Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
woensdag 13 augustus 2008 om 13:58
er zijn heel veel medicijnen die voor een heleboel mensen goed doen, maar voor een aantal mensen gevaarlijk blijken te zijn. Antidepressieva heeft als bijwerking dat je in het begin een toename van klachten kunt krijgen, waardoor er dus mensen zijn die daardoor suïcide hebben gepleegd. Bij de meeste mensen is dit niet zo. Maar daarom wel erg belangrijk ze niet als snoepjes te nemen.
Volgens mij hebben ouders in Nl trouwens ook het recht medicatie te weigeren, behalve als ze uit de ouderlijke macht zijn ontzet enzo.
Nou ja, ik ben gewoon niet zo onder de indruk van het stukje. Was mij allang bekend en er staan veel feiten in die niet wetenschappelijk zijn bewezen. Heb eens gelezen over druk gedrag en voeding. Weet niet meer precies hoe het was maar was zoiets als dat er 100 kinderen waren en er bleek daar maar 1 een voedingsprobleem te hebben, de andere 99 waren niet gevoelig voor verschillende voeding. We moeten het in perspectief blijven zien. 10 enge verhalen op 20000 goede (ik noem maar wat) en die 10 worden in 1 stukje genoemd, tja, dan lijkt het een huge probleem. Er gaan ook dagelijks mensen dood in het verkeer. Als we die op een rij zetten in 1 stukje plaatsen kan je ook overtuigd raken nooit meer in een auto te stappen.
Blaat.......kan niet meer stoppen merk ik
Ik moet wel lachen, ik zit zelf te worstelen met alle namen hier en welk verhaal en welke vragen erbij horen...en nu lees ik dat bijna iedereen er hier last van heeft! Op andere topics kom ik dat nooit tegen
Ik heb ook een beetje het gevoel dat ik de boot gemist heb in mijn pubertijd. Had hoger geschoold kunnen zijn en daardoor bepaalde andere dingen kunnen doen die me leuk lijken (arts, pedagoog etc) Aan de andere kant heeft mijn adhd me ook leuke dingen gebracht, heb ik vreselijk genoten van mijn gelantefanter op de middelbare school en heel veel sociale dingen gedaan. De dingen lopen zoals ze lopen denk ik dan. Maar ik zie bij mijn kleine nichtje van 3 ook adhd-trekken en heb mijn broer wel gezegd dat ik achteraf gezien wel had gewild dat het eerder bekend was geworden, had een aantal dingen toch wel gemakkelijker gemaakt en was er meer uit mezelf gekomen. Mensen willen (terecht) niet snel hun kind een diagnose geven ed, maar als er echt iets is kan je er maar beter wel wat mee doen denk ik.
Biebeltje, ik las op een ander topic ook nog een berichtje van je. Het gaat wel echt heel erg rot zeg! Wil je advies en tips gaan geven, maar besef me dat je die waarschijnlijk zelf ook al hebt bedacht. Dus bij deze heel veel sterkte en hoop dat het licht weer gaat schijnen binnenkort!
liefs Maasje
Volgens mij hebben ouders in Nl trouwens ook het recht medicatie te weigeren, behalve als ze uit de ouderlijke macht zijn ontzet enzo.
Nou ja, ik ben gewoon niet zo onder de indruk van het stukje. Was mij allang bekend en er staan veel feiten in die niet wetenschappelijk zijn bewezen. Heb eens gelezen over druk gedrag en voeding. Weet niet meer precies hoe het was maar was zoiets als dat er 100 kinderen waren en er bleek daar maar 1 een voedingsprobleem te hebben, de andere 99 waren niet gevoelig voor verschillende voeding. We moeten het in perspectief blijven zien. 10 enge verhalen op 20000 goede (ik noem maar wat) en die 10 worden in 1 stukje genoemd, tja, dan lijkt het een huge probleem. Er gaan ook dagelijks mensen dood in het verkeer. Als we die op een rij zetten in 1 stukje plaatsen kan je ook overtuigd raken nooit meer in een auto te stappen.
Blaat.......kan niet meer stoppen merk ik
Ik moet wel lachen, ik zit zelf te worstelen met alle namen hier en welk verhaal en welke vragen erbij horen...en nu lees ik dat bijna iedereen er hier last van heeft! Op andere topics kom ik dat nooit tegen
Ik heb ook een beetje het gevoel dat ik de boot gemist heb in mijn pubertijd. Had hoger geschoold kunnen zijn en daardoor bepaalde andere dingen kunnen doen die me leuk lijken (arts, pedagoog etc) Aan de andere kant heeft mijn adhd me ook leuke dingen gebracht, heb ik vreselijk genoten van mijn gelantefanter op de middelbare school en heel veel sociale dingen gedaan. De dingen lopen zoals ze lopen denk ik dan. Maar ik zie bij mijn kleine nichtje van 3 ook adhd-trekken en heb mijn broer wel gezegd dat ik achteraf gezien wel had gewild dat het eerder bekend was geworden, had een aantal dingen toch wel gemakkelijker gemaakt en was er meer uit mezelf gekomen. Mensen willen (terecht) niet snel hun kind een diagnose geven ed, maar als er echt iets is kan je er maar beter wel wat mee doen denk ik.
Biebeltje, ik las op een ander topic ook nog een berichtje van je. Het gaat wel echt heel erg rot zeg! Wil je advies en tips gaan geven, maar besef me dat je die waarschijnlijk zelf ook al hebt bedacht. Dus bij deze heel veel sterkte en hoop dat het licht weer gaat schijnen binnenkort!
liefs Maasje
woensdag 13 augustus 2008 om 16:51
@ Astrada/ Astrid: Toevallig heb ik veel te maken gehad met dit rapport, en ben dan ook niet verrast dat dit voor jou een bevestiging is in je oordeel over neurofarmacologie/psychomedicatie.
@ all:
Ja, er zijn bijwerkingen verbonden aan Strattera. Er zijn bijwerkingen tgv Ritalin en concerta. Er zijn bijwerkingen bij, hey, wacht, alle medicatie hebben bijwerkingen.
Wanneer een medicijn te regelmatig ernstige bijwerkingen zou hebben, en dit een wezenlijk verschil zou maken tov de niet gebruikers, zal dit absoluut niet in de doofpot gestopt worden.
De bijwerkingen bij Strattera zijn klinisch niet significant ondervonden.
Bijwerkingen met neurofarmacologie zijn omstreden, en de tegenstanders, grijpen dit soort berichten vaak aan die hen in hun overtuiging bevestigen. Het is zeker goed dat er kritisch naar neurofarmacologie word gekeken, maar ik denk niet dat dit de plek is voor de principiele tegenstanders om anderen van deze mening te overtuigen.
Omdat dit toch op dit topic staat, wil ik een kleine reactie geven.
De co-morbiditeit bij psychische of psychiatrische patientengroepen is vaak hoog.
Depressie of drugsgebruik komt bijvoorbeeld vaak voor samen met, of als gevolg van add/adhd. De cijfers van suicide en pancreas/leverfalen tgv alcohol en drugsgebruik zijn bij add/adhd'ers verhoogd.
Bij medicatie worden vervolgonderzoeken gedaan naar 'gebruikers', waar ieder vervolg, al dan niet afhankelijk van de medicatie, word vastgelegd. Dat bv de gevallen van suicide gevolg zijn van de Strattera, is niet bevestigd.
Wat hier verder ook niet wordt bekeken, is het verloop van de onbehandelde of niet-gediagnostiseerde patienten.
Wie de discussie over 'modeziekten' interessand vind, kan denk ik beter terecht op het topic van astrada zelf.
Astrada, ik heb respect voor jouw overtuiging, en je hebt alle recht om een kanttekening te plaatsen waar jij denkt dat dat nodig is. Ik heb bewust niet gereageerd op je topic waar je psychiaters 'pseudo-wetenschappers' noemt, omdat ik dit niet de moeite waard vind. Ik heb geen enkele intentie om jou of anderen van standpunt te laten veranderen, weet dat dit ook niet zou kunnen, en heb voor mijzelf mijn eigen opvattingen onderbouwd.
