baby nr 2?

We lagen 's avonds in bed te praten over zijn scheiding. Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Ik heb heel erg gehuild. Mijn kinderwens was zo sterk! Mijn verliefdheid ook, maar als ik een keuze moest maken zou ik voor mijn kinderwens kiezen en niet voor hem. Hij zei dat het een momentopname was. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit. Ik heb hem gezegd dat ik mijn kinderwens niet voor hem op wil geven. Voordat dit gebeurde was ik daar al duidelijk over geweest. Misschien een beetje vroeg, maar ik was de dertig gepasseerd en wilde geen risico nemen.

Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.



Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.



Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.



Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.

Het was de tweede messteek in mijn hart.



Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.

Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.



Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.

Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.

Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.

Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.



Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.

Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………



Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............

Ik vind niet dat ik hem loop te pushen. Ik ben vanaf het begin af aan duidelijk geweest dat ik kindEREN wilde. En: dat wel niet wel niet wel niet word ik gek van. Ik vraag hem om duidelijkheid, maar blijf op de wip gezet worden. Hij zegt me ook niet letterlijk dat hij twijfelt, zodat we de plussen en minnen eens tegenover elkaar kunnen zetten. Als hij het echt niet wil zal ik daar mee moeten leren leven, al weet ik bij god niet hoe.

Dat het niet zo gezellig was tussen ons heb ik erkend. En heb zelf geopperd het boek even te sluiten. Richt nu een half jaar de aandacht op mijn relatie, het gaat goed, vindt hij ook. Daarbij komt dat mijn eicellen een beetje op aan het raken zijn.

Ik heb vaak genoeg gezegd dat als hij het echt niet wil hij dat me kan zeggen. Hij weet van me dat ik echt niet bij hem wegga. In het begin had ik dat wel gedaan, nu niet meer: we hebben een kind en we redden het verder samen echt wel.

Wie zegt dat? Je fertiliteitsarts?[/quote]



Mijn leeftijd.

quote:elninjoo schreef op 07 november 2008 @ 14:58:

[...]



En hij wilde helemaal niet. Dus dan is eentje toch een compromis waarbij je in je handjes mag klappen.

Kan me voorstellen dat hij nu alleen maar bang is voor 't moment dat je er weer over gaat beginnen en wellicht komt zijn 'misschien' alleen maar voort uit het feit dat hij jou kwijt raakt als ie gewoon voet bij stuk houdt en zegt nee is nee.

Als hij bij zijn vorige relatie ook al 'n kind heeft, dan steekt hij zichzelf steeds dieper in de kosten, want neem aan dat ie daar ook nog geld voor moet ophoesten.



Kinderen zijn geen compromis.

De kosten zijn het probleem niet. Ik weet juist niet wat 'het probleem' wel is. Kreeg ik dat maar eens uitgesproken!

quote:Naski schreef op 07 november 2008 @ 15:03:

[...]





Hoe oud ben je dan?

Ik ben 38 en mijn fertiliteitsarts zegt dat ik nog genoeg eitjes heb.



37, maar toch..........

De kans wordt steeds kleiner en de kans op miskramen steeds groter.