Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
woensdag 4 mei 2016 om 10:41
Het verhaal klinkt nu wel anders, eerst was het een gelukkig 20-jarig huwelijk waarin jullie maatjes waren en overal met elkaar over spraken.
Jouw man doet bot/ego en dan wanneer je er iets over zegt komt hij met excuses die jij dan weer accepteert/goed praat.
Je verdient zo veel meer, maar dat zal jij je eerst moeten realiseren. Het is "makkelijk' om er in goede tijden voor (en met) iemand te zijn, hoe men in minder goede tijden doet en reageert is veel belangrijker.
Het lijkt erop dat jouw man geen verantwoordelijkheid wilt nemen, maar wel vooral zijn eigen ding wilt doen. De dingen die jij opnoemt (zorg kinderen, huishouden naast baan etc) zijn dingen die je in een "normale" tijd ook van een partner zou mogen verwachten, het samen doen.
Sterkte Zeeland!
Jouw man doet bot/ego en dan wanneer je er iets over zegt komt hij met excuses die jij dan weer accepteert/goed praat.
Je verdient zo veel meer, maar dat zal jij je eerst moeten realiseren. Het is "makkelijk' om er in goede tijden voor (en met) iemand te zijn, hoe men in minder goede tijden doet en reageert is veel belangrijker.
Het lijkt erop dat jouw man geen verantwoordelijkheid wilt nemen, maar wel vooral zijn eigen ding wilt doen. De dingen die jij opnoemt (zorg kinderen, huishouden naast baan etc) zijn dingen die je in een "normale" tijd ook van een partner zou mogen verwachten, het samen doen.
Sterkte Zeeland!
woensdag 4 mei 2016 om 11:21
woensdag 4 mei 2016 om 11:35
Zeeland, ik proef dat je écht wilt begrijpen en weten hoe jullie in elkaar zitten en jullie relatie zo in elkaar zit en zo gelopen kan zijn, jullie respectievelijke rollen daarin enz.
Ik gooi hem er nogmaals in: dat boek wat ik eerder noemde geeft heel veel inzicht in zowel jezelf als dit soort relatiedynamieken.
Waarom je sommige strategieen ontwikkelt en anderen andere strategieen, die vaak worden aangezien als (vaste) karaktereigenschappen, die eigenlijk een verwrongen/overdreven vorm van de "pure" eigenschap zijn.
Zo is zelfopoffering en overdreven zorg voor anderen (ten koste van jezelf) bijv een niet-pure/gezonde variant die in de pure vorm "altruisme" zou zijn.
Er ligt dus een verborgen krachtige eigenschap onder, afhankelijk van of het een "(ooit, als kind) gekozen" mechanisme is in antwoord op "niet goed genoeg" zijn en dus een manier waarop je je wél goed, belangrijk, geliefd, nodig, onmisbaar enz kon/kan voelen (zoals bijv de "helper/redder").
Mensen die al hun kracht in anderen stoppen, en zichzelf daarbij vergeten, eigen behoeften negeren, eigen energie en gezondheid onderaan zetten, enz putten zichzelf uit op den duur.
Jullie relatiedynamiek (en aantrekking tot elkaar destijds) is een vd bekende patronen, wat je daar kunt herkennen.
Hij leek de sterke, stabiele man op wie je kon rekenen, van binnen voelde hij zich aangetrokken tot zo'n (emotioneel) zorgzame eigenschap van jou (moederen, redderen, warmte, zorgzaamheid).
Hij leek een stabiele man van stavast, omdat hij juist emotionele tekorten (gevoelsarmoede) had en goed wist te onderdrukken (niet willen voelen van zijn oude zeer).
Een zorgzaam en moederlijk type past in zekere zin uitstekend bij een gevoelsarm type (niet met emoties bezig willen zijn, geen raad mee weten, niet willen voelen en niet over willen/kunnen praten enz).
Zolang jullie in die rollen bleven vulden jullie elkaar (en elkaars zwaktes/ tekortkomingen) aan en liep eea op rolletjes.
Toen jij niet meer kon, waren de rollen omgedraaid (misschien kon jij moeilijk om hulp/zorg vragen of als je het deed kreeg je dat niet, iig niet de emotionele steun en zorgzaamheid die jij nou eens nodig had en hij niet te bieden had/ niet "aan kon", oa omdat hij al vol eigen issues zat en een "onderdrukker" is van eigen emoties, kon hij niet opeens dat wél voor jou zijn, als hij dat voor zichzelf al niet aan kan. Mensen onderdrukken hun emotionele narigheid niet voor niks en daar zat al een emotionele berg van jewelste).
(herkenbaar ook voor mij want ik heb dit net zo meegemaakt en dan in jouw rol).
Dat wat je voor sterk aanzag, was ook "maar" een verwrongen variant: "stoer doen", doen alsof, door voor jezelf te ontkennen wat er binnen huist, te doen alsof dat er niet is, en maar door te gaan).
Nu is hij uit zijn rol gevallen (dwz die rol kon hij vervullen door bepaalde emoties, die op stiekeme wijze een uitweg zochten, te maskeren) en staat opnieuw die dynamiek onder druk.
Dat komt oa doordat het strategieen (gedragspatronen) zijn, die niet vanuit echte kracht zijn ontstaan, maar vanuit bedekken van zwakke plekken.
Die zwakke plekken blijken (pas) als je die rol niet meer kunt volhouden, als je verzwakt bent dus.
Ook kunnen bepaalde eigenschappen die je van jezelf in het dagelijks bestaan afwijst/afkeurt, een uitweg krijgen in een verwrongen vorm in seksuele voorkeuren.
Hij heeft al die jaren die dingen stiekem kunnen doen, omdat hij álles onderdrukte en zoláng het hem lukte om te onderdrukken!
Nu de beerput eenmaal geopend is, en zijn emoties de vrije loop krijgen en er "mogen zijn" valt het hem dan ook zwaar dat ie dat tov de kinderen en de buitenwereld weer moet onderdrukken.
Kun je je voorstellen dat als je grote ellende onderdrukt, dat een (explosieve) emotionele (opblaas)bal wordt, die je onder water probeert te houden?
Die, nu hij er geen grip meer op kan houden (verzwakt), en niet meer kan onder(water)drukken, uit het water omhoog schiét, niet meer onder controle heeft, met alle kracht naar buiten knalt?
Net als dat jij het destijds niet meer kon volhouden, verzwakte, jouw emotionele bal (alle ballen in de lucht proberen te houden in jouw gezin) niet meer kon handellen en instortte?
(mensen met burnouts vallen iha onder die categorie)
Het nadeel van strategieen is dat het soms niet lukt omdat je daar niet altijd grip op hebt, omdat dat energie kost, en mensen verzwakken danwel zwakke momenten hebben.
En dan komt dat negatieve, wat je er zo succesvol mee leek te bedekken, met alle kracht naar boven/buiten.
En daarop de zelfveroordeling, precies waar je bang voor was: het negatieve (geloof over jezelf), alles wat de oorzaak was om uberhaubt die strategie te ontwikkelen.
(ik ben niks waard, zwak, slapjanus, een zwakkeling, prutser, hulpeloos, ik kan het niet (langer), enz).
Ik denk dat het voor ieder mens heel goed kan zijn om meer inzicht te krijgen in hoe je zelf in elkaar zit, al dan niet mbv een professional.
