Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 6 november 2008 om 13:13
Ik word zo giftig van goede intenties die nergens over gaan, geen ruggegraat hebben.
"Ik bedoel het goed." Ja voor wie? Voor mij? Want, kleine mededeling, het helpt niet!
En er dan niets mee doen, alleen sip zitten kijken en je heel erg minderwaardig voelen.
Ik weet dat dit zo naar en hard klinkt maar op een gegeven moment kan ik alleen nog maar zien dat je zo overal mee weg kan komen. Goede bedoelingen en de ander wil ze niet.
Dan probeer je wat anders. Dan probeer je voor de verandering de ander 's een keer echt te begrijpen. Zo voel ik het. Daar handel ik naar. En als het niet werkt, houdt het op een gegeven moment op. Maar niet voor je het ECHT geprobeerd hebt, niet lekker loungend in je comfort zone!
Hier ben ik woedend over. En het gaat weer voorbij maar het is goed voor nu om rood uit te slaan hierbij.
Dat niet vechten.... aaaarg.
"Ik bedoel het goed." Ja voor wie? Voor mij? Want, kleine mededeling, het helpt niet!
En er dan niets mee doen, alleen sip zitten kijken en je heel erg minderwaardig voelen.
Ik weet dat dit zo naar en hard klinkt maar op een gegeven moment kan ik alleen nog maar zien dat je zo overal mee weg kan komen. Goede bedoelingen en de ander wil ze niet.
Dan probeer je wat anders. Dan probeer je voor de verandering de ander 's een keer echt te begrijpen. Zo voel ik het. Daar handel ik naar. En als het niet werkt, houdt het op een gegeven moment op. Maar niet voor je het ECHT geprobeerd hebt, niet lekker loungend in je comfort zone!
Hier ben ik woedend over. En het gaat weer voorbij maar het is goed voor nu om rood uit te slaan hierbij.
Dat niet vechten.... aaaarg.
donderdag 6 november 2008 om 13:47
Ik kan je volledig volgen,zit met dat soort zaken ook enorm.
Vragen maar de consequenties niet aanvaarden en dan aangevallen voelen,is toch niet mijn schuld dat je je zo voelt bladiebla.
Nee maar je vraagt toch?
Vraag er verd*mme ook niet naar dan.
En dan ook nog zeggen N.B. ik sta er voor open/luisterend oor.
En idd. er niets mee doen damn wat heeft het dan voor nut je af te vragen hoe het gaat en overdonderd voelen van de REACTIE die er op volgd.
Nee dat kan niet, zo bedoel ik het niet en woorden als dat zijn jouw boosheden waar ik niets mee kan als alleen luisteren ernaar.Schouder etcetc.
Ja werk dan mee om tot oplossingen te komen of wegen erin vinden samen ipv. de slachtoffer voelen ohjee nu krijg ik het over me heen.
KILLING FIELDS zijn dat.
Dus Feliciaatje,knal het er maar uit en voel je er goed onder want....hij vraagt er toch naar hoe het is?Nou zo dus.> met een beetje zo>
Vragen maar de consequenties niet aanvaarden en dan aangevallen voelen,is toch niet mijn schuld dat je je zo voelt bladiebla.
Nee maar je vraagt toch?
Vraag er verd*mme ook niet naar dan.
En dan ook nog zeggen N.B. ik sta er voor open/luisterend oor.
En idd. er niets mee doen damn wat heeft het dan voor nut je af te vragen hoe het gaat en overdonderd voelen van de REACTIE die er op volgd.
Nee dat kan niet, zo bedoel ik het niet en woorden als dat zijn jouw boosheden waar ik niets mee kan als alleen luisteren ernaar.Schouder etcetc.
Ja werk dan mee om tot oplossingen te komen of wegen erin vinden samen ipv. de slachtoffer voelen ohjee nu krijg ik het over me heen.
KILLING FIELDS zijn dat.
