Relaties
alle pijlers
Partner biecht op...
maandag 18 april 2016 om 15:01
Even een nieuwe nick aangemaakt.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
Gisteren kreeg ik schokkend nieuws.
Mijn man was opvallend stil, ik vroeg wat er was, hij wilde boven met me praten.
(De kinderen waren beneden, 2 jongens, puberleeftijd)
Veel schuldbewust slikken, geprevel, maar het hoge woord kwam eruit.
Hij biechtte op dat hij wrs genitale wratten had. Hij ging ermee naar de dokter. De kans bestond dat ik het ook had. Hij was in december naar de hoeren geweest, handwerk met pijpen, weliswaar met condooms, maar hij had al gegoogled en genitale wratten konden ook doorgegeven worden buiten de randen van het condoom. Mss via haar handen of besmet met een vieze handdoek.
Hij blijkt in de afgelopen 10 jaar totaal 4x naar de hoeren geweest te zijn, waarvan altijd met condoom, 1x geneukt, rest pijpen/handwerk. *EDIT: Inmiddels heeft hij opgebiecht dat het om ongeveer 25x gaat.* Daarnaast is hij elke keer voorafgaand aan zo'n bezoekje een keer of 4 a 5 er gaan 'kijken', in die wijk waar de prostituees zitten. Voorpret. Ofzoiets.
Ik ben ongelooflijk in de war. We zijn al 20 jaar bij elkaar. We hadden -zo dacht ik- een prima relatie, een goed sex leven, (min. 1x p wk, en altijd bevredigend). En, dit vind ik het ergste, we hadden (dacht ik) altijd een open relatie waarin alles bespreekbaar was.
Nu ineens is alles veranderd.
Hij liegt dus al zeker 10 jaar.
Is niet trouw.
Hoe kun je dit jarenlang vóór je houden? Terwijl we intieme gesprekken hadden over geheime fantasieën, heb het hem wel eens speels gevraagd; zou je niet eens naar een parenavond willen? Of een prostituee? Lijkt je dat spannend? Maar dan zoende hij me innig, en zweerde dat ik de enige voor hem was, hij zou het niet eens KUNNEN met een ander...
Ik voel me zo'n SUKKEL dat ik het geloofde. Schaam me...
Voel me eenzaam, met dit geheim. Ik kan/wil er met niemand over praten. Weet ook niet hoe ik nu verder moet. Hij vroeg me huilend of ik het wel goed vond dat hij naast me sliep, gisteravond. En ik zei verbaasd van 'ja, natuurlijk, waar moet je anders slapen?'
Verdoofd.
Ik heb geen passende emoties, kan het niet overzien. Weet niet of ik boos ben, verdrietig, of wat dan ook. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet weet wat ik ermee moet. Dat het tijd nodig heeft.
Hoe kan ik hem nog ooit vertrouwen?
Hoe kan ik ooit nog sex met hem hebben? Ik walg als ik nu aan zijn lichaam denk.
Het was geen eenmalig slippertje, in een dronken bui.
Hij heeft dus de afgelopen 10 jaar zeker 25x daar rondgelopen, zijn fantasie gevoed, tot hij aan zijn lust toegaf. Daarna voelde hij zich schuldig en vies, zegt hij, en was 'de behoefte' weer een tijd weg.
Pffff. Wat moet ik hiermee?
Door op dit forum te schrijven, hoop ik het wat beter te kunnen plaatsen. Van me af te kunnen schrijven. Mss dat ik dan ontdek wat ik voel, vind, denk. Ben benieuwd naar de mening van anderen. Want IK weet het ff niet.
zaterdag 7 mei 2016 om 12:34
quote:elle5460 schreef op 07 mei 2016 @ 11:20:
Weet je wat ik het meeste verdrietig vind aan dit topic?
De onmacht van dat mannen dit kunnen doen, zomaar...omdat ze even zin in , ja zin in..in wat eigenlijk?...
Nee. Wat het ergste is aan dit topic is dat vrouwen aangeven dat je sterk (nota bene!) bent als je doet wat TO doet en bij zo'n man blijft. Een TO die hysterisch wordt als haar hoerenloper man even buiten de deur is.
Weet je wat ik het meeste verdrietig vind aan dit topic?
De onmacht van dat mannen dit kunnen doen, zomaar...omdat ze even zin in , ja zin in..in wat eigenlijk?...
Nee. Wat het ergste is aan dit topic is dat vrouwen aangeven dat je sterk (nota bene!) bent als je doet wat TO doet en bij zo'n man blijft. Een TO die hysterisch wordt als haar hoerenloper man even buiten de deur is.
zaterdag 7 mei 2016 om 12:35
zaterdag 7 mei 2016 om 12:36
quote:Zeeland1970 schreef op 07 mei 2016 @ 12:29:
Feow; idd, dat verschil tussen verklaren en rechtvaardigen, dat is een lastige! Daar bots ik ook tegenaan. Want, ja, ik wil het begrijpen, maar nee, ik kan en wil niet ontschuldigen. Ja, ik wil inzien hoe hij ertoe gekomen is, vanuit zijn gezichtspunt, maar nee, ik blijf tegelijkertijd vinden dat het op geen enkele manier 'goed' te praten is. (Rechtvaardigen) Dat is een dun scheidslijntje.Mijn punt is dat jij nu, door er zo in te wroeten, die schijdslijn voor jullie beiden dunner maakt. Jij creëert een verband wat er niet is. Denk ik.
Feow; idd, dat verschil tussen verklaren en rechtvaardigen, dat is een lastige! Daar bots ik ook tegenaan. Want, ja, ik wil het begrijpen, maar nee, ik kan en wil niet ontschuldigen. Ja, ik wil inzien hoe hij ertoe gekomen is, vanuit zijn gezichtspunt, maar nee, ik blijf tegelijkertijd vinden dat het op geen enkele manier 'goed' te praten is. (Rechtvaardigen) Dat is een dun scheidslijntje.Mijn punt is dat jij nu, door er zo in te wroeten, die schijdslijn voor jullie beiden dunner maakt. Jij creëert een verband wat er niet is. Denk ik.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 7 mei 2016 om 12:38
quote:Zeeland1970 schreef op 07 mei 2016 @ 12:29:
Feow; idd, dat verschil tussen verklaren en rechtvaardigen, dat is een lastige! Daar bots ik ook tegenaan. Want, ja, ik wil het begrijpen, maar nee, ik kan en wil niet ontschuldigen. Ja, ik wil inzien hoe hij ertoe gekomen is, vanuit zijn gezichtspunt, maar nee, ik blijf tegelijkertijd vinden dat het op geen enkele manier 'goed' te praten is. (Rechtvaardigen) Dat is een dun scheidslijntje.Wat voor verklaringen hoop je nou te horen van je man, is er 1 antwoord wat hij kan geven waardoor je het hem kan vergeven. Denk het namelijk niet. Dus over 2 maanden blijven we lezen over jullie gesprekken, dat hij boos een keer het huis uitgelopen is, jij met de tracker op telefoon nagaat waar hij is, daar paranoia van wordt, meneer staat weer voor de stoep en het hele cirkeltje begint weer van vooraf aan. Hoe denk je hier nou zelf beter van te worden. Hij heeft trouwens toch ook recent aangegeven niet meer verder te willen, hoe is hij eigenlijk dan weer tot inkeer gekomen, dat hij uit schuldgevoel bij je blijft want daar lijkt het een beetje op. Wens je veel sterkte maar ik haak af op dit topic. Vindt het heel vervelend voor je en zo´n situatie gun ik niemand maar wat ik eerder aangaf je houdt deze poppenkast zelf in stand en ik kan er niet zoveel begrip meer voor opbrengen. Je stelt grenzen zogenaamd om ze vervolgens weer net zo snel in te trekken om je man maar tegemoet te komen. Ben je bang dat als je eens echt op je strepen gaat staan dat hij dan inderdaad weggaat, dat gevoel krijg ik namelijk steeds meer.
