Gezondheid
alle pijlers
herseninfarct / beroerte
zaterdag 11 oktober 2008 om 21:35
hallo,
Afgelopen dinsdagavond heeft mijn pappa een herseninfarct gehad. Omdat hij helaas woensdagochtend pas gevonden is (hij woont alleen) is het een zware, aangezien hij daarbovenop ook een hersenbloeding kreeg. We zijn nu een paar dagen verder, en er is nauwelijks verbetering. Hij is, zegt de neuroloog, niet comateus maar hij herkent niemand, is niet aanspreekbaar en doet eigenlijk alleen soms zijn ogen open als je tegen hem praat. Hij keek eerst dwars door je heen, inmiddels kijkt hij je heel verbaasd aan maar er lijkt niets door te dringen. We zijn nog niet uit de gevarenzone, want hij heeft ook nog een longontsteking erbij gekregen en daarnaast is hij hartpatient (hartfalen) en diabetes patient. De prognose is slecht, woensdagavond had de neuroloog het zelfs over of kasplantje, of overlijden, maar hij is er nog, maar ja, vraag dus niet hoe. Gisteren werd hij wel wakker toen de arts hem prikkelde, en toen werd hij heel boos leek wel. Hij lag te roepen (onverstaanbaar) en omdat hij is vastgebonden (hij trekt anders steeds zijn katheter en sondeslangetje er volledig uit) riep hij steeds WEG WEG. Anyways, het is klote allemaal.
Niemand weet of ie het redt, en als ie het redt, hoe hij er dan aan toe zal zijn. Enorm K-idee dat hij straks misschien niets meer kan. Het gaat overigens om een infarct groter dan een pingpongbal in zijn linker hersenhelft.
Wat ik me steeds afvraag, en bang voor ben, is dat hij het allemaal meekrijgt wat er gebeurt. Heeft hij die nacht toen hij alleen op de grond lag meegekregen? Beseft hij zich nu wat er gaande is? Ik weet het niet en ik hoop het vooral niet. Dat moet echt afschuwelijk zijn.
Kan iemand mij ervaringsverhalen vertellen, positief of negatief, zodat ik een klein beetje meer een idee krijg van hoe dit in elkaar zit? Dat hij een hartinfarct had kunnen krijgen had ik dan nog enigszins kunnen plaatsen (door zijn hartkwaal), maar dit? Hij is pas 59, alhoewel hij lichamelijk al niet sterk was met al die kwalen.
Hartelijk dank!
P.S. volgens mij heb ik alles nogal kinderlijk opgeschreven, maar ben erg moe nu...
Afgelopen dinsdagavond heeft mijn pappa een herseninfarct gehad. Omdat hij helaas woensdagochtend pas gevonden is (hij woont alleen) is het een zware, aangezien hij daarbovenop ook een hersenbloeding kreeg. We zijn nu een paar dagen verder, en er is nauwelijks verbetering. Hij is, zegt de neuroloog, niet comateus maar hij herkent niemand, is niet aanspreekbaar en doet eigenlijk alleen soms zijn ogen open als je tegen hem praat. Hij keek eerst dwars door je heen, inmiddels kijkt hij je heel verbaasd aan maar er lijkt niets door te dringen. We zijn nog niet uit de gevarenzone, want hij heeft ook nog een longontsteking erbij gekregen en daarnaast is hij hartpatient (hartfalen) en diabetes patient. De prognose is slecht, woensdagavond had de neuroloog het zelfs over of kasplantje, of overlijden, maar hij is er nog, maar ja, vraag dus niet hoe. Gisteren werd hij wel wakker toen de arts hem prikkelde, en toen werd hij heel boos leek wel. Hij lag te roepen (onverstaanbaar) en omdat hij is vastgebonden (hij trekt anders steeds zijn katheter en sondeslangetje er volledig uit) riep hij steeds WEG WEG. Anyways, het is klote allemaal.
Niemand weet of ie het redt, en als ie het redt, hoe hij er dan aan toe zal zijn. Enorm K-idee dat hij straks misschien niets meer kan. Het gaat overigens om een infarct groter dan een pingpongbal in zijn linker hersenhelft.
Wat ik me steeds afvraag, en bang voor ben, is dat hij het allemaal meekrijgt wat er gebeurt. Heeft hij die nacht toen hij alleen op de grond lag meegekregen? Beseft hij zich nu wat er gaande is? Ik weet het niet en ik hoop het vooral niet. Dat moet echt afschuwelijk zijn.
Kan iemand mij ervaringsverhalen vertellen, positief of negatief, zodat ik een klein beetje meer een idee krijg van hoe dit in elkaar zit? Dat hij een hartinfarct had kunnen krijgen had ik dan nog enigszins kunnen plaatsen (door zijn hartkwaal), maar dit? Hij is pas 59, alhoewel hij lichamelijk al niet sterk was met al die kwalen.
Hartelijk dank!
P.S. volgens mij heb ik alles nogal kinderlijk opgeschreven, maar ben erg moe nu...
woensdag 15 oktober 2008 om 10:58
Lieve Monty, gecondoleerd.
Ik herken je gevoelens. Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan de gecombineerde gevolgen van een zwaar infarct en longkanker. Na het infarct, waar al weinig revalidatiekansen bij waren, bleek ze ook longkanker te hebben. Het was zo moeilijk om haar onmacht te zien en niets te kunnen doen. Ze was totaal verlamd en haar spraak was ook zwaar aangetast. Echt praten konden we niet meer.
Voor haar was haar overlijden een verlossing. Ik kan me heel goed voorstellen dat jij het overlijden van je vader ook zo ervaart. Soms is de dood humaner dan overleven...
