Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 28 oktober 2008 om 20:34
Zo, wat een drukte vandaag. Heb even heerlijk zitten lachen hanke en Feli, om die posts van vanmiddag .
Julus, fijn dat je terug bent, maar vevelend dat je nog een kater ervan hebt. Ik snap het gevoel wel, ik moet meestal ook wel even 'bijkomen'.
En wat vervelend, al die pestverhalen. Dat soort dingen hakken er flink in. En ook van mij: niemand verdient dat, het is nooit terecht! Kinderen kunnen zo gemeen zijn. En inderdaad, het zegt wat over de onzekerhed van de pester, dát moet aangepakt worden. Ik heb er zelf alleen zijdelings mee te maken gehad. In de brugklas hadden de popi-jopi's een van mijn vriendinnen tot pispaal bestempeld en dan ben je dus automatisch ook de sjaak. Ik negeerde de pesters altijd volkomen en na een jaar hield het op. Maar mijn vriendin kon het niet negeren en reageerde soms heel emotioneel en dat was helaas kaasje voor de pesters. Het is doorgegaan t/m het eindexamen, echt heel erg sneu.
En Hanke, wat jij zegt over sjagrijnig zijn, die emotie niet laten zien en daardoor je grenzen niet goed bewaken: heel herkenbaar. Ik wil altijd de goede lieve vrede bewaken, waardoor ik soms gewoon te lief ben en niet goed genoeg voor mezelf opkom. Wel iets waar ik nu heel bewust mee bezig ben.
Nou lieverds, ik duik er vandaag vroeg in, paar drukke en lange werkdagen voor de boeg. Ik ben er dus waarschijnlijk het weekend pas weer, fijne week allemaal
Julus, fijn dat je terug bent, maar vevelend dat je nog een kater ervan hebt. Ik snap het gevoel wel, ik moet meestal ook wel even 'bijkomen'.
En wat vervelend, al die pestverhalen. Dat soort dingen hakken er flink in. En ook van mij: niemand verdient dat, het is nooit terecht! Kinderen kunnen zo gemeen zijn. En inderdaad, het zegt wat over de onzekerhed van de pester, dát moet aangepakt worden. Ik heb er zelf alleen zijdelings mee te maken gehad. In de brugklas hadden de popi-jopi's een van mijn vriendinnen tot pispaal bestempeld en dan ben je dus automatisch ook de sjaak. Ik negeerde de pesters altijd volkomen en na een jaar hield het op. Maar mijn vriendin kon het niet negeren en reageerde soms heel emotioneel en dat was helaas kaasje voor de pesters. Het is doorgegaan t/m het eindexamen, echt heel erg sneu.
En Hanke, wat jij zegt over sjagrijnig zijn, die emotie niet laten zien en daardoor je grenzen niet goed bewaken: heel herkenbaar. Ik wil altijd de goede lieve vrede bewaken, waardoor ik soms gewoon te lief ben en niet goed genoeg voor mezelf opkom. Wel iets waar ik nu heel bewust mee bezig ben.
Nou lieverds, ik duik er vandaag vroeg in, paar drukke en lange werkdagen voor de boeg. Ik ben er dus waarschijnlijk het weekend pas weer, fijne week allemaal
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 28 oktober 2008 om 20:39
Fijne werkweek zusje78.
Ik ga even afstand doen want voel me weemoedig worden van al de pijn die van het scherm spat.
Lieverds m.n. EV,kom nou toch op voor jezelf.
Tolereer niet meer,maar tolereer alleen datgeen wat goed is voor jou.
Kost een vermogen om zover te komen maar alles waard om voor te gaan.
Want je bent WEL waard.
Ban je negatieve gedachten over jezelf ElmerV.
Ik ga even afstand doen want voel me weemoedig worden van al de pijn die van het scherm spat.
Lieverds m.n. EV,kom nou toch op voor jezelf.
Tolereer niet meer,maar tolereer alleen datgeen wat goed is voor jou.
Kost een vermogen om zover te komen maar alles waard om voor te gaan.
Want je bent WEL waard.
Ban je negatieve gedachten over jezelf ElmerV.
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:23
Jullie zeggen het allemaal al, niemand verdient om gepest te worden. Dat is zo, maar als het gebeurt, twijfel je wel aan jezelf. Volwassen kunnen er ook wat van.
Ik hoop dat niemand me zal herkennen hier op dit forum. Misschien dat ik het bericht na een paar dagen aanpas. *
*****
Een sfeer van pesten ontstaat met name in omgevingen waar maar weinig betrokkenheid is, is mijn beleving. Misschien wat kort door de bocht maar zet een paar mensen bij elkaar die heel gefrustreerd zijn over hun werk, leven, een dominante ontevreden persoonlijkheid drukt z'n stempel, probeert meelopers mee te krijgen en er kan een vervelende sfeer ontstaan waarin pesten gewoon kan worden. Heel naar.
Voor kinderen zou het wel goed zijn om misschien wat meer voorlichting te krijgen, in de vorm van een verhaal, zoals Hanke dat deed en daarna meningen uitwisselen, hoe je met elkaar omgaat, dat iemand kan afwijken van de norm, anders is, armer is, misschien niet goed kan sporten maar wel een heleboel andere dingen bijvoorbeeld wel kan, dat iedereen op zijn of haar manier het gewoon waard is om er te zijn, om met respect behandeld te worden. Het kan wel degelijk helpen, al denk ik dat er altijd mensen zijn die grenzen opzoeken, zowel goed als minder.
Ik merk dat ik het maar moeilijk vind om mijn gevoel hier te beschrijven, geneigd naar het rationele. Toch doet dit topic me veel. Gisteren een typische verwerkingsdroom gehad over mijn moeder, huilde in m'n droom en werd zo wakker. Raak er niet van van slag maar het drukte wel op m'n gevoel.
Ik ben het zat om te strijden voor wie ik ben, wil er gewoon zijn, gewoon goed genoeg zijn en me geen zorgen maken wat anderen van me vinden, dan leef je niet echt, vind ik. Dat loslaten gaat steeds beter. Merk dat ik weer meer leef, meer kijk naar al het positieve wat op m'n pad komt en dat is veel.
De volgende keer zal ik wat meer op jullie posts ingaan, m'n vingertjes bleven net maar doortypen, wilde het kwijt. Oef.
