Ik ben op

Na lang twijfelen, heb ik besloten om mijn verhaal te posten. Ik weet namelijk niet meer wat ik nog kan doen,om mijn probleem op te lossen, en het is ook niet iets waar ik makkelijk over kan praten met anderen.



Ik ben een meid van 25, en heb nu 9 jaar een relatie. We wonen samen vanaf mijn 19e.



Na een jaartje of 3 ging het in de slaapkamer een stuk minder goed, hij kreeg er minder zin in. Wat logisch is, als je langer bij elkaar bent, heb je vaak minder vaak seks als in het begin. Toen begon het dus met zo een 1 keer per week. Later werd dat in het weekend, als hij een paar pilsjes gedronken had. Vervolgens was het alleen nog maar als hij een keertje heel veel gedronken had, en nu zitten we op een punt dat het echt slecht gaat. In 2008 heeft hij me pas 2 keer een hoogtepunt bezorgd. Hij heeft er geen problemen mee als ik hem een hoogtepunt bezorg, en 1 keer in de 2 maanden wil hij wel een vluggertje doen. Hij weigert om mij aan te raken.



Nu heb ik voor mijn gevoel al alles geprobeert. Ik heb al heel vaak geprobeert een gesprek aan te gaan, waarbij hij of gewoon weigert te praten, of waarbij hij zegt dat bij mij alles om seks draait. Ik zorg ervoor dat ik verzorgd ben, trek altijd leuke setjes aan, ed. Ik heb gevraagd wat ik kon doen om het te veranderen, smsjes sturen, foto's sturen, porno voorgesteld, mijn gevoelens in een brief gezet,een keer ook in een mail. Echt alles heb ik geprobeerd naar mijn gevoel.



Een voorbeeld: Afgelopen zaterdag dan maar weer een kansje gewaagd. Hij was werken, en ik was in bad gegaan, daarna mehelemaal opgetut, een sexy setje aangetrokken. Op het moment dat hij binnenkwam, stond het eten klaar op tafel. Onder het eten zegt hij: Gaan we nog weg? Ik zeg nee, hoezo? Hij zegt: Ja,omdat je je zo opgetut hebt. Ik zeg: Zo durf ik echt niet naar buiten hoor! Hij vroeg me om op te staan, dus ik ga naast de tafel staan,zegt hij: ow,je hebt van die dingen eronder aan ( jarretel ) nee, zo kan je niet naar buiten nee. Vervolgens vroeg hij waarom ik me zo opgetut had,en ik dus gezegd dat ik dat voor hem had gedaan. Vervolgens valt meneer in slaap op de bank.



Mijn zelfvertrouwen word echt steeds minder en minder,begin me echt lelijk te voelen. Het kost me steeds meer moeite om me op te tutten, omdat het aanvoelt als een verspilling. Ik begin in een dipje te raken, kan niet veel meer hebben van hemen andere mensen. Op mijn werk merk ik ook dat alles moeizamer gaat,want ik zit steeds te malen. Ook ben ik bang, dat ik vatbaarder ben voor de verleiding van een man die me ziet zitten, En ik wil echt niet vreemdgaan, maar ik twijfel aan mezelf of ik op dat moment de verleiding kan weerstaan.



Voor de rest is hij echt een ontzettend lieve jongen, alleen op het seksuele vlak zitten we dus met een groot probleem.



Ik vraag me nu echt af, of ik inderdaad gek ben. Maak ik seks nu belangrijker dan dat het is?



groetjes twentyfive

Hallo Tia Dalma.



Ik weet echt niet welke reden hij heeft om niet te willen. Hij kan of wil het me niet zeggen. Telkens als ik probeer in gesprek te gaan, krijg ik er niks zinnigs uit. Ik heb inderdaad al vaker geprobeerd om hem dan ook niet aan zijn trekken te laten komen, maar dit kon ik nooit lang genoeg volhouden, omdat ik nog steeds bij iedere poging hoop had, met als einde dat hij inderdaad aan zijn trekken kwam, en ik weer niet.



