Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 21 oktober 2008 om 10:51
quote:Elmervrouw schreef op 21 oktober 2008 @ 10:42:
Klinkt dit erg naar vluchten? Of naar wonden likken en goed zijn voor jezelf? Beiden, denk ik. Ik kan niet zeggen hoe ongelooflijk moe en vol ik ben van alles. En thuis kan ik het ook niet echt kwijt. Moet je dan echt naar een hulpverlener toe om een neutrale luisterplek te hebben?!
Klinkt naar rust willen in al de chaos in je hoofd en je alles.Een veilige haven willen creéren en loslaten van al wat jou bekomt.
En heel erg naar wonden likken,helen.Vind het geen vluchten ElmerV.Is een proces waar je doorheen hebt te gaan.
Is er een reden dat je er thuis niet uitkomt?Sta je jezelf niet toe dta je bij je partner terecht kan?Is dat het meer?Ik maakte er opuit dat je wel bioj hem terecht kan in je voorgaande berichten maar dat het meer is dat jij je belast voelt?
Of heb ik het nu mis?
Klinkt dit erg naar vluchten? Of naar wonden likken en goed zijn voor jezelf? Beiden, denk ik. Ik kan niet zeggen hoe ongelooflijk moe en vol ik ben van alles. En thuis kan ik het ook niet echt kwijt. Moet je dan echt naar een hulpverlener toe om een neutrale luisterplek te hebben?!
Klinkt naar rust willen in al de chaos in je hoofd en je alles.Een veilige haven willen creéren en loslaten van al wat jou bekomt.
En heel erg naar wonden likken,helen.Vind het geen vluchten ElmerV.Is een proces waar je doorheen hebt te gaan.
Is er een reden dat je er thuis niet uitkomt?Sta je jezelf niet toe dta je bij je partner terecht kan?Is dat het meer?Ik maakte er opuit dat je wel bioj hem terecht kan in je voorgaande berichten maar dat het meer is dat jij je belast voelt?
Of heb ik het nu mis?
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:01
Als dat vluchten is, mag ik dan ook effe vluchten? Klinkt zalig he?
En zo'n neutrale luisterplek thuis, dat zou wat hebben. Ik heb het idee dat het nergens neutraal is afgezien van hier. En dat is al zoveel waard.
Gisteravond naar een concert met vrienden. Ik kwam met mijn man binnen en hij vond een vriend. Ik moest nog even naar het toilet. Toen ik het zaaltje binnenkwam kon ik hem niet vinden. En ik stond daar, koud van de paniek. Echt bijna een paniekaanval. Ik had de neiging om me om te draaien en naar huis te rennen. Pas toen ik een andere vriend vond was het weer ok. Ik realiseerde me dat het kwam door wat er gebeurd is op het festival. Hiervoor had ik er nooit problemen mee.
Man zei later dat hij op me gewacht had en later gezocht. Zo vreemd. Alle woede van de afgelopen tijd, alle eenzaamheid hiermee kwam eruit. En hij was eerst boos dat ik zo onredelijk reageerde want hij had wel gewacht. Ik proberen uit te leggen dat ik in paniek was. Het duurde even. Uiteindelijk begreep hij dat het niet daar om ging. Maar het is zo moeilijk. Zo moeilijk dat er zo weinig ruimte is. Ik het zo goed moet uitleggen. Terwijl verdriet en paniek genoeg reden zou zijn voor mij om iemand eerst vast te houden en gerust te stellen.
Het is vermoeiend om dan tussen emoties en ratio te moeten blijven schakelen. En ik ben een sufferd dat ik begrip van hem vraag want echt begrip heeft hij niet maar goed, gisteren was het emotionele chaos, niet zo vreemd. Vooral dat schakelen, alsof ik in een achtbaan zit. En het ene moment met 180 km per uur ga en dan weer vol op de rem moet trappen. En tegen de tijd dat ik verder kan ben ik vooral lamgeslagen en moe.
Er is geen ruimte voor wat ik voel. Het mag niet, het kan niet, niet doen! En het is absurd. Ik ben dat zat. Ik zit mezelf dan op te vreten. Dus gewoon maar uiten. En me niets meer aantrekken van hem. Ik ben moe van zo afgrijselijk redelijk en volwassen en rationeel moeten zijn de hele tijd.
