Kinderen
alle pijlers
Manlief kan niet zo goed met onze 2 kleine kinderen omgaan..
zaterdag 20 september 2008 om 19:05
We hebben 2 kleine kinderen vlak achter elkaar gekregen: oudste is nu 16 maanden, jongste is 4 maanden. Dus druk druk druk duk.
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
zondag 21 september 2008 om 20:45
Jullie praten hier over die man of het een klein kind is wat zelf niets te willen heeft. TO heeft hier 2x wat geschreven en hier wordt meteen doorgedraaid over dat ie z'n gezin wel kan vermoorden (!) en dat ie een gevaar is voor haar en de kinderen áls ze er over begint.
Pffff, doe gewoon! TO schrijft dat ie verder een goede man is maar niet alles tegelijk kan...
En iedereen met kleine kinderen heeft het wel eens gehad...kom op zeg.
Pffff, doe gewoon! TO schrijft dat ie verder een goede man is maar niet alles tegelijk kan...
En iedereen met kleine kinderen heeft het wel eens gehad...kom op zeg.
zondag 21 september 2008 om 20:46
Ik lees dat vader dan maar niet-kind gerelateerde dingen moet gaan doen. Maar wat nou, als moeder binnen een maand ofzo ook bezwijkt onder de druk van het alle kind gerelateerde dingen alleen doen? Moeten de kinderen het dan maar zelf doen?
Kinderen kiezen er niet zelf voor om geboren te worden. Daar kiezen hun ouders voor. En dan moeten die ouders ook gewoon goed voor die kinderen zorgen, jengelen incluis!
Kinderen kiezen er niet zelf voor om geboren te worden. Daar kiezen hun ouders voor. En dan moeten die ouders ook gewoon goed voor die kinderen zorgen, jengelen incluis!
zondag 21 september 2008 om 20:47
zondag 21 september 2008 om 20:47
zondag 21 september 2008 om 20:52
quote:qwertu schreef op 21 september 2008 @ 20:48:
Inderdaad, Opperdepop.Ben blij dat er ook mensen zijn die wel snappen wat een depressie of overspannenheid inhoudt... Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen jaren onzinnige discussies heb gehad met mensen die menen dat depressie/overspannenheid wel meevalt en een soort 'aanstelleritis' is.
Inderdaad, Opperdepop.Ben blij dat er ook mensen zijn die wel snappen wat een depressie of overspannenheid inhoudt... Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen jaren onzinnige discussies heb gehad met mensen die menen dat depressie/overspannenheid wel meevalt en een soort 'aanstelleritis' is.
zondag 21 september 2008 om 20:58
Maar mensen die een fysiek ongemak krijgen, kunnen nog wel aanwezig zijn voor hun partner. Kunnen wel bv mee aanwezig zijn bij wat er gebeurt en een steun zijn, ook al kunnen ze dan misschien niet het kind tillen of wat dan ook.
Mensen met een depressie kunnen vaak zowel fysiek en mentaal afwezig zijn. En dan ben je dus wel helemaal alleen als partner. Daar zit voor mij het verschil.
En nee, ik zeg niet dat je je partner in de steek moet laten als hij/zij depressief wordt. Wat ik wel zeg, is dat kinderen er niet voor kiezen om geboren te worden in een gezin met een depressie vader/moeder. En dat als die depressieve ouder dat begint te uiten door tegen zijn kind (van ocharme 4 maanden) te roepen, dan moet je als partner wel ingrijpen. En keuzes maken. Want kinderen komen ALTIJD op de eerste plaats.
Mensen met een depressie kunnen vaak zowel fysiek en mentaal afwezig zijn. En dan ben je dus wel helemaal alleen als partner. Daar zit voor mij het verschil.
En nee, ik zeg niet dat je je partner in de steek moet laten als hij/zij depressief wordt. Wat ik wel zeg, is dat kinderen er niet voor kiezen om geboren te worden in een gezin met een depressie vader/moeder. En dat als die depressieve ouder dat begint te uiten door tegen zijn kind (van ocharme 4 maanden) te roepen, dan moet je als partner wel ingrijpen. En keuzes maken. Want kinderen komen ALTIJD op de eerste plaats.
zondag 21 september 2008 om 21:05
quote:MamaVince schreef op 21 september 2008 @ 20:58:
En nee, ik zeg niet dat je je partner in de steek moet laten als hij/zij depressief wordt. Wat ik wel zeg, is dat kinderen er niet voor kiezen om geboren te worden in een gezin met een depressie vader/moeder. En dat als die depressieve ouder dat begint te uiten door tegen zijn kind (van ocharme 4 maanden) te roepen, dan moet je als partner wel ingrijpen. En keuzes maken. Want kinderen komen ALTIJD op de eerste plaats.Maar daar is iedereen het volgens mij wel over eens...