Je hebt alle recht om je gevormde mening over de medisch-psychische wereld te uiten, en anderen wil laten nadenken over waar ze mee bezig zijn.
Dit is echter een topic waar mensen met add en adhd terecht kunnen om dingen te bespreken die anderen niet zo goed kunnen begrijpen. Ik hoop dat deze discussie met de geinteresseerden plaatsvind op je eigen topic, en dat het hier verder kan gaan over het hebben van en leven met add/adhd.
Voor mij is dit in ieder geval de eerste en laatste post hierover.
Ik hoop dat iedereen hier voor zichzelf nadenkt. Denk na, over de diagnose, over je doelen, je gevoel, en denk ook écht goed na over medicatie. Het is ook zeker niet niks.
Laat je informeren, trek je eigen conclusies en doe alles waar je achter staat.
liefs
@ all:
Ja, er zijn bijwerkingen verbonden aan Strattera. Er zijn bijwerkingen tgv Ritalin en concerta. Er zijn bijwerkingen bij, hey, wacht, alle medicatie hebben bijwerkingen.
Wanneer een medicijn te regelmatig ernstige bijwerkingen zou hebben, en dit een wezenlijk verschil zou maken tov de niet gebruikers, zal dit absoluut niet in de doofpot gestopt worden.
De bijwerkingen bij Strattera zijn klinisch niet significant ondervonden.
Bijwerkingen met neurofarmacologie zijn omstreden, en de tegenstanders, grijpen dit soort berichten vaak aan die hen in hun overtuiging bevestigen. Het is zeker goed dat er kritisch naar neurofarmacologie word gekeken, maar ik denk niet dat dit de plek is voor de principiele tegenstanders om anderen van deze mening te overtuigen.
Omdat dit toch op dit topic staat, wil ik een kleine reactie geven.
De co-morbiditeit bij psychische of psychiatrische patientengroepen is vaak hoog.
Depressie of drugsgebruik komt bijvoorbeeld vaak voor samen met, of als gevolg van add/adhd. De cijfers van suicide en pancreas/leverfalen tgv alcohol en drugsgebruik zijn bij add/adhd'ers verhoogd.
Bij medicatie worden vervolgonderzoeken gedaan naar 'gebruikers', waar ieder vervolg, al dan niet afhankelijk van de medicatie, word vastgelegd. Dat bv de gevallen van suicide gevolg zijn van de Strattera, is niet bevestigd.
Wat hier verder ook niet wordt bekeken, is het verloop van de onbehandelde of niet-gediagnostiseerde patienten.
Wie de discussie over 'modeziekten' interessand vind, kan denk ik beter terecht op het topic van astrada zelf.
Astrada, ik heb respect voor jouw overtuiging, en je hebt alle recht om een kanttekening te plaatsen waar jij denkt dat dat nodig is. Ik heb bewust niet gereageerd op je topic waar je psychiaters 'pseudo-wetenschappers' noemt, omdat ik dit niet de moeite waard vind. Ik heb geen enkele intentie om jou of anderen van standpunt te laten veranderen, weet dat dit ook niet zou kunnen, en heb voor mijzelf mijn eigen opvattingen onderbouwd.
Je hebt alle recht om je gevormde mening over de medisch-psychische wereld te uiten, en anderen wil laten nadenken over waar ze mee bezig zijn.
Dit is echter een topic waar mensen met add en adhd terecht kunnen om dingen te bespreken die anderen niet zo goed kunnen begrijpen. Ik hoop dat deze discussie met de geinteresseerden plaatsvind op je eigen topic, en dat het hier verder kan gaan over het hebben van en leven met add/adhd.
Voor mij is dit in ieder geval de eerste en laatste post hierover.
Ik hoop dat iedereen hier voor zichzelf nadenkt. Denk na, over de diagnose, over je doelen, je gevoel, en denk ook écht goed na over medicatie. Het is ook zeker niet niks.
Laat je informeren, trek je eigen conclusies en doe alles waar je achter staat.
liefs
woensdag 13 augustus 2008 om 18:46
...astrid krijgen we nu elke paar maanden een 'waarschuwing' wat voor troep die medicatie is? Sorry, maar dan moet je je pleidooi toch elders voeren, want ik heb het idee dat we hier allemaal kritisch en slim genoeg zijn om de keuzen mbt medicatie zorgvuldig af te wegen.. gelukkig maar!
En daarbij.. hier gaat het om straterra bij kinderen.. moet je toch naar een andere pijler, want hier zitten volwassenen bij ad(h)d!
Voorgangers: goed verwoord, had het niet beter kunnen zeggen!
..mijn laatste post hierover..
En daarbij.. hier gaat het om straterra bij kinderen.. moet je toch naar een andere pijler, want hier zitten volwassenen bij ad(h)d!
Voorgangers: goed verwoord, had het niet beter kunnen zeggen!
..mijn laatste post hierover..
woensdag 13 augustus 2008 om 21:49
Biebeltje, jammer dat je nog steeds zo on-lekker in je vel zit. Had jij nu al eens antidepressiva geprobeerd? Weet het even niet meer.
Yayasister, super herkenbaar jouw verhaal.
En Halvemaan, ook wat jij schrijft zou ik hebben kunnen schrijven.
Ik zat de laatste tijd eigenlijk best goed in mijn vel, maar heb gisteren gesolliciteerd en ben afgewezen. Ik dacht al dat ik niet zo'n sterke indruk gemaakt had en dat vond de vrouw die me belde n.a.v. het gesprek dus ook wel. Ik vind het jammer, het leek een ideale baan voor mij als waarschijnlijk ADHD-er.
Toch merkte ik na aanvankelijke teleurstelling gelukkig ook al snel weer dat ik de moed weer oppakte. In de kern ben ik toch wel een optimist en dat geeft me hoop.
Maar ik ben ook bang dat ik nooit meer echt lekker zal werken. Ik kan het me eenvoudigweg niet voorstellen. Ik kan heel enthousiast zijn voor iets, maar dat ebt weg en ik kan het niet vasthouden. Ik ben echt iemand om iets in gang te zetten en dan weer voor iets anders te gaan. Óf het moet werk zijn dat qua tijd te overzien is, de baan waar ik op solliciteerde hield in dat ik huisbezoeken zou afleggen van gemiddeld 1,5 uur bij gastgezinnen die ingeschreven zijn bij het gastouderbureau waar ik dan voor zou werken. Daarvan moest dan een verslag gemaakt worden, thuis. De gesprekken plan je ook zelf in. Echt super voor mij, het inplannen moet toch, de afspraak nakomen ook dus geen onderuitkomen aan. En dat verslag, daar is ook een deadline voor, dus een puinhoop zou ik er niet van kunnen maken. En daarbij het enorme zelfstandigheidslevel, helemaal goed. Maarja... ik ben niet zo van de eerste indruk, en neem mezelf niet serieus momenteel dus zal een ander dat ook niet doen denk ik maar.
Hoe dan ook een domper.
Ik denk dan soms echt dat ik mooi de lul ben. Zelf ontslag genomen, recht op uitkering heb ik niet meer, maar werken lukt eigenlijk niet goed.
Dan denk ik ook: had ik het maar eerder geweten...
Nouja, zeuren wil ik ook niet teveel doen. Daar wordt ook niemand vrolijker van en ik al helemaal niet.
Ik hoop wel op eetlustvermindering als bijwerking van eventuele medicatie die ik ga gebruiken, haha!
xx lisa.
Yayasister, super herkenbaar jouw verhaal.
En Halvemaan, ook wat jij schrijft zou ik hebben kunnen schrijven.
Ik zat de laatste tijd eigenlijk best goed in mijn vel, maar heb gisteren gesolliciteerd en ben afgewezen. Ik dacht al dat ik niet zo'n sterke indruk gemaakt had en dat vond de vrouw die me belde n.a.v. het gesprek dus ook wel. Ik vind het jammer, het leek een ideale baan voor mij als waarschijnlijk ADHD-er.
