Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
donderdag 23 oktober 2008 om 17:56
Bobke, neem je tijd. Ik ben blij dat je een mooie vakantie hebt gehad. terug.
He Pinksterbloem .
Duet, wat heb jij eeng grappige dochter .
Ik heb de halve dag in het bos naar mijn jongste hond lopen zoeken. Het is een jachthond van 10 maanden en ik denk dat hij wild had geroken en er vandoor is gegaan. Vanaf vanmorgen 10 uur tot vanmiddag half 3 heb ik daar rond gelopen. Ik heb hem gelukkig terug, maar ik ben moe en ik heb het koud.
Vanavond lekker uit eten, want ik heb echt geen zin meer om te koken.
He Pinksterbloem .
Duet, wat heb jij eeng grappige dochter .
Ik heb de halve dag in het bos naar mijn jongste hond lopen zoeken. Het is een jachthond van 10 maanden en ik denk dat hij wild had geroken en er vandoor is gegaan. Vanaf vanmorgen 10 uur tot vanmiddag half 3 heb ik daar rond gelopen. Ik heb hem gelukkig terug, maar ik ben moe en ik heb het koud.
Vanavond lekker uit eten, want ik heb echt geen zin meer om te koken.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:19
Hallo allemaal,
Vorige week is mijn pappa op 59-jarige leeftijd overleden aan een herseninfarct. Ik zat een beetje op het forum te kijken (heb op gezondheid ook een topic geopend op het moment dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen) en kwam dit topic tegen. Ik vind jullie verhalen erg mooi. Omdat het allemaal zo vers is voor mij, en ik (gelukkig) weinig ervaring heb met rouwverwerking verbaas ik mij af en toe over mijn 'toestand'. De afgelopen 2 weken slaap ik zeer slecht, word sinds zijn overlijden steeds wakker op het moment van overlijden (rond 5 uur s nachts) en ben dan heel erg bang. Waarvoor weet ik niet. Eten doe ik ook nauwelijks, nu vind ik dat nog niet eens zo'n probleem, dat komt vanzelf wel weer. Maar huilen doe ik bijvoorbeeld al sinds zaterdag niet meer.
Ik word om iedere klapscheet pissig, voornamelijk op vreemden, en heb schijt aan de hele wereld. Kan me zo niet voorstellen dat je issues maakt over onzinnige dingen. Nu ben ik sowieso een mens met weinig geduld, maar nu is het wel extreem. Voor mij mag iedereen die mij in de weg zit heel rap oplazeren en anders vertel ik ze dat gewoon. Terwijl ik dat eerst inslikte om de lieve vrede maar te bewaren. Anyways, het is wel duidelijk dat ik mezelf niet ben, en dat is ook heel logisch, weet ook eigenlijk niet waarom ik dit allemaal neerzet. Misschien om herkenning te vragen? Don't know, maar tis ook wel lekker om te schrijven.
Thanks for reading, liefs Monty
Vorige week is mijn pappa op 59-jarige leeftijd overleden aan een herseninfarct. Ik zat een beetje op het forum te kijken (heb op gezondheid ook een topic geopend op het moment dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen) en kwam dit topic tegen. Ik vind jullie verhalen erg mooi. Omdat het allemaal zo vers is voor mij, en ik (gelukkig) weinig ervaring heb met rouwverwerking verbaas ik mij af en toe over mijn 'toestand'. De afgelopen 2 weken slaap ik zeer slecht, word sinds zijn overlijden steeds wakker op het moment van overlijden (rond 5 uur s nachts) en ben dan heel erg bang. Waarvoor weet ik niet. Eten doe ik ook nauwelijks, nu vind ik dat nog niet eens zo'n probleem, dat komt vanzelf wel weer. Maar huilen doe ik bijvoorbeeld al sinds zaterdag niet meer.
Ik word om iedere klapscheet pissig, voornamelijk op vreemden, en heb schijt aan de hele wereld. Kan me zo niet voorstellen dat je issues maakt over onzinnige dingen. Nu ben ik sowieso een mens met weinig geduld, maar nu is het wel extreem. Voor mij mag iedereen die mij in de weg zit heel rap oplazeren en anders vertel ik ze dat gewoon. Terwijl ik dat eerst inslikte om de lieve vrede maar te bewaren. Anyways, het is wel duidelijk dat ik mezelf niet ben, en dat is ook heel logisch, weet ook eigenlijk niet waarom ik dit allemaal neerzet. Misschien om herkenning te vragen? Don't know, maar tis ook wel lekker om te schrijven.
Thanks for reading, liefs Monty
donderdag 23 oktober 2008 om 21:25
Monty, ik ken je topic. Ik heb daar ook gereageerd vorige week.
Ik herken je gevoelens wel. Van mij mocht ook de hele wereld optiefen de eerste maanden na het overlijden van mijn vader. Ik vond het ook allemaal niet zo belangrijk meer.
Natuurlijk ben je boos. En met reden. Je vader is er opeens niet meer en iedereen gaat gewoon lekker door met zijn eigen 'onbelangrijke' dingetjes.
