Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 10 september 2008 om 10:58
Thanks Dubio!
Het gaat ook goed. Alleen dit is het eerste geval dat mijn poot stijf houd. En goed ook. De oogkleppen zijn af zeg maar. Het voelt goed, maar het kost mij energie.
Wat helpt is om de gebeurtenissen op te schrijven, mails uit te printen. Als ik een "zwak" moment heb lees ik dat terug daardoor sta ik dan weer volledig achter mijn beslissing.
Ik ben gewoon niet een haatdragend typje. Vergeef snel, vergeet daardoor ook snel. Maar met de acties van afgelopen weken is hij te ver gegaan. Vooral voor draak.
Ben blij dat het goed met je gaat.
Het gaat ook goed. Alleen dit is het eerste geval dat mijn poot stijf houd. En goed ook. De oogkleppen zijn af zeg maar. Het voelt goed, maar het kost mij energie.
Wat helpt is om de gebeurtenissen op te schrijven, mails uit te printen. Als ik een "zwak" moment heb lees ik dat terug daardoor sta ik dan weer volledig achter mijn beslissing.
Ik ben gewoon niet een haatdragend typje. Vergeef snel, vergeet daardoor ook snel. Maar met de acties van afgelopen weken is hij te ver gegaan. Vooral voor draak.
Ben blij dat het goed met je gaat.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
donderdag 11 september 2008 om 21:31
Ja, inderdaad Mamz...maar ik ben er nog steeds zeer trots op dat ik snel vergeef, mensen in hun waarde laat, me kan verplaatsen in een ander, redelijk en begripvol ben, etc, etc. Maar ik zal me nooit meer zo wegcijferen voor iemand!
Perel, hoe gaat het meid?
Iemand iets van Elf gehoord? Na die ene keer heeft ze niets meer laten horen toch? Maak me een beetje zorgen.
Iseo, hoe is het? Druk met de studie? Werk je er eigenlijk bij? Hoe doe je dat met je kindje, gaat ze naar het kdv?
Hier is het rustig in huis. Af en toe bosten we maar ik merk dat ik flink van me af bijt en dat voelt wel lekker. Maar het loopt soepeler dan ooit. nee, da's geen reden om te twijfelen want ik hou gewoon niet meer van hem. Ik tel echt de dagen af tot het zover is dat ik in mijn huis kan.
We zijn in onderhandeling met potentiele kopers, maar ze nemen hun tijd zeg maar. Vervelend hoor. Maar ik heb er een goed gevoel over, het wordt wel verkocht hoor.
De kinderen reageren ok op het scheidingsnieuws. Ik denk doordat er nu geen ruzie of spanning is. De oudste vraagt af en toe wat dingen over het verhuizen, de auto, hoe we dan naar oma gaan, en dat ze wil dat papa hier blijft wonen etc. Ze begrijpt tot op zekere hoogte wel wat er gaat gebeuren.
Dertig-, Draakje is pas 5, vind het echt rot dat hij dit door moet maken. Maar aan de andere kant met zo'n moeder als voorbeeld komt het wel goed met hem hoor.
Perel, hoe gaat het meid?
Iemand iets van Elf gehoord? Na die ene keer heeft ze niets meer laten horen toch? Maak me een beetje zorgen.
Iseo, hoe is het? Druk met de studie? Werk je er eigenlijk bij? Hoe doe je dat met je kindje, gaat ze naar het kdv?
Hier is het rustig in huis. Af en toe bosten we maar ik merk dat ik flink van me af bijt en dat voelt wel lekker. Maar het loopt soepeler dan ooit. nee, da's geen reden om te twijfelen want ik hou gewoon niet meer van hem. Ik tel echt de dagen af tot het zover is dat ik in mijn huis kan.
We zijn in onderhandeling met potentiele kopers, maar ze nemen hun tijd zeg maar. Vervelend hoor. Maar ik heb er een goed gevoel over, het wordt wel verkocht hoor.
De kinderen reageren ok op het scheidingsnieuws. Ik denk doordat er nu geen ruzie of spanning is. De oudste vraagt af en toe wat dingen over het verhuizen, de auto, hoe we dan naar oma gaan, en dat ze wil dat papa hier blijft wonen etc. Ze begrijpt tot op zekere hoogte wel wat er gaat gebeuren.
Dertig-, Draakje is pas 5, vind het echt rot dat hij dit door moet maken. Maar aan de andere kant met zo'n moeder als voorbeeld komt het wel goed met hem hoor.
donderdag 11 september 2008 om 22:26
donderdag 11 september 2008 om 22:32
Mamzelle: Niet haatdragend type zijn is waarschijnlijk iets wat meer vrouwen hier zullen herkennen.. Dat denk ik ook. In elk geval ben ik er ook zo een.
Dat vergeven, mensen in hun waarde laten, en zo, dat doe ik ook. Maar...helaas cijfer ik me ook nog steeds teveel weg; vind ik anderen belangrijker dan mezelf; fout, ik weet het, maar het is voor mij een heel grote valkuil...
Rabobank, fijn om te lezen, dat je er weer bent, had al lang niets meer van je gelezen, nu is ook duidelijk waarom.
Dat vergeven, mensen in hun waarde laten, en zo, dat doe ik ook. Maar...helaas cijfer ik me ook nog steeds teveel weg; vind ik anderen belangrijker dan mezelf; fout, ik weet het, maar het is voor mij een heel grote valkuil...
Rabobank, fijn om te lezen, dat je er weer bent, had al lang niets meer van je gelezen, nu is ook duidelijk waarom.
donderdag 11 september 2008 om 23:18
Dank lieverds!!!!
Het niet haatdragend zijn helpt je ook om jezelf te blijven ontdekken. Ik ben gewoon niet zo, wij zijn gewoon niet zo.
Eigenlijk is dat iets waar wij met z'n allen enorm trots op mogen zijn. Dat wij onze kinderen op nr 1 zetten. En niet ons zelf. Het voelt enorm fijn om te weten dat het herkend wordt. Super!!! En klopt Nicole, er is een grens. Maar die grens ligt bij ons heel heel heel erg ver weg. Ik ben er achter dat ik daar trots op moet zijn, maar idd niet mezelf voorbij moet lopen. Ik moet geloven in mezelf, in mijn beslissingen, die ik ook voor draak neem.
