Relaties
alle pijlers
Toenadering 3 jaar na scheiding, hoe realistisch is succes?
maandag 20 oktober 2008 om 12:10
Hoi
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
maandag 20 oktober 2008 om 12:12
Kleine aanvulling:
Concrete zaken waar ik mee worstel:
Zijn egoïsme en egocentrisme, zowel richting mij, als richting de kinderen heeft me erg veel verdriet gedaan. Dat is vergeven, maar het heeft wel een kras op mijn ziel achter gelaten. En die gevoeligheid breng ik dus wel mee.
Zijn bagage heeft centraal gestaan in ons huwelijk. Die van mij (incestverleden) kent hij niet eens. Hoewel ik geprobeerd heb het op tafel te leggen lukte me dat niet. Ik voel me stom dat ik ooit de verwachting heb durven koesteren / de verantwoordelijkheid bij hem heb neergelegd om open te staan voor iets dusdanig ingrijpends. Vind dat ik hem onterecht kwalijk neem dat daar geen ruimte voor is geweest maar denk tegelijkertijd ook dat als hij het wel geweten had, die ruimte er waarschijnlijk ook niet zou zijn geweest.
Bovendien heb ik geen idee hoe ik dit nu dan wel bespreekbaar moet maken. Maar dat geldt in de gehele breedte voor relaties. Dit kleurt wie ik ben, maar kleurt als gegeven ook relaties zodra het uitgesproken wordt.
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Kernvraag is eigenlijk, als we deze ontwikkeling laten plaatsvinden ga ik dan terug naar mijn ex, en is dat gedoemd de boeken in te gaan als achteruitgang.
Of gaan we als Geliefden 2.0 opnieuw voor elkaar en is een nieuwe toekomst juist vooruitgang?
En als dat laatste een realistische mogelijkheid is, wat moet ik dan met de dingen waar ik zo tegenaan hik?
(Oh en Poez, mijn buik heeft een meervoudige persoonlijkheids stoornis opgelopen laatst )
Concrete zaken waar ik mee worstel:
Zijn egoïsme en egocentrisme, zowel richting mij, als richting de kinderen heeft me erg veel verdriet gedaan. Dat is vergeven, maar het heeft wel een kras op mijn ziel achter gelaten. En die gevoeligheid breng ik dus wel mee.
Zijn bagage heeft centraal gestaan in ons huwelijk. Die van mij (incestverleden) kent hij niet eens. Hoewel ik geprobeerd heb het op tafel te leggen lukte me dat niet. Ik voel me stom dat ik ooit de verwachting heb durven koesteren / de verantwoordelijkheid bij hem heb neergelegd om open te staan voor iets dusdanig ingrijpends. Vind dat ik hem onterecht kwalijk neem dat daar geen ruimte voor is geweest maar denk tegelijkertijd ook dat als hij het wel geweten had, die ruimte er waarschijnlijk ook niet zou zijn geweest.
Bovendien heb ik geen idee hoe ik dit nu dan wel bespreekbaar moet maken. Maar dat geldt in de gehele breedte voor relaties. Dit kleurt wie ik ben, maar kleurt als gegeven ook relaties zodra het uitgesproken wordt.
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Kernvraag is eigenlijk, als we deze ontwikkeling laten plaatsvinden ga ik dan terug naar mijn ex, en is dat gedoemd de boeken in te gaan als achteruitgang.
Of gaan we als Geliefden 2.0 opnieuw voor elkaar en is een nieuwe toekomst juist vooruitgang?
En als dat laatste een realistische mogelijkheid is, wat moet ik dan met de dingen waar ik zo tegenaan hik?
(Oh en Poez, mijn buik heeft een meervoudige persoonlijkheids stoornis opgelopen laatst )
maandag 20 oktober 2008 om 12:16
Sprankel, nooit verwacht dit van je te gaan lezen. Gewoon vanwege jullie verleden.
Wat je gaat doen moet je natuurlijk zelf weten, je bent een verstandige vrouw. Ik hoop alleen niet de zaken waar we over gepraat hebben gaat bagatelliseren en gaat denken 'zo erg was het allemaal niet' want zo erg was het wel.