Toch merkte ik na aanvankelijke teleurstelling gelukkig ook al snel weer dat ik de moed weer oppakte. In de kern ben ik toch wel een optimist en dat geeft me hoop.
Maar ik ben ook bang dat ik nooit meer echt lekker zal werken. Ik kan het me eenvoudigweg niet voorstellen. Ik kan heel enthousiast zijn voor iets, maar dat ebt weg en ik kan het niet vasthouden. Ik ben echt iemand om iets in gang te zetten en dan weer voor iets anders te gaan. Óf het moet werk zijn dat qua tijd te overzien is, de baan waar ik op solliciteerde hield in dat ik huisbezoeken zou afleggen van gemiddeld 1,5 uur bij gastgezinnen die ingeschreven zijn bij het gastouderbureau waar ik dan voor zou werken. Daarvan moest dan een verslag gemaakt worden, thuis. De gesprekken plan je ook zelf in. Echt super voor mij, het inplannen moet toch, de afspraak nakomen ook dus geen onderuitkomen aan. En dat verslag, daar is ook een deadline voor, dus een puinhoop zou ik er niet van kunnen maken. En daarbij het enorme zelfstandigheidslevel, helemaal goed. Maarja... ik ben niet zo van de eerste indruk, en neem mezelf niet serieus momenteel dus zal een ander dat ook niet doen denk ik maar.
Hoe dan ook een domper.
Ik denk dan soms echt dat ik mooi de lul ben. Zelf ontslag genomen, recht op uitkering heb ik niet meer, maar werken lukt eigenlijk niet goed.
Dan denk ik ook: had ik het maar eerder geweten...
Nouja, zeuren wil ik ook niet teveel doen. Daar wordt ook niemand vrolijker van en ik al helemaal niet.
Ik hoop wel op eetlustvermindering als bijwerking van eventuele medicatie die ik ga gebruiken, haha!
xx lisa.
donderdag 14 augustus 2008 om 16:34
Lisa; het verhaal wat je schrijft over werk 'vasthouden' is heel herkenbaar... Ik kan me heel weinig voorstellen bij mensen die bijna elke dag met plezier naar het werk gaan.
Het 'wat wil je later worden' zoals (uhh nou weet ik het dus niet meer; even opgezocht: Roxy en Yayasister) schrijven heb ik ook, al ben ik dan 'pas' eind 20. Nu heb ik weer bedacht dat ik uit het echte 'hulpverlenen' wil en een master wil gaan volgen zodat ik meer theoretisch aan de slag kan, maar ben ook heel bang dat dat het ook niet is. In het begin ben ik enthousiast, maar al heel snel slaat de verveling toe. Daarbij komt ook nog dat werken een 'plicht' is, en als ik ergens een hekel aan heb is het verplichtingen!
Heb nu ook weer zo'n fase; ik wil gewoon iets nieuws, maar ik werk hier pas een half jaar... En opzich heb ik nog af en toe de mogelijkheid om een afspraak te skippen/ te verzetten/ wat de wijzigen in mijn planning, wat voor mij wel een voordeel is. Maar toch, ondanks dat ik hier ook vast nog niet ben uitgeleerd en ik objectief gezien best afwisselend werk heb, heb ik het gewoon al wel weer gezien.
Maarja, in mijn sector is 'jobhoppen' niet echt normaal, is dit in 5 jaar tijd al mijn 4e baan en dat staat niet echt goed tijdens sollicitatiegesprekken. En ik wil altijd iets nieuws, maar tegelijkertijd vind ik nieuwe dingen (lees: mensen!) doodeng en komt daar nu ook nog het probleem bij of je wel of niet verteld dat je adhd hebt...
Hier dus ook een klein dipje... Ben ook hartstikke moe en heb nergens zin in. In mijn hoofd heb ik het super druk, maar wil eigenlijk gewoon niks... En heb dan ook het rotgevoel dat die dingen over werk, drukte in mijn hoofd, en het overspannen gevoel zaken zijn die altijd terugkomen, wat ik ook doe. Ik zoek zo hard naar rust, maar heb het nog nooit gevonden en weet ook niet meer waar ik die zoeken moet...
Biebeltje; veel sterkte! En maak je alsjeblieft niet druk over die vragenlijst voor bij de psych. Als het je niet lukt laat het dan liggen, wat niet kan dat kan niet en daar moet je psych maar begrip voor opbrengen. Het is veel belangrijker dat jij je verhaal kwijt kan en dat er kan worden gekeken hoe je weer de weg omhoog kan vinden!
Oja en Pippin, niet schrikken van de berichten van Astrada. Eens in de zoveel tijd worden hier dingen over medicijnen gedropt door haar. Met vast ergens een kern van waarheid, maar altijd maar belicht vanuit één kant, dus zeer onvolledig.
Het 'wat wil je later worden' zoals (uhh nou weet ik het dus niet meer; even opgezocht: Roxy en Yayasister) schrijven heb ik ook, al ben ik dan 'pas' eind 20. Nu heb ik weer bedacht dat ik uit het echte 'hulpverlenen' wil en een master wil gaan volgen zodat ik meer theoretisch aan de slag kan, maar ben ook heel bang dat dat het ook niet is. In het begin ben ik enthousiast, maar al heel snel slaat de verveling toe. Daarbij komt ook nog dat werken een 'plicht' is, en als ik ergens een hekel aan heb is het verplichtingen!
Heb nu ook weer zo'n fase; ik wil gewoon iets nieuws, maar ik werk hier pas een half jaar... En opzich heb ik nog af en toe de mogelijkheid om een afspraak te skippen/ te verzetten/ wat de wijzigen in mijn planning, wat voor mij wel een voordeel is. Maar toch, ondanks dat ik hier ook vast nog niet ben uitgeleerd en ik objectief gezien best afwisselend werk heb, heb ik het gewoon al wel weer gezien.
Maarja, in mijn sector is 'jobhoppen' niet echt normaal, is dit in 5 jaar tijd al mijn 4e baan en dat staat niet echt goed tijdens sollicitatiegesprekken. En ik wil altijd iets nieuws, maar tegelijkertijd vind ik nieuwe dingen (lees: mensen!) doodeng en komt daar nu ook nog het probleem bij of je wel of niet verteld dat je adhd hebt...
Hier dus ook een klein dipje... Ben ook hartstikke moe en heb nergens zin in. In mijn hoofd heb ik het super druk, maar wil eigenlijk gewoon niks... En heb dan ook het rotgevoel dat die dingen over werk, drukte in mijn hoofd, en het overspannen gevoel zaken zijn die altijd terugkomen, wat ik ook doe. Ik zoek zo hard naar rust, maar heb het nog nooit gevonden en weet ook niet meer waar ik die zoeken moet...
Biebeltje; veel sterkte! En maak je alsjeblieft niet druk over die vragenlijst voor bij de psych. Als het je niet lukt laat het dan liggen, wat niet kan dat kan niet en daar moet je psych maar begrip voor opbrengen. Het is veel belangrijker dat jij je verhaal kwijt kan en dat er kan worden gekeken hoe je weer de weg omhoog kan vinden!
Oja en Pippin, niet schrikken van de berichten van Astrada. Eens in de zoveel tijd worden hier dingen over medicijnen gedropt door haar. Met vast ergens een kern van waarheid, maar altijd maar belicht vanuit één kant, dus zeer onvolledig.
donderdag 14 augustus 2008 om 17:38
Halvemaan, zoooo herkenbaar, dat zoeken naar rust. En die dan niet vinden. Of mezelf niet gunnen. Ik weet niet wat het is. Het lijkt wel of ik altijd stress móet hebben. Neem ik ontslag om in alle rust er te zijn voor mijn gezin en te werken aan een boek dat ik wil schrijven, ga ik toch steeds weer op zoek naar werk omdat ik het niet prettig vind zuinig te leven. Juist als ik niet zoveel te besteden heb krijg ik zin in reisjes, uit eten etc. En als ik zelf geen concrete problemen heb, ga ik piekeren over het wereldleed en de sores van andere mensen.
