Relaties
alle pijlers
baby nr 2?
vrijdag 7 november 2008 om 14:36
We lagen 's avonds in bed te praten over zijn scheiding. Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Ik heb heel erg gehuild. Mijn kinderwens was zo sterk! Mijn verliefdheid ook, maar als ik een keuze moest maken zou ik voor mijn kinderwens kiezen en niet voor hem. Hij zei dat het een momentopname was. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit. Ik heb hem gezegd dat ik mijn kinderwens niet voor hem op wil geven. Voordat dit gebeurde was ik daar al duidelijk over geweest. Misschien een beetje vroeg, maar ik was de dertig gepasseerd en wilde geen risico nemen.
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
vrijdag 7 november 2008 om 16:36
quote:louise1 schreef op 07 november 2008 @ 16:31:
[...]
Chical\; jawel hoor, ik vind dat hij ook respectloos omspringt met haar gevoelens.Gelukkig maar Louise want ik vind dat het grootste probleem hier hoor, de houding van haar man en niet de wens van MCQueen of hoe zij ermee omgaat. (waar niks drammerigs of kleuterigs aan is, alleen maar heel begrijpelijk)
[...]
Chical\; jawel hoor, ik vind dat hij ook respectloos omspringt met haar gevoelens.Gelukkig maar Louise want ik vind dat het grootste probleem hier hoor, de houding van haar man en niet de wens van MCQueen of hoe zij ermee omgaat. (waar niks drammerigs of kleuterigs aan is, alleen maar heel begrijpelijk)
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 16:37
quote:Chica34 schreef op 07 november 2008 @ 16:34:
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Als ik de eerste paar regels van McQueen lees zie ik toch duidelijk dat hij vanuit de grond van zijn hart geen kinderen meer wilde, en dat hij dat ook duidelijk gezegd heeft. Dat hij daarop teruggekomen is is echt alleen maar omdat zij ze wel wilde neem ik aan.
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Als ik de eerste paar regels van McQueen lees zie ik toch duidelijk dat hij vanuit de grond van zijn hart geen kinderen meer wilde, en dat hij dat ook duidelijk gezegd heeft. Dat hij daarop teruggekomen is is echt alleen maar omdat zij ze wel wilde neem ik aan.
vrijdag 7 november 2008 om 16:38
quote:Digitalis schreef op 07 november 2008 @ 16:31:
Haha Leo welnee, jij bent geen weekdier. Je bent gewoon begaan. Kom nou.
Ik vind haar man ook wel wat slap, maar je weet niet hoe manipulatief en zeurderig TO is geweest natuurlijk. En soms zeg je iets, enthousiast gemaakt, vergeet je even wat je echte gevoel is, en dan fluister je kennelijk in de supermarkt dat je het wel ziet zitten.
Ja maar engel, we weten ook niet hoe slappig de man is geweest. Dat is het lullige altijd hier, je moet het doen met een paar regels tekst en één kant van het verhaal.
Ik gaf ook al aan dat ik denk dat McQueen de uitspraak in de supermarkt moet zien als een manier om de relatie weer op de rails te krijgen, een plotsklaps gevoel wat hem overviel en waar McQueen nu al haar hoop op heeft gezet.
Maar pijn, echt pijn doet zeer, hoe ver die pijn ook van jou of mij afstaat.
Wat kunnen wij McQueen aanraden, buiten 'ophouden met zeuren want het is zoals het is!' ?
Relatietherapie? Gesprekstips? Ervaringsdeskundigen die een woordje meespreken? Schouders om op uit te huilen? Nog wat meer schoppen onder de kont ( )?
Dat houdt mij dan nu bezig zeg maar......
Haha Leo welnee, jij bent geen weekdier. Je bent gewoon begaan. Kom nou.
Ik vind haar man ook wel wat slap, maar je weet niet hoe manipulatief en zeurderig TO is geweest natuurlijk. En soms zeg je iets, enthousiast gemaakt, vergeet je even wat je echte gevoel is, en dan fluister je kennelijk in de supermarkt dat je het wel ziet zitten.
Ja maar engel, we weten ook niet hoe slappig de man is geweest. Dat is het lullige altijd hier, je moet het doen met een paar regels tekst en één kant van het verhaal.
Ik gaf ook al aan dat ik denk dat McQueen de uitspraak in de supermarkt moet zien als een manier om de relatie weer op de rails te krijgen, een plotsklaps gevoel wat hem overviel en waar McQueen nu al haar hoop op heeft gezet.
Maar pijn, echt pijn doet zeer, hoe ver die pijn ook van jou of mij afstaat.
Wat kunnen wij McQueen aanraden, buiten 'ophouden met zeuren want het is zoals het is!' ?
Relatietherapie? Gesprekstips? Ervaringsdeskundigen die een woordje meespreken? Schouders om op uit te huilen? Nog wat meer schoppen onder de kont ( )?
Dat houdt mij dan nu bezig zeg maar......
vrijdag 7 november 2008 om 16:42
McQueen, ik herken je gevoel, alleen is mijn man (in tegenstelling tot de jouwe) wél duidelijk geweest. Ik wil namelijk heel graag een derde kindje, mijn man wil dat niet. Dat doet pijn, daar heb ik verdriet van, maar ik leg me daarbij neer, want voor een kind moet je sámen kiezen.