Jullie zijn lief.
Liefs
Het niet haatdragend zijn helpt je ook om jezelf te blijven ontdekken. Ik ben gewoon niet zo, wij zijn gewoon niet zo.
Eigenlijk is dat iets waar wij met z'n allen enorm trots op mogen zijn. Dat wij onze kinderen op nr 1 zetten. En niet ons zelf. Het voelt enorm fijn om te weten dat het herkend wordt. Super!!! En klopt Nicole, er is een grens. Maar die grens ligt bij ons heel heel heel erg ver weg. Ik ben er achter dat ik daar trots op moet zijn, maar idd niet mezelf voorbij moet lopen. Ik moet geloven in mezelf, in mijn beslissingen, die ik ook voor draak neem.
Jullie zijn lief.
Liefs
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
vrijdag 12 september 2008 om 15:17
Zonnepitje, het gaat bij jou echt de goede kant op. Ik vind het fijn te lezen dat je man ook goed meewerkt en dat jullie de kinderen samen zo op kunnen vangen. Is echt een voorbeeld voor velen!
Dertigmin, zoals jij over je Draakje schrijft, dat klinkt enorm lief! Met zo'n moeder komt het echt wel goed. Jammer dat je ex zo reageert, maar jij bent alleen verantwoordelijk voor jouw gedrag, niet voor het zijne.
Leo, hoe gaat het inmiddels met Fien? Kinderen komen steeds in nieuwe fases terecht en de ene keer is dat makkelijker te behapstukken dan de andere. Hier is oudste plotseling heel goed in staat tot een weerwoord. Ze is 9 en was eigenlijk altijd best rustig en timide (behalve bij mij), maar opeens heeft ze haar mening en woordje klaar. Geweldig om te zien vind ik dat.
En dat mensen anoniem over je kletsen is zum kotzen, bah, daar heb ik zo'n hekel aan. Ik hoop dat je het van je af hebt kunnen zetten.
Iseo, hoe gaat het nu met je op school? Zit je al weer een beetje in het ritme?
Dubio, ik lees je altijd weer vol bewondering. Jij geeft zulke geweldige adviezen.
Mamz, Zonlicht, Nicole, met jullie alles goed?
Perel, ben jij al weer in wat rustiger vaarwater terecht gekomen?
Elfje, hoe gaat het nu met jou? Na dat berichtje van je maak ik me toch zorgen.
Hier is de zomer eigenlijk heel prettig verlopen. Op allerlei praktische ongemakken na, maar dat is nu gelukkig voor het merendeel weer goed (het ging met name om problemen met water en electriciteit). En nu is eindelijk alles weer normaal, de eindeloze vakantie is voorbij, kinderen weer naar school, man weer aan het werk. En ik heb weer wat meer tijd om hier te lezen en te schrijven.
Dertigmin, zoals jij over je Draakje schrijft, dat klinkt enorm lief! Met zo'n moeder komt het echt wel goed. Jammer dat je ex zo reageert, maar jij bent alleen verantwoordelijk voor jouw gedrag, niet voor het zijne.
Leo, hoe gaat het inmiddels met Fien? Kinderen komen steeds in nieuwe fases terecht en de ene keer is dat makkelijker te behapstukken dan de andere. Hier is oudste plotseling heel goed in staat tot een weerwoord. Ze is 9 en was eigenlijk altijd best rustig en timide (behalve bij mij), maar opeens heeft ze haar mening en woordje klaar. Geweldig om te zien vind ik dat.
En dat mensen anoniem over je kletsen is zum kotzen, bah, daar heb ik zo'n hekel aan. Ik hoop dat je het van je af hebt kunnen zetten.
Iseo, hoe gaat het nu met je op school? Zit je al weer een beetje in het ritme?
Dubio, ik lees je altijd weer vol bewondering. Jij geeft zulke geweldige adviezen.
Mamz, Zonlicht, Nicole, met jullie alles goed?
Perel, ben jij al weer in wat rustiger vaarwater terecht gekomen?
Elfje, hoe gaat het nu met jou? Na dat berichtje van je maak ik me toch zorgen.
Hier is de zomer eigenlijk heel prettig verlopen. Op allerlei praktische ongemakken na, maar dat is nu gelukkig voor het merendeel weer goed (het ging met name om problemen met water en electriciteit). En nu is eindelijk alles weer normaal, de eindeloze vakantie is voorbij, kinderen weer naar school, man weer aan het werk. En ik heb weer wat meer tijd om hier te lezen en te schrijven.
vrijdag 12 september 2008 om 20:53
Dag meisjes, lieverds allemaal.
Perel laat alles maar een beetje gaan zoals het gaat.
Ben verdrietig, emotioneel niet sterk.
Mijn oudste kind is een week of wat geleden tegen hetzelfde aangelopen als waar ik jaren tegenaan gelopen ben.
Hij wordt ouder en maakt keuzes, en nu koos hij anders dan paps gedacht had, en kledder, een kind met een schuldgevoel dat machteloos achterbleef, geen kans kreeg om het met zijn vader uit te praten.
Ik voelde zijn pijn, zo herkenbaar, en heb met hem gepraat. Vertelt dat zijn vader niet weet dat hij hem zo'n verdriet doet, dat hij dat ook niet bewust doet, dat dat pappa's handicap is.
Het andere kind is zo getreiterd met opmerkingen over mij dat hij met zenuwtrekken in zijn gezicht thuis kwam, met een hoofdpijnaanval (ik vermoed migraine) tot gevolg: twee dagen missen van de eerste week op de middelbare...
Ik zat op een gegeven moment op de wc, na een slapeloze nacht en dacht....nee ik vloekte, ik heb alle duivels uit de hel gevloekt, met ziektes en alles erbij, en tegelijkertijd gevraagd dat als God bestaat, of ie dat dan eens een keer aan mij wou laten zien, want dat ik er nu toch wel zó aan toe was.
En ze blijven loyaal naar hem.
Het zijn net honden, zei mijn vriendin, die mishandeld worden door hun baas. Doen hun kunstje voor een beetje aandacht, ze zijn blij met een kruimeltje dat ze door de tiran wordt toegeworpen.
Maar ze gaan zich dingen realiseren. Uit hun opmerkingen merk ik dat ze nadenken, dat er dingen niet kloppen, dat ze bang zijn hem teleur te stellen, omdat hij dan hatelijk wordt.
