Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 1 oktober 2008 om 20:31
Bobke, viel het mee vandaag? Goed dat je toch gaat .
Duet, leuk idee van die wijn. Mijn vader dronk alleen maar een scheutje vieux in zijn koffie. Zijn fles staat nog steeds in de kast hier.
Fussie, wat rot lieverd. Ik weet helaas ook niets om je minder verdrietig te laten voelen. Laat het maar gewoon komen.
Duet, leuk idee van die wijn. Mijn vader dronk alleen maar een scheutje vieux in zijn koffie. Zijn fles staat nog steeds in de kast hier.
Fussie, wat rot lieverd. Ik weet helaas ook niets om je minder verdrietig te laten voelen. Laat het maar gewoon komen.
donderdag 2 oktober 2008 om 10:02
Tranen om niets, he Fussie. Ik ken het en ik denk wij allemaal hier. Fijn om even wat van je te horen. Sterkte!
Gisteren ging het wel goed. Ik denk dat ik wel weer e.e.a. had 'uitgeschakeld' maar het ging goed. Mijn moeder heeft de urn of het kistje (ik geloof dat ze een kistje heeft gekozen voor de as) bij zijn stoel gezet maar zo dat ik het niet kan zien. Papa is dus in woonkamer. En het idee dat mijn vader in een kistje in de woonkamer is, is zo raar dat ik er eigenlijk niet zo veel bij voel. Maar dat zal nog wel komen.
Ik had wel aangegeven dat ik het kistje niet wil zien. Ik wil vooral niet weten hoe groot het is. Toen ik gisterenavond ging slapen schrok ik iedere keer wakker omdat ik het kistje gezien had. Maar dat was natuurlijk in een soort droom, net op het punt dat je in slaap valt.
Ik blijf nog een paar dagen bij mijn moeder. Het is hier feest in de stad en ik heb toch wel zin om daar heen te gaan. Lekker wat anders...
Duet, ik had gisteren al je bericht gelezen over de wijn. En ook nu moet ik er weer om glimlachen. Wat een mooi idee.
Allemaal
Gisteren ging het wel goed. Ik denk dat ik wel weer e.e.a. had 'uitgeschakeld' maar het ging goed. Mijn moeder heeft de urn of het kistje (ik geloof dat ze een kistje heeft gekozen voor de as) bij zijn stoel gezet maar zo dat ik het niet kan zien. Papa is dus in woonkamer. En het idee dat mijn vader in een kistje in de woonkamer is, is zo raar dat ik er eigenlijk niet zo veel bij voel. Maar dat zal nog wel komen.
Ik had wel aangegeven dat ik het kistje niet wil zien. Ik wil vooral niet weten hoe groot het is. Toen ik gisterenavond ging slapen schrok ik iedere keer wakker omdat ik het kistje gezien had. Maar dat was natuurlijk in een soort droom, net op het punt dat je in slaap valt.
Ik blijf nog een paar dagen bij mijn moeder. Het is hier feest in de stad en ik heb toch wel zin om daar heen te gaan. Lekker wat anders...
Duet, ik had gisteren al je bericht gelezen over de wijn. En ook nu moet ik er weer om glimlachen. Wat een mooi idee.
Allemaal
vrijdag 17 oktober 2008 om 08:51
Ik heb het topic even omhoog gehaald.
Hoe gaat het met jullie?
Hier is het nu echt herfst. De hele tuin ligt onder de bruine bladeren van de walnotenboom. Aan de ene kant hou ik wel van de herfst, van de mooie kleuren van de bomen. Maar het maakt me ook altijd heel erg melancholiek.
Vorige week ben ik in Nederland geweest bij mijn moeder. Ik geloof dat het wel iets beter met haar gaat nu, maar het herfstweer helpt niet echt.
Ik heb heimwee naar Nederland, naar mijn moeder en mijn zus. En mijn vader...........
Ik vraag me de hele tijd af waarom ik ook al weer naar Zwitserland ben geemigreerd. Maar dat zal ook wel gedeeltelijk door het herfstweer komen.
Iedereen een knuffel van mij.
Hoe gaat het met jullie?
Hier is het nu echt herfst. De hele tuin ligt onder de bruine bladeren van de walnotenboom. Aan de ene kant hou ik wel van de herfst, van de mooie kleuren van de bomen. Maar het maakt me ook altijd heel erg melancholiek.
Vorige week ben ik in Nederland geweest bij mijn moeder. Ik geloof dat het wel iets beter met haar gaat nu, maar het herfstweer helpt niet echt.
Ik heb heimwee naar Nederland, naar mijn moeder en mijn zus. En mijn vader...........
Ik vraag me de hele tijd af waarom ik ook al weer naar Zwitserland ben geemigreerd. Maar dat zal ook wel gedeeltelijk door het herfstweer komen.
Iedereen een knuffel van mij.
vrijdag 17 oktober 2008 om 09:54
Met mij gaat het prima.
Lapin, ik denk dat het normaal is hoor wat je nu hebt. Als je je zo voelt dan is het toch logisch dat je verlangt naar het oude vertrouwde en dus je familie en je vaderland (ik ga trouwens ook emigreren, hou nu mn hart al vast voor dat soort momenten).
Dikke knuf voor jullie allemaal.
Lapin, ik denk dat het normaal is hoor wat je nu hebt. Als je je zo voelt dan is het toch logisch dat je verlangt naar het oude vertrouwde en dus je familie en je vaderland (ik ga trouwens ook emigreren, hou nu mn hart al vast voor dat soort momenten).
Dikke knuf voor jullie allemaal.
Cum non tum age
vrijdag 17 oktober 2008 om 11:41
Het blijft moeilijk, hé meiden? Zo gaat het tijden goed (als het al wat langer is geleden), zo kun je met tranen in je ogen zitten omdat er iets is wat je weer doet terugdenken.
