Kinderen
alle pijlers
Botsing met puber
zondag 21 september 2008 om 22:34
Na deze zomervakantie is mijn jongste naar de eerste klas van de middelbare school gegaan.
Met het openen van de schoolpoorten heeft hij besloten dat hij groot en stoer is, en dat uit zich in eigenwijsheid, niet luisteren en altijd het laatste woord willen hebben, en alles spreekt hij tegen.
Elk weerwoord begint met 'maar' op verontwaardigde toon en gaat vergezeld van een verongelijkt gezicht.
Zoekt aansluiting bij raddraaiers uit de klas en wil 's avonds de straat op.
De eerste week was ik verrast, de tweede week raakte ik geïrriteerd, en vanavond ben ik ontploft.
Het is een overgang, hij is onzeker, hij krijgt allemaal nieuwe indrukken, wisselen van lokaal, een docent per vak, een locker, hij is brugklasser, een zware tas, huiswerk en een vol rooster.
Ik weet het allemaal best, en hou er ook rekening mee.
Geeft hem tips, niet dat hij ze moet volgen, ik zeg hem: hou het in gedachten, en neem het in overweging. Ik denk dat je er iets aan kan hebben, maar jíj moet dat ook vinden.
Agenda en huiswerk. Hij gaat er (naar mijn mening) te nonchalant mee om.
Is spullen steeds kwijt, terwijl we samen overal een vaste plek voor bedacht hebben.
Hij is al diverse malen spullen vergeten in te pakken en mee te nemen, ik heb hem al meerdere keren net op het nippertje terug kunnen halen omdat zijn brood nog op het aanrecht lag.
Ik heb hem opgedragen zijn tas 's avonds in te pakken, omdat het 's morgens opzoeken van de spullen niet handig is.
Daar had hij helemaal geen zin in, maar ik heb gezegd dat het MOEST, omdat in de voorgaande weken er steeds stress om was in de ochtend.
Stampend verdween hij naar boven, elke tree van de trap moest het ontgelden en de lamp schudde aan het plafond toen hij door zijn kamer liep.
Ik heb dit genegeerd.
Het stampen werd erger, en ondertussen hoorde ik dat hij met zijn boeken aan het gooien was.
Ik ben naar hem toe gegaan om te vragen wat de reden van die herrie was en het bleek dat hij een schrift kwijt was, zo schreeuwde hij mij toe.
Ik probeer hem al drie weken ertoe te bewegen zijn schoolspullen bij elkaar in zijn bureau te bewaren, maar nog steeds lag alles door het hele huis verspreid.
Ik heb hem gezegd dat vanaf NU hij van mij instrukties krijgt, die hij gaat opvolgen, of hij dat nou wil of niet.
Zo heb ik hem het huis door gedirigeerd: alle schoolspullen verzamelen, en meenemen naar zijn kamer.
Daar hebben we stapels gemaakt en soort bij soort in de kast gelegd.
Ook dit ging gooiend en smijtend, dus heb ik hem gezegd dat als er iets stuk zou gaan hierdoor, hij zelf een nieuw exemplaar zou moeten betalen.
Het schrift dat hij niet vinden kon, was hierna nog niet boven water gekomen.
Ondertussen nog steeds maar vloeken en tieren, en ik ben beneden nog overal gaan zoeken, maar niks te vinden.
Uiteindelijk bleek het schrift in zijn bed te liggen, tussen zijn dekbed.
Dat was niet zijn schuld, hij had het daar niet neergelegd.
Wie dan wel? vroeg ik, inmiddels al aardig tegen het kookpunt, Ik soms? Dát beweer ik niet, dát maak jij ervan. Hij wilde weglopen, waarbij hij bijna een glazen vitrine kast omver liep.
Toen ben ik uit mijn vel gesprongen: "Kom jij eens terug, jij kleine kl**tzak.... heb ik geroepen.
Hij begon te huilen: "Ja, noem me maar een kl**tzak, want dat ben ik toch? Ik kan niks, ik doe niks goed, enz. enz.
Ik heb er spijt van dat ik dat gezegd heb, en dat heb ik ook gezegd, maar wel met een maar....waarom luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Ik zeg het om hem te helpen, niet om hem dwars te zitten. En waarom, als dingen niet lukken, komt hij niet naar me toe, dan zoeken we een oplossing. Waarom alles zo op laten lopen tot het een probleem is geworden. En dan nog: heeft hij werkelijk een probleem, dan kan dat ook verholpen worden.
Het is niet nodig dat hij zichzelf zo overstuur maakt om een schrift, hij doet het zichzelf zo aan.
Dan denk ik jij kleine kl**tzak, en ik weet dat het niet goed is, maar ik ben ook driftig en dan zeg ik het toch.
Ik schiet echt niet gauw uit mijn slof.