Feow; idd, dat verschil tussen verklaren en rechtvaardigen, dat is een lastige! Daar bots ik ook tegenaan. Want, ja, ik wil het begrijpen, maar nee, ik kan en wil niet ontschuldigen. Ja, ik wil inzien hoe hij ertoe gekomen is, vanuit zijn gezichtspunt, maar nee, ik blijf tegelijkertijd vinden dat het op geen enkele manier 'goed' te praten is. (Rechtvaardigen) Dat is een dun scheidslijntje.Wat voor verklaringen hoop je nou te horen van je man, is er 1 antwoord wat hij kan geven waardoor je het hem kan vergeven. Denk het namelijk niet. Dus over 2 maanden blijven we lezen over jullie gesprekken, dat hij boos een keer het huis uitgelopen is, jij met de tracker op telefoon nagaat waar hij is, daar paranoia van wordt, meneer staat weer voor de stoep en het hele cirkeltje begint weer van vooraf aan. Hoe denk je hier nou zelf beter van te worden. Hij heeft trouwens toch ook recent aangegeven niet meer verder te willen, hoe is hij eigenlijk dan weer tot inkeer gekomen, dat hij uit schuldgevoel bij je blijft want daar lijkt het een beetje op. Wens je veel sterkte maar ik haak af op dit topic. Vindt het heel vervelend voor je en zo´n situatie gun ik niemand maar wat ik eerder aangaf je houdt deze poppenkast zelf in stand en ik kan er niet zoveel begrip meer voor opbrengen. Je stelt grenzen zogenaamd om ze vervolgens weer net zo snel in te trekken om je man maar tegemoet te komen. Ben je bang dat als je eens echt op je strepen gaat staan dat hij dan inderdaad weggaat, dat gevoel krijg ik namelijk steeds meer.
zaterdag 7 mei 2016 om 12:45
quote:Medina schreef op 07 mei 2016 @ 12:34:
[...]
Nee. Wat het ergste is aan dit topic is dat vrouwen aangeven dat je sterk (nota bene!) bent als je doet wat TO doet en bij zo'n man blijft. Een TO die hysterisch wordt als haar hoerenloper man even buiten de deur is.
Jij mag er anders over denken hoor. Maar ik vind klappen blijven incasseren zonder die klappen goed te praten of vanzelfsprekend te vinden omdat je nog even heel goed om je heen wilt kijken en plaatsen niet per definitie stom. Om de domme vergelijking maar even te maken: ik vind zwetende hardlopers ook vrij onnozel overkomen. 'Mens, neem een sapje met een rietje en ga lekker op de bank liggen' denk ik dan. Maar ik kan wel accepteren dat er mensen zijn die dat gezweet en gepuf over hebben voor iets.
En je huwelijk niet gelijk opgeven vind ik, zéker als er kinderen in het spel zijn, behoorlijk vanzelfsprekend. In dit geval zou ik me ook voor kunnen stellen dat je direct de stekker er uit trekt. Moet iemand helemaal voor zichzelf bepalen.
[...]
Nee. Wat het ergste is aan dit topic is dat vrouwen aangeven dat je sterk (nota bene!) bent als je doet wat TO doet en bij zo'n man blijft. Een TO die hysterisch wordt als haar hoerenloper man even buiten de deur is.
Jij mag er anders over denken hoor. Maar ik vind klappen blijven incasseren zonder die klappen goed te praten of vanzelfsprekend te vinden omdat je nog even heel goed om je heen wilt kijken en plaatsen niet per definitie stom. Om de domme vergelijking maar even te maken: ik vind zwetende hardlopers ook vrij onnozel overkomen. 'Mens, neem een sapje met een rietje en ga lekker op de bank liggen' denk ik dan. Maar ik kan wel accepteren dat er mensen zijn die dat gezweet en gepuf over hebben voor iets.
En je huwelijk niet gelijk opgeven vind ik, zéker als er kinderen in het spel zijn, behoorlijk vanzelfsprekend. In dit geval zou ik me ook voor kunnen stellen dat je direct de stekker er uit trekt. Moet iemand helemaal voor zichzelf bepalen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 7 mei 2016 om 12:46
zaterdag 7 mei 2016 om 12:52
quote:misia schreef op 07 mei 2016 @ 08:58:
[...]
Maar wat ik zo schokkend blijf vinden is dat ze ziet en accepteert dat ze misschien geen grenzen heeft, en teveel accepteert, maar daar niet van zegt: en wel g*dver, daar wil ik in veranderen!!!
Nee, dat is een eigenschap die ze in zichzelf juist koestert. En verdedigd.
Die negatieve effecten daarvan neemt ze daarom voorlief.
Dat is iets dat mij persoonlijk echt shockeert.
Als iemand hierover iets zegt is het: ja, ik weet het, maar ach . En op vragen welke wijzigingen in zijn gedrag ze constateert, die duiden op echte betrokkenheid van hem bij haar of verandering, of op vragen wat zij nu zelf wil of NIET (meer) wil, komt helemaal geen antwoord.
Maar Misia, misschien zijn de effecten van deze eigenschap voor TO voornamelijk positief. Is het een mechanisme dat haar voor veel leed heeft behoed en doet het dat nog steeds.
Ik vermoed dat het een handige 'coping skill' kan zijn. En misschien zijn de 'negatieve' gevolgen ervan niet zo zwaar en ingewikkeld als grenzen stellen wellicht wel is.
[...]
Maar wat ik zo schokkend blijf vinden is dat ze ziet en accepteert dat ze misschien geen grenzen heeft, en teveel accepteert, maar daar niet van zegt: en wel g*dver, daar wil ik in veranderen!!!
Nee, dat is een eigenschap die ze in zichzelf juist koestert. En verdedigd.
Die negatieve effecten daarvan neemt ze daarom voorlief.
Dat is iets dat mij persoonlijk echt shockeert.
Als iemand hierover iets zegt is het: ja, ik weet het, maar ach . En op vragen welke wijzigingen in zijn gedrag ze constateert, die duiden op echte betrokkenheid van hem bij haar of verandering, of op vragen wat zij nu zelf wil of NIET (meer) wil, komt helemaal geen antwoord.
Maar Misia, misschien zijn de effecten van deze eigenschap voor TO voornamelijk positief. Is het een mechanisme dat haar voor veel leed heeft behoed en doet het dat nog steeds.
