Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5

Hoe hebben jullie de gebeurtenissen verwerkt? En hoeveel tijd heeft dat gekost? Ik heb het dan over doodsangst.



Ewa

Hoi mamzelle,



moest even wat eten. ben er weer.



Vorig jaar was ik zwanger net nadat hij mij voor het eerst geslagen heeft (hij gaf toe uit jaloezie over de relatie die ik met zijn dochtertje heb). Daarvoor gedroeg hij zich al anders en ik durfde steeds minder voor mezelf op te komen. Uiteindelijk heb ik hem een tweede kans gegeven, maar de angst om eerlijk mijn mening te zeggen bleef. Tijdens mijn zwangerschap (we woonden toen niet meer bij elkaar) heeft hij het voor elkaar gekregen door alleen op zijn familie te kankeren dat ik nadat hij vertrokken is onder de douche stond en mijn eerste paniekaanval kreeg. Ik stond ontzettend te huilen en kokhalzen. op het moment dat ik denk het is over moet ik alsnog overgeven.

Waarom ik het bleef proberen weet ik nu niet meer. achteraf zijn de tekenen duidelijk.

In de vierde maand is een miskraam geconstateerd en die is in het ziekenhuis weggehaald.

Tien dagen na mijn abortus waren we met zijn dochtertje op bezoek bij zijn ouders (in het buitenland). Het was haar eerste bezoek aan zijn vaderland. In eerste instantie wilde ik niet mee, maar hij verzekerde me dat alles goed zou verlopen. Ik had hem nooit moeten geloven. We waren nog niet aangekomen of hij behandelde me al als de oppas. Ik lekker oppassen en hij de hort op met zijn vrienden.

Als hij terugkwam negeerde hij me. Dan zegt hij tegen me dat ik me niet zo dwars moet opstellen, hij is de man en bepaalt. Dat wordt een ruzie en ik wil weg van het huis van zijn ouders. Iedereen houdt me tegen en door alles wat er al gebeurd was, en ver van huis kan ik niet nadenken. In plaats van weg te gaan blijf ik. Ik slaap niet meer bij hem. De vier nachten dat ik dat gedaan heb heb ik van angst geen oog dicht gedaan. Ik ben heel erg moe. Omdat hij geen controle meer heeft en noch steeds wraak wil (na die eerste klap heb ik de politie gebels en heeft hij 24 uur gezeten) wordt hij boos en zegt dat ik ook mijn koffers uit zijn kamer weg moet halen. Om niets start hij die dag een ruzie. En slaat me goed in elkaar nadat hij de deur opslot heeft gedaan. Als ik vrij ben lijkt het afgelopen te zijn maar hij komt terug. ik zorg deze keer dat ik de deur open heb en de sleutel weggooi. Hij slaat me nog een aantal keer met zijn vuisten en wurgt me.

Uiteindelijk weet iemand hem van me af te trekken. Zijn familie heeft het gehoord en gezien. Ze geven mij de schuld. Ik mag het huis nog steeds niet verlaten. En ik heb de moed niet meer of de kracht om een oplossing te bedenken. Mijn familie weet niet dat ik daar ben met hem. Ze hebben hem na de eerste klap afgeschreven en willen hem nooit meer zien. Mijn moeder kon hem wel neerschieten.

Een vriendin weet dat ik gegaan ben. Ik bel haar en ze geeft me raad. We spreken af dat ik op een bepaald tijdstip bel anders belt ze mijn moeder. Ze is mijn levenslijn geworden.



Uiteindelijk duurt het nog 48 uur voor ik het eerste vliegtuig kan pakken. Ik slaap weer niet. Ik ben constant op mijn hoede en verwacht telkens het ergste.



Thuis kan ik met bijna niemand er over praten. de ene helft weet niet dat hij me eerrder heeft geslagen en denkt dat alles goed is en de andere helft die wel van die eerste klappen weet denkt dat ik wel zo verstandig ben het niet nogeens te proberen. Daarbij heb ik tegen mijn familie gelogen en ze weten helemaal niet wat ik heb gedaan en er is gebeurd.



