Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden

Ik snap werkelijk waar niet dat er tegenwoordig nog mensen zo naief zijn om te denken dat hun zoon of dochter niet homoseksueel kan zijn.

Als ik hier met mijn dochters wel eens over later praat, zeggen we ook altijd dat ze met een man of een vrouw kunnen trouwen.

Mijn jongste dochter roept steeds; "ik wil later echt geen baby in mijn buik mama!" Dat hoeft ook niet, schat. Als jij dat niet wil, dan hoeft dat niet. Daar mag je zelf voor kiezen.

Ik heb geen toekomst plaatje voor mijn kinderen in mijn hoofd. Of ze nu chirurg worden of vuilnisman, tien kinderen willen of geen, met een vriend of een vriendin thuis komen, het zal mij m'n reet niet roesten. Het leven is niet maakbaar en ik zie wel wat voor keuzes mijn kinderen later maken.

Als ze maar gelukkig zijn!

quote:Theemok1 schreef op 07 november 2015 @ 16:50:

Mijn kind heeft autisme. Ik heb me heel lang bezorgd afgevraagd of hij later wel gelukkig kan worden. Totdat iemand zei: jouw definitie van geluk is waarschijnlijk heel anders dan die van hem.



Het zou zo mooi zijn als jij dat ook in kon zien, TO.



Moet je je voorstellen dat Theemok1 haar kind niet zou accepteren omdat het een autist is. Dan zou jij toch hopelijk (!) ook op je achterste benen staan, Jamie09, en Theemok1 een ontaarde moeder vinden?



Maar dat komt wel op hetzelfde neer. Ook geen keuze. Gewoon aangeboren.

.

quote:millennial schreef op 07 november 2015 @ 18:03:

[...]





De acceptatie van homo's is geen modeverschijnsel, het is vooruitgang. Ooit, en nog niet eens zo heel lang gelden, zullen mensen zich, net als jij nu, ook gedwongen hebben gevoeld om 'modeverschijnselen' als vrouwenemancipatie en het grondwettelijk verbod op uitsluiting vanwege bijvoorbeeld huidskleur. Inmiddels vinden we het de normaalste zaak van de wereld dat vrouwen mogen stemmen en dat je iemand op grond van zijn/haar donkere huidskleur niet mag afwijzen voor een baan.





[...]





Jij zou jezelf niet zijn als je lesbisch was geweest, schrijf je. Waarom wil je dan wel dat je zoon zich anders voordoet zodat hij zichzelf niet kan zijn?



Je hecht veel te veel waarde aan seksuele geaardheid. Alsof dat allesbepalend zou zijn voor je complete leven. Over een poos zul je inzien dat seksuele geaardheid maar een onderdeel is van hoe iemand is. Dingen als je genen, je ouders, je familie, je cultuur, de buurt waarin je opgroeit, je scholing, je doorzettingsvermogen, je persoonlijkheid, toeval, etc. bepalen dat net zo veel en meestal meer.



In hoeverre heeft jouw heteroseksualiteit invloed gehad op jouw partnerkeuze? Alleen dat je voor een man hebt gekozen. Dat het deze man is geworden, was afhankelijk van de invloed van jouw ouders, jouw genen en jouw eerdere ervaringen met mannen. En dan nog het toeval, hij was blijkbaar precies op de juiste plek op de juiste tijd. Dit geldt ook voor jouw zoon. Hij zal ook voor een man kiezen, maar welke man dat wordt, wordt bepaald door zijn persoonlijkheid, etc.



Dezelfde vraag voor jouw andere punten: in hoeverre heeft jouw hetero-zijn je hobby's, je baan en je milieu bepaald? Tenzij je hobby's heteroseksueel dammen en anti-homogroeperingen zijn, vermoedelijk niets.



Jouw zoon heeft dezelfde keuzes als jouw andere kinderen. Het grote verschil is dat bij hem mama en papa hem niet meer zo leuk en eigenlijk vies vinden. En dát gaat wel degelijk zijn leven negatief beïnvloeden.