Ik heb momenteel veel moeite met dat reclamespotje van Merci (dochter geeft vader Merci omdat hij er altijd is). Pfff, mijn vader is er nu alweer 13 jaar niet. Alweer bijna 14 jaar. En met mijn moeder is het straks alweer 5 jaar geleden.
voor iedereen die het nodig heeft.
Ik heb momenteel veel moeite met dat reclamespotje van Merci (dochter geeft vader Merci omdat hij er altijd is). Pfff, mijn vader is er nu alweer 13 jaar niet. Alweer bijna 14 jaar. En met mijn moeder is het straks alweer 5 jaar geleden.
voor iedereen die het nodig heeft.
vrijdag 17 oktober 2008 om 12:14
Pinksterbloempje, ja die reclame van Merci. Daar heb ik het ook moeilijk mee. Er zijn altijd van die kleine dingen waardoor je er opeens weer aan herinnert wordt. Iedere dag weer. Ik had ook nooit gedacht vroeger dat dit zo'n impact op je leven zou hebben. Ik ben alletwee mijn oma's en opa's al kwijt en dat was ook heel moeilijk en verdrietig, maar je ouders dat ligt echt nog een stap verder. Dat doet zo'n pijn. Iedere dag weer.
vrijdag 17 oktober 2008 om 14:38
Hoi allemaal,
Ben net terug van de herfstvakantie. Ik hou van de herfst! (zie mijn avatar) Ik hou van zonnige herfstdagen waarbij het rode en gele blad valt. Lekker de bossen in en paddenstoelen bekijken. We zijn met het hele gezin en het gezin van mijn zus een week naar Drente geweest. Veel buiten geweest, de kids hebben elkaar weer een week lang gezien en dus veel samen gespeeld. Mijn zus en ik hebben samen veel gepraat en ook wel eens gehuild. We zijn zelf als kind altijd in de herfst met onze ouders naar Drente geweest. De eerste jaren na het overlijden van mijn moeder kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om terug te gaan naar de plek waar zij haar laatste vakantie "gevierd" heeft. Vervolgens is ze doodziek naar huis gegaan om een week later te horen dat ze terminaal kanker had. Vorig jaar ben ik voor het eerst naar Drente teruggegaan en dit jaar hadden we al geboekt voordat het helemaal mis ging met mijn pa. Enerzijds is het voor mij heel pijnlijk om op een plek te komen waar ik met mijn ouders zulke gelukkige tijden heb meegemaakt, maar anderzijds voelt het ook een beetje als thuiskomen in een geweldige streek. Onze kids genieten evenveel van deze herfstvakanties als wij vroeger deden, dus de traditie zal zeker voortgezet worden. We hebben gisteravond ook de knoop doorgehakt: aanstaande zondagmiddag gaan we een begin maken met het huis van mijn ouders. Eerst gaan we uitzoeken welke spullen we als aandenken willen houden, zal wel een emotionele klus worden. Volgend weekend gaan mijn zus en ik het graf opnieuw aanplanten, dan zal de naam van mijn pa ook in de steen zijn gegraveerd. Ik ben er nog steeds niet geweest, dan zal het dus de eerste keer worden.
liefs, duet
Ben net terug van de herfstvakantie. Ik hou van de herfst! (zie mijn avatar) Ik hou van zonnige herfstdagen waarbij het rode en gele blad valt. Lekker de bossen in en paddenstoelen bekijken. We zijn met het hele gezin en het gezin van mijn zus een week naar Drente geweest. Veel buiten geweest, de kids hebben elkaar weer een week lang gezien en dus veel samen gespeeld. Mijn zus en ik hebben samen veel gepraat en ook wel eens gehuild. We zijn zelf als kind altijd in de herfst met onze ouders naar Drente geweest. De eerste jaren na het overlijden van mijn moeder kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om terug te gaan naar de plek waar zij haar laatste vakantie "gevierd" heeft. Vervolgens is ze doodziek naar huis gegaan om een week later te horen dat ze terminaal kanker had. Vorig jaar ben ik voor het eerst naar Drente teruggegaan en dit jaar hadden we al geboekt voordat het helemaal mis ging met mijn pa. Enerzijds is het voor mij heel pijnlijk om op een plek te komen waar ik met mijn ouders zulke gelukkige tijden heb meegemaakt, maar anderzijds voelt het ook een beetje als thuiskomen in een geweldige streek. Onze kids genieten evenveel van deze herfstvakanties als wij vroeger deden, dus de traditie zal zeker voortgezet worden. We hebben gisteravond ook de knoop doorgehakt: aanstaande zondagmiddag gaan we een begin maken met het huis van mijn ouders. Eerst gaan we uitzoeken welke spullen we als aandenken willen houden, zal wel een emotionele klus worden. Volgend weekend gaan mijn zus en ik het graf opnieuw aanplanten, dan zal de naam van mijn pa ook in de steen zijn gegraveerd. Ik ben er nog steeds niet geweest, dan zal het dus de eerste keer worden.
liefs, duet
maandag 20 oktober 2008 om 20:10
Noa,
Je heb helemaal gelijk gekregen. Dikke tranen hier, de hele dag al. ik ben vandaag weer gaan werken na mijn vakantie. Op de vraag van mijn collega's hoe mijn vakantie was, kwamen de tranen direct en dat heeft zo'n beetje de hele dag geduurd. Alle emoties van gisteren kwamen er vandaag uit. We zijn gisteren eerst met de kids naar het huis van mijn ouders gegaan en hebben hun op hun gemak een aandenken aan pake en beppe laten uitzoeken. Aandoenlijk om te zien wat een klein kind dan kiest: de een wilde pake's nietmachine en perforator hebben, de ander een beeldje en een foto van pake.