Uiteindelijk vertel ik het verhaal wel tegen mijn familie en enkele vriendinnen. Het lijkt alsof ik iedereen door deze gebeurtenis kwijt raak. Ik heb het gevoel dat de een denkt dat ik me niet moet aanstellen en ander dat het mijn eigen schuld is. Mijn schoonzus (vriendin van mijn broer) noemt me een leugenaar, omdat ik niet eerlijk ben geweest over het 'herstelpoging' van mijn relatie.

Ewa

Heb je professionele hulp gezocht, of praat je niet meer over wat is gebeurd? Het is moeilijk verder te gaan wanneer niemand weet wat er zich precies heeft afgespeeld en hoeveel moeite het je misschien kost dit te verwerken. Als je wel behoefte hebt aan steun, aan het open kunnen zijn over een tijd dat het niet goed ging en waar je nu nog last van hebt in het dagelijks leven.



Zelf heb ik irl met bijna niemand gedeeld wat er die jaren dat ik van hen weg was is gebeurd. Ik heb ook veel gelogen, mijn ex in bescherming genomen en vooral veel schaamte over die tijd.

Ik ben ook bang om mensen kwijt te raken.

Door dit topic heb ik dat deels doorbroken, heb aan de andere schrijfsters verteld wat ik ongeveer heb meegemaakt en door de reacties nieuwe inzichten gekregen. Daardoor al zeker wat achter me kunnen laten.



Het kost tijd. Hoe zie jij dit zelf? Hoe gaat het nu met je? Ben je nog bang, paniekaanvallen?

Aan de ene kant wil je verder, niet meer aan hem denken en aan je fouten en wat je zelf bezielde in die tijd. Aan de andere kant valt niet te ontkennen dat je dingen hebt meegemaakt die nog steeds impact hebben. Zo zie ik het nu.

Ik schaam me er voor, ben bang voor harde reacties van mensen. En ik weet niet wat te zeggen of doen. Een soort dubbelleven maar zelf nog niet helemaal zeker van hoe en wat. Wie ik ben dat ik dit heb laten gebeuren. Met wie heb ik te maken gehad, wat betekent dit voor de toekomst en voor ons kind.



Angst raak je niet zomaar kwijt, al beslis ik dat vaak wel dat het tijd is om helemaal verder te gaan. Maar ik beken, ik slaap met het licht aan en blijf zo lang mogelijk wakker, vermijd allerlei situaties, droom nare dromen en schrik nog vaak 'wakker'.

Maar het gaat stukken beter dan toen ik hier voor het eerst op het forum kwam kijken.



Hoe ben je op dit topic gekomen? Lees je al even mee?

Nou ja, schrijf maar.

Liefs,

Iseo

Ewa, jij zit in het buitenland nu? Is er een mogelijkheid dat je daar nu naar de politie gaat? Is je dochter er ook nog steeds bij?

Er zijn heel veel vragen bij jouw verhaal, maar ondoenlijk om ze allemaal te stellen. Wat een onvoorstelbaar verhaal.

Het beste wat je kunt doen is of naar de politie gaan of naar de Nederlandse ambassade daar.

Ik denk niet dat je daar nog een uur langer moet blijven.

Ik had het gelezen, dat ze al thuis is maar vooral dingen aan het verwerken is. Maar nu je het zo vraagt, zie ik dat je Ewa's verhaal ook anders kunt lezen.

Ewa, kun je aangeven waar je nu bent? Zit je inderdaad nog in het buitenland?

Nee, het is gelukkig al weer een tijdje geleden ( binnenkort weer een "herdenkingsdag") dat ik het vliegtuig terug heb genomen. Pom, ik heb ook begrepen dat de ambassade in zo een geval weinig tot niets doet.



Ik heb verder al het hele traject doorlopen politie aangifte (kan ook van gebeurtenissen in het buitenland als je allebei in NL woont). Psycholoog, maar het lijkt niet te helpen. Vrienden lijken er niet over te willen praten omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen of het mijn eigen schuld vinden dat ik het een tweede keer heb geprobeerd.



Maar Iseo hoelang is het bij jou dan geleden? En wat was het dan?

Ewa, allereerst een



Hoelang je over de verwerking doet van dit soort dingen is niet te zeggen Ewa, daar staat geen termijn voor.