Jij bent ook wel eens teleurgesteld mam, en dan zeg je: dat maken we volgende keer wel weer goed, geeft niks, zei de een.
Jeetje, hij heeft zelf ook een vriendin, hoe kan hij dan zeggen alle vrouwen zouden zichzelf van kant moeten maken, zegt de ander.
En ik zet me schrap, ik ben een weg ingeslagen die hij niet heeft verwacht, er komt nog meer, nog veel meer.
Ik wil niet dood, maar op dit moment heb ik het gevoel dat er geen einde aan komt, en ik vind het leven echt niet meer leuk nu. Heb hierover gepraat met een prof. en allerlei gevoelens door gepraat. Ik voel eigenlijk heel weinig, dat is mijn beschermingssysteem, mijn overlevingsmodus. En het is niet raar, het is logisch in mijn situatie dat ik zo reageer.
Ik mag vooral lief zijn voor mezelf, en dat probeer ik dan maar.
Het lijkt wel of het allemaal bij elkaar komt nu.
Op mijn werk, in het gewone dagelijkse leven daarbuiten, het lijkt wel of het hele universum tegen me werkt.
Zou dat nou ook eens keer de andere richting op kunnen werken?
Bovendien heeft iemand die ik erg graag mocht vandaag afscheid genomen om helemaal uit beeld te verdwijnen, en hoewel hij niet speciaal was, weet ik wel dat hij er een uit duizenden was die ik graag nog een tijdje mee had willen maken.
Hij is een positieve man, zacht karakter, aboluut geen zacht ei, hij gaat een gelukkig leven tegemoet. Hart van goud, en heel jong nog.
Sja, ik heb echt het gevoel dat als dit nou mijn leven is, dat ik dan niet bij de spekkopers hoor, maar het zij zo. Wss heb ik dan in mijn vorige leven iets vreselijk verkeerd gedaan, dat kan niet anders. Ik zal gewoon doorgaan, zin of niet.
Ja, en op dit moment heb ik er ook geen zin in. Maar voor mijn kinderen moet ik. Dus doe ik het.
Ze zijn dit weekend niet bij mij, ik ga veel slapen denk ik.
Vind het wel fijn om te lezen hoe sterk veel van jullie hier zijn.
Oh, Zonnepitje, wat gun ik je de toekomst!!
Dubio = wonderwoman
Leo, ook zo lief, zo'n schat, zo'n oermoeder
Iseo, zoveel wijsheid, analytisch
Mamzelle, vetrouwd en nuchter, vaak
Zonlicht, ook al zo ver, ervaren.
en wie ik vergeet...
Iedereen met verdriet en twijfels, ik herken een heleboel.
Ik ga thee zetten.
Dag meisjes. Kus van mij.
Perel laat alles maar een beetje gaan zoals het gaat.
Ben verdrietig, emotioneel niet sterk.
Mijn oudste kind is een week of wat geleden tegen hetzelfde aangelopen als waar ik jaren tegenaan gelopen ben.
Hij wordt ouder en maakt keuzes, en nu koos hij anders dan paps gedacht had, en kledder, een kind met een schuldgevoel dat machteloos achterbleef, geen kans kreeg om het met zijn vader uit te praten.
Ik voelde zijn pijn, zo herkenbaar, en heb met hem gepraat. Vertelt dat zijn vader niet weet dat hij hem zo'n verdriet doet, dat hij dat ook niet bewust doet, dat dat pappa's handicap is.
Het andere kind is zo getreiterd met opmerkingen over mij dat hij met zenuwtrekken in zijn gezicht thuis kwam, met een hoofdpijnaanval (ik vermoed migraine) tot gevolg: twee dagen missen van de eerste week op de middelbare...
Ik zat op een gegeven moment op de wc, na een slapeloze nacht en dacht....nee ik vloekte, ik heb alle duivels uit de hel gevloekt, met ziektes en alles erbij, en tegelijkertijd gevraagd dat als God bestaat, of ie dat dan eens een keer aan mij wou laten zien, want dat ik er nu toch wel zó aan toe was.
En ze blijven loyaal naar hem.
Het zijn net honden, zei mijn vriendin, die mishandeld worden door hun baas. Doen hun kunstje voor een beetje aandacht, ze zijn blij met een kruimeltje dat ze door de tiran wordt toegeworpen.
Maar ze gaan zich dingen realiseren. Uit hun opmerkingen merk ik dat ze nadenken, dat er dingen niet kloppen, dat ze bang zijn hem teleur te stellen, omdat hij dan hatelijk wordt.
Jij bent ook wel eens teleurgesteld mam, en dan zeg je: dat maken we volgende keer wel weer goed, geeft niks, zei de een.
Jeetje, hij heeft zelf ook een vriendin, hoe kan hij dan zeggen alle vrouwen zouden zichzelf van kant moeten maken, zegt de ander.
En ik zet me schrap, ik ben een weg ingeslagen die hij niet heeft verwacht, er komt nog meer, nog veel meer.
Ik wil niet dood, maar op dit moment heb ik het gevoel dat er geen einde aan komt, en ik vind het leven echt niet meer leuk nu. Heb hierover gepraat met een prof. en allerlei gevoelens door gepraat. Ik voel eigenlijk heel weinig, dat is mijn beschermingssysteem, mijn overlevingsmodus. En het is niet raar, het is logisch in mijn situatie dat ik zo reageer.
Ik mag vooral lief zijn voor mezelf, en dat probeer ik dan maar.
Het lijkt wel of het allemaal bij elkaar komt nu.
Op mijn werk, in het gewone dagelijkse leven daarbuiten, het lijkt wel of het hele universum tegen me werkt.
Zou dat nou ook eens keer de andere richting op kunnen werken?
Bovendien heeft iemand die ik erg graag mocht vandaag afscheid genomen om helemaal uit beeld te verdwijnen, en hoewel hij niet speciaal was, weet ik wel dat hij er een uit duizenden was die ik graag nog een tijdje mee had willen maken.
Hij is een positieve man, zacht karakter, aboluut geen zacht ei, hij gaat een gelukkig leven tegemoet. Hart van goud, en heel jong nog.