Verder ben ik ook van mening dat je van je man duidelijkheid mag verwachten en niet het heen en weer slingeren tussen wel-niet-wel-niet.
Verder ben ik ook van mening dat je van je man duidelijkheid mag verwachten en niet het heen en weer slingeren tussen wel-niet-wel-niet.
vrijdag 7 november 2008 om 16:43
quote:Chica34 schreef op 07 november 2008 @ 16:34:
[...]
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Niet dat domme gedoe waar hij nu mee bezig is, door haar continue aan het lijntje te houden. Hij zegt dan weer het ene en dan weer het andere. Dan is het toch niet zo raar dat Mc Queen daarvan in de war raakt.
Zoals jullie het nu omschrijven is het alsof McQueen, god op haar blote knietjes mag bedanken dat mijnheer de koning het toch heeft toegestaan om haar een kind te laten krijgen. Het moet niet gekker worden nu hoor.
En kun jij je niet voorstellen dat voor het gevoel van de man van McQueen zijn ergste nachtmerrie lijkt uit te komen? Zijn vrouw wil kinderen en hij geeft toe. Maar ze blijft maar doorgaan over kinderen en in een zwak moment flapt hij eruit dat hij er misschien nog wel 1 wil, omdat hij bang is haar kwijt te raken. Met als gevolg dat hij ook dit kind niet vaak meer zal zien. Net de reden waarom hij al niet aan nr. 1 had willen beginnen.
Ik kan me de stress van McQueen-man best voorstellen. Dus het gaat wat ver om hem hier direct neer te zetten als respectloos en ongevoelig.
Een goed gesprek en duidelijkheid geven over beide standpunten lijkt me heel erg wijs. Alhoewel ik vrees dat McQueen geen genoegen gaat nemen met een volmondig nee van zijn kant. Dat heeft ze de eerste keer ook niet gedaan.
[...]
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Niet dat domme gedoe waar hij nu mee bezig is, door haar continue aan het lijntje te houden. Hij zegt dan weer het ene en dan weer het andere. Dan is het toch niet zo raar dat Mc Queen daarvan in de war raakt.
Zoals jullie het nu omschrijven is het alsof McQueen, god op haar blote knietjes mag bedanken dat mijnheer de koning het toch heeft toegestaan om haar een kind te laten krijgen. Het moet niet gekker worden nu hoor.
En kun jij je niet voorstellen dat voor het gevoel van de man van McQueen zijn ergste nachtmerrie lijkt uit te komen? Zijn vrouw wil kinderen en hij geeft toe. Maar ze blijft maar doorgaan over kinderen en in een zwak moment flapt hij eruit dat hij er misschien nog wel 1 wil, omdat hij bang is haar kwijt te raken. Met als gevolg dat hij ook dit kind niet vaak meer zal zien. Net de reden waarom hij al niet aan nr. 1 had willen beginnen.
Ik kan me de stress van McQueen-man best voorstellen. Dus het gaat wat ver om hem hier direct neer te zetten als respectloos en ongevoelig.
Een goed gesprek en duidelijkheid geven over beide standpunten lijkt me heel erg wijs. Alhoewel ik vrees dat McQueen geen genoegen gaat nemen met een volmondig nee van zijn kant. Dat heeft ze de eerste keer ook niet gedaan.
vrijdag 7 november 2008 om 16:45
quote:Capibara schreef op 07 november 2008 @ 16:37:
[...]
Als ik de eerste paar regels van McQueen lees zie ik toch duidelijk dat hij vanuit de grond van zijn hart geen kinderen meer wilde, en dat hij dat ook duidelijk gezegd heeft. Dat hij daarop teruggekomen is is echt alleen maar omdat zij ze wel wilde neem ik aan.
Nou ik ben blij dat jij zo goed door het forum heen kan kijken maar het gaat erom dat HIJ dat moet zeggen. HIJ moet communiceren op een open en duidelijke manier. HIJ moet volwassen worden en respect gaan krijgen voor MCQueen haar gevoelens. Erkennen dat het diepe en zware gevoelens zijn die niet zomaar weg gaan. En dat moet HIJ zeggen. Niet jij en zeker niet op deze manier, dat doet alleen maar nog meer pijn bij McQueen en schiet je niks mee op.
McQueen weet zelf ook allang al dat er een kans bestaat dat er nooit een tweede komt maar ze wil duidelijkheid. En ze wil daar haar gevoelens ook serieus genomen worden en dat er naar haar geluisterd wordt.
Zo en dat zie ik dan toch maar even mooi door het forum heen
[...]
Als ik de eerste paar regels van McQueen lees zie ik toch duidelijk dat hij vanuit de grond van zijn hart geen kinderen meer wilde, en dat hij dat ook duidelijk gezegd heeft. Dat hij daarop teruggekomen is is echt alleen maar omdat zij ze wel wilde neem ik aan.
