Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 21 oktober 2008 om 14:16
quote:MissMara schreef op 21 oktober 2008 @ 13:35:
De vraag is dus of je met je man ooit allebei vanuit jullie volwassen-bewustzijn een leuke relatie hebben gehad.
Dat realiseerde ik me idd een paar maanden terug. Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Nee. En het is dus ook de vraag in hoeverre dat kan komen.
Daar zit een kink omdat ik wel van kind naar vrouw ben gegroeid de afgelopen jaren (met een blij (en soms boos, want ik doe het geen recht zo) kind in me verstopt ).
De vraag is dus of je met je man ooit allebei vanuit jullie volwassen-bewustzijn een leuke relatie hebben gehad.
Dat realiseerde ik me idd een paar maanden terug. Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Nee. En het is dus ook de vraag in hoeverre dat kan komen.
Daar zit een kink omdat ik wel van kind naar vrouw ben gegroeid de afgelopen jaren (met een blij (en soms boos, want ik doe het geen recht zo) kind in me verstopt ).
dinsdag 21 oktober 2008 om 14:51
Feliciaatje ook ik dacht ooit word het beter.
na 19jr. was ik op om over een ooit te spreken nog ooit met de vader v/d kinderen.
En tuurlijk dacht ik ook binnenin hem zit iemand zo opgesloten die hij kan/wil zijn maar opgesloten laat.
En ja soms heb je dan los te laten.
Zo idem bij mijn relatie met GM.Nu was dat getrouwd willen blijven 1 van dé redenen van mijn doen stoppen want zijn zeggen en niet handelen trok ik niet meer.
Maar diep van binnen zag ik een verstopt iemand die hij al zolang verstopt hield en verstopt wilde laten.
Alleen bij mij kwam die verstopte iemand boven.
En die wilde hij voor zijn thuisfront verscholen houden.Daar weten ze niet beter dan dat hij is wie hij is.
Loslaten is vreselijk want de valse hoop houdt je op de been.De valse illusie van hoe het wél kan zijn of hoe het ooit was.
En is dat in feite niet een verlengstuk van jezelf van die valse hoop/illusie die je op de been houdt hoe realistisch je ook bent?
Je dat bij de ander (je partner in dit geval) deels ook legd dan?Verwacht/verlangt dat hij je daarin aanvult maar niet gebeurd?
Denk ik tenminste.
Maar mss. spreek ik nu voor mezelf.
MissMara wees lekker zwanger en blijf vooral goed bij jezelf en lees je alleen mara mee is ok goed toch?
Ik heb even een flink anatal pagina's terug gelezen over waarom jij hier typt.
Was me niet echt duidelijk.
Maar ik begrijp (in het kort) dat je je afgewezen voelt door je vader vooral?
na 19jr. was ik op om over een ooit te spreken nog ooit met de vader v/d kinderen.
En tuurlijk dacht ik ook binnenin hem zit iemand zo opgesloten die hij kan/wil zijn maar opgesloten laat.
En ja soms heb je dan los te laten.
Zo idem bij mijn relatie met GM.Nu was dat getrouwd willen blijven 1 van dé redenen van mijn doen stoppen want zijn zeggen en niet handelen trok ik niet meer.
Maar diep van binnen zag ik een verstopt iemand die hij al zolang verstopt hield en verstopt wilde laten.
Alleen bij mij kwam die verstopte iemand boven.
En die wilde hij voor zijn thuisfront verscholen houden.Daar weten ze niet beter dan dat hij is wie hij is.
Loslaten is vreselijk want de valse hoop houdt je op de been.De valse illusie van hoe het wél kan zijn of hoe het ooit was.
En is dat in feite niet een verlengstuk van jezelf van die valse hoop/illusie die je op de been houdt hoe realistisch je ook bent?
Je dat bij de ander (je partner in dit geval) deels ook legd dan?Verwacht/verlangt dat hij je daarin aanvult maar niet gebeurd?
Denk ik tenminste.
Maar mss. spreek ik nu voor mezelf.
MissMara wees lekker zwanger en blijf vooral goed bij jezelf en lees je alleen mara mee is ok goed toch?
Ik heb even een flink anatal pagina's terug gelezen over waarom jij hier typt.
Was me niet echt duidelijk.
Maar ik begrijp (in het kort) dat je je afgewezen voelt door je vader vooral?
dinsdag 21 oktober 2008 om 16:28
Hanke hoe is het met jou vandaag.
En 1609?
Even een ik post.
