Die onzekerheid!! Wat denken jullie?

Ooooh, ik word gek van onzekerheid, en heb jullie advies en wijze woorden nodig!

(Edit: situatie is nu: hij weet niet wat 'ie nou precies voelt, maar wil wel verder proberen... ik weet niet hoe nu verder... zie verder in het topic)



Het gaat over een hele leuke vent die ik nog maar kort ken, en ik merk aan mezelf dat ik echt vlinders heb.



Heb hem nu ongeveer een maand geleden voor het eerst ontmoet (details: internet-date, na rijtje hele leuke heen-en-weer mails gebeld en afgesproken) en ik kan sindsdien niet meer ophouden aan hem te denken! Zo erg! Was altijd zo nuchter in die dingen, maar nu...

We hebben elkaar nu 4x gezien en tussendoor toch wel om de twee dagen gesmst of gebeld.

Als we elkaar zien/spreken gaat het heel erg vanzelf, wel ff wennen natuurlijk, aan de ene kant heel nieuw allemaal, maar het voelt zo ontzettend goed en fijn en leuk en spannend en ook fysiek nogal tot elkaar aangetrokken...



Het ergste is nu dat ik me juist nu ik merk dat ik gevoelens heb, zo onzeker wordt! Aaaaaaaah!



Dus telkens dat gevecht met mezelf: zal ik 'm nu bellen of sms-en of niet? Wil niet te desperate overkomen, maar ook niet te onverschillig!



Als we samen zijn doet hij echt op een manier alsof hij het helemaal ziet zitten. (Of hij is gewoon echt heel handig in precies zo doen dat het daarop lijkt) Echt van die romantische dingetjes en hij is best klef (heerlijk!) hand in hand lopen etc.

We hebben het ook over steeds meer dingen, hoe we over dingen denken, wat we graag willen, wat voor dingen we mooi vinden etc. Maar met woorden hebben we nog niet tegen elkaar gezegd of we elkaar nou wel of niet zien zitten. Ben echt te onzeker om het gewoon te vragen, maar doordat het niet uitgesproken is lijkt het net alsof het niet echt is.



Was eigenlijk wel benieuwd of hij nog online was geweest de laatste tijd, en aan de andere kant om ff de berichtjes stop te zetten, omdat ik gewoon met mijn hoofd bij hem zit.

Hij was dus nog vandaag online geweest. En dat maakte me heel onzeker.

Ben ik nou gewoon veel te onzeker en mutserig bezig? Of moet ik me voorbereiden op een niet zo leuke avond?!



Help me hier doorheen meiden!

@Toyboygirl: moeilijk he... soms kun je een hoop verzinnen wat je zou moeten doen, maar het in de praktijk brengen is zo lastig!

Vind het wel leuk dat je het op deze manier zou aanpakken, de positieve benadering zeg maar... gewoon dingen doen waar je je goed bij voelt etc, zolang het maar geen dingen zijn waar je niet achter staat... Gewoon eens kijken wat er gebeurt... go with the flow... Zit jij nu nog steeds in een soortgelijke situatie? Hoe verloopt het bij jou nu?



@Helly: Dat 'hoe gaat het nu verder' houdt mij idd nu enorm bezig.

Geen zin om aan het lijntje gehouden te worden! Maar aan de andere kant ben ik zelf heel erg nieuwsgierig wat dit zo bizar goed voelende contact zou kunnen worden. Vriendschap? Toch liefde? Helemaal niets? Waarom voelt het al die tijd zo goed voor beide partijen, en staan we er blijkbaar toch zo verschillend in? En hoe kun je zoiets uitvinden....



@verliefdebendie: Erg is dat he, die onzekerheid! Dan wil je elke strohalm wel aanpakken als 'zie je wel! Hij vindt me echt leuk!'. Kreeg ook van die smsjes met kusjes, dat 'ie aan me dacht etc. Dat soort dingen gaven me een soort bevestiging. En juist daardoor snap ik nu niet helemaal dat 'ie dan nu blijkt niet verliefd te zijn. (Toch cold feet? Of wil ik dat te graag?) Ik zou als ik jou was als de onzekerheid echt toeslaat zo snel mogelijk aan hem vragen. Voor mij was het even slikken, maar het geeft wel veel duidelijkheid. Had het al eerder moeten doen, want eigenlijk voel ik me nu een beetje dom: waarom zag ik het niet? etc... En hopelijk kan die van jou wel volmondig 'ja!' zeggen natuurlijk, en gaat het bij jullie helemaal goed komen! Hou me op de hoogte!



@bitterandsweet: Geen verwachtingen hebben... weet niet of ik dat zou kunnen, en voor hoe lang. Wil 'm aan de ene kant graag weer zien, gewoon om te kijken wat ik nou eigenlijk zelf ook voel nu ik dit weet. Maar het risico dat het me ongelofelijk pijn gaat doen, en dat ik totaal niet weet hoe ik me moet gedragen... ik weet het niet meer....

Mijn gevoel en verstand kronkelen door elkaar, en van moment tot moment wisselt mijn idee over hoe ik hiermee om moet gaan... Uiteindelijk kan je zoiets toch niet met je verstand bedenken. Hoe zouden jullie je gedragen in deze situatie?



-Gewoon hetzelfde doorgaan, go with the flow, je niet anders gedragen dan voordat je dit wist? Laat het vanzelf maar blijken wat het wordt?



-Zelf geen contact zoeken, initiatief van hem laten afhangen.

Beetje de 'ik heb nog veel meer leuke dingen dan achter jou aan te hobbelen' modus...?



-Doorgaan maar gereserveerder, meer vriendschappelijk, geen sex bijv. ?