Ik vermoed dat het een handige 'coping skill' kan zijn. En misschien zijn de 'negatieve' gevolgen ervan niet zo zwaar en ingewikkeld als grenzen stellen wellicht wel is.
zaterdag 7 mei 2016 om 13:07
Ik heb het al eerder gezegd: TO zoekt naar verklaringen maar de enige mogelijke echt verklaring zal ze nooit horen omdat dat niet is wat ze wil horen en omdat dat niet maatschappelijk geaccepteerd is. Namelijk: man ging naar de hoeren om hij dat lekker vindt en omdat hij de gelegenheid had.
Maar met dat verhaal kan hij niet aankomen en daarom wordt er gewroet en gepsychologiseerd. niet omdat dat perse de waarheid is maar om te zoeken naar de verklaring waar TO mee kan leven
Maar met dat verhaal kan hij niet aankomen en daarom wordt er gewroet en gepsychologiseerd. niet omdat dat perse de waarheid is maar om te zoeken naar de verklaring waar TO mee kan leven
zaterdag 7 mei 2016 om 13:10
quote:rrinkje schreef op 07 mei 2016 @ 10:28:
[...]
eens. Ze wil eigenlijk alleen meningen die haar eigen gevoel/angst bevestigen. Dat zie ik zo langzamerhand. En er is een bepaalde struisvogelpolitiek/naieviteit mbt een aantal dingen zeer zeker ook mbt wat de kinderen doorhebben waar ik nu moe van ben. Maar thank God ik hoef er verder ook niks mee.
Dit is denk ik niet terecht. Volgens mij heeft het alles te maken met ongeloof en besef. Uit zelfbescheming sijpelt dat meestal langzaam door. Wij staan aan de zijlijn en zien de dingen vaak helderder ( voor onszelf natuurlijk) , terwijl bij TO de emoties van het ene naar het andere uiterste gaan. Het is in mijn ogen net als het plotseling overlijden van iemand....alleen in dit geval is hij er nog maar toch ook niet.
En dat is heel, heel moeilijk. Je wordt hier namelijk niet gedwongen om afscheid te nemen, maar hebt de keuze.
[...]
eens. Ze wil eigenlijk alleen meningen die haar eigen gevoel/angst bevestigen. Dat zie ik zo langzamerhand. En er is een bepaalde struisvogelpolitiek/naieviteit mbt een aantal dingen zeer zeker ook mbt wat de kinderen doorhebben waar ik nu moe van ben. Maar thank God ik hoef er verder ook niks mee.
Dit is denk ik niet terecht. Volgens mij heeft het alles te maken met ongeloof en besef. Uit zelfbescheming sijpelt dat meestal langzaam door. Wij staan aan de zijlijn en zien de dingen vaak helderder ( voor onszelf natuurlijk) , terwijl bij TO de emoties van het ene naar het andere uiterste gaan. Het is in mijn ogen net als het plotseling overlijden van iemand....alleen in dit geval is hij er nog maar toch ook niet.
En dat is heel, heel moeilijk. Je wordt hier namelijk niet gedwongen om afscheid te nemen, maar hebt de keuze.
zaterdag 7 mei 2016 om 13:13
En ondertussen blijf je wandelen in je eigen schaduw.
.
Nou, geef mij maar, zon! En een mini flat...als dat de opties zijn, dan die maar!
Maar dat zijn ze natuurlijk niet, want kiezen tussen een man, en een flat...ik zie hem even niet, maar dat mag de pret niet drukken.
.
Je blijft in ieder geval, altijd bij iemand die je al bedroog, en loog....voordat je het al in de gaten had.
En dat is toch wel iets, waar ik dan ook erg verdrietig van word.
Met andere woorden, weg is pech..en dan maar een flat..maar beter dan in waarheid te leven, dan in een leugen te zijn.
.
Nou, geef mij maar, zon! En een mini flat...als dat de opties zijn, dan die maar!
Maar dat zijn ze natuurlijk niet, want kiezen tussen een man, en een flat...ik zie hem even niet, maar dat mag de pret niet drukken.
.
Je blijft in ieder geval, altijd bij iemand die je al bedroog, en loog....voordat je het al in de gaten had.
En dat is toch wel iets, waar ik dan ook erg verdrietig van word.
Met andere woorden, weg is pech..en dan maar een flat..maar beter dan in waarheid te leven, dan in een leugen te zijn.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
zaterdag 7 mei 2016 om 13:16
quote:toiletrol schreef op 07 mei 2016 @ 12:52:
[...]
Maar Misia, misschien zijn de effecten van deze eigenschap voor TO voornamelijk positief. Is het een mechanisme dat haar voor veel leed heeft behoed en doet het dat nog steeds.
Ik vermoed dat het een handige 'coping skill' kan zijn. En misschien zijn de 'negatieve' gevolgen ervan niet zo zwaar en ingewikkeld als grenzen stellen wellicht wel is.
Eens.
Iedereen voelt en (be)leeft anders, dat kun je toch voor anderen niet bepalen, sommige zelfde dingen kunnen voor de een een drama betekenen en voor de ander niet.
Dat is niet alleen een kwestie van grenzen stellen óf aanpassen, mensen kunnen ook verruimen en andere invalshoeken vinden, het is gewoon niet voor iedereen hetzelfde.
Dat geldt ook voor wat "de norm" is of hoort te zijn in relaties, in reacties op een partner, wat je van een partner of "goede"/gezonde relatie verwacht, en in hoeverre je kunt leven met al dan niet onoverkomelijke verschillen in karakter, eigenschappen, normen en waarden, levenswijzen enz.
Het is zo zinloos om je af te vragen wat "normaal" zou zijn in grenzen en reacties op (afwijkende) verschillen en te claimen dat daar goed en slecht in is (en de ander hetzelfde moet zijn of denken, vinden en voelen binnen een (liefdes)relatie, wil dat succesvol "passen". Er zíjn soms meerdere copingmanieren om ergens mee om te gaan, dan (1 van de 2) aanpassen óf wegwezen.
Erkennen dat we niet allemaal hetzelfde zijn en reageren en voelen zou een hoop schelen in de tolerantie en respect voor andere keuzes dan wij zelf (misschien wel rigide) zouden doen.
Daar hoéft niemand over te oordelen van elkaar, maar is persoonlijk, ieder voor zich, waar je het gelukkigst mee zult zijn, en geen garantie dat de eigen weg/manier allereerst proberen ook idd de béste weg zal zijn.
Of voor iederéén zou zijn in bepaalde situaties.
Laat ieder in zijn/haar waarde daarin, in de eigen "normaalwaarden" of waarmee je leven kunt (en waarmee niet).
[...]
Maar Misia, misschien zijn de effecten van deze eigenschap voor TO voornamelijk positief. Is het een mechanisme dat haar voor veel leed heeft behoed en doet het dat nog steeds.
Ik vermoed dat het een handige 'coping skill' kan zijn. En misschien zijn de 'negatieve' gevolgen ervan niet zo zwaar en ingewikkeld als grenzen stellen wellicht wel is.
Eens.
Iedereen voelt en (be)leeft anders, dat kun je toch voor anderen niet bepalen, sommige zelfde dingen kunnen voor de een een drama betekenen en voor de ander niet.
