Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 5 november 2008 om 22:27
quote:Elmervrouw schreef op 05 november 2008 @ 22:20:
Toch weer bang 'dat ik dan niet meer mee mag doen hier', zoiets. Waar slaat dat op?Helemaal nergens op lieverd . Jouw keuze die wij natuurlijk respecteren en geen en-ke-le invloed heeft op jouw welkom zijn. Dus hop, weg met die gedachte en lekker slapen zo .
Toch weer bang 'dat ik dan niet meer mee mag doen hier', zoiets. Waar slaat dat op?Helemaal nergens op lieverd . Jouw keuze die wij natuurlijk respecteren en geen en-ke-le invloed heeft op jouw welkom zijn. Dus hop, weg met die gedachte en lekker slapen zo .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 6 november 2008 om 08:20
Jee wat veel al weer in 1 dag erbij geschreven.
Goldielocks,
Verontschuldig je nergens voor,op dit topic ben je welkom.
Wat een vreselijk verhaal/ervaring die jij meedraagt.
Dat ken ik dus totaal niet dat ijzige.
Hoe heeft je moeder zo kunnen doen tegen je.
Heeft zij iets beleefd in haar leven om zo te botvieren op jou?
Jij als onschuldig kind en zo met je gehandeld te hebben is zeer kwetsend.Geen woorden voor.
Misbruik is mij onbekend(gelukkig), lijkt me verschrikkelijk Hanke en Feliciaatje.
Hanke fijn je berichten te lezen met zoveel positiviteit erin voor jou.
Dat je iets kan betekenen voor je vriendin en zij je verwelkomt met al je hulp die je aanbied.En beide geniet daarvan,ongedwongen genieten van dat alles.
Ik heb ook mijn bedenkingen over trouw beloofd in de kerk en till death do us part en waar is de liefde voor elkaar?Opdat dat schikken is in je lot?Geloof ik niet in.
Een kil huwelijk m.i. en for granted nemen.
ElmerV laat het allemaal maar tot je komen en/bekomen.
Het is zwaar maar neem je tijd die jij nodig bent te verwerken.
En idd. waar slaat dát op.Niet nodig!
zusje,
Meer kan je niet doen.
Je hebt je best gedaan.
1609,
So far so good.Dankje voor het vragen.
Moeilijk hé die grenzen bewaken én leggen.
Probeer niet té hard.
MissMara goed dat je geniet en weet te doseren.
Artemis al weer bij gekomen?
Hier alles ze gangetje.
Af&toe paniekaanvallen in de nacht en pijn in hart.Naar de huiarts geweest ook en dit heeft allemaal met verwerking te maken.Dat weet/wist ik al.
Krijg iig. een hartfilmpje a.s. vrijdag.Zekere voor onzekere.hartklachten zijn niet onbekend in de familie.Vader en broer waren er vroeg bij vwb. h-aanvallen.
Verder gesprek op school dochter gehad gister.
Cijfers van dit moment zeggen veel,ze is gekelderd en er werd aan de bel getrokken.
Er word nu gekeken in wat voor haar van betekenis kan zijn binnen school opdat ze thuis erg op haar tenen heeft te lopen en dat uit zich dus negatief op school.
Nare situaties koppelt ze meteen aan thuis.Bevestigd voor haar >zie ze doen allemaal leijk tegen me.
Ze heeft los te zien van wat zich thuis voordoet en van wat er op school passeert.
Dat is verdomd moeilijk.
En ik,ik zit in 2strijd daarin.
Kan/wil zoon(overgevoelig persoon,pdd-nos/autisme symptomen,betreft geen diagnose! maar bepaalde verschijnselen doen me vrezen) ook niet 123 uit huis zetten maar tegelijkertijd weten dat zwijgen en elkaar ontwijken thuis ook niet de oplossing is.Dat leeft niet lekker.
Ik wacht het resultaat af van wat word besproken nu in zorgteam school.
Manman waneer gaat het nou eens soepel.
Zucht........
Fijne dag voor allen en maak er het beste van wat er ook passeert.
Liefs.
Goldielocks,
Verontschuldig je nergens voor,op dit topic ben je welkom.
