Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 22 oktober 2008 om 22:26
[quote]Elmervrouw schreef op 22 oktober 2008 @ 20:14:
Wel of niet braaf en netjes EV,je hebt het gedaan,moest het doen, en het lucht op en dáár gaat het om.En tuurlijk ben je bang voor wat voor reacties hier van komen.logisch.
Grenzen stellen wat je nooit eerder deed stel je nu.
Dat is nieuw van jouw kant en voor de andere partij.
Je laat niet meer met je sollen.
Je hebt de vruchten daar nog van tegoed,en die komen ook wel.
Hoe vreselijk moeilijk maar sta erboven meid,het zegt meer over hun dan over jou hou dat in acht.
.
Ik heb pas geleden ook een vriendschap op nul hebben te zetten.Ik had altijd al wel mijn gedachten daar over maar ze had me enorm gekwetst met een opmerking waarvan ik alleen maar kon besluiten nou dit is geen vriendin.
Alles konden we bij elkaar potjes breken maar deze keer ging ze te ver.
Téver want de opmerking en al wat ze zei moest ik gewoon go with the flow nemen zei ze toen ik vroeg waarom zeg je dat?.
Ja wat is dan nog serieus dan van wat ze zegt?
En een jaar geleden een andere vriendin die bleek mij gewoon te gebruiken voor haar eigen onzekerheid en ik alleen maar op de bres wilde komen in lastige situaties.
Tsja en dan blijf je alleen over besef ik nu.
Maar dat vind ik niet erg ik ben altijd al 1op1 geweest.
Ik zal ook hier dus opnieuw hebben te beginnen.
In alles dus een nieuwe start maken, zo ook vriendschappen.
Het is goed zo,ik ben blij dat ik heb durven te zeggen dat ik geen contact meer wil.
Nouja,lang stuk geworden.
Iig. hoe is het verder met de rest?
Fijne dag iig. voor allen.
Wel of niet braaf en netjes EV,je hebt het gedaan,moest het doen, en het lucht op en dáár gaat het om.En tuurlijk ben je bang voor wat voor reacties hier van komen.logisch.
Grenzen stellen wat je nooit eerder deed stel je nu.
Dat is nieuw van jouw kant en voor de andere partij.
Je laat niet meer met je sollen.
Je hebt de vruchten daar nog van tegoed,en die komen ook wel.
Hoe vreselijk moeilijk maar sta erboven meid,het zegt meer over hun dan over jou hou dat in acht.
.
Ik heb pas geleden ook een vriendschap op nul hebben te zetten.Ik had altijd al wel mijn gedachten daar over maar ze had me enorm gekwetst met een opmerking waarvan ik alleen maar kon besluiten nou dit is geen vriendin.
Alles konden we bij elkaar potjes breken maar deze keer ging ze te ver.
Téver want de opmerking en al wat ze zei moest ik gewoon go with the flow nemen zei ze toen ik vroeg waarom zeg je dat?.
Ja wat is dan nog serieus dan van wat ze zegt?
En een jaar geleden een andere vriendin die bleek mij gewoon te gebruiken voor haar eigen onzekerheid en ik alleen maar op de bres wilde komen in lastige situaties.
Tsja en dan blijf je alleen over besef ik nu.
Maar dat vind ik niet erg ik ben altijd al 1op1 geweest.
Ik zal ook hier dus opnieuw hebben te beginnen.
In alles dus een nieuwe start maken, zo ook vriendschappen.
Het is goed zo,ik ben blij dat ik heb durven te zeggen dat ik geen contact meer wil.
Nouja,lang stuk geworden.
Iig. hoe is het verder met de rest?
Fijne dag iig. voor allen.
donderdag 23 oktober 2008 om 08:44
Grenzen stellen kan soms ten koste gaan van vreindschappen.
Vriendschappen die ,waarvan je meende/uit kon gaan, waardevol waren maar nu niet meer.
Mensen komen/neem je mee op je pad maar kunnen ook weer gaan.
Je hebt een tijd(lang) samen kunnen zijn maar jullie paden scheiden weer.Soms is dat jammer,soms word je gedwongen daartoe,en soms loopt het gewoon zo.
Vwb. je familie kan dat soms een vreselijk besluit zijn maar als het jou ten goede komt heb je te besluiten, hoe moeilijk ook.
Vriendschappen die ,waarvan je meende/uit kon gaan, waardevol waren maar nu niet meer.
Mensen komen/neem je mee op je pad maar kunnen ook weer gaan.
Je hebt een tijd(lang) samen kunnen zijn maar jullie paden scheiden weer.Soms is dat jammer,soms word je gedwongen daartoe,en soms loopt het gewoon zo.