Dat is niet alleen een kwestie van grenzen stellen óf aanpassen, mensen kunnen ook verruimen en andere invalshoeken vinden, het is gewoon niet voor iedereen hetzelfde.
Dat geldt ook voor wat "de norm" is of hoort te zijn in relaties, in reacties op een partner, wat je van een partner of "goede"/gezonde relatie verwacht, en in hoeverre je kunt leven met al dan niet onoverkomelijke verschillen in karakter, eigenschappen, normen en waarden, levenswijzen enz.
Het is zo zinloos om je af te vragen wat "normaal" zou zijn in grenzen en reacties op (afwijkende) verschillen en te claimen dat daar goed en slecht in is (en de ander hetzelfde moet zijn of denken, vinden en voelen binnen een (liefdes)relatie, wil dat succesvol "passen". Er zíjn soms meerdere copingmanieren om ergens mee om te gaan, dan (1 van de 2) aanpassen óf wegwezen.
Erkennen dat we niet allemaal hetzelfde zijn en reageren en voelen zou een hoop schelen in de tolerantie en respect voor andere keuzes dan wij zelf (misschien wel rigide) zouden doen.
Daar hoéft niemand over te oordelen van elkaar, maar is persoonlijk, ieder voor zich, waar je het gelukkigst mee zult zijn, en geen garantie dat de eigen weg/manier allereerst proberen ook idd de béste weg zal zijn.
Of voor iederéén zou zijn in bepaalde situaties.
Laat ieder in zijn/haar waarde daarin, in de eigen "normaalwaarden" of waarmee je leven kunt (en waarmee niet).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 7 mei 2016 om 13:18
Eens met Geronimo (2x).
Even een heel ander mogelijk scenario / optie / inzicht:
Stel dat Zeelandman (tijdens het huwelijk) helemaal nooit bij de hoeren is geweest, maar het huwelijk met TO "al veel langer dan vandaag" wil beëindigen?!
En dat hij bedacht heeft dat het voor alle partijen beter is als TO de stekker er uit haalt?
En dus…? Hij “biecht” een mooi verhaal op over hoerenbezoek en mogelijke wratten, laat braaf een volg-app op zijn telefoon installeren, gaat volgzaam naar zo'n bijeenkomst voor seksverslaafden, zorgt voor wat "onverklaarbare afwezigheid" thuis en is zo af en toe aanwezig op vreemde plekken, laat voor de vorm een testje doen bij de HA, doet gedwee mee nu de kast met herinneringen ineens -juist in deze toestand- uitgeruimd moet worden, hij kookt, klust, doorstaat manmoedig alle gesprekken m.b.t. de oneindige zoektocht naar het “begrijpen”, etc.
En het forum moet de rest maar doen en zijn vrouw bewegen om op te stappen?
Even een heel ander mogelijk scenario / optie / inzicht:
Stel dat Zeelandman (tijdens het huwelijk) helemaal nooit bij de hoeren is geweest, maar het huwelijk met TO "al veel langer dan vandaag" wil beëindigen?!
En dat hij bedacht heeft dat het voor alle partijen beter is als TO de stekker er uit haalt?
En dus…? Hij “biecht” een mooi verhaal op over hoerenbezoek en mogelijke wratten, laat braaf een volg-app op zijn telefoon installeren, gaat volgzaam naar zo'n bijeenkomst voor seksverslaafden, zorgt voor wat "onverklaarbare afwezigheid" thuis en is zo af en toe aanwezig op vreemde plekken, laat voor de vorm een testje doen bij de HA, doet gedwee mee nu de kast met herinneringen ineens -juist in deze toestand- uitgeruimd moet worden, hij kookt, klust, doorstaat manmoedig alle gesprekken m.b.t. de oneindige zoektocht naar het “begrijpen”, etc.
En het forum moet de rest maar doen en zijn vrouw bewegen om op te stappen?
zaterdag 7 mei 2016 om 13:20
quote:elle5460 schreef op 07 mei 2016 @ 13:13:
En ondertussen blijf je wandelen in je eigen schaduw.
.
Nou, geef mij maar, zon! En een mini flat...als dat de opties zijn, dan die maar!
Maar dat zijn ze natuurlijk niet, want kiezen tussen een man, en een flat...ik zie hem even niet, maar dat mag de pret niet drukken.
.
Je blijft in ieder geval, altijd bij iemand die je al bedroog, en loog....voordat je het al in de gaten had.
En dat is toch wel iets, waar ik dan ook erg verdrietig van word.
Met andere woorden, weg is pech..en dan maar een flat..maar beter dan in waarheid te leven, dan in een leugen te zijn.
De waarheid ís al boven tafel, Elle.
Soms kún je daarna alsnog allebei in die waarheid verder leven, zelfs samen!
Hoe dan ook is het vanaf nu oprecht en ook al zijn de verhoudingen veranderd, sommige mensen kunnen daar wél samen uitkomen en een modus vinden waar ze (weer) sámen achter staan.
Het is niet altijd óf- óf, het kán (als je in mogelijkheden denkt ipv beperkingen) ook én-én zijn/worden.
Je kunt meteen opgeven of samen groeien, laat een ander toch zelf kijken wat over is (of overheerst) aan vertrouwen en wantrouwen in elkaar.
En ondertussen blijf je wandelen in je eigen schaduw.
.
Nou, geef mij maar, zon! En een mini flat...als dat de opties zijn, dan die maar!
Maar dat zijn ze natuurlijk niet, want kiezen tussen een man, en een flat...ik zie hem even niet, maar dat mag de pret niet drukken.
.
Je blijft in ieder geval, altijd bij iemand die je al bedroog, en loog....voordat je het al in de gaten had.
En dat is toch wel iets, waar ik dan ook erg verdrietig van word.
Met andere woorden, weg is pech..en dan maar een flat..maar beter dan in waarheid te leven, dan in een leugen te zijn.
De waarheid ís al boven tafel, Elle.
Soms kún je daarna alsnog allebei in die waarheid verder leven, zelfs samen!
Hoe dan ook is het vanaf nu oprecht en ook al zijn de verhoudingen veranderd, sommige mensen kunnen daar wél samen uitkomen en een modus vinden waar ze (weer) sámen achter staan.
Het is niet altijd óf- óf, het kán (als je in mogelijkheden denkt ipv beperkingen) ook én-én zijn/worden.
Je kunt meteen opgeven of samen groeien, laat een ander toch zelf kijken wat over is (of overheerst) aan vertrouwen en wantrouwen in elkaar.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 7 mei 2016 om 13:25
quote:Suzy65 schreef op 07 mei 2016 @ 13:20:
[...]
De waarheid ís al boven tafel, Elle.
Soms kún je daarna alsnog allebei in die waarheid verder leven, zelfs samen!
Hoe dan ook is het vanaf nu oprecht en ook al zijn de verhoudingen veranderd, sommige mensen kunnen daar wél samen uitkomen en een modus vinden waar ze (weer) sámen achter staan.
Het is niet altijd óf- óf, het kán (als je in mogelijkheden denkt ipv beperkingen) ook én-én zijn/worden.
Je kunt meteen opgeven of samen groeien, laat een ander toch zelf kijken wat over is (of overheerst) aan vertrouwen en wantrouwen in elkaar.