Maar dat gaat wel weer voorbij. Op dit moment mag je sch**t hebben aan iedereen.
Heel veel sterkte de komende tijd. En als het even niet zo lekker gaat, of je bent weer boos, gooi het lekker hier op dit topic.
Dikke knuffel
Ik herken je gevoelens wel. Van mij mocht ook de hele wereld optiefen de eerste maanden na het overlijden van mijn vader. Ik vond het ook allemaal niet zo belangrijk meer.
Natuurlijk ben je boos. En met reden. Je vader is er opeens niet meer en iedereen gaat gewoon lekker door met zijn eigen 'onbelangrijke' dingetjes.
Maar dat gaat wel weer voorbij. Op dit moment mag je sch**t hebben aan iedereen.
Heel veel sterkte de komende tijd. En als het even niet zo lekker gaat, of je bent weer boos, gooi het lekker hier op dit topic.
Dikke knuffel
vrijdag 24 oktober 2008 om 08:50
Hee fussie, hoe is het met jou? Lang niet "gezien".
lapin, Ik geloof inderdaad dat ik grappige dochters heb. Het helpt me dan ook vaak als ik verdrietig ben. Laatst zag mijn jongste dochter mij huilen. Ik zag dat ze met haar ogen een traan op mijn wang volgde en toen zei ze ineens: "mama, je kunt je tranen ook oplikken, hoor!" Dan schiet je spontaan weer in de lach.
bobke, welkom thuis en blijf vooral nog even op je vakantie-wolkje zitten. Nog even genieten van dat heerlijke gevoel. Voor je het weet zit je toch weer in de realiteit.
monty, ik had dat ook, toen mijn moeder overleed. Ik vond dat iedereen zich maar aanstelde over kleinigheden. Waar maakten ze zich druk over? En ik was ook heel lichtgeraakt. Ik ergerde me aan alles en iedereen en vaak dacht ik: "en mijn moeder is ook nog dood". (vond mezelf erg zielig, terwijl iedereen maar gewoon doorging). Nu na het overlijden van mijn vader, ben ik er wat realistischer in. Net alsof je doordat je wat meer "ervaring" hebt, toch anders met je verdriet omgaat.
djinnie, ook een knuffel voor jou!
lapin, Ik geloof inderdaad dat ik grappige dochters heb. Het helpt me dan ook vaak als ik verdrietig ben. Laatst zag mijn jongste dochter mij huilen. Ik zag dat ze met haar ogen een traan op mijn wang volgde en toen zei ze ineens: "mama, je kunt je tranen ook oplikken, hoor!" Dan schiet je spontaan weer in de lach.
bobke, welkom thuis en blijf vooral nog even op je vakantie-wolkje zitten. Nog even genieten van dat heerlijke gevoel. Voor je het weet zit je toch weer in de realiteit.
monty, ik had dat ook, toen mijn moeder overleed. Ik vond dat iedereen zich maar aanstelde over kleinigheden. Waar maakten ze zich druk over? En ik was ook heel lichtgeraakt. Ik ergerde me aan alles en iedereen en vaak dacht ik: "en mijn moeder is ook nog dood". (vond mezelf erg zielig, terwijl iedereen maar gewoon doorging). Nu na het overlijden van mijn vader, ben ik er wat realistischer in. Net alsof je doordat je wat meer "ervaring" hebt, toch anders met je verdriet omgaat.
djinnie, ook een knuffel voor jou!
vrijdag 24 oktober 2008 om 17:17
Hallo,
Dank voor de reacties, ik weet dan in ieder geval dat ik nu even pissig op iedereen mág zijn maar het moeilijke vind ik dat degenen op wie ik zo boos word (onbekenden interesseren me dan weer niet) ook niet weten wat ze met mij aanmoeten. Als iets niet gaat zoals ik wil ontplof ik zo'n beetje en kan niets anders dan bits reageren. Lullig vind ik dat, maar kan er niks aan doen...ga er maar vanuit dat het minder gaat worden naarmate de tijd verstrijkt, maar nu, 1 week na het overlijden, laat ik het maar zoals het is...jammer dan. Hun probleem
Dank voor de reacties, ik weet dan in ieder geval dat ik nu even pissig op iedereen mág zijn maar het moeilijke vind ik dat degenen op wie ik zo boos word (onbekenden interesseren me dan weer niet) ook niet weten wat ze met mij aanmoeten. Als iets niet gaat zoals ik wil ontplof ik zo'n beetje en kan niets anders dan bits reageren. Lullig vind ik dat, maar kan er niks aan doen...ga er maar vanuit dat het minder gaat worden naarmate de tijd verstrijkt, maar nu, 1 week na het overlijden, laat ik het maar zoals het is...jammer dan. Hun probleem
zaterdag 25 oktober 2008 om 23:48
Hallo,
We zijn eindelijk weer thuis na een hele lange dag. vanmorgen om 9 uur vertrokken richting mijn ouderlijk huis en om 10 uur vanavond zijn we met twee slapende meisjes in de auto weer naar huis teruggekeerd.
