Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
dinsdag 17 mei 2016 om 10:47
na 20 jaar bij elkaar is het (tijdelijk) stoppen van je relatie denk ik te vergelijken met een (dreigende) amputatie van een arm of een been. Ook al zitten er levensbedreigende zweren op, je wilt en kunt dat ledemaat niet missen. Het is maar de vraag of Zeeland rust vindt als zij en haar man (tijdelijk) uit elkaar gaan, het zal een hoop onrust met zich meebrengen in het gezin, in de familie, in de vriendenkring. Er zullen vragen en verwijten komen, waarop dan weer antwoorden en reacties moeten worden gegeven. Nog een energievreter erbij. Ik kan me heel goed voorstellen dat Zeeland eerst maar eens rust in de eigen tent wil, voordat ze de stampende horde toelaat.
In een paar reacties wordt gezegd dat Zeeland haar man niet centraal moet stellen, terwijl de schrijfsters/schrijvers zelf niet anders doen. Het invullen van gedachten die Z-man zou hebben, de gevoelens of mogelijk gedrag, heeft meer te maken met de (ervaringen van) schrijfster/schrijver, dan met de realiteit van Zeeland. Ik zou, als ik Zeeland was, niet rustiger worden van al dat wilde gefantaseer van anderen over haar man. Laat die man, hij heeft in zijn uppie al voldoende schade aangericht, daar heeft hij onze steun niet meer bij nodig. Zeeland heeft steun nodig en ze vraagt om ervaringen, niet om oordelen en zeker niet over haar man (die er in haar huidige proces niet meer toe zou moeten doen) Hoe hebben anderen dit doorleefd en hoe staan zij er nu voor, dat is wat zij wil weten.
In een paar reacties wordt gezegd dat Zeeland haar man niet centraal moet stellen, terwijl de schrijfsters/schrijvers zelf niet anders doen. Het invullen van gedachten die Z-man zou hebben, de gevoelens of mogelijk gedrag, heeft meer te maken met de (ervaringen van) schrijfster/schrijver, dan met de realiteit van Zeeland. Ik zou, als ik Zeeland was, niet rustiger worden van al dat wilde gefantaseer van anderen over haar man. Laat die man, hij heeft in zijn uppie al voldoende schade aangericht, daar heeft hij onze steun niet meer bij nodig. Zeeland heeft steun nodig en ze vraagt om ervaringen, niet om oordelen en zeker niet over haar man (die er in haar huidige proces niet meer toe zou moeten doen) Hoe hebben anderen dit doorleefd en hoe staan zij er nu voor, dat is wat zij wil weten.
dinsdag 17 mei 2016 om 10:50
quote:coralie76 schreef op 17 mei 2016 @ 10:01:
[...]
als hij ergens anders gaat wonen dan gaat hij gelijk weer hoeren neuken.
nu heeft hij nog de kracht om er aan te werken en er samen voor te gaan. dat zou ik niet te snel weg doen.Nou dan is het gelijk klaar toch? Dan wil hij dus niet veranderen. Als de kracht om samen verder te gaan afhangt van waar je woont dan ben je dus die slappe zak die nooit zal veranderen. Zeeland zou hem anders dus nooit meer alleen kunnen laten?
[...]
als hij ergens anders gaat wonen dan gaat hij gelijk weer hoeren neuken.
nu heeft hij nog de kracht om er aan te werken en er samen voor te gaan. dat zou ik niet te snel weg doen.Nou dan is het gelijk klaar toch? Dan wil hij dus niet veranderen. Als de kracht om samen verder te gaan afhangt van waar je woont dan ben je dus die slappe zak die nooit zal veranderen. Zeeland zou hem anders dus nooit meer alleen kunnen laten?
dinsdag 17 mei 2016 om 10:52
quote:Nomos schreef op 17 mei 2016 @ 10:47:
na 20 jaar bij elkaar is het (tijdelijk) stoppen van je relatie denk ik te vergelijken met een (dreigende) amputatie van een arm of een been. Ook al zitten er levensbedreigende zweren op, je wilt en kunt dat ledemaat niet missen. Het is maar de vraag of Zeeland rust vindt als zij en haar man (tijdelijk) uit elkaar gaan, het zal een hoop onrust met zich meebrengen in het gezin, in de familie, in de vriendenkring. Er zullen vragen en verwijten komen, waarop dan weer antwoorden en reacties moeten worden gegeven. Nog een energievreter erbij. Ik kan me heel goed voorstellen dat Zeeland eerst maar eens rust in de eigen tent wil, voordat ze de stampende horde toelaat.
In een paar reacties wordt gezegd dat Zeeland haar man niet centraal moet stellen, terwijl de schrijfsters/schrijvers zelf niet anders doen. Het invullen van gedachten die Z-man zou hebben, de gevoelens of mogelijk gedrag, heeft meer te maken met de (ervaringen van) schrijfster/schrijver, dan met de realiteit van Zeeland. Ik zou, als ik Zeeland was, niet rustiger worden van al dat wilde gefantaseer van anderen over haar man. Laat die man, hij heeft in zijn uppie al voldoende schade aangericht, daar heeft hij onze steun niet meer bij nodig. Zeeland heeft steun nodig en ze vraagt om ervaringen, niet om oordelen en zeker niet over haar man (die er in haar huidige proces niet meer toe zou moeten doen) Hoe hebben anderen dit doorleefd en hoe staan zij er nu voor, dat is wat zij wil weten.
Er staat toch duidelijk in de OP dat ALLe meningen ertoe doen.
Niet alleen maar van mensen uit hetzelfde schuitje.