Vwb. je familie kan dat soms een vreselijk besluit zijn maar als het jou ten goede komt heb je te besluiten, hoe moeilijk ook.
donderdag 23 oktober 2008 om 10:15
Go.Mo. ook ElmerV.
Maak er maar een, zo mogelijk kan, rustige dag van.Ook al zal het gaan over de/jou dingen i/h leven.
Ik kreeg vanochtend rond 9u. een pracht gemengde bos lichtgele bloemen van mijn werk bezorgd.
Geel is niet mijn kleur maar ik waardeer het enorm.
De rozen ertussen zijn wel creme-wit .Mijn favoriete kleur vwb. bloemen.Reine kleur.
Maak er maar een, zo mogelijk kan, rustige dag van.Ook al zal het gaan over de/jou dingen i/h leven.
Ik kreeg vanochtend rond 9u. een pracht gemengde bos lichtgele bloemen van mijn werk bezorgd.
Geel is niet mijn kleur maar ik waardeer het enorm.
De rozen ertussen zijn wel creme-wit .Mijn favoriete kleur vwb. bloemen.Reine kleur.
donderdag 23 oktober 2008 om 12:31
donderdag 23 oktober 2008 om 18:21
Hallo lieve allemaal, ik kom jullie even een knuffel brengen.
Wat is er hier weer veel gebeurd in de tussentijd en EV, wat
goed dat je zo je grenzen stelt!
Ik merk aan mezelf dat ik heel erg op twee gedachten hink wb. dit topic.
Aan de ene kant wil ik hier heel graag lezen en schrijven omdat het me zoveel inzicht geeft, aan de andere kant wil ik het mijden omdat het zoveel omhoog haalt. Daar komt bij dat ik nu door de vakantie ook niet mijn werk als "bliksemafleider" heb en ik merk dat mijn gedachten daardoor, weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen, "sneller gaan dan ik kan hebben".
Had mijn dagen gisteren en vandaag dan ook heel bewust vol gepland en dat helpt wel een beetje. Meteen een hele goede oefening want dan moet ik dus mensen gaan vragen of ik welkom ben en dat vind ik altijd weer een drempel(tje).
Vanmiddag had ik de zoon van een vriendin over de vloer en dat vind ik heerlijk.
Lekker keutelen, liedjes zingen op de fiets, ik kan daar zo van genieten en tegelijkertijd weet ik ook wel heel zeker dat ik geen kinderen wil.
Vraag me wel af waarom niet (want ik ben echt heel leuk met kinderen en soms is het hier net de zoete inval) maar ik geloof dat Zusje78 wel de kern raakt.
Ik ben nu 34 en krijg in mijn omgeving regelmatig de vraag of ik kinderen heb, dan wel wil.
Op mijn antwoord dat ik ze niet wil (oké, ik zeg nooit nooit) volgt steevast dat ze het niet snappen. "Jij bent zo gek met kinderen".
Ja dat wéét ik wel, maar mijn gevoel zegt iets anders.
Vind het zo moeilijk, ga aan mezelf twijfelen *zucht*
Even voor het geval ik wat naïef overkom, ik besef wel dat een dagje keutelen niet te vergelijken is met het moederschap.
Ik ga zo uit eten met een vriendin, zal dit vraagstuk ook nog eens even bij haar op tafel gooien. En verder: alle wijze woorden zijn zeer welkom!
Fijne avond allemaal,
liefs, Em
Wat is er hier weer veel gebeurd in de tussentijd en EV, wat
goed dat je zo je grenzen stelt!
Ik merk aan mezelf dat ik heel erg op twee gedachten hink wb. dit topic.
Aan de ene kant wil ik hier heel graag lezen en schrijven omdat het me zoveel inzicht geeft, aan de andere kant wil ik het mijden omdat het zoveel omhoog haalt. Daar komt bij dat ik nu door de vakantie ook niet mijn werk als "bliksemafleider" heb en ik merk dat mijn gedachten daardoor, weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen, "sneller gaan dan ik kan hebben".
Had mijn dagen gisteren en vandaag dan ook heel bewust vol gepland en dat helpt wel een beetje. Meteen een hele goede oefening want dan moet ik dus mensen gaan vragen of ik welkom ben en dat vind ik altijd weer een drempel(tje).
Vanmiddag had ik de zoon van een vriendin over de vloer en dat vind ik heerlijk.
Lekker keutelen, liedjes zingen op de fiets, ik kan daar zo van genieten en tegelijkertijd weet ik ook wel heel zeker dat ik geen kinderen wil.