Maar als ik dat nu al heb na amper een maand middelbare school.
Ik heb echt het gevoel dat ik er bij hem bovenop moet zitten om hem in het gareel te houden, omdat hij me binnen de kortste keren ontglipt.
Zijn er meer pubermoeders hier?
Herkenning?
Met het openen van de schoolpoorten heeft hij besloten dat hij groot en stoer is, en dat uit zich in eigenwijsheid, niet luisteren en altijd het laatste woord willen hebben, en alles spreekt hij tegen.
Elk weerwoord begint met 'maar' op verontwaardigde toon en gaat vergezeld van een verongelijkt gezicht.
Zoekt aansluiting bij raddraaiers uit de klas en wil 's avonds de straat op.
De eerste week was ik verrast, de tweede week raakte ik geïrriteerd, en vanavond ben ik ontploft.
Het is een overgang, hij is onzeker, hij krijgt allemaal nieuwe indrukken, wisselen van lokaal, een docent per vak, een locker, hij is brugklasser, een zware tas, huiswerk en een vol rooster.
Ik weet het allemaal best, en hou er ook rekening mee.
Geeft hem tips, niet dat hij ze moet volgen, ik zeg hem: hou het in gedachten, en neem het in overweging. Ik denk dat je er iets aan kan hebben, maar jíj moet dat ook vinden.
Agenda en huiswerk. Hij gaat er (naar mijn mening) te nonchalant mee om.
Is spullen steeds kwijt, terwijl we samen overal een vaste plek voor bedacht hebben.
Hij is al diverse malen spullen vergeten in te pakken en mee te nemen, ik heb hem al meerdere keren net op het nippertje terug kunnen halen omdat zijn brood nog op het aanrecht lag.
Ik heb hem opgedragen zijn tas 's avonds in te pakken, omdat het 's morgens opzoeken van de spullen niet handig is.
Daar had hij helemaal geen zin in, maar ik heb gezegd dat het MOEST, omdat in de voorgaande weken er steeds stress om was in de ochtend.
Stampend verdween hij naar boven, elke tree van de trap moest het ontgelden en de lamp schudde aan het plafond toen hij door zijn kamer liep.
Ik heb dit genegeerd.
Het stampen werd erger, en ondertussen hoorde ik dat hij met zijn boeken aan het gooien was.
Ik ben naar hem toe gegaan om te vragen wat de reden van die herrie was en het bleek dat hij een schrift kwijt was, zo schreeuwde hij mij toe.
Ik probeer hem al drie weken ertoe te bewegen zijn schoolspullen bij elkaar in zijn bureau te bewaren, maar nog steeds lag alles door het hele huis verspreid.
Ik heb hem gezegd dat vanaf NU hij van mij instrukties krijgt, die hij gaat opvolgen, of hij dat nou wil of niet.
Zo heb ik hem het huis door gedirigeerd: alle schoolspullen verzamelen, en meenemen naar zijn kamer.
Daar hebben we stapels gemaakt en soort bij soort in de kast gelegd.
Ook dit ging gooiend en smijtend, dus heb ik hem gezegd dat als er iets stuk zou gaan hierdoor, hij zelf een nieuw exemplaar zou moeten betalen.
Het schrift dat hij niet vinden kon, was hierna nog niet boven water gekomen.
Ondertussen nog steeds maar vloeken en tieren, en ik ben beneden nog overal gaan zoeken, maar niks te vinden.
Uiteindelijk bleek het schrift in zijn bed te liggen, tussen zijn dekbed.
Dat was niet zijn schuld, hij had het daar niet neergelegd.
Wie dan wel? vroeg ik, inmiddels al aardig tegen het kookpunt, Ik soms? Dát beweer ik niet, dát maak jij ervan. Hij wilde weglopen, waarbij hij bijna een glazen vitrine kast omver liep.
Toen ben ik uit mijn vel gesprongen: "Kom jij eens terug, jij kleine kl**tzak.... heb ik geroepen.
Hij begon te huilen: "Ja, noem me maar een kl**tzak, want dat ben ik toch? Ik kan niks, ik doe niks goed, enz. enz.
Ik heb er spijt van dat ik dat gezegd heb, en dat heb ik ook gezegd, maar wel met een maar....waarom luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Ik zeg het om hem te helpen, niet om hem dwars te zitten. En waarom, als dingen niet lukken, komt hij niet naar me toe, dan zoeken we een oplossing. Waarom alles zo op laten lopen tot het een probleem is geworden. En dan nog: heeft hij werkelijk een probleem, dan kan dat ook verholpen worden.
Het is niet nodig dat hij zichzelf zo overstuur maakt om een schrift, hij doet het zichzelf zo aan.
Dan denk ik jij kleine kl**tzak, en ik weet dat het niet goed is, maar ik ben ook driftig en dan zeg ik het toch.
