Relaties
alle pijlers
baby nr 2?
vrijdag 7 november 2008 om 14:36
We lagen 's avonds in bed te praten over zijn scheiding. Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Ik heb heel erg gehuild. Mijn kinderwens was zo sterk! Mijn verliefdheid ook, maar als ik een keuze moest maken zou ik voor mijn kinderwens kiezen en niet voor hem. Hij zei dat het een momentopname was. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit. Ik heb hem gezegd dat ik mijn kinderwens niet voor hem op wil geven. Voordat dit gebeurde was ik daar al duidelijk over geweest. Misschien een beetje vroeg, maar ik was de dertig gepasseerd en wilde geen risico nemen.
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
vrijdag 7 november 2008 om 15:32
Heb ik jullie zo het idee gegeven dat ik me er als een pittbull in vast heb gebeten? Natuurlijk, ik kan mijn verlangen niet onderdrukken, maar weet heel goed dat ik van hem niet kan verwachten dat hij weet hoe rammelende eierstokken voelen.
Ik ben dolgelukkig met mijn kindje. Ik vind het zo moeilijk te dealen hoe hij met me omgaat in deze! Ik laat hem echt in zijn waarde, mensen in mijn omgeving beweren dat ook. Voor mijn gevoel zit hij nog steeds vast in het verwerken van zijn scheiding, heeft hij nooit 100% voor mij durven kiezen, hij voelt zich nog steeds niet thuis in ons huis.
Ik vind dat ik van hem mag verwachten op een normale manier met mij te praten. Dit is een heftig onderwerp, maar bij simpelere dingen gaat het net zo. Ik ervaar zijn manier van reageren niet typerend voor dit onderwerp.En, stapje verder, als ik dan mijn wens moet opgeven: HOE GA IK DAT IN GODSNAAM TREKKEN????? IK VERSCHEUR VAN BINNEN!!!!
Ik ben dolgelukkig met mijn kindje. Ik vind het zo moeilijk te dealen hoe hij met me omgaat in deze! Ik laat hem echt in zijn waarde, mensen in mijn omgeving beweren dat ook. Voor mijn gevoel zit hij nog steeds vast in het verwerken van zijn scheiding, heeft hij nooit 100% voor mij durven kiezen, hij voelt zich nog steeds niet thuis in ons huis.
Ik vind dat ik van hem mag verwachten op een normale manier met mij te praten. Dit is een heftig onderwerp, maar bij simpelere dingen gaat het net zo. Ik ervaar zijn manier van reageren niet typerend voor dit onderwerp.En, stapje verder, als ik dan mijn wens moet opgeven: HOE GA IK DAT IN GODSNAAM TREKKEN????? IK VERSCHEUR VAN BINNEN!!!!
vrijdag 7 november 2008 om 15:35
Je zegt dat je 37 bent, maar je lijkt wel een drammende kleuter.
Wees blij dat je die kleine hebt en geniet daar eens volop van.
Denk je nou echt dat je gelukkiger wordt als je straks een 2e hebt en manlief gooit er weer eens uit dat die 2e er alleen maar is omdat jij zo loopt te drammen?
Lijkt mij niet.
Wees blij dat je die kleine hebt en geniet daar eens volop van.
Denk je nou echt dat je gelukkiger wordt als je straks een 2e hebt en manlief gooit er weer eens uit dat die 2e er alleen maar is omdat jij zo loopt te drammen?
Lijkt mij niet.
vrijdag 7 november 2008 om 15:36
vrijdag 7 november 2008 om 15:38
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:32:
Voor mijn gevoel zit hij nog steeds vast in het verwerken van zijn scheiding, heeft hij nooit 100% voor mij durven kiezen, hij voelt zich nog steeds niet thuis in ons huis.In dat geval had hij dáár eerst aan moeten werken, ipv jou je "zin te geven" en je zwanger te maken. Dat hij nu geen tweede wil, is in dit licht bezien dan ook heel erg logisch m.i.
