Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 08:23
quote:Lemmy schreef op 15 augustus 2008 @ 12:44:
Ikzelf ben maar één keer echt weggegaan en toen ook weggebleven, maar dat was omdat mijn kind toen reëel gevaar liep. Lemmylief, jij bedoelt natuurlijk WANT mijn kind liep toen reëel gevaar. Toch? Vast een verschrijvinkje? Of was het nu echt zo'n niemendal dat je opstapte?
Ikzelf ben maar één keer echt weggegaan en toen ook weggebleven, maar dat was omdat mijn kind toen reëel gevaar liep. Lemmylief, jij bedoelt natuurlijk WANT mijn kind liep toen reëel gevaar. Toch? Vast een verschrijvinkje? Of was het nu echt zo'n niemendal dat je opstapte?
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 08:59
Ik wil Iseo in het zonnetje zetten Hoi lieverd Ik vond het zo geweldig toen je hier was. Je bent een heel bijzondere, warme, liefdevolle, oprecht geïnteresseerde, intelligente en creatieve vrouw. Dat mag wel eens gezegd worden Ik zou het het liefst met naam en toenaam doen, maar dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Jij bent volgens mij de eerste in mijn hele leven die na een werkdag aan me heeft gevraagd: en wat heb je precies gedaan vandaag?
En een geweldige moeder bovendien, de rustigste en geduldigste die ik ooit heb gezien.
Je bent echt een inspiratie voor me
kus,
dubio
Jij bent volgens mij de eerste in mijn hele leven die na een werkdag aan me heeft gevraagd: en wat heb je precies gedaan vandaag?
En een geweldige moeder bovendien, de rustigste en geduldigste die ik ooit heb gezien.
Je bent echt een inspiratie voor me
kus,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 09:41
quote:dubiootje schreef op 16 augustus 2008 @ 08:59:
Ik wil Iseo in het zonnetje zetten Hoi lieverd Ik vond het zo geweldig toen je hier was. Je bent een heel bijzondere, warme, liefdevolle, oprecht geïnteresseerde, intelligente en creatieve vrouw. Dat mag wel eens gezegd worden Ik zou het het liefst met naam en toenaam doen, maar dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Jij bent volgens mij de eerste in mijn hele leven die na een werkdag aan me heeft gevraagd: en wat heb je precies gedaan vandaag?
En een geweldige moeder bovendien, de rustigste en geduldigste die ik ooit heb gezien.
Je bent echt een inspiratie voor me
kus,
dubio
En hier moet ik dan weer even om slikken (ik jank eigenlijk gewoon). Wat mooi......Je beschrijft Iseo precies zoals ik me haar voorstel. Wat heerlijk om te lezen dat jullie het zo fijn hebben gehad.
Iseo, dank je wel voor je kaart. Zo lief van je. Ik probeerde je vandaag te hyven maar de hyves zit continu vast, dus maar even zo. Dank je wel, dat je ook daar weer aan me dacht. Wat ben je toch een bijzonder mens.....
(f)
Ik wil Iseo in het zonnetje zetten Hoi lieverd Ik vond het zo geweldig toen je hier was. Je bent een heel bijzondere, warme, liefdevolle, oprecht geïnteresseerde, intelligente en creatieve vrouw. Dat mag wel eens gezegd worden Ik zou het het liefst met naam en toenaam doen, maar dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Jij bent volgens mij de eerste in mijn hele leven die na een werkdag aan me heeft gevraagd: en wat heb je precies gedaan vandaag?
En een geweldige moeder bovendien, de rustigste en geduldigste die ik ooit heb gezien.
Je bent echt een inspiratie voor me
kus,
dubio
En hier moet ik dan weer even om slikken (ik jank eigenlijk gewoon). Wat mooi......Je beschrijft Iseo precies zoals ik me haar voorstel. Wat heerlijk om te lezen dat jullie het zo fijn hebben gehad.
Iseo, dank je wel voor je kaart. Zo lief van je. Ik probeerde je vandaag te hyven maar de hyves zit continu vast, dus maar even zo. Dank je wel, dat je ook daar weer aan me dacht. Wat ben je toch een bijzonder mens.....
(f)
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:28
Weet nooit precies hoe ik moet beginnen, ik heb weer even terug zitten lezen omdat ik niet altijd beschikking heb tot de computer. Maar wat ik lees is zo herkenbaar. Wat Felicia schrijft, hij mag niet zo met me omgaan maar de aanleiding… en over hem nu missen en misschien nog van hem houden.
Ik heb af en toe ook het gevoel dat ik mijn hoofd het aan het goed praten ben van wat hij heeft gedaan. Gelukkig zijn dat korte momenten maar dat gevoel in mijn maag van heimwee gaat niet weg. Ik mis natuurlijk mijn eigen spullen, mijn dagelijkse routine enz. Mis ik hem, nee toch niet. Verwarrend is het allemaal.
De advocaat gaat voor me aan de slag, weet eigenlijk niet precies hoe lang dat gaat duren maar ik krijg eerst een concept thuis gestuurd voordat hij het ontvangt.
Hij laat me nu telefonisch met rust, heerlijk. Maar op een of andere manier voelt het als stilte voor de storm. Nog even en hij zal echt beseffen dat ik nooit meer terug kom.
Morgen is hij jarig en zet ik de kinderen bij hem af, weer een middag voor mezelf. Maar zoals vandaag en waarschijnlijk ook morgen zie ik op tegen de dag.
Waarom kan ik me niet de hele tijd zo sterk voelen als afgelopen week.
Eigenlijk wil ik zo veel schrijven en gaat er zo veel rond in mijn hoofd maar op een of andere manier krijg ik het niet op papier.
Ik heb af en toe ook het gevoel dat ik mijn hoofd het aan het goed praten ben van wat hij heeft gedaan. Gelukkig zijn dat korte momenten maar dat gevoel in mijn maag van heimwee gaat niet weg. Ik mis natuurlijk mijn eigen spullen, mijn dagelijkse routine enz. Mis ik hem, nee toch niet. Verwarrend is het allemaal.
De advocaat gaat voor me aan de slag, weet eigenlijk niet precies hoe lang dat gaat duren maar ik krijg eerst een concept thuis gestuurd voordat hij het ontvangt.
Hij laat me nu telefonisch met rust, heerlijk. Maar op een of andere manier voelt het als stilte voor de storm. Nog even en hij zal echt beseffen dat ik nooit meer terug kom.
Morgen is hij jarig en zet ik de kinderen bij hem af, weer een middag voor mezelf. Maar zoals vandaag en waarschijnlijk ook morgen zie ik op tegen de dag.
Waarom kan ik me niet de hele tijd zo sterk voelen als afgelopen week.
Eigenlijk wil ik zo veel schrijven en gaat er zo veel rond in mijn hoofd maar op een of andere manier krijg ik het niet op papier.
zaterdag 16 augustus 2008 om 10:45
Er is geen begin en geen eind. Schrijf maar gewoon. We ontcijferen het wel. Denk niet te veel na, doe ik ook niet hoor, anders zouden de antwoorden proza worden en dat is helemaal niet de bedoeling.
Ja je mist hem, wil terug, je hebt heimwee maar mis je dan hém of de routine die je hebt opgebouwd en waar je aan gewend bent? Dit voelt als onzeker, onveilig, onbehaaglijk. Mensen die lang in de gevangenis zitten willen er het liefst blijven soms, omdat ze het gewend zijn, omdat ze niet beter weten.