Nou ik ben blij dat jij zo goed door het forum heen kan kijken maar het gaat erom dat HIJ dat moet zeggen. HIJ moet communiceren op een open en duidelijke manier. HIJ moet volwassen worden en respect gaan krijgen voor MCQueen haar gevoelens. Erkennen dat het diepe en zware gevoelens zijn die niet zomaar weg gaan. En dat moet HIJ zeggen. Niet jij en zeker niet op deze manier, dat doet alleen maar nog meer pijn bij McQueen en schiet je niks mee op.
McQueen weet zelf ook allang al dat er een kans bestaat dat er nooit een tweede komt maar ze wil duidelijkheid. En ze wil daar haar gevoelens ook serieus genomen worden en dat er naar haar geluisterd wordt.
Zo en dat zie ik dan toch maar even mooi door het forum heen
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 16:49
Dat ben ik met je eens Pinksterbloem, al denk ik dat ik McQueen wel snap op zich. Duidelijkheid boven alles in dit soort zaken en die pertinente duidelijkheid is er niet. Het komt op mij over als twee mensen die veel van elkaar houden maar er staat een grote roze olifant in de kamer die McQueen graag bespreekbaar zou maken en waar Mr McQueen het liefst nooit meer iets mee te schaften zou hebben.
Hij zal moeten zeggen waar het op staat en daar zal McQueen haar keuze op moeten maken. Dus als hij zegt nee, voor mij is het kinderboek dicht dan is de keuze blijven en de zekerheid van niet een tweede kind of weggaan en dan misschien (want ook dat weet je niet zeker) wel een tweede kind. Meer smaken zijn er denk ik niet te bedenken en mijn god, wat moet dat veel pijn doen als je daar voor staat.
Hij zal moeten zeggen waar het op staat en daar zal McQueen haar keuze op moeten maken. Dus als hij zegt nee, voor mij is het kinderboek dicht dan is de keuze blijven en de zekerheid van niet een tweede kind of weggaan en dan misschien (want ook dat weet je niet zeker) wel een tweede kind. Meer smaken zijn er denk ik niet te bedenken en mijn god, wat moet dat veel pijn doen als je daar voor staat.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 07-11-2008 16:50
Reden: aanvullinkje
Reden: aanvullinkje
% gewijzigd
vrijdag 7 november 2008 om 16:49
quote:Pinksterbloempje schreef op 07 november 2008 @ 16:43:
[...]
En kun jij je niet voorstellen dat voor het gevoel van de man van McQueen zijn ergste nachtmerrie lijkt uit te komen? Zijn vrouw wil kinderen en hij geeft toe. Maar ze blijft maar doorgaan over kinderen en in een zwak moment flapt hij eruit dat hij er misschien nog wel 1 wil, omdat hij bang is haar kwijt te raken. Met als gevolg dat hij ook dit kind niet vaak meer zal zien. Net de reden waarom hij al niet aan nr. 1 had willen beginnen.
Ik kan me de stress van McQueen-man best voorstellen. Dus het gaat wat ver om hem hier direct neer te zetten als respectloos en ongevoelig.
Een goed gesprek en duidelijkheid geven over beide standpunten lijkt me heel erg wijs. Alhoewel ik vrees dat McQueen geen genoegen gaat nemen met een volmondig nee van zijn kant. Dat heeft ze de eerste keer ook niet gedaan.
Ergste nachtmerrie??? Nou ik denk dat als je zo over kinderen denkt dat het al zeer slap is dat je uberhaupt hebt toegegeven aan het eerste kind. Nee, ik denk dat je overdrijft. Ik denk dat hij bang is en misschien wel terecht bang, dat kan ik niet inschatten. En ik geloof inderdaad best dat zijn stress hoog is. Maar hij communiceert niet of nauwelijks en geeft alleen mixed signals af. Als je zo met iemand zijn diepste gevoelens omgaat vind ik je inderdaad redelijk egoistisch en onvolwassen bezig.
En tuurlijk zal het moeilijk worden voor McQueen als het ineens een volmondig nee wordt, maar dan is er wel voor eens en altijd duidelijkheid. Dan kan McQueen wellicht ook ergens hulp gaan zoeken om dit te verwerken. Tot op het moment dat manlief zich niet uitspreekt en zich verschuilt achter allerlei rotsmoesjes gaat McQueen zich alleen maar slechter voelen.
[...]
En kun jij je niet voorstellen dat voor het gevoel van de man van McQueen zijn ergste nachtmerrie lijkt uit te komen? Zijn vrouw wil kinderen en hij geeft toe. Maar ze blijft maar doorgaan over kinderen en in een zwak moment flapt hij eruit dat hij er misschien nog wel 1 wil, omdat hij bang is haar kwijt te raken. Met als gevolg dat hij ook dit kind niet vaak meer zal zien. Net de reden waarom hij al niet aan nr. 1 had willen beginnen.
Ik kan me de stress van McQueen-man best voorstellen. Dus het gaat wat ver om hem hier direct neer te zetten als respectloos en ongevoelig.
Een goed gesprek en duidelijkheid geven over beide standpunten lijkt me heel erg wijs. Alhoewel ik vrees dat McQueen geen genoegen gaat nemen met een volmondig nee van zijn kant. Dat heeft ze de eerste keer ook niet gedaan.