Voor mijn gevoel zit hij nog steeds vast in het verwerken van zijn scheiding, heeft hij nooit 100% voor mij durven kiezen, hij voelt zich nog steeds niet thuis in ons huis.In dat geval had hij dáár eerst aan moeten werken, ipv jou je "zin te geven" en je zwanger te maken. Dat hij nu geen tweede wil, is in dit licht bezien dan ook heel erg logisch m.i.
vrijdag 7 november 2008 om 15:40
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:32:
Natuurlijk, ik kan mijn verlangen niet onderdrukken, maar weet heel goed dat ik van hem niet kan verwachten dat hij weet hoe rammelende eierstokken voelenNiet elke vrouw lijdt aan 'n rammelende eierstokpsychose, dus het is puur hormonaal, je hormonen maken je dusdanig gek dat je niet meer normaal kunt functioneren en als 'n kleuter je zin door dramt. Wellicht kun je er wel iets voor slikken om dat te neutraliseren? Als het door hormonen veroorzaakt wordt is het slikken van andere hormonen misschien wel de oplossing.
Natuurlijk, ik kan mijn verlangen niet onderdrukken, maar weet heel goed dat ik van hem niet kan verwachten dat hij weet hoe rammelende eierstokken voelenNiet elke vrouw lijdt aan 'n rammelende eierstokpsychose, dus het is puur hormonaal, je hormonen maken je dusdanig gek dat je niet meer normaal kunt functioneren en als 'n kleuter je zin door dramt. Wellicht kun je er wel iets voor slikken om dat te neutraliseren? Als het door hormonen veroorzaakt wordt is het slikken van andere hormonen misschien wel de oplossing.
vrijdag 7 november 2008 om 15:48
vrijdag 7 november 2008 om 15:49
Ik geniet volop van mijn kind. Het verlangen van een 2e hindert dat niet.
We hebben allebei een rugzak vol. Hij heeft een heftige scheiding achter de rug, heeft het moeilijk gevonden voor zijn eigen geluk te kiezen. De liefde is er echt wel, maar oude emoties ook.
Ik ben geen drammende kleuter. Dit is hoe het is. Ik wil graag met beide benen op de grond blijven staan, vraag gewoon jullie je blik er op te werpen.
Ja, mijn hele lijf is er vol van. Heb altijd een groot gezin gewild. Dat gaat zeker niet lukken en dat is oké.
Ik heb met liefde zijn andere kinderen in mijn huis en hart verwelkomd.
Zoals sommige vrouwen met heel hun ziel voor een carrière kiezen, heb ik gekozen voor het moederschap, dat is mijn ding.
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
We hebben allebei een rugzak vol. Hij heeft een heftige scheiding achter de rug, heeft het moeilijk gevonden voor zijn eigen geluk te kiezen. De liefde is er echt wel, maar oude emoties ook.
Ik ben geen drammende kleuter. Dit is hoe het is. Ik wil graag met beide benen op de grond blijven staan, vraag gewoon jullie je blik er op te werpen.
Ja, mijn hele lijf is er vol van. Heb altijd een groot gezin gewild. Dat gaat zeker niet lukken en dat is oké.
Ik heb met liefde zijn andere kinderen in mijn huis en hart verwelkomd.
Zoals sommige vrouwen met heel hun ziel voor een carrière kiezen, heb ik gekozen voor het moederschap, dat is mijn ding.
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
vrijdag 7 november 2008 om 15:55
Je relatie is er niet naar om nog een kindje erbij te hebben. Ik begrijp dat je liever vandaag dan morgen zwanger bent (ivm je leeftijd is het beter niet te lang te wachten) maar ik vind dat je man je manipuleert.
Het lijkt wel of hij je een worst voorhoudt door te zeggen dat hij wel een kindje wil maar dan moet je wel liever voor hem zijn, althans, zo komt het op mij over. Met iemand met zo'n houding kun je beter niet nóg een kindje krijgen.
Het lijkt wel of hij je een worst voorhoudt door te zeggen dat hij wel een kindje wil maar dan moet je wel liever voor hem zijn, althans, zo komt het op mij over. Met iemand met zo'n houding kun je beter niet nóg een kindje krijgen.
Poep, wie heeft jou gescheten?
vrijdag 7 november 2008 om 15:55
vrijdag 7 november 2008 om 15:58
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:49:
Ik ben geen drammende kleuter.
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
Je gedraagt je wel als een drammende kleuter. Een vrouw van achterin de 30 moet beter weten dan zo doorzeuren als een man aangeeft echt geen kinderen meer te willen.
