Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 4 november 2008 om 11:45
quote:Elmervrouw schreef op 04 november 2008 @ 11:12:
Weet die puber trouwens echt de weg?
Het is voor mij zo nieuw, is dat wel te vertrouwen?
Als het gaat om grenzen verdedigen, autonomie winnen, je kenbaar maken, jezelf laten zien, je stem laten horen.... ja dan zou ik maar op die puber vertrouwen. Dat het dan soms met wat horten en stoten en wat woeste buien gepaard gaat, hoort erbij. Omarm je innerlijke puber!
En dat is idd slecht van je studie. Ik begrijp dat niet want ik kan me voorstellen dat je je studenten dan erg kwetsbaar maakt zonder dat weer goed uit te werken. Dat lijkt me een deel van de verantwoordelijkheid.
Dat is hier goed geregeld, ze gaan ervanuit dat als je goed de studie doorloopt, je compleet masochistisch aan de slag moet . Dus meerdere manieren dat ze dat opvangen. Ze gaan ervanuit dat je pas een goede therapeut kunt zijn als je eigen pijnlijkste pijnpunten duidelijk zijn en eraan gewerkt is/wordt. Dat je dan later nog tegen restanten aanloopt is normaal maar dat is dan overzichtelijk. Juist tijdens de studie moet je er dus gebruik van maken dat pijnlijke ladingen loskomen. Het zou niet goed zijn als je de volle lading ervaart wanneer je met een client bezig bent die met soortgelijke ladingen zit.
Fijn. En heel erg niet fijn. Maar gelukkig hier een masochistische inslag .
Weet die puber trouwens echt de weg?
Het is voor mij zo nieuw, is dat wel te vertrouwen?
Als het gaat om grenzen verdedigen, autonomie winnen, je kenbaar maken, jezelf laten zien, je stem laten horen.... ja dan zou ik maar op die puber vertrouwen. Dat het dan soms met wat horten en stoten en wat woeste buien gepaard gaat, hoort erbij. Omarm je innerlijke puber!
En dat is idd slecht van je studie. Ik begrijp dat niet want ik kan me voorstellen dat je je studenten dan erg kwetsbaar maakt zonder dat weer goed uit te werken. Dat lijkt me een deel van de verantwoordelijkheid.
Dat is hier goed geregeld, ze gaan ervanuit dat als je goed de studie doorloopt, je compleet masochistisch aan de slag moet . Dus meerdere manieren dat ze dat opvangen. Ze gaan ervanuit dat je pas een goede therapeut kunt zijn als je eigen pijnlijkste pijnpunten duidelijk zijn en eraan gewerkt is/wordt. Dat je dan later nog tegen restanten aanloopt is normaal maar dat is dan overzichtelijk. Juist tijdens de studie moet je er dus gebruik van maken dat pijnlijke ladingen loskomen. Het zou niet goed zijn als je de volle lading ervaart wanneer je met een client bezig bent die met soortgelijke ladingen zit.
Fijn. En heel erg niet fijn. Maar gelukkig hier een masochistische inslag .
dinsdag 4 november 2008 om 11:57
Feliciaatje, lief dat je aan me denkt. Ik lees mee, maar er is zoveel geschreven waar ik niet tussen wilde komen. Ben even moe van het analyseren en nadenken, ben sowieso best moe. Komt mi door het gepieker over allerlei zaken die nog steeds onduidelijk zijn, daar kan ik slecht tegen. Wil echt alles onder controle hebben en nu moet ik afwachten, wat dus veel energie kost.
Nog maar net bekomen van mijn vakantie, ga ik misschien weer een weekje weg! Totaal onverwachts en ongepland, maar vriend heeft als verrassing voor mijn verjaardag voorgesteld, om samen weg te gaan. Hij vindt dat ik eens een fijne verjaardag moet krijgen, me echt jarig moet voelen. Ik was echt verrast, want waar komt dit opeens vandaan?? Hij wilde eerst niet echt mee, en nu zegt hij zin te hebben in vakantie. En ik mag het bepalen, het is mijn cadeau. Heel lief, maar het levert ook stress op, want hoe moet ik het geregeld krijgen?
Verder volgende week eindelijk een intake-dag mbt dagbehandeling, na drie maanden. Heb er geen vertrouwen meer in, waarom moest dat zo lang duren?
Voor de rest heb ik niks te klagen, want het gaat lekker. En het gekke is; daar word ik onrustig van. Geen problemen op te lossen, geen spanningsveld, geen crisis. Gek mens ben ik. Ik denk dan altijd; ja ja, wanneer zal het weer misgaan?
Feliciaatje is er al meer duidelijkheid omtrent je man?
En hoe gaat het nu bij jullie?
Wat mij betreft zou 23 november ook prima zijn, ik krijg de 22e verjaardagsbezoek (niet zelf uitgenodigd, maar ben er wel blij mee) en mijn vriend mag mooi zijn moeder vermaken dan.
Liefs!
Nog maar net bekomen van mijn vakantie, ga ik misschien weer een weekje weg! Totaal onverwachts en ongepland, maar vriend heeft als verrassing voor mijn verjaardag voorgesteld, om samen weg te gaan. Hij vindt dat ik eens een fijne verjaardag moet krijgen, me echt jarig moet voelen. Ik was echt verrast, want waar komt dit opeens vandaan?? Hij wilde eerst niet echt mee, en nu zegt hij zin te hebben in vakantie. En ik mag het bepalen, het is mijn cadeau. Heel lief, maar het levert ook stress op, want hoe moet ik het geregeld krijgen?
Verder volgende week eindelijk een intake-dag mbt dagbehandeling, na drie maanden. Heb er geen vertrouwen meer in, waarom moest dat zo lang duren?
Voor de rest heb ik niks te klagen, want het gaat lekker. En het gekke is; daar word ik onrustig van. Geen problemen op te lossen, geen spanningsveld, geen crisis. Gek mens ben ik. Ik denk dan altijd; ja ja, wanneer zal het weer misgaan?
Feliciaatje is er al meer duidelijkheid omtrent je man?
En hoe gaat het nu bij jullie?
Wat mij betreft zou 23 november ook prima zijn, ik krijg de 22e verjaardagsbezoek (niet zelf uitgenodigd, maar ben er wel blij mee) en mijn vriend mag mooi zijn moeder vermaken dan.
Liefs!
dinsdag 4 november 2008 om 12:35
[quote]Julus schreef op 04 november 2008 @ 11:57:
.En het gekke is; daar word ik onrustig van. Geen problemen op te lossen, geen spanningsveld, geen crisis. Gek mens ben ik. Ik denk dan altijd; ja ja, wanneer zal het weer misgaan? quote]
Mss. gewoon eens denken wta kan er nog mis gaan?
Dat patroon dus doorbreken dat het ook eens gewoon goed gaat Julus.
Ik snap je onheilgevoel.
Dit ken je niet.
Toch de moeite waard zou ik zeggen.