Heel gek maar na gister voel ik op een of andere manier zo'n bevrijding.
Het hele gesprek de man begreep me in hoe ik alles meedeelde .
En tot de conclusie kwam ja tijd en rust is wat ik nu nodig ben.Heel veel.
Waar ik dus al mee bezig was maar nu gewoon bevestigd kreeg. door iemand die in eerste instantie zei je bent niet echt op de goede plaats hier.
Hij heeft zorg te dragen het waarom je tijdelijk niet werkt en hoe weer op gang te komen.
En hij zo een luisterend oor was en echt constant door zijn haren steeds streek van poeh mens wat een rugzak en hoe kan ik helpen.Want ik wil je helpen.Terwijl hij in feite een andere doelstelling handhaafd>weer a/h werk.
Ja dat was zo fijn.
Ik was nogal gedesillusioneerd vertrokken bij mijn vorige therapeut.(laatste gesprek was half sept.).Die me uiteindelijk alleen maar wist te zeggen nog... Face je wilt niet dus ik kan je niet verder helpen.
janouuuuwww!
Ik wil wel maar zat al aan de fase van helen een start te maken.
Wat gister dus door desbetreffende man opgemerkt werd.Tot de conclusie kwam,ik maar ook hij dus, hey ik heb in feite de knoop weten door te zaaaaaaaaaagen eindelijk.
De nasleep is zo f*cking veel.
En 1609?
Even een ik post.
Heel gek maar na gister voel ik op een of andere manier zo'n bevrijding.
Het hele gesprek de man begreep me in hoe ik alles meedeelde .
En tot de conclusie kwam ja tijd en rust is wat ik nu nodig ben.Heel veel.
Waar ik dus al mee bezig was maar nu gewoon bevestigd kreeg. door iemand die in eerste instantie zei je bent niet echt op de goede plaats hier.
Hij heeft zorg te dragen het waarom je tijdelijk niet werkt en hoe weer op gang te komen.
En hij zo een luisterend oor was en echt constant door zijn haren steeds streek van poeh mens wat een rugzak en hoe kan ik helpen.Want ik wil je helpen.Terwijl hij in feite een andere doelstelling handhaafd>weer a/h werk.
Ja dat was zo fijn.
Ik was nogal gedesillusioneerd vertrokken bij mijn vorige therapeut.(laatste gesprek was half sept.).Die me uiteindelijk alleen maar wist te zeggen nog... Face je wilt niet dus ik kan je niet verder helpen.
janouuuuwww!
Ik wil wel maar zat al aan de fase van helen een start te maken.
Wat gister dus door desbetreffende man opgemerkt werd.Tot de conclusie kwam,ik maar ook hij dus, hey ik heb in feite de knoop weten door te zaaaaaaaaaagen eindelijk.
De nasleep is zo f*cking veel.
anoniem_44446 wijzigde dit bericht op 21-10-2008 16:41
Reden: correcties en vergeten dingetjes.
Reden: correcties en vergeten dingetjes.
% gewijzigd
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:13
Nouja nav. het gesprek gister duidelijk is dat ik deze man in een bepaald opzicht wel nodig ben en hij me kan helpen door me rust te kunnen geven,alles op rit te krijgenvanbinnen van buiten, en er voor zorgen dat ik die krijg en de eerst komende tijd nog niet aan het werk kan en hoef.
Dus een luisterend oor,me niet hoeft te helpen maar af&toe op gesprek laat komen hoe het er mee gaat,met me meedenkt,en me door kan verwijzen naar een zelfde doelgroep die met hetzelfde te kampen hebben.(hier alvast een start).
Dus een luisterend oor,me niet hoeft te helpen maar af&toe op gesprek laat komen hoe het er mee gaat,met me meedenkt,en me door kan verwijzen naar een zelfde doelgroep die met hetzelfde te kampen hebben.(hier alvast een start).
dinsdag 21 oktober 2008 om 18:28
Tsjonge mensen, wat is er een hoop bij te lezen in een halve dag. Da's echt niet normaal joh!
Wel grappig, de thema's die nu ter sprake komen. Zo heb ik gister een intensief gesprek gehad met iemand over een eventueel moederschap van mij. En dat dat voor mij geen goede stap zou zijn. Tante of neptante prima, oppas prima maar niet zelf de verantwoordelijkheid voor een kind dragen. Dat is een stap te ver. Naast dat ik door mijn leeftijd al veel minder vruchtbaar en flexibeler ben, ben ik toch verminderd belastbaar.