Wat je gaat doen moet je natuurlijk zelf weten, je bent een verstandige vrouw. Ik hoop alleen niet de zaken waar we over gepraat hebben gaat bagatelliseren en gaat denken 'zo erg was het allemaal niet' want zo erg was het wel.
maandag 20 oktober 2008 om 12:18
Hoi meissie,
Hebben jullie, nu jullie beiden therapie hebben gevolgd, wel eens overwogen om een keer samen met een relatietherapeut te gaan praten over of en hoe jullie samen verder zouden kunnen gaan? Nog zonder iets beslist te hebben.
Een ander kan je soms goed helpen de essentie op tafel te krijgen, jullie verleden met elkaar uit te rafelen. Wat waren toen de heikele punten en kunnen die nu, nu jullie zijn gegroeid, wel samen worden opgelost? Zijn jullie dusdanig gegroeid dat jullie elkaar nu wel te bieden hebben, wat de ander verwacht/nodig heeft? Want niet alleen jullie mogelijkheden zijn veranderd, ook jullie behoeftes.
PS: Jouw mail van dit weekend wordt nog geprocessed.....
Hebben jullie, nu jullie beiden therapie hebben gevolgd, wel eens overwogen om een keer samen met een relatietherapeut te gaan praten over of en hoe jullie samen verder zouden kunnen gaan? Nog zonder iets beslist te hebben.
Een ander kan je soms goed helpen de essentie op tafel te krijgen, jullie verleden met elkaar uit te rafelen. Wat waren toen de heikele punten en kunnen die nu, nu jullie zijn gegroeid, wel samen worden opgelost? Zijn jullie dusdanig gegroeid dat jullie elkaar nu wel te bieden hebben, wat de ander verwacht/nodig heeft? Want niet alleen jullie mogelijkheden zijn veranderd, ook jullie behoeftes.
PS: Jouw mail van dit weekend wordt nog geprocessed.....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 12:24
Ik sluit me bij Poez aan - misschien is het een goed idee om zonder dat de kinderen het weten in relatietherapie onderzoeken of er voldoende basis is.
Toch denk ik (zie ook het topic van DNM van gisteren) dat het heel moeilijk is om weer 'gewoon' een relatie te hebben met iemand die je zo gekwetst en verwaarloosd heeft.
Waarom zou je het eigenlijk willen? Denk je dat hij echt veranderd is? Dat niet alleen nu, maar ook als jullie over 5 jaar aan de keukentafel zitten hij niet terug zal vallen in zijn vroegere gedrag? En wat als dat wel gebeurt?
Ik zou er eerlijk gezegd alle begrip voor hebben als je hem niet een nieuwe kans gaf. Zeker, juist, omdat er kinderen in het spel zijn.
Toch denk ik (zie ook het topic van DNM van gisteren) dat het heel moeilijk is om weer 'gewoon' een relatie te hebben met iemand die je zo gekwetst en verwaarloosd heeft.
Waarom zou je het eigenlijk willen? Denk je dat hij echt veranderd is? Dat niet alleen nu, maar ook als jullie over 5 jaar aan de keukentafel zitten hij niet terug zal vallen in zijn vroegere gedrag? En wat als dat wel gebeurt?
Ik zou er eerlijk gezegd alle begrip voor hebben als je hem niet een nieuwe kans gaf. Zeker, juist, omdat er kinderen in het spel zijn.
maandag 20 oktober 2008 om 12:28
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 12:12:
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Hij wil jou dus vooral als huissloof als ik 't zo lees. Hij wil wel vrijheid, reizen etc. en jij moet thuis op zijn koters passen. No way! Laat hem maar 'n andere huissloof voor zijn kinderen zoeken en zorg dat je zelf je vrijheid krijgt om leuke dingen te gaan doen ipv jezelf wegcijferen voor zijn pleziertjes en zijn vrijheid.