.En het gekke is; daar word ik onrustig van. Geen problemen op te lossen, geen spanningsveld, geen crisis. Gek mens ben ik. Ik denk dan altijd; ja ja, wanneer zal het weer misgaan? quote]
Mss. gewoon eens denken wta kan er nog mis gaan?
Dat patroon dus doorbreken dat het ook eens gewoon goed gaat Julus.
Ik snap je onheilgevoel.
Dit ken je niet.
Toch de moeite waard zou ik zeggen.
dinsdag 4 november 2008 om 12:41
Ja, ik zou eigenlijk moeten genieten van het feit dat alles loopt. Maar ik heb iets te vaak meegemaakt dat er altijd weer iets gebeurde, wat ik totaal niet verwachtte. En ja, als het misgaat dan is het zo. Maar als het al zolang zo onrustig is, dan verlang je gewoon naar die rust. Even geen kopzorgen hoeven hebben, erop vertrouwen dat het echt goed komt. Dat vertrouwen mis ik. Het zijn vooral de factoren waar ik geen invloed op heb, dat moeten afwachten, dat trek ik zo slecht.
Bij jou nu ook rustig, of iig in je hoofd?
Bij jou nu ook rustig, of iig in je hoofd?
dinsdag 4 november 2008 om 13:22
Geen duidelijkheid. Ik heb een paar dagen terug tegen hem gezegd dat als we ergens behoefte aan hebben, we dit beiden gewoon eerlijk aan kunnen geven. Zo hoeft hij niet te piekeren over wat ik nodig heb, of ik iets wil enz. Want het is zinloos en hij schat me niet goed in wat dat betreft. Emotioneel kan hij er toch niet voor me zijn en voor de rest hoef ik geen bezorgde man om me heen te hebben schuifelen of ik iets nodig heb. Kopje thee maakt de emotionele armoede niet goed.
Ik geloof dat dat helpt voor zover het zijn druk eraf haalt. Ik begrijp niet hoe hij met zichzelf kan leven. Aan de ene kant zo egocentrisch, aan de andere kant de hele tijd bezig met hoe hij aan verwachtingen kan voldoen. Zou doodmoe worden van mijzelf. Nou goed, dat is hij dus ook en deels daardoor.
Ik ben gewoon druk bezig met mijzelf. En hij is bezig met zichzelf. Een week geleden ongeveer heb ik met hem gepraat over zijn reacties op wat er gebeurd was op het festival. Dat ik heel boos was daarover. Dat ik een excuus wilde. Want dat ik het echt niet vond kunnen hoe hij had gereageerd.
Hij had het er nog met de psycholoog over gehad en zijn reacties waren getriggerd door zijn verlatingsangst. (En met alle respect voor verlatingsangst maar ik moest toch effe zuchten, een etiket maakt het nog niet ok, dan kan ik ook wel aan de gang blijven!) Uitgelegd dat ik het begreep maar dat dat het nog niet goed maakte. Hij zei dat hij dat snapte maar eerlijk gezegd geloof ik er niets van. Dus de excuses waren waardeloos. Had ik kunnen weten dus zinloze actie van mijn kant. Wel goed om 's gewoon even duidelijk te maken hoe woest ik erover was en hoeveel moeilijker hij het voor me gemaakt had daarmee. Het is al geen leuke ervaring, zijn reactie maakte het helemaal funest.
Ik zat gisteren in mijn beruchte boek te lezen en toen las ik erover hoe belangrijk de reacties van de omgeving zijn daarna. Hoe dat kan helpen of juist saboteren. Dat schoot even naar binnen.
Dus tja, geen verbetering maar dat had ik ook niet verwacht. En ik ben ook moe van analyseren dus ik let op mijzelf en doe datgene wat goed voelt. Het doet wel pijn, gatver de gatver. Altijd dat getob en geworstel alleen. Ik ben er zooooo klaar mee.
Maar ook dat is weer een goed gevoel. Dingen die op hun plek vallen. Dus 1 stuk wat lijdt en het liefst onder de dekens wil kruipen. En een ander stuk wat me voortsleept en zegt: ahhhh kijk daar, licht aan het eind van de tunnel, kom op, nog wat verder.
Ik zou dat stuk soms, echt. En tegelijkertijd hou ik er ongelooflijk veel van. Anders had ik het lang geleden al opgegeven met dit leven geloof ik. Vechter tot op het bot. Maar mag ik nou wat vrede? Nee? Grrrr.
*kijkt naar haar regenlaarzen*
Vooruit dan maar weer.
En het is nooit veilig Julus. Er kan altijd zoveel ellende gebeuren. Met nadruk op "kan". Dat kan deprimeren of optimistisch stemmen. Het is nu goed. Dan moet je nu opladen. Wat is het ergste wat er kan gebeuren wanneer je accepteert dat je heel veel dingen niet zelf in de hand hebt? En genoeg dingen wel in handen hebt om ermee om te kunnen gaan wanneer het leven weer wat je kant opgooit?
Juist het accepteren van de beperkingen van controle geeft ook ruimte om te leven. In die onvoorspelbaarheid zit het leven zelf. Je bent geen slachtoffer daarvan maar een medespeler. Je bent aan zet.
Ik weet het, heel simplistisch. Maar ik merk dat met die houding ik me nooit lang overrompeld voel. Het kan gebeuren. Het maakt niet uit. Ik speel altijd weer verder. En de ene keer sta je op winst, de andere keer op verlies. Soms door eigen schuld, soms door omstandigheden buiten je. Maar je zult altijd weer momenten van winst kennen. Vergeet die niet te koesteren .
Ik geloof dat dat helpt voor zover het zijn druk eraf haalt. Ik begrijp niet hoe hij met zichzelf kan leven. Aan de ene kant zo egocentrisch, aan de andere kant de hele tijd bezig met hoe hij aan verwachtingen kan voldoen. Zou doodmoe worden van mijzelf. Nou goed, dat is hij dus ook en deels daardoor.
Ik ben gewoon druk bezig met mijzelf. En hij is bezig met zichzelf. Een week geleden ongeveer heb ik met hem gepraat over zijn reacties op wat er gebeurd was op het festival. Dat ik heel boos was daarover. Dat ik een excuus wilde. Want dat ik het echt niet vond kunnen hoe hij had gereageerd.
Hij had het er nog met de psycholoog over gehad en zijn reacties waren getriggerd door zijn verlatingsangst. (En met alle respect voor verlatingsangst maar ik moest toch effe zuchten, een etiket maakt het nog niet ok, dan kan ik ook wel aan de gang blijven!) Uitgelegd dat ik het begreep maar dat dat het nog niet goed maakte. Hij zei dat hij dat snapte maar eerlijk gezegd geloof ik er niets van. Dus de excuses waren waardeloos. Had ik kunnen weten dus zinloze actie van mijn kant. Wel goed om 's gewoon even duidelijk te maken hoe woest ik erover was en hoeveel moeilijker hij het voor me gemaakt had daarmee. Het is al geen leuke ervaring, zijn reactie maakte het helemaal funest.