Ik denk dat het voor je man helemáál goed zou zijn, omdat daar echt nog heel wat zit, wat in zo'n verslaafdengroep lang niet aan de orde komt terwijl zijn emoties zich nu wél volop opdringen en hij zijn (eerdere) onderdrukkingssystemen niet kan inzetten of gaten vertonen. Dat is eigenlijk zó'n geschikt moment om ook meteen die beet te pakken, nu ze niet langer onder de oppervlakte liggen!
Jij bent nu imo juist niét de aangewezen persoon om dat op te vangen, verre van zelfs, omdat jij er zelf belang bij hebt, door geschaad bent, en zelf al met eea te dealen hebt, dus niet objectief in staat.
Als er traumatische voorvallen zijn geweest in zijn leven al helemaal niet, ik snap niet dat mensen nog steeds denken dat ze dat allemaal wel zelf kunnen en zouden moeten kunnen handellen.
Of van elkaar kunnen opvangen en in begeleiden.
Ook voor jezelf kan het zo fijn zijn om te kunnen praten met mensen die er echt verstand van hebben en niet hier op een forum en niet in je omgeving.
Dit soort dingen zijn imo hét moment om voor eens en altijd oude rotzooi aan te pakken, wat naar buiten wil, wat onder die respectievelijke rollen en maskers vandaan komt.
Of het daarna nog samen past zal de tijd leren, als jullie je manieren in gezonde(re) vormen kunnen gieten: hij meer in contact met zijn emotionele vermogens en jou kan steunen als dat nodig is, en andersom jij een "egoistischer" mate van aan jezelf denken, vragen om wat je nodig hebt en wilt, wat voor jou goed en gezond is.
Het kán naar een gezonder evenwicht leiden, nu jullie eerlijker tegenover elkaar staan, en dit los van elkaar én (daarnaast of daarna) samen aangrijpen om de kracht hierin te vinden, als ieder werkt aan de (eigen) zwakke plekken.
Als ik het van de zijlijn zo meelees zijn jullie over vanalles altijd wél open geweest, en dan is er volgens mij echt wel reden om te geloven dat jullie daar samen uiteindelijk sterk(er) uit kunnen komen.
En als je therapie niet ziet zitten, verdiep je dan svp op andere manieren in wat wél bekend is over emoties enz, die eea kunnen verhelderen, zoals dat boek al veel kan verhelderen (over dit soort mechanismen, ook relatiemechanismen iha) en eea op zijn plek kan vallen.
Wij forummers, en jouw omgeving, hoe goed bedoeld ook, zijn en blijven leken, met diverse visies en meningen, en wil je het echt weten, wend je dan tot mensen die daar hun specialisme van gemaakt hebben, door studie of (jarenlang) onderzoek.
Waarom zelf het wiel uitvinden, met wat nu bekend of herkenbaar is, (en dat is ook niet zaligmakend, er blijven nieuwe dingen en methoden ontdekt worden, maar iig meer dan de doorsnee mens die daar niet thuis in is mee loopt te worstelen)?
Gun jezelf dit sowieso, je hoéft dit niet allemaal zelf te kunnen en te weten, sterke mensen weten ook wanneer ze hun hulpmiddelen en hulptroepen moeten inzetten.
Ook als je gewend bent om zelf de "helper" te zijn, is het fijn om gesteund en "geholpen" te worden in die wirwar van emoties die nu opspelen!
Die zorgzaamheid waar je eigenlijk zelf zo'n behoefte aan hebt, erkennen: ook jij mag die voor jezelf vragen en inschakelen als je dat goed kunt gebruiken! Dat is geen "falen" oid, dat is jezelf dat gúnnen (wat je man nu niet kan geven, je omgeving niet, wij niet, enz).
Je mág dit voor jezelf doen, en jouw emoties met een professioneel zorgzaam persoon delen, die écht de vinger kan leggen op de zere plekken (wat geliefden liever vermijden en vaak ook niet kunnen).
Het is géén falen, maar juist jezelf een groot cadeau doen!
Ik gooi hem er nogmaals in: dat boek wat ik eerder noemde geeft heel veel inzicht in zowel jezelf als dit soort relatiedynamieken.
Waarom je sommige strategieen ontwikkelt en anderen andere strategieen, die vaak worden aangezien als (vaste) karaktereigenschappen, die eigenlijk een verwrongen/overdreven vorm van de "pure" eigenschap zijn.
Zo is zelfopoffering en overdreven zorg voor anderen (ten koste van jezelf) bijv een niet-pure/gezonde variant die in de pure vorm "altruisme" zou zijn.
Er ligt dus een verborgen krachtige eigenschap onder, afhankelijk van of het een "(ooit, als kind) gekozen" mechanisme is in antwoord op "niet goed genoeg" zijn en dus een manier waarop je je wél goed, belangrijk, geliefd, nodig, onmisbaar enz kon/kan voelen (zoals bijv de "helper/redder").
Mensen die al hun kracht in anderen stoppen, en zichzelf daarbij vergeten, eigen behoeften negeren, eigen energie en gezondheid onderaan zetten, enz putten zichzelf uit op den duur.
Jullie relatiedynamiek (en aantrekking tot elkaar destijds) is een vd bekende patronen, wat je daar kunt herkennen.
Hij leek de sterke, stabiele man op wie je kon rekenen, van binnen voelde hij zich aangetrokken tot zo'n (emotioneel) zorgzame eigenschap van jou (moederen, redderen, warmte, zorgzaamheid).
Hij leek een stabiele man van stavast, omdat hij juist emotionele tekorten (gevoelsarmoede) had en goed wist te onderdrukken (niet willen voelen van zijn oude zeer).
Een zorgzaam en moederlijk type past in zekere zin uitstekend bij een gevoelsarm type (niet met emoties bezig willen zijn, geen raad mee weten, niet willen voelen en niet over willen/kunnen praten enz).
Zolang jullie in die rollen bleven vulden jullie elkaar (en elkaars zwaktes/ tekortkomingen) aan en liep eea op rolletjes.
Toen jij niet meer kon, waren de rollen omgedraaid (misschien kon jij moeilijk om hulp/zorg vragen of als je het deed kreeg je dat niet, iig niet de emotionele steun en zorgzaamheid die jij nou eens nodig had en hij niet te bieden had/ niet "aan kon", oa omdat hij al vol eigen issues zat en een "onderdrukker" is van eigen emoties, kon hij niet opeens dat wél voor jou zijn, als hij dat voor zichzelf al niet aan kan. Mensen onderdrukken hun emotionele narigheid niet voor niks en daar zat al een emotionele berg van jewelste).
(herkenbaar ook voor mij want ik heb dit net zo meegemaakt en dan in jouw rol).
Dat wat je voor sterk aanzag, was ook "maar" een verwrongen variant: "stoer doen", doen alsof, door voor jezelf te ontkennen wat er binnen huist, te doen alsof dat er niet is, en maar door te gaan).
Nu is hij uit zijn rol gevallen (dwz die rol kon hij vervullen door bepaalde emoties, die op stiekeme wijze een uitweg zochten, te maskeren) en staat opnieuw die dynamiek onder druk.
Dat komt oa doordat het strategieen (gedragspatronen) zijn, die niet vanuit echte kracht zijn ontstaan, maar vanuit bedekken van zwakke plekken.
