Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 2 november 2008 om 12:18
Zusje goed gezegt zo leg je het bij hara en kennelijk is dat ook nodig.
Gewoon duidelijk zijn hoe moeilijk soms maar denk om jezelf en dat doe wel lees ik.
Hanke ik trek het dankje.
Je vraag wat voor druk hulpv. me oplegden.
Bij de psychiater(cognitieve therapie) kreeg ik allerlei opdrachten die ik allemaal zelf al had gedaan en doorstaan dus dat schoot niets op.Uiteindelijk zei deze ja dan kan ik niets voor je doen als alleen zeggen accepteer of stop ermee.
1rstelijnspsych was dat na aantal gesprekken>Tsja Face als je niet kan berusten in dat je 2de viool bent dan wist ze het ook niet meer,maar ik kon me ook niet berusten in hem loslaten (toen) en ik voelde me in het nauw gedreven waar ik niet aan toe was nog maar ze dat min of meer oplegde> kiezen anders hebben deze gesprekken geen nut!.
Bij de laatste als jij niet wilt Face wat ik je voorleg dan houdt het op.
Dit had meer te maken met thuissituatie die toen optilt sloeg even.Ik zou de 2 oudsten uit huis hebben te zetten mbv. politie.
Nhaja dan denk ik van jee hoezo hulp bieden.Ik zag het als onder druk zetten dus.
Kort daarna ben ik ingestort dus en via werk bedrijfsarts en deze man dus die me nu hulp biedt waarin ik merk dat hij exact snapt waar ik het over heb en begrijpt wat er in me omgaat zonder enige druk erbij.
Beetje harriewaarie hopelijk is het te volgen.
Gewoon duidelijk zijn hoe moeilijk soms maar denk om jezelf en dat doe wel lees ik.
Hanke ik trek het dankje.
Je vraag wat voor druk hulpv. me oplegden.
Bij de psychiater(cognitieve therapie) kreeg ik allerlei opdrachten die ik allemaal zelf al had gedaan en doorstaan dus dat schoot niets op.Uiteindelijk zei deze ja dan kan ik niets voor je doen als alleen zeggen accepteer of stop ermee.
1rstelijnspsych was dat na aantal gesprekken>Tsja Face als je niet kan berusten in dat je 2de viool bent dan wist ze het ook niet meer,maar ik kon me ook niet berusten in hem loslaten (toen) en ik voelde me in het nauw gedreven waar ik niet aan toe was nog maar ze dat min of meer oplegde> kiezen anders hebben deze gesprekken geen nut!.
Bij de laatste als jij niet wilt Face wat ik je voorleg dan houdt het op.
Dit had meer te maken met thuissituatie die toen optilt sloeg even.Ik zou de 2 oudsten uit huis hebben te zetten mbv. politie.
Nhaja dan denk ik van jee hoezo hulp bieden.Ik zag het als onder druk zetten dus.
Kort daarna ben ik ingestort dus en via werk bedrijfsarts en deze man dus die me nu hulp biedt waarin ik merk dat hij exact snapt waar ik het over heb en begrijpt wat er in me omgaat zonder enige druk erbij.
Beetje harriewaarie hopelijk is het te volgen.
zondag 2 november 2008 om 12:44
[quote]hanke321 schreef op 02 november 2008 @ 11:50:
Zodra er conflicten in je omgeving zijn heb ik het idee dat je het heel moeilijk vind om rustig te blijven. Nou hoef je echt niet zo zacht poezelig en begrijpend, zoals ik dat vaak doe te reageren. Maar het voelt alsof er dan een storm in je hoofd ontstaat en dat je die door harde woorden wil afreageren. Klopt dat idee?
Nee niet echt.
Het nare van als je zo doet, is dat je mensen van je afstoot en ook niet vertelt wat jij wilt. Je bent dan alleen maar bezig om te verkondigen wat je niet wilt en wat de ander doet. Terwijl het om jou gaat. Snap je het een beetje?quote]
Niet echt,kan je uitleggen wat je bedoeld?
