Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Misschien heb ik het helemaal mis maar is het zo dat je je als hij zo doet, ergens verantwoordelijk voelt? Ergens nog steeds gelooft dat het door jou komt, aan jou ligt, dat jij dit triggert in hem? Dat je het daardoor moeilijk vindt om jezelf goed te begrenzen en hem gevoelsmatig af te wijzen ipv er weer mee rond te gaan slepen?



Ik denk dat het helpt om echt te ervaren dat het in essentie niets met jou te maken heeft. Dat het niet persoonlijk is. Gek genoeg heb ik het idee dat daar juist ook een stukje egopijn in kan zitten. Dat op de een of andere verwrongen manier je iig iets oproept bij iemand. Niet op de leuke manier maar negatieve aandacht is toch ook aandacht en wat heb je er een hoop van gekregen. Je betekent veel voor iemand anders zou hij nooit zo reageren. En dat wanneer je concludeert dat het geen ene bal met jou te maken heeft, je in feite dus die vernederingen en pijn voor niets hebt doorstaan. Ik zeg niet dat dit voor jou geldt, moest er alleen even aan denken.



Het komt een beetje rottig mijn strot uit geloof ik en zo bedoel ik het niet. Maar misschien herken je er iets in waardoor hij nog zoveel reactie in jou oproept.

Het hier en nu! Het hier en nu ziet er zo leuk uit. Zo'n groot verschil met 2 jaar geleden. Zoveel minder angst, zo het gevoel dat ik het goed doe, zoveel minder op mijn tenen lopen. Heerlijk. In mijn relatie leefde ik van minuut tot minuut. Het kon zo omslaan.



Ik merk dat ik dat heb mee genomen. Ik zie de beren weer op de weg. Dubio: Je hebt gelijk! Loslaten die handel.



O, ja. Die loze dreigenment ken ik. Ik heb er al weer 3 op zak in 1 mail. Ik vind het vooral erg dat hij mij verwijt dat ik hem zijn kind ontzeg. Dat is echt niet het geval. Ik voel mij enorm aangevallen. Ik twijfel aan mezelf. Al de mensen om mij heen zeggen dat ik het goed doe, maar toch zit er een vies zwart beestje in mijn hoofd wat enorme vraagtekens strooit.



Het gaat met horten en stoten. Maar als ik zie hoe ik ben opgeklommen en wat voor een beter persoon ik ben geworden, ben ik enorm trots op mezelf. En dat laat ik me niet meer afpakken.



Liefs 30-

[quote]Feliciaatje schreef op 11 augustus 2008 @ 12:29:

Misschien heb ik het helemaal mis maar is het zo dat je je als hij zo doet, ergens verantwoordelijk voelt? Ergens nog steeds gelooft dat het door jou komt, aan jou ligt, dat jij dit triggert in hem? Dat je het daardoor moeilijk vindt om jezelf goed te begrenzen en hem gevoelsmatig af te wijzen ipv er weer mee rond te gaan slepen?



Feliciaatje,



Ik lees dit anders dan dat jij miss bedoelt? Ik denk soms dat als ik mee ga in zijn doen en laten, zijn eisen, zijn ideeen, ik het goed doe. Misschien voel ik me verantwoordelijk voor zijn gevoel. Ik "vecht" inmiddels tegen hem.



Bedoel je het zo?

quote:dertigmin schreef op 11 augustus 2008 @ 12:32:

O, ja. Die loze dreigenment ken ik. Ik heb er al weer 3 op zak in 1 mail. Ik vind het vooral erg dat hij mij verwijt dat ik hem zijn kind ontzeg.

Jajaja, blablabla. Zo moet je daar maar op reageren. Je weet toch waarom hij dat schrijft? Omdat hij donders goed weet dat dat jouw zwakke plek is? Dus gewoon negeren.



Kijk wel voor jezelf naar je reactie. Voel je je schuldig over de scheiding? Was het jouw beslissing? Welke keuze had je daarin, was doorgaan wel een optie? Als je dat weet los te laten en je weet voor jezelf dat jij al het mogelijke doet om je kind in staat te stellen een goede band met zijn vader op te bouwen, dan kun je er rust van hebben. Dan raakt hij je niet meer. Je kan écht gaan scheiden en toch het beste met je kind voor hebben. Soms is scheiden zelfs in het belang van de kinderen, zoals in geval van ondergetekende.