Ik kan echt genieten van het leven, maar dat zoeken naar problemen dat ik lijk te doen, daar word ik soms echt zo moe van.
Ik heb nu een paar teleurstellingen achter de rug met werk dat ik graag wilde gaan doen, afgewezen na sollicitatie, en de energie die ik daarin gestoken heb had ik zoveel beter kunnen gebruiken. Het motto 'waarom makkelijk als het ook moeilijk kan' past wel bij mij, geloof ik.
Ik zou zooooooo graag gewoon een half jaar de rust willen hebben om niet naar werk te zoeken, niet die lust naar geld verdienen te hebben en wél de moed en discipline om aan het schrijven te werken...
xx lisa.
Ik kan echt genieten van het leven, maar dat zoeken naar problemen dat ik lijk te doen, daar word ik soms echt zo moe van.
Ik heb nu een paar teleurstellingen achter de rug met werk dat ik graag wilde gaan doen, afgewezen na sollicitatie, en de energie die ik daarin gestoken heb had ik zoveel beter kunnen gebruiken. Het motto 'waarom makkelijk als het ook moeilijk kan' past wel bij mij, geloof ik.
Ik zou zooooooo graag gewoon een half jaar de rust willen hebben om niet naar werk te zoeken, niet die lust naar geld verdienen te hebben en wél de moed en discipline om aan het schrijven te werken...
xx lisa.
zaterdag 16 augustus 2008 om 23:32
Jammer Lisa dat je bent afgewezen! Dat is altijd een rot gevoel, hoe goed het wel of niet te begrijpen is. Weet je ook waarom je bent afgewezen? Je zegt dat je eerste indruk nooit goed is en dat je jezelf niet serieus neemt ed. Maar heb je wel de reden gehoord? Kan het ook nog zijn dat er bijv. gewoon heel veel concurrentie was? In ieder geval jammer voor je!
Wanneer begin je met medicatie? En ga je aan de ritalin? Ik ben nu meer dan 2 weken eraan en moet zeggen dat ik ook wel wat ' last' heb van minder eetlust (joepie). Maarrrrrrr, omdat ik in het geheel minder eet, snoep ik 's avonds wat meer, onder het mom, het mag nu toch. En omdat ik nu even minder sport (deed ik om onrust te verdrijven, nu niet meer nodig, nieuwe stimulans nodig) denk ik dat ik in gewicht niet naar beneden ga. Wel leuk om meer te kunnen snoepen trouwens
Dat van die eeuwige onrust zoeken ken ik ook. En als het je eigen problemen niet zijn, dan wel iemand anders zijn problemen. Heb gehoord dat veel adhd-ers dit hebben. Dat je een soort focus nodig hebt om je op te concentreren ofzo iets. En stress levert adrenaline en dat is een soort natuurlijk ritalin-effect en dus ook logisch. Moet zeggen. Nu ik aan de ritalin ben (laat ik niet te vroeg juichen) lijk ik dat minder te hebben. Ik ben namelijk verliefd op een onbereikbare man en vulde een groot deel van mijn dag (lees gedachtes) op met fantaseren over hem. Nu kwam ik er vandaag achter dat ik dat niet meer deed. Denk wel aan hem, ben ook nog verliefd, fantaseer nog etc, maar kan gewoon een boek lezen en andere dingen doen, zonder dat mijn hoofd altijd afdwaalt naar hem. Kan hem dus makkelijker loslaten en ben minder obsessief ermee bezig. Heb nooit geweten dat die obsessieve kant gewoon bij de adhd hoort! Hebben meer mensen dat?
Roover, je hebt een mooi helder stuk geschreven over de bijwerkingen enzo!
Biebeltje, hoe gaat het met je?
En de rest, namen weet ik nu niet meer, maar lees alles!
liefs Maasje
Wanneer begin je met medicatie? En ga je aan de ritalin? Ik ben nu meer dan 2 weken eraan en moet zeggen dat ik ook wel wat ' last' heb van minder eetlust (joepie). Maarrrrrrr, omdat ik in het geheel minder eet, snoep ik 's avonds wat meer, onder het mom, het mag nu toch. En omdat ik nu even minder sport (deed ik om onrust te verdrijven, nu niet meer nodig, nieuwe stimulans nodig) denk ik dat ik in gewicht niet naar beneden ga. Wel leuk om meer te kunnen snoepen trouwens
Dat van die eeuwige onrust zoeken ken ik ook. En als het je eigen problemen niet zijn, dan wel iemand anders zijn problemen. Heb gehoord dat veel adhd-ers dit hebben. Dat je een soort focus nodig hebt om je op te concentreren ofzo iets. En stress levert adrenaline en dat is een soort natuurlijk ritalin-effect en dus ook logisch. Moet zeggen. Nu ik aan de ritalin ben (laat ik niet te vroeg juichen) lijk ik dat minder te hebben. Ik ben namelijk verliefd op een onbereikbare man en vulde een groot deel van mijn dag (lees gedachtes) op met fantaseren over hem. Nu kwam ik er vandaag achter dat ik dat niet meer deed. Denk wel aan hem, ben ook nog verliefd, fantaseer nog etc, maar kan gewoon een boek lezen en andere dingen doen, zonder dat mijn hoofd altijd afdwaalt naar hem. Kan hem dus makkelijker loslaten en ben minder obsessief ermee bezig. Heb nooit geweten dat die obsessieve kant gewoon bij de adhd hoort! Hebben meer mensen dat?
Roover, je hebt een mooi helder stuk geschreven over de bijwerkingen enzo!
Biebeltje, hoe gaat het met je?
En de rest, namen weet ik nu niet meer, maar lees alles!
liefs Maasje
maandag 18 augustus 2008 om 13:32
Maasje; ik herken die obsessieve kant ook wel hoor en niet alleen het dagdromen, maar ook echt dat ik er dan iets mee moest en dan ook per direct. Ik heb het met medicatie ook wel minder.
En inderdaad; het opzoeken van prikkels past ook helemaal binnen adhd, ondanks dat we aan de andere kant juist heel snel overprikkeld zijn... Het is denk ik de kunst om de balans te vinden. Dat je gedoseerd de stress opzoekt, maar daarnaast ook voldoende rustmomenten inbouwt. In mijn werk probeer ik dit cliënten te leren; we zoeken dan uit wat voor hen een rustmoment is (is voor iedereen anders namelijk) en wanneer ze dit in hun week inplannen. Ik krijg het alleen zelf niet voor elkaar, mijn dagen zijn voor mijn gevoel altijd een vliegende opeenvolging van allerlei dingen, totdat ik met een tollend hoofd in bed stap .
Ik probeer wel kruizen in mijn agenda te zetten en als ik het voor elkaar krijg om die vrij te houden, zou ik dan eigenlijk ook "rustactiviteiten" moeten plannen. Want als ik dat niet doe, verzand in op die momenten in helemaal niks en houd ik daar ook geen goed gevoel aan over. Voor mij zouden rustmomenten dingen zijn als hardlopen, lezen, en internetten. En ik doe die dingen wel, maar meestal op momenten dat er eigenlijk andere verplichtingen liggen, waardoor ik er niet echt van kan genieten en dus het ook niet werkt als 'rustmoment'.
Vandaag ben ik een 'boefje', heb me ziek gemeld. En ik voel me weliswaar niet zo lekker (ongesteld en dus hoofdpijn, buikpijn en slapjes), maar ben eigenlijk niet echt ziek. Maar had het afgelopen week heel druk, zit niet zo lekker in mijn vel en omdat ik bijna nooit echt ziek ben gun ik mezelf dit even. Eigenlijk heel slecht, ik weet het, maar vind het heerlijk om te 'spijbelen' van werk... Dus ik gun me dit even, die extra vrije dag om even tot mezelf te komen...
Biebeltje, hoe is het??? Heb je in het weekend wat tot rust kunnen komen?
