dit soort dilemma's hoe dan ook niet goed kan doen. Zoals ik al aangaf, wij denken er ook wel over. Het is voor ons in deze situatie vooral een keuze tussen lange en korte termijn, voor mijn gevoel. En dan nog ligt het per kind verschillend; de een hangt heel erg aan mama, de ander meer aan papa. Je kunt helaas nooit van tevoren weten wat de uitwerking van zo'n beslissing is. Misschien hebben jullie hen er juist een ontzettend mooi geschenk mee gedaan; de kinderen - tijdelijk - uit liefde loslaten om erger te voorkomen. Dat is volgens mij onbaatzuchtigheid ten top. (f)
Ik heb die film jaren geleden gezien en ik heb tranen met tuiten gesnotterd. Ik kan me voorstellen dat als ik die film nu zou zien, ik het al helemààl niet zal redden met een volle doos Kleenex...! Die film zou inderdaad verplichte kost voor dit soort moeders moeten zijn.
maandag 18 augustus 2008 om 18:02
Welja, mama doet aantijgingen die voor zoete koek worden aangenomen - zonder onderbouwing, bewijslast of wat-dan-ook. Leugens van de bovenste plank die kant nog wal raken. Die aantijgingen gaan er overigens vooral over wat een naar mens zij hem vindt, hebben niets te maken met zijn kwaliteiten als vader. Vriend geeft een aantal essentiële zaken aan die mama doet/nalaat en die de kinderen schaden, onderbouwt die zaken met "bewijzen". Maar men doet er geloof ik geen ene zier mee. Het ziet er naar uit dat mama op haar voetstukje mag blijven staan. De kinderen op de meest smerige manieren betrekken in haar strijd, de kinderen verbieden om hun papa gedag te zeggen of zich te uiten bij papa, eenzijdig alle beslissingen nemen, geen enkele informatie verstrekken, de kinderen als landlopers naar papa laten gaan - ze komt er waarschijnlijk gewoon mee weg!
Pfff, wat is dat? Ligt dat nou aan het feit dat de moeder in veel gevallen een streep voor heeft in de rechtsspraak? Ik weet dat er absoluut schrijnende gevallen zijn waar de moeder buitenspel wordt gezet. Daar wil ik ook absoluut niets aan afdoen. Maar volgens mij is er in dit geval toch echt sprake van rechtsongelijkheid! Zij is in de voorlopige voorzieningen aangewezen als verzorgende ouder, zgn omdat ze altijd al alle zorg droeg. Absoluut niets van waar, honderden getuigen kunnen dat aantonen; ze hebben vanaf de geboorte van de 1e altijd half/half voor de kinderen gezorgd. En nu gaat de RvK waarschijnlijk uit van het "gewoonterecht" dat door de voorlopige voorzieningen is gecreëerd waardoor zij de kinderen nu grotendeels verzorgt. Ze durven hun handen er niet aan te branden. Bah, wat een onrecht. En wat worden die kinderen de dupe van de "wijsheid" van instanties die niet verder kijken dan hun neus lang is...! Die vrouw maakt het zo onnodig zwaar voor de kinderen. Ze lijden onder haar gedrag en ze worden door niemand beschermd...
Heeft er iemand tips? Is er iemand die met dit bijltje heeft gehakt?
Pfff, wat is dat? Ligt dat nou aan het feit dat de moeder in veel gevallen een streep voor heeft in de rechtsspraak? Ik weet dat er absoluut schrijnende gevallen zijn waar de moeder buitenspel wordt gezet. Daar wil ik ook absoluut niets aan afdoen. Maar volgens mij is er in dit geval toch echt sprake van rechtsongelijkheid! Zij is in de voorlopige voorzieningen aangewezen als verzorgende ouder, zgn omdat ze altijd al alle zorg droeg. Absoluut niets van waar, honderden getuigen kunnen dat aantonen; ze hebben vanaf de geboorte van de 1e altijd half/half voor de kinderen gezorgd. En nu gaat de RvK waarschijnlijk uit van het "gewoonterecht" dat door de voorlopige voorzieningen is gecreëerd waardoor zij de kinderen nu grotendeels verzorgt. Ze durven hun handen er niet aan te branden. Bah, wat een onrecht. En wat worden die kinderen de dupe van de "wijsheid" van instanties die niet verder kijken dan hun neus lang is...! Die vrouw maakt het zo onnodig zwaar voor de kinderen. Ze lijden onder haar gedrag en ze worden door niemand beschermd...