En nee, ik zeg niet dat je je partner in de steek moet laten als hij/zij depressief wordt. Wat ik wel zeg, is dat kinderen er niet voor kiezen om geboren te worden in een gezin met een depressie vader/moeder. En dat als die depressieve ouder dat begint te uiten door tegen zijn kind (van ocharme 4 maanden) te roepen, dan moet je als partner wel ingrijpen. En keuzes maken. Want kinderen komen ALTIJD op de eerste plaats.Maar daar is iedereen het volgens mij wel over eens...
zondag 21 september 2008 om 21:14
Ik heb niet alles uit dit topic gelezen, wel de beginpagina's.
TO zegt op gegeven moment: dan gaat hij maar buiten lopen.
Is dit niet een heel goed idee? Dat je man iedere avond een tijd 'moet' gaan wandelen/hardlopen? Kan hij de dingen van overdag op t werk een beetje verwerken en ff zijn hoofd leegmaken voordat hij weer in de drukte van t gezin terecht komt.
En ik snap dat het vervelend is dat hij bij een 'conflict' naar zijn bed vertrekt, maar blijkbaar is dat voor hem het best om te doen als alles hem ff teveel wordt.
(Er zijn ook mannen die gaan slaan en schelden tegen hun vrouw... das ook niet alles).
Ik hoop dat jullie er samen uit komen.
Om dit nu meteen te bestempelen als kindermishandeling is misschien iets teveel...
TO zegt op gegeven moment: dan gaat hij maar buiten lopen.
Is dit niet een heel goed idee? Dat je man iedere avond een tijd 'moet' gaan wandelen/hardlopen? Kan hij de dingen van overdag op t werk een beetje verwerken en ff zijn hoofd leegmaken voordat hij weer in de drukte van t gezin terecht komt.
En ik snap dat het vervelend is dat hij bij een 'conflict' naar zijn bed vertrekt, maar blijkbaar is dat voor hem het best om te doen als alles hem ff teveel wordt.
(Er zijn ook mannen die gaan slaan en schelden tegen hun vrouw... das ook niet alles).
Ik hoop dat jullie er samen uit komen.
Om dit nu meteen te bestempelen als kindermishandeling is misschien iets teveel...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 21 september 2008 om 21:16
Ja, dat denk ik ook wel. En gelukkig maar hé!
Al vind ik dat TO zich misschien toch nog wat te laks opstelt tegenover haar man. Ze wil ruzie vermijden en zegt daarom niets, maar daarmee gaat ze in mijn eigen voorbij aan wat haar kinderen nodig hebben. En dat kan in mijn ogen dus niet.
Want haar partner, hoe depressief ook, is nog wel een volwassen mens die voor zichzelf kan zorgen. Een kind van 4 maanden niet.
Al vind ik dat TO zich misschien toch nog wat te laks opstelt tegenover haar man. Ze wil ruzie vermijden en zegt daarom niets, maar daarmee gaat ze in mijn eigen voorbij aan wat haar kinderen nodig hebben. En dat kan in mijn ogen dus niet.
Want haar partner, hoe depressief ook, is nog wel een volwassen mens die voor zichzelf kan zorgen. Een kind van 4 maanden niet.
zondag 21 september 2008 om 21:30
quote:opperdepop schreef op 21 september 2008 @ 20:52:
[...]
Ben blij dat er ook mensen zijn die wel snappen wat een depressie of overspannenheid inhoudt... Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen jaren onzinnige discussies heb gehad met mensen die menen dat depressie/overspannenheid wel meevalt en een soort 'aanstelleritis' is.
Ik weet prima wat een depressie of overspannenheid inhoudt, ik heb beide aan den lijve ondervonden. Helaas in mijn geval geen heerlijk vangnet die mij liet zwelgen, dus er zat niks anders op dan die depressie fijn te bewaren voor mijn eigen tijd.