En als je niet wilt dat mensen ook reageren op man dan moet je je verhaal niet op een forum pleuren
na 20 jaar bij elkaar is het (tijdelijk) stoppen van je relatie denk ik te vergelijken met een (dreigende) amputatie van een arm of een been. Ook al zitten er levensbedreigende zweren op, je wilt en kunt dat ledemaat niet missen. Het is maar de vraag of Zeeland rust vindt als zij en haar man (tijdelijk) uit elkaar gaan, het zal een hoop onrust met zich meebrengen in het gezin, in de familie, in de vriendenkring. Er zullen vragen en verwijten komen, waarop dan weer antwoorden en reacties moeten worden gegeven. Nog een energievreter erbij. Ik kan me heel goed voorstellen dat Zeeland eerst maar eens rust in de eigen tent wil, voordat ze de stampende horde toelaat.
In een paar reacties wordt gezegd dat Zeeland haar man niet centraal moet stellen, terwijl de schrijfsters/schrijvers zelf niet anders doen. Het invullen van gedachten die Z-man zou hebben, de gevoelens of mogelijk gedrag, heeft meer te maken met de (ervaringen van) schrijfster/schrijver, dan met de realiteit van Zeeland. Ik zou, als ik Zeeland was, niet rustiger worden van al dat wilde gefantaseer van anderen over haar man. Laat die man, hij heeft in zijn uppie al voldoende schade aangericht, daar heeft hij onze steun niet meer bij nodig. Zeeland heeft steun nodig en ze vraagt om ervaringen, niet om oordelen en zeker niet over haar man (die er in haar huidige proces niet meer toe zou moeten doen) Hoe hebben anderen dit doorleefd en hoe staan zij er nu voor, dat is wat zij wil weten.
Er staat toch duidelijk in de OP dat ALLe meningen ertoe doen.
Niet alleen maar van mensen uit hetzelfde schuitje.
En als je niet wilt dat mensen ook reageren op man dan moet je je verhaal niet op een forum pleuren
dinsdag 17 mei 2016 om 10:56
Omdat jij ervoor koos bij een vreemdganger te blijven betekent dat niet dat dat voor zeeland de beste optie is he. Maar laten we vooral voorbijgaan aan wat die kerel heeft gedáán. Of ben ik nu weer respectloos omdat ik niet in het straatje praat?
En hoezo nog meer onrust? Denk je dat je rust vindt als die vent de hele dag in je nek hijgt? Als je elke ochtend mooi weer met iemand moet spelen aan de ontbijttafel?
En hoezo nog meer onrust? Denk je dat je rust vindt als die vent de hele dag in je nek hijgt? Als je elke ochtend mooi weer met iemand moet spelen aan de ontbijttafel?
dinsdag 17 mei 2016 om 10:57
quote:Kiki789 schreef op 16 mei 2016 @ 22:42:
Er is er maar 1 die bepaald wat jij waard bent en dat ben jij zelf. Ja je hebt alles gegeven en je bent jouw eigen grenzen over gegaan, daardoor weet je nu absoluut dat een relatie met hem niet werkt, hoe erg je ook je best deed. Een relatie maak en doe je met z'n tweeën.
Kan me heel goed voorstellen dat je er nog geen winst ik ziet, maar dat gaat echt wel komen wanneer je doorzet.
...........
Relativeren is de key nu voor jou. Het is niet niks om na zo een tijd van jezelf wegstoppen en jezelf minder maken, nu die gedachten ineens over boord te gooien. Daarom relativeren als je weer zo denkt, kijk naar jezelf, niet naar hem.
Help jezelf zoals je hem wilde helpen! Wees lief tegen jezelf zoals je bij hem deed, cut yourself slack zoals je bij hem deed. Toch interessant om te zien hoeveel mensen doen en geven om een ander/de partner te helpen, maar ondertussen wel jezelf naar de vernieling helpen. Je zal toch een keuze hierin moeten maken. Ga ik mezelf nog meer pijn doen om wat hij mij niet gegeven heeft (in deze fase zijn het nl jouw gedachten die je ongelukkiger maken, niet hij) of ga ik mezelf nu verder helpen?
En ik weet dat het moeilijk is (zit er zelf ook middenin) maar wat Elle zegt, je zal moeten accepteren. Je hebt je best gedaan, het heeft niet mogen baten. Zet jezelf op 1 neem al deze dingen mee, zodat je niet weer in zo'n situatie komt. Want meis, je bent het waard om van te houden, maar dat begint wel bij jezelf.
Enne ook niet zo raar he dat "anderen nog niet zien" hoe leuk, liefdevol en hoeveel jij waard bent, want je zat in een foute relatie. Andere mensen, mensen op dezelfde golflengte zullen zeker zien hoe liefdevol jij bent if you put yourself out there, niet wanneer je nog in een slechte relatie blijft fysiek noch in jouw eigen gedachten ;)Heel erg bedankt voor je woorden. Het is zó moeilijk, eng, om echt voor jezelf te kiezen, als de ander je met schuldgevoel aanpraten steeds weer weet te raken..
Zeeland, sterkte voor jou vandaag. Ik denk veel aan je.
Er is er maar 1 die bepaald wat jij waard bent en dat ben jij zelf. Ja je hebt alles gegeven en je bent jouw eigen grenzen over gegaan, daardoor weet je nu absoluut dat een relatie met hem niet werkt, hoe erg je ook je best deed. Een relatie maak en doe je met z'n tweeën.
Kan me heel goed voorstellen dat je er nog geen winst ik ziet, maar dat gaat echt wel komen wanneer je doorzet.
...........
Relativeren is de key nu voor jou. Het is niet niks om na zo een tijd van jezelf wegstoppen en jezelf minder maken, nu die gedachten ineens over boord te gooien. Daarom relativeren als je weer zo denkt, kijk naar jezelf, niet naar hem.