Ik ben total loss, mijn hele lijf doet pijn en mijn hoofd zit vol gedachten die ik maar niet geordend krijg.
We zijn begonnen met het uitzoeken van alle spullen van mijn ouders. Hebben alle bruikbare spullen opzij gezet voor de kringloopwinkel en alle belangrijke spullen even in een kamer apart gezet. Tot nu toe hebben we alleen nog maar de keuken en een deel van de woonkamer gedaan. Vervolgens zijn we het graf van mijn ouders gaan aanplanten. Het was voor mij de eerste keer dat ik er na de begrafenis kwam. Mijn vaders naam staat nu ook op de grafsteen. Ik heb meteen maar een paar foto's gemaakt. En daarna hadden we nog de herdenkingsmis voor mijn ouders. Een hele grote groep vrienden van mijn ouders waren naar de kerk gekomen en dat was zo fijn. Hebben nog even met hun staan napraten en mijn zus en ik hebben besloten om ieder van hun nog eens te bezoeken om ook nog eens wat verhalen over onze ouders van hun te horen. Al met al een zeer vermoeiende dag. Ik duik zo mijn bedje in, ben benieuwd of ik kan slapen, mijn hele hoofd tolt.
We zijn eindelijk weer thuis na een hele lange dag. vanmorgen om 9 uur vertrokken richting mijn ouderlijk huis en om 10 uur vanavond zijn we met twee slapende meisjes in de auto weer naar huis teruggekeerd.
Ik ben total loss, mijn hele lijf doet pijn en mijn hoofd zit vol gedachten die ik maar niet geordend krijg.
We zijn begonnen met het uitzoeken van alle spullen van mijn ouders. Hebben alle bruikbare spullen opzij gezet voor de kringloopwinkel en alle belangrijke spullen even in een kamer apart gezet. Tot nu toe hebben we alleen nog maar de keuken en een deel van de woonkamer gedaan. Vervolgens zijn we het graf van mijn ouders gaan aanplanten. Het was voor mij de eerste keer dat ik er na de begrafenis kwam. Mijn vaders naam staat nu ook op de grafsteen. Ik heb meteen maar een paar foto's gemaakt. En daarna hadden we nog de herdenkingsmis voor mijn ouders. Een hele grote groep vrienden van mijn ouders waren naar de kerk gekomen en dat was zo fijn. Hebben nog even met hun staan napraten en mijn zus en ik hebben besloten om ieder van hun nog eens te bezoeken om ook nog eens wat verhalen over onze ouders van hun te horen. Al met al een zeer vermoeiende dag. Ik duik zo mijn bedje in, ben benieuwd of ik kan slapen, mijn hele hoofd tolt.
zondag 26 oktober 2008 om 09:03
Duet, je schrijft het erg beeldend zoals jullie in het huis waren om de spullen uit te zoeken. Ik zag het gewoon voor me.
Wat een heftige dag heb je gisteren gehad, hoe voel je je nu?
Bobke, dat heb ik ook hoor dat ik soms hier niet kan lezen, dan wordt het me teveel. Hoe was je reis?
Lapin, dat jouw moeder jouw vaders jas heeft opgehangen, net of hij er dan een beetje is. Mijn zus heeft een jasje van mijn moeder in haar kast en laatst gingen we wat dingen opruimen, wij allebei aan dat jasje snuffen. Zit nog steeds een beetje mijn moeders geur aan.
Montys, ben blij dat je dit topic hebt gevonden. Het is heel normaal dat je je zo voelt hoor. Ik had hetzelfde. Ging iemand zeuren over futiliteiten en dan dacht ik, nouja zeg, mijn moeder is dood, dat is pas erg. Dat wordt echt minder en maak je er vooral niet druk om.
Ik heb het van de week weer even heel moeilijk gehad, lag in bed en kon niet slapen en toen ging ik heel veel nadenken met als gevolg dat ik de tranen uit mn kop heb gehuild. Ik miste mijn moeder zo erg, ik wist het even niet meer.
Voor jullie allemaal hier, een dikke knuf.
Wat een heftige dag heb je gisteren gehad, hoe voel je je nu?
Bobke, dat heb ik ook hoor dat ik soms hier niet kan lezen, dan wordt het me teveel. Hoe was je reis?
Lapin, dat jouw moeder jouw vaders jas heeft opgehangen, net of hij er dan een beetje is. Mijn zus heeft een jasje van mijn moeder in haar kast en laatst gingen we wat dingen opruimen, wij allebei aan dat jasje snuffen. Zit nog steeds een beetje mijn moeders geur aan.
Montys, ben blij dat je dit topic hebt gevonden. Het is heel normaal dat je je zo voelt hoor. Ik had hetzelfde. Ging iemand zeuren over futiliteiten en dan dacht ik, nouja zeg, mijn moeder is dood, dat is pas erg. Dat wordt echt minder en maak je er vooral niet druk om.
Ik heb het van de week weer even heel moeilijk gehad, lag in bed en kon niet slapen en toen ging ik heel veel nadenken met als gevolg dat ik de tranen uit mn kop heb gehuild. Ik miste mijn moeder zo erg, ik wist het even niet meer.
