Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 13 oktober 2008 om 09:34
maandag 13 oktober 2008 om 13:11
Hoi meiden,
het is weer maandag en dus heeft Julus weer de tijd om uitgebreid te lezen en te posten. Ben dus nog steeds in de ziektewet, werk een paar uurtjes in drie dagen, vandaar.
Felicia, wat een heftig verhaal..als dat de kwestie is, dan begrijp ik nog beter wat je bedoelde met de emotionele handicap van je man. Je man is degene die voorwaardelijk achter je moet staan, je moet beschermen tegen kwaad, en bij wie je je veilig moet voelen, no matter what. Dat je dat niet bij hem krijgt, is heel pijnlijk. Het lijkt inderdaad op onvermogen van zijn kant, laten we het erop houden dat het geen onwil is.
Toen ik je verhaal las, moest ik onwillekeurig denken aan mijn relatie met de vader van mijn zoon. Ook hij zou op precies dezelfde manier gereageerd hebben als jouw man. Mijn ex mist voor een groot deel empatisch vermogen, denkt heel anders betreffende emotionele en sociale kwesties. Hij vindt bijv ook dat als een vrouw wordt verkracht, ze het zelf wel in de hand heeft gewerkt door er zo sexy bij te lopen..
hij denkt zo, omdat hij zo goed als zeker autistisch is. Een hele slimme, dat wel, maar in sociaal emotioneen opzicht totaal gehandicapt en ik kwam dus ook enorm tekort.
Ik wil en kan geen diagnoses stellen, maar ik las behoorlijk wat herkenning in jouw verhaal. Het komt erop neer dat je altijd de kar trekt, je je compleeg leeggezogen voelt. Je krijgt niks terug, en wat je geeft, wordt niet eens echt gewaardeerd want je kunt het nooit goed doen.. een gebed zonder einde, en ik was dan ook totaal uitgeput na 8 jaar. Opgebrand en nog steeds herstellende. Ik kan je heel veel voorbeelden geven uit die relatie, en nadat er een kind kwam was het hek van de dam. Zaten totaal niet op 1 lijn, natuurlijk niet.
Constant gevecht, discussie, maar je wint het nooit. Je zit in je eentje in die relatie.
Als je behoefte hebt aan wat meer info, dan weet je me te vinden he?
Artemis, haaaaai, wat leuk dat je even je gezicht laat zien.
Geniet ervan, je zult een hoop mooie verhalen te vertellen hebben straks.
Welkom voor de nieuwe mensen!
het is weer maandag en dus heeft Julus weer de tijd om uitgebreid te lezen en te posten. Ben dus nog steeds in de ziektewet, werk een paar uurtjes in drie dagen, vandaar.
Felicia, wat een heftig verhaal..als dat de kwestie is, dan begrijp ik nog beter wat je bedoelde met de emotionele handicap van je man. Je man is degene die voorwaardelijk achter je moet staan, je moet beschermen tegen kwaad, en bij wie je je veilig moet voelen, no matter what. Dat je dat niet bij hem krijgt, is heel pijnlijk. Het lijkt inderdaad op onvermogen van zijn kant, laten we het erop houden dat het geen onwil is.
Toen ik je verhaal las, moest ik onwillekeurig denken aan mijn relatie met de vader van mijn zoon. Ook hij zou op precies dezelfde manier gereageerd hebben als jouw man. Mijn ex mist voor een groot deel empatisch vermogen, denkt heel anders betreffende emotionele en sociale kwesties. Hij vindt bijv ook dat als een vrouw wordt verkracht, ze het zelf wel in de hand heeft gewerkt door er zo sexy bij te lopen..
hij denkt zo, omdat hij zo goed als zeker autistisch is. Een hele slimme, dat wel, maar in sociaal emotioneen opzicht totaal gehandicapt en ik kwam dus ook enorm tekort.
Ik wil en kan geen diagnoses stellen, maar ik las behoorlijk wat herkenning in jouw verhaal. Het komt erop neer dat je altijd de kar trekt, je je compleeg leeggezogen voelt. Je krijgt niks terug, en wat je geeft, wordt niet eens echt gewaardeerd want je kunt het nooit goed doen.. een gebed zonder einde, en ik was dan ook totaal uitgeput na 8 jaar. Opgebrand en nog steeds herstellende. Ik kan je heel veel voorbeelden geven uit die relatie, en nadat er een kind kwam was het hek van de dam. Zaten totaal niet op 1 lijn, natuurlijk niet.