Help jezelf zoals je hem wilde helpen! Wees lief tegen jezelf zoals je bij hem deed, cut yourself slack zoals je bij hem deed. Toch interessant om te zien hoeveel mensen doen en geven om een ander/de partner te helpen, maar ondertussen wel jezelf naar de vernieling helpen. Je zal toch een keuze hierin moeten maken. Ga ik mezelf nog meer pijn doen om wat hij mij niet gegeven heeft (in deze fase zijn het nl jouw gedachten die je ongelukkiger maken, niet hij) of ga ik mezelf nu verder helpen?
En ik weet dat het moeilijk is (zit er zelf ook middenin) maar wat Elle zegt, je zal moeten accepteren. Je hebt je best gedaan, het heeft niet mogen baten. Zet jezelf op 1 neem al deze dingen mee, zodat je niet weer in zo'n situatie komt. Want meis, je bent het waard om van te houden, maar dat begint wel bij jezelf.
Enne ook niet zo raar he dat "anderen nog niet zien" hoe leuk, liefdevol en hoeveel jij waard bent, want je zat in een foute relatie. Andere mensen, mensen op dezelfde golflengte zullen zeker zien hoe liefdevol jij bent if you put yourself out there, niet wanneer je nog in een slechte relatie blijft fysiek noch in jouw eigen gedachten ;)Heel erg bedankt voor je woorden. Het is zó moeilijk, eng, om echt voor jezelf te kiezen, als de ander je met schuldgevoel aanpraten steeds weer weet te raken..
Zeeland, sterkte voor jou vandaag. Ik denk veel aan je.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 17 mei 2016 om 11:04
quote:sofietje83 schreef op 17 mei 2016 @ 10:56:
Omdat jij ervoor koos bij een vreemdganger te blijven betekent dat niet dat dat voor zeeland de beste optie is he. Maar laten we vooral voorbijgaan aan wat die kerel heeft gedáán. Of ben ik nu weer respectloos omdat ik niet in het straatje praat?
En hoezo nog meer onrust? Denk je dat je rust vindt als die vent de hele dag in je nek hijgt? Als je elke ochtend mooi weer met iemand moet spelen aan de ontbijttafel?Ik zeg niet dat er voorbij gegaan moet worden aan wat haar man gedaan heeft. En ik zeg ook nergens dat iemand respectloos is. Ik zeg dat Zeeland m.i. niet geholpen wordt met alle afschuwelijke fantasieën over haar man, een man die er niet toe doet in wat Zeeland nu moet doormaken. Hij is de aanleiding, Zeeland moet dealen met de gevolgen en daar moet zij alleen uit komen, anders blijft ze afhankelijk van haar man. Dat laatste heeft alles te maken met mijn blijven bij "een vreemdganger", maar wel mijn vreemdganger die in al die andere 39 en een half jaar veel meer heeft laten zien dan hormonale dwaasheid.
Omdat jij ervoor koos bij een vreemdganger te blijven betekent dat niet dat dat voor zeeland de beste optie is he. Maar laten we vooral voorbijgaan aan wat die kerel heeft gedáán. Of ben ik nu weer respectloos omdat ik niet in het straatje praat?
En hoezo nog meer onrust? Denk je dat je rust vindt als die vent de hele dag in je nek hijgt? Als je elke ochtend mooi weer met iemand moet spelen aan de ontbijttafel?Ik zeg niet dat er voorbij gegaan moet worden aan wat haar man gedaan heeft. En ik zeg ook nergens dat iemand respectloos is. Ik zeg dat Zeeland m.i. niet geholpen wordt met alle afschuwelijke fantasieën over haar man, een man die er niet toe doet in wat Zeeland nu moet doormaken. Hij is de aanleiding, Zeeland moet dealen met de gevolgen en daar moet zij alleen uit komen, anders blijft ze afhankelijk van haar man. Dat laatste heeft alles te maken met mijn blijven bij "een vreemdganger", maar wel mijn vreemdganger die in al die andere 39 en een half jaar veel meer heeft laten zien dan hormonale dwaasheid.
dinsdag 17 mei 2016 om 11:33
quote:Zeeland1970 schreef op 17 mei 2016 @ 00:53:
Morgen begint de werkweek weer. Daar zie ik enorm tegenop. Ik merk aan allerlei signaaltjes dat het niet 'goed' zit. Kort lontje, snel afgeleid, gevoel 'ver weg' te zijn, geluiden komen harder binnen, schrikkerig etc. En in mijn werk zijn er altijd héél veel prikkels. Dat is ook niet te ontlopen, hoort erbij.Pas je wel op? Dat er niet straks iemand thuis zit met een échte burn-out...
Morgen begint de werkweek weer. Daar zie ik enorm tegenop. Ik merk aan allerlei signaaltjes dat het niet 'goed' zit. Kort lontje, snel afgeleid, gevoel 'ver weg' te zijn, geluiden komen harder binnen, schrikkerig etc. En in mijn werk zijn er altijd héél veel prikkels. Dat is ook niet te ontlopen, hoort erbij.Pas je wel op? Dat er niet straks iemand thuis zit met een échte burn-out...
dinsdag 17 mei 2016 om 11:44
quote:Nomos schreef op 17 mei 2016 @ 11:04:
[...]
Ik zeg niet dat er voorbij gegaan moet worden aan wat haar man gedaan heeft. En ik zeg ook nergens dat iemand respectloos is. Ik zeg dat Zeeland m.i. niet geholpen wordt met alle afschuwelijke fantasieën over haar man, een man die er niet toe doet in wat Zeeland nu moet doormaken. Hij is de aanleiding, Zeeland moet dealen met de gevolgen en daar moet zij alleen uit komen, anders blijft ze afhankelijk van haar man. Dat laatste heeft alles te maken met mijn blijven bij "een vreemdganger", maar wel mijn vreemdganger die in al die andere 39 en een half jaar veel meer heeft laten zien dan hormonale dwaasheid.