Wat een vreselijk verhaal/ervaring die jij meedraagt.
Dat ken ik dus totaal niet dat ijzige.
Hoe heeft je moeder zo kunnen doen tegen je.
Heeft zij iets beleefd in haar leven om zo te botvieren op jou?
Jij als onschuldig kind en zo met je gehandeld te hebben is zeer kwetsend.Geen woorden voor.
Misbruik is mij onbekend(gelukkig), lijkt me verschrikkelijk Hanke en Feliciaatje.
Hanke fijn je berichten te lezen met zoveel positiviteit erin voor jou.
Dat je iets kan betekenen voor je vriendin en zij je verwelkomt met al je hulp die je aanbied.En beide geniet daarvan,ongedwongen genieten van dat alles.
Ik heb ook mijn bedenkingen over trouw beloofd in de kerk en till death do us part en waar is de liefde voor elkaar?Opdat dat schikken is in je lot?Geloof ik niet in.
Een kil huwelijk m.i. en for granted nemen.
ElmerV laat het allemaal maar tot je komen en/bekomen.
Het is zwaar maar neem je tijd die jij nodig bent te verwerken.
En idd. waar slaat dát op.Niet nodig!
zusje,
Meer kan je niet doen.
Je hebt je best gedaan.
1609,
So far so good.Dankje voor het vragen.
Moeilijk hé die grenzen bewaken én leggen.
Probeer niet té hard.
MissMara goed dat je geniet en weet te doseren.
Artemis al weer bij gekomen?
Hier alles ze gangetje.
Af&toe paniekaanvallen in de nacht en pijn in hart.Naar de huiarts geweest ook en dit heeft allemaal met verwerking te maken.Dat weet/wist ik al.
Krijg iig. een hartfilmpje a.s. vrijdag.Zekere voor onzekere.hartklachten zijn niet onbekend in de familie.Vader en broer waren er vroeg bij vwb. h-aanvallen.
Verder gesprek op school dochter gehad gister.
Cijfers van dit moment zeggen veel,ze is gekelderd en er werd aan de bel getrokken.
Er word nu gekeken in wat voor haar van betekenis kan zijn binnen school opdat ze thuis erg op haar tenen heeft te lopen en dat uit zich dus negatief op school.
Nare situaties koppelt ze meteen aan thuis.Bevestigd voor haar >zie ze doen allemaal leijk tegen me.
Ze heeft los te zien van wat zich thuis voordoet en van wat er op school passeert.
Dat is verdomd moeilijk.
En ik,ik zit in 2strijd daarin.
Kan/wil zoon(overgevoelig persoon,pdd-nos/autisme symptomen,betreft geen diagnose! maar bepaalde verschijnselen doen me vrezen) ook niet 123 uit huis zetten maar tegelijkertijd weten dat zwijgen en elkaar ontwijken thuis ook niet de oplossing is.Dat leeft niet lekker.
Ik wacht het resultaat af van wat word besproken nu in zorgteam school.
Manman waneer gaat het nou eens soepel.
Zucht........
Fijne dag voor allen en maak er het beste van wat er ook passeert.
Liefs.
donderdag 6 november 2008 om 10:04
Vandaag ziet er al weer wat beter voor me uit. Het is een fijn gevoel niet alleen te staan en dat er mensen zijn die weten en begrijpen wat ik voel, want ik ging even aan mezelf twijfelen: Is het echt zo erg? Blaas ik het niet enorm op?
Maar nee, daar ben ik nu niet bang meer voor.
Face, mijn moeder komt uit een heel groot gezin. Echt warmte heeft zij ook niet gekend, maar van wat ik me herinner, had zij wel een goed contact met haar moeder (of je van een echte band kunt spreken dat weet ik eigenlijk niet, oma is in '76 overleden). Oma woonde vlakbij en mijn moeder ging bijna dagelijks even bij haar langs.
Miss Mara, jou eerste postings op dit topic klonken me bekend.
Schrijft de TO, Perel, hier ook nog steeds?
EV, die onzekerheid die ik lees in je postings, dat herken ik hoor, het was voor mij een erorme stap om hier gisteren 'in te breken'.