Voor jullie allemaal hier, een dikke knuf.
Cum non tum age
zondag 26 oktober 2008 om 17:05
Hoi allemaal,
Vannacht slecht geslapen en (nog steeds) total loss wakker geworden. Emotioneel gaat het wel, ben niet heel happy, maar ook niet heel down.
Vandaag samen met mijn man nog een aantal regelzaken rondom allerlei rekeningen van mijn pa zitten uitpluizen. Heb nu een kop van beton. Over geur gesproken. We hebben hier een groot krat staan met alle paperassen van mijn pa. Daar heb ik vandaag in zitten neuzen, al die papieren ruiken heel sterk naar het huis van mijn ouders. Op dit moment wil ik die geur helemaal niet ruiken, roept nog te veel verdriet op.
Dikke knuf voor iedereen.
Vannacht slecht geslapen en (nog steeds) total loss wakker geworden. Emotioneel gaat het wel, ben niet heel happy, maar ook niet heel down.
Vandaag samen met mijn man nog een aantal regelzaken rondom allerlei rekeningen van mijn pa zitten uitpluizen. Heb nu een kop van beton. Over geur gesproken. We hebben hier een groot krat staan met alle paperassen van mijn pa. Daar heb ik vandaag in zitten neuzen, al die papieren ruiken heel sterk naar het huis van mijn ouders. Op dit moment wil ik die geur helemaal niet ruiken, roept nog te veel verdriet op.
Dikke knuf voor iedereen.
zondag 26 oktober 2008 om 18:43
Raar he, wat geur kan doen? Ik zou willen dat ik mama nog kon ruiken. Ze kon helemaal niet tegen parfums ed en in het ziekenhuis was ze helemaal geurloos. Viel me toen gewoon op. Alleen haar laatste ademtocht, na haar overlijden, die rook nog naar haar. Erg vreemd!
Lijkt me ontzettend moeilijk Duet om het huis op te ruimen. Kun je er de tijd voor nemen of moet het voor een bepaalde tijd klaar zijn?
Hier komt het verdriet vaak in vijf minuten. Dan zie ik iets wat me aan mama herinnert en is er vijf minuten verdriet. Daarna kan ik weer verder. Erg vreemd maar wel oké zo.
voor jullie met dit herfstweer!
Lijkt me ontzettend moeilijk Duet om het huis op te ruimen. Kun je er de tijd voor nemen of moet het voor een bepaalde tijd klaar zijn?
Hier komt het verdriet vaak in vijf minuten. Dan zie ik iets wat me aan mama herinnert en is er vijf minuten verdriet. Daarna kan ik weer verder. Erg vreemd maar wel oké zo.
voor jullie met dit herfstweer!
zondag 26 oktober 2008 om 19:08
Hallo,
Die geur ken ik ook. Ik heb hier de pasjes, dingetjes en cashgeld wat ie altijd in zijn borstzak had en dat ruikt ook heel sterk naar hem nog. Heb er ook wat moeite mee om dat geld uit te geven, maar af en toe moet dat om iets mbt hem oid mee te betalen. Ik ruik er af en toe even aan...
Ik vertelde vrijdag dat ik zo boos was, nou, daarna, toen ik mijn opa en oma aan de lijn had gehad (dat zijn zijn ouders) ging ik los...moest verschrikkelijk janken, kennelijk opgekropt omdat ik die dagen ervoor zo druk was geweest met dingen regelen. Het was daarna eigenlijk wel lekker. Een vriendinnetje kwam eten dus heb even tegen haar aan zitten lullen en janken. Toen was het ook weer goed. Gisteravond in bed weer een huilsessie. Het is gewoon dat blijkbaar af en toe dat kwartje uit het niets valt, dan komt dat besef keihard binnen en dan is het mis. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Het geregel is nog lang niet klaar, sterker nog, het begint net, maar we hebben al een begin gemaakt met het opruimen van het huis. Nu is het verschil met jullie dat dit ons ouderlijk huis niet was, hij woonde er pas 1 jaar en was er niet happy. Dus wij hebben er ook niet zoveel mee. De meubels en zo zijn ook nieuw dus alleen echt zijn eigen spulletjes (klokken en zo) zijn moeilijk om iets mee te moeten doen. En zijn kleren...ja, die laten we echt nog even voor wat het is. Kan het niet aan om die nu al op te ruimen. Maar dat heeft ook allemaal niet zo'n haast.
Ik hoop dat het met jullie allemaal oke gaat.
Lfs, Monty
Die geur ken ik ook. Ik heb hier de pasjes, dingetjes en cashgeld wat ie altijd in zijn borstzak had en dat ruikt ook heel sterk naar hem nog. Heb er ook wat moeite mee om dat geld uit te geven, maar af en toe moet dat om iets mbt hem oid mee te betalen. Ik ruik er af en toe even aan...
