Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 3 oktober 2008 om 11:43
quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 11:09:
[...]
Vind je ook dat de dingen die wel goed waren in mijn relatie met ex te weinig aan bod zijn gekomen in dit topic?Iseo, ik hoop dat ik je niet gekwetst heb met mijn opmerking, ik praatte puur voor mezelf! Jij laat vaak zien, dat in jouw relatie veel dingen positief waren, en dat je daar ook nu nog wel aan terugdenkt, het liever anders gezien had.
[...]
Vind je ook dat de dingen die wel goed waren in mijn relatie met ex te weinig aan bod zijn gekomen in dit topic?Iseo, ik hoop dat ik je niet gekwetst heb met mijn opmerking, ik praatte puur voor mezelf! Jij laat vaak zien, dat in jouw relatie veel dingen positief waren, en dat je daar ook nu nog wel aan terugdenkt, het liever anders gezien had.
vrijdag 3 oktober 2008 om 11:52
Volgens mij hebben we best vaak aandacht besteed aan de dingen die wel goed gingen in onze slechte relaties. Dat is toch een terugkerend onderwerp? Dat die goede momenten je steeds weer een glimp geven van hoe het ook kan zijn en dat je daarom doorgaat. Als het alleen maar slecht was zouden we ongetwijfeld veel eerder weggegaan zijn.
Maar goed, de situatie waar Nicole nu in zit is niet helemaal vergelijkbaar vind ik. Ik vind dat haar vriend maar matig respect voor haar heeft getoond, dat wel. Maar zo extreem dat je onmiddellijk moet kappen vind ik het nou ook weer niet. 't Is meer een vraag van hoe de balans is, wat Eleonora ook al zegt, heft het een het ander op? Misschien in dit geval (nog?)wel, dat kan alleen Nicole beoordelen.
Nicole, ik vind het fijn te lezen dat jij en je vriend hebben afgesproken dat jullie er allebei voor willen gaan. Betekent dit ook dat hij ophoudt met 'om zich heen kijken' naar evt. andere vrouwen? En vertrouw je hem daarin?
Maar goed, de situatie waar Nicole nu in zit is niet helemaal vergelijkbaar vind ik. Ik vind dat haar vriend maar matig respect voor haar heeft getoond, dat wel. Maar zo extreem dat je onmiddellijk moet kappen vind ik het nou ook weer niet. 't Is meer een vraag van hoe de balans is, wat Eleonora ook al zegt, heft het een het ander op? Misschien in dit geval (nog?)wel, dat kan alleen Nicole beoordelen.
Nicole, ik vind het fijn te lezen dat jij en je vriend hebben afgesproken dat jullie er allebei voor willen gaan. Betekent dit ook dat hij ophoudt met 'om zich heen kijken' naar evt. andere vrouwen? En vertrouw je hem daarin?
vrijdag 3 oktober 2008 om 12:42
quote:Lemmy schreef op 03 oktober 2008 @ 11:52:
Volgens mij hebben we best vaak aandacht besteed aan de dingen die wel goed gingen in onze slechte relaties. Dat is toch een terugkerend onderwerp? Dat die goede momenten je steeds weer een glimp geven van hoe het ook kan zijn en dat je daarom doorgaat. Als het alleen maar slecht was zouden we ongetwijfeld veel eerder weggegaan zijn.
Maar goed, de situatie waar Nicole nu in zit is niet helemaal vergelijkbaar vind ik. Ik vind dat haar vriend maar matig respect voor haar heeft getoond, dat wel. Maar zo extreem dat je onmiddellijk moet kappen vind ik het nou ook weer niet. 't Is meer een vraag van hoe de balans is, wat Eleonora ook al zegt, heft het een het ander op? Misschien in dit geval (nog?)wel, dat kan alleen Nicole beoordelen.
Nicole, ik vind het fijn te lezen dat jij en je vriend hebben afgesproken dat jullie er allebei voor willen gaan. Betekent dit ook dat hij ophoudt met 'om zich heen kijken' naar evt. andere vrouwen? En vertrouw je hem daarin?
Het is niet zo extreem binnen de relatie inderdaad. Het gaat om matig respect tonen en zich weinig aanpassen, om zaken die misschien wel uit te werken zijn.
Maar aan de andere kant speelt hier ook mee dat haar dochter in het verleden het zwaar heeft gehad met de vaderfiguren in het gezin. Ze is als jong meisje door toedoen van de volwassenen in haar omgeving door moeilijke periodes heengegaan en heeft wat dat betreft flink wat meegemaakt. (Kan ik dat zo opschrijven Nicole? Je hebt eerder verteld toch dat ze bijvoorbeeld werd gekleineerd en ze heeft de problemen nu ook met haar vader)
Op dit moment gaat het niet goed met Nicoles dochter en zet ze zich af tegen haar moeder en heeft ze veel moeite met de relatie tussen Nicole en haar vriend.
Het brengt iedereen onrust.
Het zou mij niet verbazen als het haar dochter niet gaat lukken hem te vertrouwen of accepteren.
Nicole zelf weet vaak niet waar ze aan toe is bij hem, tot er weer een moment is dat er rust is, leuke momenten en dan wil ze het weer even aanzien. Maar niet veel later gaat het weer niet okee, ook in verband natuurlijk met andere spanningen binnen het gezin van Nicole.
Nicole, dat van die balans opmaken is zo waar.
Op een gegeven moment wijst die balans uit of je verder gaat met hem of niet.
Ik denk dus dat het niet voor niets is dat je op oogkleppen schrijft om alles te onderzoeken wat gewicht legt op die schalen van de balans.
En dat je al een hele tijd meeschrijft zegt ook wat.
We belichten als verschillende schrijfsters ook verschillende kanten en ik vind het daarom ook zo fijn hier, je kunt overal over in gesprek.
Wat als het opmaken van de balans nu uitwijst dat het eigenlijk niet te doen is de relatie voort te zetten als het gaat om de andere omstandigheden?
Dat de relatie op zich misschien wel zou kunnen werken, maar dat het niet werkt zoals het nu op deze manier moet gaan?
Dat latten vind je niet fijn, het niet kunnen bellen en afspreken in het bijzijn van je dochter, even als voorbeelden.
En wat als je wel verder wilt, maar het vertrouwen is weg?
Hij zal niet zomaar veranderen, wil misschien wel afspreken dat hij niet meer zijn profielen heeft op sites oid, maar is dat qua gevoel okee voor jou?
Over die goede momenten.
Ik kan er niet langer aan terugdenken zonder ook de pijn te voelen.
Ik kan niet meer denken aan mijn ex zonder hem als de man te zien die mij dingen heeft aangedaan die gewoon echt niet kunnen. Alles staat nu in verband met elkaar, overal lopen de lijntjes van en naar. Hij hield van mij maar hij sloeg mij, loog. Precies wat Leo zegt, wat betekent het nog dat er ook goede momenten waren?
Ja, ik mis hem, ik mis diegene van wie ik dacht dat hij de man was op wie ik verliefd was.
Achteraf zijn niet veel dingen positief omdat er altijd een soort dreiging vanuit ging.
Ik had immers mijn oogkleppen stevig vast.
Wanneer je terugkijkt is in mijn geval toch niets wat het lijkt.
Ook vanuit mezelf niet.
Ik hield wanhopig aan die man vast om redenen waar ik ook al een tijd over schrijf met jullie.
Dus inmiddels ben ik zo ver dat ik kan zeggen dat ik het niet met je eens ben. Ik ervaarde toen veel dingen als positief in mijn relatie, maar achteraf gezien was het niet zo mooi, niet zo geweldig.
Ik mis hem voor mijn dochter, voor wie hij had kunnen zijn in ons gezin als haar vader.
Maar dat is een soort wensgedacht-mis-gevoel of hoe noem je zoiets. Een soort verlangen naar mijn gezin.
Ik kan daar echt vreselijk om janken, omdat ik er nog niet uit ben wat ik daar van vind.
En dan lopen rationele gedachten en emoties flink door elkaar heen, alles gecombineerd met een flinke dosis schuldgevoel natuurlijk.
Ik heb mezelf wat aangedaan door zo lang te blijven. Het heeft me gewoon veel gekost wat ik nog elke dag merk.
Dus op jouw opmerking of ik het liever anders had gezien, ja natuurlijk. Maar niet op de manier zoals jij het uitlegt. Het gaat verder dan dan. Dan moet ik echt terug naar de basis, begrijp je? Het is gecompliceerder dan 'de goede momenten' missen.
Ik moet terug naar mezelf en die tocht ben ik al een tijdje aan het maken zonder steeds toe te geven aan dat terugvallen in oude gedachten en patronen die ik ook in mezelf ken.
Perel, ik moet vooral sterk aan jou denken als ik probeer iets uit te leggen over mijn gevoel!
Over dat bos waar ik mezelf steeds zie lopen.