En hoe is het met de rest?
En inderdaad; het opzoeken van prikkels past ook helemaal binnen adhd, ondanks dat we aan de andere kant juist heel snel overprikkeld zijn... Het is denk ik de kunst om de balans te vinden. Dat je gedoseerd de stress opzoekt, maar daarnaast ook voldoende rustmomenten inbouwt. In mijn werk probeer ik dit cliënten te leren; we zoeken dan uit wat voor hen een rustmoment is (is voor iedereen anders namelijk) en wanneer ze dit in hun week inplannen. Ik krijg het alleen zelf niet voor elkaar, mijn dagen zijn voor mijn gevoel altijd een vliegende opeenvolging van allerlei dingen, totdat ik met een tollend hoofd in bed stap .
Ik probeer wel kruizen in mijn agenda te zetten en als ik het voor elkaar krijg om die vrij te houden, zou ik dan eigenlijk ook "rustactiviteiten" moeten plannen. Want als ik dat niet doe, verzand in op die momenten in helemaal niks en houd ik daar ook geen goed gevoel aan over. Voor mij zouden rustmomenten dingen zijn als hardlopen, lezen, en internetten. En ik doe die dingen wel, maar meestal op momenten dat er eigenlijk andere verplichtingen liggen, waardoor ik er niet echt van kan genieten en dus het ook niet werkt als 'rustmoment'.
Vandaag ben ik een 'boefje', heb me ziek gemeld. En ik voel me weliswaar niet zo lekker (ongesteld en dus hoofdpijn, buikpijn en slapjes), maar ben eigenlijk niet echt ziek. Maar had het afgelopen week heel druk, zit niet zo lekker in mijn vel en omdat ik bijna nooit echt ziek ben gun ik mezelf dit even. Eigenlijk heel slecht, ik weet het, maar vind het heerlijk om te 'spijbelen' van werk... Dus ik gun me dit even, die extra vrije dag om even tot mezelf te komen...
Biebeltje, hoe is het??? Heb je in het weekend wat tot rust kunnen komen?
En hoe is het met de rest?
maandag 18 augustus 2008 om 13:34
maandag 18 augustus 2008 om 14:07
Halvemaan, ik herken dat spijbelen wel. Heb het met mijn huidige baan niet omdat ik dat heel erg leuk en vertrouwd vind, maar met opleiding en bijbaantjes wel. Dan leek het me zooooo heerlijk om even zomaar wat extra uurtjes te hebben! Misschien komt het ook omdat je die rustmomenten niet inpland en deze spontane uurtjes kan je daar nu voor gebruiken. Je zou immers toch niks anders doen nu dan werken. En bovendien ben je 'ziek' en kan je niet je huis gaan staan schilderen Nu je toch thuis bent zou ik maar lekker genieten en boekje gaan lezen!
Nu je toch thuis bent zou ik maar lekker genieten en boekje gaan lezen!
maandag 18 augustus 2008 om 15:14
Ik heb ook spijbel-neigingen, maar in werk deed ik het alleen weleens als ik werk had waar ik op uur en tijd moest zijn. In mijn laatste banen werkte ik flexibel dus was het niet 'nodig'.
Op de middelbare school deed ik het vrij veel, zo ontzettend heerlijk om lekker te blijven kletsen in het schoolcafé dat we hadden of in een lunchroom ofzo. Of bij iemand thuis. Of een uurtje langer in bed blijven liggen (of twee) etc.
Naarmate de eigen verantwoordelijkheid groter werd en het dus 'mocht' had ik de behoefte weer minder.
Zo stom vind ik dat. Ik begin het nu dus langzaam wat beter van mezelf te begrijpen (nouja, weet dus waar de oorzaak ligt), juist deze dingen hebben mij over mezelf 40 jaar overladen met onbegrip.
Ik denk ook weleens 'wat had het anders kunnen lopen', maar echt spijt heb ik er niet van. Ik ben dan wel 40, maar heb toch een paar opleidingen afgemaakt en kan nog wel 30 jaar voort in mijn oorspronkelijke vak (diëtetiek). Ook over een paar jaar kan ik nog instromen. Het 'enige' dat ik nodig heb, is het kunnen vasthouden aan een plan. Want plannen kan ik zelf als de beste, ik zou het ook voor anderen geweldig goed kunnen, ik kan zelf alleen de gemaakte plannen en planningen niet uitvoeren. Ik moet die frustreren.
Dat lees ik o.a. bij jou ook Halvemaan. Vind je het niet enorm moeilijk anderen met hetzelfde bij te staan? Ik ben zelf bijvoorbeeld flink stevig (op het moment echt fors te dik), en als ik mezelf dan hoorde praten in consulten met cliënten met overgewicht, vond ik dat toch moeilijk. 'Ik kan het zelf niet eens', dacht ik dan. Erger was dat ik dus ook niet begréép waarom ik het niet kon. Zelfs dus niet na een volledige HBO-opleiding tot diëtist en veel aanvullende cursussen op het psychosociale vlak plus nog bijna een volledige opleiding 'psychosociale therapie'. En ook in therapieën kwam het niet verder dan 'je zult er dan toch wel niet genoeg last van hebben, anders zou je 't wel veranderen.'
Ik had er inmiddels vreselijk veel last van maar kon me toch niet tot verandering zetten. Enfin, oud nieuws hier.
Ik heb nog steeds geen oproep voor de psychiater gehad trouwens. Dus straks maar eens gebeld. Nou, volgens mij zijn ze me gewoon vergeten. Later stond de intake-ster op mijn voicemail; ze was erachteraan gegaan en ik krijg nu zo snel mogelijk een uitnodiging. Maar wat 'zo snel mogelijk' dan inhoudt, dat weet ik niet. Als het maar geen twee maanden of langer is, want ik wil onderhand weleens actie, zeg maar.
Meave, hoe is het met jou?
xx lisa.
Op de middelbare school deed ik het vrij veel, zo ontzettend heerlijk om lekker te blijven kletsen in het schoolcafé dat we hadden of in een lunchroom ofzo. Of bij iemand thuis. Of een uurtje langer in bed blijven liggen (of twee) etc.
Naarmate de eigen verantwoordelijkheid groter werd en het dus 'mocht' had ik de behoefte weer minder.
Zo stom vind ik dat. Ik begin het nu dus langzaam wat beter van mezelf te begrijpen (nouja, weet dus waar de oorzaak ligt), juist deze dingen hebben mij over mezelf 40 jaar overladen met onbegrip.
Ik denk ook weleens 'wat had het anders kunnen lopen', maar echt spijt heb ik er niet van. Ik ben dan wel 40, maar heb toch een paar opleidingen afgemaakt en kan nog wel 30 jaar voort in mijn oorspronkelijke vak (diëtetiek). Ook over een paar jaar kan ik nog instromen. Het 'enige' dat ik nodig heb, is het kunnen vasthouden aan een plan. Want plannen kan ik zelf als de beste, ik zou het ook voor anderen geweldig goed kunnen, ik kan zelf alleen de gemaakte plannen en planningen niet uitvoeren. Ik moet die frustreren.
Dat lees ik o.a. bij jou ook Halvemaan. Vind je het niet enorm moeilijk anderen met hetzelfde bij te staan? Ik ben zelf bijvoorbeeld flink stevig (op het moment echt fors te dik), en als ik mezelf dan hoorde praten in consulten met cliënten met overgewicht, vond ik dat toch moeilijk. 'Ik kan het zelf niet eens', dacht ik dan. Erger was dat ik dus ook niet begréép waarom ik het niet kon. Zelfs dus niet na een volledige HBO-opleiding tot diëtist en veel aanvullende cursussen op het psychosociale vlak plus nog bijna een volledige opleiding 'psychosociale therapie'. En ook in therapieën kwam het niet verder dan 'je zult er dan toch wel niet genoeg last van hebben, anders zou je 't wel veranderen.'
Ik had er inmiddels vreselijk veel last van maar kon me toch niet tot verandering zetten. Enfin, oud nieuws hier.