Zijn belang is jullie kind te gebruiken om jou te 'pakken'. Doorzie het en het is klaar.



Goed hoor, dat je zo trots op jezelf kan zijn! Dat vind ik echt fijn om te lezen!

Ik sta 350 % achter mijn beslissing. Dus dat is het niet. En klopt, dat is ook mijn enige zwakke plek. Stom om het zo op papier te zien staan.



Voor de rest heb ik alles ZELF voor elkaar gebokst. Niets te danken aan hem. Achteraf ben ik daar erg blij mee.



Ook fijn om mijn eigen zin zwart op wit te lezen. Thanx Dubio

Ja, ik stond ook volledig achter mijn beslissing, maar tóch sluiimerde er een schuldgevoel. Dat zit soms wat ingewikkelder in elkaar. Ik vond toch dat ik een belofte had geschonden, namelijk om een leven lang bij elkaar te blijven en voor elkaar te zorgen. Ik vond ook dat scheiden eigenlijk niet kon. Ik vond een heleboel dingen die het me moeilijk maakten ook gevoelsmatig helemaal achter die beslissing te staan. Heb jij niet de neiging je tegenover anderen te verantwoorden voor je beslissing te gaan scheiden? Zo niet, dan zit het waarschijnlijk wel goed

quote:dertigmin schreef op 11 augustus 2008 @ 12:37:

Feliciaatje,



Ik lees dit anders dan dat jij miss bedoelt? Ik denk soms dat als ik mee ga in zijn doen en laten, zijn eisen, zijn ideeen, ik het goed doe. Misschien voel ik me verantwoordelijk voor zijn gevoel. Ik "vecht" inmiddels tegen hem.



Bedoel je het zo?Misschien voel je het niet zo, dat kan ook. Wat me alleen opgevallen is aan mijn eigen ongelijkwaardige relaties en wat ik ook bij anderen terug lees is dat je zo verrekte verantwoordelijk wordt gemaakt voor alles wat je zegt, doet, voelt enz. Het wordt zo uit zijn verband getrokken, je mag niet meer gewoon menselijk zijn. Ben je dat wel, dan word je ervoor gestraft. Ik denk dat dat je overdreven gewetensvol kan maken en dat je daardoor makkelijk aan jezelf kan twijfelen. "Doe ik het wel goed?" terwijl het er in de essentie om gaat of jij goed met jezelf door 1 deur kan, of jij tevreden bent met jezelf en je handelingen. En nav je posts moet je dat echt zijn .

Die neiging om mij te verantwoorden had ik vooral in het begin. We zijn nu al een vol jaar verder. Ik denk dat mijn schuldgevoel meer tegenover mijn kind is. Een kind verdiend een papa en een mama. Ook al zijn er genoeg dingen gebeurd waarvan ik zeg: In deze omgeving kan een kind niet full-time zijn.



En jij dan tegenover jouw kinderen?



Liefs 30-

quote:Feliciaatje schreef op 11 augustus 2008 @ 13:09:

[...]





Misschien voel je het niet zo, dat kan ook. Wat me alleen opgevallen is aan mijn eigen ongelijkwaardige relaties en wat ik ook bij anderen terug lees is dat je zo verrekte verantwoordelijk wordt gemaakt voor alles wat je zegt, doet, voelt enz. Het wordt zo uit zijn verband getrokken, je mag niet meer gewoon menselijk zijn. Ben je dat wel, dan word je ervoor gestraft. Ik denk dat dat je overdreven gewetensvol kan maken en dat je daardoor makkelijk aan jezelf kan twijfelen. "Doe ik het wel goed?" terwijl het er in de essentie om gaat of jij goed met jezelf door 1 deur kan, of jij tevreden bent met jezelf en je handelingen. En nav je posts moet je dat echt zijn .Ik herken zeker dingen in jouw relaas. Wat ik vooral herken is dat ik altijd eerst de fout bij mezelf zoek. Dan pas ga kijken naar de omstandigheden of de persoon. Door therapie weet ik zeker dat dit mijn valkuil is.