Volgens mij hebben we best vaak aandacht besteed aan de dingen die wel goed gingen in onze slechte relaties. Dat is toch een terugkerend onderwerp? Dat die goede momenten je steeds weer een glimp geven van hoe het ook kan zijn en dat je daarom doorgaat. Als het alleen maar slecht was zouden we ongetwijfeld veel eerder weggegaan zijn.
Maar goed, de situatie waar Nicole nu in zit is niet helemaal vergelijkbaar vind ik. Ik vind dat haar vriend maar matig respect voor haar heeft getoond, dat wel. Maar zo extreem dat je onmiddellijk moet kappen vind ik het nou ook weer niet. 't Is meer een vraag van hoe de balans is, wat Eleonora ook al zegt, heft het een het ander op? Misschien in dit geval (nog?)wel, dat kan alleen Nicole beoordelen.
Nicole, ik vind het fijn te lezen dat jij en je vriend hebben afgesproken dat jullie er allebei voor willen gaan. Betekent dit ook dat hij ophoudt met 'om zich heen kijken' naar evt. andere vrouwen? En vertrouw je hem daarin?
Het is niet zo extreem binnen de relatie inderdaad. Het gaat om matig respect tonen en zich weinig aanpassen, om zaken die misschien wel uit te werken zijn.
Maar aan de andere kant speelt hier ook mee dat haar dochter in het verleden het zwaar heeft gehad met de vaderfiguren in het gezin. Ze is als jong meisje door toedoen van de volwassenen in haar omgeving door moeilijke periodes heengegaan en heeft wat dat betreft flink wat meegemaakt. (Kan ik dat zo opschrijven Nicole? Je hebt eerder verteld toch dat ze bijvoorbeeld werd gekleineerd en ze heeft de problemen nu ook met haar vader)
Op dit moment gaat het niet goed met Nicoles dochter en zet ze zich af tegen haar moeder en heeft ze veel moeite met de relatie tussen Nicole en haar vriend.
Het brengt iedereen onrust.
Het zou mij niet verbazen als het haar dochter niet gaat lukken hem te vertrouwen of accepteren.
Nicole zelf weet vaak niet waar ze aan toe is bij hem, tot er weer een moment is dat er rust is, leuke momenten en dan wil ze het weer even aanzien. Maar niet veel later gaat het weer niet okee, ook in verband natuurlijk met andere spanningen binnen het gezin van Nicole.
Nicole, dat van die balans opmaken is zo waar.
Op een gegeven moment wijst die balans uit of je verder gaat met hem of niet.
Ik denk dus dat het niet voor niets is dat je op oogkleppen schrijft om alles te onderzoeken wat gewicht legt op die schalen van de balans.
En dat je al een hele tijd meeschrijft zegt ook wat.
We belichten als verschillende schrijfsters ook verschillende kanten en ik vind het daarom ook zo fijn hier, je kunt overal over in gesprek.
Wat als het opmaken van de balans nu uitwijst dat het eigenlijk niet te doen is de relatie voort te zetten als het gaat om de andere omstandigheden?
Dat de relatie op zich misschien wel zou kunnen werken, maar dat het niet werkt zoals het nu op deze manier moet gaan?
Dat latten vind je niet fijn, het niet kunnen bellen en afspreken in het bijzijn van je dochter, even als voorbeelden.
En wat als je wel verder wilt, maar het vertrouwen is weg?
Hij zal niet zomaar veranderen, wil misschien wel afspreken dat hij niet meer zijn profielen heeft op sites oid, maar is dat qua gevoel okee voor jou?
Over die goede momenten.
Ik kan er niet langer aan terugdenken zonder ook de pijn te voelen.
Ik kan niet meer denken aan mijn ex zonder hem als de man te zien die mij dingen heeft aangedaan die gewoon echt niet kunnen. Alles staat nu in verband met elkaar, overal lopen de lijntjes van en naar. Hij hield van mij maar hij sloeg mij, loog. Precies wat Leo zegt, wat betekent het nog dat er ook goede momenten waren?
Ja, ik mis hem, ik mis diegene van wie ik dacht dat hij de man was op wie ik verliefd was.
Achteraf zijn niet veel dingen positief omdat er altijd een soort dreiging vanuit ging.
Ik had immers mijn oogkleppen stevig vast.
Wanneer je terugkijkt is in mijn geval toch niets wat het lijkt.
Ook vanuit mezelf niet.
Ik hield wanhopig aan die man vast om redenen waar ik ook al een tijd over schrijf met jullie.
Dus inmiddels ben ik zo ver dat ik kan zeggen dat ik het niet met je eens ben. Ik ervaarde toen veel dingen als positief in mijn relatie, maar achteraf gezien was het niet zo mooi, niet zo geweldig.
Ik mis hem voor mijn dochter, voor wie hij had kunnen zijn in ons gezin als haar vader.
Maar dat is een soort wensgedacht-mis-gevoel of hoe noem je zoiets. Een soort verlangen naar mijn gezin.
Ik kan daar echt vreselijk om janken, omdat ik er nog niet uit ben wat ik daar van vind.
En dan lopen rationele gedachten en emoties flink door elkaar heen, alles gecombineerd met een flinke dosis schuldgevoel natuurlijk.
Ik heb mezelf wat aangedaan door zo lang te blijven. Het heeft me gewoon veel gekost wat ik nog elke dag merk.
Dus op jouw opmerking of ik het liever anders had gezien, ja natuurlijk. Maar niet op de manier zoals jij het uitlegt. Het gaat verder dan dan. Dan moet ik echt terug naar de basis, begrijp je? Het is gecompliceerder dan 'de goede momenten' missen.
Ik moet terug naar mezelf en die tocht ben ik al een tijdje aan het maken zonder steeds toe te geven aan dat terugvallen in oude gedachten en patronen die ik ook in mezelf ken.
Perel, ik moet vooral sterk aan jou denken als ik probeer iets uit te leggen over mijn gevoel!
Over dat bos waar ik mezelf steeds zie lopen.
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:01
Pfff, dank jullie voor het meedenken en voelen! Ik wil kort proberen te reageren, sorry, als ik dingen vergeet, maar ik heb echt last van alles op een rijtje zetten, en concentreren; kan het niet allemaal behappen.
Lemmy, om op jou te reageren: als ik weet, dat hij ervoor gaat, dan vertrouw ik hem daarin. Ik merk pas, dat hij rond gaat kijken op het moment dat het niet gaat tussen ons.
We hebben afgelopen weken ook weer dingen besproken, en hij doet echt moeite (of misschien houdt hij gewoon rekening met..). Voorbeeld: hij probeerde mij ertoe te zetten een bepaald telefoontje te plegen, maar vraagt dan wel, of ik het als pushen ervaar; dan trekt hij zich terug. Hij wil mij niet pushen, en gaat hier dus een stuk voorzichtiger met om. Aan de andere kant durf ik nu ook wat makkelijker aan te geven dat hij me pust (zo van: als ik dat niet kan aangeven, en dus niet mezelf kan zijn, heeft de relatie geen zin), en ik merk dan ook dat ik die ruimte wel krijg. Ik heb hier al eerder aangegeven, dat ik het niet alleen bij hem neer wil leggen, het is ook een voorzichtigheid, of angst van mij, die ik misschien wel op hem projecteer, maar niet nodig is.
Iseo, zoals jij het schrijft mag je het zeker schrijven. Blijkbaar ben ik duidelijk geweest, en anders zou ik het nu recht kunnen zetten, want ik ben zo overgekomen, zoals je het schrijft. Maar het klopt dus inderdaad; dochter heeft het moeilijk. Toch heb ik het idee, dat ze dingen ook gebruikt om aandacht te krijgen, en dat ze sommige dingen wel overdrijft. Misschien ook pubers eigen?
Dan de oogkleppen...misschien heb ik ze nu (bewust of onbewust) heel stevig opgezet, dan zullen ze ook wel weer afgaan. Of het zelfbescherming is, ik weet het niet.
Wat je schrijft over het missen, het verliefd zijn geworden op de man wie je dacht dat hij was, ik begrijp wel wat je bedoelt. Ook wat je bedoelt met het 'liever anders gezien'. Maar jij kan het zoveel beter omschrijven!
Nogmaals dank, ik ben hier heel blij mee, houdt me aan het denken. En wat dochter betreft: ik hoop gewoon dat het goedkomt met haar. Daar praat ik ook wel over met haar. Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar. Ik hoop dat ze er iets van oppikt. Ze is wijs voor haar leeftijd; te wijs.
Liefs aan iedereen,
Nicole
Lemmy, om op jou te reageren: als ik weet, dat hij ervoor gaat, dan vertrouw ik hem daarin. Ik merk pas, dat hij rond gaat kijken op het moment dat het niet gaat tussen ons.
