Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:48
Iry,
Wij geloven je wel degelijk, en je wordt hier toch ook vaak geprezen, dat het knap is dat je zo je best doet. Maar ik denk dat het niet veel helpt om dat continu te doen, omdat je zo in de slachtofferrol blijft hangen. Vandaar de concrete voorstellen. Ik ben er meer eentje van actie dan van praten, maar andere trouwe posters vangen dat dan weer beter op
In elk geval vind ik het ook knap dat je blijft antwoorden, ook als de berichten 'niet in je kraam passen.'
Nog een klein dingetje: jammer voor je, dat de avonden dat je niet met je vriend zou gaan slapen, net je 'vrije' avonden zijn...
Wij geloven je wel degelijk, en je wordt hier toch ook vaak geprezen, dat het knap is dat je zo je best doet. Maar ik denk dat het niet veel helpt om dat continu te doen, omdat je zo in de slachtofferrol blijft hangen. Vandaar de concrete voorstellen. Ik ben er meer eentje van actie dan van praten, maar andere trouwe posters vangen dat dan weer beter op
In elk geval vind ik het ook knap dat je blijft antwoorden, ook als de berichten 'niet in je kraam passen.'
Nog een klein dingetje: jammer voor je, dat de avonden dat je niet met je vriend zou gaan slapen, net je 'vrije' avonden zijn...
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:53
O ja, en nog even op de vraag van elmervrouw.
Dat ik hier veel schrijf op dit moment zou best een valkuil kunnen zijn,ik weet het niet.
Ik ventileer hier gewoon heel veel omdat ik dat eigenlijk irl nooit doe,zelfs niet met vriend (die kan dan ook niet gek worden van mijn geanalyseer).
In mijn dagelijks leven leef ik een stil leven wat mijn problematiek betreft en een stil gevecht.
Misschien is het veilige aandacht vragen hier. Iedereen kan wegklikken op mijn topic,het wel of niet lezen en het zal niemand verder in zijn dagelijks leven beinvloeden wat ik hier schrijf.
Ik zal niemand pijn doen,geen zorgen geven, veilige afstand dus.
Jullie krijgen hier een klein kijkje in mijn hoofd,maar nog steeds slechts de oppervlakte.
In het echte leven krijgt bijna niemand dat,zelfs vriend maar mondjesmaat en heel soms ineens ten overvloede als ik in een flinke emotie raak,maar dat komt weinig voor omdat ik daar nog steeds een trukkje voor heb.
Dat ik hier veel schrijf op dit moment zou best een valkuil kunnen zijn,ik weet het niet.
Ik ventileer hier gewoon heel veel omdat ik dat eigenlijk irl nooit doe,zelfs niet met vriend (die kan dan ook niet gek worden van mijn geanalyseer).
In mijn dagelijks leven leef ik een stil leven wat mijn problematiek betreft en een stil gevecht.
Misschien is het veilige aandacht vragen hier. Iedereen kan wegklikken op mijn topic,het wel of niet lezen en het zal niemand verder in zijn dagelijks leven beinvloeden wat ik hier schrijf.
Ik zal niemand pijn doen,geen zorgen geven, veilige afstand dus.
Jullie krijgen hier een klein kijkje in mijn hoofd,maar nog steeds slechts de oppervlakte.
In het echte leven krijgt bijna niemand dat,zelfs vriend maar mondjesmaat en heel soms ineens ten overvloede als ik in een flinke emotie raak,maar dat komt weinig voor omdat ik daar nog steeds een trukkje voor heb.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:00
Ja dat is een beetje lomp verwoord inderdaad visje die vrije avonden.
Ik bedoel eigenlijk dat deze avonden open mogen liggen voor mij.
Maar de echte vrije avonden zijn natuurlijk de avonden dat ik eetbuivrij ben en dus op tijd naar bed kan.
Ik wil ook niet zeggen dat ik hier altijd maar pittige reacties krijg.
Natuurlijk lees ik ook de bemoedigende woorden en de knuffels die ik ruimschoots op zijn tijd krijg.
Het voelt gewoon af en toe alsof het niet goed word begrepen en dat kan net zo goed aan mijn negativiteit liggen.
Ik vind het juist dapper dat er hier echte die hards blijven hangen!