Je moet je angsten onder ogen durven zien en dan langzamerhand de stappen te zetten om deze angsten te overwinnen. Dat je dit wilt doen en er al mee bezig bent, nl met hulp van derden zegt veel. Je bent bereid om er iets aan te doen. Dat is wat telt. En langzamerhand zul je merken dat dingen een plek krijgen, wonden gaan helen en littekens zullen worden. En ja ook die littekens zullen echt nog wel een steken.



Je kan je leven niet leven in angst, dat is geen leven maar overleven. Ik kan je alleen maar kracht toewensen om dit proces te doorlopen want het is zo mooi als je weer echt durft te leven.



Voor mensen die dit zelf niet meegemaakt hebben is dat vaak lastig te begrijpen. Misschien dat een andere psycholoog je verder kan helpen.



Tegenwoordig wordt heel makkelijk gezegd je was er toch ook zelf bij, en ja dat klopt natuurlijk. Maar dat is nog geen reden dat het je eigen schuld is. Ik vraag me altijd af wat die mensen zelf zeggen mochten ze ooit in zo'n situatie terechtkomen. Niemand heeft namelijk het recht om te doen wat jou is overkomen. Wel valt er natuurlijk veel uit te leren, waarom ben jij meegegaan in die spiraal, waarom heb jij bepaalde keuzes gemaakt. De weg omhoog is zelfkennis. Jezelf leren kennen en dat kan op vele manieren. Maar dat moet je wel durven. Het begint vaak met het erkennen van dat je er zelf mag zijn, jezelf waarderen.

Goh, ik had het totaal anders gelezen......



Ewa wat jij meegemaakt hebt is gruwelijk. Dat is niet iets wat je zomaar even verwerkt bij een psycholoog.

Jij hebt echt een maatwerk therapeut nodig. Wanneer je zegt,dat de psycholoog niet lijkt te werken, dan is deze waarschijnlijk niet de juiste voor je.

Wat let je om verder te gaan zoeken? Het is vaak lastig om de juiste therapeut te vinden. Jij zou gebaat zijn bij iemand met veel ervaring met mensen met traumatische ervaringen op het relatievlak. Het verwerken van meerdere traumatische ervaringen is niet simpel.

Steun kun je bijv. hier wel vinden. De meeste vrouwen hier hebben toch zeer angstige situaties gekend in hun relatie. Weten als geen ander hoe je het gevoel kunt hebben totaal klem te zitten in een relatie en toch iedere keer weer bijv. geweld toestaat.

Van mensen in je omgeving kun je niet verwachten dat zij dit begrijpen, het is ook heel moeilijk te begrijpen.

Misschien helpt het hier je verhaal te doen en je angsten op te schrijven.

Is hij nu echt helemaal uit je leven?

Mamzelle, ik lees hier nu je laatste zin, en die raakt mij....

Vind je dat te zwaar voor jou of voor je omgeving?

Want hoe kun je anders je verhaal en je gevoelens écht kwijt?



Sorry voor het inbreken, en ik snap het goed als je er niet op in wil gaan hoor.

Ik zie mijzelf als 'omgeving', en zou het wel erg vinden als een vriendin (of vage kennis, kan natuurlijk ook) er niet over zou praten, omdat ze zou denken dat het voor mij te zwaar was, vandaar mijn vraag.



voor iedereen die er wel een kan gebruiken

Maar wat zou mijn omgeving met mijn verhaal kunnen? De reacties die komen op het onderwerp psychisch of fysiek geweld zijn bekend.

En er zit nog zoveel daarbij wat mensen je kwalijk nemen, vanuit hun zelf gezien. Het liegen, de voorvallen waar ze eventueel zijdelings bij betrokken waren, omdat je niet kwam opdagen, niets van je liet horen, geen vriendin of goede dochter/zus was op belangrijke momenten van mensen in je omgeving.

Wat moet mijn moeder met mijn verhaal?

Niemand begint er over en ik zelf kan het al niet uit mijn strot krijgen. Geef er maar eens woorden aan. Geef het maar toe, hardop.

Op dit moment is er voor mij een omslag aan het komen daarin, ik laat wel eens wat los aan vrienden, niet aan familie.

