Kinderen
alle pijlers
Manlief kan niet zo goed met onze 2 kleine kinderen omgaan..
zaterdag 20 september 2008 om 19:05
We hebben 2 kleine kinderen vlak achter elkaar gekregen: oudste is nu 16 maanden, jongste is 4 maanden. Dus druk druk druk duk.
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
zaterdag 20 september 2008 om 23:50
Toch goed dat je die stap hebt gezet Intiem
Misschien is het een idee dat de partner van TO eventjes ergens anders gaat wonen. Dat haalt niet alleen een druk van zijn schouders maar ook van de rest van het gezin. TO heeft de zorg voor twee kleine kinderen, wat onder normale omstandigheden al een hele taak is, en moet nu ook nog eens tussen man en kinderen staan naast de extra zorg die ze voor haar partner heeft. De vicieuze cirkel waar ze nu in zitten moet doorbroken worden voordat het een neerwaartse spiraal wordt. Man is overspannen, scheld de kinderen uit, TO komt volkomen terecht voor de kinderen op, man voelt zich tekort schieten en falen, wordt nog meer overspannen, scheldt de kinderen nog meer uit, TO komt volkomen terecht nog meer voor de kinderen op, man voelt zich schuldig en falen en ook nog eens onbegrepen, kuurt dat nog erger uit op de kinderen.... Ergens moet dat stoppen.
Misschien is het een idee dat de partner van TO eventjes ergens anders gaat wonen. Dat haalt niet alleen een druk van zijn schouders maar ook van de rest van het gezin. TO heeft de zorg voor twee kleine kinderen, wat onder normale omstandigheden al een hele taak is, en moet nu ook nog eens tussen man en kinderen staan naast de extra zorg die ze voor haar partner heeft. De vicieuze cirkel waar ze nu in zitten moet doorbroken worden voordat het een neerwaartse spiraal wordt. Man is overspannen, scheld de kinderen uit, TO komt volkomen terecht voor de kinderen op, man voelt zich tekort schieten en falen, wordt nog meer overspannen, scheldt de kinderen nog meer uit, TO komt volkomen terecht nog meer voor de kinderen op, man voelt zich schuldig en falen en ook nog eens onbegrepen, kuurt dat nog erger uit op de kinderen.... Ergens moet dat stoppen.
zaterdag 20 september 2008 om 23:58
Ik zou daar voorzichtig mee zijn en het sowieso niet buiten hem om doen. Als je depressief bent, kun je je al snel bedreigd voelen door dingen die in wezen heel onschuldig zijn.
Spreek eerst je man erop aan. Uit tegenover hem je zorgen over hem en over de manier waarop hij met jullie kinderen omgaat. Probeer dat oplossingsgericht te doen: "Ik zie dat het je boven het hoofd groeit, wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat jij wat ontlast wordt en dat jij wat minder stress hebt." Eén van de mogelijke oplossingen zou kunnen zijn dat zijn ouders ingeschakeld worden: als oppas en logeeradres (hier gaf een maandelijkse logeerpartij in ieder geval de lucht die ik nodig had om even adem te halen), maar misschien ook als gesprekspartner, als vertrouwenspersonen voor hem, waar hij even zijn ei kwijt kan. Naast uiteraard hulp op professionele basis, ik denk dat jij en hij daar niet aan ontkomen. Behandeling voor hem, maar misschien ook wel gesprekken voor jou (weerbaarheid ) of voor jullie samen.
Als je hem overmorgen niet aankunt of als hij geen sjoege geeft, dan kun je overmorgen wél zeggen dat je zijn ouders erbij gaat betrekken, omdat jij geen vat op hem lijkt te hebben en je je zorgen maakt om jullie gezin. Maar in eerste instantie zou ik het één op één houden.
(Het zou een ander verhaal zijn wanneer je je zorgen maakt om je veiligheid natuurlijk. In dat geval zou ik wél zijn ouders inschakelen. Maar dan spreek je in mijn ogen van een heel andere en veel acutere situatie.)