Slaap lekker
Ik hoop dat niemand me zal herkennen hier op dit forum. Misschien dat ik het bericht na een paar dagen aanpas. *
*****
Een sfeer van pesten ontstaat met name in omgevingen waar maar weinig betrokkenheid is, is mijn beleving. Misschien wat kort door de bocht maar zet een paar mensen bij elkaar die heel gefrustreerd zijn over hun werk, leven, een dominante ontevreden persoonlijkheid drukt z'n stempel, probeert meelopers mee te krijgen en er kan een vervelende sfeer ontstaan waarin pesten gewoon kan worden. Heel naar.
Voor kinderen zou het wel goed zijn om misschien wat meer voorlichting te krijgen, in de vorm van een verhaal, zoals Hanke dat deed en daarna meningen uitwisselen, hoe je met elkaar omgaat, dat iemand kan afwijken van de norm, anders is, armer is, misschien niet goed kan sporten maar wel een heleboel andere dingen bijvoorbeeld wel kan, dat iedereen op zijn of haar manier het gewoon waard is om er te zijn, om met respect behandeld te worden. Het kan wel degelijk helpen, al denk ik dat er altijd mensen zijn die grenzen opzoeken, zowel goed als minder.
Ik merk dat ik het maar moeilijk vind om mijn gevoel hier te beschrijven, geneigd naar het rationele. Toch doet dit topic me veel. Gisteren een typische verwerkingsdroom gehad over mijn moeder, huilde in m'n droom en werd zo wakker. Raak er niet van van slag maar het drukte wel op m'n gevoel.
Ik ben het zat om te strijden voor wie ik ben, wil er gewoon zijn, gewoon goed genoeg zijn en me geen zorgen maken wat anderen van me vinden, dan leef je niet echt, vind ik. Dat loslaten gaat steeds beter. Merk dat ik weer meer leef, meer kijk naar al het positieve wat op m'n pad komt en dat is veel.
De volgende keer zal ik wat meer op jullie posts ingaan, m'n vingertjes bleven net maar doortypen, wilde het kwijt. Oef.
Slaap lekker
anoniem_70366 wijzigde dit bericht op 23-11-2008 14:33
Reden: Stuk aangepast, wil geen herkenning
Reden: Stuk aangepast, wil geen herkenning
% gewijzigd
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:50
Poeh, wat wordt zo'n topic langzamerhand veelzijdig. Alle facetten van het leven komen zo'n beetje aan bod.
Over de reacties op mijn post: ik heb het idee dat ik nu anders ben, en daarom ook geen gepest meer verdien. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat een kind zoals ik was gepest wordt.
Zusje, dat was lekker melig vanmiddag. Ik durf zo langzamerhand wat meer te geinen op dit forum. Zo scherp als sommige forummers zal ik nooit worden (wil ik ook niet) maar ik begin wel te experimenteren.
Ik tel nu 1951 reacties. Ik gok op vrijdagmiddag 13.00 uur. Wie volgt?!
Rosy, ik gaf dat voorbeeld over Belgie, om ook een opening te maken voor pesten onder volwassenen. Ook daar komt het voor, en de gevolgen zijn net zo schadelijk. Op het werk, in de straat, op de vereniging, in de kerk, tijdens sporten, overal vindt het plaats.
Mijn moeder heeft bijv. een buschauffeur gepest. Tot aan cabaretachtige brieven in zijn brievenbus aan toe....
Over de reacties op mijn post: ik heb het idee dat ik nu anders ben, en daarom ook geen gepest meer verdien. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat een kind zoals ik was gepest wordt.
Zusje, dat was lekker melig vanmiddag. Ik durf zo langzamerhand wat meer te geinen op dit forum. Zo scherp als sommige forummers zal ik nooit worden (wil ik ook niet) maar ik begin wel te experimenteren.
Ik tel nu 1951 reacties. Ik gok op vrijdagmiddag 13.00 uur. Wie volgt?!
Rosy, ik gaf dat voorbeeld over Belgie, om ook een opening te maken voor pesten onder volwassenen. Ook daar komt het voor, en de gevolgen zijn net zo schadelijk. Op het werk, in de straat, op de vereniging, in de kerk, tijdens sporten, overal vindt het plaats.
Mijn moeder heeft bijv. een buschauffeur gepest. Tot aan cabaretachtige brieven in zijn brievenbus aan toe....
woensdag 29 oktober 2008 om 00:51
Goed, vrijdagmiddag met z'n allen reageren. Dan ben ik er niet maar ben benieuwd wie het wordt.
Nou Hanke, ik vind dat je anders behoorlijk scherp en humoristisch kan reageren, ook op andere topics. Lees sommige berichten met een grote glimlach door.
Pesten verdien je nooit, voor mij passen die twee woorden niet bij elkaar maar ik kan me wel voorstellen dat je je sterker voelt en dus sterker overkomt waardoor je er minder vatbaar voor bent. Bedoel je dat? Ik zag het zelf niet aankomen, dat pesten, daarom was ik ook zo teleurgesteld en ging ik twijfelen. Hoe kom ik over en wat straal ik uit? Ik blijf erbij dat het twee frustrerende gasten zijn maar het heeft behoorlijk wat impact op me gehad op het moment zelf. Mij heeft het ergens wel wat selectiever gemaakt in hoe ik met mensen op mijn werk om wil gaan. Hou me minder bezig met wat iedereen over me zouden kunnen denken, wat heb ik aan aannames? Uiteindelijk voel ik me nu juist krachtiger na het pesten dan ervoor, meer mezelf. Het is maar sinds kort zo maar ik voel het wel zo.
Ergens in dit topic schreef je dat je op een gegeven moment niet meer zo bezig hield over hoe anderen over je denken, dat je jezelf daarmee ook belangrijker maakt, dat mensen zich zo met jou bezig houden. Dat had ik zelf ook bedacht een tijdje geleden en ook wel mee eens, met die gedachte kun je een hoop loslaten.
Je moeder ging ver met pesten en hoe ze met jou omging... Ik heb nog niet alles gelezen, er is zoveel gepost. Lees stukje voor stukje. Veel droevige ervaringen, toch valt het me op hoe iedereen hier groeit op dit topic.
Het wordt nu echt laat. Tot in het weekend want moet nu even een paar dagen wat vroeger naar bed.