We hebben afgelopen weken ook weer dingen besproken, en hij doet echt moeite (of misschien houdt hij gewoon rekening met..). Voorbeeld: hij probeerde mij ertoe te zetten een bepaald telefoontje te plegen, maar vraagt dan wel, of ik het als pushen ervaar; dan trekt hij zich terug. Hij wil mij niet pushen, en gaat hier dus een stuk voorzichtiger met om. Aan de andere kant durf ik nu ook wat makkelijker aan te geven dat hij me pust (zo van: als ik dat niet kan aangeven, en dus niet mezelf kan zijn, heeft de relatie geen zin), en ik merk dan ook dat ik die ruimte wel krijg. Ik heb hier al eerder aangegeven, dat ik het niet alleen bij hem neer wil leggen, het is ook een voorzichtigheid, of angst van mij, die ik misschien wel op hem projecteer, maar niet nodig is.
Iseo, zoals jij het schrijft mag je het zeker schrijven. Blijkbaar ben ik duidelijk geweest, en anders zou ik het nu recht kunnen zetten, want ik ben zo overgekomen, zoals je het schrijft. Maar het klopt dus inderdaad; dochter heeft het moeilijk. Toch heb ik het idee, dat ze dingen ook gebruikt om aandacht te krijgen, en dat ze sommige dingen wel overdrijft. Misschien ook pubers eigen?
Dan de oogkleppen...misschien heb ik ze nu (bewust of onbewust) heel stevig opgezet, dan zullen ze ook wel weer afgaan. Of het zelfbescherming is, ik weet het niet.
Wat je schrijft over het missen, het verliefd zijn geworden op de man wie je dacht dat hij was, ik begrijp wel wat je bedoelt. Ook wat je bedoelt met het 'liever anders gezien'. Maar jij kan het zoveel beter omschrijven!
Nogmaals dank, ik ben hier heel blij mee, houdt me aan het denken. En wat dochter betreft: ik hoop gewoon dat het goedkomt met haar. Daar praat ik ook wel over met haar. Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar. Ik hoop dat ze er iets van oppikt. Ze is wijs voor haar leeftijd; te wijs.
Liefs aan iedereen,
Nicole
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:05
quote:Nicole_1964 schreef op 03 oktober 2008 @ 08:41:
Wat ik in een man zoek? Steun, toch wel dominantie (hij mag best veel bepalen, tot op zekere hoogte), betrouwbaarheid, schouder om tegen te rusten, gelijkwaardigheid, begrip, intimiteit.
Misschien ook nog andere dingen, weet het even niet.
Ik vind het opvallend dat je als tweede punt begint over dominantie.
Verwar je dat misschien met dat je graag zou willen dat een man je beschermt, er voor je is, dat gevoel geeft?
Waarom is dominantie iets dat je werkelijk zóekt?
Vind je dat dat bij je past? Omdat je het moeilijk vindt om keuzes te maken, knopen door te hakken bijvoorbeeld?
Wat ik in een man zoek? Steun, toch wel dominantie (hij mag best veel bepalen, tot op zekere hoogte), betrouwbaarheid, schouder om tegen te rusten, gelijkwaardigheid, begrip, intimiteit.
Misschien ook nog andere dingen, weet het even niet.
Ik vind het opvallend dat je als tweede punt begint over dominantie.
Verwar je dat misschien met dat je graag zou willen dat een man je beschermt, er voor je is, dat gevoel geeft?
Waarom is dominantie iets dat je werkelijk zóekt?
Vind je dat dat bij je past? Omdat je het moeilijk vindt om keuzes te maken, knopen door te hakken bijvoorbeeld?
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:15
quote:Nicole_1964 schreef op 03 oktober 2008 @ 13:01:
Iseo, zoals jij het schrijft mag je het zeker schrijven. Blijkbaar ben ik duidelijk geweest, en anders zou ik het nu recht kunnen zetten, want ik ben zo overgekomen, zoals je het schrijft. Maar het klopt dus inderdaad; dochter heeft het moeilijk. Toch heb ik het idee, dat ze dingen ook gebruikt om aandacht te krijgen, en dat ze sommige dingen wel overdrijft. Misschien ook pubers eigen?
(...)
Dan de oogkleppen...misschien heb ik ze nu (bewust of onbewust) heel stevig opgezet, dan zullen ze ook wel weer afgaan. Of het zelfbescherming is, ik weet het niet.
Liefs aan iedereen,
Nicole
Je hoeft niet te wachten hoor, tot je oogkleppen vanzelf weer eens afgaan.
Dat mag je altijd nog zelf besluiten te doen. Wanneer je het vermoeden hebt dat je ze onbewust weer eens stiekem hebt opgezet. Meteen even gaan checken
Ik denk wel zeker dat het pubers eigen is ja, om dingen te overdrijven of te gebruiken om aandacht te krijgen.
Pubers kunnen nogal extreem hun punt maken.
Maar het is ook een vorm van communicatie, die zij aanwendt om jou iets te vertellen.
Ik begrijp van die andere reactie op jouw topic op kinderen ook wel wat die vrouw zegt bijvoorbeeld, maar in het geval van jouw dochter kan ik haar heel goed volgen waarom ze hier zo mee zit.
Ze heeft het zwaar. Ze is zich aan het ontwikkelen en tieners kunnen zichzelf ook goed dwars zitten natuurlijk.
Maar misschien zoekt ze vooral de bevestiging dat ZIJ belangrijk is. Dat ze dat steeds bij jou zoekt.
Dat ze wil horen, voelen, dat jij in ieder geval het allermeest van haar houdt (en van haar broertje natuurlijk).
Ook ondanks al die puberperikelen en problemen die er spelen.
Jij schrijft:
"Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar."
Dit zou ze dus absoluut niet willen horen denk ik. Dat jij net zoveel van je vriend houdt als van haar? Haar eigen dochter?
Iseo, zoals jij het schrijft mag je het zeker schrijven. Blijkbaar ben ik duidelijk geweest, en anders zou ik het nu recht kunnen zetten, want ik ben zo overgekomen, zoals je het schrijft. Maar het klopt dus inderdaad; dochter heeft het moeilijk. Toch heb ik het idee, dat ze dingen ook gebruikt om aandacht te krijgen, en dat ze sommige dingen wel overdrijft. Misschien ook pubers eigen?
(...)
Dan de oogkleppen...misschien heb ik ze nu (bewust of onbewust) heel stevig opgezet, dan zullen ze ook wel weer afgaan. Of het zelfbescherming is, ik weet het niet.
Liefs aan iedereen,
Nicole
Je hoeft niet te wachten hoor, tot je oogkleppen vanzelf weer eens afgaan.
Dat mag je altijd nog zelf besluiten te doen. Wanneer je het vermoeden hebt dat je ze onbewust weer eens stiekem hebt opgezet. Meteen even gaan checken
Ik denk wel zeker dat het pubers eigen is ja, om dingen te overdrijven of te gebruiken om aandacht te krijgen.
Pubers kunnen nogal extreem hun punt maken.
Maar het is ook een vorm van communicatie, die zij aanwendt om jou iets te vertellen.
Ik begrijp van die andere reactie op jouw topic op kinderen ook wel wat die vrouw zegt bijvoorbeeld, maar in het geval van jouw dochter kan ik haar heel goed volgen waarom ze hier zo mee zit.
Ze heeft het zwaar. Ze is zich aan het ontwikkelen en tieners kunnen zichzelf ook goed dwars zitten natuurlijk.
Maar misschien zoekt ze vooral de bevestiging dat ZIJ belangrijk is. Dat ze dat steeds bij jou zoekt.
Dat ze wil horen, voelen, dat jij in ieder geval het allermeest van haar houdt (en van haar broertje natuurlijk).
Ook ondanks al die puberperikelen en problemen die er spelen.
Jij schrijft:
"Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar."
Dit zou ze dus absoluut niet willen horen denk ik. Dat jij net zoveel van je vriend houdt als van haar? Haar eigen dochter?
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:15
Hm, ja ik kijk toch wel graag tegen een man op; vind ook wel dat hij de grootst bepalende factor mag zijn. En ja, ik heb moeite met keuzes te maken, maar daarin ben ik niet de enige... Ik heb wel vaker gehoord, dat dit mensen eigen is.
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:18
quote:Nicole_1964 schreef op 03 oktober 2008 @ 13:15:
Hm, ja ik kijk toch wel graag tegen een man op; vind ook wel dat hij de grootst bepalende factor mag zijn. En ja, ik heb moeite met keuzes te maken, maar daarin ben ik niet de enige... Ik heb wel vaker gehoord, dat dit mensen eigen is.
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
Waarom dan eigenlijk?
Vind je jouw ideeën en waarden niet goed genoeg?
Jullie kunnen toch samen beslissingen, of daarnaast 'agree to disagree'?
Waarom zou je bij voorbaat al willen uitgaan van een scheve relatie?
Ik volg je niet.
Hm, ja ik kijk toch wel graag tegen een man op; vind ook wel dat hij de grootst bepalende factor mag zijn. En ja, ik heb moeite met keuzes te maken, maar daarin ben ik niet de enige... Ik heb wel vaker gehoord, dat dit mensen eigen is.
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
Waarom dan eigenlijk?
Vind je jouw ideeën en waarden niet goed genoeg?