Vervolgens hebben we de kids naar opa en oma gebracht en zijn teruggegaan. Mijn zus zou ook komen, maar zag er zo tegenop dat ze eerst gewoon niet kwam. Pas na een telefoontje van ons voelde ze zich dan toch verplicht en kwam dus pas om 4 uur 's middags aanzetten. In de tussentijd hebben wij boven alle kleding en linnengoed in vuilniszakken gepropt en is mijn man twee keer naar de kledingcontainer gereden om alles te dumpen. En toen waren we dus al twee uur verder. Het gaat dus echt een mega-klus worden. Toen mijn zus er was, zijn we gewoon alle kasten open gaan trekken om te zien wat er stond en of er dingen tussen zaten die we graag wilden bewaren. Mijn ouders hebben dus echt nooit iets weggedaan. Enerzijds staat er ongelooflijk veel troep (brillenhoesjes, bloempotjes, lege doosjes, etc.), maar ook echte verrassingen waar wij het bestaan niet van wisten. Bijvoorbeeld schoolschriftjes van mijn moeder, een pop uit haar jeugd, heel veel brieven en kaarten. Daar moeten we echt een keer voor gaan zitten en rustig doorkijken. Gisteren heb ik me er behoorlijk doorheen geslagen, maar vandaag kwamen alle emoties eruit. Je zit tenslotte gewoon te wroeten in het leven van twee mensen die er niet meer zijn. Je haalt alles overhoop en moet bijna alles wegdoen. Naast het feit dat ik het leven van mijn ouders weggooi, gooi ik ook een deel van mijn eigen leven weg. Als ik nu in het huis van mijn ouders kom, voel ik de echo van ons gezinsleven nog, ruik ik de geur, zie ik bij wijze van spreken mijn ouders daar nog rondlopen en hun ding doen. Nu is het nog een beetje het museum van onze jeugd. Straks is alles weg en het huis verkocht, dan moet ik het doen met herinneringen. Dan valt er niks meer te ruiken, te zien en te voelen. Dat voelt zo slecht en daarom jank ik nog maar een potje
Je heb helemaal gelijk gekregen. Dikke tranen hier, de hele dag al. ik ben vandaag weer gaan werken na mijn vakantie. Op de vraag van mijn collega's hoe mijn vakantie was, kwamen de tranen direct en dat heeft zo'n beetje de hele dag geduurd. Alle emoties van gisteren kwamen er vandaag uit. We zijn gisteren eerst met de kids naar het huis van mijn ouders gegaan en hebben hun op hun gemak een aandenken aan pake en beppe laten uitzoeken. Aandoenlijk om te zien wat een klein kind dan kiest: de een wilde pake's nietmachine en perforator hebben, de ander een beeldje en een foto van pake.
Vervolgens hebben we de kids naar opa en oma gebracht en zijn teruggegaan. Mijn zus zou ook komen, maar zag er zo tegenop dat ze eerst gewoon niet kwam. Pas na een telefoontje van ons voelde ze zich dan toch verplicht en kwam dus pas om 4 uur 's middags aanzetten. In de tussentijd hebben wij boven alle kleding en linnengoed in vuilniszakken gepropt en is mijn man twee keer naar de kledingcontainer gereden om alles te dumpen. En toen waren we dus al twee uur verder. Het gaat dus echt een mega-klus worden. Toen mijn zus er was, zijn we gewoon alle kasten open gaan trekken om te zien wat er stond en of er dingen tussen zaten die we graag wilden bewaren. Mijn ouders hebben dus echt nooit iets weggedaan. Enerzijds staat er ongelooflijk veel troep (brillenhoesjes, bloempotjes, lege doosjes, etc.), maar ook echte verrassingen waar wij het bestaan niet van wisten. Bijvoorbeeld schoolschriftjes van mijn moeder, een pop uit haar jeugd, heel veel brieven en kaarten. Daar moeten we echt een keer voor gaan zitten en rustig doorkijken. Gisteren heb ik me er behoorlijk doorheen geslagen, maar vandaag kwamen alle emoties eruit. Je zit tenslotte gewoon te wroeten in het leven van twee mensen die er niet meer zijn. Je haalt alles overhoop en moet bijna alles wegdoen. Naast het feit dat ik het leven van mijn ouders weggooi, gooi ik ook een deel van mijn eigen leven weg. Als ik nu in het huis van mijn ouders kom, voel ik de echo van ons gezinsleven nog, ruik ik de geur, zie ik bij wijze van spreken mijn ouders daar nog rondlopen en hun ding doen. Nu is het nog een beetje het museum van onze jeugd. Straks is alles weg en het huis verkocht, dan moet ik het doen met herinneringen. Dan valt er niks meer te ruiken, te zien en te voelen. Dat voelt zo slecht en daarom jank ik nog maar een potje
dinsdag 21 oktober 2008 om 14:29
Duet, ik krijg een brok in mijn keel van je verhaal. Wat lijkt me dat moeilijk. Vooral inderdaad omdat je het gevoel hebt dat je het leven van je ouders weggooit. Dikke knuffel voor jou.
Ik heb het zelf al een heel klein beetje gedaan. Toen mijn moeder ging verhuizen hebben we alle spullen die mijn vader had verzameld tijdens zijn hele leven weggedaan. Mijn vader was een echte verzamelaar, hij gooide nooit, maar dan ook echt nooit, iets weg. Ik voelde het als verraad naar hem toe dat we alles weggedaan hebben. Maar het moest wel, mijn moeder is in een kleine 55+ woning gaan wonen. Het kon echt niet mee. En het meeste heeft mijn zus met haar man gedaan. Ik was er meestal niet eens bij.
Mijn moeder heeft de jas van mijn vader aan de kapstok gehangen in haar nieuwe huis. Als ik er ben ruik ik altijd even aan zijn jas, maar zijn geur is al lang weg.