Nou Hanke, ik vind dat je anders behoorlijk scherp en humoristisch kan reageren, ook op andere topics. Lees sommige berichten met een grote glimlach door.
Pesten verdien je nooit, voor mij passen die twee woorden niet bij elkaar maar ik kan me wel voorstellen dat je je sterker voelt en dus sterker overkomt waardoor je er minder vatbaar voor bent. Bedoel je dat? Ik zag het zelf niet aankomen, dat pesten, daarom was ik ook zo teleurgesteld en ging ik twijfelen. Hoe kom ik over en wat straal ik uit? Ik blijf erbij dat het twee frustrerende gasten zijn maar het heeft behoorlijk wat impact op me gehad op het moment zelf. Mij heeft het ergens wel wat selectiever gemaakt in hoe ik met mensen op mijn werk om wil gaan. Hou me minder bezig met wat iedereen over me zouden kunnen denken, wat heb ik aan aannames? Uiteindelijk voel ik me nu juist krachtiger na het pesten dan ervoor, meer mezelf. Het is maar sinds kort zo maar ik voel het wel zo.
Ergens in dit topic schreef je dat je op een gegeven moment niet meer zo bezig hield over hoe anderen over je denken, dat je jezelf daarmee ook belangrijker maakt, dat mensen zich zo met jou bezig houden. Dat had ik zelf ook bedacht een tijdje geleden en ook wel mee eens, met die gedachte kun je een hoop loslaten.
Je moeder ging ver met pesten en hoe ze met jou omging... Ik heb nog niet alles gelezen, er is zoveel gepost. Lees stukje voor stukje. Veel droevige ervaringen, toch valt het me op hoe iedereen hier groeit op dit topic.
Het wordt nu echt laat. Tot in het weekend want moet nu even een paar dagen wat vroeger naar bed.
woensdag 29 oktober 2008 om 07:56
Klopt hoor,volwassenene kunnen er ook wat van.
Schrijnend toch.
Gelukkig denken we steeds meer dat het aan HUN ligt en zij degenen zijn die over andermans rug hoger willen staan.
Jalouzie,onzeker.Dus een ander pakken.
Misselijk gewoon.
Rosy het zou idd. goed zijn kinderen toe te spreken op wat ze met hun gedrag veroorzaken en ze na te laten denken wat de gevolgen zijn op lange termijn.
Ik heb me opgegeven voor 'Maatjes project' hier bij me in de stad.
Houdt in dat je om de 14 dgn. (mag ook vaker) met iemand dingen onderneemt voor een dag.
Iemand die een psychisch verleden heeft en weer onder de mensen is/komt.
Ik heb even getwijfeld want was dat niet 1 van de redenenen dat ik tijdelijk mijn werk heb neer gelegd?
Mensen met psychische klachten wat me teveel werd?
Maar toen bedacht ik maar dit traject is juist een eye-opener wat ik kan betekenen voor die mensen.Een dagje samen eropuit,of even gewoon koffiedrinken of wandelen/fietsen.
Iets om naar uit te kijken voor ze.Zij er toedoen en niet weggestopt omdat ze uitbehandeld zijn.
Gister werd ik gebeld en volgende week intake gesprek of ik in aanmerking kom om dit vrijw. werk te doen.
Het zal ongetwijfeld een cliént betreffen van mijn werklocatie.
Of niet en is het iemand buiten mijn eigen omgeving in een schaal van ???
Ik wacht het af.
Voel me er wel content in.
Want dat is wat ik zo vreselijk vind er word niets meer ondernomen met al die mensen en zitten doelloos hun dag door te brengen verveling etcetc. en van lieverlee opgesloten in isoleer omdat ze vervelend worden van d everveling.
Triest hoor.
Ben benieuwd.
Fijne dag allemaal.
Schrijnend toch.
Gelukkig denken we steeds meer dat het aan HUN ligt en zij degenen zijn die over andermans rug hoger willen staan.
Jalouzie,onzeker.Dus een ander pakken.
Misselijk gewoon.
Rosy het zou idd. goed zijn kinderen toe te spreken op wat ze met hun gedrag veroorzaken en ze na te laten denken wat de gevolgen zijn op lange termijn.
Ik heb me opgegeven voor 'Maatjes project' hier bij me in de stad.
Houdt in dat je om de 14 dgn. (mag ook vaker) met iemand dingen onderneemt voor een dag.
Iemand die een psychisch verleden heeft en weer onder de mensen is/komt.
Ik heb even getwijfeld want was dat niet 1 van de redenenen dat ik tijdelijk mijn werk heb neer gelegd?
Mensen met psychische klachten wat me teveel werd?
Maar toen bedacht ik maar dit traject is juist een eye-opener wat ik kan betekenen voor die mensen.Een dagje samen eropuit,of even gewoon koffiedrinken of wandelen/fietsen.
Iets om naar uit te kijken voor ze.Zij er toedoen en niet weggestopt omdat ze uitbehandeld zijn.
Gister werd ik gebeld en volgende week intake gesprek of ik in aanmerking kom om dit vrijw. werk te doen.
Het zal ongetwijfeld een cliént betreffen van mijn werklocatie.
Of niet en is het iemand buiten mijn eigen omgeving in een schaal van ???
Ik wacht het af.
Voel me er wel content in.
Want dat is wat ik zo vreselijk vind er word niets meer ondernomen met al die mensen en zitten doelloos hun dag door te brengen verveling etcetc. en van lieverlee opgesloten in isoleer omdat ze vervelend worden van d everveling.
Triest hoor.
Ben benieuwd.
Fijne dag allemaal.
woensdag 29 oktober 2008 om 08:33
http://www.youtube.com/watch?v=aQhKqlOccHE
Mooi liedje.(an oldie for some among us ).
Hoewel ik niet terug wil naar that home heb ik toch wanneer ik dit lied hoor herinneringen van dat het ook best wel goed was hoe weinig ook.
The old tree die hadden we ook thuis waar ik idd. tegen aanleundde.De trein om nu mijn ouders te kunnen bezoeken.Beide elders wonend.
En.... that green grass oefff......was zo vaak verdort.
Realizing I'm only dreaming....
Mooi liedje.(an oldie for some among us ).