Die zwakke plekken blijken (pas) als je die rol niet meer kunt volhouden, als je verzwakt bent dus.
Ook kunnen bepaalde eigenschappen die je van jezelf in het dagelijks bestaan afwijst/afkeurt, een uitweg krijgen in een verwrongen vorm in seksuele voorkeuren.
Hij heeft al die jaren die dingen stiekem kunnen doen, omdat hij álles onderdrukte en zoláng het hem lukte om te onderdrukken!
Nu de beerput eenmaal geopend is, en zijn emoties de vrije loop krijgen en er "mogen zijn" valt het hem dan ook zwaar dat ie dat tov de kinderen en de buitenwereld weer moet onderdrukken.
Kun je je voorstellen dat als je grote ellende onderdrukt, dat een (explosieve) emotionele (opblaas)bal wordt, die je onder water probeert te houden?
Die, nu hij er geen grip meer op kan houden (verzwakt), en niet meer kan onder(water)drukken, uit het water omhoog schiét, niet meer onder controle heeft, met alle kracht naar buiten knalt?
Net als dat jij het destijds niet meer kon volhouden, verzwakte, jouw emotionele bal (alle ballen in de lucht proberen te houden in jouw gezin) niet meer kon handellen en instortte?
(mensen met burnouts vallen iha onder die categorie)
Het nadeel van strategieen is dat het soms niet lukt omdat je daar niet altijd grip op hebt, omdat dat energie kost, en mensen verzwakken danwel zwakke momenten hebben.
En dan komt dat negatieve, wat je er zo succesvol mee leek te bedekken, met alle kracht naar boven/buiten.
En daarop de zelfveroordeling, precies waar je bang voor was: het negatieve (geloof over jezelf), alles wat de oorzaak was om uberhaubt die strategie te ontwikkelen.
(ik ben niks waard, zwak, slapjanus, een zwakkeling, prutser, hulpeloos, ik kan het niet (langer), enz).
Ik denk dat het voor ieder mens heel goed kan zijn om meer inzicht te krijgen in hoe je zelf in elkaar zit, al dan niet mbv een professional.
Ik denk dat het voor je man helemáál goed zou zijn, omdat daar echt nog heel wat zit, wat in zo'n verslaafdengroep lang niet aan de orde komt terwijl zijn emoties zich nu wél volop opdringen en hij zijn (eerdere) onderdrukkingssystemen niet kan inzetten of gaten vertonen. Dat is eigenlijk zó'n geschikt moment om ook meteen die beet te pakken, nu ze niet langer onder de oppervlakte liggen!
Jij bent nu imo juist niét de aangewezen persoon om dat op te vangen, verre van zelfs, omdat jij er zelf belang bij hebt, door geschaad bent, en zelf al met eea te dealen hebt, dus niet objectief in staat.
Als er traumatische voorvallen zijn geweest in zijn leven al helemaal niet, ik snap niet dat mensen nog steeds denken dat ze dat allemaal wel zelf kunnen en zouden moeten kunnen handellen.
Of van elkaar kunnen opvangen en in begeleiden.
Ook voor jezelf kan het zo fijn zijn om te kunnen praten met mensen die er echt verstand van hebben en niet hier op een forum en niet in je omgeving.
Dit soort dingen zijn imo hét moment om voor eens en altijd oude rotzooi aan te pakken, wat naar buiten wil, wat onder die respectievelijke rollen en maskers vandaan komt.
Of het daarna nog samen past zal de tijd leren, als jullie je manieren in gezonde(re) vormen kunnen gieten: hij meer in contact met zijn emotionele vermogens en jou kan steunen als dat nodig is, en andersom jij een "egoistischer" mate van aan jezelf denken, vragen om wat je nodig hebt en wilt, wat voor jou goed en gezond is.
Het kán naar een gezonder evenwicht leiden, nu jullie eerlijker tegenover elkaar staan, en dit los van elkaar én (daarnaast of daarna) samen aangrijpen om de kracht hierin te vinden, als ieder werkt aan de (eigen) zwakke plekken.
Als ik het van de zijlijn zo meelees zijn jullie over vanalles altijd wél open geweest, en dan is er volgens mij echt wel reden om te geloven dat jullie daar samen uiteindelijk sterk(er) uit kunnen komen.
En als je therapie niet ziet zitten, verdiep je dan svp op andere manieren in wat wél bekend is over emoties enz, die eea kunnen verhelderen, zoals dat boek al veel kan verhelderen (over dit soort mechanismen, ook relatiemechanismen iha) en eea op zijn plek kan vallen.
Wij forummers, en jouw omgeving, hoe goed bedoeld ook, zijn en blijven leken, met diverse visies en meningen, en wil je het echt weten, wend je dan tot mensen die daar hun specialisme van gemaakt hebben, door studie of (jarenlang) onderzoek.
Waarom zelf het wiel uitvinden, met wat nu bekend of herkenbaar is, (en dat is ook niet zaligmakend, er blijven nieuwe dingen en methoden ontdekt worden, maar iig meer dan de doorsnee mens die daar niet thuis in is mee loopt te worstelen)?
Gun jezelf dit sowieso, je hoéft dit niet allemaal zelf te kunnen en te weten, sterke mensen weten ook wanneer ze hun hulpmiddelen en hulptroepen moeten inzetten.
Ook als je gewend bent om zelf de "helper" te zijn, is het fijn om gesteund en "geholpen" te worden in die wirwar van emoties die nu opspelen!
Die zorgzaamheid waar je eigenlijk zelf zo'n behoefte aan hebt, erkennen: ook jij mag die voor jezelf vragen en inschakelen als je dat goed kunt gebruiken! Dat is geen "falen" oid, dat is jezelf dat gúnnen (wat je man nu niet kan geven, je omgeving niet, wij niet, enz).
Je mág dit voor jezelf doen, en jouw emoties met een professioneel zorgzaam persoon delen, die écht de vinger kan leggen op de zere plekken (wat geliefden liever vermijden en vaak ook niet kunnen).
Het is géén falen, maar juist jezelf een groot cadeau doen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 4 mei 2016 om 11:39
quote:Zeeland1970 schreef op 04 mei 2016 @ 09:04:
Ik lag met pijn op bed, was depressief, hij kon het nauwelijks nog opbrengen om een kop thee te brengen. Dit was een zware tijd. Voor mij, maar ook, zo gaf hij aan, voor hem.
Het is makkelijk om te veroordelen, en, geloof me dat heb ik hem ook gedaan. Veel pijnlijke herinneringen uit die tijd, eenzaamheid, en echte zwarte duisternis. Zowel fysieke pijn als emotioneel. De details kan ik beter hier niet delen, dat wakkert alleen maar meer extreme reacties (boosheid naar hem) uit. Hij was in die tijd nors, nukkig, kwaad op mij, voelde zich alleen staan, wat natuurlijk in zekere zin ook was; alle zorg vd kids EN v mij kwam ineens bij hem te liggen naast zijn baan.
In therapie spraken we hier een aantal keren over. Hoe eenzaam ik me gevoeld had, hoe ongewild afhankelijk ik van hem was en machteloos. En hoe teruggetrokken en kwaad hij in die tijd was. Hij gaf aan dat hij zich óók eenzaam had gevoeld. Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn. Ik lag depressief in bed, en van mij 'hoefde' het op een bepaald punt zelfs allemaal niet meer. Hij voelde zich in de steek gelaten, klem zitten in de rol v verzorger.