Wat mis je aan je man? Zijn warme belangstelling voor je? Zijn steun als je het moeilijk had? Dat jullie zo fijn samen dingen deden? Dat jullie echt een twee eenheid waren en eigenlijk niet zonder elkaar kunnen? Zijn warme arm om je schouder, zijn complimenten, zijn waardering voor je, zijn trots op jou en de kinderen, zijn vermogen om je je veilig te laten voelen, zijn onvoorwaarderlijke, reseveloze aanhankelijke, trouwe, loyale liefde?
Ik durf te wedden dat je niet vaak ja kunt zeggen op al die vragen.
Ja je mist hem, wil terug, je hebt heimwee maar mis je dan hém of de routine die je hebt opgebouwd en waar je aan gewend bent? Dit voelt als onzeker, onveilig, onbehaaglijk. Mensen die lang in de gevangenis zitten willen er het liefst blijven soms, omdat ze het gewend zijn, omdat ze niet beter weten.
Wat mis je aan je man? Zijn warme belangstelling voor je? Zijn steun als je het moeilijk had? Dat jullie zo fijn samen dingen deden? Dat jullie echt een twee eenheid waren en eigenlijk niet zonder elkaar kunnen? Zijn warme arm om je schouder, zijn complimenten, zijn waardering voor je, zijn trots op jou en de kinderen, zijn vermogen om je je veilig te laten voelen, zijn onvoorwaarderlijke, reseveloze aanhankelijke, trouwe, loyale liefde?
Ik durf te wedden dat je niet vaak ja kunt zeggen op al die vragen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 11:09
Het klopt op geen van de vragen die je stelt kan ik ja antwoorden.
Heb nooit geen steun van hem gekregen, hij lachte me uit als ik het eens moeilijk had. Maakte niet uit hoe ik me voelde en waar het om ging. Ik was een mietje en moest wat harder worden. Als ik nou een rot dag op het werk had of verdrietig was om me manier waarop onze relatie verliep het was altijd mijn probleem.
De leuke dingen die we deden waren soms best leuk, maar altijd na een ruzie of op momenten dat ik mij maar rustig hield. Tuurlijk zijn de momenten geweest dat ik kon genieten van ons gezin maar altijd met een bepaalde druk en een houding van mij om het ook maar goed te laten verlopen.
Nooit heb ik een arm om me heen gehad of mijn hoofd op zijn schouder, en trots is hij nooit geweest. Misschien 1 keer toen ik zijn zoon op de wereld zette, die trots vervloog zo snel als hij er aan kwam waaien want in de nacht toen ik lag bij te komen van de bevalling begon hij mij te dreigen dat als ik ooit bij hem weg zou gaan hij onze zoon nooit aan me mee zou geven.
De uren van straf die ik van hem kreeg dagen lang werd ik genegeerd terwijl hij lief was tegen de kinderen alsof er niets aan de hand was.
En de momenten dat ik dacht dat hij loog en hem daar mee confronteerde ik voor gek werd verklaard en rijp voor een psycholoog. Als ik uiteindelijk de keiharde feiten ontdekte van zijn leugens waar hij niet om heen kon, was zijn verklaring dat hij me niet ongerust of wat dan ook wilde maken. Geen sorry, geen schuld voor de ruzie en de woorden die aan me had vuilgemaakt.
Dat ik hoogzwanger was een dag na ons trouwen buiten in de sneeuw liep, uren lopen dwalen omdat ik niet naar huis durfde omdat hij dronken was en weer in standje negeren stond, de dreiging dat hij elk moment kon kan knappen en het huis te klein zou zijn.
Mijn Goodness kan wel doorgaan. Wat een l..
Heb nooit geen steun van hem gekregen, hij lachte me uit als ik het eens moeilijk had. Maakte niet uit hoe ik me voelde en waar het om ging. Ik was een mietje en moest wat harder worden. Als ik nou een rot dag op het werk had of verdrietig was om me manier waarop onze relatie verliep het was altijd mijn probleem.
De leuke dingen die we deden waren soms best leuk, maar altijd na een ruzie of op momenten dat ik mij maar rustig hield. Tuurlijk zijn de momenten geweest dat ik kon genieten van ons gezin maar altijd met een bepaalde druk en een houding van mij om het ook maar goed te laten verlopen.
Nooit heb ik een arm om me heen gehad of mijn hoofd op zijn schouder, en trots is hij nooit geweest. Misschien 1 keer toen ik zijn zoon op de wereld zette, die trots vervloog zo snel als hij er aan kwam waaien want in de nacht toen ik lag bij te komen van de bevalling begon hij mij te dreigen dat als ik ooit bij hem weg zou gaan hij onze zoon nooit aan me mee zou geven.
De uren van straf die ik van hem kreeg dagen lang werd ik genegeerd terwijl hij lief was tegen de kinderen alsof er niets aan de hand was.
En de momenten dat ik dacht dat hij loog en hem daar mee confronteerde ik voor gek werd verklaard en rijp voor een psycholoog. Als ik uiteindelijk de keiharde feiten ontdekte van zijn leugens waar hij niet om heen kon, was zijn verklaring dat hij me niet ongerust of wat dan ook wilde maken. Geen sorry, geen schuld voor de ruzie en de woorden die aan me had vuilgemaakt.
Dat ik hoogzwanger was een dag na ons trouwen buiten in de sneeuw liep, uren lopen dwalen omdat ik niet naar huis durfde omdat hij dronken was en weer in standje negeren stond, de dreiging dat hij elk moment kon kan knappen en het huis te klein zou zijn.
Mijn Goodness kan wel doorgaan. Wat een l..
zaterdag 16 augustus 2008 om 14:11
lieverdje toch.......
Wat heb je en verwrongen beeld gekregen van de liefde. Zo moet het niet zijn, dat weet je zelf ook wel toch? Je levensmaatje is niet je vechtgenoot hoor meid. Een man in je leven is de krent in de pap, een mooie toevoeging op je al mooie leven, niet iemand met wie je dag in dag uit moet wedijveren, aan wie je je moet onderwerpen en die jou als een deurmat behandelt en al helemaal niet iemand voor wie je bang bent.
Kun je me vertellen wie je mist dan? Wat je mist? Of ben je bang dat er nooit meer iemand van je zal houden?
Als jij nou eens begint met van jezelf te houden. Dat kan namelijk wist je dat? Ik wist het ook niet tot 7 jaar terug maar houden van jezelf, het kan. Het leuk hebben met jou en genoeg hebben aan je eigen gezelschap. Daar heb ik niks zweverigs voor hoeven doen, ik heb er alleen een boek voor gelezen. Het hier al vaak genoemde boek van Susan Forward, 'Als liefde pijn doet....' toen gingen mijn ogen open. Niet ík had een probleem (tuurlijk ben ik niet perfect maar ik ben geen leugenachtig, onbetrouwbaar en sociaal krankzinnig stuk vreten) maar híj! Híj had in therapie gemoeten! Niet ik!
Tel daarbij op mijn liefdevolle omgeving, die me nooit in de steek heeft gelaten en huppekee, het was mij duidelijk dat ik eigenlijk best deugde en dat ik met mezelf prima door een deur kon.
Jij bent zo gewend je op hém te richten, te leven voor hem, te denken voor hem, uit te kijken voor hem, na te denken voor hem, excuses te verzinnen voor hem, recht te lullen wat krom is voor hem, je weet gewoon niet meer wie jij zelf ook alweer was.