En vanuit die ervaring zeg ik: jammer, meneer Bellbell, maar toen je er zelf voor koos om binnen een jaar tijd twee babies op de wereld te zetten, heb je de tijd voor depressief doen verspeeld. Dan scheld je maar alleen in je hoofd, dan sleep je je maar op je laatste benen toch naar die wieg, maar dat kindje heeft nergens om gevraagd en heeft helemaal geen boodschap aan depressies. Dan ga je maar wat vroeger naar bed ofzo, neem je eens een dagje vrij om even lekker fijn te balen in je bed terwijl de kindjes op de creche zijn of met mamma weg zijn ofzo, maar op de gewone momenten, het leven van alledag, hebben die kindjes recht op normale zorg. Zoveel vragen ze gelukkig op deze leeftijd nog niet, dus het geeft totaal geen pas om een baby van 4 maanden uit te schelden of rond te lopen als een depressief wrak.
Soms is het beste medicijn om gewoon wat harder voor jezelf te zijn.
[...]
Ben blij dat er ook mensen zijn die wel snappen wat een depressie of overspannenheid inhoudt... Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen jaren onzinnige discussies heb gehad met mensen die menen dat depressie/overspannenheid wel meevalt en een soort 'aanstelleritis' is.
Ik weet prima wat een depressie of overspannenheid inhoudt, ik heb beide aan den lijve ondervonden. Helaas in mijn geval geen heerlijk vangnet die mij liet zwelgen, dus er zat niks anders op dan die depressie fijn te bewaren voor mijn eigen tijd.
En vanuit die ervaring zeg ik: jammer, meneer Bellbell, maar toen je er zelf voor koos om binnen een jaar tijd twee babies op de wereld te zetten, heb je de tijd voor depressief doen verspeeld. Dan scheld je maar alleen in je hoofd, dan sleep je je maar op je laatste benen toch naar die wieg, maar dat kindje heeft nergens om gevraagd en heeft helemaal geen boodschap aan depressies. Dan ga je maar wat vroeger naar bed ofzo, neem je eens een dagje vrij om even lekker fijn te balen in je bed terwijl de kindjes op de creche zijn of met mamma weg zijn ofzo, maar op de gewone momenten, het leven van alledag, hebben die kindjes recht op normale zorg. Zoveel vragen ze gelukkig op deze leeftijd nog niet, dus het geeft totaal geen pas om een baby van 4 maanden uit te schelden of rond te lopen als een depressief wrak.
Soms is het beste medicijn om gewoon wat harder voor jezelf te zijn.
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 21:35
quote:MamaVince schreef op 21 september 2008 @ 20:58:
Maar mensen die een fysiek ongemak krijgen, kunnen nog wel aanwezig zijn voor hun partner. Kunnen wel bv mee aanwezig zijn bij wat er gebeurt en een steun zijn, ook al kunnen ze dan misschien niet het kind tillen of wat dan ook.
Mensen met een depressie kunnen vaak zowel fysiek en mentaal afwezig zijn. En dan ben je dus wel helemaal alleen als partner. Daar zit voor mij het verschil.
Enig idee hoeveel invloed fysieke ongemakken op je totale gesteldheid (kunnen) hebben? Ik kon tijdens de zwangerschap, maar ook in de maanden erna alleen maar op bed liggen. Inderdaad: ik was er bij. Maar daar was verder ook alles mee gezegd. (En daarna werd ik ook nog eens depressief. )
Maar mensen die een fysiek ongemak krijgen, kunnen nog wel aanwezig zijn voor hun partner. Kunnen wel bv mee aanwezig zijn bij wat er gebeurt en een steun zijn, ook al kunnen ze dan misschien niet het kind tillen of wat dan ook.
Mensen met een depressie kunnen vaak zowel fysiek en mentaal afwezig zijn. En dan ben je dus wel helemaal alleen als partner. Daar zit voor mij het verschil.
Enig idee hoeveel invloed fysieke ongemakken op je totale gesteldheid (kunnen) hebben? Ik kon tijdens de zwangerschap, maar ook in de maanden erna alleen maar op bed liggen. Inderdaad: ik was er bij. Maar daar was verder ook alles mee gezegd. (En daarna werd ik ook nog eens depressief. )
zondag 21 september 2008 om 21:38
quote:fashionvictim schreef op 21 september 2008 @ 21:33:
En nee, opperdepop, ik vind een depressie geen aanstelleritis, maar er bestaat ook nog zoiets als ratio. Het is best mogelijk om op ratio te varen als de emotie tijdelijk effe niet mee doet.