Vraag me wel af waarom niet (want ik ben echt heel leuk met kinderen en soms is het hier net de zoete inval) maar ik geloof dat Zusje78 wel de kern raakt.
Ik ben nu 34 en krijg in mijn omgeving regelmatig de vraag of ik kinderen heb, dan wel wil.
Op mijn antwoord dat ik ze niet wil (oké, ik zeg nooit nooit) volgt steevast dat ze het niet snappen. "Jij bent zo gek met kinderen".
Ja dat wéét ik wel, maar mijn gevoel zegt iets anders.
Vind het zo moeilijk, ga aan mezelf twijfelen *zucht*
Even voor het geval ik wat naïef overkom, ik besef wel dat een dagje keutelen niet te vergelijken is met het moederschap.
Ik ga zo uit eten met een vriendin, zal dit vraagstuk ook nog eens even bij haar op tafel gooien. En verder: alle wijze woorden zijn zeer welkom!
Fijne avond allemaal,
liefs, Em
donderdag 23 oktober 2008 om 19:49
MissMara, heb ik je vraag duidelijk beantwoord? Wat vinden jullie trouwens van mijn antwoord..
Zo EV, je geeft je grenzen aan. Van gedoe achter mijn rug om zou ik ook woest worden. Dan mag je best vertellen wat je er van vindt. En inderdaad, de wereld is niet vergaan.
Ik voel me niet lekker in mijn vel. Voel me moe, verdrietig en heb moeite om genoeg te eten. Gister een telefoontje van mijn bevallen vriendin gekregen. Ze is nu thuis maar helemaal kapot lichamelijk en geestelijk. Ze hebben een bezoekstop en het kan wel een weekje duren voor ze me weer belt.
Ik vind het heel begrijpelijk maar wel moeilijk. Zij is één van degenen op wie ik terug kan vallen en dat ze nu niet beschikbaar is voelt wat eenzaam. Heb mezelf toegesproken dat ik het alleen moet doen. Dat dat wat anders is dan eenzaamheid. Maar zij is niet verantwoordelijk voor mijn welzijn. Ze voegt wel een hoop plezier toe.
Verder weet ik dat als ik zo ziek zou zijn geweest dat ik dan ook even niks wil. En ze heeft nu ook een kleine jongen om voor te zorgen. Omdat hij te vroeg geboren is, moeten ze wat alerter zijn en is hij nog wat zwakker. En ik denk dat nu tot haar doordringt wat er fout had kunnen gaan. En dat haar zwangerschap een totaal ander einde had dan ze voor ogen had.
Zo EV, je geeft je grenzen aan. Van gedoe achter mijn rug om zou ik ook woest worden. Dan mag je best vertellen wat je er van vindt. En inderdaad, de wereld is niet vergaan.
Ik voel me niet lekker in mijn vel. Voel me moe, verdrietig en heb moeite om genoeg te eten. Gister een telefoontje van mijn bevallen vriendin gekregen. Ze is nu thuis maar helemaal kapot lichamelijk en geestelijk. Ze hebben een bezoekstop en het kan wel een weekje duren voor ze me weer belt.
Ik vind het heel begrijpelijk maar wel moeilijk. Zij is één van degenen op wie ik terug kan vallen en dat ze nu niet beschikbaar is voelt wat eenzaam. Heb mezelf toegesproken dat ik het alleen moet doen. Dat dat wat anders is dan eenzaamheid. Maar zij is niet verantwoordelijk voor mijn welzijn. Ze voegt wel een hoop plezier toe.
Verder weet ik dat als ik zo ziek zou zijn geweest dat ik dan ook even niks wil. En ze heeft nu ook een kleine jongen om voor te zorgen. Omdat hij te vroeg geboren is, moeten ze wat alerter zijn en is hij nog wat zwakker. En ik denk dat nu tot haar doordringt wat er fout had kunnen gaan. En dat haar zwangerschap een totaal ander einde had dan ze voor ogen had.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:03
quote:hanke321 schreef op 21 oktober 2008 @ 23:33:
Artemis, ik zal blij zijn als je weer terug bent.
En hoe vergaat het jou Setter?
Wat ontzettend lief dat je aan me blijft denken Hanke! Je bent een schat
Gaat goed hier, ik laat het onderwerp 'moeder' steeds meer rusten. Vorige week vroeg een buurvrouw (die op de honden heeft gepast afgelopen zomer) mij naar mijn verhaal wat vorig jaar in een landelijk weekblad is geplaatst nadat ik geïnterviewd was door een medeforumster. Ze wilde het graag lezen en of ik dat goed vond? Uiteraard vond ik dat goed omdat ik het al een hele poos geleden een plek heb gegeven.