En dat is nu stap een (buiten de afhandeling van alles m.b.t. de zakelijke kant je relatie natuurlijk), zorgen dat jij jou weer gaat leren kennen en waarderen. Pas dan is er eventueel ruimte voor een ander. Pas als jij weet wie jij bent en wat jij wil.
Hoe denk jij daar over?
Wat heb je en verwrongen beeld gekregen van de liefde. Zo moet het niet zijn, dat weet je zelf ook wel toch? Je levensmaatje is niet je vechtgenoot hoor meid. Een man in je leven is de krent in de pap, een mooie toevoeging op je al mooie leven, niet iemand met wie je dag in dag uit moet wedijveren, aan wie je je moet onderwerpen en die jou als een deurmat behandelt en al helemaal niet iemand voor wie je bang bent.
Kun je me vertellen wie je mist dan? Wat je mist? Of ben je bang dat er nooit meer iemand van je zal houden?
Als jij nou eens begint met van jezelf te houden. Dat kan namelijk wist je dat? Ik wist het ook niet tot 7 jaar terug maar houden van jezelf, het kan. Het leuk hebben met jou en genoeg hebben aan je eigen gezelschap. Daar heb ik niks zweverigs voor hoeven doen, ik heb er alleen een boek voor gelezen. Het hier al vaak genoemde boek van Susan Forward, 'Als liefde pijn doet....' toen gingen mijn ogen open. Niet ík had een probleem (tuurlijk ben ik niet perfect maar ik ben geen leugenachtig, onbetrouwbaar en sociaal krankzinnig stuk vreten) maar híj! Híj had in therapie gemoeten! Niet ik!
Tel daarbij op mijn liefdevolle omgeving, die me nooit in de steek heeft gelaten en huppekee, het was mij duidelijk dat ik eigenlijk best deugde en dat ik met mezelf prima door een deur kon.
Jij bent zo gewend je op hém te richten, te leven voor hem, te denken voor hem, uit te kijken voor hem, na te denken voor hem, excuses te verzinnen voor hem, recht te lullen wat krom is voor hem, je weet gewoon niet meer wie jij zelf ook alweer was.
En dat is nu stap een (buiten de afhandeling van alles m.b.t. de zakelijke kant je relatie natuurlijk), zorgen dat jij jou weer gaat leren kennen en waarderen. Pas dan is er eventueel ruimte voor een ander. Pas als jij weet wie jij bent en wat jij wil.
Hoe denk jij daar over?
zaterdag 16 augustus 2008 om 17:43
Je hebt gelijk, ik moet mezelf ook opnieuw leren kennen, en van mezelf leren houden. Al die jaren ben ik alleen met hem bezig geweest. Al maakte ik me wel steeds los.
Nee als ik heel erg eerlijk ben, mis ik hem niet maar is het de leegte die ik nu ervaar. Waar moet ik met mijn tijd naar toe nu ik niet meer op hem wacht, niet meer aan hem hoef te denken, niet meer voor en met hem bezig ben. Het is een soort afkicken, lijkt het wel.
Waarom komt die boosheid met vlagen en verdwijnt het weer, want wanneer ik boos ben (misschien stom) voel ik me het sterkst.
Vanavond naar een vriendin, flesje wijn en wat lekkers mee. Even een meiden avond. Mijn ouders passen op de kids. Das wel fijn even er tussen uit.
Wat heb jij gedaan nadat je weg was om je zelfvertrouwen weer terug te vinden en je twijfels uit de weg te gaan?
Nee als ik heel erg eerlijk ben, mis ik hem niet maar is het de leegte die ik nu ervaar. Waar moet ik met mijn tijd naar toe nu ik niet meer op hem wacht, niet meer aan hem hoef te denken, niet meer voor en met hem bezig ben. Het is een soort afkicken, lijkt het wel.
Waarom komt die boosheid met vlagen en verdwijnt het weer, want wanneer ik boos ben (misschien stom) voel ik me het sterkst.
Vanavond naar een vriendin, flesje wijn en wat lekkers mee. Even een meiden avond. Mijn ouders passen op de kids. Das wel fijn even er tussen uit.
Wat heb jij gedaan nadat je weg was om je zelfvertrouwen weer terug te vinden en je twijfels uit de weg te gaan?
zaterdag 16 augustus 2008 om 18:33
Dat, lieve Klara, is niet een verhaal waar ik erg trots op ben. Ik zou ook bijna zeggen; don't try this at home maar goed, dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten.
Ik was zo de weg kwijt en ik had zo weinig eigenwaarde dat ik mannen nodig had om mij weer op de kaart te krijgen. Dacht ik. Mijn hele slettebaktoer had alleen tot gevolg dat ik me nóg ellendiger en minderwaardiger voelde dan ik al deed. Met mijn manier ben ík althans geen moer opgeschoten toen.
Mijn verhaal met het Susan Forward boek is inmiddels wereldberoemd hier en waarschijnlijk doodsaai voor velen maar voor mij was het vanaf de eerste pagina een eyeopener om te lezen dat er meer vrouwen waren dan ikzelf, die óók een relatie hadden met een man aan wie zij zich aanpasten en naar wiens pijpen ze meer en meer gingen dansen, naarmate de relatie langer duurde. Ik was niet alleen, ik dacht heel lang dat ik de enige was, dat ik zwak en dom was en lelijk en ga zo maar door. Mijn hele zelfbeeld was om zeep geholpen en dat was al niet zo heel best voor ik in die relatie stapte.
Pas de afgelopen jaren leerde ik dat ik ok ben met al mijn leuke en minder leuke dingen er bij. En dat leer ik van het moeder zijn, van het getrouwd zijn met Willem die iedere dag juichend wakker wordt omdat hij met mij getrouwd is (en andersom juich ik me ook suf) maar ik wist het al voordat ik trouwde, door te lezen en te leren van andere vrouwen. Zoals jij ook doet nu.
Ik was zo de weg kwijt en ik had zo weinig eigenwaarde dat ik mannen nodig had om mij weer op de kaart te krijgen. Dacht ik. Mijn hele slettebaktoer had alleen tot gevolg dat ik me nóg ellendiger en minderwaardiger voelde dan ik al deed. Met mijn manier ben ík althans geen moer opgeschoten toen.
Mijn verhaal met het Susan Forward boek is inmiddels wereldberoemd hier en waarschijnlijk doodsaai voor velen maar voor mij was het vanaf de eerste pagina een eyeopener om te lezen dat er meer vrouwen waren dan ikzelf, die óók een relatie hadden met een man aan wie zij zich aanpasten en naar wiens pijpen ze meer en meer gingen dansen, naarmate de relatie langer duurde. Ik was niet alleen, ik dacht heel lang dat ik de enige was, dat ik zwak en dom was en lelijk en ga zo maar door. Mijn hele zelfbeeld was om zeep geholpen en dat was al niet zo heel best voor ik in die relatie stapte.
Pas de afgelopen jaren leerde ik dat ik ok ben met al mijn leuke en minder leuke dingen er bij. En dat leer ik van het moeder zijn, van het getrouwd zijn met Willem die iedere dag juichend wakker wordt omdat hij met mij getrouwd is (en andersom juich ik me ook suf) maar ik wist het al voordat ik trouwde, door te lezen en te leren van andere vrouwen. Zoals jij ook doet nu.
zaterdag 16 augustus 2008 om 18:33
quote:Klara74 schreef op 16 augustus 2008 @ 10:28:
Waarom kan ik me niet de hele tijd zo sterk voelen als afgelopen week.
