Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

quote:Iseo schreef op 04 augustus 2008 @ 21:35:

[...]





Geachte Yasmijn,



Het is me een genoegen u mee te delen dat u voldoet aan de voorwaarden voor deelname aan het topic:



a) het gevoel niet thuis te horen op het topic

b) het bagatelliseren van de eigen situatie



Van harte welkom, u bent officieel een oogklepper!



met vriendelijke groet,



De OWBT-ballottagecommissie



Ik geloof dat ik voldoe. En ik verleen er nog extra cachet aan door te piekeren of ik een agressor ben of niet. Ik vertelde mijn beste vriendin over mijn twijfels en ze brulde van het lachen, kon zich er niets bij voorstellen. Maar wie weet hoe sadistisch ik kan zijn zonder het zelf te weten.

Feli, ik lees jouw postings en dan vraag ik me af wat jij in het dagelijks leven doet? En hoe lang ben je al met je man?



En deze:



"Wat mijn man het mooist aan mij vindt is mijn gedrevenheid. Wat mijn man het moeilijkst aan mij vindt is mijn gedrevenheid."



Komen daar de problemen door?

quote:Iseo schreef op 04 augustus 2008 @ 21:22:

[...]



Hoi Pom

Jaja, ik logeer met mijn dochtertje hier bij Dubiootje!

Zij is te gek en het is hier erg fijn!

(Ook wel moeilijk soms om in het echt verder te praten, maar zij is het, en dat is erg bijzonder.)Het fijne is dat ik Iseo nu een echte knuffel kan geven als ze verdrietig is

quote:Feliciaatje schreef op 04 augustus 2008 @ 21:44:

[...]





Ik geloof dat ik voldoe. En ik verleen er nog extra cachet aan door te piekeren of ik een agressor ben of niet. Ik vertelde mijn beste vriendin over mijn twijfels en ze brulde van het lachen, kon zich er niets bij voorstellen. Maar wie weet hoe sadistisch ik kan zijn zonder het zelf te weten.



Ik heb het er net met Iseo over dat ik tijdens mijn huwelijk een heel ander beeld van mezelf gecreëerd heb dan hoe ik werkelijk ben. Of in elk geval hoe ik mezelf voorheen altijd zag. Pas toen ik 'brutally honest' tegen mezelf werd, heb ik dat beeld kunnen aanpassen. Eerst walgde ik van dat nieuwe beeld. Pas veel later besefte ik dat ik mezelf heel erg lang voor de gek had gehouden over hoe ik was. Mijn beeld van mezelf was gevormd door de verwachtingen die altijd aan me gesteld waren - in mijn opvoeding, door de maatschappij in het algemeen. Dat was nog eens op een heel ongezonde manier versterkt in mijn huwelijk.



Misschien ben je wel anders dan je altijd hebt gedacht Felies. Sadistisch in geen geval, maar misschien heb je wel eigenschappen die je niet bij jezelf verwacht had. Misschien heeft het wat tijd nodig voor je die van jezelf kan accepteren, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat gebeuren.

Ik schilder Yas en daarnaast nog wat nevenactiviteiten zowel artistiek van aard als anderzins .



We zijn nu zo'n 6 en een half jaar samen. En het gaat nu iets meer dan 4 jaar moeizaam. Daarvoor hebben we veel gereisd dus toen was het anders, leefden we beiden meer bij de dag en genoten we van elke dag.



En ik denk idd dat iets van het probleem in die absurde gedrevenheid zit van mij. Ik ben niet ambitieus, verwacht dat ook niet van mijn man. Dus niet op die manier. Een vriend zei een keer tegen me dat ik hem soms doe denken aan zijn zus toen ze hoorde dat ze niet lang meer zou leven. Die intensiteit. Geen dag, geen moment voor vanzelfsprekend nemen. Ik hou van het leven, ontzettend veel. Misschien is het gewoon dodelijk vermoeiend om met zo iemand samen te leven. Mijn man vindt het confronterend, ook als het helemaal niets met hem te maken heeft. Ik weet het niet.