Ergste nachtmerrie??? Nou ik denk dat als je zo over kinderen denkt dat het al zeer slap is dat je uberhaupt hebt toegegeven aan het eerste kind. Nee, ik denk dat je overdrijft. Ik denk dat hij bang is en misschien wel terecht bang, dat kan ik niet inschatten. En ik geloof inderdaad best dat zijn stress hoog is. Maar hij communiceert niet of nauwelijks en geeft alleen mixed signals af. Als je zo met iemand zijn diepste gevoelens omgaat vind ik je inderdaad redelijk egoistisch en onvolwassen bezig.
En tuurlijk zal het moeilijk worden voor McQueen als het ineens een volmondig nee wordt, maar dan is er wel voor eens en altijd duidelijkheid. Dan kan McQueen wellicht ook ergens hulp gaan zoeken om dit te verwerken. Tot op het moment dat manlief zich niet uitspreekt en zich verschuilt achter allerlei rotsmoesjes gaat McQueen zich alleen maar slechter voelen.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 16:50
Hallo, ik kom ook even mijn mening geven alhoewel ik geen kinderen heb, en zelfs geen relatie, maar wie weet kan je er wat mee.
Het lijtk erop dat hij inderdaad geen kinderen meer wilt. Zoals al eerder is gezegd, misschien nog 1 maal een laatste gesprek, een echt gesprek dit keer, en hem vragen ja of nee (alhoewel het antwoord duidelijk lijkt). Asl zijn antwoord nee is dan zul je een beslissing moeten maken:
of te accepteert het, blijft bij hem, en je leeft verder met de man waarvan je houd en een mooi kind mee hebt.
of je accepteert het niet, gaat uit elkaar met alle gevolgen van dien, en hoop dat je iemand anders tegenkomt waarvan je net zoveel van houdt als je huidige partner en die nog wel kinderen met je wilt. In je achterhoofd zul je moeten beseffen dat de kans aanwezig is dat dat niet zal gebeuren, dat als je weggaat bij je huidge partner, jullie relatie opgeeft, maar niemand anders tegenkomt en alsnog geen meerdere kinderen zult hebben.
Is het het in dat geval waard? het opgeven van je huidige relatie, het verlaten van iemand waarvan je houdt en er niet zeker van zijn dat je iemand anders zult ontmoeten die jouw kinderwens in vervulling kan laten komen?
Het lijtk erop dat hij inderdaad geen kinderen meer wilt. Zoals al eerder is gezegd, misschien nog 1 maal een laatste gesprek, een echt gesprek dit keer, en hem vragen ja of nee (alhoewel het antwoord duidelijk lijkt). Asl zijn antwoord nee is dan zul je een beslissing moeten maken:
of te accepteert het, blijft bij hem, en je leeft verder met de man waarvan je houd en een mooi kind mee hebt.
of je accepteert het niet, gaat uit elkaar met alle gevolgen van dien, en hoop dat je iemand anders tegenkomt waarvan je net zoveel van houdt als je huidige partner en die nog wel kinderen met je wilt. In je achterhoofd zul je moeten beseffen dat de kans aanwezig is dat dat niet zal gebeuren, dat als je weggaat bij je huidge partner, jullie relatie opgeeft, maar niemand anders tegenkomt en alsnog geen meerdere kinderen zult hebben.
Is het het in dat geval waard? het opgeven van je huidige relatie, het verlaten van iemand waarvan je houdt en er niet zeker van zijn dat je iemand anders zult ontmoeten die jouw kinderwens in vervulling kan laten komen?
vrijdag 7 november 2008 om 16:55
quote:Chica34 schreef op 07 november 2008 @ 16:49:
[...]
Ergste nachtmerrie???
Je begrijpt me verkeerd. McQueenman vond het overduidelijk verschrikkkelijk dat hij de kinderen uit zijn eerste huwelijk niet veel meer ziet. Dat ook huwelijk 2 op een echtscheiding uit kan draaien, met weer die gevolgen voor zijn band met zijn kind, dat is zijn ergste nachtmerrie. Zie openingspost van TO maar.
"Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit".
[...]
Ergste nachtmerrie???
Je begrijpt me verkeerd. McQueenman vond het overduidelijk verschrikkkelijk dat hij de kinderen uit zijn eerste huwelijk niet veel meer ziet. Dat ook huwelijk 2 op een echtscheiding uit kan draaien, met weer die gevolgen voor zijn band met zijn kind, dat is zijn ergste nachtmerrie. Zie openingspost van TO maar.
"Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit".
vrijdag 7 november 2008 om 17:19
quote:Pinksterbloempje schreef op 07 november 2008 @ 16:55:
[...]
Tuurlijk is het een nachtmerrie als je gaat scheiden dat je je kinderen dan zo moet missen. Lijkt me echt vreselijk. En wellicht ligt hier inderdaad de kern van zijn angst. Dat hij zo onnoemelijk veel van zijn kinderen houdt dat het hem heel veel pijn doet dat hij ze nu moet missen en evt verdriet doet.