Ik schiet echt niet gauw uit mijn slof.
Maar als ik dat nu al heb na amper een maand middelbare school.
Ik heb echt het gevoel dat ik er bij hem bovenop moet zitten om hem in het gareel te houden, omdat hij me binnen de kortste keren ontglipt.
Zijn er meer pubermoeders hier?
Herkenning?
maandag 22 september 2008 om 17:18
Hier krijgt die van mij kleedgeld en sinds twee jaar heeft ze ook een bijbaantje, dus dat gebedel is er niet meer bij. De jongste gaat ook kleedgeld krijgen als ze naar het VO gaat. En komen ze er niet mee uit, nou ja, het staat ze vrij om een bijbaantje te nemen. Met 13 jaar kun je al gaan folderen.
Als je kinderen nog klein zijn, heb je vaak geen idee wat voor een "atoombom"kan ontploffen als de puberteit begint. Ik moet zeggen, met mijn oudste heb ik het dan nog wel getroffen(altijd braaf haar huiswerk, nooit spijbelen), bij nummer 2 moet ik het maar afwachten.
Als je kinderen nog klein zijn, heb je vaak geen idee wat voor een "atoombom"kan ontploffen als de puberteit begint. Ik moet zeggen, met mijn oudste heb ik het dan nog wel getroffen(altijd braaf haar huiswerk, nooit spijbelen), bij nummer 2 moet ik het maar afwachten.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
maandag 22 september 2008 om 19:46
Shahla, hier barst ook geregeld de bom hoor. Vooral als ik een beetje aan het PMS-en ben is het lontje erg kort (kan haast niet anders dan dat de leerlingen in de klas dat ook merken, als er nog eens een slimmerd een cyclus gaat bijhouden dan ben ik de lul). Maar ja, soms halen ze ook echt het bloed onder je nagels vandaan. Aan de andere kant: ik geloof dat ik nooit zo gelachen heb als sinds mijn kinderen pubers zijn. Die opmerkingen, grappen en beschrijvingen van situaties van ze zijn echt hilarisch. En bij de oudste (15) zie ik steeds vaker hoe leuk ze wordt qua karakter.
maandag 22 september 2008 om 20:22
Nog een keer: fijn al die herkenning.
Ook inderdaad de lege blikjes, uberal serviesgoed, een slagveld maaktie van zijn kamer (dit doet zijn broer trouwens ook, het is niet alleen de puber-van-dit-topic).
Aangesproken voel ik me door de posting van Allis: ik beken dat mijn advies vaak een sturende ondertoon heeft, en dat voelt hij natuurlijk haarfijn aan. Ik weet ook dat ik een probleem heb met loslaten wat hem betreft, dat speelt zeker mee.
Over het mezelf laten kennen: ik vind dat ik tenopzichte van mijn dierbaren, mensen die het dichtst bij me staan, mezelf best mag laten kennen.
Dat dit in elk geval geen zwaktebod is, ik ben mens, en af en toe is mijn emmer ook vol, en dan ga ik uit mijn dak.
Inslikken van je woede is ongezond, en zo nu en dan kan het flink knallen bij ons thuis, en dat is helemaal niet erg.
Ik schaam me er niet voor.
Wel heb ik spijt dat ik hem klootzak noemde, maar we hebben er vanochtend nog even rustig over kunnen praten (zijn tas had hij tenslotte al ingepakt gisteravond....), en dat klootzak vond hij het ergste niet zei hij. Hij vond het gemeen dat ik zo deed terwijl ik zelf ook vaak dingen kwijt ben. En ik zei dat ik niet zo deed omdat hij iets kwijt was, maar omdat hij zoveel herrie maakte dat het hele huis ervan waagde. Als ik toen niet had uitgekeken, had ik weer in een eindeloze discussie verzeild geraakt, maar ik heb een einde aan het gesprek gemaakt: ik kan merken dat je groot wordt: je hebt een eigen mening, en die is niet hetzelfde als die van mij. Zullen we het laten rusten nu? Nog geen vijf minuten later vroeg hij om advies over hoe te handelen met zijn spullen tijdens de gymles. Ik heb gezegd hoe ik dat vroeger deed, en het was o.k.
Vanmiddag uit school nog gevraagd hoe hij het bij de gym had opgelost, en hij had mijn werkwijze maar gevolgd.
Wss is hij nu even tam door wat er is voorgevallen, geeft wel even rust.
Van de raad die ik hier heb gekregen heb ik ter harte genomen om een afweging te maken tussen de voor mij wel- en niet belangrijke zaken, waarbij de consequenties voor hemzelf zijn.
Ik zal idd proberen om iets meer los te laten dan, want anders loop ik alleen maar de hele dag aanwijzingen te geven, en dan gaat het ook het ene oor in en het andere uit.