Jullie kunnen toch samen beslissingen, of daarnaast 'agree to disagree'?
Waarom zou je bij voorbaat al willen uitgaan van een scheve relatie?
Ik volg je niet.
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:18
quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 13:15:
Ze heeft het zwaar. Ze is zich aan het ontwikkelen en tieners kunnen zichzelf ook goed dwars zitten natuurlijk.
Maar misschien zoekt ze vooral de bevestiging dat ZIJ belangrijk is. Dat ze dat steeds bij jou zoekt.
Dat ze wil horen, voelen, dat jij in ieder geval het allermeest van haar houdt (en van haar broertje natuurlijk).
Ook ondanks al die puberperikelen en problemen die er spelen.
Jij schrijft:
"Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar."
Dit zou ze dus absoluut niet willen horen denk ik. Dat jij net zoveel van je vriend houdt als van haar? Haar eigen dochter?Hm, misschien heb je gelijk, wil ze horen, dat ik meer van haar houd Ik wil haar in elk geval duidelijk maken, dat ontzettend veel van haar houd, en niet in de steek wil laten. Maar dat houden van een partner gewoon anders is, dat staat los van het houden van je kinderen.
Ze heeft het zwaar. Ze is zich aan het ontwikkelen en tieners kunnen zichzelf ook goed dwars zitten natuurlijk.
Maar misschien zoekt ze vooral de bevestiging dat ZIJ belangrijk is. Dat ze dat steeds bij jou zoekt.
Dat ze wil horen, voelen, dat jij in ieder geval het allermeest van haar houdt (en van haar broertje natuurlijk).
Ook ondanks al die puberperikelen en problemen die er spelen.
Jij schrijft:
"Net zoals ik ook praat over haar en mijn vriend, hoe dat soms voor mij voelt, dat ik ontzettend veel van hem houdt, maar net zoveel van haar."
Dit zou ze dus absoluut niet willen horen denk ik. Dat jij net zoveel van je vriend houdt als van haar? Haar eigen dochter?Hm, misschien heb je gelijk, wil ze horen, dat ik meer van haar houd Ik wil haar in elk geval duidelijk maken, dat ontzettend veel van haar houd, en niet in de steek wil laten. Maar dat houden van een partner gewoon anders is, dat staat los van het houden van je kinderen.
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:23
quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 13:18:
[...]
Waarom dan eigenlijk?
Vind je jouw ideeën en waarden niet goed genoeg?
Jullie kunnen toch samen beslissingen, of daarnaast 'agree to disagree'?
Waarom zou je bij voorbaat al willen uitgaan van een scheve relatie?
Ik volg je niet.
Oeps, ik denk dat ik me inderdaad nog behoorlijk minderwaardig voel, als ik het zo teruglees. Maar je hebt gelijk over het samen beslissingen nemen, en dat is ook iets wat toch wel gebeurt in de relatie. Daarin is vriendlief trouwens onzekerder dan ik. Hij komt wel eens met een leuk voorstel, ik reageer enthousiast, en dan nog is hij bang, dat ik tegen mijn zin doe wat hij voorstelt. Maar zo is het echt niet.
Ik denk echter dat ik best wel op hem leun, omdat ik toch nog wel last heb van oververmoeidheid; kom zelf hierdoor te weinig met leuke ideeën, zit nog een beetje in een zwart gat: het leven is zwaar... En dan toch: door onze relatie zijn er echt veel leuke dingen teruggekomen in mijn leven. Maar meer door zijn ideeën dan de mijne, en daar willen we ook meer gelijkheid in brengen. Dus soms stel ik nu ook iets voor wat ik graag doe...en dan doen we dat ook, en ben ik verbaasd dat dit zo gemakkelijk kan.
Daaraan merk ik, dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar ik heb wel het idee, dat ik op weg ben.
[...]
Waarom dan eigenlijk?
Vind je jouw ideeën en waarden niet goed genoeg?
Jullie kunnen toch samen beslissingen, of daarnaast 'agree to disagree'?
Waarom zou je bij voorbaat al willen uitgaan van een scheve relatie?
Ik volg je niet.
Oeps, ik denk dat ik me inderdaad nog behoorlijk minderwaardig voel, als ik het zo teruglees. Maar je hebt gelijk over het samen beslissingen nemen, en dat is ook iets wat toch wel gebeurt in de relatie. Daarin is vriendlief trouwens onzekerder dan ik. Hij komt wel eens met een leuk voorstel, ik reageer enthousiast, en dan nog is hij bang, dat ik tegen mijn zin doe wat hij voorstelt. Maar zo is het echt niet.
Ik denk echter dat ik best wel op hem leun, omdat ik toch nog wel last heb van oververmoeidheid; kom zelf hierdoor te weinig met leuke ideeën, zit nog een beetje in een zwart gat: het leven is zwaar... En dan toch: door onze relatie zijn er echt veel leuke dingen teruggekomen in mijn leven. Maar meer door zijn ideeën dan de mijne, en daar willen we ook meer gelijkheid in brengen. Dus soms stel ik nu ook iets voor wat ik graag doe...en dan doen we dat ook, en ben ik verbaasd dat dit zo gemakkelijk kan.
Daaraan merk ik, dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar ik heb wel het idee, dat ik op weg ben.
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:28
En hoe gaat dat dan bij andere zaken dan een middagje of avondje uit?
Bij wat jullie eten, uitgeven aan iets, wie wanneer bij wie langskomt, wat jullie belangrijk vinden als basis van de relatie, wat er komt kijken bij bijvoorbeeld de opvoeding, het benaderen van het probleem van het niet open een relatie aan kunnen gaan ivm je dochter etc etc
Wil je dan ook dat hij daar de bepalende factor in is?
Vind je zijn mening belangrijker dan die van jou?
Bij wat jullie eten, uitgeven aan iets, wie wanneer bij wie langskomt, wat jullie belangrijk vinden als basis van de relatie, wat er komt kijken bij bijvoorbeeld de opvoeding, het benaderen van het probleem van het niet open een relatie aan kunnen gaan ivm je dochter etc etc
Wil je dan ook dat hij daar de bepalende factor in is?
Vind je zijn mening belangrijker dan die van jou?
vrijdag 3 oktober 2008 om 13:58
Nicole, die begeleide meditatie, het kind in jezelf koesteren, van Klara, zijn dingen die voor jou ook zinvol zouden kunnen zijn.
Als ik je verhaal lees moet ik terugdenken aan de eerste tijd met ex. Nóóit het gevoel hebben dat ik op eigen benen iets zou kunnen bereiken, moe, leeg, door elkaar geschud, vooral moe, moe, moe van alles en iedereen.
Die keren dat het goed ging tussen mij en hem waren mijn enige lichtpuntjes, houvast dus.
Ja, ik ben doorgegaan, ik heb de bodem moeten bereiken en van daaruit opkrabbelen -woorden van Qwertu-
Erachter gekomen dat ik wél iets te kiezen had, iets te willen, iets na te streven. Dat ik zélf kon bepalen wat ik belangrijk vond voor mezelf en voor mijn kinderen.
Dat ik weer ruimte had om te zien wat mijn kinderen minimaal nodig hadden.
Wat het me nu heeft opgeleverd is dat ik nooit meer genoegen neem met een minder dan ideale relatie, een relatie waarin ik me moet aanpassen. Niemand gaat me meer vertellen hoe ik een goed mens moet zijn, dat maak ik zelf wel uit, dank u.
Ik, die zichzelf altijd onvolmaakt voelde zonder man naast zich, leef gewoon, alleen met mijn kinderen, vloek en tier wel maar mis niets en niemand.
Ik weet niet of je iets hebt aan deze tekst maar zo kan het ook, je kan ooit voorbij die moedeloosheid komen en het begint met echt kiezen voor jezelf.
Overigens denk ik dat er zijn voor je dochter niet gelijk staat aan wachten tot ze je nodig heeft. Een uurtje samen de boodschappen doen of iets dergelijks kan bevredigender zijn dan een hele middag wachten tot ze gaat koeren en dan pas iets horen als je iets anders aan het doen bent. Op zich kun je er al zijn voor haar in een onverdeeld uurtje als je klaar bent met werk of zo. Níet tijdens dat telefoongesprek want dan ben je bezig. Dat mag zij best begrijpen, zeker als je nauwelijks telefoongesprekken hebt in haar bijzijn.
Als ik je verhaal lees moet ik terugdenken aan de eerste tijd met ex. Nóóit het gevoel hebben dat ik op eigen benen iets zou kunnen bereiken, moe, leeg, door elkaar geschud, vooral moe, moe, moe van alles en iedereen.
Die keren dat het goed ging tussen mij en hem waren mijn enige lichtpuntjes, houvast dus.
Ja, ik ben doorgegaan, ik heb de bodem moeten bereiken en van daaruit opkrabbelen -woorden van Qwertu-
Erachter gekomen dat ik wél iets te kiezen had, iets te willen, iets na te streven. Dat ik zélf kon bepalen wat ik belangrijk vond voor mezelf en voor mijn kinderen.