Die relatietherapie stelde niet zo veel voor helaas. Die man stelde wat vage vragen, kwam niet tot de kern. Maar we waren in elk geval wèl weer aan het praten.
Ik heb toen ook individuele therapie gehad, ben geopereerd, intensieve revalidatie, en kreeg een flinke berg antidepressiva. Na een intensief jaar was ik weer op de been. Langzaamaan weer gaan werken, opgekrabbeld. Dit was 5 jaar geleden. Alles is nu weer 'op de rit'.
Al is er ergens in mij wel een 'schaafplek', een basisonzekerheid.
Want nu gaat het goed, maar wat als ik ooit weer 'iets' krijg? Van ouderdom? Of een ongeluk.? Hij kon het toen (na een poos) niet opbrengen voor mij te zorgen.
Dat stukje is imo een barst in ons huwelijk gebleven.
In die zin herken ik nu wel dat hij nu ook zielig aan het doen is. Zijn 'pijn' naast die v mij zet. Want het is allemaal - zo - genant, en wat-heb-ik-toch - gedaan?!, en "alles-is-kapot! ", en (gisteren: ) "ik trek het even niet meer hoor! Ik blijf vandaag een dagje boven, ik kan er de kinderen nu echt niet bij hebben, dat doen alsof er niks aan de hand is breekt me echt op!"
Toen heb ik boos gezegd dat ik DAT er niet bij kan hebben. Dat ik verwacht dat hij er nu voor MIJ is, dat IK nu centraal hoor te staan, en als hij DAT niet op kan brengen dat ik het dan wel zelf draag, maar dat ik verwacht dat hij nu MINIMAAL zijn eigen last draagt. Niet ook nog zelf aan mij gaat hangen. Dat ik niet ZIJN deel er nu bij kan hebben. Dus dat hij gewoon zijn bijdrage levert nu om dit draaiende te houden en anders beter weg kan gaan.
Dat hij 20 jaar toneel heeft gespeeld, dus dat hij dit ook maar moet verdragen.
Daarna kwam hij zijn excuses aanbieden. Dat hij niet aan mij wilde gaan 'hangen'.
Maar idd, er is wel een 'lijntje' met vorig gedrag.Ik moet zeggen dat ik je hierin niet echt begripvol vind. Een depressie is natuurlijk voor de persoon in kwestie verschrikkelijk, maar wat denk je van de mensen erom heen? Het komt op mij over alsof hij alles had moeten laten vallen voor jou terwijl hij jou natuurlijk ook soms nodig heeft en jij kon er toen niet voor hem zijn. Ik weet niet of je hem dit kwalijk mag nemen.
Ik lag met pijn op bed, was depressief, hij kon het nauwelijks nog opbrengen om een kop thee te brengen. Dit was een zware tijd. Voor mij, maar ook, zo gaf hij aan, voor hem.
Het is makkelijk om te veroordelen, en, geloof me dat heb ik hem ook gedaan. Veel pijnlijke herinneringen uit die tijd, eenzaamheid, en echte zwarte duisternis. Zowel fysieke pijn als emotioneel. De details kan ik beter hier niet delen, dat wakkert alleen maar meer extreme reacties (boosheid naar hem) uit. Hij was in die tijd nors, nukkig, kwaad op mij, voelde zich alleen staan, wat natuurlijk in zekere zin ook was; alle zorg vd kids EN v mij kwam ineens bij hem te liggen naast zijn baan.
In therapie spraken we hier een aantal keren over. Hoe eenzaam ik me gevoeld had, hoe ongewild afhankelijk ik van hem was en machteloos. En hoe teruggetrokken en kwaad hij in die tijd was. Hij gaf aan dat hij zich óók eenzaam had gevoeld. Er was geen plaats waar HIJ 'zwak' kon zijn. Ik lag depressief in bed, en van mij 'hoefde' het op een bepaald punt zelfs allemaal niet meer. Hij voelde zich in de steek gelaten, klem zitten in de rol v verzorger.
Die relatietherapie stelde niet zo veel voor helaas. Die man stelde wat vage vragen, kwam niet tot de kern. Maar we waren in elk geval wèl weer aan het praten.
Ik heb toen ook individuele therapie gehad, ben geopereerd, intensieve revalidatie, en kreeg een flinke berg antidepressiva. Na een intensief jaar was ik weer op de been. Langzaamaan weer gaan werken, opgekrabbeld. Dit was 5 jaar geleden. Alles is nu weer 'op de rit'.
Al is er ergens in mij wel een 'schaafplek', een basisonzekerheid.
Want nu gaat het goed, maar wat als ik ooit weer 'iets' krijg? Van ouderdom? Of een ongeluk.? Hij kon het toen (na een poos) niet opbrengen voor mij te zorgen.
Dat stukje is imo een barst in ons huwelijk gebleven.
In die zin herken ik nu wel dat hij nu ook zielig aan het doen is. Zijn 'pijn' naast die v mij zet. Want het is allemaal - zo - genant, en wat-heb-ik-toch - gedaan?!, en "alles-is-kapot! ", en (gisteren: ) "ik trek het even niet meer hoor! Ik blijf vandaag een dagje boven, ik kan er de kinderen nu echt niet bij hebben, dat doen alsof er niks aan de hand is breekt me echt op!"
Toen heb ik boos gezegd dat ik DAT er niet bij kan hebben. Dat ik verwacht dat hij er nu voor MIJ is, dat IK nu centraal hoor te staan, en als hij DAT niet op kan brengen dat ik het dan wel zelf draag, maar dat ik verwacht dat hij nu MINIMAAL zijn eigen last draagt. Niet ook nog zelf aan mij gaat hangen. Dat ik niet ZIJN deel er nu bij kan hebben. Dus dat hij gewoon zijn bijdrage levert nu om dit draaiende te houden en anders beter weg kan gaan.
Dat hij 20 jaar toneel heeft gespeeld, dus dat hij dit ook maar moet verdragen.
Daarna kwam hij zijn excuses aanbieden. Dat hij niet aan mij wilde gaan 'hangen'.