Net als wanneer jouw ouders bijvoorbeeld je heel duidelijk hadden laten merken dat ze liever een jongetje in plaats van jou hadden gehad. Of wanneer ze je vies hadden gevonden omdat je met jouw man trouwde, in plaats van met een man die zij geschikt voor jou hadden bevonden. Want met de man van hun keuze had je, volgens hen, een fijner leven gehad en ze hadden je dat geluk gewenst.





Jouw zoon is hoogstwaarschijnlijk bi of homo. Daar valt niets aan te veranderen, hoe graag jij dat ook wilt. Dat heb je niet in de hand. Wat je wel in de hand hebt, is hoe je er mee omgaat. Ik schreef al eerder dat je niet moet verwachten dat je van de een op de andere dag er geen problemen mee gaat hebben. Maar hoe langer je (en je man ook) moeilijk blijft doen, hoe meer schade je zoon oploopt en hoe groter de kans is dat er een (tijdelijke) breuk ontstaat.



Jullie hebben nu al een flinke mentale klap uitgedeeld en hem de boodschap gegeven dat mama en papa alleen van hem houden als hij met een meisje thuiskomt en dat hij eigenlijk vies is. Hij zal door zijn eventuele homoseksualiteit inderdaad wat vaker vervelende opmerkingen krijgen, maar dat soort opmerkingen doen pas echt wat met iemand als ze van je eigen ouders komen.



Dus wat vreselijk moet dat zijn voor hem... Als je je zoon echt niet kwijt wilt en je bent bereid hem te accepteren zoals hij is, ga je nog dit weekend aan de slag met jouw beeld van homoseksualiteit. Blijkbaar richt je je alleen op bepaalde media, waardoor je zo'n vertekend beeld hebt. Verbreed je wereld! Er is nog zo veel te leren en te ontdekken. Bijvoorbeeld dat homo's ook maar gewone mensen zijn. Kijk maar naar je zoon. Dat hij een harde bikkel is, verandert niet nu hij uit de kast is gekomen. Ga naar een praatgroep (je bent heus niet de enige ouder die zo denkt), lees die link van het COC en misschien ook de volgende links:



http://www.cocnoordhollandnoord.nl/is-mijn-kind-homo/

http://www.iedereenisande ... ederlanders/#.Vj4q4iseBBB

https://www.groene.nl/art ... leeuw-is-geen-valse-nicht

http://mens-en-samenlevin ... -als-je-zoon-homo-is.html

http://www.iedereenisande ... t-je-ouders/#.Vj4tWyseBBA





Ik ben zelf overigens een heterovrouw en heb geen kinderen. Zou ik die hebben, dan zou ik er geen moeite mee hebben als ze holebi zijn. Voor mij is het de gewoonste zaak van de wereld. Was ik lesbisch geweest, dan had mijn familie dat ook geaccepteerd. Het gaat me aan het hart dat er kinderen zijn die afgewezen worden door hun ouders vanwege bijvoorbeeld hun geaardheid.Mooie post

Hoe kom je erbij dat hij mider kansen heeft? De CEO van mijn bedrijf is gay, in mijn vrienden en kennissen kring wordt geen onderscheid gemaakt tussen gays en heteros.. En je kunt nog steeds (biologisch) opa en oma worden..maar dan zou ik wel je opstelling t.o zoon veranderen anders ga je NOOIT je kleinkids zien...

Jaren geleden, mijn oude zeer gelovige tante van 80 jaar, moest verteld worden dat haar kleinzoon homo was, niemand durfde, uiteindelijk 2 familieleden die het zouden doen, Antw van tante was, ja en, liefde is belangrijk ! Of ze echt snapte wat het inhield, is de vraag, kleinzoon en vriend waren zeker welkom bij haar.

quote:patsy--stone schreef op 07 november 2015 @ 19:14:

[...]





Moet je je voorstellen dat Theemok1 haar kind niet zou accepteren omdat het een autist is. Dan zou jij toch hopelijk (!) ook op je achterste benen staan, Jamie09, en Theemok1 een ontaarde moeder vinden?



Maar dat komt wel op hetzelfde neer. Ook geen keuze. Gewoon aangeboren.