Hoewel ik niet terug wil naar that home heb ik toch wanneer ik dit lied hoor herinneringen van dat het ook best wel goed was hoe weinig ook.
The old tree die hadden we ook thuis waar ik idd. tegen aanleundde.De trein om nu mijn ouders te kunnen bezoeken.Beide elders wonend.
En.... that green grass oefff......was zo vaak verdort.
Realizing I'm only dreaming....
woensdag 29 oktober 2008 om 09:05
http://www.youtube.com/watch?v=favgoOn-U1I
En deze vind ik wel t0epasselijk voor hoe we zijn(geworden) en wie we graag willen zijn/ons willen voelen.
Gewoon waard om te zijn wie we zijn.
Dat is nu aan onszelf.
We zijn nu volwassen genoeg om te kiezen wat we wel/niet willen meer.
En deze vind ik wel t0epasselijk voor hoe we zijn(geworden) en wie we graag willen zijn/ons willen voelen.
Gewoon waard om te zijn wie we zijn.
Dat is nu aan onszelf.
We zijn nu volwassen genoeg om te kiezen wat we wel/niet willen meer.
woensdag 29 oktober 2008 om 10:30
Lief van je 1609, kon hem idd gebruiken .
terug.
Ik ben moe merk ik. Heeeeel moe. Al dat afsluiten, loslaten, accepteren, neus andere kant op zetten, grenzen trekken. Het werkt maar ik merk dat het me een transformatieproces is (geweest) van jewelste. En nu wil ik gewoon een beetje zitten en overzien wat mooi en leuk en prettig is. Is gelukkig een hoop. En het wordt alleen maar meer.
En ik snap wat je bedoelt Hanke, dat je begrijpt dat je gepest werd. Dat betekent niet dat je vindt dat je het verdiend had, gewoon dat je weet hoe mensen kunnen zijn. Zo kunnen ze zijn. En er zijn ideale slachtoffers. En dat was jij. En ik ook.
En Rosy, vervelend van wat er op je werk gebeurd is. Ik begrijp dat je dan gaat twijfelen aan jezelf, jezelf afvraagt hoe je het oproept. Het "leuke" daarvan is dat als je mensen bij elkaar zet die het aangenaam vinden om een ander naar beneden te halen, ze weinig aanleiding nodig hebben. Gewoon het feit dat je vriendelijk bent en wat moeilijker kunt zeggen: "tot hier en niet verder, anders krijg je een haal" is al genoeg.
Je zou er bijna van balen dat je wat zachter bent. Maar ik realiseerde me lang geleden dat ik zelf liever zo was. Ongeacht omstandigheden of mogelijke reacties. Dan zou ik die macht buiten mezelf leggen, me aanpassen om maar geen doelwit te zijn. Ik kijk wel uit, ik ben ik. Dan maar pispaaltje, hun tekortkoming, niet de mijne. Dat alleen al, die houding, maakt dat je zoveel meer bulletproof bent. Dan is het niet leuk om te pesten.
Het blijft om hetzelfde draaien volgens mij, iets wat we in dit topic al vaker zijn tegengekomen. Trouw blijven aan jezelf. Oprecht loyaal ondanks alles wat er op je pad komt. Zelfliefde is een bijzonder goed werkende zelfverdediging. Daarom ook dat er hier zoveel pispaaltjes van vroeger zijn denk ik. Als het aan die zelfliefde schort in een kind, zijn ze een heel makkelijke prooi. Ipv dat je zegt: zout nou maar op met jouw mening, wat een onzin, denk je: zouden ze gelijk hebben? Enorm gat in de verdedigingsmuur. Je nodigt mensen dan in feite uit om 's even lekker hard op je hart te stampen als ze dat willen.
En ik ben verder niet van de muren. Maar ik vertrouw mijn instincten daar goed in. Als een ander niet goed of betrouwbaar voelt, komt ie er niet in. Niet in praktische zin maar ook niet in de emotionele zin. Ik ga niet twijfelen aan mijzelf door iemand die ik niet eens kan vertrouwen. Dan ben ik niet trouw aan mezelf.
terug.
Ik ben moe merk ik. Heeeeel moe. Al dat afsluiten, loslaten, accepteren, neus andere kant op zetten, grenzen trekken. Het werkt maar ik merk dat het me een transformatieproces is (geweest) van jewelste. En nu wil ik gewoon een beetje zitten en overzien wat mooi en leuk en prettig is. Is gelukkig een hoop. En het wordt alleen maar meer.
En ik snap wat je bedoelt Hanke, dat je begrijpt dat je gepest werd. Dat betekent niet dat je vindt dat je het verdiend had, gewoon dat je weet hoe mensen kunnen zijn. Zo kunnen ze zijn. En er zijn ideale slachtoffers. En dat was jij. En ik ook.
En Rosy, vervelend van wat er op je werk gebeurd is. Ik begrijp dat je dan gaat twijfelen aan jezelf, jezelf afvraagt hoe je het oproept. Het "leuke" daarvan is dat als je mensen bij elkaar zet die het aangenaam vinden om een ander naar beneden te halen, ze weinig aanleiding nodig hebben. Gewoon het feit dat je vriendelijk bent en wat moeilijker kunt zeggen: "tot hier en niet verder, anders krijg je een haal" is al genoeg.
Je zou er bijna van balen dat je wat zachter bent. Maar ik realiseerde me lang geleden dat ik zelf liever zo was. Ongeacht omstandigheden of mogelijke reacties. Dan zou ik die macht buiten mezelf leggen, me aanpassen om maar geen doelwit te zijn. Ik kijk wel uit, ik ben ik. Dan maar pispaaltje, hun tekortkoming, niet de mijne. Dat alleen al, die houding, maakt dat je zoveel meer bulletproof bent. Dan is het niet leuk om te pesten.
Het blijft om hetzelfde draaien volgens mij, iets wat we in dit topic al vaker zijn tegengekomen. Trouw blijven aan jezelf. Oprecht loyaal ondanks alles wat er op je pad komt. Zelfliefde is een bijzonder goed werkende zelfverdediging. Daarom ook dat er hier zoveel pispaaltjes van vroeger zijn denk ik. Als het aan die zelfliefde schort in een kind, zijn ze een heel makkelijke prooi. Ipv dat je zegt: zout nou maar op met jouw mening, wat een onzin, denk je: zouden ze gelijk hebben? Enorm gat in de verdedigingsmuur. Je nodigt mensen dan in feite uit om 's even lekker hard op je hart te stampen als ze dat willen.