Ik hoop op nog meer ervaringen hier, gedeelde smart is halve smart, en het is gewoon ook wel hilarisch, soms.
Ook inderdaad de lege blikjes, uberal serviesgoed, een slagveld maaktie van zijn kamer (dit doet zijn broer trouwens ook, het is niet alleen de puber-van-dit-topic).
Aangesproken voel ik me door de posting van Allis: ik beken dat mijn advies vaak een sturende ondertoon heeft, en dat voelt hij natuurlijk haarfijn aan. Ik weet ook dat ik een probleem heb met loslaten wat hem betreft, dat speelt zeker mee.
Over het mezelf laten kennen: ik vind dat ik tenopzichte van mijn dierbaren, mensen die het dichtst bij me staan, mezelf best mag laten kennen.
Dat dit in elk geval geen zwaktebod is, ik ben mens, en af en toe is mijn emmer ook vol, en dan ga ik uit mijn dak.
Inslikken van je woede is ongezond, en zo nu en dan kan het flink knallen bij ons thuis, en dat is helemaal niet erg.
Ik schaam me er niet voor.
Wel heb ik spijt dat ik hem klootzak noemde, maar we hebben er vanochtend nog even rustig over kunnen praten (zijn tas had hij tenslotte al ingepakt gisteravond....), en dat klootzak vond hij het ergste niet zei hij. Hij vond het gemeen dat ik zo deed terwijl ik zelf ook vaak dingen kwijt ben. En ik zei dat ik niet zo deed omdat hij iets kwijt was, maar omdat hij zoveel herrie maakte dat het hele huis ervan waagde. Als ik toen niet had uitgekeken, had ik weer in een eindeloze discussie verzeild geraakt, maar ik heb een einde aan het gesprek gemaakt: ik kan merken dat je groot wordt: je hebt een eigen mening, en die is niet hetzelfde als die van mij. Zullen we het laten rusten nu? Nog geen vijf minuten later vroeg hij om advies over hoe te handelen met zijn spullen tijdens de gymles. Ik heb gezegd hoe ik dat vroeger deed, en het was o.k.
Vanmiddag uit school nog gevraagd hoe hij het bij de gym had opgelost, en hij had mijn werkwijze maar gevolgd.
Wss is hij nu even tam door wat er is voorgevallen, geeft wel even rust.
Van de raad die ik hier heb gekregen heb ik ter harte genomen om een afweging te maken tussen de voor mij wel- en niet belangrijke zaken, waarbij de consequenties voor hemzelf zijn.
Ik zal idd proberen om iets meer los te laten dan, want anders loop ik alleen maar de hele dag aanwijzingen te geven, en dan gaat het ook het ene oor in en het andere uit.
Ik hoop op nog meer ervaringen hier, gedeelde smart is halve smart, en het is gewoon ook wel hilarisch, soms.
maandag 22 september 2008 om 20:25
Over het sturen van je kind: puber 1 is voor zijn sport bij een mentale begeleider geweest en daar kwamen ook de 'huis-tuin-en-keuken' puberzaken en thuissituatie wel eens ter sprake.
Volgens deze begeleider was het sturen van een kind van 14 en ouder zinloos, omdat dat alleen averechts zou werken. Wij zijn nav dat advies minder gaan sturen (lees: stukken minder voor hem gaan regelen) en het gaat sindsdien stukken beter met hem.
Zijn kamer is zijn plekje en als hij daar door de vuile kleren moet waden is zijn probleem. Zeker als hij niets meer heeft om aan te doen, of zijn sportkleding is niet gewassen voor een training/wedstrijd. Sinds hij een paar keer daarmee flink op zn bek is gegaan vergeet hij écht niet meer alles op tijd in de was te gooien!
Volgens deze begeleider was het sturen van een kind van 14 en ouder zinloos, omdat dat alleen averechts zou werken. Wij zijn nav dat advies minder gaan sturen (lees: stukken minder voor hem gaan regelen) en het gaat sindsdien stukken beter met hem.
Zijn kamer is zijn plekje en als hij daar door de vuile kleren moet waden is zijn probleem. Zeker als hij niets meer heeft om aan te doen, of zijn sportkleding is niet gewassen voor een training/wedstrijd. Sinds hij een paar keer daarmee flink op zn bek is gegaan vergeet hij écht niet meer alles op tijd in de was te gooien!
maandag 22 september 2008 om 21:17
quote:madamemicmac schreef op 22 september 2008 @ 16:21:
[quote]shahla schreef op 22 september 2008 @ 14:15:
[...]
Heb dit van de week nog met m'n zoon meegemaakt en het heeft de lucht weer flink geklaard! Hij heeft duidelijk gemerkt dat ie óver onze grens ging...Ik nog niet zolang geleden net zo. De lucht is daarna inderdaad geklaard. Toch..het zou zo makkelijk anders kunnen. Jammer dat dit zo slecht lukt en we af en toe van scene naar scene toeleven.