Dus Feliciaatje,knal het er maar uit en voel je er goed onder want....hij vraagt er toch naar hoe het is?Nou zo dus.> met een beetje zo>
vrijdag 7 november 2008 om 00:38
(f)
Hartelijk gefeliciteerd lieve EV! Ik heb vandaag meegelezen en ik wil je nog even zeggen dat ik het heel dapper en sterk van je vind wat je allemaal aanpakt. Je zegt, ' ik had het eerder aan moeten pakken' , maar gelijk daarna zeg je dat de omstandigheden er niet naar waren. Al die jaren heb je het volgehouden en je had tot het einde van je leven kunnen doormodderen. Dat doe je niet, je bent heel hard aan het leren, aan het jezelf ontwikkelen. Dat vind ik lef hebben en dat vind ik stoer. En daar mag je zelf ook trots op zijn.
Hartelijk gefeliciteerd lieve EV! Ik heb vandaag meegelezen en ik wil je nog even zeggen dat ik het heel dapper en sterk van je vind wat je allemaal aanpakt. Je zegt, ' ik had het eerder aan moeten pakken' , maar gelijk daarna zeg je dat de omstandigheden er niet naar waren. Al die jaren heb je het volgehouden en je had tot het einde van je leven kunnen doormodderen. Dat doe je niet, je bent heel hard aan het leren, aan het jezelf ontwikkelen. Dat vind ik lef hebben en dat vind ik stoer. En daar mag je zelf ook trots op zijn.
vrijdag 7 november 2008 om 20:52
Vanmiddag kwam mijn zus langs en natuurlijk moest er over de situatie worden gepraat. Ik had mijn emoties goed onder controle, dus geen histerisch gejank deze keer.
Jammer genoeg begrijpt ze me niet helemaal terwijl ze afgelopen week door de telefoon zei dat ze me wel snapte.
Ik ben niet in detailles getreden, maar heb wel weer gezegd dat ik steeds meer aan vroeger moest denken, wat er gebeurd is, wat moeder allemaal gedaan en gezegd heeft. Ik heb het idee dat zus wel weet van bijv het dagboek-incident, maar zij was toen het huis al uit en heeft het verhaal toen waarschijnlijk wel van mijn moeder gehoord maar nooit goed begrepen hoe heftig dat voor mij moet zijn geweest. Ik denk ook dat zij waarschijnlijk niet meer weet dat dit zo'n gebeurtenis is waar ik het nu nog steeds moeiljk mee heb.. Dat is jammer, maar ik neem het haar niet kwalijk.
Ze vertelde natuurlijk over thuis, en dat pa en moe hadden gezegd dat ze eigenlijk niet snapten waarom ik niet naar huis kwam en dat ze mijn jongste dochtertje zo missen (Ja hallo! Ik heb TWEE dochters!)
Ik heb door laten schemeren dat manlief en ik waarschijnlijk zondag ochtend even naar pa en moe toe gaan en daar was ze erg blij mee.
Leuke dag gehad EV?
Jammer genoeg begrijpt ze me niet helemaal terwijl ze afgelopen week door de telefoon zei dat ze me wel snapte.
Ik ben niet in detailles getreden, maar heb wel weer gezegd dat ik steeds meer aan vroeger moest denken, wat er gebeurd is, wat moeder allemaal gedaan en gezegd heeft. Ik heb het idee dat zus wel weet van bijv het dagboek-incident, maar zij was toen het huis al uit en heeft het verhaal toen waarschijnlijk wel van mijn moeder gehoord maar nooit goed begrepen hoe heftig dat voor mij moet zijn geweest. Ik denk ook dat zij waarschijnlijk niet meer weet dat dit zo'n gebeurtenis is waar ik het nu nog steeds moeiljk mee heb.. Dat is jammer, maar ik neem het haar niet kwalijk.
Ze vertelde natuurlijk over thuis, en dat pa en moe hadden gezegd dat ze eigenlijk niet snapten waarom ik niet naar huis kwam en dat ze mijn jongste dochtertje zo missen (Ja hallo! Ik heb TWEE dochters!)
Ik heb door laten schemeren dat manlief en ik waarschijnlijk zondag ochtend even naar pa en moe toe gaan en daar was ze erg blij mee.
Leuke dag gehad EV?
zaterdag 8 november 2008 om 08:36
Goldielocks wat naar dat je je onbegrepen voelt tov. van je zus.
Waarvan je toch graag wat steun verwacht.