En ik ben verder niet van de muren. Maar ik vertrouw mijn instincten daar goed in. Als een ander niet goed of betrouwbaar voelt, komt ie er niet in. Niet in praktische zin maar ook niet in de emotionele zin. Ik ga niet twijfelen aan mijzelf door iemand die ik niet eens kan vertrouwen. Dan ben ik niet trouw aan mezelf.
woensdag 29 oktober 2008 om 11:08
[quote]Feliciaatje schreef op 29 oktober 2008 @ 10:30:
Dan maar pispaaltje, hun tekortkoming, niet de mijne. Dat alleen al, die houding, maakt dat je zoveel meer bulletproof bent. Dan is het niet leuk om te pesten.
Het blijft om hetzelfde draaien volgens mij, iets wat we in dit topic al vaker zijn tegengekomen. Trouw blijven aan jezelf.
Enorm gat in de verdedigingsmuur. Je nodigt mensen dan in feite uit om 's even lekker hard op je hart te stampen als ze dat willen.quote]
Feliciaatje even wat stukjes eruit gepakt hoor.
Idd. die houding dan is het uiteindleijk niks aan meer om te pesten.HUN tekortkomingen op jou projecteren.
Maar ondanks die houding,vanbinnen wel die pijn.En gemaakt tot wat je nu bent.
Kwetsbaar.Staande blijven idd. een soort van uit nodigen je hart te mogen vertrappen maar jij door jou houding erboven tracht te willen en blijven staan.
Maar die houding houdt je wél overeind,dat ondervind ik wel.
En daar word je heel moe van, bekaf.
Ik ondervind dezer dgn. ook de welkome rust die ik aan het creéren ben vwb. het proces van alles. Toelaat ook.
Metamorfose idd.
Maar het voelt tot nu toe goed.
Dan maar pispaaltje, hun tekortkoming, niet de mijne. Dat alleen al, die houding, maakt dat je zoveel meer bulletproof bent. Dan is het niet leuk om te pesten.
Het blijft om hetzelfde draaien volgens mij, iets wat we in dit topic al vaker zijn tegengekomen. Trouw blijven aan jezelf.
Enorm gat in de verdedigingsmuur. Je nodigt mensen dan in feite uit om 's even lekker hard op je hart te stampen als ze dat willen.quote]
Feliciaatje even wat stukjes eruit gepakt hoor.
Idd. die houding dan is het uiteindleijk niks aan meer om te pesten.HUN tekortkomingen op jou projecteren.
Maar ondanks die houding,vanbinnen wel die pijn.En gemaakt tot wat je nu bent.
Kwetsbaar.Staande blijven idd. een soort van uit nodigen je hart te mogen vertrappen maar jij door jou houding erboven tracht te willen en blijven staan.
Maar die houding houdt je wél overeind,dat ondervind ik wel.
En daar word je heel moe van, bekaf.
Ik ondervind dezer dgn. ook de welkome rust die ik aan het creéren ben vwb. het proces van alles. Toelaat ook.
Metamorfose idd.
Maar het voelt tot nu toe goed.
woensdag 29 oktober 2008 om 11:17
Ik snap je Face. Misschien dat het helpt om in gedachten te houden dat iedereen kwetsbaar is. Ook al verbergt een ander het beter. Niet dat ik dan een ander 's lekker effe terugpak maar ik besef terdege dat wat de verdediging ook is van een ander, ieder mens is kwetsbaar. Ik niet erger dan een ander.
Dan leg je de oorzaak of het probleem niet bij jezelf. En ben je geen slachtoffer. Als je juist denkt: ik ben sterk naast die kwetsbaarheid, ik kan voor mijzelf leren opkomen, dan verander je je eigen perceptie van jezelf. En ben je vanzelf minder kwetsbaar.
Hoe ben je echt daarin? Hoe ben je geworden wie je nu bent? Wikkel dat af, terug naar de kern. Daar zit een mens die geweldloos maar daadkrachtig kan kiezen voor zichzelf wanneer het nodig is.
Dan leg je de oorzaak of het probleem niet bij jezelf. En ben je geen slachtoffer. Als je juist denkt: ik ben sterk naast die kwetsbaarheid, ik kan voor mijzelf leren opkomen, dan verander je je eigen perceptie van jezelf. En ben je vanzelf minder kwetsbaar.
Hoe ben je echt daarin? Hoe ben je geworden wie je nu bent? Wikkel dat af, terug naar de kern. Daar zit een mens die geweldloos maar daadkrachtig kan kiezen voor zichzelf wanneer het nodig is.
woensdag 29 oktober 2008 om 11:53
quote:Feliciaatje schreef op 29 oktober 2008 @ 11:17:
Ik snap je Face. Misschien dat het helpt om in gedachten te houden dat iedereen kwetsbaar is.
Dat helpt zeker.Is een kwestie van eigen maken.
Hoe ben je echt daarin? Hoe ben je geworden wie je nu bent? Wikkel dat af, terug naar de kern. Daar zit een mens die geweldloos maar daadkrachtig kan kiezen voor zichzelf wanneer het nodig is.
Precies.
Dat is een proces.Maar wel 1tje om voor te gaan besef ik nu en jij ook.
De innerlijke rust terug vinden in jezelf.
Ik snap je Face. Misschien dat het helpt om in gedachten te houden dat iedereen kwetsbaar is.
Dat helpt zeker.Is een kwestie van eigen maken.
Hoe ben je echt daarin? Hoe ben je geworden wie je nu bent? Wikkel dat af, terug naar de kern. Daar zit een mens die geweldloos maar daadkrachtig kan kiezen voor zichzelf wanneer het nodig is.
Precies.
Dat is een proces.Maar wel 1tje om voor te gaan besef ik nu en jij ook.