Sja, ik heb echt het gevoel dat als dit nou mijn leven is, dat ik dan niet bij de spekkopers hoor, maar het zij zo. Wss heb ik dan in mijn vorige leven iets vreselijk verkeerd gedaan, dat kan niet anders. Ik zal gewoon doorgaan, zin of niet.
Ja, en op dit moment heb ik er ook geen zin in. Maar voor mijn kinderen moet ik. Dus doe ik het.
Ze zijn dit weekend niet bij mij, ik ga veel slapen denk ik.
Vind het wel fijn om te lezen hoe sterk veel van jullie hier zijn.
Oh, Zonnepitje, wat gun ik je de toekomst!!
Dubio = wonderwoman
Leo, ook zo lief, zo'n schat, zo'n oermoeder
Iseo, zoveel wijsheid, analytisch
Mamzelle, vetrouwd en nuchter, vaak
Zonlicht, ook al zo ver, ervaren.
en wie ik vergeet...
Iedereen met verdriet en twijfels, ik herken een heleboel.
Ik ga thee zetten.
Dag meisjes. Kus van mij.
anoniem_8669 wijzigde dit bericht op 12-09-2008 20:58
Reden: grove taalfouten
Reden: grove taalfouten
% gewijzigd
vrijdag 12 september 2008 om 20:58
Tja, goed..
Zit tot over mijn oren in het werk -hallo zeg, vijftien uurtjes per week- en loop tegen wat persoonlijke issues op. Dat ik een onzekere stresskip ben bijvoorbeeld. Dat ik zelfs in een veilige groep totaal kan dichtklappen terwijl ik met de afzonderlijke leden wel gewoon een gesprek gaande kan houden.
Aan de ene kant doordenderen want werk is leuk, ik ben aangenomen voor acht uur per week, zo'n inspirerende baan moet ik vasthouden ook al wil mijn lijf/hoofd niet mee eigenlijk, en aan de andere kant eigenlijk moeten stilstaan bij therapie en opvoedingsondersteuning.
Het werk wint... as always.
Zit tot over mijn oren in het werk -hallo zeg, vijftien uurtjes per week- en loop tegen wat persoonlijke issues op. Dat ik een onzekere stresskip ben bijvoorbeeld. Dat ik zelfs in een veilige groep totaal kan dichtklappen terwijl ik met de afzonderlijke leden wel gewoon een gesprek gaande kan houden.
Aan de ene kant doordenderen want werk is leuk, ik ben aangenomen voor acht uur per week, zo'n inspirerende baan moet ik vasthouden ook al wil mijn lijf/hoofd niet mee eigenlijk, en aan de andere kant eigenlijk moeten stilstaan bij therapie en opvoedingsondersteuning.
Het werk wint... as always.
vrijdag 12 september 2008 om 21:06
Lieve Perel, als je ex niet zo zou zuigen, zou de rest van alles-zit-me-tegen dan nog wel zo zwaar tellen?
Vlak hem eens uit en hoe ziet je leven er dan uit?
Hou dat jochie met migraine in de gaten. Direct door naar de dokter als het iets terugkerends lijkt te zijn. Alhoewel je hem al kunt instrueren om bij de geringste teken van koppijn als hij dáár is alvast een paracetamolletje te nemen -volwassenen mogen er twee, of twee ibuprofen-
Niet wachten tot het doorzet want dan is er geen houden meer aan, die verdomde ..migraine.
Vlak hem eens uit en hoe ziet je leven er dan uit?
Hou dat jochie met migraine in de gaten. Direct door naar de dokter als het iets terugkerends lijkt te zijn. Alhoewel je hem al kunt instrueren om bij de geringste teken van koppijn als hij dáár is alvast een paracetamolletje te nemen -volwassenen mogen er twee, of twee ibuprofen-
Niet wachten tot het doorzet want dan is er geen houden meer aan, die verdomde ..migraine.
vrijdag 12 september 2008 om 21:12
Lief Pereltje, voor jou even een
Weet niet wat ik moet zeggen, ik zou willen dat ik het goed kon maken voor je.... Je pijn komt hier door het scherm heen... je beschrijft mijn angst, dat de kinderen er ook tegenaan lopen en beschadigd worden. Maar Perel, jij bent er voor ze en jij geeft het goede voorbeeld. Jij conformeert je niet meer aan je ex en dat zien ze ook! Vergeet dat niet!! Blijf vertrouw op je eigen opvoedingskwaliteiten meid.
Ik hoop dat je dit weekend heel lief voor jezelf bent...
Mamz, ik ben trots dat je je angsten onder ogen ziet en toch doorgaat...Ik vind het moeilijk om over mee te praten omdat ik het niet herken. Maar daarom leef ik iet minder met je mee!
Weet niet wat ik moet zeggen, ik zou willen dat ik het goed kon maken voor je.... Je pijn komt hier door het scherm heen... je beschrijft mijn angst, dat de kinderen er ook tegenaan lopen en beschadigd worden. Maar Perel, jij bent er voor ze en jij geeft het goede voorbeeld. Jij conformeert je niet meer aan je ex en dat zien ze ook! Vergeet dat niet!! Blijf vertrouw op je eigen opvoedingskwaliteiten meid.
Ik hoop dat je dit weekend heel lief voor jezelf bent...
Mamz, ik ben trots dat je je angsten onder ogen ziet en toch doorgaat...Ik vind het moeilijk om over mee te praten omdat ik het niet herken. Maar daarom leef ik iet minder met je mee!
vrijdag 12 september 2008 om 21:38
Mamz', je zou zo 85 euro per drie kwartier kunnen vragen - mijn psychologe stelde me gisteren exact dezelfde vraag.
Het is mijn valkuil. De hele wereld bestaat niet uit zijn negatieve gedrag. Soms kan ik het uitbannen. Als ik weet dat hij bijvoorbeeld niet in de buurt is, een weekend weg is of i.d. voel ik me een stuk vrijer.
Vorige week kwam ik hem onverwachts tegen, ik zag hem eerder dan hij mij, dus ik heb hem kunnen ontwijken. Maar ik weet dat hij mij heeft gezien. Ik zet mijn fiets altijd op een vaste plek. Toen ik die later ging pakken, lag hij een paar meter verderop neergegooid. Stuur verbogen.
En dan zoek ik hem niet op. Hij komt naar de plaats waar hij weet dat ik ben.