Sterkte!
Ik herken je gevoelens. Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan de gecombineerde gevolgen van een zwaar infarct en longkanker. Na het infarct, waar al weinig revalidatiekansen bij waren, bleek ze ook longkanker te hebben. Het was zo moeilijk om haar onmacht te zien en niets te kunnen doen. Ze was totaal verlamd en haar spraak was ook zwaar aangetast. Echt praten konden we niet meer.
Voor haar was haar overlijden een verlossing. Ik kan me heel goed voorstellen dat jij het overlijden van je vader ook zo ervaart. Soms is de dood humaner dan overleven...
Sterkte!
woensdag 15 oktober 2008 om 16:53
woensdag 15 oktober 2008 om 16:53
Hoi allemaal,
Dank voor de reacties. Pinksterbloempje, is het bij jouw moeder ook zo snel gegaan? Mijn pappa heeft nog 6 dagen gevochten maar toen was het op. Ik ben inderdaad "blij" voor hem dat hem die lijdensweg bespaard is gebleven.
Vanmiddag zijn we naar hem toegegaan in het uitvaartcentrum. De kleren die we voor hem hadden uitgezocht en hoe hij eruit ziet, maken dat het echt nog pappa is. Ik was erg bang dat hij er heel anders uit zou zien, zoals ik dat bij mijn vriendinnetje heb gezien. Maar gelukkig ziet hij er hetzelfde uit, je ziet aan zijn gezicht dat hij rust heeft en dat is een mooie gedachte. Eigenlijk wilde ik ook niet bij hem weg, zo mooi ligt hij erbij. Maar aankomende vrijdag moeten we toch echt afscheid van hem nemen. We hebben net ook de muziek uitgezocht, tranen met tuiten natuurlijk, maar we hebben een mooie selectie gemaakt. Precies de nummers waar hij zo gek op was (zwaar jazz en beatlesfan was hij).
Nogmaals erg veel dank voor jullie lieve woorden.
Dank voor de reacties. Pinksterbloempje, is het bij jouw moeder ook zo snel gegaan? Mijn pappa heeft nog 6 dagen gevochten maar toen was het op. Ik ben inderdaad "blij" voor hem dat hem die lijdensweg bespaard is gebleven.
Vanmiddag zijn we naar hem toegegaan in het uitvaartcentrum. De kleren die we voor hem hadden uitgezocht en hoe hij eruit ziet, maken dat het echt nog pappa is. Ik was erg bang dat hij er heel anders uit zou zien, zoals ik dat bij mijn vriendinnetje heb gezien. Maar gelukkig ziet hij er hetzelfde uit, je ziet aan zijn gezicht dat hij rust heeft en dat is een mooie gedachte. Eigenlijk wilde ik ook niet bij hem weg, zo mooi ligt hij erbij. Maar aankomende vrijdag moeten we toch echt afscheid van hem nemen. We hebben net ook de muziek uitgezocht, tranen met tuiten natuurlijk, maar we hebben een mooie selectie gemaakt. Precies de nummers waar hij zo gek op was (zwaar jazz en beatlesfan was hij).
Nogmaals erg veel dank voor jullie lieve woorden.
donderdag 16 oktober 2008 om 10:01
quote:monty25 schreef op 15 oktober 2008 @ 16:53:
Hoi allemaal,
Dank voor de reacties. Pinksterbloempje, is het bij jouw moeder ook zo snel gegaan? Mijn pappa heeft nog 6 dagen gevochten maar toen was het op. Ik ben inderdaad "blij" voor hem dat hem die lijdensweg bespaard is gebleven.
Mijn moeder heeft nog iets langer geleefd Monty. Op 1 februari heeft ze de grote knal gekregen. Ze is toen het zieknhuis ingegaan, waar ze na 2 weken dokteren constateerden dat ze ook een zeldzame vorm van longkanker had. Dat verklaarde haar benauwdheidsklachten die aanhielden. De kanker heeft waarschijnlijk ook de hersenbloeding getriggerd.
Ze is nog naar een verpleeghuis in haar woonplaats gegaan, wat wel mooi was, omdat zo buren en vrienden ook nog langs konden gaan en afscheid konden nemen. Uiteindelijk heeft ze zelf rond 16 maart besloten de sondevoeding niet meer te willen en zijn ze extra morfine gaan geven. Op 19 maart is ze 's avonds in slaap gevallen en daar is ze niet meer uit wakker geworden. Uiteindelijk is ze in de vroege ochtend van 22 maart overleden.
Fijn dat je vader nog zo herkenbaar je vader is! (klinkt raar, maar je begrijpt me vast wel). Heel veel sterkte voor de uitvaart en ik hoop dat je heel veel steun aan je familie en vrienden hebt.
, Pinksterbloem
Hoi allemaal,
Dank voor de reacties. Pinksterbloempje, is het bij jouw moeder ook zo snel gegaan? Mijn pappa heeft nog 6 dagen gevochten maar toen was het op. Ik ben inderdaad "blij" voor hem dat hem die lijdensweg bespaard is gebleven.
Mijn moeder heeft nog iets langer geleefd Monty. Op 1 februari heeft ze de grote knal gekregen. Ze is toen het zieknhuis ingegaan, waar ze na 2 weken dokteren constateerden dat ze ook een zeldzame vorm van longkanker had. Dat verklaarde haar benauwdheidsklachten die aanhielden. De kanker heeft waarschijnlijk ook de hersenbloeding getriggerd.