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Hij wil jou dus vooral als huissloof als ik 't zo lees. Hij wil wel vrijheid, reizen etc. en jij moet thuis op zijn koters passen. No way! Laat hem maar 'n andere huissloof voor zijn kinderen zoeken en zorg dat je zelf je vrijheid krijgt om leuke dingen te gaan doen ipv jezelf wegcijferen voor zijn pleziertjes en zijn vrijheid.
maandag 20 oktober 2008 om 12:29
Als, en ik hou daarmee heel veel slag om de arm, je na zoveel jaar toch besluit opnjieuw voor elkaar te kiezen, lijkt het me niet dat je een stap terug maakt. Begin dan opnieuw samen, bouw opnieuw iets op, tussen de mensen die je nu bent. Niet op de restanten van wat er is van vroeger. Want vroeger werkte niet.
Je zult van elkaar moeten leren houden zoals jullie nu zijn, en niet zoals jullie waren.
Geliefden 2.0 dus.
Je zult van elkaar moeten leren houden zoals jullie nu zijn, en niet zoals jullie waren.
Geliefden 2.0 dus.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 20 oktober 2008 om 12:36
Lieve Sprankelend,
Het is me uit je posting niet helemaal duidelijk wat je weer in de armen van je ex drijft, naast dat jullie leuke dingen doen samen. Uit je toelichting blijken wel een heleboel redenen waarom dit niet zo'n goed idee is. Kun je uitleggen wat je in/tot hem aantrekt nu? In hoeverre speelt het vertrouwde een rol, het gedeelde verleden, het idee dat het voor de kinderen fantastisch zou zijn als hun ouders weer bij elkaar kwamen?
Als je dat allemaal loslaat en hem ziet als persoon, zoals hij nu is (inclusief zijn levenswijze en houding t.o.v. jou en de kinderen als ex en vader), wat trekt je dan in hem aan? Wat geeft je het gevoel dat hij een goede partner voor jou zou zijn?
Het klinkt alsof jullie huwelijk ongelijkwaardig is. Maar jullie scheiding klinkt ook niet gelijkwaardig, of in elk geval klink jij niet alsof je de situatie als eerlijk verdeeld ervaart. Dat lijkt me geen goede basis. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat de ongelijkwaardigheid vanzelf oplost als jullie weer bij elkaar komen, integendeel, die zal waarschijnlijk alleen maar sterker worden.
Ik denk dat het al moeilijk genoeg is je met een nieuwe partner te voorkomen dat je in je valkuilen van toen stapt. Dat kan wel hoor, daar ben ik van overtuigd. Ik denk wel dat de neiging om in oude patronen te vervallen veel groter is met dezelfde partner van toen.
Heb je, los van je gevoelens voor hem, in het algemeen wel weer zin in een nieuwe partner?
dubio
Het is me uit je posting niet helemaal duidelijk wat je weer in de armen van je ex drijft, naast dat jullie leuke dingen doen samen. Uit je toelichting blijken wel een heleboel redenen waarom dit niet zo'n goed idee is. Kun je uitleggen wat je in/tot hem aantrekt nu? In hoeverre speelt het vertrouwde een rol, het gedeelde verleden, het idee dat het voor de kinderen fantastisch zou zijn als hun ouders weer bij elkaar kwamen?
Als je dat allemaal loslaat en hem ziet als persoon, zoals hij nu is (inclusief zijn levenswijze en houding t.o.v. jou en de kinderen als ex en vader), wat trekt je dan in hem aan? Wat geeft je het gevoel dat hij een goede partner voor jou zou zijn?
Het klinkt alsof jullie huwelijk ongelijkwaardig is. Maar jullie scheiding klinkt ook niet gelijkwaardig, of in elk geval klink jij niet alsof je de situatie als eerlijk verdeeld ervaart. Dat lijkt me geen goede basis. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat de ongelijkwaardigheid vanzelf oplost als jullie weer bij elkaar komen, integendeel, die zal waarschijnlijk alleen maar sterker worden.
Ik denk dat het al moeilijk genoeg is je met een nieuwe partner te voorkomen dat je in je valkuilen van toen stapt. Dat kan wel hoor, daar ben ik van overtuigd. Ik denk wel dat de neiging om in oude patronen te vervallen veel groter is met dezelfde partner van toen.