En zo'n neutrale luisterplek thuis, dat zou wat hebben. Ik heb het idee dat het nergens neutraal is afgezien van hier. En dat is al zoveel waard.
Gisteravond naar een concert met vrienden. Ik kwam met mijn man binnen en hij vond een vriend. Ik moest nog even naar het toilet. Toen ik het zaaltje binnenkwam kon ik hem niet vinden. En ik stond daar, koud van de paniek. Echt bijna een paniekaanval. Ik had de neiging om me om te draaien en naar huis te rennen. Pas toen ik een andere vriend vond was het weer ok. Ik realiseerde me dat het kwam door wat er gebeurd is op het festival. Hiervoor had ik er nooit problemen mee.
Man zei later dat hij op me gewacht had en later gezocht. Zo vreemd. Alle woede van de afgelopen tijd, alle eenzaamheid hiermee kwam eruit. En hij was eerst boos dat ik zo onredelijk reageerde want hij had wel gewacht. Ik proberen uit te leggen dat ik in paniek was. Het duurde even. Uiteindelijk begreep hij dat het niet daar om ging. Maar het is zo moeilijk. Zo moeilijk dat er zo weinig ruimte is. Ik het zo goed moet uitleggen. Terwijl verdriet en paniek genoeg reden zou zijn voor mij om iemand eerst vast te houden en gerust te stellen.
Het is vermoeiend om dan tussen emoties en ratio te moeten blijven schakelen. En ik ben een sufferd dat ik begrip van hem vraag want echt begrip heeft hij niet maar goed, gisteren was het emotionele chaos, niet zo vreemd. Vooral dat schakelen, alsof ik in een achtbaan zit. En het ene moment met 180 km per uur ga en dan weer vol op de rem moet trappen. En tegen de tijd dat ik verder kan ben ik vooral lamgeslagen en moe.
Er is geen ruimte voor wat ik voel. Het mag niet, het kan niet, niet doen! En het is absurd. Ik ben dat zat. Ik zit mezelf dan op te vreten. Dus gewoon maar uiten. En me niets meer aantrekken van hem. Ik ben moe van zo afgrijselijk redelijk en volwassen en rationeel moeten zijn de hele tijd.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:07
Oef ElmerV. ik begrijp je volkomen.
Mijn werk was 1 van de dingen waarin ik geconfronteerd werd ook met zoveel problemen waarvan ik ook dacht okee uitbehandeld en nu?Geen enkel uitzicht meer geen enkele hulp meer en aangewezen op hunzelf en breng de dag maar doelloos door.
Ik werd er zo depressief van.Kon het er niet bij hebben,brengtt bij mij ook emoties teweeg en heb al genoeg aan mijn eigen en mijn kinderen.
Jij daarentegen EV gaat ten onder aan schuldgevoel wat je niet zou hebben te doen want wat kon je?Je stond machteloos en je hersens draaien overuren wat ik helemaal snap.
Mijn werk was 1 van de dingen waarin ik geconfronteerd werd ook met zoveel problemen waarvan ik ook dacht okee uitbehandeld en nu?Geen enkel uitzicht meer geen enkele hulp meer en aangewezen op hunzelf en breng de dag maar doelloos door.
Ik werd er zo depressief van.Kon het er niet bij hebben,brengtt bij mij ook emoties teweeg en heb al genoeg aan mijn eigen en mijn kinderen.
Jij daarentegen EV gaat ten onder aan schuldgevoel wat je niet zou hebben te doen want wat kon je?Je stond machteloos en je hersens draaien overuren wat ik helemaal snap.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:10
Nog een sentimentele muts hier EV, ik vind dat ook zulke mooie herinneringen. Zo'n mooi, kalm gevoel. Ik denk er regelmatig aan terug, dan word ik vanzelf weer kalm.
Ik realiseerde me ook toen het die weken goed ging dat ik best nog een kind zou willen. Ik zeg al jaren van niet maar ik begreep toen dat dat echt komt door de relatie. Ik had graag meer kinderen gewild. Gek besef.