Als dat zijn angst is dan kan ik me dat heel goed voorstellen, maar dat weten we niet zeker. En als je zoveel van je kinderen kan houden dat scheiden en je kinderen niet meer zien, zoveel pijn doet, zie ik dat juist weer als iets heel positiefs. Hij is en kan dus ontzettend veel van kinderen houden, maar is bang dat hij wellicht weer gaat scheiden. Ik snap dan niet helemaal waarom hij toch voor nummer 1 heeft gekozen. Doet het dan met 1 kind minder pijn?
En daar komt bij dat je uberhaupt geen relatie moet aangaan als je nu al een grote kans ziet dat je gaat scheiden. Je mag daar bang voor zijn en erg alert op zijn, maar dat moet een reele angst zijn en volgens mij is die angst bij hem een beetje uit de hand gelopen.
Laat hem dan maar eens gaan werken aan die angst. Dat is zijn onwerkelijke manier van naar de wereld kijken. Ik vind in een dergelijke belangrijke ingrijpende beslissing dat beide partners er heel hard aan moeten werken om eerst hun reele angsten onder ogen te zien. Zijn ze reeel, zijn ze werkelijk, zijn ze onontkombaar, zijn ze omkeerbaar enz enz. Als dan blijkt dat dit zo is, zullen daar de consequenties uit moeten komen. Niet door op deze manier te gaan communiceren met elkaar en maar heel hard te roepen: sorry McQueen, dat zijn mijn angsten en je hebt pech dat ik die heb en daar heb je je maar bij neer te leggen. Nee zo werkt het niet. Beide, dus ook McQueen, zullen moeten onderzoeken hoe het komt dat ze zon grote wens voor een tweede heeft en wat er gebeurd als ze deze wens niet krijgt.
BEIDE moeten dus aan het werk en wat ik nu uit dit bericht lees is dat voornamelijk McQueen hier veel moeite, tijd en energie in stopt en vriend alleen maar zegt: sorry ik wil niet, oh ja toch wel, oh nee toch niet en niet eens uitlegt (wat hij wss niet eens goed kan) waarom dan wel. En dat vind ik niet eerlijk en respectloos.
[...]
Tuurlijk is het een nachtmerrie als je gaat scheiden dat je je kinderen dan zo moet missen. Lijkt me echt vreselijk. En wellicht ligt hier inderdaad de kern van zijn angst. Dat hij zo onnoemelijk veel van zijn kinderen houdt dat het hem heel veel pijn doet dat hij ze nu moet missen en evt verdriet doet.
Als dat zijn angst is dan kan ik me dat heel goed voorstellen, maar dat weten we niet zeker. En als je zoveel van je kinderen kan houden dat scheiden en je kinderen niet meer zien, zoveel pijn doet, zie ik dat juist weer als iets heel positiefs. Hij is en kan dus ontzettend veel van kinderen houden, maar is bang dat hij wellicht weer gaat scheiden. Ik snap dan niet helemaal waarom hij toch voor nummer 1 heeft gekozen. Doet het dan met 1 kind minder pijn?
En daar komt bij dat je uberhaupt geen relatie moet aangaan als je nu al een grote kans ziet dat je gaat scheiden. Je mag daar bang voor zijn en erg alert op zijn, maar dat moet een reele angst zijn en volgens mij is die angst bij hem een beetje uit de hand gelopen.
Laat hem dan maar eens gaan werken aan die angst. Dat is zijn onwerkelijke manier van naar de wereld kijken. Ik vind in een dergelijke belangrijke ingrijpende beslissing dat beide partners er heel hard aan moeten werken om eerst hun reele angsten onder ogen te zien. Zijn ze reeel, zijn ze werkelijk, zijn ze onontkombaar, zijn ze omkeerbaar enz enz. Als dan blijkt dat dit zo is, zullen daar de consequenties uit moeten komen. Niet door op deze manier te gaan communiceren met elkaar en maar heel hard te roepen: sorry McQueen, dat zijn mijn angsten en je hebt pech dat ik die heb en daar heb je je maar bij neer te leggen. Nee zo werkt het niet. Beide, dus ook McQueen, zullen moeten onderzoeken hoe het komt dat ze zon grote wens voor een tweede heeft en wat er gebeurd als ze deze wens niet krijgt.
BEIDE moeten dus aan het werk en wat ik nu uit dit bericht lees is dat voornamelijk McQueen hier veel moeite, tijd en energie in stopt en vriend alleen maar zegt: sorry ik wil niet, oh ja toch wel, oh nee toch niet en niet eens uitlegt (wat hij wss niet eens goed kan) waarom dan wel. En dat vind ik niet eerlijk en respectloos.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 17:21
quote:louise1 schreef op 07 november 2008 @ 16:57:
Als hij het eerste kindje niet wilde waarom vrijt hij dan zonder condoom?Omdat mannen (in elk geval deze) ruggegraatloze wezens zijn als het op voorbehoedsmiddelen aankomt. Hij had nadat ie voor zichzelf had besloten dat ie nooit meer kinderen wilde er gewoon 'n knoop in moeten laten leggen. Nu heeft ie in 'n geile bui één keer een condoom vergeten en het was gelijk prijs.