Volgens mij heb jij de post gelezen die ik vannacht verwijderd heb. Het enge aan een depressie is dat de ziekte in je hoofd zit. Wat jij rationeel vindt, ís dat helemaal niet. Een depressie geeft kortsluiting in je hoofd, waardoor je kind opeens een lummel ís, in plaats van dat jij dat vindt of van dat jij in staat bent om in te zien dat dat enkel is wat jij voelt.
Ratio bestaat niet meer als je depressief bent. Dat is juist het hele probleem. (Of iedereen is werkelijk alleen maar tegen mij en op de wereld om mijn kwaad te doen, dat kan ook... Zeg me dat het niet zo is. )
En nee, opperdepop, ik vind een depressie geen aanstelleritis, maar er bestaat ook nog zoiets als ratio. Het is best mogelijk om op ratio te varen als de emotie tijdelijk effe niet mee doet.
Volgens mij heb jij de post gelezen die ik vannacht verwijderd heb. Het enge aan een depressie is dat de ziekte in je hoofd zit. Wat jij rationeel vindt, ís dat helemaal niet. Een depressie geeft kortsluiting in je hoofd, waardoor je kind opeens een lummel ís, in plaats van dat jij dat vindt of van dat jij in staat bent om in te zien dat dat enkel is wat jij voelt.
Ratio bestaat niet meer als je depressief bent. Dat is juist het hele probleem. (Of iedereen is werkelijk alleen maar tegen mij en op de wereld om mijn kwaad te doen, dat kan ook... Zeg me dat het niet zo is. )
zondag 21 september 2008 om 21:40
quote:qwertu schreef op 21 september 2008 @ 20:18:
Sja, Fash, ik heb ook wel eens Qlief op staan wachten uit zijn werk, de baby in zijn handen gedrukt, gezegd "alsjeblieft, oh en ze heeft een poepluier" en ben ergens anders gaan zitten. En als sporten of zelfs maar de deur uitlopen een optie was geweest, dan had ik dát gedaan.
Ik denk dat je met een agressieve aanpak ("een schop onder zijn hol") in deze situatie helemaal níets opschiet. Meneer Bellbell hoeft echt niet doodgeknuffeld te worden, maar ik denk dat het zinvoller is om de problemen bij de wortel aan te pakken dan om maar te roepen dat meneer Bellbell niet deugt en dat 'ie een schop onder z'n hol moet. Het eerste biedt ruimte voor oplossingen, het tweede behelst alleen een veroordeling.
Wie heeft het over agressief? Of over niet deugen? Ik zeg alleen dat ik dit soort gedoe niet zou accepteren. Eén keertje, prima, wil ik nog wel mee leven. Twee keertjes ook nog wel. Maar als het tafereel dat jij beschrijft structureel zou worden, dan zou ik daar niet in meegaan. Want daar schiet niemand iets mee op en het kind al helemaal niet. Dus dan zou ik op mijn beurt eisen gaan stellen. En die eisen zouden bijvoorbeeld zijn dat je binnen een x periode in therapie gaat. Of medicatie gaat nemen. Of ergens anders gaat wonen als je niet kunt functioneren zonder de baby uit te schelden.
Dan zou het aan jou (de man van TO dus) zijn wat je daarmee doet.
Ik heb namelijk slechts 1 keiharde regel in mijn huis en dat is dat mijn kinderen niet opgroeien in een huis waarin structureel negativiteit heerst. En die regel geldt voor mij, en voor ieder ander die zich onder mijn dak begeeft.
Sja, Fash, ik heb ook wel eens Qlief op staan wachten uit zijn werk, de baby in zijn handen gedrukt, gezegd "alsjeblieft, oh en ze heeft een poepluier" en ben ergens anders gaan zitten. En als sporten of zelfs maar de deur uitlopen een optie was geweest, dan had ik dát gedaan.
Ik denk dat je met een agressieve aanpak ("een schop onder zijn hol") in deze situatie helemaal níets opschiet. Meneer Bellbell hoeft echt niet doodgeknuffeld te worden, maar ik denk dat het zinvoller is om de problemen bij de wortel aan te pakken dan om maar te roepen dat meneer Bellbell niet deugt en dat 'ie een schop onder z'n hol moet. Het eerste biedt ruimte voor oplossingen, het tweede behelst alleen een veroordeling.