Ze is nog naar een verpleeghuis in haar woonplaats gegaan, wat wel mooi was, omdat zo buren en vrienden ook nog langs konden gaan en afscheid konden nemen. Uiteindelijk heeft ze zelf rond 16 maart besloten de sondevoeding niet meer te willen en zijn ze extra morfine gaan geven. Op 19 maart is ze 's avonds in slaap gevallen en daar is ze niet meer uit wakker geworden. Uiteindelijk is ze in de vroege ochtend van 22 maart overleden.
Fijn dat je vader nog zo herkenbaar je vader is! (klinkt raar, maar je begrijpt me vast wel). Heel veel sterkte voor de uitvaart en ik hoop dat je heel veel steun aan je familie en vrienden hebt.
, Pinksterbloem
donderdag 16 oktober 2008 om 18:37
Monty, gecondoleerd met het verlies van je vader. Goed om te lezen dat je ondanks het grote verdriet, er vrede mee kan hebben omdat hem erger lijden bespaard blijft. Ik denk dat je daar heel erg gelijk in hebt...
Heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie!
Heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 16 oktober 2008 om 21:21
lieve monty.
wat erg voor jou en je familie.
zelf ben ik mijn vader verloren toen ik 17 was, hij werd 40.
1 van je ouders die overlijdt..het is verschrikkelijk.
heel veel sterkte.
liefs ashley.
ps. je kent me verder niet, maar als je eens zou willen praten met iemand die ook jong een ouder is verloren mag dat altijd.
wat erg voor jou en je familie.
zelf ben ik mijn vader verloren toen ik 17 was, hij werd 40.
1 van je ouders die overlijdt..het is verschrikkelijk.
heel veel sterkte.
liefs ashley.
ps. je kent me verder niet, maar als je eens zou willen praten met iemand die ook jong een ouder is verloren mag dat altijd.
vrijdag 17 oktober 2008 om 09:52
Hallo allemaal,
Wederom dank voor de lieve berichten. Ashley, lief van je dat je aanbiedt dat ik met je kan praten over het gebeurde. Op dit moment krijg ik ongelofelijk veel steun van de mensen om mij heen, ook van mensen die relatief ver van me af staan, het is heel bijzonder om mee te maken hoeveel mensen met je meeleven en voor je klaarstaan. De smsen, mails, telefoontjes en hyveberichten zijn niet te tellen, ik bewaar ze ook allemaal.
Om 12.30 uur straks is de uitvaart. Ik heb het nu erg koud (van dat kouwe zweet) maar ik weet zeker dat het straks heel mooi gaat worden. Ik heb de kleren aangetrokken waarin papa mij zo graag zag, een supermooi donkergrijs mantelpakje die hij mij ooit gegeven heeft. Hij vond altijd als ik in spijkerbroek en gympen bij hem kwam, dat ik er ordinair uitzag en dan wilde hij dat we iets nieuws gingen kopen zodat ik er behoorlijk bij zou lopen, haha. Het feit dat het weekend was en ik de hele week al in mantelpakjes liep, interesseerde hem niets...zijn dochters moesten er altijd goed uitzien! Anyways, nogmaals bedankt voor het medeleven, waardeer het erg.
Groeten Monty
Wederom dank voor de lieve berichten. Ashley, lief van je dat je aanbiedt dat ik met je kan praten over het gebeurde. Op dit moment krijg ik ongelofelijk veel steun van de mensen om mij heen, ook van mensen die relatief ver van me af staan, het is heel bijzonder om mee te maken hoeveel mensen met je meeleven en voor je klaarstaan. De smsen, mails, telefoontjes en hyveberichten zijn niet te tellen, ik bewaar ze ook allemaal.
Om 12.30 uur straks is de uitvaart. Ik heb het nu erg koud (van dat kouwe zweet) maar ik weet zeker dat het straks heel mooi gaat worden. Ik heb de kleren aangetrokken waarin papa mij zo graag zag, een supermooi donkergrijs mantelpakje die hij mij ooit gegeven heeft. Hij vond altijd als ik in spijkerbroek en gympen bij hem kwam, dat ik er ordinair uitzag en dan wilde hij dat we iets nieuws gingen kopen zodat ik er behoorlijk bij zou lopen, haha. Het feit dat het weekend was en ik de hele week al in mantelpakjes liep, interesseerde hem niets...zijn dochters moesten er altijd goed uitzien! Anyways, nogmaals bedankt voor het medeleven, waardeer het erg.
Groeten Monty
vrijdag 17 oktober 2008 om 12:13
Lieve Monty,
Tot mijn grote schrik lees ik je posting. Ik ken je van "ons" schildklierforum...Gecondoleerd met dit enorme verlies. Ik voel me een beetje mosterd, kom ook niet zoveel meer on-line, vandaar.
Wat een zware tijd heb je gehad, en gaat er nog aankomen!
Ik heb 8 jaar geleden (toevallig ook in oktober) mijn moeder verloren. Ik vond haar, terwijl ze met rollende ogen en een kaakklem (op elkaar geknelde kaken zeg maar) in bed lag. Onmiddellijk 112 gebeld, ze is naar het ziekenhuis gebracht waar ze een paar uur later overleed. Ook ik heb me heel lang afgevraagd of ze het heeft meegekregen allemaal. Ik heb daarvoor ook expliciet een afspraak gemaakt met de huisarts, om mijn vragen te kunnen stellen. Als jij nou nog met die vragen zit, kun je dat misschien ook doen.
Zometeen is dus de uitvaart. Je leest dit achteraf, dus ik hoop voor je dat je het goed hebt kunnen doorstaan (ik vond de condoleance vreselijk, handjes schudden en maar staan) en dat je er een mooie herinnering van kunt maken.