Ik vertelde vrijdag dat ik zo boos was, nou, daarna, toen ik mijn opa en oma aan de lijn had gehad (dat zijn zijn ouders) ging ik los...moest verschrikkelijk janken, kennelijk opgekropt omdat ik die dagen ervoor zo druk was geweest met dingen regelen. Het was daarna eigenlijk wel lekker. Een vriendinnetje kwam eten dus heb even tegen haar aan zitten lullen en janken. Toen was het ook weer goed. Gisteravond in bed weer een huilsessie. Het is gewoon dat blijkbaar af en toe dat kwartje uit het niets valt, dan komt dat besef keihard binnen en dan is het mis. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Het geregel is nog lang niet klaar, sterker nog, het begint net, maar we hebben al een begin gemaakt met het opruimen van het huis. Nu is het verschil met jullie dat dit ons ouderlijk huis niet was, hij woonde er pas 1 jaar en was er niet happy. Dus wij hebben er ook niet zoveel mee. De meubels en zo zijn ook nieuw dus alleen echt zijn eigen spulletjes (klokken en zo) zijn moeilijk om iets mee te moeten doen. En zijn kleren...ja, die laten we echt nog even voor wat het is. Kan het niet aan om die nu al op te ruimen. Maar dat heeft ook allemaal niet zo'n haast.
Ik hoop dat het met jullie allemaal oke gaat.
Lfs, Monty
zondag 26 oktober 2008 om 20:37
We kunnen de tijd nemen om het huis te ruimen, hoewel we niet weten hoe snel het zal gaan als het huis eenmaal in de verkoop gaat. In die buurt gaan de huizen vreemd genoeg ( in deze tijd) als warme broodjes, dus het kan snel gaan.
Monty, mijn pa had ook een mapje bij zich met behoorlijk wat cash geld, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen. Dit mapje had mijn zus toen maar mee naar huis genomen. Na zijn overlijden hebben we ons zussen-weekendje samen aan zee hiervan betaald, ons gaf dat toen wel een goed gevoel.
Echter een maand voor mijn moeder overleed, was ik jarig en toen kreeg ik van haar een envelop met geld. Ik heb dit geld maandenlang juist niet durven uitgeven, omdat dit het laatste cadeau was wat ik van haar had gekregen. De envelop met haar handschrift erop heb ik nog steeds.
Van mijn vader heb ik ook een geschreven herinnering. De dag na zijn overlijden ontdekten we op de voordeur een heel klein briefje. Dat plakte hij altijd achter het raampje als hij even naar de buren ging. Heel dubbel: hij was net dood en dan vind je een briefje met zijn handschrift: ik ben zo terug! Dit gooi ik dus ook nooit meer weg.
Monty, mijn pa had ook een mapje bij zich met behoorlijk wat cash geld, toen hij in het ziekenhuis werd opgenomen. Dit mapje had mijn zus toen maar mee naar huis genomen. Na zijn overlijden hebben we ons zussen-weekendje samen aan zee hiervan betaald, ons gaf dat toen wel een goed gevoel.
Echter een maand voor mijn moeder overleed, was ik jarig en toen kreeg ik van haar een envelop met geld. Ik heb dit geld maandenlang juist niet durven uitgeven, omdat dit het laatste cadeau was wat ik van haar had gekregen. De envelop met haar handschrift erop heb ik nog steeds.
Van mijn vader heb ik ook een geschreven herinnering. De dag na zijn overlijden ontdekten we op de voordeur een heel klein briefje. Dat plakte hij altijd achter het raampje als hij even naar de buren ging. Heel dubbel: hij was net dood en dan vind je een briefje met zijn handschrift: ik ben zo terug! Dit gooi ik dus ook nooit meer weg.
maandag 27 oktober 2008 om 18:20
Heb net mijn avatar zitten pimpen voor de verkiezing, maar ik mis mijn oude avatar! Na 4 november wordt ik weer mezelf!
Heb vannacht geen oog dichtgedaan evenals duetman. Die lag met een bronchitis en verkoudheid beneden op de bank te blaffen.
Om half drie 's nachts ben ik even bij hem beneden gaan uithuilen.
Vandaag kreeg ik de kruidvat-folder met de kerstkaarten. Ineens bedacht ik me dat ik dit jaar mijn pa geen kerstkaart meer hoef te sturen. Ik vond het altijd al moeilijk wat ik er op moest zetten. Ik kon hem moeilijk prettige feestdagen wensen op de sterfdag van mijn moeder. Dit jaar is het dus helemaal anders.
Heb vannacht geen oog dichtgedaan evenals duetman. Die lag met een bronchitis en verkoudheid beneden op de bank te blaffen.
Om half drie 's nachts ben ik even bij hem beneden gaan uithuilen.
Vandaag kreeg ik de kruidvat-folder met de kerstkaarten. Ineens bedacht ik me dat ik dit jaar mijn pa geen kerstkaart meer hoef te sturen. Ik vond het altijd al moeilijk wat ik er op moest zetten. Ik kon hem moeilijk prettige feestdagen wensen op de sterfdag van mijn moeder. Dit jaar is het dus helemaal anders.
maandag 3 november 2008 om 15:10
Hoe is het met iedereen?