Ik heb nog steeds geen oproep voor de psychiater gehad trouwens. Dus straks maar eens gebeld. Nou, volgens mij zijn ze me gewoon vergeten. Later stond de intake-ster op mijn voicemail; ze was erachteraan gegaan en ik krijg nu zo snel mogelijk een uitnodiging. Maar wat 'zo snel mogelijk' dan inhoudt, dat weet ik niet. Als het maar geen twee maanden of langer is, want ik wil onderhand weleens actie, zeg maar.
Meave, hoe is het met jou?
xx lisa.
maandag 18 augustus 2008 om 19:57
Afgelopen zaterdag heerlijk 3,5 uur op m'n skeelers weggeweest. Camera mee. Lekker rondje om Schiphol gereden. Heb er ontzettende spierpijn van nu (ging bijna tegen de vlakte en maakte een nogal ongecontroleerde beweging waarbij ik vermoedelijk het een en ander wat heb opgerekt).
Gisteravond vette ruzie gehad met manlief (en ik had echt geen flauw idee waarom hij ineens boos was en hij wilde het mij ook niet vertellen.) Gelukkig wel uitgepraat maar ging pas om 1 uur slapen met ontzettende huilogen. Dus vanmorgen sinds redelijk lange tijd weer eens met opgezwollen ogen de deur uit. Heb er behoorlijk wat vragen over gehad op m'n werk... Voelde me ook nog erg rot van binnen dus ook nog eens lekker waterige oogjes.
Kreeg een compliment over m'n werk. Vond ik echt tof. Was even helemaal opgewekt. Tot ik ermee verder ging en erachter kwam dat de cijfers echt heeeeeeeel anders waren dan uit mijn analyse waren gekomen. Kan dus weer helemaal opnieuw beginnen en ben al zo druk de komende tijd.
Dan ook nog vandaag begonnen met een dieet. Op basis van de voorgeschreven voedingsmiddelen dacht ik de komende tijd flink honger te gaan lijden. Maar het viel me 100% mee die eerste dag. Kreeg pas om half zes echte trek (op weg naar huis, dus behoorlijk link zo langs de AH etc.).
Waarom ik nooit gezond eten/dieet/sporten volhoud? Er is niet snel genoeg resultaat!!! Waar doe ik het dan voor als ik niet gelijk resultaat zie?
Maar nu wil ik het wel vol gaan houden.
Over spijbelen. Ja, heb dat gevoel wel eens, vooral als ik moet gaan werken en ik me zwaar rot voel (dan zit ik te bedenken dat ik gewoon in het openbaar vervoer blijf zitten en heen en weer ga rijden, of door de stad ga dolen). Maar ik heb er nog nooit aan toegegeven. Ik ben zo iemand die echt dood neer moet vallen voordat ze zich ziekmeldt. Ik heb een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel waardoor ik het gewoon voor mezelf niet kan maken om over zaken te liegen. Zo kreeg ik een tijdje terug een brief dat ik geslaagd was voor mijn cursus en mijn diploma op kon komen halen bij de uitreiking. Maar ik had 1 module niet gehaald en dus die cursus niet. Was gelukkig op vakantie tijdens de uitreiking en heb hem via de post gekregen.
Nou ja, verder... Er komt weer wat leven in de brouwerij op het werk. Heb ik echt nodig, vakantieperiodes zijn voor mij funest!!! En mensen vragen zaken aan mij wat ik weer erg leuk vind (kennis overdracht etc.)
Maar ik ben nog steeds niet terug naar lekker. Wil nog steeds mezelf afsluiten voor m'n omgeving (sluiten, iPod op, internetspelletjes etc.). En nog steeds regelmatig suicidale gedachtes (vlak voor een auto de weg oplopen etc.). Niet dat ik het ooit zou doen, maar die gedachtes blijven er gewoon... Hoe zou het zijn vraag ik me dan af. Niemand zal mij missen etc. Ben toch alleen maar lastig.
Nou ja, kom er wel... Eind van de week naar de Psych.
Gisteravond vette ruzie gehad met manlief (en ik had echt geen flauw idee waarom hij ineens boos was en hij wilde het mij ook niet vertellen.) Gelukkig wel uitgepraat maar ging pas om 1 uur slapen met ontzettende huilogen. Dus vanmorgen sinds redelijk lange tijd weer eens met opgezwollen ogen de deur uit. Heb er behoorlijk wat vragen over gehad op m'n werk... Voelde me ook nog erg rot van binnen dus ook nog eens lekker waterige oogjes.
Kreeg een compliment over m'n werk. Vond ik echt tof. Was even helemaal opgewekt. Tot ik ermee verder ging en erachter kwam dat de cijfers echt heeeeeeeel anders waren dan uit mijn analyse waren gekomen. Kan dus weer helemaal opnieuw beginnen en ben al zo druk de komende tijd.
Dan ook nog vandaag begonnen met een dieet. Op basis van de voorgeschreven voedingsmiddelen dacht ik de komende tijd flink honger te gaan lijden. Maar het viel me 100% mee die eerste dag. Kreeg pas om half zes echte trek (op weg naar huis, dus behoorlijk link zo langs de AH etc.).
Waarom ik nooit gezond eten/dieet/sporten volhoud? Er is niet snel genoeg resultaat!!! Waar doe ik het dan voor als ik niet gelijk resultaat zie?
Maar nu wil ik het wel vol gaan houden.
Over spijbelen. Ja, heb dat gevoel wel eens, vooral als ik moet gaan werken en ik me zwaar rot voel (dan zit ik te bedenken dat ik gewoon in het openbaar vervoer blijf zitten en heen en weer ga rijden, of door de stad ga dolen). Maar ik heb er nog nooit aan toegegeven. Ik ben zo iemand die echt dood neer moet vallen voordat ze zich ziekmeldt. Ik heb een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel waardoor ik het gewoon voor mezelf niet kan maken om over zaken te liegen. Zo kreeg ik een tijdje terug een brief dat ik geslaagd was voor mijn cursus en mijn diploma op kon komen halen bij de uitreiking. Maar ik had 1 module niet gehaald en dus die cursus niet. Was gelukkig op vakantie tijdens de uitreiking en heb hem via de post gekregen.
Nou ja, verder... Er komt weer wat leven in de brouwerij op het werk. Heb ik echt nodig, vakantieperiodes zijn voor mij funest!!! En mensen vragen zaken aan mij wat ik weer erg leuk vind (kennis overdracht etc.)
Maar ik ben nog steeds niet terug naar lekker. Wil nog steeds mezelf afsluiten voor m'n omgeving (sluiten, iPod op, internetspelletjes etc.). En nog steeds regelmatig suicidale gedachtes (vlak voor een auto de weg oplopen etc.). Niet dat ik het ooit zou doen, maar die gedachtes blijven er gewoon... Hoe zou het zijn vraag ik me dan af. Niemand zal mij missen etc. Ben toch alleen maar lastig.
Nou ja, kom er wel... Eind van de week naar de Psych.
maandag 18 augustus 2008 om 23:41
Biebeltje, ergens klink je wel krachtiger en iets beter, maar wat Lisa ook zegt, bespreek die gedachtes met je psych... En reken maar dat je gemist zal worden!
Even een snel vraagje aan ritalingebruikers: hoe doen jullie dat met alcohol? Ik hou ervan om heel af en toe eens lekker door te zakken. Kan dat ooit nog???
Even een snel vraagje aan ritalingebruikers: hoe doen jullie dat met alcohol? Ik hou ervan om heel af en toe eens lekker door te zakken. Kan dat ooit nog???
maandag 18 augustus 2008 om 23:53
Ha, maasje, dat vroeg ik me laatst ook al af!
Over dat spijbelen.. eh.. nou.. ik neem wel es een baaldag ja..
Met name op dagen waarop er erg veel gevergd gaat worden en ik weet dat ikd at niet bij kan houden. En rondom toetsdagen is het helemaal verschrikkelijk Ik heb 1 x een toetsdag gemist uit pure faalangst (denk ik) en daarna ben ik het wel steeeds aangegaan.