Kan het zo zijn dat zij mss. helemaal niets weet van het hele dagboek incident?
Wat verwacht je van zondag als je er heen gaat?Hoe lang is het geleden dat je hun heb opgezocht?
Idd. niet leuk dat ze jullie jongste erg missen en je er 2 hebt.Mss. is dat niet doelbewust zo gezegt en missen ze allebei jullie dochters?
Waarvan je toch graag wat steun verwacht.
Kan het zo zijn dat zij mss. helemaal niets weet van het hele dagboek incident?
Wat verwacht je van zondag als je er heen gaat?Hoe lang is het geleden dat je hun heb opgezocht?
Idd. niet leuk dat ze jullie jongste erg missen en je er 2 hebt.Mss. is dat niet doelbewust zo gezegt en missen ze allebei jullie dochters?
zaterdag 8 november 2008 om 09:28
Face, ik denk dat mijn zus wel weet van het dagboek incident als ik haar er aan herinner, maar ze heeft zeker weten nooit geweten wat voor een verschrikkelijke ervaring dat toen voor mij geweest moet zijn.
Ik denk dat ik haar er daar toch nog eens op aan ga spreken, even vragen hoe of wat.
Toen ik gisteren tegen haar zei dat ik er niet meer tegen kon, dat ik steeds aan vroeger moest denken en wat mijn moeder allemaal gezegd en gedaan had, hoe ze me behandeld had, zei zus alleen maar: Gos, zo'n rotjeugd hebben we toch niet gehad?'
Een teken dat zij het veel anders ervaart dat ik.
Op de verjaardag van mijn jongste waren ze nog hier. Een week later heb ik ze bij mijn zus in huis gezien op de verjaardag van mijn zwager. Toen was ze weer zo vreselijk aan het zaniken over alles, met d'r sjacherijnige hoofd, overal commentaar op geven: over het verjaardagsfeest van mijn jongste wat daar allemaal niet naar haar zin was gegaan, ze haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, en ik maar rustig proberen te blijven: (adem in , adem uit.....Het ene oor in , het andere oor uit...)
..En dat is ondertussen 7 weken geleden.
Dat ze zeggen dat ze de jongste missen, dat is gewoon een feit. De oudste is 16 en gaat ondertussen haar eigen gangetje, die zien ze ook minder vaak meer. En dan telt ze ook niet meer mee, zeg maar...Ze doet ze niet alleen met mijn kinderen hoor, ook met de kinderen van mijn broers en zus. Oma heeft eigenlijk altijd een lievelingetje en bij de kleinkinderen is dat eigelijk altijd de jongste. De kleinkinderen voelen en weten dat ook gewoon.
Hmmm, wat verwacht ik morgen?
Ik verwacht een moeder aan te treffen die in een slachtofferrol zit: 'ZIJ is zielig, want ZIJ doet nooit iets verkeerd. Zij is alleen maar goed voor me geweest en dit is dan haar dank.'
Ik ga ook niet uitleggen wat er precies met me is. Ze zal me niet begrijpen, met haar en haar opvoedmethoden is nooit iets mis geweest, als ze ze op een bepaalde manier gestraft heeft dan zal ik het daar wel naar gemaakt hebben.
Nee, ik heb er niks aan om ter sprake te brengen wat me dwars zit.
Het plan is eigenlijk een beetje als volgt: We gaan er naar toe, en proberen zo goed als kan om normaal te doen. En dan beperken we het contact tot een minimum, we denken zelf dat het wel te doen moet zijn om ze maandelijks of een keer in de 6 weken op bezoek te vragen. Op die manier is er toch contact en kunnen praktische dingen zoals verjaardagen bij broers en zus, neefjes, nichtjes zonder problemen gewoon doorgaan.
De situatie is natuurlijk anders als me morgen een grote scheld- en verwijtpartij te wachten staat.
Dan kijken we wel weer verder.
Ik denk dat ik haar er daar toch nog eens op aan ga spreken, even vragen hoe of wat.
Toen ik gisteren tegen haar zei dat ik er niet meer tegen kon, dat ik steeds aan vroeger moest denken en wat mijn moeder allemaal gezegd en gedaan had, hoe ze me behandeld had, zei zus alleen maar: Gos, zo'n rotjeugd hebben we toch niet gehad?'