Pffff, moeilijk allemaal hoor.
Ik heb het zelf al een heel klein beetje gedaan. Toen mijn moeder ging verhuizen hebben we alle spullen die mijn vader had verzameld tijdens zijn hele leven weggedaan. Mijn vader was een echte verzamelaar, hij gooide nooit, maar dan ook echt nooit, iets weg. Ik voelde het als verraad naar hem toe dat we alles weggedaan hebben. Maar het moest wel, mijn moeder is in een kleine 55+ woning gaan wonen. Het kon echt niet mee. En het meeste heeft mijn zus met haar man gedaan. Ik was er meestal niet eens bij.
Mijn moeder heeft de jas van mijn vader aan de kapstok gehangen in haar nieuwe huis. Als ik er ben ruik ik altijd even aan zijn jas, maar zijn geur is al lang weg.
Pffff, moeilijk allemaal hoor.
woensdag 22 oktober 2008 om 09:35
lapin,
Ik heb ooit stiekem gehoopt dat mijn pa ook eens zou verhuizen naar een kleinere seniorenwoning, zodat we dan al een beetje konden opruimen. Ik dacht dat zo'n tussenstap minder pijnlijk voor ons zou zijn. Maar als ik jouw verhaal lees, dan realiseer ik me dat het net zoveel pijn doet. Je ruimt dan net zo goed de spullen van een overleden ouder op.
Mijn pa heeft ons al snel duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was ooit zijn huis te verlaten, hoewel hij het laatste half jaar er wel bij ons op aandrong om samen het huis te gaan opruimen en overtollige spullen weg te gaan doen. Dat is er door ons drukke leven met onze jonge gezinnen helaas niet van gekomen. Ik herinner me nu dat hij net voor dat wij op vakantie gingen nog zei: laten we er nu wel een keer aan beginnen anders hoeft het niet meer. Gek, he? Net alsof hij toch ergens gevoeld heeft dat er iets aan zat te komen.
Ik heb in de herfstvakantie een boek gelezen van Elisabeth Kubler-Ross. Zij schrijft veel over leven en sterven. Ik heb daar een paar hele interessante dingen gelezen over zieke mensen die stervende zijn. Schijnbaar weten deze mensen precies wanneer ze gaan sterven en geven ze ook signalen hierover naar hun dierbaren. Als ik terugdenk aan het gedrag en de uitspraken van mijn vader de laatste tijd, heeft hij ons op zijn manier wel duidelijk gemaakt dat hij ging sterven. Alleen hebben wij dat op dat moment niet echt gesnapt. Waarschijnlijk ook omdat je je verzet tegen het idee dat hij zal sterven.
Ik heb echt met kippenvel dit boek zitten lezen. Voor mij vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en het geeft mij nog sterker het gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde.
Mijn zus vertelde me afgelopen zondag dat ze die paranormale vrouw zeer binnenkort gaat bellen voor een afspraak. Ik ben erg benieuwd wat er uit komt. Daarna ga ik die stap waarschijnlijk ook maken.
Die vrouw had in het vorige gesprek (oktober 2007) het over een ring die mijn moeder voor mijn zus bewaard zou hebben. Mijn zus wist niks van een ring, terwijl ik direct wist welke ring er bedoeld werd. We hebben de ring echter sinds vorig jaar oktober niet kunnen vinden in huis. Afgelopen zondag hebben we eindelijk het "juwelenkistje" van mijn moeder gevonden en daar zat precies de ring in die ik in gedachten had. Hij paste mijn zus precies.
En nu wil mijn zus dus helemaal graag terug naar die vrouw, wordt vervolgd....
Ik heb ooit stiekem gehoopt dat mijn pa ook eens zou verhuizen naar een kleinere seniorenwoning, zodat we dan al een beetje konden opruimen. Ik dacht dat zo'n tussenstap minder pijnlijk voor ons zou zijn. Maar als ik jouw verhaal lees, dan realiseer ik me dat het net zoveel pijn doet. Je ruimt dan net zo goed de spullen van een overleden ouder op.
Mijn pa heeft ons al snel duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was ooit zijn huis te verlaten, hoewel hij het laatste half jaar er wel bij ons op aandrong om samen het huis te gaan opruimen en overtollige spullen weg te gaan doen. Dat is er door ons drukke leven met onze jonge gezinnen helaas niet van gekomen. Ik herinner me nu dat hij net voor dat wij op vakantie gingen nog zei: laten we er nu wel een keer aan beginnen anders hoeft het niet meer. Gek, he? Net alsof hij toch ergens gevoeld heeft dat er iets aan zat te komen.
Ik heb in de herfstvakantie een boek gelezen van Elisabeth Kubler-Ross. Zij schrijft veel over leven en sterven. Ik heb daar een paar hele interessante dingen gelezen over zieke mensen die stervende zijn. Schijnbaar weten deze mensen precies wanneer ze gaan sterven en geven ze ook signalen hierover naar hun dierbaren. Als ik terugdenk aan het gedrag en de uitspraken van mijn vader de laatste tijd, heeft hij ons op zijn manier wel duidelijk gemaakt dat hij ging sterven. Alleen hebben wij dat op dat moment niet echt gesnapt. Waarschijnlijk ook omdat je je verzet tegen het idee dat hij zal sterven.
Ik heb echt met kippenvel dit boek zitten lezen. Voor mij vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en het geeft mij nog sterker het gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde.
Mijn zus vertelde me afgelopen zondag dat ze die paranormale vrouw zeer binnenkort gaat bellen voor een afspraak. Ik ben erg benieuwd wat er uit komt. Daarna ga ik die stap waarschijnlijk ook maken.