Spreek eerst je man erop aan. Uit tegenover hem je zorgen over hem en over de manier waarop hij met jullie kinderen omgaat. Probeer dat oplossingsgericht te doen: "Ik zie dat het je boven het hoofd groeit, wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat jij wat ontlast wordt en dat jij wat minder stress hebt." Eén van de mogelijke oplossingen zou kunnen zijn dat zijn ouders ingeschakeld worden: als oppas en logeeradres (hier gaf een maandelijkse logeerpartij in ieder geval de lucht die ik nodig had om even adem te halen), maar misschien ook als gesprekspartner, als vertrouwenspersonen voor hem, waar hij even zijn ei kwijt kan. Naast uiteraard hulp op professionele basis, ik denk dat jij en hij daar niet aan ontkomen. Behandeling voor hem, maar misschien ook wel gesprekken voor jou (weerbaarheid ) of voor jullie samen.
Als je hem overmorgen niet aankunt of als hij geen sjoege geeft, dan kun je overmorgen wél zeggen dat je zijn ouders erbij gaat betrekken, omdat jij geen vat op hem lijkt te hebben en je je zorgen maakt om jullie gezin. Maar in eerste instantie zou ik het één op één houden.
(Het zou een ander verhaal zijn wanneer je je zorgen maakt om je veiligheid natuurlijk. In dat geval zou ik wél zijn ouders inschakelen. Maar dan spreek je in mijn ogen van een heel andere en veel acutere situatie.)
zondag 21 september 2008 om 00:00
Bellbell, ik weet niet hoor. Ik neem aan dat je man nog altijd goed bij zijn verstand is? Ik zou hem toch eerst als volwassen vent benaderen en je zorgen met hem delen op een rustig moment (zonder de aanwezigheid van je kinderen) en met hem bespreken wat je zorgen zijn en dat je van hem verwacht dat hij omwille van zijn kinderen actie onderneemt. Ouders e.d. kunnen evt. in een later stadium betrokken worden, maar nu vind ik dat nog te vroeg. En zeker zonder dat je zijn toestemming hebt. Dat zou ik niet doen, je wilt nl. zijn medewerking en die krijg je minder snel als hij als een kleuter behandelt wordt lijkt me.
zondag 21 september 2008 om 00:02
Hou wel voor ogen BellBell dat alles wat je van zijn schouders neemt, je automatisch op die van jezelf laadt. Trek je dat wel? Jouw leven mag ook leuk zijn, niet alleen in dienst van zijn probelemen.
Probeer ook van je kinderen te genieten ondertussen en leuke dingen voor jezelf te doen, dat verdien jij net zo goed als ieder ander.
Probeer ook van je kinderen te genieten ondertussen en leuke dingen voor jezelf te doen, dat verdien jij net zo goed als ieder ander.
zondag 21 september 2008 om 00:11
quote:intiem schreef op 21 september 2008 @ 00:00:
Bellbell, ik weet niet hoor. Ik neem aan dat je man nog altijd goed bij zijn verstand is? Ik zou hem toch eerst als volwassen vent benaderen en je zorgen met hem delen op een rustig moment (zonder de aanwezigheid van je kinderen) en met hem bespreken wat je zorgen zijn en dat je van hem verwacht dat hij omwille van zijn kinderen actie onderneemt. Ouders e.d. kunnen evt. in een later stadium betrokken worden, maar nu vind ik dat nog te vroeg. En zeker zonder dat je zijn toestemming hebt. Dat zou ik niet doen, je wilt nl. zijn medewerking en die krijg je minder snel als hij als een kleuter behandelt wordt lijkt me.Helemaal mee eens.
Bellbell, ik weet niet hoor. Ik neem aan dat je man nog altijd goed bij zijn verstand is? Ik zou hem toch eerst als volwassen vent benaderen en je zorgen met hem delen op een rustig moment (zonder de aanwezigheid van je kinderen) en met hem bespreken wat je zorgen zijn en dat je van hem verwacht dat hij omwille van zijn kinderen actie onderneemt. Ouders e.d. kunnen evt. in een later stadium betrokken worden, maar nu vind ik dat nog te vroeg. En zeker zonder dat je zijn toestemming hebt. Dat zou ik niet doen, je wilt nl. zijn medewerking en die krijg je minder snel als hij als een kleuter behandelt wordt lijkt me.Helemaal mee eens.
zondag 21 september 2008 om 00:19
Heb in een vogelvlucht heel veel gelezen hier omdat ik al kippevel kreeg bij het lezen van het eerste stukje van je Bellbell. Je hebt al heel veel advies gekregen inmiddels en ik begrijp dat je het er zeker niet bij laat zitten en tot aktie over wil gaan. Heel goed! Want dat dit moet stoppen, zo snel mogelijk ...in belang van de veiligheid van je kleine kinderen en jezelf ...!!!