Ik heb het blad gistermiddag opgehaald en ze vertelde me dat ze best geschrokken was van mijn verhaal. 'Wat moet jij ongelooflijk eenzaam geweest zijn, en wat moet jouw moeder ongelukkig geweest zijn", waren haar woorden. Ik kon het alleen maar beamen. Later bedacht ik me dat mijn moeder al haar ongelukkigheid afreageerde op mijn oudste broer, mijn vader en mij. Er bleef er altijd maar eentje buiten schot: het middelste kind.
Tja. Het zij zo. Ik heb er vrede mee voor mijzelf. Klinkt gek, maar toch is het zo. Het enige waar ik moeite mee blijf houden is het gebrek aan contact met mijn vader. Ik merk dat ik bij mannen van mijn vaders leeftijd altijd een warm gevoel heb als ze vriendelijk zijn. Dan doen ze me denken aan mijn vader, en dat is soms best confronterend....
Ik realiseer me dat zij hem bij me weghoudt, dat hij zelf best wel contact wil. Dat hij het niet opzoekt omdat hij loyaal wil zijn aan haar, omdat hij met haar getrouwd is. Misplaatste loyaliteit in mijn ogen, maar ik heb het maar te respecteren.
Na een periode van boosheid jegens hem omdat hij zich zo laat manipuleren door haar, heb ik nu besloten hem toch maar te mailen over hoe het met mij gaat. Ik heb het maar niet over mijn man, want dat ligt nogal gevoelig, maar alleen maar over mijzelf. Dan kan hij lezen als het hem past, reageren wanneer het hem past, en mij vertellen hoe het met hem gaat als hij dat wil. Als dat het maximum is wat ik van hem kan krijgen dan is dat maar zo. Iets is beter dan niets tenslotte.
Maar het doet wel pijn.
Artemis, ik zal blij zijn als je weer terug bent.
En hoe vergaat het jou Setter?
Wat ontzettend lief dat je aan me blijft denken Hanke! Je bent een schat
Gaat goed hier, ik laat het onderwerp 'moeder' steeds meer rusten. Vorige week vroeg een buurvrouw (die op de honden heeft gepast afgelopen zomer) mij naar mijn verhaal wat vorig jaar in een landelijk weekblad is geplaatst nadat ik geïnterviewd was door een medeforumster. Ze wilde het graag lezen en of ik dat goed vond? Uiteraard vond ik dat goed omdat ik het al een hele poos geleden een plek heb gegeven.
Ik heb het blad gistermiddag opgehaald en ze vertelde me dat ze best geschrokken was van mijn verhaal. 'Wat moet jij ongelooflijk eenzaam geweest zijn, en wat moet jouw moeder ongelukkig geweest zijn", waren haar woorden. Ik kon het alleen maar beamen. Later bedacht ik me dat mijn moeder al haar ongelukkigheid afreageerde op mijn oudste broer, mijn vader en mij. Er bleef er altijd maar eentje buiten schot: het middelste kind.
Tja. Het zij zo. Ik heb er vrede mee voor mijzelf. Klinkt gek, maar toch is het zo. Het enige waar ik moeite mee blijf houden is het gebrek aan contact met mijn vader. Ik merk dat ik bij mannen van mijn vaders leeftijd altijd een warm gevoel heb als ze vriendelijk zijn. Dan doen ze me denken aan mijn vader, en dat is soms best confronterend....
Ik realiseer me dat zij hem bij me weghoudt, dat hij zelf best wel contact wil. Dat hij het niet opzoekt omdat hij loyaal wil zijn aan haar, omdat hij met haar getrouwd is. Misplaatste loyaliteit in mijn ogen, maar ik heb het maar te respecteren.
Na een periode van boosheid jegens hem omdat hij zich zo laat manipuleren door haar, heb ik nu besloten hem toch maar te mailen over hoe het met mij gaat. Ik heb het maar niet over mijn man, want dat ligt nogal gevoelig, maar alleen maar over mijzelf. Dan kan hij lezen als het hem past, reageren wanneer het hem past, en mij vertellen hoe het met hem gaat als hij dat wil. Als dat het maximum is wat ik van hem kan krijgen dan is dat maar zo. Iets is beter dan niets tenslotte.
Maar het doet wel pijn.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 23 oktober 2008 om 20:05
Ha Hanke!
Ik moest er even over nadenken, en dat idee om religieuze te worden is nieuw voor mij, wil je daar meer over kwijt? Wat trekt je? Wat denk je daarin te vinden? En nee, daar past een kind niet echt in, in dat plaatje!