Weet iemand hoe het met LillyRose is, heb volgens mij al heel lang niets over of van haar gelezen.

Ik zat me hetzelfde af te vragen - ik ben een verstokt meelezer en stiekeme fan van al deze dijken van dames, vandaar. Kan me voorstellen dat er omwille van haar privacy niet al te veel mededelingen kunnen worden gedaan, maar gaat het een heel klein beetje goed?

We weten niks van LR meiden.

Ze heeft er voor gekozen om weer in de anonimiteit te verdwijnen.



Laten we hopen dat het haar goed gaat



Lief dat jullie komen informeren.



(f)



PS

Blijftblozenlief, je mag ook best openlijk fan zijn van de dijken van vrouwen hier hoor

Het is voor de meiden (vooral voor degenen die nog in een ongelijkwaardige relatie zitten, of een moeilijke scheiding doormaken) heerlijk om eens te horen dat iemand fan van ze is. Ze knokken zich tenslotte een ongeluk voor hun geluk en je hebt gelijk, het zijn ook dijken, ik ben ook al heel lang fan.

Lief!



PS Leo, ik houd de wacht bij de brievenbus (wil natuurlijk niet dat Iseo er eerst bij is )!

Dú, ik heb een probleem!

Ik kan vandaag niet naar het postkantoor, mijn heupen liggen in de knoop. Ik ga morgen weer een poging wagen. Ik kan Rob niet zo in de brievenbus stoppen want ik moet hem frankeren en ik heb geen idee hoeveel zegels hij nodig heeft......

Ach Lé, doe maar op je gemak hoor! Wat balen dat je het weer zo op je heupen hebt Rubberen Robbie is geduldig, en ik ook... We kunnen nog een leven lang van elkaar genieten, toch?



(bedenkt zich opeens dat dit toch wel een heel, eh, eigenaardige situatie is )

Jaaaaa hahahahahaaa dit had je je toch ook in je stoutste dromen nooit bedacht, deze situatie!

Ik hoop toch dat ze snel weer wat van zich zal laten horen, maak me toch altijd weer ongerust als het een tijd geleden is.



Ik lees hier ook al mee vanaf het begin en ik denk (weet het eigenlijk wel zeker) dat heel veel meiden dat doen.

Wat leuk om te weten Libel

We vragen ons namelijk regelmatig af of er nou veel meelezenden zijn. Ik heb het met Dubio, Pom en Iseo wel over de vrouwen die wel lezen en niet posten en dat we hopen dat ze dat toch doen als ze die behoefte voelen, omdat we ze met open armen ontvangen, snap je?



Ik wil niet te veel in gaan op LR als je het niet erg vindt maar we weten dat ze niet meer komt posten. Mededelingen over hoe het met haar gaat kunnen we dan ook niet meer doen. We snappen dat veel mensen graag willen weten hoe het zit, dat kunnen we ons ook voorstellen maar we hebben onderling besloten daarover geen uitspraken te doen. Ik hoop dat je (jullie) daar begrip voor hebben.



(f)

Ik zit op mijn werk en heb dus geen tijd om uitgebreid te posten. Maar ik wilde alvast even zeggen dat ik jullie (Iseo, Dubio) reactie uitgbreid heb doorgenomen. Ben er vandaag wel mee bezig zeg maar..

Leo ik zal er ook niet meer naar vragen en gewoon hopen dat het goed gaat. Ik kan me heel goed voorstellen dat het zo is, zoals ook anderen in die positie zijn gemanouvreerd, hoe erg dat ook is. Ik heb ook zeker begrip voor dit besluit.

Ik zit en heb gelukkig ook nooit in een positie gezeten als jullie, maar ken het wel. Vandaar misschien dat ik dit topic heel erg volg. Ik vind het geweldig hoe jullie elkaar steunen.

quote:eleonora schreef op 11 augustus 2008 @ 15:44:

Jaaaaa hahahahahaaa dit had je je toch ook in je stoutste dromen nooit bedacht, deze situatie!