Het klopt niet he, wat ik inlever? Het is mijn eigen keuze maar er zitten veel meer consequenties aan vast dan ik kan overzien merk ik. Zoiets simpels als nog een kind willen. Gaat niet gebeuren in deze situatie. Zo zullen er veel dingen zijn die ik niet eens zo helder meekrijg.
Ik realiseerde me ook toen het die weken goed ging dat ik best nog een kind zou willen. Ik zeg al jaren van niet maar ik begreep toen dat dat echt komt door de relatie. Ik had graag meer kinderen gewild. Gek besef.
Het klopt niet he, wat ik inlever? Het is mijn eigen keuze maar er zitten veel meer consequenties aan vast dan ik kan overzien merk ik. Zoiets simpels als nog een kind willen. Gaat niet gebeuren in deze situatie. Zo zullen er veel dingen zijn die ik niet eens zo helder meekrijg.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:14
quote:Feliciaatje schreef op 21 oktober 2008 @ 11:01:
Het is vermoeiend om dan tussen emoties en ratio te moeten blijven schakelen. En ik ben een sufferd dat ik begrip van hem vraag want echt begrip heeft hij niet maar goed, gisteren was het emotionele chaos, niet zo vreemd. Vooral dat schakelen, alsof ik in een achtbaan zit. En het ene moment met 180 km per uur ga en dan weer vol op de rem moet trappen. En tegen de tijd dat ik verder kan ben ik vooral lamgeslagen en moe.
Er is geen ruimte voor wat ik voel. Het mag niet, het kan niet, niet doen! En het is absurd. Ik ben dat zat. Ik zit mezelf dan op te vreten. Dus gewoon maar uiten. En me niets meer aantrekken van hem. Ik ben moe van zo afgrijselijk redelijk en volwassen en rationeel moeten zijn de hele tijd.
Dat is een vreselijk onmachtig gevoel Feliciaatje.
Zie daar eens balans in te vinden.
Dat is zo moeilijk.Gevoelsmatig/rationeel.
Daar heb ik het dus gister ook heel erg over gehad dat dat mijn zwakke schakel is.Ik teveel gevoel heb en de ratio te wenig.
Het is vermoeiend om dan tussen emoties en ratio te moeten blijven schakelen. En ik ben een sufferd dat ik begrip van hem vraag want echt begrip heeft hij niet maar goed, gisteren was het emotionele chaos, niet zo vreemd. Vooral dat schakelen, alsof ik in een achtbaan zit. En het ene moment met 180 km per uur ga en dan weer vol op de rem moet trappen. En tegen de tijd dat ik verder kan ben ik vooral lamgeslagen en moe.
Er is geen ruimte voor wat ik voel. Het mag niet, het kan niet, niet doen! En het is absurd. Ik ben dat zat. Ik zit mezelf dan op te vreten. Dus gewoon maar uiten. En me niets meer aantrekken van hem. Ik ben moe van zo afgrijselijk redelijk en volwassen en rationeel moeten zijn de hele tijd.
Dat is een vreselijk onmachtig gevoel Feliciaatje.
Zie daar eens balans in te vinden.
Dat is zo moeilijk.Gevoelsmatig/rationeel.
Daar heb ik het dus gister ook heel erg over gehad dat dat mijn zwakke schakel is.Ik teveel gevoel heb en de ratio te wenig.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:18
EV mannen denken simpeler.
Zoeken naar snelle oplossingen en wij vrouwen zijn kunstenaars in analyseren en terughalen en en en en....
Het is wetenschappelijk bewezen dat mannen praktischer zijn qua oplosssen.
Zovan euh...we hebben het er over gehad toch dus klaar is het toch nu?
En wij gaan in ons hoofd nog wel even door.
En ja mannen heb je constant voor te kauwen.
het zijn gewoon kinderen en dat blijven ze in bepaald opzicht ook.
Het is een kunst om daar balans in te vinden in je relatie.
Beetje van jou beetje van hem....
Zoeken naar snelle oplossingen en wij vrouwen zijn kunstenaars in analyseren en terughalen en en en en....