Dat slachtofferrol aanmeten,dat is iets wat ik juist niet doe in het dagelijks leven.
Wellicht dat het er hier s'avonds ten overvloede uitkomt.
Ik zal er op letten om daar minder in te vallen.
Ik bedoel eigenlijk dat deze avonden open mogen liggen voor mij.
Maar de echte vrije avonden zijn natuurlijk de avonden dat ik eetbuivrij ben en dus op tijd naar bed kan.
Ik wil ook niet zeggen dat ik hier altijd maar pittige reacties krijg.
Natuurlijk lees ik ook de bemoedigende woorden en de knuffels die ik ruimschoots op zijn tijd krijg.
Het voelt gewoon af en toe alsof het niet goed word begrepen en dat kan net zo goed aan mijn negativiteit liggen.
Ik vind het juist dapper dat er hier echte die hards blijven hangen!
Dat slachtofferrol aanmeten,dat is iets wat ik juist niet doe in het dagelijks leven.
Wellicht dat het er hier s'avonds ten overvloede uitkomt.
Ik zal er op letten om daar minder in te vallen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:34
Ik wil je vooral eens een andere aanpak aanreiken. Jij denkt over alles na, ik stel voor om dat nu eens net niet te doen.
Wees concreet, maak afspraken - en niet alleen met jezelf. Spreek af met je vriend dat je met hem gaat slapen. En neen, het hoort er niet bij dat je avonden plant waarop je niet mee moet, en beneden mag blijven om je over te geven aan eetbuien. Een alcolist mag ook niet 'op dinsdag en donderdag wel een glaasje wijn.' Pas als je echt een afspraak maakt met je vriend om dit te doen, ben je echt dapper bezig. Afspraken alleen met jezelf zijn immers maar al te gemakkelijk om te breken, het zijn niet meer dan voornemens.
Wees concreet, maak afspraken - en niet alleen met jezelf. Spreek af met je vriend dat je met hem gaat slapen. En neen, het hoort er niet bij dat je avonden plant waarop je niet mee moet, en beneden mag blijven om je over te geven aan eetbuien. Een alcolist mag ook niet 'op dinsdag en donderdag wel een glaasje wijn.' Pas als je echt een afspraak maakt met je vriend om dit te doen, ben je echt dapper bezig. Afspraken alleen met jezelf zijn immers maar al te gemakkelijk om te breken, het zijn niet meer dan voornemens.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:42
Ik weet niet of ik dat zo stellig durf te zeggen, stop geheel met de eetbuien. Aangezien Iry eerder aangaf dat een gedeelte van de klachten onderdrukt wordt juist door de eetstoornis.
Ik bedoel, eetstoornisvrij is het liefst wel het doel. Maar wat gebeurt er als je nu zou zeggen: ik kap helemaal met dit eetgedoe, Iry? Even los van het feit dat het moeilijk is en een proces.
Zou je dat durven? Proberen een tijdje zonder eetbuien en acceptatie van de paar kilo's erbij? Blik op oneindig en dat gewoon maar doen.
Ik bedoel, eetstoornisvrij is het liefst wel het doel. Maar wat gebeurt er als je nu zou zeggen: ik kap helemaal met dit eetgedoe, Iry? Even los van het feit dat het moeilijk is en een proces.
Zou je dat durven? Proberen een tijdje zonder eetbuien en acceptatie van de paar kilo's erbij? Blik op oneindig en dat gewoon maar doen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:50
Wel opmerkelijk hoe hier op het forum er zo anders tegen dingen aangekeken wordt en hoe ik waarschijnlijk ook anders een postie inneem dan in mijn dagelijks leven.
Een slachtofferrol is iets wat mij nou nooit aangemeten wordt.
Ik sat overigens ook niet achter mijn eetstoornis meds,dat is iets wat jij in je hoofd hebt geprent.
Nogmaal als ik ik niet wil verbeteren zou ik de moeite niet doen en geloof mij,dat is een enorme opgave die zoekttocht,je iedere keer weer blootstellen,je verhaal doen.
Dat is zelfs niet aan schijnvoornemens toe te delen.
Maar goed,iedereeen mag hier aan mijn oprechtheid twijfelen,ik kan alleen maar zeggen dat ik graag wil maar heel moeilijk kan.