Lieve Klara, even kort want ik ben eigenlijk alleen online om een lekker pastareceptje te zoeken (te mooi weer om te computeren).
Die 'zwakke', moeilijke momenten heb je nodig om verder te komen. Dat zijn de leermomenten, de momenten waarop je tegen jezelf aanloopt. Dat voelt helaas meestal niet zo, je zou ze het liefst overslaan. Pas achteraf zie je waar die momenten goed voor zijn geweest. Ze dwingen je je gevoel onder ogen te zien, na te denken, te analyseren waar het vandaan komt en waar jij naar toe wilt. Dus omarm ze, die zwakke momenten, en weet dat ze niet betekenen dat jij een zwak mens bent. Een zwak mens is iemand die zijn zwakke momenten wegstopt, eroverheen stapt, geen beslissingen durft te nemen en zich laat regeren door angst.
Dat ben jij duidelijk niet.
hou vol, ga door,
dubio
Waarom kan ik me niet de hele tijd zo sterk voelen als afgelopen week.
Lieve Klara, even kort want ik ben eigenlijk alleen online om een lekker pastareceptje te zoeken (te mooi weer om te computeren).
Die 'zwakke', moeilijke momenten heb je nodig om verder te komen. Dat zijn de leermomenten, de momenten waarop je tegen jezelf aanloopt. Dat voelt helaas meestal niet zo, je zou ze het liefst overslaan. Pas achteraf zie je waar die momenten goed voor zijn geweest. Ze dwingen je je gevoel onder ogen te zien, na te denken, te analyseren waar het vandaan komt en waar jij naar toe wilt. Dus omarm ze, die zwakke momenten, en weet dat ze niet betekenen dat jij een zwak mens bent. Een zwak mens is iemand die zijn zwakke momenten wegstopt, eroverheen stapt, geen beslissingen durft te nemen en zich laat regeren door angst.
Dat ben jij duidelijk niet.
hou vol, ga door,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 18:37
quote:Klara74 schreef op 16 augustus 2008 @ 11:09:
Dat ik hoogzwanger was een dag na ons trouwen buiten in de sneeuw liep, uren lopen dwalen omdat ik niet naar huis durfde omdat hij dronken was en weer in standje negeren stond, de dreiging dat hij elk moment kon kan knappen en het huis te klein zou zijn. Och lieve Klara toch. Ik zit hier ondanks dertig graden letterlijk met kippenvel....
Dat ik hoogzwanger was een dag na ons trouwen buiten in de sneeuw liep, uren lopen dwalen omdat ik niet naar huis durfde omdat hij dronken was en weer in standje negeren stond, de dreiging dat hij elk moment kon kan knappen en het huis te klein zou zijn. Och lieve Klara toch. Ik zit hier ondanks dertig graden letterlijk met kippenvel....
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 18:40
quote:eleonora schreef op 16 augustus 2008 @ 14:11:
Daar heb ik niks zweverigs voor hoeven doen, ik heb er alleen een boek voor gelezen. Het hier al vaak genoemde boek van Susan Forward, 'Als liefde pijn doet....' toen gingen mijn ogen open. Niet ík had een probleem (tuurlijk ben ik niet perfect maar ik ben geen leugenachtig, onbetrouwbaar en sociaal krankzinnig stuk vreten) maar híj! Híj had in therapie gemoeten! Niet ik!Ik zat vandaag toevallig een stuk in het boek te lezen dat precies hierover gaat. Ik zal het vanavond op het forum zetten.
Daar heb ik niks zweverigs voor hoeven doen, ik heb er alleen een boek voor gelezen. Het hier al vaak genoemde boek van Susan Forward, 'Als liefde pijn doet....' toen gingen mijn ogen open. Niet ík had een probleem (tuurlijk ben ik niet perfect maar ik ben geen leugenachtig, onbetrouwbaar en sociaal krankzinnig stuk vreten) maar híj! Híj had in therapie gemoeten! Niet ik!Ik zat vandaag toevallig een stuk in het boek te lezen dat precies hierover gaat. Ik zal het vanavond op het forum zetten.
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 20:47
quote:eleonora schreef op 16 augustus 2008 @ 09:41:
[...]
En hier moet ik dan weer even om slikken (ik jank eigenlijk gewoon). Wat mooi......Je beschrijft Iseo precies zoals ik me haar voorstel. Wat heerlijk om te lezen dat jullie het zo fijn hebben gehad.
(f)
Goh, dat dacht ik nou ook..
Dubio en Iseo, ik vind het heel fijn om te horen dat jullie het zo fijn hebben gehad samen. Dat gun ik jullie toch zo, lieverds!
Hier nog steeds de euforie over de woning.. ik merk wel dat ik het belangrijk vind wat hij er van vindt. En daar baal ik van. Ik koop dat huis, zijn toestemming heb ik niet nodig!
Klara, je klinkt heel sterk meid, veel plezier vanavond met je vriendin!
Ik ga ook lekker wat drinken in de stad!
Kus voor allemaal!!
[...]
En hier moet ik dan weer even om slikken (ik jank eigenlijk gewoon). Wat mooi......Je beschrijft Iseo precies zoals ik me haar voorstel. Wat heerlijk om te lezen dat jullie het zo fijn hebben gehad.
(f)
Goh, dat dacht ik nou ook..
Dubio en Iseo, ik vind het heel fijn om te horen dat jullie het zo fijn hebben gehad samen. Dat gun ik jullie toch zo, lieverds!
Hier nog steeds de euforie over de woning.. ik merk wel dat ik het belangrijk vind wat hij er van vindt. En daar baal ik van. Ik koop dat huis, zijn toestemming heb ik niet nodig!
Klara, je klinkt heel sterk meid, veel plezier vanavond met je vriendin!
Ik ga ook lekker wat drinken in de stad!
Kus voor allemaal!!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:11
Vind het hardstikke lief dat iedereen hier elkaar probeert te helpen. Het is voor mij inderdaad een stap om mee te schrijven om eigenlijk te bekennen dat mijn relatie zo ongezond was. Heb mezelf zolang wijs gemaakt dat er overal wel wat is en dat is natuurlijk ook zo maar niet in deze vorm.