Het is wetenschappelijk bewezen dat mannen praktischer zijn qua oplosssen.
Zovan euh...we hebben het er over gehad toch dus klaar is het toch nu?
En wij gaan in ons hoofd nog wel even door.
En ja mannen heb je constant voor te kauwen.
het zijn gewoon kinderen en dat blijven ze in bepaald opzicht ook.
Het is een kunst om daar balans in te vinden in je relatie.
Beetje van jou beetje van hem....
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:20
Ja ik snap het Face. En dat lijkt me ook heel moeilijk. Dat het met je aan de haal gaat voor je het door hebt. En dan weer de scherven opruimen.
Ik heb het juist andersom. Kan ver vooruit consequenties zien, begrijp de patronen over het algemeen aardig. Kan heel analytisch en rationeel zijn. Maar het is niet goed want ik ben tegelijkertijd een emotioneel wezen, altijd geweest. En het wil eruit! En dat moet ook, het heeft recht om te ademen.
Ik weet nog van vroeger "Wat ben je toch overgevoelig.". Dan maar wegbergen. En dan kies ik zo'n man. What was I thinking?
Emancipatie van mijn gevoel. Revolutie! Verdorie....
Ik heb het juist andersom. Kan ver vooruit consequenties zien, begrijp de patronen over het algemeen aardig. Kan heel analytisch en rationeel zijn. Maar het is niet goed want ik ben tegelijkertijd een emotioneel wezen, altijd geweest. En het wil eruit! En dat moet ook, het heeft recht om te ademen.
Ik weet nog van vroeger "Wat ben je toch overgevoelig.". Dan maar wegbergen. En dan kies ik zo'n man. What was I thinking?
Emancipatie van mijn gevoel. Revolutie! Verdorie....
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:26
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:31
EV velen van ons luisteren niet goed naar zichzelf.
Ik had ook beter hebbe te luisteren na mijn eerste kind.
Maar nee Face denkt het komt wel goed ooit,en 2 kinderen volgden nog.Bij de laatste was ik al zo me los aan het maken wnat met deze man kon ik niet krijgen wat ik nodig ben.
Warmte tederheid,veiligheid,1 zijn,op terug kunnen vallen etcetc.
En heb er een eind aan gemaakt toen de jongste 1,5 was toen.
Vlak daarvoor was hij al 3 week met een ander een relatie aan het trachten op te bouwen en dat was voor mij dikke paniek en heb nog gevochten maar uiteindelijk realiseerde ik dat ik geen weg terug hoefde meer.
En achteraf blij was dat hij al bezig was met een ander.
Ik het wel netter had gevonden dat hij me dat had gemeld.
Daar ging ik kort mee in gevecht dus nog.Zo ga je niet met mij om sukkel!
Ik had ook beter hebbe te luisteren na mijn eerste kind.
Maar nee Face denkt het komt wel goed ooit,en 2 kinderen volgden nog.Bij de laatste was ik al zo me los aan het maken wnat met deze man kon ik niet krijgen wat ik nodig ben.
Warmte tederheid,veiligheid,1 zijn,op terug kunnen vallen etcetc.
En heb er een eind aan gemaakt toen de jongste 1,5 was toen.
Vlak daarvoor was hij al 3 week met een ander een relatie aan het trachten op te bouwen en dat was voor mij dikke paniek en heb nog gevochten maar uiteindelijk realiseerde ik dat ik geen weg terug hoefde meer.
En achteraf blij was dat hij al bezig was met een ander.
Ik het wel netter had gevonden dat hij me dat had gemeld.
Daar ging ik kort mee in gevecht dus nog.Zo ga je niet met mij om sukkel!
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:31
Ja daar heb je gelijk in EV, het is idd dat gevoel binnenin. Over mijn dochter heb ik nooit twijfels gehad, het voelde toen bijzonder goed, we waren hecht en graag samen. Ze is geboren uit de liefde van die eerste jaren. Als ik ooit nog een kind krijg, wil ik dat dat kind uit datzelfde soort gevoel gemaakt en geboren wordt. Heel erg gewenst. Compleet veilig.
