Psyche
alle pijlers
Contactarm
zondag 28 juni 2015 om 22:20
Ik voel mij zo ontzettend alleen in dit leven. Inmiddels heb ik al meer dan 3 jaar geen vrienden en kan gewoon niet met mensen op een hartelijke manier verbinden. Het is voor mij ontzettend moeilijk om maar even op iemand af te stappen of "hallo" op een hartelijke manier te zeggen. De vrienden die ik heb gehad, waren studie vrienden (eigenlijk studeerden we alleen, een enkele keer de stad in geweest om te lunchen en 3x bowlen in 5 jaar tijd), zij maakten graag gebruik van mij om verder te komen in studie en later in hun werk. Ten kosten van mezelf liet ik het alsmaar toe. Uiteindelijk de contacten "verbroken".
Op werk een sociaal praatje maken met collega's lukt niet. Enige manier is om een paar minuten vakinhoudelijk te discussiëren, dat was dan voor mij het praatje van de dag. Daarna ben ik weer de hele dag stil op af en toe een vriendelijk zinnetje of opmerking bij de koffieautomaat, maar meestal een glimlach, ja, hoi, dankje, na jou en alsjeblieft.
Heb in tussentijd geprobeerd om naar wat borrels te gaan maar verdwijn dan tussen de mensen, op de achtergrond ben ik weg. Ook naar wat vakinhoudelijke presentaties geweest en ook daar gebeurt hetzelfde.... Ik denk dit al elke dag, minimaal 2 jaar lang..... en nu mag ik weer gaan slapen om morgen weer precies zo'n dag te hebben. Verandering lukt gewoon niet op sporadisch een zinnetje hier en daar na. Morgen weer zo'n dag met een intern dialoog in mijn hoofd. Nu weer een avondje depressief lopen doen, mezelf zielig vinden, wat huilen, hart onder de riem steken en daarna zal het vast weer wel een paar dagen goed gaan. Fantastisch al die herhalende dagen...
Op werk een sociaal praatje maken met collega's lukt niet. Enige manier is om een paar minuten vakinhoudelijk te discussiëren, dat was dan voor mij het praatje van de dag. Daarna ben ik weer de hele dag stil op af en toe een vriendelijk zinnetje of opmerking bij de koffieautomaat, maar meestal een glimlach, ja, hoi, dankje, na jou en alsjeblieft.
Heb in tussentijd geprobeerd om naar wat borrels te gaan maar verdwijn dan tussen de mensen, op de achtergrond ben ik weg. Ook naar wat vakinhoudelijke presentaties geweest en ook daar gebeurt hetzelfde.... Ik denk dit al elke dag, minimaal 2 jaar lang..... en nu mag ik weer gaan slapen om morgen weer precies zo'n dag te hebben. Verandering lukt gewoon niet op sporadisch een zinnetje hier en daar na. Morgen weer zo'n dag met een intern dialoog in mijn hoofd. Nu weer een avondje depressief lopen doen, mezelf zielig vinden, wat huilen, hart onder de riem steken en daarna zal het vast weer wel een paar dagen goed gaan. Fantastisch al die herhalende dagen...
zondag 28 juni 2015 om 22:27
Je lijkt me nog jong en om dan een leven te leiden van een bejaarde lijkt me verschrikkelijk.
Misschien is het een goed plan om eens naar een assertiviteitscursus tegaan en omdat je al zolang alleen bent misschien een psycholoog die jou weer op het goede pad kan zetten om contacten aan te gaan, want er scheelt wel degelijk iets, dus om dat eens na te laten kijken en hulp te krijgen om één en ander anders aan te pakken, zodat je weer midden in het leven komt te staan.
Verder kan ik je adviseren om buiten werktijd eens te zoeken naar hobbies die je kunt delen met anderen op een club of zo.
Ga je weleens uit?
Misschien is het een goed plan om eens naar een assertiviteitscursus tegaan en omdat je al zolang alleen bent misschien een psycholoog die jou weer op het goede pad kan zetten om contacten aan te gaan, want er scheelt wel degelijk iets, dus om dat eens na te laten kijken en hulp te krijgen om één en ander anders aan te pakken, zodat je weer midden in het leven komt te staan.