Nou, in mijn stoutste dromen...



[fantaseert even verder over aantrekkelijke vakantievervanger-postbode die helpt met gebruiksaanwijzing]

Schuldig!



Aan het meelezen dan hé...

Zoals ik laatst al zei, vind ik jullie kanjers, en daar blijf ik dus bij.

Bovendien denk ik echt dat jullie heel veel vrouwen helpen hoor.

Ik schreef laatst dat het mijn tante ook overkomen is. En ik vind het zo erg, dat 'we' het als familie niet door hebben gehad. We prezen mijn oom de hemel in, want hij was toch maar mooi een huisman!

Thuis voor de kinderen, en mijn tante werkte dus full-time.

Maar achteraf bleek dus, dat zij het hele huishouden daar nog bij moest doen. Hij deed dus gewoon de hele dag echt helemaal niets.

En als het niet netjes genoeg was, moest zij er letterlijk voor boeten.

En hij zorgde dus helemaal niet voor de kinderen, sloeg mijn tante ook, waar zij bij waren.



Ik ben dan ook zo dankbaar voor de blijf van mijn lijf huizen, al is de reden dat ze bestaan gewoon te erg voor woorden eigenlijk. Mijn tante is daar samen met de kinderen weer op adem gekomen.

En mijn oom is keihard van zijn voetstuk afgedonderd.

gelukkig koos iedereen van de familie voor mijn tante (zij was aangetrouwd)

Een heel verhaal, maar met een doel, zij durfde er niets over te zeggen (en dat begrijp ik) maar wij hebben ook geen signalen opgepikt.

En dat maakt, dat ik er nu heel alert op probeer te zijn. Ook op mijn werk.

Ik ben leerkracht, en heb al een aantal keren misbruik op verschillende manieren meegemaakt. Vandaar dat ik ook op die manier naar jullie verhalen kijk, wie weet kan ik er iemand mee helpen.



Dus nogmaals, bedankt voor het delen van jullie verhaal, ook al lijkt me dat voor jullie vaak moeilijk.



Kanjers, dat blijven jullie, sterke vrouwen, stuk voor stuk, ook degene die zichzelf misschien even niet zo voelen.

Mooi Herfstrood, echt heel goed om te lezen dat wat wij hier bespreken nut heeft voor anderen, voor jou, bij je werk. Fantastisch vind ik dat.



Mannen (en vrouwen ook trouwens) hebben twee gezichten, in een ongelijkwaardige relatie. Tenminste, dat zie je vaak. Er zijn ook types die schaamteloos hun respectloosheid, onverschilligheid e.d. etaleren, maar dat is wéér een hele andere categorie mensen. Het zijn juist de mensen aan wie je het niet merkt, van wie je aan de buitenkant niets ziet. Bij wie je zelfs kunt denken dat het een leuk stel is en dergelijke. Als op een bepaald moment uitkomt hoe het écht zit is het een schok.



Ben je nou een beetje thuis in de materie (en dat ben jij! ) dan kijk je veel eerder door die farce heen. Ik ben blij dat jij daar dus ook van leert, via ons, dat jij ook bepaald gedrag gaat herkennen en dat jij weet dat vrouwen in zo'n relatie geen zwakke losers zijn maar knoeperds die letterlijk en figuurlijk zo'n hele relatie en alles wat er bij hoort, dragen.



Lief dat je dat met ons deelde!



(f)

Ik wilde nog even reageren op de postings van Iseo en Dubiootje - hoe doen jullie dat toch, omstebeurt op de laptop?



Ik vind het wel een eer dat jullie zo uitgebreid op mij reageren. Ik voel me dan telkens tekort schieten als ik zelf niet zo uitgebreid reageer, of niet op iedereen. is ook een interessant ding hoor, dat ik me goed voel als ik het idee heb dat ik meer investeer dan een ander. Kan ik niet het verwijt krijgen dat ik mijn best niet doe ofzo..





quote:dubiootje schreef op 10 augustus 2008 @ 23:34:

Lieve Zonnepitje!