Hier is het een behoorlijke emo-tijd. Gisteren de allerzielenmis gehad in de kerk, waarbij alle overledenen van afgelopen jaar bij naam genoemd worden. Was erg emotioneel, heb flink zitten brullen in de kerk. Daarna met zijn allen naar de begraafplaats. We hebben de fles wijn nog niet uitgegoten over het graf, maar hem wel op de grafsteen gezet. Ook daar weer flink staan brullen.
Voel me nu behoorlijk kl***. We zijn nu al een aantal weekenden achter elkaar bezig in het huis en het lijkt maar niet op te schieten. Ben zo langzamerhand behoorlijk uitgeput, maar we moeten verder.
voor jullie.
duet
Hier is het een behoorlijke emo-tijd. Gisteren de allerzielenmis gehad in de kerk, waarbij alle overledenen van afgelopen jaar bij naam genoemd worden. Was erg emotioneel, heb flink zitten brullen in de kerk. Daarna met zijn allen naar de begraafplaats. We hebben de fles wijn nog niet uitgegoten over het graf, maar hem wel op de grafsteen gezet. Ook daar weer flink staan brullen.
Voel me nu behoorlijk kl***. We zijn nu al een aantal weekenden achter elkaar bezig in het huis en het lijkt maar niet op te schieten. Ben zo langzamerhand behoorlijk uitgeput, maar we moeten verder.
voor jullie.
duet
maandag 3 november 2008 om 17:30
Hallo allemaal,
Gisteren was er bij ons in het dorp idd ook een mis voor allerzielen. Mijn moeder werd ook opgenoemd. Behoorlijk emo. Ik ben niet gegaan. Ben nu ruim 29 weken zwanger en trek het afentoe heel slecht. In het kort even mijn verhaal:
Mijn moeder begon afgelopen maart met een zere teen die niet overging, na veel onderzoeken bleek ze aderverkalking te hebben in haar bekken. Geen nood, met medicijnen te verhelpen. Na 1,5 maand kreeg ze verschillende tia's/infarcten. Waar komt dat vandaan? Vele onderzoeken verder, dichte aders in haar hals en een vlekje op haar longen! Onderzoeken, longkanker en uitgezaaid in haar lymfen. Het was ongeneeslijk. Mn moeder was al erg in de war en in het ziekenhuis ging het helemaal niet goed met haar. Ze is mee naar huis gegaan. Na 2,5 week is ze daar 'snachts overleden op 52 jarige leeftijd. Dit was eind mei. Ik was toen 6,5 week zwanger en heb het haar nog net kunnen vertellen. Ze kon niet echt meer reageren, maar huilde en fluisterde dat ze het ons zo gunde.
Na mijn curretage in februari was dit voor de 2e keer rouwverwerking en heftig.
Ik ben een maand eerder dan mijn geplande verlof gestopt met werken. Ik moet ook nog rouwen. Ik weet niet in hoeverre ik ga meeschrijven, het is teveel, maar moest even mijn verhaal kwijt. Hoogtepunten en dieptepunten bij mij! Wat een raar jaar, 2008!
Gisteren was er bij ons in het dorp idd ook een mis voor allerzielen. Mijn moeder werd ook opgenoemd. Behoorlijk emo. Ik ben niet gegaan. Ben nu ruim 29 weken zwanger en trek het afentoe heel slecht. In het kort even mijn verhaal:
Mijn moeder begon afgelopen maart met een zere teen die niet overging, na veel onderzoeken bleek ze aderverkalking te hebben in haar bekken. Geen nood, met medicijnen te verhelpen. Na 1,5 maand kreeg ze verschillende tia's/infarcten. Waar komt dat vandaan? Vele onderzoeken verder, dichte aders in haar hals en een vlekje op haar longen! Onderzoeken, longkanker en uitgezaaid in haar lymfen. Het was ongeneeslijk. Mn moeder was al erg in de war en in het ziekenhuis ging het helemaal niet goed met haar. Ze is mee naar huis gegaan. Na 2,5 week is ze daar 'snachts overleden op 52 jarige leeftijd. Dit was eind mei. Ik was toen 6,5 week zwanger en heb het haar nog net kunnen vertellen. Ze kon niet echt meer reageren, maar huilde en fluisterde dat ze het ons zo gunde.
Na mijn curretage in februari was dit voor de 2e keer rouwverwerking en heftig.
Ik ben een maand eerder dan mijn geplande verlof gestopt met werken. Ik moet ook nog rouwen. Ik weet niet in hoeverre ik ga meeschrijven, het is teveel, maar moest even mijn verhaal kwijt. Hoogtepunten en dieptepunten bij mij! Wat een raar jaar, 2008!
dinsdag 4 november 2008 om 18:07
Hallo,
Op het moment zit ik ergens mee waar ik even niet uitkom...ik hoop dat jullie me een beetje kunnen sturen zeg maar:
Het is nu 3 weken geleden dat mijn vader overleed, en ik merk om me heen dat het 'gewone' leven doorgaat, zo van: zo, nu heb je genoeg gejankt, en dan nu weer door...