Ik weet nog niet zo goed wat ik op school moet, qua regelingen en hulp. Heb wel een laptop gekocht; hoop dat dat gaat schelen in de organisatie en vooral... vermindering van papier-zooi! 1 overvolle ordner per 10 weken; dat is niet te doen. En komend jaar wordt het alleen maar meer..
Biebeltje:
Kweet niet meer wie me waarschuwde over de verontrustende berichten over Strattera en de postster daarvan;
Idd een eenzijdig artikel; maar toch doen deze mij altjd even schrikken. Wat betreft de visolie-dingen... begon mijn moeder ook gelijk over en heb ik gelijk de grond in geboord (Dat advies dan ). GElukkgi ben ik nuchter genoeg; maar het laat me wel schrikken.
Over dat spijbelen.. eh.. nou.. ik neem wel es een baaldag ja..
Met name op dagen waarop er erg veel gevergd gaat worden en ik weet dat ikd at niet bij kan houden. En rondom toetsdagen is het helemaal verschrikkelijk Ik heb 1 x een toetsdag gemist uit pure faalangst (denk ik) en daarna ben ik het wel steeeds aangegaan. Ik weet nog niet zo goed wat ik op school moet, qua regelingen en hulp. Heb wel een laptop gekocht; hoop dat dat gaat schelen in de organisatie en vooral... vermindering van papier-zooi! 1 overvolle ordner per 10 weken; dat is niet te doen. En komend jaar wordt het alleen maar meer..
Biebeltje:
Kweet niet meer wie me waarschuwde over de verontrustende berichten over Strattera en de postster daarvan;
Idd een eenzijdig artikel; maar toch doen deze mij altjd even schrikken. Wat betreft de visolie-dingen... begon mijn moeder ook gelijk over en heb ik gelijk de grond in geboord (Dat advies dan ). GElukkgi ben ik nuchter genoeg; maar het laat me wel schrikken.
dinsdag 19 augustus 2008 om 00:21
Pippin, ik heb die visoliecapsules ook een keer gebruikt. Ik ken iemand die een heel druk zoontje heeft en die zei uit zichzelf dat hij rustig werd van die capsules. Dus ik wilde dat ook uitproberen...helaas kreeg ik alleen pukkels ervan en niks niet beter concentreren.
Wat betreft alcohol, ik bedoel dan natuurlijk doorzakken als het laatste pilletje is uitgewerkt.
Wat betreft alcohol, ik bedoel dan natuurlijk doorzakken als het laatste pilletje is uitgewerkt.
dinsdag 19 augustus 2008 om 08:34
Ik heb het nagevraagd op de groep van dat alcoholgebruik. Het wordt in principe afgeraden het samen met Ritalin te gebruiken (ivm afbraak in de lever etc. Prioriteiten. Alcohol gaat blijkbaar voor de Ritalin waardoor de Ritalin weer niet goed zou werken).
Maar volgens mij moet het best kunnen als die troep is uitgewerkt. Ik bedoel, te veel alcohol is nooit goed, maar ik hou wel van een wijntje of een biertje tijdens de lunch/het avondeten.
Ow, en Ritalin en Paracetamol/aspirine gaat ook prima samen, kan alleen op je maag gaan werken. Dan werd aanbevolen een glas melk achterover te slaan.
Maar volgens mij moet het best kunnen als die troep is uitgewerkt. Ik bedoel, te veel alcohol is nooit goed, maar ik hou wel van een wijntje of een biertje tijdens de lunch/het avondeten.
Ow, en Ritalin en Paracetamol/aspirine gaat ook prima samen, kan alleen op je maag gaan werken. Dan werd aanbevolen een glas melk achterover te slaan.
dinsdag 19 augustus 2008 om 13:56
Hi allemaal, sorry het is hier even druk geweest...
Maasje, ik weet het ook niet zo goed qua drank! Ik heb het idee dat ik veel sneller dronken word, dus let er heel goed op. Normaal gesproken drink ik vrij veel maar heb er nu wat minder zin in ofzo...
Ik merk wel echt eetlustverlies met mijn concerta, en ben ook wel (voor mijn doen) behoorlijk wat afgevallen. Opzich kwam me dat niet zo slecht uit, maar merkte op een gegeven moment dat ik een beetje futloos werd omdat ik gewoon echt weinig at voor wat ik gewend was. Nu een beetje opletten op wat er binnenkomt, en op een goede manier kilo'tjes kwijtraken
Tja, school/studie en spijpelen blijft altijd een issue. Onderpresteren, spijbelen, stoppen en toch weer gaan reizen was een beetje wat zich jaren heeft herhaalt, tot ik er helemaal genoeg van had. Voor mij was het gewoon slecht voor mijn zelfvertrouwen om steeds weer de interesse te verliezen, te stoppen en van mezelf te balen dat ik zelfs in mijn ogen zoiets makkelijks niet kon volhouden.
Eigenlijk wilde ik altijd arts worden, en ben dus op een gegeven moment toch maar geneeskunde gaan doen.
Nu gaat het een beetje af en aan, ik wil dit heel erg graag,en blijf het interessant vinden. Maar het is gewoon lastig om ieder jaar weer overnieuw te moeten doen, en te blijven volhouden ook al gaat het 10 jaar duren ipv 6. Op een manier is dit natuurlijk ook niet zo goed voor je eigenbeeld, maar ik voel me wel een stuk fijner dan een aantal jaren geleden. Ik doe dit nu echt voor mezelf, en spijbel daarom eigenlijk helemaal niet meer. Maar pff soms heb ik er zo genoeg van!
Compu, ben benieuwd hoe jij er als partnet tegenaan kijkt, ook al is het nog niet 'officieel' . Ik denk namelijk dat ik echt heel lastig ben om mee samen te leven, maar misschien is dat meer mijn persoontje dan de adhd
Yayasister, ik had dt ook heel erg met de hoge dosering van concerta (had toen 72mg), voelde me ook echt totaal mezelf niet meer. Dat was bij mij gedaan om lange dagen te dekken, maar ik was echt niets waard. Nu ik weer lager zit, al voor een tijdje, gaat het heel goed. Voor mij preces een goed evenwicht. Maar het blijft zo persoonlijk, wat voor de een goed is, werkt zeker niet daarom ook voor de ander. Gebruik je nu andere medicijnen of helemaal niets?
En biebeltje: je klinkt al iets beter, hoop dat je psych je verder dat donkere holletje uit kan helpen...
Oh ja, weet niet meer wie het zei, maar dat obsessief zijn klinkt echt heel bekend!! Ik merk zelf dat als ik geen controle houd, alles sowieso in de soep loopt, maar als ik mijn obsessieve controlfreak inner-me loslaat komt het soms wel goed.... vandaar dat sommigen ook echt niet begrijpen dat het een grote chaos is in mijn hoofd denk ik...
xx
Maasje, ik weet het ook niet zo goed qua drank! Ik heb het idee dat ik veel sneller dronken word, dus let er heel goed op. Normaal gesproken drink ik vrij veel maar heb er nu wat minder zin in ofzo...
Ik merk wel echt eetlustverlies met mijn concerta, en ben ook wel (voor mijn doen) behoorlijk wat afgevallen. Opzich kwam me dat niet zo slecht uit, maar merkte op een gegeven moment dat ik een beetje futloos werd omdat ik gewoon echt weinig at voor wat ik gewend was. Nu een beetje opletten op wat er binnenkomt, en op een goede manier kilo'tjes kwijtraken
Tja, school/studie en spijpelen blijft altijd een issue. Onderpresteren, spijbelen, stoppen en toch weer gaan reizen was een beetje wat zich jaren heeft herhaalt, tot ik er helemaal genoeg van had. Voor mij was het gewoon slecht voor mijn zelfvertrouwen om steeds weer de interesse te verliezen, te stoppen en van mezelf te balen dat ik zelfs in mijn ogen zoiets makkelijks niet kon volhouden.