Ik kan me goed voorstellen dat het naar is dat je vriendin niet bereikbaar is voor je en dat ze even genoeg heeft aan haar eigen sores. Is het een idee om het lijntje open te houden door regelmatig stukjes aan haar te schrijven en dat dan als een brief te posten? Brieven schrijven is lekker ouderwets en fijn voor zender en ontvanger! En je belast haar er niet mee, terwijl jullie toch contact hebben.
Dat eten zal inderdaad de oorzaak zijn van een deel van je slappe futloze gevoel. Ik heb ook wel eens dat het er een beetje bij inschiet, maar er zijn wel trucs: haal wat bananen en noten in huis, kook een eitje, daar knap je echt van op! Kun je bedenken wat je voor jezelf zou doen als je een lieve hartsvriendin van jezelf was? Hoe zou je jezelf dan nu verwennen? Wat denk je dat Hanke nodig heeft? En kun je dat (deels) aan haar geven?
1609: als jouw gevoel zegt dat het moederschap niet goed voor je is, hoe weet je dan of dat je 'oude', door anderen jouw aangeleerde gevoel van tekortschieten is of een gevoel dat oprecht correspondeert met jouw vermogens?
Ik moest er even over nadenken, en dat idee om religieuze te worden is nieuw voor mij, wil je daar meer over kwijt? Wat trekt je? Wat denk je daarin te vinden? En nee, daar past een kind niet echt in, in dat plaatje!
Ik kan me goed voorstellen dat het naar is dat je vriendin niet bereikbaar is voor je en dat ze even genoeg heeft aan haar eigen sores. Is het een idee om het lijntje open te houden door regelmatig stukjes aan haar te schrijven en dat dan als een brief te posten? Brieven schrijven is lekker ouderwets en fijn voor zender en ontvanger! En je belast haar er niet mee, terwijl jullie toch contact hebben.
Dat eten zal inderdaad de oorzaak zijn van een deel van je slappe futloze gevoel. Ik heb ook wel eens dat het er een beetje bij inschiet, maar er zijn wel trucs: haal wat bananen en noten in huis, kook een eitje, daar knap je echt van op! Kun je bedenken wat je voor jezelf zou doen als je een lieve hartsvriendin van jezelf was? Hoe zou je jezelf dan nu verwennen? Wat denk je dat Hanke nodig heeft? En kun je dat (deels) aan haar geven?
1609: als jouw gevoel zegt dat het moederschap niet goed voor je is, hoe weet je dan of dat je 'oude', door anderen jouw aangeleerde gevoel van tekortschieten is of een gevoel dat oprecht correspondeert met jouw vermogens?
donderdag 23 oktober 2008 om 20:05
En nu rollen er weer tranen natuurlijk...ik schrijf en lees hier niet zoveel meer omdat ik iedere keer tranen voel bij andermans verhalen en omdat ik iedere keer weer geconfronteerd word met mijn eigen verdriet. En daar heb ik niet altijd evenveel zin in. Sorry....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 23 oktober 2008 om 20:18
Je hoeft je niet te verontschuldigen Setter. Soms kun je geen zin in dit topic hebben, je bent toch niet verplicht om hier te lezen of te posten toch! Als jouw leven in een andere fase komt, en dit topic er niet meer bij hoort, dan is een natuurlijk iets en dan moet je je niet forceren uit een soort beleefdheid.
Hoe je over dat mailen naar je schrijft klinkt alsof de boel meer een plek heeft, ook al blijft het een moeilijk punt.
Ik heb je reacties altijd erg op prijs gesteld, zo warm en liefdevol. Heb er veel aan.
Lieve MissMara, de bananen en de gemengde noten zijn vanmiddag van de supermarkt naar mij verhuisd. Heb chinees laten bezorgen en heb nu voor de 2e keer ervan gegeten.
Vanmiddag mijn koelvriescombinatie een grote schoonmaakbeurt gegeven en staan stampvoeten en huilen van frustratie omdat ik het onderste rekje in de deur er niet in kreeg! Kennen jullie dat?
Hoe je over dat mailen naar je schrijft klinkt alsof de boel meer een plek heeft, ook al blijft het een moeilijk punt.
Ik heb je reacties altijd erg op prijs gesteld, zo warm en liefdevol. Heb er veel aan.
Lieve MissMara, de bananen en de gemengde noten zijn vanmiddag van de supermarkt naar mij verhuisd. Heb chinees laten bezorgen en heb nu voor de 2e keer ervan gegeten.