Klopt, maar toch vind ik jouw verhaal wel heel anders. Eenmalig vreemdgaan versus 20 jaar hoerenbezoek.
Jij schreef ook niet dat ik respectloos was, Zeeland vond mijn reactie op jouw verhaal respectloos. Misschien komt het doordat ik gelukkig nooit zoiets mee heb gemaakt, dat ik het daarom niet begrijp.
Dan prijs ik mezelf maar gelukkig.
Ik heb overigens wel het beste met Zeeland voor, het is niet mijn bedoeling haar nog meer te kwetsen of haar man nog eens extra zwart te maken. Ik hoop alleen niet dat zij door alles de liefde voor haar man voorop zet en niet de liefde voor haarzelf. Dat ze bij hem blijft en de rest van haar leven ongelukkig zit te zijn.
Ik probeer te bedenken hoe ik zou reageren en ik zou het persoonlijk fijn vinden om man even niet te zien. Maar dat ben ik.
[...]
Ik zeg niet dat er voorbij gegaan moet worden aan wat haar man gedaan heeft. En ik zeg ook nergens dat iemand respectloos is. Ik zeg dat Zeeland m.i. niet geholpen wordt met alle afschuwelijke fantasieën over haar man, een man die er niet toe doet in wat Zeeland nu moet doormaken. Hij is de aanleiding, Zeeland moet dealen met de gevolgen en daar moet zij alleen uit komen, anders blijft ze afhankelijk van haar man. Dat laatste heeft alles te maken met mijn blijven bij "een vreemdganger", maar wel mijn vreemdganger die in al die andere 39 en een half jaar veel meer heeft laten zien dan hormonale dwaasheid.
Klopt, maar toch vind ik jouw verhaal wel heel anders. Eenmalig vreemdgaan versus 20 jaar hoerenbezoek.
Jij schreef ook niet dat ik respectloos was, Zeeland vond mijn reactie op jouw verhaal respectloos. Misschien komt het doordat ik gelukkig nooit zoiets mee heb gemaakt, dat ik het daarom niet begrijp.
Dan prijs ik mezelf maar gelukkig.
Ik heb overigens wel het beste met Zeeland voor, het is niet mijn bedoeling haar nog meer te kwetsen of haar man nog eens extra zwart te maken. Ik hoop alleen niet dat zij door alles de liefde voor haar man voorop zet en niet de liefde voor haarzelf. Dat ze bij hem blijft en de rest van haar leven ongelukkig zit te zijn.
Ik probeer te bedenken hoe ik zou reageren en ik zou het persoonlijk fijn vinden om man even niet te zien. Maar dat ben ik.
dinsdag 17 mei 2016 om 12:04
Je mag je gelukkig prijzen, dat je dit niet hebt hoeven meemaken. Zo te lezen zijn er meer vrouwen/mannen die dit soort bedrog wel meemaken, dan niet meemaken. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het zo blijft voor jou. Maar, oordeel niet te hard over deze vrouw die doet wat zij doet, omdat ze niet anders kan of wil. Ze blijft voorlopig bij deze man, ondanks zijn daden waarvan nog niet duidelijk is waarom hij dit doet.
En weet je, ik denk niet dat je als bedrogen partij "blijft" uit liefde voor de ander, eerder uit liefde en zorg voor jezelf, de liefde voor die ander en het gezamenlijk belang van de relatie zijn echt wel een tijd weg als dit gebeurt. Het is maar net wat je denkt te bereiken met blijven of weggaan, die keuze maak je alleen en niet gezamenlijk.
Zo te lezen heeft Zeeland er nu meer belang bij om met haar man samen te blijven, maakt niet uit waarom, ze doet het en ze wil weten of er met die keuze te leven is.
En weet je, ik denk niet dat je als bedrogen partij "blijft" uit liefde voor de ander, eerder uit liefde en zorg voor jezelf, de liefde voor die ander en het gezamenlijk belang van de relatie zijn echt wel een tijd weg als dit gebeurt. Het is maar net wat je denkt te bereiken met blijven of weggaan, die keuze maak je alleen en niet gezamenlijk.
Zo te lezen heeft Zeeland er nu meer belang bij om met haar man samen te blijven, maakt niet uit waarom, ze doet het en ze wil weten of er met die keuze te leven is.
dinsdag 17 mei 2016 om 12:14
quote:Nomos schreef op 17 mei 2016 @ 12:04:
Zo te lezen zijn er meer vrouwen/mannen die dit soort bedrog wel meemaken, dan niet meemaken. dat vind ik wel een hele bijzondere conclusie... ik heb nog niemand anders gelezen die ook een man had die de boel al 20 jaar bij elkaar loog en al z'n hele leven stiekem naar de hoeren gaat.
Zo te lezen zijn er meer vrouwen/mannen die dit soort bedrog wel meemaken, dan niet meemaken. dat vind ik wel een hele bijzondere conclusie... ik heb nog niemand anders gelezen die ook een man had die de boel al 20 jaar bij elkaar loog en al z'n hele leven stiekem naar de hoeren gaat.
dinsdag 17 mei 2016 om 12:20
quote:Kwejeebo schreef op 17 mei 2016 @ 12:14:
[...]
dat vind ik wel een hele bijzondere conclusie... ik heb nog niemand anders gelezen die ook een man had die de boel al 20 jaar bij elkaar loog en al z'n hele leven stiekem naar de hoeren gaat.Sorry, niet duidelijk genoeg, ik bedoel vreemdgaan, sex hebben met een ander dan je vaste partner, terwijl dat niet afgesproken was met elkaar. Dit geval (20 jaar liegen/niet vertellen dat je naar de hoeren gaat) is uitzonderlijk, maar komt vaker voor, er was 1 reactie die hetzelfde omschreef en ik heb het in mijn directe omgeving vaker gehoord.