Verder kan ik je adviseren om buiten werktijd eens te zoeken naar hobbies die je kunt delen met anderen op een club of zo.
Ga je weleens uit?
zondag 28 juni 2015 om 22:45
Probeer je eens oprecht te interesseren in mensen. Vraag naar hun privé leven, bijvoorbeeld kinderen, vakantie...etc.
Van de ene vraag komt vaak de andere, : ga je nog op vakantie? Waar ga je naar toe? Met wie ga ja daar naar toe. Desnoods probeer je thuis alvast wat vragen te verzinnen en op te schrijven.
Van de ene vraag komt vaak de andere, : ga je nog op vakantie? Waar ga je naar toe? Met wie ga ja daar naar toe. Desnoods probeer je thuis alvast wat vragen te verzinnen en op te schrijven.
zondag 28 juni 2015 om 22:59
Hey TO,
Ik snap je gevoel en herken het. Het is een vicieuze cirkel. Je denkt dingen als "ik verdwijn", "niemand ziet me staan" en dan ga je je ernaar gedragen, onbedoeld, waardoor mensen je inderdaad over het hoofd gaan zien omdat je je muizig en blank gaat gedragen of contacten zelfs actief vermijdt. Dat laatste doe ik. Ik durf bijvoorbeeld geen mailtjes te openen van vrienden (van vroeger) die contact met me zochten, bang voor weer meer afwijzing (ik ben te vaak te erg gekwetst). Dus dan ben je uiteindelijk net als die vlooien uit dat experiment van biologen die teveel tijd over hadden. Die hadden een test gedaan waarin ze vlooien in een jamglas deden, en vlooien sprongen natuurlijk en dat telkens keihard tegen de deksel. AUW. Vervolgens sprongen ze na x-tijd tot nét onder de deksel.
Zelfs toen die deksel er niet meer opzat, bleven ze tot net onder de rand springen. Terwijl ze makkelijk de vrijheid tegmoet hadden kunnen springen. Conditionering kortom: als je te vaak je neus stoot kijk je wel uit in t vervolg.
Zelfbescherming.
Zo leren wijzelf (ja, ik voel me verwant met je, daarom ben je al een stuk minder alleen dan je denkt) ons aan dat we ongewenst zijn. Dat anderen ons niet moeten, of we zelfs niet de moeite waard zijn. Hoe kun je dan met dat soort gedachten in godsnaam nog 'normaal-hartelijk' op anderen afstappen? En belangrijker: hoe kun je na al die negatieve ervaringen nog denken dat er wel mensen zijn die heel graag bij je willen zijn?
Tot zover de analyse. Ik heb soms moeite om door de ingesleten patronen te breken. Het is lastig over die angst uit te stijgen en de mogelijke positieve mensen en contacten weer binnen te laten komen. Geef jezelf echt veel tijd. Het komt wel. Maar tot slot wil ik je een compliment geven. Want dat je hier een topic over opent zegt me dat je minder geïsoleerd bent dan je misschien denkt: je hebt je vaardigheid om je hand uit te steken nog niet verleerd.
Ik ondertussen wel, dus let hierop bij jezelf: blijf je gevoelens delen. Hoe je je ook voelt.
Er zijn altijd mensen (zoals ik) die zich in je verhaal herkennen. En again: dit kun je aanpakken. Want eenzaamheid heeft 1 voordeel: het jampotje staat al lang open. Je kunt ervan op aan dat dat zo is. Ook al voelt het niet zo.
Je hoeft alleen maar iets hoger te springen!