Ik begrijp je twijfels, angsten en neiging tot bagatelliseren helemaal. Echt waar. Er zitten zo veel overeenkomsten tussen onze situaties en hoe we er zelf in staan/stonden. Ik was ook bang de "lieve vrede" te verstoren, opgelucht dat hij zich rustig hield, blij dat we nog samen door één deur konden. Ik besefte niet dat het niet in mijn handen was. Dit besef ik nu dus wel.

De enige manier waarop ik hem te vriend had kunnen houden, was door hem alles te geven wat hij wilde. Zodra ik niet bereid was in alles toe te geven, was de strijd slechts een kwestie van afwachten. En het is precies zo gegaan. En bij jou zal het ook zo gaan.

Nou, lekker vooruitzicht

Bij een man als de jouwe is een rustige scheiding in goed overleg niet mogelijk, gaat co-ouderschap niet werken, kun je je de dingen niet redelijk bespreken en regelen.

Dat dacht ik van tevoren dus eigenlijk ook hoewel het denk ik ook wel zou kunnen dat hij echt opgelucht is en liever geen relatie heeft.

Er is te veel ongelijkwaardigheid in je relatie. De enige manier om de nodige gelijkwaardigheid (ook na de scheiding) te bereiken, is dat jij voor jezelf opkomt. Dat gaat ONHERROEPELIJK leiden tot weerstand bij hem. Welke vorm dat verzet zal krijgen, kan ik je niet zeggen. Maar sluit fysiek geweld niet uit.



Je bent wel blootgesteld aan psychisch geweld, lieverd. Ik vind het rot om het te zeggen, maar een man die je uitmaakt voor hoer en je bedreigt, is geen zorgzame man en is wel een bullebak. Hij heeft ongetwijfeld een fijne, zorgzame KANT.Tja, dat klopt wel ja.

Maar daar tegenover staat die andere kant, die jou minacht, die over je heen loopt, jou niet serieus neemt, je gebruikt. En in tegenstelling tot wat jij denkt, is het niet aan jou om te bepalen welke kant hij laat zien. Dat bepaalt hij helemaal zelf. Je ziet het: je had verwacht dat jouw aankondiging te gaan scheiden heel wat los zou maken, maar hij blijft de rust zelve. Het is goed mogelijk dat hij straks om een kleinigheid compleet over de rooie gaat. Jij hebt er niets over te zeggen, je kan het niet voorkomen. Het speelt zich allemaal af in zijn hoofd.



Misschien kun je je eigen posting nog eens doorlezen en zien hoezeer je hem goedpraat en het geweld bagatelliseert. Ik weet, echt waar, hoe moeilijk het is toe te geven dat jij in je relatie psychisch geweld hebt ondergaan. Mij heeft het ook tijd en veel moeite gekost om dat te kunnen toegeven en het hardop te kunnen zeggen (vooral dat). Ik ben net als jij een slimme, goed opgeleide, zelfstandige, mondige vrouw, die midden in het leven staat. Ja, dat is zo moeilijk, want ergens schaam ik me er toch wel voor. Ik wil er gewoon niet aan. Wil het vergeten en wegstoppen en nu het op een goede afloop (makkelijke scheiding) lijkt uit te draaien is dat voor mij natuurlijk heel prettig om alles wat makkelijker achter me te laten.



Ik heb óók mijn sociale leven niet opgegeven (maar ahum, hij heeft het ook nooit van me gevraagd, zou ik me ertegen verzet hebben als hij dat wel had gedaan?). Ik voldoe ook niet aan het lijstje. Iseo zit hier naast me en zegt dat zij ook niet aan het hele lijstje voldoet. Bij haar was sprake van ernstig lichamelijk en psychisch geweld. Je kan altijd de dingen eruit pikken die minder erg waren bij jou. Maar pas op dat je niet het geweld als geheel bagatelliseert en je blindstaart op zijn goede kanten. Je gaat niet voor niets bij hem weg, dat weet je rationeel ook heel goed, maar je gevoel gaat toch nog op dezelfde manier met hem om als je gewend was in de relatie.