[quote]shahla schreef op 22 september 2008 @ 14:15:
[...]
Heb dit van de week nog met m'n zoon meegemaakt en het heeft de lucht weer flink geklaard! Hij heeft duidelijk gemerkt dat ie óver onze grens ging...Ik nog niet zolang geleden net zo. De lucht is daarna inderdaad geklaard. Toch..het zou zo makkelijk anders kunnen. Jammer dat dit zo slecht lukt en we af en toe van scene naar scene toeleven.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 september 2008 om 21:27
maandag 22 september 2008 om 21:45
Ja soms zijn ze bijzonder hardnekkig... Is het al 3 keer fout gegaan met een werkstuk (te laat aan begonnen), dan gaat het bij werkstuk nr. 4 weer fout op dezelfde manier. Ze krijgen het weken vantevoren op. Als je dan oppert om steeds een klein stukje te doen, dan wordt er gezegd: ik kan het zelf wel regelen. Maar uiteindelijk heb je op zondagavond toch weer een boze/huilende puber omdat het niet afkomt of er toch iets tegenzit. Dan zegt mijn dochter vaak wel: mam, je had gelijk. Maar ja, dan is het wel al te laat. M.a.w.: je ziet de problemen al mijlenver aankomen en tóch gebeuren ze. Dan denk ik wel: maak het niet zo moeilijk voor jezelf, leer nou eens van je fouten. Nou ja, dan probeer ik maar te zwijgen....
dinsdag 23 september 2008 om 06:48
quote:zoefie schreef op 22 september 2008 @ 19:46:
Shahla, hier barst ook geregeld de bom hoor. Vooral als ik een beetje aan het PMS-en ben is het lontje erg kort (kan haast niet anders dan dat de leerlingen in de klas dat ook merken, als er nog eens een slimmerd een cyclus gaat bijhouden dan ben ik de lul). Maar ja, soms halen ze ook echt het bloed onder je nagels vandaan. Aan de andere kant: ik geloof dat ik nooit zo gelachen heb als sinds mijn kinderen pubers zijn. Die opmerkingen, grappen en beschrijvingen van situaties van ze zijn echt hilarisch. En bij de oudste (15) zie ik steeds vaker hoe leuk ze wordt qua karakter.
Zoonlief en vrienden wisten anders precies wanneer docent engels ongesteld was .....kwam hij weer lachend thuis want jeeee wat kon ze dan flippen.
Volgens hem was het een sport om erachter te komen wanneer docenten en klasgenoten ongesteld waren.....
Wat te denken van de bussen deo die erdoorheen gaan....het 2 keer per dag douche...de puistjes....maar ook de humor die ze hebben...het hilarisch vertellen van verhalen die gebeurt zijn op school.
Het ene moment de stoere volwassen vent die denkt alles te weten....maar het andere moment je beettpakt en even weer het kleine ventje zijn die vraagt om een zoen en knuffel...
Shahla, hier barst ook geregeld de bom hoor. Vooral als ik een beetje aan het PMS-en ben is het lontje erg kort (kan haast niet anders dan dat de leerlingen in de klas dat ook merken, als er nog eens een slimmerd een cyclus gaat bijhouden dan ben ik de lul). Maar ja, soms halen ze ook echt het bloed onder je nagels vandaan. Aan de andere kant: ik geloof dat ik nooit zo gelachen heb als sinds mijn kinderen pubers zijn. Die opmerkingen, grappen en beschrijvingen van situaties van ze zijn echt hilarisch. En bij de oudste (15) zie ik steeds vaker hoe leuk ze wordt qua karakter.
Zoonlief en vrienden wisten anders precies wanneer docent engels ongesteld was .....kwam hij weer lachend thuis want jeeee wat kon ze dan flippen.
Volgens hem was het een sport om erachter te komen wanneer docenten en klasgenoten ongesteld waren.....
Wat te denken van de bussen deo die erdoorheen gaan....het 2 keer per dag douche...de puistjes....maar ook de humor die ze hebben...het hilarisch vertellen van verhalen die gebeurt zijn op school.