Nu zul je mss denken dat ik hem dat het een schot voor open doel is, of dat ik hem de stok geef waarmee hij kan slaan.
Maar dat was in dit geval niet zo, ik ontloop hem zoveel mogelijk ook i.v.m. de kinderen die zien hoe hij op mij reageert als ik echt bij hem in de buurt kom, dan spuugt ie op de grond waar ik loop, dat wil je niet meemaken.
Mamz' ik schaam me zo voor die man, dat ik me ooit met hem heb ingelaten, dat ik die kinderen ooit met hem gemaakt heb, onvoorstelbaar.
Het is mijn valkuil. De hele wereld bestaat niet uit zijn negatieve gedrag. Soms kan ik het uitbannen. Als ik weet dat hij bijvoorbeeld niet in de buurt is, een weekend weg is of i.d. voel ik me een stuk vrijer.
Vorige week kwam ik hem onverwachts tegen, ik zag hem eerder dan hij mij, dus ik heb hem kunnen ontwijken. Maar ik weet dat hij mij heeft gezien. Ik zet mijn fiets altijd op een vaste plek. Toen ik die later ging pakken, lag hij een paar meter verderop neergegooid. Stuur verbogen.
En dan zoek ik hem niet op. Hij komt naar de plaats waar hij weet dat ik ben.
Nu zul je mss denken dat ik hem dat het een schot voor open doel is, of dat ik hem de stok geef waarmee hij kan slaan.
Maar dat was in dit geval niet zo, ik ontloop hem zoveel mogelijk ook i.v.m. de kinderen die zien hoe hij op mij reageert als ik echt bij hem in de buurt kom, dan spuugt ie op de grond waar ik loop, dat wil je niet meemaken.
Mamz' ik schaam me zo voor die man, dat ik me ooit met hem heb ingelaten, dat ik die kinderen ooit met hem gemaakt heb, onvoorstelbaar.
vrijdag 12 september 2008 om 22:05
Wat een walgelijke actie van hem Perel! Het enige dat hij verdient is dat je nooit meer enige enrgie in hem steekt. Het is maar een fiets, zorg dat hij jou niet raken kan.
Ja, wat is dat toch he, dat later al die oogkleppen afvallen en je je niet kunt voorstellen dat je ooit verliefd was.
Leo, doe je rustig aan? Ik hoop dat je goed slaapt vannacht.
Ja, wat is dat toch he, dat later al die oogkleppen afvallen en je je niet kunt voorstellen dat je ooit verliefd was.
Leo, doe je rustig aan? Ik hoop dat je goed slaapt vannacht.
vrijdag 12 september 2008 om 22:14
De kinderen zijn neem ik aan ondanks hun vader het beste wat je is overkomen.
En je hoeft je niet te schamen. Je geloofde toen zó in je kracht, in dat je hem kon doen inzien dat er een betere weg in het leven was, dat je maar door ging.
En toen je deed wat 'ie wilde was 'ie waarschijnlijk ook niet zo vals. Had je moeten zien aankomen dat 'ie vals kon worden als je zelf niet eens wist dat dat bestond, zo'n type mens?
Je hebt nog zoveel kracht over. Weet ik zeker. Maar je mag ook gewoon hondsmoe zijn als de situatie daarnaar is.
Ik word niet meer gepest door mijn ex en daarom heb ik meer ruimte. Het zuigt nu eenmaal, dat gepest, en da's niet jouw tekortkoming, dat is gewoon een teken dat je voelt wat je wordt aangedaan.
Heb je al geprobeerd alles wat 'ie doet in gedachten terug te kaatsen naar hem? Dus niet 'waarom doet 'ie zo naar met die fiets' maar 'wat is het toch een oetlul dat 'ie mijn fiets moet omgooien'.
En je hoeft je niet te schamen. Je geloofde toen zó in je kracht, in dat je hem kon doen inzien dat er een betere weg in het leven was, dat je maar door ging.
En toen je deed wat 'ie wilde was 'ie waarschijnlijk ook niet zo vals. Had je moeten zien aankomen dat 'ie vals kon worden als je zelf niet eens wist dat dat bestond, zo'n type mens?
Je hebt nog zoveel kracht over. Weet ik zeker. Maar je mag ook gewoon hondsmoe zijn als de situatie daarnaar is.
Ik word niet meer gepest door mijn ex en daarom heb ik meer ruimte. Het zuigt nu eenmaal, dat gepest, en da's niet jouw tekortkoming, dat is gewoon een teken dat je voelt wat je wordt aangedaan.
Heb je al geprobeerd alles wat 'ie doet in gedachten terug te kaatsen naar hem? Dus niet 'waarom doet 'ie zo naar met die fiets' maar 'wat is het toch een oetlul dat 'ie mijn fiets moet omgooien'.
vrijdag 12 september 2008 om 23:17
Ach Perelke... kom even hier voor een knuffel
Ik heb ook zo diep gezeten meid. Ik ging echt alleen nog voor de kinderen door. Ik kon niet meer relativeren, kon ook niet zien dat die ex van mij eigenlijk mijn leven verknalde, ook de mooie dingen ervan, waar ik niet van kon genieten. Te moe, echt moegestreden, geen levenslust meer. Niet meer inzien wat er eigenlijk leuk is aan het leven, niet meer verwachten dat het ooit weer wel leuk wordt. Ook al weet je verstandelijk wel dat het vast wel zo is, je voelt het niet.
Nu gaat het goed met me. Wat er in de tussentijd gebeurd is, kan ik niet eens goed zeggen. Maar als mensen me vragen hoe het gaat, met zo'n half medelijdende toon, zeg ik (bijna geïrriteerd ) goed. En ik meen het.
Ik weet dat je doorgaat, dus dat hoef ik je niet te vertellen. Ik hoop dat mijn verhaal je doet inzien dat er licht aan het eind van de tunnel is. Het is soms een godvergeten zware weg. Je beseft niet hoeveel energie die ex van je vreet. Daarom ben je zo moegestreden.
Ik heb gisteren een vriendin geholpen, ik ging daardoor eigenlijk twee jaar terug in de tijd. Ik was zó moe aan het eind van de dag. Precies zo moe als ik toen was. Toen ik het gewicht van mijn ex nog meetorste, al zijn manipulaties in me opnam en mijn wezen kapot liet maken. Hij bepaalde nog steeds. Ik gaf hem die macht, want in de praktijk ben ik baas over mijn eigen leven. Maar op mijn gemoedstoestand had hij nog steeds invloed.