Maar idd, er is wel een 'lijntje' met vorig gedrag.Ik moet zeggen dat ik je hierin niet echt begripvol vind. Een depressie is natuurlijk voor de persoon in kwestie verschrikkelijk, maar wat denk je van de mensen erom heen? Het komt op mij over alsof hij alles had moeten laten vallen voor jou terwijl hij jou natuurlijk ook soms nodig heeft en jij kon er toen niet voor hem zijn. Ik weet niet of je hem dit kwalijk mag nemen.
woensdag 4 mei 2016 om 11:52
quote:wiebeltje schreef op 03 mei 2016 @ 15:16:
Wel ja, wraakseks VOORSTELLEN?!!! Je bedoelt aan je man? Ja, dat moet je wel bedoelen. Lieverd, dan is het toch geen wraakseks meer? Zie je hoe jij vanuit jullie samen denkt? Vanuit hem? Zelfs bij zo iets als wraak willen nemen, 'even' komen te staan, sta je in de overlegstand. Het heeft mij de meeste tijd gekost om niet meer vanuit hem en voor hem en namens hem te denken, en om hem te geven. Dat laatste is nu zo, dat eerste lukt nog niet altijd (vijf jaar later, hij is de vader van mijn kinderen). Het zit zó in me. Het zit zó in jou. Mijn zus zei iets heel moois destijds: jij kunt heel goed de zee zijn, maar focus je nu op je eigen golf mogen zijn. Dat gun ik jou ook.
echt wauw... wat een mooi advies. En misschien spoelt hij weg.... of realiseer je je later dat jij de kapitein was van jullie schip en hij hooguit een piraat
Wel ja, wraakseks VOORSTELLEN?!!! Je bedoelt aan je man? Ja, dat moet je wel bedoelen. Lieverd, dan is het toch geen wraakseks meer? Zie je hoe jij vanuit jullie samen denkt? Vanuit hem? Zelfs bij zo iets als wraak willen nemen, 'even' komen te staan, sta je in de overlegstand. Het heeft mij de meeste tijd gekost om niet meer vanuit hem en voor hem en namens hem te denken, en om hem te geven. Dat laatste is nu zo, dat eerste lukt nog niet altijd (vijf jaar later, hij is de vader van mijn kinderen). Het zit zó in me. Het zit zó in jou. Mijn zus zei iets heel moois destijds: jij kunt heel goed de zee zijn, maar focus je nu op je eigen golf mogen zijn. Dat gun ik jou ook.
echt wauw... wat een mooi advies. En misschien spoelt hij weg.... of realiseer je je later dat jij de kapitein was van jullie schip en hij hooguit een piraat
Lorem Ipsum
woensdag 4 mei 2016 om 11:56
Ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het kan zijn om wekelijks/ eens per 2 weken te weten dat je ergens terecht kunt (therapeut) om je emoties de vrije hand te geven zonder dat je je kinderen daarmee opzadelt.
Weten alleen al dat je daar de ruimte voor hebt (of eigenlijk bewust máákt in je agenda) om er echt bij stil te staan zorgt er imo voor dat die wirwar van emoties je niet op elk moment kan "overvallen" (omdat ze erkent en aan "werkt") en dat geeft al veel rust!
Weten alleen al dat je daar de ruimte voor hebt (of eigenlijk bewust máákt in je agenda) om er echt bij stil te staan zorgt er imo voor dat die wirwar van emoties je niet op elk moment kan "overvallen" (omdat ze erkent en aan "werkt") en dat geeft al veel rust!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 4 mei 2016 om 12:01
Dit is natuurlijk veel te kort door de bocht want je houdt van je man en jullie hebben veel meegemaakt samen, maar als ik dit allemaal lees komt het bekende 'liever single dan je zo alleen te voelen in een relatie' bij mij naar boven. Jeetje wat zal jij je soms eenzaam gevoeld hebben, maar tegelijkertijd ook moe omdat vrijwel alles (zo lees ik het) op jouw schouders neerkwam. Soms kun je je volgens mij in een relatie nog veel eenzamer voelen dan wanneer je single bent, met alle zorgen en strijd die hierbij komt kijken, maar dat is misschien moeilijk om je nu voor te stellen. In ieder geval veel sterkte.
woensdag 4 mei 2016 om 12:05
quote:[Suzy65 schreef op 04 mei 2016 @ 11:56[/message]:
Ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het kan zijn om wekelijks/ eens per 2 weken te weten dat je ergens terecht kunt (therapeut) om je emoties de vrije hand te geven zonder dat je je kinderen daarmee opzadelt.
Weten alleen al dat je daar de ruimte voor hebt (of eigenlijk bewust máákt in je agenda) om er echt bij stil te staan zorgt er imo voor dat die wirwar van emoties je niet op elk moment kan "overvallen" (omdat ze erkent en aan "werkt") en dat geeft al veel rust!
ik kan me bijna niet voorstellen dat dit opgelost gaat worden, hoe dan ook, zonder dat de kinderen het weten.
kinderen voelen dingen aan, je maakt mij niet wijs dat de kinderen geen spanning voelen.
Ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het kan zijn om wekelijks/ eens per 2 weken te weten dat je ergens terecht kunt (therapeut) om je emoties de vrije hand te geven zonder dat je je kinderen daarmee opzadelt.
Weten alleen al dat je daar de ruimte voor hebt (of eigenlijk bewust máákt in je agenda) om er echt bij stil te staan zorgt er imo voor dat die wirwar van emoties je niet op elk moment kan "overvallen" (omdat ze erkent en aan "werkt") en dat geeft al veel rust!
ik kan me bijna niet voorstellen dat dit opgelost gaat worden, hoe dan ook, zonder dat de kinderen het weten.
kinderen voelen dingen aan, je maakt mij niet wijs dat de kinderen geen spanning voelen.
wij slapen nooit.
woensdag 4 mei 2016 om 12:42
Ik heb een advies waar meteen ook een nadeel aan zit, omdat je gebruik maakt van de disbalans.
Volg de suggestie van je man eens op! Hij is kennelijk beter dan jij in staat om aan te geven dat hij even tijd nodig heeft, even geen kinderen en mooi weer spelen. Je zou kunnen overwegen om de volgende keer niet boos te worden op zíjn reactie, maar te reageren met "uitstekende suggestie. Dát ga ik even doen. Ík, niet jij, want tenslotte moet het huishouden en gezin ook blijven draaien."
Volg de suggestie van je man eens op! Hij is kennelijk beter dan jij in staat om aan te geven dat hij even tijd nodig heeft, even geen kinderen en mooi weer spelen. Je zou kunnen overwegen om de volgende keer niet boos te worden op zíjn reactie, maar te reageren met "uitstekende suggestie. Dát ga ik even doen. Ík, niet jij, want tenslotte moet het huishouden en gezin ook blijven draaien."
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 4 mei 2016 om 12:58
quote:feow schreef op 04 mei 2016 @ 12:42:
Ik heb een advies waar meteen ook een nadeel aan zit, omdat je gebruik maakt van de disbalans.
Volg de suggestie van je man eens op! Hij is kennelijk beter dan jij in staat om aan te geven dat hij even tijd nodig heeft, even geen kinderen en mooi weer spelen. Je zou kunnen overwegen om de volgende keer niet boos te worden op zíjn reactie, maar te reageren met "uitstekende suggestie. Dát ga ik even doen. Ík, niet jij, want tenslotte moet het huishouden en gezin ook blijven draaien."Ik weet niet of het een goed advies, maar ik moest er wel even om lachen
Ik heb een advies waar meteen ook een nadeel aan zit, omdat je gebruik maakt van de disbalans.
Volg de suggestie van je man eens op! Hij is kennelijk beter dan jij in staat om aan te geven dat hij even tijd nodig heeft, even geen kinderen en mooi weer spelen. Je zou kunnen overwegen om de volgende keer niet boos te worden op zíjn reactie, maar te reageren met "uitstekende suggestie. Dát ga ik even doen. Ík, niet jij, want tenslotte moet het huishouden en gezin ook blijven draaien."Ik weet niet of het een goed advies, maar ik moest er wel even om lachen
woensdag 4 mei 2016 om 13:32
quote:Kiki789 schreef op 04 mei 2016 @ 10:41:
Het verhaal klinkt nu wel anders, eerst was het een gelukkig 20-jarig huwelijk waarin jullie maatjes waren en overal met elkaar over spraken.