Het ene moment de stoere volwassen vent die denkt alles te weten....maar het andere moment je beettpakt en even weer het kleine ventje zijn die vraagt om een zoen en knuffel...
dinsdag 23 september 2008 om 11:59
Zoefie, jouw kind zegt dan tenminste nog dat je eigenlijk gelijk had. Die van mij niet hoor. Hij weet het altijd weer zo te draaien dat het allemaal aan andere dingen en andere mensen heeft gelegen. Mijn zoon heeft o.a. als handicap dat hij zijn eigen aandeel in het geheel niet kan zien. Wat zijn gedrag en uitspraken doen bij andere mensen. Als die reacties of acties dan niet leuk voor hem uitpakken, wat hij eigenlijk zelf heeft uitgelokt, ligt het aan die andere mensen. En dit issue valt niet te omzeilen. Het is iets wat hij heeft, zoals hij is en doet. Ik hou mijn hart vast voor later. Met dit gedrag hoeft hij bij een werkgever niet aan te komen. Of hij treft een keer de verkeerde in de maatschappij.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 september 2008 om 12:34
dinsdag 23 september 2008 om 13:44
Uiteraard wijs ik hem er bij herhaling wel op maar het beklijft niet. Hij ziet het serieus niet in. Dat inschattingsvermogen en inzicht in sociale situaties is niet goed ontwikkeld bij hem en het zal altijd zwak blijven. Iets kunnen inzien of iets willen inzien maakt een wereld van verschil.
Dat maakt dat jouw kinderen straks wel bijdraaien en die inschatting ook 'boeiend' vinden. Met mijn zoon wordt dat heel lastig straks. Iets wat je niet kúnt inzien, is heel moeilijk om te draaien om het aan te leren.
Ik denk dat het voor hem ook verwarrend en oneerlijk aanvoelt en dat hij werkelijk het gevoel heeft dat anderen hem benadelen en dat hij daar niks aan kan doen. Dat het niet aan hem ligt omdat hij niet het vermogen heeft aan te voelen dat het óók aan hem ligt of alleen aan hem, afhankelijk van de situatie.
Het is overigens geen rot jongen. Het is een puber met een psychiatrische problematiek.
Dat maakt dat jouw kinderen straks wel bijdraaien en die inschatting ook 'boeiend' vinden. Met mijn zoon wordt dat heel lastig straks. Iets wat je niet kúnt inzien, is heel moeilijk om te draaien om het aan te leren.
Ik denk dat het voor hem ook verwarrend en oneerlijk aanvoelt en dat hij werkelijk het gevoel heeft dat anderen hem benadelen en dat hij daar niks aan kan doen. Dat het niet aan hem ligt omdat hij niet het vermogen heeft aan te voelen dat het óók aan hem ligt of alleen aan hem, afhankelijk van de situatie.
Het is overigens geen rot jongen. Het is een puber met een psychiatrische problematiek.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 september 2008 om 09:58
Hier nog een docent, die de pubers dus van een andere kant ziet. Erg leuk, herkenbaar om de reacties en problemen van ouders te lezen. Ook leerzaam, want wij docenten hebben soms wel eens het idee dat pubers alleen wonen. Zo vaak missen ze spullen, eten ze niks of komen ze te laat. Het lijkt ouders soms niets te kunnen schelen. Maar dat valt gelukkig dus mee .
Maarrrrrr, het goede nieuws voor jullie misschien is dat die pubers die thuis met de deuren smijten, voor mij graag klusjes doen. Natuurlijk leuk om een stukje les te missen, maar de jongens met de grootste mond staan altijd uit zichzelf paraat om een doos stencils te tillen (ben zwanger). De leukste lessen zijn met de ergste pubers, ze hebben humor en zijn (echt waar) meestal juist erg betrokken en lief. Die opvoeding van jullie zit echt wel snor.
In mijn lessen besteed ik regelmatig aandacht aan argumenteren. Ik geef altijd voorbeelden van ouders en pubers. Dat ze niet mogen stappen van 'jullie' omdat.... En dan verzinnen we met zijn allen 'foute argumenten'. Vinden ze reuzegrappig, want dan hebben ze iets om mee te slaan thuis. Maar de grap is dat ze uiteindelijk heel veel argumenten van ouders voor wat ze dan ook niet mogen, wél redelijk vinden. Sterker nog: ze vinden het, ondanks al hun commentaar op jullie, de normaalste zaak van de wereld dat die regels opgelegd worden.
Met andere woorden: jullie doen het prima!
Groetjes,
Sterre
Maarrrrrr, het goede nieuws voor jullie misschien is dat die pubers die thuis met de deuren smijten, voor mij graag klusjes doen. Natuurlijk leuk om een stukje les te missen, maar de jongens met de grootste mond staan altijd uit zichzelf paraat om een doos stencils te tillen (ben zwanger). De leukste lessen zijn met de ergste pubers, ze hebben humor en zijn (echt waar) meestal juist erg betrokken en lief. Die opvoeding van jullie zit echt wel snor.
In mijn lessen besteed ik regelmatig aandacht aan argumenteren. Ik geef altijd voorbeelden van ouders en pubers. Dat ze niet mogen stappen van 'jullie' omdat.... En dan verzinnen we met zijn allen 'foute argumenten'. Vinden ze reuzegrappig, want dan hebben ze iets om mee te slaan thuis. Maar de grap is dat ze uiteindelijk heel veel argumenten van ouders voor wat ze dan ook niet mogen, wél redelijk vinden. Sterker nog: ze vinden het, ondanks al hun commentaar op jullie, de normaalste zaak van de wereld dat die regels opgelegd worden.