Vanmiddag mijn koelvriescombinatie een grote schoonmaakbeurt gegeven en staan stampvoeten en huilen van frustratie omdat ik het onderste rekje in de deur er niet in kreeg! Kennen jullie dat?
donderdag 23 oktober 2008 om 20:50
En ik ken het Hanke, van dat rekje. Mijn man heeft ook wel een paar keer stomverbaasd om een hoekje gekeken als iets niet lukte en ik zwaar pissig en daarna hysterisch huilend reageerde. Niet vaak gebeurd maar die paar keer waren voor mij echt een teken dat ik duidelijk het gevoel had geen grip te hebben op dingen. En dan kan dat kuttige rotrekje er niet meer bij .
Ik had het toevallig een aantal weken terug (toen net de bom ontploft was) en ik eindelijk "mijn kamer" heb opgeruimd. Was een rommelhok en ik zat er al langer over te denken om er mijn schilder- en studeerplek van te maken. Er staat een loeizware tafel in, massief hout. En ik heb staan vechten, trekken, duwen, schelden tegen die tafel en het kreng waagde het ook nog om op mijn grote teen te belanden. Heeft hem een schop bezorgd. Hij moest anders staan. En ik ging, no way!!!!, niet de hulp van mijn man vragen want ik wilde het zelluf doen (enorm volwassen, afijn laten we het een oefening in grenzen aangeven en zelf mijn ruimte claimen noemen ). Hij zou pas uren later thuis zijn en die kamer werd nog die dag van mij! Een week rondgelopen met rugklachten. Eigenwijze muts. Wel gelukt trouwens...
Ik had het toevallig een aantal weken terug (toen net de bom ontploft was) en ik eindelijk "mijn kamer" heb opgeruimd. Was een rommelhok en ik zat er al langer over te denken om er mijn schilder- en studeerplek van te maken. Er staat een loeizware tafel in, massief hout. En ik heb staan vechten, trekken, duwen, schelden tegen die tafel en het kreng waagde het ook nog om op mijn grote teen te belanden. Heeft hem een schop bezorgd. Hij moest anders staan. En ik ging, no way!!!!, niet de hulp van mijn man vragen want ik wilde het zelluf doen (enorm volwassen, afijn laten we het een oefening in grenzen aangeven en zelf mijn ruimte claimen noemen ). Hij zou pas uren later thuis zijn en die kamer werd nog die dag van mij! Een week rondgelopen met rugklachten. Eigenwijze muts. Wel gelukt trouwens...
donderdag 23 oktober 2008 om 21:00
quote:Elmervrouw schreef op 22 oktober 2008 @ 20:14:
[...]
Hier herken ik mij ook in.
Laatst zei mijn beste vriendin, waar EM ook bij was: het zal bij jou nooit rustig worden. EM schrok zich rot. Hij had dus duidelijk wél gehoopt dat het allemaal een keer rustiger zou worden. Maar ik krijg gewoon steeds weer allerlei dingen op mijn pad waar ik iets mee moet.
Moet niet, natuurlijk. Maar wil. Ik kan het niet laten liggen.
Dit is trouwens weer zo herkenbaar terug EV. Mijn man is dat ook gaan begrijpen. Het zal nooit rustig worden met mij. Hij vindt het vreselijk en leuk tegelijkertijd. Dat is een deel van zijn dilemma met mij.
Het gekke is wel dat ik over het algemeen heel kalm oog. Ook vaak me kalm voel. Maar ik voel me gewoon vredig in een wervelstorm. Mijn wervelstorm. Misschien is dat het. Want het is weleens gek wanneer mensen zeggen dat ze zo kalm worden van mij, dat ik vaak zo sereen ben. Dan denk ik echt: je moest 's weten! Mijn man ervaart dat net zo, dat hij zich vredig voelt bij me. Totdat hij dan weer 's ontdekt wat er allemaal gist en broeit. Niet eens zozeer relatietechnisch maar gewoon in het algemeen en meerendeel juist heel positief. Maar het staat nooit stil.
Gekke paradox.
[...]
Hier herken ik mij ook in.
Laatst zei mijn beste vriendin, waar EM ook bij was: het zal bij jou nooit rustig worden. EM schrok zich rot. Hij had dus duidelijk wél gehoopt dat het allemaal een keer rustiger zou worden. Maar ik krijg gewoon steeds weer allerlei dingen op mijn pad waar ik iets mee moet.
Moet niet, natuurlijk. Maar wil. Ik kan het niet laten liggen.