Dat ik weer ruimte had om te zien wat mijn kinderen minimaal nodig hadden.
Wat het me nu heeft opgeleverd is dat ik nooit meer genoegen neem met een minder dan ideale relatie, een relatie waarin ik me moet aanpassen. Niemand gaat me meer vertellen hoe ik een goed mens moet zijn, dat maak ik zelf wel uit, dank u.
Ik, die zichzelf altijd onvolmaakt voelde zonder man naast zich, leef gewoon, alleen met mijn kinderen, vloek en tier wel maar mis niets en niemand.
Ik weet niet of je iets hebt aan deze tekst maar zo kan het ook, je kan ooit voorbij die moedeloosheid komen en het begint met echt kiezen voor jezelf.
Overigens denk ik dat er zijn voor je dochter niet gelijk staat aan wachten tot ze je nodig heeft. Een uurtje samen de boodschappen doen of iets dergelijks kan bevredigender zijn dan een hele middag wachten tot ze gaat koeren en dan pas iets horen als je iets anders aan het doen bent. Op zich kun je er al zijn voor haar in een onverdeeld uurtje als je klaar bent met werk of zo. Níet tijdens dat telefoongesprek want dan ben je bezig. Dat mag zij best begrijpen, zeker als je nauwelijks telefoongesprekken hebt in haar bijzijn.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:05
Het houden van een partner is inderdaad anders dan het houden van je kind. Toch houd ik meer van mijn kinderen, in die zin dat zij mijn eerste prioriteit zijn; dan pas komt al het andere. Dat weten ze en mijn partner weet dat ook. Mijn kinderen zijn nu eenmaal mijn verantwoordelijkheid, ze zijn afhankelijk van mij. Mijn partner is een volwassen man en redt het ook wel zonder mij, mocht dat nodig zijn.
Mijn kinderen zijn nog geen pubers (hoewel dat bij de oudste niet lang meer duurt) en ik weet nog van mezelf hoe moeilijk en verwarrend die tijd kan zijn. Eén van de dingen waarvan ik hoop dat ze daar nooit aan zullen twijfelen, is dat ik er altijd ben voor ze, ongeacht wat er gebeurt.
Denk je dat je dochter daaraan twijfelt bij jou, Nicole? Zou je kunnen uitleggen aan haar dat zij het allerbelangrijkst is voor jou?
Mijn kinderen zijn nog geen pubers (hoewel dat bij de oudste niet lang meer duurt) en ik weet nog van mezelf hoe moeilijk en verwarrend die tijd kan zijn. Eén van de dingen waarvan ik hoop dat ze daar nooit aan zullen twijfelen, is dat ik er altijd ben voor ze, ongeacht wat er gebeurt.
Denk je dat je dochter daaraan twijfelt bij jou, Nicole? Zou je kunnen uitleggen aan haar dat zij het allerbelangrijkst is voor jou?
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:09
Gut o gut Nicole, jouw leven blijft zwaar, jouw leven blijft vermoeiend omdat je het in de omstandigheden waar je nu in leeft nooit goed kunt doen.
Niet ten opzichte van deze godalmachtige J en ook niet ten opzichte van je kinderen.
Dat is dodelijk vermoeiend en zwaar.
Ik vind het zo ontzettend storend dat je het gedrag van J wel goed praat en het gedrag van je dochter niet.
Zij is namelijk helemaal niet onmogelijk, het is een kind dat schreeuwt om AANDACHT.
En jij wil ten koste van alles gewoon door blijven gaan met je relatie, terwijl deze relatie jou uitput tot het bot.
Maar ga lekker zo door Nicole.
Niet ten opzichte van deze godalmachtige J en ook niet ten opzichte van je kinderen.
Dat is dodelijk vermoeiend en zwaar.
Ik vind het zo ontzettend storend dat je het gedrag van J wel goed praat en het gedrag van je dochter niet.
Zij is namelijk helemaal niet onmogelijk, het is een kind dat schreeuwt om AANDACHT.
En jij wil ten koste van alles gewoon door blijven gaan met je relatie, terwijl deze relatie jou uitput tot het bot.
Maar ga lekker zo door Nicole.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:13
quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 13:28:
En hoe gaat dat dan bij andere zaken dan een middagje of avondje uit?
Bij wat jullie eten, uitgeven aan iets, wie wanneer bij wie langskomt, wat jullie belangrijk vinden als basis van de relatie, wat er komt kijken bij bijvoorbeeld de opvoeding, het benaderen van het probleem van het niet open een relatie aan kunnen gaan ivm je dochter etc etc
Wil je dan ook dat hij daar de bepalende factor in is?
Vind je zijn mening belangrijker dan die van jou?
Wat betreft eten, is hij meestal de bepalende factor, weet niet hoe het komt. Soms geef ik aan, wat ik graag eet, en hij walst daar met zijn voorstel overheen, en dan maakt het mij niet zoveel uit, tenzij ik het echt niet lekker vind, en daar houdt hij dan weer rekening mee. Maar hij is ook meestal degene die kookt, als we samenzijn.
Wat betreft opvoeding kom ik weer steeds meer voor mezelf op, geef aan, dat ik zijn tips, adviezen waardeer. Als er iets bruikbaars bijzit, doe ik er iets mee, maar ik heb aangegeven, dat ik het op mijn manier moet doen, en dat ik hem ook met zijn kinderen om laat gaan op de manier zoals het hem goeddunkt.
En hoe gaat dat dan bij andere zaken dan een middagje of avondje uit?
Bij wat jullie eten, uitgeven aan iets, wie wanneer bij wie langskomt, wat jullie belangrijk vinden als basis van de relatie, wat er komt kijken bij bijvoorbeeld de opvoeding, het benaderen van het probleem van het niet open een relatie aan kunnen gaan ivm je dochter etc etc
Wil je dan ook dat hij daar de bepalende factor in is?
Vind je zijn mening belangrijker dan die van jou?
Wat betreft eten, is hij meestal de bepalende factor, weet niet hoe het komt. Soms geef ik aan, wat ik graag eet, en hij walst daar met zijn voorstel overheen, en dan maakt het mij niet zoveel uit, tenzij ik het echt niet lekker vind, en daar houdt hij dan weer rekening mee. Maar hij is ook meestal degene die kookt, als we samenzijn.
Wat betreft opvoeding kom ik weer steeds meer voor mezelf op, geef aan, dat ik zijn tips, adviezen waardeer. Als er iets bruikbaars bijzit, doe ik er iets mee, maar ik heb aangegeven, dat ik het op mijn manier moet doen, en dat ik hem ook met zijn kinderen om laat gaan op de manier zoals het hem goeddunkt.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:17
Nicole, dominantie in een partner zoeken herken ik wel. Misschien is dominantie niet helemaal het goede woord; maar een bepaalde eigengereidheid vind ik wel een voorwaarde. Ik vind het niet aantrekkelijk als een man alle beslissingen neemt (ik weet inmiddels van mezelf dat ik heel veel beslissingen prima zelf kan nemen), of dat hij altijd zijn zin wil of zo, maar wel wil ik iemand die weet wat hij wil. Die zich niet omver laat kletsen door mij, die stabiel in het leven staat, mij tegengas geeft als dat nodig is, die ergens voor stáát. Die zijn eigen dingen doet, niet al te emotioneel is, en niet afhankelijk is of wil zijn van mij.
Ooit had ik een relatie met een heel softe jongen; in alles wat ik deed volgde hij me, mijn mening was zijn mening. Binnen die relatie ontwikkelde ik me als de dominante persoon en dat was heel naar om te merken. Ik wil en kan niet de leider zijn. Dat past nog slechter bij me dan de volger zijn. Mijn valkuil is dat wel gebleken, want het is soms moeilijk de scheidslijn te ontdekken tussen het gedrag van iemand die op een gezonde manier goed weet wat hij wil en dat van iemand die dat op een ongezonde manier af gaat dwingen.
Ooit had ik een relatie met een heel softe jongen; in alles wat ik deed volgde hij me, mijn mening was zijn mening. Binnen die relatie ontwikkelde ik me als de dominante persoon en dat was heel naar om te merken. Ik wil en kan niet de leider zijn. Dat past nog slechter bij me dan de volger zijn. Mijn valkuil is dat wel gebleken, want het is soms moeilijk de scheidslijn te ontdekken tussen het gedrag van iemand die op een gezonde manier goed weet wat hij wil en dat van iemand die dat op een ongezonde manier af gaat dwingen.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:18
quote:mamzelle schreef op 03 oktober 2008 @ 13:58:
Nicole, die begeleide meditatie, het kind in jezelf koesteren, van Klara, zijn dingen die voor jou ook zinvol zouden kunnen zijn. Mamzelle, tuurlijk heb ik iets aan jouw woorden! Die begeleide meditatie lijkt me trouwens inderdaad wel wat, moet ik eens kijken hoe en waar dat hier in de buurt kan!