Klopt hoor suzy, je hebt helemaal gelijk.
.
Maar euhh..zij wou best meningen horen, nu ja...dit is de mijne.
[...]
De waarheid ís al boven tafel, Elle.
Soms kún je daarna alsnog allebei in die waarheid verder leven, zelfs samen!
Hoe dan ook is het vanaf nu oprecht en ook al zijn de verhoudingen veranderd, sommige mensen kunnen daar wél samen uitkomen en een modus vinden waar ze (weer) sámen achter staan.
Het is niet altijd óf- óf, het kán (als je in mogelijkheden denkt ipv beperkingen) ook én-én zijn/worden.
Je kunt meteen opgeven of samen groeien, laat een ander toch zelf kijken wat over is (of overheerst) aan vertrouwen en wantrouwen in elkaar.
Klopt hoor suzy, je hebt helemaal gelijk.
.
Maar euhh..zij wou best meningen horen, nu ja...dit is de mijne.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
zaterdag 7 mei 2016 om 13:33
quote:Gebruna schreef op 07 mei 2016 @ 13:18:
Eens met Geronimo (2x).
Even een heel ander mogelijk scenario / optie / inzicht:
Stel dat Zeelandman (tijdens het huwelijk) helemaal nooit bij de hoeren is geweest, maar het huwelijk met TO "al veel langer dan vandaag" wil beëindigen?!
En dat hij bedacht heeft dat het voor alle partijen beter is als TO de stekker er uit haalt?
En dus…? Hij “biecht” een mooi verhaal op over hoerenbezoek en mogelijke wratten, laat braaf een volg-app op zijn telefoon installeren, gaat volgzaam naar zo'n bijeenkomst voor seksverslaafden, zorgt voor wat "onverklaarbare afwezigheid" thuis en is zo af en toe aanwezig op vreemde plekken, laat voor de vorm een testje doen bij de HA, doet gedwee mee nu de kast met herinneringen ineens -juist in deze toestand- uitgeruimd moet worden, hij kookt, klust, doorstaat manmoedig alle gesprekken m.b.t. de oneindige zoektocht naar het “begrijpen”, etc.
En het forum moet de rest maar doen en zijn vrouw bewegen om op te stappen?Als ik jou was zou ik solliciteren naar een baan als scenario schrijver bij een soap serie.
Eens met Geronimo (2x).
Even een heel ander mogelijk scenario / optie / inzicht:
Stel dat Zeelandman (tijdens het huwelijk) helemaal nooit bij de hoeren is geweest, maar het huwelijk met TO "al veel langer dan vandaag" wil beëindigen?!
En dat hij bedacht heeft dat het voor alle partijen beter is als TO de stekker er uit haalt?
En dus…? Hij “biecht” een mooi verhaal op over hoerenbezoek en mogelijke wratten, laat braaf een volg-app op zijn telefoon installeren, gaat volgzaam naar zo'n bijeenkomst voor seksverslaafden, zorgt voor wat "onverklaarbare afwezigheid" thuis en is zo af en toe aanwezig op vreemde plekken, laat voor de vorm een testje doen bij de HA, doet gedwee mee nu de kast met herinneringen ineens -juist in deze toestand- uitgeruimd moet worden, hij kookt, klust, doorstaat manmoedig alle gesprekken m.b.t. de oneindige zoektocht naar het “begrijpen”, etc.
En het forum moet de rest maar doen en zijn vrouw bewegen om op te stappen?Als ik jou was zou ik solliciteren naar een baan als scenario schrijver bij een soap serie.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 7 mei 2016 om 13:33
"Daar hoéft niemand over te oordelen van elkaar, maar is persoonlijk, ieder voor zich, waar je het gelukkigst mee zult zijn, en geen garantie dat de eigen weg/manier allereerst proberen ook idd de béste weg zal zijn."
Precies.
Dat is voor iedereen hier duidelijk Suzy
Maar de kans aangrijpen om ook nieuwe wegen te bewandelen, onbekende wegen - wat vaak begint met het proberen je eigen weg (coping manier) eens kritisch te bekijken- dat is voor mij een betere definitie van 'kracht' dan het slechts open kunnen staan voor de enkele manier die je nu eenmaal altijd bezigt.
En dat maakt, haar beperking in opties, TO in mijn ogen juist niet zo weloverwogen en sterk als sommigen hier vinden. Hoe meer opties met een situatie om te gaan je kunt onderzoeken (wat erg pijnlijk is), hoe 'sterker' iemand is (volgens mij, en sterk tussen ""). Voor TO lijkt (dit kan ik natuurlijk niet weten/goed beoordelen maar die indruk krijg ik): "de grens trekken in de zin van consequenties verbinden aan zijn gedrag", "weg gaan", "weg sturen" niet tot het arsenaal aan opties te behoren (NB: verdergaand dan in woorden). Daarin lijkt ze een (te) hoge tolerantie te hebben voor pijnen grensoverschrijding door haar man. Wat ik zie is dat ze volgens mij dit niet zo ervaart. T enige dat over lijkt te blijven is te zoeken naar verbinding en daar laat ze zich op voorstaan.
Ergens is dat wat haar trots maakt op zichzelf, wat haar zoals je ook schrijft toiletrol, iets oplevert.
Zodra je daar iets van zegt, heeft ze -zogenaamd sterk- besloten daar niet meer op in te gaan.
En geeft ze diegene duidelijk te kennen dat hij/zij iets over de SITUATIE mag zeggen maar verder niets over haar intenties en beweegredenen.
Waarmee ze een eerlijk kijken-naar-andere-wegen/manieren, eigenlijk bij voorbaat al uitsluit.
Dat is een gemiste kans denk ik.
Blijven kan de beste keuze zijn, zoals je schrijft is ZIJ hierin de regisseur. Niemand anders!!
Maar als je hier niet bewust op grond van alle opties een keuze in maakt wordt je geleefd door je manier zoals je met die situaties omgaat. Als op die manier beperkt bent in het zien en onderzoeken van andere manieren om met een situatie te dealen zijn de verliezen uiteindelijk groter dan de winst, hoe de situatie ook uitpakt.
Je wordt dan namelijk geleefd door iets waar je uiteindelijk niet bewust voor kiest, maar wat onderdeel is gaan uitmaken van hoe je met situaties omgaat. Het HELE spectrum, met daarin de missende zaken, durven zien, zou de keuze om te blijven bewuster en daarmee krachtiger maken (door concreet je afvragen: waarom stuur ik hem niet weg zoals anderen zouden doen? Waarom valt die optie eigenlijk af? Is dat nu echt geld en huis en auto? (je schrijft dat dat niet 'de hoofdmotivatie' is, Zeeland, maar wat is de hoofdmotivatie dan wel?!). Waarom zoek ik naar verklaringen en verbinding, ondanks dat hij me pijn en verdriet heeft aangedaan en me daar ook soms in laat zitten (zoals toen ik ziek was)? Wat zegt dat over mij?)
(dit is mijn mening over wat echt 'sterk' is)
Precies.
Dat is voor iedereen hier duidelijk Suzy
Maar de kans aangrijpen om ook nieuwe wegen te bewandelen, onbekende wegen - wat vaak begint met het proberen je eigen weg (coping manier) eens kritisch te bekijken- dat is voor mij een betere definitie van 'kracht' dan het slechts open kunnen staan voor de enkele manier die je nu eenmaal altijd bezigt.