[...]
dat vind ik wel een hele bijzondere conclusie... ik heb nog niemand anders gelezen die ook een man had die de boel al 20 jaar bij elkaar loog en al z'n hele leven stiekem naar de hoeren gaat.Sorry, niet duidelijk genoeg, ik bedoel vreemdgaan, sex hebben met een ander dan je vaste partner, terwijl dat niet afgesproken was met elkaar. Dit geval (20 jaar liegen/niet vertellen dat je naar de hoeren gaat) is uitzonderlijk, maar komt vaker voor, er was 1 reactie die hetzelfde omschreef en ik heb het in mijn directe omgeving vaker gehoord.
dinsdag 17 mei 2016 om 12:30
quote:Nomos schreef op 17 mei 2016 @ 12:20:
[...]
Sorry, niet duidelijk genoeg, ik bedoel vreemdgaan, sex hebben met een ander dan je vaste partner, terwijl dat niet afgesproken was met elkaar. Dit geval (20 jaar liegen/niet vertellen dat je naar de hoeren gaat) is uitzonderlijk, maar komt vaker voor, er was 1 reactie die hetzelfde omschreef en ik heb het in mijn directe omgeving vaker gehoord.Het komt niet altijd uit. Niet iedereen krijgt een wratje in zijn lies.
[...]
Sorry, niet duidelijk genoeg, ik bedoel vreemdgaan, sex hebben met een ander dan je vaste partner, terwijl dat niet afgesproken was met elkaar. Dit geval (20 jaar liegen/niet vertellen dat je naar de hoeren gaat) is uitzonderlijk, maar komt vaker voor, er was 1 reactie die hetzelfde omschreef en ik heb het in mijn directe omgeving vaker gehoord.Het komt niet altijd uit. Niet iedereen krijgt een wratje in zijn lies.
dinsdag 17 mei 2016 om 12:57
Tja ik ben dan wel niet bedrogen door mijn partner voor zover ik weet dus, maar in mijn leven wel ander soort 'bedrog' meegemaakt. Misschien niet helemáál te vergelijken, maar deze mensen zijn dus ook niet meer in mijn leven. Het heeft ook te maken met hoe je in het leven staat. Ik laat me gewoon niet besodemieteren, door niemand. En dat is geen aanval op TO of wie dan ook, ieder z'n eugen manier en grens
dinsdag 17 mei 2016 om 13:03
Graag gedaan Elmervrouw!
Zeeland, ik zou die spaarcenten die voor minder werken konden worden ingezet, inzetten voor therapie.
Je zal goed moeten zoeken, maar er zijn genoeg therapeuten die geen wachtlijsten hebben, die wel BIG geregistreerd zijn (voorwaarde voor de verzekering samen met verwijsbrief van de HA), maar die vaak geen contract hebben met verzekeringsmaatschappijen (vandaar geen wachtlijsten). Enige nadeel is dat je dan de kosten in de eerste instantie moet voorschieten, afhankelijk van jouw soort zorgverzekering krijg je een groot gedeelte tot 100% terug. Maar als er toch geschoven kan worden met centjes, aangezien man dat aangaf ..... prioriteiten he.
Nav wat hier eerder boven geschreven werd of het vaak voor komt; lang bedrogen worden in een relatie; ik ken helaas genoeg vrouwen die langer dan een decennium bedrogen worden, de vrouwen weten er meestal wel van maar hebben gekozen om bij hun man te blijven. Denk dat daarom het vreemdgaan ook niet wordt opgelost, vrouw "pikt" het helaas (doordat ze blijft en er niets veranderd).
Zo ook ik, langer dan 2 decennia. Tot je beslist dat je dat niet meer wilt.
Ik vind het dan weer wel kolder om te zeggen dat meer mensen dit wel meemaken dan niet, waar haal je dat vandaan??? En is dat dan een rechtvaardiging of zo?
Zeeland, ik zou die spaarcenten die voor minder werken konden worden ingezet, inzetten voor therapie.
Je zal goed moeten zoeken, maar er zijn genoeg therapeuten die geen wachtlijsten hebben, die wel BIG geregistreerd zijn (voorwaarde voor de verzekering samen met verwijsbrief van de HA), maar die vaak geen contract hebben met verzekeringsmaatschappijen (vandaar geen wachtlijsten). Enige nadeel is dat je dan de kosten in de eerste instantie moet voorschieten, afhankelijk van jouw soort zorgverzekering krijg je een groot gedeelte tot 100% terug. Maar als er toch geschoven kan worden met centjes, aangezien man dat aangaf ..... prioriteiten he.
Nav wat hier eerder boven geschreven werd of het vaak voor komt; lang bedrogen worden in een relatie; ik ken helaas genoeg vrouwen die langer dan een decennium bedrogen worden, de vrouwen weten er meestal wel van maar hebben gekozen om bij hun man te blijven. Denk dat daarom het vreemdgaan ook niet wordt opgelost, vrouw "pikt" het helaas (doordat ze blijft en er niets veranderd).
Zo ook ik, langer dan 2 decennia. Tot je beslist dat je dat niet meer wilt.
Ik vind het dan weer wel kolder om te zeggen dat meer mensen dit wel meemaken dan niet, waar haal je dat vandaan??? En is dat dan een rechtvaardiging of zo?
dinsdag 17 mei 2016 om 15:48
ik denk dat economische motieven ook vaak een rol spelen.Tot op zekere hoogte begrijp ik dat ook wel. Hier in Nederland lijkt het voor velen een schrikbeeld om op een flatje te moeten, het is ook altijd 3 hoog achter. Dat vind ik dan weer raar, hoezo achter. Ik heb zelf ruim 20 jaar in mijn volwassen leven op een flat gewoond en ik moet zeggen dat dat heel prima was. De laatste flat ging wat achteruit de laatste jaren, maar eenmaal binnen merkte je nergens meer wat van en was het gewoon een ruime lichte woning. Zonder geluidsoverlast.