Ik zat gisteren in mijn beruchte boek te lezen en toen las ik erover hoe belangrijk de reacties van de omgeving zijn daarna. Hoe dat kan helpen of juist saboteren. Dat schoot even naar binnen.
Dus tja, geen verbetering maar dat had ik ook niet verwacht. En ik ben ook moe van analyseren dus ik let op mijzelf en doe datgene wat goed voelt. Het doet wel pijn, gatver de gatver. Altijd dat getob en geworstel alleen. Ik ben er zooooo klaar mee.
Maar ook dat is weer een goed gevoel. Dingen die op hun plek vallen. Dus 1 stuk wat lijdt en het liefst onder de dekens wil kruipen. En een ander stuk wat me voortsleept en zegt: ahhhh kijk daar, licht aan het eind van de tunnel, kom op, nog wat verder.
Ik zou dat stuk soms, echt. En tegelijkertijd hou ik er ongelooflijk veel van. Anders had ik het lang geleden al opgegeven met dit leven geloof ik. Vechter tot op het bot. Maar mag ik nou wat vrede? Nee? Grrrr.
*kijkt naar haar regenlaarzen*
Vooruit dan maar weer.
En het is nooit veilig Julus. Er kan altijd zoveel ellende gebeuren. Met nadruk op "kan". Dat kan deprimeren of optimistisch stemmen. Het is nu goed. Dan moet je nu opladen. Wat is het ergste wat er kan gebeuren wanneer je accepteert dat je heel veel dingen niet zelf in de hand hebt? En genoeg dingen wel in handen hebt om ermee om te kunnen gaan wanneer het leven weer wat je kant opgooit?
Juist het accepteren van de beperkingen van controle geeft ook ruimte om te leven. In die onvoorspelbaarheid zit het leven zelf. Je bent geen slachtoffer daarvan maar een medespeler. Je bent aan zet.
Ik weet het, heel simplistisch. Maar ik merk dat met die houding ik me nooit lang overrompeld voel. Het kan gebeuren. Het maakt niet uit. Ik speel altijd weer verder. En de ene keer sta je op winst, de andere keer op verlies. Soms door eigen schuld, soms door omstandigheden buiten je. Maar je zult altijd weer momenten van winst kennen. Vergeet die niet te koesteren .
dinsdag 4 november 2008 om 13:27
dinsdag 4 november 2008 om 13:51
Hey Julus,
Dankje voor vragen.
Mwah gaat af en aan.
Ik herken je onrust gevoel en denk ook wel jaja het zal wel.
Dat kost gewoon enorm veel tijd.
Voor de rest gaat het ze gangetje.Slaap nog wel niet goed en werd laatst weer in paniek wakker.
Er zijn ook wat andere dingen waar ik geen invloed op heb maar probeer dat te laten voor wat het is.As good as gets.
Trek dat de ene keer wel de andere keer niet.
Heb wel het idee dat ik voor mezelf vooruitgang heb geboekt al heb ik nog een lange weg te gaan.
Dankje voor vragen.
Mwah gaat af en aan.
Ik herken je onrust gevoel en denk ook wel jaja het zal wel.
Dat kost gewoon enorm veel tijd.
Voor de rest gaat het ze gangetje.Slaap nog wel niet goed en werd laatst weer in paniek wakker.
Er zijn ook wat andere dingen waar ik geen invloed op heb maar probeer dat te laten voor wat het is.As good as gets.
Trek dat de ene keer wel de andere keer niet.
Heb wel het idee dat ik voor mezelf vooruitgang heb geboekt al heb ik nog een lange weg te gaan.
woensdag 5 november 2008 om 10:33
Hai meiden!
Het duurde even, maar ik ben er weer!
Zondag vroeg in de avond thuis gekomen, helemaal brak. En maandag gelijk weer aan het werk. Ik moet altijd een beetje grinniken als mensen het over hun jetlag hebben, maar nu heb ik er zelf ook wel last van gehad. Ik geloof dat ik me vandaag weer eens wat kan concentreren.
Jullie hebben aardig wat vol geschreven de afgelopen tijd!
Het duurde even, maar ik ben er weer!
Zondag vroeg in de avond thuis gekomen, helemaal brak. En maandag gelijk weer aan het werk. Ik moet altijd een beetje grinniken als mensen het over hun jetlag hebben, maar nu heb ik er zelf ook wel last van gehad. Ik geloof dat ik me vandaag weer eens wat kan concentreren.
Jullie hebben aardig wat vol geschreven de afgelopen tijd!
woensdag 5 november 2008 om 11:51
Hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik inbreek in jullie topic. Ik hang vaak genoeg op het forum rond, maar heb nog nooit dit topic gelezen.
Vanmorgen deed ik dat om de een of andere reden wel. Het is erg veel, dus het valt niet allemaal bij te lezen, maar een golf van herkenning overviel me tijdens het lezen van de 6-7 eerste pagina's.
Gebrek aan liefde, aandacht, steun, inlevingsvermogen, waardering, respect... De verhalen van Miss Mara en Perel bijvoorbeeld, het komt allemaal zo dichtbij..
Ik ben 41 en heb nooit een warme band met mijn moeder gehad. Maar vanaf de puberteit is het snel bergafwaards gegaan.
Ook wel een tijd geen contact gehad met thuis, maar ik ging mijn vader missen, dus ben ik op een gegeven moment toch maar weer gegaan.
Eigenlijk is het toen best een tijdje redelijk gegaan. Het ene oor in en het andere weer uit, en de instelling: 'ze weet niet beter', zorgde ervoor dat ik het wel uithield.
Maar het breekt me op.
Ik kan nooit iets goed doen
Ze denkt altijd het slechtste van me
Ze roddelt over me
Ze claimt me (erg tegenstrijdig)
Ik kan er niet meer tegen.
Even kind uit school halen. Misschien volgt straks meer...
Vanmorgen deed ik dat om de een of andere reden wel. Het is erg veel, dus het valt niet allemaal bij te lezen, maar een golf van herkenning overviel me tijdens het lezen van de 6-7 eerste pagina's.
Gebrek aan liefde, aandacht, steun, inlevingsvermogen, waardering, respect... De verhalen van Miss Mara en Perel bijvoorbeeld, het komt allemaal zo dichtbij..
Ik ben 41 en heb nooit een warme band met mijn moeder gehad. Maar vanaf de puberteit is het snel bergafwaards gegaan.
Ook wel een tijd geen contact gehad met thuis, maar ik ging mijn vader missen, dus ben ik op een gegeven moment toch maar weer gegaan.
Eigenlijk is het toen best een tijdje redelijk gegaan. Het ene oor in en het andere weer uit, en de instelling: 'ze weet niet beter', zorgde ervoor dat ik het wel uithield.
Maar het breekt me op.
Ik kan nooit iets goed doen
Ze denkt altijd het slechtste van me
Ze roddelt over me
Ze claimt me (erg tegenstrijdig)
Ik kan er niet meer tegen.
