Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
vrijdag 22 april 2016 om 16:39
Het lijkt me gewoon dat je je genaaid voelt als iemand niet eerlijk is. Stom voorbeeld lang niet zo ernstig als jullie geval maar toen ik op mijn 19e ging samenwonen met een jongen, vroeg ik of hij porno keek. Dit ontkende hij in alle toonaarden. Ook toen ik zei dat ik het WEL keek en op welk mapje op mijn computer hij het kon vinden indien hij ook wilde kijken. Zo van open en eerlijk boem. En nog steeds ontkennen, hij vond het zelfs raar dat ik het wel had. Ok prima, niet iedereen hoeft het leuk te vinden maar groot was mijn verbazing toen ik onder zijn bed in een hoek geschoven een doos vol porno vond.
Hij was het 'vergeten' jajajaja.
Boeide het mij dat ie porno had? Nee. Maar ik was woedend dat hij zich schijnbaar niet vertrouwd genoeg voelde met en bij mij dat hij dit gewoon met me had kunnen delen zeker gezien hoe open ik zelf was. Ik had echt zoiets van 'ik ben zó openminded en zo open tegen jou en NOG vind jij het nodig om tegen mij te liegen'. Echt een afknapper.
Hij was het 'vergeten' jajajaja.
Boeide het mij dat ie porno had? Nee. Maar ik was woedend dat hij zich schijnbaar niet vertrouwd genoeg voelde met en bij mij dat hij dit gewoon met me had kunnen delen zeker gezien hoe open ik zelf was. Ik had echt zoiets van 'ik ben zó openminded en zo open tegen jou en NOG vind jij het nodig om tegen mij te liegen'. Echt een afknapper.
vrijdag 22 april 2016 om 16:52
Vandaag ben ik meteen na mijn werk naar een vriendin van me gereden. Ik ken haar al erg lang, al is het contact inmiddels niet meer zo regelmatig. Ze is integer. Analytisch, en oprecht. Ze zit ook in het hulpverleningswereldje. Ik heb er mijn verhaal kunnen vertellen, en dat was (meer dan) fijn.
Ze kent me al zeker 15 jaar, en mijn man (iets oppervlakkiger) ook.
Ze luisterde goed naar me, en plaatste wel een aantal goede vragen/opmerkingen.
De conclusie voor nu (praktisch) is er eigenlijk vooral eentje die hier op het forum ook al gezegd is, en wat voor mijzelf ook al helder is: geef dit proces de tijd, geen overhaaste beslissingen nemen. Accepteer alles wat er de komende tijd naar boven komt geborreld aan gevoelens. Je hoeft niks. Het is wat het is. Blijf in contact. Zadel de kinderen er niet mee op. Je HOEFT ook niet nu al iets te beslissen. (Veel gezegd en besproken, daar ga ik nog eens goed over nadenken.)
Ze kent me al zeker 15 jaar, en mijn man (iets oppervlakkiger) ook.
Ze luisterde goed naar me, en plaatste wel een aantal goede vragen/opmerkingen.
De conclusie voor nu (praktisch) is er eigenlijk vooral eentje die hier op het forum ook al gezegd is, en wat voor mijzelf ook al helder is: geef dit proces de tijd, geen overhaaste beslissingen nemen. Accepteer alles wat er de komende tijd naar boven komt geborreld aan gevoelens. Je hoeft niks. Het is wat het is. Blijf in contact. Zadel de kinderen er niet mee op. Je HOEFT ook niet nu al iets te beslissen. (Veel gezegd en besproken, daar ga ik nog eens goed over nadenken.)
vrijdag 22 april 2016 om 17:17
quote:Zeeland1970 schreef op 22 april 2016 @ 16:55:
Deadpool: JA! Nouja, dat dus idd. Dat gevoel bedoel ik, (situaties idd totaal anders).
Ja situatie is anders maar ik dacht ik gooi hem er toch even in. Want je hoort vaak van mannen het gezeik dat hun vrouw/vriendin preuts is en dat ze het daarom wel stiekem moeten doen. Des te raarder is het dan om wanneer je wél voor je partners fantasieën en wensen openstaat zo smerig de deksel op je neus te krijgen. Je trouwt toch met iemand omdat je elkaar vertrouwt? Lijkt mij dan.
Fijn dat je je verhaal bij je vriendin hebt kunnen vertellen en er in real life nu niet in je eentje mee rond hoeft te zeulen. Ik hoop ook voor je dat je man ophoudt met dat zielige staartje-tussen-de-benen gedrag anders ben ik bang dat hij steeds verder van zijn sokkeltje valt bij je.
Deadpool: JA! Nouja, dat dus idd. Dat gevoel bedoel ik, (situaties idd totaal anders).
Ja situatie is anders maar ik dacht ik gooi hem er toch even in. Want je hoort vaak van mannen het gezeik dat hun vrouw/vriendin preuts is en dat ze het daarom wel stiekem moeten doen. Des te raarder is het dan om wanneer je wél voor je partners fantasieën en wensen openstaat zo smerig de deksel op je neus te krijgen. Je trouwt toch met iemand omdat je elkaar vertrouwt? Lijkt mij dan.
