Relaties
alle pijlers
Toenadering 3 jaar na scheiding, hoe realistisch is succes?
maandag 20 oktober 2008 om 12:10
Hoi
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
Mijn huwelijk is een jaar of drie geleden gestrand.
Niet bij gebrek aan liefde, wel omdat er veel teveel bagage mee het huwelijk werd ingenomen.
Maar ja, we waren jong, onwetend en overmoedig .
Ons huwelijk heeft voor het grootste deel gedraaid om zijn bagage. Dat heeft (naast dat het ons onze relatie heeft gekost) een grote wissel getrokken op mij. Ik kreeg de schuld van zijn ongenoegen, verdriet en frustratie omdat ik in de buurt was (en dus binnen uithaalbereik). Bovendien zorgde het feit dat alles om hem blééf draaien ervoor dat ik mezelf op den duur zò ver had weggecijferd dat ik zo goed als niet meer bestond. Laat staan dat er ooit ruimte is ontstaan voor het verwerken van mijn bagage.
In de afgelopen drie jaar is er veel gebeurd. Hij in therapie, ik in therapie. Onze levens op zijn kop zoals dat gaat na een scheiding (hij opeens bijna geen tijd meer met zijn kinderen, ik opeens alles helemaal alleen etc.)
We zijn beide een heel stuk volwassener geworden en inmiddels is er in onze beide levens een behoorlijke rust. En nu ontdekken we dat de keus voor elkaar, die we tien jaar geleden maakten helemaal zo verkeerd nog niet was. Maar ja... wat een troep hebben we er ondertussen van gemaakt .
We zijn beide single, ik al sinds onze scheiding, hij heeft een aantal korte relaties gehad. Steeds vaker doen we dingen samen. En steeds vaker is dat steeds leuker. Maar ja, leuke dingen zijn natuurlijk makkelijk om te delen.
Hoe kijken jullie aan tegen opnieuw in een relatie stappen na een scheiding?
Er zijn kinderen in het spel. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik ze valse hoop zou geven. Maar ik zou het mezelf ook nooit vergeven als er een kans zou zijn om hun gezin te herstellen en ik die op basis van angst zou laten liggen.
Op dit moment heb ik aan de rem getrokken en sta ik angstvallig stil. Op het moment dat ik me realiseerde wat er gebeurde hoorde ik namelijk ook opeens de oorverdovende stilte van de ingehouden adem van mijn hoopvolle kinderen. En nog meer verdriet aan hun kant (door onachtzaamheid aan die van mij) is geen optie.
Gebeurt niet vaak dat ik er zelf geen gat meer in zie, maar nu is het toch echt het geval. Ik hoop jullie wel
maandag 20 oktober 2008 om 13:46
Hey Sprankelend .
Het volgende is een stukje persoonlijke visie nav mijn eigen ervaringen dus wie weet slaat het als een tang op een varken.
Ik heb zelf het idee dat mensen die geen grenzen kennen in ruimte innemen, over andermans/vrouws grenzen heendenderen, egocentrisch zijn daarin, weinig interesse in de ander tonen, weinig steun en betrokkenheid tonen, weinig oog hebben voor het verdriet en de wanhoop van de ander en dat makkelijk opzij schuiven, dit ook gewoon niet zo snel echt zullen leren. Dit besef is nog vrij nieuw dus het is niet grondig getest, hooguit wel gebaseerd op levenslange ervaring en nu 's optellen .
Je kunt het een beetje conditioneren maar dat is wat anders dan echt begrijpen. Dat hij jou op je tandvlees laat lopen om voor jullie kinderen te zorgen terwijl hij het veel breder heeft vanwege zijn vrijheid vind ik helemaal geen onbelangrijk detail, een betrokken vader had allang hierover met je gepraat en gezorgd dat de moeder van zijn kinderen die goed voor ze zorgt het makkelijker heeft. Even los van nog openstaande romantische gevoelens of niet. Da's gewoon... beschaafd gedrag naar mijn idee. Dus ik vind dat voorbeeld nou juist veelzeggend.
Ik kan je niet zeggen wat je moet doen. Geen flauw benul of die therapie daadwerkelijk een heel ander mens van hem heeft gemaakt. Gedrag kun je veranderen. De kern blijft vaak toch hetzelfde. Als die kern vriendelijk en welwillend was geweest had je denk ik niet zoveel pijn geleden (in je eentje verdorie nog wel, dat hij zo weinig wist van je verleden ondanks dat jullie zo lang samen waren vind ik eerlijk gezegd shockerend, als je dat met iemand wil delen is dat met je partner, toch?).
Aantrekkingskracht kan blijven. Dat betekent niet per se dat je het ook weer moet willen proberen. Je kunt dat dan als feit aannemen: ik ben er ooit op gevallen en met reden want ik vind hem nog steeds leuk. Maar het kan ook een lul van het bovenste water zijn dus niet weer een relatie ajb.
Dat weet jij het beste. Iig succes ermee, lijkt me best een dilemma.
Het volgende is een stukje persoonlijke visie nav mijn eigen ervaringen dus wie weet slaat het als een tang op een varken.
Ik heb zelf het idee dat mensen die geen grenzen kennen in ruimte innemen, over andermans/vrouws grenzen heendenderen, egocentrisch zijn daarin, weinig interesse in de ander tonen, weinig steun en betrokkenheid tonen, weinig oog hebben voor het verdriet en de wanhoop van de ander en dat makkelijk opzij schuiven, dit ook gewoon niet zo snel echt zullen leren. Dit besef is nog vrij nieuw dus het is niet grondig getest, hooguit wel gebaseerd op levenslange ervaring en nu 's optellen .