Heb je, los van je gevoelens voor hem, in het algemeen wel weer zin in een nieuwe partner?
dubio
Ga in therapie!
maandag 20 oktober 2008 om 12:44
Ik sluit me aan bij Dubio. Je bent ooit weggegaan omdat je relatie op z'n zachtst gezegd ongelijkwaardig was. Therapie, prima maar in de basis ben je dezelfde persoon. Het gaat er in een relatie voor een belangrijk deel om wat je bij elkaar naar boven haalt. Waarin je elkaar versterkt of juist verzwakt.
Het waren je ex en jij die niet matchten om allerlei verschillende redenen, dat zal niet veranderd zijn, ook niet na drie jaar, ook niet na therapie. Jij hebt karaktertrekken, hij heeft karaktertrekken die niet bij elkaar passen en jullie waren heel ongelukkig met elkaar en het heeft allemaal nogal wat voeten in aarde gehad voor je de knoop doorhakte en niet voor niks want zo fijn was het allemaal niet.
In de basis zijn jullie dezelfde mensen. Ik vind het mooi dat je gelooft in de romantiek van het samenkomen met een ex maar niet iedere relatiegeschiedenis is daarvoor geschikt. Denk jij dat het voor jullie weggelegd is? Het is niet zo dat jullie uit elkaar gingen omdat het op was maar omdat jij zwaar het onderspit aan het delven was, omdat jij op en doodongelukkig was en niet te vergeten bang voor je partner als ik me niet vergis.
Het waren je ex en jij die niet matchten om allerlei verschillende redenen, dat zal niet veranderd zijn, ook niet na drie jaar, ook niet na therapie. Jij hebt karaktertrekken, hij heeft karaktertrekken die niet bij elkaar passen en jullie waren heel ongelukkig met elkaar en het heeft allemaal nogal wat voeten in aarde gehad voor je de knoop doorhakte en niet voor niks want zo fijn was het allemaal niet.
In de basis zijn jullie dezelfde mensen. Ik vind het mooi dat je gelooft in de romantiek van het samenkomen met een ex maar niet iedere relatiegeschiedenis is daarvoor geschikt. Denk jij dat het voor jullie weggelegd is? Het is niet zo dat jullie uit elkaar gingen omdat het op was maar omdat jij zwaar het onderspit aan het delven was, omdat jij op en doodongelukkig was en niet te vergeten bang voor je partner als ik me niet vergis.
maandag 20 oktober 2008 om 13:00
Bij mijn ouders heeft het niet gewerkt. Ze zijn na jaren scheiding weer bij elkaar gekomen, hadden zaken (dachten zij) goed uitgesproken. Maar zijn toch binnen de kortste keren gestruikeld op oude rolpatronen en problemen.
Jullie situatie is ongetwijfeld in vele opzichten onvergelijkbaar, maar ik denk dat voor iedere tweedekansrelatie geldt dat het heel moeilijk is om niet in oude valkuilen te stappen.
Ik lees in jouw berichten veel oud zeer en veel boosheid - beide behoorlijk killing voor een relatie. Ik lees niet waarom je weer met hem verder zou willen. En ook niet hoe hij hierin staat. Heb je gegronde redenen om te geloven dat hij echt veranderd is, dat er meer ruimte voor jou zal zijn? Hoe kijkt hij aan tegen de zaken die je hem "verwijt"?
Als je daar voor jezelf geen overtuigend positieve antwoorden op hebt, denk ik dat de kans groot is dat jullie in oude patronen vervallen....
Heel veel sterkte!
Jullie situatie is ongetwijfeld in vele opzichten onvergelijkbaar, maar ik denk dat voor iedere tweedekansrelatie geldt dat het heel moeilijk is om niet in oude valkuilen te stappen.
Ik lees in jouw berichten veel oud zeer en veel boosheid - beide behoorlijk killing voor een relatie. Ik lees niet waarom je weer met hem verder zou willen. En ook niet hoe hij hierin staat. Heb je gegronde redenen om te geloven dat hij echt veranderd is, dat er meer ruimte voor jou zal zijn? Hoe kijkt hij aan tegen de zaken die je hem "verwijt"?
Als je daar voor jezelf geen overtuigend positieve antwoorden op hebt, denk ik dat de kans groot is dat jullie in oude patronen vervallen....