Ik wens je heel veel sterkte! Mijn email adres weet je wel te vinden op thyraxforum, mocht je willen praten. Ik sta anytime klaar, dat je het weet.
Veel liefs en een grote knuffel, Kinke
Tot mijn grote schrik lees ik je posting. Ik ken je van "ons" schildklierforum...Gecondoleerd met dit enorme verlies. Ik voel me een beetje mosterd, kom ook niet zoveel meer on-line, vandaar.
Wat een zware tijd heb je gehad, en gaat er nog aankomen!
Ik heb 8 jaar geleden (toevallig ook in oktober) mijn moeder verloren. Ik vond haar, terwijl ze met rollende ogen en een kaakklem (op elkaar geknelde kaken zeg maar) in bed lag. Onmiddellijk 112 gebeld, ze is naar het ziekenhuis gebracht waar ze een paar uur later overleed. Ook ik heb me heel lang afgevraagd of ze het heeft meegekregen allemaal. Ik heb daarvoor ook expliciet een afspraak gemaakt met de huisarts, om mijn vragen te kunnen stellen. Als jij nou nog met die vragen zit, kun je dat misschien ook doen.
Zometeen is dus de uitvaart. Je leest dit achteraf, dus ik hoop voor je dat je het goed hebt kunnen doorstaan (ik vond de condoleance vreselijk, handjes schudden en maar staan) en dat je er een mooie herinnering van kunt maken.
Ik wens je heel veel sterkte! Mijn email adres weet je wel te vinden op thyraxforum, mocht je willen praten. Ik sta anytime klaar, dat je het weet.
Veel liefs en een grote knuffel, Kinke
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:41
Hai Kinke,
Wat lief van je, dank je wel. Ik kom hier eigenlijk ook bijna niet meer, maar de afgelopen 2 weken dus wel. Wat moet het ook afschuwelijk voor jou zijn geweest met je moeder.
We zijn net terug van de uitvaart. Het was heel heel erg doorbijten, maar zo mooi. De muziek die we hadden gekozen was prachtig, maar ik vind het nog steeds heel onwerkelijk allemaal, dat mijn pappa in die kist lag. De bloemen waren ook heel mooi, we hadden een bloemstuk van ons drieen (zijn dochters) met een lint, de jongens (zijn schoonzoons) hadden een stuk met een lint, en mn nichtje (zijn kleindochter) had een klein eigen bloemstukje met een lint. De rest van de familie had ook allemaal een bloemstuk. En de locatie is prachtig, als je naar de kist kijkt zie je door het grote raam erachter een oneindig bospad waar de zonnestralen door de boomtoppen komen. Mijn oom heeft gesproken, een heel mooi verhaal. Maar men, wat is het zwaar om dan daarna weg te moeten. Wij hebben als laatste pappa daggezegd (de drie zusjes) en zijn nog even bij de kist blijven staan. En nu begint het verwerken...pfff. Ik vind het wel een mooie gedachte dat hij bij ons blijft, mijn pappa. 59 jaar oud, maar hij heeft rust, het is goed zo.
Liefs, Monty
Wat lief van je, dank je wel. Ik kom hier eigenlijk ook bijna niet meer, maar de afgelopen 2 weken dus wel. Wat moet het ook afschuwelijk voor jou zijn geweest met je moeder.
We zijn net terug van de uitvaart. Het was heel heel erg doorbijten, maar zo mooi. De muziek die we hadden gekozen was prachtig, maar ik vind het nog steeds heel onwerkelijk allemaal, dat mijn pappa in die kist lag. De bloemen waren ook heel mooi, we hadden een bloemstuk van ons drieen (zijn dochters) met een lint, de jongens (zijn schoonzoons) hadden een stuk met een lint, en mn nichtje (zijn kleindochter) had een klein eigen bloemstukje met een lint. De rest van de familie had ook allemaal een bloemstuk. En de locatie is prachtig, als je naar de kist kijkt zie je door het grote raam erachter een oneindig bospad waar de zonnestralen door de boomtoppen komen. Mijn oom heeft gesproken, een heel mooi verhaal. Maar men, wat is het zwaar om dan daarna weg te moeten. Wij hebben als laatste pappa daggezegd (de drie zusjes) en zijn nog even bij de kist blijven staan. En nu begint het verwerken...pfff. Ik vind het wel een mooie gedachte dat hij bij ons blijft, mijn pappa. 59 jaar oud, maar hij heeft rust, het is goed zo.
Liefs, Monty
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:07
Fijn dat het een goed afscheid was, Monty.
Idd, nu begint het verwerken. Mocht je willen praten over de ziekenhuisperiode van je vader, wat er allemaal is gebeurd en waarom, dan is het eigenlijk altijd mogelijk om een afspraak te maken met zijn neuroloog. Over het algemeen wordt er ruimte gemaakt, mocht de familie nog met vragen zitten, ook na een paar weken. Misschien heb je er straks behoefte aan, dan kan dat dus gewoon. Gebeurt echt vaker!
Idd, nu begint het verwerken. Mocht je willen praten over de ziekenhuisperiode van je vader, wat er allemaal is gebeurd en waarom, dan is het eigenlijk altijd mogelijk om een afspraak te maken met zijn neuroloog. Over het algemeen wordt er ruimte gemaakt, mocht de familie nog met vragen zitten, ook na een paar weken. Misschien heb je er straks behoefte aan, dan kan dat dus gewoon. Gebeurt echt vaker!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:26
Monty, allereerst gecondoleerd.