Constant gevecht, discussie, maar je wint het nooit. Je zit in je eentje in die relatie.
Als je behoefte hebt aan wat meer info, dan weet je me te vinden he?
Artemis, haaaaai, wat leuk dat je even je gezicht laat zien.
Geniet ervan, je zult een hoop mooie verhalen te vertellen hebben straks.
Welkom voor de nieuwe mensen!
maandag 13 oktober 2008 om 13:16
Hanke. Lief van je. En ik voel de draad, dat is meer dan genoeg .
Ik heb er vandaag flink over na lopen denken en ik denk dat nu eerst prioriteit heeft dat ik woensdag met de psych praat en uitleg dat er echt een diagnose moet komen. Dan weet ik waar ik mee te maken heb.
Gisteren in de auto lang gepraat, vooral vragen gesteld en geluisterd. En hij zegt zelf ook dat hij niets voelt van wat een ander ervaart. Dat hij het rationeel begrijpt zolang het niet persoonlijk is. Dat hij zelf nu ook steeds meer beseft dat dat niet helemaal "normaal" is. Hij is wel heel stemmingsgevoelig, vandaar de verwarring bij mij door de jaren heen denk ik. Maar empathie snapt hij niet.
Nog wel wat meer dingen ter sprake gekomen waarbij me dan gewoon echt de moed in de schoenen zakt. Inferioriteit versus superioriteit. Geen autoriteit verdragen en tegelijkertijd zelf geen richting kunnen bepalen. Korte termijn denken.
Ik zat er ook over na te denken wat het nou precies zo moeilijk maakt om de knoop door te hakken. En ik merk dat dat onze dochter is. Ze is gek op haar vader. Heeft hem ook echt nodig. De pedagoog waar ik vorige week mee gesproken heb nav wat problemen met haar op sociaal vlak en ivm faalangst en paniekerige aanvallen zei al snel dat ze vermoedt dat er meer aan ten grondslag ligt. Dat kan van beide kanten komen, ik heb vermoedelijk ADD en hij moet haast ook wel iets hebben (lekker al die etiketten haha).
Ik ben voor meerdere dingen bang. Dat ik haar echt ontwricht door te scheiden, dat ze hem nodig heeft elke dag, gewoon, vanzelfsprekend. Aan de andere kant dat het heel goed kan gebeuren dat ze zal aangeven liever het meerendeel van de tijd bij haar vader te zijn. En dat vind ik zelf al rot maar los daarvan heeft hij niet goed oog voor wat ze nodig heeft, hij kan dat niet inschatten. Wat dat betreft heeft het zijn voordeel dat hij in dit opzicht wel altijd mijn instincten vertrouwd heeft en we er zo telkens goede manieren in vinden om haar beter tegemoet te komen en te begeleiden. Ik ben bang dat ze als ze het meerendeel van de tijd bij hem zit, uiteindelijk emotioneel tekort gedaan zal worden.
Als ik weet wat er nou precies speelt, kan ik kijken of we ermee kunnen leren leven. Dat hij er beter mee om leert te gaan, dat ik niet langer zo snel denk dat ik gek ben of veeleisend maar dat ik dan beter durf te vragen om wat ik nodig heb op de voor hem goede manier.
En dan nog, wil ik dat, kan ik dat? Humph. Afijn, eerst maar 's dat gesprek woensdag.
Ik heb er vandaag flink over na lopen denken en ik denk dat nu eerst prioriteit heeft dat ik woensdag met de psych praat en uitleg dat er echt een diagnose moet komen. Dan weet ik waar ik mee te maken heb.
Gisteren in de auto lang gepraat, vooral vragen gesteld en geluisterd. En hij zegt zelf ook dat hij niets voelt van wat een ander ervaart. Dat hij het rationeel begrijpt zolang het niet persoonlijk is. Dat hij zelf nu ook steeds meer beseft dat dat niet helemaal "normaal" is. Hij is wel heel stemmingsgevoelig, vandaar de verwarring bij mij door de jaren heen denk ik. Maar empathie snapt hij niet.
Nog wel wat meer dingen ter sprake gekomen waarbij me dan gewoon echt de moed in de schoenen zakt. Inferioriteit versus superioriteit. Geen autoriteit verdragen en tegelijkertijd zelf geen richting kunnen bepalen. Korte termijn denken.
