Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
dinsdag 3 mei 2016 om 23:25
Aaaanne : quote:" .. (...) Ik vraag me af of het misschien fijn is voor jullie beiden om eens een dagje wat anders te doen .... .... (...)"
Ja. Doen we nu ook. Klussen in huis (meer om het proces dan om het eindresultaat, heel rustigaan, met veel praatpauzes ), en dan weer even wat doen. Gisteren naar een bouwmarkt geweest samen. Gewoon om ff eruit te zijn. Vandaag naar een soort meubelplein geweest. Daar wat geslenterd, even gezeten, samen koffie gedronken, broodje gegeten. Praten. Weer stukje rondlopen. Overleggen. 70% vd tijd over praktische dingen. 30% vd tijd over het bedrog, de vragen die me bezighouden, de pijn. Hoe ik erin sta. Wat ik van hem nu nodig heb. Hoe hij hierin staat. Hoe nu verder.
Dit is goed zo. Voor nu.
Ja. Doen we nu ook. Klussen in huis (meer om het proces dan om het eindresultaat, heel rustigaan, met veel praatpauzes ), en dan weer even wat doen. Gisteren naar een bouwmarkt geweest samen. Gewoon om ff eruit te zijn. Vandaag naar een soort meubelplein geweest. Daar wat geslenterd, even gezeten, samen koffie gedronken, broodje gegeten. Praten. Weer stukje rondlopen. Overleggen. 70% vd tijd over praktische dingen. 30% vd tijd over het bedrog, de vragen die me bezighouden, de pijn. Hoe ik erin sta. Wat ik van hem nu nodig heb. Hoe hij hierin staat. Hoe nu verder.
Dit is goed zo. Voor nu.
dinsdag 3 mei 2016 om 23:32
quote:Zeeland1970 schreef op 03 mei 2016 @ 11:16:
Veel gereageerd weer..! Dankjewel.
Er zijn verschillende meningen en visies weer. Dat is fijn.
Aan sommige posts heb ik op dit moment wat minder omdat hierin nogal een sterk oordeel ligt. Dat is prima. Je mag al lezende natuurlijk vinden dat het 'gewoon een klootzak' is, dat alle diagnoses die we aan het onderzoeken zijn onzin zijn, dat het noooit meer wat zal worden etc.
En iemand verweet me dat ik 'steeds allemaal vragen omzeil!', ik ben daar niet mee bezig. Ik kan niet altijd alle vragen beantwoorden, mis er vast een heel aantal. Als je m nogmaals wil stellen?
Geen verwijt, wel een constatering.
(het betreft vragen over de eerdere relatietherapie en burn-out en de recente vraag m.b.t. het "al danniet opgewassen zijn tegen jouw verbale vaardigheden").
Het valt op dat je niet op dergelijke vragen/zaken in gaat. Maar is op zich prima; je bent nergens toe verplicht.
Het betekent alleen dat we een groot (mogelijk belangrijk) deel missen en wat dat betreft dus niet kunnen meedenken over oorzaken/oplossingen.
Vraag: over welke onderwerpen wil je wel onze mening/oordeel horen?
Veel gereageerd weer..! Dankjewel.
Er zijn verschillende meningen en visies weer. Dat is fijn.
Aan sommige posts heb ik op dit moment wat minder omdat hierin nogal een sterk oordeel ligt. Dat is prima. Je mag al lezende natuurlijk vinden dat het 'gewoon een klootzak' is, dat alle diagnoses die we aan het onderzoeken zijn onzin zijn, dat het noooit meer wat zal worden etc.
En iemand verweet me dat ik 'steeds allemaal vragen omzeil!', ik ben daar niet mee bezig. Ik kan niet altijd alle vragen beantwoorden, mis er vast een heel aantal. Als je m nogmaals wil stellen?
Geen verwijt, wel een constatering.
(het betreft vragen over de eerdere relatietherapie en burn-out en de recente vraag m.b.t. het "al danniet opgewassen zijn tegen jouw verbale vaardigheden").
Het valt op dat je niet op dergelijke vragen/zaken in gaat. Maar is op zich prima; je bent nergens toe verplicht.
Het betekent alleen dat we een groot (mogelijk belangrijk) deel missen en wat dat betreft dus niet kunnen meedenken over oorzaken/oplossingen.
Vraag: over welke onderwerpen wil je wel onze mening/oordeel horen?
dinsdag 3 mei 2016 om 23:47
Nogmaals, er zijn geen vragen die ik 'bewust ontwijk'.
Eerdere relatietherapie hield verband met mijn burnout ivm medische en werk gerelateerde oorzaken. Hij had toendertijd imo weinig zorg voor me. Dat voelde koud en eenzaam. Hij gaf aan dat hij zich juist tekort gedaan voelde. (Dat was het een beetje in een notendop geloof ik.)
Verder heeft hij in het verleden wel eens aangegeven dat hij zich niet opgewassen voelt verbaal tegen mij. (Daar zit verder geen 'verhaal' aan vast ofzo.)
En over welke onderwerpen ik wel een mening of oordeel wil horen?