"Wat als jouw kind overkomt wat jou is overkomen, kun je dat aan? Kun je er voor je kind zijn dan en tegelijkertijd datgene hanteren wat dat bij jou oproept? Ik denk dat dat te hoog gegrepen is".
Dat is geen doem of oordeel dat over mij geveld wordt. Eerder een soort opluchting: ik hoef niet. Ik hoef geen moeder te worden. T.z.t. een partner zie ik echt wel zitten (en dan houden we het de eerste tijd zeker bij latten) maar ik wil niet zoveel van mijzelf inleveren. Mijn privacy opgeven, en dat de behoeftes van een kind voor de mijne gaan.
Verder vind ik de discussie over valse hoop heel boeiend. Ik ben iemand die illusies heeft losgelaten. Die de pijn die gruwelijk was niet ontlopen heeft. Heb soms letterlijk hopeloos in een hoekje gezeten. Maar daar ook weer uit gekropen, al had dat soms wat sneller gekund.
Valse hoop ken ik ook in mijn omgeving. "Maar ik wil het zo graag", en dan elke keer de teleurstelling dat het niet ging, of dat nu gezondheid betrof of werk of relaties. En ik dan degene weer aanhoren en troosten. Ik doe het graag, maar wil ook dat ze een puntje pijn aanraken en doorleven. Ik kan niet tegen het alleen maar afschermen, in een soort waas leven en dan elke keer weer verbaasd zijn dat het niet werkt zo. Dan word ik direct en ga ik de ander confronteren. Ik zie liever pijn dan valse hoop.
Lief dat jullie vragen hoe het met me gaat. Voor zover ik weet goed. Mijn werkstage gaat de goede kant op, doe steeds meer alleen dingen en voel me vaardiger. Qua energie en zelfverzorging gaat het even iets minder. En had vanochtend last van kritische gedachten over hoe ik mijn werk doe, die mij onzeker maakten. Ik heb "stop" kunnen zeggen en het bleek 's middags dat ik correct had gehandeld.
Maar het was een oud draaierig gevoel wat maakt dat ik zo'n beetje verdwijn. Sip in een hoekje wil afbellen want "ik kan het niet". En daar word je goed moe van, om daar tegen te vechten.
Wel grappig, de thema's die nu ter sprake komen. Zo heb ik gister een intensief gesprek gehad met iemand over een eventueel moederschap van mij. En dat dat voor mij geen goede stap zou zijn. Tante of neptante prima, oppas prima maar niet zelf de verantwoordelijkheid voor een kind dragen. Dat is een stap te ver. Naast dat ik door mijn leeftijd al veel minder vruchtbaar en flexibeler ben, ben ik toch verminderd belastbaar.
"Wat als jouw kind overkomt wat jou is overkomen, kun je dat aan? Kun je er voor je kind zijn dan en tegelijkertijd datgene hanteren wat dat bij jou oproept? Ik denk dat dat te hoog gegrepen is".
Dat is geen doem of oordeel dat over mij geveld wordt. Eerder een soort opluchting: ik hoef niet. Ik hoef geen moeder te worden. T.z.t. een partner zie ik echt wel zitten (en dan houden we het de eerste tijd zeker bij latten) maar ik wil niet zoveel van mijzelf inleveren. Mijn privacy opgeven, en dat de behoeftes van een kind voor de mijne gaan.
Verder vind ik de discussie over valse hoop heel boeiend. Ik ben iemand die illusies heeft losgelaten. Die de pijn die gruwelijk was niet ontlopen heeft. Heb soms letterlijk hopeloos in een hoekje gezeten. Maar daar ook weer uit gekropen, al had dat soms wat sneller gekund.
Valse hoop ken ik ook in mijn omgeving. "Maar ik wil het zo graag", en dan elke keer de teleurstelling dat het niet ging, of dat nu gezondheid betrof of werk of relaties. En ik dan degene weer aanhoren en troosten. Ik doe het graag, maar wil ook dat ze een puntje pijn aanraken en doorleven. Ik kan niet tegen het alleen maar afschermen, in een soort waas leven en dan elke keer weer verbaasd zijn dat het niet werkt zo. Dan word ik direct en ga ik de ander confronteren. Ik zie liever pijn dan valse hoop.
Lief dat jullie vragen hoe het met me gaat. Voor zover ik weet goed. Mijn werkstage gaat de goede kant op, doe steeds meer alleen dingen en voel me vaardiger. Qua energie en zelfverzorging gaat het even iets minder. En had vanochtend last van kritische gedachten over hoe ik mijn werk doe, die mij onzeker maakten. Ik heb "stop" kunnen zeggen en het bleek 's middags dat ik correct had gehandeld.