Overigens denk ik dat er zijn voor je dochter niet gelijk staat aan wachten tot ze je nodig heeft. Een uurtje samen de boodschappen doen of iets dergelijks kan bevredigender zijn dan een hele middag wachten tot ze gaat koeren en dan pas iets horen als je iets anders aan het doen bent. Hier merk je weer dat je met pubers van doen hebt. Samen boodschappen doen? Liever niet! Samen koken? Liever niet. Bij alles wat je vraagt om iets samen te doen is het 'nee'. Dat bedoelde ik ook in mijn vorige post over dit onderwerp. Het is wat dat betreft dus best lastig om iets voor 'samen' te vinden. We kijken wel 's avonds samen tv, en dan komt er ook wel eens iets los. Op zich kun je er al zijn voor haar in een onverdeeld uurtje als je klaar bent met werk of zo. Níet tijdens dat telefoongesprek want dan ben je bezig. Dat mag zij best begrijpen, zeker als je nauwelijks telefoongesprekken hebt in haar bijzijn.
Nicole, die begeleide meditatie, het kind in jezelf koesteren, van Klara, zijn dingen die voor jou ook zinvol zouden kunnen zijn. Mamzelle, tuurlijk heb ik iets aan jouw woorden! Die begeleide meditatie lijkt me trouwens inderdaad wel wat, moet ik eens kijken hoe en waar dat hier in de buurt kan!
Overigens denk ik dat er zijn voor je dochter niet gelijk staat aan wachten tot ze je nodig heeft. Een uurtje samen de boodschappen doen of iets dergelijks kan bevredigender zijn dan een hele middag wachten tot ze gaat koeren en dan pas iets horen als je iets anders aan het doen bent. Hier merk je weer dat je met pubers van doen hebt. Samen boodschappen doen? Liever niet! Samen koken? Liever niet. Bij alles wat je vraagt om iets samen te doen is het 'nee'. Dat bedoelde ik ook in mijn vorige post over dit onderwerp. Het is wat dat betreft dus best lastig om iets voor 'samen' te vinden. We kijken wel 's avonds samen tv, en dan komt er ook wel eens iets los. Op zich kun je er al zijn voor haar in een onverdeeld uurtje als je klaar bent met werk of zo. Níet tijdens dat telefoongesprek want dan ben je bezig. Dat mag zij best begrijpen, zeker als je nauwelijks telefoongesprekken hebt in haar bijzijn.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:26
Ik denk dus dat je met pubers véél meer je eigen leven hebt, en dat dat dan af en toe samenvalt met het hare. Bijvoorbeeld zoals je zegt bij de afwas, of bij een spelletje 's avonds na het eten -was verplichte kost bij ons thuis vroeger, ik háátte het maar vind het achteraf heel fijn dat ons mam dat moment samen er zo inplande- of bij de tv of juist net voordat je wilt dat ze gaat slapen..
Is ze er al aan toe om zelf te koken voor jullie? Ook dat kan voor een verbinding zorgen, dat zij iets voor jou doet wat gewaardeerd wordt.
Ben jij zelf er niet aan toe om iets van werk te gaan doen naast je gezin? Of doe je dat al?
Is ze er al aan toe om zelf te koken voor jullie? Ook dat kan voor een verbinding zorgen, dat zij iets voor jou doet wat gewaardeerd wordt.
Ben jij zelf er niet aan toe om iets van werk te gaan doen naast je gezin? Of doe je dat al?
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:29
Mamzelle, momenteel werk ik 20 uur in de week, maar dit wil ik (noodzakelijk) uitbreiden naar minimaal 24 uur in de week. Bij de uren die ik nu werk, kost het me eigenlijk alleen maar geld: ik verdien op bijstandsniveau, en heb wel veel extra reiskosten, vandaar.
Ik verlang dus eigenlijk wel van mijn dochter dat ze me dan ook een beetje helpt, maar alles is te veel gevraagd. Koken doet ze (nog) niet, soms helpt ze me. Ik heb al aangegeven, dat ze meer zal moeten doen, als ik ander of meer werk gevonden heb; nu komt alles gewoon op mij neer.
Ik verlang dus eigenlijk wel van mijn dochter dat ze me dan ook een beetje helpt, maar alles is te veel gevraagd. Koken doet ze (nog) niet, soms helpt ze me. Ik heb al aangegeven, dat ze meer zal moeten doen, als ik ander of meer werk gevonden heb; nu komt alles gewoon op mij neer.
vrijdag 3 oktober 2008 om 14:50
Poe, het is wel hollen of stilstaan hier. Zo wacht je op een reactie van Nicole, zo is er een pagina vol geschreven Ik ga even lezen.quote:Nicole_1964 schreef op 03 oktober 2008 @ 08:41:
Wat ik in een man zoek? Steun, toch wel dominantie (hij mag best veel bepalen, tot op zekere hoogte), betrouwbaarheid, schouder om tegen te rusten, gelijkwaardigheid, begrip, intimiteit.Hoe rijm je die dingen met elkaar, Nicole?
Wat ik in een man zoek? Steun, toch wel dominantie (hij mag best veel bepalen, tot op zekere hoogte), betrouwbaarheid, schouder om tegen te rusten, gelijkwaardigheid, begrip, intimiteit.Hoe rijm je die dingen met elkaar, Nicole?
Ga in therapie!
vrijdag 3 oktober 2008 om 15:22
quote:Iseo schreef op 03 oktober 2008 @ 12:42:
[...]
Over die goede momenten.
Ik kan er niet langer aan terugdenken zonder ook de pijn te voelen.
Ik kan niet meer denken aan mijn ex zonder hem als de man te zien die mij dingen heeft aangedaan die gewoon echt niet kunnen.
Hoera Iseo! Je hebt je oogkleppen definitief afgezet. Ik ben zó blij dit te lezen!
dubio
[...]
Over die goede momenten.
Ik kan er niet langer aan terugdenken zonder ook de pijn te voelen.
Ik kan niet meer denken aan mijn ex zonder hem als de man te zien die mij dingen heeft aangedaan die gewoon echt niet kunnen.
Hoera Iseo! Je hebt je oogkleppen definitief afgezet. Ik ben zó blij dit te lezen!
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 3 oktober 2008 om 15:34
quote:Nicole_1964 schreef op 03 oktober 2008 @ 13:15:
Hm, ja ik kijk toch wel graag tegen een man op; vind ook wel dat hij de grootst bepalende factor mag zijn. En ja, ik heb moeite met keuzes te maken, maar daarin ben ik niet de enige... Ik heb wel vaker gehoord, dat dit mensen eigen is.
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
Dat je niet de enige bent, daar heb jij weinig aan. Er zijn ook heel veel mensen die veel te lang (of altijd) in ongelukkige relaties blijven zitten. Dit is jouw leven en jij kunt andere keuzes maken.
Waarom kijk je graag tegen een man op? Voel je je dan beschermd, veilig, verzorgd? Het is wel makkelijk als een ander knopen doorhakt, dingen regelt, lijkt te weten hoe het moet. Toch? Ik herken dat ook wel hoor, hoewel ik mijn mannetje echt wel sta. Het beeld van het zwakke, afhankelijke vrouwtje dat zich laat leiden door een sterke, macho man die weet wat hij wil wordt ons van alle kanten ingeprent. Dus ik vind het niet gek als je je daar gemakkelijk bij voelt. Vertrouwd en bekend voelt gemakkelijk.
Alleen komt dat beeld van buitenaf en moet je aan jezelf toetsen of je daar écht gelukkig mee bent. Het houdt namelijk ook ondergeschiktheid en afhankelijkheid in. Voel je je daar ook gemakkelijk bij?
dubio
Hm, ja ik kijk toch wel graag tegen een man op; vind ook wel dat hij de grootst bepalende factor mag zijn. En ja, ik heb moeite met keuzes te maken, maar daarin ben ik niet de enige... Ik heb wel vaker gehoord, dat dit mensen eigen is.
(En besef trouwens dat vriendlief ook heel veel moeite heeft met het maken van bepaalde keuzes, beslissingen te nemen. )
Dat je niet de enige bent, daar heb jij weinig aan. Er zijn ook heel veel mensen die veel te lang (of altijd) in ongelukkige relaties blijven zitten. Dit is jouw leven en jij kunt andere keuzes maken.
Waarom kijk je graag tegen een man op? Voel je je dan beschermd, veilig, verzorgd? Het is wel makkelijk als een ander knopen doorhakt, dingen regelt, lijkt te weten hoe het moet. Toch? Ik herken dat ook wel hoor, hoewel ik mijn mannetje echt wel sta. Het beeld van het zwakke, afhankelijke vrouwtje dat zich laat leiden door een sterke, macho man die weet wat hij wil wordt ons van alle kanten ingeprent. Dus ik vind het niet gek als je je daar gemakkelijk bij voelt. Vertrouwd en bekend voelt gemakkelijk.
Alleen komt dat beeld van buitenaf en moet je aan jezelf toetsen of je daar écht gelukkig mee bent. Het houdt namelijk ook ondergeschiktheid en afhankelijkheid in. Voel je je daar ook gemakkelijk bij?