Ik zat er ook over na te denken wat het nou precies zo moeilijk maakt om de knoop door te hakken. En ik merk dat dat onze dochter is. Ze is gek op haar vader. Heeft hem ook echt nodig. De pedagoog waar ik vorige week mee gesproken heb nav wat problemen met haar op sociaal vlak en ivm faalangst en paniekerige aanvallen zei al snel dat ze vermoedt dat er meer aan ten grondslag ligt. Dat kan van beide kanten komen, ik heb vermoedelijk ADD en hij moet haast ook wel iets hebben (lekker al die etiketten haha).
Ik ben voor meerdere dingen bang. Dat ik haar echt ontwricht door te scheiden, dat ze hem nodig heeft elke dag, gewoon, vanzelfsprekend. Aan de andere kant dat het heel goed kan gebeuren dat ze zal aangeven liever het meerendeel van de tijd bij haar vader te zijn. En dat vind ik zelf al rot maar los daarvan heeft hij niet goed oog voor wat ze nodig heeft, hij kan dat niet inschatten. Wat dat betreft heeft het zijn voordeel dat hij in dit opzicht wel altijd mijn instincten vertrouwd heeft en we er zo telkens goede manieren in vinden om haar beter tegemoet te komen en te begeleiden. Ik ben bang dat ze als ze het meerendeel van de tijd bij hem zit, uiteindelijk emotioneel tekort gedaan zal worden.
Als ik weet wat er nou precies speelt, kan ik kijken of we ermee kunnen leren leven. Dat hij er beter mee om leert te gaan, dat ik niet langer zo snel denk dat ik gek ben of veeleisend maar dat ik dan beter durf te vragen om wat ik nodig heb op de voor hem goede manier.
En dan nog, wil ik dat, kan ik dat? Humph. Afijn, eerst maar 's dat gesprek woensdag.
maandag 13 oktober 2008 om 13:23
Dank je lieve Juul . En wie weet hou ik je eraan, dan val ik je lastig over de mail. Ben iig heel blij met de reacties want het bevestigt dat dit niet normaal gedrag is. En idd geen onwil maar onvermogen (alhoewel er op andere vlakken daadwerkelijk weer wel echte onwil zit, om het makkelijker te maken ).
Wat een verwarrende zooi. Ben wel blij dat ik me eruit aan het ploeteren ben, hoe dan ook. Ik wil duidelijkheid en goede begeleiding. En er dan nog 's even goed over nadenken.
Wat een verwarrende zooi. Ben wel blij dat ik me eruit aan het ploeteren ben, hoe dan ook. Ik wil duidelijkheid en goede begeleiding. En er dan nog 's even goed over nadenken.
maandag 13 oktober 2008 om 13:35
Graag gedaan, en jij valt me niet lastig hoor, als ik je kan helpen, graag.
Dat je het eng vindt om uberhaupt over scheiden na te denken, is niet gek. Ik heb er drie jaar over gedaan om die knoop door te hakken en wat was ik opgelucht. Door alle gedoe in 8 jaar, was ik zo op en leeg, dat het als een bevrijding voelde.
Er was ook niks wat ik zou missen, want ik kreeg al niks.
Er was niks meer, behalve wederzijds onbegrip en eindeloze discussies. Ik heb jarenlang alles los en vast gelezen wat met zijn stoornis te maken heeft, was enorm bezig om hem te begrijpen, maar ik heb ingezien dat dat nooit zal lukken. Je leeft allebei op een compleet andere planeet. Al die strijd was ook zo slecht voor zoon, die is er alleen maar rustiger van geworden. Wij hebben nu enorm goed contact, zolang we maar niet in 1 huis hoeven te leven.,Dan is hij hartstikke leuk
Wat ik je wil meegeven, is dat ik je twijfel en dilemma snap, maar het kan zoveel rust geven voor jullie allemaal, als je niet in 1 huis zou wonen. Mijn ex is iemand met een enorm sterk verantwoordelijkheidsgevoel, nu nog doet hij er alles aan om mij met vanalles te helpen alleen maar, omdat ik de moeder van zijn kind ben. Hij zou nooit mij in de steek gelaten hebben, of vreemdgaan, dat doe je gewoon niet.
Herken je dat?