De innerlijke rust terug vinden in jezelf.
woensdag 29 oktober 2008 om 12:36
woensdag 29 oktober 2008 om 19:07
Ik had nog een ander topic hier lopen over pesten waar ik eigenlijk nooit meer op wilde reageren, maar uiteindelijk toch nog een korte reactie heb gegeven. Het ging erom dat een collega van mij een oude klasgenoot van mij is en dat ik het heel moeilijk vind om met die persoon te werken omdat ik elke keer pijnlijke herinneringen heb als ik mijn collega zie. Uiteindelijk heb ik met mijn collega gesproken over vroeger en welke invloed het nu nog heeft. Dat wilde ik nog even in dat topic laten weten en daarmee klaar. Nu vind ik dat er best lullige reacties op zijn gekomen. 1 iemand zegt dat ze blij is dat ik eindelijk iets heb gedaan. 'Eindelijk' staat dan ook nog in hoofdletters. Net alsof ik de afgelopen 20 jaar niks heb gedaan. Mij doet het pijn zo'n opmerking.
Iemand anders zegt dat ze hoopt dat mijn collega geen laag zelfvertrouwen heeft omdat hij mij anders ook nog moet gaan helpen met het verwerken ervan. Dat vind ik ook een harde opmerking.
Iemand anders zegt dat ze hoopt dat mijn collega geen laag zelfvertrouwen heeft omdat hij mij anders ook nog moet gaan helpen met het verwerken ervan. Dat vind ik ook een harde opmerking.
woensdag 29 oktober 2008 om 19:59
Elske, dat zijn ook best harde opmerkingen. Ik snap heel goed dat die je raken. Toch gaan ze niet over jou. Ze gaan over degene die de opmerking maakt. Ik snap heel goed dat een pestverleden je veel en veel gevoeliger maakt voo rhet gedrag van anderen. Maar die kwetsbaarheid had je als kind. Nu ben je een volwassen vrouw, die eigenlijk prima tegen zulke opmerkingen kan - de pijn is pijn van vroeger. Voel je dat verschil of is dat lastig voor je? Ik vind het heel moeilijk om dit onder woorden te brengen, want ik ben bang dat ik je het gevoel geef je emoties te bagatelliseren. Dat doe ik niet, de pijn en het verdriet die je voelt zijn echt. Maar niet van nu. En niet veroorzaakt door deze forummers. En misschien zelfs niet door de pesters. Ik geloof eerlijk gezegd dat het mogelijk is dat je de pesters in je leven als 'daders' ziet omdat het te pijnlijk is om je moeder volledig als 'dader' te zien. Vind je dat erg vergezocht? Ben je boos om wat ik zeg? Voel je je niet serieus genomen als ik een ander beeld heb bij wt er is gebeurd en jouw visie dus niet meteen 100% deel? Als je wilt dat ik dat niet meer doe moet je het zeggen, dan stop ik ermee.
Hoe dan ook, ik wil je een dikke knuffel geven. Wie je pijn ook heeft veroorzaakt, hij/zij had daar het recht niet toe! Je mag er zijn!
Hoe dan ook, ik wil je een dikke knuffel geven. Wie je pijn ook heeft veroorzaakt, hij/zij had daar het recht niet toe! Je mag er zijn!
woensdag 29 oktober 2008 om 20:19
Ik heb je topic gelezen Elske. Wat ik las is dat je eigenlijk nooit echt je verhaal hebt kunnen doen. Hoe kun je iets verwerken als je de woorden niet hebt? Het heeft bij mij lang geduurd voor ik de taal kon vinden voor wat mij overkomen was. En ja, ik zwolg in mijn slachtofferschap en zat achter de geraniums.
Maar tegelijkertijd wist ik dát ik dat deed, en ik werd er zo ongelukkig van, dat ik op een gegeven moment heel hard aan de slag ben gegaan in therapie. Omdat ik wist dat ik anders dood zou gaan en dat wilde ik niet.
Aan jou de vraag: wat wil je, waar heb je behoefte aan? Durf je dat te zeggen? Of houd je je hoofd omhoog in een valse trots omdat je niet teleurgesteld wilt worden nu? Want dán houd je patronen in stand die maken dat je negatieve reacties krijgt.
Ik vind wat je moeder gedaan heeft veel gruwelijker en doelbewuster dan het pesten van een klas. Dat laatste is namelijk aan groepsdynamiek onderhevig, er had net zo goed iemand anders gepest kunnen worden. En misschien wel net zo erg als dat het bij jou was. Domme pech dus.
Maar je moest elke dag weer terug naar huis. Waar niemand naar je verhaal luisterde. Waar je nog meer gekleineerd werd. Ik denk dat daar de meeste pijn en verontwaardiging zit.
Maar tegelijkertijd wist ik dát ik dat deed, en ik werd er zo ongelukkig van, dat ik op een gegeven moment heel hard aan de slag ben gegaan in therapie. Omdat ik wist dat ik anders dood zou gaan en dat wilde ik niet.
Aan jou de vraag: wat wil je, waar heb je behoefte aan? Durf je dat te zeggen? Of houd je je hoofd omhoog in een valse trots omdat je niet teleurgesteld wilt worden nu? Want dán houd je patronen in stand die maken dat je negatieve reacties krijgt.
Ik vind wat je moeder gedaan heeft veel gruwelijker en doelbewuster dan het pesten van een klas. Dat laatste is namelijk aan groepsdynamiek onderhevig, er had net zo goed iemand anders gepest kunnen worden. En misschien wel net zo erg als dat het bij jou was. Domme pech dus.
Maar je moest elke dag weer terug naar huis. Waar niemand naar je verhaal luisterde. Waar je nog meer gekleineerd werd. Ik denk dat daar de meeste pijn en verontwaardiging zit.
woensdag 29 oktober 2008 om 20:41
Elske allereerst ik denk dat je de opmerking in hfdlttrs. van EINDELIJK verkeerd opvat.
Ze bedoeld daar juist mee dat je na zolang ermee zitten je verhaal hebt gedaan.
Verder vind ik dat die collega prettig op je in is gegaan.
Het is zo Hanke ook zegt,hetgeen thuis aan de hand was en je niet opgevangen werd door die waarvan je het hoort te verwachten, je gevoel van nu dóór toen,nog zo aanwezig is.
Niet rot bedoeld maar probeer eens uit je slachtoferol(naar jezelf) te stappen wanneer er aanleiding toe is.
Maak jezelf sterk door niet in het verleden te blijven alsmaar.
Je bent m.i. verbitterd verdrietig en boos tegelijk.
Heb je hier ooit therapie voor gehad trouwens?