Dat grote gat moet met iets opgevuld worden,zodat het wel kan lukken.
Ik moet het idd ook met vriend afspreken,dat maakt het concreter.
Een slachtofferrol is iets wat mij nou nooit aangemeten wordt.
Ik sat overigens ook niet achter mijn eetstoornis meds,dat is iets wat jij in je hoofd hebt geprent.
Nogmaal als ik ik niet wil verbeteren zou ik de moeite niet doen en geloof mij,dat is een enorme opgave die zoekttocht,je iedere keer weer blootstellen,je verhaal doen.
Dat is zelfs niet aan schijnvoornemens toe te delen.
Maar goed,iedereeen mag hier aan mijn oprechtheid twijfelen,ik kan alleen maar zeggen dat ik graag wil maar heel moeilijk kan.
Dat grote gat moet met iets opgevuld worden,zodat het wel kan lukken.
Ik moet het idd ook met vriend afspreken,dat maakt het concreter.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:51
En nog iets.
Je niet begrepen voelen is naar en ik gun je echt het gevoel dat je goed bent zoals je bent. Het lastige is alleen dat je niet van mensen kan vragen het stuk in jou te accepteren wat jou stuk maakt als ze erom geven, om jou geven.
Hoezeer ook de eetstoornis deel uitmaakt van jou, er is ergens een stuk Iry wat hier onder lijdt, wat bevrijd wil worden hiervan. Van de pijn, de vermoeidheid, het isolement. De mensen die hier posten denken vooral vanuit dat stuk. Zie het maar als medestrijders ook al wordt je veilige haven aangevallen . Je veilige haven is zo veilig niet.
Ik weet dat je dat weet. Maar ook hoe makkelijk de switch gemaakt wordt tussen Iry die het overziet en Iry die haar betrekkelijke veiligheid probeert te redden.
Je niet begrepen voelen is naar en ik gun je echt het gevoel dat je goed bent zoals je bent. Het lastige is alleen dat je niet van mensen kan vragen het stuk in jou te accepteren wat jou stuk maakt als ze erom geven, om jou geven.
Hoezeer ook de eetstoornis deel uitmaakt van jou, er is ergens een stuk Iry wat hier onder lijdt, wat bevrijd wil worden hiervan. Van de pijn, de vermoeidheid, het isolement. De mensen die hier posten denken vooral vanuit dat stuk. Zie het maar als medestrijders ook al wordt je veilige haven aangevallen . Je veilige haven is zo veilig niet.
Ik weet dat je dat weet. Maar ook hoe makkelijk de switch gemaakt wordt tussen Iry die het overziet en Iry die haar betrekkelijke veiligheid probeert te redden.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:59
Nee Feli,dat zou ik niet durven.
Nu nog niet.
Ik ken de valkuilen van mijn eetstoornis maar al te goed.
Vriend ook en daar heb ik al een waarschuwing van te pakken Dat ik met haalbare stappen moet beginnen.
1 ding tegelijk.
De spannning die het zo opleveren is nog niet te dragen,dat is gewoon een feit.
Jullie hebben het hier ook over mijn gewicht.
Het stoppen met eetbuien zou betekenen dat ik af ga vallen.
Zou voor mij een zeer goede reden zijn toch?
Zo werkt het dus niet.
Als afvallen mijn dwang zou zijn,alleen puur dat,stopte ik met eetbuien.
Stoppen met eetbuien staat onlosmakelijk aan een beter eetpatroon overdag.
En weer andersom gezien de biologische proccessen.
Eetbuien hebben nu een functie,ik kan het terug gaan dringen,maar zolang er geen vervanging is voor mijn emotieregulatie wordt het niet haalbaar rigoreus het roer om te draaien.
Ik zou graag een beter gewicht willen maar ik heb gewoon een plafond(op dit moment misschien wel altijd).
Nu nog niet.
Ik ken de valkuilen van mijn eetstoornis maar al te goed.
Vriend ook en daar heb ik al een waarschuwing van te pakken Dat ik met haalbare stappen moet beginnen.
1 ding tegelijk.
De spannning die het zo opleveren is nog niet te dragen,dat is gewoon een feit.