Herfstrood, je bent welkom hier he, je schrijft zo nu en dan echt een fijne boodschap en ik wilde er graag op reageren.



Ewa, hoe kijk je aan tegen de therapie die je volgde? Wat heeft je in de tussentijd geholpen?

Zie je deze man nog, ben je bang voor hem nu?

Iseo mijn psycholoog hield geen woord. ze zei het een deed het ander. Vertelde veel over voorbeelden uit haar praktijk of eigen leven. Weinig aandacht voor mijn ervaring. Voelde me ook niet echt in staat het te veranderen of het te willen veranderen. Wat me geholpen heeft was werk en werk en werk. Verder kan ik me goed afsluiten, maar je loopt er op een bepaald moment weer tegen aan.



hem zie ik bijna nooit meer. we wonen redelijk dichtbij elkaar. Ik ben bang (ik weet niet of het voor hem is) maar voor hem hoef ik het wschl niet te zijn. tenminste dat zegt iedereen (ook de psy.) maar toch raak ik de angst niet kwijt.

Flarden van het gebeurde schieten door mijn hoofd. bij emo-t.v. moet ik direct huilen of als in mijn omgeving iem. iets gevoeligs of moois zegt (al is het een heel ander onderwerp) voel ik de tranen komen.



Onlangs heeft hij een mail gestuurd om sorry te zeggen. en dat hij niet had mogen zeggen dat ik geen contact meer mocht opnemen met zijn fam en vrienden. Nu mag het wel weer van hem. Alsof ik ze nog wil spreken!

Op het moment dat ik instort doet hij dit. Ik hoef hem nooit meer te zien!



Maar ik vind nog het meest verdrietig dat mijn toekomstbeeld volledig aan gruzelementen is geslagen en dat ik niet verwacht dat ik snel weer die gehoopte toekomst (man en kinderen) kan gaan realiseren.

Beste Iseo, het gaat er wat mij betreft juist niet om wat de omgeving met jouw verhaal zou kunnen, maar juist wat het voor jou, als persoon, zou doen.

Al kun je jouw verhaal maar kwijt, al wordt er gewoon geluisterd.

Want dat lijkt me dan zo moeilijk, dan héb je al zo'n geschiedenis die je met je meedraagt, en dan kun je het ook nog niet zomaar kwijt.

Ik vind het onvoorstelbaar dat mensen uit je omgeving er dus niet over praten, dat het doodgezwegen wordt.



Dat er niet gevraagd wordt hoe het met je gaat, hoe het écht met je gaat, hoe je je voelt.



En ook al zijn er dingen gebeurd, die voor hen dan op dat moment niet te begrijpen waren, ze kunnen toch op z'n minst hun best doen om zich te verplaatsen in jou? Ook al is dat moeilijk te begrijpen als je dat zelf niet hebt meegemaakt denk ik.



Misschien bedoelt Mamzelle dat ook wel.

Maar ik vind dat in ieder geval luisteren toch het minste is wat je kunt doen.



Fijn dat jullie met elkaar dan in ieder geval hier alles kwijt kunnen wat je wilt. En dat het begrepen wordt.

En ik vind het knap van je Iseo, dat je af en toe flarden van je verhaal kwijt kunt in jouw vriendenkring. Hopelijk zit daar iemand bij, die je de ruimte geeft om steeds meer kwijt te kunnen.



Lief dat je dat zegt dat ik welkom ben, ook al geven jullie het wel aan, ik blijf me toch wel een beetje een soort indringer voelen.

Maar je merkt aan Ewa, dat het goed is, dat er zo'n plek als dit is op het forum.

Al hadden we liever dat het nooit nodig zou zijn, dat alles alleen maar rozengeur en maneschijn was.



Ewa, ik hoop voor jou dat je hier ook steeds je verhaal kwijt kunt, aan het luisteren en steunen zal het echt niet liggen, daar zijn deze vrouwen echt kanjers in!

O ja, ken je het gevoel om verlamd te zijn? Zo voel ik me. Ik zie wat er gebeurd om me heen en dat ik beslissingen moet nemen, maar ik krijg ze niet voor elkaar. Alsof ik stil sta en de rest van de wereld doorgaat.