Jouw man doet bot/ego en dan wanneer je er iets over zegt komt hij met excuses die jij dan weer accepteert/goed praat.
Je verdient zo veel meer, maar dat zal jij je eerst moeten realiseren. Het is "makkelijk' om er in goede tijden voor (en met) iemand te zijn, hoe men in minder goede tijden doet en reageert is veel belangrijker.
Het lijkt erop dat jouw man geen verantwoordelijkheid wilt nemen, maar wel vooral zijn eigen ding wilt doen. De dingen die jij opnoemt (zorg kinderen, huishouden naast baan etc) zijn dingen die je in een "normale" tijd ook van een partner zou mogen verwachten, het samen doen.
Sterkte Zeeland!
Eens met Kiki.
Mijn man heeft ook een zware depressie gehad en hier belandt je niet zomaar in. In die tijd heb ik alles op me genomen qua huishouding, zorg voor de kinderen, gewoon werken etc. Wel heb ik de rest om ons gezin heen op een laag pitje gezet om de boel draaiende te houden. Daarnaast waar het kon nam ik m'n eigen tijd en had ik mensen om me heen die klaar voor mij stonden. Mensen die snapten dat ik het zwaar had. Dat het niet allemaal rooskleurig was.
Toen m'n man, na hulp van psycholoog en tot op heden met hulp van lichte medicatie, de depressie gehad had konden we er wel over praten. Hij snapt dat het voor mij een zware periode is geweest.
Op het moment dat ik overspannen thuis kwam was hij er voor mij. Nam hij me dingen uit handen waar het kon en stonden wederom een kleine kring klaar voor mij. Om mij te helpen. Ook als ik iets niet wilde horen.
Dat mis ik in jouw verhaal Zeeland. Jij bent degene waar jouw gezin op draait en je man vindt het wel prima zo. En je mag jezelf zoveel meer gunnen. Echt waar.
Overal is wel wat, is bij ons niet anders. Maar al die lasten wat jij alleen hebt gedragen moet je niet meer willen. Neem echt iemand in vertrouwen in je naaste kring.
Sterkte met alles..
Het verhaal klinkt nu wel anders, eerst was het een gelukkig 20-jarig huwelijk waarin jullie maatjes waren en overal met elkaar over spraken.
Jouw man doet bot/ego en dan wanneer je er iets over zegt komt hij met excuses die jij dan weer accepteert/goed praat.
Je verdient zo veel meer, maar dat zal jij je eerst moeten realiseren. Het is "makkelijk' om er in goede tijden voor (en met) iemand te zijn, hoe men in minder goede tijden doet en reageert is veel belangrijker.
Het lijkt erop dat jouw man geen verantwoordelijkheid wilt nemen, maar wel vooral zijn eigen ding wilt doen. De dingen die jij opnoemt (zorg kinderen, huishouden naast baan etc) zijn dingen die je in een "normale" tijd ook van een partner zou mogen verwachten, het samen doen.
Sterkte Zeeland!
Eens met Kiki.
Mijn man heeft ook een zware depressie gehad en hier belandt je niet zomaar in. In die tijd heb ik alles op me genomen qua huishouding, zorg voor de kinderen, gewoon werken etc. Wel heb ik de rest om ons gezin heen op een laag pitje gezet om de boel draaiende te houden. Daarnaast waar het kon nam ik m'n eigen tijd en had ik mensen om me heen die klaar voor mij stonden. Mensen die snapten dat ik het zwaar had. Dat het niet allemaal rooskleurig was.
Toen m'n man, na hulp van psycholoog en tot op heden met hulp van lichte medicatie, de depressie gehad had konden we er wel over praten. Hij snapt dat het voor mij een zware periode is geweest.
Op het moment dat ik overspannen thuis kwam was hij er voor mij. Nam hij me dingen uit handen waar het kon en stonden wederom een kleine kring klaar voor mij. Om mij te helpen. Ook als ik iets niet wilde horen.
Dat mis ik in jouw verhaal Zeeland. Jij bent degene waar jouw gezin op draait en je man vindt het wel prima zo. En je mag jezelf zoveel meer gunnen. Echt waar.
Overal is wel wat, is bij ons niet anders. Maar al die lasten wat jij alleen hebt gedragen moet je niet meer willen. Neem echt iemand in vertrouwen in je naaste kring.
Sterkte met alles..
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd...
woensdag 4 mei 2016 om 13:41
quote:wiebeltje schreef op 04 mei 2016 @ 09:32:
Lieve Zeeland. Je wilt onze extreme reacties vermijden. Ik hoop dat je deze, van mij, niet als extreem gaat ervaren.
Uit wat voor gezin kom jij? Heb je als kind al extreme reacties moeten vermijden? Heb je gezorgd? Ben je 'bemiddelaar' geweest? Heb je als kind rust gekend? Vreugde?
Kan het zijn dat er niet alleen een 'lijntje' zit tussen het vorige gedrag van jouw man en het huidige gedrag, maar ook een heel grote lijn tussen jouw vroegere gedrag (uit 'nood' en/of omdat dat bij jou past, namelijk zorgen, bemiddelen, schipperen) en jouw huidige gedrag? En in het gedrag dat je de twintig jaar had waarin jouw man een totaal ander leven kon leiden dan jij ooit voor mogelijk hebt gehouden? Niet gemerkt, niet gezien, niet gevoeld? Omdat je zó ontzettend gewend bent alles zélf te doen? Dat je het niet merkt (niet nu of ooit, maar gewoon niet) dat dat zo is? Dat de anderen om je heen meedraaien 'op jou'? Niet echt bijdragen. Niet echt in verbinding met de ander (je man, je ouders) leven en bouwen, maar 'hangen op jou'? Misschien ken je het niet, dat er iemand voor je zorgt. Ik kende het niet. Het werd niet gedaan, ook niet als ik het nodig had. Zo klinkt jouw leven ook. Niets dramatisch hoor, geen mishandeling, alles fatsoenlijk, maar zorg (en liefde?) ontbraken.
Weet je Zeeland? Dan klopt het wel dat als JIJ niet meer doet wat je deed (depressief, nu als reactie op een harde werkelijkheid) de ander(en) ook niet meer doen wat ze doen. Jouw man houdt het niet vol om dit te dragen. Jij moet dat doen. Dat is hij gewend. Bovendien zijn de beide situaties (en misschien zijn er nog wel meer als je goed in je herinnering kijkt) zijn mogelijkheden van vrijheid (waarin hij onder andere naar de hoeren ging) omdat jij zorgde, er was voor de kinderen, alles regelde, enorm veel minder. Ook nu, op dit moment. De frustratie loopt blijkbaar op. Hij kan zijn uitlaatklep niet hanteren (sorry dat ik het zo zeg) dus op z'n minst wil hij nu de zorg voor, nee zelfs aanwezigheid van de kinderen niet. En vorige week wilde hij zijn werk er niet bij. Hij wordt waanzinnig in zijn vrijheid beperkt nu jij 'het weet'. Hij brengt het maar net op allemaal. Dit is wat ik bedoelde met: maak het zichtbaar door stil te zijn, door niet te dragen, door niemand te laten hangen.