Dat je het eng vindt om uberhaupt over scheiden na te denken, is niet gek. Ik heb er drie jaar over gedaan om die knoop door te hakken en wat was ik opgelucht. Door alle gedoe in 8 jaar, was ik zo op en leeg, dat het als een bevrijding voelde.
Er was ook niks wat ik zou missen, want ik kreeg al niks.
Er was niks meer, behalve wederzijds onbegrip en eindeloze discussies. Ik heb jarenlang alles los en vast gelezen wat met zijn stoornis te maken heeft, was enorm bezig om hem te begrijpen, maar ik heb ingezien dat dat nooit zal lukken. Je leeft allebei op een compleet andere planeet. Al die strijd was ook zo slecht voor zoon, die is er alleen maar rustiger van geworden. Wij hebben nu enorm goed contact, zolang we maar niet in 1 huis hoeven te leven.,Dan is hij hartstikke leuk
Wat ik je wil meegeven, is dat ik je twijfel en dilemma snap, maar het kan zoveel rust geven voor jullie allemaal, als je niet in 1 huis zou wonen. Mijn ex is iemand met een enorm sterk verantwoordelijkheidsgevoel, nu nog doet hij er alles aan om mij met vanalles te helpen alleen maar, omdat ik de moeder van zijn kind ben. Hij zou nooit mij in de steek gelaten hebben, of vreemdgaan, dat doe je gewoon niet.
Herken je dat?
maandag 13 oktober 2008 om 13:47
Ja dat herken ik helemaal Julus. Hij is ook echt een lieve, goede vader. En dat is niet genoeg voor mij (ondanks dat dat wel degelijk belangrijk is voor me) maar wel een reden om erover na te denken in hoeverre we elkaar wel zouden kunnen vinden.
Zoals de eerste 2 jaar echt goed waren en die 6 weken van pas geleden ook (ondanks dat ik dan niet alles kan delen maar dat hoeft niet eens per se, gewoon dat hij er is en aandacht heeft voor de relatie, dat is al heel fijn). Als hij manieren kan vinden om daar minder zwart wit in te worden, meer echt gaat begrijpen dat mijn behoeften er ook heel erg toe doen en dat hij dat niet zomaar opzij kan schuiven wanneer hij veel aan zijn hoofd heeft en het dan als verplichting voelt, tja wie weet.
Ik weet het allemaal even niet. Het kan wel degelijk echt heel fijn zijn, vandaar dat ik blij was die 6 weken mee te maken. Maar dan moet het stabieler worden. Moet ik er meer op kunnen rekenen, ook dat ik hem daarin kan bereiken als hij er weer vandoor gaat in zijn hoofd.
Als dat niet zo is, dan zie ik geen andere optie meer dan scheiden. Want de pijn van de afgelopen jaren, daar ben ik goed brak en rauw van. En dan gun ik mezelf meer en idd ook mijn dochter een thuis wat gelukkiger is. Ik moet er echt goed mee kunnen leven, tevreden kunnen zijn zonder mezelf daarbij in te leveren wil ik het ervoor over hebben. Anders heeft mijn dochter er ook niets aan.
Zoals de eerste 2 jaar echt goed waren en die 6 weken van pas geleden ook (ondanks dat ik dan niet alles kan delen maar dat hoeft niet eens per se, gewoon dat hij er is en aandacht heeft voor de relatie, dat is al heel fijn). Als hij manieren kan vinden om daar minder zwart wit in te worden, meer echt gaat begrijpen dat mijn behoeften er ook heel erg toe doen en dat hij dat niet zomaar opzij kan schuiven wanneer hij veel aan zijn hoofd heeft en het dan als verplichting voelt, tja wie weet.
Ik weet het allemaal even niet. Het kan wel degelijk echt heel fijn zijn, vandaar dat ik blij was die 6 weken mee te maken. Maar dan moet het stabieler worden. Moet ik er meer op kunnen rekenen, ook dat ik hem daarin kan bereiken als hij er weer vandoor gaat in zijn hoofd.
Als dat niet zo is, dan zie ik geen andere optie meer dan scheiden. Want de pijn van de afgelopen jaren, daar ben ik goed brak en rauw van. En dan gun ik mezelf meer en idd ook mijn dochter een thuis wat gelukkiger is. Ik moet er echt goed mee kunnen leven, tevreden kunnen zijn zonder mezelf daarbij in te leveren wil ik het ervoor over hebben. Anders heeft mijn dochter er ook niets aan.
maandag 13 oktober 2008 om 13:55
Moeilijk vind ik niet erg. Er in mijn eentje aan trekken wel, daar begin ik niet meer aan. Hij moet het ook willen, er echt constructief mee aan de gang gaan.