Ik snap nog steeds niet hoe dat verloren heeft kunnen gaan. Ik begrijp er niets van. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Hoe kon het zo goed zijn als het nu al jarenlang zo slecht en armoedig is?
En tegelijkertijd merk ik meer en meer dat ik begrijp dat ik dat ook moet accepteren voor wat het is, wat het betekent, die eenzaamheid, die emotionele armoede. Ik heb teveel hoop in mijn lijf. Ik geloof altijd maar dat het beter kan worden. Dat kan ook maar ik kan niet bepalen voor een ander dat hij dat ook zo voelt. Alleen voor mijzelf.
Ik begrijp niet eens hoe je die hoop niet kunt hebben.
Ik realiseer me nu plots dat dat letterlijk is wat ik als kind dacht: het wordt ooit beter dan dit. Heel vaak. Ik herhaal het. Terwijl ik nu keuzes heb. Ergens binnenin is die link niet duidelijk. Daar moet ik wat aan doen. Juist.
Ik snap nog steeds niet hoe dat verloren heeft kunnen gaan. Ik begrijp er niets van. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Hoe kon het zo goed zijn als het nu al jarenlang zo slecht en armoedig is?
En tegelijkertijd merk ik meer en meer dat ik begrijp dat ik dat ook moet accepteren voor wat het is, wat het betekent, die eenzaamheid, die emotionele armoede. Ik heb teveel hoop in mijn lijf. Ik geloof altijd maar dat het beter kan worden. Dat kan ook maar ik kan niet bepalen voor een ander dat hij dat ook zo voelt. Alleen voor mijzelf.
Ik begrijp niet eens hoe je die hoop niet kunt hebben.
Ik realiseer me nu plots dat dat letterlijk is wat ik als kind dacht: het wordt ooit beter dan dit. Heel vaak. Ik herhaal het. Terwijl ik nu keuzes heb. Ergens binnenin is die link niet duidelijk. Daar moet ik wat aan doen. Juist.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:35
EV mijn stukje is geen vergelijkings iets maar meer betrekking hebbend dus van niet naar je gevoel hebben geluisterd.En zo in een situatie terecht komt waarvan je binnenin wel voelt dat het niet okee is maar je die alarmbellen negeert.
Ómdat ze overtroffen woorden door derden.Bij jou is S. het geval.
Ómdat ze overtroffen woorden door derden.Bij jou is S. het geval.
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:39
Feliciaatje is er geen mogelijkheid weer terug te komen op dat punt dan dat het goed zat?
Hum ja daar heb je het steeds over begrijp ik wel.
Maar toch?
Weet je zelf waar dat aan ligt?
Aan jullie beide aan hem alleen?Aan jou alleen wel mss.?
Realiseren, jullie pasten toen wel bij elkaar en nu niet ,meer maar je dat in alle macht toch vast wilt houden omdat het ooit wel goed was?
Hum ja daar heb je het steeds over begrijp ik wel.
Maar toch?
Weet je zelf waar dat aan ligt?
Aan jullie beide aan hem alleen?Aan jou alleen wel mss.?
Realiseren, jullie pasten toen wel bij elkaar en nu niet ,meer maar je dat in alle macht toch vast wilt houden omdat het ooit wel goed was?
dinsdag 21 oktober 2008 om 11:42
quote:Elmervrouw schreef op 21 oktober 2008 @ 11:37:
Ik denk dat ik nu maar even wegga van dit topic. Moet straks nog werken en het roept allemaal wel heel veel emoties op, op het moment. Alles wat er nog zit!!!
Doe maar EV,soms kan het te confronterend zijn klopt.
Loop er niet van weg,mss. kunnen wij je helpen/steunen.
Ik denk dat ik nu maar even wegga van dit topic. Moet straks nog werken en het roept allemaal wel heel veel emoties op, op het moment. Alles wat er nog zit!!!
Doe maar EV,soms kan het te confronterend zijn klopt.
Loop er niet van weg,mss. kunnen wij je helpen/steunen.
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:21
quote:Face2 schreef op 21 oktober 2008 @ 11:39:
Feliciaatje is er geen mogelijkheid weer terug te komen op dat punt dan dat het goed zat?