Heel veel sterkte!
maandag 20 oktober 2008 om 13:03
Sprankelend, even kort, want ik sta op het punt om twee dagen weg te gaan. Bij mij heeft dit na mijn huwelijk ook wel eens gespeeld. Later realiseerde ik me dat het me ook ingegeven werd omdat ik zo moe was van het alleen zijn, van de strijd om het bestaan, etc, ik wilde vooral terug naar een vertrouwde situatie.
Overigens geloof ik dat het best kan en dat het zelfs beter kan worden dan voorheen. Ik zeg het bovenstaande alleen omdat ik denk dat je beweegredenen de juiste moeten zijn. Dat was bij mij niet het geval.
Overigens geloof ik dat het best kan en dat het zelfs beter kan worden dan voorheen. Ik zeg het bovenstaande alleen omdat ik denk dat je beweegredenen de juiste moeten zijn. Dat was bij mij niet het geval.
maandag 20 oktober 2008 om 13:08
maandag 20 oktober 2008 om 13:11
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 12:12:
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Ik vind dit niet oppervlakkig EN ik snap het niet. Er klinkt heel veel oud zeer in door en als dit ongelijkwaardig verdeeld is en dat wil je niet dan ga je dit toch niet accepteren als toekomstige toestand? In een relatie? Als ex partners die geen co-ouders zijn kan ik me voorstellen dat het meerendeel, of alle zorgtaken, op jouw rug terecht komen en dat is natuurlijk gewoon klote. Maar dat is omdat je nu eenmaal geen zeggenschap hebt over iemand anders. Dat heb je in een relatie ook niet, MAAR je hebt dan wel de mogelijkheid om te zeggen dit accepteer ik niet in een relatie en er dan uit te stappen. Je gaat toch niet willens en wetens een relatie aan als je al weet dat je dit deel niet kunt en wilt accepteren.
Ik ben ook een onverbeterlijke romanticus en ik ga voor het hele en het alles en geloof me: het bestaat. Ook voor jou.
En last but not least, heel oppervlakkig wellicht, maar ik vind het zuur dat onze toenadering, hoe leuk ook voor beiden hem een leven geeft waarin hij vrij is om te gaan en staan waar hij wil, kan overwerken, stappen, reizen, hobby's uitoefenen naar hartelust , en toch ook nog twee gelukkige, goed doorvoedde, liefdevol en welopgevoedde kinderen kan hebben, èn dan dus als bonus ook nog mij ( ). Terwijl die kinderen en ik drie hoog achter chronisch op ons tandvlees lopen wegens overvolle dagen, en zij bitterweinig duurzaam meedelen in zijn zakelijke (lees financiële) voorspoed, terwijl die grotendeels wordt mogelijk gemaakt door het feit dat hij geen tijd hoeft te steken in zorgtaken.
Ik vind dit niet oppervlakkig EN ik snap het niet. Er klinkt heel veel oud zeer in door en als dit ongelijkwaardig verdeeld is en dat wil je niet dan ga je dit toch niet accepteren als toekomstige toestand? In een relatie? Als ex partners die geen co-ouders zijn kan ik me voorstellen dat het meerendeel, of alle zorgtaken, op jouw rug terecht komen en dat is natuurlijk gewoon klote. Maar dat is omdat je nu eenmaal geen zeggenschap hebt over iemand anders. Dat heb je in een relatie ook niet, MAAR je hebt dan wel de mogelijkheid om te zeggen dit accepteer ik niet in een relatie en er dan uit te stappen. Je gaat toch niet willens en wetens een relatie aan als je al weet dat je dit deel niet kunt en wilt accepteren.
Ik ben ook een onverbeterlijke romanticus en ik ga voor het hele en het alles en geloof me: het bestaat. Ook voor jou.
maandag 20 oktober 2008 om 13:17
Bedankt voor jullie reacties.
Nergens sprake van liefde, daar moest ik om glimlachen. Ik ben nogal lang van stof, het makkelijkste te elimineren leken me de roze kleffe stukken .