Meetings zijn spannend, maar ik hoop voor jou dat je de kracht op kunt brengen toch te gaan, je zult er zo veel aan hebben!
Ik lees dat je in therapie bent, kun/wil je me uitlegggen in hoeverre je dat helpt?
(Je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt, maar was jij ook die vrouw die een probleem met haar kinderen had, of ben ik nu in de war met iemand anders?)
Felicia: Afstand nemen, dat is dus wat ik nu doe en dat wordt me niet in dank afgenomen.
Er is niet eens echt iets gebeurd wat me over die streep heeft getrokken ,ik kon er alleen niet meer tegen.
Gisteren had ik mijn zus aan de telefoon, die vroeg wat er aan de hand was, want zij gaat wel naar huis en krijgt dus steeds de vraag of ze al iets van mij gehoord heeft ('die andere' noemt mijn moeder me als ze het met mijn zus over mij heeft).
Ik zei dat ik niet naar huis ging, ik weet nog niet of en waneer ik weer wel ga. Ik was in tranen, heb werkelijk gehuild, en huilen is iets wat ik niet zomaar doe of kan.
Toen ik tegen mjn zus zei dat ik zoveel aan vroeger moet denken ,wat er allemaal gebeurd is en wat moeder me allemaal geflikt heeft, vroeg zus wat ik bedoelde. Ik was toen best een beetje kribbig en heb gezegd dat ze best wist waar ik het over had en dat ik geen zin had om dat nu nog eens allemaal te herhalen, maar dat ik vooral besef dat ik in mijn moeders ogen gewoon nooit iets goed zal doen.
Zus zei toen dat ze me eignelijk wel snapte en dat ze wist wat ik bedoelde, maar het was vreemd dat ik degene was die me nu zo voelde, want ik was altijd degene die alles wegwuifde.
Mijn zus zei ook dat moeder tegen haar gezegd had dat 'ze niks dan goed voor me geweest is' . En dat is moeder ten voeten uit.
Ze had het over een voorval jaren geleden, toen Manlief en ik het financieel zwaar hadden en dat mijn ouders toen bijsprongen om ons uit de brand te helpen. Ja dat is inderdaad gebeurden daar ben ik ze ook dankbaar voor, maar dat deed ze niet omdat ze zoveel van mij hield en me daar om zo graag wilde helpen. Ze deed het voor zichzelf. Om op een moment als nu te kunnen zeggen: 'IK ben goed voor haar geweest, want IK heb toen geholpen, want IK heb haar geld gegeven' . Weer dat egocentrische dus. En dat wordt op een moment als nu dus door haar (via mijn zus) voor mijn voeten gegooid.
Ik denk dat het er uiteindelijk op uit zal draaien dat ik het contact met mijn ouders tot een minimun zal gaan beperken. Helemaal breken in praktisch gezien heel moeilijk, want ik zal ze altijd tegen het lijf lopen op verjaardagen ed.
Eerstvolgende verjaardag is volgend weekend, dus ik heb nog iets meer dan een week om alles op een rijtje te krijgen.
Weer een lang verhaal...
Ik probeer me hier zo goed mogelijk in te lezen, zodat ik snel weet wie en hoe en wat. Dus maisjes, vertel veel, graag!
Maar nee, daar ben ik nu niet bang meer voor.
Face, mijn moeder komt uit een heel groot gezin. Echt warmte heeft zij ook niet gekend, maar van wat ik me herinner, had zij wel een goed contact met haar moeder (of je van een echte band kunt spreken dat weet ik eigenlijk niet, oma is in '76 overleden). Oma woonde vlakbij en mijn moeder ging bijna dagelijks even bij haar langs.
Miss Mara, jou eerste postings op dit topic klonken me bekend.
Schrijft de TO, Perel, hier ook nog steeds?
EV, die onzekerheid die ik lees in je postings, dat herken ik hoor, het was voor mij een erorme stap om hier gisteren 'in te breken'.
Meetings zijn spannend, maar ik hoop voor jou dat je de kracht op kunt brengen toch te gaan, je zult er zo veel aan hebben!
Ik lees dat je in therapie bent, kun/wil je me uitlegggen in hoeverre je dat helpt?