Brengt me ook nog op dat je niemand in je omgeving dit hebt verteld. Toen ook niet? Toen je depressief was en je je zo in de steek gelaten voelde? Toen hij hard en koud tegen je was? Zijn vrijheid kwijt was? Ik denk namelijk niet dat het is 'de zorg niet kunnen opbrengen', maar vooral: de dubbellevens niet meer naast elkaar kunnen hebben. En dat dan de ander kwalijk nemen, want de frustratie loopt op, hij voelt zich zielig en beperkt, en jij 'staat in de weg'. Maar dat je niemand iets vertelt, ook niet andere geliefden, is een beschermingsmechanisme van jewelste. Je houdt alles buiten het zicht van de anderen, omdat je bang bent voor wat wij hier doen: jou vertellen dat je beter voor jezelf moet zorgen. En daar ben je bang voor omdat je... ja, waarom eigenlijk? Dat weet je niet. Dat zijn in mijn ogen heel oude gevoelens: schaamte, schuld, bang voor onmin, bang voor lelijkheid, smerigheid, bang om na te gaan of andere geliefden je wel zullen steunen, bang voor een hard oordeel, een te zacht oordeel. En dus deel je maar niet. Blijf je wanhopig proberen in verbinding te zijn met jouw man, en jouw man alleen, zodat andere delen in jou niet geraakt worden door te delen met andere geliefden (familie, vriendinnen). Je bent het zo gewend.
Wat ik zie? Dat jij niet bestaat. Dat het niet uitmaakt wie jij bent en wat jij nodig hebt. Het enige dat uitmaakt, is dat jij doet wat je altijd doet en dat je niet in de weg staat van wat hij daarnaast nog wil doen. Je faciliteert. En dat deed je heel lang heel goed.
Ik voel zo veel medeleven met je. Want ik weet uit ervaring dat ik dit alles wel aan je kan schrijven, maar dat jij dit helemaal niet voelen kunt. Omdat je nog zo 'bent zoals je altijd bent (geweest)'. Omdat je als een leeuwin je nest beschermt, er voor knokt, als die eenheid maar niet uit elkaar valt. Dat mag niet. Jouw taak is immers de eenheid te bewaren. Of die ook goed voor jóu is, die vraag heb je jezelf nooit gesteld, en vermijd je het liefst. Ook nu. Je post van 9.04 laat dit zien. Veel meer nog dan waarin je de afgelopen twee weken beland bent. Voor mij dan hè.Wat een mooie post.
Lieve Zeeland. Je wilt onze extreme reacties vermijden. Ik hoop dat je deze, van mij, niet als extreem gaat ervaren.
Uit wat voor gezin kom jij? Heb je als kind al extreme reacties moeten vermijden? Heb je gezorgd? Ben je 'bemiddelaar' geweest? Heb je als kind rust gekend? Vreugde?
Kan het zijn dat er niet alleen een 'lijntje' zit tussen het vorige gedrag van jouw man en het huidige gedrag, maar ook een heel grote lijn tussen jouw vroegere gedrag (uit 'nood' en/of omdat dat bij jou past, namelijk zorgen, bemiddelen, schipperen) en jouw huidige gedrag? En in het gedrag dat je de twintig jaar had waarin jouw man een totaal ander leven kon leiden dan jij ooit voor mogelijk hebt gehouden? Niet gemerkt, niet gezien, niet gevoeld? Omdat je zó ontzettend gewend bent alles zélf te doen? Dat je het niet merkt (niet nu of ooit, maar gewoon niet) dat dat zo is? Dat de anderen om je heen meedraaien 'op jou'? Niet echt bijdragen. Niet echt in verbinding met de ander (je man, je ouders) leven en bouwen, maar 'hangen op jou'? Misschien ken je het niet, dat er iemand voor je zorgt. Ik kende het niet. Het werd niet gedaan, ook niet als ik het nodig had. Zo klinkt jouw leven ook. Niets dramatisch hoor, geen mishandeling, alles fatsoenlijk, maar zorg (en liefde?) ontbraken.
Weet je Zeeland? Dan klopt het wel dat als JIJ niet meer doet wat je deed (depressief, nu als reactie op een harde werkelijkheid) de ander(en) ook niet meer doen wat ze doen. Jouw man houdt het niet vol om dit te dragen. Jij moet dat doen. Dat is hij gewend. Bovendien zijn de beide situaties (en misschien zijn er nog wel meer als je goed in je herinnering kijkt) zijn mogelijkheden van vrijheid (waarin hij onder andere naar de hoeren ging) omdat jij zorgde, er was voor de kinderen, alles regelde, enorm veel minder. Ook nu, op dit moment. De frustratie loopt blijkbaar op. Hij kan zijn uitlaatklep niet hanteren (sorry dat ik het zo zeg) dus op z'n minst wil hij nu de zorg voor, nee zelfs aanwezigheid van de kinderen niet. En vorige week wilde hij zijn werk er niet bij. Hij wordt waanzinnig in zijn vrijheid beperkt nu jij 'het weet'. Hij brengt het maar net op allemaal. Dit is wat ik bedoelde met: maak het zichtbaar door stil te zijn, door niet te dragen, door niemand te laten hangen.
Brengt me ook nog op dat je niemand in je omgeving dit hebt verteld. Toen ook niet? Toen je depressief was en je je zo in de steek gelaten voelde? Toen hij hard en koud tegen je was? Zijn vrijheid kwijt was? Ik denk namelijk niet dat het is 'de zorg niet kunnen opbrengen', maar vooral: de dubbellevens niet meer naast elkaar kunnen hebben. En dat dan de ander kwalijk nemen, want de frustratie loopt op, hij voelt zich zielig en beperkt, en jij 'staat in de weg'. Maar dat je niemand iets vertelt, ook niet andere geliefden, is een beschermingsmechanisme van jewelste. Je houdt alles buiten het zicht van de anderen, omdat je bang bent voor wat wij hier doen: jou vertellen dat je beter voor jezelf moet zorgen. En daar ben je bang voor omdat je... ja, waarom eigenlijk? Dat weet je niet. Dat zijn in mijn ogen heel oude gevoelens: schaamte, schuld, bang voor onmin, bang voor lelijkheid, smerigheid, bang om na te gaan of andere geliefden je wel zullen steunen, bang voor een hard oordeel, een te zacht oordeel. En dus deel je maar niet. Blijf je wanhopig proberen in verbinding te zijn met jouw man, en jouw man alleen, zodat andere delen in jou niet geraakt worden door te delen met andere geliefden (familie, vriendinnen). Je bent het zo gewend.
Wat ik zie? Dat jij niet bestaat. Dat het niet uitmaakt wie jij bent en wat jij nodig hebt. Het enige dat uitmaakt, is dat jij doet wat je altijd doet en dat je niet in de weg staat van wat hij daarnaast nog wil doen. Je faciliteert. En dat deed je heel lang heel goed.
Ik voel zo veel medeleven met je. Want ik weet uit ervaring dat ik dit alles wel aan je kan schrijven, maar dat jij dit helemaal niet voelen kunt. Omdat je nog zo 'bent zoals je altijd bent (geweest)'. Omdat je als een leeuwin je nest beschermt, er voor knokt, als die eenheid maar niet uit elkaar valt. Dat mag niet. Jouw taak is immers de eenheid te bewaren. Of die ook goed voor jóu is, die vraag heb je jezelf nooit gesteld, en vermijd je het liefst. Ook nu. Je post van 9.04 laat dit zien. Veel meer nog dan waarin je de afgelopen twee weken beland bent. Voor mij dan hè.Wat een mooie post.