Je kunt het een beetje conditioneren maar dat is wat anders dan echt begrijpen. Dat hij jou op je tandvlees laat lopen om voor jullie kinderen te zorgen terwijl hij het veel breder heeft vanwege zijn vrijheid vind ik helemaal geen onbelangrijk detail, een betrokken vader had allang hierover met je gepraat en gezorgd dat de moeder van zijn kinderen die goed voor ze zorgt het makkelijker heeft. Even los van nog openstaande romantische gevoelens of niet. Da's gewoon... beschaafd gedrag naar mijn idee. Dus ik vind dat voorbeeld nou juist veelzeggend.
Ik kan je niet zeggen wat je moet doen. Geen flauw benul of die therapie daadwerkelijk een heel ander mens van hem heeft gemaakt. Gedrag kun je veranderen. De kern blijft vaak toch hetzelfde. Als die kern vriendelijk en welwillend was geweest had je denk ik niet zoveel pijn geleden (in je eentje verdorie nog wel, dat hij zo weinig wist van je verleden ondanks dat jullie zo lang samen waren vind ik eerlijk gezegd shockerend, als je dat met iemand wil delen is dat met je partner, toch?).
Aantrekkingskracht kan blijven. Dat betekent niet per se dat je het ook weer moet willen proberen. Je kunt dat dan als feit aannemen: ik ben er ooit op gevallen en met reden want ik vind hem nog steeds leuk. Maar het kan ook een lul van het bovenste water zijn dus niet weer een relatie ajb.
Dat weet jij het beste. Iig succes ermee, lijkt me best een dilemma.
maandag 20 oktober 2008 om 14:01
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 13:17:
En ja, hoewel het inmiddels een ander leven in een parallel universum lijkt was ik op een bepaald punt ook bang.
Denk je niet dat je dat parallelle universum eerst in je huidige leven moet trekken voordat je het gebeurde in je huwelijk echt achter je kan laten?
In de afgelopen jaren heb ik me, naar ik meen en in het dagelijks leven ondervind, succesvol, gefocussed op het niet meer toestaan dat iemand aan de haal gaat met mijn 48%.Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
En ja, hoewel het inmiddels een ander leven in een parallel universum lijkt was ik op een bepaald punt ook bang.
Denk je niet dat je dat parallelle universum eerst in je huidige leven moet trekken voordat je het gebeurde in je huwelijk echt achter je kan laten?
In de afgelopen jaren heb ik me, naar ik meen en in het dagelijks leven ondervind, succesvol, gefocussed op het niet meer toestaan dat iemand aan de haal gaat met mijn 48%.Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Ga in therapie!
maandag 20 oktober 2008 om 14:07
Ok dan... gaat een beetje snel zo .
Waarom ik het zou willen.
Ik hou heel veel van hem (en ja, hij ook van mij). Onze hersenen hebben een bepaalde chemie met elkaar die ik hóógst zelden tegenkom. En mijn brein is niet echt een gangbaar model (objectief meetbaar en vastgesteld door een psychiater, dus niet het regent en ik verveel me, dus laat ik eens verzinnen dat ik bijzonder ben).
Voor mij is het eigenlijk een no brainer (en dat zou het waarschijnlijk dus juist wel moeten zijn) dat ik bij hem wil zijn. Ik heb hem destijds uitgekozen en ben heel erg welbewust een leven met hem ingestapt. Mijn liefde voor hem is sindsdien niet opgehouden of afgenomen, èn hij is de vader van mijn kinderen.
Bovendien merk ik bij mezelf dat het feit dat we ooit getrouwd zijn met elkaar gewoon onderdeel van mijn genetische structuur is geworden. Ondanks het feit dat het huwelijk ontbonden is leeft de 'totdat de dood ons scheidt' belofte ergens in mij gewoon voort.
Ik heb een aantal dates gehad. Voornamelijk omdat het me ongezond leek om op mijn 33e al reikhalzend uit te kijken naar mijn vrijdagavond zonder kinderen één keer in de twee weken. Dan kon ik namelijk helemaal los gaan... op de bank met de gordijnen dicht en een pizza met extra kaas waar niemand anders een hapje van vroeg of over zei dalussiknie .
Maar ik vond alle mannen stom (nou moet ik ook zeggen dat ik wel echt enòrme Harry's op mijn pad heb getroffen, tot gróót vermaak van mijn collega's aan de lunchtafel op maandag ).
Bovendien voelde het delen van intimiteit steeds als verraad.
Intimiteit als in praten over (met stip op één) mijn kinderen, niet als in sex, sex raakt wegens geweldige fundamentverstoring mijn lust, niet mijn hart.
Er zijn dus drie opties:
1) Geliefden 2.0
2) Niets doen en niet verder komen dan een verzameling vermakelijke lunchverhalen
3) Een manier vinden om het concept eens getrouwd blijft getrouwd uit mijn hart te verwijderen
Als het zou kunnen, dan heeft optie één mijn voorkeur.
Ik merk dat ik het moeilijk vind houden van onder woorden te brengen. Mijn hoofd zoekt naar concrete parameters
Waarom ik het zou willen.
Ik hou heel veel van hem (en ja, hij ook van mij). Onze hersenen hebben een bepaalde chemie met elkaar die ik hóógst zelden tegenkom. En mijn brein is niet echt een gangbaar model (objectief meetbaar en vastgesteld door een psychiater, dus niet het regent en ik verveel me, dus laat ik eens verzinnen dat ik bijzonder ben).
Voor mij is het eigenlijk een no brainer (en dat zou het waarschijnlijk dus juist wel moeten zijn) dat ik bij hem wil zijn. Ik heb hem destijds uitgekozen en ben heel erg welbewust een leven met hem ingestapt. Mijn liefde voor hem is sindsdien niet opgehouden of afgenomen, èn hij is de vader van mijn kinderen.
Bovendien merk ik bij mezelf dat het feit dat we ooit getrouwd zijn met elkaar gewoon onderdeel van mijn genetische structuur is geworden. Ondanks het feit dat het huwelijk ontbonden is leeft de 'totdat de dood ons scheidt' belofte ergens in mij gewoon voort.