(Je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt, maar was jij ook die vrouw die een probleem met haar kinderen had, of ben ik nu in de war met iemand anders?)
Felicia: Afstand nemen, dat is dus wat ik nu doe en dat wordt me niet in dank afgenomen.
Er is niet eens echt iets gebeurd wat me over die streep heeft getrokken ,ik kon er alleen niet meer tegen.
Gisteren had ik mijn zus aan de telefoon, die vroeg wat er aan de hand was, want zij gaat wel naar huis en krijgt dus steeds de vraag of ze al iets van mij gehoord heeft ('die andere' noemt mijn moeder me als ze het met mijn zus over mij heeft).
Ik zei dat ik niet naar huis ging, ik weet nog niet of en waneer ik weer wel ga. Ik was in tranen, heb werkelijk gehuild, en huilen is iets wat ik niet zomaar doe of kan.
Toen ik tegen mjn zus zei dat ik zoveel aan vroeger moet denken ,wat er allemaal gebeurd is en wat moeder me allemaal geflikt heeft, vroeg zus wat ik bedoelde. Ik was toen best een beetje kribbig en heb gezegd dat ze best wist waar ik het over had en dat ik geen zin had om dat nu nog eens allemaal te herhalen, maar dat ik vooral besef dat ik in mijn moeders ogen gewoon nooit iets goed zal doen.
Zus zei toen dat ze me eignelijk wel snapte en dat ze wist wat ik bedoelde, maar het was vreemd dat ik degene was die me nu zo voelde, want ik was altijd degene die alles wegwuifde.
Mijn zus zei ook dat moeder tegen haar gezegd had dat 'ze niks dan goed voor me geweest is' . En dat is moeder ten voeten uit.
Ze had het over een voorval jaren geleden, toen Manlief en ik het financieel zwaar hadden en dat mijn ouders toen bijsprongen om ons uit de brand te helpen. Ja dat is inderdaad gebeurden daar ben ik ze ook dankbaar voor, maar dat deed ze niet omdat ze zoveel van mij hield en me daar om zo graag wilde helpen. Ze deed het voor zichzelf. Om op een moment als nu te kunnen zeggen: 'IK ben goed voor haar geweest, want IK heb toen geholpen, want IK heb haar geld gegeven' . Weer dat egocentrische dus. En dat wordt op een moment als nu dus door haar (via mijn zus) voor mijn voeten gegooid.
Ik denk dat het er uiteindelijk op uit zal draaien dat ik het contact met mijn ouders tot een minimun zal gaan beperken. Helemaal breken in praktisch gezien heel moeilijk, want ik zal ze altijd tegen het lijf lopen op verjaardagen ed.
Eerstvolgende verjaardag is volgend weekend, dus ik heb nog iets meer dan een week om alles op een rijtje te krijgen.
Weer een lang verhaal...
Ik probeer me hier zo goed mogelijk in te lezen, zodat ik snel weet wie en hoe en wat. Dus maisjes, vertel veel, graag!
donderdag 6 november 2008 om 10:56
Oef dat uit de brand helpen (fincieel) dat herken ik Goldie.
Alleen werd dat niet tegen me gebruikt maar was meer de pluim toebedeeld krijgen en aan een ieder verkondigen, ook al had ik met haar de fijne afspraak, dit blijft tussen ons.
Nee dus,met een verjaardag werd in vol otnaat en volume dan meegedeeld hoe zij me vóóral de hoeveelheid aan ¤..'s . heeft geholpen.Nou maar natuurlijk het zal ook niet gezichten op mij gericht,ik die het altijd nooit zal rooien.
Bléh dacht ik dan,wat ben je ook een rotmens.
Alleen werd dat niet tegen me gebruikt maar was meer de pluim toebedeeld krijgen en aan een ieder verkondigen, ook al had ik met haar de fijne afspraak, dit blijft tussen ons.
Nee dus,met een verjaardag werd in vol otnaat en volume dan meegedeeld hoe zij me vóóral de hoeveelheid aan ¤..'s . heeft geholpen.Nou maar natuurlijk het zal ook niet gezichten op mij gericht,ik die het altijd nooit zal rooien.