Dit is trouwens weer zo herkenbaar terug EV. Mijn man is dat ook gaan begrijpen. Het zal nooit rustig worden met mij. Hij vindt het vreselijk en leuk tegelijkertijd. Dat is een deel van zijn dilemma met mij.
Het gekke is wel dat ik over het algemeen heel kalm oog. Ook vaak me kalm voel. Maar ik voel me gewoon vredig in een wervelstorm. Mijn wervelstorm. Misschien is dat het. Want het is weleens gek wanneer mensen zeggen dat ze zo kalm worden van mij, dat ik vaak zo sereen ben. Dan denk ik echt: je moest 's weten! Mijn man ervaart dat net zo, dat hij zich vredig voelt bij me. Totdat hij dan weer 's ontdekt wat er allemaal gist en broeit. Niet eens zozeer relatietechnisch maar gewoon in het algemeen en meerendeel juist heel positief. Maar het staat nooit stil.
Gekke paradox.
donderdag 23 oktober 2008 om 21:12
donderdag 23 oktober 2008 om 21:13
En ik zit na te denken over dat moederschap en het verantwoordelijkheidsgevoel dat Zusje aankaart. Dat ken ik dus niet op die manier. Ben daarvoor teveel een einzelganger geweest denk ik. Ik voel me wel betrokken en ik leef mee, vroeger ook, maar verantwoordelijkheid heb ik alleen als heel aanwezig ervaren binnen mijn relaties en nu met mijn kind. En nu ook trouwens meer met mijn familie maar dat zal nooit helemaal vanzelf gaan. Bij mijn kind en relatie wel.
Dus dat is nooit een issue geweest. Ik denk wel dat als ik een kind had moeten plannen, ik wat meer beren op de weg had gezien en wat meer gepiekerd over: kan ik dat wel? moet ik dat nou wel doen?
Nu ben ik toen ik me heel gelukkig en veilig en tevreden voelde zwanger geraakt, niet geheel gepland, ook niet compleet ongepland, meer zoiets van: als het gebeurt, dan is dat goed. En dat was en is het ook.
Ik had het zelf niet willen missen. Die natuurlijke, vanzelfsprekende verbondenheid. Mijn kind. Mijn bloed, mijn hart, me meer nabij dan mijn eigen huid. De verantwoordelijkheid die erbij komt kijken vloeit hierin over, heel gewoon, zonder erover na te denken. Zij is het mooiste van mij, als iets me inspireert tot actief liefdevol en zorgzaam zijn voor mijzelf en voor anderen is het wel de komst van mijn dochter geweest. Ik ben dat veel beter gaan begrijpen, hoe dat nou werkt.
Ik heb me nooit kunnen hechten aan mijn moeder. Ik merk dat mijn dochter zich wel heeft kunnen hechten aan mij. Dat heelt. En dat hecht mij ook, niet zozeer aan haar, dat is niet haar rol, maar het heeft me gehecht aan het leven.
Ik kan me wel iets voorstellen bij de reserves en ik vind ook echt niet dat iedereen maar kinderen moet willen hebben. Da's persoonlijk. Maar ik zou het niet laten lopen als je het ergens wel graag wil, alleen bang bent voor de consequenties, of je het kan. Juist dat alleen al, die gedachte, zou aangeven dat je er bewust mee omspringt. En dus anders dan je eigen ouders.
Maar het is soms zeker zwaar als ik tegen mijn eigen beperkingen aanloop omdat ik nooit een fijn, goed voorbeeld heb gehad. En het mezelf weer moet leren. En toch, ook dat is zo waardevol. Dat heelt mij ook weer. Grappig hoe de hele ervaring van moederschap mijn bedrading weer heel anders heeft gelegd.
Dus dat is nooit een issue geweest. Ik denk wel dat als ik een kind had moeten plannen, ik wat meer beren op de weg had gezien en wat meer gepiekerd over: kan ik dat wel? moet ik dat nou wel doen?
Nu ben ik toen ik me heel gelukkig en veilig en tevreden voelde zwanger geraakt, niet geheel gepland, ook niet compleet ongepland, meer zoiets van: als het gebeurt, dan is dat goed. En dat was en is het ook.
Ik had het zelf niet willen missen. Die natuurlijke, vanzelfsprekende verbondenheid. Mijn kind. Mijn bloed, mijn hart, me meer nabij dan mijn eigen huid. De verantwoordelijkheid die erbij komt kijken vloeit hierin over, heel gewoon, zonder erover na te denken. Zij is het mooiste van mij, als iets me inspireert tot actief liefdevol en zorgzaam zijn voor mijzelf en voor anderen is het wel de komst van mijn dochter geweest. Ik ben dat veel beter gaan begrijpen, hoe dat nou werkt.