Ik weet nog wel dat ik even schrok toen mijn broertje Asperger bleek te hebben. Och, dacht ik, ik hoop niet dat hij heel erg gepest gaat worden.

Een tel later was het over, en nu plagen wij hem soms als hij iets niet begrijpt en zegt hij het zelf ook: 'oh dat heb ik zeker weer te letterlijk opgevat'.

Het is een heerlijk jochie en het ziet ernaar uit dat hij prima zelfstandig zijn leven zal kunnen gaan leiden. Maar hij is wel erg gepest en maakt moeilijk vriendjes, en daar heeft hij soms best verdriet om en dat is moeilijk om te zien.



Maar ja het leven is nu eenmaal niet altijd leuk. Wel denk ik dat hij erg gebaat is bij de psycholoog die hij heeft, zij helpt hem 'gewone' mensen te begrijpen, dat helpt hem ontzettend in het dagelijks leven.



Autisme lijkt me maatschappelijk gezien een stuk 'erger' dan homoseksualiteit en ook Asperger geeft meer beperkingen, maar dan nog kan een kind hartstikke normaal opgroeien.



Wat TO doet is dus eigenlijk nog erger: ze accepteert iets nog minder invloedrijks over haar zoon niet en heeft daarom zelf het grootste aandeel in het 'ongeluk' dat zij denkt dat komt met homoseksualiteit.

Geaardheid is aangeboren, get over it.

quote:EmmaSwan86 schreef op 07 november 2015 @ 18:55:

[...]





Je kon het ook niet laten om religie er bij te halen.Is het volgens jou niet waar dan?

quote:botanietje schreef op 07 november 2015 @ 19:00:

[...]





Ben vast al uren mosterd, maar:

Spreek voor jezelf. Ik bén toevallig een zwangere vrouw en het kan me werkelijk geen moer schelen met welke geaardheid mijn kind eruit komt. Hoop ik dat hij/zij gelukkig wordt? Tuurlijk. Maar ik geloof ook dat als je ouders je onvoorwaardelijk steunen en van je houden in plaats van veroordelen, je die halve wedstrijd al gewonnen hebt.



+100. Ik heb 2 jonge kinderen en het boeit mij echt voor geen meter of ze ooit met een vriend of vriendin thuis komen. Wat mij boeit is of ze gelukkig zijn. En ik hoop dat ze dat nu al voelen. Dat ze dus niet door hoeven te maken wat de zoon van to doormaakt. Wat moet die jongen door een hel gaan.



Mijn grootouders hadden ook een zoon die homo was. Mijn oom dus. Wat hij heeft doorgemaakt omdat zij er om religieuze redenen en kortzichtigheid niet mee om konden gaan, wens je echt niemand toe. En toen hij hiv-positief bleek was de ellende helemaal niet meer te overzien. Dat was in de tijd dat je daar gewoon aan kapot ging.



Gelukkig had hij mijn moeder als zus. En mijn god, wat ben ik blij dat zij zijn leven dragelijk heeft kunnen maken tot het einde toe.



Ik snap to echt niet. Vanaf de geboorte ben je in staat om jezelf opzij te zetten en doe je alles om je kind gelukkig en gezond op te voeden. En als dat dan na 19 jaar gelukt is, dan zet je hem bij het grofvuil. Niet omdat hij iemand overhoop geknald heeft ofzo maar omdat hij niet met het gewenste geslacht thuiskomt. Echt. Ongelofelijk.

Mijn overbuurvrouw van vroeger heeft moeten breken met haar ouders. Zij waren het niet eens met de keuze die zij maakte voor haar vriend. Hij was veel ouder dan zij, had al kinderen en had niet een al te beste gezondheid.

Ze hebben haar gedwongen te kiezen tussen haar ouders of hem. Ze koos voor hem.

Haar ouders hebben het contact toen verbroken. Ook mag de andere familie geen contact met haar zoeken.



Zij is nog altijd bij haar inmiddels man en hebben kinderen samen. Die haar familie nooit heeft gezien.

Waar ze geen advies, tips, jeugdherinneringen of netwerk mee kan delen.

Het heeft haar veel verdriet gedaan, dat ze zo kortzichtig met haar om konden gaan en ze haar nu al haar hele volwassen leven niet heeft gezien.