Wat je verteldde was een voorbeeld...er zijn dus meer van dit soort incidenten. Ook gaf je aan dat bij weerwoord de woede van je man 3 dagen kan duren.
Als je dit onderwerp ter sprake gaat brengen overmorgen...bedenk aub van te voren goed hoe je eea gaat aanpakken mbt je eigen veiligheid. Als je intuitie je op basis van wat er allemaal al is voorgevallen etc aangeeft dat het niet safe is..neem dit aub serieus! En zorg er aub voor dat je kinderen NIET in de buurt zijn.
Ik hoop voor jou, en bovenal ook voor je kinderen, dat de verjaardag naar omstandigheden ´ontspannen´ verloopt morgen ...
Wat je verteldde was een voorbeeld...er zijn dus meer van dit soort incidenten. Ook gaf je aan dat bij weerwoord de woede van je man 3 dagen kan duren.
Als je dit onderwerp ter sprake gaat brengen overmorgen...bedenk aub van te voren goed hoe je eea gaat aanpakken mbt je eigen veiligheid. Als je intuitie je op basis van wat er allemaal al is voorgevallen etc aangeeft dat het niet safe is..neem dit aub serieus! En zorg er aub voor dat je kinderen NIET in de buurt zijn.
Ik hoop voor jou, en bovenal ook voor je kinderen, dat de verjaardag naar omstandigheden ´ontspannen´ verloopt morgen ...
zondag 21 september 2008 om 08:45
quote:suikervrij schreef op 20 september 2008 @ 21:47:
Mijn broer heeft vanaf het begin af aan al niet tegen zijn kinderen gekund. Nu ze 14 en 17 zijn schreeuwt hij nog steeds tegen ze. Dit doet hij al vanaf kleins af aan. Hij zegt dat hij als hij het over mocht doen nooit aan kids was begonnen. Mijn oudste neefje heeft een gedragsstoornis overgehouden aan het gedrag van zijn vader.Hoe kan 't dan dat hij/zij nog voor 'n 2e zijn gegaan als ie er niet tegen kon? Vind 't al moeilijk voor te stellen dat iemand zo weinig zelfkennis heeft om niet te beseffen dat een jankend/jengelig kind een trigger is die ie niet kan velen, maar als je er dan eentje in huis hebt genomen/gekregen dan is dat toch duidelijk tot hier en niet verder?
Mijn broer heeft vanaf het begin af aan al niet tegen zijn kinderen gekund. Nu ze 14 en 17 zijn schreeuwt hij nog steeds tegen ze. Dit doet hij al vanaf kleins af aan. Hij zegt dat hij als hij het over mocht doen nooit aan kids was begonnen. Mijn oudste neefje heeft een gedragsstoornis overgehouden aan het gedrag van zijn vader.Hoe kan 't dan dat hij/zij nog voor 'n 2e zijn gegaan als ie er niet tegen kon? Vind 't al moeilijk voor te stellen dat iemand zo weinig zelfkennis heeft om niet te beseffen dat een jankend/jengelig kind een trigger is die ie niet kan velen, maar als je er dan eentje in huis hebt genomen/gekregen dan is dat toch duidelijk tot hier en niet verder?
zondag 21 september 2008 om 11:03
quote:intiem schreef op 21 september 2008 @ 09:19:
Snap dat ook niet dat mensen dan een 2e kind willen en ook krijgen. Als je al merkt dat je eentje eigenlijk niet fatsoenlijk aankan, wat bezielt je dan om er twee te krijgen?
Omdat 2 voor veel mensen de norm is? omdat zijn partner er nog 1 bij wilde?
Ik vraag me dat ook af bij een gezin dat ik ken. Kregen eerst een jongen en moeder heeft van jongsaf geschreeuwd en gescholden, waarbij het woord 'lummel' wat hier werd genoemd niet eens schelden zou zijn. De gvd's, kutjong etc etc waren niet van de lucht.