En dat maakt, haar beperking in opties, TO in mijn ogen juist niet zo weloverwogen en sterk als sommigen hier vinden. Hoe meer opties met een situatie om te gaan je kunt onderzoeken (wat erg pijnlijk is), hoe 'sterker' iemand is (volgens mij, en sterk tussen ""). Voor TO lijkt (dit kan ik natuurlijk niet weten/goed beoordelen maar die indruk krijg ik): "de grens trekken in de zin van consequenties verbinden aan zijn gedrag", "weg gaan", "weg sturen" niet tot het arsenaal aan opties te behoren (NB: verdergaand dan in woorden). Daarin lijkt ze een (te) hoge tolerantie te hebben voor pijnen grensoverschrijding door haar man. Wat ik zie is dat ze volgens mij dit niet zo ervaart. T enige dat over lijkt te blijven is te zoeken naar verbinding en daar laat ze zich op voorstaan.
Ergens is dat wat haar trots maakt op zichzelf, wat haar zoals je ook schrijft toiletrol, iets oplevert.
Zodra je daar iets van zegt, heeft ze -zogenaamd sterk- besloten daar niet meer op in te gaan.
En geeft ze diegene duidelijk te kennen dat hij/zij iets over de SITUATIE mag zeggen maar verder niets over haar intenties en beweegredenen.
Waarmee ze een eerlijk kijken-naar-andere-wegen/manieren, eigenlijk bij voorbaat al uitsluit.
Dat is een gemiste kans denk ik.
Blijven kan de beste keuze zijn, zoals je schrijft is ZIJ hierin de regisseur. Niemand anders!!
Maar als je hier niet bewust op grond van alle opties een keuze in maakt wordt je geleefd door je manier zoals je met die situaties omgaat. Als op die manier beperkt bent in het zien en onderzoeken van andere manieren om met een situatie te dealen zijn de verliezen uiteindelijk groter dan de winst, hoe de situatie ook uitpakt.
Je wordt dan namelijk geleefd door iets waar je uiteindelijk niet bewust voor kiest, maar wat onderdeel is gaan uitmaken van hoe je met situaties omgaat. Het HELE spectrum, met daarin de missende zaken, durven zien, zou de keuze om te blijven bewuster en daarmee krachtiger maken (door concreet je afvragen: waarom stuur ik hem niet weg zoals anderen zouden doen? Waarom valt die optie eigenlijk af? Is dat nu echt geld en huis en auto? (je schrijft dat dat niet 'de hoofdmotivatie' is, Zeeland, maar wat is de hoofdmotivatie dan wel?!). Waarom zoek ik naar verklaringen en verbinding, ondanks dat hij me pijn en verdriet heeft aangedaan en me daar ook soms in laat zitten (zoals toen ik ziek was)? Wat zegt dat over mij?)
(dit is mijn mening over wat echt 'sterk' is)
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zaterdag 7 mei 2016 om 13:44
quote:viavia2013 schreef op 07 mei 2016 @ 12:16:
]
[...]
Dit is de motivatie van TO om bij hem te blijven. Is je overgevoeligheid en geld/luxe een reden om bij een hoerenloper te blijven? Waar
is je trots? Waar is je zelfvertrouwen?
Ik ben drie keer alles kwijt geraakt, maar at nog liever mijn eigen str*nt dan dat ik bleef. Rug recht, je ballen zoeken, schouders eronder: als je echt wil, is alles mogelijk!
Dit is EEN motivatie om in gesprek te blijven. Een van de vele die ik lees.
Ikzelf ben met nul begonnen en kan me heel goed over dit soort dingen heenzetten dus nee, persoonlijk inleven kan ik me ook niet.
Maar het principe 'waarom moeten we als gezin alles verliezen vanwege dit' kan ik me wel voorstellen.
Een opmerking die ik las zet me wel aan het denken.
Het lijkt wel alsof to in haar eentje het huwelijk aan het redden is en rede probeert te vinden in het onredelijke.
Daar zou ik wel mee oppassen. Je krijgt je huwelijk alleen maar terug als hij inzet gaat tonen. Dit ligt echt bij hem
Je kunt hem niet in dit huwelijk vasthouden, als hij blijft op deze manier heb je een soort toneelstuk op te voeren de komende tig jaren.
]
[...]
Dit is de motivatie van TO om bij hem te blijven. Is je overgevoeligheid en geld/luxe een reden om bij een hoerenloper te blijven? Waar
is je trots? Waar is je zelfvertrouwen?
Ik ben drie keer alles kwijt geraakt, maar at nog liever mijn eigen str*nt dan dat ik bleef. Rug recht, je ballen zoeken, schouders eronder: als je echt wil, is alles mogelijk!
Dit is EEN motivatie om in gesprek te blijven. Een van de vele die ik lees.
Ikzelf ben met nul begonnen en kan me heel goed over dit soort dingen heenzetten dus nee, persoonlijk inleven kan ik me ook niet.
Maar het principe 'waarom moeten we als gezin alles verliezen vanwege dit' kan ik me wel voorstellen.
Een opmerking die ik las zet me wel aan het denken.
Het lijkt wel alsof to in haar eentje het huwelijk aan het redden is en rede probeert te vinden in het onredelijke.
Daar zou ik wel mee oppassen. Je krijgt je huwelijk alleen maar terug als hij inzet gaat tonen. Dit ligt echt bij hem
Je kunt hem niet in dit huwelijk vasthouden, als hij blijft op deze manier heb je een soort toneelstuk op te voeren de komende tig jaren.
zaterdag 7 mei 2016 om 13:47
quote:S-Meds schreef op 07 mei 2016 @ 13:07:
Ik heb het al eerder gezegd: TO zoekt naar verklaringen maar de enige mogelijke echt verklaring zal ze nooit horen omdat dat niet is wat ze wil horen en omdat dat niet maatschappelijk geaccepteerd is. Namelijk: man ging naar de hoeren om hij dat lekker vindt en omdat hij de gelegenheid had.
Maar met dat verhaal kan hij niet aankomen en daarom wordt er gewroet en gepsychologiseerd. niet omdat dat perse de waarheid is maar om te zoeken naar de verklaring waar TO mee kan leven
Ik zou niet weten wat voor andere verklaring ik zelf redelijk of geloofwaardig zou vinden.
Het is gewoon moeilijk onder ogen te zien dat je man graag hoeren bezoekt en er moeiteloos over liegt.
Maar er heel lang over praten verandert aan die feiten niks.
Ik heb het al eerder gezegd: TO zoekt naar verklaringen maar de enige mogelijke echt verklaring zal ze nooit horen omdat dat niet is wat ze wil horen en omdat dat niet maatschappelijk geaccepteerd is. Namelijk: man ging naar de hoeren om hij dat lekker vindt en omdat hij de gelegenheid had.
Maar met dat verhaal kan hij niet aankomen en daarom wordt er gewroet en gepsychologiseerd. niet omdat dat perse de waarheid is maar om te zoeken naar de verklaring waar TO mee kan leven
Ik zou niet weten wat voor andere verklaring ik zelf redelijk of geloofwaardig zou vinden.