Jullie hebben het hier ook over mijn gewicht.
Het stoppen met eetbuien zou betekenen dat ik af ga vallen.
Zou voor mij een zeer goede reden zijn toch?
Zo werkt het dus niet.
Als afvallen mijn dwang zou zijn,alleen puur dat,stopte ik met eetbuien.
Stoppen met eetbuien staat onlosmakelijk aan een beter eetpatroon overdag.
En weer andersom gezien de biologische proccessen.
Eetbuien hebben nu een functie,ik kan het terug gaan dringen,maar zolang er geen vervanging is voor mijn emotieregulatie wordt het niet haalbaar rigoreus het roer om te draaien.
Ik zou graag een beter gewicht willen maar ik heb gewoon een plafond(op dit moment misschien wel altijd).
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:04
Nee dat snap ik, ik begrijp dat de es een functie heeft. Ik ben dan ook uitermate voorzichtig met oordelen daarover. Denk dat alleen een goede therapeut dat kan doen die jou in kaart heeft gebracht.
Ik snap het zo goed. Wou voor jou dat er andere manieren waren om met die emoties om te gaan dan deze. Ik hoop dat je er binnenkort een paar aangereikt krijgt die je goed kunnen helpen, die je je eigen kunt maken.
Ik snap het zo goed. Wou voor jou dat er andere manieren waren om met die emoties om te gaan dan deze. Ik hoop dat je er binnenkort een paar aangereikt krijgt die je goed kunnen helpen, die je je eigen kunt maken.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:04
Dat is ook zo Feli,mijn veilige haven is helemaal niet veilig en ik zou niets liever willen dan bevrijd worden van deze kutziekte en achterlijke controledwang.
Het staat mij zoveel in de weg,de dingen die ik wel graag wil maar niet kan bereiken.
Alleen buiten deze schijnveilige haven verzuip ik steeds.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:11
Nee hoor meds,ik ben niet de uitzondering, er zijn vele met mij.
Dat is het juist,die regel werkt helemaal niet zo goed.
Het is de starheid van de psychiatrie en de onmacht die de regels blijven hanteren.
Er word op dit moment al een vuist op tafel geslagen door o.a de sabn.
Eetsoornissen blijven nog steeds de moeilijkst te behandelen psychiatrische ziektes.
En toch veranderd men niets in de behandeling.
Ik zeg dit niet als excuus voor mijzelf,maar ik zou al te graag de barricade op willen gaan voor alle mensen die afgeschreven worden omdat de regels niet toepasbaar zijn en ze dus tussen wal en schip vallen.
Ik snap niet waarom behnadleingen niet onder de loep genoemen worden alle wetenschappelijk onderzoek ten spijt.
Dat is het juist,die regel werkt helemaal niet zo goed.
Het is de starheid van de psychiatrie en de onmacht die de regels blijven hanteren.
Er word op dit moment al een vuist op tafel geslagen door o.a de sabn.
Eetsoornissen blijven nog steeds de moeilijkst te behandelen psychiatrische ziektes.
En toch veranderd men niets in de behandeling.
Ik zeg dit niet als excuus voor mijzelf,maar ik zou al te graag de barricade op willen gaan voor alle mensen die afgeschreven worden omdat de regels niet toepasbaar zijn en ze dus tussen wal en schip vallen.
Ik snap niet waarom behnadleingen niet onder de loep genoemen worden alle wetenschappelijk onderzoek ten spijt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:14
Er wordt je alleen gevraagd wat er zou gebeuren als je zou stoppen met eetbuien en braken. Jij stelt dat dat niet kan omdat je dan teveel afvalt, en dat dat een te grote stap is. Ik denk dat je dat niet weet omdat je het nog niet hebt geprobeerd. Dat heeft niks te maken met hoe de hulpverlening functioneert. Het gaat erom hoe jij functioneert. Neem je eigen verantwoordelijkheid ipv te wijzen naar de instanties
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:16
Zo simpel ligt het niet Meds. Ik heb een tijd terug gepost over de eetstoornis als overlevingsmechanisme. Het is geen onzin en het zit er niet voor niets. En doordat je elke dag moet eten blijft het een fragiel iets, met drank kun je daadwerkelijk stoppen bijv, met eten niet. Dus die balans moet je zoeken en dat gaat telkens mis.