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 3 oktober 2008 om 15:44
quote:dubiootje schreef op 03 oktober 2008 @ 15:34:
Dat je niet de enige bent, daar heb jij weinig aan. Klopt Er zijn ook heel veel mensen die veel te lang (of altijd) in ongelukkige relaties blijven zitten. Dit is jouw leven en jij kunt andere keuzes maken.
Waarom kijk je graag tegen een man op? Voel je je dan beschermd, veilig, verzorgd? Goede vraag...ik kijk inderdaad graag tegen een man op, bescherming is dan misschien wel een goed antwoord, weet het even niet! Het is wel makkelijk als een ander knopen doorhakt, dingen regelt, lijkt te weten hoe het moet. Toch? Ik herken dat ook wel hoor, hoewel ik mijn mannetje echt wel sta. Het beeld van het zwakke, afhankelijke vrouwtje dat zich laat leiden door een sterke, macho man die weet wat hij wil wordt ons van alle kanten ingeprent. Dus ik vind het niet gek als je je daar gemakkelijk bij voelt. Vertrouwd en bekend voelt gemakkelijk. Zwak ben ik niet. Haha, dat verwijt krijg ik wel eens, dat ik alles zo goed regel, als ik alleen ben, maar dat ik me afhankelijker opstel als we samenzijn. Misschien is dat wel wat mij stoort in de relatie: dat ikzelf 2 personen ben: aan de ene kant, als ik alleen ben, heel zelfstandig; goed bezig. Als we samenzijn: afhankelijker, hem laten bepalen, regelen. Hij wil, dat ik meer voor mezelf opkom.
Alleen komt dat beeld van buitenaf en moet je aan jezelf toetsen of je daar écht gelukkig mee bent. Het houdt namelijk ook ondergeschiktheid en afhankelijkheid in. Voel je je daar ook gemakkelijk bij? Ik denk dat dat juist heel dubbel voelt. Soms vind ik het prettig, maar soms wil ik ook uitbreken, en mijn eigen ding doen. En dat doe ik toch ook wel weer meer.
dubio
Dat je niet de enige bent, daar heb jij weinig aan. Klopt Er zijn ook heel veel mensen die veel te lang (of altijd) in ongelukkige relaties blijven zitten. Dit is jouw leven en jij kunt andere keuzes maken.
Waarom kijk je graag tegen een man op? Voel je je dan beschermd, veilig, verzorgd? Goede vraag...ik kijk inderdaad graag tegen een man op, bescherming is dan misschien wel een goed antwoord, weet het even niet! Het is wel makkelijk als een ander knopen doorhakt, dingen regelt, lijkt te weten hoe het moet. Toch? Ik herken dat ook wel hoor, hoewel ik mijn mannetje echt wel sta. Het beeld van het zwakke, afhankelijke vrouwtje dat zich laat leiden door een sterke, macho man die weet wat hij wil wordt ons van alle kanten ingeprent. Dus ik vind het niet gek als je je daar gemakkelijk bij voelt. Vertrouwd en bekend voelt gemakkelijk. Zwak ben ik niet. Haha, dat verwijt krijg ik wel eens, dat ik alles zo goed regel, als ik alleen ben, maar dat ik me afhankelijker opstel als we samenzijn. Misschien is dat wel wat mij stoort in de relatie: dat ikzelf 2 personen ben: aan de ene kant, als ik alleen ben, heel zelfstandig; goed bezig. Als we samenzijn: afhankelijker, hem laten bepalen, regelen. Hij wil, dat ik meer voor mezelf opkom.
Alleen komt dat beeld van buitenaf en moet je aan jezelf toetsen of je daar écht gelukkig mee bent. Het houdt namelijk ook ondergeschiktheid en afhankelijkheid in. Voel je je daar ook gemakkelijk bij? Ik denk dat dat juist heel dubbel voelt. Soms vind ik het prettig, maar soms wil ik ook uitbreken, en mijn eigen ding doen. En dat doe ik toch ook wel weer meer.
dubio
vrijdag 3 oktober 2008 om 22:40
Hoi Nicole
Pittig dagje voor jou op het forum.
Maar wel goed denk ik.
Er moet immers iets gebeuren. Toch?
Er wordt druk geschreven, om je te helpen onderzoeken wat de volgende stap is die je kunt nemen om het beter te maken.
Wat vind je ervan, wat Leo en Pom schreven?
Leo had echt gelijk, ik trok mij die opmerking enorm aan.
Ik dacht bij mezelf, hoe kun je nou zeggen dat je vindt dat de relaties waar het hier over gaat alleen maar slecht lijken omdat het enigzins uitvergroot wordt wat niet goed gaat.
Dat de goede dingen te weinig aan bod komen?
Ik begreep in tweede instantie wel dat je het niet zo bedoelde en je voor jezelf schreef, maar dat stond er niet.
En het is natuurlijk een punt.
Ik trek het mezelf aan, omdat de afgelopen tijd behoorlijk zwaar is geweest. Het wás echt slecht en verdrietig. Ik heb veel verteld maar de ergste dagen wil ik nog aan niemand kwijt en het is gewoon ongelofelijk als ik terugkijk. Naar hem maar vooral naar mezelf. Ik schrijf niet omdat ik mezelf zielig vind of om me lekker het slachtoffer te voelen zoals wel eens over dit topic wordt gedacht. Maar omdat ik het kwijt moest en bang voor alles was en daarna omdat ik me verbaasde en schrok en op weg moest en gaan leren.
Uit elkaar dus en daarna werd ik moeder en moest ik op zoek gaan naar wie ik eigenlijk was. Tegelijk door die schaamte en pijn heen en mezelf bloot geven voor de spiegel.
Op dit moment zit ik weer in een soort van crisis met mezelf omdat ik steeds andere kanten leer kennen van mij en me niet goed raad weet. Ik kom in allerlei nieuwe situaties die ik overigens ook steeds minder uit de weg ga omdat ze enorm leerzaam zijn.
Ik wil iemand worden. Iemand die zichzelf kent en in het reine is met haar verleden en die weet wat ze in zich heeft omdat ze dat aanvoelt. Ik wil goede ervaringen opdoen. In balans zijn en als moeder liefde en een bepaalde rust uitstralen en er zijn voor mijn kind. Ik ben door te gaan studeren behoorlijk ambitieus geworden en wil in mijn vakgebied echt carriére gaan maken omdat ik inmiddels in mijzelf geloof. Wil mezelf leren kennen als eigen persoon en niet zoals ik weet dat ik ook kon/kan zijn: bang, passief, voorzichtig, klein etc.
Dat is dus iets waar ik veel aan denk en me aan vasthoud. Het zal er misschien best zo staan als iets waar andere mensen om kunnen glimlachen of dat je vind dat ik er iets ander mee tegen jou wil zeggen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Ben echt serieus, omdat ik voel hoe belangrijk het is voor mij naar iets onderweg te zijn.
Kijk naar Zonlicht, die komt echt van ver en heel diep en die blijft maar vechten en het aangrijpen en die balans opzoeken en doorgaan. Kijk naar Dubio die de meest bizarre dingen vertelt die ze meemaakt en dat met zo'n rust gemaakt door al die overwinningen die ze voor zichzelf al heeft behaald (wat de uitkomst verder ook gaat zijn) en de andere vrouwen die mij inspireren.
Wat inspireert jou op dit topic?
Voor mij is dit een heel groot iets, wat ik hierboven schrijf, van waar ik naar op weg ben. Ben pas aan het begin van veel dingen die bepalend gaan zijn. Heb gewoon jaren stilgestaan dus heb echt voor mijn gevoel opnieuw moeten beginnen.
Ben benieuwd naar jouw mening en jouw ervaringen. Naar jouw doelen en wat je precies bereikt wil hebben over misschien een jaar.
Want wat Pom schrijft, daar zit wat in. Vind je het moeilijk om erop te reageren? Heb je haar post daarom overgeslagen? Want ik weet zeker dat ze het juist zo hard opschrijft om daarmee iets uit te lokken. Misschien kun je er juist iets mee.
Wat valt er voor winst te behalen als je nu geen keuzes maakt? Je bent al oververmoeid en je hebt zorgen. Je kind vraagt om aandacht en geeft eigenlijk duidelijk aan waar bij haar o.a. de moeilijke issues liggen.
Steeds maar afwachten of het beter zal gaan in de toekomst lijkt me een groot risico.
Ik kan het weer opschrijven:
Wat wil je nu echt? Wat zoek je in een relatie en is er wel ruimte voor wat je allemaal met hem doormaakt hoe graag je het misschien (allebei) anders ziet dan het nu gaat?
Je herkent bijvoorbeeld narcistische trekken in je partners gedrag, je schrijft al een tijd over deze ongelijkwaardige relatie die veel energie kost. Duidelijk meer kost dan oplevert.
Hoe schat je het in dat het over een jaar gaat? Zijn jullie dan nog steeds aan het afwachten en proberen of er misschien wat in zit?