Ik heb een aantal dates gehad. Voornamelijk omdat het me ongezond leek om op mijn 33e al reikhalzend uit te kijken naar mijn vrijdagavond zonder kinderen één keer in de twee weken. Dan kon ik namelijk helemaal los gaan... op de bank met de gordijnen dicht en een pizza met extra kaas waar niemand anders een hapje van vroeg of over zei dalussiknie .
Maar ik vond alle mannen stom (nou moet ik ook zeggen dat ik wel echt enòrme Harry's op mijn pad heb getroffen, tot gróót vermaak van mijn collega's aan de lunchtafel op maandag ).
Bovendien voelde het delen van intimiteit steeds als verraad.
Intimiteit als in praten over (met stip op één) mijn kinderen, niet als in sex, sex raakt wegens geweldige fundamentverstoring mijn lust, niet mijn hart.
Er zijn dus drie opties:
1) Geliefden 2.0
2) Niets doen en niet verder komen dan een verzameling vermakelijke lunchverhalen
3) Een manier vinden om het concept eens getrouwd blijft getrouwd uit mijn hart te verwijderen
Als het zou kunnen, dan heeft optie één mijn voorkeur.
Ik merk dat ik het moeilijk vind houden van onder woorden te brengen. Mijn hoofd zoekt naar concrete parameters
maandag 20 oktober 2008 om 14:16
Zeg even of ik het goed samenvat:
- jullie houden van elkaar
- gezien jouw als bijzonder gediagnosticeerd brein is het voor jou moeilijk een andere geschikte partner te vinden
- het voelt vanzelfsprekend bij hem te zijn
- hij is de vader van je kinderen
- je voelt je ondanks de scheiding verplicht je aan je trouwgelofte te houden
- je vindt alle mannen met wie je hebt gedate stom
- je hebt moeite met intimiteit met iemand anders dan je ex
- jullie houden van elkaar
- gezien jouw als bijzonder gediagnosticeerd brein is het voor jou moeilijk een andere geschikte partner te vinden
- het voelt vanzelfsprekend bij hem te zijn
- hij is de vader van je kinderen
- je voelt je ondanks de scheiding verplicht je aan je trouwgelofte te houden
- je vindt alle mannen met wie je hebt gedate stom
- je hebt moeite met intimiteit met iemand anders dan je ex
Ga in therapie!
maandag 20 oktober 2008 om 14:28
Hey Felicia ,
Dat hij niets wist van mijn verleden is hem niet 100% aan te rekenen. Ik heb zelf heel erg mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te verdringen. Pas toen dat na de scheiding echt niet meer lukte is het hele verhaal er hortend en stotend uitgekomen. Incest heeft me, zoals bij heel veel mensen, sexueel kwetsbaar gemaakt met alle risico's vandien. Van de dingen die er daardoor op latere leeftijd mis zijn gegaan in mijn leven is hij wel op de hoogte.
Hij hoefde na de scheiding niet meer voor me te zorgen. Dat liet ik ook, zeker in het begin, niet toe. Teveel verdriet, te weinig vertrouwen. Als ik nu op mijn tandvlees loop doe ik wel een beroep op hem. En daar staat hij doorgaans welwillend tegenover.
Wat ik moeilijk vind is dat hij soms iets laat vallen over het feit dat hij zo weinig geld heeft in combinatie met een zinnetje over allimentatie. Los van of de bedragen objectief gezien hoog of laag zijn (er leeft niemand in dit verhaal op droog brood) hebben we ruwweg een zelfde bedrag per maand. Wij moeten het delen met zijn drieën, waarbij de kinderopvang een aardige post is die hij natuurlijk niet heeft, en hij kan het besteden aan zichzelf.
Nogmaals, niemand komt tekort. Maar ik had het fijn gevonden als hij na zijn laatste promotie had voorgesteld een begin te maken met een spaarplan voor de kinderen of iets dergelijks. Bij mij gaat het promotie maken namelijk een stuk minder snel wegens beperkte flexibiliteit en een veel vollere agenda. Dus ontstaat er een scheefgroei in hoe de beschikbare middelen verdeeld zijn over papa en mama en in hoeverre de kinderen daarvan profiteren.
Vrij algemene post-echtscheidings frustratie denk ik.
Dat hij niets wist van mijn verleden is hem niet 100% aan te rekenen. Ik heb zelf heel erg mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te verdringen. Pas toen dat na de scheiding echt niet meer lukte is het hele verhaal er hortend en stotend uitgekomen. Incest heeft me, zoals bij heel veel mensen, sexueel kwetsbaar gemaakt met alle risico's vandien. Van de dingen die er daardoor op latere leeftijd mis zijn gegaan in mijn leven is hij wel op de hoogte.
Hij hoefde na de scheiding niet meer voor me te zorgen. Dat liet ik ook, zeker in het begin, niet toe. Teveel verdriet, te weinig vertrouwen. Als ik nu op mijn tandvlees loop doe ik wel een beroep op hem. En daar staat hij doorgaans welwillend tegenover.
Wat ik moeilijk vind is dat hij soms iets laat vallen over het feit dat hij zo weinig geld heeft in combinatie met een zinnetje over allimentatie. Los van of de bedragen objectief gezien hoog of laag zijn (er leeft niemand in dit verhaal op droog brood) hebben we ruwweg een zelfde bedrag per maand. Wij moeten het delen met zijn drieën, waarbij de kinderopvang een aardige post is die hij natuurlijk niet heeft, en hij kan het besteden aan zichzelf.
Nogmaals, niemand komt tekort. Maar ik had het fijn gevonden als hij na zijn laatste promotie had voorgesteld een begin te maken met een spaarplan voor de kinderen of iets dergelijks. Bij mij gaat het promotie maken namelijk een stuk minder snel wegens beperkte flexibiliteit en een veel vollere agenda. Dus ontstaat er een scheefgroei in hoe de beschikbare middelen verdeeld zijn over papa en mama en in hoeverre de kinderen daarvan profiteren.