Grote verbazing (bij mij) toen er nog een 2e 'moest' komen; er is zelfs voor gedokterd!, in plaats van een tweede, kwam er een tweeling. Waarbij het weer precies hetzelfde gaat als bij de oudste.
Snap dat ook niet dat mensen dan een 2e kind willen en ook krijgen. Als je al merkt dat je eentje eigenlijk niet fatsoenlijk aankan, wat bezielt je dan om er twee te krijgen?
Omdat 2 voor veel mensen de norm is? omdat zijn partner er nog 1 bij wilde?
Ik vraag me dat ook af bij een gezin dat ik ken. Kregen eerst een jongen en moeder heeft van jongsaf geschreeuwd en gescholden, waarbij het woord 'lummel' wat hier werd genoemd niet eens schelden zou zijn. De gvd's, kutjong etc etc waren niet van de lucht.
Grote verbazing (bij mij) toen er nog een 2e 'moest' komen; er is zelfs voor gedokterd!, in plaats van een tweede, kwam er een tweeling. Waarbij het weer precies hetzelfde gaat als bij de oudste.
zondag 21 september 2008 om 14:16
quote:hanZie schreef op 20 september 2008 @ 19:21:
Ik vind het ook niet kunnen. Een opvoedcursus kan misschien helpen om inzicht te geven in hoe je met kinderen omgaat. Daarnaast lijkt het mij wel wat als hij leert zich op een andere manier te uiten. Blijkbaar weet hij niet hoe hij dit anders moet doen.Opvoedcursus? Cursus anger management lijkt me beter in dit geval.
Ik vind het ook niet kunnen. Een opvoedcursus kan misschien helpen om inzicht te geven in hoe je met kinderen omgaat. Daarnaast lijkt het mij wel wat als hij leert zich op een andere manier te uiten. Blijkbaar weet hij niet hoe hij dit anders moet doen.Opvoedcursus? Cursus anger management lijkt me beter in dit geval.
zondag 21 september 2008 om 14:18
zondag 21 september 2008 om 15:49
Mijn vader kon ook niet met kleine kinderen omgaan en schreeuwde ook veel tegen ons. Mijn moeder kon ons daar niet tegen beschermen. Ze ging pas bij hem weg toen mijn jongste zus 16 was om vervolgens nog iets van een relatie met mijn vader te blijven houden. Heel verwarrend voor kinderen. Mijn zussen en ik zijn erg beschadigd door onze opvoeding(alledrie hebben we een chronische depressie). Tegen mijn kinderen wordt eigenlijk nooit geschreeuwd. Want ik schreeuw niet en mijn partner ook niet.
Ik snap ook nooit zo goed waarom mensen aan meer kinderen beginnen als het bij de eerste al zo gaat. Snap dat niet hoor. Ik zie dat ook in de familie van mijn partner. Een zus van hem heeft 3 kinderen, waarvan de oudste twee een tweeling zijn. Ze kon de twee oudste al niet aan, maar is aan een derde begonnen. In de familie gaat het verhaal dat ze nog graag een dochtertje had willen hebben na de tweeling, allebei jongetjes. Alleen het derde kind bleek ook weer een jongetje te zijn. Gelukkig waren ze zo verstandig om het bij die drie te laten. De vader van die kinderen gaat veel relaxter met zijn kinderen om dan de moeder. Hij heeft een actieve taak in huis. Dus de kinderen zijn niet voor het grootste deel de zorg van de moeder. De kinderen gedragen zich ook anders als de vader erbij is, minder vervelend.
Ik snap ook nooit zo goed waarom mensen aan meer kinderen beginnen als het bij de eerste al zo gaat. Snap dat niet hoor. Ik zie dat ook in de familie van mijn partner. Een zus van hem heeft 3 kinderen, waarvan de oudste twee een tweeling zijn. Ze kon de twee oudste al niet aan, maar is aan een derde begonnen. In de familie gaat het verhaal dat ze nog graag een dochtertje had willen hebben na de tweeling, allebei jongetjes. Alleen het derde kind bleek ook weer een jongetje te zijn. Gelukkig waren ze zo verstandig om het bij die drie te laten. De vader van die kinderen gaat veel relaxter met zijn kinderen om dan de moeder. Hij heeft een actieve taak in huis. Dus de kinderen zijn niet voor het grootste deel de zorg van de moeder. De kinderen gedragen zich ook anders als de vader erbij is, minder vervelend.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
zondag 21 september 2008 om 18:32
Oef. In de eerste instantie wilde ik reageren met: als de kinderen een jaar zijn en kunnen aangeven wat ze willen gaat het wel beter. Mijn man vond er in het begin niks aan en is nu de allerliefste papa van de heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele wereld.