Je beseft pas hoe zwaar dat is als je die last afwerpt. Dan voel je je zo veel lichter en kun je zo veel meer aan. Energie is zo bepalend voor hoe je je voelt. Je stuurt tonnen energie zijn kant op. Hij lééft erop. Op jouw energie!
Die touwtjes waarmee je aan hem vastzit, kun je zelf doorsnijden. Ik ben blij dat je in therapie bent, die heb je daarvoor nodig. Het zijn je eigen verwachtingen en ideaalbeelden, je schuldgevoel, je plichtsgevoel, je schaamte die je aan hem binden. Die kun je veranderen en daarmee snijd je de touwtjes door. Elke keer ontstaat er zo meer ruimte, krijg je meer energie voor nieuwe stappen. Dus ja, jij gaat die berg beklimmen. Af en toe zak je weer een paar stappen terug, vaak denk je dat je de top nooit zal halen, maar je hebt de mentale kracht om er te komen. Hij blijft in het dal achter, met niets. Hij zal niets meer zijn voor jou. Jouw leven draait om jou. Je vrijheid zit niet in waar hij zich bevindt, jouw vrijheid zit in jou. Je zal je op een bepaald moment vrij voelen waar je ook bent. Omdat je los bent.
Ik nam gisteren een beetje van de last over van die vriendin, zo voelde het voor mij. Ik denk dat de last voor haar daarom die dag wat lichter was. Durf ook een beetje van jouw last over te geven aan anderen.
Zoals je je zoontje troost na dat vreselijke weekend, kun je jezelf ook zo troosten? Hij bedoelt het niet zo, hij weet niet dat hij jou zo'n verdriet doet, het is zijn handicap.
Ik geloof er niks van, als ik hoor hoe jij hem beschrijft. Hij klinkt als een wrede, gewetenloze, onverschillige man zonder enige empathie. Heeft je zoontje niet nodig dat jij zijn gevoel bevestigt dat zijn vader niet helemaal spoort? Zo krijgt hij nog het idee dat dit gedrag normaal is. Of gaat hij denken dat híj gek is dat hij het niet normaal vindt of er zo diep door gekwetst is. Papa bedoelt het immers niet zo?
Dit soort dingen vraagt bergen energie, ik weet het. Lukt het je tijd te maken om voor jezelf te zorgen? Slapen is fijn, maar je moet ook mentaal en emotioneel voor jezelf zorgen. Want dat is de reden dat je zo uitgeput bent. Probeer, hoe makkelijk het ook is om onder je dekbed te kruipen, toch minstens twee dingen te doen voor jezelf. Dingen die jou energie geven, die je voeden, lichamelijk, mentaal of spiritueel. Iets ontspannends met een vriendin (sauna? massage? een mooie film?). Iets buiten, iets wat je nog nooit hebt gedaan misschien? Of een mooie culturele activiteit die emoties losmaakt? Stop mooie dingen in jezelf, die verdien je
slaap lekker, lieve schat,
dubio
Ik heb ook zo diep gezeten meid. Ik ging echt alleen nog voor de kinderen door. Ik kon niet meer relativeren, kon ook niet zien dat die ex van mij eigenlijk mijn leven verknalde, ook de mooie dingen ervan, waar ik niet van kon genieten. Te moe, echt moegestreden, geen levenslust meer. Niet meer inzien wat er eigenlijk leuk is aan het leven, niet meer verwachten dat het ooit weer wel leuk wordt. Ook al weet je verstandelijk wel dat het vast wel zo is, je voelt het niet.
Nu gaat het goed met me. Wat er in de tussentijd gebeurd is, kan ik niet eens goed zeggen. Maar als mensen me vragen hoe het gaat, met zo'n half medelijdende toon, zeg ik (bijna geïrriteerd ) goed. En ik meen het.
Ik weet dat je doorgaat, dus dat hoef ik je niet te vertellen. Ik hoop dat mijn verhaal je doet inzien dat er licht aan het eind van de tunnel is. Het is soms een godvergeten zware weg. Je beseft niet hoeveel energie die ex van je vreet. Daarom ben je zo moegestreden.
Ik heb gisteren een vriendin geholpen, ik ging daardoor eigenlijk twee jaar terug in de tijd. Ik was zó moe aan het eind van de dag. Precies zo moe als ik toen was. Toen ik het gewicht van mijn ex nog meetorste, al zijn manipulaties in me opnam en mijn wezen kapot liet maken. Hij bepaalde nog steeds. Ik gaf hem die macht, want in de praktijk ben ik baas over mijn eigen leven. Maar op mijn gemoedstoestand had hij nog steeds invloed.
Je beseft pas hoe zwaar dat is als je die last afwerpt. Dan voel je je zo veel lichter en kun je zo veel meer aan. Energie is zo bepalend voor hoe je je voelt. Je stuurt tonnen energie zijn kant op. Hij lééft erop. Op jouw energie!
Die touwtjes waarmee je aan hem vastzit, kun je zelf doorsnijden. Ik ben blij dat je in therapie bent, die heb je daarvoor nodig. Het zijn je eigen verwachtingen en ideaalbeelden, je schuldgevoel, je plichtsgevoel, je schaamte die je aan hem binden. Die kun je veranderen en daarmee snijd je de touwtjes door. Elke keer ontstaat er zo meer ruimte, krijg je meer energie voor nieuwe stappen. Dus ja, jij gaat die berg beklimmen. Af en toe zak je weer een paar stappen terug, vaak denk je dat je de top nooit zal halen, maar je hebt de mentale kracht om er te komen. Hij blijft in het dal achter, met niets. Hij zal niets meer zijn voor jou. Jouw leven draait om jou. Je vrijheid zit niet in waar hij zich bevindt, jouw vrijheid zit in jou. Je zal je op een bepaald moment vrij voelen waar je ook bent. Omdat je los bent.
Ik nam gisteren een beetje van de last over van die vriendin, zo voelde het voor mij. Ik denk dat de last voor haar daarom die dag wat lichter was. Durf ook een beetje van jouw last over te geven aan anderen.