O, tegelijk gepost Mamzelle.



Als moeder snap ik wel, dat het belangrijk is dat jouw kinderen geen nadelige reacties ervaren van anderen op de vader van jouw kinderen.

Als vrouw zou je juist willen, dat de omgeving wist hoe hij was, en wat dat met jou heeft gedaan.



Dat lijkt me moeilijk, om daar een juist evenwicht in te vinden.

Ewa, voor jou een

Ik hoop voor je, dat je iemand om je heen kan vinden, die jou helpt bij het nemen van beslissingen of bij het verwoorden van jouw wensen, want die zijn op dit moment het belangrijkste!

Mamzelle, ik ga ook slapen, nachtbraken, daar ben ik ook niet goed in

Nooit je eigen verhaal vergelijken met dat van een ander hoor. Jij bent ook belangrijk, dus is jouw verhaal dat ook!



Welterusten, het leven raast dan wel door, maar een rustpunt voor jezelf is ook belangrijk, en gelukkig kun je in ieder geval hier praten.



Slaap lekker, met mooie dromen, waar je weer blij van wakker kunt worden.

Mamz, als je ooit wilt praten of ik wat voor je kan doen, ik ben er. Je kan zelf bepalen wanneer.



Ewa, ja die verlamming herken ik heel goed. Je blijft maar malen in dezelfde gedachte en hebt het gevoel dat je helemaal niets kunt doen. Toch komt er een moment dat die verlamming voorbij gaat. Dat je wel weer beslissingen gaat nemen. Je hebt vandaag ook een beslissing genomen. Je bent hier gaan schrijven, dat gaat ook je verlamming doorbreken. Misschien moet je inderdaad maar eens op zoek naar andere hulp. Heb je al eens gepraat met je huisarts?



Herfstrood

het is soms lastig om aan anderen te vertellen wat er is gebeurd, daar speelt zoveel mee. En de ervaring leert dat mensen, hoe lief en goed bedoelt ook het vaak niet begrijpen. Totdat je iemand ontmoet die het ook heeft meegemaakt, die begrijpt het vaak woordeloos.

Lieve Ewa, wat heb je veel meegemaakt. Ik sluit me aan bij de anderen dat professionele hulp je verder kan helpen. Ik heb niet het idee dat je het erg getroffen hebt met je psycholoog. Het is pertinent niet de bedoeling dat een therapeut persoonlijke verhalen vertelt. Ik ben inmiddels 2 jaar bij mijn psycholoog, we beginnen wel eens met een kletspraatje waarin ze wat over zichzelf vertelt, vakantie of zo, maar daarna vraagt ze: hoe gaat het met je? En dan gaat het de rest van het uur over mij. Daar is ze voor, dat is haar werk. Leuk als zij van alles herkent, maar daar kom jij niet voor.



Niet om nu met diagnoses te gaan lopen smijten, maar is er een mogelijkheid dat je post-traumatische stressstoornis hebt? Ik heb even gekeken op wikipedia en het kan onder andere veroorzaakt worden door een gewelddadige aanval. Misschien herken je er iets in?



Ik zou zeker op zoek gaan naar een andere therapeut, bij wie je wel het gevoel hebt dat die naar je LUISTERT. Wat ik heb meegemaakt is niet te vergelijken met jouw verhaal, maar ik heb ontzettend veel gehad aan mijn psycholoog. Ze heeft me geholpen tot heel veel inzichten te komen en veranderingen in mijn leven door te voeren. Ik weet zeker dat jij met de juiste hulp ook de veranderingen kan doorvoeren die je wilt.



liefs,

dubio

Mamz, twee zielen, één gedachte...

Ewa, ik heb je verhaal ook gelezen, en de reacties hierop. Fijn, dat je hier komt schrijven. Wat Dubio zegt i.v.m. je therapeut klopt wel. Jij gaat voor de therapie, zij niet! Dat ze iets persoonlijks vertelt is wel goed, ook voor het vertrouwen van jou in haar, maar het hoort om jou te draaien.

Ewa, voor jou nu een

Ik ga nu naar bed nl. Blijf schrijven meid!