Die vrouw had in het vorige gesprek (oktober 2007) het over een ring die mijn moeder voor mijn zus bewaard zou hebben. Mijn zus wist niks van een ring, terwijl ik direct wist welke ring er bedoeld werd. We hebben de ring echter sinds vorig jaar oktober niet kunnen vinden in huis. Afgelopen zondag hebben we eindelijk het "juwelenkistje" van mijn moeder gevonden en daar zat precies de ring in die ik in gedachten had. Hij paste mijn zus precies.
En nu wil mijn zus dus helemaal graag terug naar die vrouw, wordt vervolgd....
woensdag 22 oktober 2008 om 13:00
Duet, daar geloof ik ook in dat mensen van te voren signalen afgeven. Mijn vader was niet ziek voordat hij overleed. Maar achteraf beseften we dat hij wel ander gedrag vertoonde in de maanden ervoor. Hij was de hele tijd bezig met cadeaus verzinnen voor iedereen en etentjes betalen. Dat deed hij normaal gesproken niet. Net alsof hij zijn geld aan ons op wilde maken. Maar die dingen zie je altijd pas achteraf, gewoon omdat je het niet kan weten.
Ik ben heel benieuwd naar het gesprek van je zus (en daarna van jezelf) met die mevrouw. Dat van die ring dat kan geen toeval zijn. Je zus is er zeker wel heel erg blij mee?
Ik ben heel benieuwd naar het gesprek van je zus (en daarna van jezelf) met die mevrouw. Dat van die ring dat kan geen toeval zijn. Je zus is er zeker wel heel erg blij mee?
woensdag 22 oktober 2008 om 13:57
lapin,
Ik krijg kippenvel als ik lees wat jouw vader deed voor hij overleed. Hij is toch onverwacht overleden? En blijkbaar heeft hij onbewust toch ook een signaal gegeven.
Ik vind het zo bijzonder wat er gebeurd is.
Mijn moeder was dood- en doodziek, dus bij haar vond ik het heel normaal dat ze in zichzelf keerde de laatste week. Ze zocht helemaal geen contact meer met ons en leek helemaal alleen een weg te gaan, terwijl wij er machteloos omheen zaten.
Terugkijkend is mijn vader al bijna een jaar voor hij overleed begonnen met afstand nemen van ons. Heel minimaal, maar toch. Het feit dat hij de laatste weken hele gerichte uitspraken deed en van alles wilde regelen, is mij nu ook duidelijk.
Drie dagen voor hij overleed, was ik voor het laatst in het ziekenhuis bij hem en toen wilde hij ineens dat wij allerlei geldzaken gingen regelen, moest de pastoor komen en gaf hij ons allerlei adviezen mee voor ons verdere leven. Als je bedenkt dat hij drie dagen later volledig onverwacht overlijdt aan een inwendige bloeding die niemand heeft zien aankomen, is dat toch wel heel frappant. Ik zag mijn vader dus pas terug op de IC waar hij, na een hopeloze operatie om de bloeding te stoppen, buiten bewustzijn lag. Wij hebben uiteindelijk na overleg met de artsen toen moeten beslissen of er verdere behandeling zou plaatsvinden met een overlevingskans van 1% of dat we de behandeling zouden staken en hij zou overlijden. Denkend aan het gesprek dat ik die zondag had gehad, wist ik direct dat hij in deze situatie zou willen sterven en dat we het hem niet moesten aandoen om (als hij het zou overleven) als een kasplantje in een verpleeghuis te komen. Natuurlijk is het nemen van zo'n beslissing vreselijk, ik ging bijna van mijn sokken, ben de IC af gegaan omdat ik anders gestrekt naast het bed van mijn pa had gelegen. De artsen en verpleegkundigen hebben ons heel goed opgevangen en begeleid. We hebben de pastoor laten komen, mijn pa is bediend en een dik uur later was hij al overleden. En dan zit je naast dat bed totaal in shock, enerzijds wil je helemaal niet dat hij doodgaat, maar anderzijds ben je dankbaar dat zijn toekomst niet in een verpleeghuis ligt. Want zelfs zonder die bloeding was hij uiteindelijk in een verpleeghuis gekomen en dat was het laatste wat hij wilde. Wij wisten al dat het een verpleeghuisopname zou worden, hem was het gelukkig nog niet verteld. Hij heeft waarschijnlijk wel een vermoeden gehad dat hij niet meer naar huis kon, maar hij heeft gelukkig nooit geweten wat hem echt boven het hoofd hing. En zo'n geval ben je dan opgelucht dat hem zo'n groot verdriet bespaard is gebleven.
Wij zeggen dan ook wel: "hij is er net op tijd tussenuit gepiept". En ik denk ook weleens dat mijn moeder dit van boven allemaal heeft zitten bekijken en gedacht heeft: "En nu is het genoeg. Wat er nu allemaal gebeurt, is niet goed. Hup, kom maar naar boven."
Soms geeft deze gedachte troost en soms huil ik dan ook weer dikke tranen.
liefs, duet
Ik krijg kippenvel als ik lees wat jouw vader deed voor hij overleed. Hij is toch onverwacht overleden? En blijkbaar heeft hij onbewust toch ook een signaal gegeven.
Ik vind het zo bijzonder wat er gebeurd is.
Mijn moeder was dood- en doodziek, dus bij haar vond ik het heel normaal dat ze in zichzelf keerde de laatste week. Ze zocht helemaal geen contact meer met ons en leek helemaal alleen een weg te gaan, terwijl wij er machteloos omheen zaten.
Terugkijkend is mijn vader al bijna een jaar voor hij overleed begonnen met afstand nemen van ons. Heel minimaal, maar toch. Het feit dat hij de laatste weken hele gerichte uitspraken deed en van alles wilde regelen, is mij nu ook duidelijk.