Ik snap je gevoel en herken het. Het is een vicieuze cirkel. Je denkt dingen als "ik verdwijn", "niemand ziet me staan" en dan ga je je ernaar gedragen, onbedoeld, waardoor mensen je inderdaad over het hoofd gaan zien omdat je je muizig en blank gaat gedragen of contacten zelfs actief vermijdt. Dat laatste doe ik. Ik durf bijvoorbeeld geen mailtjes te openen van vrienden (van vroeger) die contact met me zochten, bang voor weer meer afwijzing (ik ben te vaak te erg gekwetst). Dus dan ben je uiteindelijk net als die vlooien uit dat experiment van biologen die teveel tijd over hadden. Die hadden een test gedaan waarin ze vlooien in een jamglas deden, en vlooien sprongen natuurlijk en dat telkens keihard tegen de deksel. AUW. Vervolgens sprongen ze na x-tijd tot nét onder de deksel.
Zelfs toen die deksel er niet meer opzat, bleven ze tot net onder de rand springen. Terwijl ze makkelijk de vrijheid tegmoet hadden kunnen springen. Conditionering kortom: als je te vaak je neus stoot kijk je wel uit in t vervolg.
Zelfbescherming.
Zo leren wijzelf (ja, ik voel me verwant met je, daarom ben je al een stuk minder alleen dan je denkt) ons aan dat we ongewenst zijn. Dat anderen ons niet moeten, of we zelfs niet de moeite waard zijn. Hoe kun je dan met dat soort gedachten in godsnaam nog 'normaal-hartelijk' op anderen afstappen? En belangrijker: hoe kun je na al die negatieve ervaringen nog denken dat er wel mensen zijn die heel graag bij je willen zijn?
Tot zover de analyse. Ik heb soms moeite om door de ingesleten patronen te breken. Het is lastig over die angst uit te stijgen en de mogelijke positieve mensen en contacten weer binnen te laten komen. Geef jezelf echt veel tijd. Het komt wel. Maar tot slot wil ik je een compliment geven. Want dat je hier een topic over opent zegt me dat je minder geïsoleerd bent dan je misschien denkt: je hebt je vaardigheid om je hand uit te steken nog niet verleerd.
Ik ondertussen wel, dus let hierop bij jezelf: blijf je gevoelens delen. Hoe je je ook voelt.
Er zijn altijd mensen (zoals ik) die zich in je verhaal herkennen. En again: dit kun je aanpakken. Want eenzaamheid heeft 1 voordeel: het jampotje staat al lang open. Je kunt ervan op aan dat dat zo is. Ook al voelt het niet zo.
Je hoeft alleen maar iets hoger te springen!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zondag 28 juni 2015 om 23:04
Btw, contacten die van je profiteren uit je leven laten gaan is alleen maar gezond. Ik heb dit ook moeten doen. Het voelt soms vreselijk pijnlijk, elke dag heb ik er verdriet van. Maar aan de andere kant: zo op die manier in 'vriendschappen' zitten leverde me ook pijn op.
Dan liever een schone lei, nu kun je mensen zoeken die meer bij je passen.
Wat mij helpt is mijzelf beter leren kennen. Klinkt wat geitenwollesokkerig, maar wat vind je eigenlijk leuk om te doen? Hoe besteed je het liefst je tijd?
Kun je daar wat meer van in je dagelijks leven integreren?
Ik merk dat het me enorm helpt om me op mijn passies te storten.
En net ben ik ook een paar dagen alleen op vakantie geweest. Af en toe vloog het me aan....vooral rond etenstijd of als ik allermaal verliefde stelletjes rond zag lopen, maar ik heb ook genoten....heerlijk de natuur in getrokken en mezelf echt verwend met lekker dinertjes en uitstapjes.....denk er met plezier aan terug. Het was ook heftig, dat wel: confronterend. Maar je moet niet gaan zitten wachten op anderen om je leven happy te maken
Toevallig vanavond las ik een mooie quote van Randy Pausch die dekt de lading heel goed:
“Look, I'm going to find a way to be happy, and I'd really love to be happy with you, but if I can't be happy with you, then I'll find a way to be happy without you.”
Dan liever een schone lei, nu kun je mensen zoeken die meer bij je passen.
Wat mij helpt is mijzelf beter leren kennen. Klinkt wat geitenwollesokkerig, maar wat vind je eigenlijk leuk om te doen? Hoe besteed je het liefst je tijd?
Kun je daar wat meer van in je dagelijks leven integreren?