Vrij algemene post-echtscheidings frustratie denk ik.
maandag 20 oktober 2008 om 14:32
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 14:28:
Vrij algemene post-echtscheidings frustratie denk ik.
Het is toch niet voor niks dat de meeste ex-echtgenoten niet meer later samen verder gaan? Ik kan me weinig voorstellen dat slechter voor een relatie is dan
1) een slechte relatie
2) een echtscheiding
Ik zie nog steeds geen aanwijzingen dat jullie zo'n sterke liefdesband hebben dat jullie relatie 2.0 deze 2 zeer stressvolle factoren kan overleven.
Vrij algemene post-echtscheidings frustratie denk ik.
Het is toch niet voor niks dat de meeste ex-echtgenoten niet meer later samen verder gaan? Ik kan me weinig voorstellen dat slechter voor een relatie is dan
1) een slechte relatie
2) een echtscheiding
Ik zie nog steeds geen aanwijzingen dat jullie zo'n sterke liefdesband hebben dat jullie relatie 2.0 deze 2 zeer stressvolle factoren kan overleven.
maandag 20 oktober 2008 om 14:34
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2008 @ 14:16:
Zeg even of ik het goed samenvat:
- jullie houden van elkaar ja
- gezien jouw als bijzonder gediagnosticeerd brein is het voor jou moeilijk een andere geschikte partner te vinden ja
- het voelt vanzelfsprekend bij hem te zijn ja
- hij is de vader van je kinderen ja
- je voelt je ondanks de scheiding verplicht je aan je trouwgelofte te houden hmmm... pretty much(hoe suf is dàt hè???
- je vindt alle mannen met wie je hebt gedate stom fgcolor=#000000]Ik ken ok wel leuke mannen hoor, maar 'alle' mannen die voorbij zijn gekomen als potentieel relatiemateriaal wel ja...[/fgcolor]
- je hebt moeite met intimiteit met iemand anders dan je ex
Zeg even of ik het goed samenvat:
- jullie houden van elkaar ja
- gezien jouw als bijzonder gediagnosticeerd brein is het voor jou moeilijk een andere geschikte partner te vinden ja
- het voelt vanzelfsprekend bij hem te zijn ja
- hij is de vader van je kinderen ja
- je voelt je ondanks de scheiding verplicht je aan je trouwgelofte te houden hmmm... pretty much(hoe suf is dàt hè???
- je vindt alle mannen met wie je hebt gedate stom fgcolor=#000000]Ik ken ok wel leuke mannen hoor, maar 'alle' mannen die voorbij zijn gekomen als potentieel relatiemateriaal wel ja...[/fgcolor]
- je hebt moeite met intimiteit met iemand anders dan je ex
maandag 20 oktober 2008 om 14:48
Tja. Weet je, het is onzin. Van dat een ander die ruimte niet geven dus... enz. Als iemand oprecht geinteresseerd is, open staat, geen genoegen neemt met niks als duidelijk is dat er iig iets speelt of je dwars zit, vertel je er dan over?
Want ik herken het. Maar ik ben ook gaan merken dat ik heel open ben bij mensen die echt geinteresseerd zijn in me. Ik liep het de meer onverschillige of egocentrischere types heel makkelijk te maken met dat ik zo gesloten kan zijn. De waarheid ligt ergens in het midden. In je relatie doe je je best om de ander te kennen. Vind ik dan .
Ik weet het niet. Ik vind 'm niet liefdevol klinken. Misschien houdt hij wel van je maar dat garandeert niet liefdevol gedrag. En dat wordt strijd en pijn. Maar da's moeilijk beoordelen vanaf hier.
Want ik herken het. Maar ik ben ook gaan merken dat ik heel open ben bij mensen die echt geinteresseerd zijn in me. Ik liep het de meer onverschillige of egocentrischere types heel makkelijk te maken met dat ik zo gesloten kan zijn. De waarheid ligt ergens in het midden. In je relatie doe je je best om de ander te kennen. Vind ik dan .
Ik weet het niet. Ik vind 'm niet liefdevol klinken. Misschien houdt hij wel van je maar dat garandeert niet liefdevol gedrag. En dat wordt strijd en pijn. Maar da's moeilijk beoordelen vanaf hier.
maandag 20 oktober 2008 om 14:53
Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.
maandag 20 oktober 2008 om 14:53
Oh en nog wat. Ik heb het hier ook met een vriendin over gehad, zij had ongeveer dezelfde gevoelens wb trouw en beloften die je doet. Ik herken het ook maar als het klaar is, is het klaar. Dan gaat de draad, hup, doormidden.
Waar we toen bij haar op uitkwamen is dat zij ook veel moeite heeft met intimiteit, met dat vertrouwen opbouwen. Vooral ook juist door de moeilijke ervaringen in haar vorige relatie. Met hem had ze dat al opgebouwd, ze weet wat ze van hem kan verwachten, het kan pijnlijk zijn maar het is een stuk minder eng.
Hoe komt het dat hij jouw gevoel van intimiteit met hem niet beschadigd heeft door zijn gedrag? Weet je dat?
Waar we toen bij haar op uitkwamen is dat zij ook veel moeite heeft met intimiteit, met dat vertrouwen opbouwen. Vooral ook juist door de moeilijke ervaringen in haar vorige relatie. Met hem had ze dat al opgebouwd, ze weet wat ze van hem kan verwachten, het kan pijnlijk zijn maar het is een stuk minder eng.
Hoe komt het dat hij jouw gevoel van intimiteit met hem niet beschadigd heeft door zijn gedrag? Weet je dat?
maandag 20 oktober 2008 om 14:56
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 14:53:
Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.Je klinkt eigenlijk best jaloers (begrijpelijk!!!). In hoeverre speelt mee dat je hem weer 'op zijn plek wilt zetten' (letterlijk) in het gezin? Hem weer laten merken hoe het is om weer 'gewoon' te leven?
Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.Je klinkt eigenlijk best jaloers (begrijpelijk!!!). In hoeverre speelt mee dat je hem weer 'op zijn plek wilt zetten' (letterlijk) in het gezin? Hem weer laten merken hoe het is om weer 'gewoon' te leven?
maandag 20 oktober 2008 om 14:57
Want het is verleidelijk om te zeggen dat het ook goed kan zijn en dat daar de intimiteit in zit. De "ware" relatie. Maar die andere kant heb je er toen ook bijgekregen. Die weegt even zwaar, zo niet veel zwaarder. En die stond de intimiteit in de weg. Dat was geen indringer, dat was ook je man. Een heel echt stuk.
Ik klink warrig geloof ik .
Ik klink warrig geloof ik .
maandag 20 oktober 2008 om 15:02
Sprankelend, ik ken je verhal niet zo goed als sommige andere mensen hier, maar zoals jij je ex en je voorbije huwelijk beschrijft, zou ik gillend weglopen. En ik geloof net zoals Eleonora en Feliciaatje niet dat mensen in de kern veranderen.
Ik denk heel stellig dat optie 3 voor jou de enige mogelijkheid is om gelukkig te worden in een relatie. Maar ook die optie zal helemaal niet makkelijk zijn, niet omdat er geen goede mannen zijn, maar omdat je je behoorlijk afsluit voor een nieuwe liefde én dat je de relatie met je ex erg idealiseert . Het was namelijk echt geen goede match. Er zou dus werk aan de winkel zijn als je voor optie 3 wil gaan, je zou alles waar je nu in gelooft compleet overboord moeten gooien, en alles waar je nu niet in gelooft, moeten omhelzen. Je zou eigenlijk je hele waardenschaal moeten omkeren. Zoals het in de Bijbel staat (ben wel niet gelovig, maar in de Bijbel staan soms mooie dingen): verbrand wat je aanbeden hebt. En stel je zelf open voor iets veel beters.
Anderzijds, misschien heb je een tweede poging met je ex wel nodig om écht in te zien dat het nooit goed zal worden, zodat je daarna niet meer met de twijfels zit die je nu hebt, en die je belemmeren om naar de toekomst (zonder je ex, en met of zonder een ander) te kijken, in plaats van naar je verleden.
Ik hoop dat je de kracht zult vinden om te doen wat goed voor je is!
Liefs
Ik denk heel stellig dat optie 3 voor jou de enige mogelijkheid is om gelukkig te worden in een relatie. Maar ook die optie zal helemaal niet makkelijk zijn, niet omdat er geen goede mannen zijn, maar omdat je je behoorlijk afsluit voor een nieuwe liefde én dat je de relatie met je ex erg idealiseert . Het was namelijk echt geen goede match. Er zou dus werk aan de winkel zijn als je voor optie 3 wil gaan, je zou alles waar je nu in gelooft compleet overboord moeten gooien, en alles waar je nu niet in gelooft, moeten omhelzen. Je zou eigenlijk je hele waardenschaal moeten omkeren. Zoals het in de Bijbel staat (ben wel niet gelovig, maar in de Bijbel staan soms mooie dingen): verbrand wat je aanbeden hebt. En stel je zelf open voor iets veel beters.
Anderzijds, misschien heb je een tweede poging met je ex wel nodig om écht in te zien dat het nooit goed zal worden, zodat je daarna niet meer met de twijfels zit die je nu hebt, en die je belemmeren om naar de toekomst (zonder je ex, en met of zonder een ander) te kijken, in plaats van naar je verleden.
Ik hoop dat je de kracht zult vinden om te doen wat goed voor je is!
Liefs
maandag 20 oktober 2008 om 15:07
quote:Feliciaatje schreef op 20 oktober 2008 @ 14:53:
Hoe komt het dat hij jouw gevoel van intimiteit met hem niet beschadigd heeft door zijn gedrag? Weet je dat?
Dat heeft hij wel.
De reden dat ik dat geen struikelblok vind nu is tweeledig.
Allereerst heb ik mezelf niet 100% bloot gegeven in mijn huwelijk.
Simpelweg omdat ik dat niet kon. Voordeel daarvan is dat hij (dus) ook mijn kern niet beschadigd heeft. Nadeel is dus dat ik me niet bloot heb gegeven en daarmee zelf de relatie ook geen goed heb gedaan.
Het feit dat het extreem moeilijk is een echte connectie te maken met mij is één van de dingen die hèm dan weer parten hebben gespeeld in onze relatie.
Ten tweede ben ik oprecht van mening dat we alletwee echt beschadigd waren vóór we aan onze relatie begonnen. Kinderen nog. We hadden niets te zoeken in een structuur die vroeg om zorgen voor een ander.
Ik heb inmiddels geleerd om mezelf een heel stuk verder bloot te geven. En ook te onderkennen dat ik daar soms behoefte aan heb.
In de situaties dat ik van deze nieuwe vaardigheden gebruik heb gemaakt ben ik daar waar het mannen betrof eigenlijk iedere keer bedrogen uitgekomen. En de keren dat ik dat voorzichtig tussen ons uitprobeerde was ik welkom en voelde dat als een warm bad.
Hoe komt het dat hij jouw gevoel van intimiteit met hem niet beschadigd heeft door zijn gedrag? Weet je dat?
Dat heeft hij wel.
De reden dat ik dat geen struikelblok vind nu is tweeledig.
Allereerst heb ik mezelf niet 100% bloot gegeven in mijn huwelijk.
Simpelweg omdat ik dat niet kon. Voordeel daarvan is dat hij (dus) ook mijn kern niet beschadigd heeft. Nadeel is dus dat ik me niet bloot heb gegeven en daarmee zelf de relatie ook geen goed heb gedaan.