Maar het was een oud draaierig gevoel wat maakt dat ik zo'n beetje verdwijn. Sip in een hoekje wil afbellen want "ik kan het niet". En daar word je goed moe van, om daar tegen te vechten.
dinsdag 21 oktober 2008 om 19:29
Jeetje, dat was een heftig dagje hier zo te lezen. En veel wijsheden .
Hanke, wat jij zegt over het moederschap herken ik wel. Ik wil denk ik geen kinderen (ik zeg nooit nooit) en ik denk er de laatste tijd wel over na waarom dat is. En het komt erop neer dat ik me altijd zo verantwoordelijk voor alles en iedereen heb gevoeld. En dat probeer ik nu eindelijk los te laten, ik ben mijn eigen grenzen aan het bewaken, ik probeer mezelf voorop te zetten. Maar met een kind kan dat niet, die verantwoordelijkheid is de grootste die er is en dat is het niet voor mij, zo voel ik dat nu in ieder geval.
Missmara, goed dat je nu doktersadvies hebt gekregen, dan 'moet' je idd wel. Geniet gewoon van je drukke mannetje, de rest doet er uiteindelijk niet toe, als het met jullie maar goed gaat .
Lieve meiden, een dikke , fijne avond!
Hanke, wat jij zegt over het moederschap herken ik wel. Ik wil denk ik geen kinderen (ik zeg nooit nooit) en ik denk er de laatste tijd wel over na waarom dat is. En het komt erop neer dat ik me altijd zo verantwoordelijk voor alles en iedereen heb gevoeld. En dat probeer ik nu eindelijk los te laten, ik ben mijn eigen grenzen aan het bewaken, ik probeer mezelf voorop te zetten. Maar met een kind kan dat niet, die verantwoordelijkheid is de grootste die er is en dat is het niet voor mij, zo voel ik dat nu in ieder geval.
Missmara, goed dat je nu doktersadvies hebt gekregen, dan 'moet' je idd wel. Geniet gewoon van je drukke mannetje, de rest doet er uiteindelijk niet toe, als het met jullie maar goed gaat .
Lieve meiden, een dikke , fijne avond!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 21 oktober 2008 om 20:01
Moederschapis idd. een hele opgave temeer wanneer je zelf beschadigd bent/onthouden bent van wat je nodig hebt.
Kan/kon nog zo hard denken zo zal ik de dingen niet doen wat ik grotendeels waar kan maken maar ergens heel diep ben ik ook niet gereed geweest voor drie kinderen maar ik heb ze en doe mijn allerbest.Soms té.
En eigenlijk vind ik mezelf best knap het te redden in me eeintje met 3 kinderen die 24 p.d. week in week uit, kortom altijd bij me zijn.Vader is niet in zicht niks co ouderschap,alleen af en toe eens bellen hoe is het.Wat ook okee is want heb niets aan de man en de kinderen komen dara ook beetje bij beetje achter.
Tsja die was er zowiezo niet rijp voor.En nog niet,altijd stoned.
Iig. weer een draadje van hoe ik maar bij iemand wilde horen/belangrijk hoopte te zijn.
Kan/kon nog zo hard denken zo zal ik de dingen niet doen wat ik grotendeels waar kan maken maar ergens heel diep ben ik ook niet gereed geweest voor drie kinderen maar ik heb ze en doe mijn allerbest.Soms té.
En eigenlijk vind ik mezelf best knap het te redden in me eeintje met 3 kinderen die 24 p.d. week in week uit, kortom altijd bij me zijn.Vader is niet in zicht niks co ouderschap,alleen af en toe eens bellen hoe is het.Wat ook okee is want heb niets aan de man en de kinderen komen dara ook beetje bij beetje achter.
Tsja die was er zowiezo niet rijp voor.En nog niet,altijd stoned.
Iig. weer een draadje van hoe ik maar bij iemand wilde horen/belangrijk hoopte te zijn.
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:33
Ik begrijp wat je bedoelt Hanke. En die hoop bedoelde ik ook niet. De hoop dat het goedkomt, ik weet het niet, die is niet relevant lijkt het (niet dat ik het niet zou willen maar realistisch is het nu niet). Het is meer de basishoop, niet in de zin van verwachtingen van: dan of dan wordt alles leuker. Of wanneer het zo is, dan is het goed.