Hum ja daar heb je het steeds over begrijp ik wel.
Maar toch?
Weet je zelf waar dat aan ligt?
Aan jullie beide aan hem alleen?Aan jou alleen wel mss.?
Realiseren, jullie pasten toen wel bij elkaar en nu niet ,meer maar je dat in alle macht toch vast wilt houden omdat het ooit wel goed was?
Het ligt iig niet alleen aan mij.
Om etiketblij te gaan doen. De psych had het over die onrijpe structuur. Daarnaast: stemmingswisselingen (wrs dysthyme stoornis), sterk vermijdend gedrag, ernstige problemen met intimiteit, ernstige conflicten binnenin met afhankelijkheid en autonomie, geen autoriteit verdragen, geen duidelijke identiteit dus ook zelf niet weten hoe hij om moet gaan met dingen, superioriteits- versus inferioriteitscomplex en nog wat feestelijkheden.
Nou zal ik niet beweren dat ik de makkelijkste ben. Maar dit pakket van hem vereist de Maagd Maria icm een engel van geduld. Iig geen mens van vlees en bloed zijn met eigen (hoe durf ik?!) verlangens, behoeften en irritatie bij dit soort conflicten. Ik moet het prima vinden dat hij dan weer in me op wil lossen en vervolgens tegen mijn schenen staat te schoppen omdat ik sterker ben dan hij in zijn optiek.
De reden dat ik dit de eerste twee jaar niet zo ervoer was omdat we veel gereisd hebben. Wij samen. De wereld een groot avontuur van oneindige mogelijkheden en nauwelijks verplichtingen. Heerlijk maar ik heb nooit gedacht dat het zo zou blijven. Hij wil dat het zo is, dat dat de realiteit is. Dan is hij leuk, dan kan hij wel positief zijn, dan kan hij er wel voor me zijn. De voorwaarden zijn.... lastig te verwezenlijken .
Het is iets geks, echt je best doen, echt echt echt alle inspiratie, alle wilskracht, al het inzicht in jezelf omhoog te halen en er nergens mee te komen. Dit is een muur waar ik niet doorheen kom, hoeveel liefdevolle, oprechte intenties ik ook heb.
Ik hoop dat het de psych wel lukt. Want feit is, er zit echt een leuke man in. Gekooid in dit ongelukkige kind, dat wel. Het is zonde. Ik weet wat nare mensen zijn, ik weet welke mensen echt egocentrische trutten of klootzakken zijn. Als hij een klootzak was, zou ik weglopen. Dat trek ik niet. Maar er zit wel een goed mens in. Dat is geen illusie. Maar dat egocentrische kind is ook geen illusie. Daar moet ik het mee doen. En dat wil ik ook niet.
Ik wil die leuke man die ik eerst had. Onder normale omstandigheden. Of we vertrekken naar een onbewoond eiland met 1 kokosnotenboom. Altijd nog een optie .
Of... ik ga weg en ik laat het los. Niet langer zeggen: het wordt wel beter, ooit.
Ik weet het niet.
Feliciaatje is er geen mogelijkheid weer terug te komen op dat punt dan dat het goed zat?
Hum ja daar heb je het steeds over begrijp ik wel.
Maar toch?
Weet je zelf waar dat aan ligt?
Aan jullie beide aan hem alleen?Aan jou alleen wel mss.?
Realiseren, jullie pasten toen wel bij elkaar en nu niet ,meer maar je dat in alle macht toch vast wilt houden omdat het ooit wel goed was?
Het ligt iig niet alleen aan mij.
Om etiketblij te gaan doen. De psych had het over die onrijpe structuur. Daarnaast: stemmingswisselingen (wrs dysthyme stoornis), sterk vermijdend gedrag, ernstige problemen met intimiteit, ernstige conflicten binnenin met afhankelijkheid en autonomie, geen autoriteit verdragen, geen duidelijke identiteit dus ook zelf niet weten hoe hij om moet gaan met dingen, superioriteits- versus inferioriteitscomplex en nog wat feestelijkheden.