Heeft er iemand tips? Is er iemand die met dit bijltje heeft gehakt?
dinsdag 19 augustus 2008 om 09:53
Thanks Moraaf! Klacht indienen nu is misschien niet handig; de zaak is teruggegeven aan de RvK voor nader onderzoek. Dus wie weet wordt er iemand alsnog wakker...? Vriend heeft voor het onderzoek op aanraden van de RvK zelf al een klacht ingediend tegen de lange wachttijden; hij was bang dat daardoor gewoonterecht zou ontstaan. "Welnee, meneer - dat zou toch te gek voor woorden zijn. U kunt niets aan onze lange wachttijden doen!" En ja hoor, gewoonterecht wordt nu als argument gehanteerd...! Dus een klachtenprocedure is zéker de volgende stap als ze nu weer onzorgvuldig met alle info die ze hebben omgaan.
Maar ook de griffier was erg onzorgvuldig in zijn verslag van de zitting. Geeft een vertekend beeld, mama is weer het zielige vrouwtje en vriends visie wordt nauwelijks aangestipt. De schade die zij de kinderen toebrengt, wordt compleet buiten beschouwing gelaten. Het gaat alleen om een paar uurtjes meer of minder omgang...
Ik word hier zoooo moe van. Dat onrecht vreet bergen energie en je kunt er bar weinig tegen doen...
Maar ook de griffier was erg onzorgvuldig in zijn verslag van de zitting. Geeft een vertekend beeld, mama is weer het zielige vrouwtje en vriends visie wordt nauwelijks aangestipt. De schade die zij de kinderen toebrengt, wordt compleet buiten beschouwing gelaten. Het gaat alleen om een paar uurtjes meer of minder omgang...
Ik word hier zoooo moe van. Dat onrecht vreet bergen energie en je kunt er bar weinig tegen doen...
dinsdag 19 augustus 2008 om 10:12
Ach Sneez, wat oneerlijk is het toch... vooral voor de kinderen. Kun je geen bezwaar maken tegen de wijze waarop de griffier het verslag van de zitting heeft opgesteld? In elk geval een brief aan de rechtbank richten waarin je aanstipt welke belangrijke zaken naar jullie idee in het verslag ontbreken. Dan komt die toch in het dossier te zitten.
Ik kan niet zeggen hoe ik in jullie situatie zou reageren. Ik heb ook met rechtsongelijkheid te maken gekregen, uitspraken waar de honden geen brood van lusten, compleet onbegrijpelijk. Maar ik zie nu wel in dat een rechtszaak een rechtszaak is en dat is een strijd. Dat gevecht moet je vol aangaan. Jullie hebben ervoor gekozen toch de redelijke weg te blijven bewandelen. Ik zou dat nu nog eens heroverwegen. Vechten kan ook met toegestane wapens en volgens de regels van het spel. Maar redelijk blijven terwijl de tegenpartij met alle mogelijke illegale wapens op je in staat te hakken, lijkt me geen goede verdediging.
Ik denk dat een klacht tegen het RvK nu juist datgene kan zijn dat daar iemand wakker schudt. De tijd gaat voorbij, als je nog langer wacht om die stap te nemen in de hoop dat iemand nu opeens wel het licht ziet, gaat het gewoonterecht nog harder tegen je vriend werken. Ik zou ook zeker kijken of je werk kan maken van de reactie daarover van de RvK, aangezien je vriend nu daadwerkelijk geschaad wordt door de langdurige gang van zaken.
Hebben jullie getuigeverklaringen ingediend waaruit blijkt dat de zorg al die tijd gedeeld is geweest?