Ik ken mezelf, ik ben een onrustige ziel. Goed zit niet alleen voor mij in rust en vrede. Maar ook in groei. De hoop is de drijfveer om te groeien. Niet buiten me, maar binnenin. Tot meer inzicht te komen. Tot meer begrip. Hoe meer ik dat vind, hoe meer ik kan accepteren in vrede. En hoe meer ik gelukkig ben dat ik besta, hoe dan ook.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Het is de hoop binnenin, de vreugde dat het zo mooi is en dat het alleen maar mooier wordt. En dat gaat juist door strijd en geworstel want ik heb gemerkt dat ik zo door de jaren heen de lagen heb afgewikkeld van wat ik niet ben, hoe ik gevormd ben door mijn jeugd en wat niet goed werkt omdat het me hindert, remt, beknot.
Dat doet pijn. En het is confronterend. En ik wou dat ik een wat kalmer temperament had wat dat betreft. En ik verlang er niet naar, de pijn. Maar ik krijg het erbij en dan is dat zo. Wat dat betreft ben ik ervan overtuigd dat die herhalingen van zetten vanuit de jeugd niet zomaar zijn. Daar zitten ook ergens de oplossingen in.
Maar ik zal blij zijn als ik oud en grijs ben en uitgeworsteld. Of wat eerder. Dat mag ook.
Heeeerlijk .
Ik ken mezelf, ik ben een onrustige ziel. Goed zit niet alleen voor mij in rust en vrede. Maar ook in groei. De hoop is de drijfveer om te groeien. Niet buiten me, maar binnenin. Tot meer inzicht te komen. Tot meer begrip. Hoe meer ik dat vind, hoe meer ik kan accepteren in vrede. En hoe meer ik gelukkig ben dat ik besta, hoe dan ook.
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Het is de hoop binnenin, de vreugde dat het zo mooi is en dat het alleen maar mooier wordt. En dat gaat juist door strijd en geworstel want ik heb gemerkt dat ik zo door de jaren heen de lagen heb afgewikkeld van wat ik niet ben, hoe ik gevormd ben door mijn jeugd en wat niet goed werkt omdat het me hindert, remt, beknot.
Dat doet pijn. En het is confronterend. En ik wou dat ik een wat kalmer temperament had wat dat betreft. En ik verlang er niet naar, de pijn. Maar ik krijg het erbij en dan is dat zo. Wat dat betreft ben ik ervan overtuigd dat die herhalingen van zetten vanuit de jeugd niet zomaar zijn. Daar zitten ook ergens de oplossingen in.
Maar ik zal blij zijn als ik oud en grijs ben en uitgeworsteld. Of wat eerder. Dat mag ook.
Heeeerlijk .
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:45
Mooi verhaal Felicia, een om te herlezen! Het verschil tussen die twee soorten hoop is vrij makkelijk te ontdekken als je jezelf afvraagt of er een gevoel van urgentie bij komt. Bij 'Ik moet nu x want dan komt alles goed' heb je te maken met valse hoop. Genieten van groei, op een rustige manier hopen op een mooie toekomst kan gewoon vanuit je volwassenbewustzijn.
Goh Face, er gebeuren voor jou ook veel dingen de laatste dagen. Fijn hoor dat er weer beweging is - of juist rust. Goed dat je alles zo benoemd hebt voor jezelf, hier en bij je therapeut. Soms moet je gewoon even een stand van zaken krijgen, een overzicht. Daarna kun je misschien weer minder gaan denken en tobben en formuleren en praten en schrijven, en weer gewoon gaan doen, gaan leven. Mijn valkuil in therapie is altijd dat ik zo goed kan praten, redeneren, argumenteren, associeren. Maar doen en voelen vind ik moeilijker. Ik lijk dus goed behandelbaar, maar ben dat gek genoeg niet. In de kern verzet ik me hevig tegen alles wat te onveilig voelt. Het is ook daarom dat ik wel interesse heb in regressietherapie. Praten is daar niet de ingang (toch Felicia?)
Hanke, wat een heftig inzicht dat het misschien gewoon goed voor jou is om te accepteren dat het moederschap er niet inzit. Ik krijg het er zelf benauwd van, van zo'n zin - niet omdat ik denk dat het niet klopt hoor, ik vind het wijs, dapper, dat je zulke dingen onder ogen durft te zien. Wel vind ik het zo drastisch, zo definitief. Ach, het zullen de hormonen wel zijn... Hoe voel je je over zo'n idee? Brengt dat opluchting of verdriet? Je zei er al iets over hoor, maar ik ben gewoon benieuwd wat dan blijft hangen.