Ik had afgelopen weekend je topic al gelezen, maar toen wilde ik niet reageren omdat mijn vader 3 dagen na zijn hersenbloeding is overleden. En ik dacht nog, daar heb je toch niets aan, aan zo'n reactie. Maar nu lees ik dat hij afgelopen dinsdag is overleden.
Mijn vader heeft 3 dagen in een diepe coma gelegen. Er was al meteen geconstateerd dat hij hersendood was, dus we wisten dat hij er niet meer uit kon komen. Op de derde dag heeft hij een flinke hoeveelheid morfine gekregen omdat hij moeilijkheden kreeg met ademen. En toen is hij overleden. Het is nu bijna 2 jaar geleden. Ik was ook blij voor hem dat hij niet meer wakker is geworden, dat zou een ramp zijn geweest voor hem. Maar wat was het moeilijk voor ons om hem zo plotseling te verliezen.
Ik ben blij voor je dat de uitvaart zo mooi was. Het is goed om dit te ervaren met heel veel mensen om je heen die ook om hem geven.
Een hele dikke knuffel voor jou en je familie en heel veel sterkte de komende tijd.
Ik had afgelopen weekend je topic al gelezen, maar toen wilde ik niet reageren omdat mijn vader 3 dagen na zijn hersenbloeding is overleden. En ik dacht nog, daar heb je toch niets aan, aan zo'n reactie. Maar nu lees ik dat hij afgelopen dinsdag is overleden.
Mijn vader heeft 3 dagen in een diepe coma gelegen. Er was al meteen geconstateerd dat hij hersendood was, dus we wisten dat hij er niet meer uit kon komen. Op de derde dag heeft hij een flinke hoeveelheid morfine gekregen omdat hij moeilijkheden kreeg met ademen. En toen is hij overleden. Het is nu bijna 2 jaar geleden. Ik was ook blij voor hem dat hij niet meer wakker is geworden, dat zou een ramp zijn geweest voor hem. Maar wat was het moeilijk voor ons om hem zo plotseling te verliezen.
Ik ben blij voor je dat de uitvaart zo mooi was. Het is goed om dit te ervaren met heel veel mensen om je heen die ook om hem geven.
Een hele dikke knuffel voor jou en je familie en heel veel sterkte de komende tijd.
zaterdag 18 oktober 2008 om 10:47
Monty,
gecondoleerd met je verlies! En jemig wat herkende ik veel van je verhaal. Drie jaar geleden is mijn vader (52) ook overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding, in de hersenstam. Hij heeft nog 5 maanden geknokt na de bloeding maar helaas was alles zo zwaar beschadigd dat er voor hem geen menswaardig leven meer in zat en heeft hij zelf besloten dat het genoeg was zo. Door de bloeding was zijn spraakvermogen ook aangetast, hij kon het niet meer aansturen. Met moeite konden we nog communiceren, in het begin nog met een bord met het alfabet, waarmee hij nog een hele zin tegen mij heeft gezegd maar later alleen met ja en nee antwoorden.
Mijn vader heeft zelf besloten dat het niet meer ging zo, nadat een neuroloog van het ziekenhuis een gesprek met hem aangegaan was. En wat waren we blij dat hij dat zelf heeft besloten en dat de neuroloog het is gaan vragen, Tot die tijd hadden wij alle beslissingen genomen. We hebben nog een maand gehad om afscheid te nemen en dat is een bijzondere periode geworden!
Het geeft mij rust dat hij het wilde en dat er voor hem echt geen leven meer mogelijk was. Als je zelfs niet kan vertellen dat je niet lekker ligt en niets anders kan dan liggen wat voor leven heb je dan nog?
Ik wens je veel sterkte de komende periode!
J.
gecondoleerd met je verlies! En jemig wat herkende ik veel van je verhaal. Drie jaar geleden is mijn vader (52) ook overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding, in de hersenstam. Hij heeft nog 5 maanden geknokt na de bloeding maar helaas was alles zo zwaar beschadigd dat er voor hem geen menswaardig leven meer in zat en heeft hij zelf besloten dat het genoeg was zo. Door de bloeding was zijn spraakvermogen ook aangetast, hij kon het niet meer aansturen. Met moeite konden we nog communiceren, in het begin nog met een bord met het alfabet, waarmee hij nog een hele zin tegen mij heeft gezegd maar later alleen met ja en nee antwoorden.
Mijn vader heeft zelf besloten dat het niet meer ging zo, nadat een neuroloog van het ziekenhuis een gesprek met hem aangegaan was. En wat waren we blij dat hij dat zelf heeft besloten en dat de neuroloog het is gaan vragen, Tot die tijd hadden wij alle beslissingen genomen. We hebben nog een maand gehad om afscheid te nemen en dat is een bijzondere periode geworden!
Het geeft mij rust dat hij het wilde en dat er voor hem echt geen leven meer mogelijk was. Als je zelfs niet kan vertellen dat je niet lekker ligt en niets anders kan dan liggen wat voor leven heb je dan nog?
Ik wens je veel sterkte de komende periode!
J.
zaterdag 18 oktober 2008 om 11:10
Hallo,
wederom dank. Ik voel het precies hetzelfde als jullie, een leven zoals dat er voor hem uit zou gaan zien was geen leven voor hem geweest. Dan was hij doodongelukkig zijn geweest, dus, ik zei het al eerder, voor hem is dit echt het beste, voor ons...niet natuurlijk, maar ik heb er wel vrede mee juist door het toekomstbeeld voor hem.