Ik denk dat elke vrouw de ervaring en daarmee de wetenschap zou moeten hebben dat ze op eigen benen kan staan en zichzelf kan onderhouden. Die ervaring geeft je een keuze. Ik weet dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien, ik weet dat ik het gezellig kan maken voor mezelf, ik weet dat ik mezelf emotioneel stabiel kan houden in mijn eentje. Dat maakt dat ik soms denk, wil ik dit wel. Ik heb een behoorlijk turbulente relatie, in ieder geval de 1e jaren. Ik heb een man die een heel bijzonder leven heeft gehad voor we samen waren, bovendien komt hij uit een totaal andere cultuur, en we hebben echt een vorm moeten vinden in onze relatie. In dat proces zijn er meerdere punten geweest waarop ik mezelf echt serieus de vraag heb gesteld, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik heb ook wel eens gezegd, dit pik ik niet, ookal hou ik nog zoveel van je, zo ga je niet met me om, danleef ik liever alleen.
Ik heb tot nu toe steeds gekozen om te blijven,om 2 redenen, ten eerste omdat ik wil dat onze zoon opgroeit met beide ouders, en de 2e is dat ik groei zie bij man.
Maar goed, mijnpunt is dat de wetenschap dat ik prima alleen kan leven geeft me vrijheid en een keuze.
Ik wil Zeeland en elke vrouw die met dergelijke problemen worstelt, zeggen: je kunt het wel alleen. Het zal moeilijk zijn in het begin, maar je kan het.
Niet dat iedereen maar alleen moet, maar weet dat je het kunt.
Ik denk dat elke vrouw de ervaring en daarmee de wetenschap zou moeten hebben dat ze op eigen benen kan staan en zichzelf kan onderhouden. Die ervaring geeft je een keuze. Ik weet dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien, ik weet dat ik het gezellig kan maken voor mezelf, ik weet dat ik mezelf emotioneel stabiel kan houden in mijn eentje. Dat maakt dat ik soms denk, wil ik dit wel. Ik heb een behoorlijk turbulente relatie, in ieder geval de 1e jaren. Ik heb een man die een heel bijzonder leven heeft gehad voor we samen waren, bovendien komt hij uit een totaal andere cultuur, en we hebben echt een vorm moeten vinden in onze relatie. In dat proces zijn er meerdere punten geweest waarop ik mezelf echt serieus de vraag heb gesteld, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik heb ook wel eens gezegd, dit pik ik niet, ookal hou ik nog zoveel van je, zo ga je niet met me om, danleef ik liever alleen.
Ik heb tot nu toe steeds gekozen om te blijven,om 2 redenen, ten eerste omdat ik wil dat onze zoon opgroeit met beide ouders, en de 2e is dat ik groei zie bij man.
Maar goed, mijnpunt is dat de wetenschap dat ik prima alleen kan leven geeft me vrijheid en een keuze.
Ik wil Zeeland en elke vrouw die met dergelijke problemen worstelt, zeggen: je kunt het wel alleen. Het zal moeilijk zijn in het begin, maar je kan het.
Niet dat iedereen maar alleen moet, maar weet dat je het kunt.
dinsdag 17 mei 2016 om 17:19
wauw ikeaps2014...
wat ik schreef was maar een idee, een voorstelling van hoe ik TO zie als een vrouw die heel hard haar best deed voor haar relatie.
Helaas nog steeds doet. Maar wat jij schrijft... Ik vind het zo erg dat je zegt je waardeloos te voelen. Alsof de dingen die je overkomen je waarde bepalen.
Ik denk dat waarde te maken heeft met de waarde die je aan dingen toekent. Waarde die je aan iets of iemand durft toe te kennen.
Misschien is dat waar het over gaat in dit topic.
Wat zegt het gedrag van de man van TO over zijn waarde...?
Wat zegt het gedrag van TO zelf over haar waarde?
En over keuzes gaat het, want bepalen wat de waarde is van iets is een moeilijke keuze.
Maar je eigenwaarde zou niet afhankelijk mogen zijn van anderen.
PS; Zeeland.... als je vrije dagen gaat nemen zou dat mijn inziens betekenen dat je je man (weer) vertrouwt en dat is op zijn zachts gezegd naïef. Meld je ziek. Dat mag gewoon hoor... Is zelfs verstandig.
wat ik schreef was maar een idee, een voorstelling van hoe ik TO zie als een vrouw die heel hard haar best deed voor haar relatie.
Helaas nog steeds doet. Maar wat jij schrijft... Ik vind het zo erg dat je zegt je waardeloos te voelen. Alsof de dingen die je overkomen je waarde bepalen.
Ik denk dat waarde te maken heeft met de waarde die je aan dingen toekent. Waarde die je aan iets of iemand durft toe te kennen.
Misschien is dat waar het over gaat in dit topic.
Wat zegt het gedrag van de man van TO over zijn waarde...?
Wat zegt het gedrag van TO zelf over haar waarde?
En over keuzes gaat het, want bepalen wat de waarde is van iets is een moeilijke keuze.
Maar je eigenwaarde zou niet afhankelijk mogen zijn van anderen.
PS; Zeeland.... als je vrije dagen gaat nemen zou dat mijn inziens betekenen dat je je man (weer) vertrouwt en dat is op zijn zachts gezegd naïef. Meld je ziek. Dat mag gewoon hoor... Is zelfs verstandig.