Zodra er conflicten in je omgeving zijn heb ik het idee dat je het heel moeilijk vind om rustig te blijven. Nou hoef je echt niet zo zacht poezelig en begrijpend, zoals ik dat vaak doe te reageren. Maar het voelt alsof er dan een storm in je hoofd ontstaat en dat je die door harde woorden wil afreageren. Klopt dat idee?
Nee niet echt.
Het nare van als je zo doet, is dat je mensen van je afstoot en ook niet vertelt wat jij wilt. Je bent dan alleen maar bezig om te verkondigen wat je niet wilt en wat de ander doet. Terwijl het om jou gaat. Snap je het een beetje?quote]
Niet echt,kan je uitleggen wat je bedoeld?
zondag 2 november 2008 om 12:49
zondag 2 november 2008 om 12:54
zondag 2 november 2008 om 13:16
Face, ik meen me te herinneren dat je weleens harde woorden naar je kinderen hebt geuit. En als je zo'n situatie thuis summier beschrijft waarvan een hulpverlener zegt: die moet je het huis uit zetten, desnoods met politie. dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er bij jou thuis weleens hard ruzie gemaakt wordt. Maar misschien is dat een vooroordeel van me. Daarom vraag ik er ook naar, en zeg ik dat het een idee is van me.
Het kan ook zijn door de manier waarop je schrijft. Ik moet moeite doen om je goed te lezen en de laatste tijd ging me dat makkelijker af. Maar zodra het over conflicten gaat merk ik dat ik het weer wat moeilijker kan volgen. Het is wat dat betreft een eenzijdig medium.
Hoe ga je om met conflicten? Wil je dat vertellen?
Het kan ook zijn door de manier waarop je schrijft. Ik moet moeite doen om je goed te lezen en de laatste tijd ging me dat makkelijker af. Maar zodra het over conflicten gaat merk ik dat ik het weer wat moeilijker kan volgen. Het is wat dat betreft een eenzijdig medium.
Hoe ga je om met conflicten? Wil je dat vertellen?
zondag 2 november 2008 om 14:36
Het heeft heel erg te maken dat ik uit onmacht,schuldgevoel,niet rot willen doen reageer vanuit opgebouwde frustratie.
Hier thuis mbt. de kinderen.Me tov. hun me erg schuldig voel.
Hoe fout dat is weet ik.Probeer dat ook weer in gareel te krijgen nu.
Maar het is al geschied.Geen leed maar meer betrekking hebbend geen grenzen hebben gesteld en dat ondervind ik nu gewoon.
Richting zussen/broers vind ik het ook niet makkelijk om rustig zonder 'schuldgevoel' iets te zeggen.
Bang ze te verliezen mss.?Of nare omgang met elkaar?
Conflicten elders geven me geen moeite om mee om te gaan.
Kan ik gewoon zeggen wat ik heb te zeggen.
Hier thuis mbt. de kinderen.Me tov. hun me erg schuldig voel.
Hoe fout dat is weet ik.Probeer dat ook weer in gareel te krijgen nu.
Maar het is al geschied.Geen leed maar meer betrekking hebbend geen grenzen hebben gesteld en dat ondervind ik nu gewoon.
Richting zussen/broers vind ik het ook niet makkelijk om rustig zonder 'schuldgevoel' iets te zeggen.
Bang ze te verliezen mss.?Of nare omgang met elkaar?
Conflicten elders geven me geen moeite om mee om te gaan.
Kan ik gewoon zeggen wat ik heb te zeggen.
zondag 2 november 2008 om 20:42
Even heel kort (ik lees mee maar ben heel moe, griepvirus oid zit volgens mij door mijn systeem te baggeren totdat ik het begeef ).
Dikke voor iedereen. Ik zou de 23ste kunnen. Liefst in Utrecht als dat kan. En EV, je komt mooi ook hoor! Kun je niet ruilen oid? En als je nog dromen kwijt wil.... Klinkt als heftige tijden.
En Zusje, het ligt niet aan jou dat je niet doordringt. Het maakt denk ik niet uit wat je zegt. Vervelend, kan me voorstellen dat je je zorgen maakt aan de ene kant en aan de andere kant denkt: kom op, ga nou verder, dan wordt het leven misschien eindelijk weer veel leuker.