Bléh dacht ik dan,wat ben je ook een rotmens.
donderdag 6 november 2008 om 10:59
quote:Elmervrouw schreef op 06 november 2008 @ 10:34:
Maar goed, ik wil vandaag even alles op een afstand houden. Het is de dag voor mijn verjaardag...
Vandaag? Of morgen?Iig.>>> gefliciteerd.
Lieve meiden, ik wens jullie allemaal een fijne dag. Heb het goed met jezelf en je omgeving, zorg voor jezelf.
Jij ook van dit alles. (f)
Maar goed, ik wil vandaag even alles op een afstand houden. Het is de dag voor mijn verjaardag...
Vandaag? Of morgen?Iig.>>> gefliciteerd.
Lieve meiden, ik wens jullie allemaal een fijne dag. Heb het goed met jezelf en je omgeving, zorg voor jezelf.
Jij ook van dit alles. (f)
donderdag 6 november 2008 om 11:01
donderdag 6 november 2008 om 11:07
donderdag 6 november 2008 om 11:09
@Face,
'Bléh dacht ik dan,wat ben je ook een rotmens.'
Na het dagboek incident heb ik eigenlijk nooit meer anders over haar kunnen denken als dit.
De ene keer wat meer op de achtergrond dan de andere keer, maar ik heb totaal geen warme gevoelens voor haar. Ik heb niet eens een haat/liefde verhouding.
Het hangt meer tussen ik tolereer je/ik heb een hekel aan je.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik uit haar geboren ben..
'Bléh dacht ik dan,wat ben je ook een rotmens.'
Na het dagboek incident heb ik eigenlijk nooit meer anders over haar kunnen denken als dit.
De ene keer wat meer op de achtergrond dan de andere keer, maar ik heb totaal geen warme gevoelens voor haar. Ik heb niet eens een haat/liefde verhouding.
Het hangt meer tussen ik tolereer je/ik heb een hekel aan je.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik uit haar geboren ben..
donderdag 6 november 2008 om 11:09
Egh Face, klinkt als een moeilijke periode met je kinderen. Hoe verder, hoe het recht te breien, de dingen waar je zelf mee rondloopt, dat je niet alles binnen 3 dagen weer goed kunt krijgen. Zwaar voor je lieverd. Ik hoop dat het toch binnenkort een beetje op zijn pootjes terecht komt.
En je kunt idd hartklachten krijgen van emotionele pijn. Vond ik zo mooi een hele tijd terug in een interview met een hartchirurg, dat hij zei dat hij absoluut geloofde dat mensen hartproblemen kunnen krijgen van emotionele zaken. Dat je een gebroken hart soms letterlijk kunt nemen. Maar goed, hou het in de gaten ook al voelt het vooral als deel van de verwerking .
En Goldielocks, wat een moeilijke situatie. Kijk nu vooral naar jezelf, wat jouw gevoel zegt dat je voor jezelf moet doen. Jij hebt hoe dan ook het recht om er een tijdje de stekker uit te trekken zelfs al was ze de liefste moeder ter wereld geweest. Emotionele chantage van deze soort vind ik zo not done en al helemaal niet voor een moeder. Grrr.
Fijn dat het meeschrijven helpt, dat effect had het voor mij ook. Ik merk de laatste tijd dat het me enorm geholpen heeft bij het verwerken. Dat kun je alleen maar met mensen die het begrijpen. Als dat niet zo is, blijf je je zo eenzaam en raar voelen, alsof jij het blijkbaar niet verdiende, een fijn thuis, liefde, geborgenheid. Voordeel van meer vrouwen ermee zien worstelen is dat je ziet dat die vrouwen het wel waard zijn en die ouders gewoon niet goed snik. Dat zal dan vast ook voor jezelf gelden .
EV, natuurlijk moet je niet! Mocht mijn grapje het verergerd hebben, sorry . Je moet niks, je mag juist lekker doen wat goed voelt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het nu gewoon teveel is. Maar zelfs al was het dat niet en had je er gewoon geen zin in, zou dat ook prima zijn. Voel je nooit gedwongen.