Drie dagen voor hij overleed, was ik voor het laatst in het ziekenhuis bij hem en toen wilde hij ineens dat wij allerlei geldzaken gingen regelen, moest de pastoor komen en gaf hij ons allerlei adviezen mee voor ons verdere leven. Als je bedenkt dat hij drie dagen later volledig onverwacht overlijdt aan een inwendige bloeding die niemand heeft zien aankomen, is dat toch wel heel frappant. Ik zag mijn vader dus pas terug op de IC waar hij, na een hopeloze operatie om de bloeding te stoppen, buiten bewustzijn lag. Wij hebben uiteindelijk na overleg met de artsen toen moeten beslissen of er verdere behandeling zou plaatsvinden met een overlevingskans van 1% of dat we de behandeling zouden staken en hij zou overlijden. Denkend aan het gesprek dat ik die zondag had gehad, wist ik direct dat hij in deze situatie zou willen sterven en dat we het hem niet moesten aandoen om (als hij het zou overleven) als een kasplantje in een verpleeghuis te komen. Natuurlijk is het nemen van zo'n beslissing vreselijk, ik ging bijna van mijn sokken, ben de IC af gegaan omdat ik anders gestrekt naast het bed van mijn pa had gelegen. De artsen en verpleegkundigen hebben ons heel goed opgevangen en begeleid. We hebben de pastoor laten komen, mijn pa is bediend en een dik uur later was hij al overleden. En dan zit je naast dat bed totaal in shock, enerzijds wil je helemaal niet dat hij doodgaat, maar anderzijds ben je dankbaar dat zijn toekomst niet in een verpleeghuis ligt. Want zelfs zonder die bloeding was hij uiteindelijk in een verpleeghuis gekomen en dat was het laatste wat hij wilde. Wij wisten al dat het een verpleeghuisopname zou worden, hem was het gelukkig nog niet verteld. Hij heeft waarschijnlijk wel een vermoeden gehad dat hij niet meer naar huis kon, maar hij heeft gelukkig nooit geweten wat hem echt boven het hoofd hing. En zo'n geval ben je dan opgelucht dat hem zo'n groot verdriet bespaard is gebleven.
Wij zeggen dan ook wel: "hij is er net op tijd tussenuit gepiept". En ik denk ook weleens dat mijn moeder dit van boven allemaal heeft zitten bekijken en gedacht heeft: "En nu is het genoeg. Wat er nu allemaal gebeurt, is niet goed. Hup, kom maar naar boven."
Soms geeft deze gedachte troost en soms huil ik dan ook weer dikke tranen.
liefs, duet
woensdag 22 oktober 2008 om 15:55
Jezus Duet, ik weet niet wat er vandaag met me aan de hand is, maar ik zit hier dikke tranen te huilen terwijl ik jouw verhaal lees. Nu moet ik toch echt ophouden, ik zie er niet meer uit .
Je moeder heeft dat goed geregeld van bovenaf. Je vader is een hoop bespaard gebleven op die manier. Maar ik kan me zo goed je wanhoop voorstellen bij het nemen van die beslissing. Alles in je lichaam zegt er nee tegen, maar je moet wel.
Dikke knuffel voor jou.
Het weer hier past vandaag wel bij mijn stemming, het regent pijpestelen. Of misschien wordt mijn stemming hier ook wel door beinvloedt. Ik ga even lekker uitwaaien buiten onder de paraplu met de hondjes.
Je moeder heeft dat goed geregeld van bovenaf. Je vader is een hoop bespaard gebleven op die manier. Maar ik kan me zo goed je wanhoop voorstellen bij het nemen van die beslissing. Alles in je lichaam zegt er nee tegen, maar je moet wel.
Dikke knuffel voor jou.
Het weer hier past vandaag wel bij mijn stemming, het regent pijpestelen. Of misschien wordt mijn stemming hier ook wel door beinvloedt. Ik ga even lekker uitwaaien buiten onder de paraplu met de hondjes.
woensdag 22 oktober 2008 om 16:17
Zie jij er ook niet uit? Ik ook al twee dagen niet
Vandaag gaat het met mij weer wat beter, (hier in Nederland schijnt de zon).
Het is niet mijn bedoeling om jou in tranen te krijgen met mijn verhalen, maar het doet mij erg goed om op deze manier mijn hart te luchten.
Weet je, voor iedereen gaat het leven verder en zo op het eerste gezicht zie je aan mij ook niet zo veel (beetje magerder geworden, haha). Maar intussen is voor mij de tijd wel stil blijven staan en ben ik in gedachten maar met 1 ding bezig.
Ik heb een collega (jonge meid, woont net samen, gaat volgend jaar trouwen en heeft nog twee jonge gezonde ouders), ze is dus helemaal niet bezig met de dingen die wij nu meemaken. En juist zij vraagt me minstens 1 keer per week hoe het met me gaat. Dus huil ik regelmatig bij haar uit. Gek is dat, bijna niemand vraagt me nog hoe het gaat en juist zij wel.
Ik heb vandaag een kaartje voor haar gekocht om te laten weten hoezeer ik haar waardeer.
Ben zojuist met de jongste dochter naar de stad gefietst om een hele mooie foto van mijn ouders voor ons en de kinderen na te bestellen. Mijn dochter moest een beetje huilen toen ze zag dat de foto van pake en beppe bij de fotograaf achter bleef.
De foto is jaren geleden tijdens een vakantie in Griekenland door vrienden gemaakt, een heel spontaan moment. Mijn pa kijkt mijn ma in aanbidding aan. Toen ik deze foto na de begrafenis bij mijn ouders thuis van de muur haalde, bleek dat de vrienden van mijn ouders achterop de foto een sticker hadden geplakt met de titel `SAMEN`.
Hoeveel toevalligheden wil je hebben. `Samen` was namelijk ook het thema van de begrafenis van mijn pa.