Je hebt 2 opties:
1. Je accepteert zijn nee en jullie blijven bij elkaar.
2. Je wilt meer kinderen en gaat op zoek naar iemand die ze wel wil.
Bij optie 2 komt dan precies zijn vrees uit dat hij jullie kind ook niet veel meer te zien krijgt. Ik heb medelijden met die man.
Ik ben geen drammende kleuter.
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
Je gedraagt je wel als een drammende kleuter. Een vrouw van achterin de 30 moet beter weten dan zo doorzeuren als een man aangeeft echt geen kinderen meer te willen.
Je hebt 2 opties:
1. Je accepteert zijn nee en jullie blijven bij elkaar.
2. Je wilt meer kinderen en gaat op zoek naar iemand die ze wel wil.
Bij optie 2 komt dan precies zijn vrees uit dat hij jullie kind ook niet veel meer te zien krijgt. Ik heb medelijden met die man.
vrijdag 7 november 2008 om 15:59
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:32:
Ik vind dat ik van hem mag verwachten op een normale manier met mij te praten. Dit is een heftig onderwerp, maar bij simpelere dingen gaat het net zo. Ik ervaar zijn manier van reageren niet typerend voor dit onderwerp.En, stapje verder, als ik dan mijn wens moet opgeven: HOE GA IK DAT IN GODSNAAM TREKKEN????? IK VERSCHEUR VAN BINNEN!!!!
Als het bij simpelere dingen net zo gaat dan is hij zo meid, anders niet. Je zult hem moeten accepteren zoals hij is. Dit is zijn manier van communiceren en dat ga je niet veranderen als hij daar zelf de noodzaak niet van inziet.
Je kunt duidelijkheid van hem vragen. Een definitieve uitspraak misschien zelfs wel. Als hij niet wil dan wil hij niet. Het gaat niet om een reisje naar de Donau maar om een kind en volgens mij is het heel duidelijk al in zijn manier van doen maar jij wil het misschien nóg duidelijker hebben.
Én jij moet af van dat ene moment toen in die supermarkt toen hij in een vlaag van verstandsverbijstering heeft gezegd dat hij 'misschien' toch wel wilde gaan voor een tweede kind. Daar klamp jij je nu aan vast als een eendemossel. Dat moet je niet doen want het is duidelijk niet echt wat hij wil, hij is dom geweest om zo'n uitspraak te doen, hij wilde je blij maken maar maakte je blij met een dooie mus blijkt nu.
McQueen, je kunt alleen voor jezelf keuzes maken, niet voor je man, ook al zou je dat nog zo graag willen. Ik denk dat je je - als je deze relatie wil behouden - neer zult moeten leggen bij het feit dat je één kind samen zult hebben.
Ik vind dat ik van hem mag verwachten op een normale manier met mij te praten. Dit is een heftig onderwerp, maar bij simpelere dingen gaat het net zo. Ik ervaar zijn manier van reageren niet typerend voor dit onderwerp.En, stapje verder, als ik dan mijn wens moet opgeven: HOE GA IK DAT IN GODSNAAM TREKKEN????? IK VERSCHEUR VAN BINNEN!!!!
Als het bij simpelere dingen net zo gaat dan is hij zo meid, anders niet. Je zult hem moeten accepteren zoals hij is. Dit is zijn manier van communiceren en dat ga je niet veranderen als hij daar zelf de noodzaak niet van inziet.
Je kunt duidelijkheid van hem vragen. Een definitieve uitspraak misschien zelfs wel. Als hij niet wil dan wil hij niet. Het gaat niet om een reisje naar de Donau maar om een kind en volgens mij is het heel duidelijk al in zijn manier van doen maar jij wil het misschien nóg duidelijker hebben.
Én jij moet af van dat ene moment toen in die supermarkt toen hij in een vlaag van verstandsverbijstering heeft gezegd dat hij 'misschien' toch wel wilde gaan voor een tweede kind. Daar klamp jij je nu aan vast als een eendemossel. Dat moet je niet doen want het is duidelijk niet echt wat hij wil, hij is dom geweest om zo'n uitspraak te doen, hij wilde je blij maken maar maakte je blij met een dooie mus blijkt nu.