Het dieptepunt die zijn er eigenlijk best veel. Elke keer als mijn woorden verdraait werden in iets wat ik niet zei en ik er niet tussen kon komen om uit te leggen wat ik wel bedoelde. Dat liet hij niet het was zoals hij zei ik kon praten en schreeuwen wat ik wilde hij luisterde niet. Hij maakte me helemaal gek met die dingen, liet me denken dat ik niet wist wat ik zei, dat ik ze niet op een rijtje had. Als het dan zover was dat ik begon te schreeuwen dan was het hek van de dam. Dan kwamen de vernederingen die vreselijk scheldwoorden van hem en soms eindigde het met klappen. Lag ik op de grond om mezelf te beschermen. Ik heb al mn kracht gebruikt om terug te vechten ik heb ook geslagen en net zo hard gescholden dat was het minste wat ik kon doen. Het enige wat ik had gewild, was dat hij eens luisterde. De machteloosheid die vond ik het ergste. Machteloos om dat het niet lukte uit te leggen dat ik niet zo slecht was als hij zei. Na die ruzies duurde het een paar uurtjes dan had ik mezelf weer bij elkaar geraapt en ging ik verder alsof er niets was gebeurd, net als hij. Wanneer ik probeerde te praten over hoe het ging, dat het niet goed was kreeg ik alleen te horen dat het mijn probleem was omdat ik niet goed bij mn hoofd was. Het zal nooit in hem op komen dat hij eigenlijk niet goed bij zn hoofd is. Hij heeft bij mij voor zoveel verwarring gezorgd met het verdraaien van die woorden, dat ik gewoon twijfel aan mezelf. Steeds ben ik meer voor mezelf gaan houden, liet ik dingen omdat ik geen ruzie wilde, omdat ik niet wilde dat hij de dingen verkeerd opvatte die ik wilde. Ik durfde niet meer te zeggen wat ik echt wilde uit angst voor de ruzies voor de pijn die ik er door voel omdat ik gewoon niet uit kan leggen dat ik niet slecht ben.
Ik zie een relatie als iets moois. Waar je aandacht en tijd voor elkaar hebt. Waarin je naar elkaar luisterd en respect voor elkaar hebt. Waarin je word gesteund in de dingen die je wilt. En wanneer je het niet met elkaar eens bent je daar normaal over kan praten en het desnoods kan accepteren dat je niet hetzelfde denkt over dingen. Ik wil niet dat de dingen die ik belangrijk vind als onzin worden afgedaan. Het is als een droom die niet meer bestaat. Ik zag ons als jij en ik tegen de rest van de wereld, als iets onverwoestbaars. We zouden voor elkaar zorgen en samen oud worden. En nu kan dat niet meer. waarschijnlijk geloofde ik in iets wat toch nooit zou gebeuren want dat kan niet met iemand die een ander de schuld geeft van alles. Zoveel tranen heb ik voor hem gelaten en hij lachte me gewoon uit als ik jankend op de grond zat want ik had het aan mezelf te danken dat hij zo met me omging. 100 keer stond ik op het punt om te gaan, maar het idee om hem kwijt te zijn vond ik erger. Tot de laatste keer toen ik daadwerkelijk mn spullen pakte en vertrok, zelfs op dat moment stond ik niet 100% achter mn besluit en ook nu nog niet... Mn gevoel werkt niet mee, dat denkt nog steeds dat het ergens misschien wel mogelijk is.
Sorry voor het lange verhaal er is ook gewoon zoveel te zeggen.
Het dieptepunt die zijn er eigenlijk best veel. Elke keer als mijn woorden verdraait werden in iets wat ik niet zei en ik er niet tussen kon komen om uit te leggen wat ik wel bedoelde. Dat liet hij niet het was zoals hij zei ik kon praten en schreeuwen wat ik wilde hij luisterde niet. Hij maakte me helemaal gek met die dingen, liet me denken dat ik niet wist wat ik zei, dat ik ze niet op een rijtje had. Als het dan zover was dat ik begon te schreeuwen dan was het hek van de dam. Dan kwamen de vernederingen die vreselijk scheldwoorden van hem en soms eindigde het met klappen. Lag ik op de grond om mezelf te beschermen. Ik heb al mn kracht gebruikt om terug te vechten ik heb ook geslagen en net zo hard gescholden dat was het minste wat ik kon doen. Het enige wat ik had gewild, was dat hij eens luisterde. De machteloosheid die vond ik het ergste. Machteloos om dat het niet lukte uit te leggen dat ik niet zo slecht was als hij zei. Na die ruzies duurde het een paar uurtjes dan had ik mezelf weer bij elkaar geraapt en ging ik verder alsof er niets was gebeurd, net als hij. Wanneer ik probeerde te praten over hoe het ging, dat het niet goed was kreeg ik alleen te horen dat het mijn probleem was omdat ik niet goed bij mn hoofd was. Het zal nooit in hem op komen dat hij eigenlijk niet goed bij zn hoofd is. Hij heeft bij mij voor zoveel verwarring gezorgd met het verdraaien van die woorden, dat ik gewoon twijfel aan mezelf. Steeds ben ik meer voor mezelf gaan houden, liet ik dingen omdat ik geen ruzie wilde, omdat ik niet wilde dat hij de dingen verkeerd opvatte die ik wilde. Ik durfde niet meer te zeggen wat ik echt wilde uit angst voor de ruzies voor de pijn die ik er door voel omdat ik gewoon niet uit kan leggen dat ik niet slecht ben.
Ik zie een relatie als iets moois. Waar je aandacht en tijd voor elkaar hebt. Waarin je naar elkaar luisterd en respect voor elkaar hebt. Waarin je word gesteund in de dingen die je wilt. En wanneer je het niet met elkaar eens bent je daar normaal over kan praten en het desnoods kan accepteren dat je niet hetzelfde denkt over dingen. Ik wil niet dat de dingen die ik belangrijk vind als onzin worden afgedaan. Het is als een droom die niet meer bestaat. Ik zag ons als jij en ik tegen de rest van de wereld, als iets onverwoestbaars. We zouden voor elkaar zorgen en samen oud worden. En nu kan dat niet meer. waarschijnlijk geloofde ik in iets wat toch nooit zou gebeuren want dat kan niet met iemand die een ander de schuld geeft van alles. Zoveel tranen heb ik voor hem gelaten en hij lachte me gewoon uit als ik jankend op de grond zat want ik had het aan mezelf te danken dat hij zo met me omging. 100 keer stond ik op het punt om te gaan, maar het idee om hem kwijt te zijn vond ik erger. Tot de laatste keer toen ik daadwerkelijk mn spullen pakte en vertrok, zelfs op dat moment stond ik niet 100% achter mn besluit en ook nu nog niet... Mn gevoel werkt niet mee, dat denkt nog steeds dat het ergens misschien wel mogelijk is.
Sorry voor het lange verhaal er is ook gewoon zoveel te zeggen.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:23
Neem alle ruimte in die je nodig hebt Felicia. Dat mag hier gewoon.
Ik moet slikken als ik je lees. Dat heb ik ook als ik Klara lees. Als ik jullie wanhoop lees en voel want die heb ik ook gevoeld. Ik liep met mijn honden buiten en dan beeldde ik me in dat ik ergens anders woonde. Dat ik ergens anders de sleutel in het slot stak en dat er dan ergens kaarsen aan waren en dat iemand z'n arm om me heen zou slaan als ik naast hem ging zitten. Een droom was het. Maar ik leef 'm nu. Ik heb iemand die al hij thuis is niks liever doet dan zijn armen om me heen slaan.
En dan kan ook voor jou en Klara gebeuren want niet alle mannen zijn types als jouw ex en die van haar. Er zitten prachtexemplaren tussen het manvolk en ze zijn soms beschikbaar ook nog.
Maar eerst jij zelf.
Je hoofd weet al lang wat je hart nog niet wil weten; dat het sprookje in je hoofd een sprookje zal blijven en dat de kikker nooit een prins zal worden. Luisteren naar je hoofd en naar je intuïtie is nu je redding.
Het doet pijn om iemand af te wijzen waarvan je altijd graag hebt willen horen dat hij om je gaf. Als alles koek en ei was, of laten we zeggen, als alles 'normaal' was dan kreeg je geen lieve woorden te horen, als je weg bent dan wel. Dan krijg je alles wat je altijd wilde horen maar je weet, diep van binnen dat al die woorden niks voorstellen. Het is alleen een manier om jou weer terug te krijgen op de plaats waar je volgens je ex hoort; bij hem. Omdat je zijn eigendom bent.