Nou zal ik niet beweren dat ik de makkelijkste ben. Maar dit pakket van hem vereist de Maagd Maria icm een engel van geduld. Iig geen mens van vlees en bloed zijn met eigen (hoe durf ik?!) verlangens, behoeften en irritatie bij dit soort conflicten. Ik moet het prima vinden dat hij dan weer in me op wil lossen en vervolgens tegen mijn schenen staat te schoppen omdat ik sterker ben dan hij in zijn optiek.
De reden dat ik dit de eerste twee jaar niet zo ervoer was omdat we veel gereisd hebben. Wij samen. De wereld een groot avontuur van oneindige mogelijkheden en nauwelijks verplichtingen. Heerlijk maar ik heb nooit gedacht dat het zo zou blijven. Hij wil dat het zo is, dat dat de realiteit is. Dan is hij leuk, dan kan hij wel positief zijn, dan kan hij er wel voor me zijn. De voorwaarden zijn.... lastig te verwezenlijken .
Het is iets geks, echt je best doen, echt echt echt alle inspiratie, alle wilskracht, al het inzicht in jezelf omhoog te halen en er nergens mee te komen. Dit is een muur waar ik niet doorheen kom, hoeveel liefdevolle, oprechte intenties ik ook heb.
Ik hoop dat het de psych wel lukt. Want feit is, er zit echt een leuke man in. Gekooid in dit ongelukkige kind, dat wel. Het is zonde. Ik weet wat nare mensen zijn, ik weet welke mensen echt egocentrische trutten of klootzakken zijn. Als hij een klootzak was, zou ik weglopen. Dat trek ik niet. Maar er zit wel een goed mens in. Dat is geen illusie. Maar dat egocentrische kind is ook geen illusie. Daar moet ik het mee doen. En dat wil ik ook niet.
Ik wil die leuke man die ik eerst had. Onder normale omstandigheden. Of we vertrekken naar een onbewoond eiland met 1 kokosnotenboom. Altijd nog een optie .
Of... ik ga weg en ik laat het los. Niet langer zeggen: het wordt wel beter, ooit.
Ik weet het niet.
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:35
Felicia, ik vind het mooi en sterk dat je je realiseert hoe hoop jouw reddingsvlot geweest is als kind. Wist je dat reizen die 'valse hoop' enorm triggert? En verliefd zijn ook een vorm van 'valse hoop' is? (ik blijf maar bij de Ingeborg Bosch-terminologie die ik goed ken)
De vraag is dus of je met je man ooit allebei vanuit jullie volwassen-bewustzijn een leuke relatie hebben gehad.
En de vraag is ook of het hoopvolle, dat het ooit weer goedkomt, niet heel gevaarlijk is in deze situatie. Je weet welke vrouwen lang blijven bij 'moeilijke', of mishandelende mannen he, dat zijn de vrouwen die hopen dat het goedkomt. En die gaan er uiteindelijk het ergste aan onderdoor.
Maar het gaat verder, die hoop. Ook de hoop dat er ooit iemand is die aan jouw behoeften kan voldoen is vals. Ik zeg niet dat er geen leukere relaties mogelijk zijn, of dat er geen mannen zijn met wie je nog een kind wilt en zult krijgen. Maar waar jij diep van binnen op hoopt, dat kan niet meer. Erg he?
De vraag is dus of je met je man ooit allebei vanuit jullie volwassen-bewustzijn een leuke relatie hebben gehad.
En de vraag is ook of het hoopvolle, dat het ooit weer goedkomt, niet heel gevaarlijk is in deze situatie. Je weet welke vrouwen lang blijven bij 'moeilijke', of mishandelende mannen he, dat zijn de vrouwen die hopen dat het goedkomt. En die gaan er uiteindelijk het ergste aan onderdoor.
Maar het gaat verder, die hoop. Ook de hoop dat er ooit iemand is die aan jouw behoeften kan voldoen is vals. Ik zeg niet dat er geen leukere relaties mogelijk zijn, of dat er geen mannen zijn met wie je nog een kind wilt en zult krijgen. Maar waar jij diep van binnen op hoopt, dat kan niet meer. Erg he?