Eh, nou, dat mag je natuurlijk gewoon zelf weten, waar je op wil reageren. Meningen zijn welkom, zowel de wat platvloerse "gooi-m-het-kanaal-in"-mening, als de genuanceerdere meningen. De oordelen zijn minder prettig of nuttig.
Eerdere relatietherapie hield verband met mijn burnout ivm medische en werk gerelateerde oorzaken. Hij had toendertijd imo weinig zorg voor me. Dat voelde koud en eenzaam. Hij gaf aan dat hij zich juist tekort gedaan voelde. (Dat was het een beetje in een notendop geloof ik.)
Verder heeft hij in het verleden wel eens aangegeven dat hij zich niet opgewassen voelt verbaal tegen mij. (Daar zit verder geen 'verhaal' aan vast ofzo.)
En over welke onderwerpen ik wel een mening of oordeel wil horen?
Eh, nou, dat mag je natuurlijk gewoon zelf weten, waar je op wil reageren. Meningen zijn welkom, zowel de wat platvloerse "gooi-m-het-kanaal-in"-mening, als de genuanceerdere meningen. De oordelen zijn minder prettig of nuttig.
woensdag 4 mei 2016 om 00:18
woensdag 4 mei 2016 om 00:19
Hoi, ik heb het topic doorgelezen en snap wel waarom de TO/Zeeland de 'waarom'-vraag stelt. Als je van iemand houdt en al zo lang samen bent, wil je op zijn minst snappen wat die ander eigenlijk drijft, en hoe je dit zelf zo totaal niet hebt kunnen merken of vermoeden.
Of het nou wel een officiële seksverslaving is of niet, doet er volgens mij niet zoveel toe. In Amerika wordt een vreemdgaande man al in een afkickkliniek geparkeerd omdat hij een seksverslaving zou hebben, en ach, wat weten wij ervan? Het etiket is onbelangrijk, het gaat om de onderliggende emoties, in dit geval: het gebrek aan zelfbeheersing. Dat kun je een vorm van verslaving noemen, of van zwakte. En dááronder liggen weer andere emoties, en DIE zijn relevant. Naar de hoeren gaan is een vrij specifieke activiteit, in zo verre dat er geen gevoelens bij komen kijken - ik bedoel: geen romantiek, verwachtingen, liefde, warmte, oprechte uitwisselingen. Het is seks, het is betaald, het is armetierig en ranzig en een beetje duister. Dát windt een hoerenloper op, lijkt mij. Niet de vrouw an sich, niet de seks an sich, maar de hele entourage die iets duisters, goedkoops en verbodens heeft. En dat kun je nergens anders halen. Alleen bij een hoer. Een echtgenote kan wel spelen alsof zij een hoer is, een ordinair pakje aantrekken en vijftig euro vragen, maar dat is niet the real thing. De spanning van het ranzige en verbodene zijn, denk ik, essentieel.
Net als de schaamte. Dat hoort ook bij de kick. In die zin kun je hoerenlopen denk ik best met elke andere verslaving vergelijken, omdat de aanloop ernaartoe - de rush - spannend is, de daad op zich is spannend en beschamend en smerig, en na afloop is er (zoals bij elke verslaving) de diepe val in een leegte: was dit het nou waard, waarom doe ik dit, ik schaam me dood, dit doe ik nooit meer, mensen moesten eens weten... enzovoort.
De enige manier om die schaamte af te schudden (en het schuldgevoel) is door opnieuw die rush na te jagen - die kick, heel even opgetild worden, weg van hier, zonder gedachten en schuldgevoelens ondergedompeld worden in de totale extase (van de verslaving). Waarna de leegte weer opdoemt en het hele traject opnieuw moet worden afgelegd.
Ik heb er geen ervaring mee, ben zelf trouwens een vrouw, maar als verslavingsgevoelige persoon kan ik me er best iets bij voorstellen. De kick. De rush. Weten dat je verkeerd bezig bent, weten dat je anderen pijn doet en schaadt, maar toch... heel even maar... niemand weet het... het is alsof de duisternis aan je trekt, en eerst doe je het niet, want het mag niet, je bent sterk, maar ineens ben je helemaal niet meer sterk en dan GA je. Dat is ook lekker: je overgeven aan je eigen zwakte. Dan ben je even zielig. Toch? Kan jij het helpen? Later komt de spijt, de schuld, de zelfhaat, en ook het inzicht dat je echt oud en wijs genoeg bent om het juiste te doen, en trouwens: vanaf nu GA je dat ook doen, dat is een definitieve beslissing. Totdat... een dag of een week of een maand later... die duisternis weer begint te trekken...
Verslaving of niet, het is een karakterfout, of een zwakte, en ik denk niet dat het per se tégen een ander is gericht. Maar het is wel egoïstisch. Dat zijn verslavingen of zwaktes altijd. En er ligt ook vaak iets aan ten grondslag. Want waarom kan de één wel zijn zelfbeheersing in de hand houden, en de ander niet? Ik denk dat een seksverslaving sowieso duidt op een verwrongen beeld van seks. Het moet kennelijk verboden en taboe zijn, geheim, emotieloos. Dat is in een fantasie niet zo erg, maar als je ervoor naar de hoeren gaat... wordt het realiteit, en dat is wel link. Ik ben geen expert, maar het trefwoord voor mij, als dit mijn man was, zou zijn EMOTIE. Iets verwrongens en onderdrukts, iets met moeilijk kunnen communiceren, iets met eenzaamheid. Ik gok maar wat.