En dat besef, het besef dat dat niet klopt, dat je zo niet gelukkig wordt, dat je zo je leven absoluut niet wil leiden, dat heeft tijd nodig. Het komt maar dat duurt een tijdje. Maar het gaat wel komen hoor. Dat garandeer ik je.
Ik moet slikken als ik je lees. Dat heb ik ook als ik Klara lees. Als ik jullie wanhoop lees en voel want die heb ik ook gevoeld. Ik liep met mijn honden buiten en dan beeldde ik me in dat ik ergens anders woonde. Dat ik ergens anders de sleutel in het slot stak en dat er dan ergens kaarsen aan waren en dat iemand z'n arm om me heen zou slaan als ik naast hem ging zitten. Een droom was het. Maar ik leef 'm nu. Ik heb iemand die al hij thuis is niks liever doet dan zijn armen om me heen slaan.
En dan kan ook voor jou en Klara gebeuren want niet alle mannen zijn types als jouw ex en die van haar. Er zitten prachtexemplaren tussen het manvolk en ze zijn soms beschikbaar ook nog.
Maar eerst jij zelf.
Je hoofd weet al lang wat je hart nog niet wil weten; dat het sprookje in je hoofd een sprookje zal blijven en dat de kikker nooit een prins zal worden. Luisteren naar je hoofd en naar je intuïtie is nu je redding.
Het doet pijn om iemand af te wijzen waarvan je altijd graag hebt willen horen dat hij om je gaf. Als alles koek en ei was, of laten we zeggen, als alles 'normaal' was dan kreeg je geen lieve woorden te horen, als je weg bent dan wel. Dan krijg je alles wat je altijd wilde horen maar je weet, diep van binnen dat al die woorden niks voorstellen. Het is alleen een manier om jou weer terug te krijgen op de plaats waar je volgens je ex hoort; bij hem. Omdat je zijn eigendom bent.
En dat besef, het besef dat dat niet klopt, dat je zo niet gelukkig wordt, dat je zo je leven absoluut niet wil leiden, dat heeft tijd nodig. Het komt maar dat duurt een tijdje. Maar het gaat wel komen hoor. Dat garandeer ik je.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:33
quote:zonnepitje2 schreef op 16 augustus 2008 @ 20:47:
[...]
Goh, dar dacht ik nou ook..
Dubio en Iseo, ik vind het heel fijn om te horen dat jullie het zo fijn hebben gehad samen. Dat gun ik jullie toch zo, lieverds!
Hier nog steeds de euforie over de woning.. ik merk wel dat ik het belangrijk vind wat hij er van vind.
Goed dat je het beseft. Dan weet je meteen dat hij aanvoelt dat dat een zwakke plek van je is en daarop zal inspelen. Dat kan betekenen dat hij bijvoorbeeld eerst heel positief is, om het huis vervolgens af te branden. Hoe dan ook, als jij weet dat hij je daarop kan pakken, wordt de 'pakkans' al kleiner
Klara en Zonnepit, veel plezier vanavond! Dit soort dingen is zo belangrijk om jezelf weer te leren kennen en waarderen!
liefs,
dubio
[...]
Goh, dar dacht ik nou ook..
Dubio en Iseo, ik vind het heel fijn om te horen dat jullie het zo fijn hebben gehad samen. Dat gun ik jullie toch zo, lieverds!
Hier nog steeds de euforie over de woning.. ik merk wel dat ik het belangrijk vind wat hij er van vind.
Goed dat je het beseft. Dan weet je meteen dat hij aanvoelt dat dat een zwakke plek van je is en daarop zal inspelen. Dat kan betekenen dat hij bijvoorbeeld eerst heel positief is, om het huis vervolgens af te branden. Hoe dan ook, als jij weet dat hij je daarop kan pakken, wordt de 'pakkans' al kleiner
Klara en Zonnepit, veel plezier vanavond! Dit soort dingen is zo belangrijk om jezelf weer te leren kennen en waarderen!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:45
Uit: Susan Forward
Wat een goede relatie inhoudt
Als ik mijn cliënten vraag de eigenschappen van hun partner te beschrijven, hoor ik dingen als: "Hij is een harde werker", "Hij zorgt goed voor zijn gezin", "Je kan met hem lachen" (...). Dit zijn beslist aantrekkelijke eigenschappen en gedragingen. Maar ze vormen geen basis voor een goede relatie. Een goede relatie is gebaseerd op wederzijds respect en een vrij gelijke machtsverdeling. In een goede relatie is men gevoelig voor en geïnteresseerd in elkaars gevoelens en behoeften en waardeert men de dingen die de partner bijzonder maken. Natuurlijk is er binnen dit ideaalbeeld ook ruimte voor ruzies, boze buien, verschillen van mening en zelfs woede. Liefhebbende partners vinden echter manieren om goed met deze onderlinge verschillen om te gaan zonder iedere confrontatie te zien als een gevecht dat gewonnen of verloren moet worden.
Een goede relatie moet m.a.w. iets aan je leven toevoegen, het verrijken, en het niet beperken door je te dwingen dingen op te geven die een wezenlijk onderdeel uitmaken van je karakter. We beginnen een relatie omdat we ons aangetrokken voelen tot de goede kwaliteiten die we in onze partner zien. Als we onze beste kwaliteiten moeten opgeven om de lieve vrede te bewaren, zit er iets verschrikkelijk scheef.
Wat een goede relatie inhoudt
Als ik mijn cliënten vraag de eigenschappen van hun partner te beschrijven, hoor ik dingen als: "Hij is een harde werker", "Hij zorgt goed voor zijn gezin", "Je kan met hem lachen" (...). Dit zijn beslist aantrekkelijke eigenschappen en gedragingen. Maar ze vormen geen basis voor een goede relatie. Een goede relatie is gebaseerd op wederzijds respect en een vrij gelijke machtsverdeling. In een goede relatie is men gevoelig voor en geïnteresseerd in elkaars gevoelens en behoeften en waardeert men de dingen die de partner bijzonder maken. Natuurlijk is er binnen dit ideaalbeeld ook ruimte voor ruzies, boze buien, verschillen van mening en zelfs woede. Liefhebbende partners vinden echter manieren om goed met deze onderlinge verschillen om te gaan zonder iedere confrontatie te zien als een gevecht dat gewonnen of verloren moet worden.
Een goede relatie moet m.a.w. iets aan je leven toevoegen, het verrijken, en het niet beperken door je te dwingen dingen op te geven die een wezenlijk onderdeel uitmaken van je karakter. We beginnen een relatie omdat we ons aangetrokken voelen tot de goede kwaliteiten die we in onze partner zien. Als we onze beste kwaliteiten moeten opgeven om de lieve vrede te bewaren, zit er iets verschrikkelijk scheef.