Fijn dat je je verhaal bij je vriendin hebt kunnen vertellen en er in real life nu niet in je eentje mee rond hoeft te zeulen. Ik hoop ook voor je dat je man ophoudt met dat zielige staartje-tussen-de-benen gedrag anders ben ik bang dat hij steeds verder van zijn sokkeltje valt bij je.
vrijdag 22 april 2016 om 18:04
Een gedachte. Ik heb met mijn vriend van alles meegemaakt in de afgelopen 24 jaar. Hij heeft zich wel eens misdragen, vreemdgegaan en nog wel meer ook. Je zou kunnen zeggen dat hij niet deugt, als je erg rechtlijnig bent. Ik heb daar elke keer verdriet van gehad. En de vraag of ik bij hem zou blijven, heb ik mezelf vaak gesteld.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 22 april 2016 om 18:21
Sapsorrow, ik ga ver met je mee. Ik ging in mijn relatie ook ver. Achteraf te ver, over mijn grenzen. Wat bij mij de bottleneck was, was niet eens het vreemdgaan, maar het liegen. Dat kon ik geen plaats geven en dat wilde ik ook geen plaats geven. Daarom heb ik nu de stekker na een heel lange relatie eruit getrokken.
En ja ik kon ook met 'm lachen, voelde me veilig, wilde oud met hem worden, hield van hem etc. Maar ik was mezelf kwijt.
En ja ik kon ook met 'm lachen, voelde me veilig, wilde oud met hem worden, hield van hem etc. Maar ik was mezelf kwijt.
vrijdag 22 april 2016 om 18:25
Klinkt als een wijs advies van vriendin. Fijn dat je even je hart hebt kunnen luchten.
Mbt tot het vooraf bespreken van jouw man's bezoekjes aan een DVP betwijfel ik of je hierin meegegaan zou zijn. Enerzijds bespeur ik boosheid dat hij niet open is geweest, anderzijds walging dat hij dergelijke dingen "met zo iemand gedaan heeft". Ik denk dat de meeste mannen dit soort dingen niet openlijk met de partner bespreken (tenzij er een open relatie is) omdat het meerendeel van de vrouwen dit gedrag zouden veroordelen. Hij heeft zich, al dan niet terecht, niet veilig gevoeld om dit eerlijk te zeggen.
Mbt tot het vooraf bespreken van jouw man's bezoekjes aan een DVP betwijfel ik of je hierin meegegaan zou zijn. Enerzijds bespeur ik boosheid dat hij niet open is geweest, anderzijds walging dat hij dergelijke dingen "met zo iemand gedaan heeft". Ik denk dat de meeste mannen dit soort dingen niet openlijk met de partner bespreken (tenzij er een open relatie is) omdat het meerendeel van de vrouwen dit gedrag zouden veroordelen. Hij heeft zich, al dan niet terecht, niet veilig gevoeld om dit eerlijk te zeggen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 22 april 2016 om 18:33
quote:ldbieepl schreef op 22 april 2016 @ 18:21:
Sapsorrow, ik ga ver met je mee. Ik ging in mijn relatie ook ver. Achteraf te ver, over mijn grenzen. Wat bij mij de bottleneck was, was niet eens het vreemdgaan, maar het liegen. Dat kon ik geen plaats geven en dat wilde ik ook geen plaats geven. Daarom heb ik nu de stekker na een heel lange relatie eruit getrokken.
En ja ik kon ook met 'm lachen, voelde me veilig, wilde oud met hem worden, hield van hem etc. Maar ik was mezelf kwijt.Ik niet. Dat is wel belangrijk idd. Ik ben ook een vrij onafhankelijk mens van karakter.
Sapsorrow, ik ga ver met je mee. Ik ging in mijn relatie ook ver. Achteraf te ver, over mijn grenzen. Wat bij mij de bottleneck was, was niet eens het vreemdgaan, maar het liegen. Dat kon ik geen plaats geven en dat wilde ik ook geen plaats geven. Daarom heb ik nu de stekker na een heel lange relatie eruit getrokken.
En ja ik kon ook met 'm lachen, voelde me veilig, wilde oud met hem worden, hield van hem etc. Maar ik was mezelf kwijt.Ik niet. Dat is wel belangrijk idd. Ik ben ook een vrij onafhankelijk mens van karakter.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 22 april 2016 om 18:51
quote:Deadpool schreef op 22 april 2016 @ 16:39:
Maar ik was woedend dat hij zich schijnbaar niet vertrouwd genoeg voelde met en bij mij dat hij dit gewoon met me had kunnen delen zeker gezien hoe open ik zelf was. Ik had echt zoiets van 'ik ben zó openminded en zo open tegen jou en NOG vind jij het nodig om tegen mij te liegen'. Echt een afknapper.
Persoonlijk vind ik dit een heel bijzondere reactie op de situatie. Dat je afknapt dat hij niet eerlijk durfde te zijn. Begrijp ik. Zo iemand past dan misschien ook niet bij je.
Maar woedend? Dat getuigt ook niet echt van liefde. Omdat jij zo open minded was moest hij dat ook zijn. Ik had mij in jouw geval, als ik echt van hem zou houden, afgevraagd waarom hij zich niet vertrouwd genoeg had gevoelt. Wat zit erachter dat hij niet eerlijk durft te zijn?
Je projecteert je eigen open minded zijn op hem. Maar hij is iemand anders met eigen drijfveren en dergelijke.