Kinke, jij zei nog dat je de condoleance afschuwelijk vond, dat hebben wij expres niet gedaan. We sturen ook geen kaarten. Vandaag staan er 2 advertenties in de Telegraaf en 1 in het NRC, en woensdag in de plaatselijke krant. Daarmee vinden wij het genoeg. En hij ook, dat weet ik zeker. Hij was niet van de poespas, we hebben gister met de familie nog een broodje met soep gegeten in een restaurant waar we vroeger vaak kwamen, en met zijn allen het glas op hem geheven. Zo had ie het graag gezien, niet met zo'n circus eromheen.
Ik merk nu dat er best veel mensen zijn die op deze manier een ouder verloren zijn, daar ben ik me eigenlijk nooit zo bewust van geweest. Het is echt klote.
wederom dank. Ik voel het precies hetzelfde als jullie, een leven zoals dat er voor hem uit zou gaan zien was geen leven voor hem geweest. Dan was hij doodongelukkig zijn geweest, dus, ik zei het al eerder, voor hem is dit echt het beste, voor ons...niet natuurlijk, maar ik heb er wel vrede mee juist door het toekomstbeeld voor hem.
Kinke, jij zei nog dat je de condoleance afschuwelijk vond, dat hebben wij expres niet gedaan. We sturen ook geen kaarten. Vandaag staan er 2 advertenties in de Telegraaf en 1 in het NRC, en woensdag in de plaatselijke krant. Daarmee vinden wij het genoeg. En hij ook, dat weet ik zeker. Hij was niet van de poespas, we hebben gister met de familie nog een broodje met soep gegeten in een restaurant waar we vroeger vaak kwamen, en met zijn allen het glas op hem geheven. Zo had ie het graag gezien, niet met zo'n circus eromheen.
Ik merk nu dat er best veel mensen zijn die op deze manier een ouder verloren zijn, daar ben ik me eigenlijk nooit zo bewust van geweest. Het is echt klote.
zondag 19 oktober 2008 om 11:25
Hai Monty,
Volgens mij ligt jouw vader op dezelfde begraafplaats als mijn moeder. Ik herken het bospad met de bomen-beschrijving! Is in B, vlakbij U, klopt dat? Ik kom er nog steeds graag, ook om " zomaar" een wandelingetje te maken. Zet ik de kinderen in de bolderkar, en lopen we een rondje. Dat vind ik het mooie aan die begraafplaats, dat dat kan.
Wat goed dat jullie geen handjesschudderij hebben gedaan!
De ceremonie klinkt mooi, en wat kun je een troost halen uit muziek en bloemen he?
Het is ook waar dat zo'n overlijden een nieuw bewustzijn aanmaakt, ineens " zie" je veel meer anderen met een soortgelijk verhaal, hoor je dat het veel vaker voorkomt dan je ooit eerder dacht. En een rare werkelijkheid waar je nu in leeft....Gek dat de wereld doordraait, terwijl jouw leven zo ingrijpend is veranderd. Het gaat ook zo snel, doodgaan, kaarten uitzoeken, graf, begravenis...en dan komt de stilte...en het echte wennen aan een wereld zonder je ouder. Dat kost tijd...
Wij zijn destijds na de begravenis uit eten gegaan, en hebben geheel in de stijl van mijn moeder de avond afgemaakt. Zo maak je er een mooie herinnering van, het geeft troost op de een of andere manier. Net als de gedachte dat mocht je vader nog wel hebben geleefd, dit niet echt een leven voor hem was geweest. Ik hou me daar ook nog steeds aan vast.
Liefs! Kinke
Volgens mij ligt jouw vader op dezelfde begraafplaats als mijn moeder. Ik herken het bospad met de bomen-beschrijving! Is in B, vlakbij U, klopt dat? Ik kom er nog steeds graag, ook om " zomaar" een wandelingetje te maken. Zet ik de kinderen in de bolderkar, en lopen we een rondje. Dat vind ik het mooie aan die begraafplaats, dat dat kan.
Wat goed dat jullie geen handjesschudderij hebben gedaan!
De ceremonie klinkt mooi, en wat kun je een troost halen uit muziek en bloemen he?
Het is ook waar dat zo'n overlijden een nieuw bewustzijn aanmaakt, ineens " zie" je veel meer anderen met een soortgelijk verhaal, hoor je dat het veel vaker voorkomt dan je ooit eerder dacht. En een rare werkelijkheid waar je nu in leeft....Gek dat de wereld doordraait, terwijl jouw leven zo ingrijpend is veranderd. Het gaat ook zo snel, doodgaan, kaarten uitzoeken, graf, begravenis...en dan komt de stilte...en het echte wennen aan een wereld zonder je ouder. Dat kost tijd...
Wij zijn destijds na de begravenis uit eten gegaan, en hebben geheel in de stijl van mijn moeder de avond afgemaakt. Zo maak je er een mooie herinnering van, het geeft troost op de een of andere manier. Net als de gedachte dat mocht je vader nog wel hebben geleefd, dit niet echt een leven voor hem was geweest. Ik hou me daar ook nog steeds aan vast.
Liefs! Kinke
zondag 19 oktober 2008 om 12:31
Hai Kinke,
Inderdaad, in B. vlakbij U. Prachtige begraafplaats zo in de bossen. Mijn vriendinnetje, die ik op mijn 21e verloren ben, ligt in Z., ook daar is het supermooi, maar we hebben voor papa gekozen voor B. Mijn overgrootvader en moeder liggen daar ook (zijn opa en oma), net als mijn oma en andere bekenden. Kunnen ze een mooi feestje bouwen met zn allen...