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:48
dat wat jij zegt eleonora dat het pijn doet om iemand af te wijzen waarvan je altijd graag hebt willen horen dat hij om je gaf dat is zo waar. Hij heeft me nu weer tot gek omgedoopt waarschijnlijk omdat hij weet dat ik toch niet meer kom. Volgens hem kom ik er vanzelf achter wat ik misloop en zal ik nog heel veel spijt krijg dat ik ben gegaan, want hij had mij heus wel gelukkig kunnen maken maar dan zou hij uiteindelijk de lul zijn want hij moest nog steeds met mijn gedrag leven Ergste is dat ik soms denk dat het misschien wel zo is dat ik spijt ga krijgen. Wat Klara zegt, het is die leegte. Die leegte is eng. Niet wetend wat er nog gaat komen. Op 1 of andere stomme manier wist je wel waar je aan toe was in je relatie. Hij was er toch elke keer weer en nu is er niemand meer.
Ik weet dat er een dag gaat komen dat ik weer vrolijk opsta en met plezier mn dag begin. Soms proef al even van dat gevoel. Kijk ik uit naar mn eigen woonruimte (woon nu tijdelijk bij familie) straks en hoe ik dan lekker alles zelf mag weten zonder dat iemand het nodig vind om dat af te zeiken.
Nu pas zie ik hoeveel vrouwen er zijn die in dit soort relatie terecht zijn gekomen. Al die tijd dacht ik dat ik 1 van de weinigen was.
Ik weet dat er een dag gaat komen dat ik weer vrolijk opsta en met plezier mn dag begin. Soms proef al even van dat gevoel. Kijk ik uit naar mn eigen woonruimte (woon nu tijdelijk bij familie) straks en hoe ik dan lekker alles zelf mag weten zonder dat iemand het nodig vind om dat af te zeiken.
Nu pas zie ik hoeveel vrouwen er zijn die in dit soort relatie terecht zijn gekomen. Al die tijd dacht ik dat ik 1 van de weinigen was.
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:51
Je kunt alleen jezelf veranderen
Je kunt niemands gedrag veranderen, alleen dat van jezelf. Het goede nieuws is echter dat als je eenmaal anders op het gedrag van je partner gaat reageren, de relatie vanzelf moet meeveranderen. (...)
Met dit in gedachten vraag ik je alle tegenwoordige modewoorden als 'communicatie' e.d. overboord te gooien, en je niet langer te vermoeien met technieken 'om de ander te laten weten hoe je je voelt'. In mysogyne relaties heb je daar niets aan. Er is geen toverwoord om je partner te laten inzien wat hij je heeft aangedaan. Hij wil dat niet inzien en hij wil niet communiceren. Hij wil zijn zin hebben. Als jij uiting geeft aan je gekwetste gevoelens, ziet hij dit als een aanval, en doet hij een tegenaanval. Pogingen om met hem te communiceren met een vrouwenhater zijn dus vruchteloos.
Het komt erop neer dat jíj degene bent die moet leren de dingen anders te doen.
(Zo, hier staan wat mij betreft al minstens drie eye-openers in.)
Je kunt niemands gedrag veranderen, alleen dat van jezelf. Het goede nieuws is echter dat als je eenmaal anders op het gedrag van je partner gaat reageren, de relatie vanzelf moet meeveranderen. (...)
Met dit in gedachten vraag ik je alle tegenwoordige modewoorden als 'communicatie' e.d. overboord te gooien, en je niet langer te vermoeien met technieken 'om de ander te laten weten hoe je je voelt'. In mysogyne relaties heb je daar niets aan. Er is geen toverwoord om je partner te laten inzien wat hij je heeft aangedaan. Hij wil dat niet inzien en hij wil niet communiceren. Hij wil zijn zin hebben. Als jij uiting geeft aan je gekwetste gevoelens, ziet hij dit als een aanval, en doet hij een tegenaanval. Pogingen om met hem te communiceren met een vrouwenhater zijn dus vruchteloos.
Het komt erop neer dat jíj degene bent die moet leren de dingen anders te doen.
(Zo, hier staan wat mij betreft al minstens drie eye-openers in.)
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 21:59
Hij wil dat inderdaad echt niet inzien dat heb ik al zovaak geprobeerd. Nu ben ik inderdaad bezig mezelf te veranderen, mezelf te vinden, uit te zoeken waarom ik zo ver ben gegaan voor een man. Er is 1 ding wat ik weet, ik wil dit nooit meer. Het helpt om deneyeopeners die je schrijft (dubiootje) te lezen. Misschien moet ik dat dagelijks gaan doen of in ieder geval op de momenten dat ik in mn hoofd haal dat we het misschien toch wel samen konden redden, dat hij misschien wel kan veranderen en wij wel onverwoestbaar zijn.
Ik ga er nu weer vandoor, lekker een filmpje kijken. Ben blij dat ik begonnen ben met schrijven hier ipv alleen maar mee te lezen. Voel me er toch opgelucht door.
Ik ga er nu weer vandoor, lekker een filmpje kijken. Ben blij dat ik begonnen ben met schrijven hier ipv alleen maar mee te lezen. Voel me er toch opgelucht door.
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:03
Aanvaarden van de bestaande toestand
(Dit sluit goed aan bij wat jij schrijft, Felicia)
De bestaande toestand in een relatie kan niet eeuwig worden gehandhaafd. Zelfs als we niets doen, zal de situatie veranderen, want we hebben niet de hand in alle factoren die onze relatie kunnen beïnvloeden. (...) In mijn praktijk heb ik geleerd dat als een gebeurtenis het wankele evenwicht van een mysogyne relatie verstoort, het wangedrag van de vrouwenhater automatisch verergert.
Hoewel aanvaarding van de situatie zoals die nu is misschien op dit moment geen kwaad kan, is niets doen op de lange duur een gevaarlijk spelletje. Het veronderstelt dat nooits iets schokkends je leven zal verstoren.
De vurige hoop van iedere vrouw in een mysogyne relatie is, dat er op de een of andere manier iets zal gebeuren waardoor alles beter wordt. Iedere vrouw wil geloven dat haar partner op een dag tot bezinning komt, haar in zijn armen neemt en zegt: "Ik weet dat ik je afschuwelijk heb behandeld. Vergeef het mij. Ik zal je nooit meer pijn doen. Ik houd van je en van nu af aan zal alles anders zijn".
In feite zal je relatie er echter eerder slechter dan beter op worden. Naarmate mensen ouder worden, raken ze meer vastgeroest in hun gedrag: ze zijn minder bereid te veranderen. Door de situatie te aanvaarden zoals die is, doe je afstand van je recht op respect. Je maakt een actieve keus om de slachtofferrol in jullie relatie te blijven vervullen.
Als jullie kinderen hebben, is die keus ook op hen van invloed. Zoals je hebt gezien, leren jongens in een mysogyn huwelijk over het algemeen dat ze vrouwen slecht mogen behandelen, terwijl meisjes leren dat ze weinig waarde hebben. Aanvaarden van de bestaande toestand kan maken dat het wangedrag van je partner zich in een volgende generatie voortzet.
Ga eens na of het niet de moeite waard is te proberen het systeem te veranderen in plaats van het te aanvaarden zoals het is. Misschien moet je jezelf de volgende vragen stellen: Heb ik al niet geprobeerd niets te doen? Heb ik al niet steeds meer over mijn kant laten gaan? Heeft het geholpen?
Veel vrouwen raken erg ontmoedigd als ze deze vragen beantwoorden. Zij moeten echter beseffen dat een goede relatie voor hen wél mogelijk is. Als zij begrijpen wat een goede relatie inhoudt, zien zij het verschil met hun eigen relatie en kunnen zij zich doelen stellen om naar een goede relatie toe te werken.