Maar na het lezen van het hele topic...
Je schrijft dat hij thuis komt als het net heel druk is thuis. Is daar niet iets aan te veranderen? Je zou de warme maaltijd 's middags op tafel kunnen zetten, als je man dan na zijn werk eerst een uurtje gaat sporten kan ie zich daar afreageren, en eenmaal thuis ben je dan een half uurtje samen met de kinderen. Als die in bed liggen kan hij eten (een magnetron zou behoorlijk kunnen meehelpen). Jij drinkt intussen een kop koffie. Zo creeer je een rustpunt.
Misschien heb je de mogelijkheid om hulp te krijgen bij het huishouden en de verzorging van de kinderen? Als je de kinderen dan 's ochtends in bad doet, tegen twaalven samen met hen eet (of althans, met de oudste), als ze hun middagslaapje doen heb je tijd voor jezelf, voordat je man thuiskomt een boterham, pyama al aan en dan een half uurtje tv waar je man dan gewoon bij is. Zoiets dergelijks.
Het is natuurlijk geen ideale situatie, maar goed, je moet toch wat, en zoals het nu gaat is het natuurlijk vragen om problemen voor je kinderen. Beter 1 uur per week een papa die zich redelijk kan inhouden, dan iedere dag een half uur met schreeuwen en schelden.
Maar na het lezen van het hele topic...
Je schrijft dat hij thuis komt als het net heel druk is thuis. Is daar niet iets aan te veranderen? Je zou de warme maaltijd 's middags op tafel kunnen zetten, als je man dan na zijn werk eerst een uurtje gaat sporten kan ie zich daar afreageren, en eenmaal thuis ben je dan een half uurtje samen met de kinderen. Als die in bed liggen kan hij eten (een magnetron zou behoorlijk kunnen meehelpen). Jij drinkt intussen een kop koffie. Zo creeer je een rustpunt.
Misschien heb je de mogelijkheid om hulp te krijgen bij het huishouden en de verzorging van de kinderen? Als je de kinderen dan 's ochtends in bad doet, tegen twaalven samen met hen eet (of althans, met de oudste), als ze hun middagslaapje doen heb je tijd voor jezelf, voordat je man thuiskomt een boterham, pyama al aan en dan een half uurtje tv waar je man dan gewoon bij is. Zoiets dergelijks.
Het is natuurlijk geen ideale situatie, maar goed, je moet toch wat, en zoals het nu gaat is het natuurlijk vragen om problemen voor je kinderen. Beter 1 uur per week een papa die zich redelijk kan inhouden, dan iedere dag een half uur met schreeuwen en schelden.
zondag 21 september 2008 om 18:59
@mamalelie: helemaam mee eens. Bij ons was opstaan en avondeten ook altijd 'crisis'. Wij hebben toen ook besloten om alle overbodige activiteiten rond die momenten te schrappen: geen telefoon opnemen, keuken opruimen als de kinderen naar bed zijn, douchen/bad overdag, enzovoort. Dat gaf toen heel veel verbetering..
zondag 21 september 2008 om 19:03
quote:Enigme schreef op 21 september 2008 @ 14:49:
Nee dat spreekt van een ongezonde dosis egoïsme. Niet na willen denken over eventuele gevolgen en alleen maar toegeven aan het 'ik wil een kind' gevoel.Vind dat meer sadomasochistisch dan egoistisch, want volgens mij doe je jezelf er niet echt 'n plezier mee door jezelf te kwellen met nog 'n extra druktemaker.
Nee dat spreekt van een ongezonde dosis egoïsme. Niet na willen denken over eventuele gevolgen en alleen maar toegeven aan het 'ik wil een kind' gevoel.Vind dat meer sadomasochistisch dan egoistisch, want volgens mij doe je jezelf er niet echt 'n plezier mee door jezelf te kwellen met nog 'n extra druktemaker.
zondag 21 september 2008 om 19:35
quote:elninjoo schreef op 21 september 2008 @ 19:03:
[...]