Ik denk echt dat je dat er niet bij kunt hebben.
Niet omdat het je niet gegund is of wat dan ook, maar dat het op de totale balans van nu de ene schaal zo zwaar maakt aan de negatieve kant.
Wanneer is het het waard om zoveel te investeren, of alleen maar zo door te tobben.
Want het investeren in jezelf en het op zoek gaan naar de basis in jezelf en je kracht, dat zal ook zijn invloed hebben op je kind. Daar ben ik echt van overtuigd. Het is natuurlijk makkelijk roepen vanaf de zijlijn, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer jij echt gaat handelen en op een zoektocht gaat naar wie jij bent en waar je voor staat en wat je wilt van het leven, dat het zal inspireren.
Ik denk echt dat er een frisse wind nodig is en dat het tobben en draaien en afwachten een keer gestopt moet worden.
Jij moet het doen, doen wat je kunt.
En iedereen steunt hier elkaar en dat is zo gaaf.
Het is helemaal okee.
En al die pijn en dat vallen en opstaan het is leven en kiezen voor jezelf.
Ik kan alweer allemaal manieren bedenken waarop deze post verkeerd opgevat of uitgelegd kan waorden, maar heb geen zin om daar allemaal op in te gaan.
Dat is iets wat ik zelf doe, bang zijn om iets over jou te zeggen waarmee ik je kwets of hoe ik het in mijn hoofd haal jou ergens op te wijzen.
Maar ik denk dat jij snakt naar die frisse wind (je eigen ding doen zoals je al zegt en ik probeer even mee te denken.
Al die vragen die worden gesteld en waar je geen antwoord nog op weet vanuit jezelf, samen met de tips die worden gegeven. Het is een mooi nieuw begin om te gaan onderzoeken denk ik.
En ik zeg helemaal niet dat ik perse gelijk heb met dit allemaal.
Maar veel zaken zijn wel zoals ze zijn omdat ze gaan zoals ze gaan.
Zo en met deze vage eindconclusie sluit ik even af
Pittig dagje voor jou op het forum.
Maar wel goed denk ik.
Er moet immers iets gebeuren. Toch?
Er wordt druk geschreven, om je te helpen onderzoeken wat de volgende stap is die je kunt nemen om het beter te maken.
Wat vind je ervan, wat Leo en Pom schreven?
Leo had echt gelijk, ik trok mij die opmerking enorm aan.
Ik dacht bij mezelf, hoe kun je nou zeggen dat je vindt dat de relaties waar het hier over gaat alleen maar slecht lijken omdat het enigzins uitvergroot wordt wat niet goed gaat.
Dat de goede dingen te weinig aan bod komen?
Ik begreep in tweede instantie wel dat je het niet zo bedoelde en je voor jezelf schreef, maar dat stond er niet.
En het is natuurlijk een punt.
Ik trek het mezelf aan, omdat de afgelopen tijd behoorlijk zwaar is geweest. Het wás echt slecht en verdrietig. Ik heb veel verteld maar de ergste dagen wil ik nog aan niemand kwijt en het is gewoon ongelofelijk als ik terugkijk. Naar hem maar vooral naar mezelf. Ik schrijf niet omdat ik mezelf zielig vind of om me lekker het slachtoffer te voelen zoals wel eens over dit topic wordt gedacht. Maar omdat ik het kwijt moest en bang voor alles was en daarna omdat ik me verbaasde en schrok en op weg moest en gaan leren.
Uit elkaar dus en daarna werd ik moeder en moest ik op zoek gaan naar wie ik eigenlijk was. Tegelijk door die schaamte en pijn heen en mezelf bloot geven voor de spiegel.
Op dit moment zit ik weer in een soort van crisis met mezelf omdat ik steeds andere kanten leer kennen van mij en me niet goed raad weet. Ik kom in allerlei nieuwe situaties die ik overigens ook steeds minder uit de weg ga omdat ze enorm leerzaam zijn.
Ik wil iemand worden. Iemand die zichzelf kent en in het reine is met haar verleden en die weet wat ze in zich heeft omdat ze dat aanvoelt. Ik wil goede ervaringen opdoen. In balans zijn en als moeder liefde en een bepaalde rust uitstralen en er zijn voor mijn kind. Ik ben door te gaan studeren behoorlijk ambitieus geworden en wil in mijn vakgebied echt carriére gaan maken omdat ik inmiddels in mijzelf geloof. Wil mezelf leren kennen als eigen persoon en niet zoals ik weet dat ik ook kon/kan zijn: bang, passief, voorzichtig, klein etc.
Dat is dus iets waar ik veel aan denk en me aan vasthoud. Het zal er misschien best zo staan als iets waar andere mensen om kunnen glimlachen of dat je vind dat ik er iets ander mee tegen jou wil zeggen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Ben echt serieus, omdat ik voel hoe belangrijk het is voor mij naar iets onderweg te zijn.
Kijk naar Zonlicht, die komt echt van ver en heel diep en die blijft maar vechten en het aangrijpen en die balans opzoeken en doorgaan. Kijk naar Dubio die de meest bizarre dingen vertelt die ze meemaakt en dat met zo'n rust gemaakt door al die overwinningen die ze voor zichzelf al heeft behaald (wat de uitkomst verder ook gaat zijn) en de andere vrouwen die mij inspireren.
Wat inspireert jou op dit topic?
Voor mij is dit een heel groot iets, wat ik hierboven schrijf, van waar ik naar op weg ben. Ben pas aan het begin van veel dingen die bepalend gaan zijn. Heb gewoon jaren stilgestaan dus heb echt voor mijn gevoel opnieuw moeten beginnen.
Ben benieuwd naar jouw mening en jouw ervaringen. Naar jouw doelen en wat je precies bereikt wil hebben over misschien een jaar.
Want wat Pom schrijft, daar zit wat in. Vind je het moeilijk om erop te reageren? Heb je haar post daarom overgeslagen? Want ik weet zeker dat ze het juist zo hard opschrijft om daarmee iets uit te lokken. Misschien kun je er juist iets mee.
Wat valt er voor winst te behalen als je nu geen keuzes maakt? Je bent al oververmoeid en je hebt zorgen. Je kind vraagt om aandacht en geeft eigenlijk duidelijk aan waar bij haar o.a. de moeilijke issues liggen.
Steeds maar afwachten of het beter zal gaan in de toekomst lijkt me een groot risico.
Ik kan het weer opschrijven:
Wat wil je nu echt? Wat zoek je in een relatie en is er wel ruimte voor wat je allemaal met hem doormaakt hoe graag je het misschien (allebei) anders ziet dan het nu gaat?
Je herkent bijvoorbeeld narcistische trekken in je partners gedrag, je schrijft al een tijd over deze ongelijkwaardige relatie die veel energie kost. Duidelijk meer kost dan oplevert.
Hoe schat je het in dat het over een jaar gaat? Zijn jullie dan nog steeds aan het afwachten en proberen of er misschien wat in zit?
Ik denk echt dat je dat er niet bij kunt hebben.
Niet omdat het je niet gegund is of wat dan ook, maar dat het op de totale balans van nu de ene schaal zo zwaar maakt aan de negatieve kant.
Wanneer is het het waard om zoveel te investeren, of alleen maar zo door te tobben.
Want het investeren in jezelf en het op zoek gaan naar de basis in jezelf en je kracht, dat zal ook zijn invloed hebben op je kind. Daar ben ik echt van overtuigd. Het is natuurlijk makkelijk roepen vanaf de zijlijn, maar ik ben er van overtuigd dat wanneer jij echt gaat handelen en op een zoektocht gaat naar wie jij bent en waar je voor staat en wat je wilt van het leven, dat het zal inspireren.
Ik denk echt dat er een frisse wind nodig is en dat het tobben en draaien en afwachten een keer gestopt moet worden.
Jij moet het doen, doen wat je kunt.
En iedereen steunt hier elkaar en dat is zo gaaf.
Het is helemaal okee.
En al die pijn en dat vallen en opstaan het is leven en kiezen voor jezelf.
Ik kan alweer allemaal manieren bedenken waarop deze post verkeerd opgevat of uitgelegd kan waorden, maar heb geen zin om daar allemaal op in te gaan.
Dat is iets wat ik zelf doe, bang zijn om iets over jou te zeggen waarmee ik je kwets of hoe ik het in mijn hoofd haal jou ergens op te wijzen.
Maar ik denk dat jij snakt naar die frisse wind (je eigen ding doen zoals je al zegt en ik probeer even mee te denken.
Al die vragen die worden gesteld en waar je geen antwoord nog op weet vanuit jezelf, samen met de tips die worden gegeven. Het is een mooi nieuw begin om te gaan onderzoeken denk ik.
En ik zeg helemaal niet dat ik perse gelijk heb met dit allemaal.
Maar veel zaken zijn wel zoals ze zijn omdat ze gaan zoals ze gaan.
Zo en met deze vage eindconclusie sluit ik even af