Ja, moeilijk vind ik dat, ik merk dat we dezelfde patronen ontwikkelen. Dat ik enerzijds niet bang ben, maar anderzijds het hem toch naar de zin aan het maken ben, niet zo overduidelijk, maar ik blijf er op letten, hoe zijn pet staat. Vandaag tijdens het avondeten zat hij de krant te lezen. Ik heb daar zo'n hekel aan. Ik vind dat je tijdens het avondeten aandacht moet schenken aan je gezin. Dat hij dat niet richting mij doet is tot daaraan toe. Maar breng het dan tenminste op om het richting je dochters te doen. Ik heb hier wel eens wat over gezegd, maar hij weigert (de tv is toch al uit?) de krant weg te leggen. En vanavond merkte ik dat ik me er nog steeds aan erger en dat ik hem op een indirecte manier probeer te betrekken. Maar DAT WIL IK NIET MEER. We zijn niet voor niks uit elkaar. Maar we zijn dus niet uit elkaar want ons leven verloopt op exact dezelfde manier als voorheen....zucht...



Praktisch gezien zou ik nu heel duidelijk prioriteiten stellen. Wat zijn de risico's als jullie nog maandenlang (of nog langer!) in één huis moeten blijven wonen? Naast het risico van een gewelddadige uitbarsting - die ook voor je kinderen gevaar oplevert - is er op zijn minst het gevaar dat de verstandhouding sterk verslechtert.

Dat denk ik ook, ik zou alle zeilen bij moeten zetten om het gezellig te houden. Waarom zou hij het doen, heeft hij nooit gedaan. Shit, en nu merk ik toch dat ik het moeilijk vind om zo negatief over hem te schrijven. Wat is dat toch?

Bovendien denk ik dat jij geneigd zal zijn veel meer aan hem toe te geven dan wanneer je je eigen woonruimte hebt. Je kunt gewoonweg niet goed je grenzen aangeven als je nog samen in één huis woont. Jij zal hier emotioneel ook aan onderdoor gaan, ben ik bang. Moet jouw welzijn niet voorop staan? Jij bent de basis: jij moet blijven werken en voor de kinderen blijven zorgen.

Dat klopt niet helemaal hoor, hij werkt ook en we zorgen beide evenveel voor de kinderen. Als dat niet zo zou zijn zou het anders zijn. Ik wil de kinderen niet uit zijn leven halen. Enerzijds niet voor de kinderen anderzijds omdat hij dat niet verdiend heeft. Het is een prima vader.

Vraag je af of het geld dat je hoopt te besparen met een huis kopen opweegt tegen de risico's. Probeer in oplossingen te denken, 'think outside the box'. Zie dit als een noodsituatie (gezien de risico's is het dat namelijk) en handel daarnaar. Je zult hier niet uitkomen zonder bepaalde offers te maken. Geld is maar geld. Uiteindelijk komt dat ook wel weer goed. Voor nu is het belangrijkste dat je jezelf en de kinderen veilig stelt, goed voor jezelf kan zorgen, je leven weer op kan bouwen. Zo snel mogelijk.



We hebben het er gister over gehad dat we met de notaris/scheidingsmakelaar bespreken of ik al zou kunnen kopen. Hij zegt niet te kunnen kopen omdat hij nog een schuld heeft. De afspraak met de notaris is verzet naar volgende week, dus dan weten we meer. Ik heb mijn zorgen wel bij hem aangegeven, dat als het te lang duurt dat het ten koste gaat van de goede sfeer. Nu bedenk ik me pas dat hij daar verder niet op in ging. Alleen meteen kwam met het idee dat ik wel zou kunnen kopen.

Echt, ik maak me zorgen om je, ik ben bang dat het van de ene op de andere dag mis kan gaan en dat je dan verbouwereerd naar de puinhopen kijkt en je afvraagt hoe dit kon gebeuren...



ik wens je veel kracht, ik weet dat je die hebt!

Dat klopt wel liefs,

dubio

Hai Leo! (f)

Hoe is het met je lijf? Gaat het weer een beetje?