Het is inderdaad heel raar dat de wereld doorgaat, en dat het allemaal zo definitief is nu. We gaan deze week een urn uitkiezen (we laten ook voor ons drieen een hangertje in de vorm van een hartje maken met een beetje as erin) en we gaan op ons gemak kijken naar een mooie plek in de muur. Dat zal ook wel heftig worden, maar we laten het maar over ons heenkomen. Komende week ga ik nog maar niet werken, de week erop wil ik het wel weer proberen.
Zijn jullie ook naar een restaurant gegaan waar jullie eerder ook kwamen? Wij zijn naar de K gegaan, vlakbij de begraafplaats, destijds een kippenrestaurant, nu niet meer maar nog niets veranderd. Zo'n huiskamersfeer is het daar, je zal het ongetwijfeld kennen. Het was inderdaad een middag zoals hij dat leuk had gevonden.
We gaan vanmiddag even naar het bos, even uitwaaien.
Dank weer voor het lieve bericht, groetjes Monty
Inderdaad, in B. vlakbij U. Prachtige begraafplaats zo in de bossen. Mijn vriendinnetje, die ik op mijn 21e verloren ben, ligt in Z., ook daar is het supermooi, maar we hebben voor papa gekozen voor B. Mijn overgrootvader en moeder liggen daar ook (zijn opa en oma), net als mijn oma en andere bekenden. Kunnen ze een mooi feestje bouwen met zn allen...
Het is inderdaad heel raar dat de wereld doorgaat, en dat het allemaal zo definitief is nu. We gaan deze week een urn uitkiezen (we laten ook voor ons drieen een hangertje in de vorm van een hartje maken met een beetje as erin) en we gaan op ons gemak kijken naar een mooie plek in de muur. Dat zal ook wel heftig worden, maar we laten het maar over ons heenkomen. Komende week ga ik nog maar niet werken, de week erop wil ik het wel weer proberen.
Zijn jullie ook naar een restaurant gegaan waar jullie eerder ook kwamen? Wij zijn naar de K gegaan, vlakbij de begraafplaats, destijds een kippenrestaurant, nu niet meer maar nog niets veranderd. Zo'n huiskamersfeer is het daar, je zal het ongetwijfeld kennen. Het was inderdaad een middag zoals hij dat leuk had gevonden.
We gaan vanmiddag even naar het bos, even uitwaaien.
Dank weer voor het lieve bericht, groetjes Monty
zondag 19 oktober 2008 om 20:56
Ha Monty,
Ja, wij zijn ook naar een " stam" restaurant gegaan, waar mijn ouders en ook wij als gezin veel en vaak kwamen. Vaste klant!
Ik ken ook restuarant K, waar jij het over hebt. Huiskamersfeer inderdaad! Goed uitgekozen plek!
Weer gaan werken is ook raar...neem vooral je tijd en bouw het rustig op. Niet alleen moet je hoofd het verwerken, reken maar dat je lijf doodmoe is. Het heeft wel even nodig allemaal. Niet denken dat je er straks maar weer overheen moet zijn en net zo moet draaien als de rest van de wereld. Zo werkt het gewoon niet! Blijf lekker veel aan jezelf denken hoor.
Hoop dat het wandelen wat lucht gaf. Het was in elk geval schitterend weer.
Ben benieuwd hoe het hangertje wordt, en de plaats waar de urn moet gaan staan. Het wordt vast een mooi plekje, en ook dat geeft dan weer troost.
Liefs, Kinke
Ja, wij zijn ook naar een " stam" restaurant gegaan, waar mijn ouders en ook wij als gezin veel en vaak kwamen. Vaste klant!
Ik ken ook restuarant K, waar jij het over hebt. Huiskamersfeer inderdaad! Goed uitgekozen plek!
Weer gaan werken is ook raar...neem vooral je tijd en bouw het rustig op. Niet alleen moet je hoofd het verwerken, reken maar dat je lijf doodmoe is. Het heeft wel even nodig allemaal. Niet denken dat je er straks maar weer overheen moet zijn en net zo moet draaien als de rest van de wereld. Zo werkt het gewoon niet! Blijf lekker veel aan jezelf denken hoor.
Hoop dat het wandelen wat lucht gaf. Het was in elk geval schitterend weer.
Ben benieuwd hoe het hangertje wordt, en de plaats waar de urn moet gaan staan. Het wordt vast een mooi plekje, en ook dat geeft dan weer troost.
Liefs, Kinke
vrijdag 24 oktober 2008 om 09:12
jee...
gecondoleerd...
ik kwam even kijken hoe het gaat, in het begin heb ik gereageerd op je posting, omdat mijn moeder ook een CVA heeft doorgemaakt, een aantal maanden geleden. Ik schrik me wild nu ik lees dat je vader is overleden. Wat is dat ineens snel gegaan zeg. Vreselijk voor jou en voor je familie. En knap hoe je er mee omgaat!
ik besef eens te meer dat mijn moeder door het oog van de naald gegaan is.
ik wil je (als je dit nog leest) heel veel sterkte wensen, ik hoop dat je op den duur dit verlies een plaats kan geven.
gecondoleerd...
ik kwam even kijken hoe het gaat, in het begin heb ik gereageerd op je posting, omdat mijn moeder ook een CVA heeft doorgemaakt, een aantal maanden geleden. Ik schrik me wild nu ik lees dat je vader is overleden. Wat is dat ineens snel gegaan zeg. Vreselijk voor jou en voor je familie. En knap hoe je er mee omgaat!
ik besef eens te meer dat mijn moeder door het oog van de naald gegaan is.
ik wil je (als je dit nog leest) heel veel sterkte wensen, ik hoop dat je op den duur dit verlies een plaats kan geven.
zaterdag 1 november 2008 om 09:58
hallo,
daar was ik weer es. Timzalot, dank je wel voor je berichtje, het is inderdaad ontzettend snel gegaan allemaal. En nu gaat de tijd ook zo vreselijk snel, het is alweer bijna 3 weken geleden dat hij overleed. Zo raar. Het nieuwtje is er voor de meesten om me heen ook wel af, dus alles gaat weer door zoals altijd...moeilijk.