Maar goed, eerst psych. En wie weet, komt er uiteindelijk uit dat ik een verschrikkelijke narcist ben en dat het me gelukt is mijn doodnormale partner het hulpverlenerstraject in te sturen .
Maar goed, eerst psych. En wie weet, komt er uiteindelijk uit dat ik een verschrikkelijke narcist ben en dat het me gelukt is mijn doodnormale partner het hulpverlenerstraject in te sturen .
maandag 13 oktober 2008 om 14:00
Dat is het meest frustrerende van dit alles, dat er ook hele goede periodes kunnen zijn. Hét bewijs dat je het samen wel degelijk goed kunt hebben.
Ik weet natuurlijk niks over de (nog te stellen diagnose) van jouw man, maar dat verplichtingen heel zwaar voelen en dat er daardoor geen ruimte is voor "blijheid", dat herken ik ook uit die tijd. Alles is moeilijk, en zelfs met aansporing gaat het niet altijd even goed. Daardoor komt alles op jouw bordje en dat is zwaar. Of als het ook maar even anders loopt dan gepland...wham, meteen herrie in de tent. Kwamen we te laat voor de trein, was het mijn schuld. Hele schema in de war, en dat kreeg ik dan ook nog weken later te horen. En dat ging zo met alles. Als dit soort dingen vaak voorkomen, dan blijft er ook niet echt ruimte of gelegenheid over, om het echt leuk te hebben. Alles wat niet goed gaat, zuigt alle energie die je hebt op. En tja...echt begrip voor mijn behoeften was er ook niet, want het kostte ex enorm veel moeite om zich staande te houden in de maatschappij. Werken, was een opgave an sich.
Daar kon verder niet zoveel bij, behalve dan zijn zoon. Mijn ex leeft voor zijn kind, gaat daar heel ver in. Alles moet ervoor wijken, ik leek er niet meer toe te doen. Alsof hij daar geen ruimte of energie meer voor had.
Ik weet natuurlijk niks over de (nog te stellen diagnose) van jouw man, maar dat verplichtingen heel zwaar voelen en dat er daardoor geen ruimte is voor "blijheid", dat herken ik ook uit die tijd. Alles is moeilijk, en zelfs met aansporing gaat het niet altijd even goed. Daardoor komt alles op jouw bordje en dat is zwaar. Of als het ook maar even anders loopt dan gepland...wham, meteen herrie in de tent. Kwamen we te laat voor de trein, was het mijn schuld. Hele schema in de war, en dat kreeg ik dan ook nog weken later te horen. En dat ging zo met alles. Als dit soort dingen vaak voorkomen, dan blijft er ook niet echt ruimte of gelegenheid over, om het echt leuk te hebben. Alles wat niet goed gaat, zuigt alle energie die je hebt op. En tja...echt begrip voor mijn behoeften was er ook niet, want het kostte ex enorm veel moeite om zich staande te houden in de maatschappij. Werken, was een opgave an sich.
Daar kon verder niet zoveel bij, behalve dan zijn zoon. Mijn ex leeft voor zijn kind, gaat daar heel ver in. Alles moet ervoor wijken, ik leek er niet meer toe te doen. Alsof hij daar geen ruimte of energie meer voor had.
maandag 13 oktober 2008 om 14:09
Dat is moeilijk om te beantwoorden eigenlijk. Want de eerste jaren dat het niet goed ging, was ik veeleisend. Ik met mijn ideale liefde. Als hij wel "verantwoordelijkheid" nam, dan voelde hij zich heel kut over zichzelf, werd nog depressieveriger enz. Dus dan voelde ik me schuldig dat ik het aankaartte.
Dat ik veeleisend ben durft hij niet goed meer te zeggen, ik ben er wel achter dat wat ik wil heel normaal is. Dus daar is geen discussie meer over mogelijk merk ik. Dat laatste stuk doet hij nog steeds. Alleen voel ik me er dan niet zozeer schuldig over alswel geirriteerd. Want het voelt toch echt als manipulatie en daar heb ik een pleurishekel aan.