Het is gewoon moeilijk onder ogen te zien dat je man graag hoeren bezoekt en er moeiteloos over liegt.
Maar er heel lang over praten verandert aan die feiten niks.
zaterdag 7 mei 2016 om 13:56
Dat is nou wat liefde kan doen, Misia, zeker na zo'n 20 jaar bij elkaar en kinderen hebben.
Dan is dat een heel heel legitieme reden om die optie (samen eruit komen, elkaar proberen te begrijpen, en te kijken wat er over is aan scherven) als eerste te bekijken.
Die andere optie (wegwezen en zelf de scherven oppakken en je eigen weg gaan) kan altijd nog, en ligt nog steeds open voor zover ik begrijp.
Je gaat zo'n heel leven samen niet zomaar aan, en ook niet uit verstandige motieven, en ook niet als het om het beeindigen gaat.
Dat is wat krachtige langdurige relaties die overleven door eea samen overwinnen juist zo sterk máákt: niet opgeven, en eerst onderzoeken of je daar samen uit wilt en kunt komen.
Deden maar meer mensen dat, zeker met een gezin.
Hoe begrijpelijk ook om meteen een oordeel te (moeten) vormen en daarop aktie ondernemen.
Een sterke relatie kan eea overleven, het is niet voor iedereen eoa zwakte om te willen knokken en ook niet uit angst om anders alleen te moeten blijven.
Het gaat erom waar TO in gelooft, en de liefde van jaren, die niet opeens helemaal niks meer voorstelt of allemaal maar fake was, omdat hij dingen in eigen belang heeft gedaan, naast een heleboel wél goed en uit liefde voor TO en hun gezin.
In deze wegwerpmaatschappij is dat eerder uitzonderlijk geworden idd, dat mensen ook nog het voordeel van de twijfel krijgen, uit liefde en dat dat als "niet individueel sterk" wordt gezien.
Tegelijkertijd staat elk topic waar ouders uit elkaar gaan of iemand is vreemdgegaan (of op het punt staat) om het hardst geroepen dat ze aan hun gezin verplicht zijn te onderzoeken wat er nog wél de moeite waard is, om in relatietherapie te gaan en er eerst ALLES aan gedaan te moeten hebben, voordat je het gezin uit elkaar haalt.
Maar nu hebben we een TO die dat in overweging wil nemen en onderzoeken, en nog voldoende grond voor ziet in hun relatie, alvorens meteen voor zichzelf en "eigen geluk" te kiezen door de stekker eruit te trekken, en is dat niet sterk?!
Want ze moet verontwaardigd, verongelijkt en beledigd zijn, zich klote voelen, razend, haten, wegwerpen, vergelden, enz, want dát is (een teken van) eigenwaarde?
In zaken als liefde mág iedereen imo heel gerechtvaardigd en valide eigen gevoelens en (aangetast) vertrouwen én alle OOK goede en fijne van die ander zien, en meenemen als er beslissingen worden genomen.
En dan kan die eigenliefde van TO ook gewoon intact blijven, en ligt net ff wat belangrijker misschien dan stoppen bij eigenwaarde, waar die essentiele grenzen liggen is óók bij iedereen anders.
Dat mag gewoon, wij hébben niet te oordelen over wat zij in haar leven essentieel vindt en haar copingmechanismen en hoe sterk of goed die zijn of niet.
Het zijn imo juist heel sterke stellen die dit soort dingen wél overwinnen, en niet weglopen.
(en dat niet vanuit "alles doen óm maar bij elkaar te blijven" maar uiteindelijk zowel eigenliefde als liefde voor en van elkaar weten over te houden aan zoiets).
Dan is dat een heel heel legitieme reden om die optie (samen eruit komen, elkaar proberen te begrijpen, en te kijken wat er over is aan scherven) als eerste te bekijken.
Die andere optie (wegwezen en zelf de scherven oppakken en je eigen weg gaan) kan altijd nog, en ligt nog steeds open voor zover ik begrijp.
Je gaat zo'n heel leven samen niet zomaar aan, en ook niet uit verstandige motieven, en ook niet als het om het beeindigen gaat.
Dat is wat krachtige langdurige relaties die overleven door eea samen overwinnen juist zo sterk máákt: niet opgeven, en eerst onderzoeken of je daar samen uit wilt en kunt komen.
Deden maar meer mensen dat, zeker met een gezin.
Hoe begrijpelijk ook om meteen een oordeel te (moeten) vormen en daarop aktie ondernemen.
Een sterke relatie kan eea overleven, het is niet voor iedereen eoa zwakte om te willen knokken en ook niet uit angst om anders alleen te moeten blijven.
Het gaat erom waar TO in gelooft, en de liefde van jaren, die niet opeens helemaal niks meer voorstelt of allemaal maar fake was, omdat hij dingen in eigen belang heeft gedaan, naast een heleboel wél goed en uit liefde voor TO en hun gezin.
In deze wegwerpmaatschappij is dat eerder uitzonderlijk geworden idd, dat mensen ook nog het voordeel van de twijfel krijgen, uit liefde en dat dat als "niet individueel sterk" wordt gezien.
Tegelijkertijd staat elk topic waar ouders uit elkaar gaan of iemand is vreemdgegaan (of op het punt staat) om het hardst geroepen dat ze aan hun gezin verplicht zijn te onderzoeken wat er nog wél de moeite waard is, om in relatietherapie te gaan en er eerst ALLES aan gedaan te moeten hebben, voordat je het gezin uit elkaar haalt.
Maar nu hebben we een TO die dat in overweging wil nemen en onderzoeken, en nog voldoende grond voor ziet in hun relatie, alvorens meteen voor zichzelf en "eigen geluk" te kiezen door de stekker eruit te trekken, en is dat niet sterk?!
Want ze moet verontwaardigd, verongelijkt en beledigd zijn, zich klote voelen, razend, haten, wegwerpen, vergelden, enz, want dát is (een teken van) eigenwaarde?
In zaken als liefde mág iedereen imo heel gerechtvaardigd en valide eigen gevoelens en (aangetast) vertrouwen én alle OOK goede en fijne van die ander zien, en meenemen als er beslissingen worden genomen.
En dan kan die eigenliefde van TO ook gewoon intact blijven, en ligt net ff wat belangrijker misschien dan stoppen bij eigenwaarde, waar die essentiele grenzen liggen is óók bij iedereen anders.
Dat mag gewoon, wij hébben niet te oordelen over wat zij in haar leven essentieel vindt en haar copingmechanismen en hoe sterk of goed die zijn of niet.
Het zijn imo juist heel sterke stellen die dit soort dingen wél overwinnen, en niet weglopen.
(en dat niet vanuit "alles doen óm maar bij elkaar te blijven" maar uiteindelijk zowel eigenliefde als liefde voor en van elkaar weten over te houden aan zoiets).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 7 mei 2016 om 13:57
Zeeland, hoe GAAT het nu eigenlijk met je?
Kom je de dagen door?
Voelt het leven als een puzzel die uit elkaar is gevallen en waarvan jij nu de stukjes weer in elkaar wilt leggen?