En je kunt idd hartklachten krijgen van emotionele pijn. Vond ik zo mooi een hele tijd terug in een interview met een hartchirurg, dat hij zei dat hij absoluut geloofde dat mensen hartproblemen kunnen krijgen van emotionele zaken. Dat je een gebroken hart soms letterlijk kunt nemen. Maar goed, hou het in de gaten ook al voelt het vooral als deel van de verwerking .
En Goldielocks, wat een moeilijke situatie. Kijk nu vooral naar jezelf, wat jouw gevoel zegt dat je voor jezelf moet doen. Jij hebt hoe dan ook het recht om er een tijdje de stekker uit te trekken zelfs al was ze de liefste moeder ter wereld geweest. Emotionele chantage van deze soort vind ik zo not done en al helemaal niet voor een moeder. Grrr.
Fijn dat het meeschrijven helpt, dat effect had het voor mij ook. Ik merk de laatste tijd dat het me enorm geholpen heeft bij het verwerken. Dat kun je alleen maar met mensen die het begrijpen. Als dat niet zo is, blijf je je zo eenzaam en raar voelen, alsof jij het blijkbaar niet verdiende, een fijn thuis, liefde, geborgenheid. Voordeel van meer vrouwen ermee zien worstelen is dat je ziet dat die vrouwen het wel waard zijn en die ouders gewoon niet goed snik. Dat zal dan vast ook voor jezelf gelden .
EV, natuurlijk moet je niet! Mocht mijn grapje het verergerd hebben, sorry . Je moet niks, je mag juist lekker doen wat goed voelt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het nu gewoon teveel is. Maar zelfs al was het dat niet en had je er gewoon geen zin in, zou dat ook prima zijn. Voel je nooit gedwongen.
donderdag 6 november 2008 om 11:10
quote:Elmervrouw schreef op 06 november 2008 @ 11:03:
Morgen dus, verjaardag. En eh, leeftijd? Weet niet of ik dat hier openlijk durf te zeggen, ik ben ws veel te oud voor de viva-doelgroep. Grijns.
(Dat is niet de echte reden. De echte reden is dat ik me schaam dat ik mijn leven nog steeds niet op orde heb, lees: nu pas mijn verleden echt aan het verwerken ben.)
Ksssst scheer je weg zondige gedachte!!
Morgen dus, verjaardag. En eh, leeftijd? Weet niet of ik dat hier openlijk durf te zeggen, ik ben ws veel te oud voor de viva-doelgroep. Grijns.
(Dat is niet de echte reden. De echte reden is dat ik me schaam dat ik mijn leven nog steeds niet op orde heb, lees: nu pas mijn verleden echt aan het verwerken ben.)
Ksssst scheer je weg zondige gedachte!!
donderdag 6 november 2008 om 11:12
quote:Face2 schreef op 06 november 2008 @ 11:07:
NOU ELMERV....STOPIT!
Het is nooit te laat.Wees nou eens trots dat je er nú aan werkt ipv. nu pas.
Het gaat erom dat je er NU iets aan/mee doet toch meis.
Volgens mij ben ik (over een mndje.) 3 jr. ouder dan jou.
Hoezo te oud voor dit topic!
(ik ben 41)
NOU ELMERV....STOPIT!
Het is nooit te laat.Wees nou eens trots dat je er nú aan werkt ipv. nu pas.
Het gaat erom dat je er NU iets aan/mee doet toch meis.
Volgens mij ben ik (over een mndje.) 3 jr. ouder dan jou.
Hoezo te oud voor dit topic!
(ik ben 41)
donderdag 6 november 2008 om 11:12
Goldileocks mijn moeder is/was (is nu 83)manisch depressief.
Ik wijt het daaraan,maakt niet dat het mij en mijn broers en zussen geschaadt heeft tot en met.
De veilge haven was ver te zoeken en iedere dag was oh wat is of gaat er nu weer gebeuren.
Vader kon er niet mee overweg dus die 'vluchtte'ahw. ons kinderen achterlatend met de toestanden.
Heb haar tigx aangetroffen met net niet genoeg medicijnen.
Dat is echt k*t als kind zijnde.