Even kind uit school halen. Misschien volgt straks meer...
woensdag 5 november 2008 om 15:08
Hoi lieverds,
Ik zit nu op te passen bij die vriendin waar ik het over had, zij ligt nu boven- als het goed is- te slapen. Gistermiddag was ik hier ook, het was even erg zwaar voor ze, en langzaam komt men hier op adem. De baby is een droppie, en slaapt zoet. Ben goed aan het oefenen in mezelf zijn, ruimte innemen en kijken wat ik kan betekenen. Die vriendin is echt een schat, hoe moe ze ook is, ze blijft belangstelling voor me hebben. Gewoon een mooi mens.
Gister was ik ook hier en toen voelde ik de aanwezigheid van haar moeder. Die is ong. 10 jr geleden overleden en zij was ook een vriendin van mij. Ik mis haar nog steeds, en ik kon voelen dat ze blij was dat ik er was, dat ik wat voor haar dochter en kleinkind kon betekenen. En ook hoe trots ze op mij is, wat ik in die jaren bereikt heb. Het was heel mooi om te voelen, tot en met de kriebels op mijn achterhoofd.
Ja Face, ik heb vanochtend de herhaling van het elfde uur gezien. Ik vond die non met iets teveel bijbelteksten aankomen en de interviewstijl van Knevel miste ook nogal wat aan diepgang. Ik mis verhalen over strijd, over wat het leven inhoudt van een religieuze. Nu was ze eerder een soort attractie. Leuk dat je aan me dacht! Nog bedankt voor je uitleg van het weekend. Ik vind het prettig om te lezen dat je besloten hebt wat meer geduld met jezelf te hebben. Dat slechte nachten er nu nog bij horen maar dat je onderweg bent: je hebt nog een hoop te gaan, maar je hebt ook al aardig wat werk verzet.
Hebben degenen met een (voormalige) partner met pdd-nos, de aflevering " tot de dood ons scheidt" van gisteren gezien? Hierin praat een nogal christelijk echtpaar over hun relatie, en dat sinds een jaar een aan autisme verwante stoornis is ontdekt bij de echtgenoot. Ik vond het schrijnend om te zien hoe die vrouw genoegen nam met een ' ik houd van je' dat er na zoveel jaren met zoveel moeilte werd uitgesproken. De dorheid van die mevrouw haar leven, het zich schikken in haar lot, omdat ze nu eenmaal in de kerk eeuwige trouw had beloofd.... Heb je dan je naaste niet meer lief dan jezelf, en is dat wel goed? Ik twijfel daaraan...
Artemis, je lijf en geest zijn ook weer geland?! Hoe is het met je?
Felicia, zijn de ziekteverwekkers je lijf al uit of word je nog geteisterd? Ik heb ook het boek van Judith Herman gelezen en het is een heel goed boek. Maar wel pittig. Ik was bang toen ik het las dat ik de fade van herstel van verbondenheid nooit zou bereiken en ik heb het idee dat dat nu aan het komen is. Ooit had ik ook het boek van Nel Draaijer in huis, over seksuele traumatisering door verwanten, maar dat is nu al wat verouderd. Idd. de reactie van de omgeving is zo belangrijk, en dat wat op dat festival is gebeurd, daarvan wordt de emotie alleen maar heftiger als je je zo alleen gelaten voelt. En dat misbruik vaak niet op zichzelf staat. Dat er factoren in het gezin zijn die maken dat het voor kan vallen.
Ik heb me afgevraagd of ik boos op mijn ouders ben dat ik door iemand buiten het gezin ben misbruikt. Daar moet ik nee op zeggen. Die vent deed dat zo geniepig, dat mijn ouders er niks van gemerkt hebben. Het waren zijn strafbare feiten. Tuurlijk is het erg dat ik bang was voor mijn ouders en dat ik mede daarom niks verteld heb toen. Maar ik denk ook, dat het aard van het delict maakt dat je er als kind niet over praat. Waarschijnlijk zelfs niet als je de meeste goede ouders zou hebben.
Wel is het erg dat ik door wat ik thuis tekort kwam voor hem zo'n gemakkelijke prooi was.
Zijn -natuurlijke- dood was niet heel prettig en dat voelt voor mij als een soort genoegdoening.
Ik zit nu op te passen bij die vriendin waar ik het over had, zij ligt nu boven- als het goed is- te slapen. Gistermiddag was ik hier ook, het was even erg zwaar voor ze, en langzaam komt men hier op adem. De baby is een droppie, en slaapt zoet. Ben goed aan het oefenen in mezelf zijn, ruimte innemen en kijken wat ik kan betekenen. Die vriendin is echt een schat, hoe moe ze ook is, ze blijft belangstelling voor me hebben. Gewoon een mooi mens.
Gister was ik ook hier en toen voelde ik de aanwezigheid van haar moeder. Die is ong. 10 jr geleden overleden en zij was ook een vriendin van mij. Ik mis haar nog steeds, en ik kon voelen dat ze blij was dat ik er was, dat ik wat voor haar dochter en kleinkind kon betekenen. En ook hoe trots ze op mij is, wat ik in die jaren bereikt heb. Het was heel mooi om te voelen, tot en met de kriebels op mijn achterhoofd.
Ja Face, ik heb vanochtend de herhaling van het elfde uur gezien. Ik vond die non met iets teveel bijbelteksten aankomen en de interviewstijl van Knevel miste ook nogal wat aan diepgang. Ik mis verhalen over strijd, over wat het leven inhoudt van een religieuze. Nu was ze eerder een soort attractie. Leuk dat je aan me dacht! Nog bedankt voor je uitleg van het weekend. Ik vind het prettig om te lezen dat je besloten hebt wat meer geduld met jezelf te hebben. Dat slechte nachten er nu nog bij horen maar dat je onderweg bent: je hebt nog een hoop te gaan, maar je hebt ook al aardig wat werk verzet.
Hebben degenen met een (voormalige) partner met pdd-nos, de aflevering " tot de dood ons scheidt" van gisteren gezien? Hierin praat een nogal christelijk echtpaar over hun relatie, en dat sinds een jaar een aan autisme verwante stoornis is ontdekt bij de echtgenoot. Ik vond het schrijnend om te zien hoe die vrouw genoegen nam met een ' ik houd van je' dat er na zoveel jaren met zoveel moeilte werd uitgesproken. De dorheid van die mevrouw haar leven, het zich schikken in haar lot, omdat ze nu eenmaal in de kerk eeuwige trouw had beloofd.... Heb je dan je naaste niet meer lief dan jezelf, en is dat wel goed? Ik twijfel daaraan...
Artemis, je lijf en geest zijn ook weer geland?! Hoe is het met je?