Ze bedoeld daar juist mee dat je na zolang ermee zitten je verhaal hebt gedaan.
Verder vind ik dat die collega prettig op je in is gegaan.
Het is zo Hanke ook zegt,hetgeen thuis aan de hand was en je niet opgevangen werd door die waarvan je het hoort te verwachten, je gevoel van nu dóór toen,nog zo aanwezig is.
Niet rot bedoeld maar probeer eens uit je slachtoferol(naar jezelf) te stappen wanneer er aanleiding toe is.
Maak jezelf sterk door niet in het verleden te blijven alsmaar.
Je bent m.i. verbitterd verdrietig en boos tegelijk.
Heb je hier ooit therapie voor gehad trouwens?
woensdag 29 oktober 2008 om 22:56
Ja hoor, al heel vaak. Nu ook weer. Maar het helpt allemaal niet genoeg.
Ik heb nogal moeite met wat mensen noemen slachtofferschap en dat ik daaruit moet stappen. Het woord slachtofferschap stoot mij nogal tegen de borst en roept meestal weerstand op bij mij.
Ik vond het ook erg wat mijn moeder deed. Maar toch vind ik het pesten erger. Ik weet niet waarom, dat is mijn gevoel erover. Ik heb mij namelijk altijd verzet tegen mijn moeder en altijd weerwoord gehad. Bij de mensen uit mijn klas stond ik machteloos. En ook al luisterde mijn moeder niet of trok ze zich niets aan van wat ik zei, ik verweerde mijzelf wel. Op school was dat onmogelijk.Ik stond totaal machteloos en kon niets te doen. Bij moeder kon ik nog iets doen dmv mijzelf verweren. Op school kon dat niet. Ik denk dat dat het verschil is. En dat ik het pesten daarom als erger ervaren heb.
Wat mijn moeder betreft vind ik dat ik het wel goed heb gedaan in mijn leven. Ik heb gewoon werk, een relatie, vrienden, een woning. Ik ben zelfstandig, kan goed beslissingen nemen. Ik doe het zo slecht nog niet.
Ik vind dat het pesten mij veel meer heeft ontnomen dan mijn moeder. Ik kan het niet goed uitleggen waarom.
Ik heb nogal moeite met wat mensen noemen slachtofferschap en dat ik daaruit moet stappen. Het woord slachtofferschap stoot mij nogal tegen de borst en roept meestal weerstand op bij mij.
Ik vond het ook erg wat mijn moeder deed. Maar toch vind ik het pesten erger. Ik weet niet waarom, dat is mijn gevoel erover. Ik heb mij namelijk altijd verzet tegen mijn moeder en altijd weerwoord gehad. Bij de mensen uit mijn klas stond ik machteloos. En ook al luisterde mijn moeder niet of trok ze zich niets aan van wat ik zei, ik verweerde mijzelf wel. Op school was dat onmogelijk.Ik stond totaal machteloos en kon niets te doen. Bij moeder kon ik nog iets doen dmv mijzelf verweren. Op school kon dat niet. Ik denk dat dat het verschil is. En dat ik het pesten daarom als erger ervaren heb.
Wat mijn moeder betreft vind ik dat ik het wel goed heb gedaan in mijn leven. Ik heb gewoon werk, een relatie, vrienden, een woning. Ik ben zelfstandig, kan goed beslissingen nemen. Ik doe het zo slecht nog niet.
Ik vind dat het pesten mij veel meer heeft ontnomen dan mijn moeder. Ik kan het niet goed uitleggen waarom.
donderdag 30 oktober 2008 om 07:33
Elske,
Je zegt dat het pesten je meer heeft ontnomen dan hoe je relatie met je moeder was.
Je kon je tegen haar weren,Was 1 op 1 met haar.
De pesters waren een groep wat je gevoel van onmacht gaf.Een muur waar je niet door kwam.
Toch denk ik dat het alles te maken heeft met hoe je moeder NIET achter jou stond.
Ook al weerde je jezelf tov. van je moeder deepdown was het geen veilge relatie.
Gevolg je voelt je op school of waar dan ook, niet veilig.
De basis van thuis werkte door bij de pesters.
Ga eens na waarom slachtofferschap je tegen de borst stoot?
Is het dat het juist wél zo is en je dat niet wilt zijn?Je je verzet dat je je wel zo voelt?
Ik denk,maar dat is zo ik het zelf heb ervaren,dat je slachtoffer bent van jezelf.Je bevestigd be/onbewust hetgeen pesters met je doen?
Je voelt/vind jezelf zwak en accepteert dat niet van jezelf waardoor je dus vwb. slachtof. je geraakt word en vervolgens uit je slof schiet ahw.
Therapie brengt je nergens maak ik er opuit.
Is het een optie om toch je moeder aan te spreken nu ze contact zoekt.Ook al is ze 'ziek' tóch proberet en haar goed de waarheid zegt en haar erop aanspreekt wat zij deed in de moeder dochter relatie, jou geschaadt heeft?
Denk je dat je dat zou kunnen?Dat het voor jou een opluchting brengt die je juist nodig hebt om er vrede mee te krijgen?Te accepteren dat zij zo was en het niet aan jou heeft gelegen?
Je de pesters van toen/nu als de nare relatie met je moeder ziet?En niet lijkt te kunnen accepteren dat je deze moeder hebt?
Want de boodschap van je moeder was in feite Elske 'deugd niet' waardoor jij je een rol aanwendde dat je dus idd. 'niet deugd'?Prooi voor pesters?
Ondanks alles is het iig. fijn dat je toch kan zeggen dat je een leven hebt opgebouwd met alle leuke/prettige facetten vandien.
Mss. sla ik de plank wel totaal mis met deze post.Als dat het geval is zeg het me.
Je zegt dat het pesten je meer heeft ontnomen dan hoe je relatie met je moeder was.
Je kon je tegen haar weren,Was 1 op 1 met haar.
De pesters waren een groep wat je gevoel van onmacht gaf.Een muur waar je niet door kwam.
Toch denk ik dat het alles te maken heeft met hoe je moeder NIET achter jou stond.
Ook al weerde je jezelf tov. van je moeder deepdown was het geen veilge relatie.
Gevolg je voelt je op school of waar dan ook, niet veilig.
De basis van thuis werkte door bij de pesters.
Ga eens na waarom slachtofferschap je tegen de borst stoot?