Ik wijt het daaraan,maakt niet dat het mij en mijn broers en zussen geschaadt heeft tot en met.
De veilge haven was ver te zoeken en iedere dag was oh wat is of gaat er nu weer gebeuren.
Vader kon er niet mee overweg dus die 'vluchtte'ahw. ons kinderen achterlatend met de toestanden.
Heb haar tigx aangetroffen met net niet genoeg medicijnen.
Dat is echt k*t als kind zijnde.
donderdag 6 november 2008 om 11:13
donderdag 6 november 2008 om 11:16
quote:hanke321 schreef op 05 november 2008 @ 19:35:
Wat mij vooral bij gebleven is van vroeger was de angst om thuis te komen, wat tref ik daar aan?
Dat is zo herkenbaar. Ik krijg er nu nog een knoop in mijn maag van en de koude rillingen over mijn rug als ik daarover nadenk, dat terugvoel (niet te vaak doen dus ).
Hoe is ze vandaag? Wat zal ik vandaag over me heen krijgen?
Gatver. Alsof je jezelf moet redden in oorlogsgebied. Geen idee waar vandaag de mijnen liggen en wanneer de kogel treft.
Echt niet goed voor een kind, onder die stress leven.
Wat mij vooral bij gebleven is van vroeger was de angst om thuis te komen, wat tref ik daar aan?
Dat is zo herkenbaar. Ik krijg er nu nog een knoop in mijn maag van en de koude rillingen over mijn rug als ik daarover nadenk, dat terugvoel (niet te vaak doen dus ).
Hoe is ze vandaag? Wat zal ik vandaag over me heen krijgen?
Gatver. Alsof je jezelf moet redden in oorlogsgebied. Geen idee waar vandaag de mijnen liggen en wanneer de kogel treft.
Echt niet goed voor een kind, onder die stress leven.
donderdag 6 november 2008 om 11:21
donderdag 6 november 2008 om 11:23
Elmer je bent net 1jr ouder dan mij.
Ik meende anders,maar geeft niets.
What's in age???
En je schuldig voelen helpt je niet lieverd.Ik snap je gevoel terdege vwb. EM maar je kon kennelijk niet eerder dan nu er wat aan beginnen te doen.
Realiseer je dat kje dat pas kan wanneer JIJ er klaar voor bent.
Ga voor het NU en laat (z.g.a.lukt.) het verleden achter je.
Op jouw manier die balans vinden weer.
Ik meende anders,maar geeft niets.
What's in age???
En je schuldig voelen helpt je niet lieverd.Ik snap je gevoel terdege vwb. EM maar je kon kennelijk niet eerder dan nu er wat aan beginnen te doen.
Realiseer je dat kje dat pas kan wanneer JIJ er klaar voor bent.
Ga voor het NU en laat (z.g.a.lukt.) het verleden achter je.
Op jouw manier die balans vinden weer.
donderdag 6 november 2008 om 11:29
Ik denk lieve EV dat (bijna?) iedereen uit meerdere delen bestaat. En dat de taak niet is om het tot 1 ding te reduceren maar om de delen in harmonie te laten leven, dat ze elkaar helpen en steunen en krachtiger maken.
Dat maakt ons nou juist ook zo rijk en gevarieerd. Als EM niet van die verschillende delen gehouden had, was hij niet met je getrouwd denk ik. Dat ze zo botsen met elkaar, dat is soms vermoeiend voor jezelf. En soms pijnlijk om te zien voor een ander. Het maakt machteloos. Maar dit zijn onze eigen processen en ieder heeft wel wat uit te vechten of uitgevochten denk ik.
Elk deel heeft zijn eigen kwetsbaarheid en kracht. Daar zit een stuk uitdaging in, om beide te accepteren en er een prettige balans in te vinden. Zodat het geheel telkens iets beter functioneert en je jezelf steeds wat minder in de vingers snijdt.
Dat maakt ons nou juist ook zo rijk en gevarieerd. Als EM niet van die verschillende delen gehouden had, was hij niet met je getrouwd denk ik. Dat ze zo botsen met elkaar, dat is soms vermoeiend voor jezelf. En soms pijnlijk om te zien voor een ander. Het maakt machteloos. Maar dit zijn onze eigen processen en ieder heeft wel wat uit te vechten of uitgevochten denk ik.