Ik merk dat het me enorm helpt om me op mijn passies te storten.
En net ben ik ook een paar dagen alleen op vakantie geweest. Af en toe vloog het me aan....vooral rond etenstijd of als ik allermaal verliefde stelletjes rond zag lopen, maar ik heb ook genoten....heerlijk de natuur in getrokken en mezelf echt verwend met lekker dinertjes en uitstapjes.....denk er met plezier aan terug. Het was ook heftig, dat wel: confronterend. Maar je moet niet gaan zitten wachten op anderen om je leven happy te maken
Toevallig vanavond las ik een mooie quote van Randy Pausch die dekt de lading heel goed:
“Look, I'm going to find a way to be happy, and I'd really love to be happy with you, but if I can't be happy with you, then I'll find a way to be happy without you.”
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zondag 28 juni 2015 om 23:23
Ik zit er nog even over na te denken:
het is ook zo dat er veel meer mensen zich eenzaam voelen dan ooit zouden durven toegeven. In deze tijd heb ik t idee dat mensen vooral op zoek zijn naar geluk(smomenten), en die ook vooral delen met anderen. Dat geeft een heel eenzijdig beeld op het leven, dat, als jij toevallig je een wrak voelt jou het gevoel kan geven mislukt te zijn. Gelukkig zijn is de norm. Als je je niet goed voelt, is er iets 'mis'.
Dat kan je ook het gevoel geven te falen of dat je een 'defect' hebt als het je niet lukt om zo te zijn als je denkt dat je zou moeten zijn.
Hoewel het natuurlijk zo niet werkt.
Kijk maar naar facebook (of beter van niet ): er ligt een enorme nadruk op hoe geweldig ieders leven is. Die houden voor de Bühne de schijn op. Terwijl ze wat jij en ik voelen ook herkennen. Eenzaamheid hoort ook bij het leven. Alleen al in dat gevoel, in de universaliteit ervan, sta je niet alleen zit voor mij een gevoel van verbondenheid dat ik soms zo mis.
Wat me erg helpt is lezen, mn de boeken van Russ Harris hebben me enorm geholpen om anders tegen pijnlijke gevoelens aan te kijken. Hij hangt de Acceptance Commitment-methode aan (ACT) waarin je niet meer vecht tegen je gevoelens. Dit maakt de pijn en eenzaamheid misschien niet direct minder, maar wel verdubbel je de pijn niet door jezelf keihard op de kop te geven. Wees echt je eigen beste vriend en kijk met milde ogen naar jezelf (dit zeg ik tegen mezelf en ook tegen jou: je OP klinkt namelijk best streng)
het is ook zo dat er veel meer mensen zich eenzaam voelen dan ooit zouden durven toegeven. In deze tijd heb ik t idee dat mensen vooral op zoek zijn naar geluk(smomenten), en die ook vooral delen met anderen. Dat geeft een heel eenzijdig beeld op het leven, dat, als jij toevallig je een wrak voelt jou het gevoel kan geven mislukt te zijn. Gelukkig zijn is de norm. Als je je niet goed voelt, is er iets 'mis'.
Dat kan je ook het gevoel geven te falen of dat je een 'defect' hebt als het je niet lukt om zo te zijn als je denkt dat je zou moeten zijn.
Hoewel het natuurlijk zo niet werkt.
Kijk maar naar facebook (of beter van niet ): er ligt een enorme nadruk op hoe geweldig ieders leven is. Die houden voor de Bühne de schijn op. Terwijl ze wat jij en ik voelen ook herkennen. Eenzaamheid hoort ook bij het leven. Alleen al in dat gevoel, in de universaliteit ervan, sta je niet alleen zit voor mij een gevoel van verbondenheid dat ik soms zo mis.