Ik ben trouwens vaak ook heel kalm. Dus niet alsof ik als een kip zonder kop rondren. Maar mijn geest is altijd actief.



Sorry dat ik jullie lastigval met deze onzin. Ik probeer het te begrijpen, een verklaring. Maar ik besef tegelijkertijd dat dat misschien al complete onzin is.

quote:Feliciaatje schreef op 04 augustus 2008 @ 22:18:

Misschien is het gewoon dodelijk vermoeiend om met zo iemand samen te leven.

--->

Maar ik besef tegelijkertijd dat dat misschien al complete onzin is.Inderdaad ja.

Ik begrijp wat je bedoelt Dubio. En ik denk dat daar een grote kern van waarheid in zit. Ik heb mijn jeugd overleefd door me zo bescheiden en klein mogelijk op te stellen. Zo onzichtbaar mogelijk. Terwijl ik altijd heb geweten dat er een taaie, krachtige kern in zit.



Door alle veranderingen van de afgelopen jaren is dat zich steeds meer gaan manifesteren. Ik denk nog steeds dat ik zo klein en onzichtbaar ben. Maar dat ben ik allang niet meer. Ik zit er nu een beetje versplinterd bij, het is duidelijk tijd om dat beeld los te laten.



Het gekke is dat het niet eens is dat dat krachtige stuk onwelkom zou zijn. Ik kan me alleen haast niet voorstellen dat dat van mij is. Een beetje alsof je veel kilo's bent afgevallen en ergens nog steeds denkt dat je voller bent dan je bent. Daar had ik het ook bij jaren geleden. Ik denk dat het zoiets is.



Goede opmerking van je, daar heb ik veel aan. En fijn dat je Iseo nu in het echt kunt knuffelen .

Klara, als je meeleest, wil je dan even reageren? We maken ons zorgen om je.

quote:dubiootje schreef op 04 augustus 2008 @ 22:29:

[...]





Inderdaad ja.



Kort maar krachtig .



Dank je .

" Ik schilder Yas en daarnaast nog wat nevenactiviteiten zowel artistiek van aard als anderzins ".



Komt mij niet echt als een verrassing Ik had zoiets al verwacht. Ghegheghe.



Dan zijn we heel verschillend. Ik heb niks artistiekerigs in me, totaal niks. Ik ben van het commerciele. Verkoop en omzet.

Dubio, je leverde me een aha moment van jewelste op. Iets waar ik al tijden omheen loop te draaien zonder dat ik de conclusie zag. Zo simpel. Dankjewel!

O, nu ben ik wel benieuwd Felicia!

Nav mijn post van 22:31. Ik heb geleerd om mezelf op te delen tijdens mijn jeugd in datgene wat zichtbaar kon zijn en wat niet.



De binnenkant is door de buitenkant heengebarsten en ik realiseerde het me pas toen ik het opschreef. Al een tijd terug grappig genoeg.



Het beeld wat ik van mijzelf heb over hoe ik mezelf manifesteer klopt niet. Ik denk nog steeds klein en onzichtbaar te zijn ondanks zoveel reacties van mensen om me heen de afgelopen tijd die het tegendeel beweren. En ik maar denken dat ze gek zijn dat ze dat in me zien. Want ik stel niet zoveel voor. Want ik verberg het meest waardevolle.



Maar dat doe ik allang niet meer, ik verstop mijzelf niet meer. Dus is het logisch dat mensen het zien, die kern. Ik ben in mijn eigen beeld getrapt waar anderen allang iets anders zagen. Hoe suf kan het zijn.

Ik kom alleen even een knuffel geven aan jullie allemaal! Heb bezoek en geen tijd om te posten. Bovendien....ik kan jullie helemaal niet bijhouden! Jemig, hoe doen jullie dat de hele dag? Hebben jullie vakantie ofzo?? Ik vind het wel heel interessant om te lezen hoor...en sla het allemaal op.

Leo, super dat je Forummer van de maand bent geworden, ik heb vanzelfsprekend op je gestemd!



Iseo, ik heb je een mailtje gestuurd..