Ik heb me nooit kunnen hechten aan mijn moeder. Ik merk dat mijn dochter zich wel heeft kunnen hechten aan mij. Dat heelt. En dat hecht mij ook, niet zozeer aan haar, dat is niet haar rol, maar het heeft me gehecht aan het leven.
Ik kan me wel iets voorstellen bij de reserves en ik vind ook echt niet dat iedereen maar kinderen moet willen hebben. Da's persoonlijk. Maar ik zou het niet laten lopen als je het ergens wel graag wil, alleen bang bent voor de consequenties, of je het kan. Juist dat alleen al, die gedachte, zou aangeven dat je er bewust mee omspringt. En dus anders dan je eigen ouders.
Maar het is soms zeker zwaar als ik tegen mijn eigen beperkingen aanloop omdat ik nooit een fijn, goed voorbeeld heb gehad. En het mezelf weer moet leren. En toch, ook dat is zo waardevol. Dat heelt mij ook weer. Grappig hoe de hele ervaring van moederschap mijn bedrading weer heel anders heeft gelegd.
donderdag 23 oktober 2008 om 21:30
Ik ben zelf volgens mij niet bang dat ik het niet kan. Ik denk eigenlijk dat ik het prima zou kunnen. Ik heb nu alleen wel dat ik het niet wil, omdat ik nu juist mezelf heb gevonden en dat voorop stel. En ik denk dat wanneer ik een kindje heb, ik mezelf heel makkelijk weer zal verliezen. En dat heeft alles te maken met mijn eeuwig aanwezige verantwoordelijkheidsgevoel, dat ik probeer los te laten.
En het belangrijkste voor mij: ik heb niet het gevoel, dat ik een kindje wil, terwijl er zo'n oerdrang schijnt te zijn (mijn zusje heeft hem al zegt ze, dus ik weet van het bestaan ). Ik vind kinderen heel leuk, afgelopen weekend nog een uur met een drie weken oud hompje van vrienden op schoot gezeten. Maar niet voor mij, qua gevoel. En verstandelijk neem ik die beslissing niet, ook al gaat leeftijd meespelen. Als ik het gevoel nog krijg, dan zien we wel verder, maar tot die tijd blijft het nee.
En Missmara:
En het belangrijkste voor mij: ik heb niet het gevoel, dat ik een kindje wil, terwijl er zo'n oerdrang schijnt te zijn (mijn zusje heeft hem al zegt ze, dus ik weet van het bestaan ). Ik vind kinderen heel leuk, afgelopen weekend nog een uur met een drie weken oud hompje van vrienden op schoot gezeten. Maar niet voor mij, qua gevoel. En verstandelijk neem ik die beslissing niet, ook al gaat leeftijd meespelen. Als ik het gevoel nog krijg, dan zien we wel verder, maar tot die tijd blijft het nee.
En Missmara:
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 23 oktober 2008 om 21:33
Ja dat snap ik heel goed Zusje, dat je er nu juist enorm van geniet dat je niet langer die last van anderen met je rondzeult. Zal heel vrij voelen .
En ik heb nooit rammelende eierstokken gehad. Nog steeds niet. Ik geloof dat ik die niet ingebouwd heb gekregen. Ik wist gewoon dat ik een kind zou hebben op een dag. En dat was goed. En dat is het ook.
En ik heb nooit rammelende eierstokken gehad. Nog steeds niet. Ik geloof dat ik die niet ingebouwd heb gekregen. Ik wist gewoon dat ik een kind zou hebben op een dag. En dat was goed. En dat is het ook.
donderdag 23 oktober 2008 om 21:38
Dat klinkt heel mooi Felicia, heel puur.
Lief en ik hebben het er natuurlijk wel over gehad. En we zeggen allebei dat als de natuur het wil en het toch gebeurt, dan heeft dat zo moeten zijn en dan is het kindje meer dan welkom. Maar we maken niet zelf die keuze.
Dus ik denk voor mezelf dat als er ooit een kindje komt, het gewoon gebeurt. En als dat niet gebeurt, dan worden we samen ook gelukkig oud.
Lief en ik hebben het er natuurlijk wel over gehad. En we zeggen allebei dat als de natuur het wil en het toch gebeurt, dan heeft dat zo moeten zijn en dan is het kindje meer dan welkom. Maar we maken niet zelf die keuze.
Dus ik denk voor mezelf dat als er ooit een kindje komt, het gewoon gebeurt. En als dat niet gebeurt, dan worden we samen ook gelukkig oud.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