Een teken dat zij het veel anders ervaart dat ik.
Op de verjaardag van mijn jongste waren ze nog hier. Een week later heb ik ze bij mijn zus in huis gezien op de verjaardag van mijn zwager. Toen was ze weer zo vreselijk aan het zaniken over alles, met d'r sjacherijnige hoofd, overal commentaar op geven: over het verjaardagsfeest van mijn jongste wat daar allemaal niet naar haar zin was gegaan, ze haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, en ik maar rustig proberen te blijven: (adem in , adem uit.....Het ene oor in , het andere oor uit...)
..En dat is ondertussen 7 weken geleden.
Dat ze zeggen dat ze de jongste missen, dat is gewoon een feit. De oudste is 16 en gaat ondertussen haar eigen gangetje, die zien ze ook minder vaak meer. En dan telt ze ook niet meer mee, zeg maar...Ze doet ze niet alleen met mijn kinderen hoor, ook met de kinderen van mijn broers en zus. Oma heeft eigenlijk altijd een lievelingetje en bij de kleinkinderen is dat eigelijk altijd de jongste. De kleinkinderen voelen en weten dat ook gewoon.
Hmmm, wat verwacht ik morgen?
Ik verwacht een moeder aan te treffen die in een slachtofferrol zit: 'ZIJ is zielig, want ZIJ doet nooit iets verkeerd. Zij is alleen maar goed voor me geweest en dit is dan haar dank.'
Ik ga ook niet uitleggen wat er precies met me is. Ze zal me niet begrijpen, met haar en haar opvoedmethoden is nooit iets mis geweest, als ze ze op een bepaalde manier gestraft heeft dan zal ik het daar wel naar gemaakt hebben.
Nee, ik heb er niks aan om ter sprake te brengen wat me dwars zit.
Het plan is eigenlijk een beetje als volgt: We gaan er naar toe, en proberen zo goed als kan om normaal te doen. En dan beperken we het contact tot een minimum, we denken zelf dat het wel te doen moet zijn om ze maandelijks of een keer in de 6 weken op bezoek te vragen. Op die manier is er toch contact en kunnen praktische dingen zoals verjaardagen bij broers en zus, neefjes, nichtjes zonder problemen gewoon doorgaan.
De situatie is natuurlijk anders als me morgen een grote scheld- en verwijtpartij te wachten staat.
Dan kijken we wel weer verder.
zaterdag 8 november 2008 om 09:43
Oef GL,ik maak er heel erg opuit dat je op tenen hebt lopen om eventuele escalaties te voorkomen.
En je op deze manier toch nog een zo normaal mogelijk contact onderhoudt.
Om maar geen scheve gezichten te veroorzaken.
Wat is hier in vredesnaam een alternatief.
Geen of radicaal alle contact laten voor wat het is nog maar dan zal daar wrsch. je zus en broers ook bij inzitten en heb je iedereen tegen je.
Ik weet niet hoe zij erin staan als je hen uitlegd hoe jij je jeugd hebt beleefd en dat jij dat anders ervaren hebt dan je zus/broers.
Denk je dat ze dat zal inzien/kan begrijpen hoe jij je voelt onder dat alles en dat zij al uit huis was en jij de zondebok was van je moeders manieren?
Of zal ze het opnemen voor je moeder en zeggen zo ze al ook aangaf> was het zo erg dan?
Ben jij bereid om te incasseren dat er eventueel een wig ontstaan zal tussen jullie allemaal en je moeder in feite de oorzaak is maar zij dat anders zullen zien of het afdoen met idd. ze deed haar best?En jij mss. 'overdrijft' in haar ogen?
En je op deze manier toch nog een zo normaal mogelijk contact onderhoudt.
Om maar geen scheve gezichten te veroorzaken.
Wat is hier in vredesnaam een alternatief.
Geen of radicaal alle contact laten voor wat het is nog maar dan zal daar wrsch. je zus en broers ook bij inzitten en heb je iedereen tegen je.
Ik weet niet hoe zij erin staan als je hen uitlegd hoe jij je jeugd hebt beleefd en dat jij dat anders ervaren hebt dan je zus/broers.