Is het dat het juist wél zo is en je dat niet wilt zijn?Je je verzet dat je je wel zo voelt?
Ik denk,maar dat is zo ik het zelf heb ervaren,dat je slachtoffer bent van jezelf.Je bevestigd be/onbewust hetgeen pesters met je doen?
Je voelt/vind jezelf zwak en accepteert dat niet van jezelf waardoor je dus vwb. slachtof. je geraakt word en vervolgens uit je slof schiet ahw.
Therapie brengt je nergens maak ik er opuit.
Is het een optie om toch je moeder aan te spreken nu ze contact zoekt.Ook al is ze 'ziek' tóch proberet en haar goed de waarheid zegt en haar erop aanspreekt wat zij deed in de moeder dochter relatie, jou geschaadt heeft?
Denk je dat je dat zou kunnen?Dat het voor jou een opluchting brengt die je juist nodig hebt om er vrede mee te krijgen?Te accepteren dat zij zo was en het niet aan jou heeft gelegen?
Je de pesters van toen/nu als de nare relatie met je moeder ziet?En niet lijkt te kunnen accepteren dat je deze moeder hebt?
Want de boodschap van je moeder was in feite Elske 'deugd niet' waardoor jij je een rol aanwendde dat je dus idd. 'niet deugd'?Prooi voor pesters?
Ondanks alles is het iig. fijn dat je toch kan zeggen dat je een leven hebt opgebouwd met alle leuke/prettige facetten vandien.
Mss. sla ik de plank wel totaal mis met deze post.Als dat het geval is zeg het me.
donderdag 30 oktober 2008 om 09:00
Ik denk dat ik je snap Elske, als ik je postings lees, dat die pesters meer schade hebben berokkend dan je moeder. Ik weet niet of ik het er mee eens ben.
Dat je bij een groep pesters met veel meer onvoorspelbaarheid te maken hebt en je dus op een andere manier nog meer op je hoede moet zijn is begrijpelijk. Je moeder ken je, is ondanks de kou vertrouwd.
En toch denk ik dat het een mens heel erg kan vormen. Die grondkou, het gebrek aan warm nest. Als dat van heel vroeg af begint weet je niet beter. En je overleeft. Zonder nog te beseffen dat je zo geworden bent uit overleven. Dat je nog steeds aan het overleven bent. En zelfs dat besef je dan niet, overleven is gewoon leven geworden.
Voel je je thuis in je leven? Gelukkig, warm, levend, open? Of ervaar je gaten, leegtes, isolement? Ik vraag het want je postings klinken op de een of andere manier "bevroren". Kan het niet zo goed uitleggen. Maar alsof dat lieve, brave, sterke meisje van toen bewaard is gebleven. En dat je kader is. Terwijl er misschien een ander kind onder zit. Een heel andere vrouw onder zit.
Dat je bij een groep pesters met veel meer onvoorspelbaarheid te maken hebt en je dus op een andere manier nog meer op je hoede moet zijn is begrijpelijk. Je moeder ken je, is ondanks de kou vertrouwd.
En toch denk ik dat het een mens heel erg kan vormen. Die grondkou, het gebrek aan warm nest. Als dat van heel vroeg af begint weet je niet beter. En je overleeft. Zonder nog te beseffen dat je zo geworden bent uit overleven. Dat je nog steeds aan het overleven bent. En zelfs dat besef je dan niet, overleven is gewoon leven geworden.
Voel je je thuis in je leven? Gelukkig, warm, levend, open? Of ervaar je gaten, leegtes, isolement? Ik vraag het want je postings klinken op de een of andere manier "bevroren". Kan het niet zo goed uitleggen. Maar alsof dat lieve, brave, sterke meisje van toen bewaard is gebleven. En dat je kader is. Terwijl er misschien een ander kind onder zit. Een heel andere vrouw onder zit.
donderdag 30 oktober 2008 om 09:29
quote:elske schreef op 29 oktober 2008 @ 22:56:
Wat mijn moeder betreft vind ik dat ik het wel goed heb gedaan in mijn leven. Ik heb gewoon werk, een relatie, vrienden, een woning. Ik ben zelfstandig, kan goed beslissingen nemen. Ik doe het zo slecht nog niet..
Elske,
Ik heb het ook zo slecht niet gedaan tot nu toe.De meesten hier m.i. hebben het wel redleijk op orde.
Ik draag/droeg altijd een zwaar iets mee.Wat ik nu langzaamaan een plek wil geven want ik wil niet meer het verleden meezeulen.Ik wil ECHT leven en niet iedere keer botsen tegen wat me is overkomen.
Jij zeult het tot op de dag van vandaga mee.
Je hebt je rugzak te legen en dat kan pas wanneer jij jezelf accepteerd,óók je zwakke plek(ken).
Wat mijn moeder betreft vind ik dat ik het wel goed heb gedaan in mijn leven. Ik heb gewoon werk, een relatie, vrienden, een woning. Ik ben zelfstandig, kan goed beslissingen nemen. Ik doe het zo slecht nog niet..
Elske,
Ik heb het ook zo slecht niet gedaan tot nu toe.De meesten hier m.i. hebben het wel redleijk op orde.
Ik draag/droeg altijd een zwaar iets mee.Wat ik nu langzaamaan een plek wil geven want ik wil niet meer het verleden meezeulen.Ik wil ECHT leven en niet iedere keer botsen tegen wat me is overkomen.
Jij zeult het tot op de dag van vandaga mee.
Je hebt je rugzak te legen en dat kan pas wanneer jij jezelf accepteerd,óók je zwakke plek(ken).
donderdag 30 oktober 2008 om 10:05
Elske wat het ook is, een treiterende moeder(ouder(s) of een moeder (ouders) die er niet waren voor je.
Het gaat erom dat JIJ je niet veilig voelde en dat is zo een basis die nodig is om je content te voelen met jezelf.
In je hele leven.
Mis je die basis om wat voor reden ook,dan mis je een enorm gevoel van je bent waard om te zijn wie je bent.
Het gaat erom dat JIJ je niet veilig voelde en dat is zo een basis die nodig is om je content te voelen met jezelf.
In je hele leven.
Mis je die basis om wat voor reden ook,dan mis je een enorm gevoel van je bent waard om te zijn wie je bent.