-Openlijk zijn over dat je niet weet hoe je je moet gedragen?



-De hele boel meteen afkappen. Niet verliefd? Dan maar niet. ?



-Juist wel initiatief nemen, het was toch al gezellig, laat maar zien hoe leuk het was en kan worden ?

@dametje 66,

Lastige situatie voor je. Kan me voorstellen dat je hem ontzettend graag wil spreken nu het ineens van zijn kant zo afgekapt is. Heb je inmiddels al iets gehoord?



@Happy_Me, thanks voor deze bemoedigende woorden. Het lastige is alleen wel dat ik nu zelf bang ben om gekwetst te gaan worden. Maar ik ga er voorlopig wel voor hoor. Beetje de 'we zien wel' houding.



@Toyboygirl

Shit, dit zet de reactie van Happy_Me wel weer in een ander daglicht. Ging het alsnog uit, of bleek het allemaal van begin af aan al nep te zijn wat 'ie deed?





Ik probeer de gedachte vast te houden dat van de mooie momenten genieten ook wat waard is.

Een mannelijke kijk op deze situaties is altijd fijn!

De kogel is door de kerk: hij wil niet verder.



Aan de ene kant voelt het nu als een opluchting, omdat die onzekerheid, die dubbele signalen me echt gek maakten. Nu is het duidelijk dus dat geeft wel rust. Ben heel blij dat hij eerlijk is geweest. Me niet maanden aan het lijntje gaat houden.



Maar aan de andere kant doet het zo'n pijn!

Het voelde zo ongelofelijk vreemd goed allemaal, snapte zelf ook niet helemaal waarom. Ok, op een gegeven moment werd het vooral pijnlijk door al het 'ik wil je zo snel mogelijk weer zien' zeggen en vervolgens dagen niks van zich laten horen, en ik wist het zelf ook niet zo goed of ik nou vooral dat spannende nieuwe gevoel wilde of dat ik hem echt leuk vond, maar het is toch een beetje een on-af gevoel nu.

Alsof we niet genoeg tijd hebben gehad om het uit te vinden.

Ik ben altijd wel van het 'gewoon proberen', niet meteen wegrennen als er iets niet helemaal als vuurwerk gaat...



Hij dus wel.

Vond mij heel speciaal, voelde zich enorm goed bij mij, als hij iemand zou moeten bedenken wat ie zoekt, zou ze precies op mij lijken etc, en hij heeft een tijd gedacht dat het echt wat zou kunnen worden, zei 'ie, maar hij is toch op zoek naar een soort overweldigende liefde die alles overheerst.

Hij had ooit één keer iemand gehad waar 'ie zo enorm hoteldebotel van was dat het gewoon pijn deed als 'ie haar niet zag, en dat had hij bij mij niet.



En ik, die altijd zo nuchter is geweest, die lange relaties heeft gehad die ook niet zo hoteldebotel vuurwerk begonnen, had dat nou juist wel bij hem. Had dat nog nooit op die manier gehad. Dat ik echt na ± 3 dagen letterlijk in mijn lijf pijn voelde omdat ik hem wou zien, horen, voelen...



Ik zou hem nog zoveel willen zeggen, willen vragen... juist omdat ik natuurlijk bij dit 'verlossende' telefoontje even dichtklapte en mijn eigen gevoel ook niet goed onder woorden kon brengen enzo. Ik reageerde volgens mij heel raar onverschillig en nuchter. Toch nog een mailtje ertegenaan knallen waarin ik alsnog zeg hoe ik me nu voel? Nee, doe maar niet he... Staat ook zo hopeloos.... Daarom schrijf ik het maar hier.



Betrap mezelf op allemaal stomme gedachten: Als ik nou niet had gevraagd hoe 'ie het zag, hem niet had geconfronteerd met zijn dubbele signalen? Hij zei namelijk dat hij daardoor pas was gaan nadenken over wat hij voelde. Heb ik echt zijn bindingsangst of wat het ook mag zijn aangewakkerd?

Als ik nou mijn eigen gevoel wel open had kunnen gooien al die tijd. Die onzekerheid niet had gehad, waardoor ik dan altijd heel raar onverschillig ga doen, terwijl ik me helemaal niet zo voel... misschien had 'ie dan wel die vlinders gehad, had het hem dan wel pijn gedaan om mij niet te zien. De echte ik, die ik niet helemaal kon zijn doordat ik bang was voor mijn eigen gevoel...

Maar ja, daar is het nu allemaal te laat voor. Het moet toch echt van twee kanten komen... en ik kan zijn gevoel niet anders maken dan dat het is.



Ik kom er wel overheen. Gelukkig was het maar kort, en niet maanden doorslepen met meer onzekerheid, meer pijn. Maar ja... nu moet ik hier toch even doorheen.

Stom he, die "als ik nou dit..." of "als ik nou dat..." gedachten.

Het slaat nergens op die dingen te denken, maar toch spookt het bij vlagen door mijn hoofd. Zal er wel bij horen he...



@toyboygirl: Dank voor de steun

Hoe gaat het inmiddels met jouw 'wachtstand'? Kun je die situatie lang volhouden?



@Dametje66: Wat heerlijk dat het zo goed is gekomen!

(ben wel een beetje jaloers hoor, maar wel fijn om te lezen dat het dus ook goed kan gaan!)



@Wolkje: Naar voor je dat jouw ex gevlogen was toen jij steun nodig had. Hadden jullie een lange relatie? Wat dat betreft ben ik wel blij dat dit nu voor mij hier al stopt, en niet in een situatie dat ik hem echt nodig zou hebben, zoals jij had.