Zusje, jij legt goed uit wat dat thema met verantwoordelijkheid dragen te maken heeft. Verhelderend en herkenbaar. Als er iets is waaraan onze valse hoop kleeft dan zijn het wel (onze) kinderen!
Ik laat het hier even bij voor nu. Sterkte allemaal meiden, met jullie worstelingen. En wat bijzonder dat deze plek toch nog steeds warm, vrolijk, liefdevol van sfeer blijft!
PS Felicia, wil jij mij de blog url van Artemis mailen? Ik ben heel benieuwd!
Goh Face, er gebeuren voor jou ook veel dingen de laatste dagen. Fijn hoor dat er weer beweging is - of juist rust. Goed dat je alles zo benoemd hebt voor jezelf, hier en bij je therapeut. Soms moet je gewoon even een stand van zaken krijgen, een overzicht. Daarna kun je misschien weer minder gaan denken en tobben en formuleren en praten en schrijven, en weer gewoon gaan doen, gaan leven. Mijn valkuil in therapie is altijd dat ik zo goed kan praten, redeneren, argumenteren, associeren. Maar doen en voelen vind ik moeilijker. Ik lijk dus goed behandelbaar, maar ben dat gek genoeg niet. In de kern verzet ik me hevig tegen alles wat te onveilig voelt. Het is ook daarom dat ik wel interesse heb in regressietherapie. Praten is daar niet de ingang (toch Felicia?)
Hanke, wat een heftig inzicht dat het misschien gewoon goed voor jou is om te accepteren dat het moederschap er niet inzit. Ik krijg het er zelf benauwd van, van zo'n zin - niet omdat ik denk dat het niet klopt hoor, ik vind het wijs, dapper, dat je zulke dingen onder ogen durft te zien. Wel vind ik het zo drastisch, zo definitief. Ach, het zullen de hormonen wel zijn... Hoe voel je je over zo'n idee? Brengt dat opluchting of verdriet? Je zei er al iets over hoor, maar ik ben gewoon benieuwd wat dan blijft hangen.
Zusje, jij legt goed uit wat dat thema met verantwoordelijkheid dragen te maken heeft. Verhelderend en herkenbaar. Als er iets is waaraan onze valse hoop kleeft dan zijn het wel (onze) kinderen!
Ik laat het hier even bij voor nu. Sterkte allemaal meiden, met jullie worstelingen. En wat bijzonder dat deze plek toch nog steeds warm, vrolijk, liefdevol van sfeer blijft!
PS Felicia, wil jij mij de blog url van Artemis mailen? Ik ben heel benieuwd!
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:47
En het is trouwens ook heel dubbel bij tijd en wijle, dat gevoel. Want ik gun mezelf daardoor weinig rust, weinig bijkomen. Dat ligt deels aan de situatie, die 6 weken van rust waren ook echt rust. En dat was een heel fijn gevoel. Dus daarnaartoe werken lijkt me geen slecht plan, op wat voor manier dan ook .
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:51
Face, lief dat je teruggelezen hebt om uit te vinden waarom ik hier schrijf. Ik vind het moeilijk om dat kort uit te leggen. Veel vrouwen hier hebben het zwaarder gehad dan ik, in de zin dat ik in veel opzichten wel een liefdevolle en stimulerende omgeving had als kind - op hun voorwaarden. Want voor mij als persoon hadden mijn ouders geen oog, en ook geen interesse. Sterker, ze vonden me te confronterend, heftig, emotioneel, theatraal etc. en deden er vanalles aan om mij te vormen naar het beeld dat ze hadden, waardoor ik lange tijd nogal in de war ben geraakt over wie ik ben.
Ik ga nog goed met mijn ouders om, al is er emotioneel een grote afstand, die juist groter lijkt te worden. Ik kan er niet goed tegen als mijn moeder mij wil knuffelen bijv., wat ik 10 jaar geleden nog prettig vond. Ook voel ik me erg gekwetst als mijn vader dingen die ik hem vertel meteen belachelijk maakt. Alsof ik nu scherper zie dat dat echt niet kan. Nou goed, dit is weer een ander onderwerp. En ik denk dat ik gewoon - zoals iedereen hier - een gevoelig kind was, wat maar bleef malen over de vragen: wat is er mis met mij? Waarom moet ik veranderen? Hoe moet ik veranderen? Wie ben ik eigenlijk?