Vind dat meer sadomasochistisch dan egoistisch, want volgens mij doe je jezelf er niet echt 'n plezier mee door jezelf te kwellen met nog 'n extra druktemaker.
Mijn vader kon ook niet tegen de drukte en mijn ouders hebben dat opgelost op een manier gelijkend op wat Mamalelie voorstelt: mijn vader dook na thuiskomst direct de keuken in, om rustig (en vooral: zonder kindergejengel) te gaan koken. Werkte prima.
Die drukte duurt overigens maar een paar jaar. Kinderen krijgen (hebben) is echt heel veel meer dan alleen het gekrijs. Dat gekrijs is alleen de eerste jaren. Ik kan me dus wél voorstellen dat je voor een tweede gaat.
Ik denk overigens dat je er in deze situatie met anger-management niet bent. Dit gaat in mijn ogen ook over verwachtingen die je hebt van elkaar als partner (hoe belangrijk vindt zíj het huishouden en hoe noodzakelijk is het dat ik dat doe terwijl ik de zorg voor ons kind heb?), verwachtingen die je hebt van je kinderen (snapt een 4 maanden oude baby dat 'ie z'n speen in z'n mond moet houden?)en over eigen verwachtingen van het ouderschap (die moeheid die tot in het diepst van je botten zit, je weet alleen hoe het ècht voelt als je er middenin zit en het dus feitelijk al te laat is). Ik denk dat het goed is als iemand die is getraind in het doorgronden van gezinssituaties deze situatie bekijkt: die ziet ook waar de oplossingen liggen. Bijvoorbeeld in het creëren van rustmomenten voor de man van Bellbell, bijvoorbeeld in een handige en duidelijke taakverdeling, bijvoorbeeld in het bijstellen van verwachtingen (ten opzichte van elkaar, van het ouderschap, van je kinderen).
Het kan geen kwaad om daarnaast ook iets aan anger-management te doen, maar ik denk dat er eerst eens voor gezorgd moet worden dat er binnen het gezin een gezonde situatie ontstaat. En misschien ontstaat die pas als je man er met een half been uitstapt. Dat kan. Ik denk dat je alle mogelijke oplossingen met zo open mogelijke blik moet bekijken. Maar voordat je dat doet, is het zaak dat je eerst helder krijgt waar voor je man het probleem eigenlijk ligt.
[...]
Vind dat meer sadomasochistisch dan egoistisch, want volgens mij doe je jezelf er niet echt 'n plezier mee door jezelf te kwellen met nog 'n extra druktemaker.
Mijn vader kon ook niet tegen de drukte en mijn ouders hebben dat opgelost op een manier gelijkend op wat Mamalelie voorstelt: mijn vader dook na thuiskomst direct de keuken in, om rustig (en vooral: zonder kindergejengel) te gaan koken. Werkte prima.
Die drukte duurt overigens maar een paar jaar. Kinderen krijgen (hebben) is echt heel veel meer dan alleen het gekrijs. Dat gekrijs is alleen de eerste jaren. Ik kan me dus wél voorstellen dat je voor een tweede gaat.
Ik denk overigens dat je er in deze situatie met anger-management niet bent. Dit gaat in mijn ogen ook over verwachtingen die je hebt van elkaar als partner (hoe belangrijk vindt zíj het huishouden en hoe noodzakelijk is het dat ik dat doe terwijl ik de zorg voor ons kind heb?), verwachtingen die je hebt van je kinderen (snapt een 4 maanden oude baby dat 'ie z'n speen in z'n mond moet houden?)en over eigen verwachtingen van het ouderschap (die moeheid die tot in het diepst van je botten zit, je weet alleen hoe het ècht voelt als je er middenin zit en het dus feitelijk al te laat is). Ik denk dat het goed is als iemand die is getraind in het doorgronden van gezinssituaties deze situatie bekijkt: die ziet ook waar de oplossingen liggen. Bijvoorbeeld in het creëren van rustmomenten voor de man van Bellbell, bijvoorbeeld in een handige en duidelijke taakverdeling, bijvoorbeeld in het bijstellen van verwachtingen (ten opzichte van elkaar, van het ouderschap, van je kinderen).