Ik heb hem ook gezegd dat zijn houding het effect op mij heeft gehad in die eerste jaren van een relatie met emotionele mishandeling erin. Ben monddood gemaakt, kon niets meer zeggen, was teveel, ik moest maar dragen en ondertussen me verwijten en sacherijnig zijn. Hij was stomverbaasd toen ik dat zei. Geen idee dat dat effect zo was en dat dat nu nog steeds speelt.
Da's het lastige van assertiever zijn met dingen bespreekbaar maken. Het lijkt alsof ik goed voor mezelf opkom. Alsof ik niet zo lijd onder dingen. Dat is echt een flink nadeel van goed dingen kunnen verbergen (wat bij hem heel makkelijk gaat, anderen met meer empathie pikken dat wel beter op die me kennen) en een vechtersmentaliteit. Ik zit maar zelden bij de pakken neer. of iig, zo oogt het. Mijn wanhoop en verwarring ziet hij niet, heeft hij niet gezien. Ondanks dat ik het wel aangegeven heb.
Dat ik veeleisend ben durft hij niet goed meer te zeggen, ik ben er wel achter dat wat ik wil heel normaal is. Dus daar is geen discussie meer over mogelijk merk ik. Dat laatste stuk doet hij nog steeds. Alleen voel ik me er dan niet zozeer schuldig over alswel geirriteerd. Want het voelt toch echt als manipulatie en daar heb ik een pleurishekel aan.
Ik heb hem ook gezegd dat zijn houding het effect op mij heeft gehad in die eerste jaren van een relatie met emotionele mishandeling erin. Ben monddood gemaakt, kon niets meer zeggen, was teveel, ik moest maar dragen en ondertussen me verwijten en sacherijnig zijn. Hij was stomverbaasd toen ik dat zei. Geen idee dat dat effect zo was en dat dat nu nog steeds speelt.
Da's het lastige van assertiever zijn met dingen bespreekbaar maken. Het lijkt alsof ik goed voor mezelf opkom. Alsof ik niet zo lijd onder dingen. Dat is echt een flink nadeel van goed dingen kunnen verbergen (wat bij hem heel makkelijk gaat, anderen met meer empathie pikken dat wel beter op die me kennen) en een vechtersmentaliteit. Ik zit maar zelden bij de pakken neer. of iig, zo oogt het. Mijn wanhoop en verwarring ziet hij niet, heeft hij niet gezien. Ondanks dat ik het wel aangegeven heb.
maandag 13 oktober 2008 om 14:12
Ik heb er weleens aan lopen denken maar kon het me niet voorstellen omdat hij sociaal wel degelijk sterk is geworden in zijn studententijd. Hooguit minder intiem, minder diepgaand. Dat was toen niet vreemd, allemaal jongens/mannen die samen van hun 18de tot hun 24ste gestudeerd hebben. Dus diepgang, ach tja, heel soms he?
Nu beginnen vrienden van hem het ook pas te zien. Dat ze ouder geworden zijn, conclusies zijn gaan trekken, idd wat meer over het leven hebben nagedacht. Zij merken nu ook dat sommige gesprekken, vooral emotionele, moeizamer gaan met hem. Dat hij ergens geen contact maakt.
Nu beginnen vrienden van hem het ook pas te zien. Dat ze ouder geworden zijn, conclusies zijn gaan trekken, idd wat meer over het leven hebben nagedacht. Zij merken nu ook dat sommige gesprekken, vooral emotionele, moeizamer gaan met hem. Dat hij ergens geen contact maakt.
maandag 13 oktober 2008 om 14:19
Het interessante is ook dat hij hun toendertijd dingen verweet waardoor het contact "oppervlakkiger" bleef. Een goede vriend van ons was toen nog wat egocentrischer, was niet zo bezig met die dingen. Een andere goede vriend is een behoorlijke chaoot, ook op emotioneel vlak. Weer een ander wist nooit zijn richting te bepalen, liep maar wat aan te rommelen.
Hij voelde zich superieur. (Toevallig ook over gehad gisteren) Nu merkt hij dat hij ergens achter is gebleven, zij zijn verder gegaan, verder ontwikkeld, het worden "echte mannen" . En voelt hij zich eigenlijk op de achtergrond minderwaardig.
Hij categoriseert heel erg. En mensen komen bij hem dat hokje ook weer heel moeilijk uit. Ik denk omdat hij zelf nauwelijks kan groeien. Hij kan zich niet voorstellen dat anderen wel ergens fundamenteel kunnen veranderen. Dat heeft het bij ons ook moeilijk gemaakt, hij bleef dat oude beeld van mij maar met zich meeslepen. Ik ben ondertussen een heel andere vrouw op sommige vlakken.