Ik zou het niet zover laten komen als ik jou was Jamie09, want dat is de kant die je uitgaat als je je zoon niet accepteert. Dan ben je hem voorgoed kwijt.

Beste TO,



Hele goede adviezen kan ik je helaas niet geven. Ik heb namelijk nooit in hetzelfde schuitje gezeten. Wel hoop ik dat je, door het lezen van deze overvloed aan berichten, in kan gaan zien dat jouw probleem te overwinnen is.



Door het lezen van jouw berichten heb ik het beeld gekregen van iemand die van haar zoon houdt en het beste met hem voor heeft. Ik snap dat het moeilijk voor je is om te aanvaarden dat jouw zoon een ander pad gaat bewandelen dan dat je voor ogen had. Dat is zeker even schrikken. Vooral met alle bergen die je jezelf al voorhoudt.



Je geeft zelf aan dat deze situatie jouw hele beeld op je zoon veranderd. Ik citeer:



Waar ik grote moeite mee heb is het feit dat hier gezegd wordt dat homoseksualiteit staat voor wat je met iemand doet in bed. Dat vind ik licht uitgedrukt. Voor mij is homoseksualiteit een wezenlijk deel van je zijn. Ik zou mezelf niet zijn, ik zou het leven die ik nu heb, niet leiden als ik lesbisch was geweest. Ik zou nooit samen met mijn man biologische ouders geworden zijn van mijn kinderen. Voor mij bepaalt je seksualiteit veel meer dan wat je met iemand doet in bed. Laten we een koe een koe noemen: anale/orale seks kun je ook hebben als hetero. Het bepaalt wel wie je partner is, wie je vrienden zijn, hoe gemakkelijk je een gezin kan stichten, je interesses, je milieu. En nu kom ik er erachter dat dit wezenlijk deel van mijn zoon anders is dan ik jaren voor ogen heb gehouden en dit vind ik moeilijk.



Dan denk ik bij mezelf; hoe goed ken jij je zoon eigenlijk als je nuchter op de situatie terug kijkt? Jouw zoon is namelijk nooit anders geweest en blijkbaar weet hij zelf al een hele tijd dat hij homo is. Heb je ooit moeite gehad met zijn vriend, of vrienden in het algemeen? Zijn interesses en milieu? Begrijp me niet verkeerd, ik snap je zorgen. Maar de dingen die je noemt zullen niet anders worden omdat hij homo is. Hij kent nog steeds dezelfde normen en waarden die jullie hem meegaven, komt uit hetzelfde gezin. En gezien zijn leeftijd had hij zich allang kunnen ontpoppen tot een kroegtijger, mits hij hier de behoefte aan had gehad. (Om even een voorbeeld te geven) In essentie blijft hij de zoon die jij jaren lang zo liefdevol hebt opgevoed.

Het lijkt mij moeilijk om hierover hele lange gesprekken te hebben met je zoon. Wat moet je zeggen? Je kan er niet eindeloos over doorgaan lijkt mij (qua gespreksstof). Dit zal allemaal wat tijd nodig hebben om te bezinken. Is het een idee om die tijd te gebruiken om leuke dingen te ondernemen met je zoon? Uitje in het weekend, ijsje halen in de stad. Kleine dingen waarbij je nader tot elkaar kunt komen. Bordspelletje na het eten misschien? Om je zoon beter te kunnen peilen en te leren kennen. Wellicht is dit moeilijke punt waarop jullie beland zijn een mogelijkheid om te zorgen dat je zoon in de toekomst open blijft naar jou toe. En om een hele sterke band op te bouwen. Alleen op die manier kun je hem nog adviezen meegeven en proberen te sturen zonder dat je hem van je af duwt.