Wat me erg helpt is lezen, mn de boeken van Russ Harris hebben me enorm geholpen om anders tegen pijnlijke gevoelens aan te kijken. Hij hangt de Acceptance Commitment-methode aan (ACT) waarin je niet meer vecht tegen je gevoelens. Dit maakt de pijn en eenzaamheid misschien niet direct minder, maar wel verdubbel je de pijn niet door jezelf keihard op de kop te geven. Wees echt je eigen beste vriend en kijk met milde ogen naar jezelf (dit zeg ik tegen mezelf en ook tegen jou: je OP klinkt namelijk best streng)
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zondag 28 juni 2015 om 23:32
Bedankt voor jullie reacties allemaal! Had echt niet zoveel reacties in zo'n korte tijd verwacht, had ik veel eerder moeten doen.
@Sidroht, @Louise70: Boeken over communiceren en small talk gelezen. Geprobeerd om toe te passen maar dat durf ik niet / lukt mij niet want de situaties zijn naar mijn beleving niet "geschikt". Ben ook naar wat workshops/focus groepen geweest maar dat is meestal maar eenmalig dat je mensen ziet. Bij ontmoetingsgroepen zijn vaak ook meer expats/internationale mensen zitten, alleen zoek ik juist mensen die dichtbij wonen en hier ook nog over een paar jaar zijn.
@dingus: Afgezien van werk en familie zie ik privé geen andere mensen.
@Cateautje: Een aantal jaar geleden heb ik cursussen op het gebied van assertiviteit en zelfvertrouwen gevolgd. Hielp niet zoveel, maar ik heb de afgelopen jaren qua zelfvertrouwen al wel wat flinke stappen gemaakt. Het is alleen nog steeds niet waar het moet zijn. Een psycholoog vind ik toch wel een risico en een hele grote stap.. Heb me onlangs bij een sportclub aangesloten, maar toch lukt het in contact treden niet echt. Ik ga soms weleens in mijn eentje naar de film, maar echt uitgaan zoals uit eten of een dansavond? Ik zou wel uit willen gaan, maar met wie?
@Sushilala, @spell68: Ik ben introvert, denk zelf veel na en mijn gevoel en verstand staan vaak niet op een lijn.
@Ciambella: Assertiviteitstraining hielp niet zoveel. Het is niet dat ik het aan sociale vaardigheden ontbreekt, het lukt alleen niet bij mensen die ik niet goed ken.
@Milena1: Het is een idee om voor te leggen als ik er echt niet uitkom. Vind de huisarts en psycholoog net iets te ver gaan.
@isolde55: Dat vind ik juist heel erg eng om te doen. Ben wat dat betreft best gesloten en al helemaal als zulke vragen aan mij worden gesteld.
@misia: Dankjewel voor je lieve reactie en adviezen. Het is inderdaad een stukje self-fulfilling prophecy zoals prima_donna aangeeft. Vind het vrij lastig om aan te geven wat ik leuk vindt. Eigenlijk heb ik me altijd maar gefocused op studie en nu op werk en vakinhoudelijke studie en trainingen. Film kijken, serie kijken dat soort zaken vind ik natuurlijk leuk.
@Sidroht, @Louise70: Boeken over communiceren en small talk gelezen. Geprobeerd om toe te passen maar dat durf ik niet / lukt mij niet want de situaties zijn naar mijn beleving niet "geschikt". Ben ook naar wat workshops/focus groepen geweest maar dat is meestal maar eenmalig dat je mensen ziet. Bij ontmoetingsgroepen zijn vaak ook meer expats/internationale mensen zitten, alleen zoek ik juist mensen die dichtbij wonen en hier ook nog over een paar jaar zijn.
@dingus: Afgezien van werk en familie zie ik privé geen andere mensen.
@Cateautje: Een aantal jaar geleden heb ik cursussen op het gebied van assertiviteit en zelfvertrouwen gevolgd. Hielp niet zoveel, maar ik heb de afgelopen jaren qua zelfvertrouwen al wel wat flinke stappen gemaakt. Het is alleen nog steeds niet waar het moet zijn. Een psycholoog vind ik toch wel een risico en een hele grote stap.. Heb me onlangs bij een sportclub aangesloten, maar toch lukt het in contact treden niet echt. Ik ga soms weleens in mijn eentje naar de film, maar echt uitgaan zoals uit eten of een dansavond? Ik zou wel uit willen gaan, maar met wie?