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 4 mei 2016 om 14:03
Lieve Zeeland ik denk dat je bij jouw man wilt blijven en niet (op korte termijn) bij hem weg zal gaan, wat niet raar is, zo lang met elkaar zijn en niet weten wat de toekomst brengt als je alleen zou zijn, dat is heel eng.
Dit is denk ik dan ook meteen deel van van de reden dat je niemand uit jouw eigen omgeving hierbij betrekt. Je wilt niet dat mensen anders naar jouw man gaan kijken of erger nog naar jou. Wat heel spijtig is, want dit soort dingen kunnen alleen opgelost worden door openheid, daarmee bedoel ik niet dat je het aan de grote klok moet hangen, maar dingen angstvallig binnen houden is een recipe for disaster. En je ontneemt jezelf de kans om echte oprechte steun te ontvangen.
Dit is nog maar 2 weken aan de gang en ik weet zeker dat jij langzaam beetje bij beetje anders zal gaan denken. De zaadjes zijn in jouw hoofd geplant nu door het forum, er zijn namelijk veel wijze en ik denk ook ware dingen gezegd (die blijven echt wel in jouw koppie zitten). En ik schat jou niet in als een vrouw die haar kop in het zand kan blijven steken.
Ik denk alleen wel dat je dit pas over een tijdje zal merken, wanneer de "rust" wedergekeerd is, alles weer reilt en zeilt (daar loopt het nu op uit denk ik), dan kickt het ineens of geleidelijk in of jouw man gaat weer de fout in en dan begint dit weer opnieuw. Hoe dan ook, ik denk dat er op den duur wel wat gaat veranderen.
Dit is denk ik dan ook meteen deel van van de reden dat je niemand uit jouw eigen omgeving hierbij betrekt. Je wilt niet dat mensen anders naar jouw man gaan kijken of erger nog naar jou. Wat heel spijtig is, want dit soort dingen kunnen alleen opgelost worden door openheid, daarmee bedoel ik niet dat je het aan de grote klok moet hangen, maar dingen angstvallig binnen houden is een recipe for disaster. En je ontneemt jezelf de kans om echte oprechte steun te ontvangen.
Dit is nog maar 2 weken aan de gang en ik weet zeker dat jij langzaam beetje bij beetje anders zal gaan denken. De zaadjes zijn in jouw hoofd geplant nu door het forum, er zijn namelijk veel wijze en ik denk ook ware dingen gezegd (die blijven echt wel in jouw koppie zitten). En ik schat jou niet in als een vrouw die haar kop in het zand kan blijven steken.
Ik denk alleen wel dat je dit pas over een tijdje zal merken, wanneer de "rust" wedergekeerd is, alles weer reilt en zeilt (daar loopt het nu op uit denk ik), dan kickt het ineens of geleidelijk in of jouw man gaat weer de fout in en dan begint dit weer opnieuw. Hoe dan ook, ik denk dat er op den duur wel wat gaat veranderen.
woensdag 4 mei 2016 om 14:20
Dankjewel voor alle reacties. Wiebeltje, jouw post kwam behoorlijk bij me binnen. Ik las hem nèt voordat ik naar de sportschool ging, en kon mijn tranen maar nauwelijks bedwingen. Loop sindsdien nogal verwilderd rond hier. Alles is...wiebelig. (net als je nick)
Nog even een algemene reacties op diverse posts; het beeld dat ik de 'spil' in onze relatie ben waarop hij zich 'lekker heeft laten meedrijven' dat beeld klopt niet. Ik ben geen overdreven moederlijk type, was in mijn gezin van vroeger ook niet 'de helper'. HIJ is degene die hier 9 van de 10 keer kookt, met de jongens naar voetbal, ortho, logopedie etc gaat, naast zijn fulltime baan, terwijl ik parttime werk. Die periode dat ik depri op bed lag, dat hakte er bij hem ook aardig in. Dat begrijp ik. Dat kan voor 'partner-van' minstens net zo zwaar zijn als voor de depressieveling (heet dat zo?) zelf. Dit even ter aanvulling.
Niet om hem de hand boven het hoofd te houden, maar om het plaatje meer kloppend te maken.
Nog even een algemene reacties op diverse posts; het beeld dat ik de 'spil' in onze relatie ben waarop hij zich 'lekker heeft laten meedrijven' dat beeld klopt niet. Ik ben geen overdreven moederlijk type, was in mijn gezin van vroeger ook niet 'de helper'. HIJ is degene die hier 9 van de 10 keer kookt, met de jongens naar voetbal, ortho, logopedie etc gaat, naast zijn fulltime baan, terwijl ik parttime werk. Die periode dat ik depri op bed lag, dat hakte er bij hem ook aardig in. Dat begrijp ik. Dat kan voor 'partner-van' minstens net zo zwaar zijn als voor de depressieveling (heet dat zo?) zelf. Dit even ter aanvulling.
Niet om hem de hand boven het hoofd te houden, maar om het plaatje meer kloppend te maken.
woensdag 4 mei 2016 om 14:38
Ja. Ik zie het. Neem de tijd voor dat besef. Realiseer je dat je daar pijn en verdriet van mag hebben. Dat het eenzaam is. En knokken. Laat het binnenkomen, neem de tijd. Zoek mensen op die jou kunnen dragen, helpen, steunen. Je hebt geen idee hoe ze er voor je zullen zijn als jij stopt met bikkelen en zegt: ik weet het even niet. Durf te voelen dat je enorm geraakt bent, letterlijk. Daarna kun je helen. Eet, drink, slaap, zorg goed voor jezelf en weet dat je het niet altijd hoeft te weten. Niet altijd hoeft te kunnen. Niet altijd hoeft 'goed te maken'. Wees er maar stil van, van wat er nu gebeurd is. Sta stil bij dat met het verborgen houden jou geweld is aangedaan. Zorg voor jezelf, koester jezelf en je kinderen. Meer is nu even niet belangrijk. Schrik niet van het verdriet dat dan boven komt. Misschien de woede. Terechte emoties. Voel ze. Werk ze niet weg door zo hard te gaan werken. Je hoeft niets te doen. Ik zei het al: je mag het even niet weten en je richten op jouw pijn. Het hoeft nu niet 'gefixt' en al zeker niet door jou. Verlies jezelf niet. Je bent prachtig. Er is je iets aangedaan. Weet je wat dieren dan doen? Een veilige plek zoeken, vaak in afzondering, en hun wonden likken. Balsem. En als het dan weer een beetje gaat, kijk je verder. Aangesterkt, niet meer in paniek en meer in balans. Ratio en gevoel. Je zei al dat ze vaak uit de pas liepen. Dan heb je jezelf, en hebben anderen jou, vaker geweld aangedaan. Als er rust en vrede is, als de herrie in je hoofd weg is omdat die niet van jou blijkt te zijn, komt alles dichter bij elkaar te liggen. Vertrouw daar op, juist als je gaat voelen. En alleen maar voelen. Niet denken en regelen voor de ander.
woensdag 4 mei 2016 om 14:38