Ben je lekker uitgewaaid?
En, mijn zus was heel blij met de ring. Was er een beetje beduusd van. Vroeg aan mij of ze hem mocht houden. Ja natuurlijk, toch?
duet
Vandaag gaat het met mij weer wat beter, (hier in Nederland schijnt de zon).
Het is niet mijn bedoeling om jou in tranen te krijgen met mijn verhalen, maar het doet mij erg goed om op deze manier mijn hart te luchten.
Weet je, voor iedereen gaat het leven verder en zo op het eerste gezicht zie je aan mij ook niet zo veel (beetje magerder geworden, haha). Maar intussen is voor mij de tijd wel stil blijven staan en ben ik in gedachten maar met 1 ding bezig.
Ik heb een collega (jonge meid, woont net samen, gaat volgend jaar trouwen en heeft nog twee jonge gezonde ouders), ze is dus helemaal niet bezig met de dingen die wij nu meemaken. En juist zij vraagt me minstens 1 keer per week hoe het met me gaat. Dus huil ik regelmatig bij haar uit. Gek is dat, bijna niemand vraagt me nog hoe het gaat en juist zij wel.
Ik heb vandaag een kaartje voor haar gekocht om te laten weten hoezeer ik haar waardeer.
Ben zojuist met de jongste dochter naar de stad gefietst om een hele mooie foto van mijn ouders voor ons en de kinderen na te bestellen. Mijn dochter moest een beetje huilen toen ze zag dat de foto van pake en beppe bij de fotograaf achter bleef.
De foto is jaren geleden tijdens een vakantie in Griekenland door vrienden gemaakt, een heel spontaan moment. Mijn pa kijkt mijn ma in aanbidding aan. Toen ik deze foto na de begrafenis bij mijn ouders thuis van de muur haalde, bleek dat de vrienden van mijn ouders achterop de foto een sticker hadden geplakt met de titel `SAMEN`.
Hoeveel toevalligheden wil je hebben. `Samen` was namelijk ook het thema van de begrafenis van mijn pa.
Ben je lekker uitgewaaid?
En, mijn zus was heel blij met de ring. Was er een beetje beduusd van. Vroeg aan mij of ze hem mocht houden. Ja natuurlijk, toch?
duet
woensdag 22 oktober 2008 om 17:41
Ja, ik ben lekker uitgewaaid en verregend. Ruzie gemaakt met de honden omdat ze niet luisterden en het daarna weer goedgemaakt met een grote bak hondevoer .
Wat byzonder dat dat woord 'samen' achterop de foto stond. En dat is ook precies wat ze weer zijn.....samen.
Ik krijg ook niet vaak de gelegenheid om weer eens over mijn vader te praten, alleen met mijn moeder en mijn zus eigenlijk. Het is gewoon bizar dat het leven voor iedereen gewoon doorgaat.
En natuurlijk gaat mijn leven (en dat van jou) ook wel door, maar zo voelt het niet altijd. Ik heb er soms dagen bij dat ik helemaal niets wil doen, mezelf gewoon verstoppen in mijn huis, het liefst in mijn bed. Mijn honden weerhouden me daarvan . Gelukkig zijn er ook dagen dat ik wel kan genieten van de gewone dingen. Afgelopen zondag bv. hebben we een lange wandeling gemaakt in een heel mooi gebied in Frankrijk. Dan ben ik best gelukkig.
Maar vandaag ging het even niet zo goed. Maar daar was jij dan om mijn verhalen te lezen .
Lief trouwens van die collega dat ze dat iedere week even aan je vraagt. Zulke mensen heb je af en toe gewoon even nodig.
Wat byzonder dat dat woord 'samen' achterop de foto stond. En dat is ook precies wat ze weer zijn.....samen.
Ik krijg ook niet vaak de gelegenheid om weer eens over mijn vader te praten, alleen met mijn moeder en mijn zus eigenlijk. Het is gewoon bizar dat het leven voor iedereen gewoon doorgaat.
En natuurlijk gaat mijn leven (en dat van jou) ook wel door, maar zo voelt het niet altijd. Ik heb er soms dagen bij dat ik helemaal niets wil doen, mezelf gewoon verstoppen in mijn huis, het liefst in mijn bed. Mijn honden weerhouden me daarvan . Gelukkig zijn er ook dagen dat ik wel kan genieten van de gewone dingen. Afgelopen zondag bv. hebben we een lange wandeling gemaakt in een heel mooi gebied in Frankrijk. Dan ben ik best gelukkig.
Maar vandaag ging het even niet zo goed. Maar daar was jij dan om mijn verhalen te lezen .
Lief trouwens van die collega dat ze dat iedere week even aan je vraagt. Zulke mensen heb je af en toe gewoon even nodig.
woensdag 22 oktober 2008 om 18:35
lapin, vandaag leven we, geloof ik, achter de computer.
Het is voor mij ook weer woensdag, de slechtste dag van de week. Vandaag is het alweer 9 weken geleden dat we te horen kregen dat de toestand van mijn pa kritiek was en vannacht om 2.15 uur is het 9 weken geleden dat mij pa overleed! Nu zit ik in tranen achter de computer.
Het is zo raar, ik ken je niet en toch heb ik zoveel steun aan het feit dat iemand (notabene in Zwitserland) mijn verhalen leest. En dat diegene ook aan mij steun heeft, voelt zo goed.
Het lijkt me voor jou zo moeilijk om zo ver van je familie af zitten. Ik moet het ook vooral van mail en telefoon hebben met mijn zus, maar als ik wil, ben ik in een uur bij haar.
Zo en nu ga ik even een potje janken!