@Sushilala, @spell68: Ik ben introvert, denk zelf veel na en mijn gevoel en verstand staan vaak niet op een lijn.
@Ciambella: Assertiviteitstraining hielp niet zoveel. Het is niet dat ik het aan sociale vaardigheden ontbreekt, het lukt alleen niet bij mensen die ik niet goed ken.
@Milena1: Het is een idee om voor te leggen als ik er echt niet uitkom. Vind de huisarts en psycholoog net iets te ver gaan.
@isolde55: Dat vind ik juist heel erg eng om te doen. Ben wat dat betreft best gesloten en al helemaal als zulke vragen aan mij worden gesteld.
@misia: Dankjewel voor je lieve reactie en adviezen. Het is inderdaad een stukje self-fulfilling prophecy zoals prima_donna aangeeft. Vind het vrij lastig om aan te geven wat ik leuk vindt. Eigenlijk heb ik me altijd maar gefocused op studie en nu op werk en vakinhoudelijke studie en trainingen. Film kijken, serie kijken dat soort zaken vind ik natuurlijk leuk.
zondag 28 juni 2015 om 23:38
"Film kijken, serie kijken dat soort zaken vind ik natuurlijk leuk."
Zo natuurlijk is dat niet hoor. Het is dus echt iets dat jou kenmerkt en dat je ook met anderen kunt doen! Ik heb wel goede dingen gehoord over NMLK (Nieuwe Mensen Leren Kennen), daar kun je activiteiten volgen in groepjes gelijkgezinden. Bios, natuur, cultuur, er is van alles! En iedereen zit in hetzelfde schuitje, want niemand kent elkaar - misschien iets voor jou?
Zo natuurlijk is dat niet hoor. Het is dus echt iets dat jou kenmerkt en dat je ook met anderen kunt doen! Ik heb wel goede dingen gehoord over NMLK (Nieuwe Mensen Leren Kennen), daar kun je activiteiten volgen in groepjes gelijkgezinden. Bios, natuur, cultuur, er is van alles! En iedereen zit in hetzelfde schuitje, want niemand kent elkaar - misschien iets voor jou?
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
maandag 29 juni 2015 om 00:28
quote:misia schreef op 28 juni 2015 @ 23:38:
"Film kijken, serie kijken dat soort zaken vind ik natuurlijk leuk."
Zo natuurlijk is dat niet hoor. Het is dus echt iets dat jou kenmerkt en dat je ook met anderen kunt doen! Ik heb wel goede dingen gehoord over NMLK (Nieuwe Mensen Leren Kennen), daar kun je activiteiten volgen in groepjes gelijkgezinden. Bios, natuur, cultuur, er is van alles! En iedereen zit in hetzelfde schuitje, want niemand kent elkaar - misschien iets voor jou?Goede tip! Ik ben ook al eens meegegaan met een activiteit omdat een kennisje hier er actief in is en het viel mij op dat in zo'n groepje zowel introverte als extraverte mensen zaten, dat er met respect met elkaar omgegaan werd en iedereen de vrijheid had om aan te haken maar ook weer af te haken als er geen klik leek te zijn. En belangstelling voor elkaar.
"Film kijken, serie kijken dat soort zaken vind ik natuurlijk leuk."
Zo natuurlijk is dat niet hoor. Het is dus echt iets dat jou kenmerkt en dat je ook met anderen kunt doen! Ik heb wel goede dingen gehoord over NMLK (Nieuwe Mensen Leren Kennen), daar kun je activiteiten volgen in groepjes gelijkgezinden. Bios, natuur, cultuur, er is van alles! En iedereen zit in hetzelfde schuitje, want niemand kent elkaar - misschien iets voor jou?Goede tip! Ik ben ook al eens meegegaan met een activiteit omdat een kennisje hier er actief in is en het viel mij op dat in zo'n groepje zowel introverte als extraverte mensen zaten, dat er met respect met elkaar omgegaan werd en iedereen de vrijheid had om aan te haken maar ook weer af te haken als er geen klik leek te zijn. En belangstelling voor elkaar.
Broeva!!! Haro!!!