Hij voelde zich superieur. (Toevallig ook over gehad gisteren) Nu merkt hij dat hij ergens achter is gebleven, zij zijn verder gegaan, verder ontwikkeld, het worden "echte mannen" . En voelt hij zich eigenlijk op de achtergrond minderwaardig.
Hij categoriseert heel erg. En mensen komen bij hem dat hokje ook weer heel moeilijk uit. Ik denk omdat hij zelf nauwelijks kan groeien. Hij kan zich niet voorstellen dat anderen wel ergens fundamenteel kunnen veranderen. Dat heeft het bij ons ook moeilijk gemaakt, hij bleef dat oude beeld van mij maar met zich meeslepen. Ik ben ondertussen een heel andere vrouw op sommige vlakken.
maandag 13 oktober 2008 om 14:22
En nu moet ik ervandoor . Maar als je er dingen in herkent of vragen hebt voor duidelijker definieren, plemp ze neer. Iig heel erg bedankt dat je me er zo bij helpt, vooral omdat ik me dat autistische nooit kon voorstellen. Ik was stomverbaasd toen ik gisteren van 1609 over haar ex man met Asperger las en nu jouw verhaal.
Alleen dat onderhuids manipuleren. Hij doet het niet bewust. Maar hij neemt me wel dingen kwalijk, dat ik het hem moeilijk maak, dat ik zo moeilijk doe. Is dat herkenbaar voor jullie?
Alleen dat onderhuids manipuleren. Hij doet het niet bewust. Maar hij neemt me wel dingen kwalijk, dat ik het hem moeilijk maak, dat ik zo moeilijk doe. Is dat herkenbaar voor jullie?
maandag 13 oktober 2008 om 14:45
Oh dear..ik herken weer wat. Ik laat jouw gewoon je ervaringen vertellen, en als ik wat herken, geef ik het aan, goed?
Dat dingen kwalijk nemen, ja daar schreef ik al over. Ik deed in zijn ogen alles fout. Alles moest op zijn manier.
Alleen zijn waarheid, was dé waarheid. Ik maakte het moeilijk, niet hij. Wat hij deed, was zo logisch als de pest.
Ook in onze vriendenkring werd beaamd, dat ze niet begrepen dat ik het met hem volhield. Hij heeft echt hele typische karaktertrekjes, die het voor mij onmogelijk maakte om mezelf te kunnen zijn..Wat ik ook deed, het was nooit goed.
Over dat veranderen van mensen, en het oude beeld van jou waar hij aan vasthoudt...ook herkenbaar.
Waar ik enorm gek van werd, was het oude koeien uit de sloot halen. Alsof hij het niet los kon laten, het werd er elke keer weer bij gehaald. Kun je je voorstellen hoe het zich opeenstapelde, want in zijn ogen deed ik altijd wel iets fout.
Dat categoriseren is iets typisch autistisch, het maakt het overzichtelijk, geeft houvast. Ken je de term van theory of mind?
Zou je eens op moeten googelen...hun waarheid is dé waarheid. Die theory maakt het voor jou (ik doe maar net alsof hij de diagnose heeft, dat praat wat makkelijker, maar dit is dus hypothetisch) onmogelijk, om hem te overtuigen van een andere zienswijze. Vechten tegen de bierkaai dus.
Wat hij zo fout vindt in mijn gedrag, praat hij goed als hij het zelf doet. Als ik te laat kwam (lees; 1 minuut na afgesproken tijd), dan kon hij daar niet mee overweg. Zelf is hij vaak te laat, of zegt afspraken af, want paniek. Natuurlijk kreeg ik dat voorval nog wekenlang voor de voeten geworpen, en de stemming is op zo'n moment compleet vergald.
Uit eten, ergens zitten voor een drankje deden we nooit, hij zit het liefst thuis, achter de pc (autisten zijn vaak enorm goed met computers, vandaar veel werkzaam bij bijv Philips).
Wat je zegt over zijn vrienden; de paar vrienden die ex heeft zijn zelf ook behoorlijk typisch, zijn niet erg doorsnee.
En ja, ik blijf ook voor eeuwig zijn ex die altijd te laat komt, en die zo moeilijk is...grappige is dat mijn vriend mij juist heel makkelijk vind om mee samen te leven.