(Dit sluit goed aan bij wat jij schrijft, Felicia)
De bestaande toestand in een relatie kan niet eeuwig worden gehandhaafd. Zelfs als we niets doen, zal de situatie veranderen, want we hebben niet de hand in alle factoren die onze relatie kunnen beïnvloeden. (...) In mijn praktijk heb ik geleerd dat als een gebeurtenis het wankele evenwicht van een mysogyne relatie verstoort, het wangedrag van de vrouwenhater automatisch verergert.
Hoewel aanvaarding van de situatie zoals die nu is misschien op dit moment geen kwaad kan, is niets doen op de lange duur een gevaarlijk spelletje. Het veronderstelt dat nooits iets schokkends je leven zal verstoren.
De vurige hoop van iedere vrouw in een mysogyne relatie is, dat er op de een of andere manier iets zal gebeuren waardoor alles beter wordt. Iedere vrouw wil geloven dat haar partner op een dag tot bezinning komt, haar in zijn armen neemt en zegt: "Ik weet dat ik je afschuwelijk heb behandeld. Vergeef het mij. Ik zal je nooit meer pijn doen. Ik houd van je en van nu af aan zal alles anders zijn".
In feite zal je relatie er echter eerder slechter dan beter op worden. Naarmate mensen ouder worden, raken ze meer vastgeroest in hun gedrag: ze zijn minder bereid te veranderen. Door de situatie te aanvaarden zoals die is, doe je afstand van je recht op respect. Je maakt een actieve keus om de slachtofferrol in jullie relatie te blijven vervullen.
Als jullie kinderen hebben, is die keus ook op hen van invloed. Zoals je hebt gezien, leren jongens in een mysogyn huwelijk over het algemeen dat ze vrouwen slecht mogen behandelen, terwijl meisjes leren dat ze weinig waarde hebben. Aanvaarden van de bestaande toestand kan maken dat het wangedrag van je partner zich in een volgende generatie voortzet.
Ga eens na of het niet de moeite waard is te proberen het systeem te veranderen in plaats van het te aanvaarden zoals het is. Misschien moet je jezelf de volgende vragen stellen: Heb ik al niet geprobeerd niets te doen? Heb ik al niet steeds meer over mijn kant laten gaan? Heeft het geholpen?
Veel vrouwen raken erg ontmoedigd als ze deze vragen beantwoorden. Zij moeten echter beseffen dat een goede relatie voor hen wél mogelijk is. Als zij begrijpen wat een goede relatie inhoudt, zien zij het verschil met hun eigen relatie en kunnen zij zich doelen stellen om naar een goede relatie toe te werken.
Ga in therapie!
zaterdag 16 augustus 2008 om 22:38
zondag 17 augustus 2008 om 12:19
Zo zeg, er is weer veel geschreven!
De familie Eleonora heeft zojuist het Brabantse doorkruist en zullen nu ongetwijfeld door België zoeven.
Felicia, Klara, toch weer zo opmerkelijk dat wat ik ook van jullie lees zo ontzettend herkenbaar is.
Een van jullie twee schreef 'ik dacht dat ik de enige was in zo'n relatie...'. En dan blijkt door dit topic dat er best veel vrouwen zijn die dit meegemaakt hebben.
Spijtige wel is, dat vrouwen die er middenin zitten niet snel zullen herkennen dat zij in zo'n relatie zitten. Daarvoor moet je toch alweer heel wat stappen verder zijn.
Op een bepaald moment besef je dat het niet klopt. dat het echt krom is dat juist jij altijd de schuldige bent.
Mijn ex zei altijd, ik heb meer dan genoeg fouten! Hij heeft alleen nooit tegen mij gezegd welke deze waren, wél de mijne.
Maar ja, dan besef je dat wat er gebeurt in de relatie, dat dat niet klopt. Dan komt ook het gevoel van eenzaamheid, het onbegrepen zijn, het gevoel dat jij de enige bent die in zo'n relatie zit en dat de buitenwereld nooit zal snappen hoe het werkte in jullie relatie. Dat is een hele moeilijke fase.
Helaas begrijpt de naaste omgeving maar heel slecht hoe zo'n relatie nu echt in elkaar steekt. Ik kreeg zelf altijd het gevoel dat 'zij' vonden dat ik enorm overdreef.
Maar KLara en Felicia, deze fases zijn jullie al voorbij. Diep ik je hart weten jullie beiden dat jullie relatie echt geen kans van slagen meer heeft, maar het is ontzettend moeilijk om er nu definitief een punt achter te zetten. Al die jaren put je al kracht uit dat sprankje positiviteit van zijn kant waar jij weer hoop uit putte. Daar ben je al zo lang zo gevoelig voor geweest, het zou gek zijn wanneer je voor deze manipulatie nu ongevoelig zijn.
Het is een moeilijke fase nu, maar ook zul je snel al merken dat het best relaxt is dat je niet meer overgeleverd bent aan zijn nukken. Er zijn natuurlijk wel de behoorlijk scheidingsperikelen, maar met toch al een beetje een eigen stek ben je er niet meer totaal overgeleverd aan die nukken.
De familie Eleonora heeft zojuist het Brabantse doorkruist en zullen nu ongetwijfeld door België zoeven.
Felicia, Klara, toch weer zo opmerkelijk dat wat ik ook van jullie lees zo ontzettend herkenbaar is.
Een van jullie twee schreef 'ik dacht dat ik de enige was in zo'n relatie...'. En dan blijkt door dit topic dat er best veel vrouwen zijn die dit meegemaakt hebben.
Spijtige wel is, dat vrouwen die er middenin zitten niet snel zullen herkennen dat zij in zo'n relatie zitten. Daarvoor moet je toch alweer heel wat stappen verder zijn.
Op een bepaald moment besef je dat het niet klopt. dat het echt krom is dat juist jij altijd de schuldige bent.
Mijn ex zei altijd, ik heb meer dan genoeg fouten! Hij heeft alleen nooit tegen mij gezegd welke deze waren, wél de mijne.
Maar ja, dan besef je dat wat er gebeurt in de relatie, dat dat niet klopt. Dan komt ook het gevoel van eenzaamheid, het onbegrepen zijn, het gevoel dat jij de enige bent die in zo'n relatie zit en dat de buitenwereld nooit zal snappen hoe het werkte in jullie relatie. Dat is een hele moeilijke fase.
Helaas begrijpt de naaste omgeving maar heel slecht hoe zo'n relatie nu echt in elkaar steekt. Ik kreeg zelf altijd het gevoel dat 'zij' vonden dat ik enorm overdreef.
Maar KLara en Felicia, deze fases zijn jullie al voorbij. Diep ik je hart weten jullie beiden dat jullie relatie echt geen kans van slagen meer heeft, maar het is ontzettend moeilijk om er nu definitief een punt achter te zetten. Al die jaren put je al kracht uit dat sprankje positiviteit van zijn kant waar jij weer hoop uit putte. Daar ben je al zo lang zo gevoelig voor geweest, het zou gek zijn wanneer je voor deze manipulatie nu ongevoelig zijn.
Het is een moeilijke fase nu, maar ook zul je snel al merken dat het best relaxt is dat je niet meer overgeleverd bent aan zijn nukken. Er zijn natuurlijk wel de behoorlijk scheidingsperikelen, maar met toch al een beetje een eigen stek ben je er niet meer totaal overgeleverd aan die nukken.