Als hij het eerste kindje niet wilde waarom vrijt hij dan zonder condoom?Omdat mannen (in elk geval deze) ruggegraatloze wezens zijn als het op voorbehoedsmiddelen aankomt. Hij had nadat ie voor zichzelf had besloten dat ie nooit meer kinderen wilde er gewoon 'n knoop in moeten laten leggen. Nu heeft ie in 'n geile bui één keer een condoom vergeten en het was gelijk prijs.
vrijdag 7 november 2008 om 17:22
Daar komt nog bij dat hem ook eens duidelijk verteld moet worden dat als dit eerste kind een goedhoudertje was dat dat zeker niet zo werkt en uiteindelijk tegen hem zal gaan werken.
Je neemt geen kind omdat je bang bent dat iemand anders dan weg gaat. Als hij zo gedacht heeft vind ik het helemaal egoistisch. Niet alleen voor Mc Queen maar ook nog eens voor het kind.
Je neemt geen kind omdat je bang bent dat iemand anders dan weg gaat. Als hij zo gedacht heeft vind ik het helemaal egoistisch. Niet alleen voor Mc Queen maar ook nog eens voor het kind.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 17:23
vrijdag 7 november 2008 om 18:02
2 dingen uit je openingspost
Je wilt duidelijkheid
Mij lijkt het verhaal duidelijk genoeg, hij wil niet maar om een of andere reden blijft hij je aan het lijntje houden
Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde?
Kun je dat ook omdraaien, "hij wil geen kind meer dus ik zet het ook van me af, uit echte liefde voor hem"
Je wilt duidelijkheid
Mij lijkt het verhaal duidelijk genoeg, hij wil niet maar om een of andere reden blijft hij je aan het lijntje houden
Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde?
Kun je dat ook omdraaien, "hij wil geen kind meer dus ik zet het ook van me af, uit echte liefde voor hem"
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 7 november 2008 om 18:21
quote:Digitalis schreef op 07 november 2008 @ 17:23:
Chica, waarom moet de man van McQueen uitleggen waarom hij geen kinderen wil, en hoeft McQueen niet uit te leggen dat zij wel kinderen wil? Het niet willen van kinderen heeft nog altijd rationele argumenten, het hebben van kinderen geen enkele.
Dat zeg ik ook. Beide moeten aan de bak en beide moeten alle goede redenen vertellen en beide moeten gaan praten.
Het hebben van kinderen kan trouwens ook rationele argumenten hebben en ik snap dat dit een heel moeilijk onderwerp en discussie is omdat het ook heel erg over gevoelens gaat. Des te meer reden om echt te gaan praten en naar elkaar te gaan luisteren en dingen te accepteren.
Chica, waarom moet de man van McQueen uitleggen waarom hij geen kinderen wil, en hoeft McQueen niet uit te leggen dat zij wel kinderen wil? Het niet willen van kinderen heeft nog altijd rationele argumenten, het hebben van kinderen geen enkele.
Dat zeg ik ook. Beide moeten aan de bak en beide moeten alle goede redenen vertellen en beide moeten gaan praten.
Het hebben van kinderen kan trouwens ook rationele argumenten hebben en ik snap dat dit een heel moeilijk onderwerp en discussie is omdat het ook heel erg over gevoelens gaat. Des te meer reden om echt te gaan praten en naar elkaar te gaan luisteren en dingen te accepteren.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 18:31
eleonora, chica34, louise1, maansa, royanne77 en rainz:
Dank je wel voor jullie reacties, de anderen ook hoor, maar met die van jullie kan ik wat en jullie praten echt niet allemaal 'met mijn straatje mee'. Dank jullie wel voor jullie begrip voor mijn verdriet.
Het is inderdaad lastig in een paar (al was mijn tekst lang) regels een situatie met de daarbij behorende gevoelens goed uiteen te zetten. Ik ben geen drammerige kleuter en heb de term rammelende eierstokken niet bedacht (maar we weten wel wat we er mee bedoelen).
Ik denk dat het inderdaad tot een goed gesprek moet komen en dat ik daar in eerste instantie veel energie in moet stoppen: hij is echt geen prater en dat kan hij niet zomaar even worden. Hij heeft de verplichting duidelijk tegen me te zijn en niet de verplichting nog een kindje met me te maken. Ik heb aangegeven dat als hij het echt niet wil ik daar mee zal moeten leven, maar dan heb ik wel duidelijkheid. Ik wil niet op de wip, ik wil de glijbaan af en weten waar ik ben beland.
En mocht hij er toch nog voor willen gaan (oké, strohalmpje) laat ik het jullie zeker weten!
xxx
Dank je wel voor jullie reacties, de anderen ook hoor, maar met die van jullie kan ik wat en jullie praten echt niet allemaal 'met mijn straatje mee'. Dank jullie wel voor jullie begrip voor mijn verdriet.
Het is inderdaad lastig in een paar (al was mijn tekst lang) regels een situatie met de daarbij behorende gevoelens goed uiteen te zetten. Ik ben geen drammerige kleuter en heb de term rammelende eierstokken niet bedacht (maar we weten wel wat we er mee bedoelen).