Het kan geen kwaad om daarnaast ook iets aan anger-management te doen, maar ik denk dat er eerst eens voor gezorgd moet worden dat er binnen het gezin een gezonde situatie ontstaat. En misschien ontstaat die pas als je man er met een half been uitstapt. Dat kan. Ik denk dat je alle mogelijke oplossingen met zo open mogelijke blik moet bekijken. Maar voordat je dat doet, is het zaak dat je eerst helder krijgt waar voor je man het probleem eigenlijk ligt.
zondag 21 september 2008 om 19:46
Hoewel ik niets wil afdoen aan de tips die hier gegeven worden, bekruip me bij het lezen ervan wel het gevoel dat ik blij ben dat ik alleenstaand ben. Wat heb je aan samen kinderen hebben, als je het alsnog alleen doet? Dan kan je in mijn optiek beter gewoon alleen zijn, ipv nog een energievreter erbij te hebben die toch niks bijdraagt aan het gezinsleven.
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 20:00
quote:arwen173 schreef op 21 september 2008 @ 19:50:
gelukkig is de situatie in veel gezinnen anders fashion. En doe je het dan wel degelijk samen. Leun je op elkaar, steun je elkaar en heb je samen plezier met en om je kinderen. Ik zou het nooit alleen willen doen.
Ik had het niet over de situatie in veel gezinnen, ik reageer op de tips die voor dít gezin gegeven worden. Ik zou never nooit accepteren dat mijn man een uurtje gaat sporten en alleen eet, omdat ie tureluurs wordt van zijn eigen kinderen. Dan zou ik zeggen: toedeledokie, dan doe ik het wel echt alleen.
Dus hoewel de tips an sich vast zullen werken, dacht ik bij mezelf "pfew, ben blij dat ik alleen ben". Als het zo moet, met zoveel kunstgrepen, dan toch maar niet?
Kortom, ik vind dat de man van TO een schop onder zijn hol verdient. Moeders worden ook weleens gek van het gejengel, tenslotte, en dan gaan ze ook niet op het drukste moment van de dag fijn sporten. Je weet nu eenmaal dat met kinderen je 's avonds even een spitsuur hebt, deal with it en zeur niet.
(Maar goed, heb niet voor niks geen man, want ben zwaar allergisch voor dat gedoe, vind ik nog erger dan kindergejengel )
gelukkig is de situatie in veel gezinnen anders fashion. En doe je het dan wel degelijk samen. Leun je op elkaar, steun je elkaar en heb je samen plezier met en om je kinderen. Ik zou het nooit alleen willen doen.
Ik had het niet over de situatie in veel gezinnen, ik reageer op de tips die voor dít gezin gegeven worden. Ik zou never nooit accepteren dat mijn man een uurtje gaat sporten en alleen eet, omdat ie tureluurs wordt van zijn eigen kinderen. Dan zou ik zeggen: toedeledokie, dan doe ik het wel echt alleen.
Dus hoewel de tips an sich vast zullen werken, dacht ik bij mezelf "pfew, ben blij dat ik alleen ben". Als het zo moet, met zoveel kunstgrepen, dan toch maar niet?
Kortom, ik vind dat de man van TO een schop onder zijn hol verdient. Moeders worden ook weleens gek van het gejengel, tenslotte, en dan gaan ze ook niet op het drukste moment van de dag fijn sporten. Je weet nu eenmaal dat met kinderen je 's avonds even een spitsuur hebt, deal with it en zeur niet.
(Maar goed, heb niet voor niks geen man, want ben zwaar allergisch voor dat gedoe, vind ik nog erger dan kindergejengel )
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 20:03
quote:Star schreef op 21 september 2008 @ 14:16:
[...]
Opvoedcursus? Cursus anger management lijkt me beter in dit geval.TO vroeg of een opvoedcursus zou helpen en in subtiele bewoordingen zeg ik dat dit misschien wat inzicht geeft in kleine kinderen maar zijn probleem niet is. Dat is immers omgaan met zijn emoties. Iets beter lezen star.
[...]