Felicia, zijn de ziekteverwekkers je lijf al uit of word je nog geteisterd? Ik heb ook het boek van Judith Herman gelezen en het is een heel goed boek. Maar wel pittig. Ik was bang toen ik het las dat ik de fade van herstel van verbondenheid nooit zou bereiken en ik heb het idee dat dat nu aan het komen is. Ooit had ik ook het boek van Nel Draaijer in huis, over seksuele traumatisering door verwanten, maar dat is nu al wat verouderd. Idd. de reactie van de omgeving is zo belangrijk, en dat wat op dat festival is gebeurd, daarvan wordt de emotie alleen maar heftiger als je je zo alleen gelaten voelt. En dat misbruik vaak niet op zichzelf staat. Dat er factoren in het gezin zijn die maken dat het voor kan vallen.
Ik heb me afgevraagd of ik boos op mijn ouders ben dat ik door iemand buiten het gezin ben misbruikt. Daar moet ik nee op zeggen. Die vent deed dat zo geniepig, dat mijn ouders er niks van gemerkt hebben. Het waren zijn strafbare feiten. Tuurlijk is het erg dat ik bang was voor mijn ouders en dat ik mede daarom niks verteld heb toen. Maar ik denk ook, dat het aard van het delict maakt dat je er als kind niet over praat. Waarschijnlijk zelfs niet als je de meeste goede ouders zou hebben.
Wel is het erg dat ik door wat ik thuis tekort kwam voor hem zo'n gemakkelijke prooi was.
Zijn -natuurlijke- dood was niet heel prettig en dat voelt voor mij als een soort genoegdoening.
woensdag 5 november 2008 om 15:35
Dank jullie wel voor jullie woorden.
Omdat dit topic al een tijdje loopt weet ik niet of ik nog aansluiting vind, dus ik vind het wel een beetje eng.
Vandaag heb ik een beginnetje gemaakt met op te schrijven wat er allemaal tussen mijn moeder en mij gebeurd is. Ik zal hier een stukje neerzetten:
Ik heb me bij haar nooit geborgen gevoeld, nooit veilig. De eerste herinnering die ik heb van mijn moeder is dat ik thuis kwam van de kleuterschool. Ik had op school per ongeluk in mijn broek geplast. Een ongelukje.
Ik herinner me dat ik dus thuis kwam met een schone (veel te grote) onderbroek van school aan en mijn eigen natte slip in een plastic tasje. Moeder had geen troostende woorden, dat ongelukjes nu eenmaal kunnen gebeuren en dat het enorm vervelend moet zijn geweest.
Nee, ik kreeg een paar klappen op mijn billen en werd in de hoek gezet. En toen ik moest plassen mocht ik niet uit de hoek komen van haar, want ik had straf. Ik huilde. Van mijn oudste broer mocht ik toen toch naar de wc, en toen moeder merkte dat ik de hoek uitgekomen was, was ze weer kwaad en werd ik terug in de hoek gezet.
Dat is mijn eerste herinnering aan mijn moeder. Niks geborgenheid. Niks liefde.
Voor velen misschien een kleinigheid, maar deze herinnering zet de toon voor mijn verdere relatie met mijn moeder.
Omdat dit topic al een tijdje loopt weet ik niet of ik nog aansluiting vind, dus ik vind het wel een beetje eng.
Vandaag heb ik een beginnetje gemaakt met op te schrijven wat er allemaal tussen mijn moeder en mij gebeurd is. Ik zal hier een stukje neerzetten:
Ik heb me bij haar nooit geborgen gevoeld, nooit veilig. De eerste herinnering die ik heb van mijn moeder is dat ik thuis kwam van de kleuterschool. Ik had op school per ongeluk in mijn broek geplast. Een ongelukje.
Ik herinner me dat ik dus thuis kwam met een schone (veel te grote) onderbroek van school aan en mijn eigen natte slip in een plastic tasje. Moeder had geen troostende woorden, dat ongelukjes nu eenmaal kunnen gebeuren en dat het enorm vervelend moet zijn geweest.
Nee, ik kreeg een paar klappen op mijn billen en werd in de hoek gezet. En toen ik moest plassen mocht ik niet uit de hoek komen van haar, want ik had straf. Ik huilde. Van mijn oudste broer mocht ik toen toch naar de wc, en toen moeder merkte dat ik de hoek uitgekomen was, was ze weer kwaad en werd ik terug in de hoek gezet.
Dat is mijn eerste herinnering aan mijn moeder. Niks geborgenheid. Niks liefde.
Voor velen misschien een kleinigheid, maar deze herinnering zet de toon voor mijn verdere relatie met mijn moeder.
woensdag 5 november 2008 om 16:23
Welkom Goldielocks .
Fijn dat je je weg hiernaartoe gevonden hebt. Zoals al eerder gezegd, maak je geen zorgen over inbreken.
Je posts klinken herkenbaar. Misschien is het goed om een tijdje wat afstand te nemen van haar? Weer wat meer bij jezelf kunnen komen en niet verscheurd raken door wat zij wil en dat je niet goed in de gaten kunt houden hoe en waar ze nu over je grenzen gaat? Of gaat dat erg moeilijk?
Naar he, zo'n koude moeder? Ik blijf het ergens ongelooflijk vinden, het houdt iets surrealistisch. Een ijskoningin.
En lieve Hanke, wat fijn dat je "experiment" bij je vriendin zo goed en prettig verloopt, dat je voelt dat je er gewoon kunt zijn zonder je opgelaten te voelen maar juist zo op je gemak. Ze klinkt als een lieve vriendin, ben blij voor je . En fijn voor jullie allebei dat jullie elkaar op deze manier zo mooi kunnen steunen.
De ziekteverwekkers baggeren rustig door, ben regelmatig zo moe dat mijn ogen bijna vanzelf dichtvallen. Maar teveel te doen (vooral leuke dingen! ) om daar lang bij stil te (willen) staan.
En idd, ik besef ook dat onze gezinsstructuur zo was dat dat misbruik makkelijk kon gebeuren. En dat mijn ouders niets doorhadden (wat ze misschien wel hadden kunnen merken, het gebeurde in hun eigen huis en ik ben daarna erg introvert geworden terwijl ik daarvoor een combinatie was van introvert maar ook erg extravert). Er is iets geknakt daar. Idd een gevoel van bevriezing. De ervaring in augustus heeft dat weer wakker geroepen en ik moet er nu echt doorheen merk ik. Het is gek want ik heb nooit veel moeite gehad met teruggaan naar de andere ellende. Maar deze ervaringen zou ik het liefst in een doosje doen en ergens opbergen. En dat werkt niet, ik weet het!
Triest, die eenzame last. Ik hoop dat het mijn dochter nooit overkomt. Nooit overkomen is. Je weet het niet, dat is de ellende. Ze zeggen idd niks. Ik zou het net zo min verteld hebben als het wel een warm nest was geweest. Of het dan had kunnen gebeuren, ik weet het niet. Ik heb het idee dat kinderen met oplettende, liefdevolle ouders een stukje minder kwetsbaar zijn hierin, alleen al doordat een dader weet dat zo'n kind niet alleen staat, een vangnet heeft. Maar goed, nooit garanties.