McQueen, je kunt alleen voor jezelf keuzes maken, niet voor je man, ook al zou je dat nog zo graag willen. Ik denk dat je je - als je deze relatie wil behouden - neer zult moeten leggen bij het feit dat je één kind samen zult hebben.
vrijdag 7 november 2008 om 16:02
vrijdag 7 november 2008 om 16:02
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:49:
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
Hij heeft toch al een kind met jou terwijl hij dat diep van binnen eigenlijk helemaal niet wilde.
Daarnaast is een kind geen kunstkerstboom waarvan je kunt zeggen "hij wil het niet, maar moet er mee meer leren leven".
Het is vaak al moeilijk genoeg om een kind op te voeden als je er beiden wel achter staat, laat staan als er 1 is die zich ahw gedwongen voelt, maar eigenlijk niet wilde.
Daarnaast klinkt jullie relatie niet echt stabiel, dus alleen al om die reden lijkt het geen goed idee nog een kind erbij te laten komen.
En waarom hij niet wil?? Hij vindt het misschien wel mooi geweest na 3 kinderen of wat de reden ook is: hij wil niet, net zo hard als jij wel wilt.
Zijn gevoel zegt NEE en jouw gevoel zegt JA; als je denkt dat je hem met argumenten kunt overhalen, kan ik je nu al vertellen dat je dat niet gaat lukken.
En ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf blijft voeden. Dat gelul verhaal over rammelende eierstokken wordt op dit forum continu gebruikt om maar aan te geven dat het iets is dat "MOET" en niet te negeren is. Je bent er altijd nog zelf bij om wel of niet toe te geven aan een bepaalde drang.
Jullie bekijken bijna alles vanuit zijn kant: hij wil het niet dus het komt er niet en daar moet ik mee leren leven. Waarom niet: zij wil het wel dus het komt er wel en daar moet hij mee leren leven? Dat laatste ligt wat lastiger, dat begrijp ik heus wel, maar is moeilijk te verteren. Kindervriend als hij is, alle kinderen zijn dol op hem en vice versa.
Hij heeft toch al een kind met jou terwijl hij dat diep van binnen eigenlijk helemaal niet wilde.
Daarnaast is een kind geen kunstkerstboom waarvan je kunt zeggen "hij wil het niet, maar moet er mee meer leren leven".
Het is vaak al moeilijk genoeg om een kind op te voeden als je er beiden wel achter staat, laat staan als er 1 is die zich ahw gedwongen voelt, maar eigenlijk niet wilde.
Daarnaast klinkt jullie relatie niet echt stabiel, dus alleen al om die reden lijkt het geen goed idee nog een kind erbij te laten komen.
En waarom hij niet wil?? Hij vindt het misschien wel mooi geweest na 3 kinderen of wat de reden ook is: hij wil niet, net zo hard als jij wel wilt.
Zijn gevoel zegt NEE en jouw gevoel zegt JA; als je denkt dat je hem met argumenten kunt overhalen, kan ik je nu al vertellen dat je dat niet gaat lukken.
En ik blijf erbij dat het iets is wat je zelf blijft voeden. Dat gelul verhaal over rammelende eierstokken wordt op dit forum continu gebruikt om maar aan te geven dat het iets is dat "MOET" en niet te negeren is. Je bent er altijd nog zelf bij om wel of niet toe te geven aan een bepaalde drang.
vrijdag 7 november 2008 om 16:05
Ik heb medelijden met de man. Ik zou horendol worden van het gezeur.
Bovendien heeft hij wel degelijk een compromis gesloten. Hij wilde geen kind, maar heeft dat toch gedaan -voor jou. Of het slap is zoals Elninjoo zegt, of dat het een opoffering uit liefde is, dat weet ik niet. Maar feit blijft dat je je zin hebt gekregen. Respectloos naar je man toe om weer te gaan zeuren vind ik. Bovendien mag je ook rekening houden met het feit dat hij al een kind heeft uit een eerdere relatie.
Je hebt de man waar je van houdt, en een kindje samen. Neem daar toch genoegen mee.