Ik denk dat het inderdaad tot een goed gesprek moet komen en dat ik daar in eerste instantie veel energie in moet stoppen: hij is echt geen prater en dat kan hij niet zomaar even worden. Hij heeft de verplichting duidelijk tegen me te zijn en niet de verplichting nog een kindje met me te maken. Ik heb aangegeven dat als hij het echt niet wil ik daar mee zal moeten leven, maar dan heb ik wel duidelijkheid. Ik wil niet op de wip, ik wil de glijbaan af en weten waar ik ben beland.
En mocht hij er toch nog voor willen gaan (oké, strohalmpje) laat ik het jullie zeker weten!
xxx
vrijdag 7 november 2008 om 20:46
quote:McQueen schreef op 07 november 2008 @ 14:36:
Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Het lijkt een goed idee als je ophoudt om voor hem na te denken. Het maken of krijgen van kinderen hoeft immers niets te maken te hebben met echte liefde. Er zijn heel wat andere manieren om van je liefde te getuigen en er zijn genoeg mensen die niet van elkaar houden en toch een kind krijgen. Bovendien kun je helemaal niet voor hem invullen hoe hij tegenover een vierde (!) kind zou staan.
Tot slot denk ik dat het de communicatie ten goede zou komen als jij zou stoppen met spreken over 'een dolkstoot in mijn hart' . Ik vind het niet raar dat hij het gesprek uit de weg gaat als jij steeds zo geëmotioneerd reageert als het onderwerp ter sprake komt. Jullie hebben allebei recht op jullie standpunt en zullen moeten proberen er samen uit te komen. Verwijten over dolkstoten zullen daarbij niet helpen.
Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Het lijkt een goed idee als je ophoudt om voor hem na te denken. Het maken of krijgen van kinderen hoeft immers niets te maken te hebben met echte liefde. Er zijn heel wat andere manieren om van je liefde te getuigen en er zijn genoeg mensen die niet van elkaar houden en toch een kind krijgen. Bovendien kun je helemaal niet voor hem invullen hoe hij tegenover een vierde (!) kind zou staan.
Tot slot denk ik dat het de communicatie ten goede zou komen als jij zou stoppen met spreken over 'een dolkstoot in mijn hart' . Ik vind het niet raar dat hij het gesprek uit de weg gaat als jij steeds zo geëmotioneerd reageert als het onderwerp ter sprake komt. Jullie hebben allebei recht op jullie standpunt en zullen moeten proberen er samen uit te komen. Verwijten over dolkstoten zullen daarbij niet helpen.
dinsdag 11 november 2008 om 09:44
zeer ergerlijk. ik maak dit in mijn eigen omgeving mee. mijn broer is al enkele jaren gescheiden, had al 2 kinderen. nieuwe vriendin werd binnen zeer korte tijd zwanger van hem, omdat zij dat graag wilde. mijn broer werd door iedereen met de nek aangekeken vanwege de verse scheiding en mijn neefjes.
in een verliefde bui heeft hij eraan toegegeven ( terwijl hij vlak daarvoor aangaf pertinent geen kinderen meer te willen) , mijn schoonzus zou en moest een kind. met alle gevolgen van dien mijn broer zorgt heel goed voor mijn nieuwe nichtje en houdt van haar maar het is een zorg erbij mijn schoonzusje kan het eigenlijk allemaal niet zo goed aan ( ineens groot gezin).
nichtje werd groter en mijn schoonzusje wilde perse nog een kindje, mijn broer niet. en waarom, puur vanwege de verantwoordelijkheid, de zorg, en de te verdelen aandacht. redenen genoeg lijkt me.
schoonzusje is weer zwanger, de situatie escaleerde zo hevig dat mijn broer bang was dat ze weg zou gaan en heeft toegegeven. het is allesbehalve een zorgeloze zwangerschap. nu pruilt ze omdat ze het gevoel heeft dat hij het 'niet echt gewild had'. terwijl dat voor iedereen overduidelijk was, net zoals de man van TO.
mijn broer neemt zijn verantwoordelijkheid en de zorg dat weten we allemaal wel. het gaat erom dat het niet zuiver is hoe zoiets tot stand komt. en wat ik me afvraag is of TO zich daar op langere termijn gelukkig onder zou voelen als haar man uiteindelijk zal zwichten en op die manier een kind verwekt gaat worden. ik heb veel met mijn broer gesproken hierover , over hoe hij zich in godsnaam zo heeft kunnen laten manipuleren. het komt erop neer dat hij niet meer tegen het gedram op kon en de angst dat zij met kind weg zou gaan. ( daar dreigde ze voortdurend mee)
mannen, ach...
in een verliefde bui heeft hij eraan toegegeven ( terwijl hij vlak daarvoor aangaf pertinent geen kinderen meer te willen) , mijn schoonzus zou en moest een kind. met alle gevolgen van dien mijn broer zorgt heel goed voor mijn nieuwe nichtje en houdt van haar maar het is een zorg erbij mijn schoonzusje kan het eigenlijk allemaal niet zo goed aan ( ineens groot gezin).