Het feit dat het extreem moeilijk is een echte connectie te maken met mij is één van de dingen die hèm dan weer parten hebben gespeeld in onze relatie.
Ten tweede ben ik oprecht van mening dat we alletwee echt beschadigd waren vóór we aan onze relatie begonnen. Kinderen nog. We hadden niets te zoeken in een structuur die vroeg om zorgen voor een ander.
Ik heb inmiddels geleerd om mezelf een heel stuk verder bloot te geven. En ook te onderkennen dat ik daar soms behoefte aan heb.
In de situaties dat ik van deze nieuwe vaardigheden gebruik heb gemaakt ben ik daar waar het mannen betrof eigenlijk iedere keer bedrogen uitgekomen. En de keren dat ik dat voorzichtig tussen ons uitprobeerde was ik welkom en voelde dat als een warm bad.
maandag 20 oktober 2008 om 15:26
quote:MissMara schreef op 20 oktober 2008 @ 14:56:
[...]
Je klinkt eigenlijk best jaloers (begrijpelijk!!!). In hoeverre speelt mee dat je hem weer 'op zijn plek wilt zetten' (letterlijk) in het gezin? Hem weer laten merken hoe het is om weer 'gewoon' te leven?
Daar moet ik even op kauwen. Jaloers is denk ik niet helemaal het juiste woord. Als je kijkt naar onze twee levens, dan ben ik blij dat ik in mijn schoenen sta en niet in die van hem.
Gedurende ons huwelijk heeft hij mij altijd de schuld gegeven dat hij nooit iets voor zichzelf kon doen. Mijn visie daarop is dat je met twee kinderen onder de vier nou eenmaal sowieso even in een periode van betrekkelijke winterslaap terechtkomt. Tel daarbij op dat er destijds weinig geld was, en dan moet je gewoon even leren blij te zijn met wat er wel kan in plaats van ontevreden over wat er niet kan. Hij had daar hele grote moeite mee. Werd nukkig verweet me zaken die niet realistisch waren. Zoals bijvoorbeeld dat ik na de geboorte van ons tweede kind niets meer aan de verbouwing had gedaan. Wat inhoudelijk correct is. Maar vanwege het feit dat ik me wel druk bezig had gehouden met mijn revalidatieproces omdat ik door mijn zwangerschap een poosje niet kon lopen eigenlijk best wel simpel verklaarbaar .
Nu zegt hij zelf over die tijd en over zijn leven nu, dat hij zichzelf heel erg is kwijtgeraakt in die periode en erg blij is dat hij nu weer weet wie hij is en al die facetten ook de ruimte kan geven (dus carrièretijgeren, een rijk sociaal leven, spelen in een band etc.).
Als ik het zo schrijf klinkt het obsceen.
En dat is ook een belangrijke reden dat ik worstel.
Maar puur praktisch gezien liggen de kaarten zo:
Ik ben heel erg blij met mijn leven.
De kinderen en ik zijn een geöliede machine, die weliswaar energie vréét, maar ook heel veel voldoening geeft.
We hebben een leuk huis, ik heb een prima baan en onze sociale kring begint grote, hele leuke vormen aan te nemen.
Als ik een relatie aan zou gaan, dan zou ik dat leuke leven niet 24/7 met iemand willen delen.
Dan wil ik lange feestelijke weekenden samen en met enige regelmaat een weekend waarin ik gewoon heerlijk alleen ben met mijn kinderen.
Bovendien zou een eventuele nieuwe partner de kinderen het eerste halfjaar waarschijnlijk niet eens zien.
Technisch gezien zou hij dus prima in dat plaatje passen. Met behoud van al zijn vrijheden en tijd en noem maar op. En tòch schuurt dat.
Het is alsof alle stukjes van de puzzel perfect passen, maar op sommige stukjes Bert & Ernie staan en op andere Nijntje Pluis.
[...]
Je klinkt eigenlijk best jaloers (begrijpelijk!!!). In hoeverre speelt mee dat je hem weer 'op zijn plek wilt zetten' (letterlijk) in het gezin? Hem weer laten merken hoe het is om weer 'gewoon' te leven?
Daar moet ik even op kauwen. Jaloers is denk ik niet helemaal het juiste woord. Als je kijkt naar onze twee levens, dan ben ik blij dat ik in mijn schoenen sta en niet in die van hem.
Gedurende ons huwelijk heeft hij mij altijd de schuld gegeven dat hij nooit iets voor zichzelf kon doen. Mijn visie daarop is dat je met twee kinderen onder de vier nou eenmaal sowieso even in een periode van betrekkelijke winterslaap terechtkomt. Tel daarbij op dat er destijds weinig geld was, en dan moet je gewoon even leren blij te zijn met wat er wel kan in plaats van ontevreden over wat er niet kan. Hij had daar hele grote moeite mee. Werd nukkig verweet me zaken die niet realistisch waren. Zoals bijvoorbeeld dat ik na de geboorte van ons tweede kind niets meer aan de verbouwing had gedaan. Wat inhoudelijk correct is. Maar vanwege het feit dat ik me wel druk bezig had gehouden met mijn revalidatieproces omdat ik door mijn zwangerschap een poosje niet kon lopen eigenlijk best wel simpel verklaarbaar .
Nu zegt hij zelf over die tijd en over zijn leven nu, dat hij zichzelf heel erg is kwijtgeraakt in die periode en erg blij is dat hij nu weer weet wie hij is en al die facetten ook de ruimte kan geven (dus carrièretijgeren, een rijk sociaal leven, spelen in een band etc.).
Als ik het zo schrijf klinkt het obsceen.
En dat is ook een belangrijke reden dat ik worstel.
Maar puur praktisch gezien liggen de kaarten zo:
Ik ben heel erg blij met mijn leven.
De kinderen en ik zijn een geöliede machine, die weliswaar energie vréét, maar ook heel veel voldoening geeft.