Fijn dat je je weg hiernaartoe gevonden hebt. Zoals al eerder gezegd, maak je geen zorgen over inbreken.
Je posts klinken herkenbaar. Misschien is het goed om een tijdje wat afstand te nemen van haar? Weer wat meer bij jezelf kunnen komen en niet verscheurd raken door wat zij wil en dat je niet goed in de gaten kunt houden hoe en waar ze nu over je grenzen gaat? Of gaat dat erg moeilijk?
Naar he, zo'n koude moeder? Ik blijf het ergens ongelooflijk vinden, het houdt iets surrealistisch. Een ijskoningin.
En lieve Hanke, wat fijn dat je "experiment" bij je vriendin zo goed en prettig verloopt, dat je voelt dat je er gewoon kunt zijn zonder je opgelaten te voelen maar juist zo op je gemak. Ze klinkt als een lieve vriendin, ben blij voor je . En fijn voor jullie allebei dat jullie elkaar op deze manier zo mooi kunnen steunen.
De ziekteverwekkers baggeren rustig door, ben regelmatig zo moe dat mijn ogen bijna vanzelf dichtvallen. Maar teveel te doen (vooral leuke dingen! ) om daar lang bij stil te (willen) staan.
En idd, ik besef ook dat onze gezinsstructuur zo was dat dat misbruik makkelijk kon gebeuren. En dat mijn ouders niets doorhadden (wat ze misschien wel hadden kunnen merken, het gebeurde in hun eigen huis en ik ben daarna erg introvert geworden terwijl ik daarvoor een combinatie was van introvert maar ook erg extravert). Er is iets geknakt daar. Idd een gevoel van bevriezing. De ervaring in augustus heeft dat weer wakker geroepen en ik moet er nu echt doorheen merk ik. Het is gek want ik heb nooit veel moeite gehad met teruggaan naar de andere ellende. Maar deze ervaringen zou ik het liefst in een doosje doen en ergens opbergen. En dat werkt niet, ik weet het!
Triest, die eenzame last. Ik hoop dat het mijn dochter nooit overkomt. Nooit overkomen is. Je weet het niet, dat is de ellende. Ze zeggen idd niks. Ik zou het net zo min verteld hebben als het wel een warm nest was geweest. Of het dan had kunnen gebeuren, ik weet het niet. Ik heb het idee dat kinderen met oplettende, liefdevolle ouders een stukje minder kwetsbaar zijn hierin, alleen al doordat een dader weet dat zo'n kind niet alleen staat, een vangnet heeft. Maar goed, nooit garanties.
woensdag 5 november 2008 om 17:46
Felicia, weten je ouders nu wel dat je misbruikt bent en hoe gaan ze daar mee om?
Wat je zegt over geknakt zijn, dat herken ik dan ook weer. Hier nog een stukje uit mijn eigen schrijfsels.
Mijn moeder had mijn slaapkamer doorzocht en mijn dagboeken gevonden... :
"Ik had al een tijdje verkering met de jongen die nu nog steeds mijn man is, en was daarom op de pil gegaan. Uit voorzorg, want ik wilde natuurlijk niet zwanger thuis komen. Het was ons door moeder heel erg duidelijk gemaakt dat als we zwanger thuis zouden komen, we het huis uitgezet zouden worden.
Natuurlijk had ik mijn moeder niet verteld dat ik de pil slikte, ik ging er van uit dat ze me nooit zou begrijpen. En dat had ik goed geraden.
.......
In mijn dagboeken sprak ik niet bepaald rooskleurig over haar. Ik denk dat ze mede daarom ook zo kwaad was. Ik sprak over seks, stiekem uitgaan(moest wel stiekem, want als ik het vroeg mocht het niet), eigenlijk niks bijzonders, typisch ‘meisje van 15 tot 17’-praatjes…
Ze heeft toen al mijn dagboeken voor mijn ogen verscheurd. En ze schold me uit voor hoer. Ik kan me het gevoel wat ze toen in me bovenbracht nog steeds voor de geest halen: Ik haatte haar. Ik haatte haar zo verschrikkelijk. Ik heb gehuild tot ik niet meer kon..
Maar buitenom die haat voelde ik me ook zo enorm verdrietig, in de steek gelaten, onbegrepen, eenzaam, belachelijk gemaakt, gekwetst…. Er is toen iets in me gebroken en dat is nooit meer heel geworden."
Wat je zegt over geknakt zijn, dat herken ik dan ook weer. Hier nog een stukje uit mijn eigen schrijfsels.
Mijn moeder had mijn slaapkamer doorzocht en mijn dagboeken gevonden... :
"Ik had al een tijdje verkering met de jongen die nu nog steeds mijn man is, en was daarom op de pil gegaan. Uit voorzorg, want ik wilde natuurlijk niet zwanger thuis komen. Het was ons door moeder heel erg duidelijk gemaakt dat als we zwanger thuis zouden komen, we het huis uitgezet zouden worden.
Natuurlijk had ik mijn moeder niet verteld dat ik de pil slikte, ik ging er van uit dat ze me nooit zou begrijpen. En dat had ik goed geraden.
.......
In mijn dagboeken sprak ik niet bepaald rooskleurig over haar. Ik denk dat ze mede daarom ook zo kwaad was. Ik sprak over seks, stiekem uitgaan(moest wel stiekem, want als ik het vroeg mocht het niet), eigenlijk niks bijzonders, typisch ‘meisje van 15 tot 17’-praatjes…
Ze heeft toen al mijn dagboeken voor mijn ogen verscheurd. En ze schold me uit voor hoer. Ik kan me het gevoel wat ze toen in me bovenbracht nog steeds voor de geest halen: Ik haatte haar. Ik haatte haar zo verschrikkelijk. Ik heb gehuild tot ik niet meer kon..
Maar buitenom die haat voelde ik me ook zo enorm verdrietig, in de steek gelaten, onbegrepen, eenzaam, belachelijk gemaakt, gekwetst…. Er is toen iets in me gebroken en dat is nooit meer heel geworden."
woensdag 5 november 2008 om 18:17
woensdag 5 november 2008 om 19:35
Hoi Goldielocks, welkom. En allemachtig wat is het herkenbaar. Ooit heeft een vriendin van mij gezegd dat mijn moeder de uitstraling heeft van een koelkast, en die sfeer proef ik ook bij jouw thuisfront.
Er zijn veel mensen die niet snappen dat je niet overdrijft wanneer je zegt: 'als ik dit of dat doe, dan word ik het huis uitgezet."
En dat je door al die kou en kilte thuis je in jezelf zo unheimisch voelt, dat het heel lastig is om te geloven dat je je eigen leven op kan bouwen. Want jij als persoon deugt toch niet? Jij hebt toch de verkeerde waarden? Jij houdt je niet aan de normen en regels van thuis? Jij bent toch degene die een eigen mening heeft en daarom gestraft wordt?! De angst om dan daadwerkelijk uit huis gezet te worden en het gevoel dat je het zelf niet kan redden dan, dát heb ik heel erg moeilijk gevonden.