Daar heb je goede begeleiding bij nodig als het zo taai is. Anders kan er een heleboel niet uit wat nu gedempt wordt. En neemt dat weer de overhand binnenin. Met alle nare gevolgen van dien. Ik vind het niet zo gek dat ook mensen in het hulptraject zotussendoor met de handen in het haar hebben gezeten en ik denk echt niet alleen doordat Iry zo koppig is. Maar ook omdat het daadwerkelijk complex is.
Een "gewone" eetstoornis is al moeilijk te behandelen. Laat staan wanneer er zoveel meer bij komt kijken. Daarom durf ik hier niet te zeggen: je moet dit of dat want ik vind het moeilijk te bepalen.
Dat ik Iry een eetstoornisvrij leven gun staat boven kijf, ik hoop niet dat ik nu klink alsof Iry maar lekker zo moet blijven denken. Want dat is niet zo. Maar je kapt er ook niet mee in 1 keer en daarbij moet wat nu verborgen en verdoofd wordt goed opgevangen worden wanneer je de rem eraf haalt.
Daar heb je goede begeleiding bij nodig als het zo taai is. Anders kan er een heleboel niet uit wat nu gedempt wordt. En neemt dat weer de overhand binnenin. Met alle nare gevolgen van dien. Ik vind het niet zo gek dat ook mensen in het hulptraject zotussendoor met de handen in het haar hebben gezeten en ik denk echt niet alleen doordat Iry zo koppig is. Maar ook omdat het daadwerkelijk complex is.
Een "gewone" eetstoornis is al moeilijk te behandelen. Laat staan wanneer er zoveel meer bij komt kijken. Daarom durf ik hier niet te zeggen: je moet dit of dat want ik vind het moeilijk te bepalen.
Dat ik Iry een eetstoornisvrij leven gun staat boven kijf, ik hoop niet dat ik nu klink alsof Iry maar lekker zo moet blijven denken. Want dat is niet zo. Maar je kapt er ook niet mee in 1 keer en daarbij moet wat nu verborgen en verdoofd wordt goed opgevangen worden wanneer je de rem eraf haalt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:18
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:21
Een ES en aanverwante problemen is geen kattenpis, maar het is ook geen terminale kanker. Je kan er wel degelijk iets aan doen en dat is hulp zoeken (goede therapie, wellicht intern) en medicatie slikken. Iry is pas heel kort met deze stapjes bezig, ze heeft nu medicatie, (hoewel ze daar ook over twijfelt) maar een therapeut heeft ze nog steeds niet. Ze houdt zich niet aan haar eigen afspraken (beter nacht/dagritme) en deze stappen worden niet gezet vanuit de intrinsieke motivatie, maar alleen omdat haar vriend het niet meer zag zitten. Ik twijfel eraan of ze wel echt beter wil worden
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:23
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 16:18:
Meds,je verdraait mijn woorden.
Ik zeg niet dat ik niet kan stoppen met eetbuien omdat ik dan afval.
Ik zeg dat dat een gevolg is en er dus iets tegenover moet gaan staan om niet af te vallen.
Dat is niet dus niet zomaar even stoppen,daar komt vee meer bij kijken.Ja dat "veel meer" dat is ETEN. als je geen eetbuien meer hebt en niet braakt zal je moeten ETEN. Net zoals iedereen in dit leven
Meds,je verdraait mijn woorden.
Ik zeg niet dat ik niet kan stoppen met eetbuien omdat ik dan afval.
Ik zeg dat dat een gevolg is en er dus iets tegenover moet gaan staan om niet af te vallen.
Dat is niet dus niet zomaar even stoppen,daar komt vee meer bij kijken.Ja dat "veel meer" dat is ETEN. als je geen eetbuien meer hebt en niet braakt zal je moeten ETEN. Net zoals iedereen in dit leven
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:33
quote:blijfgewoonbianca schreef op 28 oktober 2008 @ 16:22:
Elke dag middageten , dat zou een en ander best lekker op kunnen vangen , denk ik zo . kom ik gewoon wéér met die twee bruine boterhammen per dag aan als oplossing
Het is ook een deel van de oplossing, dus zo raar vind ik je advies niet .