Bovendien heeft hij wel degelijk een compromis gesloten. Hij wilde geen kind, maar heeft dat toch gedaan -voor jou. Of het slap is zoals Elninjoo zegt, of dat het een opoffering uit liefde is, dat weet ik niet. Maar feit blijft dat je je zin hebt gekregen. Respectloos naar je man toe om weer te gaan zeuren vind ik. Bovendien mag je ook rekening houden met het feit dat hij al een kind heeft uit een eerdere relatie.
Je hebt de man waar je van houdt, en een kindje samen. Neem daar toch genoegen mee.
vrijdag 7 november 2008 om 16:06
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 15:51:
[...]
WAAROM NIET?
Meisje toch....wat een verdriet voor je. Je arme moederhart. Ik zou wel door het scherm willen springen om je tegen me aan te drukken. En dan krijg je ook nog zulke pittige reacties te verstouwen en zelfs te horen dat je tegenhormonen zou moeten krijgen. Wat een idiote opmerking.
Natuurlijk zit je er even helemaal doorheen en wordt je verscheurd, echt, dat snap ik zo goed. Het rottige van het leven is dat je het werkelijk niet altijd zelf voor het kiezen hebt. Soms moet je keuzes maken die heel zwaar zijn en die grote gevolgen hebben voor de rest van je leven.
Je hoeft niet nú op dit moment te beslissen over de toekomst, doe even kalm aan en praat er over door. Ook met je man. Vraag hem er maximaal een uur met je over te praten op een moment dat jullie even niks anders aan je hoofd hebben. Kalm praten met elkaar en vooral luisteren. Jullie houden van elkaar. Kijk of je kunt zorgen dat jullie hier sámen doorheen kunnen komen. Vraag hem ook heel duidelijk je te steunen en vertel hem wat je van hem nodig hebt. Niet er vanuit gaan dat hij dat wel begrijpt.
Maar uiteindelijk is er weinig keuze als jij per se nog een kind wil en hij niet. Dan zal jullie relatie dit waarschijnlijk niet overleven.
[...]
WAAROM NIET?
Meisje toch....wat een verdriet voor je. Je arme moederhart. Ik zou wel door het scherm willen springen om je tegen me aan te drukken. En dan krijg je ook nog zulke pittige reacties te verstouwen en zelfs te horen dat je tegenhormonen zou moeten krijgen. Wat een idiote opmerking.
Natuurlijk zit je er even helemaal doorheen en wordt je verscheurd, echt, dat snap ik zo goed. Het rottige van het leven is dat je het werkelijk niet altijd zelf voor het kiezen hebt. Soms moet je keuzes maken die heel zwaar zijn en die grote gevolgen hebben voor de rest van je leven.
Je hoeft niet nú op dit moment te beslissen over de toekomst, doe even kalm aan en praat er over door. Ook met je man. Vraag hem er maximaal een uur met je over te praten op een moment dat jullie even niks anders aan je hoofd hebben. Kalm praten met elkaar en vooral luisteren. Jullie houden van elkaar. Kijk of je kunt zorgen dat jullie hier sámen doorheen kunnen komen. Vraag hem ook heel duidelijk je te steunen en vertel hem wat je van hem nodig hebt. Niet er vanuit gaan dat hij dat wel begrijpt.
Maar uiteindelijk is er weinig keuze als jij per se nog een kind wil en hij niet. Dan zal jullie relatie dit waarschijnlijk niet overleven.
vrijdag 7 november 2008 om 16:08
quote:elninjoo schreef op 07 november 2008 @ 16:02:
[...]
Zou beter wél toegepast kunnen worden, die rammelende eierstokken klinken net als 'n serieuze drugsverslaving.Hou toch eens op met meepraten over dingen waar je geen verstand van hebt Elninjoo. Jij wil geen kinderen en mensen die dat wel willen en die er problemen mee hebben die serveer jij steevast af als sukkels en types die maar een spuitje van het een of ander moeten krijgen. Het wordt saai dat verhaal van je.
[...]
Zou beter wél toegepast kunnen worden, die rammelende eierstokken klinken net als 'n serieuze drugsverslaving.Hou toch eens op met meepraten over dingen waar je geen verstand van hebt Elninjoo. Jij wil geen kinderen en mensen die dat wel willen en die er problemen mee hebben die serveer jij steevast af als sukkels en types die maar een spuitje van het een of ander moeten krijgen. Het wordt saai dat verhaal van je.