Maar ik was woedend dat hij zich schijnbaar niet vertrouwd genoeg voelde met en bij mij dat hij dit gewoon met me had kunnen delen zeker gezien hoe open ik zelf was. Ik had echt zoiets van 'ik ben zó openminded en zo open tegen jou en NOG vind jij het nodig om tegen mij te liegen'. Echt een afknapper.
Persoonlijk vind ik dit een heel bijzondere reactie op de situatie. Dat je afknapt dat hij niet eerlijk durfde te zijn. Begrijp ik. Zo iemand past dan misschien ook niet bij je.
Maar woedend? Dat getuigt ook niet echt van liefde. Omdat jij zo open minded was moest hij dat ook zijn. Ik had mij in jouw geval, als ik echt van hem zou houden, afgevraagd waarom hij zich niet vertrouwd genoeg had gevoelt. Wat zit erachter dat hij niet eerlijk durft te zijn?
Je projecteert je eigen open minded zijn op hem. Maar hij is iemand anders met eigen drijfveren en dergelijke.
vrijdag 22 april 2016 om 20:02
quote:Sapsorrow schreef op 22 april 2016 @ 18:04:
Een gedachte. Ik heb met mijn vriend van alles meegemaakt in de afgelopen 24 jaar. Hij heeft zich wel eens misdragen, vreemdgegaan en nog wel meer ook. Je zou kunnen zeggen dat hij niet deugt, als je erg rechtlijnig bent. Ik heb daar elke keer verdriet van gehad. En de vraag of ik bij hem zou blijven, heb ik mezelf vaak gesteld.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.
k wil hier graag op reageren maar ik kan de woorden niet vinden.
Ik vind het mooi wat je omschrijft. En snap ook dat je blijft. Bent gebleven. Loog jouw vriend ook? Want dat lijkt me nog het ergste. Dat jij wandelt in onschuld terwijl je gewoon voorgelogen wordt. Dat het niet is wat je denkt.
Als man nu thuis komt en vertelt dat er gister iets is gebeurd is dat heel anders dan als hij nu vertelt dat er vorig jaar en 2 jaar geleden en toen dat... is gebeurd.
Dat is dan toch meer het vertrouwen dan dat was er gebeurt lijkt het. Hoe was/is dat bij jou?
Een gedachte. Ik heb met mijn vriend van alles meegemaakt in de afgelopen 24 jaar. Hij heeft zich wel eens misdragen, vreemdgegaan en nog wel meer ook. Je zou kunnen zeggen dat hij niet deugt, als je erg rechtlijnig bent. Ik heb daar elke keer verdriet van gehad. En de vraag of ik bij hem zou blijven, heb ik mezelf vaak gesteld.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.
k wil hier graag op reageren maar ik kan de woorden niet vinden.
Ik vind het mooi wat je omschrijft. En snap ook dat je blijft. Bent gebleven. Loog jouw vriend ook? Want dat lijkt me nog het ergste. Dat jij wandelt in onschuld terwijl je gewoon voorgelogen wordt. Dat het niet is wat je denkt.
Als man nu thuis komt en vertelt dat er gister iets is gebeurd is dat heel anders dan als hij nu vertelt dat er vorig jaar en 2 jaar geleden en toen dat... is gebeurd.
Dat is dan toch meer het vertrouwen dan dat was er gebeurt lijkt het. Hoe was/is dat bij jou?
vrijdag 22 april 2016 om 20:10
quote:Sapsorrow schreef op 22 april 2016 @ 18:04:
Een gedachte. Ik heb met mijn vriend van alles meegemaakt in de afgelopen 24 jaar. Hij heeft zich wel eens misdragen, vreemdgegaan en nog wel meer ook. Je zou kunnen zeggen dat hij niet deugt, als je erg rechtlijnig bent. Ik heb daar elke keer verdriet van gehad. En de vraag of ik bij hem zou blijven, heb ik mezelf vaak gesteld.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.Mooie post.
Een gedachte. Ik heb met mijn vriend van alles meegemaakt in de afgelopen 24 jaar. Hij heeft zich wel eens misdragen, vreemdgegaan en nog wel meer ook. Je zou kunnen zeggen dat hij niet deugt, als je erg rechtlijnig bent. Ik heb daar elke keer verdriet van gehad. En de vraag of ik bij hem zou blijven, heb ik mezelf vaak gesteld.
Maar ik moet toegeven dat door emoties, ik bepaalde dingen niet meer zo goed zie. Ik kom bijvoorbeeld niks tekort. Ik ben altijd veilig bij hem. Ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal me niet tegenhouden. Ik breng nog steeds het liefst tijd met hem door. Hij maakt me nog steeds ontzettend aan het lachen. En we hebben nog steeds dezelfde kijk op mensen, de wereld en het leven. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd.
Vertrouwen, is een lastig concept. Want je kunt op veel dingen vertrouwen bij je partner. Heel veel zelfs. Zie jij een leven voor je alleen? Zonder hem? Heb je daar zin in als je daaraan denkt, een nieuw begin? En waarom? Wil je een andere partner? Of altijd alleen blijven, omdat je je kinderen niet met een nieuwe partner op wilt zadelen? Al die vragen, ik kon er geen 'ja' op antwoorden.