Lastige is dat alle emoties dan een plek en ruimte moeten krijgen. Daar zit het onoverzichtelijke en het controleverlies deels in. Je weet niet wie je dan bent en wat wel en niet mag en hoe dat moet, gezond emoties ervaren en er constructief naar handelen.
Er zit een hoop woede in en dat mag wrs niet. Dat zal een van die verdoofde dingen zijn. Als dat "zomaar" los komt zal Iry dat op zichzelf projecteren vermoed ik, niet de omgeving. Die eetstoornis is wat dat betreft net zo goed een stuk destructieve "verwerking" maar die pijn en dat soort woede, dat is een stap voor stap proces. Dat moet je echt leren, wat je daarmee doet.
Elke dag middageten , dat zou een en ander best lekker op kunnen vangen , denk ik zo . kom ik gewoon wéér met die twee bruine boterhammen per dag aan als oplossing
Het is ook een deel van de oplossing, dus zo raar vind ik je advies niet .
Lastige is dat alle emoties dan een plek en ruimte moeten krijgen. Daar zit het onoverzichtelijke en het controleverlies deels in. Je weet niet wie je dan bent en wat wel en niet mag en hoe dat moet, gezond emoties ervaren en er constructief naar handelen.
Er zit een hoop woede in en dat mag wrs niet. Dat zal een van die verdoofde dingen zijn. Als dat "zomaar" los komt zal Iry dat op zichzelf projecteren vermoed ik, niet de omgeving. Die eetstoornis is wat dat betreft net zo goed een stuk destructieve "verwerking" maar die pijn en dat soort woede, dat is een stap voor stap proces. Dat moet je echt leren, wat je daarmee doet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:39
Daar ben ik weer met mij concrete stappen.
Je neemt een blad.
Je pakt een pen
Je schrijft op:
- 's ochtends: opstaan om half acht
- 's middags: lunch: 2 boterhammen/ slaatje met brood/pasta
- 's avonds:normale portie, iedereen eet mee
- daarna: naar het bedje met vriend
Jij en vriend ondertekenen dit, als een soort contractje.
Misschien onnozel, maar het is een afspraak, waarmee je daarna dan geconfronteerd kan worden, en waarbij je je vriend betrekt.
Probeer het eens een weekje...
Je neemt een blad.
Je pakt een pen
Je schrijft op:
- 's ochtends: opstaan om half acht
- 's middags: lunch: 2 boterhammen/ slaatje met brood/pasta
- 's avonds:normale portie, iedereen eet mee
- daarna: naar het bedje met vriend
Jij en vriend ondertekenen dit, als een soort contractje.
Misschien onnozel, maar het is een afspraak, waarmee je daarna dan geconfronteerd kan worden, en waarbij je je vriend betrekt.
Probeer het eens een weekje...
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:39
Ik word er soms zo pisnijdig van. Wat er kan gebeuren als je kind bent, het misbruik, het negeren ervan, de omgeving die je niet beschermt, het uit elkaar getrokken worden daardoor, door de loyaliteit, door het niet mogen voelen, door niet lastig willen zijn. En de consequenties ervan, de worstelingen die het tot gevolg heeft.
Als alle ouders nou een ouderschapscursusje moesten doen en beloven dat ze op zijn minst een beetje lief en zorgzaam zullen zijn. En castratie invoeren voor seksuele misbruikers en verkrachters.
Ah well, mooie dromen .
Als alle ouders nou een ouderschapscursusje moesten doen en beloven dat ze op zijn minst een beetje lief en zorgzaam zullen zijn. En castratie invoeren voor seksuele misbruikers en verkrachters.
Ah well, mooie dromen .
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:40
Om zomaar een paar voorbeelden te geven uit mijn eetstoorniskliniek die onderschrijven dat ik geen uitzondering ben.
Vrouw met langdurige eetstoornis zeer gevaarlijk ondergewicht,sondevoeding.
Op stabiel gewicht,sonde eruit, gewicht weer binnen een paar weken kritiek. Braakt niet,laxeert wel. 100 tabletten per dag.
Ze heeft het volledige behandelingstraject langdurig gevolgd.