Lorem Ipsum
dinsdag 17 mei 2016 om 17:21
wat leuk dat je een dag minder mag werken Zeeland en dat je man zegt dat jullie dat dan wel betalen van het spaargeld. Wat is het toch een aardige man. Als je moe bent en het je teveel is dan ben je ziek. Dat spaargeld en die dag werken moet je niet opgeven. Dat is namelijk jouw ticket uit dit huwelijk. Hou die optie altijd open.
dinsdag 17 mei 2016 om 17:37
Weet je, Zeeland? Je man troost je in mijn ogen niet door de volle verantwoordelijkheid te nemen en voluit in jullie liefde te stappen, maar door jou als 'zielig, overspannen, ziek, het zwaar hebbend' te zien en je dan te adviseren een dag per week minder te gaan werken en jullie spaargeld er aan te besteden! Dat is, wederom in mijn ogen, een soort 'nepzorgtroost' waarin jouw afhankelijkheid groter wordt, niet je kracht, en waarbij je je door hem laat 'troosten' op dit zorgniveau. 'Troost' op die manier, door de man die je dit eerst aandeed. Ik weet het niet hoor. Zorg nu gewoon snel voor goede hulp voor jezelf! Wend dáár je/jullie spaargeld voor aan! Ga op een wachtlijst staan als het gaat om therapie vanuit de verzekering en regel vóór die tijd van je spaargeld coaching, een goede workshop (ik tipte je al) of wat dan ook om tot jezelf te komen en niet alleen je gedachten te vormen maar ook te doorvoelen hoe het nu eigenlijk met je gaat. Aan de paniekaanval en het lichamelijk je niet goed voelen te zien, gaat het niet goed met je. Ik geloof er in dat je aan het verdringen bent en dat je lichaam dat niet pikt. Jij moet natuurlijk geloven wat je zelf wilt geloven. Je kent het rondlopen met een geheim van vroeger. Kan het zijn dat jouw 'alarmsignalen', vooral van je lijf maar ook van je hart, niet zo hard meer afgaan, omdat ze niet altijd gehoord zijn? Ik herken dat. Bij mij herstelt zich dit nu, na jaren van bedrog en vechten, en nu dan een paar jaar juist rust, veiligheid en vertrouwen. Nou, ik kan niet meer om signalen vanuit mijn eigen lijf en hart heen inmiddels, en wat een winst is dat. Kijk wat je kunt doen om jezelf serieus te nemen, jezelf te geven wat je nodig hebt. Laat dat niet door een ander, ook niet door je man, invullen!
dinsdag 17 mei 2016 om 17:40
P.S. Misschien moet je, als je man inderdaad vandaag voor het eerst naar zijn therapie ging, niet willen weten hoe en wat. Laat hem zijn proces doen, doe jij het jouwe. Dan voorkom je ook dat je zijn slachtoffergedrag oproept; zeg hem dat je de veranderingen die er hopelijk zullen komen, wel zult zien, ervaren, opmerken. En dat jullie niet eindeloos hoeven praten wat dat betreft?!
dinsdag 17 mei 2016 om 19:42
quote:rrinkje schreef op 17 mei 2016 @ 15:48:
ik denk dat economische motieven ook vaak een rol spelen.Tot op zekere hoogte begrijp ik dat ook wel. Hier in Nederland lijkt het voor velen een schrikbeeld om op een flatje te moeten, het is ook altijd 3 hoog achter. Dat vind ik dan weer raar, hoezo achter. Ik heb zelf ruim 20 jaar in mijn volwassen leven op een flat gewoond en ik moet zeggen dat dat heel prima was. De laatste flat ging wat achteruit de laatste jaren, maar eenmaal binnen merkte je nergens meer wat van en was het gewoon een ruime lichte woning. Zonder geluidsoverlast.
Ik denk dat elke vrouw de ervaring en daarmee de wetenschap zou moeten hebben dat ze op eigen benen kan staan en zichzelf kan onderhouden. Die ervaring geeft je een keuze. Ik weet dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien, ik weet dat ik het gezellig kan maken voor mezelf, ik weet dat ik mezelf emotioneel stabiel kan houden in mijn eentje. Dat maakt dat ik soms denk, wil ik dit wel. Ik heb een behoorlijk turbulente relatie, in ieder geval de 1e jaren. Ik heb een man die een heel bijzonder leven heeft gehad voor we samen waren, bovendien komt hij uit een totaal andere cultuur, en we hebben echt een vorm moeten vinden in onze relatie. In dat proces zijn er meerdere punten geweest waarop ik mezelf echt serieus de vraag heb gesteld, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik heb ook wel eens gezegd, dit pik ik niet, ookal hou ik nog zoveel van je, zo ga je niet met me om, danleef ik liever alleen.
Ik heb tot nu toe steeds gekozen om te blijven,om 2 redenen, ten eerste omdat ik wil dat onze zoon opgroeit met beide ouders, en de 2e is dat ik groei zie bij man.
Maar goed, mijnpunt is dat de wetenschap dat ik prima alleen kan leven geeft me vrijheid en een keuze.
Ik wil Zeeland en elke vrouw die met dergelijke problemen worstelt, zeggen: je kunt het wel alleen. Het zal moeilijk zijn in het begin, maar je kan het.
Niet dat iedereen maar alleen moet, maar weet dat je het kunt.
En wat maakt dat je er vanuit gaat dat TO de keuze maakt vanuit de angst om alleen te zijn. Ik heb haar dat nergens zien schrijven. Waarom geven we haar hier niet gewoon het vertrouwen dat zij de voor haar beste keuzes maakt.
Dat stoort mij echt aan veel reacties hier (en dat wordt dan steeds uitgelegd als dat je hier niet mag reageren zoals je wilt...pff vermoeiend)
Telkens zeggen dat ze keuzes uit angst maakt, haar reactie uitleggen als de reactie van een onderdanig vrouwtje dat niet bij haar verschrikkelijke partner weg durft te gaan, dat soort reacties geven je toch een waardeloos gevoel over jezelf.