En je klinkt zo sterk Hanke, fijn .
En Artemis, ik hoop dat je toch nog een beetje op tijd thuis bent (gekomen). Misschien even bellen naar werk en het uitleggen? Je zult wel flink moe zijn, gelijk gaan werken is echt niet goed dan. En wat een gedoe op het vliegveld, kan me je huilbui zo goed voorstellen. Ik zou het ook hebben. Ik las een paar dagen terug dat tranen bepaalde stressstoffen afvoeren. Vandaar dat het zo kan opluchten dus we hebben een prima excuus .
Voor iedereen die ik niet genoemd heb een . Speciaal voor 1609 (je weet waarom ).
Ik ga met mijn suffige hoofd weer terug naar de bank en mijn dekentje.
Dikke voor iedereen. Ik zou de 23ste kunnen. Liefst in Utrecht als dat kan. En EV, je komt mooi ook hoor! Kun je niet ruilen oid? En als je nog dromen kwijt wil.... Klinkt als heftige tijden.
En Zusje, het ligt niet aan jou dat je niet doordringt. Het maakt denk ik niet uit wat je zegt. Vervelend, kan me voorstellen dat je je zorgen maakt aan de ene kant en aan de andere kant denkt: kom op, ga nou verder, dan wordt het leven misschien eindelijk weer veel leuker.
En je klinkt zo sterk Hanke, fijn .
En Artemis, ik hoop dat je toch nog een beetje op tijd thuis bent (gekomen). Misschien even bellen naar werk en het uitleggen? Je zult wel flink moe zijn, gelijk gaan werken is echt niet goed dan. En wat een gedoe op het vliegveld, kan me je huilbui zo goed voorstellen. Ik zou het ook hebben. Ik las een paar dagen terug dat tranen bepaalde stressstoffen afvoeren. Vandaar dat het zo kan opluchten dus we hebben een prima excuus .
Voor iedereen die ik niet genoemd heb een . Speciaal voor 1609 (je weet waarom ).
Ik ga met mijn suffige hoofd weer terug naar de bank en mijn dekentje.
zondag 2 november 2008 om 20:57
maandag 3 november 2008 om 13:57
dinsdag 4 november 2008 om 10:06
Fijn dat je boos bent EV. Zo, klinkt dat effe tegenstrijdig , maar je begrijpt wel wat ik bedoel haha.
Goed dat je jezelf steeds meer centraal kunt zetten, die verontwaardiging en dat kunnen uiten en je niet schuldig daarover voelen zijn zulke heldere signalen wat dat betreft.
En jammer dat het niet erg gezellig is daar. Denk dat je dan vanzelf een betere energiebalans zou vinden als er wat meer plezier en betrokkenheid was. Iets om in je achterhoofd te houden voor een andere baan denk ik.
Ik denk trouwens dat wat je het beste kunt doen met alles wat losgewoeld is door het gesprek met de psychotherapeute, is er wat mee doen. Het uiten. Het zit in jou, het wil eruit. Dat kan goedschiks of kwaadschiks. Dat heb je deels zelf in de hand. Door er actief dan maar in te duiken, dromen bij te houden bijv, dagboek bijhouden, praten met mensen die je vertrouwt, al dat soort dingen, geef je het de ruimte en kan het meer op zijn plek gaan vallen.
Anders kijk je ernaar en zeg je in feite: dit is niet gewenst. En doe je de deksel weer op de doos. En sluit je weer die gepijnigde, verloren stukken van jezelf op, verraad je ze. Dit is je manier omdat er nooit ruimte was, je mocht het niet voelen. Dat was fout. Nu is het niet fout. Nu is het juist goed als het mag van jou. Dan is het vanzelf minder bedreigend, minder oncontroleerbaar.
Maar het blijft heftig. Ik zit zelf ook weer in een loswoelperiode. Ik lees Trauma en Herstel voor mijn studie en het roept nogal wat op.
Dus erm.... joepie? We mogen weer .