Denk je dat ze dat zal inzien/kan begrijpen hoe jij je voelt onder dat alles en dat zij al uit huis was en jij de zondebok was van je moeders manieren?
Of zal ze het opnemen voor je moeder en zeggen zo ze al ook aangaf> was het zo erg dan?
Ben jij bereid om te incasseren dat er eventueel een wig ontstaan zal tussen jullie allemaal en je moeder in feite de oorzaak is maar zij dat anders zullen zien of het afdoen met idd. ze deed haar best?En jij mss. 'overdrijft' in haar ogen?
zaterdag 8 november 2008 om 10:11
Als ik er even aan terug denk hoe ik er deze week aan toe was zou het best kunnen dat mijn zus denkt dat ik gewoon een beetje labiel ben en dat het wel weer over gaat. Ik ben anders ook niet zo, dus ze snapt ws gewoon niet dat ik er opeens niet meer tegen kan terwijl ik al jaren zelf roep dat moeder nu eenmaal zo is en dat ze niet beter weet.
Maar ik loop inderdaad al jaren op mijn tenen. Om de verstandhouding maar op een zodanig vlak te houden dat het lijkt alsof er niks aan de hand is (en nooit aan de hand is geweest).
Ik weet niet, en kan ook niet inschatten, hoe mijn broer(s) reageren als ze te horen krijgen hoe ik me voel,ik ben de jongste, dus zij waren het huis al uit toen de meeste dingen gebeurd zijn. Als ze me begrijpen en geloven(!) zou ik dat erg fijn vinden.
Met mijn oudste broer heb ik me nooit echt close gevoeld. Met de jongste wel, en er is een reële kans dat hij en zijn vrouw me misschien wel begrijpen. Het is wellicht een goed idee om daar deze week eens langs te gaan en te vertellen wat er allemaal met me aan de hand is.
Als er een wig zou onstaan is dat erg jammer, maar ik neem mijn eigen gevoel en verdriet vanaf nu serieus en en ik ga en kan niet meer doen alsof er niks aan de hand is. Dat kan ik gewoon niet meer opbrengen.
Het is namlijk allemaal echt gebeurd en het was erg. Daar kan niemand me van af brengen.
Maar ik loop inderdaad al jaren op mijn tenen. Om de verstandhouding maar op een zodanig vlak te houden dat het lijkt alsof er niks aan de hand is (en nooit aan de hand is geweest).
Ik weet niet, en kan ook niet inschatten, hoe mijn broer(s) reageren als ze te horen krijgen hoe ik me voel,ik ben de jongste, dus zij waren het huis al uit toen de meeste dingen gebeurd zijn. Als ze me begrijpen en geloven(!) zou ik dat erg fijn vinden.
Met mijn oudste broer heb ik me nooit echt close gevoeld. Met de jongste wel, en er is een reële kans dat hij en zijn vrouw me misschien wel begrijpen. Het is wellicht een goed idee om daar deze week eens langs te gaan en te vertellen wat er allemaal met me aan de hand is.
Als er een wig zou onstaan is dat erg jammer, maar ik neem mijn eigen gevoel en verdriet vanaf nu serieus en en ik ga en kan niet meer doen alsof er niks aan de hand is. Dat kan ik gewoon niet meer opbrengen.
Het is namlijk allemaal echt gebeurd en het was erg. Daar kan niemand me van af brengen.
zaterdag 8 november 2008 om 11:15
Lijkt me een goed plan GL,gewoon je verhaal doen bij je ene broer en wellicht zal hij je steunen.
Vwb. je zus en andere broer dat is aan hun hoe zij jou verhaal oppakken.Het dus wel degelijk gebeurd is en zij al uit huis waren en niet het exacte ervan weten wta er allemaal gebeurd is mbt. jou.
En op je tenen lopen houd een keer op.
Vwb. je zus en andere broer dat is aan hun hoe zij jou verhaal oppakken.Het dus wel degelijk gebeurd is en zij al uit huis waren en niet het exacte ervan weten wta er allemaal gebeurd is mbt. jou.
En op je tenen lopen houd een keer op.