Kun je je voorstellen dat je de puzzel stuk in een doos doet en niet meer verder puzzelt?
Vind je het belangrijk te weten wat in jullie huwelijk de oorzaken/verklaringen zijn waardoor hij deed wat hij deed? Wat jij wel en niet goed deed? Is er dan één verklaring te vinden die maakt dat het gerechtvaardigd is om te doen wat hij deed?
Of zul je, als je met hem verder wilt, 'gewoon' moeten zeggen: dit was groot bedrog, daar moet ik mee leven en ik ga met hem verder? En hoe zien dán daadwerkelijk jouw dagen er uit? Hoe gelukkig wordt je dan?
Ik denk dat het een van de twee is: verder samen zonder verklaring die zo veel bedrog rechtvaardigt of niet verder omdat je het bedrog te groot vindt en voelt en je belazerd voelt en je niet steeds bang wil zijn?
Daarom vroeg ik eerder al aan je: wat wil JIJ uit de relatietherapie halen?
Jullie kunnen eindeloos over oorzaken/verklaringen gaan praten, en doe dat dan inderdaad alsjeblieft met een deskundige er bij, maar het komt toch neer op een van beide bovenstaande keuzes denk ik.
Er komt bij iemand die niet wil leven in/met leugens geen dag dat je kunt zeggen: ah, nu begrijp ik het. Wat niet wil zeggen dat je niet samen door kunt, dat kan wel, en/maar dat vraagt van jou denk ik het achter je kunnen laten. Niet verder uitpluizen, maar besluiten dat je dóór gaat met hem. Er naar gaan leven. En kijken of je het gevoelsmatig kan. Nu lijk je dat te kunnen. Voel je fysiek blijkbaar geen 'walging' om bij hem te zijn. Kun je het aan om naast hem te leven. Luister je naar je lichaam? Of stort je je op de puzzel en negeer je signalen vanuit jouzelf? Want zoals ik al zei: voor mij, zo op afstand, lijkt het dus die puzzel die in stukjes ligt en jij angstvallig puzzelend. Als-ie maar weer heel is, dan kun je door. Daar geloof ik niet in.
Kom je de dagen door?
Voelt het leven als een puzzel die uit elkaar is gevallen en waarvan jij nu de stukjes weer in elkaar wilt leggen?
Kun je je voorstellen dat je de puzzel stuk in een doos doet en niet meer verder puzzelt?
Vind je het belangrijk te weten wat in jullie huwelijk de oorzaken/verklaringen zijn waardoor hij deed wat hij deed? Wat jij wel en niet goed deed? Is er dan één verklaring te vinden die maakt dat het gerechtvaardigd is om te doen wat hij deed?
Of zul je, als je met hem verder wilt, 'gewoon' moeten zeggen: dit was groot bedrog, daar moet ik mee leven en ik ga met hem verder? En hoe zien dán daadwerkelijk jouw dagen er uit? Hoe gelukkig wordt je dan?
Ik denk dat het een van de twee is: verder samen zonder verklaring die zo veel bedrog rechtvaardigt of niet verder omdat je het bedrog te groot vindt en voelt en je belazerd voelt en je niet steeds bang wil zijn?
Daarom vroeg ik eerder al aan je: wat wil JIJ uit de relatietherapie halen?
Jullie kunnen eindeloos over oorzaken/verklaringen gaan praten, en doe dat dan inderdaad alsjeblieft met een deskundige er bij, maar het komt toch neer op een van beide bovenstaande keuzes denk ik.
Er komt bij iemand die niet wil leven in/met leugens geen dag dat je kunt zeggen: ah, nu begrijp ik het. Wat niet wil zeggen dat je niet samen door kunt, dat kan wel, en/maar dat vraagt van jou denk ik het achter je kunnen laten. Niet verder uitpluizen, maar besluiten dat je dóór gaat met hem. Er naar gaan leven. En kijken of je het gevoelsmatig kan. Nu lijk je dat te kunnen. Voel je fysiek blijkbaar geen 'walging' om bij hem te zijn. Kun je het aan om naast hem te leven. Luister je naar je lichaam? Of stort je je op de puzzel en negeer je signalen vanuit jouzelf? Want zoals ik al zei: voor mij, zo op afstand, lijkt het dus die puzzel die in stukjes ligt en jij angstvallig puzzelend. Als-ie maar weer heel is, dan kun je door. Daar geloof ik niet in.
zaterdag 7 mei 2016 om 14:04
zaterdag 7 mei 2016 om 14:06
"Want ze moet verontwaardigd, verongelijkt en beledigd zijn, zich klote voelen, razend, haten, wegwerpen, vergelden, enz, want dát is (een teken van) eigenwaarde?"
Dat zegt niemand.....
Dat zegt niemand.....
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zaterdag 7 mei 2016 om 14:19
"Het zijn imo juist heel sterke stellen die dit soort dingen wél overwinnen, en niet weglopen."
Dit spreek ik ook niet tegen.
Niemand schrijft dat TO weg moet lopen! Dat doet ze ook niet. En door haar houding maakt ze mogelijk dat ze (nog sterker) samen de toekomst in kunnen.
(maar btw, was het niet Zeeland-man die wegliep, letterlijk, nog maar 'n paar dagen geleden? En misschien figuurlijk, toen hij vreemd ging?)
Blijven kan de beste keuze zijn, dat schrijf ik ook. Je geeft een huwelijk van 20 jaar niet zomaar op en dat is maar goed ook! Ik denk alleen dat de keuze om te blijven of weg te gaan geen keuze is als je je niet bewust bent van andere wegen en de redenen waarom je deze niet bewandelt. Dan is er geen bewuste keuze gemaakt. Niet VOOR iets en niet TEGEN iets. Als je je niet bewust bent van je eigen patronen en je ook niet heel duidelijk bekijkt wat je voor je investeringen terugkrijgt (= hoe die ander in gedrag laat zien dat hij in de relatie staat/met je omgaat) dan maakt de uitkomst 'blijven of niet' niet uit. Dan verlies je hoe dan ook. (nogmaals, dat is mijn mening).
Dit spreek ik ook niet tegen.
Niemand schrijft dat TO weg moet lopen! Dat doet ze ook niet. En door haar houding maakt ze mogelijk dat ze (nog sterker) samen de toekomst in kunnen.
(maar btw, was het niet Zeeland-man die wegliep, letterlijk, nog maar 'n paar dagen geleden? En misschien figuurlijk, toen hij vreemd ging?)
Blijven kan de beste keuze zijn, dat schrijf ik ook. Je geeft een huwelijk van 20 jaar niet zomaar op en dat is maar goed ook! Ik denk alleen dat de keuze om te blijven of weg te gaan geen keuze is als je je niet bewust bent van andere wegen en de redenen waarom je deze niet bewandelt. Dan is er geen bewuste keuze gemaakt. Niet VOOR iets en niet TEGEN iets. Als je je niet bewust bent van je eigen patronen en je ook niet heel duidelijk bekijkt wat je voor je investeringen terugkrijgt (= hoe die ander in gedrag laat zien dat hij in de relatie staat/met je omgaat) dan maakt de uitkomst 'blijven of niet' niet uit. Dan verlies je hoe dan ook. (nogmaals, dat is mijn mening).
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