Waarom TO niet gewoon het vertouwen geven dat ze een sterke vrouw is die goed is zoals ze is. Een vrouw die in een crisis terecht is gekomen en haar weg daarin probeert te vinden. De situatie op zich is al genoeg om je waardeloos te doen voelen. Laten wij vrouwen er dan niet nog een schepje bovenop doen, maar haar steunen. En de kracht geven om te helpen dat te doen wat het beste voor haar en haar kinderen is.
ik denk dat economische motieven ook vaak een rol spelen.Tot op zekere hoogte begrijp ik dat ook wel. Hier in Nederland lijkt het voor velen een schrikbeeld om op een flatje te moeten, het is ook altijd 3 hoog achter. Dat vind ik dan weer raar, hoezo achter. Ik heb zelf ruim 20 jaar in mijn volwassen leven op een flat gewoond en ik moet zeggen dat dat heel prima was. De laatste flat ging wat achteruit de laatste jaren, maar eenmaal binnen merkte je nergens meer wat van en was het gewoon een ruime lichte woning. Zonder geluidsoverlast.
Ik denk dat elke vrouw de ervaring en daarmee de wetenschap zou moeten hebben dat ze op eigen benen kan staan en zichzelf kan onderhouden. Die ervaring geeft je een keuze. Ik weet dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien, ik weet dat ik het gezellig kan maken voor mezelf, ik weet dat ik mezelf emotioneel stabiel kan houden in mijn eentje. Dat maakt dat ik soms denk, wil ik dit wel. Ik heb een behoorlijk turbulente relatie, in ieder geval de 1e jaren. Ik heb een man die een heel bijzonder leven heeft gehad voor we samen waren, bovendien komt hij uit een totaal andere cultuur, en we hebben echt een vorm moeten vinden in onze relatie. In dat proces zijn er meerdere punten geweest waarop ik mezelf echt serieus de vraag heb gesteld, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik heb ook wel eens gezegd, dit pik ik niet, ookal hou ik nog zoveel van je, zo ga je niet met me om, danleef ik liever alleen.
Ik heb tot nu toe steeds gekozen om te blijven,om 2 redenen, ten eerste omdat ik wil dat onze zoon opgroeit met beide ouders, en de 2e is dat ik groei zie bij man.
Maar goed, mijnpunt is dat de wetenschap dat ik prima alleen kan leven geeft me vrijheid en een keuze.
Ik wil Zeeland en elke vrouw die met dergelijke problemen worstelt, zeggen: je kunt het wel alleen. Het zal moeilijk zijn in het begin, maar je kan het.
Niet dat iedereen maar alleen moet, maar weet dat je het kunt.
En wat maakt dat je er vanuit gaat dat TO de keuze maakt vanuit de angst om alleen te zijn. Ik heb haar dat nergens zien schrijven. Waarom geven we haar hier niet gewoon het vertrouwen dat zij de voor haar beste keuzes maakt.
Dat stoort mij echt aan veel reacties hier (en dat wordt dan steeds uitgelegd als dat je hier niet mag reageren zoals je wilt...pff vermoeiend)
Telkens zeggen dat ze keuzes uit angst maakt, haar reactie uitleggen als de reactie van een onderdanig vrouwtje dat niet bij haar verschrikkelijke partner weg durft te gaan, dat soort reacties geven je toch een waardeloos gevoel over jezelf.
Waarom TO niet gewoon het vertouwen geven dat ze een sterke vrouw is die goed is zoals ze is. Een vrouw die in een crisis terecht is gekomen en haar weg daarin probeert te vinden. De situatie op zich is al genoeg om je waardeloos te doen voelen. Laten wij vrouwen er dan niet nog een schepje bovenop doen, maar haar steunen. En de kracht geven om te helpen dat te doen wat het beste voor haar en haar kinderen is.
dinsdag 17 mei 2016 om 19:59
miss annan, wat maakt dat jij denkt dat ik denk dat ze die keuze zal maken uit angst om alleen te zijn? Waar zeg ik dat?
wat maakt dat jij de noodzaak voelt om mijn bericht zo te benaderen? Wat jij omschrijft schrijf ik in de verste verte niet, die conclusies trek jij. Hou het lekker bij jezelf. To is volwassen en kan haar eigen keuzes maken.
Ze heeft overigens in het vorige topic wel haar angst uitgesproken om alleen verder te gaan. Daarbij ook het flatje genoemd en de financien. Maar daar heb je misschien overheen gelezen? Of er ook een andere interpretatie van gemaakt?
maar weet je, ik schrijf dit niet voor jou. Ik schrijf dit om TO te bemoedigen en eventuele meelezers die ook worstelen. Dat jij het zo negatief trekt is van jou, niet van mij.
Ik ben vroeger heel bang geweest omalleen te zijn. Ben het wel aangegaan en dat heeft mij goed gedaan. Een positieve ervaring. Kan een ander misschien wat mee en anders legt die het lekker naast zich neer.
wat maakt dat jij de noodzaak voelt om mijn bericht zo te benaderen? Wat jij omschrijft schrijf ik in de verste verte niet, die conclusies trek jij. Hou het lekker bij jezelf. To is volwassen en kan haar eigen keuzes maken.
Ze heeft overigens in het vorige topic wel haar angst uitgesproken om alleen verder te gaan. Daarbij ook het flatje genoemd en de financien. Maar daar heb je misschien overheen gelezen? Of er ook een andere interpretatie van gemaakt?
maar weet je, ik schrijf dit niet voor jou. Ik schrijf dit om TO te bemoedigen en eventuele meelezers die ook worstelen. Dat jij het zo negatief trekt is van jou, niet van mij.
Ik ben vroeger heel bang geweest omalleen te zijn. Ben het wel aangegaan en dat heeft mij goed gedaan. Een positieve ervaring. Kan een ander misschien wat mee en anders legt die het lekker naast zich neer.