*doet haar regenlaarzen aan voor het volgend stuk modderen en ploeteren*
Goed dat je jezelf steeds meer centraal kunt zetten, die verontwaardiging en dat kunnen uiten en je niet schuldig daarover voelen zijn zulke heldere signalen wat dat betreft.
En jammer dat het niet erg gezellig is daar. Denk dat je dan vanzelf een betere energiebalans zou vinden als er wat meer plezier en betrokkenheid was. Iets om in je achterhoofd te houden voor een andere baan denk ik.
Ik denk trouwens dat wat je het beste kunt doen met alles wat losgewoeld is door het gesprek met de psychotherapeute, is er wat mee doen. Het uiten. Het zit in jou, het wil eruit. Dat kan goedschiks of kwaadschiks. Dat heb je deels zelf in de hand. Door er actief dan maar in te duiken, dromen bij te houden bijv, dagboek bijhouden, praten met mensen die je vertrouwt, al dat soort dingen, geef je het de ruimte en kan het meer op zijn plek gaan vallen.
Anders kijk je ernaar en zeg je in feite: dit is niet gewenst. En doe je de deksel weer op de doos. En sluit je weer die gepijnigde, verloren stukken van jezelf op, verraad je ze. Dit is je manier omdat er nooit ruimte was, je mocht het niet voelen. Dat was fout. Nu is het niet fout. Nu is het juist goed als het mag van jou. Dan is het vanzelf minder bedreigend, minder oncontroleerbaar.
Maar het blijft heftig. Ik zit zelf ook weer in een loswoelperiode. Ik lees Trauma en Herstel voor mijn studie en het roept nogal wat op.
Dus erm.... joepie? We mogen weer .
*doet haar regenlaarzen aan voor het volgend stuk modderen en ploeteren*
dinsdag 4 november 2008 om 11:03
Precies. Laat dat fout maar gewoon lekker stout zijn . Ik begrijp heel goed waar die puber in je vandaan komt, die weet de weg, echt!
Gek he, hoelang die patronen kunnen doorwerken? Maar hoe meer je het jezelf toestaat, hoe makkelijker het wordt en hoe minder gevoel van onheil je erbij hebt. Dan wordt het vanzelf normaler. En zijn er zelden negatieve consequenties, juist vooral veel positieve doordat de omgeving reageert op de "echte" EV die tevoorschijn komt.
Trauma en Herstel gaat in op het PTSS, hoe het ontstaat en wat je ermee kunt doen. Dus veel over het syndroom bij mannen nav oorlog en vrouwen nav misbruik, verkrachting en huiselijk geweld en hoe het zich emotioneel en psychisch uit. Het is ontzettend goed en helder geschreven. Maar ook confronterend.
Geeft me wel weer meer grip op bepaalde dingen. En tegelijkertijd doet het me beseffen dat een aantal nogal verdoofde ladingen binnenin mezelf toch opgerakeld moeten worden want ze reageren direct wanneer ik lees. En ik heb er GEEN ZIN in. Maar ik besef tegelijkertijd dat het wel heel goed is als ik er wel mee aan de slag ga. Dus geen keus.
Gek he, hoelang die patronen kunnen doorwerken? Maar hoe meer je het jezelf toestaat, hoe makkelijker het wordt en hoe minder gevoel van onheil je erbij hebt. Dan wordt het vanzelf normaler. En zijn er zelden negatieve consequenties, juist vooral veel positieve doordat de omgeving reageert op de "echte" EV die tevoorschijn komt.
Trauma en Herstel gaat in op het PTSS, hoe het ontstaat en wat je ermee kunt doen. Dus veel over het syndroom bij mannen nav oorlog en vrouwen nav misbruik, verkrachting en huiselijk geweld en hoe het zich emotioneel en psychisch uit. Het is ontzettend goed en helder geschreven. Maar ook confronterend.
Geeft me wel weer meer grip op bepaalde dingen. En tegelijkertijd doet het me beseffen dat een aantal nogal verdoofde ladingen binnenin mezelf toch opgerakeld moeten worden want ze reageren direct wanneer ik lees. En ik heb er GEEN ZIN in. Maar ik besef tegelijkertijd dat het wel heel goed is als ik er wel mee aan de slag ga. Dus geen keus.