Mijn zus is door moeder omdat ze met iemand omging die maar een eenvoudig beroep had en omdat ze een eigen mening had, verzocht het pand te verlaten. Ze had een paar weken om andere woonruimte te zoeken en is toen met onbekende bestemming vertrokken.
Voor mij gevoelsmatig had ik een zus die het huis uit was gezet en die vervolgens verdween. Moeder begon daarna een egotrip over hoe zwart het schaap wel niet was en hoe moeilijk het voor haar was. Misschien was ze nu wel dakloos en tippelde ze....
Het heeft jaren geduurd voor ik wist of ze nog leefde of niet. Een hele tijd heb ik met iedereen in het gezin contact gehad, maar de rest niet met elkaar. Men probeerde mij te gebruiken om boodschappen over te brengen maar daar ben ik na een poosje mee gestopt. Dat ging ten koste van mij. Geen lijm meer willen wezen, want dat hielp toch niet.
Wat mij vooral bij gebleven is van vroeger was de angst om thuis te komen, wat tref ik daar aan? Heeft mam weer een of andere 'leugen' ontdekt, wie is er dit keer de klos, en alsjeblieft laat het mij niet zijn! Want dan zat ze met haar sigaret en een dwingende blik je aan te kijken als je de woonkamer inkwam. Je ging zitten, durfde je niet meer te bewegen van schaamte omdat je dan slecht was. Of het nu over troep ging dat onder je bed lag, of een onvoldoende die je niet verteld had, de spanning was enorm. Je werd tot slecht gebombardeerd en je werd de grond in gepraat en gekeken. Er kon zo een paar weken niks tegen je gezegd worden door haar.
Vaak waren mijn zus en vader de klos. Zo reisden mijn oudere zus en ik (11 en 8) een keer met de bus naar het werk van mijn moeder. Voor het eerst alleen, en ma zou ons bij de halte ophalen. Zus was nogal verlegen en durfde niet aan de buschauffeur te vragen waar wij moesten uitstappen. Bij de remise bleek dat het fout gegaan was. Uiteindelijk hadden we wel de goede halte gevonden, maar moeder was al terug naar het werk. Een voorbijgangster, die ons in paniek en tranen rond zag lopen heeft ons naar het juiste adres gebracht. Ma was heel ongerust geweest en omdat mijn zus 'zich niet verantwoordelijk genoeg had gedragen': "je krijgt geen verjaardagskadootjes, voor straf".
Ze kreeg ze inderdaad niet op haar verjaardag maar een paar dagen later.....
Er zijn veel mensen die niet snappen dat je niet overdrijft wanneer je zegt: 'als ik dit of dat doe, dan word ik het huis uitgezet."
En dat je door al die kou en kilte thuis je in jezelf zo unheimisch voelt, dat het heel lastig is om te geloven dat je je eigen leven op kan bouwen. Want jij als persoon deugt toch niet? Jij hebt toch de verkeerde waarden? Jij houdt je niet aan de normen en regels van thuis? Jij bent toch degene die een eigen mening heeft en daarom gestraft wordt?! De angst om dan daadwerkelijk uit huis gezet te worden en het gevoel dat je het zelf niet kan redden dan, dát heb ik heel erg moeilijk gevonden.
Mijn zus is door moeder omdat ze met iemand omging die maar een eenvoudig beroep had en omdat ze een eigen mening had, verzocht het pand te verlaten. Ze had een paar weken om andere woonruimte te zoeken en is toen met onbekende bestemming vertrokken.
Voor mij gevoelsmatig had ik een zus die het huis uit was gezet en die vervolgens verdween. Moeder begon daarna een egotrip over hoe zwart het schaap wel niet was en hoe moeilijk het voor haar was. Misschien was ze nu wel dakloos en tippelde ze....
Het heeft jaren geduurd voor ik wist of ze nog leefde of niet. Een hele tijd heb ik met iedereen in het gezin contact gehad, maar de rest niet met elkaar. Men probeerde mij te gebruiken om boodschappen over te brengen maar daar ben ik na een poosje mee gestopt. Dat ging ten koste van mij. Geen lijm meer willen wezen, want dat hielp toch niet.
Wat mij vooral bij gebleven is van vroeger was de angst om thuis te komen, wat tref ik daar aan? Heeft mam weer een of andere 'leugen' ontdekt, wie is er dit keer de klos, en alsjeblieft laat het mij niet zijn! Want dan zat ze met haar sigaret en een dwingende blik je aan te kijken als je de woonkamer inkwam. Je ging zitten, durfde je niet meer te bewegen van schaamte omdat je dan slecht was. Of het nu over troep ging dat onder je bed lag, of een onvoldoende die je niet verteld had, de spanning was enorm. Je werd tot slecht gebombardeerd en je werd de grond in gepraat en gekeken. Er kon zo een paar weken niks tegen je gezegd worden door haar.
Vaak waren mijn zus en vader de klos. Zo reisden mijn oudere zus en ik (11 en 8) een keer met de bus naar het werk van mijn moeder. Voor het eerst alleen, en ma zou ons bij de halte ophalen. Zus was nogal verlegen en durfde niet aan de buschauffeur te vragen waar wij moesten uitstappen. Bij de remise bleek dat het fout gegaan was. Uiteindelijk hadden we wel de goede halte gevonden, maar moeder was al terug naar het werk. Een voorbijgangster, die ons in paniek en tranen rond zag lopen heeft ons naar het juiste adres gebracht. Ma was heel ongerust geweest en omdat mijn zus 'zich niet verantwoordelijk genoeg had gedragen': "je krijgt geen verjaardagskadootjes, voor straf".
Ze kreeg ze inderdaad niet op haar verjaardag maar een paar dagen later.....
woensdag 5 november 2008 om 20:01
Tjee, wat zijn jullie lief.
Ja een koelkast, meer een diepvries bijna. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit bij haar op schoot heb gezeten, een knuffel heb gekregen..
Mijn vader is anders, dat is een hartelijk persoon, nooit te beroerd om iemand te helpen, bij hem voelde ik wel altijd die echte vaderliefde.
Vroeger als ik midden in de nacht moesten plassen of naar gedroomd had riep ik altijd mijn vader, nooit haar.
Haar, ik kan haar bijna niet meer 'mijn moeder' noemen.
Gestraft worden omdat je en eigen mening hebt, een eigen leven gaat leiden , het klinkt allemaal zo bekend.
Mijn moeder is ontzettend egocentrisch, alles moet altijd om haar draaien. Voorbeeld: Mijn zus heeft de huidziekte psoriassis in een redelijk ernstige vorm..
'Het is erg voor een moeder om zo'n dochter te hebben' zijn haar woorden. Dat het ook erg is voor mijn zus, dat is voor moeder niet het belangrijkst.