Iseo en Dubio, ik wens jullie nog een hele fijne tijd toe!! (f)



Leo, ik hoop dat het vandaag met de pijn beter gaat. En nog gefeliciteerd!! (f)



Felicia, steeds weer herken ik zoveel in wat je schrijft! Ik hoop dat bij mij die verstopte binnenkant ook meer en meer zichtbaar mag worden, ben er in ieder geval hard mee bezig. En dat intense leven, ja, datzelfde lijkt mij voor mijn man ook heel vermoeiend, altijd bezig in dat koppie... zo heel anders dan hij, echt heel anders.

Hoi,

.

Er is nog niet veel veranderd in mijn situatie. Hechtingen zijn er uit en hopelijk zie je er straks niet meer van. Telefoon gaat steeds maar pak niet meer op. Gisteren stond hij plotseling voor de deur. Ik ben hier zo ontzettend boos om geworden, weer stapt hij over mij heen en is hij belangrijker.

Vandaag heb ik gewerkt maar dat ging niet echt, collega’s zijn op de hoogte en zullen me steunen. Ik ben ook eerder naar huis gegaan om lekker bij de kinderen te zijn.

Dat ik weg moet daar twijfel ik niet aan maar ik vind het zo moeilijk dat hij telkens zegt dat ik degene ben die alles weggooit en het leven van de kinderen op de kop zet. Hij laat me toch geen enkele andere keuze?



Morgen hoop ik meer te kunnen vertellen dan ga ik praktische zaken regelen zoals advocaat enz, hopelijk helpt vroeghulp me hier bij.



Ja Iseo we hebben eerder via een andere forum gepraat, das al een hele tijd geleden. Ik heb het toen weer geprobeerd en ben er voor gegaan. Hulp gezocht enz maar mocht niet baten. Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Ik moest een andere nickname maken omdat ik er mijn oude niet meer in kwam.

Hij heeft dit weggegooid door zijn gedrag, niet jij Klara. Laat je geen schuldgevoel aanpraten op die manier, want idd wat moet je dan? Blijven op deze manier? Dat is geen optie, dus neem die schuld echt niet op je.



Het is moeilijk en je had liever anders gekozen. Maar hij laat je geen keus. Dit is nu idd de beste keus, zowel voor jou als je kinderen.

Nee Klara, je bent niet terug bij af. Je bent verder gekomen, jouw keuze nu is er een waar je niet van af te brengen bent.



Waarom focus je je nu op je werk? Ga even bij je huisarts langs en vraag hem om begeleiding van jou en je kinderen. Praat nog eens even met de politie en maak melding van de mishandeling (hij komt er niet achter dan). Zij kunnen je ook helpen.

Rust even heel goed uit, ik denk dat ze er op je werk ook begrip voor zullen hebben.

quote:Klara74 schreef op 05 augustus 2008 @ 17:12:

Dat ik weg moet daar twijfel ik niet aan maar ik vind het zo moeilijk dat hij telkens zegt dat ik degene ben die alles weggooit en het leven van de kinderen op de kop zet. Hij laat me toch geen enkele andere keuze?





Waarschijnlijk merkt hij aan je dat je het moeilijk vindt dat hij dat zegt. Misschien hoopt hij dat hij je zo toch weer aan het twijfelen kan brengen en je over kan halen om het nog maar weer eens te proberen. Begrijpelijk dat je het moeilijk vindt hoor, want het laatste wat je wilt is immers je kinderen kwetsen. Maar echt, HIJ is degene die dat doet, niet jij.



Ik kan me van mezelf herinneren dat ik ook geworsteld heb met dat dilemma. Kiezen voor mezelf, of kiezen voor mijn kind? Mijn eigen geluk voor laten gaan (want zo voelde het) of blijven vechten voor een situatie waarin mijn kind kan opgroeien met allebei zijn ouders? Dat is toch het ideaalbeeld immers... Gaf ik het niet te snel op? Achteraf zie ik dat het anders zit: door te kiezen voor jezelf kies je OOK voor je kinderen. Een kind wordt er echt niet beter van om op te groeien in een situatie waarin zijn moeder stukgemaakt wordt door zijn vader.