Ik denk dat je er niet omheen kan het moederschap van de moeder in twijfel te trekken en aan te tonen dat zij de kinderen schade toebrengt. Er moet echt een dwingende reden zijn voor de rechter om te besluiten dat die kinderen daar weg moeten. Het is aan jullie die reden te geven en te onderbouwen. De rol van de RvK is daar cruciaal in. Dus zet in op dat nader onderzoek, dat is een kans om alsnog je zaak onder het voetlicht te brengen.
sterkte,
dubio
Ik kan niet zeggen hoe ik in jullie situatie zou reageren. Ik heb ook met rechtsongelijkheid te maken gekregen, uitspraken waar de honden geen brood van lusten, compleet onbegrijpelijk. Maar ik zie nu wel in dat een rechtszaak een rechtszaak is en dat is een strijd. Dat gevecht moet je vol aangaan. Jullie hebben ervoor gekozen toch de redelijke weg te blijven bewandelen. Ik zou dat nu nog eens heroverwegen. Vechten kan ook met toegestane wapens en volgens de regels van het spel. Maar redelijk blijven terwijl de tegenpartij met alle mogelijke illegale wapens op je in staat te hakken, lijkt me geen goede verdediging.
Ik denk dat een klacht tegen het RvK nu juist datgene kan zijn dat daar iemand wakker schudt. De tijd gaat voorbij, als je nog langer wacht om die stap te nemen in de hoop dat iemand nu opeens wel het licht ziet, gaat het gewoonterecht nog harder tegen je vriend werken. Ik zou ook zeker kijken of je werk kan maken van de reactie daarover van de RvK, aangezien je vriend nu daadwerkelijk geschaad wordt door de langdurige gang van zaken.
Hebben jullie getuigeverklaringen ingediend waaruit blijkt dat de zorg al die tijd gedeeld is geweest?
Ik denk dat je er niet omheen kan het moederschap van de moeder in twijfel te trekken en aan te tonen dat zij de kinderen schade toebrengt. Er moet echt een dwingende reden zijn voor de rechter om te besluiten dat die kinderen daar weg moeten. Het is aan jullie die reden te geven en te onderbouwen. De rol van de RvK is daar cruciaal in. Dus zet in op dat nader onderzoek, dat is een kans om alsnog je zaak onder het voetlicht te brengen.
sterkte,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 20 augustus 2008 om 00:38
Dank voor de reacties! Het helpt me écht om hier af en toe de reacties te lezen.
De zaak is nu terug bij de RvK, dus nu een klacht indienen heeft denk ik geen zin. Men is de zaak nader aan het bestuderen. Overigens weet ik niet of zij mama en vriend nog gaan spreken, ik denk het niet. Ik denk wel dat de laatste trucs van mama bij de Raad neergelegd gaan worden; bij de 1e gelegenheid na hun advies blijkt al dat ze de RvK volledig aan haar (dure) laarsjes lapt.
Verder denk ik dat jullie gelijk hebben voor wat betreft het "netjes" strijden. Het werkt niet. Mama kan op een ieders bord sch*ten en er gebeurt niets. Ik verbaas me echt beyond words over de hele gang van zaken. Die kinderen hollen zienderogen achteruit en de wijze heren en dames hebben het alleen over een paar uurtjes extra omgang... Op zich strijden wij wel met alle middelen die in ons opkomen en die binnen de regels vallen (ja, er zijn talloze getuigenverklaringen ingediend), maar het vreemde is dat mama ins blaue hinein beschuldigingen neer kan leggen (je reinste laster) en door niemand om een onderbouwing wordt gevraagd. Hoe is dat nou toch mogelijk en wat kun je daar tegen doen? Zij speelt op de "onmogelijkheid tot communiceren" en eist op grond daarvan het gezag op. Alles wat je onderneemt, speelt haar daarmee in de kaart.
Morgen maar weer de advocaat bellen...
De zaak is nu terug bij de RvK, dus nu een klacht indienen heeft denk ik geen zin. Men is de zaak nader aan het bestuderen. Overigens weet ik niet of zij mama en vriend nog gaan spreken, ik denk het niet. Ik denk wel dat de laatste trucs van mama bij de Raad neergelegd gaan worden; bij de 1e gelegenheid na hun advies blijkt al dat ze de RvK volledig aan haar (dure) laarsjes lapt.