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:37
En EV, Feliciaatje en anderen: bedankt voor jullie nostalgische mijmeringen bij het zwanger zijn (en jullie waarschuwingen)
Het is soms heel goed om dat van een ander te horen om je de rijkdom ervan te realiseren. Ik heb een heel bewegelijk mannetje bij me, de hele dag, en dat is inderdaad erg gezellig en bijzonder!
Het is soms heel goed om dat van een ander te horen om je de rijkdom ervan te realiseren. Ik heb een heel bewegelijk mannetje bij me, de hele dag, en dat is inderdaad erg gezellig en bijzonder!
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:58
Dat zeg je heel scherp MissMara. En het klopt, ik besef dat steeds meer. En ook wat een valkuil het is.
Mijn hoop an sich is niet slecht. Zolang ik het bij mezelf houd. Want dan is het altijd terecht geweest, mijn leven is veel beter en leuker geworden, ik ben een veel optimistischer en gelukkiger mens geworden. Dat is me niet aan komen waaien, dat heb ik zelf gedaan. En hoop en vertrouwen hebben me daar bij geholpen. En liefde nu ik erover nadenk. Klopt die cliche drie-eenheid toch nog .
Maar datgene wat mij drijft, dat oervertrouwen, wat zo normaal en vanzelfsprekend is voor mij, is dat voor sommige anderen niet. Datgene wat mij steunt, voortstuwt, de richting wijst, heeft mijn man helemaal niet. Ik kan het me niet eens voorstellen hoe reddeloos verloren je je dan voelt. Want hoe verloren ik me ook voelde, ik wist dat ik het niet was. En dus dat het niet klopte. En dan sta je vanzelf weer op.
Het is voor mij heel moeilijk te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. En dat dat vaak betekent dat het ook zo blijft. Voor mij is alles zo beweeglijk, zo vol groei en mogelijkheden. Zo... blij ook ergens. Er is niks wat is zoals het is. Het kan vanalles zijn. De kern hetzelfde en stabiel, de rest keuzes. Laten die keuzes dan positief en constructief zijn.
Dat dat moeilijk is snap ik. Maar dat het onmogelijk is, nee daar kan ik niet bij.
Zo nekt hoop me. En daarom moet ik het lekker bij mij houden. Valt niet mee, het is nogal een levenslustig onderdeel wat graag wil delen in de vreugd. God ik ben hopeloos .
Maar dankjewel . Het verheldert weer.
Mijn hoop an sich is niet slecht. Zolang ik het bij mezelf houd. Want dan is het altijd terecht geweest, mijn leven is veel beter en leuker geworden, ik ben een veel optimistischer en gelukkiger mens geworden. Dat is me niet aan komen waaien, dat heb ik zelf gedaan. En hoop en vertrouwen hebben me daar bij geholpen. En liefde nu ik erover nadenk. Klopt die cliche drie-eenheid toch nog .
Maar datgene wat mij drijft, dat oervertrouwen, wat zo normaal en vanzelfsprekend is voor mij, is dat voor sommige anderen niet. Datgene wat mij steunt, voortstuwt, de richting wijst, heeft mijn man helemaal niet. Ik kan het me niet eens voorstellen hoe reddeloos verloren je je dan voelt. Want hoe verloren ik me ook voelde, ik wist dat ik het niet was. En dus dat het niet klopte. En dan sta je vanzelf weer op.
Het is voor mij heel moeilijk te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. En dat dat vaak betekent dat het ook zo blijft. Voor mij is alles zo beweeglijk, zo vol groei en mogelijkheden. Zo... blij ook ergens. Er is niks wat is zoals het is. Het kan vanalles zijn. De kern hetzelfde en stabiel, de rest keuzes. Laten die keuzes dan positief en constructief zijn.
Dat dat moeilijk is snap ik. Maar dat het onmogelijk is, nee daar kan ik niet bij.
Zo nekt hoop me. En daarom moet ik het lekker bij mij houden. Valt niet mee, het is nogal een levenslustig onderdeel wat graag wil delen in de vreugd. God ik ben hopeloos .
Maar dankjewel . Het verheldert weer.