Een heel goeie film over dit onderwerp is 'Shame' van Steve McQueen. Heel deprimerend, maar ook verhelderend.
Of het nou wel een officiële seksverslaving is of niet, doet er volgens mij niet zoveel toe. In Amerika wordt een vreemdgaande man al in een afkickkliniek geparkeerd omdat hij een seksverslaving zou hebben, en ach, wat weten wij ervan? Het etiket is onbelangrijk, het gaat om de onderliggende emoties, in dit geval: het gebrek aan zelfbeheersing. Dat kun je een vorm van verslaving noemen, of van zwakte. En dááronder liggen weer andere emoties, en DIE zijn relevant. Naar de hoeren gaan is een vrij specifieke activiteit, in zo verre dat er geen gevoelens bij komen kijken - ik bedoel: geen romantiek, verwachtingen, liefde, warmte, oprechte uitwisselingen. Het is seks, het is betaald, het is armetierig en ranzig en een beetje duister. Dát windt een hoerenloper op, lijkt mij. Niet de vrouw an sich, niet de seks an sich, maar de hele entourage die iets duisters, goedkoops en verbodens heeft. En dat kun je nergens anders halen. Alleen bij een hoer. Een echtgenote kan wel spelen alsof zij een hoer is, een ordinair pakje aantrekken en vijftig euro vragen, maar dat is niet the real thing. De spanning van het ranzige en verbodene zijn, denk ik, essentieel.
Net als de schaamte. Dat hoort ook bij de kick. In die zin kun je hoerenlopen denk ik best met elke andere verslaving vergelijken, omdat de aanloop ernaartoe - de rush - spannend is, de daad op zich is spannend en beschamend en smerig, en na afloop is er (zoals bij elke verslaving) de diepe val in een leegte: was dit het nou waard, waarom doe ik dit, ik schaam me dood, dit doe ik nooit meer, mensen moesten eens weten... enzovoort.
De enige manier om die schaamte af te schudden (en het schuldgevoel) is door opnieuw die rush na te jagen - die kick, heel even opgetild worden, weg van hier, zonder gedachten en schuldgevoelens ondergedompeld worden in de totale extase (van de verslaving). Waarna de leegte weer opdoemt en het hele traject opnieuw moet worden afgelegd.
Ik heb er geen ervaring mee, ben zelf trouwens een vrouw, maar als verslavingsgevoelige persoon kan ik me er best iets bij voorstellen. De kick. De rush. Weten dat je verkeerd bezig bent, weten dat je anderen pijn doet en schaadt, maar toch... heel even maar... niemand weet het... het is alsof de duisternis aan je trekt, en eerst doe je het niet, want het mag niet, je bent sterk, maar ineens ben je helemaal niet meer sterk en dan GA je. Dat is ook lekker: je overgeven aan je eigen zwakte. Dan ben je even zielig. Toch? Kan jij het helpen? Later komt de spijt, de schuld, de zelfhaat, en ook het inzicht dat je echt oud en wijs genoeg bent om het juiste te doen, en trouwens: vanaf nu GA je dat ook doen, dat is een definitieve beslissing. Totdat... een dag of een week of een maand later... die duisternis weer begint te trekken...
Verslaving of niet, het is een karakterfout, of een zwakte, en ik denk niet dat het per se tégen een ander is gericht. Maar het is wel egoïstisch. Dat zijn verslavingen of zwaktes altijd. En er ligt ook vaak iets aan ten grondslag. Want waarom kan de één wel zijn zelfbeheersing in de hand houden, en de ander niet? Ik denk dat een seksverslaving sowieso duidt op een verwrongen beeld van seks. Het moet kennelijk verboden en taboe zijn, geheim, emotieloos. Dat is in een fantasie niet zo erg, maar als je ervoor naar de hoeren gaat... wordt het realiteit, en dat is wel link. Ik ben geen expert, maar het trefwoord voor mij, als dit mijn man was, zou zijn EMOTIE. Iets verwrongens en onderdrukts, iets met moeilijk kunnen communiceren, iets met eenzaamheid. Ik gok maar wat.
Een heel goeie film over dit onderwerp is 'Shame' van Steve McQueen. Heel deprimerend, maar ook verhelderend.
woensdag 4 mei 2016 om 00:29
woensdag 4 mei 2016 om 00:40
quote:Zeeland1970 schreef op 04 mei 2016 @ 00:29:
[...]
Hihi, nee, sorrie, juist niet! Is heel helder uitgelegd juist..! Dankjewel daarvoor.
Ben je zelf (ergens anders mss) aan verslaafd (geweest)? Je omschrijft het zo ... ingevoeld.
Oh gelukkig!