Op de een of andere manier blijf ik maar proberen en hoop houden op verbetering.

Hallo allemaal,



Nouja, het gaat dus zo, dat ik me niet meer in kan houden, almijn moed bij elkaar raap en het onderwerp aansnij. Hiij begint dan al te puffen en steunen. Vervolgens zegt hij of niks, of dat dat het enige is waar ik mee bezig ben. En het eindigt ermee dat hij zegt dat ik erover op moet houden.



Het dubbele is, dat hij wel heel knuffelig is ingesteld, en dus veel om me heen hangt, bv op de bank, of in bed. Ook wil hij de hele tijd kusjes enzo. Ik snap er dus helemaal niks van. Ik krijg dus ook steeds minder zin in dat geknuffel, want het leidt nooit ergens heen. Verder maakt hij wel veel complimentjes over mijn uiterlijk. Zegt honderd keer per dag dat hij van me houdt. Allemaal heel dubbel. Het voelt zo ongeloofwaardig als iemand zegt dat je er sexy uitziet, maar hij wil je niet. Verder is onze relatie wel goed, de enige ruzie die we hebben gaat dus over seks. De laatste tijd voel ik me gewoon niet meer zijn vriendin, maar meer een zus of een vriendin. En ik weet dat ik dit niet meer lang ga volhouden, het gaat nu aleen aantal jaar zo.

Tja, zou misschien kunnen.



Al moet ik zeggen dat ik vanaf het begin zo ben, en toen had hij er geen moeite mee. Het is dus niet zo dat ik eerst preuts en afwachtend was, en nu ineens een stuk vrijer. Ik vind het vooral vervelend dat hij weet dat ik er verdrietig over ben, hij weet dat hij dat verdriet kan oplossen, maar hij doet er niks mee. Als hij als eens zou zeggen wat de reden ervoor is, zou ik al een stuk meer geholpen zijn. Daar kan ik wat mee, dan kan ik beter voor mezelf beslissen wat ik ermee doe. Al zou ik een pijnlijk antwoord krijgen, de keuze wat te doen wordt dan voor mij makkelijker.

Hij gaat met plezier naar zijn werk, het gaat erg goed op zijn werk. Hij heeft leuke collega's. In zijn vrije tijd heeft hij altijd wel zin om erop uit te gaan, of af te spreken met vrienden om met zijn allen wat te doen. Of een filmpje kijken. Ik kan niet zeggen dat hij zich depressief gedraagt. Ik hoor hem ook nooit klagen dat hij moe is.



Misschien moet ik inderdaad eens een maandje geen initiatief meer tonen, en niks meer zeggen. Kijken wat er dan gaat gebeuren.



Maar ik ben bang dat hij dan zoiets heeft van, heerlijk, ik ben er vanaf, probleem is blijkbaar opgelost.

Hallo blumpke,



Als ik vragen mag:



Hoe wist je dat jullie probleem niet opgelost kon worden? Had hij je een reden gegeven waarom hij geen zin had?



groetjes twentyfive

Jeetje, wat moet dat pijnlijk voor je geweest zijn, dat hij het liever op het internet zocht dan bij jou. Lijkt me een behoorlijke klap in je gezicht.

Maar het lijkt me wel dat dat voor mij de keuze makkelijker zou maken om weg te gaan. ALs er zoiets heftigs zou gebeuren, en inderdaad, als dan die bekende druppel komt.

Het enige waar ik nog aan vasthoud in mijn onwetendheid, is de hoop op verandering.



Ik heb het idee, dat jij er dan al mee bezig was om de relatie los te laten.



Ik zit pas op het punt, dat ik nu pas besef, dat ik zo niet een leven lang door kan gaan. Dat de verandering waar ik op hoop,er misschien nooit zal komen.