Ik voel me nog steeds bij hem het meest op mijn plek in de wereld, in het leven. Dat is niet veranderd omdat ik een donkere kant van hem ken. Die donkere kant, daarin is hij wel fatsoenlijk genoeg geweest om mij te beschermen voor ziektes. Al is dat nooit helemaal mogelijk, waar jij van kunt getuigen. Helaas. Maar misschien ook niet helaas. Misschien is het wel zo dat nu je die kant van hem kent, hij zich meer open durft te stellen naar jou toe.
Zeg nooit nooit. En mensen kunnen wel degelijk veranderen hoor. Stel je voor dat je je hele leven dezelfde zou blijven. De meeste mensen kennen wel een ontwikkeling en groeien in hun leven. De meeste mensen willen de beste versie van zichzelf worden en fouten maken, horen daarbij, het kan niet anders eigenlijk. Als je al perfect was, zou je geen mens zijn. Dan zou je een soort heilige zijn. Nou, moeder Theresa, schijnt helemaal niet zo'n lief mens te zijn geweest, tegen haar personeel, fluistert men nu na haar dood. Ik bedoel maar. Niemand is perfect, we maken alleen allemaal andere fouten. Kijk maar goed naar jezelf, dan zul je net zoveel fouten en imperfecties tegenkomen. Het is gewoon zo.
Het leven is een reis waarin je veel kunt leren. En leren kan pijn doen. Toch wil ik altijd blijven leren. Dan doet het maar pijn, ik heb veel geleerd tijdens mijn relatie met mijn vriend. Hij haalt het slechtste en het beste in me naar boven. Ik wil liever bij iemand zijn die me af en toe pijn doet, dan iemand die me verveelt. Zo ben ik dan he. Ik kan niet zeggen dat ik me vaak heb verveeld met hem.
Ik vind zelf, je komt nooit van hem af, nooit helemaal. Daarvoor ben je veel te lang samen geweest. Ik vind dat zelf wel een argument want ik heb ook een hele lange relatie. Ik heb daar veel in geinvesteerd en ik wil dat niet kwijt. Hij doet wel wat je verwacht dat iemand zal doen in zo'n situatie, als het een verantwoordelijk mens betreft. Hij wil met je verder en heeft veel spijt. En wil je wel van hem afkomen? Dan ben je ook alle goeie dingen kwijt. Daar zijn er meer van dan de slechte. Voor mij wel iig.
Probeer je eens in hem te verplaatsen, kun je dat? Ik kwam erachter dat ik dat niet kon. En dat hoeft ook niet want jij bent hem niet. Jij hebt je eigen weg met daarin thema's en vragen die bij jouw leven horen. Maar samen, kunnen mensen geweldige dingen bereiken, je kunt elkaar wel helpen op die reis. Je bent dan wel samen maar een mens is eigenlijk altijd alleen. Maar het voelt veel minder alleen, met sommige mensen dan. En die zijn bepaald niet makkelijk te vinden.
Ik kwam er iig achter dat mijn liefde voor hem, groter was dan mijn boosheid en dat ik het wilde begrijpen, en niet dat ik de deur achter me dicht wilde kwakken. Ook al zal ik het nooit helemaal begrijpen, ik wil wel mijn leven met hem delen, en het misschien ooit wel gaan begrijpen. Vertrouw ik hem nog? Ik vertrouw erop dat hij zijn leven met me wil delen en me gelukkig wil zien. Dat weet ik heel zeker. Zijn donkere kant, kan de boel verpesten, dat is waar.
Maar ik heb zelf ook een donkere kant. Die ziet er alleen heel anders uit waardoor je denkt dat het geen donkere kant is. Bv ik kan mezelf nogal tergen en verwaarlozen als ik depressief ben. En ik kan soms dingen neerleggen bij hem, zonder het door te hebben. Hij vertelt me dat niet maar hij draagt de last wel hoor. Mannen vertellen daar alleen niet over, mijn vriend niet. Ik heb mijn hart op mijn tong, hij verbergt hem achter zijn huig ergens.
De gedachte, waar ik mee begon: hou je van je leven met hem samen? Kom je iets tekort? Waardeer je zijn aanwezigheid? Wil je hem vergeven? Waarom zou je dan niet bij hem mogen blijven? De wereld heeft altijd een mening, maar jij moet je leven leven. Probeer te kijken naar het geheel ipv op een deel blind te staren. Ook al is dat deel heel kwetsend. Toch blijven er altijd goeie dingen over. Bij mij eigenlijk heel veel. Toch wel.Mooie post.
You know how I know? Because I reeaally think so!
vrijdag 22 april 2016 om 20:56
G#dvrdmme G#DVRDMME! !!!
Zit hier nu te hyperventileren van het janken!
Had net weer een gesprek met man, praatpraat, zwaar, emotioneel, en halverwege praatte hij zichzelf klem, aarzelde... en zei toen ineens van 'nou kan ik net zo goed beter meteen maar helemáál eerlijk zijn... het WAS geen vier keer...het was vaker...ik denk. ..10x ...ja, eerder dan 4x....