Verslaafd ben ik geweest aan zoveel... computerspelletjes, sigaretten, alcohol, aandacht, sporten, werken, kortom: als het leuk en lekker is, kan ik voor de bijl gaan. Maar bij een seksverslaving kan ik me, hoewel ik daar nooit last van heb gehad, veel voorstellen omdat het zo spannend moet zijn, en zo verboden. Dat zijn toch wel ingrediënten die het extra gevaarlijk maken, en dus extra aanlokkelijk. Lijkt me, hè?!
[...]
Hihi, nee, sorrie, juist niet! Is heel helder uitgelegd juist..! Dankjewel daarvoor.
Ben je zelf (ergens anders mss) aan verslaafd (geweest)? Je omschrijft het zo ... ingevoeld.
Oh gelukkig!
Verslaafd ben ik geweest aan zoveel... computerspelletjes, sigaretten, alcohol, aandacht, sporten, werken, kortom: als het leuk en lekker is, kan ik voor de bijl gaan. Maar bij een seksverslaving kan ik me, hoewel ik daar nooit last van heb gehad, veel voorstellen omdat het zo spannend moet zijn, en zo verboden. Dat zijn toch wel ingrediënten die het extra gevaarlijk maken, en dus extra aanlokkelijk. Lijkt me, hè?!
woensdag 4 mei 2016 om 00:53
quote:Zeeland1970 schreef op 03 mei 2016 @ 23:47:
Nogmaals, er zijn geen vragen die ik 'bewust ontwijk'.
Eerdere relatietherapie hield verband met mijn burnout ivm medische en werk gerelateerde oorzaken. Hij had toendertijd imo weinig zorg voor me. Dat voelde koud en eenzaam. Hij gaf aan dat hij zich juist tekort gedaan voelde. (Dat was het een beetje in een notendop geloof ik.)
In welk opzicht vond jij toen dat hij weinig zorg voor je had? En in welk opzicht voelde hij zich dan tekort gedaan? Hoe zijn jullie daar toen uit gekomen?
En, zie je gelijkenissen tussen die situatie en de huidige situatie (en wellicht meer situaties), in de zin van dat op momenten dat jij hem nodig hebt/je gesteund wil voelen, hij met zelf meelijwekkende opmerkingen komt als zich tekort gedaan voelen en dat het voor hem ook moeilijk is allemaal, etc?
Nogmaals, er zijn geen vragen die ik 'bewust ontwijk'.
Eerdere relatietherapie hield verband met mijn burnout ivm medische en werk gerelateerde oorzaken. Hij had toendertijd imo weinig zorg voor me. Dat voelde koud en eenzaam. Hij gaf aan dat hij zich juist tekort gedaan voelde. (Dat was het een beetje in een notendop geloof ik.)
In welk opzicht vond jij toen dat hij weinig zorg voor je had? En in welk opzicht voelde hij zich dan tekort gedaan? Hoe zijn jullie daar toen uit gekomen?
En, zie je gelijkenissen tussen die situatie en de huidige situatie (en wellicht meer situaties), in de zin van dat op momenten dat jij hem nodig hebt/je gesteund wil voelen, hij met zelf meelijwekkende opmerkingen komt als zich tekort gedaan voelen en dat het voor hem ook moeilijk is allemaal, etc?
woensdag 4 mei 2016 om 09:04
Ik lag met pijn op bed, was depressief, hij kon het nauwelijks nog opbrengen om een kop thee te brengen. Dit was een zware tijd. Voor mij, maar ook, zo gaf hij aan, voor hem.
Het is makkelijk om te veroordelen, en, geloof me dat heb ik hem ook gedaan. Veel pijnlijke herinneringen uit die tijd, eenzaamheid, en echte zwarte duisternis. Zowel fysieke pijn als emotioneel. De details kan ik beter hier niet delen, dat wakkert alleen maar meer extreme reacties (boosheid naar hem) uit. Hij was in die tijd nors, nukkig, kwaad op mij, voelde zich alleen staan, wat natuurlijk in zekere zin ook was; alle zorg vd kids EN v mij kwam ineens bij hem te liggen naast zijn baan.
In therapie spraken we hier een aantal keren over. Hoe eenzaam ik me gevoeld had, hoe ongewild afhankelijk ik van hem was en machteloos. En hoe teruggetrokken en kwaad hij in die tijd was. Hij gaf aan dat hij zich óók eenzaam had gevoeld. Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn. Ik lag depressief in bed, en van mij 'hoefde' het op een bepaald punt zelfs allemaal niet meer. Hij voelde zich in de steek gelaten, klem zitten in de rol v verzorger.
Die relatietherapie stelde niet zo veel voor helaas. Die man stelde wat vage vragen, kwam niet tot de kern. Maar we waren in elk geval wèl weer aan het praten.
Ik heb toen ook individuele therapie gehad, ben geopereerd, intensieve revalidatie, en kreeg een flinke berg antidepressiva. Na een intensief jaar was ik weer op de been. Langzaamaan weer gaan werken, opgekrabbeld. Dit was 5 jaar geleden. Alles is nu weer 'op de rit'.
Al is er ergens in mij wel een 'schaafplek', een basisonzekerheid.
Want nu gaat het goed, maar wat als ik ooit weer 'iets' krijg? Van ouderdom? Of een ongeluk.? Hij kon het toen (na een poos) niet opbrengen voor mij te zorgen.