Ik ben sinds vorige week woensdag weer aan het werk, en iedereen zegt me helemaal te begrijpen waar ik doorheen ga, doe het rustig aan zeggen ze dan, maar ondertussen word ik overstelpt met werk en iedereen schuift zijn troep weer net zo hard mijn kant op. Ik ben zo obstinaat als de ziekte, dus zeg er zeker wat van, maar het lijkt inderdaad alsof iedereen weer zoiets heeft van piep es niet zo het moet nu maar klaar zijn, al zullen ze dat natuurlijk nooit zeggen. Ik kan het nu allemaal even niet handelen merk ik, vind iedereen irritant en omdat ik nog steeds geen nacht normaal slaap word mijn lontje steeds korter en raak steeds sneller vermoeid. Ik heb HRM al verzocht om een gesprekje, misschien moet ik maar halve dagen gaan werken of zo, maar dan nog voorzie ik dat geen hond daar rekening mee zal houden.
Hoe moet ik dit nou aanpakken? Echt begrijpen hoe ik me voel doet niemand dus niemand zal er ook ECHT rekening mee houden...
Dus mijn vraag is, hoe hebben jullie dat aangepakt en hoe ga ik met anderen om, juist omdat dat begrip er niet lijkt te zijn? Ik kan nu echt als een bitch uit de hoek komen, wat ik normaal helemaal niet ben maar ja...ik hoop dat jullie me hiermee kunnen helpen.
Thanks!
Op het moment zit ik ergens mee waar ik even niet uitkom...ik hoop dat jullie me een beetje kunnen sturen zeg maar:
Het is nu 3 weken geleden dat mijn vader overleed, en ik merk om me heen dat het 'gewone' leven doorgaat, zo van: zo, nu heb je genoeg gejankt, en dan nu weer door...
Ik ben sinds vorige week woensdag weer aan het werk, en iedereen zegt me helemaal te begrijpen waar ik doorheen ga, doe het rustig aan zeggen ze dan, maar ondertussen word ik overstelpt met werk en iedereen schuift zijn troep weer net zo hard mijn kant op. Ik ben zo obstinaat als de ziekte, dus zeg er zeker wat van, maar het lijkt inderdaad alsof iedereen weer zoiets heeft van piep es niet zo het moet nu maar klaar zijn, al zullen ze dat natuurlijk nooit zeggen. Ik kan het nu allemaal even niet handelen merk ik, vind iedereen irritant en omdat ik nog steeds geen nacht normaal slaap word mijn lontje steeds korter en raak steeds sneller vermoeid. Ik heb HRM al verzocht om een gesprekje, misschien moet ik maar halve dagen gaan werken of zo, maar dan nog voorzie ik dat geen hond daar rekening mee zal houden.
Hoe moet ik dit nou aanpakken? Echt begrijpen hoe ik me voel doet niemand dus niemand zal er ook ECHT rekening mee houden...
Dus mijn vraag is, hoe hebben jullie dat aangepakt en hoe ga ik met anderen om, juist omdat dat begrip er niet lijkt te zijn? Ik kan nu echt als een bitch uit de hoek komen, wat ik normaal helemaal niet ben maar ja...ik hoop dat jullie me hiermee kunnen helpen.
Thanks!
dinsdag 4 november 2008 om 18:37
Nou Monty, ik vind dat je het al goed aanpakt, een gesprek met HRM is wel een goed idee. Maar wel duidelijke afspraken maken zodat je niet hetzelfde werk hoeft te doen in de helft van de tijd.
Mocht je het echt niet meer volhouden dan zou ik me ziek melden en naar mijn huisarts gaan.
Ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan, 1,5 week na het overlijden van mijn moeder, soms kostte me dat ontzettend veel moeite. Ik werk meestal met verschillende collega's en sommigen vertelde ik het wel en sommigen niet. Meestal kon ik me tijdens mijn werk wel groot houden en als ik dan thuis kwam dan kwamen de tranen. Er is helaas geen standaard methode voor. Je moet doen wat voor jou goed voelt, daar gaat het om.
Mocht je het echt niet meer volhouden dan zou ik me ziek melden en naar mijn huisarts gaan.
Ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan, 1,5 week na het overlijden van mijn moeder, soms kostte me dat ontzettend veel moeite. Ik werk meestal met verschillende collega's en sommigen vertelde ik het wel en sommigen niet. Meestal kon ik me tijdens mijn werk wel groot houden en als ik dan thuis kwam dan kwamen de tranen. Er is helaas geen standaard methode voor. Je moet doen wat voor jou goed voelt, daar gaat het om.
Cum non tum age
dinsdag 4 november 2008 om 18:54
dinsdag 4 november 2008 om 19:22
Sanna voor jou ook een dikke knuffel Moeilijk he, juist nu je zwanger bent?