Van kleins af aan is me altijd verteld dat ik een ongewenst kind was. Ik ben een ongelukje. Mijn vader was net iets te laat de kerk uit, zeg maar.
Nu ik zelf kinderen heb (al een tijdje hoor, oudste dochter is 16 de jongste 10) besef ik me steeds meer en meer dat het niet normaal is om je kind met dat gegeven op te zadelen.
Ik heb er jaren redelijk goed mee om kunnen gaan, maar het breekt me de laatste tijd enorm op. Het altijd weer mijn neus stoten, het nooit goed kunnen doen wat ik ook doe.
Vorig jaar waren pa en moe 50 jaar getrouwd, samen met mijn zus en broers hebben we een groot feest in elkaar gezet. Ik heb er veel aan gedaan, want ik had de meeste tijd.
Als dank heb ik van mijn moeder alleen maar kritiek gehad. Kritiek op de versieringen, op de speech, het cadeau..
Ik had zo graag wat waardering gehad, een schouderklopje.
Sorry dat ik het zoveel over mezelf heb, maar er komt zoveel boven, het moet er allemaal even uit geloof ik...
Ja een koelkast, meer een diepvries bijna. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit bij haar op schoot heb gezeten, een knuffel heb gekregen..
Mijn vader is anders, dat is een hartelijk persoon, nooit te beroerd om iemand te helpen, bij hem voelde ik wel altijd die echte vaderliefde.
Vroeger als ik midden in de nacht moesten plassen of naar gedroomd had riep ik altijd mijn vader, nooit haar.
Haar, ik kan haar bijna niet meer 'mijn moeder' noemen.
Gestraft worden omdat je en eigen mening hebt, een eigen leven gaat leiden , het klinkt allemaal zo bekend.
Mijn moeder is ontzettend egocentrisch, alles moet altijd om haar draaien. Voorbeeld: Mijn zus heeft de huidziekte psoriassis in een redelijk ernstige vorm..
'Het is erg voor een moeder om zo'n dochter te hebben' zijn haar woorden. Dat het ook erg is voor mijn zus, dat is voor moeder niet het belangrijkst.
Van kleins af aan is me altijd verteld dat ik een ongewenst kind was. Ik ben een ongelukje. Mijn vader was net iets te laat de kerk uit, zeg maar.
Nu ik zelf kinderen heb (al een tijdje hoor, oudste dochter is 16 de jongste 10) besef ik me steeds meer en meer dat het niet normaal is om je kind met dat gegeven op te zadelen.
Ik heb er jaren redelijk goed mee om kunnen gaan, maar het breekt me de laatste tijd enorm op. Het altijd weer mijn neus stoten, het nooit goed kunnen doen wat ik ook doe.
Vorig jaar waren pa en moe 50 jaar getrouwd, samen met mijn zus en broers hebben we een groot feest in elkaar gezet. Ik heb er veel aan gedaan, want ik had de meeste tijd.
Als dank heb ik van mijn moeder alleen maar kritiek gehad. Kritiek op de versieringen, op de speech, het cadeau..
Ik had zo graag wat waardering gehad, een schouderklopje.
Sorry dat ik het zoveel over mezelf heb, maar er komt zoveel boven, het moet er allemaal even uit geloof ik...
woensdag 5 november 2008 om 21:17
1609, lief dat je ernaar vraagt . Het lukt voor nu wel redelijk, maar voornamelijk omdat ik zowel mijn moeder als zusje verder niet gesproken heb. Ik heb er nog wel wat over nagedacht en het komt er gewoon op neer dat we van mening verschillen: ik vind dat ze het niet goed aanpakt en zij vind van wel. Ze berust in de status quo, terwijl ik denk steek wat peper in je derriere en gáán. Maar goed, ik heb me erbij neergelegd dat ik haar niet zal overtuigen. Dus als het nodig is, dan uit ik mijn frustraties wel even tegen anderen (Lief, vriendinnen, forumvriendjes ) maar met mijn moeder ga ik het er maar niet teveel over hebben.
En Goldielocks, het klinkt inderdaad koud en harteloos, vreselijk voor je. En even een ding: we hebben hier afgesproken onszelf niet te verontschuldigen voor 'ego'posts: iedereen die wil, kan hier de ruimte innemen die ze nodig hebben. En dat geldt dus ook voor jou. Dus nu zeg ik het nog aardig, de volgende keer sorry worden we boos hoor .
Hanke, wat klinkt dat fijn die relatie met je vriendin. Heel waardevol. En wat een voorbeelden weer van je moeder.
Ik ken dat dus niet van mijn eigen moeder, maar mijn schoonmoeder kan er ook wat van. Ik kan er maar niet over uit, maar ze is jaloers op haar eigen kinderen. Klein voorbeeld: Lief's zusje kreeg laatst bijna de hypotheek van haar eerste huisje niet rond (gelukkig wel gelukt dus) en haar reactie was 'waarom moet zij het beter hebben dan ik'. Dan zakt mijn broek dus echt af, maar het is harde werkelijkheid dat niet alle ouders het beste voor hun kind wensen. Ik ben zelf geen moeder, maar toch kan ik dat niet begrijpen...
Feli, hopelijk ben je snel verlost van de parasieten, goed te horen dat je genoeg leuke dingen te doen hebt.
Enne, gaan we het echt doen de 23e? Ik vind het wel spannend hoor, zeker omdat jullie elkaar al gezien hebben. Maar ik ben zo nieuwsgierig naar jullie dat dat het wel wint van de zenuwen .
En Goldielocks, het klinkt inderdaad koud en harteloos, vreselijk voor je. En even een ding: we hebben hier afgesproken onszelf niet te verontschuldigen voor 'ego'posts: iedereen die wil, kan hier de ruimte innemen die ze nodig hebben. En dat geldt dus ook voor jou. Dus nu zeg ik het nog aardig, de volgende keer sorry worden we boos hoor .
Hanke, wat klinkt dat fijn die relatie met je vriendin. Heel waardevol. En wat een voorbeelden weer van je moeder.
Ik ken dat dus niet van mijn eigen moeder, maar mijn schoonmoeder kan er ook wat van. Ik kan er maar niet over uit, maar ze is jaloers op haar eigen kinderen. Klein voorbeeld: Lief's zusje kreeg laatst bijna de hypotheek van haar eerste huisje niet rond (gelukkig wel gelukt dus) en haar reactie was 'waarom moet zij het beter hebben dan ik'. Dan zakt mijn broek dus echt af, maar het is harde werkelijkheid dat niet alle ouders het beste voor hun kind wensen. Ik ben zelf geen moeder, maar toch kan ik dat niet begrijpen...
Feli, hopelijk ben je snel verlost van de parasieten, goed te horen dat je genoeg leuke dingen te doen hebt.
Enne, gaan we het echt doen de 23e? Ik vind het wel spannend hoor, zeker omdat jullie elkaar al gezien hebben. Maar ik ben zo nieuwsgierig naar jullie dat dat het wel wint van de zenuwen .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