Dat stukje is imo een barst in ons huwelijk gebleven.
In die zin herken ik nu wel dat hij nu ook zielig aan het doen is. Zijn 'pijn' naast die v mij zet. Want het is allemaal - zo - genant, en wat-heb-ik-toch - gedaan?!, en "alles-is-kapot! ", en (gisteren: ) "ik trek het even niet meer hoor! Ik blijf vandaag een dagje boven, ik kan er de kinderen nu echt niet bij hebben, dat doen alsof er niks aan de hand is breekt me echt op!"
Toen heb ik boos gezegd dat ik DAT er niet bij kan hebben. Dat ik verwacht dat hij er nu voor MIJ is, dat IK nu centraal hoor te staan, en als hij DAT niet op kan brengen dat ik het dan wel zelf draag, maar dat ik verwacht dat hij nu MINIMAAL zijn eigen last draagt. Niet ook nog zelf aan mij gaat hangen. Dat ik niet ZIJN deel er nu bij kan hebben. Dus dat hij gewoon zijn bijdrage levert nu om dit draaiende te houden en anders beter weg kan gaan.
Dat hij 20 jaar toneel heeft gespeeld, dus dat hij dit ook maar moet verdragen.
Daarna kwam hij zijn excuses aanbieden. Dat hij niet aan mij wilde gaan 'hangen'.
Maar idd, er is wel een 'lijntje' met vorig gedrag.
Het is makkelijk om te veroordelen, en, geloof me dat heb ik hem ook gedaan. Veel pijnlijke herinneringen uit die tijd, eenzaamheid, en echte zwarte duisternis. Zowel fysieke pijn als emotioneel. De details kan ik beter hier niet delen, dat wakkert alleen maar meer extreme reacties (boosheid naar hem) uit. Hij was in die tijd nors, nukkig, kwaad op mij, voelde zich alleen staan, wat natuurlijk in zekere zin ook was; alle zorg vd kids EN v mij kwam ineens bij hem te liggen naast zijn baan.
In therapie spraken we hier een aantal keren over. Hoe eenzaam ik me gevoeld had, hoe ongewild afhankelijk ik van hem was en machteloos. En hoe teruggetrokken en kwaad hij in die tijd was. Hij gaf aan dat hij zich óók eenzaam had gevoeld. Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn. Ik lag depressief in bed, en van mij 'hoefde' het op een bepaald punt zelfs allemaal niet meer. Hij voelde zich in de steek gelaten, klem zitten in de rol v verzorger.
Die relatietherapie stelde niet zo veel voor helaas. Die man stelde wat vage vragen, kwam niet tot de kern. Maar we waren in elk geval wèl weer aan het praten.
Ik heb toen ook individuele therapie gehad, ben geopereerd, intensieve revalidatie, en kreeg een flinke berg antidepressiva. Na een intensief jaar was ik weer op de been. Langzaamaan weer gaan werken, opgekrabbeld. Dit was 5 jaar geleden. Alles is nu weer 'op de rit'.
Al is er ergens in mij wel een 'schaafplek', een basisonzekerheid.
Want nu gaat het goed, maar wat als ik ooit weer 'iets' krijg? Van ouderdom? Of een ongeluk.? Hij kon het toen (na een poos) niet opbrengen voor mij te zorgen.
Dat stukje is imo een barst in ons huwelijk gebleven.
In die zin herken ik nu wel dat hij nu ook zielig aan het doen is. Zijn 'pijn' naast die v mij zet. Want het is allemaal - zo - genant, en wat-heb-ik-toch - gedaan?!, en "alles-is-kapot! ", en (gisteren: ) "ik trek het even niet meer hoor! Ik blijf vandaag een dagje boven, ik kan er de kinderen nu echt niet bij hebben, dat doen alsof er niks aan de hand is breekt me echt op!"
Toen heb ik boos gezegd dat ik DAT er niet bij kan hebben. Dat ik verwacht dat hij er nu voor MIJ is, dat IK nu centraal hoor te staan, en als hij DAT niet op kan brengen dat ik het dan wel zelf draag, maar dat ik verwacht dat hij nu MINIMAAL zijn eigen last draagt. Niet ook nog zelf aan mij gaat hangen. Dat ik niet ZIJN deel er nu bij kan hebben. Dus dat hij gewoon zijn bijdrage levert nu om dit draaiende te houden en anders beter weg kan gaan.
Dat hij 20 jaar toneel heeft gespeeld, dus dat hij dit ook maar moet verdragen.
Daarna kwam hij zijn excuses aanbieden. Dat hij niet aan mij wilde gaan 'hangen'.
Maar idd, er is wel een 'lijntje' met vorig gedrag.
woensdag 4 mei 2016 om 09:21
constructief van hem dat "ik blijf een dagje boven" als hij het even niet trekt. Vraag me af hoelang jij nog de "overhand" houd in deze, en hij langzaamaan toch weer het middelpunt gaat worden , waar alles om draait. jij je weer aan gaat aanpassen. Dat excuses aanbieden blijft hij vast niet doen. En hoezo moet hij alleen nu zijn bijdrage leveren, waarom niet gewoon altijd?