Ook geef je aan;

En voor mij is zijn toekomstbeeld slechter, omdat hij niet dezelfde kansen gaat krijgen als iemand die hetero is om bv een biologisch kind te krijgen. Het doet pijn dat hij niet dezelfde keuzes heeft als mijn andere kinderen



Zou je kunnen leven zonder kleinkinderen van deze zoon? Zou je het over je hart kunnen krijgen om een hekel te hebben aan een klein hummeltje, omdat het niet te wereld/ in jullie gezin is gekomen zoals jij het voor ogen had? Lieve TO, zet zo meteen het acht uur journaal aan..... Is het niet te overzien? Zijn dit niet gewoon zorgen en vragen voor later. Die jouw zoon gaat nemen wanneer hij een volwassen en verantwoordelijke vent is. Tegen die tijd kun je bijna niks anders dan steunen, adviseren en genieten van je (eventuele) kleinkinderen. Dit zijn levens keuzes die alleen hij voor zichzelf mag maken. En niet omdat zijn moeder hier zo gelukkig van wordt. Dat zou toch een hele verkeerde basis zijn voor het kind? Logisch dat je het hier moeilijk mee hebt, maar het ligt nu eenmaal anders voor hem.



Even een vraag die je alleen voor jezelf hoeft te beantwoorden; wat vond jij van die vriend toen hij nog gewoon een vriend was? Vond je het een onuitstaanbare nietsnut. Of was het wel oké en gezellig wanneer hij over de vloer kwam? En vooral, was jouw zoon zichzelf op die momenten? Als moeder weet je dat als geen ander.

Hoe had jij je vroeger gevoeld als jouw ouders je man niet accepteerden? Dat is een naar gevoel!

Hopelijk vind je in de toekomst de moed om opnieuw met deze vriend te beginnen. Rustig aan. Je kunt best vragen aan hem en je zoon om zich binnen het gezin als normale vrienden te gedragen. Niet zoenen op de bank etc. Zodat jullie de tijd krijgen eraan te wennen dat er een jongen ipv een meid aanschuift bij het avond eten.



Jouw zoon zal absoluut tegen moeilijkheden aanlopen. Maar dat doet iedereen! Dat de problemen van jouw zoon anders zijn dan die van je andere kinderen wil nog niet zeggen dat hij nu op een vreselijk slecht leven afstormt. Hij kan nog steeds een leuke partner vinden waarmee hij gelukkig wordt. Jij kan als ouder twee dingen doen. Hem steunen of niet. Laat je hem vallen? Of ga je proberen hier samen uit te komen? Let wel, dat laatste zal op voorwaarde van je zoon moeten zijn. Het is immers zijn leven en het zijn zijn keuzes.



Uit je verhaal maak ik op dat je het graag zou 'willen' accepteren. Maar dat je hier innerlijk mee worstelt. Mag ik je als advies geven het allemaal even te laten rusten? Haal diep adem. Relativeer de situatie. Jouw zoon kan met jullie hulp nog steeds de man worden (qua innerlijk, opleidingsniveau, normen en waarden) die jij zo graag deze wereld instuurt. Er zijn al vele mannen hem voor gegaan en die hebben gerust niet allemaal zelfmoord gepleegd. Misschien wil je me geloven als ik zeg dat sommigen van hen best gelukkig zijn Acceptatie van de omgeving speelt hier ook aan mee.....

Zo krom om homoseksualiteit te vergelijken met een ernstige psychiatrische aandoening. Ik dacht dat we die tijd toch ook wel achter ons gelaten hadden.

.

quote:wendy23 schreef op 07 november 2015 @ 19:10:

Ik snap werkelijk waar niet dat er tegenwoordig nog mensen zo naief zijn om te denken dat hun zoon of dochter niet homoseksueel kan zijn.

Als ik hier met mijn dochters wel eens over later praat, zeggen we ook altijd dat ze met een man of een vrouw kunnen trouwen.





Precies.



Mijn nichtjes wisten als kleuter al dat jongens ook best verliefd kunnen worden op jongens. Of een meisje op een meisje. En dat dat volkomen normaal is.

Oh djeez ik ben wel los gegaan *bloost.

quote:made@kate schreef op 07 november 2015 @ 19:47:

[...]





Ik snap to echt niet. Vanaf de geboorte ben je in staat om jezelf opzij te zetten en doe je alles om je kind gelukkig en gezond op te voeden. En als dat dan na 19 jaar gelukt is, dan zet je hem bij het grofvuil. Niet omdat hij iemand overhoop geknald heeft ofzo maar omdat hij niet met het gewenste geslacht thuiskomt. Echt. Ongelofelijk.Inderdaad! Hoe kunnen mensen dat nou doen????????