Ik wist nog nèt mijn gezicht in de plooi te houden en vroeg hem om dit eens in een tijdlijn te zetten. Ik pakte een vel papier en zette 2 stippen links en rechts. Toen hij 19 was (1ste keer hoerenbezoek ) en dan tot huidige leeftijd. Ik vroeg door wanneer dit dan geweest was. Hij prevelde, praatte zich klem, herhaalde steeds van 'noujanou, ik heb er geen kalender op nagehouden hoor, en nou, dat weet ik niet meer zo precies hoor, dat ben ik vergeten, hoor!'
En ik bleef rustig maar beslist aanhouden. Waarna hij zich eerst een paar keer tegenspreekt, en dan zegt: "De afgelopen 5 jaar ben ik denk ik 2 of 3x per jaar geweest...
... (!?!) ...
Ik zei dat zijn berekening dan niet klopte. Afgelopen 5 jaar al 3x per jaar, dan zit je al op 15 keer en dat is dan wat er nu boven komt drijven.
Daarna een hartverscheurend gehuil van zijn kant, tussendoor kreeg ik nog aanvullende info over een site (ik ken m niet) hookers punt nl, blijkbaar is dat een site waarin hij altijd dan eerst ging lezen, was onderdeel van zijn ritueel, nee, daar schreef hij niet, maar dat was dan speciaal voor hoerenlopers om aan te kunnen geven waar ze een lekkere n##k hadden gehad. (!?) Dan ging hij daarna kijken of hij die hoer dan kon vinden (!?!), maar ja, dat was '9-van-de-10-keer-niet'. ( negen van de tien keer niet?
Ik zei (totaal flabbergasted) sarcastisch van 'Goh, ik wist niet dat er ook echt een officiële vereniging van hoerenlopers van was..?! Dat jullie zo georganiseerd zijn! Die schrijven dus echt reviews over hoeren?? Hebben jullie ook echt een puntensysteem met sterretjes enzo dan..? '
Waarna hij heel serieus zegt: " Ja, maar in dat deel kan ik niet bij, dat is alleen voor geregistreerde leden."
Daarna kwam geloof ik het deel van die aantallen die niet klopten en die getallen die niet klopte, (sorrie, volgorde v dit bericht is niet helemaal kloppend) waarna hij zich ook versprak en toen was het 4x per jaar, toen weer 'NEE, NEEEEE, DAT KAN NOOIT KLOPPEN, ZO vaak KAN niet!'
Er knakte er iets in mij.
Ik ben al 6 dagen bezig met het proberen iets te maken van zijn verhaal. (4x binnen 10 jaar, waarvan 1x neuken) Het te plaatsen. Blijkt het dus gewoon niet waar te zijn.
Ik heb (jankend) de tijdlijn verscheurd en naar zijn hoofd gegooid. Gezegd dat ik NIKS kan, zolang hij niet de FEITEN geeft. Dat DAT de basis is. Dat ik er nu ff helemaal klaar mee ben.
Dat ik hem NIET meer wil spreken totdat hij komt met een vel papier met de WAARHEID. Geen gevoelens van zijn kant, geen gelul over hoe schuldig hij zich voelt. Een droog feitelijk overzicht wil ik.
WAAR hebben we het over?
WAT heb je gedaan, hoe vaak, wanneer ongeveer, nee ik hoef geen data, maar een globaal overzicht. Pas als alles open en eerlijk open ligt kunnen we mss weer praten.
De afgelopen 6 dagen heeft hij me laten worstelen met nog meer leugens en halve waarheden.
Zonde van de tijd.
Sorrie als ik stom overkom: ik weet het nu even helemáál niet meer.
Ook ff geen fut om op alle berichtjes hier te reageren, mss straks...
Zit hier nu te hyperventileren van het janken!
Had net weer een gesprek met man, praatpraat, zwaar, emotioneel, en halverwege praatte hij zichzelf klem, aarzelde... en zei toen ineens van 'nou kan ik net zo goed beter meteen maar helemáál eerlijk zijn... het WAS geen vier keer...het was vaker...ik denk. ..10x ...ja, eerder dan 4x....
Ik wist nog nèt mijn gezicht in de plooi te houden en vroeg hem om dit eens in een tijdlijn te zetten. Ik pakte een vel papier en zette 2 stippen links en rechts. Toen hij 19 was (1ste keer hoerenbezoek ) en dan tot huidige leeftijd. Ik vroeg door wanneer dit dan geweest was. Hij prevelde, praatte zich klem, herhaalde steeds van 'noujanou, ik heb er geen kalender op nagehouden hoor, en nou, dat weet ik niet meer zo precies hoor, dat ben ik vergeten, hoor!'
En ik bleef rustig maar beslist aanhouden. Waarna hij zich eerst een paar keer tegenspreekt, en dan zegt: "De afgelopen 5 jaar ben ik denk ik 2 of 3x per jaar geweest...
... (!?!) ...
Ik zei dat zijn berekening dan niet klopte. Afgelopen 5 jaar al 3x per jaar, dan zit je al op 15 keer en dat is dan wat er nu boven komt drijven.
Daarna een hartverscheurend gehuil van zijn kant, tussendoor kreeg ik nog aanvullende info over een site (ik ken m niet) hookers punt nl, blijkbaar is dat een site waarin hij altijd dan eerst ging lezen, was onderdeel van zijn ritueel, nee, daar schreef hij niet, maar dat was dan speciaal voor hoerenlopers om aan te kunnen geven waar ze een lekkere n##k hadden gehad. (!?) Dan ging hij daarna kijken of hij die hoer dan kon vinden (!?!), maar ja, dat was '9-van-de-10-keer-niet'. ( negen van de tien keer niet?