Elk deel heeft zijn eigen kwetsbaarheid en kracht. Daar zit een stuk uitdaging in, om beide te accepteren en er een prettige balans in te vinden. Zodat het geheel telkens iets beter functioneert en je jezelf steeds wat minder in de vingers snijdt.
donderdag 6 november 2008 om 13:01
En Face, ik ben vooral woest momenteel. Ongenuanceerde, heel erg onlieve woede. RAR!
Gisteren vroeg mijn man hoe ik me voelde, hij wilde het echt weten. Hij kreeg het te horen. Toen voelde hij zich heel klein en dat hij veel verwijten naar zijn hoofd kreeg. Dat was ook zo.
Ik zat er later over na te denken (want ik vind het ook niet leuk om zo'n baggerhoop over iemand heen te flikkeren, het is verdorie mijn woede en die heb ik aan mijn eigen keuzes te danken). En ik realiseerde me dat hij gewoon niet moet doen alsof hij betrokken is. Dat wil hij graag. Maar als het om rauwe emoties gaat vindt hij het niet leuk en bedreigend. Dus in feite "mag" dat niet. Gezien mijn woestheid nu trek ik me daar verdomd weinig van aan, maakt me alleen maar bozer.
Dus ik heb later gezegd dat hij niet op die manier zijn betrokkenheid moet willen tonen als hij de consequenties niet aankan.
Als ik dit nou elke dag deed zou het 1 ding zijn. Maar dat doe ik niet, het is voor mijn gevoel gerechtvaardigde woede. Hij laat me telkens in de steek. Dus als het er dan een keer uitkomt, zou ik zelf anders reageren. Het willen horen, kijken hoe we het anders kunnen doen. Dat kan hij niet.
Dus ik ben niet boos op mezelf dat ik het allemaal zei. Ik weet alleen dat het zinloos is. En dat hij me nu dat soort vragen niet moet stellen want ik ben met ladingen bezig waar je niet goed van wordt.
Echt GRRRR vanuit mijn tenen. En het betreft niet alleen hem maar iedereen die me dat geflikt heeft. Dus da's nogal een hoop.
Voelt niet slecht. En ik heb net alles eruit geschilderd. Mijn woede zal productief zijn!
Gisteren vroeg mijn man hoe ik me voelde, hij wilde het echt weten. Hij kreeg het te horen. Toen voelde hij zich heel klein en dat hij veel verwijten naar zijn hoofd kreeg. Dat was ook zo.
Ik zat er later over na te denken (want ik vind het ook niet leuk om zo'n baggerhoop over iemand heen te flikkeren, het is verdorie mijn woede en die heb ik aan mijn eigen keuzes te danken). En ik realiseerde me dat hij gewoon niet moet doen alsof hij betrokken is. Dat wil hij graag. Maar als het om rauwe emoties gaat vindt hij het niet leuk en bedreigend. Dus in feite "mag" dat niet. Gezien mijn woestheid nu trek ik me daar verdomd weinig van aan, maakt me alleen maar bozer.
Dus ik heb later gezegd dat hij niet op die manier zijn betrokkenheid moet willen tonen als hij de consequenties niet aankan.
Als ik dit nou elke dag deed zou het 1 ding zijn. Maar dat doe ik niet, het is voor mijn gevoel gerechtvaardigde woede. Hij laat me telkens in de steek. Dus als het er dan een keer uitkomt, zou ik zelf anders reageren. Het willen horen, kijken hoe we het anders kunnen doen. Dat kan hij niet.
Dus ik ben niet boos op mezelf dat ik het allemaal zei. Ik weet alleen dat het zinloos is. En dat hij me nu dat soort vragen niet moet stellen want ik ben met ladingen bezig waar je niet goed van wordt.
Echt GRRRR vanuit mijn tenen. En het betreft niet alleen hem maar iedereen die me dat geflikt heeft. Dus da's nogal een hoop.
Voelt niet slecht. En ik heb net alles eruit geschilderd. Mijn woede zal productief zijn!