Sterker nog, je geeft je kind het goede voorbeeld door weg te gaan wanneer je totaal niet gerespecteerd wordt: ik hoop en wens dat mijn kinderen dat later zelf ook zullen doen. Waren ze opgegroeid in een situatie waarin het 'normaal' was dat de één alles bepaalt (inclusief de sfeer in huis) en de ander zich maar heeft te schikken, dan had ik het mijn kinderen waarschijnlijk een stuk moeilijker gemaakt met het maken van die keuze, mochten ze later ooit voor die keuze komen te staan.



Dus... laat je niet raken door die opmerking van hem; als het zo uit de hand gelopen is als bij jou, dan is het echt in het belang van jezelf EN je kinderen dat je weggaat. En door ZIJN foute gedrag moet jij die keuze maken.



Sterkte!

Liefs, Lemmy

quote:Klara74 schreef op 05 augustus 2008 @ 17:12:

Hoi,

.

Er is nog niet veel veranderd in mijn situatie. Hechtingen zijn er uit en hopelijk zie je er straks niet meer van. Telefoon gaat steeds maar pak niet meer op. Gisteren stond hij plotseling voor de deur. Ik ben hier zo ontzettend boos om geworden, weer stapt hij over mij heen en is hij belangrijker.

Vandaag heb ik gewerkt maar dat ging niet echt, collega’s zijn op de hoogte en zullen me steunen. Ik ben ook eerder naar huis gegaan om lekker bij de kinderen te zijn.

Dat ik weg moet daar twijfel ik niet aan maar ik vind het zo moeilijk dat hij telkens zegt dat ik degene ben die alles weggooit en het leven van de kinderen op de kop zet. Hij laat me toch geen enkele andere keuze?



Morgen hoop ik meer te kunnen vertellen dan ga ik praktische zaken regelen zoals advocaat enz, hopelijk helpt vroeghulp me hier bij.



Ja Iseo we hebben eerder via een andere forum gepraat, das al een hele tijd geleden. Ik heb het toen weer geprobeerd en ben er voor gegaan. Hulp gezocht enz maar mocht niet baten. Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Ik moest een andere nickname maken omdat ik er mijn oude niet meer in kwam.



Lieve Klara,



Je schrijft iets dat velen van ons zullen herkennen. Ondanks dat je verstandelijk weet dat je man je geen keuze laat, neem je toch verantwoordelijkheid voor die keuze. Of heb je toch een keuze? Ja, natuurlijk heb je die. Je kunt namelijk wel blijven. Kun je je een voorstelling maken van hoe je leven er dan uitziet, zeker na deze 'actie' (waar zeker een fikse straf op zal staan)? Hoe zal het leven van de kinderen eruit zien? Hoe vaak zal hij je nog slaan, geweld aandoen, proberen te vermoorden terwijl de kinderen toekijken? Hoe vaak zal jij in angst zitten dat hij zich op de kinderen zal richten? Het duurt nog lang voor ze het huis uit zijn. Ze worden groter, gaan hun mond opendoen, gaan puberen. Of niet? Misschien hebben ze tegen die tijd wel geleerd dat ze hun mond dicht moeten houden, uit angst voor klappen of verbaal geweld.



Onderschat alsjeblieft niet de impact die deze gebeurtenis alleen al op je kinderen heeft gehad. Je kan er hard aan trekken om, liefst met professionele hulp, ze dit te laten verwerken. Vergeten zullen ze het nooit. Je hebt wel de keuze ervoor te zorgen dat het hierbij blijft.



Blijven is ook een keuze, echt waar. Er zijn vrouwen die het doen. De meeste vrouwen gaan meerdere malen weg en keren dan op hun schreden terug, om nog een keer geweld te ondergaan.