Ik ga nog goed met mijn ouders om, al is er emotioneel een grote afstand, die juist groter lijkt te worden. Ik kan er niet goed tegen als mijn moeder mij wil knuffelen bijv., wat ik 10 jaar geleden nog prettig vond. Ook voel ik me erg gekwetst als mijn vader dingen die ik hem vertel meteen belachelijk maakt. Alsof ik nu scherper zie dat dat echt niet kan. Nou goed, dit is weer een ander onderwerp. En ik denk dat ik gewoon - zoals iedereen hier - een gevoelig kind was, wat maar bleef malen over de vragen: wat is er mis met mij? Waarom moet ik veranderen? Hoe moet ik veranderen? Wie ben ik eigenlijk?
dinsdag 21 oktober 2008 om 22:07
[quote]Feliciaatje schreef op 21 oktober 2008 @ 21:33:
Wat dat betreft ben ik ervan overtuigd dat die herhalingen van zetten vanuit de jeugd niet zomaar zijn. Daar zitten ook ergens de oplossingen in.
Die overtuiging deel ik met je mee Feliciaatje.Dat denk ik nl. ook.
Het is de kunst ze te zien en te vinden.
Maar ik zal blij zijn als ik oud en grijs ben en uitgeworsteld. Of wat eerder. Dat mag ook.
Wat eerder zou mooi zijn lijkt me.Je weet niet hoe je zal zijn qua gezondheid en van geest als je oud bent.
Het is zaak dat je het wel bewust bent toch?Maar mss. ben je op je ouwe dag ook nog zo energiek en temeperamentvol en wijs als nu, .
Wat dat betreft ben ik ervan overtuigd dat die herhalingen van zetten vanuit de jeugd niet zomaar zijn. Daar zitten ook ergens de oplossingen in.
Die overtuiging deel ik met je mee Feliciaatje.Dat denk ik nl. ook.
Het is de kunst ze te zien en te vinden.
Maar ik zal blij zijn als ik oud en grijs ben en uitgeworsteld. Of wat eerder. Dat mag ook.
Wat eerder zou mooi zijn lijkt me.Je weet niet hoe je zal zijn qua gezondheid en van geest als je oud bent.
Het is zaak dat je het wel bewust bent toch?Maar mss. ben je op je ouwe dag ook nog zo energiek en temeperamentvol en wijs als nu, .
dinsdag 21 oktober 2008 om 22:11
MissMara je ouders namen je niet serieus begrijp ik eruit.
Je vader althans en voor je gevoel beschermde je moeder je daar niet voor oid?
Wat maakt dat je toen wel van een knuffel genoot en nu niet meer zo?
Toen had je het (nog) nodig en nu minder?
Dankje voor je fijne woorden.
Het is idd. een turnbelentie van jewelste bij me de laatste paar dgn. maar wel op de goede manier.
Stepbystep komt de sleutel in zicht die ik zo kwijt ben van mezelf.
Langzaam maar wel op mijn manier.
Opdat ik weer door 1 deur kan met mezelf en mezelf traag maar gestaag accepteer.Want in feite is dat 1 van mijn vele worselingen dat ik niet blij ben met wie ik ben.
Of beter gezegt,niet weet wie ik ben.Pfff ben je 46 zeg.
Je vader althans en voor je gevoel beschermde je moeder je daar niet voor oid?
Wat maakt dat je toen wel van een knuffel genoot en nu niet meer zo?
Toen had je het (nog) nodig en nu minder?
Dankje voor je fijne woorden.
Het is idd. een turnbelentie van jewelste bij me de laatste paar dgn. maar wel op de goede manier.
Stepbystep komt de sleutel in zicht die ik zo kwijt ben van mezelf.
Langzaam maar wel op mijn manier.
Opdat ik weer door 1 deur kan met mezelf en mezelf traag maar gestaag accepteer.Want in feite is dat 1 van mijn vele worselingen dat ik niet blij ben met wie ik ben.
Of beter gezegt,niet weet wie ik ben.Pfff ben je 46 zeg.
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:12
Ja Face, dan ben je 46. Maar je bent wel eerlijk. En dat siert een mens. Dat je bereid bent jezelf lief te hebben. Dat je voelt dat je dat nodig hebt.
Het moeilijkste vind ik het als mensen vanuit hun verdriet zich terugtrekken en niet vragen wat ze nodig hebben. Als medemens word ik dan buitenspel gezet. En zo voelt het ook.