nichtje werd groter en mijn schoonzusje wilde perse nog een kindje, mijn broer niet. en waarom, puur vanwege de verantwoordelijkheid, de zorg, en de te verdelen aandacht. redenen genoeg lijkt me.
schoonzusje is weer zwanger, de situatie escaleerde zo hevig dat mijn broer bang was dat ze weg zou gaan en heeft toegegeven. het is allesbehalve een zorgeloze zwangerschap. nu pruilt ze omdat ze het gevoel heeft dat hij het 'niet echt gewild had'. terwijl dat voor iedereen overduidelijk was, net zoals de man van TO.
mijn broer neemt zijn verantwoordelijkheid en de zorg dat weten we allemaal wel. het gaat erom dat het niet zuiver is hoe zoiets tot stand komt. en wat ik me afvraag is of TO zich daar op langere termijn gelukkig onder zou voelen als haar man uiteindelijk zal zwichten en op die manier een kind verwekt gaat worden. ik heb veel met mijn broer gesproken hierover , over hoe hij zich in godsnaam zo heeft kunnen laten manipuleren. het komt erop neer dat hij niet meer tegen het gedram op kon en de angst dat zij met kind weg zou gaan. ( daar dreigde ze voortdurend mee)
mannen, ach...
dinsdag 11 november 2008 om 10:03
quote:Stoeptegel schreef op 11 november 2008 @ 09:44:
in een verliefde bui heeft hij eraan toegegeven ( terwijl hij vlak daarvoor aangaf pertinent geen kinderen meer te willen)
Waarom had ie zich dan niet laten steriliseren voordat ie aan die nieuwe relatie begon? Dat had al die ellende kunnen voorkomen.
quote:schoonzusje is weer zwanger, de situatie escaleerde zo hevig dat mijn broer bang was dat ze weg zou gaan en heeft toegegeven. het is allesbehalve een zorgeloze zwangerschap. nu pruilt ze omdat ze het gevoel heeft dat hij het 'niet echt gewild had'. terwijl dat voor iedereen overduidelijk was, net zoals de man van TO.
mijn broer neemt zijn verantwoordelijkheid en de zorg dat weten we allemaal wel. het gaat erom dat het niet zuiver is hoe zoiets tot stand komt. en wat ik me afvraag is of TO zich daar op langere termijn gelukkig onder zou voelen als haar man uiteindelijk zal zwichten en op die manier een kind verwekt gaat worden. ik heb veel met mijn broer gesproken hierover , over hoe hij zich in godsnaam zo heeft kunnen laten manipuleren. het komt erop neer dat hij niet meer tegen het gedram op kon en de angst dat zij met kind weg zou gaan. ( daar dreigde ze voortdurend mee)
mannen, ach...Ook hier idem: na die eerste had ie er dus 'n knoop in kunnen laten leggen. Mannen zijn idd zwak op dat punt. Je kunt op heel veel vlakken zwakke momenten hebben, maar op dit punt levert het je wel gelijk levenslange zorgen en verantwoordelijkheden op als je aan die zwakte toegeeft. Kortom: mannen zijn dom. Hopelijk is de man van TO verstandiger en laat ie zich helpen zodat er geen ongelukjes meer van kunnen komen.
in een verliefde bui heeft hij eraan toegegeven ( terwijl hij vlak daarvoor aangaf pertinent geen kinderen meer te willen)
Waarom had ie zich dan niet laten steriliseren voordat ie aan die nieuwe relatie begon? Dat had al die ellende kunnen voorkomen.
quote:schoonzusje is weer zwanger, de situatie escaleerde zo hevig dat mijn broer bang was dat ze weg zou gaan en heeft toegegeven. het is allesbehalve een zorgeloze zwangerschap. nu pruilt ze omdat ze het gevoel heeft dat hij het 'niet echt gewild had'. terwijl dat voor iedereen overduidelijk was, net zoals de man van TO.
mijn broer neemt zijn verantwoordelijkheid en de zorg dat weten we allemaal wel. het gaat erom dat het niet zuiver is hoe zoiets tot stand komt. en wat ik me afvraag is of TO zich daar op langere termijn gelukkig onder zou voelen als haar man uiteindelijk zal zwichten en op die manier een kind verwekt gaat worden. ik heb veel met mijn broer gesproken hierover , over hoe hij zich in godsnaam zo heeft kunnen laten manipuleren. het komt erop neer dat hij niet meer tegen het gedram op kon en de angst dat zij met kind weg zou gaan. ( daar dreigde ze voortdurend mee)
mannen, ach...Ook hier idem: na die eerste had ie er dus 'n knoop in kunnen laten leggen. Mannen zijn idd zwak op dat punt. Je kunt op heel veel vlakken zwakke momenten hebben, maar op dit punt levert het je wel gelijk levenslange zorgen en verantwoordelijkheden op als je aan die zwakte toegeeft. Kortom: mannen zijn dom. Hopelijk is de man van TO verstandiger en laat ie zich helpen zodat er geen ongelukjes meer van kunnen komen.