Wie heeft het over agressief? Of over niet deugen? Ik zeg alleen dat ik dit soort gedoe niet zou accepteren. Eén keertje, prima, wil ik nog wel mee leven. Twee keertjes ook nog wel. Maar als het tafereel dat jij beschrijft structureel zou worden, dan zou ik daar niet in meegaan. Want daar schiet niemand iets mee op en het kind al helemaal niet. Dus dan zou ik op mijn beurt eisen gaan stellen. En die eisen zouden bijvoorbeeld zijn dat je binnen een x periode in therapie gaat. Of medicatie gaat nemen. Of ergens anders gaat wonen als je niet kunt functioneren zonder de baby uit te schelden.
Dan zou het aan jou (de man van TO dus) zijn wat je daarmee doet.
Ik heb namelijk slechts 1 keiharde regel in mijn huis en dat is dat mijn kinderen niet opgroeien in een huis waarin structureel negativiteit heerst. En die regel geldt voor mij, en voor ieder ander die zich onder mijn dak begeeft.
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 21:45
quote:qwertu schreef op 21 september 2008 @ 21:38:
[...]
Volgens mij heb jij de post gelezen die ik vannacht verwijderd heb. Het enge aan een depressie is dat de ziekte in je hoofd zit. Wat jij rationeel vindt, ís dat helemaal niet. Een depressie geeft kortsluiting in je hoofd, waardoor je kind opeens een lummel ís, in plaats van dat jij dat vindt of van dat jij in staat bent om in te zien dat dat enkel is wat jij voelt.
Ratio bestaat niet meer als je depressief bent. Dat is juist het hele probleem. (Of iedereen is werkelijk alleen maar tegen mij en op de wereld om mijn kwaad te doen, dat kan ook... Zeg me dat het niet zo is. )Q, ik heb zoals je weet ervaring met depressie en ik ben het hier niet mee eens. Oók als je depressief bent kun je jezelf vertellen dát je een kortsluiting in je hoofd hebt. Kun je met je ratio beredeneren dat het niet normaal is dat jij je kind een lummel vindt. Dat neemt inderdaad het gevoel dat dat kind een lummel is niet weg, maar daarom zeg ik juist: dan is het zaak om op ratio te gaan varen. Dan maar faken dat je dat kind hartstikke lief vindt, ook al voel je dat niet. Hoe meer je faket, hoe sneller je gevoel mee gaat doen.
[...]
Volgens mij heb jij de post gelezen die ik vannacht verwijderd heb. Het enge aan een depressie is dat de ziekte in je hoofd zit. Wat jij rationeel vindt, ís dat helemaal niet. Een depressie geeft kortsluiting in je hoofd, waardoor je kind opeens een lummel ís, in plaats van dat jij dat vindt of van dat jij in staat bent om in te zien dat dat enkel is wat jij voelt.
Ratio bestaat niet meer als je depressief bent. Dat is juist het hele probleem. (Of iedereen is werkelijk alleen maar tegen mij en op de wereld om mijn kwaad te doen, dat kan ook... Zeg me dat het niet zo is. )Q, ik heb zoals je weet ervaring met depressie en ik ben het hier niet mee eens. Oók als je depressief bent kun je jezelf vertellen dát je een kortsluiting in je hoofd hebt. Kun je met je ratio beredeneren dat het niet normaal is dat jij je kind een lummel vindt. Dat neemt inderdaad het gevoel dat dat kind een lummel is niet weg, maar daarom zeg ik juist: dan is het zaak om op ratio te gaan varen. Dan maar faken dat je dat kind hartstikke lief vindt, ook al voel je dat niet. Hoe meer je faket, hoe sneller je gevoel mee gaat doen.
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 21:45
Ik was al in therapie, Fashion. Eén van de dingen waar mijn peut mee kwam, was júist dat ik de zorg meer over moest dragen, dat ik duidelijker aan moest geven wanneer ik het niet trok en dat ik tijd voor mezelf moest pakken. Zelfs al ging het in eerste instantie ten koste van mijn kind (omdat ze huilde). In tweede instantie doe je je kind er een voordeel mee namelijk: je haalt precies die negativiteit eruit.
Van die schop onder mijn kont die jij suggereert, was ik denk ik volledig op tilt geslagen.
Dit soort gecompliceerde problemen daar zijn geen eenvoudige oplossingen voor. Het is WEL zaak dat Bellbell een duidelijke grens trekt (kinderen niet uitschelden), maar het is NIET de bedoeling dat Bellbell de druk op haar man nog eens gaat verhogen door een schop onder zijn kont. Het probleem is dat de druk nú al te hoog is. Daar moet wat vanaf juist, zodat hij de kans krijgt om te herstellen.