Het is voor mij ook weer woensdag, de slechtste dag van de week. Vandaag is het alweer 9 weken geleden dat we te horen kregen dat de toestand van mijn pa kritiek was en vannacht om 2.15 uur is het 9 weken geleden dat mij pa overleed! Nu zit ik in tranen achter de computer.
Het is zo raar, ik ken je niet en toch heb ik zoveel steun aan het feit dat iemand (notabene in Zwitserland) mijn verhalen leest. En dat diegene ook aan mij steun heeft, voelt zo goed.
Het lijkt me voor jou zo moeilijk om zo ver van je familie af zitten. Ik moet het ook vooral van mail en telefoon hebben met mijn zus, maar als ik wil, ben ik in een uur bij haar.
Zo en nu ga ik even een potje janken!
woensdag 22 oktober 2008 om 20:11
Lieve Duet en Lapin, een dikke voor jullie alle twee.
Naast het feit dat ik het leven van mijn ouders weggooi, gooi ik ook een deel van mijn eigen leven weg. Als ik nu in het huis van mijn ouders kom, voel ik de echo van ons gezinsleven nog, ruik ik de geur, zie ik bij wijze van spreken mijn ouders daar nog rondlopen en hun ding doen. Nu is het nog een beetje het museum van onze jeugd. Straks is alles weg en het huis verkocht, dan moet ik het doen met herinneringen. Dan valt er niks meer te ruiken, te zien en te voelen.
Dit is zo herkenbaar. Ik weet nog dat we na het overlijden van mijn moeder het huis moesten leeghalen. Enerzijds wil je alles bewaren, maar dat kan gewoon niet. En je komt inderdaad hele onverwachte dingen tegen: suprises die je zelf ooit voor sinterklaas gemaakt had en die ze niet weg wilden gooien, kleine frutseltjes die je ooit voor vader- en moederdag maakte.
Het lege, kale huis staat ook symbool voor de leegte in je hart als je ouders er niet meer zijn. Geen veilige plek om terug te komen. De plek waar je groot bent geworden is opeens weg. In dat huis waar je bent opgegroeid en waar zoveel herinneringen liggen, wonen opeens andere mensen.
Tot op de dag van vandaag heb ik er moeite mee om terug te gaan naar de woonplaats van mijn ouders en mijn jeugd. Ik ben ooit 1x terug geweest, om mijn man te laten zien waar mijn voetstappen liggen en waar ik ben opgegroeid. Daarna nooit weer. Het doet te veel pijn om naar dat huis te kijken en te weten dat zij er niet meer wonen, dat er vreemden wonen. Dat het veilige nest van mijn jeugd voor altijd weg is, onbereikbaar.
Naast het feit dat ik het leven van mijn ouders weggooi, gooi ik ook een deel van mijn eigen leven weg. Als ik nu in het huis van mijn ouders kom, voel ik de echo van ons gezinsleven nog, ruik ik de geur, zie ik bij wijze van spreken mijn ouders daar nog rondlopen en hun ding doen. Nu is het nog een beetje het museum van onze jeugd. Straks is alles weg en het huis verkocht, dan moet ik het doen met herinneringen. Dan valt er niks meer te ruiken, te zien en te voelen.
Dit is zo herkenbaar. Ik weet nog dat we na het overlijden van mijn moeder het huis moesten leeghalen. Enerzijds wil je alles bewaren, maar dat kan gewoon niet. En je komt inderdaad hele onverwachte dingen tegen: suprises die je zelf ooit voor sinterklaas gemaakt had en die ze niet weg wilden gooien, kleine frutseltjes die je ooit voor vader- en moederdag maakte.
Het lege, kale huis staat ook symbool voor de leegte in je hart als je ouders er niet meer zijn. Geen veilige plek om terug te komen. De plek waar je groot bent geworden is opeens weg. In dat huis waar je bent opgegroeid en waar zoveel herinneringen liggen, wonen opeens andere mensen.
Tot op de dag van vandaag heb ik er moeite mee om terug te gaan naar de woonplaats van mijn ouders en mijn jeugd. Ik ben ooit 1x terug geweest, om mijn man te laten zien waar mijn voetstappen liggen en waar ik ben opgegroeid. Daarna nooit weer. Het doet te veel pijn om naar dat huis te kijken en te weten dat zij er niet meer wonen, dat er vreemden wonen. Dat het veilige nest van mijn jeugd voor altijd weg is, onbereikbaar.
woensdag 22 oktober 2008 om 20:23
lapin en pinksterbloempje,
ik ben er weer even met droge ogen. Terwijl mijn jongste dochter mij straks probeerde te troosten met een omhelzing., kwam mijn oudste dochter even mijn pannenkoek opeten: die eet jij nu toch niet, he mam? Beetje lastig als je zit te janken
pinksterbloempje, het klopt precies wat je zegt.
Allebei een dikke
En nu ga ik even lekker een avondje tv kijken, verstand op nul en opladen voor morgen. Dan moet ik weer een dag werken.
ik ben er weer even met droge ogen. Terwijl mijn jongste dochter mij straks probeerde te troosten met een omhelzing., kwam mijn oudste dochter even mijn pannenkoek opeten: die eet jij nu toch niet, he mam? Beetje lastig als je zit te janken
pinksterbloempje, het klopt precies wat je zegt.
Allebei een dikke
En nu ga ik even lekker een avondje tv kijken, verstand op nul en opladen voor morgen. Dan moet ik weer een dag werken.
donderdag 23 oktober 2008 om 16:12
Lieve meiden, ik wil alleen even zeggen dat ik weer terug ben in het land na een mooie, bijzondere reis. Ik ben benieuwd naar jullie maar wil/kan nog even niet de berichten lezen die gepost zijn tijdens mijn vakantie. Ik spring dan weer in een keer zo in het verdrietige terwijl ik nu juist een beetje rustig ben. Maar ik kom jullie in ieder geval even een geven.