Nu- ze slikt zyprexa,is daardoor 15 kilo boven haar gezonde gewicht aangekomen,heeft nog steeds een zeer verstoord eetpatroon en zit inmiddel weer aan 50 laxeertabletten per dag.
Boulimiapatient. Heeft al meerdere intensieve behandelingen achter de rug waaronder opname.stopt wederom rigoreus met eetbuien en braken de gehele behandeling.
Alles is tijdens de behandeling genormaliseerd.
Nu vult ze haar dagen weer met eten, braken en wc schoonmaken.
Jong meisje met extreem ondergewicht met succes behandeling afgerond.
Ik zie haar binnen twee maanden weer voor intake terugkomen.
12 kilo lichter.
Jong meisje komt van een opname.
Laagste gewicht 28 kilo.
Ze heeft enorm hard gevochten maar haar plafond bleef bij 48 kilo,altijd nog 6 kilo ondergewicht.
Ze wordt zonder pardon uit de behandeling gezet,terwijl iedereen zag dat ze direct bergafwaards zal gaan
Meisje met borderline en eetstoornis.
Ze is koppig,ze kan niet praten ze is een nachtmerrie voor de therapeuten(hoe vaak ik niet voor haar in de bres heb moeten springen)
Ze krijgt iedere keer flinke schoppen onder haar kont.
Op een dag is ze er niet....zelfmoordpoging.
Ze komt terug(binnen 4 dagen crisisopvang) maar staat binnen een paar weken op straat.
Niet te behandelen (omdat ze niet de regels kan volgen).
Ik kan nog wel even doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook succesverhalen,gelukkig wel.
Echter zie ik ze veel bij pure anorecten die nog geen langdurige eetstoornis hebben.
De gevallen zijn schijnend,bijna niemand van mijn groepen is eetstoornisvrij.
Dus hou maar op om mij neer te zetten als uitzondering meds,en te beweren dat er simpelweg met gedragstherapie vanaf te komen is.
Vrouw met langdurige eetstoornis zeer gevaarlijk ondergewicht,sondevoeding.
Op stabiel gewicht,sonde eruit, gewicht weer binnen een paar weken kritiek. Braakt niet,laxeert wel. 100 tabletten per dag.
Ze heeft het volledige behandelingstraject langdurig gevolgd.
Nu- ze slikt zyprexa,is daardoor 15 kilo boven haar gezonde gewicht aangekomen,heeft nog steeds een zeer verstoord eetpatroon en zit inmiddel weer aan 50 laxeertabletten per dag.
Boulimiapatient. Heeft al meerdere intensieve behandelingen achter de rug waaronder opname.stopt wederom rigoreus met eetbuien en braken de gehele behandeling.
Alles is tijdens de behandeling genormaliseerd.
Nu vult ze haar dagen weer met eten, braken en wc schoonmaken.
Jong meisje met extreem ondergewicht met succes behandeling afgerond.
Ik zie haar binnen twee maanden weer voor intake terugkomen.
12 kilo lichter.
Jong meisje komt van een opname.
Laagste gewicht 28 kilo.
Ze heeft enorm hard gevochten maar haar plafond bleef bij 48 kilo,altijd nog 6 kilo ondergewicht.
Ze wordt zonder pardon uit de behandeling gezet,terwijl iedereen zag dat ze direct bergafwaards zal gaan
Meisje met borderline en eetstoornis.
Ze is koppig,ze kan niet praten ze is een nachtmerrie voor de therapeuten(hoe vaak ik niet voor haar in de bres heb moeten springen)
Ze krijgt iedere keer flinke schoppen onder haar kont.
Op een dag is ze er niet....zelfmoordpoging.
Ze komt terug(binnen 4 dagen crisisopvang) maar staat binnen een paar weken op straat.
Niet te behandelen (omdat ze niet de regels kan volgen).
Ik kan nog wel even doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook succesverhalen,gelukkig wel.
Echter zie ik ze veel bij pure anorecten die nog geen langdurige eetstoornis hebben.
De gevallen zijn schijnend,bijna niemand van mijn groepen is eetstoornisvrij.
Dus hou maar op om mij neer te zetten als uitzondering meds,en te beweren dat er simpelweg met gedragstherapie vanaf te komen is.