Ik zei (totaal flabbergasted) sarcastisch van 'Goh, ik wist niet dat er ook echt een officiële vereniging van hoerenlopers van was..?! Dat jullie zo georganiseerd zijn! Die schrijven dus echt reviews over hoeren?? Hebben jullie ook echt een puntensysteem met sterretjes enzo dan..? '
Waarna hij heel serieus zegt: " Ja, maar in dat deel kan ik niet bij, dat is alleen voor geregistreerde leden."
Daarna kwam geloof ik het deel van die aantallen die niet klopten en die getallen die niet klopte, (sorrie, volgorde v dit bericht is niet helemaal kloppend) waarna hij zich ook versprak en toen was het 4x per jaar, toen weer 'NEE, NEEEEE, DAT KAN NOOIT KLOPPEN, ZO vaak KAN niet!'
Er knakte er iets in mij.
Ik ben al 6 dagen bezig met het proberen iets te maken van zijn verhaal. (4x binnen 10 jaar, waarvan 1x neuken) Het te plaatsen. Blijkt het dus gewoon niet waar te zijn.
Ik heb (jankend) de tijdlijn verscheurd en naar zijn hoofd gegooid. Gezegd dat ik NIKS kan, zolang hij niet de FEITEN geeft. Dat DAT de basis is. Dat ik er nu ff helemaal klaar mee ben.
Dat ik hem NIET meer wil spreken totdat hij komt met een vel papier met de WAARHEID. Geen gevoelens van zijn kant, geen gelul over hoe schuldig hij zich voelt. Een droog feitelijk overzicht wil ik.
WAAR hebben we het over?
WAT heb je gedaan, hoe vaak, wanneer ongeveer, nee ik hoef geen data, maar een globaal overzicht. Pas als alles open en eerlijk open ligt kunnen we mss weer praten.
De afgelopen 6 dagen heeft hij me laten worstelen met nog meer leugens en halve waarheden.
Zonde van de tijd.
Sorrie als ik stom overkom: ik weet het nu even helemáál niet meer.
Ook ff geen fut om op alle berichtjes hier te reageren, mss straks...
vrijdag 22 april 2016 om 21:02
vrijdag 22 april 2016 om 21:05
Ach arme Zeeland, ik kom hier op het forum voor heel wat anders, als man, na zelf slechte relaties gehad te hebben, ik lees je verhaal en mijn hart breekt.
Ik kan niet veel zeggen maar ik wil je veel sterkte wensen en begrijp heel goed jouw pijn. Ik als man post hier omdat ik mijn vertrouwen in vrouwen heb verloren en dat wil herwinnen (niet alle vrouwen zijn slecht maar zo voelt het soms, en dat is onterecht), ik hoop dat jij ondanks de pijn niet wantrouwend wordt naar alle mannen (zoals ik dat wel naar veel vrouwen werd) en ik hoop echt dat je op de een of andere manier hier uit komt en voorbij de pijn gaat (hoe je leven er dan ook uitziet, nog steeds bij hem of misschien niet). Veel sterkte!
Ik kan niet veel zeggen maar ik wil je veel sterkte wensen en begrijp heel goed jouw pijn. Ik als man post hier omdat ik mijn vertrouwen in vrouwen heb verloren en dat wil herwinnen (niet alle vrouwen zijn slecht maar zo voelt het soms, en dat is onterecht), ik hoop dat jij ondanks de pijn niet wantrouwend wordt naar alle mannen (zoals ik dat wel naar veel vrouwen werd) en ik hoop echt dat je op de een of andere manier hier uit komt en voorbij de pijn gaat (hoe je leven er dan ook uitziet, nog steeds bij hem of misschien niet). Veel sterkte!
vrijdag 22 april 2016 om 21:23
quote:rrinkje schreef op 22 april 2016 @ 20:02:
[...]
k wil hier graag op reageren maar ik kan de woorden niet vinden.
Ik vind het mooi wat je omschrijft. En snap ook dat je blijft. Bent gebleven. Loog jouw vriend ook? Want dat lijkt me nog het ergste. Dat jij wandelt in onschuld terwijl je gewoon voorgelogen wordt. Dat het niet is wat je denkt.
Als man nu thuis komt en vertelt dat er gister iets is gebeurd is dat heel anders dan als hij nu vertelt dat er vorig jaar en 2 jaar geleden en toen dat... is gebeurd.
Dat is dan toch meer het vertrouwen dan dat was er gebeurt lijkt het. Hoe was/is dat bij jou?
Maar dat is helemaal niet zo, dat het iets leek wat het niet was. Dat lijkt alleen maar zo. Hij heeft tegen me gelogen, ja, en vaak ook. Maar dat is niet wat mijn pijn was. Ik kwam erachter dat ik maar 1 ding wilde en dat was weten dat hij me nooit zal verlaten. Dat we samen oud kunnen worden. De waarheid, die is veel minder belangrijk dan je denkt. Wat echt belangrijk is, is hoe je je voelt als je bij iemand bent.