Verder denk ik dat jullie gelijk hebben voor wat betreft het "netjes" strijden. Het werkt niet. Mama kan op een ieders bord sch*ten en er gebeurt niets. Ik verbaas me echt beyond words over de hele gang van zaken. Die kinderen hollen zienderogen achteruit en de wijze heren en dames hebben het alleen over een paar uurtjes extra omgang... Op zich strijden wij wel met alle middelen die in ons opkomen en die binnen de regels vallen (ja, er zijn talloze getuigenverklaringen ingediend), maar het vreemde is dat mama ins blaue hinein beschuldigingen neer kan leggen (je reinste laster) en door niemand om een onderbouwing wordt gevraagd. Hoe is dat nou toch mogelijk en wat kun je daar tegen doen? Zij speelt op de "onmogelijkheid tot communiceren" en eist op grond daarvan het gezag op. Alles wat je onderneemt, speelt haar daarmee in de kaart.
Morgen maar weer de advocaat bellen...
dinsdag 2 september 2008 om 12:44
De biologische moeders staan in dit soort zaken altijd sterker. Er wordt altijd gedacht dat kinderen hun moeder meer nodig hebben dan hun vader. Er is een betere band tussen kind en moeder dan tussen kind en vader omdat moeders kinderen krijgen en dragen. Niemand wil daar zijn handen aan braden.
Recht is niet altijd rechtvaardig in Nederland...helaas..
Recht is niet altijd rechtvaardig in Nederland...helaas..
donderdag 4 september 2008 om 02:11
Ja en het rare is dat dat dus niet zo gemeld wordt. Het zou rechstongelijkheid zijn, dus dat halen ze niet in hun hoofd.En ouderwetsch bovendien. Ze zeiden letterlijk dat moeder voor de opvoeding zorgt en vader voor wat gezelligheid in die paar uurtjes dat hij ze mag zien... Dat is toch niet van deze tijd?!? Laat mijn vriend nou juist zo'n vader zijn die vanaf dag 1 minstens de helft van de zorg voor de kinderen op zich heeft genomen. Een vader waar de kinderen een heel sterke band mee hebben, waar ze dingen mee knutselen, samen koken, voorlezen, knuffelen, sporten, etc. Ze mogen zichzelf zijn, er wordt hen niet opgedrongen om in een keurslijf te leven. Hij wil dolgraag invulling geven aan zijn vaderschap en de kinderen waren ook nooit anders gewend. Nu is hij volledig buitenspel gezet door de moeder van de kinderen.
Hoe die vrouw denkt het belang van de kinderen te dienen met alles wat ze hen aandoet, is mij echt een godsraadsel. Hoe kun je bedenken dat het beter voor de kinderen is om hun vader 6 dagen in de week niet te mogen groeten, terwijl ze hem iedere dag zien? Om ze al 2 jaar in de zelfde lorren-uniformpjes naar hun vader te sturen? Overigens kleden wij de kinderen in die korte tijd dan "normaal" en ze mogen die kleren ook mee naar mama, maar we krijgen dan iedere keer de helft niet terug. De kinderen krijgen er dermate veel commentaar op, dat ze dan maar liever die lorren (2 maten te kleine schoenen, scheuren in kleding, alles veel te klein en vol gaten en vlekken) aan doen... Het is zo zielig! En niemand van de RvK of de rechtbank stelt haar die simpele vraag: hoe denkt u het belang van de kinderen te dienen met uw houding naar hun vader?
Hoe die vrouw denkt het belang van de kinderen te dienen met alles wat ze hen aandoet, is mij echt een godsraadsel. Hoe kun je bedenken dat het beter voor de kinderen is om hun vader 6 dagen in de week niet te mogen groeten, terwijl ze hem iedere dag zien? Om ze al 2 jaar in de zelfde lorren-uniformpjes naar hun vader te sturen? Overigens kleden wij de kinderen in die korte tijd dan "normaal" en ze mogen die kleren ook mee naar mama, maar we krijgen dan iedere keer de helft niet terug. De kinderen krijgen er dermate veel commentaar op, dat ze dan maar liever die lorren (2 maten te kleine schoenen, scheuren in kleding, alles veel te klein en vol gaten en vlekken) aan doen... Het is zo zielig! En niemand van de RvK of de rechtbank stelt haar die simpele vraag: hoe denkt u het belang van de kinderen te dienen met uw houding naar hun vader?