We hebben een leuk huis, ik heb een prima baan en onze sociale kring begint grote, hele leuke vormen aan te nemen.
Als ik een relatie aan zou gaan, dan zou ik dat leuke leven niet 24/7 met iemand willen delen.
Dan wil ik lange feestelijke weekenden samen en met enige regelmaat een weekend waarin ik gewoon heerlijk alleen ben met mijn kinderen.
Bovendien zou een eventuele nieuwe partner de kinderen het eerste halfjaar waarschijnlijk niet eens zien.
Technisch gezien zou hij dus prima in dat plaatje passen. Met behoud van al zijn vrijheden en tijd en noem maar op. En tòch schuurt dat.
Het is alsof alle stukjes van de puzzel perfect passen, maar op sommige stukjes Bert & Ernie staan en op andere Nijntje Pluis.
maandag 20 oktober 2008 om 15:30
quote:Reiger100 schreef op 20 oktober 2008 @ 15:02:
Anderzijds, misschien heb je een tweede poging met je ex wel nodig om écht in te zien dat het nooit goed zal worden, zodat je daarna niet meer met de twijfels zit die je nu hebt, en die je belemmeren om naar de toekomst (zonder je ex, en met of zonder een ander) te kijken, in plaats van naar je verleden.
Ik hoop dat je de kracht zult vinden om te doen wat goed voor je is!
Liefs
Hoi Reiger,
Daar ben ik dus Heel Erg Bang voor.
Ik vind niet dat ik mezelf de 'luxe' van trial and error kan veroorloven. Wel voor mezelf. Maar niet voor de harten van mijn kinderen.
Verbrand wat je aanbeden hebt...
Het klinkt inderdaad erg mooi.
Food for thought
Anderzijds, misschien heb je een tweede poging met je ex wel nodig om écht in te zien dat het nooit goed zal worden, zodat je daarna niet meer met de twijfels zit die je nu hebt, en die je belemmeren om naar de toekomst (zonder je ex, en met of zonder een ander) te kijken, in plaats van naar je verleden.
Ik hoop dat je de kracht zult vinden om te doen wat goed voor je is!
Liefs
Hoi Reiger,
Daar ben ik dus Heel Erg Bang voor.
Ik vind niet dat ik mezelf de 'luxe' van trial and error kan veroorloven. Wel voor mezelf. Maar niet voor de harten van mijn kinderen.
Verbrand wat je aanbeden hebt...
Het klinkt inderdaad erg mooi.
Food for thought
maandag 20 oktober 2008 om 15:40
Lief, ik denk dat je heel graag wil wat je wil. Dat je wilt dat het werkt, dat het lukt want je weet niet hoe je je anders moet voelen dan hoe je je nu voelt. Is dat wazig genoeg?
Van de drie opties die je typte wil je de eerste het liefst. En dat is de optie gaan voor een tweede ronde met dezelfde man. Ik denk dat je daar niet echt van af te brengen bent want je bent er al een hele tijd mee bezig en je groeit er als het ware in.
Ik hoop voor jou dat het de juiste beslissing is om die weg in te slaan. We forummen al heel lang samen, ik lees je al heel lang en hoewel ik vind dat we een aantal dingen gemeen hadden, relatiegewijs, verschillen we op één punt elementair. Ik moet er niet aan dénken om weer terug te gaan naar de ex. Maar dat is heel persoonlijk. Ik heb geen gevoel meer voor de man en ik wens hem het allerbeste maar wel zonder mij. Ik denk dat hij er net zo over denkt.
Maar het feit dat ik denk dat zowel mijn ex en ik als jij en je ex niet voor niks uit elkaar zijn gegaan zegt natuurlijk helemaal niks en jij zult je hart volgen want zo ben je en dat moet je ook doen als jij denkt dat je daarvan gelukkig wordt. Jouw leven, jouw beslissing.
En zo is het maar net!
Kus, kus, kus,
Leo (f)
Van de drie opties die je typte wil je de eerste het liefst. En dat is de optie gaan voor een tweede ronde met dezelfde man. Ik denk dat je daar niet echt van af te brengen bent want je bent er al een hele tijd mee bezig en je groeit er als het ware in.
Ik hoop voor jou dat het de juiste beslissing is om die weg in te slaan. We forummen al heel lang samen, ik lees je al heel lang en hoewel ik vind dat we een aantal dingen gemeen hadden, relatiegewijs, verschillen we op één punt elementair. Ik moet er niet aan dénken om weer terug te gaan naar de ex. Maar dat is heel persoonlijk. Ik heb geen gevoel meer voor de man en ik wens hem het allerbeste maar wel zonder mij. Ik denk dat hij er net zo over denkt.
Maar het feit dat ik denk dat zowel mijn ex en ik als jij en je ex niet voor niks uit elkaar zijn gegaan zegt natuurlijk helemaal niks en jij zult je hart volgen want zo ben je en dat moet je ook doen als jij denkt dat je daarvan gelukkig wordt. Jouw leven, jouw beslissing.
En zo is het maar net!
Kus, kus, kus,
Leo (f)
maandag 20 oktober 2008 om 15:54
Maar wil hij eigenlijk ook weer wat met jou? als ik het zo lees heeft hij het nu goed voor elkaar, heeft weer alle tijd voor zichzelf, wat hij gemist had.
Bij jou lees ik nog veel onvrede, ook over hoe het nu is, met de verdeling van geld en zorgtaken. Ook nu weer ontevreden met wat hij heeft, net als toen.
Het lijkt me, ongeacht of jullie met elkaar verder gaan een goed idee om met een goede therapeut wat gesprekken te hebben, al was het maar om deze dingen bespreekbaar te kunnen maken. Ik heb althans de indruk dat je dat moeilijk vindt, anders neem ik aan dat je het al wel gedaan had.