Maar dat is een proces, met vallen en opstaan. Waar To nu even in verzuipt want die fase heb ik ook gekend hoor. Het is veel minder zijn schuld dan je denkt, nu. Je verdriet, ik heb het ook gehad hoor. Ik had veel ergere posts kunnen schrijven. Ik ging pas vooruitgang maken toen ik naar mezelf ging kijken, dat gebeurt vanzelf. Dan ga je weer beseffen dat iemand zijn worstelingen heeft, net als jij, en dat hij er ook niet altijd uit komt.
Ik heb veel gelezen om tot wijsheid te komen. Ik heb mezelf even voorop gezet en mijn vriend even links laten liggen. Om zelf weer kracht te vinden. Ik wilde weggaan, echt, heb er ook acties voor ondernomen. Maar ik wil helemaal niet weg.
To, je bent heel erg boos, als mensen je zo boos kunnen maken, betekenen ze heel veel voor je. Het kan een tijd duren voor je boosheid over is, maar ik ging dus langzaamaan zien dat hij wel degelijk spijt had. Dat toonde hij alleen anders dan ik had verwacht, anders dan ik van hem eiste, anders dan ik het zelf zou doen. Toen ging het pijn doen dat er zo'n afstand tussen ons was want ik kon hem niet troosten en hij mij niet. En daarna dacht ik, ik wil helemaal geen afstand en ik wil hem niet straffen. Ik ben zo boos op hem omdat ik zoveel van hem hou. Anders had ik hem de deur uit geschopt. Mensen waar je echt klaar mee bent, daar word je niet meer boos om.
Sterkte To! Kan me voorstellen dat je nu niet wilt horen wat ik te zeggen heb maar ik zeg het toch maar, voor de zekerheid. Liefde is belangrijk! Ik vind zelf, je kunt beter geen beslissingen nemen in hefitg emotionele toestand, maar niemand zal je veroordelen als je dat wel doet.
[...]
k wil hier graag op reageren maar ik kan de woorden niet vinden.
Ik vind het mooi wat je omschrijft. En snap ook dat je blijft. Bent gebleven. Loog jouw vriend ook? Want dat lijkt me nog het ergste. Dat jij wandelt in onschuld terwijl je gewoon voorgelogen wordt. Dat het niet is wat je denkt.
Als man nu thuis komt en vertelt dat er gister iets is gebeurd is dat heel anders dan als hij nu vertelt dat er vorig jaar en 2 jaar geleden en toen dat... is gebeurd.
Dat is dan toch meer het vertrouwen dan dat was er gebeurt lijkt het. Hoe was/is dat bij jou?
Maar dat is helemaal niet zo, dat het iets leek wat het niet was. Dat lijkt alleen maar zo. Hij heeft tegen me gelogen, ja, en vaak ook. Maar dat is niet wat mijn pijn was. Ik kwam erachter dat ik maar 1 ding wilde en dat was weten dat hij me nooit zal verlaten. Dat we samen oud kunnen worden. De waarheid, die is veel minder belangrijk dan je denkt. Wat echt belangrijk is, is hoe je je voelt als je bij iemand bent.
Maar dat is een proces, met vallen en opstaan. Waar To nu even in verzuipt want die fase heb ik ook gekend hoor. Het is veel minder zijn schuld dan je denkt, nu. Je verdriet, ik heb het ook gehad hoor. Ik had veel ergere posts kunnen schrijven. Ik ging pas vooruitgang maken toen ik naar mezelf ging kijken, dat gebeurt vanzelf. Dan ga je weer beseffen dat iemand zijn worstelingen heeft, net als jij, en dat hij er ook niet altijd uit komt.
Ik heb veel gelezen om tot wijsheid te komen. Ik heb mezelf even voorop gezet en mijn vriend even links laten liggen. Om zelf weer kracht te vinden. Ik wilde weggaan, echt, heb er ook acties voor ondernomen. Maar ik wil helemaal niet weg.
To, je bent heel erg boos, als mensen je zo boos kunnen maken, betekenen ze heel veel voor je. Het kan een tijd duren voor je boosheid over is, maar ik ging dus langzaamaan zien dat hij wel degelijk spijt had. Dat toonde hij alleen anders dan ik had verwacht, anders dan ik van hem eiste, anders dan ik het zelf zou doen. Toen ging het pijn doen dat er zo'n afstand tussen ons was want ik kon hem niet troosten en hij mij niet. En daarna dacht ik, ik wil helemaal geen afstand en ik wil hem niet straffen. Ik ben zo boos op hem omdat ik zoveel van hem hou. Anders had ik hem de deur uit geschopt. Mensen waar je echt klaar mee bent, daar word je niet meer boos om.