Van die schop onder mijn kont die jij suggereert, was ik denk ik volledig op tilt geslagen.
Dit soort gecompliceerde problemen daar zijn geen eenvoudige oplossingen voor. Het is WEL zaak dat Bellbell een duidelijke grens trekt (kinderen niet uitschelden), maar het is NIET de bedoeling dat Bellbell de druk op haar man nog eens gaat verhogen door een schop onder zijn kont. Het probleem is dat de druk nú al te hoog is. Daar moet wat vanaf juist, zodat hij de kans krijgt om te herstellen.
zondag 21 september 2008 om 21:54
Ik sta er wel bij en ik kijk er naar maar ik kan niet uit die emotie komen op zo'n moment. Twee minuten later of zoiets spijt dat het weer zover is gekomen.
Nee, geen zware depressie. Niet eens een loodzware depressie als excuus.
Schop onder de hol zou hier ook werkelijk niets uithalen. Was dat maar zo.
Nee, geen zware depressie. Niet eens een loodzware depressie als excuus.
Schop onder de hol zou hier ook werkelijk niets uithalen. Was dat maar zo.
zondag 21 september 2008 om 21:57
quote:opperdepop schreef op 21 september 2008 @ 21:51:
Overigens zijn er ook gradaties in depressies. En afhankelijk daarvan werkt het ene beter dan het andere. FV: jij spreekt voornamelijk vanuit je eigen ervaring. Welke diagnose was bij jou gesteld: milde, matige, ernstige depressie?
Post traumatische stress stoornis, verstoorde rouwverwerking gecombineerd met een vitale depressie.
En daarvoor heb ik een prenatale hormonale depressie gehad. Beide depressies waren ernstig, met name de laatste door de combinatie met die rouwtoestand.
Maar goed, wellicht scheelt het dat mijn kind nooit de oorzaak van mijn depressies is geweest. Dat neemt niet weg dat ik achteraf vind dat ik toen geen goede moeder was, maar dat zit hem niet in agressie of emotionele afwezigheid tov mijn kind. Dat zat hem meer in andere dingen, zoals gebrek aan structuur bijvoorbeeld. Ik was in die tijd gewoon nogal beperkt in mijn functioneren en dat beetje wat ik had stak ik in mijn kind.
Overigens zijn er ook gradaties in depressies. En afhankelijk daarvan werkt het ene beter dan het andere. FV: jij spreekt voornamelijk vanuit je eigen ervaring. Welke diagnose was bij jou gesteld: milde, matige, ernstige depressie?
Post traumatische stress stoornis, verstoorde rouwverwerking gecombineerd met een vitale depressie.
En daarvoor heb ik een prenatale hormonale depressie gehad. Beide depressies waren ernstig, met name de laatste door de combinatie met die rouwtoestand.
Maar goed, wellicht scheelt het dat mijn kind nooit de oorzaak van mijn depressies is geweest. Dat neemt niet weg dat ik achteraf vind dat ik toen geen goede moeder was, maar dat zit hem niet in agressie of emotionele afwezigheid tov mijn kind. Dat zat hem meer in andere dingen, zoals gebrek aan structuur bijvoorbeeld. Ik was in die tijd gewoon nogal beperkt in mijn functioneren en dat beetje wat ik had stak ik in mijn kind.
Am Yisrael Chai!
zondag 21 september 2008 om 22:00
Ik moet zelfs eerlijk zeggen dat emotie regulatie mij nu moeilijker afgaat dan toen ik in het diepst van de ellende zat. Toen voer ik dusdanig op ratio en stond ik zo ver van mijn emotie af dat het korte lontje dat ik in mijn normale doen heb veel minder aanwezig was. Omdat ik mijn emoties niet vertrouwde - want depressief en dus zo gek als een deur - liet ik ze veel minder toe.
Nu durf ik echt wel eens te roepen dat ik gék van dat gejengel word en dat ik er He - Le - Maal KLAAR mee ben, maar toen was ik veel te bang dat ik die emotie niet meer uit kon komen of dat ie weer onderdeel was van de depressie ipv echt.
Nu durf ik echt wel eens te roepen dat ik gék van dat gejengel word en dat ik er He - Le - Maal KLAAR mee ben, maar toen was ik veel te bang dat ik die emotie niet meer uit kon komen of dat ie weer onderdeel was van de depressie ipv echt.
Am Yisrael Chai!