Opvoedcursus? Cursus anger management lijkt me beter in dit geval.TO vroeg of een opvoedcursus zou helpen en in subtiele bewoordingen zeg ik dat dit misschien wat inzicht geeft in kleine kinderen maar zijn probleem niet is. Dat is immers omgaan met zijn emoties. Iets beter lezen star.
zondag 21 september 2008 om 20:18
Sja, Fash, ik heb ook wel eens Qlief op staan wachten uit zijn werk, de baby in zijn handen gedrukt, gezegd "alsjeblieft, oh en ze heeft een poepluier" en ben ergens anders gaan zitten. En als sporten of zelfs maar de deur uitlopen een optie was geweest, dan had ik dát gedaan.
Ik denk dat je met een agressieve aanpak ("een schop onder zijn hol") in deze situatie helemaal níets opschiet. Meneer Bellbell hoeft echt niet doodgeknuffeld te worden, maar ik denk dat het zinvoller is om de problemen bij de wortel aan te pakken dan om maar te roepen dat meneer Bellbell niet deugt en dat 'ie een schop onder z'n hol moet. Het eerste biedt ruimte voor oplossingen, het tweede behelst alleen een veroordeling.
Ik denk dat je met een agressieve aanpak ("een schop onder zijn hol") in deze situatie helemaal níets opschiet. Meneer Bellbell hoeft echt niet doodgeknuffeld te worden, maar ik denk dat het zinvoller is om de problemen bij de wortel aan te pakken dan om maar te roepen dat meneer Bellbell niet deugt en dat 'ie een schop onder z'n hol moet. Het eerste biedt ruimte voor oplossingen, het tweede behelst alleen een veroordeling.
zondag 21 september 2008 om 20:37
@FV: als het inderdaad zo is dat een depressie of overspannenheid gewoon op te lossen is door iemand een schop onder zijn hol geven is, dan gaf ik je helemaal gelijk. Helaas is dat een methode die in de praktijk zaken alleen maar erger maakt, en waarschijnlijk om die reden een methode die vrijwel nooit door de hulpverlening wordt geadviseerd. Ik sluit me aan bij de adviezen die gegeven worden. En die adviezen hebben naar mijn idee niets met 'pamperen' te maken. En naar mijn idee hoeft het ook niet zo te zijn dat TO er dan helemaal alleen voor staat. Hij zou bijvoorbeeld in ruil daarvoor meer 'niet-kind-gebonden' taken op zich kunnen nemen (koken, wassen, stofzuigen, enz).
zondag 21 september 2008 om 20:43
quote:fashionvictim schreef op 21 september 2008 @ 19:46:
Hoewel ik niets wil afdoen aan de tips die hier gegeven worden, bekruip me bij het lezen ervan wel het gevoel dat ik blij ben dat ik alleenstaand ben. Wat heb je aan samen kinderen hebben, als je het alsnog alleen doet? Dan kan je in mijn optiek beter gewoon alleen zijn, ipv nog een energievreter erbij te hebben die toch niks bijdraagt aan het gezinsleven.
Ik ben het niet vaak eens met FV, maar het bovenstaande vind ik kloppen als een bus. Wat is het nut van een partner, een vader, als hij er niet is? Als hij niet meehelpt, niet de moeilijke momenten opvangt en ook nog eens verlangt dat er rekening wordt gehouden met hoe hij zich voelt. Dan ben je beter af alleen.
In "normale" omstandigheden leun je op elkaar en kan je op elkaar rekenen voor feedback.
Hoewel ik niets wil afdoen aan de tips die hier gegeven worden, bekruip me bij het lezen ervan wel het gevoel dat ik blij ben dat ik alleenstaand ben. Wat heb je aan samen kinderen hebben, als je het alsnog alleen doet? Dan kan je in mijn optiek beter gewoon alleen zijn, ipv nog een energievreter erbij te hebben die toch niks bijdraagt aan het gezinsleven.
Ik ben het niet vaak eens met FV, maar het bovenstaande vind ik kloppen als een bus. Wat is het nut van een partner, een vader, als hij er niet is? Als hij niet meehelpt, niet de moeilijke momenten opvangt en ook nog eens verlangt dat er rekening wordt gehouden met hoe hij zich voelt. Dan ben je beter af alleen.
In "normale" omstandigheden leun je op elkaar en kan je op elkaar rekenen voor feedback.