Zoals je je zoontje troost na dat vreselijke weekend, kun je jezelf ook zo troosten? Hij bedoelt het niet zo, hij weet niet dat hij jou zo'n verdriet doet, het is zijn handicap.
Ik geloof er niks van, als ik hoor hoe jij hem beschrijft. Hij klinkt als een wrede, gewetenloze, onverschillige man zonder enige empathie. Heeft je zoontje niet nodig dat jij zijn gevoel bevestigt dat zijn vader niet helemaal spoort? Zo krijgt hij nog het idee dat dit gedrag normaal is. Of gaat hij denken dat híj gek is dat hij het niet normaal vindt of er zo diep door gekwetst is. Papa bedoelt het immers niet zo?
Dit soort dingen vraagt bergen energie, ik weet het. Lukt het je tijd te maken om voor jezelf te zorgen? Slapen is fijn, maar je moet ook mentaal en emotioneel voor jezelf zorgen. Want dat is de reden dat je zo uitgeput bent. Probeer, hoe makkelijk het ook is om onder je dekbed te kruipen, toch minstens twee dingen te doen voor jezelf. Dingen die jou energie geven, die je voeden, lichamelijk, mentaal of spiritueel. Iets ontspannends met een vriendin (sauna? massage? een mooie film?). Iets buiten, iets wat je nog nooit hebt gedaan misschien? Of een mooie culturele activiteit die emoties losmaakt? Stop mooie dingen in jezelf, die verdien je
slaap lekker, lieve schat,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 13 september 2008 om 00:21
Lieve Duub,
Dankjewel voor je mooie woorden, ik bedoel natuurlijk wel de echte, met inhoud, maar dat snap je wel..
Ik heb mijn zoon uitgelegd dat het nare gevoel dat hij had niet kwam omdat hij iets verkeerd had gedaan, maar omdat zijn vader er niet mee kan omgaan wanneer mensen iets anders willen en doen dan hijzelf. Ik heb hem verteld dat hij geen schuld heeft aan hoe zijn vader zich voelt, maar dat dat pappa's eigen verantwoording is hoe hij met dingen omgaat.
En dat hij nu op een leeftijd komt dat hij vaker eigen beslissingen zal gaan nemen. Dat dat normaal is. Dat hij nog vaker tegen dit soort dingen aan zal lopen bij zijn vader, omdat die nou eenmaal zo in elkaar zit, dat dat ook niet zal veranderen.
Dat hij moet proberen tóch zijn eigen weg te volgen, en niet op zijn tenen gaan lopen om het hem naar de zin te maken, omdat er dan wel weer iets anders is wat niet goed valt.
(Voordat ik wist hoe dit systeem werkt, daar is járen overheen gegaan, ik weet als geen ander hoe het voelt, het is pure manipulatie, emo-chantage. toen ik wist hoe het in elkaar stak en niet meer mee wilde werken, niet meer inbond of toegaf, kreeg ik moeilijkheden, de dingen die vandaag gebeuren zijn daar onderdeel van. Als ervaringsdeskundige kan ik mijn kinderen hierin bijstaan.)
En stel, dat je nou echt iets doet wat niet elegant is ten opzichte van iemand, daar altijd over te praten moet zijn, er bestaat altijd nog zoiets als vergeving.
De lul. In plaats dat hij nou trots is, ziet dat zijn kind zelfstandig aan het worden is, en eigen plannen trekt.
Ik ga slapen nu.
Welterusten, wie hier nog is...
Dankjewel voor je mooie woorden, ik bedoel natuurlijk wel de echte, met inhoud, maar dat snap je wel..
Ik heb mijn zoon uitgelegd dat het nare gevoel dat hij had niet kwam omdat hij iets verkeerd had gedaan, maar omdat zijn vader er niet mee kan omgaan wanneer mensen iets anders willen en doen dan hijzelf. Ik heb hem verteld dat hij geen schuld heeft aan hoe zijn vader zich voelt, maar dat dat pappa's eigen verantwoording is hoe hij met dingen omgaat.
En dat hij nu op een leeftijd komt dat hij vaker eigen beslissingen zal gaan nemen. Dat dat normaal is. Dat hij nog vaker tegen dit soort dingen aan zal lopen bij zijn vader, omdat die nou eenmaal zo in elkaar zit, dat dat ook niet zal veranderen.
Dat hij moet proberen tóch zijn eigen weg te volgen, en niet op zijn tenen gaan lopen om het hem naar de zin te maken, omdat er dan wel weer iets anders is wat niet goed valt.
(Voordat ik wist hoe dit systeem werkt, daar is járen overheen gegaan, ik weet als geen ander hoe het voelt, het is pure manipulatie, emo-chantage. toen ik wist hoe het in elkaar stak en niet meer mee wilde werken, niet meer inbond of toegaf, kreeg ik moeilijkheden, de dingen die vandaag gebeuren zijn daar onderdeel van. Als ervaringsdeskundige kan ik mijn kinderen hierin bijstaan.)
En stel, dat je nou echt iets doet wat niet elegant is ten opzichte van iemand, daar altijd over te praten moet zijn, er bestaat altijd nog zoiets als vergeving.
De lul. In plaats dat hij nou trots is, ziet dat zijn kind zelfstandig aan het worden is, en eigen plannen trekt.
Ik ga slapen nu.
Welterusten, wie hier nog is...
maandag 15 september 2008 om 11:51
Hoi Dames ,
Even een bericht van mij. Heb een tijd niet geschreven omdat ik aardig met mijzelf in de knoop zat. Mijn oogkleppen zijn werkelijk afgevallen en dat was behoorlijk confronterend. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek en mijn zicht werd duidelijk. Hoe mijn relatie precies in elkaar zat en in welke leugen in de afgelopen jaren heb geleefd. Zo kwam ik erachter dat mijn (bijna) ex man allang weer bezig is met zijn leven, ondanks zijn tranen en spijt staat hij weer op het internet opzoek naar een nieuw slachtoffer. Ook heb ik ontdekt dat hij onze hele relatie lang contact heeft met een vrouw. Al tijdens de zwangerschap en zelfs daarna. Verschrikkelijk vond ik deze ontdekking. Aan de ene kant heb ik het altijd geweten, heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Heb hem er wel eens naar gevraagd maar dan werd hij boos, heel erg boos en wijdte hij mij dat ik het niet goed had, in therapie moest enz.