Bij jou lees ik nog veel onvrede, ook over hoe het nu is, met de verdeling van geld en zorgtaken. Ook nu weer ontevreden met wat hij heeft, net als toen.
Het lijkt me, ongeacht of jullie met elkaar verder gaan een goed idee om met een goede therapeut wat gesprekken te hebben, al was het maar om deze dingen bespreekbaar te kunnen maken. Ik heb althans de indruk dat je dat moeilijk vindt, anders neem ik aan dat je het al wel gedaan had.
maandag 20 oktober 2008 om 16:02
Ik weet niet zo goed wat ik met je post aanmoet Eleonora. Als ik heel eerlijk ben komt hij nogal betuttelend, en kleinerend op me over. Ook als ik mijn best doe hem zo niet te lezen.
Ik denk niet dat onze situaties erg vergelijkbaar zijn. Als ik mezelf in jouw schoenen zou plaatsen drie jaar na de laatste keer dat je bent weggegaan bij je ex, waarbij er voor zover ik me kan herinneren weinig sprake was van een man die zelf tot de conclusie is gekomen dat hij voor zichzelf duurzaam wilde veranderen en dus heel hard aan de slag is gegaan zonder dat dat onderdeel was van één of ander verhaal vol Grote Beloftes, dan zou ook ik geen enkel aanknopingspunt meer zien. Het feit dat er geen kinderen in het spel waren zou me dan waarschijnlijk ook de luxe geven van het eensporige uitgangspunt van alleen 'Vrouw' in plaats van het duale van 'Vrouw' èn 'Moeder'. Iets wat nu grotendeels ten grondslag ligt aan de loyaliteit in mijn hart.
Je laat het voorkomen alsof wat er ook gepost wordt tegen dovemans oren gezegd is. Ik denk dat dit sinds mijn scheiding mijn eerste topic op de relatiepijler is, en in mijn hele forumcarrière misschien mijn vierde of vijfde. Tegen de tijd dat ik me over de drempel heen heb gesleurd om mijn twijfels met de wereld te delen kun je er gevoegelijk van uitgaan dat ik het zelf echt niet weet, dat onderken, en zoek naar een klankbord. En dus dat ik luister.
Discussie levert alleen maar wat op als meningen tegenover elkaar staan. Dus als iemand zegt 10 dan zal ik automatisch zoeken in de hoek van 0 en vice versa. Aangezien het merendeel van de reacties in de hoek van nul zitten, gaan die van mij dus vanzelfsprekend overwegend richting 10.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik je woorden nu goed heb geïnterpreteerd. Helaas kom ik toch echt niet verder dan dit.
Ik denk niet dat onze situaties erg vergelijkbaar zijn. Als ik mezelf in jouw schoenen zou plaatsen drie jaar na de laatste keer dat je bent weggegaan bij je ex, waarbij er voor zover ik me kan herinneren weinig sprake was van een man die zelf tot de conclusie is gekomen dat hij voor zichzelf duurzaam wilde veranderen en dus heel hard aan de slag is gegaan zonder dat dat onderdeel was van één of ander verhaal vol Grote Beloftes, dan zou ook ik geen enkel aanknopingspunt meer zien. Het feit dat er geen kinderen in het spel waren zou me dan waarschijnlijk ook de luxe geven van het eensporige uitgangspunt van alleen 'Vrouw' in plaats van het duale van 'Vrouw' èn 'Moeder'. Iets wat nu grotendeels ten grondslag ligt aan de loyaliteit in mijn hart.
Je laat het voorkomen alsof wat er ook gepost wordt tegen dovemans oren gezegd is. Ik denk dat dit sinds mijn scheiding mijn eerste topic op de relatiepijler is, en in mijn hele forumcarrière misschien mijn vierde of vijfde. Tegen de tijd dat ik me over de drempel heen heb gesleurd om mijn twijfels met de wereld te delen kun je er gevoegelijk van uitgaan dat ik het zelf echt niet weet, dat onderken, en zoek naar een klankbord. En dus dat ik luister.
Discussie levert alleen maar wat op als meningen tegenover elkaar staan. Dus als iemand zegt 10 dan zal ik automatisch zoeken in de hoek van 0 en vice versa. Aangezien het merendeel van de reacties in de hoek van nul zitten, gaan die van mij dus vanzelfsprekend overwegend richting 10.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik je woorden nu goed heb geïnterpreteerd. Helaas kom ik toch echt niet verder dan dit.
maandag 20 oktober 2008 om 16:12
quote:sprankelend schreef op 20 oktober 2008 @ 14:53:
Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.
Oké, dat is de juridische kant van het verhaal. Dat is niet wat ik bedoel. De situatie is in die paar jaar veranderd en jij vindt dat de zaken nu niet eerlijk verdeeld zijn. In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Waarom accepteer je dan dat hij niet zijn verantwoordelijkheid neemt t.o.v. de kinderen?
Bij de echtscheiding zijn alle dingen vastgelegd in een convenant. Aan dat convenant houdt hij zich perfect, geen enkel probleem. In dat convenant is (gewoon de wettelijk verplichte) indexering van zijn bijdrage opgenomen. Maar die is vele malen minder groot dan de toename in inkomen die hij doormaakt aangezien zijn carrière vrij baan heeft nu hij kan leven als een kinderloze vrijgezel.
Oké, dat is de juridische kant van het verhaal. Dat is niet wat ik bedoel. De situatie is in die paar jaar veranderd en jij vindt dat de zaken nu niet eerlijk verdeeld zijn. In plaats van te proberen hem hierop aan te spreken om dit recht te trekken, doe je leuke dingen (seks?) met hem en overweeg je zelfs weer met hem in zee te gaan.
Als je echt zo goed voor jezelf kunt opkomen, waarom laat je dit dan over je kant gaan? Het gaat nota bene om het belang van je kinderen. De boodschap die je hem nu meegeeft, is dat je de situatie helemaal prima vindt zoals die is.
Ga in therapie!