En wat bedoeld hij met "doen alsof er niets aan de hand is", hoe ziet hij dat dan?
En wat bedoeld hij met "doen alsof er niets aan de hand is", hoe ziet hij dat dan?
woensdag 4 mei 2016 om 09:32
Lieve Zeeland. Je wilt onze extreme reacties vermijden. Ik hoop dat je deze, van mij, niet als extreem gaat ervaren.
Uit wat voor gezin kom jij? Heb je als kind al extreme reacties moeten vermijden? Heb je gezorgd? Ben je 'bemiddelaar' geweest? Heb je als kind rust gekend? Vreugde?
Kan het zijn dat er niet alleen een 'lijntje' zit tussen het vorige gedrag van jouw man en het huidige gedrag, maar ook een heel grote lijn tussen jouw vroegere gedrag (uit 'nood' en/of omdat dat bij jou past, namelijk zorgen, bemiddelen, schipperen) en jouw huidige gedrag? En in het gedrag dat je de twintig jaar had waarin jouw man een totaal ander leven kon leiden dan jij ooit voor mogelijk hebt gehouden? Niet gemerkt, niet gezien, niet gevoeld? Omdat je zó ontzettend gewend bent alles zélf te doen? Dat je het niet merkt (niet nu of ooit, maar gewoon niet) dat dat zo is? Dat de anderen om je heen meedraaien 'op jou'? Niet echt bijdragen. Niet echt in verbinding met de ander (je man, je ouders) leven en bouwen, maar 'hangen op jou'? Misschien ken je het niet, dat er iemand voor je zorgt. Ik kende het niet. Het werd niet gedaan, ook niet als ik het nodig had. Zo klinkt jouw leven ook. Niets dramatisch hoor, geen mishandeling, alles fatsoenlijk, maar zorg (en liefde?) ontbraken.
Weet je Zeeland? Dan klopt het wel dat als JIJ niet meer doet wat je deed (depressief, nu als reactie op een harde werkelijkheid) de ander(en) ook niet meer doen wat ze doen. Jouw man houdt het niet vol om dit te dragen. Jij moet dat doen. Dat is hij gewend. Bovendien zijn de beide situaties (en misschien zijn er nog wel meer als je goed in je herinnering kijkt) zijn mogelijkheden van vrijheid (waarin hij onder andere naar de hoeren ging) omdat jij zorgde, er was voor de kinderen, alles regelde, enorm veel minder. Ook nu, op dit moment. De frustratie loopt blijkbaar op. Hij kan zijn uitlaatklep niet hanteren (sorry dat ik het zo zeg) dus op z'n minst wil hij nu de zorg voor, nee zelfs aanwezigheid van de kinderen niet. En vorige week wilde hij zijn werk er niet bij. Hij wordt waanzinnig in zijn vrijheid beperkt nu jij 'het weet'. Hij brengt het maar net op allemaal. Dit is wat ik bedoelde met: maak het zichtbaar door stil te zijn, door niet te dragen, door niemand te laten hangen.
Brengt me ook nog op dat je niemand in je omgeving dit hebt verteld. Toen ook niet? Toen je depressief was en je je zo in de steek gelaten voelde? Toen hij hard en koud tegen je was? Zijn vrijheid kwijt was? Ik denk namelijk niet dat het is 'de zorg niet kunnen opbrengen', maar vooral: de dubbellevens niet meer naast elkaar kunnen hebben. En dat dan de ander kwalijk nemen, want de frustratie loopt op, hij voelt zich zielig en beperkt, en jij 'staat in de weg'. Maar dat je niemand iets vertelt, ook niet andere geliefden, is een beschermingsmechanisme van jewelste. Je houdt alles buiten het zicht van de anderen, omdat je bang bent voor wat wij hier doen: jou vertellen dat je beter voor jezelf moet zorgen. En daar ben je bang voor omdat je... ja, waarom eigenlijk? Dat weet je niet. Dat zijn in mijn ogen heel oude gevoelens: schaamte, schuld, bang voor onmin, bang voor lelijkheid, smerigheid, bang om na te gaan of andere geliefden je wel zullen steunen, bang voor een hard oordeel, een te zacht oordeel. En dus deel je maar niet. Blijf je wanhopig proberen in verbinding te zijn met jouw man, en jouw man alleen, zodat andere delen in jou niet geraakt worden door te delen met andere geliefden (familie, vriendinnen). Je bent het zo gewend.
Wat ik zie? Dat jij niet bestaat. Dat het niet uitmaakt wie jij bent en wat jij nodig hebt. Het enige dat uitmaakt, is dat jij doet wat je altijd doet en dat je niet in de weg staat van wat hij daarnaast nog wil doen. Je faciliteert. En dat deed je heel lang heel goed.