Met andere woorden: jullie doen het prima!
Groetjes,
Sterre
woensdag 24 september 2008 om 11:23
Hoi,
Even laten weten dat na de uitbarsting van zondagavond de lucht wel geklaard is.
Het zat te broeien, het was onvermijdelijk dat de bom zou barsten.
Ik geef hem wat meer ruimte om dingen verkeerd te doen, en hem te laten merken wat voor consequenties dat heeft, zodat hij voor een volgende keer zelf maatregelen kan bedenken.
En hij heeft mij gisteren ook om advies gevraagd over iets van school, en ik heb geen raad gegeven, maar we hebben samen bedacht wat de oplossing zou kunnen zijn...terwijl ik mijn antwoord al klaar had voordat hij de vraag volledig gesteld had (maar ik hield me in). En hij uiteindelijk toch tot een andere oplossing besloot...
Voor nu dus even rust in de tent.
Ik vind dit een heel nuttig en leerzaam topic!
Even laten weten dat na de uitbarsting van zondagavond de lucht wel geklaard is.
Het zat te broeien, het was onvermijdelijk dat de bom zou barsten.
Ik geef hem wat meer ruimte om dingen verkeerd te doen, en hem te laten merken wat voor consequenties dat heeft, zodat hij voor een volgende keer zelf maatregelen kan bedenken.
En hij heeft mij gisteren ook om advies gevraagd over iets van school, en ik heb geen raad gegeven, maar we hebben samen bedacht wat de oplossing zou kunnen zijn...terwijl ik mijn antwoord al klaar had voordat hij de vraag volledig gesteld had (maar ik hield me in). En hij uiteindelijk toch tot een andere oplossing besloot...
Voor nu dus even rust in de tent.
Ik vind dit een heel nuttig en leerzaam topic!
woensdag 24 september 2008 om 22:58
Handige linksite : http://www.tiszo-gezin.nl/index.php?id=376
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 25 september 2008 om 09:24
Fijn Perel, dat het nu weer (even ) rustig is!
Sterre, ik werk zelf ook met pubers en die van anderen zijn inderdaad vaak stukken beleefder en socialer dan je eigen exemplaar
Maar thuis durven ze natuurlijk ook meer. Je afzetten waar je je veilig voelt etc.
Als mijn dochter te laat op school komt ligt dat natuurlijk ook aan ons; wij roepen haar zomaar terug om haar er op te wijzen dat haar tas met boeken, brood en drinken nog bij de deur staat, en dat kost dan net die ene essentiele halve minuut die ze hard nodig heeft om op tijd te komen.
En vervolgens mikt ze op school haar boeken in haar locker, vergeet ze ze er op tijd uit te halen en dat brood eet ze niet op, dus lijkt ze alsnog op zo'n alleenwonende puber die te laat is, en geen eten en geen spullen heeft.
Voor het netto resultaat hoeven we het dus niet te doen
Sterre, ik werk zelf ook met pubers en die van anderen zijn inderdaad vaak stukken beleefder en socialer dan je eigen exemplaar
Maar thuis durven ze natuurlijk ook meer. Je afzetten waar je je veilig voelt etc.
Als mijn dochter te laat op school komt ligt dat natuurlijk ook aan ons; wij roepen haar zomaar terug om haar er op te wijzen dat haar tas met boeken, brood en drinken nog bij de deur staat, en dat kost dan net die ene essentiele halve minuut die ze hard nodig heeft om op tijd te komen.
En vervolgens mikt ze op school haar boeken in haar locker, vergeet ze ze er op tijd uit te halen en dat brood eet ze niet op, dus lijkt ze alsnog op zo'n alleenwonende puber die te laat is, en geen eten en geen spullen heeft.
Voor het netto resultaat hoeven we het dus niet te doen
donderdag 25 september 2008 om 15:30
Sterre, dat is natuurlijk leuk om te horen maar daar hebben we thuis zo weinig aan
Misschien is het handig door te gaan met elkaar hier tips te geven?
Perel, fijn dat je met je zoon kon praten en hebt gewacht met je advies. En hoe heeft zijn oplossing uitgepakt?
Bianca, leuke link maar het is meer een site die je supersnel doorverwijst naar allerlei soorten hulpverlening. Dat is me even een brug te snel. Ik had gehoopt op tips.
Wat doe je trouwens met een puber die ineens een hele nieuwe vocabulaire schijnt te hebben. Vooral geuit als hij van mij iets moet doen in huis. Niet elke keer maar wel vaak. Ik denk dat jullie wel weten wat voor soort vocabulaire ik bedoel.
Misschien is het handig door te gaan met elkaar hier tips te geven?