Jij bent ook degene die dit huwelijk beëindigt, die het gezin opbreekt, die de beslissing neemt dat de kinderen niet meer in een compleet gezin zullen opgroeien. Deal with it Serieus. Een leven met hem is geen leven. Jij neemt je verantwoordelijkheid juist door eruit te stappen en de kinderen op deze manier te beschermen tegen de meer dan schadelijke invloed van hun vader. Zoals Lemmy zegt, ze groeien op met een totaal verkeerd voorbeeld. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen die in zo'n omgeving opgroeien, een heel zwaar leven krijgen. Moeite om een normale, respectvolle relatie aan te gaan. Moeite met zichzelf.



Jij kiest er nu voor de kinderen een kans te geven op een gezond, normaal leven, waarin plaats is voor zelfrespect en respect voor anderen, waarin mensen naar elkaar luisteren en zich in een ander inleven en vertrouwen in elkaar hebben. Dat gaan ze niet krijgen als je bij hun vader blijft. Geen kans.



Besef dat je ex precies weet dat je kinderen je zwakke plek zijn. Hij interesseert zich geen bal voor hun welzijn... dat zul je nog wel ondervinden als je de scheiding doorzet. Hij zet ze nu al in als speelbal om jou te manipuleren. Hij weet precies op welke knoppen hij bij jou moet drukken om je aan het twijfelen te brengen. En dat is wat hij wil, want met een vastberaden Klara kan hij niets. Die kan hij niet naar zijn hand zetten.



Ik adviseerde je al eerder in therapie te gaan. Daar kun je leren dit patroon te doorzien en te doorbreken. Ik raad je ook aan het boek van Susan Forward te lezen, Als liefde pijn doet en je weet niet waarom.



Kun je een beetje slapen?



veel sterkte en schrijf hier maar van je af

dubio

En nog iets: als hij zo begaan is met de belangen van de kinderen, moet hij maar eens beginnen met niet meer te proberen hun moeder te vermoorden

Hoi lieve Klara

Je bent het dus, ik heb vaak aan je gedacht



Hij laat je geen andere keuze nee.

Ik denk terug aan alles wat we eerder aan elkaar hebben geschreven, en ik weet ook dat je toen niet alles hebt verteld, ik voel erg met je mee dat het nu op een punt is aangekomen dat je werkelijk geen andere keuze meer hebt dan weg te gaan.



Wat moet dit een beangstigende en verwarrende tijd voor je zijn, en waarschijnlijk, kan ik me zo voorstellen, kun je niet eens goed voelen, kun je er niet eens bij, wat dit met je doet.

Jij staat echt al zo lang onder druk.



Het vinden van je evenwicht onder deze omstandigheden is iets heel moeilijks en ondertussen moet je ook weerstand bieden aan de druk die hij uitoefent en om zien te gaan met je eigen twijfels en gedachten, vragen.



Hoe voel je je? Kun je een beetje slapen, is het als een nare droom of zie je de dingen juist helder. Hoop dat je het hier van je af komt schrijven als je daar behoefte aan hebt.



Forward schrijft in haar boek over het proces wat je doormaakt voor je zover bent afstand te gaan nemen.

Dat er een breekpunt komt, waarna je besluit te vertrekken. Meestal is aan de doorslaggevende gebeurtenis al een reeks van soortgelijke gebeurtenissen vooraf gegaan.

Het nemen van de beslissing kan tijd in beslag nemen.

Het heen en weer geslingerd worden herkennen we hier goed, de pijn ook.

Je werkt ook al zo lang toe naar dat moment dat de problemen in de relatie overwonnen zouden worden, we hebben op het andere topic zo veel geschreven over wat we wilden, dromen, de toekomst.

En nu valt weer alles in duigen eigenlijk. Ook al was er de hele tijd al twijfel en weinig rust, er was ook steeds die wens om de relatie in stand te houden.

Spijt, zelfverwijt, het gevoel dat weggaan verkeerd is en de angst voor die tijd die gaat komen, er speelt zoveel mee in de beslissing die je neemt.



In het boek wordt ook geschreven over het gevoel dat je faalt, zelfs al weet je dat de relatie je schade toebrengt. En in dit geval speelt je partner er hoogstwaarschijnlijk ook op in.



Hij weet dat je kwetsbaar bent op het gebied van de kinderen, raakt je op dit moment hard op je zwakke plekken.