Ik voel zo veel medeleven met je. Want ik weet uit ervaring dat ik dit alles wel aan je kan schrijven, maar dat jij dit helemaal niet voelen kunt. Omdat je nog zo 'bent zoals je altijd bent (geweest)'. Omdat je als een leeuwin je nest beschermt, er voor knokt, als die eenheid maar niet uit elkaar valt. Dat mag niet. Jouw taak is immers de eenheid te bewaren. Of die ook goed voor jóu is, die vraag heb je jezelf nooit gesteld, en vermijd je het liefst. Ook nu. Je post van 9.04 laat dit zien. Veel meer nog dan waarin je de afgelopen twee weken beland bent. Voor mij dan hè.
Uit wat voor gezin kom jij? Heb je als kind al extreme reacties moeten vermijden? Heb je gezorgd? Ben je 'bemiddelaar' geweest? Heb je als kind rust gekend? Vreugde?
Kan het zijn dat er niet alleen een 'lijntje' zit tussen het vorige gedrag van jouw man en het huidige gedrag, maar ook een heel grote lijn tussen jouw vroegere gedrag (uit 'nood' en/of omdat dat bij jou past, namelijk zorgen, bemiddelen, schipperen) en jouw huidige gedrag? En in het gedrag dat je de twintig jaar had waarin jouw man een totaal ander leven kon leiden dan jij ooit voor mogelijk hebt gehouden? Niet gemerkt, niet gezien, niet gevoeld? Omdat je zó ontzettend gewend bent alles zélf te doen? Dat je het niet merkt (niet nu of ooit, maar gewoon niet) dat dat zo is? Dat de anderen om je heen meedraaien 'op jou'? Niet echt bijdragen. Niet echt in verbinding met de ander (je man, je ouders) leven en bouwen, maar 'hangen op jou'? Misschien ken je het niet, dat er iemand voor je zorgt. Ik kende het niet. Het werd niet gedaan, ook niet als ik het nodig had. Zo klinkt jouw leven ook. Niets dramatisch hoor, geen mishandeling, alles fatsoenlijk, maar zorg (en liefde?) ontbraken.
Weet je Zeeland? Dan klopt het wel dat als JIJ niet meer doet wat je deed (depressief, nu als reactie op een harde werkelijkheid) de ander(en) ook niet meer doen wat ze doen. Jouw man houdt het niet vol om dit te dragen. Jij moet dat doen. Dat is hij gewend. Bovendien zijn de beide situaties (en misschien zijn er nog wel meer als je goed in je herinnering kijkt) zijn mogelijkheden van vrijheid (waarin hij onder andere naar de hoeren ging) omdat jij zorgde, er was voor de kinderen, alles regelde, enorm veel minder. Ook nu, op dit moment. De frustratie loopt blijkbaar op. Hij kan zijn uitlaatklep niet hanteren (sorry dat ik het zo zeg) dus op z'n minst wil hij nu de zorg voor, nee zelfs aanwezigheid van de kinderen niet. En vorige week wilde hij zijn werk er niet bij. Hij wordt waanzinnig in zijn vrijheid beperkt nu jij 'het weet'. Hij brengt het maar net op allemaal. Dit is wat ik bedoelde met: maak het zichtbaar door stil te zijn, door niet te dragen, door niemand te laten hangen.
Brengt me ook nog op dat je niemand in je omgeving dit hebt verteld. Toen ook niet? Toen je depressief was en je je zo in de steek gelaten voelde? Toen hij hard en koud tegen je was? Zijn vrijheid kwijt was? Ik denk namelijk niet dat het is 'de zorg niet kunnen opbrengen', maar vooral: de dubbellevens niet meer naast elkaar kunnen hebben. En dat dan de ander kwalijk nemen, want de frustratie loopt op, hij voelt zich zielig en beperkt, en jij 'staat in de weg'. Maar dat je niemand iets vertelt, ook niet andere geliefden, is een beschermingsmechanisme van jewelste. Je houdt alles buiten het zicht van de anderen, omdat je bang bent voor wat wij hier doen: jou vertellen dat je beter voor jezelf moet zorgen. En daar ben je bang voor omdat je... ja, waarom eigenlijk? Dat weet je niet. Dat zijn in mijn ogen heel oude gevoelens: schaamte, schuld, bang voor onmin, bang voor lelijkheid, smerigheid, bang om na te gaan of andere geliefden je wel zullen steunen, bang voor een hard oordeel, een te zacht oordeel. En dus deel je maar niet. Blijf je wanhopig proberen in verbinding te zijn met jouw man, en jouw man alleen, zodat andere delen in jou niet geraakt worden door te delen met andere geliefden (familie, vriendinnen). Je bent het zo gewend.
Wat ik zie? Dat jij niet bestaat. Dat het niet uitmaakt wie jij bent en wat jij nodig hebt. Het enige dat uitmaakt, is dat jij doet wat je altijd doet en dat je niet in de weg staat van wat hij daarnaast nog wil doen. Je faciliteert. En dat deed je heel lang heel goed.
Ik voel zo veel medeleven met je. Want ik weet uit ervaring dat ik dit alles wel aan je kan schrijven, maar dat jij dit helemaal niet voelen kunt. Omdat je nog zo 'bent zoals je altijd bent (geweest)'. Omdat je als een leeuwin je nest beschermt, er voor knokt, als die eenheid maar niet uit elkaar valt. Dat mag niet. Jouw taak is immers de eenheid te bewaren. Of die ook goed voor jóu is, die vraag heb je jezelf nooit gesteld, en vermijd je het liefst. Ook nu. Je post van 9.04 laat dit zien. Veel meer nog dan waarin je de afgelopen twee weken beland bent. Voor mij dan hè.
woensdag 4 mei 2016 om 09:33
woensdag 4 mei 2016 om 09:56
Wiebeltje, wat verwoord je dat allemaal goed.