.

Die lap emo-tekst is in mijn ogen ook verschrikkelijk. Hij kan nog steeds de man worden die je in gedachten had boeeeh en dat ondanks zijn homoseksualiteit Die tekst is net zo goed discriminerend.

Hij heeft geen kanker....hij valt op mannen en op dit moment op 1 man.

quote:viva-amber schreef op 07 november 2015 @ 20:00:

Zo krom om homoseksualiteit te vergelijken met een ernstige psychiatrische aandoening. Ik dacht dat we die tijd toch ook wel achter ons gelaten hadden.



Daar gaat het toch niet om? Het gaat om de overeenkomst dat je een ander toekomstbeeld voor je kind moet accepteren. Net als dat jij heel sportief bent en je kind blijkt een boekenwurm of juist andersom. Veel mensen moeten dan toch even slikken (en vinden dat ook weer slecht van zichzelf, want natuurlijk houden ze van hun kind en accepteren ze het).



TO: ik denk dat het niet helpt dat je man en jij allebei zo denken. Het is dan moeilijk bijsturen. Iemand opperde als relatietherapie en mij lijkt dat ook een goed idee. Bijvoorbeeld bij een goede gezinstherapeut.

Als jij je zoon niet gauw gaat accepteren, is de kans groot dat hij je straks niet meer wilt zien.

Arme zoon.......



Hij wist het een jaar terug ook al, maar onder druk van jullie is hij er op terug gekomen om de lieve vrede te bewaren! Het enige wat je wilt is dat je zoon gelukig is toch? Dan maakt zijn geaardheid helemaal niet uit lijkt mij!

Ik hoop dat dat kind zich zo snel mogelijk los wrikt ipv relatietherapie en een dozijn aan niet uitgekomen verwachtingen over zich heen krijgen terwijl hij zelf nog worstelt met zijn identiteit. En ja autisme is erger dan homoseksualiteit zoals een vliegtuigcrash erger is dan een auto ongeluk.....Alle ongelukkige vergelijkingen ten spijte.... Je maak jezelf zo als ouder wel erg belangrijk. Kinderen worden volwassen en maken andere keuzes of ontwikkelen zich anders dan je van te voren had verwacht...dat maakt bijna elke ouder in enige vorm mee. Laat mam lekker alleen in therapie gaan ipv haar zoon mee te slepen in de door haar bedachte eb bij elkaar gefantaseerde teleurstellingen.

quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 16:34:

[...]





Ja hoor, ik lees zeker nog mee. Er zijn nog heel wat waardevolle reacties bij gekomen. Bedankt hiervoor.

Waar ik grote moeite mee heb is het feit dat hier gezegd wordt dat homoseksualiteit staat voor wat je met iemand doet in bed. Dat vind ik licht uitgedrukt. Voor mij is homoseksualiteit een wezenlijk deel van je zijn. Ik zou mezelf niet zijn, ik zou het leven die ik nu heb, niet leiden als ik lesbisch was geweest. Ik zou nooit samen met mijn man biologische ouders geworden zijn van mijn kinderen. Voor mij bepaalt je seksualiteit veel meer dan wat je met iemand doet in bed. Laten we een koe een koe noemen: anale/orale seks kun je ook hebben als hetero. Het bepaalt wel wie je partner is, wie je vrienden zijn, hoe gemakkelijk je een gezin kan stichten, je interesses, je milieu. En nu kom ik er erachter dat dit wezenlijk deel van mijn zoon anders is dan ik jaren voor ogen heb gehouden en dit vind ik moeilijk. En voor mij is zijn toekomstbeeld slechter, omdat hij niet dezelfde kansen gaat krijgen als iemand die hetero is om bv een biologisch kind te krijgen. Het doet pijn dat hij niet dezelfde keuzes heeft als mijn andere kinderen.

Wie zegt dat je zoon überhaupt een kind wil? Snap out of it. Pull yourself together. Get over yourself. Het is geen fucking 1950.