Eleonora... wat fijn dat je ook nu meeschrijft. Tranen in mijn ogen, dat dan weer wel, want de het haakje aan 'vroeger' dat er in dit verhaal zit is natuurlijk erg verdrietig. Ja, ik was op. Ja, ik was doodongelukkig. En ja, hoewel het inmiddels een ander leven in een parallel universum lijkt was ik op een bepaald punt ook bang.
De reden dat ik daar nu misschien relatief weinig aan lijk te hechten is dat ik weet wat er zich in mijn leven heeft afgespeeld in de afgelopen jaren. En ik dus in ieder geval zeker weet dat ik zelf niet meer dezelfde persoon ben als ik toen was.
Je hebt natuurlijk 100% gelijk op het gebied van karaktertrekken. Op dat vlak is de beste hoop dus ook dat het verstand dat met de jaren komt bij ons beide heeft gezorgd voor de wijsheid dat je de strijd soms ook gewoon aan je voorbij kunt laten gaan. Ik blijf perfectionistisch, slordig en chaotisch, hij blijft perfectionistisch, ongeduldig en een culinair barbaar.
Na alle turbulentie, toen ik alleen was, heb ik de balans opgemaakt en besloten dat ik, als ik er weer bovenop wilde komen, dit alleen kon doen langs de route van mijn eigen aandeel in de situatie. Dat was heel, héél, HEEL moeilijk en zuur en verdrietig, maar ik heb er tot op de dag van vandaag nog geen seconde spijt van gehad.
Als je kijkt naar welk deel van de relatie hij domineerde, dan was dat gemiddeld zo ongeveer 98%. Zo'n 48% meer dan waar hij recht op had. Hij nam die 48%. Dat is niet goed te praten (althans, mij lukt dat niet). Maar er staat tegenover dat ik me die 48% liet afpakken. In de afgelopen jaren heb ik me, naar ik meen en in het dagelijks leven ondervind, succesvol, gefocussed op het niet meer toestaan dat iemand aan de haal gaat met mijn 48%.
Dat verandert mijn karakter niet. En dat van hem ook niet. Het is wel een hele belangrijke randvoorwaarde voor een relatie (welke relatie dan ook) die ik voorheen niet ingevuld kreeg en nu wel.
Als ik daar niet 100% van overtuigd was, dan zou ik deze overwegingen niet eens maken.
Of hij op dit niveau net zo fundamenteel veranderd is als ik dat weet ik niet. Ik zie grote veranderingen, maar steek mijn handen voor niemand anders dan mijzelf en mijn kinderen meer in het vuur.
Nu moet ik even opnieuw gaan lezen, sorry
Nergens sprake van liefde, daar moest ik om glimlachen. Ik ben nogal lang van stof, het makkelijkste te elimineren leken me de roze kleffe stukken .
Eleonora... wat fijn dat je ook nu meeschrijft. Tranen in mijn ogen, dat dan weer wel, want de het haakje aan 'vroeger' dat er in dit verhaal zit is natuurlijk erg verdrietig. Ja, ik was op. Ja, ik was doodongelukkig. En ja, hoewel het inmiddels een ander leven in een parallel universum lijkt was ik op een bepaald punt ook bang.
De reden dat ik daar nu misschien relatief weinig aan lijk te hechten is dat ik weet wat er zich in mijn leven heeft afgespeeld in de afgelopen jaren. En ik dus in ieder geval zeker weet dat ik zelf niet meer dezelfde persoon ben als ik toen was.
Je hebt natuurlijk 100% gelijk op het gebied van karaktertrekken. Op dat vlak is de beste hoop dus ook dat het verstand dat met de jaren komt bij ons beide heeft gezorgd voor de wijsheid dat je de strijd soms ook gewoon aan je voorbij kunt laten gaan. Ik blijf perfectionistisch, slordig en chaotisch, hij blijft perfectionistisch, ongeduldig en een culinair barbaar.
Na alle turbulentie, toen ik alleen was, heb ik de balans opgemaakt en besloten dat ik, als ik er weer bovenop wilde komen, dit alleen kon doen langs de route van mijn eigen aandeel in de situatie. Dat was heel, héél, HEEL moeilijk en zuur en verdrietig, maar ik heb er tot op de dag van vandaag nog geen seconde spijt van gehad.