Terwijl je aan de ene kant weet hoe het zit en wie jij bent, wordt je aan het wankelen gebracht door zijn woorden en dreigementen. Zeker door wat er in de loop der tijd is opgebouwd aan dreigende sfeer en hoe jij worstelt met de vraag wat je moet doen, schuldgevoelens, jouw verantwoordelijkheid etc.

Het gaat in je zitten, je wordt als het ware meegesleept door die stroom als je denkt aan alles wat je te wachten staat.



Heb je nu het gevoel dat je al het mogelijke hebt gedaan om de relatie te veranderen, te laten werken?

Kun je je twijfels los zien van het feit dat dit gewoon echt niet verder kan zo, dat dit een gewelddadige destructieve relatie is (geweest) en dat je nu alles moet doen om jezelf en de kinderen in veiligheid te brengen?



Ook al weet je dat je weg moet gaan, het blijft een strijd.

Je bent op een bepaalde manier met deze relatie verbonden ook al is het verstandelijk gezien voorbij.

Dat zie je denk ik aan de manier waarop je bezig blijft voor een tijd met het gevoel dat je verantwoordelijk bent voor het op zijn kop zetten, het 'weggooien van wat was' etc.



Het gaat om overleven, zou je zeggen.

Maar het is echt ingewikkeld en ik voel met je mee.

Hoop dat het regelen van de praktische zaken je wat lucht geeft, dat het maken van plannen en dingen regelen je helpt om overzicht te krijgen en je sterker laat voelen.



Forward schrijft op een gegeven moment, dat hoe giftiger de relatie is, hoe moeilijker het zal zijn er emotioneel een einde aan te maken.

Ik hoop dat je je wat dat betreft net zo gesteund voelt hier op het topic als hoe ik dat ervaren heb door daar over te schrijven, naast het praktische gedeelte.



Liefs,

Iseo

Even Elmervrouw een knuffel geven

Ik voel me zo kl….. Zo goed als je dag begon zo slecht is het nu en kan ik alleen maar janken.

Ik kreeg een sms van mijn schoonzus met daarin de boodschap dat wat mijn man gedaan heeft echt niet kan maar ik wel moest vechten voor mijn huwelijk en de kinderen. Zo stom als ik ben sms ik terug dat ik al bijna 4 jaar vecht waarom zij vraagt waarom ik dan getrouwd ben en een kind van hem heb genomen. Hierop antwoordde ik weer dat ik juist al die jaren voor mijn huwelijk heb geknokt om er wat van te maken. Daarop kreeg ik een boos berichtje dat ik dus nooit van haar broer mijn man gehouden heb en maar lekker troost moet zoeken bij een vriendin van mij die hun duidelijk niet mogen. Spijt, spijt dat ik me had ingelaten tot sms verkeer. Hierop het als laatste gestuurd dat ik niet geïnteresseerd ben in haar mening zolang zij het hele verhaal niet weet. Als er weer smsjes komen dan reageer ik NIET meer. Als ze echt geïnteresseerd zijn dan bellen ze maar.



Maar het voelt zo zo zo akelig dat er getwijfeld word aan mijn liefde voor hem, ik heb daadwerkelijk van hem gehouden soms denk ik wel te veel.

Ik vind het zo gemeen. Wat denk zij hier mee te bereiken, toch niet dat ik terug ga? Wat dat was volgens mij met het eerste smsje de bedoeling. Of hebben ze nu door dat het echt menens is.

Ik heb een knoop in mijn maag van alle gevoelens nu en ik kan alleen maar huilen en dat wil ik niet. Ik wil sterk zijn en achter mijn besluit staan. Maar ik zie zo tegen op wat er allemaal komen gaat. Ben blij dat mijn ouders vrijdag terug komen, zal niet makkelijk zijn om met zijn allen in dit huisje te zitten maar dan voel ik me niet zo alleen. Ik heb steun van vrienden maar ze zijn op vakantie of hebben hun eigen dingen.



Ik moet nu weg. Hij mag een uurtje de kinderen zien. Ik schrijf later meer.