Ik ben van emoties naar emotie geslingerd de afgelopen tijd. Boos op hem, bos op mezelf dat ik nooit naar mijn gevoel heb geluisterd. Het gevoel dat altijd bleef, soms wat op de achtergrond maar het is nooit weggegaan. Dat hij het met een ander heeft gedaan kan ik me nog wel voorstellen (of niet, weet niet precies) maar dat ik al die jaren heb gevochten, verdrietig ben geweest, geknokt terwijl er niets was om voor te vechten. Hij heeft dit gewoon toegelaten, liet me zweten en knokken voor een leugen.
Ik kan hem er nu niet mee confronteren, alles word ten eerste toch ontkend. Hij denkt juist dat ik degene ben met een ander en kan zich niet voorstellen dat ik hem geen kans meer wil geven omdat ik nu toch echt moet zien dat hij veranderd is.
Zo heeft hij me altijd beschuldigd van allerlei dingen, terwijl me het nu duidelijk is waarom hij dat doet. Het is allemaal projectie van de dingen die hij zelf doet. Als hij vroeg ga je vreemd, hield hij een spiegel voor zich. Elke keer komen er weer dingen bij, van oja en toen… en toen dat….en nu weet ik ook waarom dat. Zo vreemd maar ook goed want nu de oogkleppen weg zijn is het me des te duidelijker allemaal.
Ook heeft het geen zin om mijn wetenschap met hem te delen omdat er toch geen toekomst in zit. Ik weet het nu, houd het in mijn hoofd en meer kan ik niet doen.
Al zou ik hem graag willen uitschelden, hem pijn willen doen voor wat hij mij en de kinderen heeft aangedaan. Ach dit zijn van die momenten, gelukkig loop ik niet de hele tijd met die gedachten. Eigenlijk heb ik ook wel medelijden met hem, zijn dubbel leven en de leugens waar hij waarschijnlijk zelf echt in gelooft.
Ik hoop zo dat het snel zal gaan, ik wil van hem af, zijn naam niet meer dragen en verder met mijn leven. Ik zit nog steeds bij mijn ouders, gelukkig gaat dat goed. Met de kinderen gaat het ook goed, hier heerst rust en warmte.
Zoals het er nu voor staat zit ik hier voorlopig nog wel. Ik moet eerst weten hoe mijn financiële situatie is na de scheiding. Heb ik een schuld of niet? Dan kan ik verder. Ik verlang er naar een eigen plekje te hebben. Mijn eigen leven op te bouwen, te leven in vrijheid!!
Zo nu zal ik even terug gaan lezen wat ik allemaal heb gemist.
Liefs K
Even een bericht van mij. Heb een tijd niet geschreven omdat ik aardig met mijzelf in de knoop zat. Mijn oogkleppen zijn werkelijk afgevallen en dat was behoorlijk confronterend. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek en mijn zicht werd duidelijk. Hoe mijn relatie precies in elkaar zat en in welke leugen in de afgelopen jaren heb geleefd. Zo kwam ik erachter dat mijn (bijna) ex man allang weer bezig is met zijn leven, ondanks zijn tranen en spijt staat hij weer op het internet opzoek naar een nieuw slachtoffer. Ook heb ik ontdekt dat hij onze hele relatie lang contact heeft met een vrouw. Al tijdens de zwangerschap en zelfs daarna. Verschrikkelijk vond ik deze ontdekking. Aan de ene kant heb ik het altijd geweten, heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Heb hem er wel eens naar gevraagd maar dan werd hij boos, heel erg boos en wijdte hij mij dat ik het niet goed had, in therapie moest enz.
Ik ben van emoties naar emotie geslingerd de afgelopen tijd. Boos op hem, bos op mezelf dat ik nooit naar mijn gevoel heb geluisterd. Het gevoel dat altijd bleef, soms wat op de achtergrond maar het is nooit weggegaan. Dat hij het met een ander heeft gedaan kan ik me nog wel voorstellen (of niet, weet niet precies) maar dat ik al die jaren heb gevochten, verdrietig ben geweest, geknokt terwijl er niets was om voor te vechten. Hij heeft dit gewoon toegelaten, liet me zweten en knokken voor een leugen.
Ik kan hem er nu niet mee confronteren, alles word ten eerste toch ontkend. Hij denkt juist dat ik degene ben met een ander en kan zich niet voorstellen dat ik hem geen kans meer wil geven omdat ik nu toch echt moet zien dat hij veranderd is.
Zo heeft hij me altijd beschuldigd van allerlei dingen, terwijl me het nu duidelijk is waarom hij dat doet. Het is allemaal projectie van de dingen die hij zelf doet. Als hij vroeg ga je vreemd, hield hij een spiegel voor zich. Elke keer komen er weer dingen bij, van oja en toen… en toen dat….en nu weet ik ook waarom dat. Zo vreemd maar ook goed want nu de oogkleppen weg zijn is het me des te duidelijker allemaal.
Ook heeft het geen zin om mijn wetenschap met hem te delen omdat er toch geen toekomst in zit. Ik weet het nu, houd het in mijn hoofd en meer kan ik niet doen.
Al zou ik hem graag willen uitschelden, hem pijn willen doen voor wat hij mij en de kinderen heeft aangedaan. Ach dit zijn van die momenten, gelukkig loop ik niet de hele tijd met die gedachten. Eigenlijk heb ik ook wel medelijden met hem, zijn dubbel leven en de leugens waar hij waarschijnlijk zelf echt in gelooft.
Ik hoop zo dat het snel zal gaan, ik wil van hem af, zijn naam niet meer dragen en verder met mijn leven. Ik zit nog steeds bij mijn ouders, gelukkig gaat dat goed. Met de kinderen gaat het ook goed, hier heerst rust en warmte.
Zoals het er nu voor staat zit ik hier voorlopig nog wel. Ik moet eerst weten hoe mijn financiële situatie is na de scheiding. Heb ik een schuld of niet? Dan kan ik verder. Ik verlang er naar een eigen plekje te hebben. Mijn eigen leven op te bouwen, te leven in vrijheid!!
Zo nu zal ik even terug gaan lezen wat ik allemaal heb gemist.
Liefs K