Als je kijkt naar welk deel van de relatie hij domineerde, dan was dat gemiddeld zo ongeveer 98%. Zo'n 48% meer dan waar hij recht op had. Hij nam die 48%. Dat is niet goed te praten (althans, mij lukt dat niet). Maar er staat tegenover dat ik me die 48% liet afpakken. In de afgelopen jaren heb ik me, naar ik meen en in het dagelijks leven ondervind, succesvol, gefocussed op het niet meer toestaan dat iemand aan de haal gaat met mijn 48%.
Dat verandert mijn karakter niet. En dat van hem ook niet. Het is wel een hele belangrijke randvoorwaarde voor een relatie (welke relatie dan ook) die ik voorheen niet ingevuld kreeg en nu wel.
Als ik daar niet 100% van overtuigd was, dan zou ik deze overwegingen niet eens maken.
Of hij op dit niveau net zo fundamenteel veranderd is als ik dat weet ik niet. Ik zie grote veranderingen, maar steek mijn handen voor niemand anders dan mijzelf en mijn kinderen meer in het vuur.
Nu moet ik even opnieuw gaan lezen, sorry
maandag 20 oktober 2008 om 13:24
Sprankelend; ik ken je voorgeschiedenis niet, maar lees wel dingen tussen de regels door in de postings van diegene die die wel kennen waardoor ik me ook afvraag wat je redenen zijn om het evt wél te doen. Want tot zover lees ik eigenlijk alleen redenen om het niet te doen.
Ik heb trouwens wel een positief voorbeeld in mijn omgeving. De ouders van mijn vriend zijn uit elkaar geweest toen mijn vriend nog klein was. Zij zijn een periode helemaal uit elkaar geweest en hebben een aantal jaar een latrelatie gehad, voordat zij weer als een gezin in één huis zijn verder gegaan. Maar daar waren wel hele andere redenen de oorzaak van de breuk en ik denk dus niet dat het te vergelijken valt met jouw situatie.
Sterkte met het helder krijgen van dit alles!
Ik heb trouwens wel een positief voorbeeld in mijn omgeving. De ouders van mijn vriend zijn uit elkaar geweest toen mijn vriend nog klein was. Zij zijn een periode helemaal uit elkaar geweest en hebben een aantal jaar een latrelatie gehad, voordat zij weer als een gezin in één huis zijn verder gegaan. Maar daar waren wel hele andere redenen de oorzaak van de breuk en ik denk dus niet dat het te vergelijken valt met jouw situatie.
Sterkte met het helder krijgen van dit alles!
maandag 20 oktober 2008 om 13:25
Even snel tussendoor omdat ik lees dat veel mensen daar op reageren:
Het stukje waar ik mee worstel in de zin dat onze levens heel verschillend (zullen) zijn; hij (in mijn ogen) veel lusten erg weinig lasten en ik net als nu, mucho lasten maar dan met wat meer lusten, is gebaseerd op mijn verwachtingspatroon dat ik niet zo snel genegen zal zijn om hem zijn sokken achter mijn deur te laten gooien en niet zozeer op het verwachtingspatroon dat hij zijn snor zou drukken indien ik dat wel zou toestaan.
Beetje onduidelijk geformuleerd wellicht. Maar deel van de worsteling is dus ook dat ik vind dat ik niet moet zeuren, als ik niet genegen ben om (uiteindelijk) weer samen te gaan wonen blijft mijn situatie as is. Als ik een latrelatie aan zou gaan met een man anders dan de vader van mijn kinderen dan zou die ook niet gaan delen in mijn 'lasten' (beste woord dat ik kan vinden, waardeloze term als het om mijn kinderen gaat).
Het stukje waar ik mee worstel in de zin dat onze levens heel verschillend (zullen) zijn; hij (in mijn ogen) veel lusten erg weinig lasten en ik net als nu, mucho lasten maar dan met wat meer lusten, is gebaseerd op mijn verwachtingspatroon dat ik niet zo snel genegen zal zijn om hem zijn sokken achter mijn deur te laten gooien en niet zozeer op het verwachtingspatroon dat hij zijn snor zou drukken indien ik dat wel zou toestaan.