Perel, fijn dat je met je zoon kon praten en hebt gewacht met je advies. En hoe heeft zijn oplossing uitgepakt?
Bianca, leuke link maar het is meer een site die je supersnel doorverwijst naar allerlei soorten hulpverlening. Dat is me even een brug te snel. Ik had gehoopt op tips.
Wat doe je trouwens met een puber die ineens een hele nieuwe vocabulaire schijnt te hebben. Vooral geuit als hij van mij iets moet doen in huis. Niet elke keer maar wel vaak. Ik denk dat jullie wel weten wat voor soort vocabulaire ik bedoel.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 25 september 2008 om 19:25
Wij hebben hier met vlagen een potje waar een euro per verbale uitschieter ingaat. Ook van ons! Iedereen let er dan een tijdje fanatiek op en dan raakt vanzelf de klad er weer in, maar als het nodig is voeren we 'm weer een tijdje in.
Van het gezamenlijk bij elkaar gevloekte en gescholden geld doen we dan met elkaar wat leuks, maar hoe groot je aandeel daarin is hangt er dus van af
Van het gezamenlijk bij elkaar gevloekte en gescholden geld doen we dan met elkaar wat leuks, maar hoe groot je aandeel daarin is hangt er dus van af
donderdag 25 september 2008 om 19:44
Shala,
Ik vind het wel een goed idee om een puber-topic aan te houden.
Het was gewoon heerlijk om al die herkenning te lezen en tips te krijgen.
Op dit moment is het met de jongste nog steeds wel relaxed.
Vanmiddag kwam de oudste, ook puber (15) thuis met een humeur dat ik niet van hem gewend was.
Dit is een kind waarmee ik nooit strijd hoef aan te gaan. Sowieso al gelijkmatig van karakter en hij is niet onzeker, die staat een stuk steviger in zijn schoenen.
Mam, zeg-tie dan, ik ben strontsacherijnig, laat mij maar gaan.
Die trekt zich meer terug. En vanavond komt hij denk ik wel weer tegen me aan zitten, vermoeid kijkend.
Ik weet niet waar het vandaan komt, zegt hij regelmatig.
Gewoon puur sacherijnig.
Dat is ook de puberteit.
Ik vind het wel een goed idee om een puber-topic aan te houden.
Het was gewoon heerlijk om al die herkenning te lezen en tips te krijgen.
Op dit moment is het met de jongste nog steeds wel relaxed.
Vanmiddag kwam de oudste, ook puber (15) thuis met een humeur dat ik niet van hem gewend was.
Dit is een kind waarmee ik nooit strijd hoef aan te gaan. Sowieso al gelijkmatig van karakter en hij is niet onzeker, die staat een stuk steviger in zijn schoenen.
Mam, zeg-tie dan, ik ben strontsacherijnig, laat mij maar gaan.
Die trekt zich meer terug. En vanavond komt hij denk ik wel weer tegen me aan zitten, vermoeid kijkend.
Ik weet niet waar het vandaan komt, zegt hij regelmatig.
Gewoon puur sacherijnig.
Dat is ook de puberteit.
donderdag 25 september 2008 om 21:02
Even inhakend op Moordwijfs perspectief: ik heb de meest gruwelijke herinnering aan de manier waarop mijn vader, in mijn bijzijn aan mijn jongere broers (die blijkbaar geschrokken waren van weer een puber-uitbarsting van mij) uitlegde wat er met mij aan de hand was. ZO vernederend! Ik voelde me totaal niet serieus genomen als mens als hij dat weer eens ging doen, het was echt een vorm van bagatelliseren of althans zo kwam het over. Doe dat alsjeblieft waar je puber niet bij is, mocht je het al nodig vinden.
donderdag 25 september 2008 om 21:39
Zullen we niet doen, dan, Missmara. Het was zelfs nooit bij me opgekomen.
Perel, in elk geval duidelijke taal van die puber. En als je het laat gaan, trekt het wel bij zonder discussie en gedoe. Doen we hier ook. Als we alleen willen zijn, geven we dat even aan en probeert de ander dat te respecteren. Er gaan hier ook dingen wél goed.
De tip van het geld in het potje gaat hier helaas niet werken. Mijn zoon krijgt geen zak - of kleedgeld. Als hij dingen nodig heeft krijgt hij ze gewoon. Over extra dingen proberen we afspraken te maken.
Perel, in elk geval duidelijke taal van die puber. En als je het laat gaan, trekt het wel bij zonder discussie en gedoe. Doen we hier ook. Als we alleen willen zijn, geven we dat even aan en probeert de ander dat te respecteren. Er gaan hier ook dingen wél goed.
De tip van het geld in het potje gaat hier helaas niet werken. Mijn zoon krijgt geen zak - of kleedgeld. Als hij dingen nodig heeft krijgt hij ze gewoon. Over extra dingen proberen we afspraken te maken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