En over iets wat je gister schreef, dat je van een verslaving af bent gekomen. Ik word plaatsvervangend trots als ik dat lees. Ik vind dat zo knap van mensen. Ga er maar aan staan.
Ik denk dat je door ruimte te nemen nu ook de tijd neemt om jezelf te troosten, te koesteren. En dat is zo ontzettend belangrijk. Neem je tijd.
En ik denk dat je misschien naar ander werk moet gaan zoeken. Het uitzichtloze van je klanten lijkt mij psychisch wel erg zwaar.
Het moeilijkste vind ik het als mensen vanuit hun verdriet zich terugtrekken en niet vragen wat ze nodig hebben. Als medemens word ik dan buitenspel gezet. En zo voelt het ook.
En over iets wat je gister schreef, dat je van een verslaving af bent gekomen. Ik word plaatsvervangend trots als ik dat lees. Ik vind dat zo knap van mensen. Ga er maar aan staan.
Ik denk dat je door ruimte te nemen nu ook de tijd neemt om jezelf te troosten, te koesteren. En dat is zo ontzettend belangrijk. Neem je tijd.
En ik denk dat je misschien naar ander werk moet gaan zoeken. Het uitzichtloze van je klanten lijkt mij psychisch wel erg zwaar.
dinsdag 21 oktober 2008 om 23:32
Felicia, dat wat jij beschrijft zou ik innerlijke kracht noemen. Een energie die door wil, die verder wil, die eigenheid en liefde wil bereiken. Iets heel zuivers.
Dat stukje heb ik ook aangeboord. En daar ben ik trots op.
Over jullie vragen wat betreft mijn conclusies van moederschap: Ik vind het hartstikke leuk om met kleine kinderen te werken. het voegt echt iets toe aan mijn leven. Maar ik vind het ook heel prettig om ze aan hun ouders af te geven. Ik heb geen rammelende eierstokken.
Ik ben 36, heb geen partner en wil geen bommoeder zijn. Praktisch gezien is het niet haalbaar. En kennelijk heb ik geen sterke kinderwens. Mijn zus heeft ook geen kinderen en daarom voelt het ook een beetje 'normaal'.
Spelen met de gedachte om religieuze te worden strookt natuurlijk ook niet met het moederschap.
Dat stukje heb ik ook aangeboord. En daar ben ik trots op.
Over jullie vragen wat betreft mijn conclusies van moederschap: Ik vind het hartstikke leuk om met kleine kinderen te werken. het voegt echt iets toe aan mijn leven. Maar ik vind het ook heel prettig om ze aan hun ouders af te geven. Ik heb geen rammelende eierstokken.
Ik ben 36, heb geen partner en wil geen bommoeder zijn. Praktisch gezien is het niet haalbaar. En kennelijk heb ik geen sterke kinderwens. Mijn zus heeft ook geen kinderen en daarom voelt het ook een beetje 'normaal'.
Spelen met de gedachte om religieuze te worden strookt natuurlijk ook niet met het moederschap.
woensdag 22 oktober 2008 om 08:51
Hanke dankjewel voor je lieve opbeurende post.
Allemaal hier trouwens nogmaals dankjewel voor het hier geaccepteerd worden,lotgenoten vinden met ieder zijn eigen troubles maar toch die saamhorigheid vinden hier.
De steun en lieve reacties en het begrip.
Dat heeft me zeer zeker geholpen de afgelopen dgn./wkn. om die lijn te zetten die ik heb gezet nu.
Spelen met de gedachte van religieuze te worden.
Interressant.
Wat maakt dat je die gedachten hebt?
Denk je dat dat voor jou een eventuele 'missie' is waarin je je veilig kan voelen?
Speelt het sinds kort of langer al?
ElmerV hoe is het vandaag met je?
K l voor allen.
Allemaal hier trouwens nogmaals dankjewel voor het hier geaccepteerd worden,lotgenoten vinden met ieder zijn eigen troubles maar toch die saamhorigheid vinden hier.
De steun en lieve reacties en het begrip.
Dat heeft me zeer zeker geholpen de afgelopen dgn./wkn. om die lijn te zetten die ik heb gezet nu.
Spelen met de gedachte van religieuze te worden.
Interressant.
Wat maakt dat je die gedachten hebt?
Denk je dat dat voor jou een eventuele 'missie' is waarin je je veilig kan voelen?
Speelt het sinds kort of langer al?
ElmerV hoe is het vandaag met je?
K l voor allen.