Dit kan niet alleen voor Zeeland interessant zijn, maar zeker ook voor anderen die meelezen.
Ik vind het heel verhelderend hoe je de rol van de zorgende en dragende kracht die iemand in kan nemen in relaties beschrijft, hoe dit werken kan en waar dit mee te maken kan hebben.
Dit kan niet alleen voor Zeeland interessant zijn, maar zeker ook voor anderen die meelezen.
Ik vind het heel verhelderend hoe je de rol van de zorgende en dragende kracht die iemand in kan nemen in relaties beschrijft, hoe dit werken kan en waar dit mee te maken kan hebben.
woensdag 4 mei 2016 om 10:15
quote:Zeeland1970 schreef op 04 mei 2016 @ 09:04:
Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn.
Eh, hij had tot voor kort zelfs twee plaatsen waar hij zwak kon zijn: jullie relatie en dat hele prostitutie gebeuren. Op het moment kan hij 'alleen' nog zwak in jullie relatie zijn en dat doet hij ook (zie zijn opmerkingen als dat het voor hem ook allemaal zwaar is, dat hij het allemaal even niet meer aan kan, etc etc). Jij wordt dan wel boos, hij biedt dan zijn excuses aan, maar dat was het dan weer. Tenminste zo komt het over en op die manier gaat er niets veranderen.
Je schreef eerder dat jullie gewoon een gelijkwaardige relatie hebben, dat de een niet meer de baas is dan de ander, dat hij het van je overneemt als jij het even niet meer trekt etc, maar hier schets je toch wel een heel ander beeld: jij die in emotioneel opzicht de kar trekt en op cruciale momenten op weinig steun van hem kan rekenen. Dat is toch tamelijk ongelijkwaardig?
Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn.
Eh, hij had tot voor kort zelfs twee plaatsen waar hij zwak kon zijn: jullie relatie en dat hele prostitutie gebeuren. Op het moment kan hij 'alleen' nog zwak in jullie relatie zijn en dat doet hij ook (zie zijn opmerkingen als dat het voor hem ook allemaal zwaar is, dat hij het allemaal even niet meer aan kan, etc etc). Jij wordt dan wel boos, hij biedt dan zijn excuses aan, maar dat was het dan weer. Tenminste zo komt het over en op die manier gaat er niets veranderen.
Je schreef eerder dat jullie gewoon een gelijkwaardige relatie hebben, dat de een niet meer de baas is dan de ander, dat hij het van je overneemt als jij het even niet meer trekt etc, maar hier schets je toch wel een heel ander beeld: jij die in emotioneel opzicht de kar trekt en op cruciale momenten op weinig steun van hem kan rekenen. Dat is toch tamelijk ongelijkwaardig?
woensdag 4 mei 2016 om 10:16
quote:sabbaticalmeds schreef op 04 mei 2016 @ 10:13:
Hij leunt op je in plasts van dat hij naast je staat. maar jij mag niet op hem leunen. Gebeurt nu ook. Hij doet zielig en jij probeert hem te laten inzien dat hij fout bezig was. Moeder-kind relatie ipv gelijkwaardigheid?Dit dus (crosspost van mij).
Hij leunt op je in plasts van dat hij naast je staat. maar jij mag niet op hem leunen. Gebeurt nu ook. Hij doet zielig en jij probeert hem te laten inzien dat hij fout bezig was. Moeder-kind relatie ipv gelijkwaardigheid?Dit dus (crosspost van mij).
woensdag 4 mei 2016 om 10:18
Oh, we gaan nog even door zie ik....
Goed,..ik wil even vragen of de man, van TO, voor twee minuten vanavond even zijn mond kan houden?
Kan dat?, denk je?
.
Ik hecht daar enorm veel waarde aan namelijk, dus heel graag, geef het even door aan hem.
Mocht hij nu toch die mond open trekken,ik vraag maar twee minuten, dus zoveel is het niet, zou dat mogelijk zijn?....wat denk je Zeeland?
.
En euhh...ik hoef je niet te bedanken he?!..mannetje van TO.
Niet alleen voor u vrijheid..gelukkig ook voor ons allen.
.
Doei!,,
Goed,..ik wil even vragen of de man, van TO, voor twee minuten vanavond even zijn mond kan houden?
Kan dat?, denk je?
.
Ik hecht daar enorm veel waarde aan namelijk, dus heel graag, geef het even door aan hem.
Mocht hij nu toch die mond open trekken,ik vraag maar twee minuten, dus zoveel is het niet, zou dat mogelijk zijn?....wat denk je Zeeland?
.
En euhh...ik hoef je niet te bedanken he?!..mannetje van TO.
Niet alleen voor u vrijheid..gelukkig ook voor ons allen.
.
Doei!,,
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