Geeft je te denken, want je gaat haast geloven dat je idd zo veeleisend bent.
Is goed, mail maar als je behoefte hebt!
Dat dingen kwalijk nemen, ja daar schreef ik al over. Ik deed in zijn ogen alles fout. Alles moest op zijn manier.
Alleen zijn waarheid, was dé waarheid. Ik maakte het moeilijk, niet hij. Wat hij deed, was zo logisch als de pest.
Ook in onze vriendenkring werd beaamd, dat ze niet begrepen dat ik het met hem volhield. Hij heeft echt hele typische karaktertrekjes, die het voor mij onmogelijk maakte om mezelf te kunnen zijn..Wat ik ook deed, het was nooit goed.
Over dat veranderen van mensen, en het oude beeld van jou waar hij aan vasthoudt...ook herkenbaar.
Waar ik enorm gek van werd, was het oude koeien uit de sloot halen. Alsof hij het niet los kon laten, het werd er elke keer weer bij gehaald. Kun je je voorstellen hoe het zich opeenstapelde, want in zijn ogen deed ik altijd wel iets fout.
Dat categoriseren is iets typisch autistisch, het maakt het overzichtelijk, geeft houvast. Ken je de term van theory of mind?
Zou je eens op moeten googelen...hun waarheid is dé waarheid. Die theory maakt het voor jou (ik doe maar net alsof hij de diagnose heeft, dat praat wat makkelijker, maar dit is dus hypothetisch) onmogelijk, om hem te overtuigen van een andere zienswijze. Vechten tegen de bierkaai dus.
Wat hij zo fout vindt in mijn gedrag, praat hij goed als hij het zelf doet. Als ik te laat kwam (lees; 1 minuut na afgesproken tijd), dan kon hij daar niet mee overweg. Zelf is hij vaak te laat, of zegt afspraken af, want paniek. Natuurlijk kreeg ik dat voorval nog wekenlang voor de voeten geworpen, en de stemming is op zo'n moment compleet vergald.
Uit eten, ergens zitten voor een drankje deden we nooit, hij zit het liefst thuis, achter de pc (autisten zijn vaak enorm goed met computers, vandaar veel werkzaam bij bijv Philips).
Wat je zegt over zijn vrienden; de paar vrienden die ex heeft zijn zelf ook behoorlijk typisch, zijn niet erg doorsnee.
En ja, ik blijf ook voor eeuwig zijn ex die altijd te laat komt, en die zo moeilijk is...grappige is dat mijn vriend mij juist heel makkelijk vind om mee samen te leven.
Geeft je te denken, want je gaat haast geloven dat je idd zo veeleisend bent.
Is goed, mail maar als je behoefte hebt!
maandag 13 oktober 2008 om 16:49
Ik heb net de laatste paar pagina's gelezen van dit topic.Kwam hier even kijken via een ander topic waar ik iets van je las Feli.
Jee Feli,ik schrik van wat ik lees.
Al wist ik al wat flarden van je,maar niet dat jij nu ook in een grote warboel zit.
Ik herken veel van je gevoel.
Weet even niet wat ik moet schrijven,zoveel info ineens.
Elmervrouw,ik krijg van jou ook stukjes her en der mee.
Ik leef zo mee.
Pfff...ik voel mij ineens zo egoistisch omdat ik de laatste weken onder mijn emotionele steen heb gezeten (en nog zit,hij wordt alleen maar zwaarder) zonder verder te kijken.
Ik zit hier met tranen,ga hier nog wat lezen.
Waarschijnlijk heb ik even geen woorden.
Veel liefs voor iedereen op dit topic.
Jee Feli,ik schrik van wat ik lees.
Al wist ik al wat flarden van je,maar niet dat jij nu ook in een grote warboel zit.
Ik herken veel van je gevoel.
Weet even niet wat ik moet schrijven,zoveel info ineens.
Elmervrouw,ik krijg van jou ook stukjes her en der mee.
Ik leef zo mee.
Pfff...ik voel mij ineens zo egoistisch omdat ik de laatste weken onder mijn emotionele steen heb gezeten (en nog zit,hij wordt alleen maar zwaarder) zonder verder te kijken.
Ik zit hier met tranen,ga hier nog wat lezen.
Waarschijnlijk heb ik even geen woorden.
Veel liefs voor iedereen op dit topic.