Monty, hoe hard mensen ook roepen dat ze je begrijpen, ze begrijpen je niet. Zij weten absoluut niet wat jij nu mee maakt en hoe jij je voelt. Jij zit met jouw herinneringen en jouw verdriet, zelfs wij als lotgenoten weten niet precies waar jij mee zit en wat jou verdriet doet. Wij hebben dan wel dezelfde ervaring, maar ook wij zitten met ons eigen verdriet. Jij voelt zelf het beste wat je moet doen. Ik ben na het overlijden van mijn moeder ook weer snel en op volle kracht gaan werken (en leven). Resultaat: een burnout een jaar na het overlijden van mijn moeder. En toen heb ik een hele poos in de lappenmand gezeten. Ik ben toen lange tijd bang geweest dat ik, als mijn pa zou overlijden, weer hetzelfde zou gaan meemaken. Door schade en schande de afgelopen jaren, heb ik geleerd naar mezelf te luisteren en nu mijn pa daadwerkelijk overleden is, weet ik mezelf wonderbaarlijk overeind te houden. Ik zeg het ook gewoon op het werk als ik slecht geslapen heb en een rotdag heb. Vraag me vandaag maar niks, want het is niks! En ik presteer als een drol! Dan wordt er even om gelachen, maar de boodschap is duidelijk en mijn collega's houden me uit de wind. Nu heb ik wel het geluk dat ik in de gezondheidszorg werk en dus geen targets hoef te halen. Luister naar jezelf en meld je ziek als het niet gaat! En maak je collega's duidelijk dat je nu even iets anders aan je hoofd hebt.
Sterkte!
Monty, hoe hard mensen ook roepen dat ze je begrijpen, ze begrijpen je niet. Zij weten absoluut niet wat jij nu mee maakt en hoe jij je voelt. Jij zit met jouw herinneringen en jouw verdriet, zelfs wij als lotgenoten weten niet precies waar jij mee zit en wat jou verdriet doet. Wij hebben dan wel dezelfde ervaring, maar ook wij zitten met ons eigen verdriet. Jij voelt zelf het beste wat je moet doen. Ik ben na het overlijden van mijn moeder ook weer snel en op volle kracht gaan werken (en leven). Resultaat: een burnout een jaar na het overlijden van mijn moeder. En toen heb ik een hele poos in de lappenmand gezeten. Ik ben toen lange tijd bang geweest dat ik, als mijn pa zou overlijden, weer hetzelfde zou gaan meemaken. Door schade en schande de afgelopen jaren, heb ik geleerd naar mezelf te luisteren en nu mijn pa daadwerkelijk overleden is, weet ik mezelf wonderbaarlijk overeind te houden. Ik zeg het ook gewoon op het werk als ik slecht geslapen heb en een rotdag heb. Vraag me vandaag maar niks, want het is niks! En ik presteer als een drol! Dan wordt er even om gelachen, maar de boodschap is duidelijk en mijn collega's houden me uit de wind. Nu heb ik wel het geluk dat ik in de gezondheidszorg werk en dus geen targets hoef te halen. Luister naar jezelf en meld je ziek als het niet gaat! En maak je collega's duidelijk dat je nu even iets anders aan je hoofd hebt.
Sterkte!
dinsdag 4 november 2008 om 19:53
Dank jullie wel voor de reacties. Ik weet ook wel dat ik moet doen waar ik me goed bij voel, maar dat is ook heel moeilijk, zeker omdat je snel weer wordt meegesleept in de dagelijkse dingen...helaas zit ik in een erg 'snel' wereldje, alles draait om snel deals neerzetten en presteren, iets waar ik normaal gesproken alleen maar een boost van krijg, maar nu..pfff ik trek dat nu echt niet. Het boeit me ook allemaal niet momenteel. Dus ja misschien is het voor iedereen beter als ik me even terugtrek, dan verneuk ik in ieder geval ook geen deals die me normaal gesproken goed afgegaan zouden zijn.
Nou ja, ik ga er vanuit dat ik morgen al even aan kan schuiven bij HRM dan zal ik zeggen wat me dwarszit. Het is dan wel een prestatiegericht bedrijf, maar zij zijn zwaar gericht op familie en je eigen welzijn dus ik verwacht ook niet anders dan dat ze erin mee zullen gaan. Er is me zelfs vanuit het werk aangeboden dat ze een psych wilden regelen indien nodig, maar ook met andere dingen boden ze hulp aan. Maar ja, dat is de visie van het bedrijf, niet de dagelijkse gang van zaken onder collega's. Maar goed, ik hoop dat ik morgen meer weet.
Nou ja, ik ga er vanuit dat ik morgen al even aan kan schuiven bij HRM dan zal ik zeggen wat me dwarszit. Het is dan wel een prestatiegericht bedrijf, maar zij zijn zwaar gericht op familie en je eigen welzijn dus ik verwacht ook niet anders dan dat ze erin mee zullen gaan. Er is me zelfs vanuit het werk aangeboden dat ze een psych wilden regelen indien nodig, maar ook met andere dingen boden ze hulp aan. Maar ja, dat is de visie van het bedrijf, niet de dagelijkse gang van zaken onder collega's. Maar goed, ik hoop dat ik morgen meer weet.