Beetje onduidelijk geformuleerd wellicht. Maar deel van de worsteling is dus ook dat ik vind dat ik niet moet zeuren, als ik niet genegen ben om (uiteindelijk) weer samen te gaan wonen blijft mijn situatie as is. Als ik een latrelatie aan zou gaan met een man anders dan de vader van mijn kinderen dan zou die ook niet gaan delen in mijn 'lasten' (beste woord dat ik kan vinden, waardeloze term als het om mijn kinderen gaat).
maandag 20 oktober 2008 om 13:30
Maar is het verschil dan niet, dat je van de vader van je kinderen wel mag verwachten dat hij deelt in de 'lasten' van je kinderen, en van een andere man waarmee je een latrelatie hebt veel minder???
En dat je die verwachting nu wel voor jezelf wil inperken, maar dit op langere termijn misschien niet heel realistisch is?
Want je kan van jezelf wel willen dat je die verwachting niet hebt, maar die ook echt niet hebben is iets anders lijkt me.
En daarbij komt, dat een relatie met een andere man op langere termijn ook meer kan worden dan een latrelatie en er ook mannen zijn die dan met liefde en plezier de lasten willen delen.
En dat je die verwachting nu wel voor jezelf wil inperken, maar dit op langere termijn misschien niet heel realistisch is?
Want je kan van jezelf wel willen dat je die verwachting niet hebt, maar die ook echt niet hebben is iets anders lijkt me.
En daarbij komt, dat een relatie met een andere man op langere termijn ook meer kan worden dan een latrelatie en er ook mannen zijn die dan met liefde en plezier de lasten willen delen.
maandag 20 oktober 2008 om 13:36
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 13:33:
MissMara, ik heb gezocht in de topiclijst maar kan niks vinden van DNM (?). Kun je me de topictitel geven alsjeblieft?Het is 'Een gevoelig vraagje... voor mij dan', Domnaiefmutsje heeft het op de Sekspijler gezet, maar het is toch echt een relatiekwestie. Het is een erg lang topic (23 pagina's in een dag) maar er blijkt goed uit dat je wel kunt hopen en willen dat je ex je nu kan geven wat je nodig hebt, maar dat dit meer fantasie dan realiteit is.
MissMara, ik heb gezocht in de topiclijst maar kan niks vinden van DNM (?). Kun je me de topictitel geven alsjeblieft?Het is 'Een gevoelig vraagje... voor mij dan', Domnaiefmutsje heeft het op de Sekspijler gezet, maar het is toch echt een relatiekwestie. Het is een erg lang topic (23 pagina's in een dag) maar er blijkt goed uit dat je wel kunt hopen en willen dat je ex je nu kan geven wat je nodig hebt, maar dat dit meer fantasie dan realiteit is.
maandag 20 oktober 2008 om 13:40
MissMara,
Nee, ik weet niet zeker of hij veranderd is. Ik weet wel zeker dat hij er inmiddels zonder bull shit heel hard aan heeft gewerkt. Voor zichzelf dit keer. De kracht van mijn dreigement dat ik anders bij hem weg zou gaan was er namelijk een beetje af toen ik daadwerkelijk was opgestapt .
De enige veranderingen waar ik mijn handen voor in het vuur durf te steken, zijn de veranderingen in mij.
Dat klinkt wantrouwiger jegens hem dan ik het bedoel overigens. Ik steek voor helemaal niemand meer mijn handen in het vuur. Het leven is geweldig, maar de onbevangenheid gaat er op den duur wel vanaf.
Nee, ik weet niet zeker of hij veranderd is. Ik weet wel zeker dat hij er inmiddels zonder bull shit heel hard aan heeft gewerkt. Voor zichzelf dit keer. De kracht van mijn dreigement dat ik anders bij hem weg zou gaan was er namelijk een beetje af toen ik daadwerkelijk was opgestapt .
De enige veranderingen waar ik mijn handen voor in het vuur durf te steken, zijn de veranderingen in mij.
Dat klinkt wantrouwiger jegens hem dan ik het bedoel overigens. Ik steek voor helemaal niemand meer mijn handen in het vuur. Het leven is geweldig, maar de onbevangenheid gaat er op den duur wel vanaf.