Eigenlijk wilde ik altijd arts worden, en ben dus op een gegeven moment toch maar geneeskunde gaan doen.
Nu gaat het een beetje af en aan, ik wil dit heel erg graag,en blijf het interessant vinden. Maar het is gewoon lastig om ieder jaar weer overnieuw te moeten doen, en te blijven volhouden ook al gaat het 10 jaar duren ipv 6. Op een manier is dit natuurlijk ook niet zo goed voor je eigenbeeld, maar ik voel me wel een stuk fijner dan een aantal jaren geleden. Ik doe dit nu echt voor mezelf, en spijbel daarom eigenlijk helemaal niet meer. Maar pff soms heb ik er zo genoeg van!
Compu, ben benieuwd hoe jij er als partnet tegenaan kijkt, ook al is het nog niet 'officieel' . Ik denk namelijk dat ik echt heel lastig ben om mee samen te leven, maar misschien is dat meer mijn persoontje dan de adhd
Yayasister, ik had dt ook heel erg met de hoge dosering van concerta (had toen 72mg), voelde me ook echt totaal mezelf niet meer. Dat was bij mij gedaan om lange dagen te dekken, maar ik was echt niets waard. Nu ik weer lager zit, al voor een tijdje, gaat het heel goed. Voor mij preces een goed evenwicht. Maar het blijft zo persoonlijk, wat voor de een goed is, werkt zeker niet daarom ook voor de ander. Gebruik je nu andere medicijnen of helemaal niets?
En biebeltje: je klinkt al iets beter, hoop dat je psych je verder dat donkere holletje uit kan helpen...
Oh ja, weet niet meer wie het zei, maar dat obsessief zijn klinkt echt heel bekend!! Ik merk zelf dat als ik geen controle houd, alles sowieso in de soep loopt, maar als ik mijn obsessieve controlfreak inner-me loslaat komt het soms wel goed.... vandaar dat sommigen ook echt niet begrijpen dat het een grote chaos is in mijn hoofd denk ik...
xx
dinsdag 19 augustus 2008 om 18:55
De meeste herkennen dus in ieder geval de neiging tot spijbelen wel Ondertussen kan ik me iets minder schuldig voelen, bleek ma-avond verhoging te hebben en voel me nog steeds niet lekker.
Ik werd van mijn concerta in het begin juist veel vrolijker, besefte toen pas hoe gestressed ik altijd was geweest. Was heerlijk om te merken. De laatste tijd ben ik wel weer meer somber, snel moe en kom tot weinig, maar dat wijt ik meer aan de hoeveelheid werk dan aan mijn medicijnen. Kwam erachter toen ik mijn urenlijsten invulde dat in de afgelopen twee weken weer ruim 90 uur heb gewerkt... Pff en dat is echt teveel voor mij, heb ook maar een contract van 30 uur. Ik doe dat trouwens mezelf aan, zolang ik maar gemiddeld minimaal 30 uur werk is er geen baas die op me let. Maarja, in mijn ogen 'moeten' sommige dingen toch echt. Heb maar weer voor de miljoenste keer mezelf voorgenomen om vaker 'nee' te zeggen, ook qua sociale contacten. Volgende week één avond met een vriend gepland en verder doordeweeks overal een dikke kruis in mijn agenda gezet. Hopen dat het werkt.
Lisa; leuk dat je diëtiste bent. Heb ik persoonlijk wel wat ervaring mee, omdat ik te mager ben en een erg slecht eetpatroon heb. Volgens mij noemen ze het zelfs een eetstoornis, maar ik heb geen vertekend zelfbeeld. Voor mij is mijn werk opzich niet zo frustrerend, het grootste deel van mijn cliënten heeft autisme en ik kan me niet met hen identificeren. Wat het zo frustrerend maakt is de kennis enzo die ik erover heb, dat ik hetzelfde werk zou kunnen doen als mijn coach zeg maar, en dat terwijl ik het dus zelf niet waar kan maken.
Biebeltje, in mijn ogen klink je ook iets beter, behalve dat laatste stukje dan. Als ik het zo lees (sorry als ik nu iets te directs ga zeggen...), lijkt het me niet dat je dood zou willen, maar meer dat je behoefte hebt aan aandacht om wie je bent, en erkenning... Dat je het gevoel hebt dat je niet gezien wordt, terwijl je juist zo je best doet en zo hard moet vechten, en dat niemand dit opmerkt. En dat je je daarom afvraagt wat er gebeurd als je dood gaat, of ze je dan ineens wel zouden zien...
Maar goed, hier dus weer eens goede voornemens... Meer tijd voor mezelf, volgende week stoppen met roken, gezonder eten, meer sporten, beter met mijn geld omgaan...
(Mhhh en als proffesional zou ik mezelf nu op de vingers tikken; dat ik één ding tegelijkertijd moet aanpakken en mezelf niet moet overvragen... Maar één ding tegelijk lijkt zo weinig op te leveren, en ik vind het allemaal even belangrijk en kan dus niet kiezen waar dan mee te beginnen... En denk dan altijd weer hetzelfde.. 'ach, ik zie wel...' (en steekt nog een sigaret op)
Ik werd van mijn concerta in het begin juist veel vrolijker, besefte toen pas hoe gestressed ik altijd was geweest. Was heerlijk om te merken. De laatste tijd ben ik wel weer meer somber, snel moe en kom tot weinig, maar dat wijt ik meer aan de hoeveelheid werk dan aan mijn medicijnen. Kwam erachter toen ik mijn urenlijsten invulde dat in de afgelopen twee weken weer ruim 90 uur heb gewerkt... Pff en dat is echt teveel voor mij, heb ook maar een contract van 30 uur. Ik doe dat trouwens mezelf aan, zolang ik maar gemiddeld minimaal 30 uur werk is er geen baas die op me let. Maarja, in mijn ogen 'moeten' sommige dingen toch echt. Heb maar weer voor de miljoenste keer mezelf voorgenomen om vaker 'nee' te zeggen, ook qua sociale contacten. Volgende week één avond met een vriend gepland en verder doordeweeks overal een dikke kruis in mijn agenda gezet. Hopen dat het werkt.
Lisa; leuk dat je diëtiste bent. Heb ik persoonlijk wel wat ervaring mee, omdat ik te mager ben en een erg slecht eetpatroon heb. Volgens mij noemen ze het zelfs een eetstoornis, maar ik heb geen vertekend zelfbeeld. Voor mij is mijn werk opzich niet zo frustrerend, het grootste deel van mijn cliënten heeft autisme en ik kan me niet met hen identificeren. Wat het zo frustrerend maakt is de kennis enzo die ik erover heb, dat ik hetzelfde werk zou kunnen doen als mijn coach zeg maar, en dat terwijl ik het dus zelf niet waar kan maken.
Biebeltje, in mijn ogen klink je ook iets beter, behalve dat laatste stukje dan. Als ik het zo lees (sorry als ik nu iets te directs ga zeggen...), lijkt het me niet dat je dood zou willen, maar meer dat je behoefte hebt aan aandacht om wie je bent, en erkenning... Dat je het gevoel hebt dat je niet gezien wordt, terwijl je juist zo je best doet en zo hard moet vechten, en dat niemand dit opmerkt. En dat je je daarom afvraagt wat er gebeurd als je dood gaat, of ze je dan ineens wel zouden zien...
Maar goed, hier dus weer eens goede voornemens... Meer tijd voor mezelf, volgende week stoppen met roken, gezonder eten, meer sporten, beter met mijn geld omgaan...
(Mhhh en als proffesional zou ik mezelf nu op de vingers tikken; dat ik één ding tegelijkertijd moet aanpakken en mezelf niet moet overvragen... Maar één ding tegelijk lijkt zo weinig op te leveren, en ik vind het allemaal even belangrijk en kan dus niet kiezen waar dan mee te beginnen... En denk dan altijd weer hetzelfde.. 'ach, ik zie wel...' (en steekt nog een sigaret op)