We hebben afgelopen week de urn gekozen en een plekje, wat zijn die dingen lelijk zeg. We hebben maar iets straks gekozen, van donker marmer, de minst lelijke eigenlijk. We doen glas voor het plekje, en hebben een tekst gekozen en een kleur voor de letters, de lievelingskleur van papa. We waren er eigenlijk heel snel uit, en die man van het uitvaartcentrum zei jeetje wat zijn jullie het snel eens, dat gaat 9 van de 10 keer heel anders...tja zeiden wij, we weten nou eenmaal goed wat papa mooi vond dus is het best makkelijk om een keuze te maken. We hebben in plaats van hangertjes ringen gekozen, die hangertjes zijn enorm en ik wil niet met zo'n groot gevaarte om mn nek lopen. Dus nu zijn het ringen waarbij er een beetje as onder de diamant zit. We zijn er heel blij mee.
Verder ben ik weer begonnen met werken, en merk dat het me geen ruk interesseert allemaal. Ik doe mn ding wel, maar om nou te zeggen dat ik er plezier in heb of zo, nee, niet bepaald. Hopelijk komt dat terug anders wordt t wat lastig he?! Nou ja ook dat zie ik wel. Het geregel van van alles is ook nog maar net begonnen dus voorlopig moeten we nog heel veel. Houd je toch wel op de been.
Ik heb trouwens een boek gekregen, geschreven door een neuroloog die zelf een hersenbloeding heeft gehad en heel duidelijk kan omschrijven hoe het was. Ik vind het erg interessant, het helpt me erg om te begrijpen hoe dit nou in elkaar zit. Het heet volgens mij Onverwacht Inzicht (het ligt boven dus weet het niet helemaal zeker), misschien ook interessant voor anderen.
Groeten!
daar was ik weer es. Timzalot, dank je wel voor je berichtje, het is inderdaad ontzettend snel gegaan allemaal. En nu gaat de tijd ook zo vreselijk snel, het is alweer bijna 3 weken geleden dat hij overleed. Zo raar. Het nieuwtje is er voor de meesten om me heen ook wel af, dus alles gaat weer door zoals altijd...moeilijk.
We hebben afgelopen week de urn gekozen en een plekje, wat zijn die dingen lelijk zeg. We hebben maar iets straks gekozen, van donker marmer, de minst lelijke eigenlijk. We doen glas voor het plekje, en hebben een tekst gekozen en een kleur voor de letters, de lievelingskleur van papa. We waren er eigenlijk heel snel uit, en die man van het uitvaartcentrum zei jeetje wat zijn jullie het snel eens, dat gaat 9 van de 10 keer heel anders...tja zeiden wij, we weten nou eenmaal goed wat papa mooi vond dus is het best makkelijk om een keuze te maken. We hebben in plaats van hangertjes ringen gekozen, die hangertjes zijn enorm en ik wil niet met zo'n groot gevaarte om mn nek lopen. Dus nu zijn het ringen waarbij er een beetje as onder de diamant zit. We zijn er heel blij mee.
Verder ben ik weer begonnen met werken, en merk dat het me geen ruk interesseert allemaal. Ik doe mn ding wel, maar om nou te zeggen dat ik er plezier in heb of zo, nee, niet bepaald. Hopelijk komt dat terug anders wordt t wat lastig he?! Nou ja ook dat zie ik wel. Het geregel van van alles is ook nog maar net begonnen dus voorlopig moeten we nog heel veel. Houd je toch wel op de been.
Ik heb trouwens een boek gekregen, geschreven door een neuroloog die zelf een hersenbloeding heeft gehad en heel duidelijk kan omschrijven hoe het was. Ik vind het erg interessant, het helpt me erg om te begrijpen hoe dit nou in elkaar zit. Het heet volgens mij Onverwacht Inzicht (het ligt boven dus weet het niet helemaal zeker), misschien ook interessant voor anderen.
Groeten!
zaterdag 1 november 2008 om 14:15
Hoi Monty,
Gecondoleerd.
Kinke wees me op jouw topic en zonet heb ik alles doorgelezen.
Het lijkt me niet vreemd dat je op dit moment geen plezier hebt in je werk en de alledaagse bezigheden. De wereld lijkt nu weer 'gewoon' door te draaien, maar dat wil niet zeggen dat je alles meteen zou moeten oppakken. Wat Kinke ook al aangeeft, dat heeft tijd nodig.
Ik hoop dat je zoveel mogelijk tijd voor jezelf kunt nemen als nodig is.
Heel veel sterkte met alles.
Liefs, Tja.
Gecondoleerd.
Kinke wees me op jouw topic en zonet heb ik alles doorgelezen.
Het lijkt me niet vreemd dat je op dit moment geen plezier hebt in je werk en de alledaagse bezigheden. De wereld lijkt nu weer 'gewoon' door te draaien, maar dat wil niet zeggen dat je alles meteen zou moeten oppakken. Wat Kinke ook al aangeeft, dat heeft tijd nodig.
Ik hoop dat je zoveel mogelijk tijd voor jezelf kunt nemen als nodig is.
Heel veel sterkte met alles.
Liefs, Tja.