Sterkte To! Kan me voorstellen dat je nu niet wilt horen wat ik te zeggen heb maar ik zeg het toch maar, voor de zekerheid. Liefde is belangrijk! Ik vind zelf, je kunt beter geen beslissingen nemen in hefitg emotionele toestand, maar niemand zal je veroordelen als je dat wel doet.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 22 april 2016 om 21:26
TO, je hebt een relatie met iemand waarvan nu blijkt dat deze persoon niet eerlijk kan zijn.
jouw partner kan nog tig jaaaaaren therapie gaan volgen, en dan nog is het maar de vraag of deze persoon ooit de ballen heeft om volkomen eerlijk te zijn. als hij al uberhaupt therapie wil volgen.
wat jij wilt van deze man - eerlijkheid - zul je mijns inziens nooit krijgen. dat zit er zo te lezen niet in.
en wat ik al eerder schreef - de laatste keer hoerenbezoek was in december, volgens je partner, met condoom en om daar nu gelijk wratten van op te lopen, die kans leek me nihil.
wratten loop je eerder op als je, met condoomgebruik, eerder 5-10x per maand naar de hoeren gaat. want hoe groot is nu die kans? 0,001% ofzo?
ik denk dat je eerder van dit soort frequenties mag uitgaan. maar ja, niemand die het ooit zal weten. je partner zal niet eerlijk zijn.
ik zou maar aan je eigen hachie denken - nu is er het risico van wratten, maar ik ken ook iemand die een open relatie had, de partner vree niet veilig - tegen de afspraken in en heeft dat niet vermeld - en mijn kennis heeft nu HIV.
jouw partner is een risico voor jouw gezondheid.
jouw partner kan nog tig jaaaaaren therapie gaan volgen, en dan nog is het maar de vraag of deze persoon ooit de ballen heeft om volkomen eerlijk te zijn. als hij al uberhaupt therapie wil volgen.
wat jij wilt van deze man - eerlijkheid - zul je mijns inziens nooit krijgen. dat zit er zo te lezen niet in.
en wat ik al eerder schreef - de laatste keer hoerenbezoek was in december, volgens je partner, met condoom en om daar nu gelijk wratten van op te lopen, die kans leek me nihil.
wratten loop je eerder op als je, met condoomgebruik, eerder 5-10x per maand naar de hoeren gaat. want hoe groot is nu die kans? 0,001% ofzo?
ik denk dat je eerder van dit soort frequenties mag uitgaan. maar ja, niemand die het ooit zal weten. je partner zal niet eerlijk zijn.
ik zou maar aan je eigen hachie denken - nu is er het risico van wratten, maar ik ken ook iemand die een open relatie had, de partner vree niet veilig - tegen de afspraken in en heeft dat niet vermeld - en mijn kennis heeft nu HIV.
jouw partner is een risico voor jouw gezondheid.
vrijdag 22 april 2016 om 21:40
quote:Sapsorrow schreef op 22 april 2016 @ 21:23:
[...]
Maar dat is helemaal niet zo, dat het iets leek wat het niet was. Dat lijkt alleen maar zo. Hij heeft tegen me gelogen, ja, en vaak ook. Maar dat is niet wat mijn pijn was. Ik kwam erachter dat ik maar 1 ding wilde en dat was weten dat hij me nooit zal verlaten. Dat we samen oud kunnen worden. De waarheid, die is veel minder belangrijk dan je denkt. Wat echt belangrijk is, is hoe je je voelt als je bij iemand bent.
Maar dat is een proces, met vallen en opstaan. Waar To nu even in verzuipt want die fase heb ik ook gekend hoor. Het is veel minder zijn schuld dan je denkt, nu. Je verdriet, ik heb het ook gehad hoor. Ik had veel ergere posts kunnen schrijven. Ik ging pas vooruitgang maken toen ik naar mezelf ging kijken, dat gebeurt vanzelf. Dan ga je weer beseffen dat iemand zijn worstelingen heeft, net als jij, en dat hij er ook niet altijd uit komt.
:
TO heeft nu het risico op genitale wratten. En dat is nog maar een van de kwesties waar ze concreet tegen aan loopt.
Jij schrijft dat je veel ergere posts had kunnen schrijven. Maar waar moet ik dan concreet aan denken? Je partner ging vreemd en heeft nu HIV en kan jou daarmee besmetten? Je partner ging vreemd en heeft tienduizenden euro's schuld bij een escort pooier? Wat?
[...]
Maar dat is helemaal niet zo, dat het iets leek wat het niet was. Dat lijkt alleen maar zo. Hij heeft tegen me gelogen, ja, en vaak ook. Maar dat is niet wat mijn pijn was. Ik kwam erachter dat ik maar 1 ding wilde en dat was weten dat hij me nooit zal verlaten. Dat we samen oud kunnen worden. De waarheid, die is veel minder belangrijk dan je denkt. Wat echt belangrijk is, is hoe je je voelt als je bij iemand bent.
Maar dat is een proces, met vallen en opstaan. Waar To nu even in verzuipt want die fase heb ik ook gekend hoor. Het is veel minder zijn schuld dan je denkt, nu. Je verdriet, ik heb het ook gehad hoor. Ik had veel ergere posts kunnen schrijven. Ik ging pas vooruitgang maken toen ik naar mezelf ging kijken, dat gebeurt vanzelf. Dan ga je weer beseffen dat iemand zijn worstelingen heeft, net als jij, en dat hij er ook niet altijd uit komt.
:
TO heeft nu het risico op genitale wratten. En dat is nog maar een van de kwesties waar ze concreet tegen aan loopt.
Jij schrijft dat je veel ergere posts had kunnen schrijven. Maar waar moet ik dan concreet aan denken? Je partner ging vreemd en heeft nu HIV en kan jou daarmee besmetten? Je partner ging vreemd en heeft tienduizenden euro's schuld bij een escort pooier? Wat?
